Śnieżka musi umrzeć ebook

Dla Si­mone

Strome stop­nie były wą­skie i po­kryte rdzą. Po omacku zna­lazł włącz­nik i se­kundę póź­niej dwu­dzie­sto­pię­cio­wa­towa ża­rówka wy­do­była z mroku nie­wiel­kie po­miesz­cze­nie. Cięż­kie sta­lowe drzwi otwo­rzyły się bez­gło­śnie. Re­gu­lar­nie sma­ro­wał za­wiasy, żeby nie obu­dziło jej skrzy­pie­nie, kiedy przy­cho­dził w od­wie­dziny. W noz­drza ude­rzyło go cie­płe po­wie­trze wy­mie­szane ze słod­kawą wo­nią prze­kwi­tłych kwia­tów. Sta­ran­nie za­mknął za sobą drzwi, włą­czył świa­tło i znie­ru­cho­miał. Duże po­miesz­cze­nie, dłu­gie na dzie­sięć me­trów i sze­ro­kie na pięć, było skrom­nie ume­blo­wane, lecz on do­brze się tu czuł. Pod­szedł do wieży i na­ci­snął PLAY. Z gło­śni­ków po­pły­nął za­chryp­nięty głos Bry­ana Adamsa. Nie prze­pa­dał za mu­zyką, lecz ona uwiel­biała śpiew tego Ka­na­dyj­czyka. Sta­rał się, by ni­czego jej nie bra­ko­wało. Skoro mu­siała po­zo­sta­wać w ukry­ciu, po­winna mieć wszystko, co lubi. Mil­czała jak zwy­kle, ni­gdy z nim nie roz­ma­wiała i nie od­po­wia­dała na py­ta­nia, lecz jemu to nie prze­szka­dzało. Od­sta­wił pa­ra­wan od­dzie­la­jący część po­miesz­cze­nia. Le­żała na wą­skim łóżku, nie­ru­choma i piękna, z dłońmi zło­żo­nymi na brzu­chu, a dłu­gie włosy ota­czały jej głowę ni­czym czarny we­lon. Na pod­ło­dze obok stały buty, a na sto­liku noc­nym bu­kiet zwię­dłych li­lii w szkla­nym wa­zo­nie.

– Wi­taj, Śnieżko – po­wie­dział ci­cho.

Pot wy­stą­pił mu na czoło. Trudno było wy­trzy­mać wy­soką tem­pe­ra­turę, ale ona lu­biła go­rąco. Szybko mar­zła. Spoj­rzał na zdję­cia, które po­wie­sił obok łóżka. Miał za­miar za­py­tać, czy po­zwoli mu przy­nieść ko­lejne. Bał się, by jej nie ura­zić; zde­cy­do­wał, że po­czeka na lep­szy mo­ment. Ostroż­nie przy­siadł na koł­drze. Ma­te­rac ugiął się pod jego cię­ża­rem i miał wra­że­nie, że się po­ru­szyła. Ale nie. Na­wet nie drgnęła. Wy­cią­gnął dłoń i do­tknął jej po­liczka. Przez lata twarz dziew­czyny stra­ciła ko­lor i przy­brała żół­tawy od­cień, a skóra stała się kru­cha ni­czym per­ga­min. Jak za­wsze miała opusz­czone po­wieki i choć jej po­liczki nie były już ró­żowe i miękke, usta po­zo­stały piękne jak daw­niej – jak wtedy, kiedy jesz­cze z nim roz­ma­wiała i uśmie­chała się do niego. Przez dłuż­szą chwilę sie­dział i pa­trzył. Ni­gdy bar­dziej nie pra­gnął, by ją chro­nić.

– Mu­szę już iść – ode­zwał się w końcu z ża­lem. – Mam dużo pracy.

Wstał, wy­jął bu­kiet z wa­zonu i upew­nił się, że bu­telka coli jest pełna.

– Daj mi znać, je­śli bę­dziesz cze­goś po­trze­bo­wała, do­brze?

Cza­sem bra­ko­wało mu jej śmie­chu. Ro­bił się wtedy smutny. Oczy­wi­ście wie­dział, że jest mar­twa, lecz ła­twiej było mu uda­wać, że wciąż żyje. Nie stra­cił na­dziei, że jesz­cze kie­dyś się do niego uśmiech­nie.

Nie po­wie­dział „do wi­dze­nia”. Nikt, wy­cho­dząc z wię­zie­nia, nie wy­po­wiada ta­kich słów. Przez ostat­nie dzie­sięć lat czę­sto, ba, na­wet bar­dzo czę­sto my­ślał o tym dniu. Te­raz nie­spo­dzie­wa­nie uświa­do­mił so­bie, że jego my­śli się­gały je­dy­nie chwili prze­stą­pie­nia bramy pro­wa­dzą­cej na wol­ność – wol­ność, która na­gle wy­dała mu się nie­bez­pieczna. Nie miał żad­nych pla­nów na ży­cie. Już nie. I wbrew po­wta­rza­nym jak man­tra za­klę­ciom pra­cow­ni­ków so­cjal­nych, od dawna wie­dział, że świat na niego nie czeka. I że po­wi­nien przy­go­to­wać się ra­czej na nie­chęć, od­rzu­ce­nie i przy­szłość by­naj­mniej nie­usłaną ró­żami. Mógł za­po­mnieć o ka­rie­rze le­ka­rza, o któ­rej ma­rzył jako świeżo upie­czony ma­tu­rzy­sta, z sa­mymi piąt­kami z eg­za­mi­nów. Być może przyda mu się fach ślu­sa­rza, któ­rego wy­uczył się w wię­zie­niu. Tak czy ina­czej, wła­śnie nad­szedł czas, by zmie­rzyć się z ży­ciem.

Za jego ple­cami za­su­nęła się z me­ta­licz­nym zgrzy­tem szara sta­lowa brama za­kładu kar­nego JVA Roc­ken­berg. Wtedy ją do­strzegł. Stała po dru­giej stro­nie ulicy. Za­sko­czyła go, choć przez ostat­nie dzie­sięć lat była je­dyną osobą ze sta­rej paczki, która przy­sy­łała mu li­sty. Tak na­prawdę spo­dzie­wał się ojca. Opie­rała się o błot­nik srebr­nego sa­mo­chodu te­re­no­wego i, pa­ląc ner­wowo pa­pie­rosa, roz­ma­wiała przez ko­mórkę. Nie ru­szył się z miej­sca. Kiedy go po­znała, wy­pro­sto­wała się, scho­wała te­le­fon do kie­szeni płasz­cza i ci­snęła nie­do­pa­łek na zie­mię. Za­wa­hał się, ale po chwili prze­szedł na drugą stronę i sta­nął przed nią, ści­ska­jąc w le­wej dłoni nie­wielką wa­lizkę, miesz­czącą jego cały do­by­tek.

– Wi­taj, Tobi – po­wie­działa i za­śmiała się ner­wowo.

Dzie­sięć lat to bar­dzo dużo; do­kład­nie tyle czasu się nie wi­dzieli. Nie chciał, żeby go od­wie­dzała.

– Cześć, Nadja – od­parł.

Dziw­nie się po­czuł, uży­wa­jąc jej no­wego imie­nia. Na żywo wy­glą­dała jesz­cze le­piej niż w te­le­wi­zji. Mło­dziej. Stali na­prze­ciwko sie­bie i mie­rzyli się nie­pew­nym wzro­kiem. Po­dmuch chłod­nego wia­tru prze­ga­niał je­sienne li­ście po ulicz­nym bruku. Słońce skryło się za gru­bymi, sza­rymi chmu­rami. Zro­biło się zimno.

– Wspa­niale, że już wy­sze­dłeś. – Ob­jęła go w pa­sie i po­ca­ło­wała w po­li­czek. – Ogrom­nie się cie­szę. Se­rio.

– Ja też. – W chwili kiedy wy­po­wie­dział te słowa, za­czął się za­sta­na­wiać, czy tak jest na­prawdę. Ra­dość to prze­cież coś in­nego niż po­czu­cie wy­ob­co­wa­nia i nie­pew­no­ści...

Pu­ściła go, bo na­wet nie drgnął, by od­po­wie­dzieć ta­kim sa­mym ge­stem. Nie­gdyś była jego naj­lep­szą przy­ja­ciółką; jej obec­ność trak­to­wał jako coś tak oczy­wi­stego, jak to, że po nocy na­staje dzień. Córka są­sia­dów. Sio­stra, któ­rej ni­gdy nie miał. Bar­dzo się zmie­niła i nie cho­dziło tylko o imię. Z chło­pię­cej Na­tha­lie-pod­lotka, która wsty­dziła się pie­gów, szpary mię­dzy zę­bami i piersi, stała się Nadją von Bre­dow, sławną ak­torką. Urze­czy­wist­niła swój sen: opu­ściła wio­skę, z któ­rej oboje po­cho­dzili, i wspięła się na sam szczyt dra­biny spo­łecz­nej, gdzie cze­kała ją sława i po­wszechne uzna­nie. On za to nie zdo­łał po­sta­wić stopy na­wet na pierw­szym stop­niu. Od dziś był tylko by­łym więź­niem, który co prawda spła­cił swój dług wo­bec spo­łe­czeń­stwa, lecz mimo to świat nie cze­kał na niego z otwar­tymi ra­mio­nami.

– Twój oj­ciec nie do­stał na dziś wol­nego – wy­ja­śniła, od­su­wa­jąc się ka­wa­łek. Uni­kała przy tym pa­trze­nia mu w oczy, jakby za­ra­ziła się jego nie­pew­no­ścią. – Dla­tego ja przy­je­cha­łam.

– Dzięki, to bar­dzo miło z two­jej strony. – To­bias po­sta­wił wa­lizkę na tyl­nej ka­na­pie jej wozu i usiadł w fo­telu pa­sa­żera.

Ja­sna skó­rzana ta­pi­cerka była ide­al­nie gładka, a wnę­trze sa­mo­chodu pach­niało no­wo­ścią.

– No, no – mruk­nął z uzna­niem, spo­glą­da­jąc na de­skę roz­dziel­czą. Przy­po­mi­nała mu kok­pit sa­mo­lotu. – Nie­zła bryka.

Nadja uśmiech­nęła się, za­pięła pasy i, nie wkła­da­jąc na­wet klu­czyka do sta­cyjki, na­ci­snęła gu­zik. Sil­nik na­tych­miast za­sko­czył, wy­da­jąc przy­jemny ba­sowy po­mruk. Z wprawą wy­je­chała po­tężną ma­szyną z miej­sca par­kin­go­wego. To­bias prze­su­nął wzro­kiem po ko­ro­nach kasz­ta­now­ców ro­sną­cych wzdłuż wię­zien­nego muru. Przez ostat­nie dzie­sięć lat ich wi­dok sta­no­wił jego je­dyny kon­takt ze świa­tem ze­wnętrz­nym. Wraz z ko­lej­nymi po­rami roku drzewa były re­alną oznaką rze­czy­wi­sto­ści, pod­czas gdy resztę świata za wię­zien­nymi mu­rami spo­wi­jała szara mgła. A te­raz on, ska­zany za po­dwójne za­bój­stwo, od­sie­dział karę i mu­siał wyjść na ze­wnątrz. Mu­siał za­nu­rzyć się w tej sza­rej mgle. Czy tego chciał, czy nie.

– Do­kąd mam cię za­wieźć? Po­je­dziemy do mnie? – za­py­tała Nadja, skrę­ca­jąc na wjazd na au­to­stradę. Ostat­nio w li­stach wie­lo­krot­nie go na­ma­wiała, by na po­czątku za­miesz­kał u niej – pi­sała, że jej miesz­ka­nie we Frank­fur­cie jest do­sta­tecz­nie duże. Myśl, by nie wra­cać do Al­ten­hain i uciec przed prze­szło­ścią, była ku­sząca. Mimo wszystko po­dzię­ko­wał.

– Może po­tem – od­parł. – Naj­pierw chciał­bym do domu.

KOMI­SARZ PIA KIR­CH­HOFF z po­li­cji kry­mi­nal­nej stała w stru­gach desz­czu na te­re­nie daw­nego lot­ni­ska woj­sko­wego nie­da­leko Esch­born. Blond włosy miała zwią­zane w dwa krót­kie ku­cyki, na gło­wie bejs­bo­lówkę, a ręce ukryte w kie­sze­niach or­ta­lio­no­wej kurtki. Bez­na­mięt­nie przy­glą­dała się tech­ni­kom, jak si­łują się z plan­deką, sta­ra­jąc się za­bez­pie­czyć wy­kop. W cza­sie wy­bu­rza­nia wa­lą­cego się han­garu ope­ra­tor ko­parki zna­lazł w pu­stym pod­ziem­nym zbior­niku ludz­kie ko­ści i czaszkę, a po­tem, roz­wście­cza­jąc tym swo­jego szefa, po­wia­do­mił po­li­cję. Ro­boty bu­dow­lane wstrzy­mano prze­szło dwie go­dziny temu, a ona mu­siała te­raz wy­słu­chi­wać nie­przy­jem­nych ty­rad wście­kłego bry­ga­dzi­sty, któ­rego mię­dzy­na­ro­dowa ekipa nie­mal roz­pły­nęła się w po­wie­trzu na wi­dok po­li­cji. Męż­czy­zna za­pa­lił trze­ciego pa­pie­rosa w ciągu ostat­nich pięt­na­stu mi­nut i skrył głowę w ra­mio­nach, jakby chciał w ten spo­sób uchro­nić się przed ka­pią­cym za koł­nierz desz­czem. Przez cały czas mełł pod no­sem prze­kleń­stwa.

– Cze­kamy te­raz na le­ka­rza me­dy­cyny są­do­wej. Za­raz po­wi­nien się po­ja­wić. – Pii nie ob­cho­dziło ani to, że przy roz­biórce pra­co­wali ro­bot­nicy za­trud­nieni na czarno, ani opóź­nie­nia w har­mo­no­gra­mie. – Mo­że­cie prze­cież za­jąć się in­nym han­ga­rem, prawda? Mało ich tu­taj?

– Ła­two pani mó­wić – po­skar­żył się męż­czy­zna i wska­zał na unie­ru­cho­mioną ko­parkę i cię­ża­rówkę. – Przez tych kilka ko­stek mamy pa­skudne opóź­nie­nie. To bę­dzie kosz­to­wało ma­ją­tek!

Pia wzru­szyła ra­mio­nami i od­wró­ciła się, bo do­strze­gła sa­mo­chód pod­ska­ku­jący na po­pę­ka­nym be­to­nie pasa star­to­wego. Chwa­sty sko­lo­ni­zo­wały każdą szcze­linę nie­gdyś gład­kiej po­wierzchni, zmie­nia­jąc ją w praw­dziwy tor do jazdy te­re­no­wej. Od czasu, kiedy lot­ni­sko prze­stało funk­cjo­no­wać, na­tura za­wzię­cie udo­wad­niała, że po­kona każdą prze­szkodę po­sta­wioną jej przez czło­wieka. Pia zo­sta­wiła zło­rze­czą­cego ro­bot­nika i ru­szyła w kie­runku mer­ce­desa, który za­trzy­mał się przy ra­dio­wo­zach.

– Nie spie­szyło ci się – nie­zbyt przy­ja­znym to­nem przy­wi­tała by­łego męża. – Bę­dziesz miał mnie na su­mie­niu, je­śli zła­pię grypę.

Dok­tor Hen­ning Kirch­hoff, za­stępca szefa In­sty­tutu Me­dy­cyny Są­do­wej we Frank­fur­cie, nie dał się spro­wo­ko­wać. Z cał­ko­wi­tym spo­ko­jem wło­żył obo­wiąz­kowy jed­no­ra­zowy kom­bi­ne­zon, za­mie­nił błysz­czące la­kierki z czar­nej skóry na ka­lo­sze, a głowę ukrył pod kap­tu­rem.

– Mia­łem wy­kład – wy­ja­śnił. – A po­tem utkną­łem w korku przy tar­gach. Przy­kro mi. Co my tu mamy?

– Szkie­let w jed­nym z pod­ziem­nych zbior­ni­ków. Firma roz­biór­kowa zgło­siła sprawę dwie go­dziny temu.

– Czy ktoś go ru­szał?

– Nie są­dzę. Z tego, co wiem, usu­nęli część mu­rów i zie­mię do­okoła, a po­tem od­cięli górną część zbior­nika, bo był zbyt duży, żeby wy­wieźć go w ca­ło­ści.

– Świet­nie. – Kirch­hoff kiw­nął głową, przy­wi­tał się z tech­ni­kami, pod­niósł plan­dekę i za­czął scho­dzić na dno wy­kopu, gdzie le­żała po­zo­stała część sko­rupy z ko­śćmi. Bez dwóch zdań, Hen­ning Kirch­hoff był naj­wła­ściw­szym czło­wie­kiem do tego za­da­nia, bo był jed­nym z nie­wielu po­li­cyj­nych an­tro­po­lo­gów, a ba­da­nie ludz­kich ko­ści na­le­żało do jego spe­cjal­no­ści. Wiatr był tak silny, że deszcz za­ci­nał nie­mal po­ziomo. Pia trzę­sła się z zimna. Cięż­kie kro­ple spa­dały z daszka jej czapki na nos, nogi miała tak zmar­z­nięte, że nie mo­gła po­ru­szać pal­cami, i za­zdro­ściła nie­licz­nym po­zo­sta­łym ro­bot­ni­kom z ekipy roz­biór­ko­wej, któ­rzy scho­wali się w han­ga­rze. Mieli tam prze­cze­kać przy­mu­sową prze­rwę, po­pi­ja­jąc go­rącą kawę z ter­mo­sów. Hen­ning jak za­wsze su­mien­nie za­brał się do pracy – ile­kroć miał przed sobą ludz­kie szczątki, tra­cił kon­takt z oto­cze­niem i po­czu­cie czasu. Wszedł do zbior­nika, przy­klęk­nął na dnie i na­chy­lił się nad szkie­le­tem. Uważ­nie ana­li­zo­wał każdą kość z osobna. Pia we­tknęła głowę pod plan­dekę i chwy­ciła szcze­bel dra­biny, by nie zsu­nąć się na dół.

– Kom­pletny szkie­let! – krzyk­nął Hen­ning, nie pod­no­sząc głowy. – Ko­biecy.

– Młoda czy stara? I od jak dawna tu leży?

– Za wcze­śnie, żeby co­kol­wiek po­wie­dzieć. Na pierw­szy rzut oka przy­naj­mniej kilka lat, bo brak śla­dów tka­nek mięk­kich – od­po­wie­dział, po czym wstał i wspiął się na po­wierzch­nię.

Na dno wy­kopu za­raz ze­szli tech­nicy i za­brali się za za­bez­pie­cza­nie szcząt­ków, żeby przy trans­por­cie nie zmie­nić ich uło­że­nia. Do­piero kiedy zna­le­ziony ma­te­riał trafi do la­bo­ra­to­rium, roz­poczną się szcze­gó­łowe ana­lizy. W cza­sie ro­bót ziem­nych dość czę­sto znaj­do­wano ludz­kie ko­ści, a usta­le­nie, jak długo tam le­żały, było ważne ze względu na trzy­dzie­sto­letni okres, po któ­rym przedaw­niały się prze­stęp­stwa prze­ciwko ży­ciu i zdro­wiu – za­tem rów­nież mor­der­stwa. Do­piero kiedy usta­lono, ile lat miał de­nat – lub de­natka – w chwili zgonu i jak długo szkie­let znaj­do­wał się w ziemi, można było za­cząć prze­szu­ki­wać kar­to­teki za­gi­nio­nych. Na sta­rym lot­ni­sku woj­sko­wym ostat­nie sa­mo­loty lą­do­wały w la­tach pięć­dzie­sią­tych dwu­dzie­stego wieku i za­pewne wtedy też po raz ostatni zbior­niki zo­stały na­peł­nione pa­li­wem. Szkie­let mógł więc na­le­żeć do ame­ry­kań­skiej żoł­nierki z bazy woj­sko­wej USA, która funk­cjo­no­wała w po­bliżu do li­sto­pada 1991, albo do miesz­kanki daw­nego obozu dla uchodź­ców zaj­mu­ją­cego te­ren za wy­so­kim pło­tem z dru­tem kol­cza­stym.

– Wy­sko­czysz gdzieś na kawę? – Hen­ning zdjął oku­lary, starł z nich kro­ple desz­czu i zdjął prze­mok­nięty kom­bi­ne­zon. Pia po­pa­trzyła na by­łego męża za­sko­czona. Pry­watne wyj­ścia w cza­sie pracy nie były w jego przy­padku czymś zwy­czaj­nym.

– Coś się stało? – za­py­tała oschle.

Wy­krzy­wił usta, po czym głę­boko wes­tchnął.

– Sie­dzę po uszy w gów­nie – przy­znał się. – Po­trze­buję two­jej rady.