List z powstania ebook i audiobook

Anna Klejzerowicz

List z powstania

@lindcopl

e-mail: [email protected]

Tytuł oryginału:

Anna Klejzerowicz

List z powstania

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Książka ani jej część nie może być przedrukowywana ani w żaden inny sposób reprodukowana lub odczytywana w środkach masowego przekazu bez pisemnej zgody Wydawnictwa Lind&Co Polska sp. z o o.

Wydanie I, 2023

Projekt okładki: Studio Karandasz

Grafik na okładce:

Adobe Stock /autor: Alena Vilgelm 

Adobe Stock /autor: redhorst 

Adobe Stock /autor: wilqku 

Adobe Stock /autor: snaptitude 

Adobe Stock /autor: Milan Lipowski 

Adobe Stock /autor: shtiel

Copyright © dla tej edycji: 

Wydawnictw0 Lind&Co Polska sp. z o o, Gdańsk, 2023

ISBN 978-83-67494-64-9

Opracowanie ebooka Katarzyna RekWaterbear Graphics

Pamięci Wujka Andrzeja – powstańca warszawskiego

Osoby i wydarzenia przedstawione w tej książce są fikcyjne.

bo to była życia nieśmiałość, a odwaga – gdy śmiercią niosło. Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało wielkie sprawy głupią miłością.

Z głową na karabinie K.K. Baczyński 4 XII 1943 r.

Prolog

Ostatnie dni września 1944, Warszawa

Noc niosła złudzenie spokoju, choć tak naprawdę lęk nie opuszczał nikogo, a w oddali wciąż słychać było pojedyncze odgłosy wystrzałów. Gdzieś tam, w wymarłym mieście, ktoś jeszcze walczył. A może ktoś kogoś dobijał.

Cały czas czekali – cisza przed burzą dawała tylko chwilę wytchnienia. Wkrótce nastanie świt.

Doktorostwo Bańkowscy nie spali. Nie spali już od wielu dni, choć czasem zmęczenie – na chwilę, na godzinę, dwie – odbierało im świadomość. Żałowali tych chwil, gdyż każda godzina mogła być tą ostatnią. Bardziej niż inni zdawali sobie z tego sprawę. A przecież chcieli być z ukochaną córką, jeśli nie ciałem, to chociaż duchem. Myślą. Całą swą świadomością właśnie…

Pan Juliusz, przy nikłym płomyku świecy, czytał wciąż tę samą stronicę podniszczonej książki w zielonkawej, mocno już wyblakłej płóciennej oprawie. Czytał, nie widząc liter, ale treść od dawna znał na pamięć. Było to bodaj coś z polskiej klasyki: poezja, stare wydanie, jeszcze z biblioteki ojca. Tak, dodawało mu to sił. Jak zawsze, odkąd sięgał pamięcią. Pani Maria – żona doktora – nasłuchiwała. Gdyby jeszcze wierzyła w Boga, modliłaby się. Jednak jej wiara umierała wraz z tym miastem.

Stukanie do drzwi, tak niespodziewane i groźne o zagubionej między nocą a dniem godzinie, zabrzmiało jak kolejny wystrzał…

Pani Maria zerwała się z miejsca. Doktor odłożył książkę na podręczny stoliczek. Pobladł, lecz nie stracił tak typowego dla siebie opanowania.

– Kto to może być…? – wyszeptała kobieta. – Niemcy…?

Stukanie rozległo się ponownie. Trzy puknięcia – przerwa – dwa kolejne.

– Niemcy teraz nie pukają, Maryniu – odrzekł sarkastycznie jej mąż. – Posłuchaj, to przecież umówiony sygnał. To może być… Zapal lampę, pójdę sprawdzić!

Spojrzenia obydwojga automatycznie powędrowały w kąt pokoju, gdzie w półmroku, na masywnym, rzeźbionym biurku z dębowego drewna stały dwie oprawione w ramki fotografie. Z pierwszej uśmiechała się wprost do obiektywu bardzo ładna, już dorosła dziewczyna z jasnym warkoczem, o żywych, inteligentnych oczach. Miała na sobie odświętną bluzkę z żabotem, w drobne groszki. Na drugiej ta sama młoda osoba przytulała do siebie dużo młodszą dziewczynkę – poważną, ciemnowłosą i raczej nieśmiałą. Widać było, że mała niechętnie pozuje do zdjęcia.

Pani Maria drżącymi rękoma zapaliła lampę naftową. Prądu nie mieli już od dawna, zwykle palili świece, by oszczędzić zapas nafty.

– Zostań tu – polecił doktor. Zabrał ze sobą lichtarz. Korytarz, prowadzący do drzwi wejściowych, tonął w ciemnościach.

Czekała z bijącym sercem, które omal nie wyskoczyło jej z piersi. Czyżby…? Usłyszała zgrzyt łańcucha i cichą wymianę głosów. Męskich głosów, skonstatowała z bolesnym rozczarowaniem, a następnie opanował ją dławiący, paniczny strach. To musiał być ktoś od nich! Oby tylko nie przynosił tragicznej wiadomości… Oby nie Hania… Oby nie to…

Po chwili mąż wprowadził do bawialni znajomego im młodego człowieka w wojskowej kurtce i kaszkiecie, z biało-czerwoną opaską na ramieniu. Typowy powstaniec: chmurny, blady, z płonącymi żywym ogniem oczami. Sama nie wiedziała, dlaczego mimo wszystko nie potrafią darzyć go sympatią. Jednak w tej chwili musieli mu zaufać… nie mieli innego wyboru.

– Hania…? – wyrwało jej się.

Młodzieniec uśmiechnął się uspokajająco.

– Mam wieści od niej.

– Czemu akurat ty…?

– A czemu nie ja? – Uśmiech chłopaka stał się diaboliczny.

– Więc jakie to wiadomości? – wtrącił pospiesznie doktor. – Czy coś się stało naszej córce? Czy… jest może ranna…?

– Ona? Nie… Znią wszystko wnajlepszym porządku. Ale… nie po to przyszedłem, narażając własne życie. Mam coś innego dla szanownych państwa. – Młody człowiek, nie przestając się uśmiechać, wyciągnął stena. Państwo Bańkowscy patrzyli na niego oszołomieni.

– Na co to nam? – wyszeptała pani Maria.

– Hanka kazała mi was od siebie pożegnać. Już tu nie wróci. Bo zostaje ze mną. – Chłopak zaśmiał się nieprzyjemnie.

– Kłamiesz, łajdaku! – Pan Juliusz szarpnął się w jego stronę, lecz żona przytrzymała go za ramię.

To, co wydarzyło się później, trwało zaledwie kilka minut, a zarazem – całą wieczność.

Młody człowiek strzela. Najpierw do oniemiałego ze zdumienia mężczyzny, prosto w głowę. Następnie zwraca się błyskawicznie do kobiety. Jednym strzałem zamyka jej otwarte do krzyku usta. Nie zwracając uwagi na skrwawione ciała, rozgląda się. Wie, co robi, wie, gdzie skierować kroki. Metodycznie pakuje do plecaka różne przedmioty, opróżnia schowek z biżuterii, sreber stołowych, kolekcji monet doktora. Na koniec wylewa naftę, dla pewności opróżnia też przyniesiony ze sobą kanister z benzyną. Rzuca zapaloną zapałkę i znika w ciemnościach nocy.

Tylko przez ułamek sekundy jego ciemna sylwetka odcina się od buzujących coraz gwałtowniej płomieni.

Nikt jeszcze niczego nie zauważył. Okna sąsiednich domów są zaciemnione, ludzie w oczekiwaniu na piekło poukrywali się w piwnicach, okolica wydaje się bezludna i wymarła. Tylko z oddali dochodzą pojedyncze odgłosy wystrzałów…

CZĘŚĆ I

Gdańsk, 2013

Marianna

Nalewam sobie drugą filiżankę kawy. Gaszę światło, zostawiam tylko włączoną lampkę nocną. Tak czuję się pewniej, niczym w kokonie. Przysuwam fotel do okna. Nie po to, by obserwować. Nie. Jednak wolę widzieć światła ulicznych latarni. Dają mi złudzenie normalności. Tam, za oknem, znajduje się normalny świat. Zapalam papierosa. Napełniam kieliszek. Do kawy – tłumaczę sobie.

Znów wszystko wraca. Jak co noc. Nic to. Już przywykłam. Zresztą, cóż mi innego pozostało? Moje życie i tak legło w gruzach. Jak tamto miasto, dawno temu. Czuję się jak kolejna ofiara powstania. To nie szyderstwo. Jestem nią. Tych ofiar było wiele, bardzo wiele – nie tylko w tamtym strasznym czasie, lecz jeszcze lata, dziesiątki lat później…

Poznałam prawdę, do której dążyłam, odkąd tylko pamiętam. Świadomie lub nieświadomie. Musiałam ją poznać, by – o paradoksie! – móc żyć dalej. Tak mi się zdawało. Lecz wszystko na nic. Ciężar okazał się zbyt duży. A może ja zbyt słaba? Chociaż… teraz przynajmniej wiem, co się wtedy wydarzyło. Od dzieciństwa żyłam w cieniu tej tajemnicy. Ba, nie tylko ja! Poznanie tej cholernej prawdy stało się obsesją, wręcz misją mojej matki, którą w spadku przekazała mnie. Jej się nie udało, mnie – owszem.

Co mi z tego przyszło? Szpital. Kiepska renta inwalidzka, bo o pracy nie mogło już być mowy. Kto zatrudniłby wariatkę…? A więc bezczynność. Bezużyteczność. Brak sensu, brak motywacji. Pustka. Samotność. Fotel przy oknie, żarzący się papieros w drżącej od alkoholu dłoni.

Nikt nie zapuka. Nikt nie przyjdzie. Dawni przyjaciele już dawno poznikali z horyzontu – nikt nie lubi cudzych problemów – a nowych mi nie przybyło. Bo i skąd, skoro od lat unikam towarzystwa ludzi. Z jednej strony jak szalona czekam na dzwonek u drzwi, z drugiej… drżę w panice przed nim, przed każdym odgłosem kroków na schodach, przed każdym stuknięciem windy, zatrzymującej się na moim piętrze.

Już nie rozpoznaję się w lustrze. Czy ta napuchnięta twarz z zapadniętymi oczami pozbawionymi blasku jest moja? Twarz bez wieku, bez wyrazu? Postrzępione ubranie, bluza od dresu, workowata spódnica, rajstopy z dziurą. Matowe włosy, byle jak upięte w kok? Tak. To ja. Ja i nie ja. Bo nie wiem już, kim jestem, kim jest moje ja.

A gdyby on… Gdyby mnie taką zobaczył… czy poznałby mnie jeszcze? Nieważne. Nie ma sensu rozpamiętywać. To już nigdy nie wróci, nie może wrócić. On pewnie ma teraz żonę i dzieci. Ma dla kogo żyć.

A moje życie to stos martwych kamieni.

Strach zawsze był moim domem. Myślałam kiedyś, że uda mi się z niego wyrwać. Na próżno. Już chyba nie potrafię funkcjonować bez tego wiecznego, czającego się, pełzającego wokół mnie lęku.

Wciąż się boję…

Gdańsk, 1976

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji