Moje ptaki, zwierzaki i krewni. Trylogia z Korfu. Tom 2 ebook

Rozmowa

Zimę mieliśmy ostrą; nawet w momencie kiedy powinna już nadejść wiosna, krokusy, które pokładają wzruszającą ufność w następstwie pór roku, musiały rozpaczliwie przebijać sobie drogę przez cienką skorupę śnieżną. Niskie, ołowiane chmury groziły w każdej chwili jeszcze jedną śnieżycą, a wokół domu wył przenikliwy wiatr. Wszystko razem wziąwszy, nie była to idealna pogoda na zjazd rodzinny, zwłaszcza jeśli to był zjazd naszej rodziny.

Szkoda, myślałem, że akurat kiedy spotkali się w Anglii pierwszy raz po wojnie, musiała ich przywitać niemal zamieć śnieżna. Nie pomagało im to pokazać się od najlepszej strony, byli bardziej niż zwykle przewrażliwieni i mniej skłonni do wyrozumiałości dla czyjegokolwiek punktu widzenia z wyjątkiem oczywiście własnego.

Zbili się jak stado osowiałych lwów wokół kominka, na którym huczał ogień tak jasny i wysoki, że groził pożarem. Moja siostra Margo doprowadziła do tego w bardzo prosty sposób, mianowicie wyciągnęła z ogrodu szkielet niewielkiego drzewka i wsunąwszy go jednym końcem w kominek, drugi złożyła beztrosko na dywaniku. Matka robiła coś na drutach, ale z nieco roztargnionego wyrazu jej twarzy i poruszeń warg, jakby w niemej modlitwie, można było wnosić, że w gruncie rzeczy zajęta jest obmyślaniem menu na następny lunch. Mój brat Leslie schował się za ogromny podręcznik balistyki, a najstarszy z nas, Lawrence, w ogromnym rybackim golfie (o kilka numerów za dużym), stał przy oknie i kichał zawzięcie i systematycznie w wielką czerwoną chustkę.

– To straszny kraj. – Odwrócił się ku nam wojowniczo, jakbyśmy byli wszyscy bezpośrednio odpowiedzialni za panujące tu warunki klimatyczne. – W momencie kiedy człowiek wychodzi na brzeg w Dover, natychmiast dostaje się w ogień zaporowy zarazków kataru... Czy zdajecie sobie sprawę, że przez dwanaście lat, aż do dziś, ani razu nie byłem zaziębiony? Tylko dlatego, że miałem dosyć oleju w głowie, żeby się trzymać z daleka od tej Puddingowej Wyspy. Każdy, kogo tu spotykam, ma katar. Wszyscy mieszkańcy Wysp Brytyjskich nie robią od początku do końca roku nic innego, tylko kręcą się w małych grupkach i lubieżnie kichają jeden drugiemu w nos... można powiedzieć: infekcja karuzelowa. Jakie szanse przeżycia ma człowiek w takim kraju?

– Jesteś po prostu zakatarzony, a gadasz, jakby się świat kończył – stwierdziła Margo. – Nie rozumiem, dlaczego mężczyźni zawsze robią koło siebie tyle zamieszania.

Larry rzucił jej miażdżące spojrzenie załzawionych oczu.

– Cały kłopot z wami jest w tym, że odpowiada wam pozycja męczenników. Tylko ktoś o masochistycznych skłonnościach może siedzieć w tym... w tym... wirusowym raju. Ogarnął was bezwład. Polubiliście już to tarzanie się w morzu infekcji. Można by zrozumieć czy usprawiedliwić kogoś, kto nigdy nie wytknął stąd nosa, ale wy, coście zaznali słońca Grecji, powinniście mieć przecież jakieś rozeznanie.

– Widzisz, kochany – rozległ się uspokajający głos matki – przyjechałeś tutaj w fatalnej porze. Tu naprawdę bywa całkiem miło. Na przykład wiosną.

Larry spojrzał na nią wściekły.

– Z przykrością wyrywam cię z tego snu Ripa Van Winkle[1], ale podobno teraz właśnie jest wiosna... i spójrz tylko: żeby pójść na pocztę i nadać list, trzeba mieć sanie i zaprzęg psów.

– Śniegu ledwie na ćwierć cala – wtrąciła Margo.

– Zgadzam się z Larrym. – Leslie wynurzył się spoza swojej księgi. – Mróz na dworze jak cholera. W takim zimnie człowiekowi wszystkiego się odechciewa. Nawet zapolować przyzwoicie nie można.

– No właśnie – triumfował Larry – podczas gdy w rozsądnym kraju, takim jak Grecja, zjedlibyśmy śniadanie na dworze, a potem poszli się wykąpać w morzu. A tutaj zęby mi tak szczękają, że ledwo mogę zjeść śniadanie.

– Wolałbym, żebyście przestali wciąż gadać o Grecji – zrzędził Leslie. – To mi przypomina tę cholerną książkę Gerry’ego. Ileż lat musiało upłynąć, żebym mógł po niej wrócić do normalnego życia.

– Żebyś ty mógł wrócić do normalnego życia! – ironizował Larry. – A co ze mną? Nie masz pojęcia, jak ta dickensowska karykatura zniekształciła moją sylwetkę pisarską!

– Z tego, jak mnie opisał, można by sądzić, że nigdy nie myślałem o niczym innym jak o broni i łodziach.

– No ale przecież ty nigdy o niczym innym nie myślisz.

– To ja jestem najbardziej poszkodowana – pisnęła Margo. – On przez cały czas rozpisywał się o moim trądziku.

– Moim zdaniem wszystkich was całkiem nieźle sportretował – stwierdziła matka – tyle że ze mnie zrobił kompletną idiotkę.

– Nie miałbym pretensji, gdyby ktoś napisał na mnie paszkwil przyzwoitą prozą – mówił Larry, wycierając hałaśliwie nos – ale żeby mnie obmawiano kiepską angielszczyzną, to nie do zniesienia.

– Już sam tytuł był obraźliwy – stwierdziła Margo. – Moja rodzina i inne zwierzęta. Aż do znudzenia wysłuchiwałam: a jakie pani jest zwierzę?

– Tytuł wydawał mi się dosyć zabawny, kochanie – mówiła matka. – Myślałam tylko, że on nie opisał najlepszych historii.

– Tu się zgadzam – przytaknął Leslie.

– Jakich najlepszych historii? – podejrzliwie zagadnął Larry.

– No, na przykład, jak opływałeś wyspę na jachcie Maxa. To było okropnie zabawne.

– Gdyby ogłosił tę historię drukiem, wytoczyłbym mu proces.

– Nie rozumiem dlaczego. To było bardzo śmieszne – stwierdziła Margo.

– A co wobec tego z twoją fiksacją na punkcie spirytualizmu? Gdyby to opisał, pewno byś się ucieszyła, co? – zjadliwie zapytał Larry.

– Nie... to niemożliwe... tego by przecież nie zrobił! – W głosie Margo zabrzmiało przerażenie.

– Widzisz. A co na przykład ze sprawą sądową Lesliego? – triumfował Larry.

– Nie rozumiem, po co mnie w to wciągacie – warknął Leslie.

– Bo twierdzisz, że on nie opisał najlepszych historii – wyjaśnił Larry.

– Tak, zapomniałam o tym wszystkim – zachichotała matka. – Naprawdę, Gerry, one były chyba zabawniejsze niż tamte, które wybrałeś.

– Cieszę się, że tak sądzisz – mruknąłem.

– Czemu? – Larry spojrzał na mnie podejrzliwie.

– Ponieważ postanowiłem napisać jeszcze jedną książkę o Korfu i uwzględnić te wszystkie zdarzenia – odparłem z niewinną miną.

Jakby w nich piorun strzelił.

– Zabraniam! – ryczał Larry, kichając zajadle. – Najsurowiej ci zabraniam!

– Nie wolno ci pisać o spirytualizmie! – krzyczała Margo.

– Ani o mojej sprawie sądowej – warczał Leslie. – Tego nie zniosę.

– A jeśli słowem wspomnisz o jachcie...! – darł się Larry.

– Larry, kochanie, nie podnoś głosu! – napominała go matka.

– Wobec tego zabroń mu pisać! – wrzeszczał Larry.

– Nie mów głupstw, jakże ja mu mogę zabronić?

– Chcesz, żeby się to wszystko powtórzyło? – mówił ochrypłym głosem Larry. – Listy z banku, żebyś łaskawie spłaciła wystawione czeki bez pokrycia, podejrzliwe spojrzenia naszych dostawców, kaftany bezpieczeństwa podrzucane anonimowo na progu, cała rodzina obrażona. Jesteś przecież naszą matką, więc nie pozwól mu tego pisać!

– Przesadzasz, Larry – tłumaczyła matka. – Zresztą nie mogę mu zabronić, jeśli on tak chce. Nie sądzę, żeby z tego mogło wyniknąć coś złego, a te historie naprawdę są najlepsze. Nie rozumiem, czemu by nie miał napisać dalszego ciągu?

Cała rodzina porwała się jak jeden mąż i zaczęła jej wrzaskliwie wyjaśniać, dlaczego nie powinienem pisać dalszego ciągu.

– Było jeszcze kilka innych wydarzeń – powiedziałem z zastanowieniem.

– Na przykład? – Matka była zaciekawiona. Moje rodzeństwo, najeżone, wpatrywało się we mnie z wypiekami na twarzy w wyczekującym milczeniu.

– No cóż – mówiłem w zamyśleniu. – Chciałbym opisać twój romans z kapitanem Creechem, mamo.

– Co takiego? – Głos matki zachrypł z oburzenia. – Tego nie zrobisz...! Romans z tym obrzydliwym starcem! Coś podobnego! Nie pozwolę ci o tym pisać.

– No cóż, mnie się wydaje, że to jest naprawdę najlepsze – wycedził Larry ze złośliwym uśmiechem. – Romans tętniący namiętnością... rozkoszny, staroświecki wdzięk mężczyzny grającego główną rolę... i te twoje awanse...

– Och, cicho bądź, Larry. – Matka była naprawdę zła. – Widzisz, że mnie denerwujesz. Słuchaj, Gerry, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł z tą książką.

– Popieram wniosek – oświadczył Larry. – Jeśli ją napiszesz, zespołowo wytoczymy ci proces.

Wobec protestu zjednoczonej rodziny, która postanowiła za wszelką cenę powstrzymać mnie od chwycenia za pióro, pozostawało mi tylko jedno: usiąść i napisać.

Przypisy

Nakładem Oficyny Literackiej Noir sur Blanc ukazała się już książka:

Moja rodzina i inne zwierzęta

2019