Moment pęknięcia ebook

Od autorki

Wszyst­kie wyda­rze­nia i postaci są fik­cyjne. Wszel­kie podo­bień­stwa do rze­czy­wi­stych osób są przy­pad­kowe.

Od dłuż­szego czasu nur­to­wał mnie pomysł na tę książkę, jed­nak dopiero po zaist­nie­niu pew­nych oko­licz­no­ści zde­cy­do­wa­łam się nadać jej realny wymiar.

Ta książka jest inna od dzie­wię­ciu poprzed­nich. Zawiera mniej ele­men­tów kry­mi­nal­nych, a wię­cej sku­pia się na aspek­tach psy­cho­lo­gicz­nych i oby­cza­jo­wych. Przed­sta­wia histo­rie kobiet, ich życiowe wybory i kon­se­kwen­cje róż­nych decy­zji. Zale­żało mi na tym, aby poka­zać, że ustęp­stwa i speł­nia­nie czy­ichś ocze­ki­wań nie zawsze przy­no­szą korzy­ści.

Książka sta­nowi nie­wielki wyci­nek tego, co się dzieje, kiedy przez wiele lat tłu­mimy nasze emo­cje i ocze­ki­wa­nia, bo boimy się, że inni będą nas osą­dzać. Oba­wiamy się, że zosta­niemy uznani za dzi­wa­ków lub ego­istów. Być może czy­tel­nicy w tej książce znajdą sytu­acje, które znają z wła­snego życia lub życia ich bli­skich, i prze­czy­tają ją z zain­te­re­so­wa­niem, zda­jąc sobie sprawę, że fabuła jest bli­ska rze­czy­wi­sto­ści.

Przy kształ­to­wa­niu jed­nego z boha­te­rów, który ma istotne zna­cze­nie w fabule, poma­gała mi osoba, która wcze­śniej nie była zaan­ga­żo­wana w moje życie zawo­dowe. Tą osobą jest Paweł Głód, któ­rego pozna­łam jakiś czas temu w stu­diu tatu­ażu. Paweł to arty­sta, któ­rego prace (tatu­aże i obrazy) mnie ocza­ro­wały. Pod­czas roz­mów z Paw­łem zacie­ka­wiło mnie jego spoj­rze­nie na rela­cje mię­dzy­ludz­kie. Uświa­do­mi­łam sobie, że w dzi­siej­szym świe­cie kon­takty mogą mieć nieco inny cha­rak­ter, niż wcze­śniej mi się wyda­wało. Zain­try­go­wał mnie spo­sób myśle­nia Pawła, odmienny od mojego. Dla­tego posta­no­wi­łam powie­rzyć jed­nego z boha­te­rów – Igora – w jego ręce. Doświad­cze­nia i podej­ście do życia Pawła ide­al­nie wpa­so­wały się w postać, którą zamie­rza­łam umie­ścić w fabule. Bez pomocy Pawła Igor miałby zupeł­nie inną oso­bo­wość.

Paweł jest rów­nież auto­rem pro­jektu okładki do książki. Efekt prze­szedł moje naj­śmiel­sze ocze­ki­wa­nia. Pole­cam stronę Pawła, aby zapo­znać się z jego pra­cami https://www.insta­gram.com/wnie­ko­lo­rze/.

Pod­czas pisa­nia tej książki waż­nym aspek­tem było, że w 2023 roku skoń­czy­łam czter­dzie­ści lat. To zmo­ty­wo­wało mnie do reflek­sji nad moim życiem, nad tym, co prze­ży­łam, osią­gnę­łam, jakie decy­zje pod­ję­łam i czego jesz­cze mogę się spo­dzie­wać.

Na zawar­tość niniej­szej książki wpływ miały rów­nież roz­mowy z kobie­tami w moim wieku i nieco star­szymi. Oka­zało się, że pewne dyle­maty, prze­my­śle­nia i wąt­pli­wo­ści są powszechne. Posta­no­wi­łam więc wyko­rzy­stać to, two­rząc fabułę. Zazwy­czaj mówi się o kry­zy­sie wieku śred­niego u męż­czyzn, ale nie można zapo­mi­nać, że kobiety rów­nież doświad­czają go w swoim życiu, choć w nieco inny spo­sób.

Dopiero nie­dawno zaczęto o tym gło­śno mówić. Kobiety mają prawo pra­gnąć cze­goś wię­cej niż tylko bycia żonami i mat­kami, mimo że spo­łeczne normy narzu­cają im te spe­cy­ficzne role. Cza­sami jed­nak warto posłu­chać wewnętrz­nego głosu, aby poczuć się speł­nioną. To nie jest ego­izm, lecz wyraz samo­świa­do­mo­ści.

Ktoś kie­dyś przed­sta­wił okre­ślony spo­sób życia, który ma ucho­dzić za ten wła­ściwy, a odstęp­stwo od tra­dy­cyj­nego sche­matu jest oznaką braku przy­sto­so­wa­nia do norm spo­łecz­nych. Jed­nak życie nie powinno pole­gać na cią­głym dosto­so­wy­wa­niu się do ocze­ki­wań innych, wbrew temu, co czu­jemy i pra­gniemy. Próba speł­nie­nia stan­dar­dów innych ludzi pro­wa­dzi do fru­stra­cji, nie­za­do­wo­le­nia z życia i ocze­ki­wa­nia na cud, który pozwoli nam uwol­nić się od „wię­zów”. Dopóki nie wyrzą­dzamy nikomu krzywdy, powin­ni­śmy kie­ro­wać się wła­snym szczę­ściem. Jed­no­cze­śnie pamię­ta­jąc, że szczę­ście nie jest stałe, ponie­waż pod wpły­wem doświad­czeń życio­wych, spo­tka­nych ludzi i wyda­rzeń defi­ni­cja szczę­ścia może ulec zmia­nie.

Zapra­szam do czy­ta­nia. Pozdra­wiam ser­decz­nie.

Kasia Magiera

9 czerwca 2022, czwartek, Kraków

Upo­rczywa melo­dia sym­fo­nii Vival­diego nie­prze­rwa­nie pły­nęła ze smart­fona leżą­cego na komo­dzie. Trwało to dłuż­szą chwilę, dla­tego śpiący do tej pory męż­czy­zna pode­rwał się gwał­tow­nie i ruszył, aby go uci­szyć.

– Kurwa – fuk­nął zaspany, bio­rąc do ręki cią­gle dzwo­niący tele­fon, bo na wyświe­tla­czu zoba­czył imię sekre­tarki.

– Halo – ode­brał gniew­nie.

– Panie pre­ze­sie, kiedy pan będzie? Bez pana zebra­nie się nie odbę­dzie – wyja­śniła kobieta po dru­giej stro­nie słu­chawki.

– Zebra­nie zostało zapla­no­wane na dzie­wiątą – oświad­czył sta­now­czo.

– Ale jest pięć po dzie­wią­tej – oznaj­miła opa­no­wa­nym gło­sem, a on zastygł, po czym spoj­rzał na roleksa leżą­cego na komo­dzie, z któ­rej wła­śnie wziął tele­fon.

Sekre­tarka mówiła prawdę.

Poczuł, jak momen­tal­nie ska­cze mu ciśnie­nie.

– Kurwa, zaspa­łem – wysy­czał do słu­chawki, a kobieta po dru­giej stro­nie mil­czała. – Powiedz, że będę za godzinę, bo zatrzy­mały mnie ważne sprawy rodzinne – zako­mu­ni­ko­wał.

– Dobrze, prze­każę – odparła chłodno.

Pra­co­wała dla niego od dwóch lat. Nauczyła się spraw­nie wyko­ny­wać jego pole­ce­nia. Nie lubił się powta­rzać i zawsze musiało być tak, jak chciał. Nawet jeśli uwa­żała, że szef popeł­nia błąd, nie mówiła mu tego, sam musiał do tego dojść. Mar­lena Zdro­jew­ska dostała pracę sekre­tarki pre­zesa Naro­do­wego Banku z oddzia­łem w Kra­ko­wie przez zna­jo­mo­ści. Co nie zmie­niało faktu, że Emil Wol­ski trak­to­wał ją z góry, ale tylko dla­tego, że nie reago­wała na jego koń­skie zaloty i próby nakło­nie­nia ją do pój­ścia z nim do łóżka.

Jak na męż­czy­znę przed pięć­dzie­siątką był atrak­cyjny, ale Mar­lena uwa­żała go za gbura, któ­remu wyda­wało się, że skoro ma pozy­cję, zna­jo­mo­ści i pie­nią­dze, to inni mają go słu­chać. Odstrę­czał ją, ale pracę wyko­ny­wała bez zarzu­tów, więc nie mógł się do niej docze­pić.

Emil roz­łą­czył się i rzu­cił z impe­tem iPhone’a na łóżko.

– Olka! – zawo­łał, otwie­ra­jąc drzwi sypialni. – Olka! – powtó­rzył, nie otrzy­maw­szy odpo­wie­dzi. – Nie obu­dzi­łaś mnie! Wiesz, która jest godzina!? – pie­klił się, mimo że ni­gdzie nie widział żony.

– Tato, dla­czego tak krzy­czysz? – Ze swo­jego pokoju wyszła zaspana nasto­latka.

– Cie­bie też matka nie obu­dziła? – zapy­tał, ale nie­przy­tomna dziew­czyna patrzyła na niego nie­ro­zu­mie­ją­cym wzro­kiem. – Jest po dzie­wią­tej!

– Jak to? – Ta infor­ma­cja ją prze­bu­dziła. – O ósmej mia­łam test z matmy!

– Ludzie, daj­cie żyć. – W drzwiach kolej­nego pokoju poja­wił się wysoki i szczu­pły chło­pak.

– Na którą masz do szkoły? – dopy­ty­wał Emil.

– Na siódmą. Naj­pierw mam tre­ning, a potem lek­cje, a co? – wyja­śnił obo­jęt­nie.

Mimo że został obu­dzony nagle i czuł poiry­to­wa­nie, do ojca zawsze sta­rał się odzy­wać grzecz­nie. Tata bywał apo­dyk­tyczny, ale jeśli nie wcho­dziło się mu w drogę, to dało się z nim doga­dać.

– No to się spóź­ni­łeś – zako­mu­ni­ko­wał Emil.

Chło­pak skrzy­wił się i wró­cił do pokoju, aby spoj­rzeć na godzinę w tele­fo­nie.

– Cho­lera! – usły­szeli stłu­miony krzyk dobie­ga­jący z pokoju. – Mamo! Nie obu­dzi­łaś mnie! – Inten­syw­ność krzyku zwięk­szyła się, kiedy Borys wypadł z pokoju cały w ner­wach. – Tre­ner się wku­rzy! Mamooo!

Zeszli na dół, poszu­ku­jąc spraw­czyni poran­nego zamie­sza­nia.

– Ola!

– Mamo!

Prze­krzy­ki­wali się, ale kobieta się nie odzy­wała.

– Nie ma jej w kuchni – oznaj­miła ze zdzi­wie­niem Ame­lia.

Każ­dego ranka, od kiedy pamię­tała, mama zawsze rano urzę­do­wała w kuchni. To było jej kró­le­stwo.

– Spraw­dzę w piw­nicy – stwier­dził Borys. – Może jest w spi­żarni.

– A ja zoba­czę w garażu i na podwórku – zde­cy­do­wał Emil, czu­jąc złość.

Każdy poszedł w swoją stronę, nawo­łu­jąc kobietę.

– Nie ma jej – powie­działa nasto­latka w noc­nej koszuli, kiedy dołą­czyli z bra­tem do ojca przed drzwi domu. – Może poszła ze Snaj­pe­rem na spa­cer? – rzu­ciła kolejną hipo­tezę, choć w nią wąt­piła już na star­cie. – Snaj­per! – zawo­łała.

Nie minęło kilka sekund, a pies zja­wił się, mer­da­jąc rado­śnie ogo­nem.

– Może poszła do sklepu? – Wzru­szył ramio­nami Borys.

To było kolejne bez­sen­sowne przy­pusz­cze­nie. Ola nie miała w zwy­czaju cho­dzić na zakupy rano, przed wypra­wie­niem ich do szkoły. Codzien­nie budziła ich rano. Naj­pierw Borysa, a godzinę póź­niej Ame­lię i Emila. Robiła śnia­da­nie i przy­go­to­wy­wała ich do wyj­ścia oraz odwo­ziła. Tak wyglą­dał każdy pora­nek od kilku lat.

– Zadzwo­nię do niej, bo to są jakieś jaja – stwier­dził wście­kły Emil. Wybrał numer Oli, ale natych­miast włą­czyła się poczta gło­sowa. – Kurwa mać! – krzyk­nął. – Ma wyłą­czony tele­fon – fuk­nął roz­sier­dzony, zauwa­ża­jąc, że sąsiadka z naprze­ciwka się im przy­gląda. – Co się pani tak gapi? Nie ma pani nic lep­szego do roboty z rana, tylko pod­słu­chi­wać sąsia­dów!?

Kobieta zro­biła obu­rzoną minę i weszła do domu.

– Na waszej matce nie można pole­gać. Kiedy jest potrzebna, to wycina taki numer.

Ame­lia, sły­sząc słowa ojca, zało­żyła ręce na pier­siach i nabur­mu­szyła się. Nie zga­dzała się z nim. Może ostat­nio nie miała ide­al­nych rela­cji z mamą, ale to, co wie­działa o niej na pewno, to to, że rodzina jest dla niej naj­waż­niej­sza i zawsze jest, kiedy jej potrze­bują. Słowa ojca były nie­spra­wie­dliwe. Ame­lia nie pałała do niego sym­pa­tią, choć chęt­nie korzy­stała z luk­su­sów, które ofe­ro­wała jego pozy­cja.

– A jeśli mamie stało się coś złego? – zasu­ge­ro­wała. – Zadzwo­nię do cioci Celiny, może coś wie.

Zamie­rzała ruszyć do góry, do pokoju po tele­fon, ale ojciec ją zatrzy­mał.

– Nie dzwoń do niej, bo od razu zrobi aferę. – Od dawna nie był w dobrych kon­tak­tach ze szwa­gierką. Teściowa była mu przy­chylna i na jej wspar­cie mógł liczyć, ale sio­stra Oli była wobec niego kry­tyczna. – Teraz damy sobie radę, a wie­czo­rem wyja­śnimy sobie z mamą, co to za nowe zwy­czaje wpro­wa­dziła znie­nacka – zde­cy­do­wał. Czuł buzu­jący gniew. Była już pra­wie dzie­wiąta trzy­dzie­ści, a on na­dal był w domu. – Zbie­raj­cie się, pod­rzucę was do szkoły.

– Nie jedli­śmy śnia­da­nia – oświad­czyła Ame­lia.

– Weź sobie banana albo jabłko, a w szkole coś kupisz, dam ci pie­nią­dze – odpo­wie­dział Emil ze zło­ścią.

– Kurde, ale ja mam dietę, mama zawsze robi mi rano… – zaczął Borys, jed­nak widząc minę ojca, nie dokoń­czył, tylko ruszył do pokoju, aby się ubrać.

Pięt­na­ście minut póź­niej wsia­dali do samo­chodu. Ame­lia ubrana w krótki top odsła­nia­jący brzuch i skąpe szorty zdo­bione świe­cą­cymi krysz­tał­kami. Miała skwa­szoną minę, gdyż nie zdą­żyła się wyma­lo­wać tak, jak lubiła. Musiała zabrać do szkoły kosme­tyczkę, aby dokoń­czyć maki­jaż w toa­le­cie.

– Co ty masz na sobie? – rzu­cił Emil z obu­rze­niem.

Na co dzień to Ola odwo­ziła dzieci do szkoły, więc nie miał poję­cia, jak się ubie­rały. Córkę widy­wał głów­nie wie­czo­rami, gdy była już w domu, w piża­mie.

– Taka moda – odparła.

Emil spoj­rzał na syna, szu­ka­jąc u niego potwier­dze­nia. Chło­pak poki­wał głową. Jed­nak męż­czy­zna nie był prze­ko­nany. Dla niego córka wyglą­dała nie­od­po­wied­nio, ale nie miał już czasu cze­kać, aż się prze­bie­rze. Syn wyglą­dał tylko tro­chę lepiej. Miał na sobie pognie­ciony T-shirt Calvin Klein i wytarte jeansy z pokaź­nymi dziu­rami na kola­nach. Jego twarz przy­ozda­biały kla­syczne ray-bany.

– Ale masz brudne auto – stwier­dziła Ame­lia, wcho­dząc do wozu ostroż­nie, aby się nie wybru­dzić.

– Na polu gol­fo­wym było błoto – wyja­śnił. – Płacę tam mają­tek, a syf jak na budo­wie.

Po dro­dze w samo­cho­dzie pano­wała cisza. Emil i Borys sta­rali się stu­dzić nerwy, ale obaj już pla­no­wali, co powie­dzą Oli wie­czo­rem, kiedy ją zoba­czą.

Nato­miast Ame­lia sta­rała się dodzwo­nić do mamy, a kiedy po kilku pró­bach na­dal włą­czała się poczta, posta­no­wiła wysłać SMS-a. Miała nadzieję, że kiedy tylko mama włą­czy tele­fon, to zoba­czy od niej wia­do­mość i da znać, co się z nią dzieje. Dziew­czyna czuła zanie­po­ko­je­nie. Mama ni­gdy nie zni­kała bez słowa, a zwłasz­cza rano.

Kiedy zatrzy­mali się przed wej­ściem jed­nego z pry­wat­nych liceów, Emil wrę­czył dzie­ciom po stu­zło­to­wym bank­no­cie z pole­ce­niem, aby kupili sobie coś do zje­dze­nia.

– Mam dziś wizytę u den­ty­sty, co będzie, jeśli mama po mnie nie przy­je­dzie? – zapy­tała nasto­latka, zanim wysia­dła.

– Ama, ile ty masz lat? – burk­nął ze zło­ścią ojciec. – Chyba wiesz, gdzie cho­dzisz do den­ty­sty. Możesz jechać sama – orzekł, po czym dodał: – Zresztą mama na pewno przy­je­dzie.

Ame­lia przez chwilę patrzyła na niego, nie odzy­wa­jąc się, ale w końcu kiw­nęła głową i wysia­dła.

Gdy Emil odje­chał, Ame­lia z Bory­sem ruszyli do szkoły w mil­cze­niu.

– Widzimy się na dłu­giej prze­rwie? – zapy­tała, gdy byli już w środku.

– Zoba­czymy, Bastek zała­twił nowy towar i chcemy spró­bo­wać – rzu­cił Borys.

Ame­lia zaci­snęła usta. Nie podo­bało się jej, że pla­no­wali ćpać w szkole. Jed­nak brat z jej chło­pa­kiem czuli się tu pew­nie jak pano­wie na swo­ich wło­ściach.

Każde ruszyło w swoją stronę, nie wie­dząc, co robić. Była to nie­ty­powa godzina na przy­cho­dze­nie do szkoły, lek­cja już trwała.

9 czerwca 2022, czwartek, Słupsk

– Nooo nie! Cho­lera! – pomsto­wała pod nosem prze­mo­czona kobieta, szar­piąc się z walizką. Deszcz padał coraz moc­niej i kiedy już myślała, że bez­piecz­nie schroni się w przy­zwo­icie wyglą­da­ją­cym pubie, to kółka walizki utknęły w szcze­li­nach meta­lo­wej wycie­raczki.

W despe­ra­cji kop­nęła twardą walizkę, ale bagaż ani drgnął.

– Łoł, łoł, łoł! Pomogę – usły­szała za ple­cami głę­boki męski głos, który sko­ja­rzył się jej z barwą, jaką miał Axl Rose.

Była zmok­nięta i zmę­czona, więc nie pro­te­sto­wała. Młody męż­czy­zna bez trudu wyjął walizkę z potrza­sku i poło­żył ją w środku, po dru­giej stro­nie drzwi. Spoj­rzał na nią. W wyniku desz­czu jej dłu­gie brą­zowe włosy przy­klap­nęły, a pod oczami zro­biły się czarne zacieki od tuszu. – Dzię­kuję – powie­działa, nawet na niego nie patrząc, mimo że jego cha­rak­te­ry­styczny głos na­dal brzę­czał w jej gło­wie.

Zła­pała za rączkę walizki i pocią­gnęła ją za sobą w stronę baru.

– Popro­szę her­batę – ode­zwała się do bar­mana.

Męż­czy­zna, który pomógł jej z walizką, usiadł obok niej na wyso­kim krze­śle i dalej na nią patrzył. Było w niej coś inte­re­su­ją­cego. W jej mowie ciała i wyra­zie twa­rzy. Jakby znie­cier­pli­wie­nie połą­czyło się ze swo­bodą.

– Her­batę? – upew­nił się młody bro­dacz za barem.

– Tak – potwier­dziła, a następ­nie ruszyła do sto­lika obok.

Poło­żyła na nim prze­pastną torebkę i usta­wiła walizkę przy krze­śle. Zdjęła mokry kar­di­gan i powie­siła go na opar­ciu krze­sła. Jej bluzka była rów­nież wil­gotna i przy­le­gała do ciała. Bar­man spoj­rzał na męż­czy­znę, który jej pomógł, i uśmiech­nęli się do sie­bie. Mokra odzież pozwo­liła im zoba­czyć kształt jej piersi. Wło­żyła rękę do torebki i zaczęła cze­goś szu­kać. Jed­nak nie było to pro­ste, torebka była wypchana. Dla­tego jej ruchy sta­wały się ner­wowe. Nie­cier­pli­wiła się, nie mogąc zna­leźć tego, czego potrze­bo­wała.

Bar­man i męż­czy­zna, który ura­to­wał ją z opre­sji, przy­glą­dali się jej z zain­te­re­so­wa­niem. Poiry­to­wana bra­kiem rezul­ta­tów posta­no­wiła w końcu wyrzu­cić zawar­tość torebki na sto­lik. Jej zawzię­tość i deter­mi­na­cja były impo­nu­jące.

– Na samym dnie, oczy­wi­ście – fuk­nęła pod nosem, kiedy w końcu zna­la­zła poszu­ki­wany przed­miot.

Otwo­rzyła małą puder­niczkę, spoj­rzała w minia­tu­rowe lusterko i aż jęk­nęła, gdy zauwa­żyła opła­kany stan swo­jego maki­jażu. Zna­la­zła paczkę wil­got­nych chu­s­te­czek, wycią­gnęła jedną i zaczęła deli­kat­nie wycie­rać czarne smugi spod oczu.

Nagle zoba­czyła rękę wycią­gniętą w jej kie­runku na wyso­ko­ści swo­jej twa­rzy.

Ode­rwała wzrok od lusterka, aby zoba­czyć, o co cho­dzi.

Męż­czy­zna, który wyświad­czył jej przy­sługę przy wej­ściu, wycią­gał w jej kie­runku kie­li­szek.

– Zama­wia­łam her­batę – przy­po­mniała, myląc go z bar­ma­nem.

Dopiero teraz na niego spoj­rzała. Miał ładną, syme­tryczną twarz, cie­kawy, inten­sywny kolor oczu i pół­dłu­gie włosy. Prze­cze­sał je pal­cami w tył, ale zaraz kosmyki ponow­nie opa­dły nie­sfor­nie, dając efekt lek­kiego roz­wi­chrze­nia. Pomy­ślała, że na pewno cie­szy się powo­dze­niem u płci prze­ciw­nej.

– Teraz ci się to bar­dziej przyda – stwier­dził pew­nym, głę­bo­kim, chro­po­wa­tym gło­sem i spoj­rzał na bała­gan panu­jący na stole.

Kobieta przez sekundę się wahała.

– A co mi tam – rzu­ciła.

Wzięła od niego kie­li­szek i wypiła zawar­tość jed­nym hau­stem. Męż­czy­zna zaśmiał się i opróż­nił wła­sny. Kobieta mach­nęła na bar­mana, dając mu znak, że poprosi jesz­cze raz to samo.

Kiedy otrzy­mała zamó­wie­nie, usia­dła. Męż­czy­zna dołą­czył do niej, mimo że go nie zapra­szała. Nie pro­te­sto­wała. Ni­gdy się tak nie zacho­wy­wała – nie piła alko­holu z obcymi i nie pozwa­lała, aby się do niej przy­sia­dali. Ale zaczy­nała życie od nowa i to był naj­lep­szy moment, aby zacząć robić to, czego wcze­śniej nie mogła lub przed czym się powstrzy­my­wała.

Męż­czy­zna mil­czał, przy­glą­da­jąc się temu, co wyrzu­ciła z torebki. Pró­bo­wał zro­zu­mieć, po co jej to wszystko. Według niego rze­czy nie miały ze sobą logicz­nego związku. Każda z nich była z innej para­fii.

– Wiem, że to wygląda żało­śnie – ode­zwała się, jakby odczy­tu­jąc jego myśli.

– Czy ja wiem. Kobiety tak lubią.

Barwa jego głosu prze­szy­wała, a zara­zem pobu­dzała. Dla­tego znowu przy­wo­łała w myślach lidera zespołu Guns N’ Roses. Dawno nie sły­szała u mło­dego męż­czy­zny takiej chrypki.

– Znawca kobiet? – zapy­tała, ale w tym pyta­niu nie kryła się uszczy­pli­wość.

– Raczej obser­wa­tor – wyja­śnił i wró­cił do tematu bała­ganu, który wypadł z jej torebki. – Przy­naj­mniej jesteś przy­go­to­wana na każdą oko­licz­ność. – Wska­zał na tusz do rzęs, obok któ­rego leżał fla­ko­nik per­fum, nad­gry­ziony bato­nik, dłu­go­pis, kolo­rowa bran­so­letka, do połowy opróż­niona butelka wody i książka z zagię­tym rogiem okładki.

– Wiek nie­win­no­ści – prze­czy­tał tytuł z okładki.

– Czy­ta­łeś? – zain­te­re­so­wała się.

– Nie – odparł non­sza­lancko. – Fajne?

– Poucza­jące – rze­kła oględ­nie, po czym wyja­śniła. – Wła­śnie się tu prze­pro­wa­dzi­łam. – Wypiła dru­giego szota – Nor­mal­nie nie jest tak źle. – Wska­zała głową na gali­ma­tias. Oszu­ki­wała sie­bie i jego. Lubiła duże torebki, do któ­rych mogła cią­gle coś dorzu­cać, a potem dźwi­gała masę nie­po­trzeb­nych rze­czy.

– Jasne – odparł, uśmie­cha­jąc się.

Kobieta zatrzy­mała na nim wzrok na kilka sekund. Chciało się na niego patrzeć, ema­no­wał z niego luz, który się jej spodo­bał.

– Skąd się tu wzię­łaś? – zapy­tał, tym razem patrząc na walizkę, która była śred­niej wiel­ko­ści jak na prze­pro­wadzkę.

– Teraz to myślę, że z innego świata – odpo­wie­działa zagad­kowo. Nie znała go i nie chciała, aby cokol­wiek o niej wie­dział. – Ty jesteś stąd? – prze­kie­ro­wała uwagę na niego.

– Tak – przy­tak­nął, ponow­nie prze­cze­su­jąc pal­cami włosy do tyłu. Było w tym geście coś uwo­dzi­ciel­skiego.

– To może wiesz, czy daleko jesz­cze na Pod­górną 6?

Miała nadzieję, że jest nie­da­leko od miesz­ka­nia, które od teraz miało być jej domem. Zanim się roz­pa­dało, GPS poka­zy­wał, że jest w pobliżu.

– Ze dwie­ście metrów – oświad­czył. Ode­tchnęła z ulgą. Nie­źle. – Mogę cię pod­pro­wa­dzić – zapro­po­no­wał.

Kobieta nie­kon­tro­lo­wa­nie się skrzy­wiła. W połą­cze­niu z na­dal roz­ma­za­nym maki­ja­żem dało to komiczny efekt.

– Pomogę z walizką – prze­ko­ny­wał.

– Dzięki, ale pora­dzę sobie sama – oznaj­miła, zgar­nia­jąc do torebki rze­czy ze sto­lika.

– Boisz się? – Spoj­rzał na nią szel­mow­sko.

Musiała przy­znać, że był typem, któ­remu nie chciało się odma­wiać. Ale Ted Bundy też był przy­stojny i cza­ru­jący, a kobie­tom, które zde­cy­do­wały się na jego towa­rzy­stwo, wyjąt­kowo się to nie opła­cało.

– Widzieli nas tutaj ludzie, a na ulicy jest moni­to­ring. Nie opła­ca­łoby mi się robić ci krzywdy – nie rezy­gno­wał. – Jestem Igor – powie­dział i podał jej rękę.

Zawa­hała się, ale odwza­jem­niła gest.

– Anka.

– Świet­nie, to możemy powie­dzieć, że się znamy – uśmiech­nął się, a bar­man ponow­nie posta­wił przed nimi kolejny kie­li­szek z alko­ho­lem.

Anka usia­dła, wpa­tru­jąc się w usta­wione szoty.

– Co zro­bisz z tym tatu­ażem, jeśli ci się znu­dzi? – ode­zwała się po chwili mil­cze­nia, wska­zu­jąc na wyta­tu­owaną dłoń męż­czy­zny.

Pytała nie dla­tego, że jej się nie podo­bało to, co widziała. Motyw, który miał na dłoni, był inte­re­su­jący i pre­cy­zyj­nie wyko­nany. Niczym małe dzieło sztuki. Zresztą w dzi­siej­szych cza­sach tatuaż nie był czymś nad­zwy­czaj­nym. Co druga osoba mijana na ulicy miała malu­nek na ciele. Inte­re­so­wało ją, jak ktoś może być na sto pro­cent pewien, że to, co sobie wyta­tu­ował, będzie chciał oglą­dać do końca życia. Ni­gdy nie czuła chęci posia­da­nia tatu­ażu. Uwa­żała go za rodzaj biżu­te­rii, któ­rej nie można zmie­nić, i to było dla niej nie­kom­for­towe.

– Dla­czego miałby mi się znu­dzić? – odpo­wie­dział pyta­niem. – Nie wyko­na­łem go przez przy­pa­dek. – Prze­chy­lili kie­liszki. – A w osta­tecz­no­ści mogę nosić ręka­wiczki – zażar­to­wał.

Nie­mniej jed­nak na­dal nie uzy­skała satys­fak­cjo­nu­ją­cej ją odpo­wie­dzi.

– No tak, kto by nie chciał mieć kruka na dłoni, który zosta­nie do gro­bo­wej deski – sko­men­to­wała sar­ka­stycz­nie, a on się zaśmiał.

Dawno nie roz­ma­wiał z nikim na ten temat. Ostatni raz takie wąt­pli­wo­ści w sto­sunku do jego tatu­ażu wyra­ziła star­sza sio­stra jego matki.

– W pracy nie mają nic prze­ciwko? – nie odpusz­czała.

– Nie żyjemy w pierw­szej poło­wie dwu­dzie­stego wieku – stwier­dził z nie­zni­ka­ją­cym roz­ba­wie­niem. – Dla­czego tatuaż miałby mi prze­szka­dzać w pracy? – Anka wzru­szyła ramio­nami. – Posia­da­nie tatu­ażu nie wpływa na myśle­nie czy dzia­ła­nie.

Ski­nęła głową, uzna­jąc, że ma rację, ale była jed­no­cze­śnie pewna, że nikt by ją na to nie namó­wił.

– Są ludzie, któ­rym tatu­aże źle się koja­rzą i mogą się uprze­dzać do cie­bie – zawy­ro­ko­wała.

– Nie mam wpływu na to, co o mnie pomy­śli każda spo­tkana osoba – oznaj­mił. – Dla cie­bie to pro­blem?

– Nie, dla­czego? – Tym razem to ona odpo­wie­działa pyta­niem. – Zapy­ta­łam z cie­ka­wo­ści.

– Rób to, co chcesz, a będziesz szczę­śliwa – pod­su­mo­wał.

Anka chcia­łaby umieć myśleć w ten spo­sób.

Wrzu­ciła ostat­nie dro­bia­zgi do torebki i zamie­rzała podejść do baru, aby ure­gu­lo­wać rachu­nek.

– Już zapła­cone – oświad­czył Igor.

– Szkoda – rzu­ciła, a on spoj­rzał na nią pyta­jąco. – Teraz będę musiała się zre­wan­żo­wać.

Igor ponow­nie się zaśmiał. Kobieta była inte­re­su­jąca. Nie chciała go na siłę roz­ba­wić czy mu zaim­po­no­wać. Była szczera, i to w roz­bra­ja­jący spo­sób.

– Może będziesz chciała, a nie musiała. – Natych­miast zaczęła się zasta­na­wiać, czy nie jest to spo­sób na pod­ryw, któ­rego nie znała. – Chcesz już iść?

Przy­tak­nęła.

Pod­niósł się i pocią­gnął walizkę za rączkę, uniósł rękę w geście poże­gna­nia do bar­mana i ruszył do wyj­ścia.

Anka szła za nim, więc mogła mu się przy­glą­dać. Był dobrze zbu­do­wany, a ide­al­nie dobrane do syl­wetki spodnie ład­nie pod­kre­ślały kształt jego poślad­ków. Skar­ciła się za te myśli. Był młody, widziała to, więc poczuła się nie­swojo.

Przez chwilę szli w mil­cze­niu.

– Dla­czego się tu prze­pro­wa­dzi­łaś? – zagaił roz­mowę.

– Dosta­łam pracę – podała wyja­śnie­nie naj­ba­nal­niej­sze z banal­nych.

– Musi to być dobra praca, skoro zde­cy­do­wa­łaś się na to mia­sto – stwier­dził lekko.

– Dla mnie w sam raz – odpo­wie­działa oględ­nie.

– Nie jesteś gada­tliwa – zauwa­żył z uśmie­chem.

– Prze­pra­szam, ale jestem zmę­czona – oznaj­miła. – Następ­nym razem będzie ina­czej.

– Świet­nie, czyli będzie następny raz – powie­dział z entu­zja­zmem.

Anka nie zare­ago­wała, bo nie wie­działa, co mia­łaby odpo­wie­dzieć, aby go nie zachę­cać, ale też nie ura­zić.

Sta­nęli przed nie­wiel­kim blo­kiem, który miał dwie klatki i cztery pię­tra.

– Na któ­rym pię­trze miesz­kasz?

– Na pierw­szym.

– A wiesz, w któ­rej klatce? – ponow­nie zadał pyta­nie.

– W pierw­szej.

– To chodźmy. – Pocią­gnął walizkę za rączkę.

Nawet nie zdą­żyła zaopo­no­wać.

Igor bez więk­szego trudu niósł po scho­dach jej bagaż. Anka miała do sie­bie pre­ten­sje, że ledwo zna­la­zła się w nowym miej­scu, to już musiała sko­rzy­stać z czy­jejś pomocy. Miała zacząć od zera ze świa­do­mo­ścią, że da sobie radę.

– Nume­rek? – zapy­tał, obra­ca­jąc się w jej stronę.

Anka poczuła na policz­kach rumie­niec. Dopiero po chwili dotarło do niej, że Igor pyta o numer miesz­ka­nia, i znowu skar­ciła się w myślach, że jest bez­na­dziejna.

– Osiem – odparła, kiedy tylko odzy­skała rezon.

Męż­czy­zna sta­nął przed drzwiami o tym nume­rze, a Anka schy­liła się do doniczki, która stała z boku drzwi, i pod­nio­sła ją, wyj­mu­jąc klu­cze.

– Myśla­łem, że to działa tylko w fil­mach – rzu­cił z roz­ba­wie­niem.

– Dzięki za pomoc – powie­działa, przej­mu­jąc od niego rączkę walizki.

– Ale że co? Nie zapro­sisz mnie? – Udał obu­rzo­nego. – A jeśli w środku czai się zbo­cze­niec, bo też wie­dział o tych klu­czach? Wejdę, spraw­dzę i tyle.

– Miły jesteś, ale mia­łam męczący dzień. Chcia­ła­bym się roz­pa­ko­wać i wziąć gorącą kąpiel – zako­mu­ni­ko­wała.

– Dobra, kapuję. Byłem potrzebny tylko jako tra­garz. – Zro­bił smutną minę.

– Sam się wyzna­czy­łeś na tę funk­cję – odpo­wie­działa. Nie zamie­rzała mu ulec, mimo że był ujmu­jący. – Bar­dzo mi pomo­głeś, dzięki.

Nie zwle­ka­jąc, weszła do miesz­ka­nia i zamknęła za sobą drzwi. Czuła się głu­pio, że tak postą­piła. Młody męż­czy­zna był miły, ale nie chciała wcho­dzić z nikim w żadne rela­cje. Nie po to uwol­niła się z wię­zów, aby ponow­nie wplą­tać się w coś, co na pierw­szy rzut oka nie miało więk­szego sensu. Chciała się teraz sku­pić na sobie, zamie­rzała ode­tchnąć i zła­pać rów­no­wagę.

Roz­glą­dała się po miesz­ka­niu. Miało trzy­dzie­ści pięć metrów kwa­dra­to­wych i było ide­alne. Wyna­ję­cie go zała­twiła przez Inter­net i nie wie­działa, czego może się spo­dzie­wać, ale wszystko było zgodne z opi­sem. Uzgod­niła z wynaj­mu­ją­cym, że uzu­pełni przed jej przy­jaz­dem lodówkę, za co oczy­wi­ście zapła­ciła mu dodat­kowo.

Dla­tego dla pew­no­ści otwo­rzyła lodówkę i z zado­wo­le­niem zoba­czyła, że było tam wszystko, o co popro­siła. Się­gnęła po butelkę wina. Musiała się napić. Cztery szoty wypite w pubie tylko tro­chę ją roz­luź­niły.

Nalała sobie pełny kie­li­szek i usia­dła na drew­nia­nym zdo­bio­nym krze­śle przy kuchen­nym stole. Upiła łyk i ode­tchnęła.

Teraz zale­żała sama od sie­bie. To było zdu­mie­wa­jące. Czuła obawę, ale i pod­eks­cy­to­wa­nie. Od dawna nie odczu­wała takich emo­cji. Przez ostatni czas miała wra­że­nie, że niczego nie czuje. Teraz pla­no­wała otrzą­snąć się z tego odrę­twie­nia.

Nie wie­działa, co przy­nie­sie przy­szłość, ale miała nadzieję, że cię­żar, który teraz czuła, minie.

9 czerwca 2022, czwartek, Kraków

Po połu­dniu jako pierw­sza do domu wró­ciła Ame­lia. Nie poszła do den­ty­sty, bo mama po nią nie przy­je­chała. Co prawda tra­fi­łaby do miej­sca, do któ­rego cho­dziła od dziecka, ale wewnętrzny nie­po­kój, jaki czuła z powodu braku kon­taktu z matką, nie pozwa­lał jej kon­ty­nu­ować kolej­nych zapla­no­wa­nych na dzi­siaj dzia­łań.

Dla­tego posta­no­wiła zaraz po szkole wró­cić do domu, aby spraw­dzić, czy matka wró­ciła. Może się nie odzy­wała, bo zepsuł się jej tele­fon lub zapo­mniała go nała­do­wać? Szu­kała wyja­śnień, nawet tych naj­bar­dziej nie­re­al­nych.

Pró­bo­wała nakło­nić brata, aby wró­cił z nią, ale ją wyśmiał. Powie­dział, że ma plany i nie zamie­rza ich porzu­cać, bo matka coś odpier­dala. Na­dal był zły o to, że zepsuła mu pora­nek i moż­li­wość dotar­cia na tre­ning. Od początku czwar­tej klasy był kapi­ta­nem dru­żyny pił­kar­skiej i trak­to­wał tę funk­cję poważ­nie. Dawała mu wła­dzę w szkole. On i jego kum­ple rzą­dzili, a do tego dziew­czyny usta­wiały się do niego nie­malże w kolejce. Sta­tus, który miał w szkole, liczył się dla niego naj­bar­dziej. Ame­lia odno­siła wra­że­nie, że moż­li­wość poka­zy­wa­nia domi­na­cji stała się dla brata prio­ry­te­tem i tre­ścią każ­dego dnia. Lubił zazna­czać swoją pozy­cję i na każ­dym kroku upo­ka­rzał innych.

Dzi­siej­sze popo­łu­dnie miał zapla­no­wane, naj­pierw tre­ning, a potem knajpa z chło­pa­kami. Stwier­dził, że matka jest doro­sła i rów­nież ma prawo do wła­snych pla­nów. On nie mówił jej o wszyst­kim, więc wycho­dził z zało­że­nia, że ona też nie musiała. Co prawda wku­rzyła go rano, bo przez nią zawa­lił tre­ning i dietę. Jed­nak tę sprawę posta­no­wił zała­twić wie­czo­rem, kiedy wróci do domu.

Po wyj­ściu ze szkoły Ame­lia nie mogła skon­tak­to­wać się z ojcem, a kiedy zde­cy­do­wała się zadzwo­nić do jego biura, sekre­tarka poin­for­mo­wała ją, że skoń­czył pracę i wyszedł na tenisa. Naj­wy­raź­niej nie czuł takiego nie­po­koju jak ona. Ale nie powinna się dzi­wić, brat i ojciec byli do sie­bie podobni.

Ame­lii nie pozo­stało nic innego, jak wró­cić do domu ube­rem. Miesz­kali w spo­rej odle­gło­ści od cen­trum, w któ­rym cho­dziła do szkoły.

Po prze­kro­cze­niu progu domu od razu zaczęła nawo­ły­wać:

– Mamo, jesteś? Mamooo!

Jedyną żywą istotą, która przy­szła się z nią przy­wi­tać, był pies, Snaj­per.

– Gdzie jest pani, pie­sku, gdzie? – ode­zwała się do zwie­rzaka, a on wesoło pomer­dał ogo­nem.

Otwo­rzyła mu drzwi, pozwa­la­jąc wyjść na podwórko. Pies nie sikał od rana.

Następ­nie sta­nęła przed wie­sza­kiem, na któ­rym wisiały mary­narki, a pod nimi była półka z toreb­kami. Zaczęła się przy­glą­dać, zasta­na­wia­jąc się, czy cze­goś bra­kuje. Zła­pała się na tym, że kom­plet­nie nie wie, w czym mama na co dzień cho­dzi. Niby znała te ubra­nia z widze­nia, lecz gdyby ją teraz ktoś zapy­tał, którą mary­narkę naj­czę­ściej wybiera, to nie byłaby w sta­nie powie­dzieć. Dla­tego nie mogła się zorien­to­wać, czy bra­kuje jakiejś mary­narki lub kon­kret­nej torebki.

Zaczęła cho­dzić po domu, spraw­dza­jąc na spo­koj­nie, czy mama jed­nak nie zosta­wiła kartki lub infor­ma­cji, co pla­nuje na dziś. Cisza w domu tylko pod­sy­cała jej lęk. Ni­gdy nie była w domu sama. Zawsze kiedy wra­cała, mama cze­kała i nawet jeśli nie miała ochoty na roz­mowę z nią, to miała świa­do­mość, że jest. Dziś pierw­szy raz czuła się tu jak w obcej, nie­malże wro­giej prze­strzeni.

Spraw­dziła kuch­nię, salon, taras, piw­nicę i nawet garaż, w któ­rym nie­zmien­nie stało auto matki. To było zaska­ku­jące. Mama ni­gdzie nie ruszała się bez samo­chodu.

Po upły­wie pół godziny Ame­lia zre­zy­gno­wała z dal­szych poszu­ki­wań. Nie zna­la­zła nic, co by jej pod­po­wie­działo, gdzie jest mama i co może robić.

Cały czas wahała się, czy nie zadzwo­nić do cioci Celiny albo do Marii Luli, naj­lep­szej przy­ja­ciółki mamy od cza­sów pod­sta­wówki. Ale po namy­śle posta­no­wiła, że z tą decy­zją poczeka na ojca. Tata miał rację – cio­cia Celina zro­bi­łaby z tego aferę. Znowu zaczę­łaby oskar­żać ojca, że to jego wina, bo nie inte­re­suje się niczym, co ma zwią­zek z życiem jego rodziny. W ciągu ostat­niego czasu Ame­lia była świad­kiem wie­lo­krot­nych kłótni ojca z sio­strą matki. Ciotka Celina miała w nosie to, kim on teraz jest. Znali się wiele lat i ciotka pozwa­lała sobie wobec niego na szcze­rość, na którą nikt inny by się nie odwa­żył.

Nasto­latka nie wie­działa, jakie wyj­ście byłoby naj­lep­sze, ale nie chciała kolej­nej rodzin­nej awan­tury. Bra­ko­wało jej wspól­nego czasu z bli­skimi, który kie­dyś mijał zabaw­nie i przy­jem­nie. Miała w pamięci imprezy z dzie­ciń­stwa, na któ­rych wszy­scy się dobrze bawili, byli uśmiech­nięci, lecz to minęło i teraz spo­ty­kali się tylko wtedy, kiedy było to nie­zbędne.

Wzięła z lodówki napój i poszła do swo­jego pokoju, aby poszu­kać sukienki na imprezę na zakoń­cze­nie roku szkol­nego, którą orga­ni­zo­wał jej chło­pak Bastian w przy­szłym tygo­dniu. Musiała wyglą­dać ide­al­nie. Bastian lubił się nią chwa­lić. Cho­dziła z nim od pół roku. Był naj­lep­szym kum­plem jej brata. Nie czuła się zako­chana. Uwa­żała, że trudno go kochać. Był taki jak Borys, wyda­wało mu się, że wszystko mu się należy, bo jego sta­rzy są bogaci. Mimo że rela­cja z nim nie była tym, czego pra­gnęła, trzy­mała się go. Zwią­zek z nim dał jej istotne i pożą­dane miej­sce na szczy­cie łań­cu­cha popu­lar­no­ści w liceum. Nie zamie­rzała być pierw­szo­kla­sistką, która jest tłem popu­lar­nego brata. Przez osiem lat pod­sta­wówki ucho­dziła za szarą mysz i miała tego dość. Liceum miało być jej nowym roz­dzia­łem, a brat i jego kum­pel stali się prze­pustką do lice­al­nego raju sławy.

W tym roku jej życie wyglą­dało zupeł­nie ina­czej niż wcze­śniej. Teraz była liderką grupy, ota­czały ją atrak­cyjne dziew­czyny ze szkoły. Każda z nich musiała mieć odpo­wiedni sta­tus mate­rialny, aby Ame­lia nie musiała się zasta­na­wiać, czy któ­rąś z kole­ża­nek będzie stać na atrak­cje i gadżety, które wymy­ślała. Więk­szość dziew­czyn w szkole zazdro­ściła jej i jej kole­żan­kom popu­lar­no­ści, co dawało nasto­latce wielką satys­fak­cję. Mimo że nie­spe­cjal­nie lubiła dziew­czyny, z któ­rymi prze­by­wała. Według niej nie były zbyt mądre ani inte­re­su­jące i robiły tylko to, co ona pro­po­no­wała. Nie miały wła­snej ini­cja­tywy, stały się więc mario­net­kami w jej rękach. Szybko się zorien­to­wała, że może nimi mani­pu­lo­wać dla wła­snych celów.

Wykre­owała osobę, którą tak naprawdę nie była. Tylko w domu, w zaci­szu swo­jego pokoju mogła być na­dal cichą i skromną dziew­czyną.

Mama widziała te zmiany i się mar­twiła. Przez całą pierw­szą klasę regu­lar­nie pró­bo­wała z nią roz­ma­wiać na temat Bastiana czy kole­ża­nek, z któ­rymi się zada­wała. Mama miała szó­sty zmysł i znała ją jak nikt inny. Dla­tego dostrze­gała, że to wszystko było uda­wane, a Ame­lia tak naprawdę nie czuła się szczę­śliwa. Nie słu­chała matki, nie chciała roz­ma­wiać, więc nauczyła się szybko i kon­kret­nie uci­nać roz­wa­ża­nia rodzi­cielki. Opry­skli­wość i obo­jęt­ność – w ten spo­sób ucie­kała od Oli, która nie umiała reago­wać na nie­spo­dzie­wany bunt córki. Ame­lia dostrze­gała, że z każ­dym dniem i z każdą roz­mową słab­nie w matce chęć do szu­ka­nia z nią poro­zu­mie­nia. Odda­lały się od sie­bie z winy Ame­lii. Dziew­czyna zda­wała sobie z tego sprawę. Była nie­miła dla matki i celowo znie­chę­cała ją do roz­mów.

A gdy wspar­cie zapew­niał jej Borys, a robił to czę­sto, mama była na stra­co­nej pozy­cji.

Ame­lia czuła wyrzuty sumie­nia, że nie powinna tak mówić i tak się zacho­wy­wać wzglę­dem mamy, która zawsze stała po jej stro­nie i była gotowa ją wysłu­chać. Teraz posta­no­wiła, że się zmieni. Te ostat­nie godziny bez matki wyda­wały się nasto­latce nie­po­ko­jące.

Po dwu­dzie­stej wró­cił Borys. Ame­lia usły­szała jego krzyki, bo tak jak ona po powro­cie do domu nawo­ły­wał matkę.

– Nie wydzie­raj się, mamy nie ma – oświad­czyła, sto­jąc przy balu­stra­dzie na pierw­szym pię­trze.

– Jak to nie ma? – zdzi­wił się.

Nie brał pod uwagę, że do wie­czora kobieta nie wróci.

– Mar­twię się – powie­działa, scho­dząc do brata. – Tele­fon ma wyłą­czony, jej auto stoi w garażu, nie ma żad­nej notatki, aby gdzieś się wybie­rała – pod­su­mo­wała. – Nie wiem, co robić – jęk­nęła, a będąc już na dole, spoj­rzała w oczy brata.

Od razu się zorien­to­wała, że znów coś brał. Taki był z niego wielki spor­to­wiec, a cią­gle cho­dził czymś naszpry­co­wany. Ona na impre­zach też nie stro­niła od uży­wek, któ­rych Bastian zawsze miał pod dostat­kiem, ale bra­nie codzien­nie uwa­żała za ryzy­kowne i głu­pie.

– Nic. – Wzru­szył ramio­nami. – Przyj­dzie ojciec, to niech on się buja – stwier­dził bez grama emo­cji. – Jest coś do żar­cia?

– Nie wiem, zobacz w lodówce – odparła, rusza­jąc za bra­tem do kuchni.

Zawsze kiedy wra­cali do domu, mama robiła im posi­łek. Nawet nie mieli poję­cia, co jest w lodówce, bo to nie oni zaj­mo­wali się zaku­pami.

Otwo­rzył lodówkę i chwilę przy­glą­dał się wnę­trzu. Było wypeł­nione jedze­niem. Borys się­gnął po jeden ze swo­ich jogur­tów.

– Nic sobie nie kupi­łeś za kasę od ojca? – zapy­tała, widząc, jak łap­czy­wie pochła­nia napój.

– Nie mia­łem czasu na jedze­nie, byłem zajęty – odpo­wie­dział.

– Ćpa­niem? – rzu­ciła ze sły­szalną nie­chę­cią.

Borys spoj­rzał na nią roz­bie­ga­nym wzro­kiem.

– A chuj ci do tego! – zako­mu­ni­ko­wał w końcu. – Bastek zała­twił nowy towar, dla cie­bie też ma.

– Jeśli będzie­cie brać codzien­nie, to w końcu ktoś się kap­nie, zrobi wam testy i wyle­ci­cie z dru­żyny – przed­sta­wiła czarny sce­na­riusz.

– Nikt nas nie tknie.

Jego pew­ność sie­bie dopro­wa­dzała ją do szału. Cza­sem miała nadzieję, że kie­dyś ktoś utrze mu nosa.

W tej wła­śnie chwili usły­szeli wjeż­dża­jące na podwórko auto. Spoj­rzeli na sie­bie z prze­ko­na­niem, że to matka wraca, mimo że jej samo­chód stał w garażu, o czym oboje wie­dzieli. Ruszyli w stronę drzwi wyj­ścio­wych, a kiedy zna­leźli się na zewnątrz, zoba­czyli audi ojca.

Jak na niego to była wcze­sna pora. Rzadko wra­cał do domu przed dwu­dzie­stą drugą. Dziś musiało go tu ścią­gnąć to samo co ich.

– Nie wró­ciła? – domy­ślił się, widząc ich przed drzwiami.

Ame­lia pokrę­ciła głową.

– Dziwne – przy­znał. – Nie dzwo­niła do was?

Teraz oboje pokrę­cili prze­cząco gło­wami.

– Co zro­bimy? – zapy­tała nasto­latka, przy­glą­da­jąc się ojcu z nadzieją, jakby mógł spra­wić, że matka wróci.

– Zadzwo­nię do babci – zde­cy­do­wał, mija­jąc ich w progu.

– To może ja do cioci Marii? – zapro­po­no­wała Ame­lia.

– Nie, naj­pierw bab­cia – stwier­dził Emil. – Nie róbmy zamętu na pół mia­sta.

– Tato, mamy nie ma od rana, nie uwa­żasz, że zamęt jest wska­zany? – posta­wiła się mu nasto­latka. – Nie mar­twisz się?

– Może coś jest na rze­czy – przy­znał. – Ale zapewne wyja­śnie­nie jest pro­ste i nie ma sensu jesz­cze uru­cha­miać całej rodziny – odpo­wie­dział. – Naj­pierw bab­cia, a potem pozo­stali – powtó­rzył.

Rzu­cił skó­rzany nese­ser na fotel w salo­nie, nalał sobie do ozdob­nej szklanki whi­sky, usiadł, upił łyk i dopiero wtedy wybrał numer do teścio­wej. Ame­lia czuła poiry­to­wa­nie, że prze­ciąga moment roz­mowy z osobą, która mogła im roz­ja­śnić sytu­ację. Jakby od niej coś zale­żało, to skon­tak­to­wa­łaby się z bab­cią już rano. Od samego poranka nic nie było takie, jak powinno. Już wtedy powinni pod­jąć jakieś dzia­ła­nia, zro­bić co w ich mocy, aby spró­bo­wać dowie­dzieć się, czy ktoś z naj­bliż­szych wie, gdzie może być mama.

Emil pocze­kał dwa sygnały, aż teściowa odbie­rze.

– Szczę­śliwy dzień, zięć do mnie dzwoni – powi­tała go melo­dyj­nym gło­sem.

Zawsze odzy­wała się do niego z zaska­ku­ją­cym entu­zja­zmem. Emil wiele razy się zasta­na­wiał, czy teściowa nie jest nim bar­dziej zain­te­re­so­wana niż żona.

– Czemu zawdzię­czam tele­fon?

– Jest u cie­bie Ola? – prze­szedł od razu do rze­czy.

Z teściową od samego początku był na ty, tak sobie życzyła. Twier­dziła, że wtedy czuje się mło­dziej.

– Nie – odparła. – Nie widzia­łam jej kilka dni – dodała.

– A roz­ma­wia­łaś z nią dziś? – pytał dalej.

– Nie, wczo­raj rano dzwo­niła.

– Nie mówiła ci, czy ma coś gdzieś do zała­twie­nia? – rzu­cał kolej­nymi pyta­niami.

– Do zała­twie­nia? – powtó­rzyła. – Ola cią­gle ma coś do zała­twie­nia, pro­wa­dzi dom – przy­po­mniała. – A co się stało?

– Od rana nie ma jej w domu – wyja­śnił krótko, zda­jąc sobie sprawę z tego, że tyle teścio­wej nie wystar­czy. – Zaspa­li­śmy, bo nas nie obu­dziła. Nie było jej w domu, kiedy wsta­li­śmy. Tele­fon ma wyłą­czony, samo­chód stoi w garażu, no i na­dal jej nie ma.

– I dzwo­nisz do mnie dopiero teraz?

Reak­cja kobiety była do prze­wi­dze­nia i nikogo nie zdzi­wiła.

– Myśla­łem, że miała coś z rana do zała­twie­nia i kiedy wrócę wie­czo­rem do domu, to już będzie – tłu­ma­czył.

– Musiało się stać coś złego – oświad­czyła teściowa zatro­ska­nym gło­sem.

– Nie zakła­dajmy od razu naj­gor­szego… – chciał ją uspo­koić, ale prze­rwała mu ostro.

– To nie jest typowe zacho­wa­nie Oli.

– Mie­wała nie­ty­powe zacho­wa­nia – rzu­cił oględ­nie, ale teściowa zro­zu­miała, o co mu cho­dzi.

– Nie chrzań, wiesz, że to był jed­no­ra­zowy incy­dent – sta­nęła w obro­nie córki. – I było to dawno – dodała. – Nie zosta­wiła żad­nej kartki? – wró­ciła do głów­nego tematu.

– Jakby zosta­wiła, to dzwo­nił­bym i pytał, czy coś wiesz? – sta­wał się pro­tek­cjo­nalny.

– Trzeba zawia­do­mić poli­cję – trzy­mała się swo­jej myśli.

– Tylko co im powiem? – gło­śno myślał, dopi­ja­jąc drinka.

Ame­lia przy­słu­chi­wała się roz­mo­wie, choć sły­szała tylko to, co ojciec mówi. Nie­mniej jed­nak domy­śliła się, co pro­po­no­wała bab­cia.

– Nawet nie wiem, od kiedy jej nie ma – dodał.

– Widzia­łam ją wczo­raj po połu­dniu. Była, kiedy wró­ci­łam ze szkoły – ode­zwała się nasto­latka.

– Ama mówi, że wczo­raj po połu­dniu była w domu – prze­ka­zał teścio­wej. – Nie jestem pewny, czy poli­cja potrak­tuje takie zgło­sze­nie poważ­nie.

Nasto­latce zda­wało się, że ojciec baga­te­li­zo­wał znik­nię­cie mamy.

– A ty, kiedy ją widzia­łeś? – zapy­tała Helena.

Tym razem usły­szał w jej gło­sie oskar­ży­ciel­ski ton. Chwilę się zasta­no­wił.

– Wczo­raj rano.

– Dla­tego już masz pod­stawy, aby to zgło­sić – prze­ko­ny­wała, a on bił się z myślami. Nie chciał wyjść na pani­ka­rza. – Chyba możesz sko­rzy­stać ze swo­ich zna­jo­mo­ści z komen­dan­tem Krzy­wań­skim. Nie powi­nien ci odmó­wić.

– Odmó­wić to mi nie odmówi, ale czy nie zro­bię z sie­bie dur­nia, to nie wiem – roz­wa­żał. Sytu­acja była nie­ty­powa, tego był pewien. Ale Ola była doro­sła, teo­re­tycz­nie nie musiała ich infor­mo­wać o każ­dym swoim ruchu. Cho­ciaż zwy­kle to robiła. Jeśli nie dzieci, to Helena wie­działa, gdzie jest i co robi. A dziś nikt nie miał zie­lo­nego poję­cia, dla­czego jej nie ma.

– Nie widzia­łeś żony od ponad dwu­dzie­stu czte­rech godzin! Masz prawo do nie­po­koju – odparła sta­now­czo. – Ama potwier­dzi, że Ola ni­gdy tak się nie zacho­wuje. Ty też o tym wiesz. – Emil mil­czał, pijąc dru­giego drinka. – Jak długo zamie­rzasz cze­kać, dzień, dwa? A jeśli coś się stało i czas ma klu­czowe zna­cze­nie? Kto jak nie ty powi­nien wyko­rzy­stać swoje zna­jo­mo­ści – zaczy­nała pani­ko­wać. – Jeśli ty tego nie zro­bisz, to ja zadzwo­nię! – oświad­czyła w końcu.

– Dobra, zadzwo­nię do Krzy­wań­skiego – zapew­nił.

Nie był zado­wo­lony, że będzie musiał sko­rzy­stać z tej zna­jo­mo­ści. Wolał, aby komen­dant woje­wódzki był mu winny przy­sługę, a nie na odwrót. Ale co było robić. Wie­dział, że córka i teściowa nie odpusz­czą, więc musiał pod­jąć dzia­ła­nia.

– Daj mi znać, co powie i jaką pomoc zapro­po­nuje – popro­siła teściowa i roz­łą­czyli się.

– I co? – zapy­tała z nadzieją Ame­lia.

– Dzwo­nię do Krzy­wań­skiego, trzeba to zgło­sić na poli­cję – oświad­czył i dopił drinka do końca.

– Na poli­cję – pisnęła Ame­lia i spoj­rzała na brata.

Wyda­wał się obo­jętny, ale nasto­latka wie­działa, jak umie się bawić z kole­gami. Wiele razy była świad­kiem, ile róż­nych środ­ków odu­rza­ją­cych brat łykał w trak­cie wie­czoru. A to, że nic mu się nie działo, to był cud.

– To dobry pomysł, mama zawsze jest w domu rano i wie­czo­rem. Dla­tego coś tu nie gra – pod­kre­śliła raz jesz­cze.

Ode­tchnęła z ulgą, że reak­cja babci prze­ko­nała ojca, że to naj­wyż­szy czas, aby zacząć dzia­łać na poważ­nie.

Wybrał numer do komen­danta, któ­rego znał od wielu lat. Razem grali w golfa, spo­ty­kali się na róż­nych even­tach. Byli w dobrej komi­ty­wie, był więc pewny, że męż­czy­zna nie odmówi mu pomocy. Zwłasz­cza że też znał Olę i darzył ją sym­pa­tią. Zresztą jak wszy­scy ich zna­jomi.

9 czerwca 2022, czwartek, Słupsk

Igor chwilę stał przed drzwiami. Był prze­ko­nany, że Anka żar­tuje i zaraz je otwo­rzy, zapra­sza­jąc go do środka. Jed­nak tak się nie stało.

Był zasko­czony, a zara­zem roz­ba­wiony. Coś takiego mu się jesz­cze nie przy­tra­fiło. Kobiety go lubiły. Zwy­kle po krót­kiej roz­mo­wie był pewien, że każda jego pro­po­zy­cja zosta­nie przez nie zaak­cep­to­wana. Więk­szość kobiet, któ­rym oka­zy­wał zain­te­re­so­wa­nie, szybko prze­cho­dziła do flir­to­wa­nia albo kon­kret­nych pro­po­zy­cji o zabar­wie­niu ero­tycz­nym.

Anka zacho­wała się ina­czej, i to go zasta­no­wiło. Prze­cież nie zro­bił niczego innego niż zwy­kle, a mimo to wyda­rze­nia poto­czyły się odmien­nie, niż zakła­dał.

Poczuł zasko­cze­nie takim obro­tem sprawy. Nie wie­dział, czy wyni­kało ono z faktu, że został odrzu­cony, czy dla­tego, że liczył na inny koniec tego wie­czoru.

Wró­cił do Antraktu, gdzie bar­man zro­bił wiel­kie oczy na jego widok.

– No co? – rzu­cił z uda­waną obo­jęt­no­ścią, prze­cze­su­jąc pal­cami włosy do tyłu. Była to syzy­fowa praca, bo kosmyki od razu wra­cały na twarz. – Pomo­głem jej zna­leźć adres, któ­rego szu­kała, i wnio­słem walizkę.

Jego głos miał inną barwę niż zwy­kle. Osoba, która go znała, mogła się zorien­to­wać, że to gra.

– Nie mów, że cię spła­wiła?

Bar­man od razu wyczuł tę zmianę w gło­sie i patrzył wycze­ku­jąco na Igora.

Młody męż­czy­zna chwilę zasta­na­wiał się, co odpo­wie­dzieć, ale nie wytrzy­mał.

– Spła­wiła – stwier­dził z takim samym nie­do­wie­rza­niem jak bar­man.

– Haha, tego jesz­cze nie grali. – Wybuch­nął śmie­chem bro­dacz, a Igor zer­k­nął na zega­rek.

– Docho­dzi dwu­dzie­sta trze­cia, co tu robić?

– Chata czy Okta­gon? – pod­po­wie­dział pyta­jąco bar­man.

– Nie zno­szę tej impre­zowni – wes­tchnął Igor.

– Jak się puka mało­laty, to trzeba za nimi nadą­żać – roze­śmiał się bro­dacz.

Igor cmok­nął z nie­za­do­wo­le­niem. Bar­man znał go od dawna i wie­dział, że Igor pre­fe­ruje młod­sze od sie­bie dziew­czyny. Osiem­na­sto- lub dwu­dzie­sto­let­nie, nie star­sze. Według niego z mło­dymi dziew­czy­nami było mniej zachodu niż z kobie­tami w jego wieku. Wystar­czyło sie­dem lat róż­nicy, a ocze­ki­wa­nia kobiet dia­me­tral­nie się zmie­niały. Te w jego wieku zaczy­nały myśleć o sta­bi­li­za­cji, sta­łym związku, pew­nej pracy, wła­snym miesz­ka­niu i per­spek­ty­wie wspól­nej przy­szło­ści. Sta­wały się poważne, a zabawa koń­czyła się wtedy, kiedy one uznały, że tak ma być. Igo­rowi się nie spie­szyło do osta­tecz­nych dekla­ra­cji. Na razie nie wyobra­żał sobie, aby ktoś mógłby go zain­te­re­so­wać na całe życie. Tyle kobiet cho­dzi po świe­cie, że wią­za­nie się z jedną było ogra­ni­cza­niem sie­bie i swo­ich moż­li­wo­ści. Miał swoje hobby, które go pochła­niało, i pracę, którą uwiel­biał. Nie chciałby rezy­gno­wać z luzu i swo­body. Niby od kilku mie­sięcy uma­wiał się z dwu­dzie­sto­jed­no­let­nią dziew­czyną, ale jeśli nada­rzyła się oka­zja, aby zaba­wić się z inną, to z niej korzy­stał.

Uwa­żał, że ma świetne życie, a jeśli tylko przyj­dzie mu ochota, aby zało­żyć rodzinę, to nie będzie miał z tym żad­nego pro­blemu. Chęt­nych kobiet na takie plany było na pęczki.

– Gaja tam bry­luje z tymi roz­chi­cho­ta­nymi dziu­niami – powie­dział z nie­chę­cią.

Nie darzył sym­pa­tią jej kole­ża­nek. Według niego były nud­nymi pozer­kami. Uda­wały, że są takie jak Gaja. Były jej dwór­kami, które ślepo za nią podą­żały.

– To zostaje chata w samot­no­ści – pod­su­mo­wał słusz­nie bar­man.

Igor skrzy­wił się. Rzadko wra­cał do domu sam. Wie­czór w samot­no­ści uwa­żał za zmar­no­wany. Dla­tego musiał się prze­ła­mać i iść do Okta­gonu, zna­leźć Gaję i prze­ko­nać ją, aby wró­ciła z nim do domu. Wie­dział, że nie będzie to łatwe, gdyż w prze­ci­wień­stwie do niego lubiła ten dys­ko­te­kowy lokal. Była tam kró­lową par­kietu. Zwra­cała na sie­bie uwagę i mogła liczyć na spore zain­te­re­so­wa­nie. Przy­ku­wała spoj­rze­nia innych i była w swoim żywiole.

Lubił ją, bo poza tym, że była ładna, to nie spi­nała się dro­bia­zgami, była wylu­zo­wana i naprawdę nie­zła w łóżku.

Mimo że miała dopiero dwa­dzie­ścia jeden lat, była doświad­czona w rela­cjach z męż­czy­znami.

Jako nasto­latka wygrała kon­kurs miss nasto­la­tek w ich woje­wódz­twie. Od tego momentu nie mogła odpę­dzić się od skła­da­ją­cych jej prze­różne pro­po­zy­cje męż­czyzn. Sta­rzy, mło­dzi, brzydcy, ładni, każdy liczył na jej uwagę, a ona umiała korzy­stać z atu­tów, jakimi obda­rzyła ją natura. Była ory­gi­nal­nie atrak­cyjna. Cho­ciaż według Igora prze­sa­dzała z maki­ja­żem i odważ­nym stro­jem. Nie potra­fiła dopa­so­wać wyglądu do oko­licz­no­ści. Dla­tego kilka razy musiał wysłu­chać od swo­jej matki, co myśli o Gai i jej negliżu w trak­cie nie­dziel­nego rodzin­nego obiadu.

Igor poznał Gaję przez Inter­net, kolega pode­słał mu jej pro­fil na Insta­gra­mie. Napi­sał do niej, nie mając stu­pro­cen­to­wej pew­no­ści, że odpi­sze, bo kum­pel twier­dził, że róż­nie z nią bywa.

Nie odpi­sała od razu, musiał pocze­kać kilka dni, aby dostać od niej wia­do­mość zwrotną.

Na pierw­sze spo­tka­nie przy­szła ubrana w kusą blu­zeczkę bar­dziej przy­po­mi­na­jącą ozdobny biu­sto­nosz, czarne obci­słe laj­krowe leg­ginsy i wyso­kie szpilki. Igor od razu zauwa­żył, że nie było męż­czy­zny, który by się za nią nie obej­rzał. Podo­bało mu się, że inni zazdrosz­czą mu towa­rzy­stwa tak atrak­cyj­nej kobiety.

Gaja była influ­en­cerką, co na początku Igo­rowi się podo­bało, gdyż uwa­żał, że mądrze wyko­rzy­stuje swoje atuty. Nie­źle na nich zara­biała i w wieku dwu­dzie­stu jeden lat była nie­za­leżna finan­sowo. Choć liczyła, że to Igor będzie za nią wszę­dzie pła­cił i obda­ro­wy­wał dro­gimi pre­zen­tami. W zamian za to nie grała nie­do­stęp­nej.

Jed­nak z bie­giem czasu Igor zorien­to­wał się, że dziew­czyna jest uza­leż­niona od mediów spo­łecz­no­ścio­wych. Rela­cjo­no­wała nie­mal każdą chwilę z życia, oczy­wi­ście rekla­mu­jąc przy tym prze­różne pro­dukty, które otrzy­my­wała od spon­so­rów, za wyso­kie wyna­gro­dze­nia.

Po nie­dłu­gim cza­sie zaczął go draż­nić brak pry­wat­no­ści. Gaja żyła w świe­cie wir­tu­al­nym, a kiedy się z niego wyła­niała, nie repre­zen­to­wała już sobą nic cie­ka­wego.

Oczy­wi­ście mógłby zakoń­czyć z nią zna­jo­mość, lecz prawda była taka, że razem sta­no­wili opła­calny duet. Ludzie ich lubili, chcieli ich oglą­dać, bo marzyli, aby wieść takie samo życie. Dzięki temu, że Igor czę­sto poka­zy­wał się w rela­cjach Gai na Insta­gra­mie czy na Tik­Toku, jego zespół znacz­nie czę­ściej kon­cer­to­wał. Dla­tego gdyby teraz zde­cy­do­wał się zakoń­czyć zna­jo­mość z dziew­czyną, mogłoby to dać nie­cie­kawy efekt. A zbyt długo pra­co­wał na to, by ludzie chcieli słu­chać jego muzyki.

– Zama­wiam ubera i wbi­jam do Okta­gonu – zde­cy­do­wał. Jego wybór nie zdzi­wił bar­mana.

Igor chciał sobie wyna­gro­dzić odrzu­ce­nie przez nie­zna­jomą. Czuł nie­miłe zasko­cze­nie zacho­wa­niem Anki, a mimo to był cie­kawy, czy jesz­cze ją spo­tka. Może to typ kobiety, któ­rej trzeba poświę­cić wię­cej czasu? Nie mie­ściła się w stre­fie jego stan­dar­do­wego zain­te­re­so­wa­nia, bo na pewno miała wię­cej niż dwa­dzie­ścia lat, ale go zain­try­go­wała. Zwłasz­cza że do tej pory sądził, że może pode­rwać każdą kobietę.

Krótko potem, przez otwarte drzwi pubu, dostrzegł, że zatrzy­muje się zamó­wione przez niego auto. Poże­gnał się drugi raz tego wie­czoru z bar­ma­nem i wyszedł z klubu.

Dzie­sięć minut póź­niej wysiadł z ubera i wszedł do Okta­gonu. Był to nowy budy­nek, który od kilku mie­sięcy ucho­dził za jedną z naj­mod­niej­szych dys­ko­tek w mie­ście. Miej­sce było ide­alne na wyry­wa­nie mło­dziut­kich kobiet na jed­no­ra­zowy seks. Igor wiele razy prze­ko­nał się, jakie to było pro­ste. Przy­cho­dziły tu głów­nie młode dziew­czyny, dokład­nie takie, jakie go inte­re­so­wały. Pro­ste, nie­skom­pli­ko­wane, dające się w łatwy i banalny spo­sób zba­je­ro­wać. Pod­czas gdy Gaja się bawiła, publi­ku­jąc rela­cje na sto­ries, on pozna­wał inne dziew­czyny. Lubił z nimi roz­ma­wiać, łatwo było im zaim­po­no­wać. Wystar­czyło kilka sza­blo­no­wych kom­ple­men­tów oraz wspo­mnie­nie, że ma wła­sną kapelę roc­kową, a zafa­scy­no­wa­nie dziew­czyn sta­wało się nama­calne. Nie musiał wiele robić, aby osią­gnąć swój cel.

Gaja rzadko zwra­cała uwagę na jego skoki w bok. Wie­działa, że jeśli będzie chciała wyjść z klubu, to Igor porzuci każdą inną, aby to z nią spę­dzić noc.

Zresztą rów­nież nie stro­niła od męż­czyzn. Lubiła być ado­ro­wana i podzi­wiana. Nie ocze­ki­wała od Igora dekla­ra­cji, że zosta­nie z nią do gro­bo­wej deski. Uwa­żała, że świet­nie się razem bawią i to było naj­waż­niej­sze. Igor był przy­stojny, miał świetny zespół, inte­re­su­jącą pracę i pocho­dził ze zna­nej w Słup­sku rodziny. Dla niej był ide­alną par­tią, która zwięk­szała liczbę jej fol­lo­wer­sów i oglą­dal­ność mate­ria­łów w mediach spo­łecz­no­ścio­wych. Liczyły się lajki, to było to, co ją nakrę­cało. Kiedy było ich wię­cej, niż ocze­ki­wała, czuła się jak uskrzy­dlona. A wie­lo­krot­nie prze­ko­nała się, że jeśli w rela­cji lub na zdję­ciu jest z nią Igor, to może liczyć na podwójną liczbę polu­bień.

Igor wszedł do klubu. Pomimo że był czwar­tek, pano­wał w nim duży tłok, w prze­ci­wień­stwie do Antraktu, z któ­rego wła­śnie wyszedł. Roz­gląd­nął się dookoła i był pewien, że nie będzie miał pro­ble­mów ze zna­le­zie­niem Gai. Zazwy­czaj zaj­mo­wała ona tę samą lożę ze swo­imi kole­żan­kami.

Ruszył w zna­nym kie­runku. Mijał roz­ba­wione, lekko pod­pite dziew­czyny. Patrzyły na niego pożą­dli­wie. Część z nich znała go zapewne z Insta­grama, sta­no­wił więc dla nich wzór atrak­cyj­nego lokal­nego cele­bryty. Kobiece spoj­rze­nia nie były dla niego nowo­ścią, ale dzi­siaj nie zwra­cał na nie uwagi. Jego głów­nym celem było odna­le­zie­nie Gai i powrót do domu, aby upra­wiać z nią seks. Musiał roz­ła­do­wać napię­cie, a influ­en­cerka była do tego ide­alna.

Zbli­ża­jąc się do loży, zoba­czył ubraną w poma­rań­czową, odbla­skową sukienkę Gaję. Lecz kiedy się jej przyj­rzał, nie miał wąt­pli­wo­ści, że nazwa­nie tego cze­goś, co miała na sobie, sukienką, było nad­uży­ciem. Były to strzępki mate­riału, które tylko frag­men­ta­rycz­nie zakry­wały biust i pośladki. Nie miał wąt­pli­wość, że dziew­czyna otrzy­mała ją od któ­re­goś z mło­dych pro­jek­tan­tów. Gaja nie kupo­wała ubrań. Wszystko otrzy­my­wała w zamian za reklamę. Według Igora nie­które stroje nie nada­wały się do wyj­ścia, ale Gaja za każ­dym razem udo­wad­niała, że się mylił. Dla niej nie sta­no­wiło pro­blemu poka­za­nie czę­ści biu­stu, nóg czy poślad­ków. Wszystko było na sprze­daż.

Z daleka zauwa­żył, że dziew­czyna trzyma komórkę odwró­coną ekra­nem w swoją stronę. Jak zawsze rela­cjo­no­wała etapy zabawy.

Kiedy go zauwa­żyła, odwró­ciła tele­fon w jego stronę i z rado­ścią zawo­łała:

– Kochani! Spójrz­cie, kto przy­szedł.

Igor przy­zwy­cza­jony do takiego zacho­wa­nia, poma­chał do obser­wu­ją­cych, a Gaja wbiła się w jego usta namięt­nym poca­łun­kiem, nie prze­ry­wa­jąc nagry­wa­nia.

Zro­bili obrót o trzy­sta sześć­dzie­siąt stopni z tele­fo­nem, po czym na chwilę się wyłą­czyła.

– Gdzie byłeś do tej pory? – zapy­tała z nutą pre­ten­sji.

– W Antrak­cie – odpo­wie­dział, a ona zro­biła krzywą minę. Nie była fanką pubu, według niej za mało się tam działo i nie miała o czym opo­wia­dać fanom. – Wpa­dłem po cie­bie, wra­camy do domu – oświad­czył.

– Dopiero przy­sze­dłeś – odparła z zasko­cze­niem. – Zresztą wła­śnie zamó­wi­łam butelkę szam­pana. – Zro­biła słodką minę, a on wes­tchnął.

– Pół godziny? – zapro­po­no­wał. Musiał iść na kom­pro­mis, bo i tak w tym momen­cie nie prze­ko­nałby jej do wyj­ścia.

– Pół godziny – potwier­dziła i pocią­gnęła go za sobą w stronę loży.

– Cześć – rzu­cił do kole­ża­nek Gai.

Były ubrane w podobny spo­sób jak ona.

Cza­sem zasta­na­wiał się, czy Gaja wymaga od nich, żeby się do niej dopa­so­wy­wały, bo można było odnieść wra­że­nie, że są jej klo­nami.

Influ­en­cerka wlała mu do kie­liszka szam­pana, mimo że on się sprze­ci­wiał. Nie prze­pa­dał za tym trun­kiem. Ale nie chciało mu się iść do baru po coś innego. Zaję­łoby to tro­chę czasu, a liczył, że nie­ba­wem uda im się razem wyjść.

– Kiedy kolejny kon­cert? – zapy­tała, sia­da­jąc obok niego czar­no­włosa kole­żanka Gai.

– Wkrótce – oznaj­mił, aby ją zbyć.

Nie był zain­te­re­so­wany roz­mową z nią ani niczym innym. Zwłasz­cza że była wsta­wiona.

– Cool – powie­działa nie­wy­raź­nie, po czym znowu zadała pyta­nie: – Kar­mel ma dziew­czynę?

Męż­czy­zna, o któ­rego zapy­tała, był jego przy­ja­cie­lem z zespołu.

– Ma żonę – wyja­śnił.

Kole­żanka Gai zro­biła zawie­dzioną minę.

– Szkoda, bo jest naprawdę fajny – wes­tchnęła, opie­ra­jąc głowę o jego ramię, co mu się nie podo­bało.

– No, fajny – przy­znał, deli­kat­nie się odsu­wa­jąc. – Dla­tego możesz mu zro­bić loda, ale nic wię­cej.

Czar­no­włosa zmru­żyła oczy, son­du­jąc, czy Igor żar­tuje, czy nie. Roz­mowy z kole­żan­kami Gai wywo­ły­wały w nim cyniczno-iro­niczne podej­ście. Gaja była ogra­ni­czona w celach życio­wych do uzy­ska­nia jak naj­więk­szej popu­lar­no­ści w mediach spo­łecz­no­ścio­wych, ale przy­naj­mniej na tym zara­biała. A jej kole­żanki tylko ślepo za nią podą­żały, nie mając z tego za wiele. Choć dzięki influ­en­cerce mogły zasma­ko­wać eks­klu­zyw­nego życia, gdyż nie tylko uczest­ni­czyły z nią w impre­zach, ale i zabie­rała je na różne wyjazdy, które otrzy­my­wała od spon­so­rów. Nie lubiła być sama. Musiała mieć poczu­cie, że jest liderką.

Jego suge­stia co do Kar­mela była prze­korna. Dosko­nale wie­dział, że jakby dziew­czyna zło­żyła mu taką pro­po­zy­cję, to przy­ja­ciel by ją wyśmiał. Kar­mel i jego żona sta­no­wili rzadki przy­pa­dek pary, która po dzie­się­ciu latach związku, w tym trzech latach mał­żeń­stwa, nie miała sie­bie dość. Ale tylko dla­tego, że Roma była inte­li­gentna, zabawna i do tego zaradna. Jej rela­cje z Kar­melem zawsze były przy­ja­cielskie. Od początku usta­lili, że nie chcą mieć dzieci, bo wystar­czało im to, że są razem. Roma nie była heterą ster­czącą nad głową, mającą nie­ustan­nie o coś pre­ten­sje. Igor ją lubił, paso­wała do ich grupy.

– Chyba ni­gdy nikogo nie znajdę i umrę w samot­no­ści – wybeł­ko­tała czar­no­włosa, wypi­ja­jąc łap­czy­wie kie­li­szek szam­pana.

Igor wes­tchnął, to nie była osoba, z którą mógłby dys­ku­to­wać o związ­kach. Jaśmina według niego była nudna, nie miała wła­snych zain­te­re­so­wań i sta­rała się dosto­so­wać do innych. Pró­bo­wała być tym, kim inni chcie­liby, aby była.

Igor kilka razy przy­słu­chi­wał się roz­mo­wom Gai z jej kole­żan­kami. Były roz­cza­ro­wu­jące. Dziew­czyny same pozwa­lały na to, aby trak­to­wać je w nie­wła­ściwy spo­sób, despe­racko pra­gnąc mieć kogoś, kim mogłyby się pochwa­lić. A póź­niej wieść lek­kie i wystawne życie. Igor uwa­żał, że poza Gają jesz­cze Feli­cja była warta uwagi. Ale dała się zdo­mi­no­wać Gai i nie miała szans, aby poka­zać, jaką naprawdę ma oso­bo­wość. Była słaba, choć nie głu­pia, a do tego ładna. Igor czę­sto się jej przy­glą­dał, miała peł­niej­sze kształty niż Gaja i nie malo­wała się tak ostro czy wyzy­wa­jąco jak jego dziew­czyna. Jed­nak wie­dział, że nie mógłby się nią zain­te­re­so­wać ani prze­spać nawet raz, bo w tym przy­padku influ­en­cerka mogłaby tego nie przy­jąć spo­koj­nie, a na razie jej potrze­bo­wał. Dla­tego mógł tylko przy­glą­dać się Feli­cji, podzi­wia­jąc, jak jej kształtny biust faluje w rytm muzyki.

– Masz dwa­dzie­ścia lat, jesz­cze będziesz miała mnó­stwo face­tów – ode­zwał się wbrew sobie, mając nadzieję, że dziew­czyna się odczepi.

– Naprawdę tak myślisz? – jęk­nęła nie­zro­zu­miale.

– Jasne – przy­tak­nął.

– Jesteś miły – wybuch­nęła, dmu­cha­jąc mu w twarz alko­ho­lo­wym odde­chem. – Zawsze wiesz, co powie­dzieć. Gaja ma szczę­ście – wes­tchnęła.

– Pew­nie – rzu­cił i wstał z miej­sca.

Nie chciał z nią dłu­żej roz­ma­wiać. Dener­wo­wało go gada­nie z ludźmi, któ­rzy go nie inte­re­so­wali. Chciał już wró­cić do domu.

Roz­glą­dał się. Na par­kie­cie tań­czyło dużo atrak­cyj­nych mło­dych kobiet. Zaczął roz­wa­żać zaga­da­nie do któ­rejś i zali­cze­nie spon­ta­nicz­nie numerka w toa­le­cie. Nie wie­dział, ile jesz­cze będzie musiał cze­kać na Gaję, a wewnętrzne ciśnie­nie zaczy­nało dawać mu się we znaki.

– Jaśmina znowu upiła się na smutno – usły­szał przy uchu głos Gai.

– Wiem – przy­znał.

– Zwi­jajmy się – oznaj­miła, co Igor przy­jął z entu­zja­zmem. – Pod­rzu­cimy ją do domu, bo jesz­cze gotowa z tej roz­pa­czy dać dupy byle komu – oświad­czyła.

Igor kiw­nął głową. Dla niego naj­waż­niej­sze było, że do pół godziny znajdą się w domu i będzie mógł spu­ścić parę. Patrzył, jak Gaja sta­now­czo prze­ma­wia do Jaśminy, a pozo­stałe dziew­czyny przy­glą­dają się tej sce­nie w ciszy.

Zamó­wili dwa ubery – Igor, Gaja i Jaśmina poje­chali jed­nym, a dru­gim Feli­cja i Alisa.

W takich chwi­lach Igora nacho­dziła reflek­sja, że gdyby wybie­rał ciut star­sze kobiety, to nie musiałby uczest­ni­czyć w takich dzie­cin­nych akcjach. Ale coś za coś. Świat był skon­stru­owany tak, że nie można było mieć wszyst­kiego. Jeśli chciało się mini­mal­nie anga­żo­wać, to nale­żało iść na kom­pro­misy w innych kwe­stiach.

Gaja też nie mogła się już docze­kać, aż będą w miesz­ka­niu, bo kiedy tylko usa­do­wili się w samo­cho­dzie, jej dłoń spo­częła na jego udzie i co chwilę wędro­wała w górę, w stronę kro­cza. Kiedy spoj­rzał na nią, uśmiech­nęła się zadzior­nie, przy­gry­za­jąc dolną wargę. Poczuł przy­pływ pod­nie­ce­nia i gdyby to było moż­liwe, kazałby wysa­dzić Jaśminę na pobo­czu i od razu ruszy­liby do niego. Ale nie­stety musiał pocze­kać na zaspo­ko­je­nie żądzy dzie­sięć minut dłu­żej. Przez to jego iry­ta­cja na kole­żankę influ­en­cerki wzro­sła.

9 czerwca 2022, czwartek, Kraków

Godzinę póź­niej w salo­nie Wol­skich na jasnej skó­rza­nej kana­pie sie­działo dwóch poli­cjan­tów z wydziału docho­dze­niowo–śled­czego, przy­sła­nych przez komen­danta.

Krzy­wań­ski do wia­do­mo­ści prze­ka­za­nych mu przez Emila pod­szedł poważ­nie. Nie zba­ga­te­li­zo­wał ich, ponie­waż znał Olę i wie­dział, że nie jest osobą, która pro­wa­dzi roz­wią­zły tryb życia czy poznaje nowych ludzi i rzuca się w wir zabawy. Wol­skiego zasko­czyło, że komen­dant naprawdę prze­jął się tym, co usły­szał, i zapew­nił, że przy­śle dwójkę naj­lep­szych ludzi.

Przy­byli męż­czyźni wyraź­nie nie byli zachwy­ceni, że musieli tu przy­je­chać w środku nocy. Po wysłu­cha­niu komen­danta mieli wąt­pli­wo­ści co do potrzeby roz­po­czę­cia śledz­twa i uru­cho­mie­nia ofi­cjal­nych pro­ce­dur. Co prawda mitem było prze­ko­na­nie, że aby zgło­sić zagi­nię­cie, musi upły­nąć doba od czasu, kiedy stra­ciło się kon­takt z poszu­ki­waną osobą. Dla­tego kiedy prze­ło­żony wydał wyraźne pole­ce­nie przyj­rze­nia się tej spra­wie natych­miast, poli­cjanci sta­rali się zacho­wy­wać pro­fe­sjo­nal­nie, mimo że zakła­dali raczej rodzinne nie­po­ro­zu­mie­nie.

– Kiedy widzie­li­ście panią Alek­san­drę ostatni raz? – zapy­tał młod­szy z poli­cjan­tów, pod­ko­mi­sarz Leon Zadura.

Ame­lia przy­glą­dała mu się uważ­nie, bo jakby go spo­tkała na ulicy, nie przy­szłoby jej do głowy, że jest poli­cjan­tem. Miał na sobie zwy­kłe dżinsy, adi­dasy i pod­ko­szu­lek z Simp­so­nami. Wyglą­dał zwy­czaj­nie.

– Widzia­łam mamę jako ostat­nia – ode­zwała się nie­pew­nie, głasz­cząc psa, który trzy­mał na jej kola­nach pysk. Widok poli­cjan­tów wywo­ły­wał w niej przej­mu­jący strach. – Wczo­raj po powro­cie ze szkoły przed sie­dem­na­stą mama była w kuchni. Weszłam, aby się napić.

– Czy roz­ma­wia­ły­ście?

– Nie­wiele, może jedno zda­nie zamie­ni­ły­śmy – odparła i łzy sta­nęły jej w oczach. Przy­po­mniała sobie, że była nie­grzeczna wobec matki. Ola chciała z nią poroz­ma­wiać o pla­nach waka­cyj­nych, ale Ame­lia od razu ją zbyła, infor­mu­jąc, że nie ma zamiaru w tym roku jechać na rodzinne waka­cje. Chciała zostać w domu tak jak Borys. Dla­tego nie słu­chała, co mama miała do powie­dze­nia. Nasto­latka miała dość wyjaz­dów z matką i ojcem. Niby zawsze było luk­su­sowo, ale przez cały wyjazd pano­wało napię­cie. Ojciec bawił się z kole­gami, codzien­nie pił, nie zwra­ca­jąc uwagi na nikogo innego. Mama była smutna, choć uda­wała, że też się dobrze bawi. Od dawna Ame­lia zasta­na­wiała się, po co zabiega o te wyjazdy. Widziała prze­cież, że przez cały wyjazd ma przy­kle­jony uśmiech i nie może docze­kać się powrotu do domu, do swo­jej oazy.

– Czy mama zacho­wy­wała się jakoś ina­czej? – kon­ty­nu­ował pyta­nia rudawy blon­dyn.

– Nie – odpo­wie­działa natych­miast, ale zaraz dodała nie­pew­nie: – Chyba nie.

Sama już teraz nie wie­działa, co ma sądzić o wczo­raj­szej roz­mo­wie. Może mama była smutna, a ona to zigno­ro­wała. Pró­bo­wała sobie przy­po­mnieć, ale strach ści­skał jej umysł.

– Nie mówiła o pla­nach na wyjazd czy spo­tka­nie z kimś? – włą­czył się drugi z poli­cjan­tów, inspek­tor Tomasz Najda.

Ten w oce­nie Ame­lii pre­zen­to­wał się poważ­niej, choć rów­nież był ubrany w zwy­kłe ciu­chy. Na pierw­szy rzut oka było widać, że ich jakość jest prze­ciętna.

– Gdy­by­śmy znali jej plany, to po co byśmy po was dzwo­nili? – zri­po­sto­wał nie­przy­jem­nie Emil.

Jego postawa była wroga, jakby przy­byli poli­cjanci przy­je­chali utrud­nić mu życie.

– A pan kiedy widział lub roz­ma­wiał z żoną ostatni raz? – od razu zapy­tał star­szy z poli­cjan­tów.

– Widzia­łem ją i roz­ma­wia­łem wczo­raj rano – odpo­wie­dział zwięźle i pre­cy­zyj­nie.

– A wczo­raj wie­czo­rem już jej pan nie widział? – upew­niał się Najda.

– Nie, wró­ci­łem późno – stwier­dził. – Ola już pew­nie spała.

– Pew­nie? – ucze­pił się jed­nego słowa poli­cjant.

– Żona sypia w swo­jej sypialni – wyja­śnił. – Czę­sto wra­cam późno i nie chcę jej budzić. Tak jest wygod­niej dla wszyst­kich.

– Rozu­miem – rzu­cił poli­cjant, ale zro­zu­miał tylko, że mię­dzy mał­żon­kami nie układa się ide­al­nie.

– A ty kiedy mia­łeś kon­takt z mamą? – Spoj­rzał pyta­jąco na Borysa, który wyda­wał się nie­obecny.

Ame­lia napięła się, mając nadzieję, że brat nie zachowa się w spo­sób budzący podej­rze­nia i nie zde­ma­skuje się, że brał nar­ko­tyki. Znała go i wie­działa, że potrafi być agre­sywny i bez­czelny. Różne nar­ko­tyki dzia­łały na niego ina­czej, a dzi­siaj nie miała poję­cia, co zażył. Na razie wyda­wał się ospały, co było lep­sze niż czę­ste wybu­chy agre­sji, które ostat­nio miały miej­sce.

Borys chwilę mil­czał, jakby zbie­ra­jąc myśli. Poli­cjanci rów­nież trwali w ciszy, obser­wu­jąc go.

– Wczo­raj, ale nie wiem o któ­rej godzi­nie – odpo­wie­dział obo­jęt­nie.

– Czy przy­cho­dzi wam na myśl ktoś, u kogo teraz mogłaby prze­by­wać pani Alek­san­dra? – Najda zada­wał pod­sta­wowe pyta­nia, ponie­waż żadne z nich nie mówiło, co do tej pory zro­bili, aby dowie­dzieć się, gdzie może być ich krewna. Dla­tego musieli wycią­gać od nich infor­ma­cje, jedna po dru­giej, choćby nawet naj­ba­nal­niej­sze. – Jakich ma przy­ja­ciół?

– Mama naj­czę­ściej roz­ma­wia i spo­tyka się z bab­cią, swoją sio­strą Celiną oraz z przy­ja­ciółką Mary­sią – tłu­ma­czyła nasto­latka, po czym dodała: – No i może z kimś ze sto­wa­rzy­sze­nia dla samot­nych matek, gdzie udziela się jako wolon­ta­riuszka – pod­su­nęła.

Poli­cjanci natych­miast zorien­to­wali się, że to nasto­latka będzie ich naj­lep­szym źró­dłem infor­ma­cji. Zde­cy­do­wa­nie naj­wię­cej wie­działa o matce.

– Zapisz na kartce dane tych osób i numery tele­fo­nów do nich, jeśli masz. Poroz­ma­wiamy z nimi. Może pod­po­wie­dzą, gdzie mogli­by­śmy szu­kać pani Alek­san­dry – wyja­śnił Zadura i podał dziew­czy­nie swój służ­bowy notat­nik z dłu­go­pi­sem.

– Dzwo­ni­li­ście po zna­jo­mych, szpi­ta­lach, miej­scach, w któ­rych byłaby szansa, że mogłaby być? – zapy­tał Najda.

To były pierw­sze dzia­ła­nia, które powinna wyko­nać rodzina, gdy nie może skon­tak­to­wać się z bli­skim, z któ­rym zwy­kle ten kon­takt miała.

– Roz­ma­wia­łem z teściową i to ona namó­wiła mnie, żebym do was zadzwo­nił – ode­zwał się Emil, pijąc bez­ce­re­mo­nial­nie drinka.

Czuć było, że to nie pierw­szy.

– Pan był innego zda­nia niż teściowa w kwe­stii poszu­ki­wań? – zain­te­re­so­wał się Najda.

– Po pro­stu nie jestem pewny, czy nie jest za wcze­śnie, aby anga­żo­wać w tę sprawę osoby trze­cie – wyja­śnił.

Poli­cjanci od razu zauwa­żyli, że nasto­latka zachmu­rzyła się na słowa ojca.

– Czyli pani Alek­san­dra wcze­śniej zni­kała bez słowa? – dopy­ty­wał.

– Nie – znowu burk­nął nie­przy­jem­nie Emil. – Żona na co dzień zaj­muje się domem. Ma upo­rząd­ko­wane życie. Tylko od nie­dawna wymy­śliła sobie bycie wolon­ta­riuszką. Jest osobą, która wszystko pla­nuje z wyprze­dze­niem, więc spon­ta­niczne zacho­wa­nia w jej wypadku nie wcho­dzą w grę. Nie­mniej jed­nak to, że nie ma jej kilka godzin, nie ozna­cza, że wyda­rzyła się od razu jakaś tra­ge­dia.

Najda przy­glą­dał mu się, znał go z widze­nia. Wol­ski był osobą publiczną i cza­sem wypo­wia­dał się na tematy zwią­zane z finan­sami w lokal­nych mediach. Nie budził sym­pa­tii. Wyda­wał się gbu­ro­waty, zaro­zu­miały i trudny w rela­cjach.

– Czyli według pana stało się coś nie­spo­dzie­wa­nego, ale bła­hego? – zain­te­re­so­wał się Zadura.

– Tak, raczej tak – odpo­wie­dział Emil zwięźle. – Moja żona jest roz­sądną osobą.

– Dobrze byłoby się dowie­dzieć, co pani Wol­ska mogła robić od wczo­raj­szego popo­łu­dnia – stwier­dził Najda. – W jakiś spo­sób i kie­dyś musiała wyjść z domu.

– Może z tego sto­wa­rzy­sze­nia ktoś do niej zadzwo­nił? – rzu­cił suge­stię Zadura. – I tam prze­bywa?

– Nawet jeśliby tak było, to mama do kogoś z nas by zadzwo­niła. Zresztą powie­dzia­łaby, że wycho­dzi – ode­zwała się logicz­nie Ame­lia.

Czuła rosnący cię­żar. W nasto­latce sza­lały wyrzuty sumie­nia.

– Może tele­fon się jej roz­ła­do­wał – dodał Zadura, ale to była tylko luźna teo­ria. – Pró­bo­wa­li­ście do niej dzwo­nić i włą­cza się poczta?

– Tak i jest to dziwne – przy­znała Ame­lia. – Tak jak to, że jej auto stoi w garażu, więc jak by miała poje­chać do sto­wa­rzy­sze­nia?

To była kolejna trafna uwaga. Dziew­czyna miała otwarty umysł.

– A czy pani Alek­san­dra nie nad­używa alko­holu? – zapy­tał Zadura i w obli­czu mil­cze­nia rodziny zagi­nio­nej pod­jął dal­sze wyja­śnie­nia. – Gospo­dy­nie domowe, cza­sem zmę­czone rutyną codzien­nych obo­wiąz­ków, się­gają nawet już przed połu­dniem po alko­hol, aby czas im minął milej. Nie cze­kają na wie­czór, bo codzien­ność na rau­szu wydaje się zno­śniej­sza.

Poli­cjant zauwa­żył, że Wol­ski spo­gląda na córkę. Ocze­ki­wał, że to ona odpo­wie na to pyta­nie.

– Mama nie pije, dużo jeź­dzi autem – zgod­nie z przy­pusz­cze­niami odpo­wie­działa nasto­latka. – Nawet przy oka­zjach unika alko­holu, bo zawsze jest kie­rowcą.

Leon poki­wał głową.

– I nie cierpi z tego powodu, że jest gospo­dy­nią domową. – To już była jej subiek­tywna opi­nia, ale innej na tę chwilę nie mieli.

– Pro­si­li­by­śmy o aktu­alne zdję­cie pani Alek­san­dry – powie­dział Najda, spo­glą­da­jąc na Emila.

Męż­czy­zna oczy­wi­ście natych­miast spoj­rzał na swoją córkę. Ame­lia włą­czyła tele­fon i przez chwilę prze­su­wała pal­cem po ekra­nie, aż w końcu odwró­ciła go w stronę poli­cjan­tów.

– To zdję­cie z uro­dzin mamy, były nie­dawno.

Patrzyli na atrak­cyjną, obciętą na boba blon­dynkę, która uśmie­chała się dys­kret­nie do nich ze zdję­cia. Była deli­kat­nie uma­lo­wana, miała sub­telną urodę.

– Prze­ślesz mi tę foto­gra­fię? – popro­sił Zadura, a Ame­lia kiw­nęła głową. Pocze­kała, aż męż­czy­zna poda jej swój numer i wysłała.

– Czy pani Alek­san­dra ma znaki szcze­gólne? Bli­zny, zna­miona, tatu­aże?

– Nie, nic takiego nie ma – ode­zwał się od razu Wol­ski.

– A spraw­dza­li­ście, czy bra­kuje jakichś rze­czy mamy? – młod­szy z poli­cjan­tów skie­ro­wał pyta­nie kon­kret­nie do nasto­latki.

– Nie wiem – jęk­nęła. – Prze­glą­da­łam wie­szak w przed­po­koju, ale mama ma dużo ubrań. I nie wiem, czy cze­goś bra­kuje.

Nie­wiele wie­dzieli o bli­skiej im oso­bie. Już na star­cie było wia­domo, że aby odna­leźć Alek­san­drę Wol­ską, poli­cjanci będą musieli wyko­nać całą pracę samo­dziel­nie.

– A może pani Alek­san­dra ostat­nio gorzej się czuła? Na coś cho­ro­wała?

Cza­sem ludzie zaczy­nali się zacho­wy­wać nie­ra­cjo­nal­nie, bo dopa­dała ich cho­roba i nie umieli sobie z nią pora­dzić. Mogły też poja­wiać się zabu­rze­nia psy­chiczne, o któ­rych rodzina nie wie­działa.

– Nie sądzę, ale zapy­tam teściową – odparł Emil, sia­da­jąc w fotelu po tym, jak nalał sobie kolej­nego drinka.

– Też z nią poroz­ma­wiamy – zapew­nił Najda.

– Czyli naprawdę nie macie żad­nego pomy­słu, co mogło się wyda­rzyć?

– Nie – ode­zwała się ponow­nie dziew­czyna.

– Rozu­miem – stwier­dził Zadura. W tym momen­cie poli­cjanci nie mogli nic wię­cej zro­bić. – Na razie możemy przy­znać tej spra­wie poziom trzeci poszu­ki­wań – oświad­czył. – Doty­czy on osoby, co do któ­rej nie jest moż­liwe usta­le­nie przy­czyn lub oko­licz­no­ści zagi­nię­cia, z którą brak kon­taktu, a jej zagi­nię­cie nie jest zwią­zane z bez­po­śred­nim oraz uza­sad­nio­nym zagro­że­niem dla jej życia, zdro­wia lub wol­no­ści – wyre­cy­to­wał.

– Ale jej musiało się coś stać – upie­rała się Ame­lia. – Jakby było ina­czej, na pewno by odpi­sała na moje SMS-y.

– Rozu­miem twoje obawy i strach – przy­znał Zadura. – Ale jesz­cze nie mamy dowo­dów na to, że fak­tycz­nie stało się coś, co mogłoby świad­czyć o tym, że mama jest w nie­bez­pie­czeń­stwie.

Nasto­latka ze skrzy­wioną miną objęła się ramio­nami. Pies przy­glą­dał się jej czuj­nie, wyczuł napię­cie.

– Gdyby żona wró­ciła do domu – zwró­cił się do Wol­skiego – pro­szę do nas zadzwo­nić. – Poło­żył na stole kartkę z nume­rem tele­fonu do sie­bie. – A jeśli nie wróci do rana, to skon­tak­tu­jemy się ze wszyst­kimi oso­bami z listy. – Wska­zał na papie­rek, który otrzy­mał od Ame­lii. – Nato­miast zaraz zle­cimy spraw­dze­nie szpi­tali.

– W któ­rym sto­wa­rzy­sze­niu pani Alek­san­dra jest wolon­ta­riuszką? – dopy­tał jesz­cze Najda, ale Emil nie znał odpo­wie­dzi.