Próby ognia. Seria Więzień labiryntu. Tom 2 ebook

1

Przemówiła do niego, zanim świat się rozpadł.

– Hej, śpisz jeszcze?

Thomas poruszył się na łóżku, poczuł wokół siebie ciemność niczym zestalone powietrze, napierające ze wszystkich stron. W pierwszej chwili spanikował; jego oczy otwarły się szeroko, gdy wyobraził sobie, że znów znajduje się w Pudle – w tym okropnym sześcianie z zimnego metalu, w którym został przetransportowany do Strefy i Labiryntu. Jednakże dostrzegł słabe światło, a w całym obszernym pomieszczeniu stopniowo zaczął rozróżniać ciemne kształty. Piętrowe łóżka. Komody. Ciche oddechy i pochrapywanie pogrążonych we śnie chłopców.

Wypełniła go ulga. Był bezpieczny, uratowano go i przywieziono do tego dormitorium. Żadnych więcej zmartwień. Żadnych Bóldożerców. Żadnej śmierci.

– Tom?

Głos w jego głowie. Głos dziewczyny. Niesłyszalny, niewidoczny. Ale Thomas mimo to go słyszał, choć przenigdy nie umiałby nikomu wytłumaczyć, jak to działa.

Z głębokim westchnieniem rozluźnił się, opadając na poduszkę, gdy jego wciąż jeszcze rozdygotane nerwy uspokoiły się po tamtej przelotnej chwili strachu. Odpowiedział, formując słowa w myślach:

– Tereso? Która godzina?

– Nie mam pojęcia – odparła. – Ale nie mogę zasnąć. Myślę, że zdrzemnęłam się na jakąś godzinkę. Może dłużej. Miałam nadzieję, że też nie śpisz i możesz mi dotrzymać towarzystwa.

Thomas usiłował się nie uśmiechnąć. Nawet jeśli ona nie mogłaby zobaczyć tego uśmiechu, i tak byłoby mu wstyd.

– Nie dałaś mi wyboru, co? Trochę trudno zasnąć, kiedy ktoś gada wewnątrz twojej czaszki.

– Ajajaj. To idź z powrotem spać.

– Nie, spoko. – Wpatrywał się w spód górnego łóżka – pozbawioną szczegółów ciemniejszą plamę w mroku – gdzie Minho aktualnie oddychał jak ktoś cierpiący na radykalny nadmiar flegmy w gardle. – O czym myślałaś?

– A jak sądzisz? – Jakimś sposobem zawarła w tych słowach kłujący ładunek cynizmu. – Wciąż mam przed oczami Bóldożerców. Ich wstrętną skórę i równie obrzydliwe cielska, wszystkie te metalowe ramiona i kolce. Cholernie mało brakowało, Tom. Jak mamy to kiedykolwiek wyrzucić z pamięci?

Thomas miał własne zdanie na ten temat. Te obrazy już nigdy ich nie opuszczą – wspomnienia okropnych wydarzeń, jakie rozegrały się w Labiryncie, będą dręczyć Streferów przez resztę życia. Przypuszczał, że większość spośród nich, o ile nie wszyscy, będzie mieć duże problemy z psychiką. Może nawet kompletnie ześwirują.

A przede wszystkim jeden obraz pozostał w jego pamięci niczym piętno wypalone rozżarzonym żelazem. Jego przyjaciel, Chuck, dźgnięty nożem w klatkę piersiową, krwawiący, konający Thomasowi na rękach.

Thomas wiedział, że nigdy tego nie zapomni. Ale Teresie odpowiedział:

– To odejdzie. Potrzeba tylko trochę czasu.

– Straszny z ciebie zadufek – odparła.

– Wiem. – Czemu, do pioruna, był zachwycony, że mu powiedziała coś takiego? Że jej sarkazm oznaczał, iż wszystko będzie w porządku? Idiota z ciebie, powiedział sam sobie, a zaraz potem zaczął mieć nadzieję, że Teresa nie usłyszała tej myśli.

– Strasznie mi się nie podoba, że mnie od was oddzielono – powiedziała.

Thomas jednakże rozumiał, czemu tamci to zrobili. Była jedyną dziewczyną, a pozostali Streferzy – nastoletnimi chłopakami, bandą sztamaków, którym póki co nie ufano.

– Myślę, że chcieli cię chronić.

– Taa, tak sądzę. – Do jego mózgu wraz z jej słowami napłynęła melancholia, oblepiała je niczym syrop. – Ale beznadziejnie jest zostać samej po tym wszystkim, przez co przeszliśmy.

– A dokąd cię zabrali, tak w ogóle? – Jej głos brzmiał tak smutno, że Thomas niemal miał ochotę wstać i zacząć jej szukać, ale wiedział, że to nie jest dobry pomysł.

– Do pokoju zaraz po drugiej stronie tej dużej świetlicy, gdzie jedliśmy wczoraj wieczorem. To małe pomieszczenie z kilkoma piętrowymi łóżkami. Jestem prawie pewna, że kiedy tamci wyszli, zamknęli drzwi na klucz.

– No widzisz, mówiłem, że chcieli cię chronić. – Potem szybko dodał: – Nie żeby to było potrzebne. Gdybym miał obstawiać, postawiłbym na ciebie przeciwko co najmniej połowie tych sztamaków.

– Tylko połowie?

– Dobra, przeciwko trzem czwartym. W tym mnie.

Na dłuższą chwilę zapadła cisza, choć Thomas jakimś sposobem nadal był w stanie wychwycić obecność Teresy. Czuł ją. Prawie na tej samej zasadzie, na jakiej – choć nie widział Minho – wiedział, że przyjaciel leży niecałe dwa metry nad nim. I nie chodziło tylko o chrapanie. Kiedy ktoś jest w pobliżu, po prostu o tym wiesz.

Mimo wszystkich wspomnień z ostatnich kilku tygodni, Thomas był zaskakująco spokojny, i wkrótce znowu ogarnęła go senność. W jego świecie zapadły ciemności, lecz była tam również Teresa, tuż obok, pod tyloma względami. Niemal... czuł jej dotyk.

Zupełnie zatracił świadomość upływu czasu. Na wpół śpiąc, cieszył się obecnością dziewczyny oraz myślą, że zostali uratowani z tamtego okropnego miejsca. Że byli bezpieczni, że on i Teresa będą się teraz mogli poznać nawzajem od nowa. Że życie może być dobre.

Błogi sen. Zamazana ciemność. Ciepło. Fizyczne zadowolenie. Uczucie odpływania.

Świat wydawał się niknąć w oddali. Istniało już tylko odrętwienie i słodycz. I ciemność, w jakiś sposób dodająca otuchy. Thomas zaczął śnić.

Jest małym dzieckiem. Ma cztery lata? Może pięć? Leży w łóżku, przykryty pledem aż po szyję.

Obok siedzi kobieta, dłonie złożyła na kolanach. Ma długie brązowe włosy, a jej twarz zaczyna zdradzać pierwsze oznaki wieku. Jej oczy są smutne. Thomas wie o tym, choć ona bardzo się stara ukryć ten smutek za uśmiechem.

Chce coś powiedzieć, zadać jej pytanie. Ale nie może. Tak naprawdę go tu nie ma. Tylko obserwuje to wszystko z miejsca, które nie całkiem rozumie. Kobieta zaczyna mówić, jej głos brzmi tak słodko, a zarazem gniewnie, że przyprawia go to o gęsią skórkę.

– Nie wiem, czemu cię wybrali, ale wiem jedno. Jesteś kimś szczególnym. Nigdy o tym nie zapomnij. I nigdy nie zapomnij, jak bardzo – jej głos załamuje się, a po twarzy płyną łzy – nigdy nie zapomnij, jak bardzo cię kocham.

Chłopiec odpowiada, ale tak naprawdę to nie Thomas mówi. Mimo że faktycznie jest nim. Nic z tego nie trzyma się kupy.

– Mamo, czy zwariujesz tak, jak wszyscy ci ludzie w telewizji? Jak... tata?

Kobieta wyciąga dłoń i głaszcze go po włosach. Kobieta? Nie, Thomas nie może jej tak nazywać. To jest jego matka. Jego... mamusia.

– Nie martw się tym, kochanie – odpowiada. – Ciebie tu nie będzie, więc i tak tego nie zobaczysz.

Już się nie uśmiecha.

Sen zbyt szybko zniknął w czerni, pozostawiając Thomasa w pustce, samego ze swymi myślami. Czy ujrzał kolejne wspomnienie, które wypłynęło na powierzchnię z głębin amnezji? Czy naprawdę widział swoją mamę? Padła wzmianka o tym, że jego ojciec zwariował. Głęboko w umyśle chłopaka pulsował tępy, uporczywy ból. Thomas bezskutecznie starał się odpłynąć w nieświadomość.

Później – nie miał pojęcia, ile czasu mogło minąć – Teresa znów do niego przemówiła.

– Tom, dzieje się coś złego.

2

Tak się to zaczęło. Usłyszał, jak Teresa mówi te słowa, ale zdawało się, że jej głos dobiega z bardzo daleka, jakby z głębin długiego i zagraconego tunelu. Jego sen stał się gęstą, lepką cieczą, uniemożliwiającą ruchy. Chłopak odzyskał świadomość, ale zdał sobie sprawę, że jest odcięty od świata, uwięziony w grobowcu wyczerpania. Nie był w stanie się przebudzić.

– Thomas!

Wykrzyczała jego imię. Przeszywające grzechotanie w jego głowie. Poczuł pierwsze ukłucie strachu, lecz nadal bardziej przypominało to marzenie senne. Mógł jedynie spać dalej. I przecież byli teraz bezpieczni, o nic już nie trzeba było się martwić. Tak, na pewno tylko śnił. Nic nie zagrażało Teresie, nic im tutaj nie groziło. Ponownie się rozluźnił, pozwolił sobie zatonąć w objęciach snu.

Do jego świadomości przedostały się inne odgłosy. Głuche uderzenia. Brzęk metalu o metal. Trzask czegoś rozbijanego. Krzyki chłopców. Czy raczej echo krzyków, bardzo odległe, stłumione. Nagle te krzyki przeszły we wrzaski. Nieludzkie głosy cierpienia. Ale nadal odległe. Jakby zawinięto go w gruby kokon z ciemnego aksamitu.

Wreszcie spokój jego snu ostatecznie prysł. Coś było nie w porządku. Teresa go zawołała, mówiła, że dzieje się coś złego! Thomas zaczął się szamotać, walczyć z przygniatającym go ciężarem sennego odrętwienia.

– Obudź się! – wrzasnął sam na siebie. – Obudź się!

Potem coś zniknęło z jego wnętrza. Było tam jeszcze sekundę wcześniej, a teraz już nie. Poczuł się tak, jakby z jego ciała wydarto któryś z głównych narządów.

Ona. Zniknęła.

– Teresa! – wrzasnął w myślach. – Teresa! Jesteś tam?

Ale nie było nic, a Thomas zdał sobie sprawę, że nie ma już tamtego dodającego otuchy poczucia jej bliskości. Ponownie wykrzyknął imię dziewczyny, a potem jeszcze raz, nie przestając walczyć z ciemnym przyciąganiem snu.

W końcu spadła na niego rzeczywistość, przeganiając mrok. Ogarnięty przerażeniem Thomas otworzył oczy i gwałtownie usiadł na łóżku. Podsunął się do krawędzi i spuścił stopy na podłogę, po czym skoczył na równe nogi. Rozejrzał się.

Wszystko oszalało.

Inni obecni w pomieszczeniu Streferzy biegali tam i z powrotem, krzycząc. A wokół rozbrzmiewały straszne, potworne, upiorne głosy, niczym przeraźliwe skomlenie torturowanych zwierząt. Pobladły Patelniak wskazywał coś za oknem. Newt i Minho biegli do drzwi. Winston przyciskał dłonie do krostowatej twarzy, na której malowało się takie przerażenie, jakby dopiero co ujrzał krwiożercze zombie. Inni przepychali się, żeby wyjrzeć przez okna, zachowując jednak bezpieczną odległość od szyb. Thomas z bólem serca uświadomił sobie że nawet nie zna imion większości chłopaków, którzy przeżyli Labirynt – dziwna myśl wśród tego całego chaosu.

Kątem oka ujrzał coś, co kazało mu się odwrócić do ściany. To, co zobaczył, momentalnie zatarło wspomnienie spokoju i bezpieczeństwa, jakie Thomas czuł, rozmawiając w nocy z Teresą. Kazało mu zwątpić, czy takie emocje w ogóle mają prawo istnieć w tym samym świecie, w którym teraz stał.

Niecały metr od jego łóżka znajdowało się okno z kolorowymi zasłonami, za którym płonęło jaskrawe, oślepiające światło. Szyba była rozbita, jej ostro zakończone fragmenty opierały się o stalową kratę. Po drugiej stronie stał mężczyzna, uczepiony tej kraty zakrwawionymi rękoma. Oczy miał szeroko rozwarte i przekrwione, pełne szaleństwa. Chudą, spaloną słońcem twarz pokrywały wrzody i blizny. Nie miał włosów, jedynie chore plamy czegoś, co wyglądało jak zielonkawy mech. Prawy policzek przecinało paskudne rozcięcie; wewnątrz jątrzącej się rany Thomas widział zęby. Z podbródka mężczyzny rozedrganymi nitkami spływała różowa ślina.

– Jestem Poparzeńcem! – wrzasnęło to upiorne widmo człowieka. – Jestem cholernym Poparzeńcem!

A potem zaczął wykrzykiwać wciąż na nowo dwa słowa, zapluwając się przy każdym okrzyku.

– Zabijcie mnie! Zabijcie mnie! Zabijcie mnie!...

3

Czyjaś ręka opadła ciężko od tyłu na ramię Thomasa; ten krzyknął i odwrócił się gwałtownie. Ujrzał Minho, który wpatrywał się w maniaka wrzeszczącego za oknem.

– Są wszędzie – oznajmił Minho. Posępny ton jego głosu idealnie oddawał to, jak Thomas się czuł. Zdawało się, że wszystkie nadzieje, jakie pozwolili sobie żywić poprzedniej nocy, rozwiały się w nicość. – I nigdzie nie ma śladu tych sztamaków, którzy nas uratowali – dodał.

Przez ostatnich kilka tygodni Thomas żył w ciągłym strachu, ale tego już było niemal zbyt wiele. Poczuć się bezpiecznie, tylko po to, żeby nagle znów mu to odebrano. Jednakże, zaskakując nawet samego siebie, szybko odsunął na bok tę drobną część własnego umysłu, która pragnęła wskoczyć z powrotem do łóżka i rozpłakać się wniebogłosy. Odepchnął wciąż żywe i bolesne wspomnienie matki oraz wzmiankę o tym, że jego ojciec i inni ludzie wariują. Thomas wiedział, że ktoś musi przejąć dowodzenie – potrzebowali planu, jeżeli mieli przeżyć również i to.

– Czy ktoś z nich zdołał się przedostać do środka? – zapytał, czując, że ogarnia go dziwny spokój. – Czy we wszystkich oknach są takie kraty?

Minho skinął głową w stronę jednego z wielu okien, jakie widniały w ścianach długiej, prostokątnej sali.

– Taa. Zeszłej nocy było zbyt ciemno, żeby dało się je dostrzec, zwłaszcza przez te głupie zasłony z falbankami. Ale słowo daję, cieszę się, że są.

Thomas potoczył wzrokiem po Streferach, z których jedni biegali od okna do okna, żeby rzucić okiem na zewnątrz, a inni skupili się w małe grupki. Wszyscy mieli miny na wpół niedowierzające, na wpół przerażone.

– Gdzie jest Newt?

– Tu obok.

Thomas odwrócił się, żeby spojrzeć na starszego chłopca, nie wiedząc, jakim sposobem go przeoczył.

– Co się dzieje?

– Myślisz, purwa, że mam choćby blade pojęcie? Wygląda na to, że banda wariatów chce nas zeżreć na śniadanie. Musimy znaleźć inną salę, zwołać Zgromadzenie. Przez ten przeklęty zgiełk czuję się tak, jakby mi ktoś gwoździe w czaszkę wbijał.

Thomas z roztargnieniem skinął głową; zgadzał się z planem, ale liczył, że Newt i Minho zajmą się jego realizacją. Chciał jak najszybciej nawiązać kontakt z Teresą – miał nadzieję, że jej ostrzeżenie było jedynie częścią snu, halucynacją zrodzoną z głębokiego wyczerpania. I ta wizja jego matki...

Jego dwaj przyjaciele odeszli, nawołując i machając rękami, żeby skrzyknąć Streferów. Thomas z drżeniem popatrzył jeszcze raz na pokancerowanego szaleńca za oknem, ale natychmiast odwrócił wzrok, żałując, że znów ma w głowie obraz krwi i pokaleczonego ciała, szalonych oczu, a w uszach histeryczne krzyki.

Zabijcie mnie! Zabijcie mnie! Zabijcie mnie!

Potykając się, Thomas doszedł jakoś do najdalszej ściany, oparł się o nią ciężko.

– Tereso – zawołał ponownie samym umysłem. – Tereso, słyszysz mnie?

Czekał, zamknąwszy oczy, żeby ułatwić sobie koncentrację. Wyciągając niewidzialne ręce, starając się uchwycić jakiś ślad dziewczyny. Nic. Nawet przelotnego cienia czy muśnięcia jej obecności, a co dopiero mówić o odpowiedzi.

– Tereso – odezwał się ostrzej, ponaglająco, zaciskając zęby z wysiłku. – Gdzie jesteś? Co się stało?

Nic. Odniósł wrażenie, że jego serce zwalnia, aż prawie przestało bić, i poczuł się tak, jakby połknął wielki kłąb waty. Przydarzyło jej się coś złego.

Otworzył oczy i ujrzał, że Streferzy zebrali się wokół pomalowanych na zielono drzwi prowadzących do świetlicy, w której poprzedniego wieczoru jedli pizzę. Minho bezskutecznie poruszał okrągłą mosiężną klamką. Zamknięte na klucz.

Jedyne pozostałe drzwi prowadziły do pryszniców i szatni, skąd nie było już żadnego dalszego wyjścia. To by było na tyle – plus okna. Wszystkie zabezpieczone metalowymi kratami. I całe szczęście. Za każdym z okien wniebogłosy wydzierali się szaleńcy.

Chociaż niepokój kąsał go niczym żrący kwas w żyłach, Thomas chwilowo zrezygnował z prób nawiązania kontaktu z Teresą i dołączył do pozostałych Streferów. Newt właśnie podjął próbę otwarcia drzwi. Z takim samym efektem, a raczej bez żadnego.

– Zamknięte na klucz – wymamrotał, dając wreszcie za wygraną. Ręce opadły mu bezwładnie.

– Doprawdy, geniuszu? – odparł Minho. Splótł silne ramiona na piersi i naprężył mięśnie, aż pod skórą wystąpiły grube żyły. Thomas przez ułamek sekundy miał wrażenie, że widzi, jak pulsuje w nich krew. – Nic dziwnego, że nadali ci imię od Izaaka Newtona – masz taki zadziwiający talent do myślenia.

Newt nie był w nastroju do żartów. Czy też może dawno temu nauczył się ignorować cięte odzywki Minho.

– Rozwalmy tę cholerną klamkę. – Rozejrzał się, jakby oczekując, że ktoś mu poda dwuręczny młot.

– Żeby tak ci pikoleni Poparzeńcy się zamknęli! – wrzasnął Minho, odwracając się, żeby spiorunować wzrokiem najbliższego, kobietę wyglądającą jeszcze ohydniej niż pierwszy mężczyzna, którego zobaczył Thomas. Jej twarz przecinała krwawiąca rana, kończąca się aż z boku głowy.

– Poparzeńcy? – powtórzył Patelniak. Zarośnięty kucharz do tej pory milczał, tak że niemal można byłoby go przeoczyć. Thomas pomyślał, że Patelniak wydaje się jeszcze bardziej wystraszony niż wtedy, kiedy szykowali się do walki z Bóldożercami, żeby uciec z Labiryntu. Może teraz było gorzej. Kiedy zeszłej nocy kładli się do łóżek, zdawało się, że nareszcie są bezpieczni. Tak, może to faktycznie było gorsze: że brutalnie im zabrano owo złudzenie.

Minho wskazał palcem krzyczącą, zakrwawioną kobietę.

– Sami ciągle tak o sobie mówią. Nie słyszałeś?

– A nazywaj ich choćby kotkami na wierzbie, mam to w nosie – warknął Newt. – Znajdźcie mi coś, czym da się otworzyć te durne drzwi!

– Trzymaj – powiedział niższy chłopiec, podając mu niedużą, ale solidnie wyglądającą gaśnicę, którą zdjął ze ściany – Thomas przypomniał sobie, że wcześniej ją tam widział. Znów poczuł wyrzuty sumienia, że nawet nie wie, jak ten dzieciak ma na imię.

Newt chwycił czerwony walec, gotów walić w klamkę. Thomas stanął tak blisko, jak tylko mógł. Bardzo chciał zobaczyć, co znajduje się po drugiej stronie drzwi, choć miał paskudne przeczucie, że cokolwiek to jest, nie spodoba im się.

Newt uniósł gaśnicę, a następnie z całej siły rąbnął nią w okrągłą mosiężną klamkę. Głośnemu trzaskowi zawtórowało chrupnięcie głębiej, i wystarczyły zaledwie trzy dalsze ciosy, żeby klamka razem z zamkiem wypadła na podłogę z brzękiem popsutych metalowych części. Drzwi centymetr po centymetrze otwarły się akurat na tyle, by ukazać ciemność po drugiej stronie.

Newt stał w milczeniu, wpatrując się w tę długą, wąską czarną szparę, jakby spodziewał się, że wylecą stamtąd demony z piekła rodem. Z roztargnieniem oddał gaśnicę chłopcu, który ją wyszukał.

– Chodźmy – powiedział. Thomasowi wydało się, że słyszy w jego głosie najlżejsze drżenie.

– Zaczekajcie! – zawołał Patelniak. – Jesteśmy pewni, że chcemy się tam pchać? Może ktoś miał konkretny powód, żeby zamknąć te drzwi na klucz.

Thomas nie mógł się z tym nie zgodzić; coś mu się nie podobało w tym wszystkim.

Minho podszedł i stanął tuż obok Newta; obejrzał się do tyłu na Patelniaka, potem nawiązał kontakt wzrokowy z Thomasem.

– A co innego mamy zrobić? Siedzieć tu i czekać, aż ci popaprańcy dostaną się do środka? Daj spokój.

– Ci wariaci nie poradzą sobie tak szybko z kratami – odciął się Patelniak. – Po prostu zastanówmy się przez sekundę.

– Czas na zastanawianie już się skończył – oświadczył Minho. Kopnął drzwi, a one otwarły się na oścież; zdawało się, że mrok po drugiej stronie jeszcze bardziej zgęstniał. – Poza tym powinieneś był się odezwać, zanim rozwaliliśmy zamek na kawałki, krótasie. Teraz już za późno.

– Nienawidzę, kiedy masz rację – wymamrotał niechętnie Patelniak.

Thomas nie mógł oderwać wzroku od atramentowej ciemności za drzwiami. W brzuchu ścisnął go aż nadto znajomy lęk, świadomość, że coś musiało być bardzo nie w porządku, inaczej ludzie, którzy ich uratowali, przyszliby po nich już dawno temu. Jednak Minho i Newt mieli rację – trzeba było tam pójść i poszukać odpowiedzi.

– Purwa – rzucił Minho. – Idę pierwszy.

Nie czekając na odpowiedź przeszedł przez otwarte drzwi, prawie natychmiast znikając w mroku. Newt z wahaniem popatrzył na Thomasa, następnie ruszył drugi. Z jakiegoś powodu Thomas pomyślał, że teraz kolej na niego, więc poszedł jako trzeci.

Krok za krokiem opuścił dormitorium i wkroczył w ciemność świetlicy, wyciągając ręce przed siebie.

Słabe światło padające z tyłu niewiele pomagało; równie dobrze mógłby iść z zaciśniętymi powiekami. W dodatku w świetlicy śmierdziało. Potwornie.

Z przodu Minho wydał okrzyk zaskoczenia, potem zawołał w ich stronę:

– Hej, uważajcie. Coś... dziwnego zwiesza się z sufitu. Thomas usłyszał nieznaczny pisk czy jęk, coś zaskrzypiało. Zupełnie jakby Minho wpadł na wiszący nisko żyrandol, wprawiając go w kołysanie. Gdzieś z prawej Newt stęknął, a potem rozległ się piskliwy zgrzyt metalu przesuwanego po podłodze.

– Stół – oznajmił Newt. – Uwaga na stoły.

Patelniak odezwał się zza pleców Thomasa:

– Czy ktoś pamięta, gdzie były włączniki światła?

– Tam właśnie idę – odparł Newt. – Dam głowę, że je widziałem gdzieś o, tutaj.

Thomas nadal posuwał się po omacku naprzód. Jego oczy zdążyły się już nieco dostosować do ciemności; tam, gdzie wcześniej wszystko było ścianą czerni, był teraz w stanie rozróżnić zarysy cieni na tle cieni. Jednak coś było nie w porządku. Nadal czuł się nieco zdezorientowany, ale rzeczy wydawały się znajdować w miejscach, gdzie nie powinno ich być. Było prawie tak, jakby...

– Bleee – jęknął Minho z wyraźnym dreszczem obrzydzenia, jakby wdepnął w wielkiego klumpa. Rozległ się kolejny skrzypiący dźwięk.

Zanim Thomas zdążył spytać, co się stało, sam na coś wpadł. Coś twardego. O dziwnym, nieregularnym kształcie. Wyczuł fakturę tkaniny.

– Znalazłem! – krzyknął Newt.

Zabrzmiało kilka pstryknięć i nagle całe pomieszczenie rozjarzyło się blaskiem świetlówek, na chwilę oślepiając Thomasa. Zatoczył się do tyłu, byle dalej od tego czegoś, z czym się zderzył. Wpadł na kolejny nieruchomy kształt, wprawiając go w kołysanie.

– Łooo! – wrzasnął Minho.

Thomas zmrużył oczy; stopniowo odzyskał wzrok. Zmusił się, żeby popatrzeć na przerażającą scenerię, jaka się przed nim roztaczała.

Na całej długości obszernego pomieszczenia z sufitu zwieszali się ludzie – przynajmniej tuzin. Wszyscy zostali powieszeni za szyję; skręcone sznury wrzynały się w purpurową, opuchniętą skórę. Sztywne ciała kołysały się nieznacznie, bladoróżowe języki wystawały spomiędzy bezkrwistych warg. Wszyscy mieli otwarte oczy, choć zmętniałe w sposób jednoznacznie świadczący o śmierci. Wyglądało na to, że wiszą tak od wielu godzin. Ich ubrania oraz niektóre spośród twarzy wyglądały znajomo.

Thomas opadł na kolana.

Znał tych martwych ludzi.

To byli ci sami, którzy uratowali Streferów. Zaledwie dzień wcześniej.

4

Wstając, Thomas starał się nie patrzeć na żadne z martwych ciał. Potykając się podszedł do Newta, który nadal stał obok rzędu włączników, wodząc przerażonym wzrokiem od jednego wiszącego trupa do drugiego.

Dołączył do nich Minho, klnąc pod nosem. Inni Streferzy wyłaniali się z dormitorium, krzycząc, gdy docierało do nich, co widzą; Thomas usłyszał, jak kilku wymiotuje, krztusząc się i plując. Sam nagle poczuł falę mdłości, ale zwalczył ją. Co się stało? Jak to możliwe, że wszystko tak szybko im odebrano? Żołądek ścisnęła mu rozpacz, niemal zwalająca z nóg.

Potem przypomniał sobie o Teresie.

– Tereso! – zawołał wewnątrz umysłu. – Tereso! – Raz po raz, wywrzaskując to w myślach z zamkniętymi oczami i zaciśniętymi szczękami. – Gdzie jesteś?!

– Tommy – odezwał się Newt, wyciągając rękę, żeby potrząsnąć go za ramię. – Co się z tobą, do cholery, dzieje?

Thomas otworzył oczy i uświadomił sobie, że jest zgięty wpół, oburącz obejmuje brzuch. Wyprostował się powoli, starając się odepchnąć panikę, która zżerała go od środka.

– A jak... jak sądzisz? Rozejrzyj się.

– No tak, ale wyglądałeś, jakby cię bolało albo coś w tym stylu.

– Wszystko ze mną w porządku, starałem się tylko nawiązać z nią myślowy kontakt. Ale nie mogę. – Nie, nie wszystko było z nim w porządku. Nienawidził konieczności przypominania pozostałym, że on i Teresa potrafią się telepatycznie porozumiewać ze sobą. A jeśli wszyscy ci ludzie nie żyli...

– Musimy znaleźć to miejsce, gdzie ją umieścili – wypalił, gorączkowo szukając jakiegoś zadania, które pomoże mu myśleć jaśniej. Omiótł wzrokiem pomieszczenie, starając się w miarę możliwości nie przyglądać trupom, szukając drzwi mogących prowadzić do jej pokoju. Powiedziała, że znajdował się po przeciwległej stronie świetlicy, patrząc od strony sali, gdzie spali oni wszyscy.

Tam. Żółte drzwi z mosiężną klamką.

– On ma rację – zwrócił się Minho do grupy. – Rozproszyć się! Znajdźcie ją!

– Możliwe, że już znaleźliśmy. – Thomas ruszył naprzód, zaskoczony tym, jak szybko wróciła mu zdolność trzeźwego myślenia. Podbiegł do drzwi, wymijając stoły i trupy. Musiała znajdować się tam w środku, bezpieczna, tak jak i oni. Drzwi były zamknięte; dobry znak. Prawdopodobnie zamknięte na klucz. Może Teresa zapadła w głęboki sen, tak jak i on. To dlatego milczała, nie reagując na nic.

Był już prawie przy drzwiach, kiedy przypomniał sobie, że mogą potrzebować czegoś, żeby wyłamać zamek.

– Niech ktoś przyniesie tę gaśnicę! – krzyknął przez ramię. W świetlicy śmierdziało wprost upiornie; gdy głębiej zaczerpnął tchu, zakrztusił się.

– Winston, leć i weź ją – rozkazał za jego plecami Minho.

Thomas pierwszy dotarł do drzwi i spróbował przekręcić klamkę. Ani drgnęła – zamknięte na głucho. Potem zauważył mały kwadrat z przezroczystego plastiku przymocowany na ścianie po prawej, mierzący góra trzynaście centymetrów kwadratowych. W jego środek wsunięto kawałek papieru, na którym widniało kilka wydrukowanych słów.

Teresa Agnes. Grupa A, Obiekt A1.

Zdrajczyni.

Dziwne, ale tym, co najbardziej rzuciło się Thomasowi w oczy, było nazwisko Teresy. A w każdym razie to, co wydawało się być jej nazwiskiem. Agnes. Nie wiedział, czemu, ale zaskoczyło go to. Teresa Agnes. Przywołując chaotyczne fragmenty wiedzy historycznej, które zachowały się w jego wciąż jeszcze skąpych wspomnieniach, nie umiał wskazać nikogo, kto by się tak nazywał. On sam otrzymał nowe imię na cześć Thomasa Edisona, wielkiego wynalazcy. Ale Teresa Agnes? Nigdy o niej nie słyszał.

Oczywiście wszystkie ich imiona były w zasadzie kpiną, prawdopodobnie bezduszną zmyłką mającą ułatwić Stwórcom – DRESZCZowi, czy ktokolwiek im to zrobił – zdystansowanie się od prawdziwych ludzi, których wykradziono od prawdziwych matek i ojców. Thomas nie mógł się doczekać dnia, kiedy dowie się, jakie imię mu nadano po narodzinach, jakie imię wyryte było w pamięci jego rodziców, kimkolwiek oni byli. Gdziekolwiek teraz byli.

Urywki wspomnień, które odzyskał wcześniej, po przebyciu Przemiany, kazały mu przypuszczać, że nigdy nie miał rodziców, którzy by go kochali. Że kimkolwiek byli, nie chcieli go. Że został zabrany z miejsca, gdzie żył w strasznych warunkach. Ale teraz nie potrafił już dłużej w to wierzyć, zwłaszcza po tym, jak w nocy śnił o swojej mamie.

Minho pstryknął palcami przed twarzą Thomasa.

– Halo? Thomas, zgłoś się? Kiepski moment sobie wybrałeś na błądzenie myślami. Mnóstwo trupów dookoła, śmierdzi jak pachy Patelniaka. Zbudź się.

Thomas odwrócił się do niego.

– Przepraszam. Pomyślałem tylko, że to dziwne, że Teresa ma na nazwisko Agnes.

Minho cmoknął niecierpliwie.

– A kogo to obchodzi? I co to za porypane bzdury, że ona jest Zdrajczynią?

– I co to znaczy „Grupa A, Obiekt A1”? – To powiedział Newt, który następnie wręczył Thomasowi gaśnicę. – Tak czy owak, teraz twoja kolej rozwalić cholerną klamkę.

Thomas chwycił ciężki przedmiot, nagle wściekły na siebie za zmarnowanie nawet kilku sekund na zastanawianie się nad głupią kartką. Teresa znajdowała się tam w środku i potrzebowała ich pomocy. Starając się nie martwić znaczeniem słowa zdrajczyni, mocno ujął metalowy walec i z całej siły rąbnął nim w mosiądz. Odczuł wstrząs aż w ramionach, gdy metal donośnie brzęknął o metal. Chłopak poczuł, że klamka nieco się obluzowuje. Dwa walnięcia później odpadła, a drzwi otwarły się na trzy czy cztery centymetry.

Thomas odrzucił gaśnicę na bok i chwycił je, otworzył na oścież. Swędząca niecierpliwość mieszała się w nim ze strachem przed tym, co może zastać w środku. Wkroczył do jasno oświetlonego pokoju jako pierwszy.

Była to mniej obszerna wersja dormitorium chłopców: tylko cztery piętrowe łóżka, dwie komody oraz zamknięte drzwi, przypuszczalnie prowadzące do łazienki. Wszystkie łóżka były schludnie pościelone... poza jednym, gdzie pled był odrzucony na bok, prześcieradło zmięte, a poduszka zwisała nad krawędzią. Jednakże nie dostrzegli ani śladu Teresy.

– Tereso! – krzyknął Thomas przez ściśnięte paniką gardło.

Zza zamkniętych drzwi dobiegł pluszczący, przeciągły odgłos spuszczanej wody w toalecie i chłopaka ogarnęła nagła ulga, tak gwałtowna, że niemal musiał usiąść. Teresa była tu, była bezpieczna. Ochłonąwszy skierował się w stronę łazienki, ale Newt wyciągnął rękę i chwycił go za ramię.

– Jesteś przyzwyczajony do mieszkania z bandą chłopaków – powiedział. – To raczej niezbyt grzeczne władować się bez pukania do damskiej łazienki. Po prostu poczekaj, aż wyjdzie.

– Potem musimy tu wszystkich zebrać i zwołać Zgromadzenie – dodał Minho. – Tutaj nie śmierdzi i nie ma żadnych okien, przez które Poparzeńcy mogliby się na nas wydzierać.

Aż do tego momentu Thomas nie zauważył braku okien, choć powinno mu się to rzucić w oczy w pierwszej kolejności, biorąc pod uwagę chaos panujący w ich własnym dormitorium. Poparzeńcy. Prawie o nich zapomniał.

– Mogłaby się pospieszyć – mruknął.

– Zawołam tu wszystkich – oznajmił Minho, po czym odwrócił się i poszedł z powrotem do świetlicy.

Thomas wpatrywał się w drzwi łazienki. Newt, Patelniak i kilku innych Streferów weszło na salę, przepychając się w drzwiach. Zajęli miejsca na łóżkach, wszyscy pochyleni w przód, opierając łokcie na kolanach, z roztargnieniem zacierając ręce. Ich mowa ciała świadczyła o niepokoju i lęku.

– Tereso? – odezwał się w myślach Thomas. – Słyszysz mnie? Czekamy na ciebie tu na zewnątrz.

Żadnej odpowiedzi. I nadal czuł bańkę pustki, jakby sama obecność dziewczyny została mu permanentnie odebrana.

Coś kliknęło. Klamka w drzwiach do łazienki przekręciła się; potem drzwi otworzyły się w stronę Thomasa. Dał krok do przodu, gotów uściskać Teresę – nie obchodziła go obecność świadków. Ale osobą, która weszła do dormitorium, nie była Teresa. Thomas zamarł w pół kroku i omal się nie wywrócił. Miał wrażenie, że jego świat się wali.

To był chłopiec.

Ubrany w taki sam strój, jaki oni wszyscy otrzymali poprzedniej nocy – czystą piżamę z zapinaną na guziki górą i flanelowymi spodniami, jasnoniebieską. Miał oliwkową skórę i ciemne włosy, przystrzyżone zaskakująco krótko. Malujący się na jego twarzy wyraz niewinnego zaskoczenia był jedyną rzeczą, jaka powstrzymała Thomasa od pochwycenia delikwenta za kołnierz i potrząsania nim tak długo, aż udzieli jakichś odpowiedzi.

– Coś ty za jeden? – zapytał Thomas. Nie obchodziło go, jak ostro zabrzmiały te słowa.

– Ja? – zareplikował chłopiec, cokolwiek sarkastycznie. – Coście wy za jedni?

Newt również wstał. Stanął jeszcze bliżej nowego niż Thomas.

– Tylko nie próbuj nas tu robić w fuja. Nas jest wielu, a ty jeden. Gadaj, kim jesteś.

Chłopiec splótł ramiona na piersi, stając w wyzywającej pozie.

– Dobra. Nazywam się Aris. Co jeszcze chcecie wiedzieć?

Thomas miał ochotę rąbnąć go pięścią. Gość zachowywał się jak napuszony bubek, a tymczasem Teresa zniknęła.

– Skąd się tu wziąłeś? Gdzie jest dziewczyna, która spała tutaj zeszłej nocy?

– Dziewczyna? Jaka dziewczyna? Jestem tu tylko ja, i tak było, odkąd mnie tutaj umieścili wczoraj wieczorem.

Thomas odwrócił się, żeby wskazać palcem drzwi do świetlicy.

– Zaraz za tymi drzwiami wisi tabliczka, na której jest napisane, że to jest jej pokój. Teresa... Agnes. Nie ma ani słowa o sztamaku imieniem Aris.

Coś w tonie jego głosu musiało uzmysłowić chłopcu, że to nie żart. Nowy wyciągnął ręce w pojednawczym geście.

– Słuchaj, chłopie, nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz. Umieścili mnie tutaj zeszłej nocy. Spałem na tamtym łóżku – wskazał to, gdzie prześcieradło i pled były zmięte – zbudziłem się jakieś pięć minut temu i poszedłem się wysikać. Nigdy w życiu nie słyszałem o żadnej Teresie Agnes. Sorry.

Przelotna ulga, jaką Thomas odczuł na dźwięk spuszczanej wody, definitywnie prysła. Skrzyżował spojrzenia z Newtem, nie wiedząc, o co zapytać w następnej kolejności.

Newt nieznacznie wzruszył ramionami, po czym odwrócił się z powrotem do Arisa.

– Kto umieścił cię tutaj zeszłej nocy?

Aris uniósł ręce, a następnie pozwolił, żeby znów opadły bezwładnie wzdłuż ciała.

– Nawet nie wiem, chłopie. Banda ludzi z bronią, którzy nas uratowali, powiedzieli, że teraz wszystko będzie w porządku.

– Uratowali was skąd? – zapytał Thomas. Robiło się coraz dziwniej. Naprawdę, naprawdę dziwnie.

Aris wbił spojrzenie w podłogę, przygarbił się. Wyglądało to tak, jakby ogarnęła go fala strasznych wspomnień. Westchnął, potem wreszcie podniósł wzrok na Thomasa i odpowiedział.

– Z Labiryntu, chłopie. Z Labiryntu.

5

Thomas złagodniał. Ten obcy chłopak nie kłamał – to się po prostu dało poznać. Wyraz przerażenia na twarzy Arisa był mu doskonale znany. Thomas sam przeżył coś podobnego i widział tę minę na zbyt wielu innych twarzach. Dobrze wiedział, jakiego rodzaju okropne wspomnienia sprawiają, że ktoś tak wygląda. Wiedział też, że Aris nie ma pojęcia, co się stało z Teresą.

– Może powinieneś usiąść – stwierdził. – Myślę, że mamy mnóstwo rzeczy do obgadania.

– Co masz na myśli? – spytał Aris. – Kim wy jesteście? Skąd się tu wzięliście?

Thomas zaśmiał się krótko.

– Labirynt. Bóldożercy. DRESZCZ. I co tam jeszcze. – Wydarzyło się tyle rzeczy, od czego miał zacząć? Nie wspominając już o tym, że strach o Teresę przyprawiał go o gonitwę myśli, sprawiał, że chłopak miał ochotę wybiec z sali i szukać jej, już, teraz, natychmiast. Został jednak na miejscu.

– Kłamiesz – odrzekł Aris, zniżając głos do szeptu, z twarzą o ton bledszą.

– Nie, bynajmniej – odparł Newt. – Tommy ma rację. Musimy pogadać. Zdaje się, że trafiliśmy tu z podobnych miejsc.

– Kim jest ten gość?

Thomas odwrócił się i zobaczył, że Minho wrócił, a za nim, po drugiej stronie drzwi, stoi cała grupa Streferów. Ich twarze wykrzywiało obrzydzenie z powodu panującego w świetlicy smrodu, a oczy nadal wypełniało przerażenie wywołane tym, co tam zobaczyli.

– Minho, poznaj Arisa – powiedział Thomas, dając krok pod ścianę i wskazując drugiego chłopca. – Aris, poznaj Minho.

Minho wymamrotał kilka niezrozumiałych słów, jakby nie mógł się zdecydować, od czego zacząć.

– Słuchajcie – odezwał się Newt. – Zdejmijmy te górne łóżka i rozstawmy je wzdłuż ścian. Wtedy wszyscy będziemy mogli usiąść i zastanowić się, co tu się do purwy nędzy dzieje.

Thomas potrząsnął głową.

– Nie. Najpierw musimy znaleźć Teresę. Ona musi się znajdować w jakimś innym pomieszczeniu.

– Tu nie ma już żadnego miejsca, w którym mogłaby być – odparł Minho.

– Jak to?

– Przed chwilą sprawdziłem cały teren. Jest ta duża świetlica, ta sala, nasze dormitorium oraz purewsko pancerne drzwi prowadzące na zewnątrz – te, przez które tu weszliśmy, kiedy wczoraj wysiedliśmy z autobusu. Zamknięte na głucho i zabezpieczone łańcuchem od wewnątrz. To się nie trzyma kupy, ale nie widzę tu żadnych innych drzwi ani wyjść.

Thomas potrząsnął głową, ogłupiały. Miał wrażenie, że milion pająków zasnuło mu mózg pajęczynami.

– Ale... jak wyjaśnisz ostatnią noc? Skąd się wzięło jedzenie? Czy nikt nie zauważył tu innych pomieszczeń, kuchni, czegokolwiek? – Rozejrzał się z nadzieją, że usłyszy odpowiedź, ale nikt nie odezwał się ani słowem.

– Może gdzieś są ukryte drzwi – odezwał się w końcu Newt. – Słuchajcie, nie możemy robić dwóch rzeczy naraz. Musimy...

– Nie! – krzyknął Thomas. – Na to, żeby pogadać z tym całym Arisem, mamy cały dzień. Jeśli wierzyć tabliczce przy drzwiach, Teresa powinna gdzieś tutaj być – musimy ją znaleźć! Nie czekając na odpowiedź, ruszył do drzwi prowadzących do świetlicy, przepychając się między chłopakami, aż wydostał się na zewnątrz. W twarz uderzył mu odór, jakby wylano mu na głowę wiadro ścieków. Spuchnięte, zsiniałe ciała wisiały niczym tusze upolowanych zwierząt, wywieszone przez myśliwych, żeby obeschły. Ich pozbawione życia oczy wydawały się gapić na niego.

Znajomy mdlący strumyczek obrzydzenia wypełnił mu żołądek, wywołując odruch wymiotny. Thomas na sekundę zamknął oczy, siłą woli uspokajając trzewia. Kiedy mdłości wreszcie minęły, zaczął szukać jakiegoś śladu Teresy, ze wszystkich sił koncentrując się na tym, żeby nie patrzeć na trupy.

Lecz nagle uderzyła go okropna myśl. A jeśli ona...

Przebiegł przez całą długość pomieszczenia, zaglądając kolejno w twarze wisielców. Żadna nie była twarzą Teresy. Miejsce chwilowej paniki zajęła ulga i Thomas skupił się na samym pomieszczeniu.

Ściany świetlicy były tak zwyczajne, jak to tylko możliwe; gładki tynk, pomalowany na biało, bez żadnych dekoracji. I, z jakiegoś powodu, żadnych okien. Szybko obszedł całe pomieszczenie naokoło, przesuwając lewą dłonią po ścianie. Dotarł do drzwi prowadzących do dormitorium chłopców, minął je i skierował się do dużego wejścia, przez które dostali się tutaj poprzedniego dnia. Wtedy lał rzęsisty deszcz, co teraz wydawało się niemożliwe, zważywszy na jaskrawe słońce, które Thomas widział wcześniej za plecami szaleńca.

Wejście – czy też wyjście – zamykały wielkie, dwuskrzydłowe stalowe drzwi o lśniącej, srebrzystej powierzchni. I, dokładnie tak, jak twierdził Minho, masywny łańcuch – o ogniwach grubości jakichś dwóch i pół centymetra – został przepchnięty przez uchwyty na obu skrzydłach, ściągnięty ciasno, a następnie zabezpieczony dwiema solidnymi kłódkami. Thomas wyciągnął rękę i pociągnął za ten łańcuch, sprawdzając jego wytrzymałość. Metal był chłodny w dotyku, a ogniwa nawet nie drgnęły.

Spodziewał się usłyszeć dobiegające z drugiej strony odgłosy uderzeń, świadczące o tym, że Poparzeńcy starają się dostać do środka, tak jak w przypadku okien dormitorium. Jednak w pomieszczeniu panowała cisza. Jedyne słyszalne dźwięki były stłumione i dobiegały od strony dwóch dormitoriów – odległe okrzyki oraz wrzaski Poparzeńców i pomruki rozmowy toczonej przez Streferów.

Sfrustrowany Thomas kontynuował wędrówkę wzdłuż ścian, aż w końcu dotarł z powrotem do pomieszczenia, gdzie miała przebywać Teresa. Nic, choćby jednej szczeliny czy szpary, która sygnalizowałaby obecność innego wyjścia. Obszerna sala nawet nie była kwadratem, tylko wielkim owalem, zaokrąglona, pozbawiona kątów.

Był całkowicie skonsternowany. Wrócił myślami do poprzedniej nocy, kiedy wszyscy siedzieli tutaj i wygłodniali zajadali pizzę. Przecież musieli zauważyć inne drzwi, kuchnię, cokolwiek. Ale im dłużej się nad tym zastanawiał, im usilniej starał się przywołać z powrotem obraz tego, co widział, tym bardziej wszystko się zamazywało. W jego głowie odezwały się dzwonki alarmowe – już wcześniej grzebano im w mózgach. Czy dokonano tego znowu? Czy ich wspomnienia zostały zmienione lub wymazane?

I co się stało z Teresą?

Zdesperowany pomyślał, że w grę wchodzi jeszcze pełzanie po podłodze w poszukiwaniu klapy prowadzącej w dół czy jakiejś innej wskazówki dotyczącej tego, co się stało. Ale nie był w stanie spędzić już choćby minuty w towarzystwie gnijących ciał. Cała nadzieja w tym nowym chłopaku. Thomas westchnął i wrócił do małej sali, gdzie znaleźli tamtego. Aris musiał wiedzieć coś, co im pomoże.

Tak jak rozkazał Newt, górne łóżka odczepiono od dolnych i rozstawiono pod ścianami, zapewniając wystarczająco dużo miejsca, żeby dziewiętnastu pozostałych Streferów oraz Aris mogło usiąść w kręgu, tak, żeby wszyscy widzieli się nawzajem.

Kiedy Minho zobaczył Thomasa, poklepał puste miejsce obok siebie.

– Mówiłem ci, stary. Siadaj i pogadamy. Zaczekaliśmy na ciebie. Ale najpierw przymknij te pikolone drzwi – tam na zewnątrz śmierdzi gorzej niż zgniłe giry Gally’ego.

Thomas w milczeniu zamknął drzwi, potem podszedł i usiadł. Miał ochotę ukryć twarz w dłoniach, ale tego nie zrobił. Nic nie wskazywało wprost, żeby Teresie groziło jakieś niebezpieczeństwo. Działo się coś dziwnego, ale istniał milion możliwych wytłumaczeń, a w licznych ich wariantach Teresa była cała i zdrowa.

Newt siedział po prawej, jedno łóżko dalej. Przechylił się do przodu tak bardzo, że prawie zsuwał się z materaca.

– Dobra, to opowiedzmy sobie wreszcie, co i jak, żebyśmy mogli się zająć ważniejszą sprawą, to znaczy poszukaniem jakiegoś żarcia.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki Thomas poczuł ssanie w żołądku, zaburczało mu w brzuchu. Ten problem nawet nie przyszedł mu jeszcze do głowy. Z wodą nie będzie kłopotu – mieli do dyspozycji łazienki – ale nigdzie nie było ani śladu żywności.

– Ogay – odezwał się Minho. – Gadaj, Aris. Opowiedz nam o wszystkim.

Nowy chłopiec siedział dokładnie naprzeciwko Thomasa – Streferzy zajmujący miejsca po obu stronach obcego przesunęli się aż na końce łóżka. Aris potrząsnął głową.

– Nie ma mowy. Wy pierwsi.

– Taa? – odparł Minho. – To co, mamy na zmianę tłuc cię na kwaśne jabłko, smrodasie, aż łaskawie zechcesz mówić?

– Minho – upomniał go surowo Newt. – Nie ma powodu...

Minho gniewnie wskazał Arisa.

– Bez jaj, stary. Z tego, co wiemy, ten sztamak równie dobrze może być jednym ze Stwórców. Kimś z DRESZCZu, przysłanym, żeby nas szpiegować. Mógł zabić tych wszystkich ludzi na zewnątrz – jest tu jedyną osobą, której nie znamy, a drzwi i okna są pozamykane na głucho! Mam już dość tego, że zachowuje się jak bubek, podczas gdy nas jest dwudziestu, a on jeden. On powinien mówić pierwszy.

Thomas jęknął w myślach. Jednego był pewien: chłopak nigdy nie zacznie gadać, jeśli będzie się bał Minho.

Newt westchnął i popatrzył na Arisa.

– On ma trochę racji. Po prostu powiedz nam, co miałeś na myśli mówiąc, że jesteś z cholernego Labiryntu. To stamtąd uciekliśmy, a ciebie nie widzieliśmy nigdy w życiu.

Aris potarł oczy, potem odwzajemnił spojrzenie Newta.

– No dobra, to słuchajcie. Zostałem umieszczony w takim olbrzymim labiryncie z potężnych kamiennych ścian – ale wcześniej wymazano mi pamięć. Nic nie pamiętałem z wcześniejszego życia. Wiedziałem tylko, jak się nazywam. Mieszkałem tam z grupą dziewczyn. Musiało ich być z pięćdziesiąt, a ja byłem jedynym chłopakiem. Kilka dni temu udało nam się uciec – ludzie, którzy nam pomogli, przez kilka dni trzymali nas w dużej sali gimnastycznej, a potem zeszłej nocy przenieśli mnie tutaj – ale nikt niczego nie wyjaśnił. Co to za historia z tym, że wy też byliście w jakimś labiryncie?

Thomas z trudem usłyszał ostatnich kilka wypowiedzianych przez Arisa słów, bo pozostali Streferzy głośno wyrażali swoje zaskoczenie. Miał kompletny mętlik w głowie. Aris opowiedział, przez co przeszedł, tak prosto i szybko, jakby opisywał wypad na plażę. Ale wydawało się to wariactwem. Niewiarygodnie monumentalnym przedsięwzięciem, jeśli to była prawda. Na szczęście ktoś idealnie zwerbalizował to, co Thomas próbował sobie poukładać w myślach.

– Czekaj no – powiedział Newt. – Żyłeś w wielkim labiryncie, na farmie, gdzie mury zamykały się co noc? Tylko ty i kilka tuzinów dziewczyn? A były tam stwory zwane Bóldożercami? Byłeś ostatnią osobą, jaka się tam pojawiła? A potem wszystko zaczęło wariować? Kiedy się zjawiłeś, byłeś w śpiączce? I z kartką, na której pisało, że jesteś ostatni?

– Stop, stop, stop – odezwał się Aris, zanim jeszcze Newt skończył. – Skąd to wszystko wiesz? Skąd...

– Ożesz w mordę, to ten sam eksperyment – stwierdził Minho, a wcześniejsza wojowniczość zupełnie zniknęła z jego głosu. – Albo to samo... cokolwiek. Ale u nich były same dziewczyny i jeden chłopak, a u nas sami chłopcy i jedna dziewczyna. DRESZCZ musiał zbudować dwa labirynty, przeprowadzić dwa różne testy!

Thomas zdążył już wpaść na to samo. Wreszcie udało mu się uspokoić na tyle, żeby móc się odezwać. Popatrzył na Arisa.

– Czy było tak, że to ty zapoczątkowałeś Koniec?

Aris kiwnął głową, ewidentnie równie skonsternowany, co reszta obecnych.

– I czy umiałeś... – Thomas zaczął to mówić, ale zawahał się. Miał wrażenie, że za każdym razem, kiedy podnosi ten temat, publicznie przyznaje się do bycia wariatem. – Czy umiałeś rozmawiać z jedną z tych dziewczyn w myślach? Wiesz, telepatycznie?

Oczy Arisa rozszerzyły się. Zagapił się na Thomasa tak, jakby rozumiał mroczny sekret, który byli w stanie pojąć tylko ci, którzy również go ukrywali.

– Słyszysz mnie?

Fraza ta pojawiła się w umyśle Thomasa tak wyraźnie, że w pierwszej chwili pomyślał, iż Aris wymówił ją na głos. Ale nie – jego wargi nawet nie drgnęły.

– Słyszysz mnie? – powtórzył chłopak.

Thomas zawahał się, przełknął.

– Tak.

– Zabili ją – odpowiedział Aris. – Zabili moją najlepszą przyjaciółkę.

6

– Co tu się dzieje? – spytał Newt, wodząc wzrokiem od Thomasa do Arisa i z powrotem. – Czemu gapicie się na siebie jak zakochani?

– On też to potrafi – odparł Thomas, nie odrywając wzroku od nowego chłopaka, widząc pozostałych jedynie kątem oka. Ostatnie wyznanie Arisa przeraziło go; jeśli grupa zabiła jego partnerkę od telepatii...

– Co potrafi? – spytał Patelniak.

– A jak sądzisz? – odparł Minho. – Jest takim samym dziwadłem jak Thomas. Umieją ze sobą rozmawiać w myślach.

Teraz Newt wpatrywał się ponuro w Thomasa.

– Serio?

Thomas kiwnął głową i prawie przemówił znowu w myślach do Arisa, ale w ostatniej chwili jednak odezwał się na głos.

– Kto ją zabił? Co się stało?

– Kto zabił kogo? – spytał Minho. – Purwa, tylko bez tych waszych czarów-marów, kiedy my tu jesteśmy.

Thomas, którego oczy zdążyły już zwilgotnieć, oderwał w końcu wzrok od Arisa i spojrzał w stronę Minho.

– On miał kogoś, z kim umiał rozmawiać w myślach, tak jak ja umiałem. To znaczy... nadal umiem. Ale powiedział, że została zabita. Chcę wiedzieć, przez kogo.

Aris zwiesił głowę; z miejsca, gdzie siedział Thomas, jego oczy wyglądały na zamknięte.

– Tak naprawdę nie wiem, przez kogo. To zbyt ogłupiające. Nie umiałem odróżnić tych złych od tych dobrych. Ale myślę, że w jakiś sposób sprawiono, że taka jedna dziewczyna, Beth... zadźgała... moją przyjaciółkę. Ona miała na imię Rachel. Zginęła, chłopie. Nie żyje. – Ukrył twarz w dłoniach.

Thomas poczuł niemal fizycznie bolesne ukłucie ogłupienia. Wszystko wskazywało na to, że Aris trafił tutaj z innej wersji Labiryntu, zaaranżowanej identycznie, tylko z odwrotną proporcją dziewczyn do chłopaków. Ale w takim razie Aris byłby ich wersją Teresy. A ta cała Beth brzmiała jak ich wersja Gally’ego, który zabił Chucka. Nożem. Czy to oznaczało, że w założeniu Gally miał zabić nie Chucka, tylko Thomasa?

Ale czemu Aris znajdował się teraz tutaj? I gdzie była Teresa? Rzeczy, które prawie zaczynały się już układać w jego umyśle w spójny obraz, znów przestały do siebie pasować.

– No dobra, a skąd się tutaj wziąłeś? – spytał Newt. – Gdzie są te wszystkie dziewczyny, o których mówisz? Ile z nich zdołało uciec razem z tobą? Czy sprowadzono was tutaj wszystkich, czy tylko ciebie?

Thomasowi mimo woli zrobiło się żal Arisa. Dostać się w krzyżowy ogień tych wszystkich pytań po takim wydarzeniu. Gdyby role zostały zamienione, gdyby to Thomas patrzył, jak Teresa zostaje zamordowana... Wystarczająco strasznie było patrzeć, jak umiera Chuck.

Wystarczająco strasznie? – pomyślał. Czy też patrzenie na śmierć Chucka było jeszcze gorsze? Thomas miał ochotę wrzeszczeć. W tym momencie cały świat wydawał mu się po prostu beznadziejny.

Aris podniósł wreszcie wzrok, wytarł kilka łez, które spłynęły mu po policzkach. Zrobił to bez najmniejszych oznak wstydu, i Thomas nagle uświadomił sobie, że lubi tego gościa.

– Słuchajcie – powiedział chłopiec. – Wiem tyle, co i wy. Przeżyła nas mniej więcej trzydziestka, zabrali nas do tej sali gimnastycznej, nakarmili, pozwolili się umyć. Potem zeszłej nocy ściągnęli mnie tutaj, mówiąc, że ponieważ jestem chłopakiem, powinienem być osobno. I to wszystko. Potem zjawiła się tu wasza banda patyków.

– Patyków? – powtórzył Minho.

Aris potrząsnął głową.

– Nieważne. Nawet nie wiem, co to znaczy. To po prostu słowo, którego dziewczyny używały, kiedy zjawiłem się w Labiryncie.

Minho wymienił spojrzenia z Thomasem, uśmiechając się nieznacznie. Wyglądało na to, że każda z grup wynalazła swój własny żargon.

– Ej! – zawołał jeden ze Streferów, których Thomas praktycznie nie znał. Opierał się o ścianę za Arisem, wskazując na niego palcem. – Co to takiego na twojej szyi, z boku? Coś czarnego, tuż pod kołnierzem.

Aris spróbował spojrzeć w dół, ale nie był w stanie tak przekręcić głowy, żeby zobaczyć tę część swojego ciała.

– Co?

Kiedy się poruszał, Thomas dostrzegł ciemną plamę tuż nad kołnierzem jego piżamy, z tyłu. Wyglądało to na grubą linię ciągnącą się od zagłębienia nad jego obojczykiem aż na plecy. I linia ta była przerywana, jakby składała się z liter.

– Czekaj, ja zerknę – zaproponował Newt. Wstał i podszedł, kulejąc bardziej niż zwykle; słabsza noga była pamiątką z przeszłości, o której nigdy Thomasowi nie opowiedział. Wyciągnął rękę i zsunął koszulę Arisa bardziej w dół, żeby móc się lepiej przyjrzeć dziwnym znakom. – To tatuaż – oznajmił, mrużąc oczy, jakby nie wierzył w to, co widzi.

– Co tam jest napisane? – spytał Minho, choć sam też już wstał i podszedł, żeby zobaczyć na własne oczy.

Kiedy Newt nie odpowiedział od razu, ciekawość zmusiła Thomasa do powstania. Po chwili stał tuż obok Minho, pochylając się tak, żeby samemu spojrzeć na tatuaż. Ujrzał napis drukowanymi literami, którego treść sprawiła, że jego serce na moment przestało bić.

Własność DRESZCZu. Grupa B, Obiekt B1. Partner.

– Co to ma niby znaczyć? – zapytał Minho.

– Co tam jest napisane? – spytał Aris, sięgając ręką do tyłu, żeby pomacać skórę na szyi i ramionach, odciągając kołnierz w dół. – Przysięgam, że zeszłej nocy nie miałem żadnego tatuażu!

Newt powtórzył mu treść napisu, a następnie powiedział:

– Własność DRESZCZu? Sądziłem, żeśmy im uciekli. I że ty też im uciekłeś. No dobra, wszystko jedno. – Odwrócił się, wyraźnie sfrustrowany, i skierował się z powrotem na swoje miejsce. Usiadł.

– I dlaczego ten napis określa cię jako Partnera? – spytał Minho, nadal gapiąc się na tatuaż.

Aris potrząsnął głową.

– Nie mam bladego pojęcia. Przysięgam. I nie ma możliwości, żeby ten napis tam był przed ubiegłą nocą. Brałem prysznic, patrzyłem w lustro. Zobaczyłbym go. Poza tym ktoś na pewno zobaczyłby go wcześniej, w Labiryncie.

– Chcesz mi wmówić, że wytatuowali cię w środku nocy? – spytał Minho. – A ty niczego nie zauważyłeś? Weź nie zalewaj, chłopie.

– Przysięgam! – upierał się Aris. Potem wstał i poszedł do łazienki, prawdopodobnie po to, żeby spróbować samemu obejrzeć wytatuowane słowa.

– Za fuja nie wierzę w ani jedno jego słowo – szepnął Minho do Thomasa, wracając na miejsce. A potem, gdy pochylił się do przodu, żeby usadowić się z powrotem na materacu, jego koszula zsunęła się akurat wystarczająco, żeby odsłonić grubą czarną linię na jego szyi.

– Łoo! – wykrzyknął Thomas. Przez sekundę był zbyt zaskoczony, żeby się poruszyć.

– Co? – spytał Minho, gapiąc się na Thomasa tak, jakby temu ostatniemu właśnie wyrosło na czole trzecie ucho.

– Twoja... twoja szyja – zdołał w końcu wyjąkać Thomas. – Ty też masz na szyi napis!

– O czym ty, purwa, gadasz? – spytał Minho. Szarpnął koszulę i skrzywił się, ze wszystkich sił próbując zobaczyć coś, czego nie był w stanie dosięgnąć wzrokiem.

Thomas podbiegł do Minho, odtrącił jego ręce, a potem odciągnął kołnierz jego piżamy.

– Do jasnej... Jest! Taki sam napis, tylko...

Własność DRESZCZu. Grupa A, Obiekt A7. Przywódca.

– Co takiego, chłopie?! – wykrzyknął Minho.

Większość pozostałych Streferów skupiła się tymczasem ciasno za Thomasem, przepychając się, żeby móc spojrzeć. Thomas szybko przeczytał na głos wytatuowane słowa, zaskoczony, że udało mu się to zrobić bez zająknięcia.

– Robisz mnie w fuja, chłopie – oświadczył Minho, wstając. Przepchnął się przez tłumek chłopców, żeby pójść do łazienki w ślad za Arisem.

A potem zaczęło się gorączkowe przepychanie. Thomas poczuł, że ktoś mu zagląda za kołnierz, sam też zaczął zaglądać za cudze. Wszyscy rozgadali się jeden przez drugiego.

– Wszędzie jest napisane: Grupa A.

– Własność DRESZCZu, tak jak u niego.

– Ty jesteś Obiekt A-trzynaście.

– Obiekt A-dziewiętnaście.

– A-trzy.

– A-dziesięć.

Thomas powoli obracał się dookoła, patrząc w oszołomieniu, jak poszczególni Streferzy odkrywają tatuaże na szyjach pozostałych. Większość nie miała dodatkowych określeń jak Aris czy Minho, tylko linijkę o byciu własnością DRESZCZu. Newt chodził od chłopca do chłopca z kamienną twarzą, żeby osobiście przeczytać każdy napis, jakby skupiając się na zapamiętywaniu imion i numerów. Potem, zupełnie przypadkowo, nagle znaleźli się z Thomasem oko w oko.

– Co jest napisane u mnie? – spytał Newt.

Thomas odciągnął kołnierz jego koszuli i pochylił się do przodu, żeby odczytać słowa wypisane na skórze kolegi.

– Jesteś Obiektem A-pięć i nazwali cię Klej.

Newt rzucił mu zaskoczone spojrzenie.

– Klej?

Thomas puścił jego koszulę i cofnął się.

– Tak. Pewnie dlatego, że jesteś trochę jak klej, który trzyma nas wszystkich razem. Nie wiem. Przeczytaj mój.

– Już przeczytałem...

Thomas zauważył, że twarz Newta nabrała dziwnego wyrazu. Wahania. Albo strachu. Jakby nie chciał Thomasowi mówić, co głosi jego tatuaż.

– No?

– Jesteś Obiektem A-dwa – odrzekł Newt. Potem spuścił wzrok.

– A dalej co? – naciskał Thomas.

Newt zawahał się, potem odpowiedział, nie patrząc na niego.

– Dalej nie ma żadnej nazwy. Pisze tu tylko... „Do zabicia przez Grupę B”.

Próby Ognia za Tobą.

Czy to naprawdę już koniec testów? Czy możesz już przestać uciekać?

Czy to koniec kłamstw i fałszywych tropów?

James Dashner – Lek na śmierć tom III trylogii Więzień Labiryntu

Thomas wie, że DRESZCZowi nie można ufać, ale oni twierdzą, że czas kłamstw już się skończył, że zgromadzili w toku Prób wszystkie dane, jakie dało się zebrać, a teraz chcą przywrócić Streferom pamięć, bo potrzebują ich pomocy w ostatecznej misji.

Streferzy muszą dobrowolnie pomóc uzupełnić mapę, która pozwoli stworzyć lek na Pożogę.

DRESZCZ nie wie jednak, że stało się coś, czego żadne Próby i żadne Zmienne nie pozwoliłyby przewidzieć. Thomas przypomniał sobie dużo więcej, niż przypuszczają.

I wie, że nie może wierzyć w ani jedno słowo z tego, co twierdzi DRESZCZ.

Czas kłamstw już się skończył. Ale prawda jest bardziej niebezpieczna, niż Thomas kiedykolwiek mógł sobie wyobrazić.

Czy ktokolwiek przetrwa poszukiwania leku na śmierć?

Fascynujące zakończenie trylogii Więzień Labiryntu

Szukaj w księgarniach w 2013 roku!

Wydawnictwo Papierowy Księżyc

skr. poczt. 220, 76-215 Słupsk 12

tel. 59 727-34-20, fax. 59 727-34-21

e-mail: [email protected]

www.papierowyksiezyc.pl