Rozkaz zagłady. Seria Więzień labiryntu. Tom 0,5 ebook

PROLOG

Teresa patrzyła na swojego najlepszego przyjaciela i zastanawiała się, jakie to będzie uczucie – zapomnieć o nim.

Wydawało się to niemożliwe, choć przecież widziała, jak wszczepiano Zatarcie tuzinom chłopców przed Thomasem. Płowe włosy, bystre spojrzenie i wiecznie zamyślona mina – jak mógłby stać się dla niej kimś obcym? Jak mogliby znaleźć się w jednym pomieszczeniu i nie żartować z jakiegoś zapachu albo nie nabijać się z nieogarniętego typka siedzącego obok? Jak mogłaby kiedykolwiek stanąć przed nim i nie nawiązać czym prędzej telepatycznego kontaktu?

Niemożliwe.

A jednak miało to nastąpić za zaledwie dobę.

W jej przypadku. W przypadku Thomasa – za kilka minut. Leżał na stole operacyjnym, oczy miał zamknięte, jego pierś unosiła się i opadała w cichych, miarowych oddechach. Już ubrany w standardowy uniform Strefera złożony z szortów i koszulki, wyglądał niczym migawka z przeszłości – zwykły chłopiec ucinający sobie zwykłą drzemkę po długim dniu spędzonym w zwykłej szkole, zanim rozbłyski słoneczne oraz zaraza zniszczyły zwykłość świata. Zanim śmierć i zniszczenie sprawiły, że konieczne stało się wykradanie dzieci – wraz z ich wspomnieniami – i wysyłanie ich do tak strasznego miejsca jak Labirynt. Zanim ludzkie mózgi zaczęto nazywać strefą zagłady, którą trzeba było obserwować i badać. Wszystko w imię nauki i medycyny.

Lekarz i pielęgniarka już przygotowali Thomasa do zabiegu, a teraz opuszczali maskę na jego twarz. Towarzyszyły temu kliknięcia, syki i pikanie; Teresa patrzyła, jak metalowe druty i plastikowe rurki suną po skórze Thomasa i wpełzają do jego uszu, widziała, jak ułożone wzdłuż ciała ręce chłopaka drgają konwulsyjnie. Prawdopodobnie odczuwał we śnie ból pomimo leków, ale nie było szans, aby to zapamiętał. Maszyna rozpoczęła pracę, usuwając obrazy z pamięci Thomasa. Wymazując jego mamę, ojca i dotychczasowe życie. Wymazując ją.

Jakaś cząstka Teresy wiedziała, że powinno to w niej wzbudzić gniew. Powinna zacząć krzyczeć, wrzeszczeć – i odmówić współpracowania z nimi choćby przez sekundę dłużej. Jednakże większa część jej wnętrza była równie niewzruszona, jak skaliste klify na zewnątrz. Tak, większa część trwała w pewności tak głębokiej, że Teresa wiedziała, że będzie ją czuła nawet jutro, kiedy zostanie poddana tej samej procedurze. Ona i Thomas udowadniali swoje przekonanie o słuszności całego przedsięwzięcia, pozwalając, żeby zrobiono im to samo, co pozostałym. A jeżeli zginą, trudno. DRESZCZ wynajdzie lek, całe rzesze zostaną ocalone, i życie na Ziemi pewnego dnia wróci do normy. Teresa wiedziała to w głębi serca, tak samo jak wiedziała, że ludzie się starzeją, a liście opadają jesienią z drzew.

Thomas ze świstem wciągnął powietrze, potem wydał krótki jęk i poruszył się. Przez jedną przerażającą sekundę Teresa myślała, że chłopak się ocknie, doprowadzony do histerii przez koszmarny ból – końcówki maszyny tkwiły w jego mózgu i lepiej było nie zgadywać, co dokładnie tam robią. Znieruchomiał jednak, jego oddech ponownie stał się cichy i miarowy. Kliknięcia i syki nie ustawały, a wspomnienia jej najlepszego przyjaciela gasły niczym echa.

Wcześniej oficjalnie się pożegnali, a słowa Do zobaczenia jutro nadal rozbrzmiewały w jej głowie. Z jakiegoś powodu naprawdę poczuła się wstrząśnięta, kiedy Thomas je wypowiedział – czyniły to, co miał zrobić, jeszcze bardziej surrealistycznym i smutnym. Owszem, zobaczą się jutro, ale ona będzie w śpiączce, on zaś nie będzie miał zielonego pojęcia, kim ona jest – nie licząc niepokojącego poczucia, że chyba skądś ją zna. Jutro. Po wszystkim, przez co przeszli – tyle strachu, treningów i planowania – zbliżał się kulminacyjny moment. To, co zrobiono Alby’emu, Newtowi, Minho i całej reszcie, zostanie zrobione również ich dwojgu. Nie było już odwrotu.

Ale spokój wypełniał ją jak narkotyk. Czuła się pogodzona z losem i ta świadomość uśmierzała strach przed takimi rzeczami, jak Bóldożercy i Poparzeńcy. DRESZCZ nie miał wyboru. Ona i Thomas też nie mieli wyboru. Jak mogłaby się wzdragać przed poświęceniem kilku istnień, żeby ocalić tyle innych? Jak ktokolwiek mógłby? Nie miała czasu na litość, smutek ani marzenia. Co się stało, już się nie odstanie; zrobiono to, co zrobiono; a co będzie... to będzie.

Nie było odwrotu. Ona i Thomas pomogli skonstruować Labirynt; równocześnie Teresa poświęciła mnóstwo wysiłku, żeby zbudować mur odcinający ją od emocji.

Jej myśli przycichły; zdawało się, że szybują zamrożone w bezruchu, gdy czekała, aż procedura, której poddawano Thomasa, dobiegnie końca. Kiedy to nastąpiło, lekarz wcisnął kilka przycisków na swoim ekranie i piknięcia, syki oraz kliknięcia zaczęły rozbrzmiewać szybciej. Ciało Thomasa lekko zadrgało, gdy rurki i druty wypełzły z jego głowy, by wsunąć się z powrotem w głąb maski. Wszystkie dźwięki ucichły i znieruchomiał, maska również, przechodząc do stanu czuwania. Pielęgniarka pochyliła się i zdjęła urządzenie z jego twarzy. Skóra chłopaka była zaczerwieniona, z odciśniętymi liniami w miejscach, gdzie spoczywało. Nadal miał zamknięte oczy.

Przez krótką chwilę Teresie zdawało się, że mur, za którym uwięziła swój smutek, pęknie. Gdyby Thomas teraz się zbudził, nie pamiętałby, kim ona jest. Poczuła strach – niemalże panikę – na myśl o tym, że już wkrótce spotkają się w Strefie i nie rozpoznają się nawzajem. Była to miażdżąca świadomość, która przypomniała Teresie aż nadto wyraziście, czemu miał służyć jej mur. Niczym murarz wciskający cegłę w twardniejącą zaprawę, dziewczyna wzmocniła go jeszcze bardziej. Żadnych szczelin.

Nie było odwrotu.

Dwóch ochroniarzy weszło, żeby zabrać Thomasa. Podnieśli go tak bezceremonialnie, jakby był wypchany słomą. Jeden trzymał nieprzytomnego chłopaka za ręce, drugi za stopy. Umieścili go na szpitalnym wózku. Nawet nie spojrzawszy w stronę Teresy, skierowali się ku drzwiom sali operacyjnej. Nie było tajemnicą, dokąd go zabierają. Lekarz i pielęgniarka sprzątali stół po zabiegu – wykonali już swoje zadanie. Teresa skinęła im głową, chociaż nie patrzyli w jej stronę, po czym wyszła w ślad za ochroniarzami na korytarz.

Niemal nie była w stanie patrzeć na Thomasa w czasie długiej wędrówki korytarzami głównej siedziby DRESZCZu, od windy do windy. Jej mur znowu osłabł. Thomas był taki blady, jego twarz pokrywały krople potu. Tak jakby nie stracił całkowicie przytomności, walczył z lekami, świadom, że czekają go straszne rzeczy. Serce ją bolało od patrzenia na niego. I przerażała ją świadomość, że ona będzie następna. Jej głupi mur. Jakie miał znaczenie? I tak odbiorą jej go razem ze wszystkimi wspomnieniami.

Dotarli na podziemny poziom pod konstrukcją Labiryntu, szli teraz przez magazyn, między rzędami półek wypełnionych zapasami dla Streferów. Tu na dole było ciemno i chłodno; Teresa poczuła, że jej przedramiona pokrywają się gęsią skórką. Wzdrygnęła się i roztarła je. Ciało Thomasa podskakiwało na wózku, gdy ten natrafiał na pęknięcia w betonowej posadzce, i obijało się o jego krawędzie. Przez cały czas zdawało się, że pozorny spokój jego uśpionej twarzy lada chwila zmieni się w wyraz przerażenia.

Dotarli do szybu windy, gdzie spoczywał wielki metalowy sześcian.

Pudło.

Znajdowali się tylko parę pięter pod właściwym poziomem Labiryntu, ale na użytek mieszkańców Strefy stwarzano wrażenie, że podróż w górę jest niesamowicie mozolna i długa. Miało to stymulować określony zestaw emocji i wzorów aktywności mózgu, od zagubienia i dezorientacji po ślepe przerażenie. Idealny początek dla tych, którzy mieli za zadanie zmapować Thomasową strefę zagłady. Teresa wiedziała, że nazajutrz sama odbędzie tę podróż, zaciskając w ręku kartkę z wiadomością. Ale przynajmniej ona będzie wtedy w śpiączce, co oszczędzi jej półgodzinnej podróży przez ciemność. A Thomas obudzi się w Pudle, zupełnie sam.

Dwaj mężczyźni podprowadzili wózek do ściany Pudła. Zabrzmiał okropny zgrzyt metalu o beton, gdy jeden z nich przyciągnął do sześcianu dużą składaną drabinę malarską. Nastąpiło kilka chwil niezręcznego mocowania się, kiedy razem wchodzili po płaskich stopniach, niosąc Thomasa. Teresa mogłaby im pomóc, ale nie uznała za stosowne tego zrobić. Z zawziętym uporem stała w miejscu i obserwowała ich, całą siłą woli chroniąc swój mur przed zawaleniem.

Po paru stęknięciach i przekleństwach mężczyźni wywindowali Thomasa nad górny brzeg sześcianu. Jego ciało znalazło się w takiej pozycji, że Teresa mogła po raz ostatni spojrzeć prosto w jego zamknięte oczy. Chociaż wiedziała, że chłopak jej nie usłyszy, sięgnęła ku niemu umysłem i telepatycznie wyszeptała:

Robimy to, co trzeba, Thomas. Do zobaczenia po drugiej stronie.

Mężczyźni pochylili się i opuścili Thomasa tak nisko, jak się dało, trzymając go za ręce, po czym pozwolili, żeby spadł do wnętrza sześcianu. Teresa usłyszała głuchy stuk, gdy jego bezwładne ciało runęło na zimną stalową podłogę Pudła. Jej najlepszy przyjaciel.

Odwróciła się i odeszła. Za plecami usłyszała przenikliwy odgłos metalu trącego o metal, a potem donośny, rozbrzmiewający echem huk, gdy Pudło się zatrzasnęło. Pieczętując los Thomasa, bez względu na to, jaki ten los miał być.

TRZYNAŚCIE LAT WCZEŚNIEJ

TRZYNAŚCIE LAT WCZEŚNIEJ

1

Mark zadrżał z zimna, po raz pierwszy od bardzo dawna.

Dopiero co się zbudził. Przez szpary między kłodami, z których wzniesiono ściany chatki, przesączała się szarość wczesnego świtu. Chłopak prawie nigdy nie korzystał z koca. Był z niego dumny – koc został sporządzony ze skóry olbrzymiego łosia, którego Mark osobiście zabił przed zaledwie dwoma miesiącami – ale kiedy go używał, to zwykle raczej po to, żeby poczuć się pod nim bezpiecznie, nie dla ciepła. Ostatecznie żyli w świecie wyniszczonym przez upały. Może jednak nadszedł znak, że coś się zmienia; autentycznie czuł, że lekko marznie pod wpływem porannego chłodu, który wnikał do środka przez te same szczeliny, co światło. Okrył się włochatą skórą aż po szyję i przewrócił się na wznak, ziewając jak hipopotam.

Alec wciąż jeszcze twardo spał na pryczy pod przeciwległą ścianą chatki – całe dwa metry dalej – chrapiąc wniebogłosy. Starszy mężczyzna był mrukliwym, zahartowanym w bojach niegdysiejszym żołnierzem, który rzadko się uśmiechał. A jeśli już, zwykle miało to coś wspólnego z faktem, że akurat burczy mu w brzuchu. Jednakże Alec miał złote serce. Po tym, jak spędzili w swoim towarzystwie ponad rok, walcząc o przetrwanie razem z Laną, Triną i całą resztą, Mark nie czuł się onieśmielony w obecności tego starego niedźwiedzia. Na dowód schylił się i złapał leżący na podłodze but, po czym rzucił nim w mężczyznę, trafiając w ramię.

Alec ryknął i gwałtownie usiadł – lata wojskowej zaprawy sprawiły, że ocknął się od razu.

– Co u... – wrzasnął, ale Mark już rzucił w niego drugim butem, tym razem trafiając w klatkę piersiową.

– Ty szczurzy ryjku – stwierdził chłodno Alec. Nie wzdrygnął się ani nie poruszył po drugim ataku, tylko wpatrywał się w Marka zmrużonymi oczami. Było w nich jednak widać błysk rozbawienia. – Lepiej, żebyś się przekonująco wytłumaczył, czemu postanowiłeś ryzykować życiem, budząc mnie w taki sposób.

– Hmmmm – odparł Mark, pocierając podbródek, jakby intensywnie zastanawiał się nad odpowiedzią. Potem pstryknął palcami. – Już wiem. Głównie po to, żeby przerwać te okropne dźwięki, które wydawałeś. Serio, chłopie, powinieneś spać na boku czy coś. To chrapanie nie wyjdzie ci na zdrowie. Któregoś dnia po prostu zakrztusisz się własnym językiem.

Chrząkając i gderając pod nosem, Alec zsunął się z pryczy i zaczął się ubierać. Wśród ledwo zrozumiałych słów, jakie wymamrotał, było coś, co brzmiało jak „wolałbym nigdy”, a także „lepiej byłoby” i „rok piekła”, ale Mark nie zdołał rozróżnić nic więcej. Jednak przesłanie było jasne.

– Oj tam, sierżancie – powiedział, wiedząc, że jakieś trzy sekundy dzielą go od przeholowania. Alec odszedł z wojska już dawno temu i bardzo, bardzo, bardzo go wkurzało, kiedy Mark tak się do niego zwracał. Kiedy doszło do katastrofalnego wzrostu aktywności Słońca, Alec był pracownikiem kontraktowym w Departamencie Obrony. – Nigdy byś nie dotarł do tej uroczej osady, gdybyśmy cię nie ratowali z kłopotów dzień w dzień. Może by tak tulaka na zgodę?

Alec wciągnął koszulę przez głowę, po czym spojrzał w dół na Marka. Krzaczaste siwe brwi starszego mężczyzny ściągnęły się w jedną linię, niczym para włochatych stworzonek.

– Lubię cię, dzieciaku. Szkoda byłoby kazać ci wąchać kwiatki od spodu. – Wymierzył Markowi kuksańca w bok głowy: najbardziej czytelny wyraz sympatii, na jaki starego żołnierza było stać.

Żołnierz. Wprawdzie od tamtej pory minęło dużo czasu, ale Mark nadal lubił tak o nim myśleć. Sprawiało to, że czuł się lepiej – bezpieczniej. Uśmiechnął się, gdy Alec ciężkim krokiem wyszedł z ich chatki zmierzyć się z kolejnym dniem. Prawdziwy uśmiech. Zjawisko, które nareszcie zaczynało występować nieco częściej po tym, jak minął rok śmierci i grozy, który zapędził ich tutaj, w wysokie partie Apallachów w zachodniej części stanu Karolina Północna. Mark postanowił, że wbrew wszystkiemu wypchnie z pamięci złe wspomnienia i będzie miał dzisiaj dobry dzień. Żeby nie wiem co.

A to oznaczało, że musi znaleźć Trinę, zanim upłynie kolejne dziesięć minut. Ubrał się pośpiesznie i wyszedł, żeby jej poszukać.

Znalazł ją przy potoku, w jednym z tych cichych zakątków, gdzie chodziła czytać książki z zapasu uratowanego ze starej biblioteki, na którą natrafili w trakcie swojej wędrówki. Ta dziewczyna uwielbiała czytać jak nikt inny i teraz nadrabiała miesiące, kiedy uciekali na złamanie karku, a o książki było ciężko. Te cyfrowe wszystkie dawno przepadły, jak podejrzewał Mark – diabli je wzięli, gdy usmażyły się wszystkie komputery i serwery. Trina czytała te staromodne, papierowe.

Spacer do niej był równie trzeźwiący jak zawsze – z każdym krokiem słabło postanowienie Marka, że to będzie dobry dzień. Patrzenie na żałosną zbieraninę szałasów, chatek i wygrzebanych w ziemi jam składających się na kipiącą życiem metropolię, w której żyli – wszystkie były sklecone z kłód, powiązanych szpagatem gałęzi i wysuszonego błota, przekrzywione w prawo albo w lewo – momentalnie psuło mu humor. Nie był w stanie przejść ciasnymi uliczkami osady, nie wspominając przy tym starych, dobrych czasów, gdy mieszkał w wielkim mieście, a życie było wspaniałe i pełne obietnic. Wszystko na świecie miał w zasięgu ręki, tylko brać. I nawet nie zdawał sobie z tego sprawy.

Mijał rzesze wychudzonych, brudnych ludzi, którym – jak się zdawało – śmierć stale zaglądała w oczy. Nie tyle litował się nad nimi, co nienawidził świadomości, że wygląda dokładnie tak samo. Mieli wystarczająco dużo żywności – wyszperanej w ruinach, upolowanej w lesie, czasem przywożonej z Asheville – ale była racjonowana i wszyscy wyglądali tak, jakby codziennie jedli o jeden posiłek za mało. A mieszkając w lesie, nie dało się nie ubrudzić tu i ówdzie, bez względu na to, jak często człowiek kąpał się w potoku.

Niebo było niebieskie, z ledwie widoczną buropomarańczową mgiełką, która stale utrzymywała się w atmosferze od czasu, kiedy niszczycielskie rozbłyski słoneczne spustoszyły planetę praktycznie bez ostrzeżenia. Nastąpiło to ponad rok wcześniej, ale pył nadal wisiał w górze niczym woal mający im stale przypominać o katastrofie. Nikt nie wiedział, czy życie kiedykolwiek wróci do normy. Chłód, który Mark poczuł po przebudzeniu, wydawał się teraz kpiną – chłopak już się pocił pod wpływem rosnącej temperatury. Brutalne słońce wyłoniło się zza linii rzadkich drzew porastających wznoszące się dokoła górskie szczyty.

Nie wszystko, co widział, źle wróżyło. Gdy opuścił osadę i zagłębił się w las, dostrzegł różne obiecujące sygnały. Rosnące młode drzewka, stare drzewa wypuszczające odrośla, wiewiórki śmigające po sczerniałym igliwiu, zielone pędy i pączki jak okiem sięgnąć. W oddali ujrzał nawet coś, co wyglądało jak pomarańczowy kwiatek. Poczuł pokusę, żeby go zerwać dla Triny, ale wiedział, że ta zrugałaby go na czym świat stoi, gdyby odważył się wyrządzić szkodę w lesie. Może ten dzień jednak będzie dobry. Przetrwali najgorszą katastrofę w dziejach ludzkości – może najgorsze mieli już za sobą.

Oddychał ciężko, zdyszany pod wpływem wspinaczki po zboczu, kiedy w końcu dotarł tam, gdzie Trina uwielbiała szukać spokoju. Zwłaszcza rano, kiedy prawdopodobieństwo, że ktokolwiek tu się zjawi, było nikłe. Przystanął i patrzył na nią zza drzewa. Wiedział, że usłyszała jego kroki, ale cieszył się, że udawała, że o nim nie wie.

Ludzie, ależ była ładna. Siedziała oparta plecami o potężny granitowy głaz, wyglądający tak, jakby umieścił go tu olbrzym o zapędach architekta krajobrazu. Na kolanach trzymała grubą książkę. Odwróciła stronę, a jej zielone oczy śledziły słowa. Miała na sobie czarny T-shirt, podniszczone dżinsy i tenisówki liczące sobie ze sto lat. Wiatr mierzwił jej krótkie blond włosy. Wyglądała jak ucieleśnienie spokoju i komfortu. Jakby należała do świata, który istniał, zanim wszystko uległo spaleniu.

Mark od zawsze czuł, że to, że została jego dziewczyną, wynikło po prostu z sytuacji, w jakiej się znaleźli. Praktycznie wszyscy inni ludzie, których znała, zginęli; on był strzępem przeszłości, który ocalał po to, by Trina mogła go sobie wziąć, bo inaczej zostałaby zupełnie sama. Ale z radością grał swoją rolę, uważał nawet, że ma szczęście – nie wiedział, co by począł bez niej.

– Ta książka byłaby znacznie lepsza, gdyby jakiś podejrzany typek nie podglądał mnie, kiedy próbuję ją czytać. – Trina powiedziała to bez najlżejszego uśmiechu. Przewróciła kolejną stronę i kontynuowała lekturę.

– To tylko ja – odparł Mark. Połowa z tego, co mówił w jej obecności, wciąż jeszcze brzmiała głupio po wypowiedzeniu. Wyszedł zza drzewa.

Roześmiała się i wreszcie popatrzyła na niego.

– No, wreszcie się tu pofatygowałeś! Jeszcze chwila i zaczęłabym gadać do siebie. Czytam tak od świtu.

Podszedł i usiadł na ziemi obok niej. Uściskali się. Uścisk był mocny, ciepły i pełen tej obietnicy, którą Mark powziął zaraz po przebudzeniu.

Odsunął się i popatrzył na Trinę, nie dbając o to, że najprawdopodobniej szczerzy się od ucha do ucha w głupim uśmiechu.

– Wiesz co?

– Co? – spytała.

– Dziś będzie naprawdę idealny dzień.

Trina uśmiechnęła się, a potok nadal szumiał w tle, tak jakby słowa Marka nic nie znaczyły.

2

– Nie przeżyłam idealnego dnia, odkąd skończyłam szesnaście lat – odparła Trina. Zagięła kciukiem róg strony i odłożyła książkę. – Trzy dni później ty i ja uciekaliśmy na złamanie karku tunelem, który był gorętszy niż słońce.

– Dobre czasy – odparł w zamyśleniu Mark, siadając wygodniej. Również oparł się o głaz, krzyżując nogi przed sobą. – Dobre czasy.

Trina zerknęła na niego z ukosa.

– Moje przyjęcie urodzinowe czy rozbłyski słoneczne?

– Ani jedno, ani drugie. Na twoim przyjęciu był ten idiota John Stidham i podobał ci się. Pamiętasz?

Na jej twarzy przelotnie odmalowało się poczucie winy.

– Hm, tak. Mam wrażenie, jakby to się działo trzy tysiące lat temu.

– Pół świata musiało ulec zniszczeniu, żebyś mnie wreszcie zauważyła. – Mark uśmiechnął się, ale z poczuciem pustki. Prawda była dość przygnębiająca – nawet jako przedmiot żartów – i nad jego głową zaczynały się zbierać ciemne chmury. – Zmieńmy temat.

– Popieram. – Trina zamknęła oczy i oparła głowę o głaz. – Nie chcę o tym myśleć przez choćby sekundę dłużej.

Mark kiwnął głową, chociaż dziewczyna nie mogła go widzieć. Nagle stracił wszelką ochotę do rozmowy, a jego plany w kwestii idealnego dnia popłynęły z nurtem potoku. Wspomnienia. Nigdy go nie opuszczały, nawet na pół godziny. Zawsze musiały napłynąć z powrotem, a wraz z nimi cała groza.

– Wszystko okej? – spytała Trina. Złapała go za rękę, ale Mark wyszarpnął dłoń, wiedząc, że jest cała spocona.

– Tak, spoko. Chciałbym po prostu, żebyśmy mogli przeżyć jeden dzień, nie wracając do tego. Mógłbym być tutaj zupełnie szczęśliwy, gdybyśmy tylko mogli zapomnieć. Jest coraz lepiej. Musimy tylko... zostawić to za sobą! – Ostatnie słowa niemal wykrzyczał, ale nie miał pojęcia, gdzie właściwie kieruje swój gniew. Po prostu nienawidził tego, co miał w głowie. Obrazów. Dźwięków. Zapachów.

– Zostawimy, Mark. Zostawimy. – Znów wyciągnęła do niego dłoń, i tym razem Mark ją ujął.

– Lepiej wróćmy tam na dół. – Zawsze to robił. Gdy wspomnienia wracały, zawsze przechodził w tryb „zająć się czymś”. Zająć się pracą i przestać używać mózgu. Tylko to pomagało. – Głowę dam, że Alec i Lana mają dla nas ze czterdzieści zadań.

– Które trzeba zrobić dzisiaj – dodała Trina. – Dzisiaj! Bo inaczej nastąpi koniec świata!

Uśmiechnęła się, co podniosło go na duchu. Przynajmniej troszeczkę.

– Później będziesz mogła dalej czytać swoją nudną książkę. – Wstał, pociągając Trinę za sobą. Potem ruszyli górską ścieżką w dół, z powrotem do prowizorycznej osady, którą nazywali domem.

Zapachy uderzyły Marka w pierwszej kolejności. Zawsze tak było, gdy szło się do Głównej Budy. Gnijąca leśna ściółka, gotujące się mięso, żywica sosnowa. Wszystko doprawione tą nutką spalenizny, która definiowała świat po rozbłyskach słonecznych. W zasadzie nie była to nieprzyjemna woń. Po prostu przyprawiała o dyskomfort.

On i Trina weszli między koślawe budynki osady, wyglądające, jakby sklecono je na łapu capu. Większość schronień po tej stronie obozowiska została wzniesiona w pierwszych miesiącach, zanim udało się znaleźć ludzi, którzy przed katastrofą byli architektami i budowniczymi, i powierzyć im kierowanie pracami. Lepianki z kłód i gliny zmieszanej z sosnowymi igłami. Puste otwory w miejscu okien i wejścia o dziwnym kształcie. Tu i ówdzie znajdowały się zwykłe jamy wygrzebane w ziemi, wyścielone plastikową folią; nakrywano je daszkami z powiązanych razem konarów, gdy przychodziły deszcze. Całość różniła się drastycznie od wybetonowanego miejskiego krajobrazu i drapaczy chmur, w cieniu których dorastał.

Alec powitał Marka i Trinę mruknięciem, gdy weszli przez krzywe drzwi do zbudowanej z bali Głównej Budy. Zanim zdążyli się przywitać, energicznym krokiem podeszła do nich Lana. Ta tęga kobieta o czarnych włosach, zawsze ściągniętych w ciasny kok, pełniła dawniej funkcję pielęgniarki wojskowej i była młodsza niż Alec, ale starsza od rodziców Marka. Towarzyszyła Alecowi, kiedy Mark spotkał ich w tunelach pod miastem Nowy Jork. Przed katastrofą oboje pracowali w Departamencie Obrony. Alec był jej szefem; tamtego dnia wybierali się na jakieś spotkanie. Zanim wszystko się zmieniło.

– A wy gdzieście się podziewali? – spytała Lana, zatrzymując się zaledwie kilkanaście centymetrów przed twarzą Marka. – Mieliśmy dzisiaj wyruszyć o świcie, pójść w stronę południowej doliny i rozejrzeć się za lokalizacją dla kolejnej osady. Jeszcze parę tygodni tego przepełnienia i moja cierpliwość może się wyczerpać.

– Dzień dobry – odparł Mark. – Wydajesz się dzisiaj w świetnym humorze.

Uśmiechnęła się w odpowiedzi; Mark wiedział, że tak będzie.

– Fakt, przechodzę od razu do rzeczy, nieprawdaż? Aczkolwiek trzeba mi mocno zaleźć za skórę, żebym zrobiła się tak burkliwa jak Alec.

– Sierżant? Taa, masz rację.

Jak na komendę stary niedźwiedź chrząknął.

– Przepraszam, że przyszliśmy tak późno – odezwała się Trina. – Wymyśliłabym jakieś genialne usprawiedliwienie, ale uczciwość jest najlepszą polityką. Mark namówił mnie, żebyśmy poszli nad strumień i... no wiecie.

Obecnymi czasy trzeba było się mocno postarać, żeby zaskoczyć Marka, a tym bardziej sprawić, żeby się zarumienił, ale Trina potrafiła osiągnąć jedno i drugie. Zająknął się, a Lana przewróciła oczami.

– Och, dajcie spokój. – Machnęła ręką i dodała: – Teraz idźcie raz dwa coś przekąsić, jeśli nie jedliście jeszcze śniadania, a potem spakujcie się i ruszamy. Chcę, żebyśmy wrócili w ciągu tygodnia.

Tydzień w dziczy, nowe widoki, świeższe powietrze... wszystko to brzmiało świetnie i poprawiło Markowi zepsuty humor. Poprzysiągł sobie, że w czasie wędrówki będzie myślał tylko o teraźniejszości i po prostu postara się cieszyć z wycieczki.

– Wiecie może, gdzie są Darnell i Ropuch? – spytała Trina. – Albo Misty?

– Zakręcone trio? – spytał Alec, po czym prychnął śmiechem. Tego człowieka bawiły naprawdę przedziwne rzeczy. – Przynajmniej oni pamiętali, jaki jest plan. Już zjedli, poszli się spakować. Powinni wrócić lada chwila.

Mark i Trina zdążyli uporać się z połową porcji naleśników i kiełbasy z jelenia, gdy usłyszeli znajome głosy pozostałej trójki przyjaciół poznanych w tunelach pod Nowym Jorkiem.

– Zdejmij to z głowy! – rozległ się wysoki, niezadowolony głos, a zaraz potem w drzwiach pojawił się nastoletni chłopak z majtkami naciągniętymi na brązową czuprynę jak kapelusz. Darnell. Mark był przekonany, że ten dzieciak przez całe życie nigdy nie traktował niczego poważnie. Nawet kiedy słońce próbowało ugotować go żywcem rok wcześniej, zdawało się, że jest gotów żartować zawsze i wszędzie.

– No co, podoba mi się taka czapka! – odparł wchodząc do Budy. – Chroni mi fryzurę i osłania przed słońcem. Dwa w cenie jednego!

Za nim weszła wysoka, chuda dziewczyna o długich rudych włosach, trochę starsza od Marka. Nazywali ją Misty, chociaż nigdy im nie powiedziała, czy to jej prawdziwe imię. Patrzyła na Darnella z miną wyrażającą po części obrzydzenie, a po części rozbawienie. Ropuch – niski i krępy, jak implikowało jego przezwisko – wbiegł i przepchnął się obok niej, żeby schwycić gatki dekorujące głowę Darnella.

– Oddawaj je! – zawołał, podskakując z wyciągniętą ręką. Był najniższym dziewiętnastolatkiem, jakiego Mark kiedykolwiek widział, ale zbudowanym solidnie jak pień dębu – same mięśnie, ścięgna i żyły. Z jakiegoś powodu pozostali uważali przez to, że mogą mu dokuczać ile wlezie, bo wszyscy wiedzieli, że mógłby ich zbić na kwaśne jabłko, gdyby naprawdę mu zależało. Ale Ropuch lubił znajdować się w centrum uwagi. A Darnell lubił się wygłupiać i irytować ludzi.

– Czemu w ogóle uznałeś za stosowne wsadzić na głowę te wstrętne majty? – spytała Misty. – Zdajesz sobie sprawę, gdzie one ostatnio były, prawda? Na czterech literach Ropucha?

– To nader słuszna uwaga – odparł Darnell z udawanym obrzydzeniem, akurat w chwili, gdy Ropuch wreszcie zdołał ściągnąć mu majtki z głowy. – Bardzo nierozsądne z mojej strony. – Darnell wzruszył ramionami. – Wydawało mi się, że to będzie śmieszne.

Ropuch upychał odzyskaną własność z powrotem w plecaku.

– No cóż, ja się pośmieję ostatni. Nie prałem tych gaci od co najmniej dwóch tygodni.

Wstał, parskając tym swoim chichotem, który Markowi kojarzył się z psem walczącym o kawałek mięsa. Ilekroć Ropuch zaczynał się tak śmiać, wszyscy obecni po prostu musieli mu zawtórować, a lody oficjalnie topniały. Mark wciąż jeszcze nie potrafił określić, czy śmieje się z sytuacji, czy z dźwięków wydawanych przez Ropucha. W każdym razie takie chwile zdarzały się rzadko i przyjemnie było się pośmiać, a jeszcze przyjemniej – zobaczyć rozweseloną buzię Triny.

Nawet Alec i Lana chichotali pod nosem, co kazało Markowi pomyśleć, że może ten dzień mimo wszystko będzie idealny.

Ale potem śmiech wszystkich urwał się jak nożem uciął, gdy zabrzmiał dziwny dźwięk. Dźwięk, którego Mark nie słyszał od ponad roku, i nie spodziewał się go nigdy więcej usłyszeć.

Odgłos silników dobiegający z nieba.

3

Był to dudniący huk, który zatrząsł Budą od góry do dołu. Chmurki kurzu wystrzeliły spomiędzy ułożonych byle jak kłód połączonych zaprawą. Pulsujący ryk przetoczył się bardzo blisko, tuż nad drzewami. Mark zakrył uszy do momentu, gdy dźwięk przycichł na tyle, że Buda przestała dygotać. Alec był już na nogach i skierował się do drzwi, zanim ktokolwiek inny zdążył sobie uświadomić, co się dzieje. Lana szybko ruszyła za nim, a pozostali poszli w jej ślady.

Nikt nie odezwał się ani słowem, póki wszyscy nie znaleźli się na zewnątrz, w jaskrawym blasku porannego słońca. Mark zmrużył oczy, osłaniając je dłonią. Wypatrywał na niebie źródła hałasu.

– To górolot. – Ropuch oznajmił oczywisty fakt. – Co u...

Od czasu katastrofy Mark nie widział ani jednego z tych olbrzymich statków powietrznych i teraz poczuł się nieswojo. Nie potrafił sobie wyobrazić, po co górolot – górolot, który przetrwał kataklizm – miałby lecieć przez Apallachy. Ale oto był – wielki, błyszczący i okrągły. Dysze wylotowe ryczących silników pluły błękitnym ogniem, gdy zniżył lot pośrodku osady.

– Co on tu robi? – spytała Trina, gdy całą grupką biegli truchtem przez wioskę śladem powietrznego statku. – Do tej pory zawsze zostawiali zapasy w większych osadach, takich jak Asheville.

– Może... – zaczęła Misty – ...może to misja ratunkowa czy coś w tym rodzaju? Zabiorą nas gdzieś indziej?

– Nie wierzę – odparł pogardliwie Darnell. – Zrobiliby to już dawno.

Mark nic nie mówił, biegnąc z tyłu grupy, wciąż jeszcze trochę zaskoczony nagłym pojawieniem się olbrzymiego górolotu. Pozostali cały czas wspominali o tajemniczych nich, mimo że nikt nie wiedział, kim oni właściwie są. Wcześniej pojawiały się sygnały i pogłoski, że powstaje coś w rodzaju centralnego rządu, ale żadnych informacji na ten temat nie można było uznać za godne choćby cienia zaufania. Z całą pewnością nie było jeszcze żadnych oficjalnych doniesień. Natomiast do obozów wokół Asheville faktycznie dostarczano sprzęt i żywność, a ludzie stamtąd zwykle dzielili się tym wszystkim z osadami położonymi dalej.

Górolot zawisł bez ruchu. Płonące błękitem dysze wylotowe silników skierowane były teraz w dół. Wisiał kilkanaście metrów nad Placem, z grubsza kwadratową pustą przestrzenią, którą pozostawiono, kiedy osada była budowana. Grupa przyśpieszyła kroku, a gdy dotarli na Plac, odkryli, że zdążył się tam zebrać tłum ludzi, którzy gapili się na latającą maszynę, jakby była to mityczna bestia. Ryk i oślepiający błękitny blask rzeczywiście stwarzały takie wrażenie. Tym bardziej, że od tak dawna nie widziano tu żadnych wytworów zaawansowanej technologii.

Większość tłumu zebrała się pośrodku Placu. Twarze ludzi wyrażały wyczekiwanie i podniecenie. Zupełnie jakby wszyscy doszli do tego samego wniosku co Misty – że górolot przybył z misją ratunkową, albo przynajmniej z dobrymi wieściami. Jednakże Mark pozostał nieufny. W ciągu ostatniego roku wielokrotnie odebrał lekcję, że lepiej nie robić sobie nadziei.

Trina pociągnęła go za rękaw, po czym nachyliła się, żeby powiedzieć:

– Co on robi? Tu jest za mało miejsca, żeby mógł wylądować.

– Nie wiem. Nie widać żadnych oznaczeń ani niczego, co by wskazywało, czyj to górolot i skąd przyleciał.

Alec stał blisko i jakimś sposobem usłyszał ich rozmowę mimo warkotu silników. Prawdopodobnie dzięki superczułemu żołnierskiemu słuchowi.

– Te, które zostawiają zapasy w Asheville, podobno mają na kadłubach wymalowany wielkimi literami skrót KKO. Kryzysowa Koalicja Ocalałych. – Praktycznie krzyczał. – Trochę dziwne, że ten nie ma nic.

Mark w odpowiedzi tylko wzruszył ramionami. Nie był pewien, czy podane przez Aleca informacje faktycznie mają znaczenie. Uświadomił sobie, że ogarnęło go coś w rodzaju oszołomienia. Znów popatrzył w górę, zastanawiając się, kim jest załoga latającego statku i po co tu przybyli. Trina uścisnęła jego dłoń, a on odwzajemnił uścisk. Oboje byli spoceni.

– Może w środku jest Bóg! – zawołał Ropuch nieco piskliwie, jak zwykle, kiedy podnosił głos. – Przyleciał, żeby nas przeprosić za tę całą chryję z rozbłyskami słonecznymi.

Kątem oka Mark dostrzegł, jak Darnell łapie oddech i otwiera usta, pewnie po to, żeby zaserwować Ropuchowi ciętą i zabawną ripostę. Jednak przerwał mu dobiegający z góry głośny dźwięk odskakujących rygli, a potem jęk i pisk hydrauliki. Mark patrzył z fascynacją, jak w dolnej części górolotu zaczyna się otwierać duży kwadratowy luk, odchylając się na zawiasach, by utworzyć rampę. Wewnątrz było ciemno. W miarę jak otwór się powiększał, ze środka ulatywały obłoczki pary.

W ciżbie zabrzmiały westchnienia i okrzyki; ręce się wyciągały, a palce pokazywały w górę. Mark na moment oderwał wzrok od górolotu, żeby się rozejrzeć, i uderzyło go wrażenie zbiorowej bojaźni. Stali się desperatami – desperatami, którzy codziennie żyli z ciężarem świadomości, że następny dzień może być ich ostatnim. I oto stali tu wszyscy, patrząc w niebo tak, jakby żart Ropucha był czymś więcej. Wiele oczu wokół Marka wyrażało stęsknione wyczekiwanie, tak jakby ludzie naprawdę wierzyli, że ocali ich jakaś nadprzyrodzona siła. Sprawiło to, że poczuł lekkie mdłości.

Przez tłum zebrany na Placu przetoczyła się nowa fala westchnień, a Mark gwałtownie podniósł głowę, by z powrotem spojrzeć w górę. Z ciemnego wnętrza górolotu wyłoniło się pięć osób ubranych w stroje, których widok sprawił, że chłopakowi dreszcze przebiegły po plecach. Zielone, gumowe, obszerne jednoczęściowe kombinezony skrywające ciało od stóp do głów. Hełmy tych ubiorów miały z przodu przezroczyste szybki, przez które właściciele mogli patrzeć, ale odblaski słońca i odległość uniemożliwiały Markowi rozróżnienie ich twarzy. Stąpali ostrożnie w czarnych buciorach z cholewami naciągniętymi na zielony materiał, aż cała piątka znalazła się przy krawędziach opuszczonej rampy. Ich sztywne pozy zdradzały wysiłek, jakiego wymagało utrzymanie równowagi.

Każdy z obcych trzymał w dłoniach czarną rurkę, jakby był to pistolet.

Ale te rurki nie przypominały żadnego pistoletu, jaki Mark kiedykolwiek widział. Były cienkie i długie, z przyczepionym po jednej stronie ustrojstwem sprawiającym, że wyglądały jak części hydrauliczne wymontowane z pompy przemysłowej. Gdy tylko nieznajomi zajęli pozycje, podnieśli te rurkowate przyrządy i wycelowali je prosto w ludzi stojących w dole.

Mark uświadomił sobie, że Alec wrzeszczy na cały głos, popychając i szarpiąc ludzi, żeby zmusić ich do ucieczki. Dokoła narastał chaos – krzyki i panika – ale chłopak zapadł jakby w trans, patrząc, jak obcy w swoich dziwnych strojach i z niebezpieczną bronią wychodzą z górolotu, podczas gdy cała reszta tłumu wreszcie zdała sobie sprawę, że ci ludzie nie przybyli tu, żeby kogokolwiek ratować. Co się stało z tym Markiem, który potrafił szybko działać? Który przeżył rok piekła po tym, jak rozbłyski słoneczne spustoszyły Ziemię?

Nadal stał bez ruchu, zagapiony, gdy z góry padł pierwszy strzał. Coś świsnęło w powietrzu – coś małego, ciemnego i szybkiego wystrzeliło z jednej z tych rurek. Oczy Marka śledziły trajektorię pocisku. Usłyszał paskudny tępy odgłos uderzenia i odwrócił głowę w samą porę, żeby zobaczyć, że z ramienia Darnella wystaje kilkunastocentymetrowa strzałka, której metalowy grot utkwił głęboko w mięśniu. Z rany ciekła krew. Chłopak z dziwnym stęknięciem osunął się na ziemię.

I to wreszcie sprawiło, że Mark się ocknął.

4

Krzyki rozdarły powietrze, gdy ludzie w panice rozbiegli się we wszystkie strony. Mark nachylił się, żeby schwycić Darnella pod ramiona. Świst lecących strzałek przecinał powietrze z lewej i z prawej – pociski trafiały w cele, przynaglając go do pośpiechu, wymazując z jego umysłu wszelkie inne myśli.

Mark szarpnął Darnella, wlokąc jego ciało po ziemi. Trina upadła, ale Lana była tam, pomagała dziewczynie stanąć na nogi. Obie podbiegły, żeby pomóc, i każda złapała Darnella za jedną ze stóp. Stękając unisono, dźwignęli go i czym prędzej opuścili Plac, schodząc z otwartej przestrzeni. To był cud, że nikt inny z ich grupki nie został trafiony strzałką.

Ziu, ziu, ziu. Stuk, stuk, stuk. Wrzaski i padające ciała.

Pociski nadal nadlatywały, lądując wszędzie wokół nich, a Mark, Trina i Lana posuwali się najszybciej jak mogli, wspólnymi siłami niezdarnie niosąc Darnella. Minęli skupisko drzew – Mark usłyszał kilka głośnych stuknięć, gdy strzałki trafiały w gałęzie i korę – a potem ponownie znaleźli się na otwartej przestrzeni. Pośpiesznie przebiegli przez polankę i skręcili w dróżkę, przy której stało kilka zbudowanych byle jak chatynek z bali. Wszędzie wokół kłębili się ludzie, rozpaczliwie waląc do drzwi, wskakując do środka przez otwarte okna.

Potem Mark usłyszał ryk silników i w twarz uderzył go ciepły wiatr. Ryk stał się głośniejszy, a wiatr przybrał na sile. Chłopak podniósł wzrok w kierunku źródła hałasu i zobaczył, że górolot zmienił pozycję, lecąc za tłumami uciekających. Mark dostrzegł Ropucha i Misty. Krzycząc przynaglali ludzi do pośpiechu. Huk górolotu zagłuszał ich głosy.

Mark nie wiedział, co począć. Schronienie się gdzieś wydawało się najlepszą opcją, ale zbyt wielu ludzi próbowało zrobić to samo, a wpakowanie się w ten chaos razem z dźwiganym Darnellem oznaczałoby, że zostaną dosłownie zadeptani. Górolot ponownie zawisł w powietrzu, a obcy w dziwnych kombinezonach raz jeszcze unieśli broń i otworzyli ogień.

Ziu, ziu, ziu. Stuk, stuk, stuk.

Jedna ze strzałek otarła się o koszulę Marka i spadła na ziemię; ktoś nadepnął na nią, wbijając ją głębiej. Inna trafiła w szyję mężczyzny przebiegającego obok – wrzasnął i runął do przodu, krwawiąc obficie. Gdy upadł, legł bez ruchu i trzy inne osoby potknęły się o niego. Mark nie uświadomił sobie, że stanął przerażony tym co widzi, dopóki Lana nie wrzasnęła na niego, żeby się nie zatrzymywał.

Strzelcom w górze wyraźnie udało się poprawić celność strzałów. Strzałki powalały ludzi na prawo i lewo, a powietrze było pełne wrzasków bólu i przerażenia. Mark czuł się zupełnie bezsilny – nie widział żadnego sposobu, żeby się uchronić przed ostrzałem. Mógł tylko daremnie próbować uciekać przed latającą maszyną, przed którą nie było ucieczki.

Gdzie był Alec? Ten twardziel ze swoimi żołnierskimi odruchami? Dokąd pobiegł?

Mark parł naprzód, wlokąc ciało Darnella, zmuszając Trinę i Lanę, żeby utrzymywały takie samo tempo. Ropuch i Misty biegli teraz koło nich, usiłując pomóc nie wchodząc jednocześnie w drogę. Z góry nadal sypały się strzałki. Więcej krzyków, więcej padających ciał. Mark skręcił za róg i chwiejnie ruszył dróżką prowadzącą z powrotem w stronę Budy, trzymając się blisko budynku po prawej, który posłużył im teraz za częściową osłonę. Mniej ludzi pobiegło w tym kierunku i nie trzeba było się uchylać przed tyloma strzałkami.

Ich mała grupka posuwała się najszybciej, jak byli w stanie iść niosąc nieprzytomnego przyjaciela. W tej części osady budynki wzniesiono praktycznie jeden na drugim – nie było którędy się przemknąć na skróty i uciec w otaczające lasy.

– Jesteśmy już prawie przy Budzie! – krzyknęła Trina. – Szybciej, zanim górolot tu wróci!

Mark odwrócił się tak, żeby iść normalnie, przodem, przytrzymując Darnella za koszulę za plecami. Posuwanie się tyłem obciążyło jego mięśnie nóg do granic wytrzymałości, tak że płonęły od gorąca i zaczynał odczuwać skurcze. Nic nie blokowało teraz drogi, więc Mark przyśpieszył. Lana i Trina dotrzymywały mu kroku; każda trzymała Darnella za jedną nogę. Ropuch i Misty przepchnęli się bliżej i każde chwyciło rękę nieprzytomnego kolegi, przejmując część obciążenia. Skradali się wąskimi dróżkami i przejściami, przełażąc przez wystające korzenie i po udeptanej ziemi, skręcając w lewo, w prawo i znów w lewo. Ryk górolotu dobiegał z prawej, stłumiony przez znajdujące się po drodze chatki i rzędy drzew. Wreszcie Mark skręcił za róg i zobaczył Budę po drugiej stronie polanki. Przygotował się do sprintu przez ostatni odcinek, ale właśnie wtedy z drugiej strony wysypała się horda uciekających mieszkańców osady, gnających w dzikiej panice, żeby dopaść do jakichkolwiek drzwi. Chłopak zamarł, gdy nad jego głową przemknął górolot, lecący teraz bliżej ziemi niż wcześniej. Na rampie pod tylnym lukiem stało teraz tylko trzech strzelców, ale otworzyli ogień, gdy tylko statek ponownie zawisł bez ruchu.

Powietrze przecięły srebrne smużki, sypiąc się jak deszcz na ludzi pędzących przez polankę. Zdawało się, że każda strzałka znalazła cel, wbijając się w szyje i ramiona mężczyzn, kobiet i dzieci. Trafieni krzyczeli i prawie od razu padali na ziemię, a inni, panicznie biegnący w kierunku schronienia, przewracali się o ich ciała.

Mark i jego mała grupka przywarli do ściany najbliższego budynku i położyli Darnella na ziemi. Ból i zmęczenie obezwładniały ręce i nogi Marka, sprawiając, że miał ochotę upaść obok nieprzytomnego przyjaciela.

– Powinniśmy byli po prostu go tam zostawić – powiedziała Trina, która wsparła dłonie o kolana i usiłowała złapać oddech. – Spowolnił nas, a wcale nie udało nam się go wynieść w bezpieczne miejsce.

– Poza tym nie wiemy, czy w ogóle żyje – wychrypiał Ropuch.

Mark spojrzał na niego ostro, ale starszy chłopak przypuszczalnie miał rację. Niewykluczone, że ryzykowali życiem, aby uratować kogoś, kto od początku nie miał żadnych szans.

– Co się teraz dzieje? – spytała Lana, podchodząc do rogu budynku, żeby wyjrzeć na polankę. Zerknęła na nich przez ramię. – Oni po prostu strzelają do ludzi jak do kaczek. Czemu używają strzałek, a nie kul?

– Ciężko dociec – odpowiedział Mark.

– Czy nie możemy czegoś zrobić? – spytała Trina, która dygotała od stóp do głów chyba bardziej z frustracji niż ze strachu. – Dlaczego pozwalamy tym ludziom na to?

Mark podszedł do Lany i razem wyjrzeli zza rogu. Polankę zaścielały teraz ciała, a wbite w nie strzałki sterczały w górę niczym miniaturowy las. Górolot nadal wisiał w górze, a jego silniki huczały błękitnym ogniem.

– Gdzie są nasi ludzie z ochrony? – szepnął Mark, nie zwracając się do nikogo konkretnego. – Wzięli sobie dzień wolny czy co?

Nikt nie odpowiedział, ale jakiś ruch przy drzwiach Budy zwrócił uwagę Marka i chłopak westchnął z ulgą. To był Alec, przywołujący ich gorączkowym machaniem. Mężczyzna trzymał coś, co wyglądało jak dwie olbrzymie strzelby mające na końcach haki umocowane do wielkich zwojów liny.

Żołnierz z krwi i kości – nawet po tych wszystkich latach. Miał plan i potrzebował pomocy. Zamierzał walczyć z tymi potworami. Podobnie jak Mark.

Mark oderwał się od ściany i rozejrzał. Zobaczył kawał drewna po drugiej stronie ścieżki. Nie mówiąc pozostałym, co robi, podbiegł, żeby go schwycić. Osłonił się nim jak tarczą, po czym rzucił się sprintem przez polankę w stronę Budy, gdzie stał Alec.

Mark nie musiał podnosić wzroku – wyraźnie słyszał świst pocisków, którymi do niego strzelano. Usłyszał metaliczne stuknięcie, gdy jedna ze strzałek wbiła się w drewno. Biegł dalej.

5

Mark starał się zmylić strzelców, przyśpieszając i zwalniając, biegnąc zygzakiem, cały czas kierując się tam, gdzie znajdował się Alec. Strzałki wbijały się w ziemię wokół stóp chłopaka; już druga uderzyła w jego zaimprowizowaną tarczę. Gdy biegł przez otwartą przestrzeń, Alec – nadal trzymając swoje strzelby – ruszył na skos w stronę środka polany. Niemal zderzyli się ze sobą pod samym brzuchem górolotu, a Mark natychmiast się nachylił, próbując osłonić ich obu swoją tarczą.

Oczy Aleca płonęły stanowczością i determinacją. Mimo siwych włosów wyglądał teraz tak, jakby odmłodniał o dwadzieścia lat.

– Musimy się śpieszyć! – krzyknął. – Zanim to bydlę postanowi odlecieć!

Dysze wylotowe silników jarzyły się nad ich głowami, a strzałki nadal trafiały w ludzi wszędzie naokoło. Wrzaski mroziły krew w żyłach.

– Co mam robić? – zawołał Mark. Znajoma mieszanka adrenaliny i przerażenia wezbrała w nim, gdy czekał na instrukcje przyjaciela.

– Osłaniaj mnie. Weź to.

Alec przytrzymał obie strzelby pod pachą i wyciągnął z tylnej kieszeni spodni pistolet – matowy, czarny, którego Mark nigdy wcześniej nie widział. Nie było czasu na wahanie. Mark ujął pistolet wolną ręką i po ciężarze broni poznał, że jest naładowana. Gdy ją odbezpieczał, kolejna strzałka rąbnęła w drewno. Obcy z górolotu zauważyli, że dwóch ludzi pośrodku polany coś kombinuje. Więcej strzałek zaczęło walić w ziemię niczym nagły grad.

– Strzelaj, chłopcze – warknął Alec. – I celuj dobrze, bo masz tylko dwanaście kul. Nie chybiaj. Teraz!

Z tymi słowami okręcił się na pięcie i odbiegł, zatrzymując się jakieś pięć metrów dalej. Mark wycelował pistolet w ludzi stojących na rampie górolotu i wystrzelił dwukrotnie, wiedząc, że musi natychmiast ściągnąć na siebie ich uwagę, żeby nie zauważyli Aleca. Trzy zielone kombinezony wycofały się i padły na kolana, kuląc się, żeby metalowa rampa znalazła się między nimi a strzelającym. Jeden z nich odwrócił się i wspiął z powrotem do wnętrza statku.

Mark odrzucił swoją drewnianą tarczę na bok. Chwycił pistolet oburącz, stanął pewnie na nogach i skoncentrował się. Znad krawędzi metalowego prostokąta w górze wychyliła się głowa i Mark szybko w nią wycelował, po czym nacisnął spust. Odrzut szarpnął jego rękoma, ale chłopak zobaczył czerwoną mgłę, rozbryzgi krwi w powietrzu; ciało stoczyło się z rampy i runęło na grupkę trzech osób na ziemi. Ze wszystkich stron dobiegły kolejne fale wrzasków, gdy do ludzi dotarło, co się dzieje.

Znad brzegu rampy wychyliła się ręka trzymająca rurkowatą broń, żeby strzelać na chybił trafił. Mark nacisnął spust, usłyszał ostre „ping”, gdy kula trafiła w metalowe ustrojstwo, po czym zobaczył, jak urządzenie spada na ziemię. Jakaś kobieta podniosła je i zaczęła oglądać, próbując dociec, jak można byłoby go użyć, żeby się bronić. To mogło tylko pomóc.

Mark zaryzykował szybkie zerknięcie do tyłu, na Aleca. Mężczyzna trzymał w górze zakończoną hakiem broń, jakby był marynarzem szykującym się do strzelenia harpunem w wieloryba. Zabrzmiało trzaśnięcie i nagle hak poszybował w stronę górolotu, a lina rozwijała się za nim niczym smuga dymu. Z brzękiem rąbnął o jeden z zawiasów hydraulicznych rampy i zaczepił się o niego. Alec naciągnął mocno linę.

– Rzuć mi pistolet! – wrzasnął do chłopaka.

Mark popatrzył w górę, żeby się upewnić, że nikt się nie wyłonił z wnętrza pojazdu, aby wystrzelić kolejną salwę strzałek; potem podbiegł sprintem do Aleca i wręczył mu pistolet. Gdy tylko mężczyzna go ujął, Mark usłyszał kliknięcie i nagle Alec wystrzelił w niebo – jego urządzenie wciągało go po linie w stronę wiszącego w powietrzu górolotu. Jedną ręką trzymał broń od haków, a w drugiej miał pistolet, z którego celował w górę. Gdy tylko minął krawędź rampy, rozległy się trzy szybkie strzały. Na oczach Marka mężczyzna wspiął się na metalową płytę – jego stopy zniknęły z widoku jako ostatnie. Kilka sekund później kolejne ciało w zielonym kombinezonie przeleciało przez krawędź i rąbnęło o grunt.

– Drugi hak! – wrzasnął do niego z góry Alec. – Szybko, zanim wyjdzie ich tu więcej albo postanowią odlecieć! – Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się w kierunku kadłuba górolotu.

Serce Marka waliło w opętańczym tempie, tak mocno tłukąc o żebra, że prawie czuł ból. Odwróciwszy głowę dostrzegł drugą masywną strzelbę na ziemi, tam, gdzie Alec ją upuścił. Mark podniósł ją, obejrzał, poczuł przypływ panicznego strachu, że nie będzie wiedział, jak używać tego badziewia.

– Po prostu wyceluj ją tu w górę! – krzyknął do niego Alec. – Jeśli hak się nie zaczepi, sam go przywiążę. Pośpiesz się!

Mark uniósł strzelbę i wycelował dokładnie w środek rampy. Nacisnął spust. Odrzut był silny, ale tym razem chłopak pochylił się w odpowiednim momencie. Poczuł bolesne uderzenie w ramię. Hak wraz z liną poszybował w stronę górolotu, przeleciał nad krawędzią rampy. Brzęknął i osunął się z powrotem, ale Alec złapał go w porę. Mark patrzył, jak starszy mężczyzna podbiega do jednego z zawiasów hydraulicznych i obwiązuje go liną.

– Okej! – wrzasnął Alec. – Wciśnij zielony przycisk zwija...

Urwał, gdy silniki górolotu zaryczały głośniej i pojazd wzbił się w powietrze. Mark mocno ścisnął kolbę urządzenia akurat w momencie, gdy lina szarpnęła go w górę i pofrunął w niebo. Usłyszał, jak Trina krzyczy do niego z dołu, ale ziemia oddalała się w szybkim tempie, a ludzie maleli z każdą sekundą. Zdjęty strachem Mark trzymał się kurczowo, zaciskając palce tak mocno, że zbielały jak kość. Patrzenie w dół sprawiało, że kręciło mu się w głowie, a żołądek podjeżdżał do gardła, więc zmusił się, żeby podnieść wzrok na klapę luku.

Alec właśnie przełaził z powrotem przez krawędź rampy – omal nie został z niej zrzucony na pewną śmierć. Wymachując nogami wspiął się w bezpieczne miejsce, używając tej samej liny, której uczepił się kurczowo Mark. Potem opadł na brzuch i zagapił się na chłopaka, wytrzeszczając oczy.

– Znajdź zielony przycisk, Mark! – wrzasnął. – Wciśnij go!

Powietrze świstało wokół ciała Marka – wiatr w połączeniu z pędem silników. Górolot wznosił się, był już z siedemdziesiąt metrów nad ziemią i leciał naprzód, kierując się na drzewa. Mark mógł uderzyć w nie lada chwila i albo rozdarłyby go na strzępy, albo oderwałyby od liny. Trzymając się, rozpaczliwie szukał na urządzeniu właściwego przycisku.

Wypatrzył go kilka centymetrów poniżej spustu, który wystrzelił hak wraz z liną. Nie chciał puszczać kolby, nawet na sekundę, ale skupił wszystkie siły w prawej dłoni, zaciskając palce jeszcze mocniej, po czym rozwarł lewą. Jego całe ciało dyndało w powietrzu, kołysząc się w przód i w tył wraz z wiatrem, szarpane każdym wstrząsem górolotu. Wierzchołki sosen i świerków pędziły ku niemu. Nie był w stanie opanować swoich ruchów na tyle, żeby wcisnąć przycisk.

Nagle nad nim rozległ się szczęk, brzęk i pisk metalu. Mark podniósł wzrok. Klapa luku zaczynała się zamykać.

Wydawnictwo Papierowy Księżyc

skr. poczt. 220, 76-215 Słupsk 12

tel. 59 727-34-20, fax. 59 727-34-21

e-mail: [email protected]

www.papierowyksiezyc.pl