Przykazania grzeszników ebook

Oskarowi i Oliwii – byście zawsze uśmiechem zwalczali niepogodę

Vita brevis, ars longa

Rozdział I

Zatrzymał się, ciężko oddychając. Wejście do tunelu skutecznie pokrywał bluszcz. Mężczyzna nabrał powietrza w płuca i wkroczył w ciemność. Zgarnął z twarzy pajęcze nici i dostrzegł mnóstwo maleńkich płomyków. Jaskrawoczerwone źrenice szczurów migały na tle krzywych ścian oraz z płytkich sadzawek, powstałych wskutek panującej wewnątrz wilgoci. Zaciekawione gryzonie zastanawiały się, któż zakłóca im południowy żer. Ponad jego głową wzdłuż całego korytarza wędrowały krople błotnistej mazi. Jedna z nich wpadła mu za kołnierz, przyprawiając go o dreszcze na całym ciele.

Mężczyzna ostrożnie stawiał kroki. Nie chciał nadepnąć żadnego zwierzęcia ani wpaść w pełne odchodów kałuże. Miał na sobie nowe szaty. Niestety ogrom dziur sprawiał, iż nierzadko z wyrazem obrzydzenia na twarzy lądował stopami w gęstej brei. Wystające skalne bryły oraz nagłe wyrobiska nie ułatwiały wędrówki. Powietrze trąciło stęchlizną i guanem nietoperzy. Pochodnia, trzymana w dłoni i uderzana podmuchami wiatru, kreśliła na ścianach upiorne cienie przypominające smoliste postacie oplatające znienacka jego tułów i szyję, by po chwili tej przedziwnej udręki ulotnić się za zakrętem.

Do kościoła prowadziło kilka dróg: brama główna, z której nie mógł skorzystać, oraz ten podziemny korytarz. Połączony był z piwnicami ratusza i ukrytym wejściem znajdującym się w leśnych zaroślach nieopodal granic Aiglun. Niewielu mieszkańców wiedziało o niskich tunelach, wykopanych na wypadek nieprzewidzianych ataków nieznanych najeźdźców. Umożliwiały one schronienie się w przybytku wiary bądź ucieczkę poza teren miasta, gdzie dzięki łasce bożej można było uniknąć śmierci z rąk barbarzyńców.

Po nodze przebiegł mu szczur, którego ogon dorównywał wielkością żmijom, jakie miał okazję widywać na Wschodzie. Wzdrygnął się, choć podobnych sytuacji doświadczał znacznie częściej, niżby chciał w swoim bogatym w przygody życiu. Nie pałał miłością do tych małych, brudnych i roznoszących choroby gryzoni. Zresztą był przekonany, że te szare stwory prędzej bądź później doprowadzą do upadku ludzkości, o ile ta nie wykończy się wcześniej sama.

Damienowi nie pozostało wiele czasu, toteż przestał zwracać uwagę na wszędobylskie szczury i nietoperze i przyspieszył kroku. Po kilkunastu metrach tunel się rozwidlał. Mężczyzna skręcił w prawo i wspiął się stromymi, krętymi schodami do małego pomieszczenia pogrążonego w zupełnej ciemności. Odłożył łuczywo na twardą posadzkę, po czym nacisnął wielką mosiężną klamkę. I tak w ułamku sekundy znalazł się w ciasnym pokoiku. Spod czarnego wełnianego płaszcza wyjął samodzielnie skonstruowany wytrych i – mocno skupiony – zajął się zasuwą. Zamek okazał się zabezpieczeniem starego typu, więc drzwi zostały odblokowane bez żadnych trudności. Damien odchylił poły płaszcza, odpiął od pasa jednoręczną kuszę, załadował do niej bełt i bez pośpiechu otworzył drewniane wrota. Po prawej stronie ujrzał jednego z inkwizytorów ubranego w płaszcz z kapturem, do złudzenia przypominającego ten, który miał na sobie. Opuszczone ręce mężczyzny były ukryte w szerokich rękawach. Nie dostrzegał jego twarzy. Postura oraz sposób, w jaki niecierpliwie przebierał nogami, kazały mu sądzić, iż ma przed sobą Henriego, najwierniejszego sługę Casimira.

Marcusa schwytano z powodu domniemanych pogańskich rytuałów. Część mieszkańców bez zająknięcia potwierdziła jego bluźnierstwa przeciwko wierze. Jeden z wieśniaków widział, jak w lesie przy ognisku odprawiał obłąkańcze modły do księżyca. Takie wydarzenie nie mogło zostać zignorowane przez świętą inkwizycję. Poza konfabulacjami donosicieli nie znaleziono dowodów na jego konszachty z diabłem. Ale Kościół potrzebuje męczenników. Kontroluje i ujarzmia swój wierny lud poprzez dawanie jasnych sygnałów, że ten, kto staje w opozycji do Boga, do jedynej słusznej wiary, musi liczyć się ze stosowną karą. Taką karą, jedyną sprawiedliwą wedle wysłanników Kościoła, jest spalenie na stosie lub powieszenie ku uciesze tłumu.

Damien odwiedził żonę Marcusa dzień po aresztowaniu, zaraz gdy tylko inkwizytorzy przeszukali chatę i zostawili przy tym bałagan jak po trzęsieniu ziemi.

– Dzień dobry – rzekł do niej donośnym tonem, przekraczając próg.

Kobieta siedziała na stołku pośród porozrzucanych sztućców, glinianych naczyń i ubrań, których jak na wieśniaków posiadali aż nadto. Miała na sobie długą, zieloną suknię bez ramiączek, która zapewne za sprawą wczorajszej szamotaniny ze strażą została rozdarta wzdłuż tułowia. Zastanawiał się, czy kobieta nie zdążyła, czy nie chciała się przebrać. Była niewysoką, młodą i pełną powabu istotą o szczupłej sylwetce. Jej blada cera stanowiła dość rzadko spotykany widok u wieśniaczki, jaką niewątpliwie była. Nieoczekiwana wizyta ją zaskoczyła.

– Czego chcesz?! – wykrzyknęła z wściekłością. Wystrzeliła przy tym ślinę, która pofrunęła niczym pocisk, lądując na jego piersi.

Udał, że tego nie widział. Zwilżone od łez policzki kobiety oraz jej przetłuszczone włosy budziły w nim współczucie pomieszane z troską.

– Pomogę pani mężowi – oznajmił. – Nie mam zamiaru pani skrzywdzić.

Kiedy odwiedził żonę Marcusa, miał ten sam co zawsze czarny płaszcz z kapturem, niewiele różniący się od okryć noszonych przez inkwizytorów. Dodatkowo obwiązał twarz chustą, tak by kobieta nie mogła zapamiętać jego wyglądu. Widać było tylko jego czarne jak węgiel oczy.

– Inkwizytorzy też tak mówili – odparła, przeszywając go wzrokiem na wskroś. – Wynoś się stąd!

– Och, proszę wybaczyć, miła pani, lecz nie należę do tego plugawego towarzystwa. Jestem człowiekiem wielkiej wiary, wiary w człowieka, nie bożki zezwalające ludziom na łatanie dziur niewiedzy. Upraszam więc o należny szacunek.

– Kim pan właściwie jest? – zapytała smutnym tonem. – Dlaczego miałbym panu uwierzyć, panie…?

– Damien. Mów mi Damien – powiedział, po czym dodał z przekąsem: – Pytanie raczej brzmi, dlaczego miałabyś mi nie wierzyć. I co masz do stracenia, prócz głowy męża, rzecz jasna?

Patrzyła na niego swoimi niebieskimi oczami w zupełnej ciszy.

– Mogę spocząć obok pani? – zapytał.

– Proszę – zaprosiła go, zrezygnowana. – Zaparzyć ziół?

– Jęczmień to napitek, jakiego potrzebuję. Oczywiście jeśli to nie problem.

– Och, nie! – Machnęła ręką. – To żaden kłopot. Raptem kilka miesięcy temu otwarliśmy z mężem oberżę. Wie pan, powodzi nam się. To znaczy, powodziło się do czasu, kiedy nasi sąsiedzi nie sprowadzili do miasteczka tej kościelnej hołoty.

– Droga pani Babette – rzekł, rozglądając się na boki. – Ściany mają uszy. Zapewniam panią, że mamy podobny stosunek do poczynań panujących nam papieży i wspierającej ich świty, wszakże zachowałbym rozwagę, wypowiadając na głos słowa, które mogą ściągnąć na panią wiele cierpienia, ale i mnie wyrządzić wiele szkód… Co prawda nie czuję strachu przed… yhm – odchrząknął i przełknął ślinę, przytykając zaciśniętą dłoń do ust – hołotą, jak to pani śmiało ujęła, jednak doradzam powściągliwość w emocjach. Zwłaszcza ze względu na pani córkę, której na pewno przyda się choć jeden opiekun, nieprawdaż? A właśnie – rozejrzał się wokół – gdzie ona jest?

– Skąd pan wie, jak mam na imię i że mam dziecko?! – Kobieta nagle dopadła noża leżącego na kuchennym kredensie.

– Gdybym chciał pozbawić panią życia, już dawno bym to uczynił – odparł bez emocji. – Inkwizytor, który aresztował Marcusa, nie jest mi obcy, dlatego jestem przekonany o niewinności pani męża. Obserwuję Casimira od dłuższego czasu i znam go na wskroś. W Awinion, gdzie od wielu wiosen dręczył niewinnych ludzi, nie zdołałem dobrać mu się do skóry. Przeszłość jest naszym łącznikiem i to idealne miejsce do zamknięcia raz na zawsze wszystkich różniących nas spraw. Proszę – ciągnął cierpliwie – usiądź, porozmawiaj ze mną, a być może będę w stanie zaradzić twoim nieszczęściom. Nożem można zamieszać piwo, to, którym miała mnie pani uraczyć.

Widział, że Babette bije się z myślami, że zastanawia się, czy może zawierzyć nowo poznanemu mężczyźnie. Szybko doszła do wniosku, że jedyna szansa na uratowanie najbliższych stała właśnie przed nią. Wyciągnęła więc z kredensu ogromny drewniany kufel, wypełniła go gęstym, kryształowym trunkiem i podała Damienowi.

Kwaśny smak i brak choćby iskry goryczy sprawiły, że zastanowił się, czy wiodło im się aż tak dobrze, jak zapewniała. Krótko warzony napój smakował bardziej jak skisłe mleko, aniżeli złocisty nektar Bogów, w których – jak warto zaznaczyć – nie wierzył. Jednakże rynek nie znosi próżni, a prosty, biedny chłop preferuje tańsze szczyny kosztem dobrej jakości jęczmiennego wywaru. Im tańszy trunek, tym mniej czucia w kubach smakowych pospólstwa. Ciekawa zależność.

Dom Marcusa i Babette był całkiem sporych rozmiarów. Kuchnię przyozdabiało kilka tandetnych malowideł z polnymi kwiatami, teraz opartych o ścianę. Widać, że Babette próbowała uprzątnąć bałagan pozostawiony przez straż. Blat zaśmiecały gliniane kubki, które w panującym zmroku przypominały nory dla zalękniętych karaluchów. W izbie stał prostokątny stół, tak duży, że można było przyjmować kilkoro gości jednego wieczoru. Na stole umieszczono lichtarz z trzema do połowy wypalonymi świecami z łoju świńskiego oraz półmisek dojrzałych owoców z przydomowego sadu. W rogu obok paleniska piętrzył się kredens z drzwiczkami trzymającymi się na jednym zawiasie. Dom miał dwie izdebki sypialniane, co jak na tę klasę społeczną stanowiło osiągnięcie godne pozazdroszczenia. Damien wciąż nie dostrzegał córki Babette.

– Śpi w pokoju – rzekła, jakby czytając mu w myślach. Zasiadła ponownie na krześle, z którego wcześniej tak gwałtownie wstała.

Damien pokiwał głową, rozsiadł się wygodnie i dłonią zachęcił Babette do mówienia.

– Cała ta sprawa ma swój początek kilkanaście niedziel temu – powiedziała wreszcie. – Prowadziliśmy swoje gospodarstwo, urabialiśmy się po łokcie dzień i noc, by polepszyć swój byt. Mąż pracował w pocie czoła, nie jadał nic prócz kolacji i prędkich śniadań. Mamy sporo ziemi i zwierzęta, które chcieliśmy sprzedać, jak tylko uzbieramy na otwarcie karczmy. Takie powzięliśmy postanowienie. Wiedzieliśmy, że trzeba będzie użerać się z pijakami, jednak to zawsze łatwiejszy pieniądz niż orka od świtu do zmierzchu i dojenie krów od bladego ranka. Ja opiekowałam się córką, domem oraz sadem. Cieszyliśmy się z mężem dobrą opinią wśród sąsiadów, aż pojawił się tu możny Bastian Gauthier. Szlachcic ten odwiedził nasz dom kilka dni po swoim przybyciu do Aiglun. Z początku wydawał się miły. Witał nas dobrym słowem, a wieczory przesiadywaliśmy, śmiejąc się i rozmawiając do późnych godzin. Okazał się też przemiły dla naszej córki – zabawiał ją, kiedy my byliśmy wykończeni pracą, zabierał na spacery. Oliwia była nim zauroczona. Dziwiliśmy się z mężem, co taki człowiek robi w domu jak ten, z ludźmi takimi jak my. Ta chata – pokręciła głową – jeszcze parę miesięcy temu była ruderą. Udało nam się dobudować pokoik dla córki, kupić nowe garnki czy choćby słabej jakości obrazy, w których jestem zakochana. Wie pan, uwielbiam naturę, w zasadzie wszystko, co z nią związane. Ale nie o tym miałam gadać. Im więcej czasu spędzaliśmy z Gauthierem, tym rzadziej chcieli widywać nas sąsiedzi. Byliśmy przekonani o ich zazdrości, więc niespecjalnie nas to bolało. Przybył do nas szlachcic z prośbą o poradę, na co zwrócić uwagę przy zakupie ziemi, a na niej znamy się jak mało kto, zawsze dobrze na niej zarabialiśmy. To musiało denerwować ludzi. Człowiek z wyższych sfer, szlachcic, z nami? Rozumie pan? – spytała bardziej siebie niż jego. – Dni mijały, a nam powodziło się coraz lepiej. Od dłuższego czasu było na tyle dobrze, że mój mąż mógł w końcu zainwestować w starą, ale dużych rozmiarów chatę. Stworzyliśmy tam całkiem przyjemną oberżę, oczywiście jak na warunki panujące w mieście. W zasadzie z dnia na dzień przybywało gości. Nie musieliśmy sprzedawać ziemi, po prostu daliśmy pracę kilku ludziom ze wsi. I nagle, jak za dotknięciem magicznej różdżki, Gauthier przestał się odzywać. Nie odwiedzał już nas, nie witał się z nami na niedzielnej sumie. Wie pan, chodzimy do kościoła, mimo że nie jesteśmy wierzący. Jak sobie nie zapracuję, to i nie wymodlę. Ale nie chcemy być na językach. Mieszkańców kłuł w oczy nasz dostatek. Zaczęli nas obrażać, nazywali mnie dziwką, męża złodziejem. Jakbyśmy wyciągnęli pieniądze z ich sakwy. Raz nawet Marcus pobił się z jednym z sąsiadów, Babinem, tym, który powiedział proboszczowi o ciemnych praktykach mojego męża odprawianych w lesie przy łunie księżyca.

– A odprawia je? – przerwał jej z uśmiechem skrytym pod ciemną chustą.

– Odprawia – stwierdziła drwiąco. – I tańczy, ja razem z nim, a diabeł przygrywa nam na harfie. Panie Damien – wstała – Marcus chodzi po lesie, kto wie, może nawet pali ogniska, śpiewa i buja się na wietrze, ale klnę się na moje dziecko, że nie jest opętany. Doszły nas słuchy, że do miasteczka przybędzie wielki inkwizytor z Awinionu. Tak też się stało i wspólnie z księdzem odstawili ten swój cyrk, gdzie co odważniejszy mógł wyznać swoje grzechy, wydając przy tym heretyków. Nie muszę mówić, kogo wskazano. Babin i dwóch żebraków oskarżyło Marcusa.

– Przekonujące grono – rzucił z ironią. – A co z Gauthierem? On również oskarżył waszego męża?

– Nie, o dziwo, nie. Zaskoczyło mnie to. Odwiedziłam go wczoraj, prosząc o wstawiennictwo za Marcusem. Niestety, odrzekł, że zrobiłby wiele, aby go uwolnić, lecz nie może stawiać się wielkiej inkwizycji.

– Twierdzi, że się boi?

– Na to wygląda. Rozumiem, że opanowała go trwoga. Zresztą, któż nie lęka się czarnych płaszczy, podobnych do twojego? Tylko kuzyn mojego męża Stanislas miał odwagę powiedzieć, że to bzdury. Ale kto uwierzy rodzinie, gdy skazują sąsiedzi? I dlaczego ja ci to mówię?

– To już ustaliliśmy. Dziękuję ci za rozmowę i poczęstunek, zaproponowany, mimo warunków, w jakich przyszło ci mnie gościć. Zaręczam ci, że Bastian nie boi się inkwizycji. Postaram się uwolnić twojego męża i zwrócić go w jednym kawałku. Ciebie natomiast proszę, byś spakowała siebie, jego i córkę. Będziecie musieli uciekać z Aiglun. Idź do oberży, zabierz całe wasze oszczędności, przygotuj konie oraz jedzenie, najlepiej na parę dni. Nie jestem w stanie pomóc wam w ucieczce i znalezieniu schronienia. To należy do was. – Rozejrzał się wokół i rzucił: – Przynajmniej nie musisz sprzątać chaty.

Spytał jeszcze o miejsce zamieszkania Stanislasa i pokrótce wyjaśnił, co będzie musiała zrobić, po czym skierował się do drzwi. Chciała o coś jeszcze spytać, jednakże uciszył ją, podnosząc rękę. Zniknął tak szybko, jak się pojawił, w cieple gorącego sierpniowego powietrza.

Zerknął ponownie na Henriego, a następnie na kuszę z lekkiego i giętkiego drewna. Wykonano ją w odległych krainach wschodniego świata, za którym tak bardzo tęsknił. Wiele się tam nauczył – od tworzenia bełtów przez sztukę walki wręcz czy posługiwania się orężem aż po tworzenie magicznego dla ludów zachodnich czarnego prochu. Kultura wschodnia, a ja wraz z nią, pomyślał, prześcigamy Europę o setki lat. Spędził tam kilka wiosen i marzył o powrocie do tej cudownej kultury, krainy barw niespotykanych nigdzie indziej, nie tak szarych jak ulice i budowle, jakie spotyka się w miastach zachodniego świata. Marzył o powrocie do miast nie tak śmierdzących i zniszczonych jak centra wielkich francuskich aglomeracji.

Wziął głęboki wdech, wycelował w Henriego i spokojnie wypuszczając powietrze z ust, nacisnął spust. Bełt z ogromną energią wystrzelił prosto w czaszkę nieszczęśnika. Z kilku metrów słychać było trzask pękających kości skroniowych. Siła, z jaką mężczyzna został uderzony, pchnęła go na zimną, wilgotną ścianę, po której osunął się, wydając z siebie ostatni chrapliwy odgłos. Ponadto jakiś zewnętrzny żywioł zwrócił jego głowę w kierunku, z którego otrzymał śmiertelny cios. Niezmiażdżonym okiem spoglądał na swojego oprawcę, ukrytego w cieniu uchylonych drzwi.

Damien rozwarł wrota szerzej i od razu zrozumiał, jakich szkód narobił. Żuchwa Henriego zwisała na poszarpanym kawałku skóry, a on sam przypominał truposza rozkładającego się od kilku księżyców. Damien podszedł wolnym krokiem do ciała, z głowy – jeszcze przed momentem pełnej myśli, marzeń i planów – mocnym szarpnięciem wyciągnął zakończony metalowym grotem bełt. Wytarł go dokładnie o płaszcz nieboszczyka, po czym ponownie nabił nim broń. Za ścianą słyszał głosy drwiących i śmiejących się do rozpuku mężczyzn. Nie miał pewności, jak wielu ich było.

Casimir, ksiądz tego miasteczka, kronikarz i kat – wyliczał w myślach. Czterech na pewno. I Bastian. Do tego momentu plan był prosty. Dostać się do lochów, co mu się udało. Od teraz musiał improwizować. Nie chciał pukać, tylko ruszyć z całym impetem na drzwi, roztrzaskać je na co najmniej cztery części, wpaść do środka i zaskoczyć spiskujących. Nim zdecydował się na rozbieg, nacisnął niezauważalnie klamkę. Ucieszył się niezmiernie, gdy okazało się, że nie będzie zmuszony atakować swoim ciałem drewnianej zapory.

Otworzywszy drzwi na oścież, zlustrował błyskawicznie całe pomieszczenie. Pierwsze, co przykuło jego uwagę, to widok nienaturalnie wygiętego Marcusa ze związanymi za plecami nadgarstkami, wiszącego na wbitym w strop haku. Linę naprężał tłusty kat, podnosząc ciało cierpiącego mężczyzny. Klasyczna tortura umożliwiająca niewielkim nakładem sił wyłamanie biedakowi ramion ze stawów, na zawsze pozbawiając go pełnej sprawności. Na szczęście lina ściągająca jego łopatki ku górze nie była jeszcze wystarczająco naciągnięta. Zdążył.

Przesłuchanie dopiero się zaczęło i oprócz kilku siniaków oraz rozciętej wargi, z której na posadzkę kapała krew, Marcusowi nic strasznego się nie stało.

Za starym dębowym stołem tkwili niezdający sobie sprawy z obecności nowego przybysza ksiądz wraz z kronikarzem. W prawym rogu rozpoznał grubą, tęgą sylwetkę Casimira z Awinionu. Nie potrafił tylko określić położenia Bastiana. Czy to możliwe, że nie brał w tym udziału? – pomyślał.

Nikt nawet nie zdążył zareagować, a kat leżał już na ziemi – strzał z kuszy prosto w serce. Następnie Damien podszedł do oszołomionego inkwizytora, lewą dłonią sięgnął do własnoręcznie przyszytej kieszeni, wyciągnął kolejny bełt i załadował go do łoża. Prostując się, wypowiedział głośne:

– Deus vult! – I wystrzelił pocisk prosto w rozdziawione usta Casimira. Część zębów posypała się na ziemię. Za plecami usłyszał szmer. Gdy obejrzał się przez ramię, dojrzał, jak szara postać znika w pośpiechu za drzwiami.

– Panowie pozwolą na moment – rzucił w kierunku stołu okupowanego przez dwóch jegomości, którzy z niedowierzaniem ukazywali niepełne uzębienie, podobne do śpiącego już na zawsze Casimira. – Ani ze mnie diabeł, ani duch święty. Choć jak spojrzeć na to, kogo obwieszczacie świętymi, to wcale nie jestem na przegranej pozycji. Proszę jednak, byście zamknęli usta i uwolnili mojego przyjaciela. Aha – podniósł palec – i nigdzie się nie ruszać. Chyba że chcecie wyglądać jak wasz papieski wysłannik.

Wystarczyło spojrzeć na ich przerażone miny, by mieć pewność, że nigdzie się nie ruszą. Damien uśmiechnął się szeroko, po czym zniknął za drzwiami. Wybiegłszy z sali tortur, ujrzał lekki ruch w małym przedsionku, z którego tutaj trafił. Stało się to, czego najbardziej się obawiał – zauważono jego obecność. Nie mógł podążyć za Bastianem, uciekającym wprost do rady miejskiej. Chcąc uniknąć żołnierzy, musiał błyskawicznie zniknąć. Wrócił więc do komnaty przesłuchań, gdzie ujrzał zdjętego z haka Marcusa. Stał swobodnie, pocierając na przemian obrzmiałe nadgarstki.

– Czy ci dwaj brali w tym udział? Wiedzieli, że jesteś tu niesłusznie? – zapytał Damien Marcusa. Ten tylko skinął głową.

Damien, nie zwlekając, podskoczył do jednego i drugiego, zatapiając im ostrze w gardłach.

– Ten, który uciekł, zwał się Bastian Gauthier – odezwał się przerażonym głosem Marcus. – Szlachcic. On…

– Chciał przejąć cały twój majątek, o czym zapewne zdążyli cię właśnie poinformować. Nie mamy chwili do stracenia.

– Ale jak… – dziwił się poturbowany Marcus. – Skąd?

– Biegnij za mną. Czekają na ciebie żona z córką. Jeśli chcesz je jeszcze zobaczyć, to się pospiesz.

Biegli w dół ciemnym korytarzem, wpadając co rusz na siebie. Obijali się, głośno przy tym klnąc. Zamiast udać się tunelem prosto w kierunku ratusza, skręcili w przeciwną stronę, schodząc do niższej kondygnacji kościoła. Przekop był wąski. Mimo wystających korzeni i ociosów gnali szybciej od spłoszonej zwierzyny. Gdy już myśleli, że nigdy nie odnajdą wyjścia, w oddali ujrzeli migające białe światło. Za zaroślami czekała Babette z córką. Siedziała na koniu, trzymając za lejce dwa inne, z których jeden należał do Damiena.

– Bastian uciekł, mógł poinformować straże. – Damien dosiadł wierzchowca. Już miał ruszyć, gdy doszedł go melodyjny głos Babette:

– Poczekaj! To dla ciebie. – Rzuciła w jego kierunku antracytowy worek pełen brzęczących monet. – To podziękowanie.

– O nic nie prosiłem.

Nigdy nie prosił. Przywłaszczał sobie sakwy umarlaków, a ci, którym pomagał, sami okazywali swoją wdzięczność.

– Uciekajcie i żyjcie w ukryciu – dodał. – Inkwizycja, kościół, oni nie odpuszczą. Będą was szukać.

– Dlaczego nam pomogłeś? – spytał Marcus.

– Niestety dane mi było poznać Casimira. Obaj mieszkaliśmy w Awinionie, długo czekałem, aż opuści swój przytułek. Tam nie mogłem działać, za dużo straży i ciekawskich oczu. Dowiedziałem się, że zmierza do tego miasteczka, lecz nie wiedziałem, w jakim celu. – Uśmiechnął się w ich kierunku. – Teraz już wiemy, że wezwał go tutaj nasz szanowny przyjaciel. Pod przykrywką przesłuchania, mającego odbyć się zgodnie z prawem, zamierzał przejąć waszą ziemię, karczmę i ich Bóg wie, co jeszcze. Najwidoczniej w Awinion rozkradli już wszystko, co było do zrabowania, szukali łupów poza miastem. Koniec końców, udało im się. Dzisiaj miałeś zginąć, Marcusie. – Do Babette zaś powiedział: – Ciebie również by się pozbyli. Ale los się do was uśmiechnął. Zacznijcie od nowa, jak najdalej stąd.

Damien odjechał w stronę brzozowego gaju, nie odwracając się za siebie. Galopując, rozmyślał o tym, co go tu spotkało. Wiedział, że to dopiero początek jego drogi.

Rozdział II

Zbliżał się wieczór. Pomarańczowa poświata słońca przebijała się między gałęziami porośniętymi soczystą zielenią liści, atakując znienacka wysuszone policzki Jacques’a. Sierpień tego roku był wyjątkowo chłodny i obfity w deszcze, toteż skwarne popołudnie pozwalało odetchnąć od ciągłego suszenia garderoby i mrużenia oczu z powodu zacinających wściekle kropel. Nie znosił deszczu. Nie przepadał za nieuchronnie zbilżającym się chłodem jesieni ani tym bardziej za mroźną zimą. Tym razem również przymknął powieki, jednak w tej chwili chciał delektować się ostatnimi promieniami. Północno-wschodnie lasy przylegające do tłocznego Montpellier stanowiły kojącą paletę barw, źródło odprężających dźwięków i upajających zapachów dla zmęczonego ciała. Nozdrza wypełniły się delikatną wonią wilgotnych jeszcze gałęzi. Wyczuwał również lekko surowy, relaksujący aromat sosny, wymieszany z balsamiczną, orzeźwiającą nutką żywicy. Mógł przysiąc, że mimo dzielącej go odległości i swoistego muru, jakim były gęsto występujące dęby, czuł na skroniach bryzę Morza Iberyjskiego. W gęstwinie traw i powalonych wiatrem martwych pni tętniło życie chrząszczy, mrówek i ślimaków. Gdzieś z oddali dochodził stukot uderzanych w korę dziobów dzięciołów. Słyszał wszystkie małe gryzonie, pisk leśnych myszy czy charakterystyczne gardłowe chrząknięcia budzących się ze snu popielic. Kochał wędrówki. Podczas podróży od miasta do miasta, gdzie czekała go nieprzerwana walka z herezją i pogańskimi praktykami, odpoczywał na wydeptanych przez kramarzy ścieżkach. Jednak dzisiaj pierwszy raz od wielu tygodni zmierzał do okolic Montpellier nie po to, by nawracać, lecz na przyjacielskie odwiedziny opactwa, mieszczącego się dokładnie w Maguelone. Urokliwe położenie biskupstwa przy samym brzegu morza niewątpliwie miało swoje zalety. Jedną z nich był rozpościerający się z ostatnich kondygnacji kościoła widok na lazurowobłękitny horyzont, inną stanowił klimat. Zimy tu okazywały się znacznie łagodniejsze, dlatego tak chętnie opuszczał Awinion. I nawet niestraszne było mu widmo walk, jakie co dzień groziło Maguelone. Ta lokalizacja to łakomy kąsek dla piratów, nierzadko rabujących przybrzeżne tereny. Jacques tak ukochał sobie Maguelone, że mógłby oddać swoje życie w obronie miasteczka. Był też jednym z nielicznych, którzy odradzali przeniesienie opactwa w głąb Montpellier, a mówiło się o tym planie coraz głośniej. Uważał, że miejsce to jest umiłowane i naznaczone przez Boga, i mieszkańcy winni walczyć u boku straży, dbając przy tym o swój dobytek. Zdawał sobie jednak sprawę, że mimo władzy, jaką posiadał, i żądzy pozostawienia biskupstwa w spokoju, prędzej bądź później wizja przeniesienia murów klasztornych się ziści. Głęboko wierzył, że nie stanie się to za jego życia. Głęboko wierzył też, że podczas odwiedzin będzie mu dane spędzić czas w odosobnieniu. Nie miał najmniejszej ochoty na wspólne posiłki okraszone udręczającą dysputą na tematy nijakie. Bo choć szanował zakonników, doceniał ich obyczaje, wiedzę o zielarstwie czy umiejętność dalekosiężnych dywagacji teologicznych, to najzwyczajniej w świecie zmęczyła go podróż i marzył, by zanurzyć się w modlitwie. Porozmawiać z jedynym, który zawsze wie, kiedy i co powiedzieć. Niestety, klasztor ukazał się jego oczom dokładnie w czasie nieszporów. Gdy dotarł do krużganka, przywitał go Samuel z Hierro, trzymając w dłoni zniszczony, wiekowy psałterz.

– Poczciwy Jacques Begreon – rzucił z przymilającym się, acz nieco nerwowym uśmiechem śniady mężczyzna.

Jacques cieszył się szacunkiem braci zakonnych nie tylko w Maguelone, ale wszędzie tam, gdzie się pojawiał. Nie było to jednak uznanie, jakie inkwizytor zdobywał życzliwością. O, nie! To raczej bezwzględność i pogarda, z jakimi traktował wszystkich wokół siebie, powodowały w ludziach napięcie i chęć wkupienia się w jego łaski. Dlatego sam uśmiechnął się na słowa o poczciwym Jacques’u.

– Cóż cię do nas sprowadza? – dodał Samuel. – Do zimy jeszcze daleko.

– Jeśli pominąć piękno dzisiejszego popołudnia, sierpień zwiastuje nam rychłe nadejście śniegów. Wierzę jednak, bracie, że nie przeszkadzam.

– Ależ skąd! – rzucił zbyt szybko, wręcz przepraszająco. – Wiesz, panie, że u nas miejsca dostatek, szczególnie dla gorliwych sług Pana. Jak długo zamierzasz gościć w naszych skromnych progach?

– Tego jeszcze nie wiem – odparł. – Ile Bóg pozwoli, nim ponownie wezwie mnie do działań.

– Niezbadane są prośby naszego Ojca.

Jacques kiwnął tylko głową, bo chciał jak najszybciej udać się do swojej celi. Samuel nie dawał za wygraną. Wyciągnął przed siebie psałterz, otworzył go zwilżonym palcem mniej więcej na środku i dodał:

– Czy przed posiłkiem wybierzesz się z nami na wspólne modlitwy?

– Takie działania niszczą pracę naszych skrybów – rzucił, wskazując mokry palec zakonnika.

– Och, przepraszam – mówiąc to, wytarł opuszek o wierzch habitu. – Nim się inkwizytor pojawił, miałem otwarty śpiewnik, niestety zamknąłem go, gdy uradowałem się na twój widok. Niemniej uwaga słuszna i godna zastosowania.

– Czy moja cela jest dostępna? – Jacques zmienił temat.

– Oczywiście. Jeszcze wczoraj braciszek Cyprien zadbał o czystość w pokoju. Jakby wiedział, że inkwizytor przybędzie.

– Czy zatem pozwolisz, że nie skorzystam z zaproszenia i udam się na zasłużony wypoczynek?

Mimo – wydawałoby się – delikatnego i przepraszającego tonu, zdanie brzmiało niczym rozkaz, z którym Samuel nijak nie mógł się nie zgodzić.

– Naturalnie! – Pokiwał energicznie głową. – Czego tylko sobie życzysz. Poinformować opata o wizycie inkwizytora?

– W jakim celu?

Samuel nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Z jednej strony rzeczą naturalną było powiadomić przełożonego o nowym gościu. Z drugiej zdawał sobie sprawę, iż żadna odpowiedź nie zadowoli Jacques’a. Z nerwowych rozważań wydobył go sam inkwizytor.

– Nie ma takiej potrzeby. Jestem przekonany, że opat Guillaume ma dużo ważnych rzeczy na głowie, a my nie chcielibyśmy dokładać mu kolejnych obowiązków. Zgadza się, Samuelu?

– Święte słowa. Święte słowa…

– Czy sprawię wiele kłopotów, przyjacielu, jeśli poproszę cię o dostarczenie posiłku pod celę?

– Żadnego – zapewnił. – Sam dopilnuję, by jeszcze gorący trafił do inkwizytora.

– Zostaw go pod drzwiami. Chcę zająć się modlitwą. To znacznie ważniejsze niźli temperatura dania.

Nie czekał na odpowiedź Samuela. Pozostawił przy nim swojego wierzchowca i sam udał się do celi. Na szczęście nie spotkał już nikogo na swojej drodze. Zamknął pomieszczenie od wewnątrz i usadowił się na łożu. Z początku szukał dogodnej pozycji, co zajęło mu nieco więcej czasu, niżby chciał. Po chwili był już gotowy. Oparł kciuki na żuchwie i oburącz rozpoczął delikatny masaż skroni. Następnie przetarł oczy i policzki, podrapał się po głowie, by w końcu złożyć dłonie i zatopić się w długiej, odprężającej modlitwie. Kontemplował zażarcie i prawdziwie. Nikt nie był w stanie wyciągnąć go z transu, w jakim się teraz znajdował. Nie dochodziły go żadne dźwięki z zewnątrz. Dryfował pośród nicości, w pełnym przejęciu dyskutując ze Stwórcą. Było błogo, idealnie. Dokładnie tak, jak być powinno. I tylko gdzieś z tyłu, gdzieś głęboko w czaszce dochodziło go stłumione brzmienie. Nie wiedział jeszcze, co ono oznacza. Wiedział natomiast, że jest to głos samego Boga, który już niedługo przyniesie mu odpowiedzi na wszystkie dręczące go pytania. I tylko dziwne przeczucie kazało mu sądzić, że stoi przed nim coś większego, jakieś zadanie, które zbliża się nieuchronnie. I wiedział, że jak zawsze będzie na nie gotowy…

Rozdział III

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Spis treści:

Copyright © Oficynka & Adrian Kwiatkowski, Gdańsk 2021

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Książka ani jej część nie może być przedrukowywana

ani w żaden inny sposób reprodukowana lub odczytywana

w środkach masowego przekazu bez pisemnej zgody Oficynki.

Wydanie pierwsze w języku polskim, Gdańsk 2021

Opracowanie redakcyjne: Wioleta Żyłowska

Projekt okładki: Anna M. Damasiewicz

Grafiki na okładce: Jacques Callot, The Pantaloon or Cassandre

Jacques Callot, The hanging, from the suite

© Daria Karpova | Depositphotos.com

ISBN 978-83-66899-89-6

www.oficynka.pl

email: [email protected]

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek