Seria kryminałów kulinarnych. Diabelski owoc ebook

Dla Cornelii

Aaron Keitel lewą ręką odciągnął zamek pistoletu samopowtarzalnego i zwolnił mechanizm. Uniósł broń nad głowę i wycelował ją w gęste listowie, w którym, jak się spodziewał, kryły się te przeklęte ptaki. Ptaki krzyczały, i to od wielu godzin, nieprzerwanie, z wściekłością wrzeszczały na małą grupkę obcych, która ośmieliła się wtargnąć w ten odległy zakątek.

Amerykanin oparł palec na spuście i wyobraził sobie, jak celując w drzewa, opróżnia cały magazynek walthera P99, wszystkie piętnaście naboi. Wyobraził sobie, jak gałęzie, liście i zakrwawione pióra sypią się na wszystkie strony. Bo niby czemu nie? Z pewnością byłby potworny hałas, ale przynajmniej ptaki przestałyby wrzeszczeć.

Keitel opuścił broń. Musi wziąć się w garść. Wiedział, że ekspedycja na wyżynę Aramia, trudno dostępną część Papui­-Nowej Gwinei, wyczerpie jego siły i zszarga nerwy. Ale brnęli przez wilgotną, parną dżunglę dopiero drugi dzień i było jeszcze trochę za wcześnie, by stracić rozum. Może później.

Zabezpieczył walthera i wsunął z powrotem do kabury przy pasie. Dopiero teraz zauważył na swoim goleniu owada wielkości pięści; wyglądał, jakby się zastanawiał, jaki kierunek obrać, po czym zaczął się wspinać w stronę krocza. Keitel potrząsnął nogą. Zachrzęściło, gdy wojskowym butem nadepnął krwiopijcę.

Stał w miejscu i się rozglądał. Jak okiem sięgnąć tylko drzewa splątane pnączami i nieprzeniknione zarośla wysokości człowieka. W tej południowej prowincji prawie nie było dróg ani osad. Kraina obfitowała za to w jadowite owady i zdradliwe bagna. Nie bez powodu tereny wzdłuż rzeki Aramia uchodziły za najbardziej nieprzyjemny rejon Papui­-Nowej Gwinei.

Brnąc dalej, Aaron Keitel otarł spocone ręce o kurtkę koloru khaki i mimowolnie się uśmiechnął. W Nowej Gwinei pewnie w ogóle nie było terenów, które dałoby się nazwać przyjemnymi, może z wyjątkiem hotelu Crowne Plaza w stolicy – Port Moresby. Cała cholerna wyspa zdawała się wilgotnym, parnym piekłem.

Po jakimś czasie Keitel zatrzymał się i dał znak wynajętemu spośród tubylców przewodnikowi, by zaczekał. Odkręcił butelkę z wodą, wziął duży łyk, a resztę wylał na sklejone potem i brudem jasne włosy. Potem rozdeptał szczególnie dziwnie wyglądającego chrząszcza wielkości świnki morskiej. Zwykle robactwo było mu obojętne. Brał udział w wyprawach w Indochinach, na Jawie, w deszczowych lasach Brazylii i w wielu innych. Przez te lata zdążył przywyknąć do wszelkiego rodzaju insektów o przeróżnych rozmiarach. Papua­-Nowa Gwinea była jednak wyzwaniem nawet dla doświadczonych globtroterów. Za dnia było tu gorąco i wilgotno, nocą zaś lodowato zimno. O spaniu w tej dziczy nawet nie było co myśleć, i to zarówno ze względu na klimat, jak i z powodu owadów, które uporczywie starały się wniknąć w każdy otwór ciała.

Przywołał do siebie przewodnika.

– Sekou, daleko jeszcze?

W przeciwieństwie do niego, ubranego w nowoczesną odzież wyprawową, drobny Gwinejczyk miał na sobie jedynie szorty i potwornie wyblakłą koszulkę drużyny piłkarskiej Manchester United. Nie pocił się i nie wyglądał na wyczerpanego.

– Niedaleko, sir. Tulai mają obóz tam dalej – odparł Sekou, wykonując nieokreślony gest w stronę wznoszącej się przed nimi ściany liści, gałęzi i lian. Keitel kiwnął głową, rzucił plastikową butelkę w zarośla i ruszył dalej.

Tulai byli plemieniem żyjącym w odległym zakątku wyżyny Oriomo na południowo­-zachodnim krańcu wyspy. Keitel prawie dwa miesiące spędził w stolicy kraju w pipidówie o nazwie Daru, by nawiązać kontakt z Ratu Kocą, najważniejszym wodzem Tulai.

Plemię zwykle nie było odwiedzane przez amerykańskich biznesmenów, a właściwie to w ogóle przez nikogo. Raz na kilka lat mógł w tę okolicę zabłądzić jakiś etnolog zainteresowany trybem życia łowców­-zbieraczy, stroniących od kontaktu z cywilizacją, lub też lingwista chcący studiować dziwny dialekt plemienia. Prawie nikt nie zajmował się tubylcami o wojowniczo pomalowanych twarzach i z przedziwnymi pióropuszami na głowach.

No i trzeba jeszcze dodać, że Tulai w 1952 roku zjedli czterech metodystów, którzy wyruszyli w podróż misyjną na ich tereny – stało się to więc w czasach, gdy większość plemion Papui­-Nowej Gwinei dawno porzuciła kanibalizm. Nie wiedziano dokładnie, czy Tulai wciąż trzymają się swoich tradycji kulinarnych. Taka sytuacja powstrzymywała nawet najtwardszych wielbicieli dżungli przed zapuszczaniem się na ich tereny bez pytania.

Do kwietnia tego roku Tulai byli zresztą Keitelowi obojętni. A ściśle mówiąc, do chwili, gdy przeczytał poświęconą temu plemieniu książkę brytyjskiego etnologa Leicestera Morrisa. Naukowiec spędził u Tulai kilka tygodni w latach siedemdziesiątych i badał ich styl życia.

Keitel regularnie czytał notatki i reportaże z podróży, z których mógł się dowiedzieć czegoś o nieznanej florze i faunie trudno dostępnych obszarów; należało to do jego obowiązków zawodowych. Monografia Morrisa o Tulai była z początku strasznie nudną lekturą i trzeba było dużej siły woli, by nie odłożyć książki zaraz po pierwszym rozdziale; metody polowań i struktury rodzinne tutejszych rdzennych mieszkańców wzbudzały u Keitela mniej więcej taką dozę zainteresowania, jak wyniki papuaskiej ligi krykieta. Wtedy jednak w relacjach Morrisa natrafił na ustęp, który go zelektryzował: „Tulai żywią się przede wszystkim plackami, które wytwarzają z miąższu sagowca. Do ich jadłospisu należą też węże i mięso pałanki szarej (Phalanger orientalis). W czasie świąt serwują również podobny do bakłażana owoc, nazywany czatwą. Podano mi ją z okazji ślubu jednego z synów wodza i bez wątpienia była to jedna z najsmaczniejszych potraw, jakiej zdarzyło mi się skosztować w trakcie moich podróży. Ośmielę się nawet stwierdzić, że czatwa była najwyśmienitszym daniem, jakie miałem okazję spożywać w całym swoim spełnionym życiu”.

Keitel z wykształcenia był karpologiem, botanikiem specjalizującym się w owocach i nasionach roślin. Owoc o nazwie czatwa był mu jednak zupełnie nieznany. Niezwłocznie skontaktował się z autorem książki. Profesor Morris był już wówczas na emeryturze, lecz wciąż miał żywo w pamięci wygląd i smak tajemniczego owocu, który w rozmowie telefonicznej z Keitelem określił jako „niezwykle korzenny i nieopisanie smaczny”.

Zaraz potem karpolog przeszukał wszystkie dostępne bazy danych, ale bez rezultatu. Owoc, którym tak się zachwycał Morris, pozostawał całkowicie nieznany. To odkrycie wyzwoliło w Keitelu ów gorączkowy stan euforii, jaki pojawiał się u niego zawsze, gdy natrafiał na ślad jakiegoś nowego owocu, bulwy czy korzenia. Tym razem jednak jego ożywienie było znacznie silniejsze niż zwykle. Znalezienie owoców czy jagód, na które nie natknął się jeszcze żaden botanik, było właściwie niemożliwe. Przy tym nowe okazy nadające się do zjedzenia były jeszcze rzadsze i w jego pracy uchodziły za główną nagrodę. Jeżeli zaś dodatkowo zaliczały się do kategorii „niezwykle smacznych”, były jak kumulacja na loterii.

Keitel wyjął z kieszeni paczkę marlboro. Kumulacja na loterii dobrze by mu zrobiła. Od czasu, gdy trzy lata temu odkrył w Andach podobny do orzecha owoc o nazwie paro, który w Stanach Zjednoczonych i Europie uchodził za bombę witaminową i cudowny lek spowalniający procesy starzenia się, trafiały mu się jedynie drobiazgi – rukiew z Kambodży, dobra do sałatek; sinawy kasztan z Chin zawierający niezwykle dużo wapnia. To były mile widziane nowinki dla wciąż poszukujących oryginalnych składników szefów restauracji w Tokio, Paryżu czy Los Angeles. Ale wielkich pieniędzy to nie dawało.

Idący przed nim Sekou krzyknął coś w języku, którego Keitel do tej pory nie słyszał. Spojrzał w tamtą stronę i zobaczył trzech mężczyzn wychodzących z gęstwiny. To musieli być wojownicy z plemienia Tulai. W ich nagie ciała wtarte było czarne błoto, na którym widniały wymalowane białą farbą linie, przypominające Keitelowi wzory w kurzą stopkę na angielskich tweedowych marynarkach. Cała trójka miała na sobie jedynie drewniane rurki, które zakrywały penisy. Każdy z nich trzymał w ręce po kilka niedużych włóczni.

Po krótkiej rozmowie z przewodnikiem Keitela wojownicy zawrócili, pokazując obcym, by podążyli za nimi.

– Co oni mówili, Sekou? – krzyknął Keitel.

– Oni nas zaprowadzić do wódz. Oni mówić, Ratu Koca cieszyć się odwiedziny.

– No pewnie, że się cieszy – burknął Keitel. – Biorąc pod uwagę to wszystko, co ze sobą wleczemy, to pewnie interes jego życia. – Obszar zamieszkiwany przez plemię Tulai był do tego stopnia odosobniony, że nie można tam było dotrzeć nawet za pomocą wszechobecnych w Papui­-Nowej Gwinei taksówek powietrznych. Część umowy, którą już wcześniej wynegocjował z wodzem przy pomocy pośredników, stanowiło zaopatrzenie plemienia w różne towary, do których transportu musiał zatrudnić aż ośmiu tragarzy. Mężczyźni taszczyli na plecach przez dżunglę skarby z odległej cywilizacji: garnki, noże, haczyki na ryby, ale też liczne specjalne radioodbiorniki, które mogły działać bez baterii, oraz skrzynkę wiśniowej coca­-coli. Na to ostatnie Ratu Koca wyraźnie nalegał.

– Pytałeś ich może o owoc czatwy? Zebrali ich wystarczającą ilość? I wykopali też całą roślinę zgodnie z umową?

Sekou nic nie powiedział, ale kiwnął głową. Keitel mimo upału zaczął drżeć. W sumie zainwestował w tę ekspedycję jakieś pięćdziesiąt, sześćdziesiąt tysięcy dolarów, z czego znaczna część pochodziła z jego własnych oszczędności. Jeśli cała ta sprawa nie wypali, jego dotychczasowa, dość obiecująca kariera foodscouta prawdopodobnie się zakończy.

Po półgodzinnym marszu grupa dotarła na niewielką polanę. Po lewej stronie wznosiły się trzy drewniane chaty na palach. Po prawej, na ubitej ziemi, mieściło się legowisko wyłożone matami z łyka. Siedziało tam piętnastu Tulai, którzy przyglądali się przybyszom z mieszaniną zaciekawienia i respektu.

– To on jest wodzem? – spytał Keitel, kierując wzrok na starszego, siwowłosego mężczyznę pośrodku legowiska. Na głowie miał wysoki pióropusz z barwnych piór, a jego muskularne ręce i tors pomalowane były żółtą farbą.

– Tak, to wódz – potwierdził Sekou.

Keitel uśmiechnął się i postąpił kilka kroków w stronę Ratu Kocy. Ukłonił się przed nim.

– Pozdrawiam czcigodnego wodza i cieszę się, że mogę robić z nim interesy.

Podczas gdy Sekou tłumaczył grzecznościowe formułki, Keitel rozglądał się wokół. Dostrzegł to, na co liczył – na wpół ukryte w zaroślach, ułożone w czymś w rodzaju drewnianego koryta leżały dziesiątki owoców o niebieskawym odcieniu. Miały kształt bakłażana, ale były wyraźnie większe, mniej więcej długości przedramienia. Owoce czatwa. Dokładnie takie, jakie opisał profesor Morris.

Z tych myśli wyrwał go głos Sekou:

– Wódz zaprasza pana, by się do niego przysiąść.

Amerykanin zajął miejsce obok uśmiechniętego wodza i gestem dał znak tragarzom, by otworzyli plecaki. Następnie pokazał Ratu Kocy towary na wymianę. Wódz przyjrzał im się, a potem wskazał jednemu ze swych ludzi, by podał mu wiśniową colę. Ratu Koca otworzył puszkę i upił łyk. Nim przełknął ciepły napój, kilka razy przepłukał nim usta. Zachowywał się przy tym niczym krytyczny sommelier, który upewnia się co do jakości szczególnie drogiego bordeaux. Ratu Koca uśmiechnął się. Sztuczny wiśniowy aromat zdawał się zadowalać jego podniebienie. Gdy wódz zakończył degustację, Keitel przerwał milczenie.

– Sekou, powiedz mu, że po tak długiej podróży jestem trochę głodny i chętnie spróbowałbym czatwy.

Gdy wódz usłyszał słowo „czatwa”, wydał jakieś polecenie siedzącej za nim kobiecie. Po chwili położyła na ziemi przed Keitelem wielki liść. Na tej prowizorycznej tacy leżały cztery czatwy przecięte wzdłuż. Wyglądało na to, że owoce prażono nad otwartym ogniem. Keitel chwycił jeden kawałek i wgryzł się weń mocno.

Musiał panować nad sobą, by natychmiast nie wypluć tego kęsa. Miąższ owocu miał konsystencję przejrzałego awokado i gorzki, oleisty smak. Keitel skrzywił się, na co Ratu Koca i jego ludzie wymienili znaczące spojrzenia i zaczęli chichotać.

Wódz przez chwilę mówił coś do Sekou. Ten przetłumaczył:

– Mister USA za niecierpliwy, myśleć Ratu Koca. On mówi, czatwa tak się nie je.

W tej samej chwili inna kobieta przyniosła miskę z parującą, żółtawą pastą. Wódz zaczął gestykulować i sięgnął po połówkę owocu. Wziął mały kawałek kory leżący obok miski i posmarował czatwę odrobiną pasty. Następnie podał Keitelowi przygotowany w ten sposób owoc. Amerykanin przyjął go i skosztował.

Dopiero gdy Sekou zaczął klepać go po ramieniu, Keitel zauważył, że po policzkach spływają mu łzy. Połowa owocu, którą trzymał w ręce, znikła.

– Wszystko w porządku, sir?

– Tak, wszystko w porządku, Sekou. – Keitel ugryzł kolejny kawałek czatwy. – Czuję się świetnie.

To ostatnie zdanie przeszło w szloch.

Z małego tarasu „Deux Eglises”[1] Xavier Kieffer miał doskonały widok na ulicę, która od dzielnicy europejskiej na wzgórzu Kirchberg wiła się w dół w stronę Clausen. Było już późne popołudnie, ale w zasięgu wzroku nie było ani jednego samochodu. Kieffer westchnął i z mokrą ściereczką w ręce odwrócił się ku drewnianym stołom ustawionym na zewnątrz restauracji.

„Deux Eglises”, której był zarówno kucharzem, jak i właścicielem, stanowiła ulubione miejsce spotkań wielu unijnych urzędników. Na naszpikowanym budynkami administracyjnymi wzgórzu we wschodniej części miasta znajdowało się tylko kilka koszmarnie drogich restauracji dla snobów, które miały raczej wątpliwą reputację; była tam też kafeteria, ale tę zamykano o wpół do szóstej. Lokal Kieffera na zboczu Kirchberg przyciągał więc wielu fonctionnaires, którzy w drodze do domu lubili jeszcze wstąpić na jakąś dobrą przekąskę lub kieliszek rivanera[2].

Było to o tyle zadziwiające, że Kieffer uparcie wzbraniał się przed schlebianiem kulinarnym gustom nowo przybyłych do miasta Niemców, Brytyjczyków czy Hiszpanów. W karcie jego „Zwou Kierchen” na próżno by szukać tapas czy sznycla. Zamiast tego niezłomny w swych preferencjach gastronomicznych Kieffer niestrudzenie serwował gościom mozelsko­-frankońskie klasyki, takie jak Judd mat Gaardebounen oraz friture de la Moselle, a także własną ulubioną potrawę: ociekający tłuszczem Gromperekichelcher, czyli luksemburski placek ziemniaczany.

Kieffer przetarł wszystkie stoły na tarasie, ale nie robił sobie wielkich nadziei, że tego wieczoru pojawi się wielu gości. Może później przyjdzie kilku miejscowych i zamówią egzotyczne specjały, takie jak Kuddelfleck albo Träipen, których co prawda nie było w karcie, ale jeśli o nie poproszą, to chętnie je przygotuje. Ale poza tym dziś wieczorem klienci będą raczej deficytowym towarem. Pewnie nie pojawi się nawet jego przyjaciel i stały gość Pekka Vatanen. Tak jak większość ważnych urzędników unijnych z Luksemburga, był teraz w Brukseli, gdzie w tym tygodniu zbierał się Parlament Europejski.

Ze względu na tygodniowe obrady, na Kirchberg panowała grobowa cisza. Miały tu swoją siedzibę między innymi służby Parlamentu Europejskiego, które odpowiadały za to, by zbroić europosłów w liczby i fakty. Większość współpracowników wyruszyła w ślad za deputowanymi do Brukseli, gdzie zbierały się komisje parlamentu. Ci nieliczni, którzy pozostali, korzystali z nieobecności przełożonych, by po cichu zaraz po obiedzie opuścić wymarłe biurowce.

Dopiero w przyszłym tygodniu unijny cyrk wędrowny wróci do Luksemburga. A wtedy „Deux Eglises” znów wypełni się bogatymi Niemcami, Litwinami i Włochami. Do tego czasu Kiefferowi nie pozostawało nic innego, jak trochę posprzątać, zająć się księgowością i sprawdzić zapasy żywności, przypraw i win. Zwłaszcza ta ostatnia czynność w tak słoneczny wrześniowy dzień była całkiem przyjemną perspektywą na resztę wieczoru.

Przecierał właśnie ostatni stół, gdy Claudine otworzyła drzwi na taras. Młoda kobieta sprawiała wrażenie zdenerwowanej. Claudine od czterech lat pracowała u niego jako gardemanger, choć w rzeczywistości potrafiła przygotować wszystko, co znajdowało się w karcie dań. Kieffer planował przekazać jej tego wieczoru kuchnię, wziąć butelkę auxerrois i usiąść w słońcu na tarasie nad listą zamówień. Gdy ich spojrzenia się spotkały, zaczął przeczuwać, że nic z tego nie będzie.

– Mamy gościa, Xavier, i chyba lepiej by było, żebyś mu się przyjrzał.

– Dlaczego? Jest w nim coś szczególnego? Należy do rodziny wielkiego księcia? A może jeszcze gorzej, jest członkiem Komisji Europejskiej?

Claudine przewróciła oczami.

– Myślę, że jest krytykiem. Tak wygląda. Francuz, marudny, przegląda kartę jak jakiś rewident.

Kieffer dostawił krzesło i spojrzał na nią zaskoczony.

– Przyjechał samochodem? Sprawdziłaś wóz?

– Oczywiście. Wielki peugeot, francuska rejestracja.

– Jaki departament?

– 38. Isère.

Kieffer powoli pokiwał głową i zapalił ducala. Wielu Francuzów kręciło nosem na luksemburską kuchnię, bo wydawała im się zbyt wulgarna, zbyt treściwa, czy też inaczej mówiąc: zbyt niemiecka. Mimo to francuscy goście w „Deux Eglises” wcale nie należeli do rzadkości. Większość rejestracji ich samochodów świadczyła jednak o tym, że przyjechali z departamentu paryskiego – to te z numerami zaczynającymi się na 75 – albo ze Strasburga, z 67 na początku.

Z departamentu Isère i jego stolicy Grenoble do położonej na uboczu restauracji Kieffera nikt właściwie nie trafiał. Rzadko pojawiali się tu turyści czy biznesmeni w podróży służbowej. Większość wycieczkowiczów wpadała w pułapki zastawione na turystów na Place d’Armes i nawet ci najbardziej żądni przygód, których drogi prowadziły z ville haute[3] do ville basse[4], lądowali w małych, modnych knajpkach, które pojawiły się wokół odrestaurowanego browaru w centrum Clausen.

Jeśli ktoś nie znał miasta zbyt dobrze, znalezienie „Deux Eglises” było dla niego prawie niemożliwe. Kieffer nie miał więc żadnej przygodnej klienteli, a do jego lokalu, oferującego miejscowe specjały, nawet samochodem niełatwo było dotrzeć. Co prawda restauracja położona była zaledwie kilkaset metrów od śródmieścia, ale ze względu na pionowe ściany skalne, które oddzielały od siebie górną i dolną część miasta, trzeba było najpierw opuścić centrum i skierować się na położone na wschód od niego Kirchberg, a następnie wjechać dość niepozornym przejazdem obok filharmonii na krętą uliczkę o nazwie Milliounewee, opadającą po stromym, porośniętym zboczu w stronę doliny Alzette.

Jadąc tą serpentyną, po kilkuset metrach docierało się do małej, średniowiecznej bramy miejskiej, która dla większych samochodów była nie do pokonania. Jeśli jednak kierowcy udało się przecisnąć przez to ucho igielne, to dalej mógł się poruszać tylko spacerowym tempem, gdyż prowadząca zboczem droga coraz bardziej się zwężała, a w dodatku była nieoświetlona i wieczorem łatwo było przeoczyć dwie niebieskie latarnie, wyznaczające wjazd na parking.

Kieffer zapalił jeszcze jednego papierosa. Nikt nie trafiał tu przypadkiem, a numery rejestracyjne peugeota były bardzo podejrzane. Każdy wiedział, że większość francuskich samochodów z leasingu i z wypożyczalni miała numery zaczynające się od 38, bo tam właśnie największa wypożyczalnia samochodów we Francji rejestrowała swoje auta. Każdy gastronom wiedział zaś, że testerzy największych przewodników po restauracjach, Gabina i Levoir­-Brilleta, jeżdżą firmowymi samochodami z numerami 38 i że większość tych wozów to peugeoty.

– W porządku, Claudine – powiedział Kieffer i przydeptał niedopalonego ducala. – No to do boju!

Restauracja Kieffera mieściła się w trzykondygnacyjnym kamiennym budynku z dachem krytym gontem, z otworami strzelniczymi i dębowymi drzwiami z żelaznymi okuciami. Cały ten obiekt wyglądał jak mały warowny zamek. Francuzi wznieśli tę budowlę na zboczu w XIX wieku, w trakcie okupacji za czasów Napoleona. Miała zapewnić schronienie żołnierzom wypatrującym zbliżających się sił wroga.

Sam lokal znajdował się na parterze, kuchnia zaś na pierwszym piętrze. Xavier Kieffer stał na swoim miejscu przy kuchennej windzie i czekał na dzwonek obwieszczający przybycie małej kabinki. Gdy usłyszał dzwonienie, podniósł klapę i wyjął podkładkę z klamrą, pod którą umieszczono karteczkę z zamówieniem.

– I co chce? – krzyknęła Claudine z głębi kuchni, nie podnosząc głowy znad płyty roboczej. Wielkim nożem w zawrotnym tempie kroiła marchewki na cieniutkie paseczki w stylu julienne.

– Sałatkę.

– Tylko sałatkę?

Kieffer spojrzał na karteczkę, na której Jacques zapisał zamówienie tajemniczego Francuza. Kelner posłużył się szeregiem skrótów: 2 Sal, 3 Bou, C4 Pat, 17 Civ m. Grom, 26 Que. Kieffer znał na pamięć kartę dań w swoim lokalu. Z zamówienia wynikało następujące menu:

Zielona sałatka

Bouneschlupp

Rieslingpaschtéit

civet de lièvre, Façon luxembourgeoise

Quetscheflued mat Vanilleglace

– Chce zupę z fasolki, paszteciki, potrawkę z zająca i na deser tartę śliwkową.

– To tester, mówię ci.

– Albo po prostu jest głodny i nie ma pojęcia, jak duże są nasze porcje.

Kieffer pozostawił Claudine z paseczkami w stylu julienne. Zszedł po stromych schodach do lady, gdzie wydawano napoje. W lokalu zdążyło się pojawić kolejnych trzech gości, ale poza tym było pusto. Wziął do ręki kartę win i spojrzał pytająco na Jacques’a. Kelner pokręcił głową.

Kieffer wcisnął kartę pod pachę i ruszył w stronę stolika, przy którym siedział domniemany krytyk kulinarny. Mężczyzna zajmujący miejsce w narożniku na drewnianej ławie miał zaczesane do tyłu czarne włosy. Spojrzał na Kieffera przez trochę staromodne, brązowe rogowe okulary. Mógł mieć około czterdziestki, nosił niebieską koszulę, sztruksową marynarkę w kolorze czekoladowym i klubowy krawat w paski. Francuz – pomyślał Kieffer – który próbuje wyglądać jak angielski szlachcic? Może być niezła zabawa.

Ponieważ na ten widok trudno mu było powstrzymać uśmiech, na wszelki wypadek przybrał wyraz twarzy radosnego szefa kuchni.

– Bonsoir, monsieur. Zechciałby pan rzucić okiem na naszą kartę win?

– Chętnie – odparł Francuz tonem, który raczej nie wskazywał na zainteresowanie. Przyjął kartę, znudzony spojrzał na stronę, na której była otwarta, a potem ją zamknął. Przyjrzał się Kiefferowi. – A co pan by doradził?

– Do głównego dania i przystawki pasowałby riesling z doliny Mozeli, powiedzmy Stiercherg z Wormeldange. A do potrawki z zająca może czerwone…

– A jakie późne burgundy może pan zaoferować? – przerwał mu Francuz i  nie zaszczycając Kieffera kolejnym spojrzeniem, znów zaczął wertować kartę win.

– Mamy Markusberg z Schengen.

– Może być.

– A do deseru może Mirabelle, monsieur?

– Z której gorzelni?

– Tasselbach, niedaleko Septfontaines, pięć tysięcy butelek rocznie, trudno dostępny. W mojej opinii najlepszy.

– Hmm. No dobrze, niech go pan poda.

No dobrze. Kieffer poczuł, że coś zaczyna się w nim gotować. Nie był specjalnie przewrażliwiony i niełatwo było go obrazić – z dwoma wyjątkami. Pierwszą rzeczą, której nie znosił, był pogardliwy ton. Drugą, która potrafiła doprowadzić go do szału, było lekceważenie jakości proponowanych przez niego produktów. Może to była tylko mała restauracja i jego karta dań zawierała dość proste klasyki, ale jeśli był z czegoś dumny, to z wyboru oferowanych towarów.

Kieffer poświęcał dużo czasu i energii na konieczne badanie rynku. Zaliczały się do tego długie objazdy po regionach słynących ze wspaniałych dań i wyrobów, takich jak prowincja Lyonnais czy luksemburska dolina Mozeli. Miał okazję spróbować przynajmniej osiemdziesięciu różnych sznapsów z mirabelki i Tasselbacher był z całą pewnością najlepszy. Siedzący przed nim człowiek nie miał o tym po prostu żadnego pojęcia. Kieffer wciągnął głęboko powietrze i powiedział:

– Z przyjemnością, monsieur. Dziękuję bardzo.

Rozgniewany wrócił do kuchni, by przypilnować potrawki z zająca. Jeśli Francuz rzeczywiście był testerem restauracji, należało mu zaprezentować porządne menu, nawet jeśli był tumanem, w dodatku niesympatycznym. To zresztą dotyczyło chyba wszystkich testerów. Kieffer otworzył piec i rzucił okiem na casserole, w którym pichciły się podlane czerwonym winem marynowane kawałki zająca z paskami wędzonego boczku i cebulką perłową. Jeśli chodziło o krytyków kulinarnych, to nie miał się właściwie czym martwić. Jego stała klientela nie przychodziła tu w końcu z powodu wpisów w przewodniku Gabina i w przyszłości nadal będzie odwiedzać jego lokal. Ale oczywiście nie miał zamiaru drażnić krytyka, skoro już się pojawił. To uchybiłoby jego godności kucharza.

Nawet jeśli tester zachwyci się potrawką z zająca, nie będzie to miało większego wpływu na „Deux Eglises”. Kieffer świetnie zdawał sobie sprawę, że jego mała restauracja nigdy nie trafi do przewodników Gabina czy Levoir­-Brilleta. Dostał już nauczkę w „Renard Noir” w Szampanii, jednogwiazdkowej restauracji, której szefowi kuchni udało się nawet później uzyskać drugą gwiazdkę. Miał więc pojęcie o kryteriach, jakimi kierowały się francuskie przewodniki kulinarne, i wiedział, że jego restauracja właściwie nie pasuje do ich wzorca.

Umiejętność ugotowania czegoś wyśmienitego to jedno, ale do tego, by zostać nagrodzonym gwiazdką, nie wystarczał tylko sam talent. Wymagało to przede wszystkim zdolności, by każdego wieczoru wyczarowywać coś naprawdę niesamowitego. Niezbędny był też elegancki wystrój, drogie zastawy i piwnica z winami o rozmiarach luksemburskich kazamat. Przed jedzeniem należało serwować wymyślne amuse­-gueules, a do kawy filigranowe petits fours. Wszystko to było nieodzowne, jeśli pragnęło się uzyskać gwiazdkę od Gabina. Do przyrządzenia takiego złożonego, wielodaniowego menu mistrz kuchni marzący o gwiazdce potrzebował całej armady sous­-chefs, sauciers, pâtissiers i innych kucharzy odpowiedzialnych za różne zadania. Ponadto konieczna była żelazna dyscyplina, zdolności organizacyjne i władcza osobowość. Kieffer przypomniał sobie swojego mentora, szefa kuchni „Renard Noir”, Paula Boudiera. Staruszek był potwornym tyranem. Nieustannie wbijał swoim współpracownikom do głowy, czego od nich oczekuje: „Macie mnie bezwarunkowo słuchać, precyzyjnie stosować się do moich przepisów, a swoje własne pomysły kulinarne możecie sobie wsadzić w dupę”.

Coś takiego nie odpowiadało Kiefferowi. Mistrzowie kuchni z gwiazdką nie mogli przysiąść się z butelką rieslinga do swoich gości i spędzić z nimi pół wieczoru. Lokalne Bouneschlupp czy Gromperekichelcher nie wchodziły w rachubę. Dlatego też Kieffer wolał gotować tak jak teraz – w swoim małym lokalu, z kartą dań zawierającą tuzin pozycji, z kilkoma współpracownikami, zupełnie bez gwiazdek i czepka na głowie. Dlaczego więc trafił do niego ten krytyk kulinarny? Czego szukał w jego restauracji?

– Paschtéit fir Dësch véier![5] – krzyknęła Claudine, wyrywając Kieffera z zamyślenia. Wyjął zająca z pieca, zlustrował talerz, który Claudine ustawiła na blacie przeznaczonym do wydawania posiłków. Leżały na nim dwa cienkie paszteciki podlewane rieslingiem i zapiekane w cieście, a obok sałatka i porządna kapka sosu z purée z kasztanów i miodu. Paszteciki były spécialité de la maison. Kieffer był dumny z przepisu, który sam wciąż udoskonalał. Przeszedł na stanowisko Claudine, zanurzył łyżkę w sosie kasztanowym i jeszcze raz go spróbował. Zadowolony kiwnął głową i wstawił talerz do windy.

Dziesięć minut później zadzwonił telefon z kuchni.

– Xavier, on mówi, że ma ochotę na małą przerwę, czy mógłbyś przesunąć główne danie?

– W porządku. Smakowały mu paszteciki?

– Zjadł oba i caluteńki sos.

To mogło nic nie znaczyć. Z tego, co Kieffer wiedział, testerzy Gabina byli zobowiązani nie tylko do próbowania dań, ale też do spożywania ich w całości.

– Co on teraz robi?

– Stoi przed lokalem obok swojego samochodu i rozmawia przez telefon.

Kieffer odstawił zająca, by nie stygł. Przesunął na później zagęszczenie sosu i zamiast tego zaczął automatycznie sprawdzać swoje stanowisko. Co prawda nie spodziewał się już tego wieczoru nowych klientów, ale to przecież nie był powód, by zaniedbywać organizację swojego miejsca pracy.

Jak każdy profesjonalny kucharz, Kieffer był wyjątkowo zdyscyplinowany, jeśli chodziło o jego mise en place. „To twoja skrzynka z narzędziami, twoja alfa i omega”, zjechał go kiedyś Boudier przed całym zespołem, gdy okazało się, że na stanowisku Kieffera panuje nieporządek. „Jeśli tu masz chaos, to gotujesz też chaotycznie”. Boudier oczywiście miał rację. Mise en place było podstawowym warunkiem całej reszty. Przygotowanie wyśmienitego médaillon de veau et foie gras au raisin – jednego z ulubionych dań Kieffera – oprócz dobrych składników wymagało też trochę cierpliwości i szczypty talentu. Natomiast podanie sześćdziesięciu takich porcji w ciągu godziny bez perfekcyjnego przygotowania było wręcz niemożliwe. Jeśli nie wiedziałeś dokładnie, gdzie są potrzebne składniki, byłeś zgubiony. Najpóźniej po trzecim czy czwartym zamówieniu dla sześcioosobowych stolików wszystko się waliło bez względu na to, jak wielkim talentem obdarzony był kucharz.

To samo dotyczyło kucharzy, którzy partolili etap przygotowania i nie mieli pod ręką dostatecznej ilości składników. Jeżeli zamówienia spadały na zespół jak granaty, nie było czasu na to, by kroić warzywa do mirepoix albo w pośpiechu przyrządzać sos rodzynkowy do medalionów cielęcych. Wszystko musiało być pod ręką, podzielone na porcje, odmierzone, wstępnie przyprawione, jednym słowem – mise en place.

Kieffer najpierw sprawdził miski. Na prawo od jego kuchenki stało dwanaście kwadratowych pojemników ze stali szlachetnej, ustawionych równo w dwóch szeregach. Zawierały drobno i grubo mieloną sól morską, czarny i biały pieprz, cukier, tomates concassées, drobno posiekaną pietruszkę, mieloną paprykę, małe suszone chili, karmelizowany czosnek, krojoną cytrynę i utartą skórkę cytrynową. Po ich sprawdzeniu otworzył sześć plastikowych pojemników, które stały obok. Były w nich świeże zioła: liść laurowy, tymianek, rozmaryn, mięta, a ponadto bułka tarta i mąka. Kiwnął zadowolony głową i rzucił okiem na stanowisko pracy. Składało się z dwóch plastikowych desek do krojenia, leżących na wilgotnych ręczniczkach, by się nie przesuwały. Obok nich leżały trzy japońskie noże ze stali szlachetnej: mały nożyk do obierania, jeden wielki uniwersalny nóż kuchenny oraz santoku o szerokim ostrzu. Rano Kieffer naostrzył wszystkie trzy mokrą osełką. W szufladzie pod blatem czekały różne składniki do sosów, które przygotowywał wczoraj przez cztery godziny: jasny i ciemny wywar z kurczaka, dwa wywary z ryb, wyglądające jak jasna i ciemna galaretka, wywar cielęcy i wołowy oraz pokrojone w kostki masło i beurre manié, coś w rodzaju na wpół zamrożonej zasmażki, którą można zagęszczać sos. Wszystko to spoczywało w ośmiu szczelnie przykrytych plastikowych pojemnikach. Po sprawdzeniu jeszcze zapasów oleju, octu, wina i Noilly Prat, które okazały się wystarczające, Kieffer ponownie skupił uwagę na głównym daniu. Ten francuski Anglik miał już dość długą przerwę.

Najpierw usmażył na słoninie grzyby do przybrania. Potem wyjął z pieca casserole. Teraz ważny był dobry timing. Po tym, jak przetrze przez sito sok z pieczonego mięsa, doda do niego galaretkę porzeczkową, zimne masło i rozgnieciony piernik. Dzięki temu sos w ciągu kilku sekund nabierze zawiesistej konsystencji. Wtedy potrawka z zająca musiała szybko trafić na stół. Akurat w chwili, gdy Kieffer sięgnął po sito stożkowe, zadzwonił telefon.

– Tylko mi nie mów, że czwórka zamierza jeszcze czekać z potrawką z zająca. Jestem już w trakcie robienia sosu.

– Zapomnij o zającu. Ja… on…

– Co jest, Jacques? Zwiał?

– Nie. On nie żyje, Xavier.

Z miejsca za ladą Kieffer obserwował dwóch odzianych w białe kombinezony techników Police Judiciaire, którzy pakowali do plastikowych torebek rieslinga, masło ziołowe i sztućce ze stolika numer cztery. W tym samym czasie jego kelner był przesłuchiwany przez innego funkcjonariusza. Zgodnie z tym, co mówił Jacques, Francuz po opuszczeniu restauracji stał przy swoim samochodzie, zaparkowanym przed lokalem, i przez jakieś pięć minut rozmawiał przez telefon. Potem wrócił do restauracji.

Ledwie przekroczył próg, padł martwy na ziemię. Jacques był w szoku. Właśnie pomagał mężczyźnie zdjąć płaszcz, gdy ten po prostu się osunął. Zwłoki wciąż jeszcze leżały przy wejściu do restauracji. W krótkich odstępach błyskało ostre światło w podłużnej sali dla gości – to poli­cyjny fotograf dokumentował wszystkie szczegóły na miejscu zbrodni.

„Zwou Kierchen”, miejsce zbrodni. Kieffer sam najchętniej wypiłby teraz kieliszek destylatu od Tasselbacha, a może nawet dwa. Ale się powstrzymał. Najpierw chciał porozmawiać z komisarzem. Policjant już od dwudziestu minut siedział z szarym jak popiół Jakiem przy stole w drugim końcu restauracji, rzucał jedno pytanie po drugim i coś notował.

Po kolejnych pięciu minutach komisarz wstał i podszedł do Kieffera.

– Didier Manderscheid, gudden Owend[6]. – Dość niski młody oficer odziany był w modnie skrojony garnitur, nie miał jednak krawata, nosił wąsik à la Menjou i od momentu przybycia ani razu się nie uśmiechnął. – Co może mi pan powiedzieć o zmarłym, monsieur Kieffer?

– Niewiele, monsieur le commissaire. To nie był nikt ze stałych gości. Był tutaj pierwszy raz.

Manderscheid wyjął z kieszeni marynarki nabitą wcześniej fajkę i przytrzymał zapałkę przy jej główce. Usiadł na jednym z barowych stołków i z wyraźną przyjemnością powoli zaciągnął się dymem. Po kilku pyknięciach ostentacyjnie splótł palce i przyjrzał się główce fajki.

– A więc nie wie pan, kim ten człowiek jest i dla kogo pracuje? To znaczy… pracował?

Kieffer postanowił od razu zdradzić swoje podejrzenia. Nie miało większego sensu udawać nieświadomego.

– Nie. Ale mam pewne przypuszczenia.

– Alors?[7]

– Domyślamy się, że jest testerem kulinarnym. To znaczy… był.

– Dlaczego?

Kieffer wyjaśnił Manderscheidowi sprawę z numerami rejestracyjnymi.

– Ma pan niezłego nosa, panie Kieffer. Według informacji naszych kolegów z Paryża zmarły nazywa się Agathon Ricard, ma czterdzieści dwa lata i pracuje dla przewodnika Gabina, co z pewnością dużo panu mówi.

– Oczywiście.

Gabin nie był po prostu jakimś przewodnikiem po restauracjach. Niebieska książka uchodziła wśród smakoszy za prawdziwą biblię dobrej kuchni. Centrala Gabina mieściła się oczywiście w Paryżu, i to stamtąd wysyłano na cały świat testerów, by odnajdywali najlepsze restauracje, najbardziej wyrafinowane potrawy i najwyśmienitszych kucharzy. W przewodniku Gabina nie było miejsca dla zwykłych restauracji, nawet tych dobrych – testerzy imperium kulinarnego, wszyscy bez wyjątku o wyszukanych gustach i wyszkolonym podniebieniu, interesowali się wyłącznie najdoskonalszą kuchnią. Gabin publikował co roku zaktualizowane wydanie, a cała branża gorączkowo go wyczekiwała. Jeśli komuś przyznano jedną albo dwie gwiazdki, nie musiał się już martwić o rezerwacje. Natomiast ci, których kapłani Gabina ekskomunikowali, tracili nie tylko twarz, ale też znaczną część swoich dochodów.

– Tester Gabina to dość poważne odwiedziny, jak na… – Manderscheid wskazał ręką na pustą ladę i wymownie zawiesił głos – …tak małą restaurację jak ta, prawda?

Kieffer wzruszył ramionami i wskazał na zdjęcie na ścianie, na którym stał w towarzystwie dwóch członków luksemburskiej rodziny książęcej.

– W ubiegłym roku byli tu wielki książę Guillaume i jego brat. Coś takiego określiłbym jako poważne odwiedziny.

Ta arogancka odpowiedź chyba nie przypadła do gustu Manderscheidowi.

– Panie Kieffer, w pana restauracji zmarł człowiek, a policyjny lekarz, prima facie, wątpi w to, by trafił go po prostu grom z jasnego nieba.

– Chce pan przez to powiedzieć, że został zamordowany?

Manderscheid jeszcze bardziej zniżył głos.

– Nic przez to nie chcę powiedzieć. Obdukcja dopiero zostanie przeprowadzona. Ale dobrze odżywieni mężczyźni około czterdziestki, tacy jak Ricard, raczej rzadko padają tak po prostu martwi, jeśli im się w tym trochę nie pomoże. To nie wygląda dla pana zbyt dobrze, że krytyk kulinarny najsłynniejszego przewodnika gastronomicznego na świecie umiera po zjedzeniu obiadu w pańskiej restauracji.

– Czy to oznacza, że pan mnie podejrzewa?

Manderscheid wzruszył ramionami.

– My musimy pana podejrzewać. C’est la routine.

– Przecież to śmieszne – parsknął Kieffer. – Po co miałbym otruć testera?

– Może dlatego, że zamierzał napisać druzgocącą recenzję pańskiej restauracji?

– I z tego powodu miałbym go zamordować? Taka myśl jest absurdalna, a poza tym opróżnił talerz z przystawką do czysta i nie zostawił nawet kropli sosu. A więc wygląda na to, że mu smakowało, prima facie, jak by pan to nazwał. Czyli nie wygląda to dla nas tak źle, prawda? W następnej kolejności miałem mu zaserwować główne danie, potrawkę z zająca, jedną ze specjalności naszej kuchni. Najlepszą potrawkę z zająca, jaką można dostać w całym mieście. Po co miałbym więc truć człowieka, zanim ją spróbował? Poza tym taki lokal jak nasz w ogóle nie mógł być w zasięgu zainteresowań tego… jak on się nazywał?

– Agathon Ricard.

– Właśnie. W ogóle nie pasujemy do schematu Ricarda.

– Co chce pan przez to powiedzieć?

Kieffer sięgnął pod ladę i wyciągnął oprawione w kobal­towo­-niebieską skórę wydanie przewodnika Gabina dla krajów Beneluksu. Otworzył na części dotyczącej Luksemburga i podsunął książkę Manderscheidowi.

– Niech pan popatrzy. Gabin testuje tysiące restauracji rocznie na całym świecie. Jest tysiąc pięćset takich, które zostały nagrodzone gwiazdkami, z tego trzynaście tutaj, w Luksemburgu. „Corioli” ma dwie gwiazdki, a „L’Université” trzy.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Tytuł oryginału: Teufelsfrucht. Ein kulinarischer Krimi

Originally published in the German language as “Teufelsfrucht” by Tom Hillenbrand

Copyright © 2011, Verlag Kiepenheuer & Witsch GmbH & Co. KG, Cologne/Germany

All rights reserved.

Copyright © 2016 for the Polish edition by Smak Słowa

Copyright © for the Polish translation by Anna Krochmal and Robert Kędzierski

The translation of this work was supported by a grant from the Goethe-Institut which is funded by the German Ministry of Foreign Affairs.

Wszystkie prawa zastrzeżone. Książka ani żadna jej część nie może być publikowana ani powielana w formie elektronicznej oraz mechanicznej bez zgody wydawcy.

Edytor: Anna Świtajska

Redakcja i korekta: Anna Mackiewicz

Projekt okładki: Agnieszka Karmolińska

Fotografie wykorzystane na okładce:

©istockphoto.com / anna1311

©istockphoto.com / NYstudio

ISBN 978-83-64846-76-1

Smak Słowa

ul. Sobieskiego 26/4

81-781 Sopot

tel./fax 58 551 01 98

Szukaj nas także na

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl

al. Szucha 8, 00-582 Warszawa

e-mail: [email protected]

www.eLib.pl