Skandar i widmowy jeździec ebook

Ta­cie – który na­uczył mnie,

że za­wsze można prze­siąść się do in­nej łódki

W bez­k­się­ży­cową noc dwa jed­no­rożce prze­mie­rzały rów­ninne po­bo­jo­wi­sko. Pierw­szy ga­lo­po­wał przez Pust­ko­wia po­na­glany przez do­sia­da­ją­cego go za­ma­sko­wa­nego czło­wieka. Drugi szedł stępa w ryt­mie zgod­nym z bi­ciem gni­ją­cego serca swo­jego jeźdźca – po­wol­nym, mia­ro­wym tęt­nem serca na­wy­kłego do cha­osu.

Jeź­dziec w ma­sce pierw­szy do­tarł na miej­sce spo­tka­nia. Jego pa­ła­jące ogniem oczy były je­dy­nym źró­dłem świa­tła w bez­kre­snej ciem­no­ści. Pa­trzył na zbli­ża­jącą się Tkaczkę. Tę­tent roz­kła­da­ją­cych się ko­pyt jej jed­no­rożca brzmiał jak ża­łobny wer­bel.

W oczach jeźdźca bły­snął strach, gdy nie­śmier­telny ru­mak Tkaczki za­to­czył wo­kół niego krąg. Za­wsze bał się tej ko­biety. Dzięki temu in­ten­syw­niej od­czu­wał, że żyje.

Ona zaś wy­czu­wała strach, jaki w nim wzbu­dza. Lu­dzie za­wsze się jej bali. Nie ro­dziło to w niej żad­nych uczuć.

– Czas za­cząć. – Głos ko­biety nie był do końca ludzki, słowa gniły jak skrzy­dła jej jed­no­rożca.

Szpieg o pło­ną­cych oczach ski­nął głową, za­wró­cił i od­je­chał z po­wro­tem w stronę Czwo­ro­punktu.

Tkaczka od­pro­wa­dziła go wzro­kiem. Zdła­wione tchnie­nie wia­tru uno­siło jej czarny ca­łun. Nie roz­pa­mię­ty­wała ani od­nie­sio­nej po­rażki, ani zdrady ze strony syna. My­ślała wy­łącz­nie o przy­szło­ści. Je­żeli nie mo­gła wy­grać w tej grze, to za­mie­rzała zmie­nić jej re­guły.

W przed­dzień let­niego zrów­na­nia dnia z nocą Kenna Smith sie­działa na plaży i pa­trzyła, jak słońce za­nu­rza się w mo­rzu. Kiedy za jej ple­cami za­częły oży­wać świa­tła Mar­gate, wy­jęła z kie­szeni list od Skan­dara, spoj­rzała na ko­pertę i scho­wała list z po­wro­tem, wciąż nie­otwarty. Chciała go prze­czy­tać. Na­prawdę chciała. Tak bar­dzo tę­sk­niła za bra­tem, że cza­sem, tuż przed za­śnię­ciem, już pra­wie otwie­rała usta, żeby szep­nąć coś do niego w ciem­no­ści. Coś głu­piego. Coś, czego się bała. Ja­kiś se­kret. I wtedy przy­po­mi­nała so­bie, że jego łóżko od pra­wie roku jest pu­ste, bo Skan­dar sy­pia te­raz w domu na drze­wie na Wy­spie, ma wła­snego jed­no­rożca i ra­zem z nim zgłę­bia taj­niki ma­gii ży­wio­łów.

Na tym wła­śnie po­le­gał pro­blem z li­stami: przy­po­mi­nały jej, że ni­gdy nie bę­dzie miała jed­no­rożca. Dwa lata temu nie zdała eg­za­minu lę­go­wego, który de­cy­do­wał o tym, czy jest jej pi­sane zo­stać jeźdź­cem. To ozna­czało, że ni­gdy nie zwiąże się z żad­nym jed­no­roż­cem i nie za­mieszka na Wy­spie. Od­kąd kilka ty­go­dni temu od­wie­dziła Skan­dara i po­znała jego jed­no­rożca, Far­tow­nego Ło­buza, czy­ta­nie li­stów od brata przy­cho­dziło jej ze znacz­nie więk­szą trud­no­ścią.

Nie mo­gła prze­stać my­śleć o tym, jak po­dob­nie po­ru­szają się Skan­dar z Ło­bu­zem, jakby byli na­wza­jem swo­imi lu­strza­nymi od­bi­ciami, jakby zo­stali wy­rzeź­bieni z jed­nej du­szy. My­ślała o mię­śniach fa­lu­ją­cych na czar­nej szyi jed­no­rożca, o po­dob­nych do gwiezd­nego pyłu iskrach sy­pią­cych się z jego skrzy­deł i o żar­li­wej mi­ło­ści w oczach Skan­dara, gdy pa­trzył na Ło­buza. Taka więź była głęb­sza od związku brata i sio­stry. Taka więź umoż­li­wiała ma­gię.

Strzep­nęła pia­sek ze stóp i wło­żyła z po­wro­tem szkolne buty. Jej przy­ja­ciele byli tu wcze­śniej – ci nowi, któ­rzy nie in­te­re­so­wali się jed­no­roż­cami. Kiedy wró­ciła z Próby Szko­le­nio­wej Skan­dara, miała ser­decz­nie dość tego, że wszy­scy wy­py­tują ją o Wy­spę. W końcu oznaj­miła ja­do­wi­tym to­nem, że Wy­spa jest gor­szą wer­sją Lądu, a jed­no­rożce to po pro­stu prze­ra­ża­jące ko­nie z pa­skud­nymi skrzy­dłami. Więk­szość lu­dzi nie chciała tego słu­chać, ale prze­ciw­nicy jed­no­roż­ców od tej pory trak­to­wali ją jak swoją kró­lową.

Na prze­rwach ota­czali Kennę wia­nusz­kiem i za­śmie­wali się z jej opo­wie­ści o jeźdź­cach, któ­rzy mu­szą no­sić stare, sfa­ty­go­wane kurtki i miesz­kać na drze­wach. Na krótko za­tliła się w niej na­dzieja, że może jed­nak znaj­dzie dla sie­bie miej­sce tu­taj, na Lą­dzie. Że da radę. W tym roku od­mó­wiła na­wet ta­cie wspól­nego oglą­da­nia Pu­charu Cha­osu. Uda­wała, że nie do­strzega, jak go zra­niła, zo­sta­wiw­szy przed te­le­wi­zo­rem, by sam oglą­dał słynny na cały świat wy­ścig jed­no­roż­ców. A za­miast roz­my­ślać o tym, jak bar­dzo roz­cza­ro­wana by­łaby nią mama, spo­tkała się ze swo­imi no­wymi przy­ja­ciółmi i ra­zem po­szli do opu­sto­sza­łego cen­trum mia­sta.

W ten spo­sób prze­ga­piła wie­ko­po­mną chwilę, gdy Nina Ka­zama zo­stała Ko­man­do­rem Cha­osu jako pierw­szy Lą­do­wiec w hi­sto­rii, który zwy­cię­żył w wy­ścigu o Pu­char Cha­osu. Kenna uda­wała, że zu­peł­nie jej to nie in­te­re­suje, ale póź­niej, kiedy za­mknęła się już w swoim po­koju, obej­rzała setki fil­mi­ków przed­sta­wia­ją­cych Ninę i jej jed­no­rożca, Pio­ru­nu­jącą Po­myłkę, prze­jeż­dża­jące pod łu­kiem mety. Wtedy wła­śnie zdała so­bie sprawę, że tylko się oszu­kuje, a w rze­czy­wi­sto­ści wcale nie pa­suje do no­wych zna­jo­mych.

Kiedy po po­wro­cie z plaży wpi­sy­wała na kla­wia­tu­rze kod do głów­nych drzwi Sun­set He­ights, przy­po­mniały jej się domy na drze­wach, które wi­działa prze­lot­nie na Wy­spie. Ża­ło­wała, że nie mieszka ze Skan­da­rem i jego przy­ja­ciółmi w Or­lim Gnieź­dzie i że w stajni na dole nie czeka na nią taki jed­no­ro­żec jak Far­towny Ło­buz. Prawda była taka, że choć mi­nęły już dwa lata, na­dal pra­gnęła jed­no­rożca bar­dziej niż cze­go­kol­wiek in­nego na świe­cie.

– Kenna?

– Cześć, tato! – za­wo­łała, wcho­dząc do miesz­ka­nia nu­mer 207.

Tata prze­brał się już w ro­bo­cze ubra­nie, miał nocną zmianę na sta­cji ben­zy­no­wej. Ulżyło jej – cza­sem mu­siała go usil­nie prze­ko­ny­wać, żeby po­szedł do pracy, a by­wały i ta­kie dni, że na­wet jej na­mowy nie skut­ko­wały. Dzi­siaj jed­nak tra­fił się je­den z ła­twiej­szych dni, ta­kich, o któ­rych pi­sy­wała Skan­da­rowi w li­stach. O tych trud­niej­szych mu nie wspo­mi­nała.

Wy­mi­nęli się w przed­po­koju – zna­jomy ta­niec. Kenna po­wie­siła kurtkę na wie­szaku za głową taty, a on wrzu­cił klu­cze do kie­szeni na piersi ko­szuli.

– Za­glą­da­łaś do skrzynki? – za­py­tał tata.

W rze­czy­wi­sto­ści chciał wie­dzieć, czy przy­szedł list od Skan­dara.

– Tak – skła­mała. – Nic nie było.

– Cóż, trudno. Na pewno nie­długo na­pi­sze. – Tata po­ca­ło­wał ją w czu­bek głowy. – Do­bra­noc, skar­bie. Do zo­ba­cze­nia rano.

List od Skan­dara wy­pa­lał jej dziurę w kie­szeni, kiedy wy­co­fy­wała się do po­koju. Wie­działa, że po­winna po­dzie­lić się nim z oj­cem, ale nie była w sta­nie tego zro­bić. Nie dzi­siaj. To był ostatni wie­czór przed let­nim prze­si­le­niem. Trzy­na­sto­lat­ko­wie w ca­łym kraju zda­wali eg­za­min lę­gowy, ży­wiąc na­dzieję, że o pół­nocy usły­szą pię­cio­krotne pu­ka­nie do drzwi i zo­staną we­zwani, by zo­stać jeźdź­cami jed­no­roż­ców. Kenna była prze­ko­nana, że gdyby po­wie­działa ojcu o li­ście, chciałby roz­ma­wiać tylko o tym, jak przed ro­kiem Skan­dar zo­stał po­wo­łany na Wy­spę.

Prawdę mó­wiąc, tata w ogóle naj­chęt­niej roz­ma­wiałby w kółko o Skan­da­rze i Far­tow­nym Ło­bu­zie. Kenna miała przez to wra­że­nie, że co­kol­wiek zrobi – do­sta­nie naj­lep­szą ocenę na te­ście z ma­te­ma­tyki, za­przy­jaźni się z kimś no­wym, po­pła­cze przed za­śnię­ciem – i tak nie bę­dzie to warte wzmianki. Cho­ciaż mu­siała przy­znać, że lu­biła pa­trzeć na tatę, kiedy był szczę­śliwy, bo przez więk­szość jej dzie­ciń­stwa pra­wie się nie uśmie­chał. Tak oto tkwiła uwię­ziona po­mię­dzy jego i swo­imi uczu­ciami.

Ukry­wała jed­nak przed tatą coś wię­cej niż tylko smu­tek: była prze­ko­nana, że w nie­zwy­kłej po­dróży Skan­dara na Wy­spę kryło się coś wię­cej, niż przy­znał jej brat. Prze­gląd­nęła wszyst­kie książki w bi­blio­tece, zaj­rzała na wszyst­kie strony i fora in­ter­ne­towe w po­szu­ki­wa­niu do­wodu na to, że nie­które dzieci są tak uta­len­to­wane, iż nie mu­szą prze­cho­dzić eg­za­minu lę­go­wego.

Ni­czego ta­kiego nie zna­la­zła. Każde dziecko, które przed dniem let­niego prze­si­le­nia skoń­czyło trzy­na­ście lat, mu­siało po­dejść do eg­za­minu. Tak sta­no­wił Trak­tat. Ta­kie było prawo – które jed­nak naj­wy­raź­niej nie do­ty­czyło Skan­dara. Kenna wsty­dziła się nie­życz­li­wych my­śli, które wy­peł­niały jej głowę. Za­wsze była sil­niej­sza, szyb­sza, by­strzej­sza. Po­ma­gała wy­cho­wy­wać Skan­dara, więc gdyby był pod ja­kimś wzglę­dem wy­jąt­kowy, do­strze­głaby to, a cho­ciaż bar­dzo go ko­chała, wie­działa, że wcale taki nie jest. Za­wsze jej po­trze­bo­wał. To ozna­czało, że te­raz coś ukry­wał.

Zro­biło się późno. Kenna wśli­znęła się pod koł­drę i ostroż­nie odło­żyła list na szafkę nocną. Ju­tro go prze­czyta. Może. Za­ga­piła się na su­fit. Usi­ło­wała nie wy­cze­ki­wać pół­nocy, trze­ciej już pół­nocy bez pu­ka­nia do drzwi i we­zwa­nia na Wy­spę. Pró­bo­wała nie wy­obra­żać so­bie wła­snego jed­no­rożca, mimo że to wła­śnie ro­biła przez całe ży­cie przy oka­zji let­niego prze­si­le­nia: wi­działa w my­ślach jego umasz­cze­nie, skrzy­dła, po­wi­no­wac­two z ży­wio­łem.

Puk, puk.

Po­de­rwała się na łóżku. Tata za­po­mniał klu­czy? Nie, prze­cież wi­działa, jak wrzu­cał je do kie­szeni.

Puk, puk.

To nie był sen. Z pew­no­ścią nie spała.

Na pal­cach po­de­szła do drzwi wej­ścio­wych. Za­wa­hała się. Otwo­rzy je, je­śli znowu ktoś za­puka. W prze­ciw­nym wy­padku za­chowa się roz­sąd­nie. Wróci do łóżka.

PUK.

Z bi­ją­cym ser­cem otwo­rzyła sze­roko drzwi miesz­ka­nia nu­mer 207 i zo­ba­czyła ubra­nego na czarno bla­do­skó­rego męż­czy­znę. Strze­lił zie­lo­nymi oczami na lewo, na prawo, w końcu jego wzrok spo­czął na jej twa­rzy – co było nie­po­ko­jące. W pa­da­ją­cym z ko­ry­ta­rza świe­tle jego ko­ści po­licz­kowe wy­da­wały się nie­bez­piecz­nie ostre. Coś bły­snęło sre­brzy­ście, kiedy otwo­rzył usta i prze­mó­wił:

– Do­rian Man­ning. – Męż­czy­zna wy­cią­gnął szczu­płą dłoń.

Kenna jej nie uści­snęła.

– Na­czel­nik Wy­lę­garni i prze­ło­żony Srebr­nego Kręgu – wy­ja­śnił Man­ning. Od­chrząk­nął z ważną miną i zmarsz­czył nos, jakby spo­dzie­wał się, że Kenna coś po­wie. Wy­glą­dał przez to jak szczur z ka­na­łów.

– Ro­zu­miem... – Na wzmiankę o Wy­lę­garni serce Kenny za­biło jak osza­lałe, ale udało jej się za­cho­wać spo­kój. Od­gar­nęła za ucho brą­zowe pa­semko wło­sów. – I co pan tu robi?

– Przy­sze­dłem, aby zło­żyć ci pewną pro­po­zy­cję – od­parł pom­pa­tycz­nie.

Kenna spró­bo­wała za­mknąć drzwi. Ten czło­wiek z pew­no­ścią był ja­kimś eks­cen­try­kiem, któ­remu od­biło na punk­cie jed­no­roż­ców. Zu­peł­nie przy­pad­kowo za­pu­kał do niej w pierw­szych mi­nu­tach let­niej rów­no­nocy. Ot, ko­lejne z licz­nych roz­cza­ro­wań, ja­kich przy­szło jej do­świad­czyć. Sta­wała się przez nie co­raz bar­dziej nie­czuła.

Ale drzwi się nie za­mknęły – Do­rian Man­ning przy­blo­ko­wał je czub­kiem lśnią­cego czar­nego buta.

– Nie in­te­re­suje cię moż­li­wość zna­le­zie­nia jed­no­rożca, który jest ci prze­zna­czony, Kenno Smith?

Skan­dar Smith pa­trzył na swo­jego czar­nego jed­no­rożca, Far­tow­nego Ło­buza, który zli­zy­wał krew z zę­bów. To był piękny dzień na pik­nik. Sierp­niowe niebo lśniło błę­ki­tem więk­szym niż wodna ma­gia, a słońce sta­now­czo od­pie­rało chłód je­sieni.

– Gdzie się po­działy ka­napki? – za­py­tał Mit­chell Hen­der­son. Oku­lary zsu­nęły mu się do po­łowy nosa. Na klęcz­kach me­to­dycz­nie prze­szu­ki­wał wi­kli­nowy ko­szyk.

– Zja­dłam je. To chyba oczy­wi­ste – od­po­wie­działa Bobby Bruna, nie otwie­ra­jąc na­wet oczu.

– Miały być dla wszyst­kich! – krzyk­nął Mit­chell. – Ce­lowo po­dzie­li­łem je po równo...

Bobby unio­sła się i pod­parła na łok­ciach.

– My­śla­łam, że to pik­nik. Czy pik­ni­ko­wa­nie nie po­lega na je­dze­niu ka­na­pek?

– Pro­szę, Mit­chellu. – Flo She­koni prze­szła na czwo­ra­kach po kocu, na któ­rym sie­dzieli. – Mo­żesz wziąć jedną z mo­ich, wy­ję­łam je wcze­śniej z torby.

Szcze­rze nie cier­piała kłótni, nic więc dziw­nego, że była go­towa od­dać ka­napkę w za­mian za spo­kój.

– Tę zro­biła Bobby? – Mit­chell po­dejrz­li­wie skub­nął brze­żek trój­kąt­nej ka­napki, którą po­dała mu Flo.

Flo się ro­ze­śmiała.

– Nie wiem, ale te­raz nie we­zmę jej z po­wro­tem! Od­daj ją Ra­do­ści, je­śli jej nie chcesz.

Skan­dar oparł się o bok Ło­buza, pie­rza­sty ko­niu­szek zło­żo­nego skrzy­dła mu­skał go w szyję. Czuł się zre­lak­so­wany jak chyba jesz­cze ni­gdy, od­kąd przed ro­kiem przy­był na Wy­spę. Był szczę­śliwy. Czy mo­gło być ina­czej? Wresz­cie zna­lazł swoje miej­sce na ziemi. Zwią­zał się z jed­no­roż­cem. Miał przy­ja­ciół – Bobby, Flo i Mit­chella, któ­rzy chcieli urzą­dzać z nim pik­niki. Two­rzyli kwar­tet, co zna­czyło, że miesz­kają ra­zem w na­drzew­nym domu pod­czas na­uki w Or­lim Gnieź­dzie, szkole jeźdź­ców jed­no­roż­ców. Po pierw­szym roku wszy­scy po­myśl­nie prze­szli Próbę Szko­le­niową, prze­stali być Pi­skla­kami i wła­śnie mieli roz­po­cząć na­ukę w roli Gniaz­dow­ni­ków.

Serce za­biło mu szyb­ciej na wspo­mnie­nie Próby Szko­le­nio­wej. Ło­buz za­dud­nił ba­sowo, pró­bu­jąc do­dać mu otu­chy. Po tym, jak le­d­wie ukoń­czyli wy­ścig, Skan­dar i jego przy­ja­ciele mu­sieli sta­wić czoło śmier­tel­nemu wro­gowi – Tka­czowi, a wła­ści­wie Tkaczce, któ­rej ar­mia dzi­kich jed­no­roż­ców miała przy­pu­ścić atak na Ląd.

Od tam­tej pory Skan­dar sta­rał się nie my­śleć ani o Tkaczce, ani o prze­ra­ża­ją­cym od­kry­ciu, że ta osoba oka­zała się jego wła­sną mamą. Pró­bo­wał nie wspo­mi­nać tam­tej chwili, gdy pę­dziła w jego stronę na swoim dzi­kim, gni­ją­cym jed­no­rożcu. Usi­ło­wał też nie my­śleć o za­ta­je­niu przed star­szą sio­strą Kenną faktu, że ich mama żyje. Prze­grze­bał kie­sze­nie w po­szu­ki­wa­niu li­stu, który Kenna przy­słała mu tuż przed let­nim prze­si­le­niem. Nie wy­jął go jed­nak, prze­su­nął tylko kciu­kiem po kra­wę­dzi pa­pieru, jakby mógł w ten spo­sób spra­wić, że sio­stra znaj­dzie się bli­żej niego, a brze­mię ta­jem­nicy sta­nie się mniej do­kucz­liwe.

– Uwie­rzy­cie, że już za kilka ty­go­dni za­czną się tre­ningi? – de­ner­wo­wała się Flo, pa­trząc na swo­jego jed­no­rożca, Srebr­nego Mie­cza, pi­ją­cego z rzeki kilka me­trów przed nimi.

– Ja naj­chęt­niej za­czę­ła­bym już ju­tro – przy­znała Bobby. Po­ra­sta­jące jej ręce pióra – oznaka mu­ta­cji – za­trze­po­tały z pod­nie­ce­nia.

– Ty po pro­stu lu­bisz okła­dać lu­dzi bro­nią ule­pioną z ma­gii ży­wio­łów – jęk­nął Mit­chell.

Bobby wy­szcze­rzyła zęby w groź­nym uśmie­chu.

– Pew­nie, że tak. O to wła­śnie cho­dzi w szran­kach! Jak ma­wiają Lą­dowcy, będę miała więk­szy ubaw niż pchła w we­so­łym mia­steczku.

Skan­dar prych­nął śmie­chem, sły­sząc ko­lejne zmy­ślone przez nią po­wie­dzonko. Mru­gnęła do niego po­ro­zu­mie­waw­czo.

– Ja bym wo­lał zo­stać tu­taj. – Mit­chell po­ło­żył się i za­mknął oczy. – Tak jest pro­ściej.

Skan­dar nie mógł się z nim nie zgo­dzić. Przy­by­wa­jąc na Wy­spę, wie­rzył, że ist­nieją tylko cztery ży­wioły: ogień, woda, zie­mia i po­wie­trze. Kiedy jed­nak wy­lągł się Ło­buz, stało się ja­sne, że on i Skan­dar są spo­wi­no­wa­ceni z  p i ą t y m – wy­ję­tym spod prawa ży­wio­łem du­cha. Po­dob­nie jak Tkaczka. Przy wy­dat­nej po­mocy kwar­tetu przez nie­mal cały pierw­szy rok na­uki Skan­dar sku­tecz­nie uda­wał po­wier­nika wody, w końcu jed­nak prawda wy­szła na jaw i dziś, gdy wszy­scy (poza Kenną i tatą) wie­dzieli już o jego związ­kach z tak zwa­nym ży­wio­łem śmierci, szepty nio­sły się w ślad za nim po wszyst­kich dra­bi­nach i wi­szą­cych mo­stach. Bę­dzie mu­siało upły­nąć dużo czasu, za­nim Orle Gniazdo za­ufa po­wier­ni­kowi du­cha.

– Przed roz­po­czę­ciem szko­le­nia do­sta­niemy jesz­cze sio­dła – przy­po­mniała Flo.

– Wy tak – przy­tak­nął z wes­tchnie­niem Skan­dar. – Wąt­pię, żeby któ­ryś sio­dlarz chciał wy­brać mnie.

– Cią­gle to po­wta­rzasz. – Flo zmarsz­czyła brwi. – Prze­cież Ja­mie wie­dział, że je­steś po­wier­ni­kiem du­cha. Skoro twój ko­wal nie miał nic prze­ciwko temu, dla­czego sio­dla­rzowi mia­łoby to prze­szka­dzać?

– To co in­nego. Ja­mie mnie zna.

– I jest miły – do­dał Mit­chell. – Po­do­bały mu się moje włosy.

Ogni­ste pa­sma na jego gło­wie za­pło­nęły ja­śniej przy tych sło­wach, jakby chło­pak chciał się po­pi­sać mu­ta­cją.

– Skoro mowa o ce­re­mo­nii sio­dlar­skiej... – Bobby usia­dła wy­pro­sto­wana. – Sły­sza­łam, że She­koni nie w każ­dym roku ko­goś wy­bie­rają. Są tak sławni, że ob­da­ro­wują swo­imi sio­dłami tylko tych jeźdź­ców, co do któ­rych mają pew­ność, że we­zmą udział w wy­ścigu o Pu­char Cha­osu. – Jej oczy za­szły tę­skną mgiełką. – Flo, ty je­steś z She­ko­nich. Mu­sisz coś wie­dzieć.

Flo po­krę­ciła głową. Srebrne pa­semka jej afro za­lśniły w słońcu.

– Tata nie chce mi nic po­wie­dzieć. Mówi, że to by było nie­spra­wie­dliwe, a ja się z nim zga­dzam.

– Spra­wie­dli­wość, pitu, pitu... Ty­powa z cie­bie zie­miarka – burk­nęła Bobby. Wstała i wy­tarła błoto z sza­rej nogi Fu­rii. Jed­no­ro­żec przy­glą­dał się jej uważ­nie, by mieć pew­ność, że zrobi to jak na­leży. – Po co przy­jaź­nić się z córką sio­dla­rza, skoro ta nie chce zdra­dzić żad­nych ta­jem­nic?

W ostat­nich ty­go­dniach nie ona jedna na­ga­by­wała Flo o wie­ści z sio­dlar­skiego światka. A po­nie­waż Flo nie lu­biła roz­cza­ro­wy­wać zna­jo­mych, re­gu­lar­nie cho­wała się przed nimi w domu na drze­wie. Skan­dar wcale się nie dzi­wił cie­kaw­skim Gniaz­dow­ni­kom: współ­praca z do­brym sio­dla­rzem była klu­czem do suk­cesu jeźdźca, dla­tego wszy­scy chcieli wie­dzieć, czy She­koni przy­będą na uro­czy­stość. Stary She­koni był naj­lep­szym sio­dla­rzem na Wy­spie, ale miał już pod opieką nową Ko­man­dor Cha­osu, Ninę Ka­zamę. Skan­dar cią­gle nie mógł uwie­rzyć, że to wła­śnie ona, dziew­czyna z Lądu zdo­była Pu­char Cha­osu i zo­stała Ko­man­do­rem, czyli naj­waż­niej­szą po­sta­cią na Wy­spie.

Ło­buz wstał, swa­wol­nie trą­cił Skan­dara skrzy­dłem i ra­zem z Fu­rią do­łą­czyli do krę­cą­cych się nad rzeką Ra­do­ści i Mie­cza. Wy­glą­dało na to, że będą się ba­wić w „który jed­no­ro­żec zła­pie wię­cej ryb”. Skan­dar nie był pewny, czy jed­no­rożce je­dzą ryby, ale Ło­buz i Ra­dość mieli mnó­stwo ucie­chy przy wy­ła­wia­niu ryb ostrymi zę­bami; Ło­bu­zowi udało się na­wet na­bić jedną na róg. Jed­nakże po paru pierw­szych run­dach Fu­ria ukrad­kową eks­plo­zją ży­wiołu za­mro­ziła ka­wa­łek rzeki i Ra­dość z Ło­bu­zem znie­nacka obili so­bie py­ski o lód. Miecz par­sk­nął wy­nio­śle, da­jąc do zro­zu­mie­nia, że nie po­chwala ta­kich głu­pich za­baw, i gniew­nym wzro­kiem śle­dził ryby pły­wa­jące bez­piecz­nie pod szkli­stą ta­flą.

Skan­dar cie­szył się, że na pik­nik wy­brali sek­tor wody. Znaj­do­wali się w od­le­gło­ści nie­spełna pół­go­dzin­nego lotu od Or­lego Gniazda, a kra­jo­braz zdą­żył zu­peł­nie się zmie­nić. Pła­ska rów­nina po­cięta była rze­kami i ich do­pły­wami, trawa buj­nie po­ra­stała brzegi. Po dro­dze prze­la­ty­wali nad po­chy­łymi wierz­bami, na któ­rych miej­scowi bu­do­wali swoje domy po­łą­czone siatką na­po­wietrz­nych mo­stów. W dole kil­ka­krot­nie mi­gnęły im ło­dzie ry­bac­kie uno­szące się ze skrzy­pie­niem na ka­na­łach.

W sa­mym środku sek­tora Mit­chell zwró­cił ich uwagę na słynny targ na wo­dzie, na który przy­by­wali kupcy z ca­łej Wy­spy. Jedni klienci ba­lan­so­wali na pły­wa­ją­cych drew­nia­nych plat­for­mach, inni wio­sło­wali z za­ku­pami do domu. Na za­krę­tach rzeka prze­le­wała się do je­zior, w któ­rych Wy­spia­rze mo­gli po­pły­wać w przej­rzy­stej wo­dzie, a zwie­rzęta za­spo­koić pra­gnie­nie – przy­naj­mniej te spo­śród nich, które nie pa­dły aku­rat ofiarą wy­głod­nia­łych jed­no­roż­ców. Tu­taj na­wet po­wie­trze pach­niało ina­czej.

Na­gle Skan­dara na­szły mdło­ści.

– Zja­dłeś któ­rąś z ka­na­pek Bobby? – za­py­tał współ­czu­jąco Mit­chell. – Mó­wi­łem jej, że nikt nie lubi po­łą­cze­nia dżemu, pa­sty Mar­mite i żół­tego sera, ale ona ni­gdy ni­kogo nie słu­cha, a już szcze­gól­nie...

– Czu­je­cie to? – prze­rwał mu Skan­dar.

Nad rzeką jed­no­rożce wsz­częły gło­śny ja­zgot. Spło­szony Ło­buz za­trze­po­tał czar­nymi skrzy­dłami i gwał­tow­nie cof­nął się znad wody. Po­przez więź jego strach udzie­lił się Skan­da­rowi.

Nie tu­taj, po­my­ślał Skan­dar. To nie­moż­liwe.

Flo zła­pała go za rękę.

– Skar, co się dzieje?

Po­wiał wiatr. Flo wy­ba­łu­szyła ze zgrozą oczy. Skan­dar wie­dział już, że wcale mu się nie wy­da­wało. Nie­bez­pie­czeń­stwo było naj­zu­peł­niej rze­czy­wi­ste. Flo rów­nież to po­czuła: zjeł­czały odór gni­ją­cej skóry, ro­pie­ją­cych ran, śmierci.

– Ucie­kajmy stąd! – za­wo­łał Skan­dar. – Za­pach jest bar­dzo silny, jed­no­ro­żec musi być bli­sko! – Pu­ścił się bie­giem w kie­runku Ło­buza. Za­mie­rzał od­le­cieć z tego miej­sca, za­nim bę­dzie za późno.

Ło­buz z szyją mo­krą od potu wpa­try­wał się w coś na rzece, kwi­czał prze­raź­li­wie i prze­wra­cał oczami, które na prze­mian ro­biły się to czer­wone, to czarne. Skan­dar spoj­rzał w tym sa­mym kie­runku. Jego przy­ja­ciele stali już obok niego.

Krew za­dud­niła mu w uszach. Jakby z wiel­kiego od­da­le­nia usły­szał krzyk Flo, prze­kleń­stwo Mit­chella, gło­śne stęk­nię­cie Bobby.

Na wo­dach rzeki uno­sił się dziki jed­no­ro­żec.

Był mar­twy.

Umysł Skan­dara buk­so­wał w miej­scu. To nie mo­gło się dziać na­prawdę.

– Nie ro­zu­miem – wy­chry­piał Mit­chell. Rzadko zdo­by­wał się na ta­kie wy­zna­nie.

Nie­śmier­telna krew dzi­kiego jed­no­rożca bu­rzyła się i skłę­biała w wiry w pły­ną­cej wo­dzie, po­kry­wała po­bli­skie trzciny i gład­kie ka­mie­nie. Mu­chy ro­iły się już wo­kół ogrom­nej rany zie­ją­cej w piersi zwie­rzę­cia. Skan­dar do­szedł do wnio­sku, że woda znio­sła zwłoki aż tu­taj, do za­kola rzeki, gdzie ugrzę­zły i znie­ru­cho­miały.

– Czy on na pewno nie żyje? – wy­szep­tała Flo.

Mit­chell skrzy­żo­wał ręce na piersi.

– Ja nie za­mie­rzam tego spraw­dzać.

Skan­dar i Bobby ze­sko­czyli z nie­wy­so­kiego brzegu i za­częli bro­dzić w wo­dzie. Odór zgni­li­zny był obez­wład­nia­jący, Skan­da­rowi aż oczy za­częły łza­wić. Z tyłu do­bie­gał za­tro­skany kwik Ło­buza; jed­no­ro­żec brzmiał jak świeżo wy­kluty ma­luch. Skan­dar pró­bo­wał do­dać mu otu­chy po­przez więź, mimo że sam miał nerwy na­pięte jak po­stronki. Był go­towy czmych­nąć z po­wro­tem na górę, gdyby dziki jed­no­ro­żec choć drgnął.

Bobby z de­ter­mi­na­cją za­ci­snęła usta i przy­klęk­nęła tuż przy prze­zro­czy­stym rogu kasz­ta­no­wego zwie­rzę­cia. Po­krę­ciła głową. Skan­dar po­chy­lił się nad nią; spodnie zdą­żyły mu już na­siąk­nąć wodą zmie­szaną z krwią. Dziki jed­no­ro­żec miał łeb od­wró­cony bo­kiem i jedno czer­wone oko zwró­cone ku gó­rze. Chło­pak wy­cią­gnął rękę i de­li­kat­nie za­mknął po­marsz­czoną po­wiekę. Wi­dok gę­stych rzęs zwie­rzę­cia, ta­kich sa­mych jak u Ło­buza, na­peł­nił go bez­brzeż­nym smut­kiem. Ło­buz od­po­wie­dział ba­so­wym po­mru­kiem apro­baty.

– Młody był jesz­cze – mruk­nęła Bobby. – Nie jest aż tak od­ra­ża­jący jak star­sze dzi­kie, które wi­dzie­li­śmy na Pust­ko­wiach.

– Skan­dar?! – Głos Mit­chella wzniósł się po­nad szmer drob­nych fal. – Zwi­jajmy się stąd! Po­wier­nik du­cha? Dziki jed­no­ro­żec? Nikt nie może cię tu zo­ba­czyć!

Skan­dar od­wró­cił się do przy­ja­ciela. Zdu­miony za­mru­gał po­wie­kami.

– Ale po­wier­nik du­cha nie jest w sta­nie za­bić dzi­kiego jed­no­rożca...

– N i c  nie jest w sta­nie za­bić dzi­kiego jed­no­rożca – przy­po­mniał mu Mit­chell. Ner­wo­wym ge­stem prze­cze­sał ogni­ste włosy. – Dzi­kie są nie­śmier­telne i nie­zwy­cię­żone. A jed­nak...

– Chodź, Skar – za­wtó­ro­wała mu Flo, która już do­sia­dała Srebr­nego Mie­cza. – Wy­no­śmy się stąd. Przy­cho­dzi mi do głowy parę osób, które chęt­nie obar­czy­łyby cię winą za coś ta­kiego.

Skan­da­rowi sta­nął przed oczami Do­rian Man­ning. Pod ko­niec po­przed­niego roku prze­ło­żony Srebr­nego Kręgu sta­now­czo sprze­ci­wiał się po­wro­towi po­wier­nika du­cha do Or­lego Gniazda.

Wspiąw­szy się na grzbiet Far­tow­nego Ło­buza, jesz­cze raz spoj­rzał na ko­ły­szące się na wo­dzie ciało dzi­kiego jed­no­rożca. Zimny dreszcz stra­chu piął mu się po krę­go­słu­pie. Dzi­kie jed­no­rożce nie umie­rały! Po­winny żyć wiecz­nie i być nie­znisz­czalne. Je­żeli jed­nak można było je za­bić, je­żeli na­prawdę ist­niał ja­kiś spo­sób... Ja­każ to mroczna po­tęga ode­brała ży­cie nie­śmier­tel­nej isto­cie, która miała przez wiecz­ność żyć – i umie­rać?

Mama?

Sta­rał się ode­pchnąć na­rzu­ca­jącą się oczy­wi­stą od­po­wiedź. Myśl, że matka mia­łaby już od­zy­skać dość sił, by za­gro­zić nie­śmier­tel­nej isto­cie, była prze­ra­ża­jąca. Bar­dzo chciał wie­rzyć, że to nie jej dzieło, że za tak po­twor­nym ak­tem musi stać ktoś od niej po­tęż­niej­szy, ja­kieś inne, więk­sze zło.

Tyle że nie po­tra­fił so­bie wy­obra­zić ni­kogo gor­szego od Tkaczki.