Stowarzyszenie kruków ebook

Dla mo­jej matki Mar­cii Bloom, która na­uczyła mnie naj­wspa­nial­szych cza­rów – do­strze­ga­nia piękna wo­kół i znaj­do­wa­nia ma­gii w nie­ocze­ki­wa­nych miej­scach.

Kass

Dla An­drei, Sienny, Fiony i po­zo­sta­łych uczest­ni­czek sa­batu. Dla mo­jej matki Shir­ley Pa­ige, któ­rej ma­gia za­wsze bę­dzie ze mną.

Da­nielle

Pro­log

Cza­row­nica spoj­rzała na sku­loną na ziemi ja­sno­włosą dziew­czynę, która wpa­try­wała się w nią wiel­kimi ze stra­chu oczami.

– Nie patrz tak na mnie. Mó­wi­łam ci, że nie chcę tego ro­bić – po­wie­działa wiedźma, a na­stęp­nie na­ry­so­wała krąg, za­pa­liła świece i spraw­dziła za­war­tość bul­go­czą­cego ko­ciołka.

Na­ostrzony wcze­śniej nóż lśnił na oł­ta­rzu obok ofiary.

W od­po­wie­dzi dziew­czyna tylko jęk­nęła, po jej twa­rzy po­pły­nęły łzy. Miała za­kne­blo­wane usta, ale jej słowa brzmiały kry­sta­licz­nie czy­sto w gło­wie cza­row­nicy:

„Pa­mię­taj, kim je­stem. Pa­mię­taj, kim ty je­steś. Pa­mię­taj o Kru­kach”.

Cza­row­nica po­zo­stała nie­czuła. Dziew­czy­nie pew­nie się wy­da­wało, że prze­pra­sza­jący ton po­ry­waczki po­zwoli jej coś osią­gnąć. Da szansę na prze­ko­na­nie ko­biety, by prze­rwała to, co robi. Szansę na na­dzieję. Na ży­cie.

Ale na to było już za późno. Ma­gia nie pra­wiła ka­zań. Da­wała i brała. Taki był dar. Taka była cena.

Wiedźma uklę­kła obok dziew­czyny i po raz ostatni spraw­dziła więzy.

Cia­sne, ale nie na tyle, by od­ciąć krą­że­nie. Prze­cież nie była po­two­rem.

Krzyki dziew­czyny roz­po­częły się na nowo, wy­do­stały się spod kne­bla.

Cza­row­nica za­ci­snęła zęby. Wo­la­łaby, żeby ofiara le­żała nie­przy­tomna. Ale ry­tuał, który od­na­la­zła, był bar­dzo spe­cy­ficzny. Je­śli ma się udać, trzeba prze­pro­wa­dzić wszystko per­fek­cyj­nie. Bo je­śli nie...

Za­mknęła oczy. Nie może te­raz o tym my­śleć. Musi za­dzia­łać. Nie ma in­nego wyj­ścia.

Pod­nio­sła nóż i za­częła in­to­no­wać.

A po wszyst­kim stwier­dziła z za­sko­cze­niem, że bar­dzo ła­two jej po­szło. Cię­cie i deszcz czer­wieni, a na­stęp­nie nie­po­wta­rzalny elek­tryczny trzask ma­gii zle­wa­ją­cej się z po­wie­trzem...

Ma­gii, która te­raz na­le­żała tylko do niej.

Roz­dział 1

Vivi

Vivian. – Da­phne De­ve­re­aux sta­nęła w drzwiach po­koju córki, na jej twa­rzy ma­lo­wał się wy­raz prze­sad­nej udręki. Na­wet mimo bez­li­to­snego upału pa­nu­ją­cego w Reno no­siła się­ga­jącą pod­łogi czarną po­domkę ze zło­tymi frędz­lami, a ciemne, nie­sforne włosy owi­nęła ak­sa­mitną chu­stą. – Nie mo­żesz je­chać. Mia­łam prze­czu­cie.

Vivi spoj­rzała na matkę, stłu­miła wes­tchnie­nie i wró­ciła do pa­ko­wa­nia. Tego po­po­łu­dnia wy­jeż­dżała do We­sterly Col­lege w Sa­van­nah i pró­bo­wała upchnąć całe swoje ży­cie w dwóch wa­liz­kach i ple­caku. Na szczę­ście zdą­żyła się już przy­zwy­czaić do „prze­czuć” Da­phne De­ve­re­aux. Ile­kroć ją na­cho­dziły, zwy­kle obie wy­jeż­dżały na­stęp­nego ranka, nie za­pła­ciw­szy czyn­szu i nie roz­pa­ko­waw­szy się.

– Zdrowo jest za­cząć od nowa, groszku – po­wie­działa kie­dyś Da­phne, gdy ośmio­let­nia Vivi bła­gała, by wró­ciły po jej plu­szo­wego hi­po­po­tama Phi­lipa. – Nie chcesz prze­cież tar­gać ze sobą tej złej ener­gii.

– Niech no zgadnę – mruk­nęła Vivi, wrzu­ca­jąc do ple­caka kilka ksią­żek. Da­phne też się prze­pro­wa­dzała, za­mie­niała Reno na Lo­uisville, a dziew­czyna nie wie­rzyła, że matka za­bie­rze ją do bi­blio­teki. – Wi­dzia­łaś zmie­rza­jącą w moją stronę po­tężną ciem­ność.

– To... miej­sce nie bę­dzie dla cie­bie bez­pieczne.

Vivi za­mknęła oczy i na­brała po­wie­trza w na­dziei, że to ją uspo­koi. Jej matka od mie­sięcy nie była w sta­nie zmu­sić się do wy­po­wie­dze­nia słowa „col­lege”.

– We­sterly. To nie prze­kleń­stwo.

Ta na­zwa była bar­dzo da­leka od prze­kleń­stwa. We­sterly sta­no­wiło dla Vivi koło ra­tun­kowe. Prze­żyła szok, gdy otrzy­mała pełne sty­pen­dium na uczelni, którą uwa­żała za bę­dącą poza jej za­się­giem. Za­wsze do­brze się uczyła, ale uczęsz­czała do trzech róż­nych szkół śred­nich, z któ­rych dwie roz­po­częła w po­ło­wie roku, a jej świa­dec­two za­wie­rało pra­wie tyle samo nie­ukoń­czo­nych za­jęć, co naj­lep­szych ocen.

Da­phne jed­nak sprze­ci­wiała się sta­now­czo na­uce w col­lege’u.

– Znie­na­wi­dzisz We­sterly – stwier­dziła z za­ska­ku­ją­cym prze­ko­na­niem w gło­sie. – Ni­gdy nie po­sta­wi­ła­bym stopy na te­re­nie tego kam­pusu.

I wła­śnie to osta­tecz­nie skło­niło Vivi do pod­ję­cia de­cy­zji. Skoro jej mama tak bar­dzo nie­na­wi­dziła tej uczelni, to naj­wy­raź­niej We­sterly było ide­al­nym miej­scem na roz­po­czę­cie no­wego ży­cia.

Gdy Da­phne z po­nurą miną stała w drzwiach, Vivi spoj­rzała na przy­kle­jony do po­żół­kłej ściany ka­len­darz We­sterly, je­dyną de­ko­ra­cję, na którą tym ra­zem się wy­si­liła. Ze wszyst­kich miejsc, w któ­rych miesz­kały przez lata, to lo­kum po­do­bało jej się naj­mniej. Było to pełne stiu­ków miesz­ka­nie z dwiema sy­pial­niami znaj­du­jące się nad lom­bar­dem w Reno, a wo­kół cuch­nęło pa­pie­ro­sami i de­spe­ra­cją – po­dob­nie jak w ca­łym py­li­stym sta­nie Ne­vada. Zdję­cia z ka­len­da­rza, lśniące ody do po­ro­śnię­tych blusz­czem bu­dyn­ków i omsza­łych dę­bów wiecz­nie zie­lo­nych, stały się dla niej świa­teł­kiem na­dziei. Przy­po­mi­nały jej o czymś lep­szym, o przy­szło­ści, którą mo­gła dla sie­bie wy­rzeź­bić – z dala od Da­phne i jej za­po­wie­dzi nie­szczę­ścia.

Ale po­tem do­strze­gła łzy w oczach matki i po­czuła, że jej fru­stra­cja odro­binę ustę­puje. Cho­ciaż Da­phne miała nie­wia­ry­godny ta­lent ak­tor­ski – co jest ko­niecz­no­ścią, gdy twoje ży­cie za­leży od wy­łu­dza­nia pie­nię­dzy od nie­zna­jo­mych – ni­gdy nie po­tra­fiła pła­kać na za­wo­ła­nie.

Vivi po­rzu­ciła pa­ko­wa­nie i zro­biła kilka kro­ków przez cia­sną sy­pial­nię w kie­runku matki.

– Wszystko bę­dzie do­brze, mamo – za­pew­niła. – Nie­długo wrócę. Święto Dzięk­czy­nie­nia na­dej­dzie, za­nim się obej­rzysz.

Da­phne po­cią­gnęła no­sem i wy­su­nęła bladą rękę. Vivi miała taką samą ja­sną kar­na­cję, co ozna­czało, że po pięt­na­stu mi­nu­tach na pu­styn­nym słońcu była cała po­pa­rzona.

– Zo­bacz, co wy­cią­gnę­łam jako twoją kartę prze­szkody.

To była karta ta­rota. Da­phne za­ra­biała na ży­cie, wró­żąc wszyst­kim smut­nym, nie­szczę­śli­wym lu­dziom, któ­rzy na nią tra­fiali i da­wali jej nie­złe pie­nią­dze w za­mian za bzdurne fra­zesy: „Tak, twój le­niwy mąż wkrótce po­dej­mie pracę”, „Nie, twój spłu­kany oj­ciec nie czuje do cie­bie nie­na­wi­ści – w rze­czy­wi­sto­ści on też pró­buje cię zna­leźć...”.

W dzie­ciń­stwie Vivi uwiel­biała pa­trzeć, jak jej piękna matka olśniewa klien­tów swoją mą­dro­ścią i bla­skiem. Gdy jed­nak do­ro­sła, wi­dok matki czer­pią­cej zy­ski z ludz­kiego bólu za­czął dzia­łać Vivi na nerwy. Nie mo­gła pa­trzeć, jak lu­dzie są wy­ko­rzy­sty­wani, ale też nie miała na to wpływu. Wróżby Da­phne były ich je­dy­nym źró­dłem do­chodu, je­dy­nym spo­so­bem na opła­ce­nie tych gów­nia­nych miesz­kań i prze­ce­nio­nych ar­ty­ku­łów spo­żyw­czych.

Ale to już się skoń­czyło. Vivi wresz­cie zna­la­zła wyj­ście. Nowy po­czą­tek, z dala od im­pul­syw­nych za­cho­wań matki, które ba­zu­jąc na „prze­czu­ciach”, raz po raz zmu­szały je do wy­ry­wa­nia ży­cia z ko­rze­niami.

– Niech no zgadnę – po­wie­działa Vivi i unio­sła brew, pa­trząc na kartę w dłoni Da­phne. – Śmierć?

Matka się na­chmu­rzyła, a gdy wresz­cie się ode­zwała, jej zwy­kle me­lo­dyjny głos był prze­ra­ża­jąco ostry i ci­chy:

– Vivi, wiem, że nie wie­rzysz w ta­rota, ale cho­ciaż raz mnie po­słu­chaj.

Dziew­czyna wzięła kartę i ją od­wró­ciła. Oczy­wi­ście zo­ba­czyła szkie­let z kosą. Jego oczo­doły były pu­ste, usta wy­krzy­wione w nie­mal trium­fal­nym uśmie­chu. Po­zba­wione ciała dło­nie i stopy wy­sta­wały z piasz­czy­stej ziemi, a słońce za­cho­dziło na tle krwi­sto­czer­wo­nego nieba. Vivi po­czuła dziwny za­wrót głowy, jakby stała nad wielką prze­pa­ścią i pa­trzyła w dół, w roz­le­głą ni­cość, za­miast znaj­do­wać się w swo­jej sy­pialni, z któ­rej wi­dać było tylko neo­no­wo­żółty na­pis „SKUP ZŁOTA” po dru­giej stro­nie ulicy.

– Mó­wi­łam ci. We­sterly nie jest bez­piecz­nym miej­scem dla ta­kich jak ty – szep­nęła Da­phne. – Masz zdol­ność zaj­rze­nia za za­słonę. I przez to sta­jesz się ce­lem mrocz­nych sił.

– Za za­słonę? – po­wtó­rzyła ze znu­że­niem Vivi. – Wy­da­wało mi się, że już dawno prze­sta­łaś mó­wić o ta­kich rze­czach.

Przez całe dzie­ciń­stwo córki Da­phne pró­bo­wała ją wcią­gnąć w swój świat ta­rota, se­an­sów i krysz­ta­łów, twier­dząc, że Vivi ma „wy­jąt­kowe moce”, które tylko cze­kają na uwol­nie­nie. Wy­szko­liła na­wet dziew­czynkę, zmu­sza­jąc do wy­ko­ny­wa­nia pro­stych od­czy­tów dla klien­tów za­hip­no­ty­zo­wa­nych wi­do­kiem ma­łego dziecka ko­mu­ni­ku­ją­cego się z du­chami. W końcu jed­nak Vivi zro­zu­miała prawdę – nie miała żad­nej mocy, była tylko ko­lej­nym pion­kiem w grze swo­jej matki.

– Nie wiem, którą kartę wy­cią­gnę. Igno­ro­wa­nie ta­kiego ostrze­że­nia jest głu­potą.

Na ze­wnątrz roz­legł się klak­son, po chwili ktoś za­klął gło­śno. Vivi wes­tchnęła i po­krę­ciła głową.

– Ale prze­cież sama mnie uczy­łaś, że Śmierć jest sym­bo­lem trans­for­ma­cji. – Chciała od­dać kartę matce, ale Da­phne upar­cie nie od­ry­wała rąk od bio­der. – I naj­wy­raź­niej o to tu­taj cho­dzi. Stu­dia to mój nowy po­czą­tek.

Ko­niec z na­głymi prze­pro­wadz­kami o pół­nocy do in­nych miast, z wy­ry­wa­niem ko­rzeni za każ­dym ra­zem, gdy Vivi wresz­cie miała na­wią­zać praw­dziwą przy­jaźń. Przez na­stępne cztery lata bę­dzie mo­gła od­kryć sie­bie na nowo i być zwy­czajną stu­dentką. Mieć przy­ja­ciół i pro­wa­dzić ży­cie to­wa­rzy­skie, za­pi­sać się na kilka za­jęć do­dat­ko­wych – i może przy­naj­mniej się do­wie, co tak na­prawdę lubi. Prze­pro­wa­dzały się tak czę­sto, że nie miała szansy, by stać się w czym­kol­wiek do­bra. Po trzech mie­sią­cach mu­siała zre­zy­gno­wać z gry na fle­cie, w po­ło­wie se­zonu po­rzu­ciła so­ft­ball, a z fran­cu­skiego wy­pi­sy­wała się tak wiele razy, że je­dyne, co umiała po­wie­dzieć, to: [1].

Matka po­krę­ciła głową.

– W ta­ro­cie Śmierci to­wa­rzy­szyły Dzie­siątka Mie­czy i Wieża. Zdrada i na­gła prze­moc. Vi­vian, mam straszne prze­czu­cie...

Vivi pod­dała się i scho­wała kartę do wa­lizki, po czym ujęła dło­nie matki.

– To ogromna zmiana dla nas obu. Nic dziw­nego, że się de­ner­wu­jesz. Po pro­stu po­wiedz, że bę­dziesz za mną tę­sk­nić, tak jak zro­biłby nor­malny ro­dzic, za­miast prze­ka­zy­wać ja­kieś znaki ze świata du­chów.

Matka mocno ści­snęła jej ręce.

– Wiem, że nie mogę pod­jąć tej de­cy­zji za cie­bie...

– Więc prze­stań pró­bo­wać. Pro­szę. – Vivi splo­tła palce z pal­cami matki, tak jak ro­biła to w dzie­ciń­stwie. – Nie chcę spę­dzić na­szego ostat­niego dnia na kłót­niach.

Da­phne zwie­siła ra­miona, tak jakby w końcu zdała so­bie sprawę z tego, że tę bi­twę prze­grała.

– Obie­caj mi, że bę­dziesz ostrożna. Rze­czy nie za­wsze są ta­kie, na ja­kie wy­glą­dają, pa­mię­taj o tym. Na­wet coś, co wy­daje się do­bre, może oka­zać się nie­bez­pieczne.

– Czy w ten spo­sób chcesz mi po­wie­dzieć, że je­stem po­ta­jem­nie zła?

Matka rzu­ciła jej miaż­dżące spoj­rze­nie.

– Po pro­stu bądź roz­sądna, Viv.

– Z tym so­bie po­ra­dzę. – Vivi uśmiech­nęła się tak sze­roko, że Da­phne prze­wró­ciła oczami.

– Wy­cho­wa­łam ego­istkę. – Ale po­chy­liła się, by ją przy­tu­lić.

– To pew­nie przez te wszyst­kie roz­mowy o tym, ja­kie mam moce i że wszystko mogę – od­parła Vivi i pu­ściła ręce matki, żeby do­koń­czyć za­pi­nać wa­lizkę. – Obie­cuję, że będę ostrożna.

Taki miała za­miar. Wie­działa, że na stu­diach mogą dziać się złe rze­czy. Tak jak wszę­dzie, ale je­śli Da­phne uwa­żała, że ka­ta­stro­ficzne prze­po­wied­nie z ta­rota mają ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie, to oszu­ki­wała samą sie­bie. Coś ta­kiego jak ma­gia nie ist­niało.

A przy­naj­mniej tak są­dziła Vivi.

Roz­dział 2

Scar­lett

„Nie wy­bie­rasz swo­ich sióstr. Robi to ma­gia”, po­wie­działa Min­nie, nia­nia Scar­lett Win­ter, na wiele lat przed tym, za­nim dziew­czyna do­łą­czyła do Kappa Rho Nu. Słowa te po­wró­ciły do niej, gdy ra­zem z matką prze­jeż­dżała przez bramę z ku­tego że­laza pro­wa­dzącą do kam­pusu We­sterly Col­lege; po dro­dze mi­jały grupki dziew­cząt. Nie­które trzy­mały wa­lizki, wy­glą­dały na bar­dzo młode i zde­ner­wo­wane; inne wpa­try­wały się w kam­pus głod­nym wzro­kiem, tak jakby były go­towe go pod­bić. Gdzieś w tym mo­rzu stu­den­tek znaj­do­wały się no­wi­cjuszki Kappy. No­wi­cjuszki Kru­ków, jak na­zy­wały sie­bie sio­stry, które – je­śli wszystko pój­dzie zgod­nie z pla­nem i je­śli ma­gia bę­dzie tak chciała – za­le­d­wie rok póź­niej uznają Scar­lett za swoją przy­wód­czy­nię.

Kiedy mi­nęły bramę, dziew­czyna po­czuła się bar­dziej wolna i silna. Tak jakby wy­cho­dziła z cie­nia swo­jej ro­dziny na świa­tło dzienne. Wła­ści­wie to nie miało sensu, po­nie­waż Mar­jo­rie, jej matka, i Eu­ge­nie, star­sza sio­stra, były wszę­dzie w domu Kappy. Ich zdję­cia wi­siały wśród fo­to­gra­fii gru­po­wych na ścia­nie. Ich imiona po­ja­wiały się na ustach star­szych sióstr ze sto­wa­rzy­sze­nia. Obie od­ci­snęły tu swoje piętno. Mimo cią­żą­cych na niej ocze­ki­wań Scar­lett była zde­ter­mi­no­wana, by po­ka­zać wszyst­kim, że naj­lep­sza Win­te­równa do­piero miała na­dejść. Zo­sta­nie przy­wód­czy­nią, tak jak one, ale bę­dzie lep­sza, mą­drzej­sza, sil­niej­sza i za­pad­nie wszyst­kim w pa­mięć jesz­cze bar­dziej niż matka i sio­stra. Wła­śnie to było w tym wszyst­kim naj­pięk­niej­sze – że wciąż mo­gła je prze­sko­czyć. Tak przy­naj­mniej so­bie po­wta­rzała.

– Na­prawdę po­win­naś była wło­żyć czer­woną su­kienkę – po­wie­działa Mar­jo­rie, spod ścią­gnię­tych brwi przy­glą­da­jąc się córce w lu­sterku wstecz­nym. – To bar­dziej wład­czy ko­lor. Mu­sisz ema­no­wać siłą, gu­stem, zdol­no­ściami przy­wód­czymi...

Dziew­czyna zer­k­nęła na swoje od­bi­cie za matką w lu­sterku wstecz­nym. Scar­lett, Eu­ge­nie i Mar­jo­rie róż­niły się od­cie­niami brą­zo­wej skóry. Poza tym wszyst­kie trzy osza­ła­miały urodą, ale Eu­ge­nie była wy­pisz wy­ma­luj jak matka, pod­czas gdy Scar­lett miała nie­po­spo­lite rysy twa­rzy i wy­róż­niała się ostrym no­sem oraz sze­roko roz­sta­wio­nymi oczami. Kiedy wkro­czyła w etap do­ra­sta­nia, za­częła za­zdro­ścić matce i Eu­ge­nie, że mają tyle cech wspól­nych, w tym per­fek­cyjne nosy.

Wy­gła­dziła swoją zie­loną su­kienkę w kształ­cie li­tery A.

– Mamo, wąt­pię, żeby Dah­lia wy­brała na­stępną prze­wod­ni­czącą Kappy na pod­sta­wie jej stroju w pierw­szym dniu szkoły. A ubie­ra­nie się w czer­wień, gdy ma się na imię Scar­lett, to już tro­chę za dużo.

Mar­jo­rie zro­biła śmier­tel­nie po­ważną minę.

– Scar­lett, w s z y s t k o  jest brane pod uwagę.

– Wiesz, ona ma ra­cję – wtrą­ciła Eu­ge­nie z przed­niego sie­dze­nia.

– Słu­chaj sio­stry. Była prze­wod­ni­czącą dwa lata z rzędu – oznaj­miła z dumą Mar­jo­rie. – A te­raz twoja ko­lej, by kon­ty­nu­ować ro­dzinną tra­dy­cję.

Eu­ge­nie uśmiech­nęła się iro­nicz­nie.

– No chyba że wo­lisz trzy­mać się na ubo­czu.

– Oczy­wi­ście, że nie. Je­stem Win­te­równą, prawda? – Scar­lett wy­pro­sto­wała się i rzu­ciła sio­strze gniewne spoj­rze­nie.

Nie wie­działa, dla­czego Eu­ge­nie się uparła, by ją od­wieźć do We­sterly. Sio­stra za­wsze po­wta­rzała, że jako młod­sza wspól­niczka w fir­mie praw­ni­czej matki jest po­twor­nie za­jęta, ale prze­cież wy­ko­rzy­sty­wała każdą oka­zję, by po­ka­zać Scar­lett, gdzie jej miej­sce. Łącz­nie z sie­dze­niem obok kie­rowcy pierw­szego dnia col­lege’u, kiedy to Scar­lett zo­stała zde­gra­do­wana i mu­siała za­jąć tylny fo­tel.

Matka po­ki­wała gwał­tow­nie głową.

– Ni­gdy o tym nie za­po­mi­naj, moja droga.

Prze­su­nęła się, by po­now­nie spoj­rzeć na Scar­lett. Dziew­czyna po­czuła de­li­katny ja­śmi­nowy za­pach per­fum Mar­jo­rie i przy­po­mniała so­bie, jak po pracy w fir­mie do późna matka za­kra­dała się do jej po­koju, by po­ca­ło­wać ją w czoło. Scar­lett za­wsze uda­wała, że śpi, bo matka bar­dzo sta­rała się jej nie obu­dzić. Ale ona nie miała nic prze­ciwko by­ciu obu­dzoną. Te bu­ziaki przy­po­mi­nały jej, jak bar­dzo Mar­jo­rie na niej za­le­żało, bo w ciągu dnia nie za­wsze to czuła.

A matce naj­bar­dziej za­le­żało na tym, by każda z có­rek po­szła w jej ślady i zo­stała prze­wod­ni­czącą Kappy. Scar­lett do­ra­stała wśród uwag typu: „Prze­wod­ni­cząca Kappy nie może mieć tylko jed­nej za­lety, Scar­lett. Musi mieć ich jak naj­wię­cej. Po­winna być in­te­li­gentna, sty­lowa, miła. Po­winna być ty­pem dziew­czyny, która w rów­nym stop­niu wzbu­dza za­zdrość, co sza­cu­nek. Która sta­wia swoje sio­stry na pierw­szym miej­scu – i jest wy­star­cza­jąco silna, by zmie­nić świat”.

Od­kąd Scar­lett pa­mię­tała, wie­działa, że jest cza­row­nicą i że Kappa to jej prze­zna­cze­nie. Przy­ję­cie w sze­regi sto­wa­rzy­sze­nia stało się ko­niecz­no­ścią, a ob­ję­cie funk­cji prze­wod­ni­czą­cej – jed­nym z pod­sta­wo­wych ocze­ki­wań wo­bec niej. Dla­tego też Min­nie, która wcze­śniej wy­cho­wy­wała rów­nież Mar­jo­rie, spę­dziła więk­szą część swo­ich zło­tych lat na ucze­niu Scar­lett ma­gii, tak jak uczyła jej sio­strę i wcze­śniej matkę.

Wszyst­kie cza­row­nice ro­dziły się z wła­sną ma­gią: Kie­li­chy, znak Wody; De­nary, znak Ziemi; Mie­cze, znak Po­wie­trza; i Bu­ławy, znak Ognia. Każdy znak był do­pa­so­wany do ko­loru w kar­tach ta­rota, co za­wsze ba­wiło Scar­lett. Kry­ty­kanci od­rzu­cali ta­rota jako na­rzę­dzie szar­la­ta­nów i oszu­stów, ale tak na­prawdę nie mieli po­ję­cia, jak czę­sto te karty mó­wiły prawdę.

Scar­lett była Kie­li­chami, co ozna­czało, że naj­sku­tecz­niej pra­co­wała z ży­wio­łami wody. Do­wie­działa się od Min­nie, że je­śli bę­dzie trzy­mać od­po­wiedni sym­bol i wy­po­wia­dać od­po­wied­nie słowa, bę­dzie mo­gła two­rzyć ma­gię, która uczyni świat więk­szym i ja­śniej­szym.

Min­nie nie była Kru­kiem; jej ro­dzina sa­mo­dziel­nie do­szła do cza­rów, a ta­jem­nice i za­klę­cia prze­ka­zy­wano z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie. Znała jed­nak Win­te­rów przez całe ży­cie i le­piej niż kto­kol­wiek inny ro­zu­miała pre­sję, jaką ro­dzina wy­wie­rała na dziew­czynę. To Min­nie za­wsze w nią wie­rzyła – i do­da­wała otu­chy, gdy Scar­lett wy­czu­wała roz­cza­ro­wa­nie matki lub po­gardę Eu­ge­nie. To nia­nia po­wie­działa dziew­czy­nie, że je­śli uwie­rzy w sie­bie i za­ufa ma­gii, bę­dzie mo­gła się stać naj­po­tęż­niej­szą cza­row­nicą na świe­cie.

Kiedy po­przed­niej wio­sny Min­nie zmarła ze sta­ro­ści, Scar­lett tak strasz­nie roz­pa­czała, że wo­kół niej za­czął pa­dać deszcz. Do tej pory na myśl o sta­ruszce czuła pustkę w sercu, ale wie­działa, że naj­bar­dziej na świe­cie nia­nia chciała, by Scar­lett wio­dła szczę­śliwe ży­cie, dla­tego dziew­czyna była zde­ter­mi­no­wana bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek, aby udo­wod­nić swo­jej ro­dzi­nie – i wszyst­kim Kru­kom – że jest wy­star­cza­jąco silna, żeby zo­stać na­stępną prze­wod­ni­czącą sto­wa­rzy­sze­nia.

Po­rażka nie wcho­dziła w grę.

Gdy Mar­jo­rie za­je­chała przed dom Kappy, serce Scar­lett za­biło moc­niej. Był to piękny go­łę­bio­szary bu­dy­nek w stylu fran­cu­skiego re­ne­sansu, z bal­ko­nami z ku­tego że­laza na każ­dym po­zio­mie i ta­ra­sem na da­chu, gdzie sio­stry cza­sami rzu­cały za­klę­cia. Młode cza­row­nice wbie­gały do domu, wno­siły do niego wa­lizki i lampy i pa­dały so­bie w ra­miona po wa­ka­cyj­nej roz­łące. Były tam Ha­zel Kim z dru­giego roku, gwiazda szkol­nej dru­żyny lek­ko­atle­tycz­nej, Ju­liet Simms z ostat­niego roku, ge­nialna che­miczka spe­cja­li­zu­jąca się w elik­si­rach, i Mei Okada, ko­le­żanka z trze­ciego roku, która po­tra­fiła zmie­niać swój wy­gląd z taką ła­two­ścią, jakby się prze­bie­rała.

Mar­jo­rie wy­łą­czyła sil­nik i ro­zej­rzała się ni­czym do­wódca po polu bi­twy.

– A gdzie Ma­son? Chcia­łam do­wie­dzieć się od niego wszyst­kiego na te­mat po­dróży.

– Przy­je­dzie do­piero ju­tro – od­parła Scar­lett, po­wstrzy­mu­jąc się od lek­kiego uśmie­chu.

Nie wi­działa Ma­sona od pra­wie dwóch mie­sięcy. Była to ich naj­dłuż­sza roz­łąka, od­kąd dwa lata wcze­śniej za­częli się spo­ty­kać. Po wzię­ciu udziału w ślu­bie przy­ja­ciela we Wło­szech Ma­son po­sta­no­wił wy­brać się w po­dróż z ple­ca­kiem po Eu­ro­pie. Po­rzu­cił na­gle staż w fir­mie praw­ni­czej ojca i zre­zy­gno­wał ze wszyst­kich pla­nów, ja­kie uło­żyła dla nich Scar­lett. W tym cza­sie dziew­czyna od­by­wała staż w fir­mie matki, ślę­czała nad ak­tami spraw i ra­zem ze swo­imi sio­strami pla­no­wała im­prezy to­wa­rzy­skie Kru­ków, cze­ka­jąc na jego krót­kie, spo­ra­dyczne SMS-y i zdję­cia z miejsc, w któ­rych aku­rat prze­by­wał: Wła­śnie pły­wa­łem w je­zio­rze Como, szkoda, że Cię tu nie ma; Mu­sisz zo­ba­czyć wodę na Ca­pri, za­bie­ram Cię tu po skoń­cze­niu stu­diów. Uchy­la­nie się od obo­wiąz­ków ro­dzin­nych lub po­zwa­la­nie, by cze­kała całe lato na spo­tka­nie z nim, nie było w stylu Ma­sona. Z re­guły Scar­lett nie cze­kała na nic ani na ni­kogo, ale chło­pak był tego wart.

– Przy­pro­wadź go jak naj­szyb­ciej do domu – na­le­gała Mar­jo­rie naj­cie­plej­szym ze swo­ich to­nów.

Eu­ge­nie prze­su­nęła się w fo­telu i za­częła gwał­tow­nie prze­glą­dać służ­bowe ma­ile.

Scar­lett ukryła pe­łen za­do­wo­le­nia uśmiech. Ma­son był je­dy­nym punk­tem, w któ­rym prze­wyż­szała star­szą sio­strę. Sta­no­wił do­peł­nie­nie. Tym sło­wem sio­stry okre­ślały osoby warte Kruka. A w tej kwe­stii po­przeczka była usta­wiona nie­wia­ry­god­nie wy­soko. Nada­wali się tylko naj­lepsi, a Ma­son do nich na­le­żał. Miał nie tylko od­po­wied­nią prze­szłość – był sy­nem dru­giego naj­wy­bit­niej­szego praw­nika (oczy­wi­ście po Mar­jo­rie) w Geo­r­gii i prze­wod­ni­czą­cym brac­twa – lecz także przy­szłość. Naj­lep­szy z klasy, wy­spor­to­wany, za­bój­czo przy­stojny – i cały jej. Wi­sienką na tor­cie było to, że matka Scar­lett go uwiel­biała.

– Dzięki za pod­wie­zie­nie, mamo – po­wie­działa i po­ło­żyła dłoń na klamce sa­mo­chodu.

– Aha, masz – rzu­ciła Mar­jo­rie, tak jakby na­gle o czymś so­bie przy­po­mniała. Po­dała do tyłu za­pa­ko­wane pu­dełko.

Bio­rąc po­da­ru­nek, Scar­lett cała się roz­pro­mie­niła – nie pa­mię­tała, by matka dała Eu­ge­nie ja­kiś pre­zent pierw­szego dnia trze­ciego roku w col­lege’u – i gdy go otwie­rała, mu­siała się po­wstrzy­mać przed ro­ze­rwa­niem pa­pieru.

Była to pięk­nie zdo­biona ta­lia kart do ta­rota. Ubrana w suk­nię z piór ko­bieta o szel­mow­skim uśmie­chu prak­tycz­nie mru­gała do niej z re­wersu każ­dej karty.

– Czy one na­le­żały do was? – za­py­tała Scar­lett, za­sta­na­wia­jąc się, czy to karty, któ­rych jej matka i Eu­ge­nie uży­wały, gdy zo­stały wy­brane na prze­wod­ni­czące, i po­czuła na­głe wzru­sze­nie, że włą­czono ją do ro­dzin­nej tra­dy­cji.

– Są nowe. Za­mó­wi­łam je u po­tęż­nej cza­row­nicy na­le­żą­cej do Kie­li­chów, która jest człon­ki­nią Se­natu. Oso­bi­ście je na­ma­lo­wała – od­parła matka z dumą.

Serce dziew­czyny ści­snęło się z roz­cza­ro­wa­nia. Choć uwiel­biała po­li­tyczne wyż­sze sfery, nie ro­zu­miała, jak matka mo­gła jej to te­raz dać.

– Są śliczne, mamo, ale mam już karty Min­nie. – Scar­lett przy­kro się zro­biło, że Mar­jo­rie tak mało o niej wie. Ni­gdy nie za­stą­pi­łaby kart od Min­nie nową, lśniącą ta­lią.

– Nowy rok, nowy po­czą­tek – od­rze­kła matka. – Wiem, że Min­nie bar­dzo dużo dla cie­bie zna­czyła, dla mnie też. Wi­dzę jed­nak, że na­dal je­steś w ża­ło­bie, a Min­nie nie chcia­łaby, że­byś prze­no­siła ten smu­tek na nowy rok. By­cie Kru­kiem i zo­sta­nie prze­wod­ni­czącą mia­łyby dla niej naj­więk­sze zna­cze­nie.

„Chyba naj­więk­sze zna­cze­nie dla cie­bie”. Scar­lett scho­wała karty, wy­chy­liła się z tyl­nego sie­dze­nia i po­ca­ło­wała matkę w po­li­czek.

– Oczy­wi­ście, mamo. Dzię­kuję – mruk­nęła, choć nie miała za­miaru uży­wać tych kart.

Po obo­wiąz­ko­wym uca­ło­wa­niu Eu­ge­nie i ko­lejny raz matki otwo­rzyła ba­gaż­nik i wy­cią­gnęła dwie wa­lizki, na które wcze­śniej rzu­ciła za­klę­cie, aby stały się lek­kie jak piórko. Ma­chała i pa­trzyła za sa­mo­cho­dem tak długo, aż znik­nął jej z oczu. Kiedy cof­nęła się o krok na chod­nik, zde­rzyła się z ja­kimś twar­dym, mu­sku­lar­nym cia­łem.

– Ej. Uwa­żaj tro­chę! – obu­rzyła się.

I usły­szała ura­żony głos:

– To ty na mnie wpa­dłaś.

Scar­lett od­wró­ciła się i uj­rzała Jack­sona Car­tera, który w ze­szłym roku cho­dził z nią na lek­cje fi­lo­zo­fii. Był lekko zdy­szany, ubrany w strój do bie­ga­nia, a w uszach miał słu­chawki. Po ciem­no­brą­zo­wej skó­rze spły­wał pot, prze­mo­czona ko­szulka przy­le­gała do mu­sku­lar­nej syl­wetki. Skrzy­wił się.

– Ale chyba nie po­wi­nie­nem być za­sko­czony. Wy, Kappy, za­cho­wu­je­cie się, jakby to miej­sce na­le­żało do was.

– Bo tak jest – od­pa­liła na­tych­miast Scar­lett. To była ich pierw­sza wy­miana zdań nie­ma­jąca nic wspól­nego z nie­ży­ją­cymi już fi­lo­zo­fami i wy­da­wało się, że roz­po­czę­cie roz­mowy od znie­wagi świad­czyło o tym, że chło­paka bar­dzo źle wy­cho­wano. – Sto­isz przed na­szym do­mem.

Przy­pisy