Wybawiciel ebook

Któż to jest ten, który przybywa z Edomu,

z Bosry idzie w szatach szkarłatnych?

Ten wspaniały w swoim odzieniu,

który kroczy z wielką swą mocą?

– To ja jestem tym, który mówi sprawiedliwie,

potężny w wybawianiu.

Proroctwo Izajasza, 63,1[1]

Miała czternaście lat i była pewna, że jeśli zaciśnie powieki i mocno się skoncentruje, to przez dach zobaczy gwiazdy.

Wokół niej przez sen oddychały kobiety. Równymi, ciężkimi oddechami. Chrapała tylko jedna, ciotka Sara, którą umieściły na materacu pod otwartym oknem.

Zamknęła oczy i starała się oddychać jak pozostałe. Trudno było usnąć, zwłaszcza odkąd wszystko wokół niej stało się takie nowe i takie inne. Odgłosy nocy i lasu za oknem na Østgård były inne. Ludzie, których tak dobrze znała ze spotkań w Świątyni i z letnich obozów, byli jakby odmienieni. Ona też nie była taka sama. Tego lata jej twarz i ciało w lustrze nad umywalką wyglądały inaczej. Nowe też były jej uczucia, te dziwne prądy, na przemian gorące i zimne, które przez nią przepływały, gdy czuła na sobie wzrok któregoś z chłopców, a raczej wzrok jednego z nich. Roberta. On też w tym roku się zmienił.

Otworzyła oczy i zapatrzyła się przed siebie. Wiedziała, że Bóg posiada moc czynienia wielkich rzeczy, może również sprawić, że uda jej się zobaczyć gwiazdy przez dach. Gdyby tylko zechciał.

To był długi, obfitujący w wydarzenia dzień. Suchy letni wiatr szumiał w zbożu na polach, listki na drzewach tańczyły rozgorączkowane, a migotliwe światło sączyło się na letników siedzących na trawie na podwórzu. Słuchali opowieści jednego z kadetów Szkoły Oficerskiej Armii Zbawienia o jego działalności kaznodziejskiej na Wyspach Owczych. Kadet był sympatyczny, mówił z wielkim zaangażowaniem i zapałem. Ale ją bardziej interesowało odganianie trzmiela krążącego nad głową, a gdy owad nagle odleciał, upał wprawił ją w senność. Kiedy kadet skończył opowiadać, oczy wszystkich zwróciły się na komandora[2], Davida Eckhoffa, który patrzył na nich roześmianymi, młodymi, choć liczącymi już ponad pięćdziesiąt lat oczami. Komandor zasalutował charakterystycznym gestem Armii Zbawienia: uniósł ponad bark prawą dłoń z palcem wskazującym skierowanym w Królestwo Niebieskie, towarzyszyło temu dźwięczne „Alleluja!”. Potem pomodlił się o błogosławieństwo dla pracy kadeta wśród ubogich i odrzuconych, przypomniał też wszystkim słowa z Ewangelii świętego Mateusza o tym, że Jezus Zbawiciel może chodzić wśród nich, po ulicach, pod postacią nieznajomego, głodnego, nieodzianego czy wtrąconego do więzienia. I o tym, że w dniu Sądu Ostatecznego sprawiedliwi, ci, którzy pomagali najmniejszym, pójdą do życia wiecznego. Zapowiadała się dłuższa przemowa, ale ktoś coś szepnął, komandor się roześmiał i powiedział, że oczywiście, przecież w programie jest teraz „Kwadrans Młodzieży”, więc kolej na Rikarda Nilsena.

Usłyszała, że Rikard, dziękując komandorowi, stara się nadać swemu głosowi bardziej dorosłe niż w rzeczywistości brzmienie. Jak zwykle przygotował swoje wystąpienie pisemnie i nauczył się go na pamięć. Stanął i zaczął rozprawiać o walce, której pragnął poświęcić życie, o walce Jezusa dla Królestwa Bożego. Mówił nerwowo, lecz jednocześnie monotonnie, usypiająco. Jego ponury, zazwyczaj zwrócony ku sobie wzrok spoczywał teraz na niej. Zamrugała, wpatrzona w jego spoconą górną wargę, która, poruszając się, formułowała znajome, bezpieczne, nudne frazy. Nie zareagowała, kiedy czyjaś dłoń dotknęła jej pleców, okrytych letnią sukienką. Dreszcz przeszył ją dopiero, gdy poczuła koniuszki palców sunące wzdłuż kręgosłupa aż do krzyża i jeszcze niżej.

Odwróciła się i popatrzyła w roześmiane piwne oczy Roberta. Pożałowała, że nie ma równie ciemnej cery jak on, nie mógłby wtedy zauważyć jej rumieńca.

– Cicho – powiedział Jon.

Robert i Jon byli braćmi. W dzieciństwie wiele osób brało ich za bliźniaków, mimo że Jon był o rok starszy. Ale teraz Robert miał już siedemnaście lat i chociaż braterskie podobieństwo zachowało się w rysach twarzy, różnice między chłopakami stały się wyraźne. Robert był wesoły, beztroski, lubił żartować i dobrze grał na gitarze, ale nierzadko się spóźniał na nabożeństwa w Świątyni, a w żartach czasami posuwał się za daleko, szczególnie gdy widział, że rozśmiesza innych. W takich sytuacjach często ingerował Jon. Starszy z braci był sumiennym, obowiązkowym chłopcem, panowało więc przekonanie, że pójdzie do Szkoły Oficerskiej i – chociaż tego nie mówiono głośno – poszuka sobie dziewczyny w Armii. To ostatnie nie wydawało się aż tak oczywiste w wypadku Roberta. Jon był o dwa centymetry wyższy niż Robert, lecz, o dziwo, to młodszy brat wydawał się większy. Wynikało to stąd, że Jon już jako dwunastolatek zaczął się garbić, jakby dźwigał na barkach brzemię całego świata. Obaj mieli śniadą cerę i ładne, regularne rysy, ale Robert miał w sobie coś, czego brakowało Jonowi. Coś w oczach, jakąś mroczność, rozbawienie, coś, co miała ochotę, a zarazem nie miała ochoty zbadać.

Podczas przemowy Rikarda przesuwała wzrokiem po znajomych twarzach. Któregoś dnia poślubi chłopca z Armii Zbawienia, być może otrzymają rozkaz przeniesienia się do innego miasta, w inny obszar kraju. Ale zawsze będą wracać tu, na Østgård, na niedawno kupioną przez Armię farmę, która od tej pory będzie ich wspólnym letniskiem.

Poza kręgiem zebranych, na schodach do domu siedział jasnowłosy chłopiec i głaskał kota, który ułożył mu się na kolanach. Wyczuła, że chłopak przed chwilą na nią patrzył, ale zdążył uciec wzrokiem, zanim go na tym przyłapała. Był tutaj jedyną nieznajomą osobą, ale wiedziała, że nazywa się Mads Gilstrup i jest wnukiem poprzednich właścicieli Østgård, że jest od niej starszy o jakieś dwa lata i że rodzina Gilstrupów jest bogata. Był całkiem przystojny, ale sprawiał wrażenie samotnego. I co on właściwie tu robił? Zjawił się poprzedniego wieczoru i kręcił po podwórzu ze zmarszczką gniewu na czole, z nikim nie rozmawiając. Ale ona parę razy czuła jego wzrok na sobie. Wszyscy w tym roku na nią patrzyli. To również było nowe.

Z zamyślenia wyrwał ją Robert, który włożył jej coś do ręki, mówiąc:

– Przyjdź do stodoły, kiedy ten przyszły generał skończy przemawiać. Chciałbym ci coś pokazać.

Wstał i odszedł, a ona spojrzała na dłoń i mało brakowało, a krzyknęłaby głośno. Zasłaniając drugą dłonią usta, wypuściła trzmiela w trawę. Wciąż się poruszał, ale nie miał ani nóg, ani skrzydeł.

Rikard wreszcie skończył, ale ona nie ruszyła się z miejsca, patrząc, jak jej rodzice wraz z rodzicami Roberta i Jona podchodzą do stolików nakrytych do kawy. Wszyscy czworo zaliczali się w Armii do tak zwanych silnych rodzin, wiedziała więc, że stale jest pod obserwacją.

Skierowała się w stronę wygódki. Dopiero za węgłem, kiedy nikt już nie mógł jej widzieć, pomknęła do stodoły.

– Wiesz, co to? – spytał Robert głębokim głosem, którego nie miał poprzedniego lata.

Leżał na plecach w sianie i składanym nożem, który zawsze nosił przy pasku, rzeźbił korzeń.

Podniósł go do góry, a ona wtedy zobaczyła, co to jest. Widziała to na obrazkach. Miała nadzieję, że w stodole jest za ciemno, by dostrzegł, że znów się zaczerwieniła.

– Nie – skłamała, siadając obok niego na sianie.

Popatrzył na nią tym swoim żartobliwym spojrzeniem, jakby wiedział o niej coś, czego sama nie wiedziała. Wytrzymała jego wzrok i położyła się, opierając na łokciach.

– Coś, co wchodzi tutaj – powiedział ze śmiechem w oczach, wsuwając jej nagle rękę pod sukienkę. Poczuła korzeń na wewnętrznej stronie uda i nim zdążyła ścisnąć nogi, korzeń dotknął majtek. Szyję owionął gorący oddech.

– Robert, nie – szepnęła.

– Ale ja go zrobiłem specjalnie dla ciebie – wydyszał.

– Przestań, nie chcę!

– Odmawiasz? Mnie?

Zaparło jej dech w piersiach, nie była w stanie ani odpowiedzieć, ani krzyknąć. Nagle od drzwi stodoły dobiegł ich głos Jona:

– Robert! Nie! Robert!

Poczuła, że Robert ustępuje, rezygnuje i tylko drewniany korzeń został między jej zaciśniętymi udami, gdy ręka wysunęła się spod sukienki.

– Chodź tu! – Jon mówił takim tonem, jakby zwracał się do nieposłusznego psa.

Robert już się podniósł ze śmiechem, puścił do niej oczko i wybiegł na słońce, do brata.

Ona usiadła, otrzepała się z siana, czuła jednocześnie ulgę i wstyd. Ulgę dlatego, że Jon przerwał tę szaloną zabawę. Wstyd, ponieważ on najwyraźniej uważał, że to było coś więcej niż zabawa.

Później, podczas modlitwy przed kolacją, patrzyła prosto w piwne oczy Roberta i widziała, jak jego wargi formują słowo, którego nie zrozumiała, ale zaczęła chichotać. Co za szaleniec! A ona... No właśnie, jaka była ona? Też szalona. Szalona. I zakochana? Tak, właśnie zakochana. Nie tak zakochana, jak wtedy, gdy miała dwanaście czy trzynaście lat. Teraz miała już czternaście i to było coś większego, ważniejszego i bardziej emocjonującego.

Czuła, że nawet teraz, gdy leżąc, próbowała wzrokiem zrobić dziurę w dachu, znów wzbiera w niej śmiech.

Ciotka Sara pod oknem zamruczała i przestała chrapać. Coś zahuczało. Sowa?

Musiała iść siusiu.

Właściwie nie miała siły, ale musiała. Musiała przejść przez mokrą od rosy trawę, minąć stodołę, ciemną i zupełnie inną teraz, w środku nocy. Zamknęła oczy, ale to się na nic nie zdało. Wypełzła ze śpiwora, wsunęła stopy w sandały i po cichutku podeszła do drzwi.

Na niebie pojawiło się kilka gwiazd, ale już za godzinę miały zniknąć, kiedy rozjaśni się na wschodzie. Powietrze owiewało ją chłodem, gdy biegła, słuchając odgłosów nocy, których nie umiała nazwać. Owadów przesypiających dzień. Polujących zwierząt. Rikard mówił, że w zagajniku widział lisa. A może to były te same zwierzęta, które krążyły w ciągu dnia, tylko teraz wydawały inne dźwięki. Zmieniały się. Trochę tak, jakby zmieniały skórę.

Wygódka stała osobno na niewielkim wzniesieniu, za stodołą. Powiększała się z każdym jej krokiem. Dziwny krzywy domek, zbudowany z surowych desek, wypaczonych, popękanych i poszarzałych ze starości, nie miał okien, tylko serduszko w drzwiach. Ale najgorsze, że nigdy nie było wiadomo, czy ktoś już w nim nie siedzi.

Teraz miała zdecydowane wrażenie, że ktoś tam jest.

Zakasłała, aby ewentualna osoba w środku mogła dać sygnał, że zajęte.

Z gałęzi drzewa na skraju lasu poderwała się sroka. Poza tym panowała cisza.

Weszła na kamienny stopień. Sięgnęła do drewnianego kołka pełniącego funkcję klamki. Pociągnęła. Otwarła się przed nią czarna, pusta przestrzeń.

Odetchnęła z ulgą. Przy siedzeniu stała latarka, ale nie musiała jej zapalać. Podniosła klapę i dopiero potem zamknęła drzwi na haczyk. Podciągnęła nocną koszulę, spuściła majtki i usiadła. W ciszy, która zapadła, wydało jej się, że coś słyszy. Coś, co nie było ani owadem, ani sroką, ani zwierzęciem, które zmieniło skórę. Coś, co poruszało się szybko w wysokiej trawie na tyłach wygódki. Zaraz jednak plusk zagłuszył tamten odgłos. Ale jej serce już zaczęło walić jak młotem.

Kiedy skończyła, szybko podciągnęła majtki i po ciemku nasłuchiwała. Ale teraz słyszała jedynie lekki szum w koronach drzew i pulsowanie własnej krwi w uszach. Zaczekała, aż tętno jej się uspokoi, podniosła haczyk i otworzyła drzwi. Mroczna postać wypełniła niemal cały otwór drzwiowy. Musiał czekać nieruchomo na schodku. Moment później leżała na siedzeniu ubikacji, a on stał nad nią. Zamknął drzwi za sobą.

– To ty? – spytała.

– Ja – odparł obcym, drżącym, niewyraźnym głosem.

Rzucił się na nią. Oczy błyszczały mu w ciemności, gdy gryzł ją w wargę do krwi, wsuwając rękę pod nocną koszulę i ściągając majtki. A ona leżała jak sparaliżowana pod ostrzem noża palącym w szyję, kiedy uderzał w nią podbrzuszem, jeszcze zanim ściągnął spodnie, jak oszalały na punkcie parzenia się pies.

– Jedno słowo, a potnę cię na kawałki – szepnął.

Nigdy nie powiedziała ani jednego słowa. Miała czternaście lat i była pewna, że jeśli dostatecznie mocno zaciśnie powieki i się skoncentruje, będzie mogła zobaczyć gwiazdy przez dach. Bóg posiadał moc sprawiania takich rzeczy. Jeśli tylko zechciał.

Studiował odbicie własnych rysów w oknie pociągu. Usiłował się zorientować, co to jest, w czym tkwi tajemnica. Ale nad czerwoną apaszką nie mógł dojrzeć nic szczególnego, jedynie twarz bez wyrazu z oczami i włosami, które na tle ścian tunelu między Courcelles i Ternes wydawały się równie czarne jak odwieczna noc panująca w metrze. „Le Monde” na jego kolanach zapowiadał śnieg, lecz ulice Paryża nad nim wciąż były zimne i nagie pod niską, nieprzeniknioną pokrywą chmur. Nozdrza mu się rozszerzyły, gdy wciągnął słaby, ale charakterystyczny zapach wilgotnego cementu, ludzkiego potu, spalonego metalu, wody kolońskiej, tytoniu, mokrej wełny i kwasu żółciowego, zapach, którego nigdy nie dało się ani zmyć, ani wywietrzyć z siedzeń wagonów.

Zmiana ciśnienia powietrza wywołana ruchem pociągu nadjeżdżającego z przeciwnej strony wprawiła szybę w wibracje, a mrok na chwilę ustąpił bladym prostokątom światła przemykającym za oknem. Podsunął rękaw płaszcza i zerknął na zegarek, Seiko SQ50, który dostał jako część zapłaty od jednego z klientów. Na szkiełku już pojawiły się rysy, nie miał więc pewności, czy zegarek jest oryginalny. Piętnaście po siódmej. Była niedziela wieczór i wagon zapełniony ledwie w połowie. Rozejrzał się. Ludzie w metrze spali. Spali zawsze. Szczególnie w dni powszednie. Wyłączali się, zamykali oczy i pozwalali, by codzienna podróż zmieniała się w pozbawioną snów międzyprzestrzeń nicości z czerwoną albo niebieską kreską na mapie metra, będącą niemym łącznikiem między pracą a wolnością. Czytał o mężczyźnie, który przesiedział w metrze cały dzień z zamkniętymi oczami, jeżdżąc tam i z powrotem, i dopiero kiedy opróżniano wagony na noc, zorientowano się, że nie żyje. Być może ten człowiek zstąpił tu, do tych katakumb, właśnie w tym celu, żeby bez przeszkód narysować w bladożółtej trumnie niebieską kreskę łączącą życie z zaświatami.

On sam rysował kreskę w odwrotną stronę. W stronę życia. Pozostawała mu jeszcze do załatwienia dzisiejsza robota i ta w Oslo. Ostatnia. Potem już na dobre opuści katakumby.

Fałszywie zadźwięczał dzwonek alarmowy i drzwi zatrzasnęły się na stacji Ternes. Znów się rozpędzili.

Zamknął oczy, próbował wyobrazić sobie ten drugi zapach. Zapach odświeżających tabletek do pisuarów i świeżego ciepłego moczu. Zapach wolności. Ale być może rację miała jego matka, nauczycielka, mówiąc, że ludzki mózg jest w stanie ze szczegółami przypomnieć sobie wszystko, co człowiek widział albo słyszał, lecz nie potrafi odtworzyć nawet najbardziej podstawowego zapachu.

Zapach. Pod powiekami zaczęły przesuwać się obrazy. Miał piętnaście lat i siedział w korytarzu szpitala w Vukovarze, słuchając, jak matka na okrągło mamrocze modlitwę do świętego Tomasza Apostoła, patrona budowniczych, błagając go, by oszczędził jej męża. Słyszał ryk artylerii serbskiej strzelającej znad rzeki i krzyki ludzi operowanych w sali dla noworodków, w której nie było już noworodków, bo kobiety z Vukovaru od rozpoczęcia oblężenia miasta przestały rodzić. Pracował w szpitalu jako chłopiec na posyłki i nauczył się odcinać od dźwięków, i od krzyków, i od artylerii. Ale nie potrafił odgrodzić się od zapachów. Szczególnie od jednego. Podczas amputacji chirurdzy musieli najpierw przeciąć ciało do kości i po to, by pacjent nie wykrwawił się na śmierć, urządzeniem przypominającym lutownicę przypalali naczynia krwionośne, by w ten sposób je zamknąć. Palone ciało i krew miały zupełnie inny zapach niż wszystko.

Na korytarz wyszedł lekarz i gestem przywołał matkę i jego. Kiedy zbliżali się do łóżka, nie miał odwagi spojrzeć na ojca. Patrzył jedynie na wielką śniadą pięść zaciskającą się na materacu, jak gdyby usiłowała rozerwać go na dwoje. I byłaby w stanie to zrobić. To były najsilniejsze ręce w mieście. Jego ojciec zajmował się gięciem żelaza. To on przychodził na place budowy, kiedy murarze kończyli robotę, kładł swoje wielkie ręce na wystających z betonu końcówkach prętów zbrojeniowych i szybkim, ale starannie wyćwiczonym ruchem przyginał je i splatał ze sobą. Widział ojca przy pracy. Wyglądało to tak, jakby wykręcał ścierkę. Wciąż jeszcze nie wynaleziono maszyny, która lepiej by sobie z tym radziła.

Zacisnął oczy, słysząc głos ojca zanoszącego się krzykiem bólu i rozpaczy.

– Wyprowadźcie chłopca!

– Sam prosił...

– Wyprowadźcie!

Głos lekarza:

– Krwawienie ustało, zaczynamy!

Ktoś złapał go pod ramiona i uniósł. Próbował się opierać, ale był taki mały, taki lekki. I wtedy poczuł ten zapach. Spalonego ciała i krwi.

Na koniec znów usłyszał głos lekarza:

– Piła.

Drzwi się za nim zatrzasnęły, osunął się na kolana i podjął modlitwę w miejscu, w którym przerwała ją matka. Ocal go. Niech będzie kaleką, ale niech przeżyje. Bóg posiada moc sprawiania takich rzeczy. Jeśli tylko zechce.

Poczuł, że ktoś na niego patrzy. Otworzył oczy i znalazł się z powrotem w metrze. Naprzeciwko niego siedziała kobieta z napiętymi mięśniami szczęki, miała zmęczone, dalekie spojrzenie, które uciekło od jego wzroku. Wskazówka sekundnika na zegarku przesuwała się skokami, gdy w duchu powtarzał adres. Sprawdził. Puls wydawał się normalny. Głowa lekka, ale nie za lekka. Nie było mu ani zimno, ani się nie pocił, nie czuł lęku ani radości, przyjemności ani nieprzyjemności. Pociąg zwolnił. Charles de Gaulle-Étoile. Ostatni raz zerknął na kobietę. Przyglądała mu się uważnie, lecz gdyby jeszcze kiedyś go spotkała, może nawet dziś wieczorem, i tak by go nie rozpoznała.

Podniósł się i stanął przy drzwiach. Hamulce jęknęły cicho. Tabletki odświeżające i mocz. I wolność. Równie niewyobrażalna jak zapach. Drzwi się rozsunęły.

Harry wysiadł na peronie, stanął i wciągając ciepły piwniczny zapach, zerknął na kartkę z adresem. Usłyszał, że drzwi się zamykają, i kiedy pociąg znów ruszył, poczuł lekki powiew powietrza na plecach. Skierował się w stronę wyjścia. Tablica reklamowa nad ruchomymi schodami powiedziała mu, że istnieją sposoby na uniknięcie przeziębienia. Zakasłał jakby w odpowiedzi, myśląc: Za cholerę nie. Wsunął rękę do głębokiej kieszeni wełnianego płaszcza, pod piersiówką i pudełkiem z tabletkami na gardło znalazł paczkę papierosów.

Papieros podskakiwał mu w ustach, kiedy wychodził przez szklane drzwi, zostawiając za sobą wilgotne, nienaturalne ciepło podziemnej kolejki Oslo, i wbiegał po schodach prowadzących do jak najbardziej naturalnego zimna i grudniowych ciemności stolicy. Odruchowo się skulił. Egertorget. Niewielki otwarty plac stanowił skrzyżowanie deptaków w samym sercu Oslo, o ile miasto miało jakiekolwiek serce o tej porze roku. Sklepy były otwarte mimo niedzieli, ponieważ był ostatni weekend przed świętami, i w żółtym świetle padającym z okien skromnych trzypiętrowych, zajmowanych przez firmy kamienic, które otaczały plac, roiło się od ludzi spieszących w różne strony. Harry przyjrzał się torbom z zapakowanymi prezentami i upomniał się w duchu, że musi pamiętać o kupieniu czegoś dla Bjarnego Møllera, który nazajutrz miał po raz ostatni przyjść do pracy. Szef Harry’ego i jego główny obrońca w policji przez wszystkie te lata wprowadził wreszcie w życie swój plan zwalniania tempa i od następnego tygodnia miał objąć stanowisko tak zwanego starszego śledczego do spraw specjalnych w Komendzie Policji w Bergen, co w praktyce oznaczało, że Bjarne Møller do przejścia na emeryturę będzie mógł robić, co chce. Może i nieźle, ale Bergen? Deszcz i cisnące się na miasto góry. Møller nigdy się stamtąd nie wydostanie. Harry zawsze lubił Bjarnego Møllera, ale nie zawsze go rozumiał.

Mężczyzna w puchowym kombinezonie, spowijającym go od stóp do głów, minął Harry’ego krokiem astronauty, szczerząc zęby w uśmiechu i wydmuchując obłoczki pary z okrągłych zaróżowionych policzków. Przygarbione plecy i zamknięte zimowe twarze. Harry dostrzegł bladą kobietę ubraną w cienką czarną skórzaną kurtkę z dziurą na łokciu, która przestępowała z nogi na nogę pod ścianą zakładu zegarmistrza, wzrokiem przeszukując tłum w nadziei na znalezienie swojego dilera. Żebrak, długowłosy i nieogolony, ale dobrze ubrany w ciepłe, modne, młodzieżowe ubranie, siedział na ziemi w pozycji jogina, oparty o słup latarni z głową pochyloną jak do medytacji, przed nim stał brązowy kartonowy kubek po cappuccino. Harry w ostatnim roku zauważał coraz więcej żebraków i uświadomił sobie, że są do siebie podobni. Mieli nawet takie same kartonowe kubki, jak gdyby posługiwali się tajemnym kodem. Może to były istoty z kosmosu, które po cichu zajmowały jego miasto, jego ulice? I co z tego? Zapraszamy!

Harry wszedł do zakładu zegarmistrza.

– Da się go zreperować? – spytał młodego człowieka za kontuarem, podając mu zegarek po dziadku. Harry dostał go w Åndalsnes tego dnia, kiedy pochowali matkę. Był wtedy jeszcze chłopcem i prawie się przeraził, ale dziadek uspokoił go, mówiąc, że zegarki to coś, co się oddaje w prezencie, Harry powinien więc pamiętać o przekazaniu go dalej, „zanim będzie za późno”.

Harry całkiem zapomniał o zegarku aż do tej jesieni, kiedy w mieszkaniu na Sofies gate odwiedził go Oleg i w szufladzie, w której szukał gameboya Harry’ego, znalazł srebrny zegarek. Oleg miał dziewięć lat, ale już dawno pokonał Harry’ego w będącej ich wspólną namiętnością, chociaż trochę niemodnej grze komputerowej Tetris. Zapomniał o planowanym pojedynku, na który tak się cieszył, i zaczął grzebać w zegarku z nadzieją, że go uruchomi.

„On jest zepsuty”, powiedział Harry.

„Phi – mruknął Oleg. – Wszystko można naprawić”.

Harry miał w głębi serca nadzieję, że to twierdzenie jest prawdziwe, ale bywały dni, gdy mocno w to wątpił. A jednak momentami się zastanawiał, czy nie powinien zaprezentować Olegowi zespołu Jokke&Valentinerne i albumu zatytułowanego właśnie Wszystko można naprawić. Po dłuższym zastanowieniu doszedł jednak do wniosku, że matki Olega, Rakel, nie zachwyciłaby taka konstelacja: jej były facet, alkoholik, wciska synowi piosenki o tym, jak to jest być alkoholikiem, napisane i wykonywane przez zmarłego nałogowca.

– Nadaje się do naprawy? – spytał młodego człowieka za kontuarem. W odpowiedzi zręczne dłonie szybko otworzyły zegarek.

– Nie opłaca się.

– Nie opłaca?

– Jak pan pójdzie do antykwariatu, dostanie pan lepszy zegarek, na chodzie, za mniejsze pieniądze, niż będzie kosztować naprawa.

– Proszę mimo wszystko spróbować – powiedział Harry.

– Dobrze. – Młody człowiek już zaczął studiować wnętrzności zegarka i właściwie wydawał się całkiem zadowolony z decyzji Harry’ego. – Proszę przyjść w środę w przyszłym tygodniu.

Po wyjściu z zakładu Harry usłyszał kruchy dźwięk pojedynczej gitarowej struny ze wzmacniacza. Dźwięk się wzmógł, gdy gitarzysta, chłopak z rzadkim zarostem, w mitenkach, podkręcił głośność. Była pora jednego ze stałych przedświątecznych koncertów na Egertorget, podczas których znani artyści grali na rzecz Armii Zbawienia. Ludzie już zaczęli gromadzić się przed zespołem, który ustawił się za wiszącym na statywie na środku placu czarnym świątecznym kociołkiem, do którego Armia Zbawienia tradycyjnie zbierała datki dla potrzebujących.

– To ty?

Harry odwrócił się. Zaczepiła go ta kobieta z oczami narkomanki.

– To ty, prawda? Ty jesteś od Snoopy’ego. Muszę natychmiast dostać działkę, bo mam...

– Sorry – przerwał jej Harry. – To nie ja.

Przyjrzała mu się. Lekko przekrzywiła głowę, mrużąc oczy, jakby oceniała, czy ją okłamał.

– Właśnie, że ty. Już cię kiedyś widziałam.

– Jestem z policji.

Wstrzymała oddech. Harry wypuścił powietrze. Reakcja nastąpiła z opóźnieniem, jak gdyby wiadomość musiała przejść okrężną drogą, omijając przepalone włókna nerwowe i zniszczone synapsy. W końcu w oczach kobiety zapłonęło słabe światełko nienawiści, na które Harry czekał.

– Gliniarz?

– Myślałem, że obowiązuje umowa, że będziecie się trzymać Plata. – Harry przeniósł wzrok na wokalistę.

– Phi! – Kobieta stanęła tuż przed nim. – Ty nie jesteś z Narkotyków. Ty jesteś ten z telewizji, ten, co zabił...

– Wydział Zabójstw. – Harry ujął ją lekko pod rękę. – Posłuchaj, to, czego szukasz, znajdziesz na Plata. Nie zmuszaj mnie, żebym cię zamknął.

– Nie mogę – wyrwała mu się.

Harry natychmiast pożałował, że jej dotknął, obie ręce podniósł do góry.

– Powiedz przynajmniej, że nie będziesz próbowała nic tu kupić, to będę mógł sobie iść. Okej?

Przekrzywiła głowę. Cienkie bezkrwiste wargi odrobinę się napięły, jak gdyby dostrzegała w tej sytuacji coś zabawnego.

– Powiedzieć ci, dlaczego nie mogę tam iść?

Harry czekał.

– Bo mój syn tam chodzi.

Poczuł ściskanie w żołądku.

– Nie chcę, żeby mnie zobaczył taką. Rozumiesz, gliniarzu?

Popatrzył na jej zadziorną twarz, próbując ułożyć jakieś zdanie.

– Wesołych świąt – dodała, odwracając się do niego plecami.

Harry rzucił papierosa w biały sproszkowany śnieg i ruszył dalej. Chciał mieć tę robotę za sobą. Nie patrzył na ludzi nadchodzących z przeciwka, a oni nie patrzyli na niego, tylko gapili się w lód, jakby mieli wyrzuty sumienia, jakby jako obywatele najhojniejszej socjaldemokracji na świecie mimo wszystko się wstydzili. „Bo mój syn tam chodzi”.

Na Fredensborgveien, obok Biblioteki Deichmana Harry zatrzymał się pod numerem zapisanym na kopercie, którą miał przy sobie. Odchylił głowę. Niedawno odremontowaną fasadę pomalowano na szaro-czarno. Mokry sen grafficiarza. W niektórych oknach wisiały już świąteczne ozdoby, ich kontury rysowały się wyraźnie na tle żółtego miękkiego światła bijącego z tego, co wyglądało na ciepłe, bezpieczne domy. I może rzeczywiście tak było, usiłował przekonywać się Harry. Usiłował, bo nie można przepracować dwunastu lat w policji, nie zarażając się pogardą dla ludzi, nieuniknioną w tym zawodzie. Ale starał się jej opierać, to trzeba przyznać.

Znalazł nazwisko przy domofonie, zamknął oczy, próbując wymyślić właściwy sposób sformułowania. Nie pomogło. Jej głos wciąż mu przeszkadzał.

„Nie chcę, żeby mnie zobaczył taką...”

Poddał się. Czy istnieje jakiekolwiek właściwe sformułowanie na wyrażenie tego, co niemożliwe?

Dotknął kciukiem zimnego metalowego przycisku i gdzieś we wnętrzu domu rozległ się dzwonek.

Kapitan Jon Karlsen puścił przycisk, odstawił ciężkie plastikowe torby na chodnik, odchylił głowę i spojrzał na fasadę. Kamienica wyglądała na ostrzelaną przez lekką artylerię. Tynk odpadał płatami, a okna uszkodzonego w pożarze mieszkania na pierwszym piętrze zakrywały deski. W pierwszej chwili minął niebieski dom Fredriksena, miał wrażenie, że mróz wyssał wszelkie kolory, upodobniając do siebie wszystkie fasady na Hausmanns gate. Dopiero gdy zobaczył okupowaną kamienicę z namalowanym na ścianie napisem „Zachodni Brzeg”, zrozumiał, że poszedł za daleko. Pęknięcie w szybie drzwi wejściowych tworzyło literę V. Symbol zwycięstwa.

Jon zadrżał, z zadowoleniem myśląc o tym, że pod wiatrówką ma mundur Armii Zbawienia z czystej grubej wełny. Kiedy po ukończeniu Szkoły Oficerskiej miał dostać nowy mundur, okazało się, że żaden z rozmiarów w dziale handlowym Armii Zbawienia na niego nie pasuje. Przydzielono mu więc materiał i posłano do krawca, który dmuchnął mu dymem w twarz i niepytany wyparł się Jezusa jako swego osobistego Zbawiciela. Ale krawiec znał się na swojej robocie i Jon ciepło mu podziękował, bo nie był przyzwyczajony do dobrze leżącego ubrania. Podobno z powodu przygarbionych pleców. Ci, którzy widzieli, jak idzie w górę Hausmanns gate tego popołudnia, prawdopodobnie sądzili, że pochyla się tak, by ochronić się przed lodowatym grudniowym wiatrem, zmiatającym igiełki lodu i sztywne śmieci z chodników przy wtórze szumu nieustannie przejeżdżających samochodów. Ale ci, którzy go znali, mówili, że Jon Karlsen garbi się, żeby zniwelować swój wzrost. I żeby dotrzeć do tych, których ma pod sobą. Teraz też się schylił, by dwudziestokoronowa moneta trafiła do brązowego tekturowego kubka tkwiącego w brudnej drżącej dłoni przy bramie.

– Co tam słychać? – spytał Jon przypominającego stos szmat człowieka, który w śnieżnej zadymce siedział po turecku na rozłożonym na chodniku kawałku kartonu.

– Jestem w kolejce na kurację metadonem – odparł nieszczęśnik obojętnie, zacinając się, jakby wygłaszał marnie wyćwiczony wers psalmu, nie odrywał przy tym oczu od kolan czarnych mundurowych spodni Jona.

– Powinieneś się wybrać do naszej kawiarni na Urtegata – powiedział Jon. – Trochę się ogrzać, coś zjeść i...

Reszta słów zniknęła w ryku samochodów, kiedy światło zmieniło się na zielone.

– Nie mam czasu – odparł żebrak. – A ty nie znalazłbyś przypadkiem pięćdziesiątki?

Jona nigdy nie przestała dziwić niezłomna koncentracja narkomanów wokół jednego. Z westchnieniem wepchnął stukoronowy banknot do kubka.

– Idź, poszukaj jakiegoś ciepłego ubrania we Freteksie[3]. Jak tam nic nie znajdziesz, to wiem, że mamy nowe zimowe kurtki w naszym ośrodku, w Latarni Morskiej. W tej cienkiej dżinsowej zamarzniesz na śmierć.

Powiedział to z rezygnacją człowieka, który już ma świadomość, że jego dar pójdzie na narkotyki, ale co z tego? To był ten sam refren. Po prostu jeden z tych niemożliwych moralnych dylematów, które wypełniały mu dni.

Jeszcze raz nacisnął guzik domofonu. Widział swoje odbicie w brudnej szybie wystawowej obok drzwi wejściowych. Thea mówiła, że jest wielki. A on wcale nie był wielki, tylko mały. Mały żołnierzyk. Ale później mały żołnierzyk pobiegnie przez „Dolinkę” na Møllerveien, przez most na rzece Aker, gdzie zaczyna się wschodnia część miasta i dzielnica Grünerløkka, przez park Sofienberg, do kamienicy na Gøteborggata cztery, będącej własnością Armii i wynajmowanej jej pracownikom. Otworzy kluczem drzwi do klatki B, może przywita się krótko z jakimś lokatorem, który, miejmy nadzieję, uzna, że Jon zmierza do swojego mieszkania na czwartym piętrze. A on zamiast tego pojedzie windą na piąte, przez strych przejdzie na klatkę A, chwilę będzie nasłuchiwał, czy droga wolna, a potem podbiegnie pod mieszkanie Thei i zastuka umówionym kodem. Ona otworzy drzwi i objęcia, w które będzie mógł się wtulić i odtajać.

Zatrzęsło się.

W pierwszej chwili myślał, że to trzęsie się ziemia, miasto, fundamenty. Odstawił jedną torbę i sięgnął do kieszeni spodni. Komórka wciąż wibrowała mu w ręku. Na wyświetlaczu ukazał się numer Ragnhild. To już trzeci raz, tylko dzisiaj. Wiedział, że nie może dłużej tego odkładać, musi jej w końcu powiedzieć. Powiedzieć, że zamierza się zaręczyć z Theą. Kiedy tylko znajdzie właściwe słowa. Schował telefon z powrotem do kieszeni, unikając swojego odbicia. Ale podjął już decyzję. Musi przestać być tchórzem. Będzie dzielny. Będzie wielkim żołnierzem. Dla Thei na Gøteborggata. Dla ojca w Tajlandii. Dla Pana Boga w niebiosach.

– Co znowu? – burknęło w głośniku nad przyciskami.

– O, cześć, tu Jon.

– Co?

– Jon z Armii Zbawienia.

Jon czekał.

– Czego chcesz? – zatrzeszczał głos.

– Przyniosłem trochę jedzenia, może by się wam przydało...

– Papierosy masz?

Jon przełknął ślinę i tupnął w śniegu.

– Nie, tym razem starczyło mi pieniędzy tylko na jedzenie.

– Cholera!

Znów zapadła cisza.

– Halo? – zawołał Jon.

– Tak, tak. Myślę.

– Mogę wrócić później.

Rozległ się brzęczyk, więc Jon czym prędzej pchnął drzwi.

Na klatce schodowej, wśród żółtych pagórków zamarzniętego moczu, walały się gazety i puste butelki. Mróz jednak sprawił, że Jon nie musiał wdychać przenikliwego słodko-kwaśnego odoru, który wypełniał klatkę w cieplejsze dni.

Starał się stąpać lekko, ale i tak tupał na schodach. Kobieta oczekująca go w drzwiach wbiła spojrzenie w torby. Nie chce patrzeć bezpośrednio na mnie, pomyślał Jon. Miała obwisłą, nabrzmiałą po wielu latach nałogu twarz, nadwagę, a pod szlafrokiem brudny biały T-shirt. Z drzwi buchał smród.

Jon odstawił torby na podeście schodów.

– Czy pani mąż jest w domu?

– Tak, jest – odparła miękko po francusku.

Była piękna. Miała mocno zarysowane kości policzkowe i duże oczy w kształcie migdałów. Wąskie bezkrwiste wargi. I była dobrze ubrana. Przynajmniej ta jej część, którą widział przez szparę w drzwiach.

Odruchowo poprawił czerwoną apaszkę.

Oddzielał ich od siebie łańcuch z solidnego mosiądzu, przymocowany do ciężkich dębowych drzwi bez tabliczki z nazwiskiem. Kiedy stał pod kamienicą na Avenue Carnot i czekał, aż konsjerżka mu otworzy, zauważył, że wszystko wygląda tu na nowe i drogie. Okucia, domofon, zamki. A fakt, że bladożółta fasada i białe żaluzje były pociągnięte warstwą brudu z miejskich zanieczyszczeń, podkreślał tylko stałość i solidność tej dzielnicy Paryża. Na klatce wisiały oryginalne obrazy olejne.

– O co chodzi?

Jej spojrzenie i ton nie były ani życzliwe, ani nieżyczliwe, może skrywały odrobinę sceptycyzmu z powodu jego słabego francuskiego akcentu.

– Przynoszę wiadomość, madame.

Zawahała się. Ale w końcu zachowała się tak, jak się spodziewał.

– Ach tak. Proszę poczekać, zaraz go zawołam.

Zamknęła drzwi, naoliwiony zamek zatrzasnął się z miękkim kliknięciem.

Przestąpił z nogi na nogę. Powinien lepiej nauczyć się francuskiego. Matka wieczorami wbijała mu do głowy angielski, ale z francuskim nigdy nie mogła sobie poradzić. Wpatrywał się w drzwi. Ładna.

Pomyślał o Giorgim. Giorgi o białym uśmiechu, blondynek, drobny jak dziewczyna, był od niego o rok starszy. Czy wciąż był tak samo ładny? Zakochał się w Giorgim, bez uprzedzeń i bez warunków, tak jak potrafią się zakochiwać tylko dzieci.

Ze środka usłyszał kroki. Kroki mężczyzny. Majstrowanie przy zamku. Niebieska kreska między pracą a wolnością, prowadząca stąd do mydła i moczu. Wkrótce spadnie śnieg. Przygotował się.

[...]