Złodziej ebook

Dla Sandy Pas­sa­relli

ROZ­DZIAŁ

1

Nie mam po­ję­cia, ile czasu spę­dzi­łem już w kró­lew­skim wię­zie­niu. Dni wy­da­wały się ta­kie same, tyle tylko że z każ­dym ko­lej­nym by­łem co­raz bar­dziej brudny. Co rano ro­ze­dr­gany, po­ma­rań­czowy blask la­tarni umo­co­wa­nej tuż za drzwiami mo­jej celi za­mie­niał się w przy­ćmione, ale jed­no­lite świa­tło słońca pa­da­jące na główny dzie­dzi­niec. Wie­czo­rami, gdy znów ro­biło się ciem­niej, po­cie­sza­łem się, że je­den dzień mniej dzieli mnie od wyj­ścia na wol­ność. Dla za­bi­cia czasu sku­pia­łem się na mi­łych wspo­mnie­niach, ukła­da­jąc je w ko­lej­no­ści chro­no­lo­gicz­nej i przy­glą­da­jąc im się szcze­gó­łowo. W nie­skoń­czo­ność ana­li­zo­wa­łem plany, które wy­da­wały się ta­kie pro­ste, za­nim tra­fi­łem do wię­zie­nia, i przy­się­ga­łem so­bie, a także każ­demu bogu, ja­kiego zna­łem, że je­śli tylko uda mi się wyjść stąd cało, już ni­gdy, ni­gdy wię­cej nie zro­bię cze­goś tak idio­tycz­nie ry­zy­kow­nego.

Schu­dłem, od kiedy mnie aresz­to­wano. Opa­su­jąca moją ta­lię duża że­la­zna ob­ręcz zro­biła się luźna, jed­nak jesz­cze nie na tyle, bym dał radę prze­ci­snąć przez nią ko­ści bio­drowe. Nie­wielu więź­niów po­zo­sta­wało sku­tych we­wnątrz swych cel, je­dy­nie ci, któ­rych król szcze­gól­nie nie zno­sił: hra­bio­wie, ksią­żęta czy kanc­lerz skarbu po tym, jak po­in­for­mo­wał władcę, że nie ma wię­cej fun­du­szy na wy­datki. Nie by­łem wpraw­dzie żad­nym z nich, ale chyba można spo­koj­nie za­ło­żyć, że i mnie król nie zno­sił. Choć by­łem po­spo­lity jak kurz na dro­dze, a on na­wet nie pa­mię­tał mo­jego imie­nia, to i tak nie chciał, abym mu się wy­mknął. Oprócz że­la­znego pasa mia­łem jesz­cze łań­cu­chy na kost­kach i kom­plet­nie bez­u­ży­teczne okowy na nad­garst­kach. Na po­czątku zsu­wa­łem kaj­dany z dłoni, ale po­nie­waż cza­sami zmu­szony by­łem za­kła­dać je z po­wro­tem w po­śpie­chu, po­ob­cie­ra­łem so­bie prze­guby do ży­wego mięsa. Po pew­nym cza­sie do­sze­dłem do wnio­sku, że oszczę­dzę so­bie bólu, zo­sta­wia­jąc je w spo­koju. By ode­rwać się od snów na ja­wie, po­sta­no­wi­łem za­cząć ćwi­czyć bez­gło­śne po­ru­sza­nie się po celi.

Łań­cuch po­zwa­lał mi na spa­cer po łuku od przed­niego na­roż­nika celi, przez jej śro­dek, do kąta w głębi. Tam wła­śnie znaj­do­wało się moje łóżko – ka­mienna półka przy­kryta wor­kiem tro­cin. Pod nim stał noc­nik. Poza mną, łań­cu­chem i do­star­cza­nym dwa razy dzien­nie je­dze­niem w celi nie było ni­czego wię­cej.

Drzwi sta­no­wiła za­kra­to­wana furta. Za­glą­dali przez nią pa­tro­lu­jący ko­ry­ta­rze straż­nicy, co do­brze świad­czyło o mo­jej re­pu­ta­cji. W ra­mach dą­że­nia do wiel­ko­ści bez­wstyd­nie prze­chwa­la­łem się swo­imi umie­jęt­no­ściami w każ­dej wi­niarni w mie­ście. Chcia­łem, aby wszy­scy wie­dzieli, że je­stem naj­lep­szym zło­dzie­jem od cza­sów stwo­rze­nia śmier­tel­ni­ków, i chyba udało mi się zbli­żyć do tego celu. Mój pro­ces przy­cią­gnął tłumy. Po aresz­to­wa­niu więk­szość straż­ni­ków przy­cho­dziła, aby mnie zo­ba­czyć, a ja wciąż tkwi­łem przy­kuty do łóżka, pod­czas gdy in­nym więź­niom po­zwa­lano cza­sem za­żyć nieco wol­no­ści i słońca na wię­zien­nym dzie­dzińcu.

Je­den ze straż­ni­ków przy­cho­dził za­wsze aku­rat wtedy, gdy sie­dzia­łem z twa­rzą ukrytą w dło­niach.

– A cóż to? – śmiał się. – Jesz­cze stąd nie ucie­kłeś?

Za każ­dym ra­zem, gdy to ro­bił, ob­rzu­ca­łem go obe­lgami. Było to nie­zbyt roz­sądne z mo­jej strony, ale jak zwy­kle nie umia­łem utrzy­mać ję­zyka za zę­bami. Co­kol­wiek bym jed­nak po­wie­dział, męż­czy­zna tylko bar­dziej za­no­sił się śmie­chem.

Wciąż to­wa­rzy­szyło mi przej­mu­jące zimno. Była wcze­sna wio­sna, kiedy mnie aresz­to­wano i wy­wle­czono siłą z wi­niarni Pod Cie­ni­stym Dę­bem. Do tej pory, poza ścia­nami wię­zie­nia, mia­sto mu­siały już do­tknąć let­nie upały, zmu­sza­jąc miesz­kań­ców do po­po­łu­dnio­wych drze­mek. Jed­nak do cel nie do­cie­rały pro­mie­nie sło­neczne, więc we­wnątrz było tak samo wil­gotno i zimno, jak wtedy, gdy tu tra­fi­łem. Go­dzi­nami ma­rzy­łem o cie­ple słońca i wy­obra­ża­łem so­bie, jak prze­nika ono miej­skie mury, na­grze­wa­jąc ich żółte ka­mie­nie, o które przy­jem­nie było się oprzeć jesz­cze wiele go­dzin po zmroku, jak wy­su­sza ka­łuże wody, a w nie­licz­nych przy­pad­kach także wino wy­le­wane w ofie­rze bo­gom na ulice przed karcz­mami.

Cza­sami od­da­la­łem się na tyle, na ile po­zwa­lały mi łań­cu­chy, i spo­glą­da­łem przez kraty w fur­cie na drugą stronę sze­ro­kiej ga­le­rii, kry­ją­cej w cie­niu inne cele, i na dzie­dzi­niec ską­pany w słońcu. Wię­zie­nie miało dwa pię­tra, cele zaś usy­tu­owano jedna nad drugą. Mnie ulo­ko­wano na wyż­szym po­zio­mie. Każde z po­miesz­czeń wy­cho­dziło na ga­le­rię, tę zaś od dzie­dzińca dzie­liły ka­mienne słupy. Nie było na­to­miast żad­nych okien w ze­wnętrz­nych mu­rach, gru­bych mniej wię­cej na metr i zbu­do­wa­nych z tak po­tęż­nych ka­mieni, że na­wet dzie­się­ciu męż­czyzn nie by­łoby w sta­nie ru­szyć ich z miej­sca. Jak gło­siła le­genda, dawni bo­go­wie po­usta­wiali je w je­den dzień.

Wię­zie­nie wi­dać było z nie­mal każ­dego punktu w mie­ście, jako że mia­sto zbu­do­wano na wzgó­rzu, a wię­zie­nie na sa­mym jego szczy­cie. Je­dyną inną bu­dowlą znaj­du­jącą się w tym miej­scu był kró­lew­ski dom – me­ga­ron. Kie­dyś stała tu jesz­cze świą­ty­nia ku czci daw­nych bo­gów, ale ją znisz­czono, a ba­zy­likę po­świę­coną no­wym bo­gom wznie­siono nieco ni­żej. Daw­niej kró­lew­ski dom był praw­dzi­wym me­ga­ro­nem, po­je­dyn­czym po­miesz­cze­niem z tro­nem i pa­le­ni­skiem, w bu­dynku wię­zie­nia zaś znaj­do­wała się agora, gdzie spo­ty­kali się miesz­kańcy, a kupcy sprze­da­wali swój to­war. Cele były kra­mami peł­nymi ubrań, wina, świec czy bi­żu­te­rii im­por­to­wa­nej z wysp. Co wy­bit­niejsi oby­wa­tele sta­wali na ka­mien­nych blo­kach i wy­gła­szali prze­mowy.

A po­tem w dłu­gich ło­dziach przy­byli na­jeźdźcy, zu­peł­nie ina­czej pod­cho­dzący do kwe­stii han­dlu. Wy­miany dóbr do­ko­ny­wali pod go­łym nie­bem, na tar­go­wi­skach przy swych stat­kach. Kró­lew­ski me­ga­ron stał się sie­dzibą ich gu­ber­na­tora, a so­lidny ka­mienny bu­dy­nek agory zmie­niono w wię­zie­nie. Zna­mie­nici miesz­kańcy skoń­czyli przy­kuci do ka­mien­nych blo­ków, za­miast na nich stać.

Sta­rych na­jeźdź­ców wy­parli nowi, aż wresz­cie So­unis się zbun­to­wało i przy­wró­ciło na tron wła­snego króla. Mimo to wciąż pro­wa­dzono han­del na na­brzeżu. Lu­dzie po pro­stu przy­zwy­cza­ili się do tego. Nowy władca po­sta­no­wił na­dal uży­wać daw­nej agory w cha­rak­te­rze wię­zie­nia. Tak było mu na rękę, tym bar­dziej że nic nie łą­czyło go z ro­dami, które rzą­dziły mia­stem w prze­szło­ści. Nim sam skoń­czy­łem za krat­kami, więk­szość miesz­kań­ców już dawno za­po­mniała, że bu­dy­nek wię­zie­nia speł­niał kie­dyś inną funk­cję niż prze­trzy­my­wa­nie prze­stęp­ców oraz tych, któ­rzy nie pła­cili po­dat­ków.

Le­ża­łem w swo­jej celi na ple­cach z no­gami w gó­rze, owi­nięty w łań­cuch pro­wa­dzący od mo­jej ta­lii do pier­ście­nia umo­co­wa­nego wy­soko na ścia­nie. Było późno, słońce za­szło wiele go­dzin temu, a wię­zie­nie było oświe­tlane przez pło­nące ka­ganki. Po­rów­ny­wa­łem za­lety po­sia­da­nia czy­stych ubrań wzglę­dem lep­szego je­dze­nia i nie zwra­ca­łem naj­mniej­szej uwagi na od­głosy kro­ków do­bie­ga­jące zza drzwi mo­jej celi. Po wą­skiej stro­nie bu­dynku znaj­do­wały się że­la­zne wrota pro­wa­dzące do po­koju straż­ni­ków. Do­zorcy prze­cho­dzili przez nie kilka razy dzien­nie. Dawno prze­sta­łem re­ago­wać na szczęk tych drzwi, by­łem więc kom­plet­nie za­sko­czony, kiedy do wnę­trza wlało się świa­tło lampy. Chcia­łem wy­plą­tać nogi z łań­cu­cha i usiąść na pry­czy w taki spo­sób, by wy­dać się gib­kim, peł­nym gra­cji i może odro­binę dzi­kim. Jed­nak wzięty z za­sko­cze­nia i nie­malże ośle­piony oka­za­łem się nie­zdarny i nie­wiele bra­ko­wało, a spadł­bym z ka­mien­nej półki, gdyby nie po­wstrzy­mał mnie łań­cuch wciąż owi­nięty wo­kół jed­nej stopy.

– To ten?

Nic dziw­nego, że w gło­sie po­brzmie­wało zdu­mie­nie. Wy­pro­sto­wa­łem się i za­mru­ga­łem, wciąż wi­dząc nie­zbyt wiele za sno­pem świa­tła. Straż­nik za­pew­nił ta­jem­ni­czego przy­by­sza, że rze­czy­wi­ście je­stem tym, kogo szuka.

– No do­brze. Wy­cią­gnij­cie go stąd.

– Jak ka­żesz, magu – od­po­wie­dział straż­nik, otwie­ra­jąc za­kra­to­waną furtę, dzięki czemu do­wie­dzia­łem się, kto sta­nął przed moją celą tak późną nocą. Je­den z naj­po­tęż­niej­szych do­rad­ców króla. W cza­sach po­prze­dza­ją­cych przy­by­cie na­jeźdź­ców uwa­żano kró­lew­skiego maga za cza­ro­dzieja, te­raz jed­nak nie wie­rzyli w to już na­wet naj­bar­dziej prze­sądni oby­wa­tele. Mag był uczo­nym. Czy­ty­wał zwoje i księgi we wszyst­kich ję­zy­kach oraz stu­dio­wał wszystko to, co zo­stało spi­sane, a także to, czego nie utrwa­lono na pi­śmie. Je­śli król po­trze­bo­wał in­for­ma­cji, ile zboża ro­sło na kon­kret­nym akrze ziemi, mag mógł mu to po­wie­dzieć. Gdy zaś chciał wie­dzieć, ilu rol­ni­ków bę­dzie gło­do­wało, je­śli spali ten akr ziemi, mag wie­dział i to. Mą­drość tego czło­wieka w po­łą­cze­niu z da­rem prze­ko­ny­wa­nia po­zwa­lała mu wpły­wać na władcę i czy­niła z niego ważną per­sonę na kró­lew­skim dwo­rze. Mag był obecny w trak­cie mo­jego pro­cesu. Wi­dzia­łem, jak sie­dział na ga­le­rii za ple­cami sę­dziów z nogą za­ło­żoną na nogę i skrzy­żo­wa­nymi na piersi ra­mio­nami.

Kiedy udało mi się wresz­cie wy­plą­tać z łań­cu­chów, straż­nicy roz­pięli mi pier­ście­nie na sto­pach, uży­wa­jąc do tego klu­cza tak gru­bego jak mój kciuk. Po­zo­sta­wili wpraw­dzie kaj­dany sku­wa­jące moje dło­nie, ale od­pięli łań­cuch od ob­rę­czy ści­ska­ją­cej mnie w pa­sie. Po­tem siłą po­sta­wili na nogi i wy­wle­kli z celi. Mag zmie­rzył mnie wzro­kiem i zmarsz­czył nos, za­pewne z po­wodu za­pa­chu.

Chciał wie­dzieć, jak mam na imię.

– Gen – po­wie­dzia­łem.

Nie in­te­re­so­wało go nic wię­cej.

– Pro­wadź­cie go za mną – rzu­cił, od­wra­ca­jąc się ple­cami i od­cho­dząc. Nie­stety wy­glą­dało na to, że moje wy­czu­cie rów­no­wagi i rytm ru­chów ciała po­zo­sta­wały w cał­ko­wi­tej sprzecz­no­ści z pre­zen­to­wa­nymi przez do­zor­ców, więc prze­mie­rza­łem por­tyk z gra­cją cho­rego kota, na zmianę to szar­pany, to po­py­chany. Prze­szli­śmy przez po­miesz­cze­nie straż­ni­ków i skie­ro­wa­li­śmy się w stronę drzwi w ze­wnętrz­nej ścia­nie bu­dynku, pro­wa­dzą­cych na ka­mienne schody i na dzie­dzi­niec od­dzie­la­jący wię­zie­nie od po­łu­dnio­wego skrzy­dła kró­lew­skiego domu. Mury me­ga­ronu wzno­siły się cztery pię­tra nad na­szymi gło­wami, ota­cza­jąc nas z trzech stron. Pod rzą­dami na­jeźdź­ców ma­leńka twier­dza za­mie­niła się w pa­łac, a w póź­niej­szych cza­sach jesz­cze bar­dziej uro­sła. Prze­szli­śmy przez dzie­dzi­niec, po­dą­ża­jąc za straż­ni­kiem z la­tar­nią, i do­tar­li­śmy do scho­dów wzno­szą­cych się ku drzwiom w mu­rze me­ga­ronu.

Po dru­giej stro­nie białe ściany ko­ry­ta­rza od­bi­jały świa­tła mnó­stwa la­tarni, po­tę­gu­jąc je tak, że w środku było ja­sno ni­czym za dnia. Rzu­ci­łem głową na boki i wy­szarp­ną­łem rękę z uści­sku straż­nika, by za­kryć oczy. Blask wy­dał mi się czymś nie­malże ma­te­rial­nym, ata­ku­ją­cym mi głowę ni­czym groty włóczni. Obaj straż­nicy się za­trzy­mali. Je­den z nich pró­bo­wał po­chwy­cić moje ra­mię, ale znów mu je wy­rwa­łem. Mag także się za­trzy­mał, kiedy jego uwagę zwró­ciły na­głe ha­łasy.

– Daj­cie mu chwilę, żeby jego oczy zdą­żyły się przy­zwy­czaić – po­le­cił.

Wpraw­dzie po­trze­bo­wał­bym na to znacz­nie wię­cej czasu, ale i po tej mi­nu­cie po­czu­łem się le­piej. Mru­ga­niem udało mi się po­zbyć czę­ści łez i ru­szy­li­śmy da­lej. Sze­dłem ze spusz­czoną głową i przy­mknię­tymi oczami, więc nie­wiele wi­dzia­łem z mi­ja­nych ko­ry­ta­rzy. Miały mar­mu­rowe pod­łogi. Li­stwy przy­ścienne zdo­biły ma­lunki li­lii, żółwi albo od­po­czy­wa­ją­cych pta­ków. Zna­leź­li­śmy się na klatce scho­do­wej, gdzie sfora my­śliw­skich psów go­niła lwa, we­szli­śmy na górę, skrę­ci­li­śmy za róg i za­trzy­ma­li­śmy się przed drzwiami.

Mag za­pu­kał, po czym znik­nął we wnę­trzu po­miesz­cze­nia. Z nie­ja­kim tru­dem straż­ni­kom udało się po­dą­żyć wraz ze mną jego śla­dem przez wą­skie przej­ście. Roz­glą­da­łem się na wszyst­kie strony, by zo­ba­czyć, kto też mógł być świad­kiem mo­jego nie­zdar­nego wej­ścia, ale po­kój wy­da­wał się zu­peł­nie pu­sty.

Czu­łem eks­cy­ta­cję. Krew bu­rzyła mi się w ży­łach ni­czym wino chlu­po­czące w dzba­nie, by­łem jed­nak strasz­li­wie zmę­czony. Wcho­dze­nie po scho­dach przy­po­mi­nało wspi­naczkę na szczyt góry. Ko­lana ugi­nały się pode mną, więc się cie­szy­łem, że pod­trzy­my­wali mnie straż­nicy, na­wet je­śli byli nie­zbyt de­li­katni. Kiedy mnie pu­ścili, stra­ci­łem rów­no­wagę i mu­sia­łem so­lid­nie na­młó­cić się rę­kami, żeby nie upaść. Moje łań­cu­chy za­grze­cho­tały wście­kle.

– Mo­że­cie odejść – po­wie­dział mag do do­zor­ców. – Wróć­cie po niego za pół go­dziny.

Za pół go­dziny? Na­dzieja, która zdą­żyła już we mnie uro­snąć, pod­upa­dła nieco. Gdy straż­nicy wy­szli, ro­zej­rza­łem się po po­miesz­cze­niu. Było nie­wiel­kie i mie­ściło biurko oraz kilka po­roz­sta­wia­nych w róż­nych miej­scach wy­god­nych krze­seł. Mag sta­nął przy bla­cie. Okno za jego ple­cami po­winno wy­cho­dzić na więk­szy dzie­dzi­niec me­ga­ronu, ale ma­leń­kie szybki od­bi­jały je­dy­nie blask lamp pło­ną­cych we­wnątrz. Spoj­rza­łem znów na krze­sła. Wy­bra­łem so­bie naj­ład­niej­sze i usia­dłem. Mag ze­sztyw­niał. Jego zmarsz­czone brwi utwo­rzyły kre­skę prze­ci­na­jącą w po­przek górną część twa­rzy. Wciąż były ciemne, choć więk­szość jego wło­sów po­kryła się już si­wi­zną.

– Wsta­waj – roz­ka­zał.

Za­pa­dłem się jesz­cze głę­biej w wy­peł­nio­nych pie­rzem po­dusz­kach na sie­dze­niu i opar­ciu krze­sła. Uczu­cie było nie­mal tak przy­jemne jak po­sia­da­nie czy­stego odzie­nia. Nie mógł­bym się zmu­sić do wsta­nia, choć­bym pró­bo­wał. Moje ko­lana wciąż były za słabe, a żo­łą­dek roz­wa­żał po­zby­cie się tych nie­wiel­kich ilo­ści po­ży­wie­nia, które ostat­nio zja­dłem. Górna kra­wędź me­bla zna­la­zła się tuż za mo­imi uszami, więc opar­łem na niej głowę i spoj­rza­łem na maga, który nie ru­szył się z miej­sca. Wi­dzia­łem go tuż nad ko­niusz­kiem nosa.

Męż­czy­zna dał mi chwilę, bym prze­my­ślał swoje po­ło­że­nie, po czym pod­szedł do krze­sła, na któ­rym sie­dzia­łem. Po­chy­lił się nade mną, aż czu­bek jego nosa zna­lazł się w od­le­gło­ści za­le­d­wie kil­ku­na­stu cen­ty­me­trów od mo­jego. Wcze­śniej nie mia­łem oka­zji oglą­dać jego twa­rzy z tak bli­ska. Mag miał gar­baty nos, po­dob­nie jak więk­szość miesz­kań­ców mia­sta, ale oczy ja­sno­szare, a nie brą­zowe. Czoło po­kry­wała mu sia­teczka zmarsz­czek spo­wo­do­wa­nych zbyt czę­stym prze­by­wa­niem na sil­nym słońcu i marsz­cze­niem brwi. Przy­szło mi do głowy, że za­nim za­czął czy­ty­wać księgi, mu­siał wy­ko­ny­wać ja­kieś prace na ze­wnątrz, ale wła­śnie w tym mo­men­cie prze­mó­wił. Prze­sta­łem roz­my­ślać o jego twa­rzy i spoj­rza­łem mu w oczy.

– Być może pew­nego dnia na­sze re­la­cje będą się opie­rać na wza­jem­nym sza­cunku – po­wie­dział ci­cho.

Prę­dzej zo­ba­czę bo­gów stą­pa­ją­cych po ziemi, po­my­śla­łem.

– Na ra­zie jed­nak wy­star­czy mi twoje po­słu­szeń­stwo – do­koń­czył.

Miał nie­zwy­kłą zdol­ność za­wie­ra­nia ogromu gróźb w za­le­d­wie kilku sło­wach.

Prze­łkną­łem ślinę, a ręce oparte na pod­ło­kiet­ni­kach za­drżały mi lekko. Ogniwa łań­cu­cha za­dzwo­niły o sie­bie, ale wciąż nie pró­bo­wa­łem wstać. Nie utrzy­mał­bym się na no­gach. Mag mu­siał zda­wać so­bie z tego sprawę, wie­dział też, że wy­ra­ził się do­sta­tecz­nie ja­sno, po­nie­waż cof­nął się, oparł o biurko i mach­nął ręką z obrzy­dze­niem.

– To nie­istotne. Na ra­zie mo­żesz zo­stać tam, gdzie je­steś. Krze­sło i tak trzeba bę­dzie wy­czy­ścić.

Po­czu­łem, że po­liczki mi płoną. To nie była moja wina, że tak śmier­dzia­łem. Po­wi­nien sam spę­dzić kilka mie­sięcy w kró­lew­skim wię­zie­niu, a wtedy by­śmy się prze­ko­nali, czy na­dal pach­nie sta­rymi księ­gami i per­fu­mo­wa­nym my­dłem. Przy­glą­dał mi się przez kilka chwil, ale nie wy­da­wało się, bym zro­bił na nim wra­że­nie.

– Wi­dzia­łem cię w trak­cie pro­cesu – ode­zwał się wresz­cie.

Nie przy­zna­łem się, że rów­nież go tam za­uwa­ży­łem.

– Schu­dłeś.

Wzru­szy­łem ra­mio­nami.

– Po­wiedz mi – za­czął – czyżby ciężko ci było opu­ścić na­sze go­ścinne strony? W cza­sie pro­cesu oznaj­mi­łeś, że nie za­trzy­mają cię na­wet mury kró­lew­skiego wię­zie­nia, więc spo­dzie­wa­łem się, że już cię tam nie za­stanę. – Wy­glą­dało na to, że do­brze się bawi.

Skrzy­żo­wa­łem nogi i osu­ną­łem się jesz­cze ni­żej na krze­śle. Męż­czy­zna się wzdry­gnął.

– Na pewne rze­czy trzeba tro­chę czasu – od­par­łem.

– Ja­kież to praw­dziwe – skwi­to­wał mag. – A jak ci się wy­daje, ile to­bie go trzeba?

Ko­lejne pół go­dziny, po­my­śla­łem, ale nie po­wie­dzia­łem tego na głos.

– Bo we­dług mnie cał­kiem sporo. My­ślę, że może ci to za­jąć resztę ży­cia. Osta­tecz­nie po śmierci nie bę­dziesz już dłu­żej w kró­lew­skim wię­zie­niu, prawda? – za­żar­to­wał.

– Pew­nie nie. – Moim zda­niem wcale nie był za­bawny.

– W cza­sie pro­cesu mó­wi­łeś wiele róż­nych rze­czy. Jak są­dzę, były to je­dy­nie pu­ste prze­chwałki.

– Po­tra­fię wy­kraść wszystko.

– Tak przy­naj­mniej twier­dzi­łeś. W każ­dym ra­zie ten za­kład, czy co to było, za­pew­nił ci po­byt za krat­kami. – Pod­niósł z biurka sta­lówkę pióra i przez chwilę ob­ra­cał ją w dło­niach. – Źle dla cie­bie, że in­te­li­gen­cja nie za­wsze idzie w pa­rze z da­rami ta­kimi jak twój, ale do­brze dla mnie, że nie in­te­re­suje mnie twoja in­te­li­gen­cja, a je­dy­nie umie­jęt­no­ści. O ile rze­czy­wi­ście je­steś tak do­bry, za ja­kiego się uwa­żasz.

– Po­tra­fię wy­kraść wszystko – po­wtó­rzy­łem.

– Z wy­jąt­kiem wy­krad­nię­cia sa­mego sie­bie z kró­lew­skiego wię­zie­nia? – za­py­tał mag, uno­sząc tym ra­zem tylko jedną brew.

Wzru­szy­łem ra­mio­nami. Mo­głem zro­bić i to, ale po­trze­bo­wał­bym tro­chę czasu. W za­sa­dzie to cał­kiem sporo, więc wo­la­łem, by za­ofe­ro­wał mi szyb­sze roz­wią­za­nie.

– Cóż, przy­naj­mniej na­uczy­łeś się trzy­mać ję­zyk za zę­bami – rzu­cił mag. Ode­rwał się od biurka i za­czął cho­dzić po po­koju.

Gdy od­wró­cił się do mnie ple­cami, od­gar­ną­łem włosy z oczu i raz jesz­cze ro­zej­rza­łem się po­śpiesz­nie po po­miesz­cze­niu. Słu­żyło ma­gowi za pra­cow­nię, ale tyle już wie­dzia­łem. Na pół­kach pię­trzyły się stosy ksiąg i sta­rych zwo­jów. Była tam też pod­nisz­czona ława za­sta­wiona am­fo­rami i in­nymi gli­nia­nymi na­czy­niami. Nie za­bra­kło szkla­nych bu­te­lek. Na końcu po­koju znaj­do­wała się wnęka prze­sło­nięta ko­tarą, spod któ­rej wy­sta­wała le­d­wie wi­doczna para stóp w skó­rza­nych bu­tach. Od­wró­ci­łem się z po­wro­tem na krze­śle, ale coś jakby ści­snęło mi żo­łą­dek.

– Mo­żesz skró­cić ten czas, nie skra­ca­jąc przy tym swo­jego ży­cia – po­wie­dział mag.

Pod­nio­słem na niego wzrok. Kom­plet­nie zgu­bi­łem wą­tek. W ciągu kilku chwil po­trzeb­nych, by go od­zy­skać, zda­łem so­bie sprawę, że kró­lew­ski do­radca rów­nież zdra­dza oznaki zde­ner­wo­wa­nia. Roz­luź­ni­łem się nieco i osu­ną­łem ni­żej na krze­śle.

– Mów da­lej.

– Chcę, że­byś coś ukradł.

Uśmiech­ną­łem się.

– Po­trze­bu­jesz kró­lew­skiej pie­częci? Mogę ją dla cie­bie zdo­być.

– Na twoim miej­scu – upo­mniał mnie mag – prze­stał­bym się tym prze­chwa­lać. – Jego głos za­brzmiał szorstko.

Mój uśmiech zro­bił się jesz­cze szer­szy. Złoty pier­ścień z gra­we­ro­wa­nym ru­bi­nem znaj­do­wał się aku­rat pod jego opieką, kiedy go ukra­dłem. By­łem pe­wien, że utrata tej bły­skotki za­szko­dziła po­zy­cji maga na dwo­rze. Męż­czy­zna spoj­rzał prze­lot­nie po­nad moim ra­mie­niem na prze­sło­niętą wnękę, po czym prze­szedł do sedna sprawy.

– Jest pewna rzecz, którą miał­byś ukraść. Je­śli to dla mnie zro­bisz, do­pil­nuję, że­byś nie wró­cił już do wię­zie­nia. Je­śli od­mó­wisz, rów­nież do­pil­nuję, że­byś już tam nie wró­cił.

Osa­dzeni w wię­zie­niu cały czas opusz­czali jego bu­dy­nek. Ka­mie­nia­rze, cie­śle, ko­wale, wszy­scy wy­kwa­li­fi­ko­wani rze­mieśl­nicy mo­gli ocze­ki­wać, że od­pra­cują swój wy­rok w służ­bie dla króla. Nie­wy­kwa­li­fi­ko­wa­nych ro­bot­ni­ków kilka razy do roku od­sy­łano do ko­palni sre­bra na po­łu­dnie od mia­sta. Mało kto stam­tąd wra­cał. Na­to­miast po­zo­stali więź­nio­wie po pro­stu zni­kali.

Było ja­sne, którą z tych moż­li­wo­ści miał na my­śli mag. Kiw­ną­łem głową.

– Co mam ukraść? – Tylko to mnie in­te­re­so­wało.

On jed­nak zlek­ce­wa­żył moje py­ta­nie.

– Szcze­gó­łów do­wiesz się w póź­niej­szym cza­sie. Na ra­zie mu­szę wie­dzieć, czy dasz so­bie z tym radę.

Czyli czy po­byt w wię­zie­niu nie za­owo­co­wał ja­kąś cho­robą, ka­lec­twem albo za­gło­dze­niem do stanu bez­u­ży­tecz­no­ści.

– Dam radę, ale mu­szę wie­dzieć, co mam ukraść.

– Do­wiesz się. Na ra­zie to nie twoja sprawa.

– A je­śli mi się nie uda?

– My­śla­łem, że po­tra­fisz wy­kraść wszystko – za­drwił.

– Z wy­jąt­kiem wy­krad­nię­cia sie­bie z kró­lew­skiego wię­zie­nia – przy­zna­łem.

– Nie uda­waj ta­kiego spry­cia­rza. – Mag po­krę­cił głową. – Kiep­sko ci to wy­cho­dzi. – Otwo­rzy­łem usta, by po­wie­dzieć coś, czego nie po­wi­nie­nem, ale męż­czy­zna nie dał mi dojść do słowa. – Do­tar­cie do miej­sca, gdzie znaj­duje się przed­miot, na któ­rym mi za­leży, zaj­mie nam tro­chę czasu. Wszyst­kiego do­wiesz się po dro­dze.

Po­pra­wi­łem się na krze­śle uspo­ko­jony i ura­do­wany. Je­śli uda mi się wy­do­stać z So­unis, nikt nie bę­dzie w sta­nie spro­wa­dzić mnie tu z po­wro­tem. Mag mu­siał jed­nak zda­wać so­bie sprawę z tego, co cho­dziło mi po gło­wie, bo po­now­nie na­chy­lił się bli­sko.

– Nie bierz mnie za głupca.

Nie był głup­cem, to prawda. Bra­ko­wało mu jed­nak mo­jej mo­ty­wa­cji. Oparł się znów o biurko, ja zaś od­chy­li­łem się na krze­śle z my­ślą, że oto bo­go­wie wy­słu­chali wresz­cie mych mo­dłów. I wtedy zza ple­ców do­biegł mnie dźwięk kó­łek u gór­nej kra­wę­dzi ko­tary prze­su­wa­ją­cych się po kar­ni­szu i przy­po­mnia­łem so­bie dwie stopy wy­sta­jące z głębi ni­szy. Żo­łą­dek, który do­piero co zdą­żył się uspo­koić, znów pod­szedł mi do gar­dła.

Roz­legł się od­głos kro­ków, a czy­jaś ręka się­gnęła po­nad opar­ciem krze­sła i chwy­ciła mnie za włosy. Jej wła­ści­ciel uniósł mnie i ob­szedł me­bel, by sta­nąć ze mną twa­rzą w twarz.

– Mnie rów­nież nie bierz za głupca – po­wie­dział.

Był ni­ski, zu­peł­nie jak jego oj­ciec, i krępy. Włosy w ko­lo­rze ciem­nego złota skrę­cały mu się w loki wo­kół uszu. Każ­demu in­nemu nada­łoby to znie­wie­ściały wy­gląd. Matka mu­siała uwa­żać go za uro­cze dziecko, jed­nak te­raz nie było w tym męż­czyź­nie ni­czego uro­czego. Włosy za­częły mi się od­ry­wać od czaszki, więc sta­ną­łem na czub­kach pal­ców, by nieco je od­cią­żyć. Po­ło­ży­łem obie ręce na jego dłoni, pró­bu­jąc ścią­gnąć ją w dół, i na­gle za­wi­słem w po­wie­trzu.

Męż­czy­zna upu­ścił mnie na zie­mię. Nogi ugięły mi się pod cię­ża­rem reszty ciała, więc ru­ną­łem na pod­łogę z ło­sko­tem, który aż wstrzą­snął mną ca­łym. Po­tar­łem rę­kami głowę, sta­ra­jąc się na po­wrót przy­kleić do niej wy­szar­pane włosy. Kiedy pod­nio­słem wzrok, król wy­cie­rał dłoń o szatę.

– Wsta­waj – rzu­cił.

Po­słu­cha­łem go, ale nie prze­sta­łem ma­so­wać so­bie czaszki.

Król So­unis nie był czło­wie­kiem wy­twor­nym. Ani im­po­nu­ją­cym męż­czy­zną o roz­mia­rach niedź­wie­dzia, tak jak władcy z ba­śni opo­wia­da­nych mi przez matkę. Był za ni­ski i zbyt ob­le­śny, a do tego odro­binę za gruby, by od­bie­rano go jako ele­ganc­kiego. Nie bra­ko­wało mu jed­nak sprytu. Sys­te­ma­tycz­nie po­dwa­jał po­datki i miał na po­do­rę­dziu liczną ar­mię, by nie do­pu­ścić do buntu pod­da­nych. Po­datki szły na utrzy­ma­nie woj­ska, a gdy i ono za­częło sta­no­wić za­gro­że­nie, po­słał je do walki z są­sia­dami. Zwy­cię­stwa za­si­liły kró­lew­ski skar­biec. So­unis stało się więk­sze niż kie­dy­kol­wiek od czasu, gdy na­jeźdźcy za­częli na­gra­dzać swo­ich so­jusz­ni­ków nada­wa­niem im wło­ści. Król wy­parł At­to­lij­czy­ków z ziem le­żą­cych po so­unij­skiej stro­nie Gór He­fe­stiań­skich, zmu­sza­jąc ich do po­dróży przez wą­ską prze­łęcz i te­reny na­le­żące do Ed­dis, ku swej od­le­głej oj­czyź­nie. Krą­żyły plotki, że władca pla­no­wał za­ję­cie i tego ob­szaru oraz że At­to­lia szy­ko­wała się do wojny.

Nie zwra­ca­jąc uwagi na maga, So­unis pod­szedł do ławy sto­ją­cej pod ścianą obok mo­jego krze­sła. Wziął z niej nie­wielką szka­tułkę i za­niósł ją do biurka, by tam od­wró­cić do góry dnem. Cięż­kie złote mo­nety po­sy­pały się ka­skadą na blat. Każda wy­star­czy­łaby do wy­ku­pie­nia go­spo­dar­stwa wraz z ca­łym in­wen­ta­rzem. Kilka spa­dło ze stołu i z brzę­kiem wy­lą­do­wało na pod­ło­dze. Jedna po­to­czyła się ku mym sto­pom i te­raz le­żała, ły­piąc na mnie ni­czym żółte oko.

Już mia­łem się po­chy­lić, by ją pod­nieść, ale po­wstrzy­ma­łem się i po­wie­dzia­łem:

– Mój wuj trzy­mał taki stos pod łóż­kiem i co noc spraw­dzał jego li­czeb­ność.

– Łżesz – skwi­to­wał król. – Ni­gdy w ży­ciu nie wi­dzia­łeś tyle złota.

Nie wie­dział, że pew­nej nocy nad­uży­łem nieco jego go­ścin­no­ści, prze­mie­rza­jąc ko­ry­ta­rze me­ga­ronu, i prze­czoł­ga­łem się przez prze­strzeń, gdzie bie­gły rury hy­po­cau­stum, by ukryć się w skarbcu. Prze­spa­łem cały dzień w dusz­nej ciem­no­ści na zbo­czach gór ku­frów z kosz­tow­no­ściami.

So­unis po­kle­pał pu­stą skrzynkę le­żącą przed nim.

– To jest złoto, które mam za­miar za­ofe­ro­wać każ­demu z tego czy in­nego kraju za spro­wa­dze­nie cię do mnie. – Po­sta­wił szka­tułkę pro­sto i za­trza­snął wieko.

Po­czu­łem, jak żo­łą­dek za­ci­ska mi się w wę­zeł. Trudno prze­bić taką na­grodę. Będę ści­gany od jed­nego krańca świata po drugi.

– Oczy­wi­ście za­ży­czę so­bie do­stać cię ży­wego – do­dał, po czym prze­szedł do do­kład­nego opi­sy­wa­nia wszyst­kich pa­skud­nych rze­czy, które spo­tkają mnie, je­śli zo­stanę poj­many. Pró­bo­wa­łem wy­łą­czyć się po kilku pierw­szych przy­kła­dach, ale on nie milkł, a ja słu­cha­łem jak za­hip­no­ty­zo­wany, nie­ru­cho­mie­jąc ni­czym ptak przed wę­żem. Mag stał z rę­kami za­ło­żo­nymi na piersi i rów­nież bacz­nie nad­sta­wiał ucha. Nie wy­glą­dał już na zde­ner­wo­wa­nego. Spra­wiał ra­czej wra­że­nie usa­tys­fak­cjo­no­wa­nego, że król za­ak­cep­to­wał jego plany i że jego groźby zmo­ty­wują mnie do pracy. Z moim żo­łąd­kiem było co­raz go­rzej.

Cela, gdy po­now­nie mnie do niej ode­skor­to­wano, wy­dała mi się cie­pła i bez­pieczna w po­rów­na­niu z pra­cow­nią maga. Gdy straż­nicy ode­szli, po­ło­ży­łem się na ka­mien­nej półce i bez­ce­re­mo­nial­nie wy­rzu­ci­łem z głowy króla i jego groźby. I tak były zbyt nie­przy­jemne, bym miał za­przą­tać so­bie nimi my­śli. Za­miast tego sku­pi­łem się na wi­zji opusz­cze­nia wię­zie­nia. Przy­ją­łem moż­li­wie naj­wy­god­niej­szą po­zy­cję i za­sną­łem.