Czarna lista ebook

Część 1

1

Obec­nie

1

Marianne

Sobota, 11 wrze­śnia 2021

Ramiona Marianne spo­wija cień. Posadzka jest zimna, więc pod­wija palce u stóp, a przez plecy prze­cho­dzi ją dreszcz. W porów­na­niu do jej miesz­ka­nia w Hack­ney sze­re­go­wiec nale­żący do Noaha Rich­monda jest ogromny, ona zaś naj­bar­dziej lubi prze­by­wać w tym nie­wiel­kim chłod­nym ogródku. Oto­czony murem i nie­wi­doczny dla sąsia­dów, z zasa­dzo­nym przez zmarłą żonę Noaha ozdob­nym drzew­kiem wiśni, które zosta­wia miej­sce wyłącz­nie na drew­nianą ławeczkę.

Marianne siada na brzegu ławki, przy­pala papie­rosa i patrzy na nagie gałę­zie drzewka. Gdy usia­dła tu po raz pierw­szy, kilka mie­sięcy temu, trzę­sąc się jed­no­cze­śnie z poczu­cia winy i eks­cy­ta­cji po ich pierw­szej wspól­nie spę­dzo­nej nocy, drzewko było pełne różo­wych pąków. Dzi­siej­szego poranka musiała zamieść opa­dłe kwiaty. Deli­katne stare płatki zwi­nięte niczym małe piąstki.

Zacią­ga­jąc się głę­boko po raz ostatni, przez krótką chwilę wspo­mina ostatni week­end z Gre­giem. Her­bata, tost, „The Obse­rver”. Żad­nych papie­ro­sów, sie­dze­nia na tara­sie, dowia­dy­wa­nia się o sobie cze­goś nowego. Żad­nych poga­wę­dek, wybu­chów śmie­chu. Nie to co kie­dyś. Jed­nak nawet wśród ciszy cały czas dało się wyczuć głę­bo­kie przy­wią­za­nie, miłość i sza­cu­nek, któ­rymi darzyli się wza­jem­nie przez dłu­gie lata.

W nie­dzielę zje­dli pie­czeń przy­go­to­waną jak zwy­kle przez Grega.

We wcze­śniej­szych latach goto­wał pełen entu­zja­zmu, a ona zja­dała wszystko z wdzięcz­no­ścią. Czy ostat­nim razem w ogóle mu podzię­ko­wała?

Wciąż potrafi wyobra­zić go sobie w ich miesz­ka­niu, jak robi zapie­kankę w ponie­dział­kowy wie­czór. Taki rytuał. Przy­go­to­wy­wał ją z tego, co zostało z nie­dziel­nego posiłku. Zapie­kanki zawsze wycho­dziło wię­cej, niż byli w sta­nie zjeść, toteż resztę dzie­lili na por­cje i zamra­żali. Tyle ponie­dział­ków, tyle zapie­ka­nek, któ­rych obraz widzi w sepii i bez szcze­gó­łów. W jej wspo­mnie­niach Greg zawsze stoi w małej kuchni ich miesz­ka­nia, z przy­pró­szo­nymi mąką brwiami i brodą, a jego obrączka leży na bla­cie, pod­czas gdy on zagniata cia­sto.

Marianne wcho­dzi do środka i zastaje w kuchni Noaha piją­cego pro­te­inowy shake. Na nią czeka dzba­nek pełen paru­ją­cej kawy.

– W porządku? – pyta Noah przez ramię, wyj­mu­jąc kubek z kre­densu. Marianne naj­pierw kiwa głową, potem nią kręci, a w końcu przy­tula się do niego od tyłu. Czuje jego mię­śnie, gdy nalewa jej kawy. To wciąż dla niej coś nowego.

Przez chwilę stoją w ciszy. W końcu Noah ją prze­rywa.

– Wiem, że zabrzmi to jak tru­izm – mówi ostroż­nie – ale pierw­sza rocz­nica naprawdę jest naj­trud­niej­sza. – Ona wtula się w niego jesz­cze bar­dziej, a on cicho kon­ty­nu­uje: – Ni­gdy nie będzie łatwo, ale następne są odro­binę lep­sze.

Przy­tula go mocno, wdzięczna, że nie musi tłu­ma­czyć, co się dzieje. Chyba nawet nie potrafi.

Według zegara w kuchni wła­śnie minęła jede­na­sta trzy­dzie­ści. Rok temu o tej porze dostała tele­fon.

– Marianne Hey­wood?

– Tak, z kim roz­ma­wiam?

– Sier­żant poli­cji metro­po­li­tar­nej. Czy jest ktoś obok pani?

Myślała, że zemdleje i runie na pod­łogę w pokoju nauczy­ciel­skim.

Minął rok, a ona już obej­muje innego męż­czy­znę. W zeszłym roku myślała, że ni­gdy nie będzie na to gotowa. A jed­nak przez ostat­nie kilka mie­sięcy, spę­dza­jąc w tym domu dużo czasu, coraz wyraź­niej widziała przed sobą nowe życie. Wła­sne gniazdko obok Noaha. Nowe zwy­czaje. Żarty, które są zro­zu­miałe tylko dla nich dwojga, podo­bień­stwa i wspo­mnie­nia, które budo­wała przez lata z Gre­giem, teraz wspa­niale prze­cho­dzą fazę począt­kową w jej związku z Noahem. Ale dzi­siaj nie może o tym myśleć. Ten dzień należy do Grega.

*

Marianne wycho­dzi póź­nym popo­łu­dniem, zanim córka Noaha, Daisy, wróci do domu. Dla wszyst­kich jest jesz­cze za wcze­śnie i Marianne wciąż nie poznała pię­cio­latki. Sytu­ację uła­twia despe­ra­cja dziad­ków ze strony matki dziew­czynki, któ­rzy nie chcą stra­cić jedy­nej wnuczki, tak jak stra­cili córkę. Daisy jest u nich przy­naj­mniej raz w tygo­dniu, zazwy­czaj w pią­tek, i w tym cza­sie Noah i Marianne mogą uda­wać nie­skrę­po­wa­nych żad­nymi zobo­wią­za­niami kochan­ków cie­szą­cych się wspól­nymi chwi­lami.

– Dopóki cię nie pozna­łem, nie byłem gotowy na zwią­zek – powie­dział Noah już w pierw­szy pią­tek, kiedy u niego została.

– To tak jak ja – odparła Marianne, wybie­ra­jąc łatwe kłam­stwo zamiast skom­pli­ko­wa­nej prawdy.

Teraz Marianne patrzy na wła­sne znie­kształ­cone odbi­cie w czar­nym lakie­rze swo­jego małego samo­chodu. Krę­cone brą­zowe włosy ma potar­gane. W kąci­kach nie­bie­skich, znów błysz­czą­cych oczu poja­wiły się nowe zmarszczki. Nawet jej skó­rzana kurtka jest wygnie­ciona i poście­rana. Marianne ślini palec i wyciera roz­ma­zany tusz pod oczami, a potem grze­bie w tor­bie w poszu­ki­wa­niu klu­czy­ków.

Drzwi wej­ściowe ponow­nie się otwie­rają i Noah wybiega w samych skar­pet­kach. Jest od niej wyż­szy o głowę i dwa razy szer­szy w ramio­nach. Ogromny męż­czy­zna. Przy­tula ją mocno, a Marianne czuje bicie jego serca przez cienką koszulkę, którą on ma na sobie.

– Jestem tu, jeśli będziesz mnie potrze­bo­wała – mówi, odsu­wa­jąc się i powoli kie­ru­jąc z powro­tem w stronę domu. – Ale nie będę się narzu­cał.

Zegar w samo­cho­dzie poka­zuje sie­dem­na­stą trzy­dzie­ści sie­dem. Cofa­jąc auto z pod­jazdu, Marianne pró­buje przy­po­mnieć sobie, co robiła o tej godzi­nie rok temu, jed­nak wspo­mnie­nia są roz­myte, jakby ktoś wyrzu­cił czarną skrzynkę dla jej wła­snego dobra.

Chwilę po dzie­więt­na­stej Marianne wkłada klucz do lep­kiego zamka i wcho­dzi do swo­jego miesz­ka­nia w Hack­ney. Po nocy, kiedy stało puste, pach­nie jak prze­ci­wień­stwo życia. Nie do końca śmier­cią, bar­dziej czymś pomię­dzy.

Kupili je, reali­zu­jąc pierw­szy punkt swo­jego planu, sie­dem lat temu. Naj­lep­sze, na co mogli pozwo­lić sobie nauczy­cielka i dzia­łacz spo­łeczny. Pod­czas kon­sul­ta­cji ich doradca kre­dy­towy gło­śno wzdy­chał.

Rodzice Grega zaofe­ro­wali, że się dołożą, ale dumna Marianne nie mogła zaak­cep­to­wać tej pro­po­zy­cji.

Budy­nek został prze­ro­biony ze zruj­no­wa­nego wik­to­riań­skiego domu na miesz­ka­nie na pię­trze i tanią jadło­daj­nię na par­te­rze. Po mie­siącu w całym miesz­ka­niu śmier­działo ole­jem. Kilka mie­sięcy temu bar został zamknięty przez służby sani­tarne, a Marianne zła­pała się na tym, że bra­kuje jej cha­rak­te­ry­stycz­nego zapa­chu.

Syn­drom sztok­holm­ski, zażar­to­wałby Greg.

Od tego czasu pomiesz­cze­nie na par­te­rze stoi puste, zasło­nięte od ulicy meta­lo­wymi żalu­zjami.

Dokład­nie rok temu.

Otwiera szafę od strony, w któ­rej ubra­nia trzy­mał Greg, i ostroż­nie wyj­muje jego ulu­bioną koszulę. Zsuwa ją z wie­szaka. Marianne pieką oczy. Chwyta za mate­riał, jakby chciała się przy­tu­lić, i głę­boko wciąga powie­trze przez nos, ale koszula już nim nie pach­nie. Czuć tylko słaby zapach płynu do płu­ka­nia tka­nin, który wtedy był w pro­mo­cji. Wkłada ją i ostroż­nie zapina. Jest na nią sporo za duża. Greg nie był wysoki, ale od tam­tego czasu Marianne wyraź­nie zma­lała.

Nie potrafi wyobra­zić sobie robie­nia tego samego z ubra­niami Noaha. Jesz­cze nie. Jest o wiele więk­szy, ale nie o to cho­dzi. Jego świat jest kom­pletny, a ona dopiero do niego wcho­dzi. Noah przy­wi­tał ją z otwar­tymi ramio­nami, lecz to wciąż nie jej świat. Marianne i Greg zbu­do­wali swój wspól­nie. Byli dwu­oso­bową rodziną.

Patrzy w lustro i zasta­na­wia się, co pomy­ślałby Greg, gdyby w tej chwili stał za nią. Że ulega sła­bo­ściom? Że go lek­ce­waży? Jej ciało wciąż nosi zapach innego męż­czy­zny, z któ­rym spę­dziła noc. A może tak jak ona przy­po­mniałby sobie, jacy byli przez więk­szość trwa­nia mał­żeń­stwa, dopóki pod koniec coś nie zaczęło się sypać.

– Kocham cię. – Wyobraża sobie, jak do niej mówi.

– Na zawsze – odpo­wiada na głos Marianne w pustym miesz­ka­niu.

Wciąż mając na sobie koszulę Grega, siłuje się z oknem w kuchni, żeby otwo­rzyć je na tyle, by móc się wychy­lić. Z okna roz­po­ściera się widok na podwórka innych miesz­kań­ców, ale ona ni­gdy nie widziała tam żywej duszy. Zaciąga się szybko i głę­boko, wydmu­chu­jąc dym w stronę tego, co miało być ogród­kami, i dalej, ku kar­ło­wa­tym drzew­kom.

Po ślu­bie oboje rzu­cili pale­nie. Pla­no­wali, jak to nowo­żeńcy, zro­bić to na zawsze. Nie chcieli, żeby papie­rosy pod­ło­żyły rako­twór­czą bombę pod ich marze­nia. Gre­gowi poszło dość łatwo, ni­gdy nie palił dużo, nato­miast Marianne miała z tym spory pro­blem i nie zno­siła swo­jej sła­bo­ści. Nawet gdy „ofi­cjal­nie” rzu­ciła już fajki, nie­raz pękała i czę­sto­wała się papie­ro­sami zna­jo­mych pod­czas wie­czor­nych wyjść, bła­gała o nie kole­gów z pracy w trudne dni albo kupo­wała pota­jem­nie paczkę po rzad­kich kłót­niach z Gre­giem. A w ostat­nich mie­sią­cach jego życia jedna paczka zamie­niła się w dwa­dzie­ścia, ukry­tych nie­dbale w szafce kuchen­nej.

A potem – rok temu – wbie­gła do małego pokoju w szpi­talu, w któ­rym stała sofa z absur­dal­nym kwia­to­wym wzo­rem. Wszę­dzie, gdzie się obej­rzała, wid­niały naklejki „zakaz pale­nia”.

– Mogę go zoba­czyć? – zapy­tała.

Chwila ciszy, głę­boki oddech.

– Bar­dzo mi przy­kro – zaczął lekarz, trzy­ma­jąc dło­nie w wyćwi­czony spo­sób.

Marianne usia­dła ciężko na paskud­nej sofie, sku­liła się i nie­wiele do niej tra­fiało. Kiedy w końcu otwo­rzyła oczy, myślała tylko o tym, że musi zapa­lić.

Pod­czas tam­tego tygo­dnia wypa­liła tyle, że zżół­kły jej palce, a skła­da­jący kon­do­len­cję wstrzy­my­wali oddech, kiedy ją przy­tu­lali. Matka wciąż otwie­rała okna, wpusz­cza­jąc do miesz­ka­nia wrze­śniowy wiatr, który nie­bez­piecz­nie pod­ry­wał kartki z ostat­nimi sło­wami Grega. Pew­nego razu Marianne zatrza­snęła je wszyst­kie, krzy­cząc do matki Bóg wie co i poka­zu­jąc na nale­żące do Grega notat­niki i bazgroły, krót­kie notatki i para­gony, które wcze­śniej ją iry­to­wały, ponie­waż zasła­niały dro­go­cenną powierzch­nię w ich „małym, ale ele­ganc­kim” miesz­ka­niu.

Każdy arte­fakt życia staje się świę­to­ścią w obli­czu śmierci.

*

Stwier­dze­nie „na zawsze” ma teraz dla niej mniej­sze zna­cze­nie i nie pla­nuje tego zmie­niać. Gasi papie­rosa na beto­no­wym para­pe­cie, doda­jąc kolejną czarną kropkę do kolek­cji. Wrzuca peta do zapeł­nio­nej nimi doniczki, w któ­rej kie­dyś miała zamiar coś zasa­dzić, i zamyka okno, popy­cha­jąc fra­mugę z łusz­czącą się farbą.

Otwiera pustą lodówkę i uchyla zepsute drzwiczki zamra­żal­nika. Nie­wielka prze­strzeń, z któ­rej ni­gdy nie korzy­stała. Zoba­czyła ją dopiero, gdy trza­snęła drzwiami lodówki i urwała się osłona. W środku wciąż tkwił kawa­łek cia­sta przy­go­to­wa­nego przez Grega któ­re­goś ponie­działku. Odle­gła reflek­sja.

Marianne wyj­muje ostroż­nie cia­sto i trzyma niczym nowo­rodka. Twardy dowód na to, że Greg kie­dyś tu był, żył i trosz­czył się na tyle, żeby dla nich goto­wać. Wspa­niałe rodzinne posiłki tylko dla dwojga. Płyną jej łzy, kiedy włą­cza pie­kar­nik. Po nie­wiel­kim pomiesz­cze­niu roz­nosi się zapach stę­chli­zny. W wyobraźni sły­szy głos Grega:

– Co robisz w mojej kuchni, kocha­nie?

– Wybacz – szep­cze Marianne – ale jeśli tego nie zjem, nie­długo będzie do wyrzu­ce­nia.

Powoli roz­mraża cia­sto w mikro­fa­lówce – teraz nie ma już odwrotu. Nie prze­czy­tasz o tym w ulot­kach o roz­pa­czy. Kiedy nastę­puje wła­ściwy czas, żeby zna­leźć nowego kochanka? Kiedy jest w porządku zjeść ostatni kawa­łek cia­sta?

Wyj­muje je ostroż­nie z pla­sti­ko­wego pudełka i z gry­ma­sem na twa­rzy stwier­dza, że nie tylko się roz­mro­ziło, ale na brze­gach poja­wiły się też pęche­rzyki powie­trza.

– Prze­pra­szam – szep­cze znowu.

Zawsze żar­to­wali, że ma dwie lewe ręce w kuchni.

– Potra­fi­ła­byś przy­pa­lić jajka na twardo – śmiał się. – Jesteś kuchen­nym Rambo.

Uśmie­cha się na to wspo­mnie­nie, wsu­wa­jąc bla­chę z cia­stem do pieca. Od dłuż­szego czasu nie zja­dła nor­mal­nego posiłku w domu. Wciąż będąc kuchen­nym Rambo, kupo­wała gotowe obiady, zama­wiała coś albo naj­zwy­czaj­niej nie jadła, zamiast zawra­cać sobie głowę posił­kami. Ale to coś innego. Wypala kolej­nego papie­rosa, gdy cia­sto dopieka się w pie­kar­niku, po czym nakrywa do stołu.

Na początku ma trud­no­ści z prze­ły­ka­niem. Jakby nie zja­dała resztki domo­wego cia­sta tylko część Grega. Kani­ba­li­styczne odczu­cie. Jed­nak chwilę póź­niej zna­jomy smak i mięk­kość cia­sta, któ­rych bra­ko­wało jej przez ostatni rok, cał­ko­wi­cie opa­no­wują jej zmy­sły. Szlo­cha, gdy połyka ostatni kawa­łek. Ostat­nia cząstka Grega wła­śnie znik­nęła.

– Tak bar­dzo za tobą tęsk­nię – mówi do pustego tale­rza. – Chcia­ła­bym, żebyś był tu ze mną każ­dego pie­przo­nego dnia.

Zerka w stronę zeszy­tów ćwi­czeń i szkol­nego lap­topa, ale dosko­nale zdaje sobie sprawę, że dzi­siaj nie popra­cuje. Jest zbyt naje­dzona i smutna.

Zrobi to, co zawsze robiła w rocz­nicę ich ślubu i uro­dziny Grega. To, co robiła pod­czas pierw­szych samot­nych nocy, kiedy łóżko wyda­wało się takie zimne, a noce okrop­nie się dłu­żyły. I potem, kiedy kato­wała się wspo­mnie­niami, gdy łóżko było cie­płe, ale nie od ciała Grega.

Dziś w nocy wsiąk­nie we wszystko, co po nim pozo­stało.

*

Przez kilka pierw­szych tygo­dni po pogrze­bie i długo przed tym, zanim poznała Noaha, wsią­kała w rze­czy „ana­lo­gowe”. Było tego sporo. Foto­gra­fie, krót­kie notki z początku związku, pre­zenty i ubra­nia. Prze­glą­dała notat­niki Grega, pełne bazgro­łów i spi­sów, a nawet pry­skała wokół jego wodą koloń­ską.

W końcu zapra­gnęła wię­cej i zwró­ciła się w stronę cyfro­wych pozo­sta­ło­ści. Boże, tego dopiero był ogrom. Usia­dła na ich łóżku z grze­ją­cym się lap­to­pem na kola­nach i zaczęła od pierw­szych wymie­nia­nych mejli.

W zeszłym mie­siącu, gdy prze­czy­tała już wszystko, do czego zdo­łała się doko­pać na swoim sta­rze­ją­cym się lap­to­pie, się­gnęła po lap­top Grega.

Naj­pierw przej­rzała histo­rię wyszu­ki­wa­nia, krzy­wiąc się przy stro­nach por­no­gra­ficz­nych. W końcu zde­cy­do­wała się prze­czy­tać mejle z począt­ków ich zna­jo­mo­ści, jak ten do mamy, w któ­rym napi­sał, że poznał dziew­czynę: „ma na imię Marianne i jest nauczy­cielką. Myślę, że ją polu­bisz”. Nie stało się tak, ale Marianne podzi­wiała jego opty­mizm. Mama Grega zawsze ocze­ki­wała, że syn wróci w rodzinne strony, gdy „zdoła już wyrwać się z Lon­dynu”, a Marianne zni­we­czyła ten plan. Nie­ważne, że chęt­nie roz­wa­ży­łaby prze­pro­wadzkę za gra­nicę; Greg zawsze pod­kre­ślał, że nie chce wra­cać do Szko­cji. Ale jego matka obwi­niała za to Marianne.

Prze­szu­ki­wała lap­top Grega ostroż­nie, bar­dziej ze stra­chu niż z sza­cunku, a kiedy padła bate­ria, spra­wia­jąc, że czar prysł, poczuła ulgę. A teraz znów to robi. Wie­działa, że tak będzie.

Kie­dyś uwa­żała to za nor­malną rzecz. Dużo ludzi w gru­pie wspar­cia dla osób w żało­bie, do któ­rej cho­dziła, mówiło o listach miło­snych i pamiąt­kach. Że chwy­ci­liby je jako pierw­sze w razie pożaru. Nie­któ­rzy przy­no­sili na spo­tka­nia ostat­nie kartki świą­teczne lub pierw­sze upo­minki walen­tyn­kowe i ści­skali je ner­wowo, kiedy się wypo­wia­dali. Pro­blem pole­gał na tym, że ostat­nio zapy­tała Noaha, czy on prze­gląda stare mejle i doku­menty swo­jej żony i czyta jej listy i pamięt­niki. Leżeli na jego łóżku, w ubra­niu, i trzy­mali się za ręce. Jak zna­leźli się w tej pozy­cji? Tego nie potrafi sobie przy­po­mnieć, ale pamięta, że roz­ko­szo­wali się sobą, dzie­lili sekre­tami i zapa­mię­tale roz­ma­wiali.

– Prze­glą­dasz rze­czy Louise? – zapy­tała, a on wsparł się na łok­ciu.

– Co masz na myśli? – powie­dział. – Posor­to­wa­łem jej ubra­nia i…

– Nie – naci­skała Marianne. – Pytam, czy prze­glą­dasz jej rze­czy, któ­rych nie poka­zy­wała ci, kiedy jesz­cze tu była. Listy, mejle i… – Zamil­kła. Wyraz jego twa­rzy spra­wił, że nie­mal spa­liła się ze wstydu. Ni­gdy wię­cej nie poru­szyła tego tematu.

Lap­top Grega stoi teraz przed nią na biurku. Stary. Roz­ła­do­wany. Zaku­rzony. Marianne roz­wija kabel, wsa­dza wtyczkę do kon­taktu i otwiera klapę. Z nie­któ­rych przy­ci­sków starły się sym­bole, więc poszu­kuje przy­ci­sku „Włącz”, jakby czy­tała braj­lem. Mruga świa­tełko i lap­top zaczyna leni­wie szu­mieć, Marianne otwiera butelkę Pinot Noir.

Ekran w końcu wyświe­tla ostatni obraz z poprzed­niej sesji, a ona nalewa wino do kie­liszka, wyciąga papie­rosa z paczki i przy­suwa pło­mień zapal­niczki do twa­rzy.

*

Poznali się w lipcu 2013 roku. Greg wła­śnie przy­je­chał z rodzin­nej Szko­cji, gdzie przez kilka lat po uzy­ska­niu dyplomu z geo­gra­fii szu­kał swo­jej życio­wej drogi. Marianne prze­nio­sła się naj­pierw z Devon do East Endu, a potem w rejony połu­dnio­wego Lon­dynu. Ona zro­biła to w pośpie­chu. On wszystko prze­my­ślał. Poznali się w auto­bu­sie linii czter­dzie­ści osiem pew­nego zakra­pia­nego alko­ho­lem piąt­ko­wego wie­czoru.

Tamto lato spę­dzone w mie­ście. Oboje mieli po dwa­dzie­ścia kilka lat. Praw­dziwe życie dopiero się dla nich zaczy­nało.

Wymie­nili się nume­rami tele­fo­nów. Następ­nego ranka obu­dziła się i prze­czy­tała trzy wia­do­mo­ści. W pierw­szej pytał, czy chcia­łaby zoba­czyć wystawę sztuki ulicz­nej w Tate Modern. W dru­giej prze­pra­szał za bycie nachal­nym. „W pełni zro­zu­miem, jeśli się obu­dzisz i poża­łu­jesz poda­nia numeru tele­fonu kom­plet­nie obcemu męż­czyź­nie”. I trze­cia: „Boże, zacho­wuję się jak wariat. Zda­łem sobie sprawę, że to już trze­cia wia­do­mość. Mogę zacząć jesz­cze raz? Jeśli będziesz miała ochotę, to chęt­nie się spo­tkam, ale nie obrażę się, jak odmó­wisz. Twój Greg”.

To poże­gna­nie ją roz­czu­liło.

Poznali się po pijaku i nie do końca potra­fiła przy­po­mnieć sobie jego twarz. Męż­czy­zna cze­ka­jący przed gale­rią miał spi­cza­sty nos i wyso­kie kości policz­kowe. Z auto­busu wyglą­dał na jakieś metr sie­dem­dzie­siąt pięć, był szczu­pły, ale musku­larny.

Miał na sobie białą koszulkę i ciem­no­nie­bie­skie dżinsy. Przy­ciął brodę, ale wciąż wyglą­dał, jakby miesz­kał w buszu. Ona wło­żyła nie­bie­ską sukienkę w stylu lat pięć­dzie­sią­tych i upięła fry­zurę vic­tory rolls. Dodała do tego szpilki, żeby czuć się wyż­sza. Jak się natych­miast oka­zało, nie­po­trzeb­nie.

Kiedy opusz­czali gale­rię, Greg głę­boko wes­tchnął.

– Nic z tego nie zro­zu­mia­łem. Masz ochotę napić się piwa?

– Mam wielką ochotę na piwo – odpo­wie­działa, roz­pu­ściła włosy i potrzą­snęła nimi, idąc.

Dzień zamie­nił się w wie­czór, który spę­dzili, jedząc frytki z koszyczka i popi­ja­jąc piwo z butelki. Sie­dzieli na beto­no­wym molo Bank­side i wymie­niali się histo­riami. Oto, kim jestem. A oto, kim ja jestem. Wszyst­kie te słowa rzu­cone w zapo­mnie­nie przy zacho­dzą­cym słońcu. Wie­działa, że będzie ich wię­cej, dla­tego nie przej­mo­wała się za bar­dzo, by cokol­wiek zapa­mię­tać.

Powoli i łagod­nie prze­szli do codzien­nych kon­tak­tów. Tele­fony w nocy, mejle za dnia. Jej, pisane naprędce pomię­dzy lek­cjami. Jego, poru­sza­jące ogólne tematy i czę­ste. Marianne przy­po­mina sobie, jak wtedy dzie­lił się z nią wszyst­kimi prze­my­śle­niami.

– Nie potra­fisz zosta­wić niczego dla sie­bie – mówiła mu.

– Powin­naś być wdzięczna, że prze­sy­łam ci taki wodo­spad mądro­ści – odpo­wia­dał swoim mięk­kim i melo­dyj­nym szkoc­kim akcen­tem.

Kiedy wodo­spad wysechł? W zeszłym roku. Ale wcze­śniej zamie­nił się w cienki stru­my­czek.

Na początku spo­ty­kali się w wyzna­czone dni. Tanie kola­cje za kupony, bo byli zbyt spłu­kani, nawet żeby dbać o pozory. Filmy w tanich kinach i prze­my­ca­nie prze­ką­sek z pobli­skiego sklepu.

Pomię­dzy spo­tka­niami jesz­cze wię­cej słów. Nie­koń­czący się ciąg mejli. Re. Re. Re. Re. Re. Re. Re. Re. A jed­nak.

*

Oczy­wi­ście dzi­siej­szej nocy nie ma żad­nych nowych wysła­nych mejli i jest to bole­sne jak ni­gdy. Marianne czy­ści fol­der „Spam” i anu­luje sub­skryp­cję kilku witryn. Tro­chę jak wyry­wa­nie chwa­stów z ogródka. Zaję­cie dla wdowy.

Jej ulu­biony wysłany przez Grega mejl to ten, w któ­rym pierw­szy raz wyznał jej miłość.

– Mej­lowo? Znak cza­sów – żar­to­wała jej kole­żanka, Cla­ire.

Ale nie cho­dziło o postęp tech­no­lo­giczny, tylko o jego brak pew­no­ści sie­bie.

Marianne wła­śnie szuka tego mejla. Otwiera fol­der „Wysłane” i wpi­suje „kocham” w wyszu­ki­warce. Oczy­wi­ście poja­wiają się setki wyni­ków. Bie­rze łyk wina i sor­tuje od naj­star­szych, po czym zasko­czona odchyla się na krze­śle. Jenna. Oczy­wi­ście. Greg zało­żył skrzynkę mej­lową kilka lat przed pozna­niem Marianne, ale ona, patrząc na te wia­do­mo­ści, czuje się, jakby ktoś ją spo­licz­ko­wał.

Jenna. Ta, która od niego ode­szła. Marianne bie­rze głę­boki oddech i klika w pierw­szy mejl zawie­ra­jący frazę „kocham”, który Greg wysłał do swo­jej byłej dziew­czyny. „Kocham Cię” jest wple­cione w ogólną poga­wędkę. Oczy­wi­ście zało­żył to konto, kiedy Greg i Marianne spo­ty­kali się już kilka lat. Poznali się pod­czas magi­sterki.

Marianne klika w kolejną wia­do­mość. Potem w następną i następną.

Roz­mowy z Jenną są krót­sze niż te, które Greg pro­wa­dził z Marianne. Jenna, dzielna pani adwo­kat, praw­dzi­wie nowo­cze­sna dziew­czyna. Prze­stań, teraz nie ma to już zna­cze­nia. Marianne wyszu­kuje wszyst­kie mejle do i od Jenny Fari­barn. Czy­ta­nie nie­przy­jem­nych mejli z koń­co­wego etapu związku będzie łatwiej­sze dla serca. Marianne zauważa po tytu­łach mejli, że ich zwią­zek zmie­nił się w taki pełen oskar­żeń i cze­pia­nia się. Klika w jeden z mejli, w któ­rym Jenna gani Grega za to, że zapo­mniał zosta­wić dzie­się­ciu fun­tów, które jej wisiał. W kolej­nym Greg nie­zdar­nie pró­buje wytłu­ma­czyć Jen­nie, o co cho­dziło mu poprzed­niej nocy, kiedy „ura­czyła go prawną gadką, zamiast pozwo­lić mu mówić”. Greg zawsze wolał mejle od SMS-ów. Stara zadra z cza­sów limitu do stu czter­dzie­stu zna­ków.

– Mam za dużo do prze­ka­za­nia – żar­to­wał.

W skrzynce jest też dziwny mejl od niego do Jenny, wysłany już po tym, jak Greg poznał Marianne. Nie­zdarna próba pozo­sta­nia w przy­ja­ciel­skich rela­cjach: „Tak tylko spraw­dzam, co u Cie­bie!”.

Kon­wer­sa­cja umarła na długo przed ślu­bem Grega i Marianne. Ale jest jesz­cze jedna wia­do­mość. Marianne mruga szybko i bie­rze spory łyk wina. Mejl wysłany do Jenny kilka dni przed śmier­cią Grega. Nie widziała go wcze­śniej, ponie­waż znaj­do­wał się w fol­de­rze „Archi­walne”. Odkryła go dopiero przy wyszu­ki­wa­niu po fra­zie. Tytuł brzmi: „Potrze­buję Cię”.

Jenna

Możemy się spo­tkać? Mogę do Cie­bie przy­je­chać? Jak wolisz, możemy poroz­ma­wiać przez tele­fon. Wiem, że minęło mnó­stwo czasu, ale bła­gam, nie odwra­caj się ode mnie.

Greg xxx

Nie może zna­leźć odpo­wie­dzi w skrzynce odbior­czej. Spraw­dza archi­wum – nic. Kosz? Pusty. Wyczy­ścił go przed śmier­cią. Chciał ukryć odpo­wiedź Jenny?

Nocne niebo zmie­niło kolor na ciem­no­nie­bie­ski. Na ulicy panuje cisza.

– Potrze­buję cię.

Ja cię potrze­bo­wa­łam, Greg.

Wpa­truje się i czyta raz jesz­cze. I znowu.

Zra­niona tymi sło­wami Marianne zasta­na­wia się nad namie­rze­niem Jenny. Chce do niej zadzwo­nić, może nawet na nią nakrzy­czeć. Ale prze­cież nie odpo­wie­działa i pew­nie też go opła­kuje. Musiała dowie­dzieć się o śmierci Grega – oboje pocho­dzą z tego samego małego mia­steczka. Może zigno­ro­wała wia­do­mość, nie czu­jąc tego samego, co ewi­dent­nie on czuł do niej. I teraz musi z tym żyć. Zresztą jest już za późno na tego rodzaju tele­fon. Zbyt ciemno, a Marianne zbyt mocno zapra­wiła się winem.

Trzy całusy w pod­pi­sie, tak jak w innych kon­wer­sa­cjach z Jenną, zamiast zwy­cza­jo­wych dwóch, na które Marianne i Greg zde­cy­do­wali się bez słowa. Czy Greg spo­tkał Jennę i mieli krótki romans? Czy naj­zwy­czaj­niej w świe­cie chciał zdra­dzić Marianne?

Był zde­spe­ro­wany, żeby zoba­czyć tę, która od niego ode­szła, lata po tym, gdy widział ją po raz ostatni? Jak mógł? Czemu w ostat­nich dniach życia był pochło­nięty rela­cją ze swoją byłą dziew­czyną sprzed miliona lat? Marianne ni­gdy nie spo­dzie­wa­łaby się tego po Gregu. Kie­ru­jący się zasa­dami i na wskroś dobry Greg. Ale w tam­tym okre­sie już się wyco­fy­wał, więc jak ma mieć pew­ność?

Marianne prze­jeż­dża dłońmi po twa­rzy i prze­szu­kuje mnó­stwo fol­de­rów na pul­pi­cie jego lap­topa. Nie jest pewna, czego szuka. Zdjęć Jenny? Wska­zó­wek, że pla­no­wał roz­wód? Nie wie, ale gorącz­kowo prze­gląda pliki.

W końcu coś znaj­duje.

Nie jest to zdję­cie Jenny ani list miło­sny.

Ikonka. Nazwa.

Co jest, kurwa?

Nie wie­dzia­łaby, co to jest, gdyby nie pod­słu­chała grupy uczniów, któ­rzy roz­ma­wiali o tym w szkole. O depra­wa­cji. O tym, że wszystko można tam zna­leźć.

Prze­chwa­lali się. Pew­nie kła­mali.

To prze­glą­darka inter­ne­towa, ale nie taka, z któ­rej sama korzy­sta. Coś zgoła innego. Tunel do ciem­nego i nie­mo­ral­nego miej­sca, znaj­du­ją­cego się pod powierzch­nią zwy­kłego inter­netu. Do miej­sca nie­le­gal­nego, wypeł­nio­nego naj­gor­szym złem i gdzie wszystko jest dostępne za odpo­wied­nią opłatą.

Marianne z prze­ra­że­niem zdaje sobie sprawę, że Greg nie tylko pisał do swo­jej byłej, ale też dostał się do dark webu.

2

Marianne

Ściem­niło się tak szybko, że ekran świeci jej teraz nie­mi­ło­sier­nie w oczy. Opiera się na krze­śle z zesztyw­nia­łymi i napię­tymi ramio­nami. Mruga tak szybko, jakby chciała powie­kami zetrzeć obraz tego, co widzi. Oczy­wi­ście, to tak nie działa. Wciąż sie­dzi w ich miesz­ka­niu, przy stole dla dwojga. Butelka czer­wo­nego wina przed nią jest pusta, a z popiel­niczki wysy­puje się popiół. Na ekra­nie wid­nieje ikona dark webu. W miej­scu, gdzie Greg ukrył ją przed Marianne.

Co mam zro­bić?

Nie będąc w sta­nie prze­two­rzyć w gło­wie swo­jego odkry­cia, Marianne bie­rze popiel­niczkę i wrzuca jej zawar­tość do kosza. Po kuchni roz­nosi się śmier­dząca chmura popiołu.

Nie­zdar­nie spłu­kuje kurz z gru­bego kie­liszka, który stał nie­uży­wany przez dłuż­szy czas. Musi wspiąć się na kre­dens, żeby się­gnąć po pra­wie pustą butelkę Macal­lana.

– Czło­wiek ze Szko­cji wyj­dzie – mawiał Greg późno w nocy, po czym zasy­piał po dwóch łykach, gdy Marianne myła zęby. Butelka to pre­zent, który ojciec dał swo­jemu jedy­nemu synowi w ostat­nie święta przed śmier­cią Grega. Otrzy­my­wał jedną co roku i spę­dzał kolejne dwa­na­ście mie­sięcy, powoli ją wypi­ja­jąc.

Palce jej się trzęsą, gdy zapala kolej­nego papie­rosa i głę­boko się zaciąga. Potem bie­rze łyk whi­sky. Siada ciężko na krze­śle i bie­rze kolejny. Jest roz­trzę­siona. Przez chwilę patrzy tępo na swoje blade palce trzy­ma­jące papie­rosa, jakby nale­żały do kogoś innego.

Jakimś cudem zro­biła się dwu­dzie­sta trze­cia. Kiedy minął ten czas? Powinna sku­pić się na życiu tu i teraz i zamknąć ten stary lap­top. Może nawet wszystko z niego usu­nąć albo go wyrzu­cić.

Pomysł znisz­cze­nia wszyst­kiego, co znaj­duje się na dysku, spra­wia, że jej serce przy­spie­sza jesz­cze bar­dziej. Dla­czego cią­gnęło go do tam­tego mrocz­nego miej­sca? Dla­czego nic nie wie­działa? Czy w jakiś spo­sób może być to powią­zane z Jenną? Jakiś rodzaj cho­rej obse­sji, która ich połą­czyła?

Czuje prze­ra­że­nie. Ostat­nim razem, gdy prze­szu­ki­wała zawar­tość lap­topa, w histo­rii prze­glą­da­nia zna­la­zła por­nosy, w czym nie było nic dziw­nego. Nic, z czego trzeba byłoby się tłu­ma­czyć albo poszu­ki­wać w dark webie.

Oczy­wi­ście w miarę upływu lat inten­syw­ność współ­ży­cia spa­dała i prze­ro­dziła się w coś bar­dziej natu­ral­nego i rzad­szego. Oboje byli bar­dzo zajęci, a Greg do tego był mocno zestre­so­wany. Jeśli już, to Marianne cho­dziła sfru­stro­wana i bra­ko­wało jej namięt­no­ści i dotyku.

Czego bra­ko­wało mu w tym, co mogła mu dać żona i filmy z poły­sku­ją­cymi cia­łami?

Zamyka oczy i przez głowę prze­cho­dzą jej myśli o skó­rze i metalu, o krwi i stra­chu. Nawet nie wie, czego pró­buje sobie nie wyobra­żać.

Nie­któ­rych rze­czy lepiej nie widzieć.

Jej serce wali coraz moc­niej. Otwiera oczy, a ona wciąż tam jest – mała ikonka wpa­tru­jąca się w nią niczym Biały Kró­lik w Ali­cję.

Marianne chwiej­nym kro­kiem prze­cho­dzi przez kuch­nię, żeby nalać sobie resztkę whi­sky. Strzela knyk­ciami, roz­ła­do­wu­jąc napię­cie, po czym z kre­densu, gdzie kie­dyś trzy­mali jedze­nie, wyciąga nową paczkę papie­ro­sów.

Zapala jed­nego i mocno się zaciąga. Siada na krze­śle i wpa­truje się w ekran lap­topa. Trzęsą jej się ręce; popiół spada na stół.

Jebać to.

Marianne klika dwu­krot­nie w ikonkę i wstrzy­muje oddech.

*

Otwiera się dłu­żej niż zwy­kła prze­glą­darka. Tak długo, że Marianne zasta­na­wia się, czy na­dal działa, ale w końcu poja­wia się okno. Na pierw­szy rzut oka niczym się nie różni. Zna­joma ramka i otwarte cztery karty – praw­do­po­dob­nie z ostat­niego logo­wa­nia.

Prze­gląda je. Pierw­sza to usługa mej­lowa, o któ­rej ni­gdy nie sły­szała. Żad­nych zapi­sa­nych danych, więc nie ma szans się zalo­go­wać. Pró­buje jego stan­dar­do­wych logi­nów i haseł, ale nic z tego.

Czyli miał sekretny adres mej­lowy.

Prze­gląda dalej i zasta­na­wia się, co złego jesz­cze znaj­dzie. Cia­sto i wino ciążą jej na żołądku. Następna karta jest cha­otyczna. Marianne chwilę zaj­muje uświa­do­mie­nie sobie, na co patrzy.

Przy­naj­mniej nie jest to strona z obrzy­dli­wymi por­no­sami. Bar­dziej przy­po­mina stare forum inter­ne­towe, podzie­lone na pod­ka­te­go­rie. Ostroż­nie prze­wija w dół. Wydaje się, że to swego rodzaju rynek. Każda pod­ka­te­go­ria ofe­ruje pro­dukty innej maści. Broń, far­ma­ceu­tyki, eks­tre­malne porno, a nawet filmy snuff. Takie, o któ­rych żar­to­wali tamci ucznio­wie. Wtedy myślała, że wyol­brzy­miają. Prze­cież to nie może być prawda.

Co tu robi­łeś, Greg?

Wpa­truje się w stronę inter­ne­tową i stara się cokol­wiek zro­zu­mieć. Oprócz ogło­szeń sprze­daży jest pełna obrzy­dli­wych obraz­ków i gifów. Użyt­kow­nicy posłu­gują się dziw­nym żar­go­nem. Plus mie­szanka głu­pich tema­tów, bez­sen­sow­nych roz­mów i prze­chwa­łek.

Do tego więk­szość tre­ści na stro­nie wydaje się okrutna. Greg pra­co­wał z ofia­rami han­dlu ludźmi. Poma­gał oso­bom w bez­na­dziej­nej sytu­acji. W ostat­nich mie­sią­cach życia szybko się iry­to­wał, ale zawsze był miły i dobry. Nie inte­re­so­wały go tego rodzaju roz­rywki. Cho­ciaż nie spra­wiał też wra­że­nia kogoś, kto miałby przed nią tajem­nicę, albo kogoś, kto wie, jak uży­wać dark webu. Nie był rów­nież typem czło­wieka, który w przy­pły­wie zło­ści kon­tak­tuje się ze swoją byłą, a jed­nak to zro­bił.

Bła­gam, nie odwra­caj się ode mnie.

Kiedy się poznali, Greg pra­co­wał w fun­da­cji pomocy zwie­rzę­tom. Na rand­kach poja­wiał się z kłacz­kami sier­ści swo­ich puszy­stych gości na spodniach.

Jed­nak to ludziom zawsze chciał poma­gać. Powie­dział jej o tym na pierw­szej randce, mru­żąc oczy przed pro­mie­niami słońca pada­ją­cymi na Tamizę. Ludziom, któ­rych trak­to­wano jak zwie­rzęta, współ­cze­snym nie­wol­ni­kom.

Gdy kilka lat póź­niej dostał posadę w małej orga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nej Hid­den Humans, stał się bar­dziej poważny i zafra­so­wany. Każ­dego tygo­dnia poja­wiało się wię­cej osób, któ­rym nie mógł pomóc w takim stop­niu, jak by sobie tego życzył. Ci bez­bronni ludzie wra­cali do świata wynaj­mo­wa­nych i opła­ca­nych gotówką miesz­kań i – w naj­lep­szym wypadku – do pracy bez umowy. Widmo powrotu do wyzy­sku wisiało nawet nad tymi, któ­rym wcze­śniej udało się uwol­nić.

Cał­ko­wi­cie poświę­cił się pracy. Dwoił się i troił, żeby robić coraz wię­cej. Pod­czas ich ostat­nich waka­cji, w lecie przed jego śmier­cią, gdy Marianne czy­tała thril­lery przy base­nie i piła kok­tajle alko­ho­lowe aż do przy­jem­nego wiro­wa­nia w gło­wie, Greg cho­dził ner­wowo i nie umiał się zre­lak­so­wać. Był zestre­so­wany i zasta­na­wiał się na głos, ile jesz­cze pocią­gnie w tak nie­wdzięcz­nej i fru­stru­ją­cej pracy. Liczba ludzi w potrze­bie spę­dzała mu sen z powiek. Miał naturę spo­łecz­nika i czło­wieka czynu. W upal­nym wło­skim słońcu spę­dzał czas, wycią­ga­jąc małe żabki z basenu i wypusz­cza­jąc je na wol­ność. Marianne obser­wo­wała go zza oku­la­rów prze­ciw­sło­necz­nych. W fil­trze pew­nie znaj­do­wało się ich wię­cej, niż mógł ura­to­wać.

Jakim cudem ten Greg śmiał się z żar­tów, na które patrzy teraz Marianne? Jak mógł spę­dzać czas, prze­glą­da­jąc witryny, na któ­rych można obej­rzeć egze­ku­cję na żywo?

Chwilę póź­niej to zauważa. Teraz wszystko nabiera sensu. Pod­ka­te­go­ria sku­piona na kupo­wa­niu ludzi. Głów­nie kobiet. Trwają licy­ta­cje. Nie ma żad­nych zdjęć, jedy­nie wymiary i „gwa­ran­cja” dobrego zdro­wia.

Och, Greg. Dobry sama­ry­ta­nin od zawsze. Widocz­nie szu­kał ludzi, któ­rzy wpa­dli w tara­paty. Marianne zasta­na­wia się, czy kie­dy­kol­wiek udało mu się tu kogoś ura­to­wać. Czy kie­dy­kol­wiek pokrzy­żo­wał plany kupu­ją­cym. Oczy­wi­ście, o ile te ogło­sze­nia są w ogóle praw­dziwe. Ni­gdy nie mówił jej o tym miej­scu ani nie rzu­cał żad­nych alu­zji. Czę­sto żar­to­wała, że on ni­gdy nie prze­staje mówić i zawsze pro­wa­dzi jakiś mono­log. Ale jak widać, mil­czał o poważ­nych spra­wach.

Ma wyrzuty sumie­nia, że zakła­dała naj­gor­sze. Klika w następną kartę.

To kolejne forum, ale prost­sze, mniej na nim zawar­to­ści. Wygląda na miej­sce spo­tkań akty­wi­stów. Dla innych podob­nych jemu, z wiel­kim ser­cem i sze­roko otwar­tymi oczami. Czy to fair? Greg bywał naiwny, ale nie ufał byle komu. W ogóle nie mówił o tym miej­scu. Albo po pro­stu mi nie ufał.

Myśli jesz­cze raz o mejlu, który Greg wysłał do Jenny. Czuje nara­sta­jący ból w klatce pier­sio­wej.

W prze­ci­wień­stwie do poprzed­nich na tej kar­cie jest w sta­nie klik­nąć „Cof­nij” i odtwo­rzyć kroki Grega. Klika raz. Strona ładuje się tak wolno, że wydaje jej się, że sły­szy obra­ca­jące się try­biki. W tym sie­dli­sku zła wszystko dzieje się o wiele wol­niej. W końcu ekran wyświe­tla obraz.

Tytuł posta brzmi: SUPER­MAR­KET ZABÓJ­CÓW ZHA­KO­WANY.

Czyta jego treść, nie dowie­rza­jąc:

Może to kaczka dzien­ni­kar­ska, ale wygląda na to, że ktoś zha­ko­wał bazę danych Super­mar­ketu Zabój­ców. Może­cie wyszu­kać każ­dego, za kogo wyzna­czono nagrodę. Warto spraw­dzić, czy któ­raś z gru­bych ryb han­dlu ludźmi znaj­duje się na liście lub kto­kol­wiek, komu się przy­glą­da­cie. Mało praw­do­po­dobne, żeby ktoś z nas przy­cią­gnął taką uwagę, ale i tak zale­cam spraw­dze­nie.

Tu jest link.

Na początku przy­cho­dzi jej do głowy, że to wkręt. Link wydaje się bar­dzo dziwny, nawet pomi­ja­jąc to, do czego niby prze­kie­ro­wuje. Nie przy­po­mina nor­mal­nego URL. Ciąg liczb i lite­rek nie do zapa­mię­ta­nia. Nie klik­nie w niego. Jest zbyt ostrożna, zbyt nie­ufna w sto­sunku do tech­no­lo­gii i nie­bez­piecz­nych sekret­nych miejsc, któ­rych istoty nie rozu­mie.

Klika w ostat­nią kartę, którą Greg zosta­wił włą­czoną w prze­glą­darce. I zdaje sobie sprawę, że ona być może ni­gdy nie otwo­rzy­łaby tego rodzaju linku – linku do spisu osób do zli­kwi­do­wa­nia – ale Greg to zro­bił. Lista wid­nieje tuż przed jej oczami.

*

Strona wydaje się z pozoru pro­sta jak na coś, co trak­tuje o śmierci. Nie­chluj­nie skle­jona razem z oknem wyszu­ki­wa­nia. Wygląda, jakby została stwo­rzona przez dziecko.

Chcesz wie­dzieć, czy znaj­du­jesz się na czar­nej liście? – głosi napis. Wpisz tu swoje nazwi­sko.

Na stro­nie nie ma strza­łek wstecz ani do przodu, więc nie jest w sta­nie spraw­dzić, co wpi­sy­wał Greg. Praw­do­po­dob­nie nazwi­ska han­dla­rzy ludźmi, może innych dzia­ła­czy. Czy szu­kał sie­bie? Czy powi­nien szu­kać sie­bie? Czy naro­bił sobie wro­gów, szpe­ra­jąc w tym miej­scu w poszu­ki­wa­niu Bóg wie czego i kogo?

Przez cały poprzedni rok Marianne była prze­ko­nana, że Greg zgi­nął w wypadku. Ale co, jeśli…?

Bez namy­słu wystu­kuje jego nazwi­sko na kla­wia­tu­rze. Na pewno nie został zabity, na pewno. Ale… ale. Kur­sor trzę­sie się przed nią na ekra­nie, a ona zasta­na­wia się, czy to przez whi­sky, czy to ta strona inter­ne­towa.

Gre­gory Dar­row.

Enter.

Przez chwilę nic się nie dzieje, po czym strona się ładuje. Nad oknem wyszu­ki­wa­nia poja­wia się napis.

Brak rezul­ta­tów. Spró­buj ponow­nie.

Wpi­suje: Greg Dar­row.

Enter.

Brak rezul­ta­tów. Spró­buj ponow­nie.

Gło­śno wypusz­cza powie­trze. Greg został potrą­cony pod­czas jazdy na rowe­rze na ruchli­wiej lon­dyń­skiej ulicy nie­da­leko domu przez kie­rowcę, który uciekł z miej­sca wypadku. Trzy­na­sty rowe­rzy­sta, który zgi­nął w tym mie­ście w poprzed­nim roku. Był dobrze wycho­wa­nym czło­wie­kiem, każdy go lubił. Jasne, posze­rzał zakres swo­ich obo­wiąz­ków w pracy, żeby poma­gać tym w potrze­bie, ale to zazwy­czaj ozna­czało poży­cza­nie im pie­nię­dzy albo cho­dze­nie na mar­sze i pro­te­sty. Może cza­sem namie­rzał daw­nych klien­tów poprzez ten tajny kanał, ale nie ma szans, żeby zwró­cił na sie­bie uwagę pie­przo­nego łowcy głów.

Co jest ze mną nie tak?

Oczy­wi­ście, że na liście nie ma jego cho­ler­nego nazwi­ska. Zgi­nął w tra­gicz­nym wypadku, a w tej chwili ona padła ofiarą głu­piego żartu.

Jakby chcąc sobie to udo­wod­nić, wpi­suje jesz­cze jedno nazwi­sko.

Marianne Hey­wood.

Enter.

Ponow­nie nic się nie dzieje. Marianne powoli mruga i głę­boko oddy­cha. Podej­muje decy­zję, że ni­gdy nie powróci do tego okrop­nego miej­sca. Cokol­wiek Greg pró­bo­wał tu zała­twiać, to jego świat, nie jej. Jego biz­nes i nie­po­radne metody rato­wa­nia świata, dla któ­rego, podob­nie jak dla niej, to wielka strata, że Grega już nie ma. Zako­pie to miej­sce wraz z mej­lem do Jenny i skupi się tylko na pozy­tyw­nych wspo­mnie­niach. Będzie opła­ki­wała naj­lep­sze cechy męża i zapo­mni o wszyst­kich pyta­niach, ponie­waż nie ma już kto na nie odpo­wie­dzieć.

Strona się zała­do­wuje.

Wyniki wyszu­ki­wa­nia: Marianne Hey­wood, Hack­ney, data uro­dze­nia: 7 sierp­nia 1987.

Obok napisu wid­nieje nie­wiel­kie czarno-białe zdję­cie jej twa­rzy.

Nad wyni­kiem wyszu­ki­wa­nia poja­wia się tekst roz­po­czy­na­jący się i koń­czący emotką przed­sta­wia­jącą czaszkę: Gra­tu­la­cje, ktoś pra­gnie two­jej śmierci.

3

Sam

Gdy cho­dzę w ciem­no­ści po jego kuchni i ostroż­nie wymi­jam naroż­niki, czuję zapach ostat­niego posiłku, który przy­go­to­wał. Pach­nie czymś sma­żo­nym, śnia­da­nie mające przy­go­to­wać go na trud­no­ści noc­nej zmiany.

Zasła­niam nos i sta­ram się cicho oddy­chać.

Nawet jeśli wcze­śniej bra­ko­wało mi pew­no­ści, to wró­ciła od razu po wśli­zgnię­ciu się do środka. Nie ma tu żywej duszy. Powie­trze nie­ska­lane nikim innym. Żad­nego odde­chu ani cie­pła innego ciała, oprócz mojego. On jest teraz w maga­zy­nie mar­ketu budow­la­nego – zmar­no­wany talent, ale to dla niego naj­lep­sze miej­sce. Z dala od ludzi.

Nie włą­czam świa­teł. Po co zwra­cać uwagę cie­kaw­skiego sąsiada. W ciągu kilku sekund prze­cho­dzę przez kory­tarz i wcho­dzę po scho­dach. Znam drogę dzięki poprzed­niej wizy­cie, poza tym mam tę trasę w gło­wie, przejdę ją z zamknię­tymi oczami. Dobre przy­go­to­wa­nie to pod­stawa. Nie ma miej­sca na błędy. Nie zła­pią mnie, nie przez takiego czło­wieka jak on.

Drzwi do jego gabi­netu są otwarte, a ekran kom­pu­tera szary. Nie muszę patrzeć, co wyświe­tla, ponie­waż dosko­nale wiem.

Wcho­dzę na pal­cach do sypialni. Łóżko jest nie­po­ście­lone, a pościel śmier­dzi nim. Tak jak poprzed­nio, prze­pi­sane przez leka­rza tabletki nasenne leżą na sto­liku noc­nym. Wycią­gam z opa­ko­wa­nia nie­tknięty bli­ster i wyci­skam dwa­na­ście pigu­łek na dłoń w ręka­wiczce. Drugą ręką wsa­dzam pustą folię do tyl­nej kie­szeni spodni.

Do małej szklanki z wodą sto­ją­cej nie­opo­dal łóżka wrzu­cam cztery pigułki i ostroż­nie mie­szam. Roz­pusz­czą się cał­ko­wi­cie, gdy będzie cho­wał się pod koł­drę, zbyt zmę­czony, żeby wymie­nić wodę, zanim się napije. Jeden łyk powi­nien wystar­czyć, żeby spał pod­czas reali­za­cji kolej­nego kroku.

Kiedy jestem z powro­tem na par­te­rze, wrzu­cam kolejne cztery pigułki do nie­mal opróż­nio­nej butelki czer­wo­nego wina, sto­ją­cej obok płyty kuchen­nej – na wszelki wypa­dek. Ostat­nie cztery pigułki wpa­dają z plu­śnię­ciem do otwar­tego kar­tonu z mle­kiem w lodówce. Nie­któ­rzy lubią mleczne napoje przed snem – szcze­gól­nie ci, któ­rzy mają z nim pro­blemy. Nagle czuję zapach jedze­nia, więc szybko zakrę­cam mleko i zamy­kam lodówkę. Skręca mi kiszki. Brzy­dzę się jedze­nia pozo­sta­wio­nego przez innych ludzi.

Pierw­sza część zakoń­czona. Po cokol­wiek się­gnie, będzie spał na tyle długo, żeby umoż­li­wić reali­za­cję czę­ści dru­giej.

W kilka sekund wra­cam na górę, po cichutku, jestem w skar­pe­tach. Nie muszę spraw­dzać roz­kładu pomiesz­czeń na tele­fo­nie. Dosko­nale wiem, gdzie wszystko zna­leźć. Obraz wrył mi się w pamięć po wielu wizy­tach w tym miej­scu. Cza­sem muszę sobie przy­po­mi­nać, że wyko­na­nie zada­nia jesz­cze przede mną. Życze­niowe myśle­nie, tak to się nazywa.

Uno­szę pokrywę boj­lera i wyj­muję swój zestaw narzę­dzi.

Po skoń­czo­nej pracy robię zdję­cie i wgry­wam je na ser­wer. Dowód na wyko­na­nie przed­ostat­niego zada­nia. Pozwa­lam sobie na nie­znaczny uśmiech, gdy mijam gabi­net i scho­dzę po scho­dach.

Potem zdej­muję maskę, moc­niej nacią­gam kap­tur, wkła­dam buty i wycho­dzę tą samą drogą.

4

Marianne

Marianne sie­dzi prze­ra­żona na krze­śle, z głową odrzu­coną do tyłu, jakby ktoś zabrał ją na sza­loną prze­jażdżkę kolejką gór­ską.

W miesz­ka­niu jest ciemno, pokój roz­świe­tla jedy­nie nie­bie­skie świa­tło z ekranu lap­topa. Ktoś wrza­snął na ulicy. Kilka chwil póź­niej roz­lega się gło­śny śmiech.

Serce wciąż jej wali. Ponow­nie spo­gląda na ekran. To naprawdę jej nazwi­sko. I miej­sce zamiesz­ka­nia. Data uro­dze­nia. Jej zdję­cie. Na pie­przo­nej czar­nej liście!

Marianne mruży oczy i przy­gląda się czarno-bia­łej foto­gra­fii. W bla­dym świe­tle dotyka swo­jego ciała, prze­jeż­dża pal­cami po kon­tu­rach twa­rzy, cały czas wpa­trzona w malut­kie zdję­cie. Kiedy zostało zro­bione? Ma na nim zwią­zane włosy, jak zwy­kle w pracy, i nie patrzy w obiek­tyw. Rów­nie dobrze może pocho­dzić z kadru tele­wi­zji prze­my­sło­wej na stro­nie szkoły. Jedno z setek zamiesz­cza­nych na Face­bo­oku.

Mimo chłodu w pokoju, czuje, jak po ple­cach spływa jej kro­pelka potu.

Kto jesz­cze jest na liście? Przy­po­mina sobie sprawę sprzed lat, gdy zha­ko­wano por­tal rand­kowy dla ludzi będą­cych w związ­kach mał­żeń­skich, któ­rzy mieli ochotę na romans. Nazwi­ska i adresy mej­lowe każ­dej osoby, która korzy­stała z por­talu, udo­stęp­nione w inter­ne­cie i umoż­li­wia­jące do dziś wyszu­ka­nie swo­jego part­nera przez zain­te­re­so­wa­nych mał­żon­ków. Są ich tam tysiące. Nie­roz­trop­ność ludzi ujaw­niona na zawsze. Kata­kumby wstydu. Ale romans to jedno, a zna­le­zie­nie się na czar­nej liście to coś zgoła innego.

Klika przy­cisk „Wstecz”, wraca do pierw­szej strony, po czym ponow­nie pró­buje połą­czyć się z tą, z któ­rej wyszła, ale nic się nie dzieje. Prze­łą­cza na inną kartę – tę, na któ­rej Greg dostał wia­do­mość o czar­nej liście – dwa razy klika „Cof­nij”, ale tra­fia jedy­nie na główny czat dla dzia­ła­czy cha­ry­ta­tyw­nych. Żad­nych wska­zó­wek, czego Greg szu­kał i po co.

Ni­gdy wcze­śniej nie czuła stra­chu w domu. Nie tutaj, nie w jej gniazdku. Nawet wtedy, gdy jeden z przy­ja­ciół Grega rzu­cił nie­roz­trop­nie żart, że jej mąż nawie­dza miesz­ka­nie. Teraz jest zbyt prze­ra­żona, żeby zamknąć oczy. Dla­czego jest tu tak ciemno? Szybko wstaje od stołu, włą­cza wszyst­kie świa­tła i spraw­dza, czy drzwi na pewno są zamknięte.

Gdyby tyle nie wypiła, wsia­dłaby do samo­chodu i poje­chała do Noaha. Może tak­sówka? Nie, jego córka jest już w domu. Wypa­da­nie z Ubera kom­plet­nie pija­nym, pero­ro­wa­nie o dark webie i pró­bach zabój­stwa nie jest wyma­rzo­nym spo­so­bem na przed­sta­wie­nie się. Mimo tego wszyst­kiego, co stało się dziś w nocy, tę chwilę warto zacho­wać na póź­niej. Nie chce jej tym ska­zić. Czym­kol­wiek to jest.

Dreszcz prze­cho­dzi jej po karku, a włosy stają dęba, jakby była obser­wo­wana. Odwraca się, żeby spoj­rzeć, ale oczy­wi­ście nikt za nią nie stoi.

Czyżby Greg zna­lazł mnie na tej witry­nie? Wła­śnie to zoba­czył rok temu? Czemu mnie nie ostrzegł, do cho­lery? I z jakiej, kurwa, racji za moją głowę wyzna­czono nagrodę?

Oczy­wi­ście, jak mógł ją ostrzec, skoro został potrą­cony, zanim miał ku temu oka­zję. Może uznał, że to dow­cip, i żało­wał, że w ogóle zer­k­nął? A może ni­gdy nie wyszu­ki­wał jej nazwi­ska, a to jest… co? Zbieg oko­licz­no­ści?

Kurwa, co w ogóle jest praw­dziwe?

Stara się myśleć trzeźwo. Wymy­ślić jakiś sen­sowny następny krok. Co zro­biłby Noah? Obśmiał to wszystko? Przede wszyst­kim ni­gdy by nie spoj­rzał.

Co powinna teraz zro­bić? Co robią ludzie w takich sytu­acjach? Znaj­du­jąc swoje nazwi­sko na czar­nej liście w takim bagnie w inter­ne­to­wym pod­zie­miu?

Klika w ostatni post i czyta komen­ta­rze. Wiele kwe­stio­nuje zha­ko­wa­nie strony i nazywa każ­dego, kto wpi­sał swoje praw­dziwe nazwi­sko kom­plet­nym kre­ty­nem (oczy­wi­ście bar­dziej kwie­ci­stym języ­kiem). Ale jedna z odpo­wie­dzi mrozi jej krew w żyłach.

„Nie rób tego. Nie patrz. Mówię serio. Koleś, z któ­rym cza­sem tu roz­ma­wia­łem, zna­lazł swoje imię na innej czar­nej liście i poszedł z tym do glin. Jebany kre­tyn. Wyśmiali go, a następ­nego dnia został zna­le­ziony z pode­rżnię­tym gar­dłem”.

Brzmi jak kom­pletna bzdura, ale… Ale. Kto miałby ją obser­wo­wać, gdy pój­dzie na poste­ru­nek? I co zro­bi­łaby poli­cja? Do czego by zaj­rzeli, gdyby się zgło­siła? Przej­rze­liby lap­topy nale­żące do niej i Grega? Ich mejle? Prze­ka­za­liby rezul­taty śledz­twa szkole, w któ­rej pra­cuje? Chyba mają taki obo­wią­zek?

To wszystko musi być, i na pewno jest, jakiś głupi żart.

Zamyka karty i lap­top. Świa­tło ekranu gaśnie, a pokój zdaje się wiro­wać. W gło­wie szumi jej od wina, whi­sky i nasu­wa­ją­cych się pytań.

To musi być chory żart. Żart kogoś, kogo śmie­szą takie rze­czy. Na pewno nie jest to nor­malna osoba – pew­nie jeden z tych trolli inter­ne­to­wych, któ­rzy czer­pią przy­jem­ność z cier­pie­nia innych. Ma kilku takich w star­szych kla­sach. Głów­nie chłop­ców, nie­pew­nych tego, kim chcą być i jak mają komu­ni­ko­wać się w spo­łe­czeń­stwie – a przez to czer­piących ze złych wzor­ców. Jeden szcze­gól­nie przy­cho­dzi jej na myśl. Rob­bie. Jakże inny od swo­jego spo­koj­nego star­szego brata, Marca. Nie­zmienny zło­śliwy uśmie­szek na twa­rzy Rob­biego od zawsze mówił Marianne, że chło­pak może wie­dzieć wię­cej, niż powi­nien. O róż­nych rze­czach, łącz­nie z jej pry­wat­nymi spra­wami.

Jak trudno zna­leźć w inter­ne­cie czy­jeś zdję­cie i datę uro­dze­nia? A potem zaser­wo­wać w tak prze­ra­ża­ją­cej for­mie? To pew­nie naj­prost­sza rzecz, jeśli się na tym zna.

Tylko dla­czego moje nazwi­sko, a nie nazwi­sko Grega? Jeśli to żart, to czy nie powinno wysko­czyć imię i nazwi­sko każ­dego czło­wieka?

Prze­jeż­dża dło­nią po twa­rzy, sta­ra­jąc się zna­leźć jakieś logiczne wytłu­ma­cze­nie. Uspo­kój się. Może nie wyszu­kuje Grega, bo nie żyje. To zda­nie wyrywa ją z zamy­śle­nia.

To wszystko nie jest praw­dziwe. Zmę­cze­nie i whi­sky pła­tają jej figla. Poza tym opła­ku­jesz Grega – przy­po­mina jej głos w gło­wie.

Tak, opła­kuję. Zgi­nął dokład­nie rok temu. Rocz­nica zeszła na drugi plan przez cały ten bała­gan. Wstaje odro­binę za szybko i prze­wraca krze­sło. Echo roz­nosi się po całym miesz­ka­niu. Chwiej­nym kro­kiem pod­cho­dzi do łóżka, kła­dzie się po stro­nie, gdzie spał Greg, i owija się jego koszulą niczym kafta­nem bez­pie­czeń­stwa.

Ponow­nie wyobraża go sobie pod­czas ich ostat­nich waka­cji, nachy­la­ją­cego się nad base­nem i despe­racko wyła­wia­ją­cego żabki. I jego reak­cję, gdy myszy poja­wiły się w ich kuchni, o Boże. Marianne chciała kupić trutkę, żeby pozbyć się ich natych­miast, kiedy zoba­czyła odchody w jedze­niu. Greg osłu­piał, gdy o tym usły­szał, i kupił huma­ni­tarne pułapki.

Nie zadzia­łały. Za każ­dym razem wycią­gał pustą.

– Daj im czas – powta­rzał.

Potem myszy się roz­mno­żyły. Każ­dego ranka znaj­do­wali odchody. Spod listew sły­chać było pisz­cze­nie głod­nych małych, a za szafką z jedze­niem poja­wiła się dziura.

W związku z tym Marianne zabez­pie­czyła dziurę i wypeł­niła luki mię­dzy listwami, pod­czas gdy Greg patrzył zbul­wer­so­wany.

– Trutka albo śmierć z głodu – powie­działa w końcu. – Musisz radzić sobie z pro­ble­mami, a nie zosta­wiać je mnie.

Czyżby wziął jej radę zbyt dosłow­nie?

5

Sam

Pod­mie­niam karty SIM w moim tele­fo­nie. Teraz mogę robić to nawet we śnie. Moje palce potra­fią wyczuć róż­nicę w ich deli­kat­nych rysach i wcię­ciach. Ludzie wokół mnie zgrzy­tają zębami i gapią się w smart­fony, cze­ka­jąc w kolejce po poranną nie­dzielną kawę i muf­finy. Tyle kofe­iny i cukru, aż dziw bie­rze, że cała kawiar­nia nie drży.

Włą­czam tele­fon i zamy­kam oczy. Nie pamię­tam ostat­niej prze­spa­nej spo­koj­nie nocy. Czuję, jak dopada mnie zmę­cze­nie.

Gładki, meta­lowy tele­fon w mojej dłoni wibruje. Zaszy­fro­wana wia­do­mość. Ostat­nie zada­nie zakoń­czyło się suk­ce­sem. Tle­nek węgla. Tra­giczny wypa­dek. Pole odha­czone. Zado­wo­lony klient.

Kolejne zada­nie już czeka.

Otwie­ram plik. Gdyby ktoś spoj­rzał w stronę sto­lika, przy któ­rym sie­dzę, zoba­czyłby nie­wzru­szoną twarz. Nawet znu­dzoną. Z tym, że prawda ma wiele twa­rzy. Nie czuję rado­ści z wyko­na­nego zada­nia. To coś moc­niej­szego, ale i deli­kat­niej­szego. Można to nazwać nadzieją. A pod fasadą pul­suje strach, jak zawsze. Ten sam, który powo­duje czuj­ność.

Kel­nerka przy­nosi mi kawę. Uśmie­cham się wdzięcz­nie, ale ona patrzy już gdzie indziej, kom­plet­nie mną nie­za­in­te­re­so­wana. Plik w końcu się zała­do­wał. Biorę łyk kawy i prze­glą­dam szcze­góły.

Ma na imię Marianne.

6

Marianne

Nie­dziela, 12 wrze­śnia 2021

Marianne śpi głę­boko aż do nie­dziel­nego poranka, kiedy budzą ją pul­su­jąca głowa i skrę­ca­jące się kiszki. Ośle­pia świa­tło, które wciąż świeci się w sypialni. Idzie chwiej­nym kro­kiem, żeby je wyłą­czyć. Wypija całą butelkę wody, korzy­sta z łazienki, po czym wraca do łóżka, wymi­ja­jąc brudy z wczo­raj: popiół, torba, z któ­rej wystają rze­czy do pra­nia, i prze­wró­cone krze­sło.

Spę­dza w łóżku kolejne kilka godzin, tkwiąc w pół­śnie i jęcząc z powodu kaca. Budzi się na dobre, gdy niebo wciąż jest sza­ro­bure.

Gdzieś w oddali, zza zasło­nek, docho­dzi dźwięk budzą­cego się do życia mar­ketu Broad­way. W parku po dru­giej stro­nie ulicy bawią się pełne ener­gii dzieci. Marianne jest w sta­nie tylko leżeć nie­ru­chomo niczym trup.

*

Wczo­raj obu­dziła się w łóżku Noaha. Czuła na ple­cach cie­pło jego ciała. Koł­dra, pod którą spali, nosiła jego mor­ski zapach. Wciąż byli zaspani, gdy pod­cią­gnął jej koszulę nocną. Pro­mie­nie poran­nego słońca ryso­wały żółte kon­tury na zasło­nach, gdy przy­parła do niego. Żar, słońce, zapach soli mor­skiej. Czuła coś podob­nego do przy­jem­no­ści. Coś jak zapo­mnie­nie.

Po wszyst­kim wyśli­zgnęła się z łóżka, a on chwy­cił ją mocno za nad­gar­stek. Ode­tchnęła gwał­tow­nie.

– O Boże, prze­pra­szam – powie­dział Noah, prze­stra­szony. – Po pro­stu nie mogę się tobą nacie­szyć.

Spoj­rzała w dół i uśmiech­nęła się. Włosy opa­dły jej na twarz niczym kur­tyna w teatrze. Gdy patrzyła na pomiętą przez ich igraszki pościel, Noah przy­cią­gnął ją do sie­bie swo­imi potęż­nymi jak u mary­na­rza z kre­skówki ramio­nami. Kie­dyś zwy­kła się śmiać z takich męż­czyzn. Oni zwy­kli się śmiać. „Wielki jak brzoza i głupi jak koza” – mawiał Greg. Ale Noah nie jest głupi. I cało­wał ją rów­nie namięt­nie, jak ją kochał. Odwza­jem­niła poca­łu­nek. Chrza­nić poranny oddech.

Potrafi wyobra­zić sobie miłość do Noaha. I to już wkrótce. To wcze­sny etap, ale przy tych mrocz­nych wyda­rze­niach, przez które stali się sin­glami, czas spę­dzony razem wydaje się być jak świa­tełko w tunelu. Ma nadzieję, że on czuje to samo.

*

Ale teraz leży sama, zzięb­nięta i prze­stra­szona. W całym budynku jest tylko ona. Żad­nych sąsia­dów. W dni powsze­dnie te puste teraz prze­strze­nie są biu­rami wypeł­nio­nymi nie­zisz­czo­nymi marze­niami pra­cow­ni­ków zatrud­nio­nych na godziny. Poni­żej pustka po upa­dłym biz­ne­sie, a pod­da­sze roi się od pają­ków i świą­tecz­nych deko­ra­cji, któ­rych ona ni­gdy już nie użyje. Pogrąża się w smutku na myśl o ich ostat­nich świę­tach. Nie­po­trzeb­nie była taka draż­liwa i odmó­wiła wizyty u jego rodzi­ców. Czy kie­dy­kol­wiek wyba­czą jej, że pozba­wiła ich ostat­nich wspól­nych świąt z synem?

Pierw­sze święta po śmierci Grega spę­dziła w nowym domu matki we Fran­cji. Więk­szość czasu prze­le­żała w łóżku dla gości, nie­zdolna do roz­mów. Teraz myśli o Noahu. Wyobraża go sobie, jak ostroż­nie pakuje pre­zent dla Daisy swo­imi gru­bymi pal­cami. Jak sobie pora­dzi, gdy jego córka wej­dzie w wiek nasto­letni i zrobi się opry­skliwa i buń­czuczna? Marianne ma nadzieję, że dołą­czy do nich w przy­szłe święta. A potem, w przy­szłych latach, może nawet pomoże Daisy przejść przez trudy dora­sta­nia, jak dziew­czyna dziew­czy­nie. Oczy­wi­ście nie zastąpi jej mamy, ale cho­ciaż postara się zbli­żyć. Może, gdyby wszystko dobrze się poto­czyło, Daisy mia­łaby młod­szego bra­ciszka albo sio­strzyczkę.

Jeśli wciąż będę na tym świe­cie.

„Gra­tu­la­cje, ktoś chce two­jej śmierci”.

Jako nauczy­cielka histo­rii czę­sto posłu­guje się sło­wem „śmierć”. Tysiące zgi­nęło tu, król zgi­nął tam. To dla niej tak nor­malne jak pod­gry­za­nie dłu­go­pisu, gdy klasa w ciszy pra­cuje. Śmierć nie była czę­ścią jej życia przez długi czas, a potem wpa­ro­wała w momen­cie, gdy Greg został potrą­cony przez samo­chód. Jaki koniec jest jej pisany? I dla­czego? W szcze­gól­no­ści dla­czego?

Marianne spę­dziła ostatni rok, malu­jąc dla sie­bie nowe życie. Nowe porządki, nowy chło­pak. Nowa przy­szłość. A teraz śmierć znów puka do jej drzwi. Ale to nie może być prawda.

Dud­nie­nie serca roz­cho­dzi się w czaszce i kościach. Brzuch pomru­kuje, po ostat­nim kawałku świę­tego cia­sta nie ma już śladu, pozo­stały jedy­nie kwas i żółć. Skóra pie­cze, poczy­na­jąc od głowy, a na sto­pach koń­cząc. Każdy oddech jest płytki. Zeszłej nocy nie pod­łą­czyła tele­fonu do łado­wa­nia, była zbyt pijana i zde­ner­wo­wana, żeby myśleć o takich przy­ziem­nych rze­czach. Znaj­duje go w pościeli.

Z bólem serca sięga do gniazdka, żeby pod­łą­czyć tele­fon. SMS od Jane, która prze­bywa w Dubaju, z zapy­ta­niem, czy chce poga­dać. Nie­ode­brane połą­cze­nie od mamy, musiała już spać. Wia­do­mość na What­sAp­pie od Noaha: „Myślę o Tobie, xxx”. Wysłał ją o dwu­dzie­stej trze­ciej, kiedy Marianne wciąż drą­żyła temat mrocz­nej strony inter­netu.

Zmu­sza się do wsta­nia z łóżka i powłó­cząc obo­la­łymi nogami, wcho­dzi do chłod­nego salonu. Odsuwa krze­sło i siada ostroż­nie przy stole. Jej wzrok wędruje ku lap­to­powi Grega. Nie­otwie­ra­nie go wydaje się naj­prost­szą rze­czą, więc dla­czego zeszłej nocy nie mogła się powstrzy­mać? Inni pogrą­żeni w żało­bie mał­żon­ko­wie nie robi­liby tego. Noah by go nie otwie­rał.

Ale Marianne zerwała pie­częć z tego demo­nicz­nego pudełka. Greg w sekre­cie pisał do swo­jej byłej i prze­szu­ki­wał dark web, a Marianne jest pozo­sta­wiona sama sobie, żeby wal­czyć z tym, co nad­ciąga, cho­ciaż nie wie, dla­czego to nad­ciąga. Ani kiedy. I czy w ogóle.

I choć stara się to wszystko uło­żyć w jakąś logiczną całość, w gło­wie wciąż sły­szy głos: „To nie może być prawda, to nie może być prawda, to nie może być prawda”. Bo to nie może być prawda. Nor­malni ludzie nie tra­fiają na czarną listę.

*

We wciąż pod­łą­czo­nym do łado­wa­nia tele­fo­nie wyszu­kuje numer do naj­bliż­szego komi­sa­riatu poli­cji. Znaj­duje tylko numer dla połą­czeń w spra­wach nie­na­glą­cych. Czy jest jakaś bar­dziej nagląca sprawa niż zagro­że­nie życia? I tak, dzwo­niąc na poli­cję, będzie czuła się jak sza­le­niec.

Wystu­kuje 141, nie będąc pewna, czy na­dal nie­wy­świe­tlane są numery dzwo­niące. Czeka w kolejce. Lekka muzyczka roz­brzmie­wa­jąca w słu­chawce wwierca się w jej ska­co­waną głowę.

W końcu odzywa się kobieta mówiąca z deli­kat­nym walij­skim akcen­tem. Czyta jakąś for­mułkę, wresz­cie pyta:

– W czym mogę pomóc.

Marianne gło­śno prze­łyka ślinę. Od czego zacząć?

– Cho­dzi o…

– Tak?

– Cho­dzi o zagro­że­nie mojego życia.

– Jeśli jest pani w sytu­acji bez­po­śred­niego zagro­że­nia życia, pro­szę się roz­łą­czyć i zadzwo­nić na dzie­więć…

– Nie, nie jestem. To zna­czy, nie wiem kiedy… ani czy w ogóle…

– Może pani podać swoje nazwi­sko i adres, z któ­rego pani dzwoni?

– Nie, prze­pra­szam, nie mogę. Muszę pozo­stać ano­ni­mowa.

– Pro­szę pani, nie jeste­śmy w sta­nie pomóc, nie wie­dząc, kim pani jest, a to brzmi…

– Nagry­wa­cie to? – pyta nagle Marianne.

– Cóż, tak, połą­cze­nia są nagry­wane w celach szko­le­nio­wych, mówi­łam o tym na…

– Może­cie prze­stać nagry­wać?

Co jeśli ktoś namie­rzy połą­cze­nie? Albo wła­mie się do bazy nagrań?

– Nie­stety, nie mam nad tym kon­troli, ale nagra­nia są tylko do użytku wewnętrz­nego. Skąd podej­rze­nie, że pani życiu grozi nie­bez­pie­czeń­stwo?

– Okej. Zabrzmi to kurio­zal­nie, ale zoba­czy­łam coś w dark webie. Czarna lista dla łow­ców głów została zha­ko­wana i można spraw­dzić, czy twoje nazwi­sko się na niej znaj­duje.

Kobieta mil­czy.

– Naj­pierw wyszu­ka­łam nazwi­sko męża, który zgi­nął rok temu, ale jego tam nie było.

– Prze­pra­szam, twier­dzi pani, że mąż został zamor­do­wany? – Głos kobiety jest teraz szorstki.

– Nie, mój mąż zgi­nął w wypadku dro­go­wym, ale póź­niej wpi­sa­łam swoje imię i nazwi­sko i jestem na tej liście.

– Pani nazwi­sko znaj­duje się w bazie danych dla łow­ców głów w dark webie? – Kobieta led­wie ukrywa nie­do­wie­rza­nie. Mówi gło­śniej, a Marianne wyobraża sobie jej kole­gów, któ­rzy nachy­lają się do słu­chawki, żeby lepiej sły­szeć.

– Tak – potwier­dza Marianne. – Nie wiem, co mam robić. Boję się, że jak pójdę na komendę, to się dowie­dzą i tylko pogor­szę sprawę.

– Kto się dowie?

– Łowcy głów.

– Łowcy głów – powta­rza kobieta.

Marianne igno­ruje jej ton.

– Jeśli jed­nak pójdę na komendę, to co się sta­nie?

Kobieta się zasta­na­wia.

– Cóż, naj­pierw trzeba będzie zło­żyć wstępne zezna­nie. Póź­niej będzie musiała pani podać swoje imię i nazwi­sko, a następ­nie funk­cjo­na­riu­sze wypy­tają o szcze­góły, dla­czego uważa pani, że jest na…, w…, hm…, bazie danych łow­ców głów.

– Nie­ważne.

Tuż przed roz­łą­cze­niem Marianne sły­szy chi­chot. Trudno się dzi­wić, w końcu to komiczne. Absur­dalne.

Chyba tracę rozum.

7

Sam

Jest tu z czym pra­co­wać. Nie­wiel­kie miesz­ka­nie nad nie­czynną kawiar­nią. Uży­wane auto ze sła­bym wyni­kiem w testach zde­rze­nio­wych. Nauczy­cielka, która poko­nuje tę samą trasę do i z pracy. Wdowa, która śpi samot­nie w sypialni na tyłach budynku. Już wiem wystar­cza­jąco dużo, ale mimo zmę­cze­nia nie mogę stra­cić kon­cen­tra­cji. Jestem zbyt bli­sko mety.

Na szczę­ście cele są skłonne do nie­chluj­stwa. W szcze­gól­no­ści te, które uwa­żają, że oso­bom takim jak oni ni­gdy nie dzieje się nic złego. I to tylko dla­tego, że wcze­śniej nie prze­żyli niczego podob­nego.

Jest takie powie­dze­nie o indyku, który myślał o nie­dzieli.

8

Marianne

Marianne wio­dła raczej mało kon­tro­wer­syjne życie. Naj­więk­szym „dra­ma­tem”, który prze­żyła w mło­do­ści, było zosta­wie­nie rodziny przez ojca i urwa­nie z nim kon­tak­tów, co pew­nie jest dość typowe. W jej rodzin­nym mia­steczku, Devon, zna­la­złoby się pew­nie kilka osób w takiej samej sytu­acji.

Wyje­chała do dużego mia­sta naj­szyb­ciej jak tylko mogła, bar­dziej ucie­ka­jąc od cze­goś, niż jadąc ku cze­muś. Nie za bar­dzo wie­działa, czym to „coś” jest. Po stu­diach skoń­czyła kurs nauczy­ciel­ski i oka­zało się, że jest w tym dobra. Poczuła ulgę, ale i nie­po­kój. Ni­gdy nie pod­bije świata. Ambit­nie pod­cho­dzi do swo­jej pracy, ale daleko jej do karie­ro­wiczki.

Czyżby wku­rzyła nie­wła­ściwe osoby na uni­wer­sy­te­cie? Na pewno nie w taki spo­sób, żeby po latach odbiło się to na niej ryko­sze­tem. Może to sprawka któ­re­goś z rodzi­ców? Raczej spore nad­uży­cie.

Marianne Hey­wood jest dobrą nauczy­cielką, pro­wa­dzi wygodne życie. Ostat­nio przy­tra­fiła jej się tra­ge­dia, ale z opty­mi­zmem wcho­dzi w nowy zwią­zek. Ma jeden sekret, ale bar­dziej wsty­dliwy niż mroczny, choć wola­łaby, żeby nikt o nim nie wie­dział i nie zasu­ge­ro­wał się, że może mieć ich wię­cej.

Ponow­nie spo­gląda na lap­top Grega. Jej mąż nie miał wpły­wo­wych zna­jo­mych. Czy mógł mieć jakichś wro­gów? Czyżby wty­kał nos w nie swoje sprawy? Marianne myśli o cza­cie dla dzia­ła­czy cha­ry­ta­tyw­nych i fru­stra­cji Grega spo­wo­do­wa­nej wymu­szo­nym, powol­nym tem­pem jego pracy. Może w despe­ra­cji poszedł na skróty, żeby polep­szyć sytu­ację?

– Greg – szep­cze, spo­glą­da­jąc na jego stronę łóżka w sypialni. – Zro­bi­łeś coś kurew­sko głu­piego?

Na zewnątrz szare chmury ustą­piły miej­sca pro­mie­niom słońca. Jed­no­stajne dud­nie­nie ruchu ulicz­nego daje znać, że noc zmie­niła się w dzień. Notat­niki Grega wciąż są poroz­rzu­cane po stole w kuchni, a torba oparta o łóżko. Ślady po nim są wszę­dzie. Może naj­wyż­szy czas bli­żej im się przyj­rzeć. Jemu, wła­snym wspo­mnie­niom i temu, kim był.

Od tego może zale­żeć jej życie.

*

W porów­na­niu do czy­stego domu Noaha z desi­gner­ską sofą miesz­ka­nie Marianne wygląda, jakby ktoś przed chwilą się do niego wła­mał. Jeśli im wyj­dzie, zde­cy­do­wa­nie będzie musiała popra­wić się w sprzą­ta­niu. Czy w jego miesz­ka­niu znaj­dzie się miej­sce na jej bibe­loty? Dla tego, co pozo­stało jej z życia?

Notat­niki Grega leżą na stole w kuchni, szu­flada z bibe­lo­tami jest wypeł­niona jak ni­gdy wcze­śniej, a regał ugina się pod nad­mia­rem ksią­żek, dodat­ków do gazet, sta­rych pamięt­ni­ków i nie­otwar­tych listów.

Odsuwa zasłony. Żółte pro­mie­nie wpa­dają do środka i pod­świe­tlają każdy tań­czący pyłek kurzu i zagu­biony paproch. Marianne czuje w gło­wie iry­tu­jący szum przez mno­gość rze­czy, z któ­rymi musi sobie pora­dzić, i przez krótką chwilę ma ochotę spa­lić wszystko i odejść.

Zamiast tego robi sobie kawę i zapala pierw­szego dzi­siaj papie­rosa, który przy­pra­wia ją o mdło­ści. Nie otwiera okna w kuchni, jak zro­bi­łaby zazwy­czaj. Pod­cho­dzi do drzwi i jesz­cze raz spraw­dza, czy wczo­raj w nocy dokład­nie je zamknęła. Potem wkłada naj­bar­dziej wygodne ubra­nie i wrzuca prze­po­coną koszulę Grega oraz wszyst­kie brudne rze­czy do pralki.

Ponow­nie zerka na notat­niki i przez chwilę wyobraża sobie, że może zebrać z nich odci­ski pal­ców pozo­sta­wione przez męża, który odszedł. Nie, nie „odszedł”, żad­nych eufe­mi­zmów – Greg ich nie­na­wi­dził. Pozo­sta­wione przez męża, który zgi­nął.

Kto będzie czy­ścił jej kamienną tabliczkę, gdy ona obróci się w proch?

Naj­lep­sza przy­ja­ciółka Marianne ze szkoły wciąż mieszka w Devon. Życie popro­wa­dziło je w prze­ciw­nych kie­run­kach. Kiedy ostatni raz spo­tkała się z Niną? Widziała jej córkę led­wie kilka razy. A Jane, poznana na stu­diach, która teraz mieszka w Dubaju i pra­cuje w mię­dzy­na­ro­do­wej szkole? Gdyby Marianne do niej zadzwo­niła, tak jak zro­biła po śmierci Grega, Jane powie­dzia­łaby, żeby rzu­ciła wszystko i przy­je­chała do niej, ale nie mia­łaby tego naprawdę na myśli. Nikt nie mówi takich rze­czy na poważ­nie.

Jest jesz­cze Abi, z którą łączy ją naj­bliż­sza rela­cja z całej kadry pra­cow­ni­czej. Pro­blem polega na tym, że Abi jest sze­fową ochrony. Nie ma szans, żeby Marianne wspo­mi­nała przy niej o dark webie. Zosta­łaby zawie­szona.

Czy cała ta sytu­acja odbi­łaby się jakoś na Noahu? Nie, jeśli coś wyda­rzy się teraz, są na zbyt wcze­snym eta­pie. Boże, nikt nie zasłu­guje, żeby prze­cho­dzić przez śmierć part­nera dwa razy.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki