Czarny świt ebook

Svart gryning

© Cilla and Rolf Börjlind 2012 by Agreement with Grand Agency

Copyright © 2022 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2022 for the Polish translation by Inga Sawicka

(under exclusive license to Wydawnictwo Sonia Draga)

Projekt graficzny okładki: Wojciech Wawoczny + LOGO (por. np. Trzeci głos)

Zdjęcie na okładce: Shutterstock/Shymanska Yunnona

Zdjęcie autorów: © Thron Ullberg

Korekta: Joanna Rodkiewicz, Edyta Malinowska-Klimiuk

ISBN: 978-83-8230-377-3

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

ul. Fitelberga 1, 40-588 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:[email protected]

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/WydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2022

Hotel Sheraton, Sztokholm, 2005

Barman przyglądał się czterem mężczyznom, odkąd weszli do lokalu. Tak doświadczony barman taksuje klientów. Zwłaszcza jeśli odstają od reszty gości.

Ci odstawali.

Nie pod względem strojów. Były jak najbardziej właściwe: ciemne garnitury, białe koszule i krawaty. Chodziło o coś innego, co od razu zwróciło jego uwagę.

Może ich jednorodność, bo poruszali się, jakby byli drużyną, jeden obok drugiego, te same kontrolowane ruchy. Tajniacy? – pomyślał. Możliwe. Wszyscy krótko ostrzyżeni, wszyscy o typowo szwedzkim wyglądzie.

Szybko zniknęli w boksie znajdującym się w głębi.

Było tuż po dwudziestej pierwszej, w lokalu niewielu gości siedzących w pewnym rozproszeniu, melodie spływające spod sprawnych palców pianisty kładły się lekko na stłumione rozmowy. Nikt nie podnosił głosu, kolejne zamówienia składano, unosząc palec w kierunku kelnera, panował typowy dla hotelowego baru nastrój anonimowości.

Za oknem siąpił deszcz.

Barman złapał wzrok chudego, wysokiego kelnera i kiwnął w stronę boksu. Kelner lekko pokręcił głową, nie lubił, gdy ktoś nim dyrygował, parkiet to jego rewir, sam decyduje, kiedy podejść do nowego gościa. Potarł palcami złoty kolczyk w uchu i skierował się do boksu, ale tak, jakby przypadkiem szedł w tę stronę. W pewnej odległości od towarzystwa siedzącego przy stole wyjął zapalniczkę, zapalił znajdującą się na stole świeczkę w osłonce.

– Co panom podać? – spytał.

W jego głosie nie było przymilności, bo też postawa gości nie zachęcała do rozmowy. Okazywali mu całkowity brak zainteresowania.

Był tylko dostawcą alkoholu.

– Cztery whisky bez lodu, Glenfiddich.

Zamówienie złożył jeden z mężczyzn siedzących w głębi. Kelner przez sekundę zastanawiał się, czy dopytać o wielkość porcji, czy też podać standardowe czterdziestki, ale zamiast tego spytał:

– Czy panowie życzą sobie orzeszki ziemne?

– Nie.

Kelner lekko się skłonił i zawrócił do baru. Spojrzeli za nim.

– Pedał – powiedział jeden.

Nikt nie skomentował. Mężczyzna, który złożył zamówienie, wyjął cztery białe karteczki, rozłożył je przed sobą i poprzesuwał, jakby tasował.

– Na każdej jest jedno nazwisko?

– Tak.

Wzięli po karteczce, odwrócili i odczytali, co było na nich napisane, następnie kolejno spalili je nad płomieniem świeczki. Trwało to dokładnie tyle czasu, ile trzeba było, by kelner wrócił z zamówieniem. Postawił na stole cztery szklanki, rozłożył małe białe serwetki i odszedł.

Gdy oddalił się na odpowiednią odległość, mężczyźni unieśli szklanki i patrząc sobie w oczy, powiedzieli cicho:

– Honor.

– Hierarchia.

– Dyscyplina.

– Wierność.

Stuknęli się szklankami i wypili po łyku. Jeden sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął kartkę. Rozłożył ją na stole i przysunął sobie świeczkę.

– To jest konspekt.

Wszyscy pochylili się do przodu. Jeden z mężczyzn obejrzał się lekko za siebie, kelner był w drugim końcu baru. Mężczyzna z kartką chrząknął i zaczął czytać.

– „Wytyczne dla nowej Rzeszy”.

– To tytuł?

– Proponowany.

– Dobry.

Mężczyzna znów spojrzał na kartkę.

– „Rewolucja narodowosocjalistyczna dokona się w Szwecji dzięki szkoleniom. Na czele rewolucji…”

– Poprzez.

– Co?

– Poprzez, a nie dzięki.

Mężczyzna wyjął długopis i zrobił poprawkę na kartce. Zaczął jeszcze raz od początku.

– „Rewolucja narodowosocjalistyczna dokona się w Szwecji poprzez szkolenia. Na czele rewolucji staną silne i zdyscyplinowane jednostki. Nasz ruch przekształci się w państwowotwórczy zakon. Straż. Celem jest wolne państwo pod naszym kierownictwem”.

Czytał przez kilka minut, aż zakończył:

– „Nasza droga to jedyny ratunek dla Szwecji”.

Podniósł wzrok.

– Dobrze?

– Tak. Teoretycznie. Pytanie, jak spopularyzować to przesłanie i sformułować je tak, żeby zwykli ludzie zrozumieli, dlaczego to konieczne.

– Mówiąc wprost, jak jest. Że nasz naród ginie, że istnienie naszej rasy jest zagrożone, że wszystkie nasze wartości są bezczeszczone.

– I tępione.

– Właśnie. Jasne i zrozumiałe dla każdego, prawda?

– Tak jest. Teraz zaczął działać ten Åkesson1, niech posprząta i wygrabi ścieżki, facet jest gładki i cwany. Jak już włoży nogę w drzwi, to za kilka lat będą otwarte.

– Może podać jakieś przykłady? Żeby było jasne, kto jest zagrożeniem dla istnienia naszego narodu.

– Nie wydaje mi się to konieczne, i tak wiadomo. Murzyni. Żydzi. Cyganie.

– Imigranci.

– Pedały.

Spojrzeli w stronę kelnera, który to zauważył, ale domyślił się, że go nie potrzebują. Ich spojrzenie mówiło coś innego. Kelner odwrócił się do barmana.

– Ci goście w boksie.

– Co z nimi?

– Nieprzyjemne typki.

– Klienci.

Barman odszedł, zabierając kilka brudnych szklanek. Zgadzał się z kelnerem, że od tych gości bije coś, czego nie umiał zdefiniować, coś nieprzyjemnego, ale nie zamierzał dzielić się tym z kolegą. Wolał zachować dla siebie takie przemyślenia.

Zwykle tak jest najlepiej.

Mężczyźni w czarnych garniturach spędzili przy stoliku jeszcze dwie godziny, popijając whisky. Po takiej ilości alkoholu powinni już być głośni, ale nic takiego nie nastąpiło i to, o czym rozmawiali, pozostało tylko między nimi. Dochodziła już północ, gdy jeden z mężczyzn wyjął paczuszkę i przesunął po stole w stronę kolegi siedzącego naprzeciwko.

– To dla mnie?

– Przecież dziś są twoje urodziny. To od nas wszystkich.

– Dziękuję.

Mężczyzna poprawił okulary i rozwinął paczkę, odsłaniając czerwone pudełko. Otworzył je i wyjął plastikową kartę, klucz do pokoju w hotelu Continental, znajdującego się przy następnej przecznicy. Podniósł wzrok i zobaczył, że tamci lekko się uśmiechają.

– Pokój 304, trzecie piętro – odezwał się jeden z nich.

– Przecież od pół roku nie miałeś żadnej pizdy.

Mężczyzna uśmiechnął się i wstał. Tamci zostali przy stoliku. Gdy już wyszedł na ulicę, unieśli szklanki.

– Zakładamy się?

– Za ile wróci?

– Tak.

– Za pół godziny.

– Góra.

Po raz pierwszy ich śmiech był na tyle głośny, że dotarł do barmana. Zerknął w tamtą stronę, jeden z gości uniósł pustą szklankę. Barman zastukał palcem w ladę, przyciągając uwagę kelnera. Obaj wiedzieli, o co chodzi: „jeszcze raz to samo”.

Obdarowany mężczyzna od dłuższej chwili siedział nagi przy oknie na trzecim piętrze. Do pokoju wpadały światła uliczne, raz oświetlały jego twarz na zielono, raz na czerwono. Podążał wzrokiem za niedużym jasnobrązowym prusakiem wędrującym po listwie podłogowej. Zdjął okulary i położył je na kolanach, jeden zausznik był złamany, między palcami u nóg miał włosie z wykładziny podłogowej.

W końcu wstał.

Mężczyźni w boksie zdążyli prawie wypić następną kolejkę whisky, gdy jeden z nich odezwał się z uśmiechem:

– Idzie.

Spojrzeli w tamtą stronę. Mężczyzna wrócił po trzech kwadransach: zatem nie po półgodzinie, ale niewiele później. Podszedł i usiadł na dawnym miejscu. Włosy miał mokre od deszczu. Odnotowali również wilgotne czoło i przekrzywione okulary.

– Co się stało z okularami? – spytał jeden.

– Złamał mi się zausznik. Teraz wy dostaniecie ode mnie prezent.

Mężczyzna wyjął czerwone pudełko, które od nich dostał, i postawił na środku stołu, obok świeczki. Jeden z tamtych otworzył je. Patrzył przez kilka sekund.

– O kurwa, ale paskudztwo.

Odsunął pudełko.

– Kurwa, coś ty zrobił?

Mężczyzna w połamanych okularach nachylił się i zdmuchnął świeczkę.

Höganäs, Skania, 2013

Jeździła zawsze tą samą drogą, z samego krańca Nyhamnsläge do rezerwatu Östra Kullaberg i aż do Björkeröds byaväg. Jeśli miała gorszy dzień, zatrzymywała się tam na krótką przerwę, piła wodę, następnie wsiadała na rower i wracała. W dobre dni robiła sobie jeszcze spacer po lesie.

I właśnie taki plan tego ranka miała Olivia Rönning.

Jechała główną drogą, nieśpiesznie, bo było dopiero parę minut po siódmej, a służbę miała zacząć o dziesiątej. Zerknęła na szare niebo, zanosiło się na deszcz, jak zawsze o tej porze roku. Trudno byłoby cokolwiek planować, licząc na pogodę. Śledząc wzrokiem skraj szosy, dała się ponieść myślom. Największą zaletą porannych przejażdżek rowerem było to, że pobudzały umysł. Kombinacja tlenu i wysiłku fizycznego uruchamiała to, co zwykle leżało odłogiem, czyli myśli o rzeczach innych niż praca. Dziś w jej myślach pojawił się Ove Gardman. To z jego powodu znalazła się tutaj, na etacie w komisariacie policji w Höganäs. Przedtem starała się o pracę w Strömstad, żeby mieć blisko do domu Ovego na Nordkoster, ale nie dostała jej. Skierowali ją tutaj. „Zawsze to bliżej, będziesz po właściwej stronie Szwecji”, zauważył Ove. Otrzymała przydział na sześć miesięcy. Po upływie dwóch Ove dostał propozycję prowadzenia projektu badawczego w Kostaryce, której nie mógł nie przyjąć.

A Olivii zostało jeszcze cztery miesiące służby w Höganäs.

Nie było to miejsce jej marzeń, wręcz przeciwnie. Nie poznała żadnych nowych ludzi poza kolegami z pracy, a z nimi kontakt był jednocześnie powierzchowny i męczący. Sami mężczyźni, co odbijało się na żargonie praktykowanym w komisariacie. Nie trawiła tego.

Olivia nie miała w zwyczaju czegokolwiek przemilczać. Na początku służby wkładała więcej energii w kontrowanie ich uprzedzeń wobec imigrantów niż w konkretną policyjną robotę. Z takim skutkiem, że znalazła się w izolacji. Nie był to całkowity ostracyzm, ale na przykład nie proponowano jej pójścia na piwo po pracy. Co w gruncie rzeczy jej odpowiadało. Potrafiła sobie łatwo wyobrazić, jak alkohol podziałałby na ich języki, jeśli na trzeźwo wyznawali pogląd, że „oni nie są tacy jak my”. Typowy eufemizm, jakiego używali, gdy nie chcieli powiedzieć wprost, co naprawdę myślą.

Zjechała z alei Kockenhus na lokalną drogę. Domy były tu rzadko rozrzucone, niektóre z nich otaczały spore gospodarstwa, ale prawie nie widziała ludzi. Na końcu drogi zeszła z roweru i oparła go o gruby pień sosny. Dobrze będzie zrobić porządny spacer. Ściągnęła zieloną gumkę z długich czarnych włosów, potrząsnęła głową, gumkę zaczepiła na kierownicy i weszła w las.

Chodziła tu wielokrotnie i wiedziała, że jest tu sporo ścieżek. Większość z nich już znała. Dziś wybrała skręcającą w prawo, między sosny. Lubiła tędy chodzić, bo teren był bardzo urozmaicony, gęsty las poprzecinany skalnymi graniami, na zmianę pagórki i płaskie odcinki. Często spotykała innych spacerowiczów.

Jednak nie dziś.

Może z powodu pogody, ryzyka, że spadnie deszcz, pomyślała. A może chodzi o porę dnia. Dobrze jej się szło, miała wyrównany oddech i znacznie szybciej niż zwykle dotarła do rozwidlenia. Przystanęła. Ścieżka na wprost prowadziła do stromej grani, ta w prawo szła do morza. Może by dziś obejrzeć to sławne dzieło sztuki? Nimis, park rzeźb przy Håle stenar?

Ruszyła w stronę morza.

Dotarcie do celu zabrało jej trochę czasu, chwilami szła przez teren podmokły, a miejscami przez niskie, ale trudne do pokonania cierniste zarośla. Była porządnie zziajana, gdy w oddali zamajaczyło morze. Nie wiedziała, gdzie dokładnie leży Nimis, i ruszyła wzdłuż urwistego brzegu. Wydawało jej się, że powinno znajdować się na zachód. Po pewnym czasie zobaczyła wierzchołki paru dziwnych drewnianych wież, to pewnie to. Podeszła do skraju urwiska, gdzie ujrzała wyraźnie wydeptaną ścieżkę prowadzącą w dół do morza, bardzo stromą, niemal pionową. Ludzie tędy chodzą? Wyglądała dość niebezpiecznie, jednak Olivia zorientowała się, że to jedyny sposób, by dotrzeć do parku rzeźb.

Podpierając się jedną ręką, to zbiegała, to się zsuwała. Po kilku minutach dotarła do długich, częściowo zadaszonych schodów z kawałków desek i gałęzi. Najwyraźniej tu było wejście. Czytała o Nimis, krainie stworzonej przez artystę Larsa Vilksa, nazwanej przez niego Ladonia. Dziś Vilks był znany raczej z rysunku przedstawiającego proroka Mahometa pod postacią psa na rondzie2, przez co zmusił policję do objęcia go stałą ochroną.

Tutaj, w Kullabygden.

Olivia zeszła po schodach i dotarła na brzeg morza. Roztoczył się przed nią prawdziwie upiorny widok. Artysta przez trzydzieści pięć lat gromadził na brzegu gałęzie i drewno wyrzucone przez morze, a następnie zbudował z tego olbrzymie wieże z pokojami i korytarzami. Jedna z wież miała wysokość jakichś dwudziestu pięciu metrów. Na innej wisiała czarna szmata poszarpana przez wiatr. Cała budowla miała przeszło sto metrów długości, była szara i splątana. W swoim dwudziestosześcioletnim życiu Olivia nigdy nie widziała nic równie dziwacznego.

Poruszała się ostrożnie między formacjami, słuchając zawodzenia wiatru w ciemnych, prześwitujących wieżach. Wiatr targał jej włosy. Spojrzała dalej, na zaokrąglone skały przybrzeżne i kaskady wody, którymi morze wdzierało się na brzeg. Poczuła, że chce stąd iść. Miejsce wydało jej się zimne i martwe. Ruszyła do największej wieży, musiała do niej wejść, żeby trafić na początek długich drewnianych schodów prowadzących z powrotem na górę. Już była w środku, gdy wydało jej się, że w oddali dostrzega jakiś ruch. Zatrzymała się.

– Halo?!

Żadnej odpowiedzi, tylko wycie wiatru i stuk luźnych kawałków drewna. Na chwilę zastygła. Nie dostrzegła już ruchu, za to poczuła słaby zapach dymu z papierosa. Odwróciła się i zaraz trafiła na początek schodów. Wspinała się po nich jak najszybciej, były wąskie, w pewnej chwili zaczepiła o jakiś patyk i rozerwała sweter. Spróbowała przyśpieszyć. Kawałek dalej stopa uwięzła jej pod deską, skręciła nogę w kostce. Na ostatnim odcinku zadaszonych stopni musiała się podciągać, ale udało jej się wydostać. Została jeszcze stroma ścieżka. Wdrapała się na górę i po dotarciu do skraju urwiska opadła na ziemię. Stopa była obolała. Po jaką cholerę ja tu przyszłam?! Spojrzała w dół. Jedyne, co się poruszało, to czarna poszarpana szmata na szczycie jednej z wież.

Wstała i ruszyła z powrotem. Niedobrze jej się szło między drzewami. Kulała i już po kilku minutach musiała się zatrzymać. Oparła się o niskie, pokrzywione drzewo, żeby odpocząć. Nagle odwróciła głowę. Odniosła wrażenie, że nie jest sama, że między drzewami ktoś się kryje. W lesie. Ale widziała tylko drzewa, a nieco dalej kilka ciemnych bloków skalnych. Kulejąc, poszła dalej. Starała się poruszać jak najprędzej. Nie miała pojęcia, gdzie jest ścieżka, którą przyszła od drogi i z której zeszła, idąc do morza. Znalazła się od niej znacznie dalej niż przedtem, jednak wyczuwała kierunek, zresztą wiedziała, że cały teren jest poprzecinany ścieżkami, czyli wcześniej czy później trafi na jedną z nich.

Potrzebowała prawie dwudziestu minut, żeby wyjść nagle spomiędzy kilku drzew i znaleźć się na ścieżce. Po wydeptanej, równej ziemi szło jej się łatwiej, mogła trochę przyśpieszyć. Patrząc przed siebie, widziała gałęzie i zarośla poruszane wiatrem, w oddali ujrzała swój rower. Stał przy potężnej sośnie, dokładnie tam, gdzie go postawiła. Utykając, pokonała ostatni odcinek ścieżki i wyprowadziła rower na drogę. Już miała wsiąść, gdy zobaczyła na ziemi kawałek papieru. Podniosła go. Był to oddarty fragment mapy. Wcisnęła go do kieszeni kurtki, wsiadła na rower i odjechała, nie oglądając się za siebie.

Dopiero dojeżdżając do Mölle, zorientowała się, że z kierownicy znikła jej zielona gumka do włosów.

Gdyby zwróciła uwagę na ten cień albo trzask gałązki za wysokim żywopłotem… Jednak niczego nie zauważyła. Była zbyt zajęta zabawą z ukochaną wnuczką Emelie.

W małej piaskownicy na środku trawnika bawiły się w krokodyla.

Emelie leżała na brzuszku, wykonując krótkie, wężowate ruchy. Babcia Judith śmiała się. Chwile spędzane z Emelie były jak święto, Judith mogła wtedy sama zachowywać się jak dziecko. Były to nieczęste okazje, chociaż mieszkała w pobliżu. Trzyletnia Emelie chodziła do przedszkola, wieczory należały do jej rodziców, a w weekendy prawie zawsze wyjeżdżali oni na wycieczki z innymi rodzinami. Jednak od czasu do czasu, jak dziś, Judith przydawała się jako opiekunka. Mama wyjechała, a tata uznał, że Emelie jest trochę niezdrowa i lepiej, żeby nie szła do przedszkola, tylko została w domu. Judith była chętna do pomocy. Prowadziła niewielką kafejkę przy swojej firmie ogrodniczej, ale przez kilka godzin ktoś mógł ją zastąpić. I tak oto siedziała w ogrodzie ślicznego drewnianego domku w Arild. Poranek zapowiadał się na deszczowy, ale chmurność ustąpiła na rzecz błękitnego nieba i słońca, które jeszcze nie było letnie, niemniej już trochę grzało.

– Krokodyl! Babcia będzie krokodylem!

Emelie machała rączkami, oczekując, że sześćdziesięciodwuletnia kobieta położy się i będzie pełznąć po piasku. Jednak Judith uznała, że wszystko ma swoje granice. Podciągnęła jasnoniebieską sukienkę z batikowym wzorem i uklękła.

– Jestem hipopotamem! – oznajmiła.

Emelie zaśmiała się, w policzkach pokazały się ciemne dołeczki. Babcia na ich widok miała ochotę ją uściskać za to tylko, że jest taka śliczna.

W tym momencie w kuchni zadzwonił telefon.

Jakiś czas temu też dzwonił, ale nie chciało jej się odebrać. Może to Sebastian? – pomyślała teraz. Może powinnam odebrać?

Wstała, strzepnęła z sukienki piasek i powiedziała dziewczynce, żeby poczekała w piaskownicy.

– Babcia zaraz wróci, tylko odbierze telefon.

Judith weszła na schodki i dalej do kuchni. Podniosła słuchawkę i zaraz zaczął do niej mówić telemarketer. Jak najuprzejmiej usiłowała mu powiedzieć, że nie jest zainteresowana zakupem przełącznika ciepła, który – według sprzedawcy – mógłby obniżyć koszty ogrzewania aż o jedenaście procent. Gdy mężczyzna przerwał na moment, żeby zaczerpnąć powietrza, wtrąciła:

– Pan wybaczy, ale ja tu nie mieszkam, proszę zadzwonić kiedy indziej.

Odłożyła słuchawkę i wyszła z kuchni do ogrodu. Przy piaskownicy stał Sebastian, tata Emelie.

– Cześć! – zawołała. – Co tak wcześnie wróciłeś?

Sebastian nie odpowiedział. Patrzył na córeczkę. Emelie leżała na brzuszku, jakby wciąż bawiła się w krokodyla, ale jej główka była skręcona o pół obrotu, a spojrzenie martwych oczu skierowane było wprost na tatę.

*

Frans Jönsson byłby całkiem w porządku, gdyby nie jego naiwne i źle skrywane uprzedzenia, które z braku nawyku głębszej refleksji wyniósł ze swojego środowiska. Przystojny trzydziestolatek, o przyjaznych brązowych oczach i zadbanym ciele. Usta ładnie wykrojone, jak dla Olivii nawet za ładnie, ale przecież to nie jego wina. Za to mówił bez przerwy, o wszystkim i o niczym. Po paru godzinach jeżdżenia radiowozem staje się to dość denerwujące, zwłaszcza jeśli temat jest nieciekawy. Akurat teraz dotyczył paskudnego wizerunku policji w oczach społeczeństwa.

– W końcu na nas spada najbardziej gówniana robota – mówił Frans. – Nikt nie chce się wtrącać do bójki na noże albo obalać na ziemię damskiego boksera, prawda?

Olivia kiwnęła głową.

– I co słyszymy w zamian? Same narzekania. Ciągle tylko biadolenie i krytyka. Mam tego po dziurki w nosie. A ty nie?

Frans odwrócił się, zerkając na Olivię, która wzruszyła ramionami. Właśnie przeprowadzili kontrolę prędkości koło Jonstorp, według Fransa – całkowicie niepotrzebną. Olivia rozpięła kurtkę munduru, bo w samochodzie zrobiło się gorąco, i znów poczuła na sobie jego spojrzenie. Często patrzył na nią w ten sposób. Odkąd tylko sięgała pamięcią, mężczyźni spoglądali na nią, jakby sondowali i próbowali dostrzec coś, czego nie było widać.

– No bo weź ten rejestr Cyganów – ciągnął. – Rozpętali jakąś popieprzoną dyskusję, suchej nitki na nas nie zostawili! I za co, pytam się? Kurde, zawsze prowadziliśmy rejestry notowanych szumowin, no bo jak bez tego działać?

Pokręcił głową, kosmyk falujących brązowych włosów opadł mu na czoło.

– Jak dla mnie mogłyby jednakowoż być jeszcze inne kartoteki.

„Jednakowoż”? Frans miał zabawny sposób wtrącania dla ozdoby przestarzałych słów i wyrażeń.

– Nie uważasz?

– Oczywiście – odparła. – Właściwie należałoby rejestrować niepełnosprawnych umysłowo i jeszcze homoseksualistów, potem zsynchronizować te rejestry z Romami i może wtedy trafilibyśmy na upośledzonego umysłowo cygańskiego pedała, który kradł owoce w spożywczaku? To byłby dopiero powód do chwały.

Frans zaśmiał się zza kierownicy.

– To by chyba była przesada!

– Tak uważasz?

Zobaczyła, że Frans ma niepewną minę, więc położyła mu dłoń na ramieniu i też się zaśmiała.

W tym momencie dostali przez radio pilne wezwanie.

Z Arild.

– Trzyletnia dziewczynka znaleziona martwa.

Aditi spojrzała na siedzące przed nią kobiety.

– Nabierzcie głęboko powietrza – powiedziała. – Oczy nadal zamknięte. Powoli kręćcie dłonią przed sobą. Pozwólcie pracować sercu.

Liv Andersson siedziała w pozycji lotosu i z zamkniętymi oczami słuchała miękkiego głosu Aditi, który mieszał się z głębokimi oddechami adeptów.

W pięknym, skromnie udekorowanym aśramie Aditi, pustelni w Chiang Rai w północnej Tajlandii, panował nastrój absolutnego skupienia i spokoju.

– Chciałabym, żebyście teraz powoli otworzyły oczy i poczuły siłę, jaką dała wam czakra anahata. Odetchnijcie jeszcze raz głęboko i poczujcie przepływ energii i miłości w waszych sercach.

Aditi skrzyżowała ręce na piersi.

– Namaste!

Liv powoli otworzyła oczy. Całym ciałem odczuwała szczególny spokój. Było to coś zupełnie nowego. Harmonia. Czystość. Dokładnie to, po co tu przyjechała.

Pozostałe kobiety zaczęły wstawać, odkładać maty, na których siedziały, i wychodzić. Liv nadal siedziała, chciała jeszcze przez chwilę trwać w tym nastroju. Spojrzała na swoją duchową przewodniczkę, prowadzącą cichą rozmowę z kilkoma wychodzącymi kobietami. Aditi była dziś ubrana na zielono, w kolorze czakry serca. Miała jasne włosy zebrane w elegancki węzeł, jej wiek zdradzały tylko drobne zmarszczki wokół zielonych oczu.

Piękna Aditi. Całą swoją istotą promieniejąca harmonią i i miłością.

Liv pomyślała, że też taka będzie, gdy dobiegnie pięćdziesiątki. Że uda jej się utrzymać równowagę wewnętrzną, którą tu osiągnęła. Dzięki Aditi. Wyprostowała plecy, uwolniła nogi z pozycji lotosu i powoli wstała. Aditi już szła do niej z uśmiechem na ustach.

– I jak się czujesz, Liv?

– Fantastycznie.

Aditi objęła ją ramieniem.

– To dobrze. Zabierz ze sobą to uczucie i jeszcze to.

Podała jej butelkę wody. Liv przyjęła ją z wdzięcznością.

– Idź teraz do ogrodu, nasyć się kolorami i zapachami. Ciesz się spokojem i miłością, które nosisz w sobie.

Nagle otworzyły się drzwi, do pomieszczenia weszła asystentka Aditi. Odrobinę za szybko, jak na zwyczaje panujące w pustelni pełnej spokoju i harmonii. Liv poczuła, że ramię obejmujące ją w pasie sztywnieje, zanim Aditi się odsunęła i podeszła do Sirikit. Obie kobiety rozmawiały cicho po tajsku, Liv zobaczyła, że Sirikit zerknęła na nią ponad ramieniem Aditi. Rozmawiają o niej? Aditi odwróciła się i ruszyła w jej kierunku. Liv próbowała wyczytać coś z jej twarzy. Stało się coś?

– Liv.

Aditi delikatnie chwyciła jej dłonie i ścisnęła.

– Słucham?

– Musisz zadzwonić do domu.

– Przecież nie wolno nam używać telefonów podczas…

Aditi przerwała jej.

– Zrobimy wyjątek, to widocznie ważna sprawa.

Ważna sprawa? Co się stało? Liv poczuła lekkie zachwianie osiągniętej wcześniej równowagi wewnętrznej. Ktoś zachorował? Albo zrobił sobie coś złego? Mama? Czyżby w końcu spadła z tej rozchwianej drabiny?

– Nie powiedzieli, o co chodzi?

– Nie. Możesz zadzwonić z mojego telefonu. Chodź.

Aditi ponownie objęła Liv i delikatnie skierowała do drzwi, prowadząc dalej, przez długą arkadę. Liv czuła zapach białych girland kwietnych zawieszonych na posągach Buddy rozstawionych wzdłuż arkady. Jaśmin. Uwielbiała ten ciężki zapach, ale teraz wydał jej się zbyt natrętny i duszący.

Aditi zamknęła drzwi. Liv usiadła na miękkim pomarańczowym fotelu przed biurkiem. Była już całkiem wytrącona z poprzedniego stanu równowagi. Trzęsącą się ręką wybrała numer.

Głos, który usłyszała w słuchawce, nie należał do Sebastiana. Ten głos powiedział jej o tym, co się zdarzyło, choć nigdy nie powinno się zdarzyć. Żadna harmonia wewnętrzna nie mogła powstrzymać jej ciała od reakcji na to, co usłyszała.

Zwymiotowała.

Prosto na ciemne, ślicznie rzeźbione biurko. Na uśmiechnięte złote figurki Buddy ustawione szeregiem obok telefonu. Aditi przyskoczyła i chwyciła ją mocno, jakby się spodziewała, że Liv się rozleci. Drzwi się otworzyły, wpadła Sirikit z przerażoną miną.

I wtedy Liv wydała z siebie pierwotny krzyk, krzyk z przepaści. Aditi trzymała ją w objęciu, kołysząc w przód i w tył.

W końcu napięte ciało rozluźniło się, krzyk przeszedł w szloch.

Długo siedziały, kołysząc się. Sirikit wysunęła się z pokoju i zamknęła drzwi. Po dłuższej chwili Aditi wyprostowała się lekko i delikatnie odgarnęła kosmyki włosów przylepionych do twarzy Liv.

– Liv, kochanie, co się stało? Czy to Judith?

Liv odetchnęła głęboko, jakby chciała nabrać sił, żeby móc wypowiedzieć zdawałoby się niemożliwe słowa.

– Emelie. Emelie nie żyje.

Arild leży w parafii Brunnby, nad morzem. To stara wieś rybacka z długim pirsem, malowniczymi szachulcowymi domkami i wąskimi zaułkami. Popularna latem miejscowość turystyczna, która zimą ma jedynie około pięciuset stałych mieszkańców.

To tu zamordowano Emelie Andersson.

Teren wokół domu został otoczony policyjną taśmą, za nią stały grupki ciekawskich, bo wieść o tym, co się stało, dotarła do każdego zakątka osady. Wszyscy się tutaj znali, jedni lepiej, inni gorzej, ale widać było, że wszyscy są wstrząśnięci. Rozmawiali cicho, a jeśli ktoś pokazywał palcem na ogród, robił to dyskretnie. Odważniejsi podchodzili do policjantów, wypytując o różne rzeczy, ale wszyscy otrzymywali tę samą krótką odpowiedź: Nie możemy o niczym informować.

W ogrodzie pracowała ekipa techników, zabezpieczająca ewentualne ślady. Ojca Emelie, Sebastiana Anderssona, karetka odwiozła do szpitala. Olivia i Frans usiłowali zadać mu kilka pytań, zanim się kompletnie załamał, ale nie dostali żadnych odpowiedzi. Jego teściowa siedziała na ławce pod starą sękatą jabłonką obok zwalistego mężczyzny, który obejmował ją ramieniem.

Olivia znowu podeszła do małej piaskownicy na środku trawnika. Policyjny fotograf chodził, robiąc zdjęcia ze wszystkich stron. Ciałko Emelie zostało już zabrane. Olivia przyglądała się miejscu zbrodni. Przyszło jej na myśl, że do ofiary morderstwa pasuje kałuża krwi na asfalcie mokrym od deszczu, ale nie żółte zabawki w piaskownicy rozświetlonej słońcem. Przede wszystkim zaś ofiarą nie powinno być małe dziecko ze skręconym karkiem.

Olivia i Frans zjawili się tu prawie w tej samej chwili, co inny patrol. Wszyscy zatrzymali się przed furtką, jakby nikt nie chciał wejść pierwszy, potem powoli podeszli do piaskownicy, gdzie Sebastian siedział, kołysząc w ramionach martwą córeczkę. Judith stała tuż za nim, trzęsąc się. Oboje milczeli. Była to pierwsza rzecz, na którą Olivia zwróciła uwagę. Patrzyła na zastygłą tragedię, martwą naturę oniemiałą z przerażenia. Nikt z policjantów nie miał odwagi przerwać ciszy. Dopiero gdy Sebastian wydał z siebie wycie rozpaczy prosto w niebo, makabryczna scena zamieniła się w miejsce zbrodni z ofiarą i jej krewnymi i już mniej więcej było wiadomo, co robić.

Olivia odeszła od piaskownicy i zbliżyła się do ławki. Przykucnęła przed zgarbioną postacią. Wiedziała, że Judith nie chciała pojechać do szpitala, dostała jednak coś na uspokojenie. Biedna kobieta podniosła zapłakane oczy na Olivię, patrzyła na nią zdezorientowana, jakby oczekiwała jakiegoś wytłumaczenia. Olivia nie wiedziała, co powiedzieć. Co się mówi do kobiety, której wnuczka została zamordowana?

– Mogę panią odwieźć do domu, jeśli pani chce.

Judith spojrzała na piaskownicę, gdzie zostawiła Emelie na minutę, może dwie, by odebrać telefon. Mężczyzna siedzący obok, Curre, był jej partnerem, ale mieszkającym osobno. Pochylił się w stronę Olivii.

– Dobrze by było, bo ja przyjechałem na motocyklu. Wie pani, gdzie ona mieszka?

– Nie.

– Sama wiem, gdzie mieszkam – odezwała się Judith, wstając.

Curre również wstał i objął ją ramieniem.

– Mógłbyś pojechać razem z nami – powiedziała Judith.

Curre skinął głową, Olivia zrobiła gest w stronę ulicy. Poszła przodem do furtki i przytrzymała ją. Judith już miała przejść, ale odwróciła się i znów spojrzała na piaskownicę. Głowa jej się zatrzęsła.

– Chodź, Judith.

Curre poprowadził ją przez furtkę do radiowozu. Gdy wsiadali do samochodu, zaczął padać deszcz. Choć raz dobrze, pomyślała Olivia. Słońce jakoś nie pasuje do żałoby.

Judith Boelsdotter mieszkała w Stora Görslöv. Tam miała swoje gospodarstwo ogrodnicze i kafejkę koło domu. Jedna chwila i już byli na miejscu. Z początku w aucie panowało milczenie. Judith siedziała z tyłu, objęta ramieniem przez Currego. Olivia od czasu do czasu obserwowała ich w lusterku. Wahała się, czy zacząć zadawać pytania. Niezbędne pytania. Wiedziała, że uzyskanie na nie odpowiedzi na możliwie wczesnym etapie – zanim zostaną przykryte lub wyparte przez inne sprawy – jest bardzo istotne. Nie była jednak pewna, czy Judith będzie w stanie odpowiadać.

– Liv jest w Tajlandii.

Milczenie przerwała Judith, chociaż ledwo ją było słychać. Olivia nie umiała ocenić, czy mówiła do niej, czy było to po prostu stwierdzenie.

Skorzystała z okazji.

– Liv to pani córka, tak?

Na to nie było odpowiedzi. Olivia wiedziała, że matka Emelie ma na imię Liv, ale nie wiedziała, że Liv jest w Tajlandii.

– Czy została już powiadomiona?

Natychmiast poczuła, że zabrzmiało to okropnie oficjalnie. Powiadomiona? Chodzi o to, żeby schować się za tymi słowami? Żeby nie angażować się osobiście?

– Już wie – odparł Curre.

– Wyobrażasz sobie, jakie to dla niej straszne! Dowiedzieć się, będąc tak daleko, prawie na drugim końcu świata! Co ja zrobiłam!

– Ty nic nie zrobiłaś – zaoponował Curre.

– Przecież miałam jej pilnować! Byłam jej opiekunką.

Curre przytulił Judith, pogłaskał ją po policzku mokrym od łez. Olivia rozumiała jej reakcję. Potrafiła sobie wyobrazić szok, jaki przeżyła matka dziewczynki. Chociaż nie, bo to, co przeżywa matka, która dowiaduje się, że jej dziecko zostało zamordowane, jest poza wszelkim pojęciem.

– Co córka robi w Tajlandii?

Zadała to pytanie głównie dla podtrzymania rozmowy, żeby potem przejść do innych pytań. Widziała w lusterku, jak Judith ociera twarz błękitnym rękawem. Odpowiadając, znów miała głęboki, piersiowy głos.

– Pojechała do pewnego ustronia prowadzonego przez moją przyjaciółkę. Liv interesuje się medytacją i jogą.

– A czym się zajmuje zawodowo?

– Pomaga mi w gospodarstwie ogrodniczym.

– Aha. A zięć?

Judith nie odpowiedziała, oparła głowę na piersi Currego.

– Pracuje w ośrodku dla uchodźców w Hässleholm – odparł Curre.

– Może państwo wiedzą, czy ta rodzina dostawała jakieś pogróżki?

A więc powiedziała to. Wiedziała, że musi spytać, że to otworzy drogę do pilniejszych pytań. „Widziała pani kogoś koło domu? Jakiś obcy samochód? Jak długo dziewczynka była bez opieki? Czy pani widziała, kiedy przyszedł zięć?” Wiedziała, że wkrótce padną z ust dochodzeniowców, ale najchętniej już teraz usłyszałaby odpowiedź.

– Najlepiej, żeby pani spytała Sebastiana – powiedział Curre.

Olivia skinęła głową, zjeżdżając na Stora Görslöv. Zaraz straci swoją okazję. Już miała zadać kolejne pytanie, gdy Judith ją uprzedziła. Mówiła cicho, prawie szeptem.

– Dlaczego ktoś zabija dziecko?

Lekarz miał około trzydziestu pięciu lat, owalne, cieniutkie okulary i gojącą się opryszczkę na dolnej wardze. Kobietą siedzącą naprzeciwko była komisarz kryminalna Mette Olsäter z Biura Kryminalnego Komendy Głównej szwedzkiej policji. Zbliżała się do emerytury, ostatnio zrzuciła siedemnaście ze swoich dziewięćdziesięciu sześciu kilo wagi, zmuszona niestety okolicznościami.

Dotknęła ją cukrzyca starcza.

Cztery miesiące temu podczas zebrania dyrekcji zasłabła i została odwieziona do szpitala. Tam stwierdzono u niej zabójczo wysoki poziom cukru we krwi na skutek alarmująco niskiej produkcji insuliny. Lekarz, ten sam, który teraz uśmiechał się do niej zza biurka, przepisał jej Metformin, lekarstwo, które wspomaga wydzielanie insuliny przez trzustkę. Jak dotąd działało. Wyniki badań się ustabilizowały, w dodatku porządnie zeszczuplała, ale nie dzięki tabletkom, tylko na skutek zmiany diety.

Lekarz zdjął okulary do czytania i spojrzał na nią.

– A ogólnie jak się pani czuje?

– Dobrze. Ciągle sikam, pod wieczór gorzej widzę i jak się tylko ożywię, zaraz się męczę.

– Ale chudnie pani. – Lekarz się uśmiechnął.

– Lecą ze mnie te kilogramy. Istotnie, chudnę i z jednej strony dobrze mi to robi, z drugiej strony jest męczące.

– Chodzi o dietę?

– Mój mąż uwielbia jeść to, czego mnie nie wolno. Jeśli chodzi o stół, mamy tylko jeden wspólny mianownik.

– Czyli?

– Wódkę i wino.

Mette zakarbowała sobie, że czysta wódka oraz wino w umiarkowanych ilościach wpływają korzystnie na poziom cukru we krwi. Mårten, jej mąż, przyjął to przekonanie z wielką wdzięcznością. Był człowiekiem czerpiącym radość z życia i cierpiał, patrząc na spartańskie posiłki Mette. Trochę alkoholu łagodziło to umartwianie się. Podczas rozmów o jej cukrzycy korzystał również ze swojej psychologicznej przewagi nad żoną, bo od wielu lat próbował skłonić ją do zwolnienia obrotów i niepakowania się jak buldożer w każdą sprawę lądującą na jej biurku. Daremnie. Mette była jaka była, co zapewniło jej mniej lub bardziej legendarną pozycję w Biurze Kryminalnym – oraz cukrzycę. Bo to stres był jej przyczyną, a przynajmniej taka była hipoteza miłego lekarza siedzącego naprzeciw niej.

– Jeśli nie jest dziedziczna, a może być, często jest spowodowana długotrwałym stresem.

Tak powiedział.

Mette nie miała w rodzinie cukrzyków, więc musiała się pogodzić, że to stres. Słowo, którego na wszelkie sposoby starała się uniknąć, gdy tłumaczyła Mårtenowi, co to za choroba i skąd się wzięła.

– Lekarz nie umiał stwierdzić – powiedziała.

– Nie z powodu stresu?

– Dlaczego powodem miałby być stres?

– Bo to częsta przyczyna cukrzycy, jeśli nie ma czynników dziedzicznych.

– A od kiedy ty jesteś lekarzem?

Na tym stanęło. Jednak Mette zrozumiała, że Mårten wie, i wcale jej się to nie podobało.

Nie lubiła słuchać jego: „A nie mówiłem?”.

Chwilowo miała go z głowy. Dopiero co odwiozła męża i najmłodszą córkę Jolene na Arlandę, skąd odlecieli do Marrakeszu razem z przyjacielem rodziny, Abbasem el Fassim. Nareszcie pobędzie trochę sam na sam ze swoją dietą, którą porównywała do włosiennicy. Poza tym życzyła Mårtenowi, żeby mógł się objadać do woli, nie mając naprzeciw siebie szczuplejszej, ale i nudniejszej osoby, która łakomie patrzy na każdy wędrujący do jego ust kawałek kartofelka podsmażonego z czosnkiem.

– No to powodzenia!

Lekarz wstał i podał jej rękę. Mette chwyciła ją. Powodzenia z czym?

– Ma pan na myśli dietę?

– Tak. Im dłużej pani będzie jej przestrzegać, tym bardziej pani schudnie i tym lepsze będą wyniki. Wszystko to łączy się ze sobą!

Komunał, pomyślała Mette.

Po wyjściu przez szklane obrotowe drzwi szpitala zobaczyła, że zaczęło padać. Spojrzała na parking. I co teraz? Jeszcze pół roku temu pojechałaby prosto do hali targowej przy Hötorget, żeby kupić masę pyszności z różnych stron świata i zaskoczyć nimi męża w wielkiej kuchni domu w Kummelnäs. Dziś męża nie ma, a ona ma cukrzycę.

W tym momencie zadzwoniła komórka.

Kolega z Biura Kryminalnego, Oskar Molin. Spytał, czy już słyszała o brutalnym morderstwie dziecka w Arild w Skanii. Nie słyszała, bo najpierw była na Arlandzie, potem w szpitalu Söder, a teraz stoi na deszczu, obracając w ręku mandat w wysokości siedmiuset koron.

– Możliwe, że zostaniemy włączeni do sprawy – powiedział Molin.

– Dlaczego mieliby nas włączyć?

– Takie mam przeczucie.

Mette powędrowała myślami do Olivii. Czy Arild to jej rejon?

Zanim Olivia dotarła do komisariatu w Höganäs, całą okolicę spowił typowy dla Skanii ciężki mrok. Zaparkowała od frontu, gdzie stało już wyjątkowo dużo samochodów. Ściągnęli dodatkowy personel, pomyślała, trzeba chodzić po domach, wszcząć poszukiwania, przesłuchać świadków. Wchodząc po schodach, miała widok na otwartą kuchnię. Było tam pełno. Sami mężczyźni. Nabrała tchu i weszła do budynku.

Pokój, który dzieliła z Fransem, znajdował się w końcu korytarza. Idąc tam, nikogo nie spotkała, widocznie wszyscy byli w kuchni. Pokój był pusty. Idealnie wysprzątane biurko Fransa i jej, zawalone papierami i czasopismami. Usiadła, ale nie mogła się zdecydować, pisać raport czy poczekać, bo jeszcze nie wiedziała, jak zostanie zorganizowane dochodzenie. Zachciało jej się napić kawy, która była w kuchni.

– Jak ci poszło? – spytał Frans, gdy tam weszła.

– Odwiozłam ich do domu, potem się kawałek przejechałam.

– Dokąd?

Olivia uznała, że nie musi odpowiadać, i podeszła do maszynki do kawy. Pomieszczenie było dość duże, jedno z większych w komisariacie, mimo to było tu ciasno. Ludzie siedzieli na krzesłach, stołach, ławach, wielu w szarych podkoszulkach, unosił się zapach potu i snusu. Sięgając po dzbanek, czuła na sobie spojrzenia, wydawało jej się, że rozmowy ucichły, gdy weszła.

Myliła się.

Nie chodziło o nią, po prostu wszyscy byli przygnębieni. Prawie nikt się nie odzywał, a jeśli już, to po to, by wyrazić swoje oburzenie. Wiele osób znało rodzinę Anderssonów. Ktoś grywał z Sebastianem w unihokeja, ktoś inny chodził z Liv do liceum, z ich twarzy można było wyczytać, jak bardzo są wstrząśnięci.

Olivia nalała sobie smolistej kawy i zorientowała się, że nie ma mleka. Nie cierpiała kawy bez mleka, ale bywają większe problemy. Trzymając w ręku plastikowy kubek, zastanawiała się, czy wrócić do pokoju, ale wciągnął ją nastrój koleżeństwa. Niezależnie od tego, kto jaki był, wszyscy rozumieli, po co tu są i jakie jest ich zadanie.

– Kiedy przyjadą dochodzeniowcy? – spytał ktoś.

– Już są w drodze.

– Z Helsingborga?

– Nie, z Malmö. Ci z Helsingborga mają pracy po uszy.

– Kto pokieruje?

– Sven Svensson. Jest dobry, ale cholernie poprawny politycznie.

– W jakim sensie?

– Według mnie nie poparł nas jak trzeba w tej aferze o rejestr Cyganów.

Albo uważał, że szlag by trafił rejestr, pomyślała Olivia, jednak czuła, że to nieodpowiednia pora na dyskusję. Nie tutaj i nie teraz. Nie z tymi facetami.

– Jakiś czas temu pracowałem ze Svenssonem – odezwał się blondyn w cywilu. – Trochę dziwny.

– Czyli jaki?

– No wiesz, dziwak. Przed każdą konferencją prasową wkłada żółtą kamizelkę.

– I chyba ma duńską żonę?

– Tak.

Rzeczywiście dziwak, pomyślała Olivia, ale zaraz zdała sobie sprawę, że to temat zastępczy, byle nie rozmawiać o tym najtrudniejszym, czyli o morderstwie trzyletniej dziewczynki. To akurat rozumiała.

Znów zapadło milczenie i Olivia wyszła. Wróciła do pokoju, gdzie postanowiła wstrzymać się z raportem. Przejrzała notatki. Nazwiska. Wiek. Godziny. Ostatnia notatka mówiła, że Emelie Andersson została adoptowana z Ghany w 2011 roku.

Otworzyła okno i wylała kawę. Gdyby pod spodem rosły kwiatki, na pewno by zaraz uschły, była o tym przekonana.

– Jedziesz do domu?

W drzwiach stał Frans.

– Tak.

– Rowerem?

– Tak, bo co?

– Mogę cię podwieźć.

– Dlaczego miałbyś mnie podwozić?

– Skoro po ulicach chodzi szalony morderca!

– Tego jeszcze nie wiemy.

– Czego nie wiemy?

– Że tu jeszcze chodzi. Facet może już być w Kopenhadze albo nawet w Sztokholmie.

– Chyba żeby nie był. Tego też nie wiemy, prawda?

Olivia wzruszyła ramionami i poszła do drzwi. Przepuścił ją. Idąc po rower, który trzymała z tyłu budynku, zorientowała się, że Frans idzie za nią. Wsiadła na rower, Frans stał w drzwiach komisariatu.

– Tam, gdzie mieszkasz, jest bardzo ciemno – zauważył.

– Wiem.

– Mieszkasz sama w tym małym domku, prawda?

– Tak. To nie problem. Ale dzięki. Cześć!

Zaciągnęła suwak kurtki, nacisnęła na pedały i wyjechała z podwórka. Frans patrzył za nią.

„To nie problem”.

Powiedziała to dość lekkomyślnie, głównie dla podkreślenia własnej niezależności i tego, że nie da sobie w kaszę dmuchać. Teraz jednak, jadąc nocą samotnie na rowerze, musiała przyznać rację Fransowi. Morderca Emelie mógł znajdować się w pobliżu. Nie wiadomo: mężczyzna czy kobieta, obcy czy tutejszy. To mógł być ktokolwiek gdziekolwiek. Olivia zerknęła w bok, próbując wzrokiem przeniknąć ciemność. Aż do teraz udawało jej się wyprzeć poranne przeżycie przy Kullaberget, ruch, jaki dostrzegła w jednej z drewnianych wież i nieprzyjemne przeczucie, gdy szła przez las. Teraz to wszystko powróciło. Czy ktoś tam był? Mocniej nacisnęła na pedały i spróbowała myśleć o czymś innym. Nie pomogło. Przed oczami stanęła jej mała piaskownica i zrozpaczony ojciec z martwym dzieckiem w objęciach, i ta szczególna cisza panująca w ogrodzie, gdy tam weszli. Gdzie był wtedy morderca? W pobliżu?

Energicznie pedałowała dalej.

Im bardziej zwiększała się odległość między latarniami, tym miała szybsze tętno. Ostatni odcinek przebyła w kompletnej ciemności i pod wiatr, światło roweru oświetlało tylko kawałeczek drogi z przodu. Na zakręcie obejrzała się i zobaczyła, że z tyłu, w sporej odległości za nią, jedzie samochód z tą samą prędkością co ona. Miała już niedaleko do domu, ale na rowerze i pod wiatr na pewno zabierze jej to jeszcze około kwadransa. Ktoś ją ściga? Dlaczego? Zobaczyła przed sobą kamienną bramę, wjechała tam i ukryła się razem z rowerem. Samochód zbliżał się. Schowała się przed jego światłami. Gdy mijał bramę, zobaczyła, że to Frans, obok siedział jeszcze ktoś. Podwozi kogoś do domu? Ale dlaczego jedzie tak wolno? Pozostała w ukryciu, czekając, aż znikną czerwone tylne światła, i dopiero wtedy wyszła na drogę. Najpierw kawałek przeszła, prowadząc rower, dopiero po chwili wsiadła i popedałowała do siebie.

Kamienny szary budynek z początku ubiegłego wieku miał ogród otoczony wysokim, gęstym żywopłotem. W głębi ogrodu stał wynajmowany przez Olivię nieduży domek gościnny z białego kamienia. Były tam dwa pokoje z wnęką kuchenną. Bardzo jej to odpowiadało. Właściciele posesji przebywali w Hiszpanii, Olivia odbierała ich pocztę.

Zajrzała do skrzynki przy furtce i stwierdziła, że jest pusta. Zamknęła furtkę i poprowadziła rower do domku. Właściciele zainstalowali sterowane zegarem oświetlenie rzucające stłumione światło na trawnik. Oparła rower o ścianę domu i wyjęła klucz. Nie potrafiła się powstrzymać i obejrzała się za siebie, spoglądając na wielki, ciemny żywopłot. W uszach wciąż miała głos Fransa: Mieszkasz sama w tym małym domku, prawda? Otworzyła drzwi i weszła do środka.

W tym momencie przypomniała sobie, o czym zapomniała.

*

Wielki zielony dom należał do tych najokazalszych w Kummelnäs na Värmdö. Nie tylko ze względu na architekturę i liczne ażurowe zdobienia na fasadzie, lecz także na swoje położenie. Budynek stał na wzniesieniu z widokiem na wejście do portu w Sztokholmie, w odległości spaceru od kąpieliska z pomostem i mariną.

Jednak nie to było powodem, że rodzina Olsäterów kochała swój dom, tylko jego osobliwe wnętrze. Nic tu nie było pod linijkę. Małe, sześciokątne pokoiki na przemian z salonami trzymetrowej wysokości, między schodami i przejściami wijące się korytarzyki, w kuchni jedno wielkie morze kafelków i drewnianych mebli z rzeźbionymi ozdobami. Było to wnętrze, które zainspirowało właścicieli do wyszukiwania pamiątek z podróży do różnych krajów na świecie, bo w tym domu zawsze znalazł się kąt, gdzie dało się wstawić, cokolwiek wyszperali. Z czasem powstał z tego nieprawdopodobny miszmasz egzotycznych sprzętów. W dodatku sprawili sobie pięcioro dzieci, z których czworo również miało już dzieci i wszyscy traktowali dom jako wspólne dobro, skoro należeli do rodziny Olsäterów. Bywały długie okresy, gdy dom funkcjonował jak nieco przebrzmiała komuna, tyle że rodzinna.

I dlatego Mette tego wieczora zachowała się, jak się zachowała. Do czegoś takiego nie była przyzwyczajona. Dom zawsze był pełen dźwięków, głosów, śmiechu, biegnących stóp, muzyki, dzieci i Mårtena. Teraz było tu absolutnie cicho. Była sama. Do tego też nie była przyzwyczajona. Odkąd pamiętała, zawsze był Mårten, jak część dobytku. Bardzo rzadko, na przestrzeni lat było to najwyżej parę razy, wyjeżdżał gdzieś sam, ale wtedy zostawały dzieci. Albo stara matka Mårtena, Ellen, która mieszkała w pokoiku na poddaszu. Ellen już nie żyła, a Mårten wyjechał za granicę z Jolene. Mette została sama w wielkim domu. Nie umiałaby powiedzieć, gdzie są pozostałe dzieci i wnuki, ale na pewno nie tu. Bardzo dziwne uczucie.

Po powrocie do domu obeszła wszystkie pokoje, usiłując rozkoszować się ciszą i spokojem, tym, że jest sama. Po kilku minutach już to nie działało. Weszła do kuchni, która była głównym miejscem spotkań mieszkańców, i doświadczyła dotkliwej pustki. Zapaliła światło nad blatem, z pułapki pod zlewem wyjęła martwą mysz, wrzuciła do śmieci i nalała sobie kieliszek wina.

Zasady diety na to pozwalały.

Usiadła przy wielkim stole z surowych desek i na myśl o mizernej zawartości toreb z zakupami niemal zebrało jej się na płacz. Tak wygląda samotność? A jeśli Mårten umrze? A Jolene wyprowadzi się do tego specjalnego domu? Dotknięta zespołem Downa Jolene miała dziś dwadzieścia lat. Od pewnego czasu mówiła, że chciałaby spróbować samodzielnego życia w specjalnym domu. Rozmowy na ten temat były dla Mette ciężkim przeżyciem. Rozumiała córkę i oczywiście życzyła jej, żeby wszystko ułożyło się po jej myśli, jednak była i druga strona medalu: Mette nie będzie jej już potrzebna. W każdym razie nie w ten sposób, co przez ostatnie dwadzieścia lat, które bardzo mocno określiły jej rolę. Rolę, z którą być może trzeba będzie się pożegnać. Kto będzie jej jeszcze potrzebował? Mårten? On nie potrzebował jej tak, jak Jolene. Był jej mężem. Miał inne potrzeby.

I mógł umrzeć. W końcu miał już pod siedemdziesiątkę. I co wtedy? Będzie się starzała, siedząc w tej kuchni, we włosiennicy, ale z butelką wina i kilkoma pudełkami gotowych dań dla diabetyków? „W najgorszym razie cukrzyca doprowadzi do ślepoty”. Tak brzmiała najczarniejsza perspektywa przedstawiona przez lekarza, gdy go przycisnęła. Czyli na dodatek może jeszcze oślepnąć. Obijać się po tym niemożliwym domu, po omacku szukając ubikacji, żeby zdążyć się wysikać siedemnasty raz z rzędu.

Nagle zaczęła się śmiać.

Mette prawie nigdy nie ulegała pokusie użalania się nad sobą. Była w rzeczy samej osobą myślącą niezwykle racjonalnie, analitycznie, miała imponującą zdolność precyzyjnego postrzegania problemów, przed którymi stawała. W pracy. Ale tu chodziło o jej życie prywatne. To nieco trudniejsze.

Jednak w końcu się roześmiała.

*

Zapomniała o urwanym kawałku mapy.

Tym, który włożyła do kieszeni, gdy wsiadała na rower na półwyspie Kulla. Jak mogła o nim zapomnieć? Cóż, sporo się w tym czasie wydarzyło, pomyślała, sięgając do kurtki na wieszaku w przedpokoju. Kartka była w kieszeni. Weszła do saloniku i zapaliła lampę podłogową. Obok stał duży, wygodny fotel, który właściciele wstawili specjalnie dla niej. Usiadła i rozwinęła kartkę. Była to bardzo szczegółowa mapa tutejszej okolicy. Zaznaczony był jeden, jedyny dom, obwiedziony niebieskim kółkiem: dom i gospodarstwo ogrodnicze Judith Boelsdotter w Stora Görslöv.

Olivia opuściła kartkę, próbując poskładać to w myślach. Kto zgubił tę kartkę? Dlaczego zaznaczył właśnie dom Judith? Babci zamordowanej Emelie? Przypadek? Zdała sobie sprawę, że kartka ma znaczenie dowodowe, i sklęła siebie za to, że dotykała jej palcami. Wstała i poszukała plastikowej koszulki. Włożyła do niej kartkę i położyła na okrągłym stoliku przed fotelem. Podeszła do okna i wyjrzała. Stłumione światło padało na trawnik, ale żywopłotu nie widziała. Zgasiła lampę i wróciła do okna. Teraz mnie nie widać z zewnątrz, pomyślała. Drzwi? Zamknęłam na klucz? Poszła do przedpokoju sprawdzić. Zasunęła dodatkowy rygiel nad zamkiem i wróciła do okna. Długo stała w ciszy, pogrążona w myślach. Nagle zabrzmiał ostry sygnał, aż podskoczyła, o mało nie strącając kwiatka z parapetu.

Komórka.

Leżała na stole w kuchni. Chwyciła ją przy drugim sygnale i zobaczyła, że to Mette Olsäter. Właśnie ta osoba, której teraz potrzebuję, pomyślała i odebrała.

– Cześć! – powiedziała. – Jak dobrze, że dzwonisz!

– Dlaczego?

– Czułam, że muszę z kimś porozmawiać.

– Ja też.

– Stało się coś?

– Nie, właśnie dlatego. Czy jesteś w jakiś sposób zaangażowana w tę straszną sprawę morderstwa dziecka?

 – Tak.

Olivia poszła usiąść w fotelu, ale nie zapaliła lampy. Sam głos Mette wpłynął na nią uspokajająco.

– Za dużo powiedziane – ciągnęła. – Jadą do nas dochodzeniowcy z Malmö, ja jestem tylko krawężnikiem.

– To zwykłe marnotrawstwo.

Olivia wiedziała, że Mette nie była zachwycona jej wyjazdem do Höganäs. Wolałaby, żeby dziewczyna trafiła pod jej skrzydła w Sztokholmie. Ale jest jak jest.

– No i jak ci się to widzi? – spytała Mette.

– Na razie nic nie wiadomo, żadnych śladów po mordercy, technicy sporządzili raport, pewnie trafi prosto do grupy dochodzeniowej.

– Kto nią kieruje?

– Niejaki Sven Svensson.

– Ogórek?

– Taką ma ksywę?

– Przynajmniej wtedy miał. Często z Tomem mieliśmy z nim do czynienia. On jest dobry. Przekaż mu pozdrowienia ode mnie.

– Przekażę.

Chociaż nie wiem, czy nadarzy się okazja, pomyślała Olivia. Tutaj, jak wszędzie, na pewno obowiązuje określona hierarchia.

– A co ci mówi o tej sprawie twój głos wewnętrzny? – spytała Mette.

Mette żywiła prawdziwy respekt dla głosu wewnętrznego Olivii, czy też jej intuicji, parę razy podpowiedział jej właściwy kierunek, gdy ze sobą pracowały. Tak więc pytanie nie zdziwiło Olivii.

– Czy ja wiem? – odparła. – Na razie mam wrażenie, że to jakiś psychopata.

– Dlaczego?

– No bo jaki można mieć motyw, żeby zabić trzyletnie dziecko?

– Chyba że to zabójstwo na zlecenie. Albo z zemsty.

– Z zemsty za co?

Pytanie miało charakter czysto retoryczny, Mette nie mogła mieć o tym bladego pojęcia.

– Jak wyglądają ich stosunki rodzinne? – spytała Mette.

– Dopiero się do tego zabraliśmy. Matka dziewczynki właśnie wraca samolotem z Tajlandii.

– Tak. Czyli skłaniasz się do wersji, że sprawca jest psychopatą?

Olivia pozwoliła pytaniu wybrzmieć przez kilka sekund, nie mogła się zdecydować, czy powiedzieć o swoich rozmyślaniach podczas jazdy samochodem po południu. Jednak to przecież Mette.

– Albo chodzi o coś całkiem innego – powiedziała w końcu.

– O co?

– To bardziej moje wrażenie, jednak tutejsze środowisko nie jest zbyt przychylne imigrantom.

– Fakt. I co dalej?

– Emelie Andersson była dzieckiem adoptowanym, w dodatku z Ghany, a jej przybrany ojciec pracuje w ośrodku dla uchodźców.

– Chcesz powiedzieć, że być może chodzi o motyw rasistowski?

– Nie mam na to żadnych dowodów.

– Tylko intuicyjne wrażenie?

Tak, intuicyjne wrażenie, które pojawiło się, gdy po południu mijała kilka domów udekorowanych flagami Skanii z żółtym krzyżem na czerwonym tle. Przypomniała sobie, że Szwedzcy Demokraci cieszą się tutaj solidnym poparciem, nie dość na tym, również neonazistowski Ruch Oporu Szwedzkich Aryjczyków ma swoją główną ostoję w tej części Szwecji. Właśnie to złożyło się na intuicyjne wrażenie.

– Tak – przyznała.

– Okej. Wiesz, że w razie potrzeby włączymy się z pomocą.

– Nie wydaje mi się, żeby miejscowa policja była zachwycona pojawieniem się ludzi z Biura Kryminalnego.

– Zazwyczaj nie jest. Zwłaszcza gdy udaje nam się wyjaśnić sprawę, z którą oni powinni się uporać.

Olivia zaśmiała się lekko.

– A co u ciebie? – spytała. – Przecież to ty zadzwoniłaś.

– Świetnie. Mårten i Jolene wyjechali do Marrakeszu razem z Abbasem, ale o tym pewnie wiedziałaś, co?

– Dziś wyjechali?

– Tak.

– I jest ci świetnie?

– Tak.

Na kilka sekund zapadło milczenie.

– Świetnie, nieświetnie – dodała Mette.

– Więc jesteś sama w domu?

– Tak.

– Rozumiem.

Nie dopowiedziała, co rozumie, ale założyła, że Mette poczuła się samotnie, że tęskni za rodziną, bo inaczej by nie zadzwoniła. Z drugiej strony Mette niechętnie mówiła o sprawach osobistych i dlatego od razu skupiła się na sprawie morderstwa. Czasem bardzo łatwo ją przejrzeć, pomyślała Olivia. Jednocześnie była jej wdzięczna za telefon, który odwrócił myśli od kogoś, kto być może ukrywa się w żywopłocie albo przemyka się przez ledwo oświetlony trawnik.

– Miałaś ostatnio kontakt z Tomem? – spytała Mette.

– Wczoraj z nim rozmawiałam, stara się o pracę.

– W policji?

– Nie, o posadę gospodarza domu.

Potencjalny gospodarz domu stał oparty o drzewo na Katarina Bangata w Sztokholmie. Był późny wieczór, na ulicy widać było jedynie pojedynczych właścicieli psów, zmuszonych wyjść mimo wietrznej i dżdżystej pogody. Tom Stilton obserwował wyraźnie pijaną kobietę w średnim wieku, usiłującą zebrać do czarnej foliowej torebki dość płynną psią kupę. Do tego doszliśmy, pomyślał, kierując spojrzenie na front domu po przeciwnej stronie ulicy. Na parterze znajdowało się kilka sklepików, we wszystkich było ciemno z wyjątkiem jednego małego antykwariatu, którego właścicielem był Ronny Redlös. Stilton widział przez okno wystawowe, że w środku jest ścisk, chodziło nie tylko o regały i stoły z książkami, ale również o tłoczących się bezdomnych. Wielu z nich znał z lat, gdy sam był kloszardem, na przykład Bensemana i Arvo Pärta, ale było też trochę nowych twarzy. Zrobiło mu się ciepło na sercu, gdy zobaczył, że jest tam Muriel, młoda ćpunka z Bagarmossen, dziś już nie taka młoda, ale nadal wśród żywych.

Znał powód, dla którego wszyscy przyszli do antykwariatu.

Ronny od kilku miesięcy prowadził akcję pod nazwą „Strawa dla ciała i ducha”. Zapraszał bezdomnych na posiłek w zamian za to, że przez pół godziny posłuchają głośnego czytania literatury uznawanej przez Ronny’ego za absolutnie nieodzowną. Wierzył bowiem w siłę literackiego przeżycia i liczył, że układ: jedzenie i picie w zamian za pół godziny nasiąkania słowami i przemyśleniami wielkich autorów zmieni ich życie. Bezdomni, którzy tu przyszli, zapewne nie byli o tym równie mocno przekonani, ale świeże kanapki z serem i szynką, do tego kawa, herbata i kieliszek czerwonego wina na specjalne życzenie, przyczyniły się do sukcesu przedsięwzięcia. Mimo że Ronny nie pozwalał zabierać się do jedzenia, dopóki nie skończył czytać.

Znał ich dobrze.

Tak więc Ronny siedział w wielkim fotelu uszaku pod burawym kloszem lampy stojącej i czytał debiutancką powieść Larsa Ahlina Tåbb med manifestet. Właśnie był przy zakończeniu.

– „Nagle zrozumiała, o co chodziło w krytyce Tåbba pod adresem patriarchalno-kapitalistycznego społeczeństwa. Przecież to nic innego, jak zwyrodniały męski owoc. Nic dziwnego, że cywilizacja stała się do tego stopnia maszynowa, techniczna i wojenna. Człowiek zostaje poczęty na skutek współdziałania mężczyzny i kobiety. Czyż twórczość kulturalna nie powinna powstawać w takim samym współdziałaniu? Czy męska, jednopłciowa kultura i cywilizacja nie powinny być zastąpione przez bardziej ludzką, powstającą w wyniku nierozerwalnego związku pierwiastka męskiego i żeńskiego?”

Ronny zamknął książkę i podniósł wzrok na zgromadzonych obszarpańców.

– No i co powiecie?

Cisza. Jak zwykle. Jedni czekali na znak, że już można rzucić się na poczęstunek, inni próbowali znaleźć sposób, by wyrazić swoje myśli. Ronny czekał. Ostatnio coraz częściej dochodziło do nieśmiałych rozmów o tym, co przeczytał, ktoś nawiązywał do własnych doświadczeń, które skojarzyły mu się z wysłuchanym tekstem, ktoś inny próbował zrozumieć, a ktoś jeszcze inny wdawał się w dziwne filozoficzne rozważania.

Dla Ronny’ego było to jak dar z niebios.

Tym razem milczenie się przeciągało. Przerwał je w końcu Arvo Pärt.

– Tåbb, co to za jakieś cholerne imię?

– Przecież on ma na imię Tobias – wyjaśnił Ronny.

Gdyby Pärt słuchał nieco uważniej, zauważyłby, że wynikało to z tekstu, ale Ronny nie chciał mu zwracać uwagi. W końcu to Pärt przerwał milczenie.

– Co on miał na myśli, mówiąc o jakimś męskim owocu?

Pytanie zadała cichutkim głosikiem Muriel. Straciła ząb i starała się ukryć szczerbę pod górną wargą. Wszyscy obecni wiedzieli, że Muriel ma ciężkie życie, sprzedaje swoje chude ciało, by uzbierać na to, co pozwoli jej zapomnieć o tym, że się sprzedaje. Niekończąca się okrutna spirala.

– Miał na myśli, że społeczeństwo, w którym żyjemy, zostało stworzone przez mężczyzn, a byłoby lepsze, gdyby kobiety i mężczyźni tworzyli je razem.

– Mówi o równouprawnieniu? – upewnił się Arvo Pärt.

– Tak, ale mówił o tym już w 1943 roku.

– Ludzie rozumieli, o czym gadał?

– Nie wiem, ale w tamtych latach tę książkę przeczytało prawie sto tysięcy szwedzkich robotników, a dziś ludzie oglądają Bingolotto.

Ronny nie mógł się powstrzymać od tego komentarza, chociaż była to przesada, w dodatku bez związku z tematem. Był to komentarz miłośnika książek, przygnębionego powierzchownością życia w dzisiejszych czasach.

Stilton czekał na ulicy, nie chciał się pokazywać. Z wielu powodów. Po pierwsze, życie na ulicy miał już za sobą, po drugie, nie chciał przeszkadzać. Wiedział, że jeśli wejdzie, odwróci uwagę od głośnego czytania. Stilton jako bezdomny był niezwykłym przypadkiem ze względu na swoją przeszłość komisarza w Biurze Kryminalnym, jeszcze bardziej niezwykły stał się z chwilą, gdy porzucił ulicę i doprowadził się do porządku.

Niestety, należał raczej do wyjątków.

Tak więc stał w ciemności, obserwując, jak antykwariat powoli pustoszeje. Na końcu wyszedł Benseman, wysoki, oczytany Norrlandczyk, który zaledwie parę lat temu omal nie umarł wskutek ciężkiego pobicia. Pracował u Ronny’ego przez kilka godzin tygodniowo. Nikt nie wiedział, co robi przez resztę czasu. Stilton zamierzał go kiedyś o to spytać.

Ale nie dziś.

Odczekał, aż Benseman zniknie za rogiem, wszedł do antykwariatu i zamknął drzwi za sobą. Ronny właśnie sprzątał.

– Sporo osób dzisiaj przyszło – odezwał się Stilton.

Ronny odwrócił się i skinął mu głową.

– Może byś też kiedyś zajrzał? – powiedział. – Kiedy ostatnio przeczytałeś coś sensownego?

– Co to znaczy, że coś jest sensowne?

– To znaczy, że są tam słowa, które coś znaczą, przemyślenia, do których sam nie doszedłeś. Nie jesteś tego ciekaw?

– Nie.

Ronny pokiwał głową i nalał trochę czerwonego wina do dużej plastikowej szklanki.

– Wiesz, że dostaję te szklanki za darmo z Coop na Östgötagatan?

– Dlaczego?

– Od cichego sponsora. Kierownikowi sklepu podoba się mój projekt.

Stilton oparł się o stół zawalony książkami, zrobił to ostrożnie, bo miał prawie dwa metry i ważył tyle, ile waży zadbane ciało tego wzrostu. Stół wytrzymał.

– Chciałeś mi coś pokazać – powiedział.

– Siadaj.

Ronny wskazał mu fotel, Stilton usiadł. Ronny sięgnął po grubą książkę ze stojącego obok regału.

– Ta książka była jedną z wielu w kartonie, który kupiłem jakiś czas temu.

Stilton wziął książkę. Nosiła tytuł Mnich, autorem był Matthew Lewis, Anglik żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku.

– O co chodzi? Mam ją przeczytać?

– Mógłbyś, ale przecież nie jesteś ciekaw. Otwórz, może się bardziej zaciekawisz.

Stilton otworzył książkę i zobaczył, że tu i ówdzie coś wystaje. Pociągnął, trzymał w ręku wycinek z gazety. Rozwinął go i spojrzał. Ronny obserwował jego reakcję. Bardzo wyraźną.

– Wszystkie wycinki dotyczą tego samego – powiedział Ronny.

*

Olivia próbowała zasnąć. Pokój miał pobielone ściany i okno ze szprosem w nogach łóżka. Zgasiła lampkę nocną i usiłowała wyzerować umysł. Sen. Rozluźniła się, czuła, że odpływa, była pewnie o ułamek sekundy od wielkiej ciemności, gdy nagle, znikąd, pojawiła się w jej myślach gumka do włosów. Zielona, którą nawlekła na kierownicę roweru, a która potem zniknęła. Teraz ta gumka przeszkodziła jej w zaśnięciu. Pamiętała, że nawlekła ją starannie, jak zawsze, czyli nie mogła się sama zsunąć, a na pewno jej nie było, gdy wracała z Östra Kullaberg. Kto ją buchnął? Człowiek, który zgubił mapkę? Po co komu jej gumka? Poczuła, że pociąg ze snem odjechał na dobre, więc wstała. Te cholerne pytania, które zawsze się pojawiają, gdy idzie spać, czasem chciałaby wziąć tabletkę na sen, zresztą cokolwiek, byleby pomogło.

Ale nic takiego nie miała.

Musiała zadowolić się szklanką zimnej wody.

Czasem to działało, a czasem nie, niekiedy pomagała zmiana miejsca. Poszła do sypialni, wzięła materac z pościelą i zaniosła do dużego pokoju. Po drodze jeszcze raz sprawdziła drzwi wejściowe. Rozłożyła materac na podłodze i weszła pod kołdrę.

Pomogło.

Nie od razu, ale po pewnym czasie odpłynęła. W ostatniej chwili przed zaśnięciem przypomniało jej się pytanie zadane gasnącym głosem: „Dlaczego ktoś zabija dziecko?”.

*

Stilton trzymał w ręku grubą książkę i patrzył na czerwoną barkę. Sara la Kali, barka Luny była zacumowana koło stoczni po drugiej stronie kanału. Stał na Söder Mälarstrand, przy moście Pålsund i nie bardzo wiedział, co zrobić. Wyjął komórkę i zadzwonił do Luny, ale odezwała się poczta głosowa. Rozłączył się. Albo jej nie ma, albo już śpi. Spojrzał na nabrzeże i jadące nim samochody, wiatr masował mu twarz. Nie mam zbyt wielkiego wyboru, pomyślał, w nocy nie dotrę na Rödlögę. Przeciął most i skierował się do barki. Po skrzypiącym trapie wszedł na pokład i podszedł do drzwi prowadzących na dolny pokład. Zamknięte. Swój klucz zostawił na Rödlödze, wyjeżdżając stamtąd, nie planował, że wybierze się na barkę. Podszedł do relingu i sięgnął do niedużego wgłębienia w kadłubie, gdzie zwykle leżał zapasowy klucz.

Klucz był na miejscu.