Izzat
Świetny tom fantastycznej sagi(w podwójnym znaczeniu 😉). Wprawdzie odkąd Honor została admirałem mniej ciekawych wydarzeń ale nadal jest to bardzo interesujące, no i te opisy batalii kosmicznych. Wspaniałe.
Uzyskaj dostęp do ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
Ebook dostępny jest w abonamencie za dodatkową opłatą ze względów licencyjnych. Uzyskujesz dostęp do książki wyłącznie na czas opłacania subskrypcji.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
- Wydawca: Rebis
- Cykl: Honor Harrington
- Język: polski
Kolejny tom cyklu „Honor Harrington”
Wojna z Republiką Haven wybuchła ponownie i przybrała w katastrofalny dla Gwiezdnego Królestwa Manticore obrót. Admirał Honor Harrington została odwołana z systemu Sidemore i otrzymała dowództwo Ósmej Floty. Wszyscy wiedzieli, że to formacja ofensywna, ale prawie nikt nie miał pojęcia, że republika ma aż taką przewagę nad Royal Manticoran Navy i jej sojusznikami, choć do tych ostatnich dołączyło Imperium Andermańskie. Zadaniem Honor Harrington jest zmienić ten stosunek sił i dać królestwu czas na odzyskanie równowagi. Tego nie sposób osiągnąć bez ofiar, ale istnieją tylko dwie możliwości: koniec Gwiezdnego Królestwa Manticore lub zwycięstwo za wszelką cenę.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 540
4,6 (51 ocen)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
Popularność
Podobne
David Weber
HONOR HARRINGTON
Za wszelką cenę
część I
Przełożył Jarosław Kotarski
Dom Wydawniczy REBIS
Tytuł oryginału: At All Costs
Copyright © 2005 by David Weber
All rights reserved
David and the Phoenix copyright © 1957, 2000 by Edward Ormondroyd; second paperback printing, May 2005. Excerpts reprinted with the permission of Purple House Press: Cynthiana, Kentucky.
All rights reserved
Copyright © for the Polish e-book edition by REBIS Publishing House Ltd., Poznań 2015, 2020
Informacja o zabezpieczeniach
W celu ochrony autorskich praw majątkowych przed prawnie niedozwolonym utrwalaniem, zwielokrotnianiem i rozpowszechnianiem każdy egzemplarz książki został cyfrowo zabezpieczony. Usuwanie lub zmiana zabezpieczeń stanowi naruszenie prawa.
Redaktor: Anna Poniedziałek
Opracowanie graficzne serii i projekt okładki: Jacek Pietrzyński
Ilustracja na okładce: David Mattingly
Wydanie II e-book (opracowane na podstawie wydania książkowego: Za wszelką cenę. Tom 1, wyd. I, dodruk, Poznań 2016)
ISBN 978-83-8062-893-9Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.
ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań
tel.: 61 867 81 40, 61 867 47 08
e-mail: [email protected]
Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer
RICHARDOWI ANDREW EARNSHAWOWI
(1951–2005)
Po 40 latach wspólnego śmiechu,
łez i miłości trudno jest się rozstać,
Ale skoro nadszedł czas, leć, Richardzie
Gdziekolwiek byś był,
dokądkolwiek by Cię Bóg zabrał,
leć wysoko.
Kocham Cię.
I Edwardowi Omondroydowi
ofiarowującemu cuda młodym czytelnikom,
z serdecznym podziękowaniem.
WSTĘP
Lotniskowiec Marynarki Republiki klasy Aviary wraz z krążownikami liniowymi eskorty wyszedł z nadprzestrzeni tuż poza granicą przejścia. Klasa ta jak dotąd liczyła tylko trzy okręty, ale za to każdy miał na pokładzie sześćset kutrów rakietowych klasy Cimeterre. Fakt, miały one mniejszy zasięg, były słabiej uzbrojone i nie mogły nawiązać równej walki ze Shrike’ami czy Ferretami Królewskiej Marynarki, ale do wykonania tego zadania nadawały się wręcz doskonale.
Po opuszczeniu pokładu lotniskowca skierowały się w głąb systemu Alizon, ku rozmieszczonym tam zakładom przemysłowym. Prawie natychmiast okazało się, że los im sprzyja: na ich drodze znajdowały się dwa frachtowce, których transpondery identyfikowały je jako zarejestrowane na obszarze Gwiezdnego Królestwa Manticore. Oba były już w maksymalnym zasięgu rakiet, toteż choć ich kapitanowie natychmiast po wykryciu kutrów zwiększyli przyspieszenie do maksymalnego, szans na ucieczkę nie mieli żadnych. Raz, że kutry w chwili wykrycia przez cywilne sensory frachtowców osiągnęły już prędkość ponad 1000 km/s, dwa, że frachtowce mogły przyspieszyć do 200 g, a kutry do prawie 700. No i w przeciwieństwie do frachtowców były uzbrojone.
– Tu kapitan Javits z Marynarki Republiki – rozległ się na cywilnej częstotliwości głos z silnym akcentem z Nouveau Paris. – Mówię do kapitanów dwóch frachtowców z Królestwa Manticore. Macie natychmiast wyłączyć napędy i opuścić statki. Zgodnie z zasadami prawa międzyplanetarnego informuję, że nie mam możliwości dokonania abordażu i przeszukania waszych jednostek ani też wzięcia ich jako pryzów. Dlatego też zniszczę je dokładnie za dwadzieścia standardowych minut od… teraz. Ewakuujcie załogi natychmiast. Javits, bez odbioru.
Kapitan jednego z frachtowców wykonał polecenie bez zwłoki. Drugi był bardziej uparty, ale okazało się po chwili, że idiotą nie jest. Pięć minut zajęło mu zrozumienie lub też pogodzenie się z losem, po czym napęd jego statku także został wyłączony, a promy z załogą, ledwie znalazły się w przestrzeni, ruszyły z maksymalnym przyspieszeniem. Najwyraźniej chcieli znaleźć się jak najszybciej jak najdalej od statku, jakby obawiali się rozstrzelania.
Nic takiego nie nastąpiło – Marynarka Republiki skrupulatnie przestrzegała międzyplanetarnego prawa. Dopiero po upływie czasu wyznaczonego przez dowódcę kutrów wystrzelono po dwie rakiety w kierunku każdego z frachtowców.
Wszystkie cztery trafiły niczym na ćwiczeniach.
Kutry zaś leciały dalej, ignorując dwie olbrzymie kule plazmy, w które zmieniły się frachtowce o masie prawie 8 milionów ton każdy. Ich zniszczenie było bowiem jedynie wstępem do właściwego ataku. Na spotkanie kutrów z orbity Alizon wyruszyło pół tuzina niszczycieli i dywizjon ciężkich krążowników klasy Star Knight. Odległość była zbyt duża, by załogi kutrów mogły to dostrzec dzięki pokładowym sensorom, ale umożliwiły im to sondy zwiadowcze lecące znacznie szybciej i wyprzedzające kutry.
Widząc, z jakim przyspieszeniem lecą ku nim obrońcy, kapitan Bertrand Javits skrzywił się odruchowo.
– Coś im się nie spieszy – oceniła porucznik Constanza Sheffield.
– A to najprawdopodobniej dlatego, że mają zasobniki. – Javits wskazał na ekran, na którym nie widać było ani jednego wrogiego kutra. – Wywiad miał więc prawdopodobnie rację co do tego, czym dysponuje obrona systemu.
– Będzie bolało – mruknęła pierwszy oficer.
– Będzie – zgodził się Javits. – Choć nie aż tak, jak obrońcy się spodziewają. No dobra… Wolverine Jeden do wszystkich: przeciwnik, sądząc po przyspieszeniu, ma zasobniki holowane, a niewielka liczba okrętów każe przypuszczać, iż wywiad miał rację co do uzbrojenia defensywnego systemu. Dlatego zmieniamy plan ataku na Sierra Trzy i na mój rozkaz za czterdzieści pięć minut weźmiemy nowy kurs. Sprawdźcie priorytety celów według planu Sierra Trzy i przygotujcie się do obrony przeciwrakietowej. Wolverine Jeden, bez odbioru.
Odległość tak do okrętów RMN, jak i do Alizonu spadała i sondy zaczęły wykrywać rozmaite rozsiane po całym wewnętrznym obszarze systemu aktywne sensory. Ponieważ podstawą obrony każdego systemu planetarnego są potężne sensory pasywne, należało założyć, że większość z wykrytych należała do systemów celowniczych różnych rodzajów uzbrojenia.
Javits obserwował odczyty świadom, że pełny obraz mają jedynie na pokładzie lotniskowca i krążowników liniowych, z których wystrzelono sondy, bo tylko tam znajdują się komputery odpowiednio duże, by obrobić otrzymywane dane i stworzyć z nich całościowy obraz obrony systemu. Uśmiechnął się na myśl o reakcji zespołów technicznych w Bolthole, gdy dostaną te dane, ale zaraz spoważniał: dla niego najistotniejsze było utrzymanie przy życiu jak największej liczby podkomendnych, a nie analiza obrony systemowej.
– Wygląda na to, że z tej strony mają cztery główne zestawy zasobników, skipper – odezwała się Constanza. – Jeden nad i jeden pod płaszczyzną ekliptyki. Daje im to osłonę aż do granicy przejścia, ale widać, że skupili się na płaszczyźnie ekliptyki.
– Pytanie, po ile zasobników jest w każdym.
– I drugie: o ilu zasobnikach chcą, byśmy wiedzieli, sir – dodał oficer taktyczny, porucznik Joseph Cook.
– To też – zgodził się Javits. – I nie sądzę, by było ich mniej, niż sugeruje liczba aktywnych sensorów. Platformy zdalnego kierowania ogniem są równie kosztowne co same zasobniki, wątpię więc, by rozstawili je bez nich.
– Rozumiem, sir. – Mina i ton Cooka były neutralne, ale Javits wiedział, że oficer taktyczny nie zgadza się z tą oceną.
I trudno było mu się dziwić, biorąc pod uwagę, jaką skalę niekompetencji rządu i Admiralicji Królestwa Manticore ujawnił sukces operacji Thunderbolt. Było wysoce prawdopodobne, że obrona systemu Alizon od dawna nie została wzmocniona, a po wznowieniu walk po prostu nie zdążono tego zrobić. A w takiej sytuacji próba przekonania atakujących, że obrona jest silniejsza, poprzez rozmieszczenie większej niż potrzebna liczby platform sterujących zasobnikami, byłaby logicznym posunięciem i koszty nie miałyby znaczenia. Z drugiej strony od wznowienia walk minęło dość czasu, by wysłać tu frachtowiec czy dwa pełne zasobników z wielostopniowymi rakietami. Poprzedni rząd Królestwa Manticore w pełni zasługiwał na miano bandy kretynów, ale obecnego nie można było tak nazywać, dlatego gdyby nie znajdowały się tu te zasobniki, stacjonowałoby zapewne znacznie liczniejsze ugrupowanie okrętów Royal Manticoran Navy.
– Zbliżamy się do miejsca zmiany kursu, sir – przypomniała mu Sheffield.
Javits kiwnął głową i spytał:
– Jak daleko są najbliższe aktywne sensory?
– Dwanaście sekund świetlnych po zmianie kursu, czyli około sześćdziesięciu czterech milionów kilometrów.
– Czyli milion bliżej, niż wynosi skuteczny zasięg ich rakiet – skrzywił się Javits. – Wołałbym, żeby istniał inny sposób sprawdzenia, czy wywiad się nie pomylił.
– To jest nas dwoje, skip. – Sheffield wzruszyła ramionami. – Przynajmniej tym razem nie musimy tańczyć, jak nam zagrają, bo to my mamy orkiestrę.
Javits ponownie kiwnął głową, obserwując, jak na ekranie symbol przedstawiający jego kutry zbliża się do pulsującego zielonego krzyżyka, czyli do punktu Victor-Able. Kutry przeleciały już prawie 33 miliony kilometrów i nabrały prędkości ponad 20 tysięcy kilometrów na sekundę. Jednostki Królewskiej Marynarki nadal przyspieszały, lecąc im na spotkanie, ale było oczywiste, że nie wejdą w zasięg rakiet tak wielu kutrów. Sam by tak postąpił na ich miejscu, holując maksymalną liczbę zasobników z rakietami o zasięgu ponad trzech minut świetlnych. Obrona antyrakietowa okrętów RMN znacznie przewyższała skutecznością tę, jaką dysponowały jednostki Marynarki Republiki, ale tych kilka okrętów nie miało prawa poradzić sobie z lawiną rakiet wystrzelonych przez 600 kutrów. Gdyby chodziło o okręty liniowe, to wynik nie byłby już taki pewny, ale w przypadku niszczycieli i ciężkich krążowników nie ulegał wątpliwości. Javits wiedział, że nie znajdzie się na tyle blisko nich, by móc odpalić rakiety z nadzieją na trafienie.
– Victor-Able, sir – zameldował oficer astronawigacyjny.
– Doskonale. Proszę przekazać polecenie zmiany kursu wszystkim jednostkom.
– Aye, aye, sir – potwierdziła formalnie Constanza.
Po czym wykonała rozkaz.
Zielony symbol przedstawiający kutry wykonał gwałtowny zwrot, oddalając się od przestrzeni wewnątrzsystemowej i kierując ku granicy przejścia w nadprzestrzeń. Po drodze jednak miał przelecieć przez najbardziej zindustrializowany odcinek pasa asteroidów, gdzie mieściło się najwięcej kopalń. Przez kilkanaście sekund obraz na ekranie pozostawał bez zmian, a potem zaczęły się na nim kaskadowo pojawiać nowe czerwone kropki, gdy dziesiątki dotąd nieaktywnych, a więc i niemożliwych do wykrycia zasobników rozmieszczonych wzdłuż granicy przestrzeni wewnątrzsystemowej odpaliło rakiety.
Zasięg był niewiarygodnie duży, nawet jak na kontrolę i Royal Manticoran Navy, a operacja Thunderbolt przekonała Marynarkę Republiki, że choć RMN dysponuje olbrzymią przewagą techniczną, to cudów czynić nie potrafi i technika ta nie jest doskonała. Trafienie z takiej odległości nawet okrętu liniowego było trudnym zadaniem. Trafienie małego, zwrotnego kutra graniczyło z cudem, mimo iż rakiety osiągnęły błyskawicznie ponad 40 000 g. Na dotarcie do kutrów i tak potrzebowały prawie dziewięciu minut, obsługa obrony przeciwrakietowej miała więc czas na dokładne ich namierzenie.
To też nie było łatwe, bo Królewska Marynarka zawsze dysponowała doskonałymi ECM-ami, ale ludzie admirał Foraker zrobili, co mogli, by to zrekompensować. Tak ECM-y, jak i obrona antyrakietowa kutrów Javitsa nie mogły się równać z tym, czym dysponowały kutry rakietowe Królewskiej Marynarki, ale i tak były o wiele lepsze niż wszystko, co mieli jego poprzednicy, a odległość działała na ich korzyść: trzy czwarte wystrzelonych rakiet po prostu straciło namiary celów i zboczyło z kursu. Serie rozbłysków świadczyły o tym dobitnie, gdy zadziałały autozabezpieczenia, powodujące autodestrukcję, by rakiety te nie stały się zagrożeniem dla ruchu wewnątrzsystemowego. Reszta jednakże kontynuowała lot ku jego kutrom.
– Pozostało około dziewięciuset rakiet, sir – zameldował porucznik Cook głosem zbyt spokojnym, by mógł on być naturalny. – Zaraz wejdą w zasięg przeciwrakiet… Weszły!
Równocześnie kuter dowodzenia drgnął leciutko, gdy odpalone zostały pierwsze antyrakiety z jego pokładu. Indywidualnie żadna z antyrakiet nie miała szans na przechwycenie nadlatującej rakiety, ale tych ostatnich było tylko 900, a kutrów 600 i każdy wystrzelił ponad tuzin antyrakiet.
Tyle że nie wszystkie zrobiły to równocześnie.
Sztab admirał Foraker, a zwłaszcza kapitan Clapp występujący gościnnie w roli geniusza taktycznego do spraw kutrów rakietowych, pracowali długo i ciężko, by stworzyć metodę dającą kutrom szansę obrony przed ostrzałem rakiet o znacznie lepszych parametrach. W efekcie wymyślono odmianę obrony warstwowej, pierwotnie opracowanej dla okrętów liniowych i opartej na przewadze ilościowej antyrakiet. Rachunek był prosty w obu przypadkach – nawet kilkadziesiąt antyrakiet było tańszych od kutra z wyszkoloną załogą.
I teraz oto pierwsza fal antyrakiet mknęła ku nadlatującym pociskom. Spowodowało to uaktywnienie się głowic do prowadzenia wojny radioelektronicznej, w które wyposażona była część rakiet – potężne zagłuszacze. Emitery fałszywych celów były niezwykle skuteczną bronią, bo antyrakiety miały proste i łatwe do ogłupienia komputery celownicze, ale wzięto to pod uwagę i w tym przypadku różnica poziomów technologicznych działała na korzyść antyrakiet. Były bowiem tak marne, że mogły dostrzec tylko cele emitujące najsilniejsze sygnały, toteż w pierwszej kolejności skupiły się na rakietach z głowicami ECM. W ten sposób nie zniszczyły co prawda ani jednej rakiety będącej prawdziwym zagrożeniem dla kutrów, ale ułatwiły zadanie antyrakietom drugiej fali.
A była ona równie liczna jak pierwsza i wystrzelono ją znacznie szybciej, niż zrobiłaby to Królewska Marynarka. W przypadku RMN zwłoka byłaby spowodowana koniecznością odczekania stosownego czasu, aby ekrany antyrakiet pierwszej fali nie zasłaniały celów pociskom drugiej. Antyrakietom Marynarki Republiki to nie przeszkadzało, bo były zbyt prymitywne i cele dostrzegały tylko z bliska. Jedyną radą na słabsze systemy namierzania celów było wystrzelenie większej liczby antyrakiet i tak też postępowały załogi Javitsa. Wystrzeliły ich dość, by liczbą nadrobić braki w jakości.
Pokładowe systemy elektroniczne kutrów wspomagały je, jak mogły, ale największą pomocą okazały się antyrakiety pierwszej fali, które zniszczyły prawie trzysta nadlatujących pocisków, czyli prawie wszystkie z głowicami ECM. Rakiety drugiej fali przechwyciły ponad dwieście, prawie sto następnych dało się ogłupić pokładowym ECM-om kutrów i straciło namiary celów. Kolejne pół setki straciło namiary pierwotne, ale znalazło nowe cele. Nieco spóźnione leciały za główną grupą, ułatwiając tym samym zadanie obronie antyrakietowej.
Trzecia i ostatnia fala antyrakiet zniszczyła ponad setkę nadlatujących pocisków, ale ponad dwieście przebiło się przez nią i teraz na ich drodze znajdowały się tylko sprzężone działka laserowe kutrów. Były zwrotne i mogły ustawiać się ekranem ku nadlatującym rakietom, podczas gdy inne rakiety nie będące celami kontynuowały ostrzał z działek laserowych. Ponad połowa rakiet została zniszczona przez sprzężone działka laserowe, a spora część pozostałych detonowała i zmarnowała energię na ekranach. Pozostałe jednakże w ostatnim momencie wykonały stosowne manewry i ich impulsowe głowice laserowe detonowały przed dziobami, obok burt czy za rufami kutrów. Te posiadały wprawdzie osłony burtowe, ale rakiety należały do najcięższej kategorii, zdolnej przebić osłonę burtową okrętu liniowego, toteż nie miało to żadnego znaczenia. Każde trafienie kończyło się zniszczeniem kutra i do eksplozji rakiet dołączyły znacznie potężniejsze wywołane przez zniszczone kutry.
Było ich łącznie trzydzieści dziewięć.
– Wolverine Red Trzy, tu Wolverine Jeden – odezwał się Javits na częstotliwości taktycznej. – Przerwać atak i zająć się ratowaniem rozbitków.
– Tu Wolverine Red Trzy, zrozumiałem i wykonuję.
Na ekranie widać było, że wyznaczony dywizjon zaczął gwałtownie wytracać prędkość, by podjąć kilku członków załóg, którzy ocaleli. W normalnych okolicznościach ratowanie ich wiązałoby się z nieakceptowalnym ryzykiem, ale przy takiej odległości od wrogich wyrzutni niebezpieczeństwo było znikome. A Javits uważał, że w czasach Ludowej Republiki zostawiono na pewną śmierć zbyt wielu ludzi w zbyt wielu miejscach. Dał sobie słowo, że jeśli tylko będzie w stanie, nie dopuści do podobnych wypadków.
I to nie tylko dlatego, że uratowani członkowie załogi przydawali się w kolejnych operacjach.
39 kutrów stanowiło ponad 6% sił, którymi dowodził, a większość z 400 osób stanowiących ich załogi znał osobiście. Oczywiście obiektywnie rzecz biorąc, były to bardzo niskie straty, zwłaszcza że chodziło o operację z udziałem wyłącznie kutrów rakietowych. Na dodatek znajdowali się już poza zasięgiem wrogich rakiet i wykonali połowę, zadania: potwierdzili, jak wygląda obrona systemowa.
Obrońcy nie będą marnowali kolejnych rakiet na jego kutry zarówno dlatego, że przy takiej odległości byłyby one mało skuteczne, jak i dlatego, że nie wiedzieli, czy nie jest to przypadkiem jedynie wstęp do poważniejszego ataku.
– Sir, odbieramy emisje radarów i lidarów kutrów artyleryjskich – zameldował porucznik Cook. – Znajdują się przed nami, ale nie jest ich dużo.
– Doskonale. – Javits przełączył się na częstotliwość taktyczną. – Wolverine Jeden do wszystkich: przygotować się do odpalenia rakiet do celów Sierra na mój rozkaz.
Następnie przeszedł na częstotliwość cywilną i oznajmił:
– Kontrola lotów Alizon, tu kapitan Javits. Za dwadzieścia siedem minut wasze zakłady Tregarth Alfa znajdą się w zasięgu moich rakiet. Ponieważ nie mogę wysłać tam grup abordażowych, informuję, że ostrzelam je i wszystkie jednostki górnicze, jakie będą w zasięgu moich rakiet za dwadzieścia dziewięć minut od teraz. Doradzałbym natychmiastowe rozpoczęcie ewakuacji. Javits, bez odbioru.
Wyłączył mikrofon i uśmiechnął się z zimną satysfakcją.
– I jak ocenia pan rezultaty rajdu, admirale? – spytała Eloise Pritchart.
Poza nią i członkiem jej osobistej ochrony w sali konferencyjnej nie było cywilów, co nie dziwiło, jako że znajdowała się ona w odbudowanym Octagonie, do którego prezydent Republiki Haven udała się, uznając to za rozsądniejsze niż ściąganie do siebie całego dowództwa floty. Nad stołem unosił się hologram przedstawiający ekran taktyczny kutra dowodzenia kapitana Bertranda Javitsa.
– Według nas zniszczone zostało nieco mniej niż osiem procent przemysłu wydobywczego Alizon, pani prezydent – odparł kontradmirał Victor Lewis, któremu zgodnie z tradycją podlegał wywiad floty, choć był on nie szefem wywiadu, lecz sekcji badawczej.
Ta z kolei także zgodnie z tradycją, podlegała działowi planowania, na czele którego stała wiceadmirał Linda Trenis.
– Czy to satysfakcjonujący rezultat w porównaniu z poniesionymi stratami? – spytała Pritchart.
– Jak najbardziej – oznajmił siedzący u szczytu stołu admirał Thomas Theisman, sekretarz wojny i dowódca Marynarki Republiki. – Straciliśmy mniej niż jedną trzecią załóg krążowników, a potwierdziliśmy informacje wywiadu dotyczące obecnej doktryny obrony systemowej przeciwnika. Poza tym uzyskaliśmy dodatkowe dane w kwestii rozmieszczenia zasobników oraz systemu kierowania ogniem, zniszczyliśmy dwa frachtowce oraz spowodowaliśmy niewielki, ale zauważalny spadek w zdolnościach produkcyjnych systemu Alizon. Nie jest też bez znaczenia, że zaatakowaliśmy jeden z systemów Sojuszu, praktycznie nie ponosząc strat, i że nie był to pierwszy atak na Alizon. Fakt ten musi wpłynąć na morale wszystkich członków Sojuszu – sądzę, że efektem będzie wzrost nacisku na rząd Królestwa, by zwiększył siły stacjonujące w systemach członkowskich celem uniemożliwienia podobnych rajdów gdzie indziej.
– Rozumiem… – Pritchart przez moment przyglądała się Theismanowi, po czym przeniosła spojrzenie na kontradmirała Lewisa.
– Przepraszam, że panu przerwałam, admirale. Proszę kontynuować.
– Nic nie szkodzi, pani prezydent. – Lewis odchrząknął i wcisnął następny klawisz.
Widok ekranu taktycznego został zastąpiony przez diagram.
– Pierwsza, czerwona kolumna przedstawia poniesione dotąd przez nas straty w okrętach liniowych – wyjaśnił. – Zielona zaś okręty liniowe przechodzące właśnie próby odbiorcze lub w ostatniej fazie wyposażania. Kolumna żółta…
– To było naprawdę interesujące – przyznała kilka godzin później Eloise Pritchart. – Niestety obawiam się, że jesteśmy przeładowani informacjami. Mam wrażenie, że o pewnych sprawach wiem teraz mniej, niż kiedy byłam komisarzem Javiera.
Theisman uśmiechnął się. Oboje siedzieli wygodnie w jego gabinecie – on na swoim fotelu, ona na kanapie. Członkowie jej osobistej ochrony zostali jak zwykle za drzwiami. Przed kanapą leżały pantofle, a prezydent Republiki Haven siedziała tak, jak najbardziej lubiła, czyli z podwiniętymi nogami. W smukłych dłoniach trzymała filiżankę kawy, z której jeszcze unosiła się para.
– Byłaś tym komisarzem wystarczająco długo, żeby znać się na sprawach wojskowych lepiej, niż udajesz – ocenił.
– Generalnie rzecz biorąc, masz rację, ale nie jeśli chodzi o szczegóły. Nigdy nie przeszłam odpowiedniego przeszkolenia, a ostatnio nastąpiły tak duże zmiany, że to, co wiedziałam, stało się przestarzałe. Wychodzi na to, że ważniejsze jest, iż ty jesteś na bieżąco. I jesteś zadowolony.
Ostatnie zdanie wypowiedziała nieco pytającym tonem.
Theisman wzruszył ramionami.
– „Zadowolony” to nie jest najwłaściwsze słowo. Wiesz, że nigdy nie podobała mi się konieczność wznowienia walk z Królestwem Manticore – przypomniał. – Rozumiem powody, które cię do tego skłoniły, i zgadzam się z nimi, ale przyznaję, że nigdy nie byłem szczęśliwy, że musimy tak postąpić. Przyznaję też, że sukces Thunderbolta przerósł moje oczekiwania. Jak dotąd przynajmniej.
– Mimo tego, co zaszło w Trevor Star?
– Javier podjął decyzję w oparciu o naszą ówczesną wiedzę. – W głosie Theismana nie było nawet cienia wątpliwości. – Nikt z nas nie docenił skuteczności obrony antyrakietowej wymyślonej przez Shannon, zwłaszcza w stosunku do rakiet dalekiego zasięgu. Gdybyśmy byli w stanie przewidzieć straty w pierwszej fazie bitwy z takim prawdopodobieństwem, jak możemy to uczynić teraz, trzeba by uznać, że powinien był kontynuować atak. Ale wtedy wiedział dokładnie tyle samo co my wszyscy. I podjął właściwą decyzję.
– Rozumiem – mruknęła i upiła łyczek kawy.
A obserwujący ją uważnie Theisman uśmiechnął się, w duchu – Javier Giscard mógł sobie być jej kochankiem, ale znając Eloise, nie pomogłaby mu, gdyby usłyszała zgodne opinie, że zawalił sprawę.
– A co powiesz o prognozach Lewisa? – spytała po chwili.
– Jeśli chodzi o liczbę naszych okrętów, zgadzam się z nim całkowicie. Problemem przez następnych siedem standardowych miesięcy będą załogi, potem programy szkoleniowe opracowane przez Lindę i Shannon zaczną przynosić efekty i powinniśmy mieć tylu wyszkolonych członków załóg, ilu trzeba, by uzupełnić braki. A potem zaczniemy przenosić do rezerwy klasyczne okręty liniowe, będziemy więc mieli dość ludzi, by obsadzać nowo budowane. Nadal brakować nam będzie oficerów, zwłaszcza flagowych i doświadczonych, ale robiliśmy, co się dało, od czasu przerwania walk przez Saint-Justa, jakoś więc damy radę. Jeśli chodzi o obciążenie gospodarki, zdaję sobie sprawę, że będzie duże. Rachel Hanriot dość jasno przedstawiła to z punktu widzenia ministerstwa skarbu, ale i bez tego wiedziałem, jak sprawy wyglądają. Żałuję, że jesteśmy do tego zmuszeni, tym bardziej że drogo zapłaciliśmy za przywrócenie ekonomicznej normalności, ale nie widzę innego rozwiązania. Chyba że udałoby się wynegocjować sensowny pokój.
Przerwał i spojrzał na Eloise, unosząc pytająco brwi.
– Nie liczyłabym na to – przyznała z ciężkim westchnieniem i potrząsnęła głową z irytacją. – Myślałam, że nawet Elżbieta Winton pójdzie po rozum do głowy i będzie skłonna do rozmów po tym, jak skopaliśmy dupę Królewskiej Marynarce, ale jak dotąd nic na to nie wskazuje. Coraz bardziej mi się wydaje, że Arnold miał jednak rację co do imperialistycznych zapędów Królestwa Manticore… żeby go pokręciło!
Theisman już miał się odezwać, ale ugryzł się w język. Uznał, że nie jest to najwłaściwsza pora, by przypomnieć, że Królowa Gwiezdnego Królestwa Manticore niekoniecznie musi podzielać punkt widzenia prezydenta Republiki Haven. Albo też by kolejny raz podkreślić, że nie wierzy w nic, co mówi sekretarz stanu Arnold Giancola.
– Cóż, skoro o pokoju nie ma mowy, nie zostało nam nic innego, jak dążyć do całkowitego zwycięstwa militarnego – powiedział zamiast tego.
– I naprawdę wierzysz, że możemy je odnieść?
Prychnął, słysząc niedowierzanie w jej głosie.
– Dobrze, że nikt oprócz mnie cię nie słyszy: w końcu jesteś zwierzchnikiem sił zbrojnych – ocenił złośliwie. – Brak wiary powoduje straszliwe spustoszenia w morale wojska, a ty, zdaje się, nie wierzysz, że możemy wygrać.
– Po ostatniej wojnie, a zwłaszcza po jej ostatniej fazie, chyba trudno mi się dziwić, prawda?
– Fakt – przyznał. – Natomiast mówiąc zupełnie poważnie, ja wierzę, że jesteśmy w stanie pokonać Gwiezdne Królestwo i cały Sojusz, jeśli będziemy musieli. Powinienem jednak zabrać cię do Bolthole, żebyś zobaczyła, jak to wygląda, i porozmawiała z Shannon. Ujmując rzecz krótko Thunderbolt naprawdę osłabi Królewską Marynarkę. I nie chodzi tylko o zniszczone przez nas okręty, ale przede wszystkim o te niedokończone, które Griffith zmienił we wspomnienie wraz z całym kompleksem stoczniowym w Grendelsbane. Wykończyliśmy cały ich program budowy rakietowych okrętów liniowych drugiej generacji. Muszą zaczynać budowę każdego z nich od początku. A choć stocznie Królestwa Manticore są lepsze niż nasze, to nie o tyle, by zdołały w tej sytuacji dorównać nam w liczbie budowanych okrętów. Fakt, technicznie jesteśmy gorsi, ale dzięki informacjom przekazanym przez władze Erewhonu i danym z operacji Thunderbolt, odczytom sensorów oraz wnioskom z analizy zdobytego sprzętu – udało nam się tę różnicę poważnie zmniejszyć.
– Erewhon – mruknęła Pritchart i potrząsnęła głową. – Naprawdę żałuję, że podejmując operację Thunderbolt, postawiliśmy ich władze w takiej sytuacji.
– Z pewnością nie są tym zachwyceni – zgodził się Theisman. – Raczej tego nie oczekiwali, przekazując nam instrukcje uzbrojenia i wyposażenia zgodnie z punktem o nieagresji. Z drugiej strony dobrze wiedzą, dlaczego tak właśnie postąpiliśmy, a nie wyszliby z Sojuszu, gdyby nie mieli naprawdę poważnych zastrzeżeń co do polityki zagranicznej Królestwa Manticore. A od chwili wznowienia walk skrupulatnie przestrzegamy wszystkich ograniczeń narzuconych przez treść paktu.
Pritchart pokiwała głową, ale minę nadal miała nieszczęśliwą. Pakt o nieagresji i pomocy wzajemnej między Republiką Haven i Republiką Erewhon był paktem obronnym i władze Erewhonu, jak i Królestwa zostały poinformowane, iż skoro to Republika Haven zdecydowała się na zerwanie rozejmu, nie będąc obiektem ataku ze strony Gwiezdnego Królestwa, to nie ma zamiaru próbować egzekwowania militarnych warunków paktu.
– Dzięki nim mamy dość dobrą orientację w poziomie techniki przeciwnika – podjął Theisman. – Fakt, że dane nie są najnowsze, ale Shannon i tak bardzo dużo to dało. Dzięki tym informacjom, analizom danych i zdobytemu wyposażeniu opracowała już nową doktrynę obronną dla kutrów, systemy kontroli ognia dla obrony systemowej, kilka nowości z dziedziny uzbrojenia. Rozpoczynając operację Thunderbolt, ocenialiśmy, że nasz superdreadnought rakietowy pod względem wartości bojowej odpowiada czterdziestu procentom graysońskiego czy należącego do RMN. Okazało się, że było to słuszne założenie, ale od tamtej pory stosunek ten zmienił się na naszą korzyść i nadal się zmienia.
– Przecież Królewska Marynarka także zdobyła masę danych o możliwościach naszych okrętów, weźmie więc to pod uwagę, projektując nowe jednostki, i sytuacja wróci do punktu wyjścia – przerwała mu Pritchart.
– Tak i nie. Przede wszystkim, jeśli nie liczyć Sidemore, Royal Manticoran Navy nie utrzymała ani jednego systemu, który zaatakowaliśmy, a żaden z najnowszych okrętów Lestera nie został zdobyty w stanie nieuszkodzonym. Ponieważ najczęściej niszczyliśmy wszystkie jednostki, które stawiły nam opór, RMN nie bardzo miała skąd wziąć odczyty sensorów dotyczące naszych nowych okrętów. Ich załogi albo zginęły, albo siedzą u nas w niewoli, toteż nie miały możliwości przekazania nawet ustnych obserwacji. My zaś zdobyliśmy sporo egzemplarzy uzbrojenia i wyposażenia. Fakt, żadnych baz danych, bo te unicestwiają naprawdę skutecznie, ale samych urządzeń mniej lub bardziej kompletnych dość, by Shannon mogła na tym skorzystać. Przy tej okazji wyszło na jaw, że znaczna część jest dla nas bezużyteczna z uwagi na przepaść technologiczną. Jak to Shannon ujęła, musielibyśmy najpierw zbudować narzędzia do budowy narzędzi niezbędnych, by móc skopiować nowoczesną technikę, jaką dysponuje Królewska Marynarka. Mimo to sporo na tym zyskaliśmy, a ponieważ różnica była aż tak wielka, nasze postępy są znacznie szybsze. Biorąc pod uwagę zmiany w taktyce i skuteczność nowej obrony antyrakietowej, oceniamy, że jeden superdreadnought rakietowy RMN zrównoważy obecnie półtora naszego. A przy tym tempie modyfikacji i rozwoju za osiem standardowych miesięcy, góra za rok, proporcja ta wyniesie 1 do 1,3. Jeśli uwzględnimy, ile okrętów liniowych powinniśmy ukończyć w ciągu najbliższych osiemnastu miesięcy oraz o ile głębszą przestrzeń strategiczną mamy obecnie do dyspozycji, da to nam solidną przewagę.
– Legislatorzy też ją mieli, rozpoczynając tę nieszczęsną awanturę, i co im to dało? Ilością nie zdołali zrównoważyć przewagi jakościowej Królewskiej Marynarki.
– To prawda. Podobnie jak prawdą jest, że RMN nie będzie czekała z założonymi rękoma przez ten czas. Przeciwnik doskonale wie, że zawsze ratowała go przewaga techniczna, będzie więc robił, co może, by ją powiększyć. Coś ci powiem: mam spore doświadczenie w wykorzystywaniu przemyconych z Ligi nowinek z czasów Pierre’a i Saint-Justa. Podejrzewam, że Gwiezdne Królestwo nie jest do końca świadome, jak dobrym sprzętem dysponuje. Bo jest on lepszy od wszystkiego, co miała 2–3 lata standardowe temu Marynarka Ligi. A wywiad uważa, że przez ten czas nic się nie zmieniło, i nie mam powodu w to wątpić. Natomiast najważniejsze jest coś innego: to, że Królewska Marynarka w ciągu następnych dwóch lat standardowych nie zdoła dorównać nam pod względem liczby nowo zbudowanych okrętów liniowych. A potem, zakładając, że nie nastąpi krach gospodarczy, i tak będziemy w stanie budować przynajmniej tyle samo okrętów co RMN. A to oznacza, że nie będą mieli na czym montować nowego uzbrojenia, nawet jeśli będą nim dysponować. To z kolei oznacza, że w walce na wyniszczenie nie wygramy, bo obie strony nauczyły się, że w tej wojnie wahanie na skalę strategiczną jest śmiertelnie groźnym błędem, i na pewno żadna już się tak nie zachowa.
– Mógłbyś to prościej wyjaśnić? – zaproponowała.
– Nikt w historii ludzkości nie toczył dotąd wojny na taką jak my skalę. Liga nie musiała, bo była zbyt wielka i nie sposób było się z nią mierzyć, o czym wszyscy wiedzieli. A my przez ostatnie dwadzieścia lat standardowych walczymy ze sobą, wysyłając do boju floty, w skład których wchodzą setki okrętów liniowych. Zakończenie pierwszej fazy tego starcia jednoznacznie pokazało, że można je wygrać wyłącznie militarnymi metodami. Gdyby ten idiota High Ridge nie dał się nabrać Saint-Justowi na rokowania pokojowe, Royal Manticoran Navy w ciągu kilku miesięcy standardowych zdobyłaby system Haven i resztę systemów centralnych, a Ludowa Republika Haven w mniej niż rok stałaby się wspomnieniem. Skoro jedna strona mogła to zrobić, może i druga, zwłaszcza że przez dwa lata standardowe będzie dysponowała decydującą przewagą militarną. Fakt, straty będą ciężkie, nawet bardzo ciężkie, ale jest to wykonalne. I uważam, że skoro nie możemy osiągnąć celu w drodze negocjacji, bo Królestwo nie chce z nami gadać, należy wykorzystać obecną sytuację i zmusić je do kapitulacji. Nawet gdyby miało to wymagać podyktowania treści traktatu pokojowego z okna pałacu Mount Royal na planecie Manticore!
ROZDZIAŁ I
Pokój dziecinny był bardziej niż zatłoczony.
Rachel i Jeanette jako prawie dorosłe panny przebywały na dole, a Theresa uczyła się w szkole z internatem na Manticore, ale piątka młodszych latorośli rodu Mayhew była obecna. Oczywiście towarzyszyli im nianie i gwardziści. Do tego grona należało doliczyć Faith Katherine Honor Stephanie Mirandę Harrington oraz Jamesa Andrew Benjamina Harringtona, także z gwardzistami, oraz admirał lady damę Honor Harrington, patronkę i księżnę Harrington, w towarzystwie pułkownika LaFolleta. Nie wspominając już o nieprzyzwoicie wręcz rozbawionym treecacie.
Razem dawało to niezły tłum złożony z siedmiorga dzieci (najstarsze w wieku lat dwunastu), pięciu niań, dziewięciu gwardzistów (Faith towarzyszyło dwóch) i jednej patronki. O treecacie nie wspominając. Jak na takie zbiegowisko poziom hałasu był zadziwiająco niski.
Ale jak dobrze wiedziała Honor, wszystko jest rzeczą względną.
– Wystarczy! – oznajmiła stanowczo Gena Smith, najstarsza z opiekunek, której jak dotąd udawało się nie pozwolić pociechom rodu Mayhew wyrosnąć na radosnych barbarzyńców. – Co lady Harrington sobie o was pomyśli?
– Już za późno, by starać się ją oszukać, Gigi – poinformowała ją radośnie Honor Mayhew, jedna z chrześniaczek patronki. – Zna nas od urodzenia.
Dwunastoletnia panna Honor miała własną sypialnię, ale zaproponowała, że spędzi noc z pozostałymi, skoro mają gości.
– Nie szkodzi. Możecie przynajmniej udawać, że otarliście się o coś takiego jak dobre wychowanie – odpaliła Gena, starając się ukryć błysk rozbawienia w oczach.
– Och, o tym to ona wie – zapewniała ją najstarsza obecna latorośl rodu Mayhew. – Podobnie jak o tym, że to nie twoja wina.
– I to jest najprawdopodobniej wszystko, na co mogę liczyć – westchnęła Gena.
– Doskonale zdaję sobie sprawę, z kim masz do czynienia, zwłaszcza jeśli chodzi o tę parę ancymonków – zapewniła ją Honor, posyłając rodzeństwu mało pochlebne spojrzenie, co nie wywarło na nich najmniejszego wrażenia. – Ale mamy przewagę liczebną. Zresztą dziś trochę mniej grandzą.
– No oczywiście… – zaczęła Gena, po czym ugryzła się w język i dodała: – Zazwyczaj zachowują się lepiej, bo dobrze niestety nie potrafią, kiedy pani tu jest, milady.
Honor bez słowa pokiwała głową, przyglądając się Genie. Miała 48 lat standardowych, czyli była o ponad dwadzieścia lat młodsza od niej samej, ale wyglądała znacznie poważniej. Gdy prolong stał się dostępny na Graysonie, była już zbyt stara, by zostać poddana temu procesowi.
Po chwili obie przeniosły spojrzenie na podopiecznych, których w tym czasie nader skutecznie spacyfikowały pozostałe opiekunki. Faith i Jamesowi nie towarzyszyły nianie, ale zachowywali się zadziwiająco grzecznie, najwyraźniej mając świadomość, że ich ochroniarze o wszystkich ekscesach zameldują cioci Mirandzie. Cała siódemka została sprawnie zapakowana do łóżek, co wprawiło Honor w duży podziw, bo z tego, co pamiętała z dzieciństwa, było to duże osiągniecie.
– No dobrze – odezwała się głośno. – Kto co chce?
– Feniksa! – odpowiedziała natychmiast sześcioletnia Faith. – Feniksa!
Ano! poparła ją siedmioletnia Alexandra. – To znaczy: tak, poproszę!
Przecież już wam czytałam tę książkę – przypomniała Honor. – Niektórym z was po kilka razy.
Jej dwunastoletnia imienniczka uśmiechnęła się i powiedziała:
– Nic nie szkodzi, ciociu. A zresztą Lawrence i Arabella jej nie znają.
Najmłodsze pociechy mające trzy i cztery lata dopiero od niedawna mieszkały we wspólnym pokoju dziecinnym i nie miały dotąd okazji posłuchać ciotki Honor czytającej na dobranoc.
– Ją też bym chciał jej jeszcze raz posłuchać – dodał cicho Bernard Raoul.
Był poważnym dzieckiem, czemu trudno się było dziwić jako że był Dziedzicem Protektoratu, ale gdy się uśmiechał, wydawał się rozświetlać od wewnątrz. Teraz właśnie to zrobił.
– No to mamy jednomyślność – oceniła Honor. – Pani Smith?
– Niech już będzie, że zachowywały się nie najgorzej – przyznała Gena niechętnie, wywołując serię chichotów.
– W takim razie… – Honor podeszła do regału ulokowanego między oknami.
Nimitz zmienił nieco pozycję, gdy pochyliła się, szukając konkretnej książki. Wszystkie stojące na półkach były drukowane na papierze. Ta, którą wyjęła po krótkich poszukiwaniach, miała przynajmniej dwa razy tyle lat co ona i była prezentem od niej dla młodych Mayhew. W dzieciństwie dostała ją od stryja Jacques’a. Posiadała także dwa elektroniczne egzemplarze tej starej opowieści, w tym jeden z oryginalnymi ilustracjami Raysora, ale wersja drukowana była lepsza. I dlatego regularnie pojawiała się w księgarniach wyspecjalizowanych w drukowanych książkach, które odwiedzali tacy ich miłośnicy jak jej stryj Jacques.
Wróciła na fotel, równie zabytkowy i anachroniczny jak drukowane książki, stojący tu dzięki licznym naprawom i renowacjom od prawie siedmiuset lat standardowych. Nimitz przeskoczył z jej ramienia na oparcie.
Dzięki Nimitzowi czuła skupioną na sobie uwagę wszystkich dzieci. Ich emocje były czyste i jasne. Już dawno przestała się dziwić, że treecaty tak lubią przebywać w towarzystwie ludzkich maluchów.
Nim się wygodnie umościła, opiekunki i gwardziści dyskretnie się wycofali. Można by rzec, że zrobili to na paluszkach, gdyby nie brzmiało to niedorzecznie w stosunku do masywnych i uzbrojonych specjalistów od zabijania. Jako ostatni wyszedł Andrew LaFollet, przepuszczając przed sobą uprzejmie Genę. Honor wiedziała, że będzie stał za drzwiami, bo to należało do jego obowiązków. Nawet tu, w najlepiej strzeżonym sektorze pałacu Protektora, gdzie szansa natknięcia się na zamachowca była naprawdę minimalna.
LaFollet cicho zamknął za sobą drzwi. Honor rozejrzała się po nagle przestronnym i dziwnie pustym pokoju.
– Lawrencie i Arabello, nie znacie jeszcze tej opowieści – powiedziała. – Ale sądzę, że jesteście już na tyle duzi, by się wam spodobała. To szczególna opowieść. Została napisana dawno temu, zanim pierwszy człowiek wyruszył w kosmos z kolebki ludzkości, czyli z planety Ziemia.
Lawrence spojrzał na nią z jeszcze większym niż dotąd zaciekawieniem – uwielbiał opowieści o historii ludzkości i o Ziemi.
– Opowieść nosi tytuł David i Feniks i zawsze należała do moich ulubionych – dodała Honor. – Moja matka, gdy była mała, także ją uwielbiała. Musicie słuchać uważnie, bo niektóre zawarte w niej słowa uzyskały nowe znaczenie lub przestały być używane. Gdy usłyszycie takie, którego nie rozumiecie, przerwijcie mi i spytajcie, co ono znaczy, zgoda?
Oba brzdące z powagą kiwnęły głowami.
Honor otworzyła książkę i odetchnęła głęboko, wciągając w płuca zapach farby drukarskiej i papieru. Przypomniały jej się wieczory w domu rodzinnym, pełne spokoju i poczucia bezpieczeństwa stanowiących przywilej dzieciństwa.
– David i Feniks napisana przez Edwarda Ormondroyda – przeczytała. – „Rozdział pierwszy, w którym David wspina się na Górę i słyszy tajemniczy głos”.
Przerwała na moment – w pomieszczeniu panowała idealna wręcz cisza, a siedem par oczu wlepionych w nią było z niesłabnącą uwagą.
– „Przez całą drogę David czekał na tę chwilę i starał się nie patrzeć, nim nie nadejdzie właściwy moment. Gdy samochód w końcu się zatrzymał i wszyscy wysiedli, odczekał, aż pozostali wejdą do nowego domu, i powoli ruszył na tylne podwórko, nie odrywając oczu od ziemi. Stał tak przez pełną minutę, a potem wziął głęboki oddech, zacisnął dłonie i uniósł głowę.
Była tam, gdzie powinna być według słów taty, ale była też nieskończenie potężniejsza i wspanialsza, niż opisywał. Wznosiła się z dna doliny tak wysoko, że jej przysłonięty chmurami szczyt mógł rozmawiać z gwiazdami. Dla Davida, który nigdy wcześniej nie widział Góry, był to widok prawie nie do zniesienia. Czuł się tak spięty i było mu tak dziwnie, że nie wiedział, czy chce mu się śmiać czy płakać, czy też jedno i drugie. A najcudowniejsze było to, że Góra patrzyła na niego. I był pewien, że się do niego uśmiecha niczym stary przyjaciel, który przez lata czekał, by znów go zobaczyć. Gdy zamknął oczy, zdawało mu się, że słyszy szept:
– Chodź i wespnij się”.
Lekkie szelesty świadczyły o tym, iż mali słuchacze układają się wygodniej, i Honor uśmiechnęła się, przypominając sobie, co czuła, słuchając głosu matki czytającej te same słowa. Przypomniały jej się też inne góry, większe niż ta z książki. Usłyszała cichutkie mruczenie Nimitza i czytała dalej:
– „Wejście byłoby łatwe, bo podwórko porastały krzewy, rozciągające się aż do stóp Góry, ale…”
– Pytanie, czy już śpią byłoby przejawem nadmiaru optymizmu, jak sądzę? – spytał z rezygnacją w głosie Benjamin IX, Protektor planety Grayson.
– Byłoby – przyznała Honor, zamykając za sobą masywne drzwi z polerowanego dębu i wchodząc do sali skromnie zwanej „Biblioteką”. – Ale wcale na to nie liczyłeś.
– Oczywiście, że nie. Ale my, despoci-barbarzyńcy, mamy zwyczaj żądać niemożliwego. A kiedy nie możemy się doczekać, ścinamy łby pechowcom będącym powodem naszych rozczarowań.
Honor pokiwała głową i przyjrzała się ze smutkiem mężczyźnie stojącemu plecami do kominka, w którym wesoło płonął ogień.
– Wiedziałam, że ta cała władza absolutna musi ci w końcu uderzyć do głowy – oceniła.
– Bez obawy, jeszcze mu to nie grozi, a to dzięki naszym ciężkim i długotrwałym wysiłkom – zapewniła ją Katherine, najstarsza z żon Benjamina. – Nie jest łatwo, ale jeszcze zna swoje miejsce.
– Dzieci też są w tym pomocne – dodała Elaine, najmłodsza z żon. – Ponoć dzieci odmładzają rodziców.
– Co nas nie zabije, to nas odmłodzi, tak? – prychnął Benjamin, celowo przeinaczając powiedzenie.
– Coś w tym guście – zgodziła się Elaine.
Miała 37 lat standardowych, była więc o dwanaście młodsza od męża i prawie sześć od Katherine, od Honor zaś o pół wieku. Ale to Honor wyglądała prawie najmłodziej z obecnych. Prawie, bo byli jeszcze gwardzista Spencer Hawke i górujący nad wszystkimi komandor porucznik Marynarki Graysona. Tylko oni troje zostali poddani prolongowi, a obaj mężczyźni byli od niej dużo młodsi.
Zacisnęła usta, przypominając sobie, dlaczego się tu zebrali, a Nimitz przytulił się do jej policzka, mrucząc cicho. Benjamin przyjrzał się jej uważnie. Wiedziała, że domyślił się, co czuje. Zawsze był bystry, a osiem lat standardowych w roli ojca adoptowanej przez treecata dziewczyny jeszcze wyostrzyło jego spostrzegawczość.
Uśmiechnęła się i podeszła do młodzieńca w mundurze Marynarki Graysona. Jak na tubylca był niewiarygodnie wysoki, obiektywnie zresztą też – był wyższy od niej. Mimo iż nie była w mundurze, młodzian wyprężył się w postawie zasadniczej. Honor zignorowała to i uścisnęła go. W pierwszym momencie zesztywniał zaskoczony, a potem niezgrabnie, ale z uczuciem odwzajemnił jej gest.
– Jakieś nowiny, Carson? – spytała cicho, odsuwając się o pół kroku.
– Żadnych, milady – poinformował ją ze smutkiem. – Pani matka jest w szpitalu. Tłumaczyłem jej, że to nie ma sensu, bo nie dość, że problem wykracza poza jej specjalizację, to w ogóle niewiele można zrobić, ale się uparła.
I uśmiechnął się smutno.
– Howard jest także jej przyjacielem – powiedziała cicho Honor i spytała LaFolleta: – Ojciec jest z nią?
– Tak, milady. A ponieważ Faith i James są z innymi dziećmi, wysłałem do szpitala Jeremiaha. Tak na wszelki wypadek.
Honor przekrzywiła głowę i czekała.
– Chciał tam być, milady – dodał LaFollet po chwili.
– Rozumiem… – Honor ponownie spojrzała na Carsona Clinkscalesa i uścisnęła go raz jeszcze, po czym puściła. – Ona wie, że nic nie można zrobić, ale nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby jej tam nie było. Ja też powinnam tam być.
– Howard ma dziewięćdziesiąt dwa lata standardowe. Gdyby wszyscy, „którzy powinni tam być”, zjawili się w szpitalu, trzeba by ewakuować innych pacjentów – odezwał się łagodnie Benjamin. – Co ważniejsze, od prawie trzech dni jest w śpiączce, toteż nawet by nie wiedział, czy przyszłaś, czy nie. A gdyby był przytomny, zrugałby cię, że zaniedbujesz obowiązki, żeby przy nim siedzieć.
– Wiem – westchnęła. – Tylko…
Urwała i potrząsnęła głową.
Benjamin pokiwał swoją ze zrozumieniem, choć Honor wiedziała, że tak do końca nie rozumie, bo mimo iż wprowadził na Graysonie wiele zmian, wychował się w środowisku nie znającym prolongu i to rzutowało na jego punkt widzenia. Dla niego Howard Clinkscales był naprawdę stary, w pojęciu Honor był mężczyzną w średnim wieku. Jej matka, wyglądająca młodziej od Katherine czy Elaine, była o dwanaście lat standardowych starsza od Howarda. Oto pierwszy z graysońskich przyjaciół, którego traciła przedwcześnie. I nie będzie ostatnim – Gregory Paxton był coraz słabszego zdrowia, a po Benjaminie i jego żonach zaczynało być widać wiek. Pomyślała o książce, którą czytała dzieciakom, opowiadającej o nieśmiertelnym, odradzającym się z popiołów feniksie, i uśmiechnęła się smętnie w duchu – w gęstych, czarnych włosach Benjamina lśniło więcej srebrzystych nitek, niż gdy widzieli się ostatnim razem.
– W sumie twoje pociechy i moje rodzeństwo zachowywały się nie najgorzej – stwierdziła, zmieniając temat. – Zawsze mnie zaskakuje, że tak lubią moje czytanie. Mają przecież tyle innych interaktywnych rozrywek.
– To nie to samo, ciociu – odezwała się jedna z dwóch dziewcząt siedzących przy masywnym stole stojącym po przeciwnej stronie olbrzymiego kominka.
Zadziwiająco przypominała Katherine, tyle że była wyższa i lepiej zbudowana. Widząc spojrzenie Honor, podrapała za uszami treecata siedzącego na oparciu fotela.
– Co chcesz przez to powiedzieć, Rachel? – spytała Honor.
– Twoje czytanie to coś szczególnego. Chyba dlatego, że się w to angażujesz – odpowiedziała z namysłem, dobierając słowa, najstarsza córka Protektora. – A dla dzieci jesteś w dodatku kimś legendarnym… wyjątkowym… Pamiętam, że gdy Jeanette i ja byłyśmy młodsze, nie mogłyśmy się doczekać, kiedy cię znów zobaczymy… i Nimitza naturalnie.
Zaczerwieniła się leciutko, a Honor bez trudu wyczuła jej podziw – już nie dziecinny i znacznie słabszy niż kiedyś, ale nadal wyraźny.
Siedzący na jej ramieniu Nimitz napuszył się dumnie i machnął z satysfakcją ogonem, słysząc to potwierdzenie własnej ważności. Część obecnych zachichotała, a Hipper westchnął z rezygnacją i zamknął oczy.
– Ona może mieć rację – dodała Elaine. – Honor podejrzanie szybko zaproponowała dziś, że pomoże pilnować maluchów.
– A poza tym, ciociu – dodała ciszej druga z dziewcząt – naprawdę doskonale czytasz na głos.
Honor uniosła brwi, a Jeanette, zawsze nieśmiała i nieco wstydliwa, zarumieniła się aż po nasadę włosów, ale wyjaśniła:
– Zawsze lubiłam cię słuchać. Każda postać brzmiała indywidualnie… A poza tym książka jest wyzwaniem, bo nikt ci nie pokazuje, jak wyglądają bohaterowie czy miejsca. Musisz to sobie wyobrazić.
– Miło, że nadal tak uważasz – powiedziała po chwili Honor.
Katherine prychnęła zniecierpliwiona.
– Nie tylko ona tak uważa. Prawie wszystkie nianie nieraz mówiły, że byłabyś doskonałą matką, gdybyś przez cały czas nie zajmowała się niszczeniem okrętów i ratowaniem planet.
– Ja?! – Honor wytrzeszczyła na nią oczy.
Katherine pokiwała głową z politowaniem.
– A ty – potwierdziła poważnie. – Sporo o tym zresztą ostatnio rozmawialiśmy. Faith jest jak najbardziej satysfakcjonującym następcą, przynajmniej chwilowo, ale nikt tak naprawdę nie spodziewa się, że nim pozostanie.
– Cat! – Benjamin nie podniósł głosu, ale jego intencje były wyraźnie słyszalne.
– Cicho bądź! – fuknęła Katherine. – Wszyscy omijają ten temat jak śmierdzące jajo, i to od paru lat. A prawda jest taka, że z politycznego punktu widzenia byłoby znacznie lepiej, żeby Honor sprokurowała własnego potomka i następcę.
– Nieprędko się doczekacie – oznajmiła Honor. – Na co jak na co, ale na to na pewno w najbliższym okresie nie będę miała czasu.
– Właśnie o to chodzi, że czas ucieka – Katherine nie ustąpiła. – A ty wybierasz się na kolejną wojnę. Wszyscy chcemy, żebyś z niej cało wróciła, ale…
Zamiast skończyć, wzruszyła wymownie ramionami.
– Jak sama powiedziałaś, Faith jest powszechnie akceptowanym dziedzicem – przypomniała Honor. – Przyznaję, że powinnam myśleć w kategoriach dynastycznych, ale nie jest to dla mnie naturalne i musicie to zrozumieć.
– Skoro już o tym mowa, to jest jeszcze jeden powód, dla którego powinnaś się nad tym zastanowić – odezwał się niespodziewanie Benjamin. – Z prawnego punktu widzenia nie musisz się spieszyć, ale poddano cię prolongowi, więc obojętne, czy jesteś przyzwyczajona do myślenia w kategoriach dynastycznych, jak to ujęłaś, czy nie, musisz zacząć tak myśleć. Załóżmy, że poczekasz jeszcze ze trzydzieści lat standardowych, zanim zdecydujesz się na dziecko. Medycznie nic nie stoi na przeszkodzie. Ale zgodnie z naszym prawem to dziecko w chwili narodzin automatycznie stanie się twoim dziedzicem i następcą, odsuwając Faith, niezależnie od specjalnych ustaleń Konklawe poczynionych, gdy wszyscy byliśmy przekonani o twej śmierci. A Faith przeżyje te trzydzieści lat, uważając się za przyszłą patronkę Harrington, bo niby dlaczego ma myśleć inaczej, skoro przez cały czas będzie twoją oficjalną następczynią. I nagle przez jakiegoś niemowlaka stanie się nikim i cały jej świat się zawali. Wiem, że Faith jest wspaniałym dzieciakiem i kocha cię głęboko, ale przez tysiąc lat istnienia Graysona widzieliśmy rozmaite ewolucje uczuć i naprawdę paskudne sytuacje. Najgorsze wynikały przeważnie z niespełnionych ambicji. A poza tym, nawet gdyby nic podobnego nie nastąpiło, nie uważasz, że byłoby to nie fair wobec Faith? A jeśli w ciągu kilku lat nie będziesz miała dziecka, Faith zostanie wychowana na przyszłą patronkę i będzie się za nią uważać. Tego się nie da uniknąć i musisz o tym pamiętać. Twoja sytuacja była zupełnie inna niż jej.
– Może, ale…
– Nie może, ale na pewno – przerwał jej łagodnie, lecz stanowczo. – Podobnie rzecz się miała z Michaelem i wiem, że przeżył to ciężko. Ciężej niż to okazywał. A on nigdy nie chciał być Protektorem. Natomiast był w dokładnie takiej samej sytuacji jak teraz Faith. Gdy urodził się Bernard Raoul i nagle wypchnął go z kolejki do dziedziczenia, czuł się po prostu zagubiony. Jego życie straciło sens. Dużo go kosztowało zbudowanie nowej tożsamości i ustalenie, co chce dalej robić, skoro nie będzie Protektorem. W zeszłym miesiącu rozmawiałem o tym z Howardem i…
Benjamin nagle urwał i odetchnął głęboko.
– Przepraszam – powiedział po chwili. – Nie chciałem wywierać nieuczciwej presji, po prostu zapomniałem na moment, w jakim jest stanie. Howarda to rzeczywiście martwiło, bo też kocha Faith. Nie aż tak jak ciebie, ale kocha i martwi się, jaka będzie jej reakcja. I myślę, że miał nadzieję zobaczyć twoje dziecko. Ale to już tylko moje przypuszczenie.
– Ja… – zaczęła Honor i urwała, mrugając gwałtownie powiekami, by się nie rozpłakać.
– Nie musimy i nie powinniśmy teraz o tym rozmawiać – powiedział tym samym tonem Benjamin. – Ja nie poruszyłbym tego tematu, ale może Cat miała rację, robiąc to. Teraz już się stało, a ty możesz pomyśleć o tym później. A co się tyczy Howarda, to oczywiste, że cię kocha. Kiedyś powiedział mi, że myśli o tobie jak o swojej córce.
– Będzie mi go bardzo brakowało – powiedziała Honor cicho.
– A pewnie, że będzie. Mnie też, i to chyba bardziej, bo znałem go dosłownie przez całe życie. – Benjamin uśmiechnął się na poły smutno, na poły radośnie. – Był takim przyszywanym wujkiem wzbudzającym równie silną miłość co irytację.
– I którego śmierć zrobi sporą dziurę w Konklawe Patronów – dodała Katherine.
– Rozmawiałam już o jego następcy tak w domenie, jak i w Konklawe. – Honor była wdzięczna za zmianę tematu. – I sądzę, że nie będzie z tym większych problemów.
– A o tym nie powinna pani ze mną rozmawiać, patronko Harrington – przypomniał Benjamin.
– A nie powinnam – zgodziła się Honor. – Co uważam zresztą za jeden z głupszych graysońskich zwyczajów.
– Tworzyliśmy je tak długo, że musiało się znaleźć parę mniej rozsądnych – przyznał Benjamin. – Jako całość, musisz przyznać, sprawdzają się nie najgorzej. A to, że nie wolno ci o tym ze mną rozmawiać, nie znaczy, że moi szpiedzy, zausznicy i agenci nie donieśli mi, kogo masz na myśli. I uważam, że jest to doskonały wybór, który zresztą natychmiast zaaprobuję.
– I pięknie. Skoro skończyliśmy mówić o tym, o czym nie powinniśmy, to może porozmawiamy o czymś, o czym nam wolno? – zaproponowała Katherine.
– Jak na przykład? – spytał uprzejmie małżonek.
Katherine uniosła oczy ku niebu, a raczej ku sufitowi, i jęknęła bezgłośnie.
– Na przykład o tym, co Admiralicja wobec niej planuje – wyjaśniła cierpliwie. – Tak na początek.
– A, o to chodzi – odetchnął i spojrzał ukradkiem na córki.
Obie miały wyraźną ochotę stać się niewidzialne i posłuchać dalszej części rozmowy.
– Zaczynają się sprawy wagi państwowej, moje drogie – uprzedził je poważnie. – Obowiązują więc oficjalne zasady zachowania tajemnicy.
Obie kiwnęły głowami na znak, że rozumieją.
– No dobrze, czego więc właściwie oczekuje od ciebie Admiralicja? – spytał Protektor, przenosząc wzrok na Honor.
– Tak naprawdę to jeszcze nie wiem – odparła, kątem oka zerkając na dziewczęta.
Tak jak Rachel była bardzo podobna do Katherine, tak Jeanette przypominała Elaine mlecznobiałą cerą i błękitnymi oczyma. Na ciąg dalszy zdecydowanie bardziej czekała Rachel, co było zrozumiałe – za mniej niż miesiąc standardowy miała znaleźć się w Akademii na wyspie Saganami. Na Manticore miała dotrzeć na pokładzie Paula Tankersleya wraz z Honor.
– Odkąd wróciłam z Sidemore, sytuacja zmieniała się szybko i strategia Admiralicji też ulegała zmianom nieomalże z dnia na dzień – wyjaśniła Honor. – A w miarę jak wywiad podaje coraz większą liczbę prawdopodobnie posiadanych przez wroga okrętów liniowych, teoretyczny skład Ósmej Floty topnieje w oczach. Wygląda na to, że problemy ze skompletowaniem składu tej floty stały się tradycją.
– A ty narzekasz, że nasze są głupie. – Benjamin nie mógł nie skorzystać z okazji.
– Tej „tradycji” akurat nikt nie chciał i na tym polega różnica – odcięła się Honor. – Kłopot w tym, że po laniu, jakie dostaliśmy na otwarcie, nikt nie zaryzykuje odsłonięcia kluczowych systemów, takich jak Manticore, Grayson czy Trevor Star. A jeśli nie osłabimy stacjonujących w nich sił, Ósma Flota może otrzymać tylko te okręty, które zostaną. W tej chwili prawda wygląda tak, że Ósmej Floty nie ma, a mój sztab jeszcze się nie utworzył.
– Wiem i dlatego zaskoczyło mnie oficjalne ogłoszenie reaktywowania Ósmej Floty. – Benjamin zaprosił ją gestem, by usiadła, i zajął stojący naprzeciwko fotel.
Carson Clinkscales zaś stanął obok fotela Honor.
– Cieszy mnie, że Admiralicja myśli ofensywnie – dodał Benjamin. – Bo po batach, jakie nam spuścił Theisman, bardzo kuszące byłoby przejście wyłącznie do obrony.
– I to dla całej masy ludzi – zgodziła się Honor. – Ale nie dla Hamisha Alexandra i Thomasa Caparellego. Nie da się na szczęście porównać ich do Janacka i jego bandy durniów.
– Za pozwoleniem, milady, ale to prawdopodobnie dlatego, że nie potrzebują instrukcji z rysunkami technicznymi, by skorzystać z toalety – wtrącił Carson.
I instruktażowej holodramy – dodała Honor. – Myślę, że można to założyć z dużym prawdopodobieństwem, ale sądzę też, że niesprawiedliwie oceniamy przy tej okazji Chakrabartiego. Ale nie o to chodzi. Tak się składa, że i sir Thomas, i earl White Haven znajdowali się już w podobnej sytuacji, więc szansa, że spanikują, jest minimalna. I obaj zdają sobie sprawę z konieczności przejęcia inicjatywy, gdy tylko będzie to możliwe. Nie możemy jej pozostawić w rękach kogoś takiego jak Thomas Theisman, bo w ciągu sześciu standardowych miesięcy, a góra roku skończy z nami.
– Jest aż tak źle, milady? – spytał cicho Clinkscales.
– O ile nie gorzej – odparła spokojnie. – Zaczyna wyglądać na to, że pierwotna ocena sił Theismana przedstawiona przez admirał Givens była zaniżona.
– Proszę? – zdumiał się Benjamin.
– Wiem. Wszyscy, ja także, uważaliśmy, że jest zbyt pesymistyczna. Nie wydawało się możliwe, by Republika naprawdę zdołała zbudować bez naszej wiedzy taką flotę. Ale tak się stało. Wszyscy automatycznie braliśmy pod uwagę czas i możliwości, jakimi dysponowali od chwili, w której Theisman zastrzelił Saint-Justa.
– Przecież wcześniej nie mogli zbudować nowych typów okrętów. Gdyby mogli, Hamish natknąłby się na nie wcześniej, podczas operacji Buttercup! – sprzeciwił się Benjamin.
– Nie mogli i nie zbudowali – zgodziła się Honor. – Ale z wiadomości, którą od niego ostatnio otrzymałam, wynika, że Pat dokopała się do pewnych informacji, które wywiad zdobył jeszcze wówczas, gdy ona była jego szefową, a których wówczas jej analitycy nie potrafili wyjaśnić. Nie znam szczegółów, ale wygląda na to, że jeszcze przed śmiercią Saint-Justa Ludowa Marynarka zaczęła gromadzić duże ilości komponentów i urządzeń do budowy okrętów liniowych, oprócz tego co było potrzebne dla tych rzeczywiście konstruowanych.
– Duże, czyli jakie? – spytał Benjamin.
– Nie znam danych ani analiz. – Honor wzruszyła ramionami. – Ale sądząc z tonu tej wiadomości, wystarczające do zbudowania nie kilkunastu, ale co najmniej kilkudziesięciu jednostek. Będę to wiedziała, gdy wrócę na Manticore.
– A jeśli tak jest rzeczywiście i admirał Givens tym razem ma rację, milady? – spytał Clinkscales.
– To wróg ma bardzo poważną przewagę liczebną. I będzie miał większą, nim sytuacja zacznie się poprawiać. Pytanie, czy ta przewaga ilościowa wystarczy, by wyrównać naszą przewagę jakościową. A biorąc pod uwagę, jakich dowódców ma obecnie Marynarka Republiki, jest to naprawdę istotne pytanie.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
