Magia i krew ebook

NORAROBERTS

MAGIA I KREW

Przełożyła

Xenia Wiśniewska

Prószyński i S-ka

Tytuł oryginałuTHE HOLLOWBOOK TWO OF THE SIGN OF SEVEN TRILOGY

Copyright © 2008 by Nora RobertsAll rights reserved

Fotografia na okładceFlash Press Media/Stone/Getty Images

Opracowanie graficzne i projekt okładkiSylwia Grządzka, Jacek Szewczyk

Redaktor seriiRenata Smolińska

RedakcjaEwa Witan

Redakcja technicznaElżbieta Urbańska

Korekta

Mariola Będkowska

Łamanie

Ewa Wójcik

ISBN 978-83-89325-72-3

Warszawa 2009

WydawcaPrószyński Media Sp. z o.o.02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7www.proszynski.pl

Druk i oprawaDrukarnia Naukowo-TechnicznaOddział Polskiej Agencji Prasowej SA03-828 Warszawa, ul. Mińska 65

Pamięci moich rodziców

Nie gaś płomienia domowego ogniska.

Lena Guilbert Ford

Naturalna wędrówka ludzkiego umysłu prowadzinie od przyjemności do przyjemności,lecz od nadziei do nadziei.

Samuel Johnson

PROLOG

Hawkins Hollow

Lipiec 1994

W piękny letni poranek w basenie Bestlerów utonął mały pudel. Na początku Lynne Bestler, która wymknęła się, żeby w spokoju popływać, zanim wstaną dzieci, pomyślała, że to martwa wiewiórka. Co i tak byłoby wystarczająco okropne. Jednak kiedy zmusiła się, żeby wyłowić siecią skłębioną kulę futra, rozpoznała ukochanego Marcella sąsiadki.

Wiewiórki na ogół nie noszą obroży wysadzanych cyrkoniami.

Wrzaski Lynne i plusk, kiedy rzuciła sieć i nieszczęsnego psa, wywołały z domu jej męża ubranego w same bokserki. Szloch matki i przekleństwa ojca, który wskoczył do wody, żeby złapać sieć i przyholować psa do brzegu, obudziły bliźniaczki. Stały teraz w identycznych koszulkach z rysunkiem My Little Pony i darły się wniebogłosy. W kilka sekund histeria Bestlerów sprowadziła do płotów sąsiadów, akurat w chwili gdy pan domu wychodził z utopionym psem z basenu. Jak wielu mężczyzn Bestler miał słabość do starej bielizny i ciężar wody okazał się zbyt duży dla znoszonego materiału.

Tak to Bestler wyszedł z wody z martwym psem i bez bokserek.

Piękny, letni poranek w małym miasteczku Hawkins Hollow rozpoczął się od szoku, smutku, farsy i dramatu.

Fox dowiedział się o przedwczesnej śmierci Marcella, kiedy wpadł do Spiżarni Ma po małą butelkę coli i dwa paczkowane kabanosy.

Akurat zrobił sobie którą przerwę w pracy - razem z ojcem odnawiali kuchnię na Main Street. Pani Larson zażyczyła sobie nowych blatów i drzwi do szafek, chciała zmienić podłogę i kolor ścian. Nazywała to „odświeżeniem”, a dla Foxa był to sposób na zarobienie wystarczającej ilości pieniędzy, żeby móc zabrać Allyson Brendon na pizzę i do kina w sobotni wieczór. Miał nadzieję zachęcić w ten sposób dziewczynę do wskoczenia na tylne siedzenie jego starego volkswagena.

Praca z tatą mu nie przeszkadzała. Miał ogromną nadzieję, że nie spędzi reszty życia, machając młotkiem i tnąc drewno piłą mechaniczną, ale na razie nie miał nic przeciwko temu. Ojciec stanowił wesołe towarzystwo, a praca zwalniała Foxa od obowiązków w ogrodzie i przy zwierzętach na ich małej, rodzinnej farmie. Poza tym zapewniała łatwy dostęp do coli i paczkowanych kabanosów - dwóch produktów, których nigdy, przenigdy nie mógłby znaleźć w domu O’Dellów.

Tam rządziła jego matka.

Fox usłyszał o psie od Susan Keefaffer, kiedy ta podliczała jego zakupy. Kilkoro mieszkańców miasteczka, którzy nie mieli nic lepszego do roboty w lipcowe popołudnie, siedziało przy barze nad kawą i plotkowało.

Nie znał Marcella, ale lubił zwierzęta, więc poczuł ukłucie żalu na myśl o nieszczęsnym pudlu. Choć smutek złagodził nieco obraz pana Bestlera - jego Fox znał - stojącego nad basenem „nago jak go Pan Bóg stworzył” - według słów Susan Keefaffer.

Fox poczuł żal na myśl o biednym psie, utopionym w basenie, ale nie połączył tego wydarzenia - jeszcze nie wtedy - z koszmarem, który on i jego dwaj najlepsi przyjaciele przeżyli siedem lat wcześniej.

Poprzedniej nocy śniły mu się krew i ogień, glosy zawodzące w językach, których nie rozumiał. Ale przecież oglądał z Calem i Gagiem na wideo „Noc żywych trupów” i „Teksańską masakrę piłą mechaniczną”.

Nie połączył martwego francuskiego pudla ani ze snem, ani z koszmarem, który trawił Hawkins Hollow przez tydzień po dziesiątych urodzinach Foxa. Po nocy, którą on, Cal i Gage spędzili przy Kamieniu Pogan w Hawkins Wood, kiedy wszystko zmieniło się dla nich trzech i dla całego miasta.

Za kilka tygodni wszyscy trzej kończyli siedemnaście lat i Fox myślał głównie o tym. W tym roku Baltimore miało cholernie dużą szansę na mistrzostwo i to także zaprzątało mu głowę. Po wakacjach pójdzie do ostatniej klasy liceum, więc wreszcie znajdzie się u szczytu łańcucha pokarmowego i zacznie myśleć nad wyborem college’u.

Myśli siedemnastolatka różniły się diametralnie od tego, co zaprzątało umysł dziesięciolatka. Wliczając w to ominięcie trzeciej i dotarcie do ostatniej bazy z Allyson Brendon.

Dlatego, gdy tak szedł po ulicy - szczupły chłopak z gęstymi, brązowymi włosami związanymi w krótki kucyk i złotobrązowymi oczami osłoniętymi ciemnymi okularami - nie widział w tym dniu nic szczególnego.

Miasteczko wyglądało tak, jak zawsze. Schludne, trochę staroświeckie, ze starymi domkami z kamienia, malowanymi gankami i wysokimi krawężnikami. Fox zerknął przez ramię na kręgielnię, największy budynek w mieście, w której pracowali Cal i Gage.

Pomyślał, że jak skończą z ojcem, to wpadnie do nich, zobaczy, co słychać.

Przeszedł przez ulicę do domu Larsonów i wszedł do wnętrza wypełnionego łagodnym, bluesowym głosem Bonnie Raitt. Ojciec wtórował jej czystym barytonem, sprawdzając wysokość szafek, które pani Larson chciała mieć zamontowane w kuchennej spiżarce. Pomimo że okna i tylne drzwi stały otworem, kuchnia wciąż pachniała piłowanym drewnem, potem i klejem, którym rano przytwierdzali blaty.

Ojciec pracował w dżinsach i koszulce z napisem „Daj szansę pokojowi”. Włosy miał o kilka centymetrów dłuższe niż Fox, związane pod niebieską bandaną w koński ogon. Zgolił brodę i wąsy, które nosił, odkąd syn mógł sięgnąć pamięcią, i chłopak wciąż nie mógł się przyzwyczaić do widoku twarzy taty - a właściwie do faktu, że tak bardzo był do niego podobny.

- Na Lauren Lane pies utonął w basenie - powiedział Fox, kiedy Brian przerwał pracę i się odwrócił.

- Cholera, szkoda zwierzaka. Wiadomo, jak to się stało?

- Właściwie nie. To był taki mały pudel, więc myślą, że wpadł do wody i potem nie mógł wyjść.

- Dziwne, że nikt nie słyszał, jak szczeka. Okropna śmierć. - Brian odłożył narzędzia i uśmiechnął się do syna. - Daj mi jednego z tych kabanosów.

- Jakich kabanosów?

- Tych, które masz w tylnej kieszeni. Nie niesiesz siatki i nie było cię zbyt krótko, żebyś zdążył skoczyć do cukierni. Założę się, że chowasz kabanosy. Dasz mi jednego i twoja matka nigdy się nie dowie, że jedliśmy chemikalia i mięso. To się nazywa szantaż, mój synu.

Fox parsknął i wyjął smakołyki. Właśnie dlatego kupił dwa. Ojciec i syn odwinęli po kabanosie, ugryźli spory kęs i żuli w idealnej harmonii.

- Ten blat wygląda dobrze, tato.

- Tak, to prawda. - Brian przesunął dłonią po gładkiej, kremowej powierzchni. - Pani Larson nie bardzo umie dobrać kolory, ale robota jest dobra. Nie wiem, kto będzie moim pomocnikiem, kiedy ty pójdziesz do college’u.

- Ridge jest następny w kolejce - powiedział Fox, myśląc o młodszym bracie.

- Ridge nie zapamiętałby wymiarów nawet przez dwie minuty i pewnie śniąc na jawie, uciąłby sobie piłą palec. Nie. - Brian uśmiechnął się, wzruszył ramionami. - Ta robota nie jest dla Ridge’a, ani dla ciebie, jeśli już o tym mówimy. Ani dla twoich sióstr. Chyba będę musiał zatrudnić jakiegoś chłopaka, jeśli znajdę takiego, który chce pracować z drewnem.

- Nigdy nie mówiłem, że nie chcę. - Nie na głos.

Ojciec popatrzył na niego tak, jakby widział znacznie więcej, niż Fox chciał pokazać.

- Masz dobre oko i sprawne ręce. Dasz sobie radę we własnym domu, jak już go będziesz miał, ale nie przypniesz pasa z narzędziami, żeby zarabiać na życie. A na razie, zanim wymyślisz, co naprawdę chcesz robić w życiu, wynieś te ścinki do kontenera na śmieci.

- Już się robi. - Fox zebrał ścinki i śmieci i ruszył z nimi przez wąski trawnik z tylu domu do kontenera, który Larsonowie zamówili na czas remontu.

Popatrzył na ogród sąsiadów, gdzie z hałasem bawiły się dzieci. I wszystko, co niósł w rękach, rąbnęło z hukiem o ziemię, gdy nagle cały zesztywniał.

Mali chłopcy bawili się ciężarówkami, łopatkami i kubełkami w jasnoniebieskiej piaskownicy. Ale nie było w niej piasku. Krew pokrywała nagie ramiona dzieci, popychające w błocie swoje samochody. Fox zatoczył się do tyłu, malcy wciąż warczeli jak auta, a krew spływała z jasnoniebieskich ścianek piaskownicy i kapała na zieloną trawę.

Na oddzielającym ogrody płocie, gdzie już prawie kwitły hortensje, przykucnął chłopiec, który nie był chłopcem. Fox zaczął się cofać w stronę drzwi kuchennych, a on obnażył zęby w uśmiechu.

- Tato! Tato!

Słysząc pełen śmiertelnego przerażenia głos syna, Brian wypad! na zewnątrz.

- Co? Co się stalo?

- Ty nie widzisz? - Ale już kiedy to mówił, gdy pokazywał ojcu, gdzieś głęboko w środku wiedział. To nie była prawda.

- Czego? - Brian mocno schwycił syna za ramiona. - Co widzisz?

Chłopiec, który nie był chłopcem, tańczył na szczycie cienkiego płotu, a pod nim strzelały płomienie, paląc hortensje na popiół.

- Muszę iść. Muszę spotkać się z Calem i Gagiem. Natychmiast, tato. Muszę...

- Idź. - Brian puścił go i odsunął się. Nie zadawał żadnych pytań. - Idź.

Fox przeleciał przez dom jak strzała i popędził ulicą do kręgielni. Miasto już nie wydawało mu się takie samo. Oczami wyobraźni widział je takim, jak wyglądało w tym potwornym tygodniu w lipcu, siedem lat temu.

Ogień i krew, przypomniał sobie, myśląc o swoim śnie.

Wpadł do kręgielni, gdzie aż roiło się od popołudniowych graczy. Huk kul i stukot kręgli dudniły mu w głowie, gdy biegł prosto do głównej recepcji, w której zobaczył Cala.

- Gdzie jest Gage? - zawołał.

- Jezu, co ci się stało?

- Gdzie Gage? - powtórzył Fox i rozbawione oczy Cala nabrały powagi.

- Przy grach wideo. On... już idzie.

Na nerwowy sygnał Foxa Gage powoli podszedł do przyjaciół.

- Witam miłe panie. Co... - Krzywy uśmiech zamarł mu na ustach, gdy zobaczył wyraz twarzy Foxa. - Co się stało?

- Wrócił - powiedział Fox. - On wrócił.

1

Hawkins Hollow

Marzec 2008

Fox pamiętał wiele szczegółów z tamtego dnia, dawno temu, w lipcu. Dziurę na lewym kolanie w levisach ojca, zapach kawy i cebuli w Spiżarni Ma, szelest sreberka, kiedy rozpakowywali z ojcem kabanosy w kuchni pani Larson.

Jednak najlepiej pamiętał - nawet wyraźniej niż szok i strach wywołany tym, co zobaczył w ogrodzie - że ojciec mu uwierzył.

Tak jak uwierzył mu rankiem w dniu dziesiątych urodzin, kiedy Fox wrócił z Gagiem do domu i obaj brudni, wyczerpani i przerażeni opowiedzieli historię, w którą nie uwierzyłby żaden dorosły.

Ojciec się martwił, przypomniał sobie teraz Fox. Wciąż pamiętał, jak rodzice patrzyli na siebie, kiedy opowiadał im o czymś czarnym, silnym i złym, co ukazało się na polanie, na której stał Kamień Pogan.

Nie złożyli jego historii na karb wybujałej wyobraźni, nawet nie skrzyczeli go za kłamstwo, że będzie spal u Cala, podczas gdy tak naprawdę wybrał się z przyjaciółmi do lasu, by tam spędzić noc ich wspólnych dziesiątych urodzin.

Zamiast tego słuchali. Tak, jak rodzice Cala, którzy przyjechali wkrótce potem.

Fox zerknął na cienką bliznę biegnącą w poprzek nadgarstka. Ten znak, który zrobili scyzorykiem Cala prawie dwadzieścia lat temu, żeby wszyscy trzej stali się braćmi krwi, był jedyną blizną na jego ciele. Przed tamtą nocą, przed rytuałem miał inne - jaki normalny chłopiec ich nie ma? - jednak wszystkie oprócz tej zniknęły, a rany zaczęły goić się same, nie pozostawiając śladu.

To ta blizna, wymieszana krew, uwolniła demona uwięzionego setki lat wcześniej, który od tamtej pory przez siedem nocy rujnował Hawkins Hollow.

Myśleli, że go pokonali, trzej dziesięcioletni chłopcy walczący ze ziem, które zaatakowało całe miasto. Ale on wróci! siedem lat później i znowu na siedem nocy rozpętał piekło. A potem jeszcze raz, kiedy skończyli dwadzieścia cztery lata.

Tego lata znów powróci. Już dawał sygnały swojej obecności.

Jednak obecnie wszystko się zmieniło. Byli lepiej przygotowani, więcej wiedzieli. I tym razem nie byli sami, mają przy sobie trzy młode kobiety, które przyjechały do Hollow i były spadkobierczyniami demona, tak jak Fox, Cal i Gage pochodzili od siły, która go uwięziła.

Nie są już dziećmi, pomyślał Fox, parkując przed domem na Main Street, gdzie mieściło się jego biuro i mieszkanie. I jeśli można wnioskować z tego, czego udało się im dokonać kilka tygodni temu przy Kamieniu Pogan, demona, który kiedyś nazywał siebie Lazarus Twisse, czeka kilka przykrych niespodzianek.

Fox wziął aktówkę i ruszył do drzwi. Musiał się dobrze napocić i nażonglować finansami, żeby kupić ten stary, kamienny dom. Kilka pierwszych lat było chudych - do diabla, morderczych, ale warto było się katować i żyć na maśle orzechowym i galaretce, bo teraz każdy centymetr domu należał do Foxa - i do National Bank w Hollow.

Tabliczka przy drzwiach głosiła „Fox O’Dell, adwokat”. Fox wciąż sam był zaskoczony tym, że wybrał właśnie prawo - i w dodatku otworzył biuro w małym miasteczku.

Chociaż chyba nie powinien się dziwić. W prawie nie chodziło tylko o dobro i zło, ale też o wszystkie niuanse między nimi. Lubił decydować, który niuans sprawdzi się najlepiej w danej sytuacji.

Wszedł do środka i drgnął na widok Layli Darnell, jednej z ich małej szóstki, siedzącej za biurkiem sekretarki. Przez chwilę nie mógł zebrać myśli, jak zwykle kiedy widział ją niespodziewanie.

- Umm... - powiedział.

- Cześć. - Uśmiechnęła się z rezerwą. - Wróciłeś wcześniej.

Naprawdę? Nie pamiętał. Jak miał zebrać myśli przy tej seksownej brunetce o syrenich, zielonych oczach, siedzącej w sekretariacie na miejscu podstarzałej pani Hawbaker?

- Ja... my... wygraliśmy. Przysięgli naradzali się niecałą godzinę.

- To świetnie. - Uśmiech Layli rozjaśnił się o kilka watów. - Gratuluję. To ta sprawa o uszkodzenie ciała? Wypadek samochodowy państwa Pullman?

- Tak. - Przełoży! aktówkę do drugiej ręki, wciąż stojąc w najdalszym kącie przypominającego salonik sekretariatu. - Gdzie pani H.?

- U dentysty. Wpisała to do twojego kalendarza.

Oczywiście, że wpisała.

- Dobrze. Będę u siebie w gabinecie.

- Dzwoniła Shelley Kholer Dwa razy. Postanowiła oskarżyć siostrę o kradzież uczuć i o... poczekaj. - Wzięła notes. - O bycie ohydną, żałosna dziwą - naprawdę tak powiedziała, Za drugim razem chciała wiedzieć, czy w ramach podziału majątku jej kłamliwy, oślizgły wkrótce-ex-mąż odda jej swoje punkty w jakimś internetowym konkursie NASCAR1, bo to ona wybrała kierowców temu palantowi. Oprócz palanta nie rozumiem ani słowa.

- Aha. Cóż, interesujące. Zadzwonię do niej.

- Potem się rozpłakała.

- Cholera. - Fox wciąż miał słabość do zwierząt, taką samą jak do nieszczęśliwych kobiet. - Już do niej dzwonię.

- Nie, lepiej poczekaj z godzinę. - Layla zerknęła na zegarek. - W tej chwili jest na terapii u fryzjera. Farbuje się na rudo. Chyba nie może zaskarżyć swojej ohydnej, żałosnej siostry o kradzież uczuć, prawda?

- Może ją oskarżyć o absolutnie wszystko, ale wybiję jej to z głowy. Mogłabyś przypomnieć mi za godzinę, żebym do niej zadzwonił? Radzisz tu sobie? - dodał. - Czegoś ci potrzeba?

- Wszystko w porządku. Alice... pani Hawbaker jest dobrą nauczycielką. I bardzo o ciebie dba. Gdyby nie sądziła, że jestem gotowa na solowy występ, to by mnie tu nie zostawiła. Poza tym jako przyszła kierowniczka biura to ja powinnam pytać ciebie, czego ci potrzeba.

Foxowi potrzebna by była kierowniczka biura, na której widok krew nie wrzała mu w żyłach, ale na to było już za późno.

- Ja też niczego nie potrzebuję. Będę... - Wskazał w stronę swojego gabinetu i poszedł.

Miał ochotę zamknąć zasuwane drzwi, ale wydało mu się to niegrzeczne. Zasuwał je tylko wtedy, gdy miał klienta, któremu zależało na prywatności.

Nigdy tak naprawdę nie czuł się dobrze w garniturze, więc zdjął marynarkę i rzucił ją na uśmiechniętą świnię, która służyła za wieszak. Z westchnieniem ulgi rozwiązał krawat i przewiesił go przez uszczęśliwioną krowę. Zostały jeszcze koza, kurczak i kaczka, wszystkie wyrzeźbione przez ojca Foxa, który twierdził, że żadne biuro prawnika nie może być nudne, jeśli mieszka w nim stado szalonych zwierząt z drewna.

Na razie, pomyślał Fox, ojciec miał rację.

Dokładnie takiego biura potrzebował, raczej części domu niż budynku, z widokiem na sąsiadów, a nie na miejskie ulice. Na pólkach stały prawnicze książki i przedmioty, których najczęściej potrzebował, ale tu i ówdzie widać było osobiste pamiątki Foxa. Piłka bejsbolowa podpisana przez jedynego i niezapomnianego Cala Ripkena, witrażowy kalejdoskop, który zrobiła dla Foxa matka, fotografie w ramkach, mały model Millennium Falcon2pieczołowicie zbudowany przez niego samego, kiedy miał dwanaście lat.

A na poczesnym miejscu stal wielki, szklany słój pełen jednodolarowych banknotów - jeden wrzucany za każdym razem, gdy Fox się zapomniał i powiedział „kurwa” w biurze. Zarządzenie pani Hawbaker.

Wyjął z małej lodówki puszkę coli, zastanawiając się, co, do diabła, zrobi, kiedy pani Hawbaker wyjedzie do Minneapolis, a on będzie musiał radzić sobie z piękną Laylą, nie tylko jaką członkinią drużyny pogromców demonów, ale też przez pięć dni w tygodniu we własnym biurze.

- Fox?

- Tak? - Odwrócił się od okna i znowu ją zobaczył. - Słucham? Coś się stało?

- Nie. Cóż, poza grasującym Wielkim Demonem to nic. Przez najbliższe dwie godziny nie masz żadnych spotkań i skoro nie ma Alice, pomyślałam, że moglibyśmy o tym pomówić. Wiem, że masz sporo pracy, ale...

- Nie ma sprawy. - Może Wielki Demon odwróci jego uwagę od cudnych zielonych oczu i miękkich, połyskujących różowych ust. - Chcesz colę?

- Nie, dziękuję. Wiesz, ile kalorii jest w takiej puszce?

- Jest tego warta. Usiądź, proszę.

- Jestem zbyt niespokojna, żeby siedzieć. - Przechadzała się po biurze, pocierając dłonie. - Po każdym spokojnym dniu robię się coraz bardziej nerwowa, co jest głupie, bo powinnam odczuwać ulgę. Ale od naszej wizyty przy Kamieniu Pogan nic się nie wydarzyło, absolutnie nic.

- Odkąd rzucaliśmy patyki i naprawdę ostre słowa w demona z piekieł.

- Tak, a Gage do niego strzelał. A Cal... - Zatrzymała się i popatrzyła na Foxa. - Wciąż drżę na wspomnienie, jak Cal ruszył prosto na tę czarną masę i wbił w nią nóż. A teraz nic, choć minęły już prawie dwa tygodnie. Przedtem widywaliśmy go niemal codziennie, śniliśmy o nim, czuliśmy go.

- Zraniliśmy go - przypomniał jej Fox. - Uciekł tam, gdzie demony wylizują swoje rany.

- Cybil nazywa ten stan uśpieniem i uważa, że następnym razem on uderzy jeszcze mocniej. Codziennie całymi godzinami szuka informacji, a Quinn pisze. To ich zawód i robiły to już wcześniej. Ja jestem nowicjuszką, ale widzę, że one do niczego nie dochodzą. - Przeczesała palcami ciemne włosy i potrząsnęła głową, a seksowne, wystrzępione kosmyki zatańczyły wokół jej twarzy. - Chcę powiedzieć, że... Kilka tygodni temu Cybil myślała, że jest już bardzo blisko znalezienia miejsca, do którego udała się Ann Hawkins, żeby urodzić.

Jego przodkowie, pomyślał Fox. Giles Dent, Ann Hawkins i synowie, których razem mieli.

- I okazało się, że to fałszywy trop. Wiem. Wszyscy o tym rozmawialiśmy.

- Ale ja myślę... czuję, że to jeden z kluczy. To wasi przodkowie, twoi, Cala i Gage’a. Miejsce, w którym się urodzili, może mieć znaczenie, tym większe, że gdzieś musi być więcej pamiętników Ann oprócz tych, które mamy. Mogła w nich pisać o ojcu swoich synów. O Gilesie Dencie. Kim on był, Fox? Człowiekiem, czarnoksiężnikiem, dobrym demonem, jeśli takie istnieją? W jaki sposób więził siłę, która nazwała siebie Lazarus Twisse, od tamtej nocy w tysiąc sześćset pięćdziesiątym drugim aż do nocy, gdy wy trzej...

- Ją uwolniliśmy - dokończył Fox, a Layla znowu potrząsnęła głową.

- Zgodziliśmy się, że widać tak miało być. To była część planu Denta lub jego czarów. Ale nie wiemy nic więcej niż dwa tygodnie temu. Utknęliśmy w martwym punkcie.

- Może nie tylko Twisse musi odzyskać siły. Zraniliśmy go - powtórzył. - Nigdy wcześniej nie byliśmy w stanie tego zrobić. Przestraszyliśmy go. - Na to wspomnienie jego złotobrązowe oczy zalśniły z satysfakcją. - Co siedem lat mogliśmy tylko starać się chronić ludzi, a potem sprzątać bałagan. Teraz przekonaliśmy się, że możemy go zranić.

- To za mało.

- Tak, wiem. - Fox musiał przyznać, że jeśli utknęli, to po części z jego winy. Wycofał się. Znajdywał wymówki, żeby nie kazać Layli ćwiczyć daru - takiego samego jak jego - który został jej przekazany.

- O czym teraz myślę?

Zamrugała.

- Słucham?

- O czym myślę? - powtórzył i zaczął w myślach recytować alfabet.

- Mówiłam ci już, że nie umiem czytać w myślach i nie chcę...

- A ja ci powiedziałem, że to nie jest dokładnie czytanie w myślach. - Opart się o stare biurko i popatrzy! Layli w oczy. Jego gęste, ciemne włosy falowaty wokół twarzy o ostrych rysach i opadały na kołnierzyk konserwatywnej niebieskiej koszuli. - Potrafisz odbierać w głowie wrażenia, sens, nawet obrazy. Spróbuj jeszcze raz.

- Mam dobry instynkt, a to nie to samo co...

- Bzdury. Boisz się tego daru, bo pochodzi od demona i czyni cię inną niż...

- Ludzie?

- Nie. Po prostu inną. - Rozumiał, co czuła. On też miał w sobie coś innego, co czasami trudniej było znieść niż garnitur i krawat. Ale według Foxa trudne sytuacje są nieodłączną częścią życia. - To bez znaczenia, skąd się wziął twój dar, Layla. Masz to, co masz, i jesteś tym, kim jesteś, z jakiegoś powodu.

- Łatwo ci mówić, skoro ty pochodzisz od jasnego, lśniącego światła, a ja miałam praprzodka demona, który zgwałcił jakąś biedną szesnastolatkę.

- Myśląc w ten sposób, dajesz mu przewagę. Spróbuj jeszcze raz - nalegał Fox i tym razem złapał ją za rękę.

- Ja nie... przestań mnie naciskać - mruknęła i przycisnęła wolną dłoń do czoła.

Fox wiedział, jaki to szok, kiedy coś znienacka pojawiało się w głowie. Ale nic nie mógł na to poradzić.

- O czym myślę?

- Nie wiem. Widzę w głowie tylko mnóstwo liter.

- Dokładnie tak. - Uśmiechnął się z aprobatą. - Ponieważ myślałem o mnóstwie liter. Nie możesz wrócić. - Teraz już mówił łagodnie. - I nie zrobiłabyś tego, nawet gdybyś mogła. Nie potrafiłabyś po prostu się spakować, wrócić do Nowego Jorku i błagać szefową, żeby dała ci znowu pracę.

Layla zarumieniła się i wyrwała dłoń.

- Nie chcę, żebyś wścibiał nos w moje myśli i uczucia.

- Masz rację. Zwykle tego nie robię. Ale Layla, jeśli nie możesz albo nie chcesz mi zaufać, oboje na nic się nie przydamy. Cal i Quinn widują to, co stało się kiedyś, Gage i Cybil to, co się stanie lub może się stać. Do nas więc należy teraźniejszość, do ciebie i do mnie. A ta teraźniejszość jest cholernie ważna. Powiedziałaś, że utknęliśmy w martwym punkcie. W takim razie zróbmy krok do przodu.

- Tobie łatwiej to zaakceptować, bo żyjesz z tym... - wskazała palcem na głowę - od dwudziestu lat.

- A ty nie? - odparł. - Bardziej prawdopodobne, że ty masz ten dar od urodzenia.

- Bo na moim drzewie genealogicznym siedzi demon?

- Tak. To potwierdzony fakt. Od ciebie zależy, co z tym zrobisz. Użyłaś swojego daru dwa tygodnie temu, kiedy szliśmy do Kamienia Pogan. Takiego dokonałaś wyboru. Mówiłem ci już, Layla, musisz się zadeklarować.

- Zadeklarowałam się. Przez to wszystko straciłam pracę. Podnajęłam mieszkanie, bo nie wracam do Nowego Jorku, dopóki to się nie skończy. Pracuję tutaj, żeby zapłacić rachunki, a kiedy nie jestem w kancelarii, razem z Cybil i Quinn sprawdzam, badam, układam teorie i szukam odpowiedzi.

- I jesteś sfrustrowana, bo nie znalazłaś rozwiązania. Deklaracja to więcej niż poświęcenie czasu. I nie muszę czytać w myślach, żeby wiedzieć, jak wkurza cię to, co mówię.

- Ja też byłam na tej polanie, Fox. Też go widziałam.

- To prawda. Dlaczego stawienie czoła demonowi było dla ciebie łatwiejsze niż konfrontacja z tym, co masz w sobie? To narzędzie, Layla. Jeśli pozwolisz narzędziom stępić się i pokryć rdzą, nie będą działały. Jeśli nie weźmiesz ich do ręki i nie zaczniesz używać, zapomnisz, jak to się robi.

- Możesz wyrządzić wiele szkód, jeśli to narzędzie jest ostre i lśniące, a ty nie wiesz, co, do diabła, masz z nim zrobić.

- Pomogę ci. - Wyciągnął dłoń.

Zawahała się. W recepcji zadzwonił telefon i cofnęła się.

- Zostaw - polecił. - Zadzwonią jeszcze raz.

Ale Layla potrząsnęła głową i wybiegła.

- Nie zapomnij zadzwonić do Shelley.

Świetnie mi poszło, pomyślał zdegustowany Fox. Otworzył teczkę i wyjął akta sprawy o uszkodzenie ciała, którą właśnie wygrał. Jedna wygrana, jedna przegrana, uznał.

Pomyślał, że Layla pewnie sobie tego życzy i przez resztę popołudnia nie wchodził jej w drogę. Polecenie znalezienia akt przekazał jej wewnętrzną pocztą mejlową, tak jak prośbę o przygotowanie i wysłanie jednego rachunku, zapłacenie drugiego. Sam również telefonował, zamiast prosić ją, żeby go połączyła. I tak zawsze uważał, że łączenie przez sekretarkę to głupota.

Potrafił używać cholernego telefonu.

Udało mu się uspokoić Shelley, nadgonić papierkową robotę i wygrać partię szachów w internecie. Już miał wysłać Layli mejl, żeby skończyła na dzisiaj i poszła do domu, kiedy zdał sobie sprawę, że to już nie byłoby utrzymanie pokoju, tylko czysty unik.

Gdy wszedł do sekretariatu, za biurkiem siedziała pani Hawbaker.

- Nie wiedziałem, że pani wróciła - powiedział.

- Już jakiś czas temu. Właśnie skończyłam poprawiać dokumenty, które Layla dla ciebie przygotowała. Podpisz, proszę, te listy.

- Dobrze. - Wziął od niej długopis, podpisał. - A gdzie ona jest? Layla?

- Już poszła. Dobrze sobie radziła sama.

Rozumiejąc, że to nie tylko opinia, lecz także pytanie, Fox pokiwał głową.

Energiczna jak zawsze pani Hawbaker złożyła listy, które podpisał.

Pani Hawbaker wycelowała w Foxa palec i zmrużyła oczy.

To prawda i Fox czuł jej smutek i lęk. Dodawanie jej swojego nic jej nie pomoże.

To wywołało uśmiech na jej twarzy.

- Dobrze. - Ale zatrzyma! się w drzwiach i obejrzał na nią. Jej śnieżnobiałe włosy były idealnie ułożone, granatowy kostium nieskazitelny. - Pani H.? Już za panią tęsknię.

Zamknął drzwi i ruszył brukowanym chodnikiem, wbiwszy ręce w kieszenie. Usłyszał trąbienie, obejrzał się i pomachał do przejeżdżającego Denny’ego Mosera, którego rodzina miała sklep żelazny w mieście. Denny był mistrzem w obronie trzeciej bazy w drużynie Kozłów z Hawkins Hollow w liceum.

A podczas ostatniej siódemki chciał zatłuc Foxa na śmierć kluczem francuskim.

To znowu się stanie, pomyślał Fox. Za kilka miesięcy, jeśli go nie powstrzymają. Denny miał teraz żonę i dziecko - i może tym razem, w tym tygodniu w lipcu, będzie gonił z kluczem za żoną lub małą córeczką. Albo jego żona, była cheerleaderka, a obecnie szefowa agencji opiekunek, poderżnie mężowi gardło, gdy ten będzie spał.

Fox szedł brukowanym, szerokim chodnikiem w ten marcowy, wietrzny wieczór i wiedział, że nie może pozwolić, żeby to się powtórzyło.

Cal jest jeszcze pewnie w kręgielni, pomyślał.

Pójdzie tam, wypije piwo, może zje wczesną kolację. I może we dwóch dadzą radę wymyślić, co dalej robić.

Wszedł na plac i zobaczył po drugiej stronie ulicy Laylę wychodzącą ze Spiżarni Ma z plastikową torbą w ręku. Zawahała się, gdy go zauważyła, i Fox poczuł, jak ogarnia go złość. Pomachała mu bez entuzjazmu i oboje podeszli do świateł po dwóch stronach ulicy.

Może to była złość, a może frustracja, bo Fox nie mógł się zdecydować, czy powinien zrobić to, co wydawało się naturalne, czyli poczekać na swoim rogu, aż Layla przejdzie przez skrzyżowanie, i z nią porozmawiać. Czy raczej to, co - jak czul nawet z tej odległości - ona by wołała, czyli po prostu dalej iść w swoją stronę, żeby się nie spotkali. Tak czy inaczej byl już prawie na rogu, kiedy poczuł strach - nagły i porażający. Zatrzymał się i popatrzył w górę.

Na drutach elektrycznego napięcia rozwieszonych nad Main i Locust siedziały kruki.

Dziesiątki kruków, stłoczonych w absolutnym bezruchu na cienkim drucie. Siedziały skulone, ze złożonymi skrzydłami i - Fox wiedział - obserwowały. Spojrzał na drugą stronę ulicy i zobaczył, że Layla też je dostrzegła, albo wyczuwając ich obecność, albo podążając za jego spojrzeniem.

Nie rzucił się do przodu, choć miał na to ogromną ochotę, lecz przeszedł szybkim krokiem przez ulicę do Layli, która stała, ściskając mocno plastikową torbę.

Przerwał, słysząc za sobą ruch, tylko cichy trzepot skrzydeł. A w oczach dziewczyny, teraz ogromnych, zobaczył, że jest za późno.

Łopot skrzydeł był jak tornado prędkości i dźwięku. Fox popchnął Laylę na chodnik, przycisnął jej twarz do piersi i otoczył ramionami, próbując osłonić dziewczynę swoim ciałem.

Obok nich, za nimi, rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Pisk hamulców przebił się przez huk i zgrzyt metalu trącego o metal. Fox słyszał krzyki, dudniące kroki, czuł porażającą siłę ptaków spadających mu na plecy, ostrych dziobów, które raniły go i darły ubranie. Znał te głuche, mokre dźwięki, jakie wydawały ciała kruków, rozbijając się o szyby i ściany, opadając bez życia na chodniki i ulice.

To wszystko nie trwało dłużej niż minutę. Jakieś dziecko wrzeszczało, był to ten sam jeden, wysoki krzyk, bez przerwy.

- Zostań tu. - Fox, któremu zabrakło tchu, pochylił się, żeby Layla mogła zobaczyć jego twarz. - Nie ruszaj się stąd.

- Fox, ty krwawisz...

- Zostań tu.

Wstał. Na skrzyżowaniu zderzyły się trzy samochody. Przednie szyby pokrywała pajęczyna pęknięć w miejscach, w które uderzyły ptaki. Biegnąc do miejsca wypadku, Fox zauważył pogięte zderzaki, poharataną karoserię, połamane błotniki.

Mogło być dużo gorzej.

- Nic się nikomu nie stało?

Nie słuchał okrzyków: „Widziałeś to? Wleciały prosto w szybę!”, lecz wsłuchał się w swoje zmysły. Guzy i siniaki, nerwy, lekkie skaleczenia, ale żadnych poważnych ran. Zostawił porządkowanie placu innym i odwrócił się do Layli.

Stała w grupce ludzi, którzy wypadli ze Spiżarni Ma i innych sklepów.

- Cholera ciężka - powiedziała Meg, kucharka ze Spiżarni, patrząc na potrzaskane szyby małej restauracji. - Jasna cholera.

Ponieważ Fox widział już to wszystko i o wiele gorsze rzeczy, złapał Laylę za rękę.

- Chodźmy stąd.

- Nie powinniśmy im pomóc?

- Nic nie możemy zrobić. Odprowadzę cię do domu i zadzwonimy do Cala i Gage’a.

- Twoja ręka. - Głos drżał jej ze strachu. - Twoja dłoń już się goi.

- Dodatek w pakiecie - powiedział ponuro i pociągnął ją przez ulicę.

- Ja nie mam takiego dodatku - powiedziała cicho, biegnąc koło Foxa, żeby dorównać jego długim krokom. - Byłabym poraniona, gdybyś mnie nie osłonił. - Uniosła dłoń do rozcięcia na jego twarzy, które już się zabliźniało. - Ale to sprawia ci ból. Boli cię, kiedy jesteś ranny, a potem kiedy rana się goi. - Popatrzyła na ich splecione dłonie. - Czuję to.

Fox chciał puścić jej rękę, ale Layla wzmocniła uchwyt.

- Nie, chcę to czuć. Miałeś rację. - Popatrzyła przez ramię na kruki porozrzucane po ulicy, na małą dziewczynkę, która szlochała spazmatycznie w ramionach zszokowanej matki. - Nie podoba mi się, że ją miałeś, i będę musiała nad tym popracować. Ale miałeś rację. Na nic się nie przydam, jeśli nie zaakceptuję daru, który otrzymałam i nie nauczę się go używać.

Popatrzyła na niego i wzięła głęboki oddech.

- Koniec uśpienia.

2

Fox postawił piwo na małym stoliku otoczonym ozdobnymi, żelaznym krzesłami, które nadawały kuchni w wynajętym mieszkaniu zdecydowanie kobiecy charakter. Przynajmniej w jego opinii. Podobnie jak małe, kolorowe doniczki z ziołami na parapecie i wąski wazon pełen białych stokrotek.

Quinn, Cybil i Layli udało się w kilka tygodni zamienić wynajmowany budynek w dom dzięki meblom z pchlego targu, kawałkom materiałów i dużej ilości kolorów.

Udało się to im, pomimo że większość czasu spędzały, badając i odkrywając korzenie koszmaru, który przez siedem nocy co siedem lat gnębił Hollow.

Koszmaru, który rozpoczął się dwadzieścia jeden lat temu, we wspólne urodziny Foxa, Cala i Gage’a. Tamta noc odmieniła ich wszystkich - Foxa i jego braci krwi. A wszystko znowu się zmieniło, kiedy do miasta przyjechała Quinn, poszukując materiałów do swojej nowej książki o Hollow.

Teraz wydarzenia w miasteczku były dla niej czymś więcej niż tylko interesującym tematem. Quinn z pasją badała przerażającą stronę tutejszego życia i zakochała się w Calu. Dla jej przyjaciółki z college’u, Cybil Kinsky, było to coś więcej niż zwykły projekt. Ale dla Layli Darnell był to największy problem.

Fox, Cal i Gage znali się od dziecka - a właściwie jeszcze wcześniej, ponieważ ich matki chodziły do tej samej szkoły rodzenia. Quinn i Cybil mieszkały razem w college’u i przyjaźniły się od tamtej pory. Tylko Layla przyjechała do Hollow i wpadła w tę całą sytuację zupełnie sama.

Do kuchni weszła Cybil z notesem w ręku. Rzuciła go na stół i wzięła butelkę wina. Długie, kręcone włosy upięła do góry spinkami, które lśniły srebrem w jej czarnych lokach. Miała na sobie wąskie, czarne spodnie i cukierkoworóżową koszulę, która pasowała do pomalowanych paznokci bosych stóp.

Fox zawsze uważał takie szczegóły za wyjątkowo fascynujące. On sam ledwo potrafił dopasować dwie takie same skarpetki.

- A zatem... - Cybil popatrzyła na niego głębokimi, brązowymi oczami - przyszłam, żeby spisać twoje zeznanie.

- Nie przeczytasz mi moich praw? - Wzruszył ramionami, gdy się uśmiechnęła. - Powiedzieliśmy wam z grubsza, co się stało.

- Szczegóły, panie mecenasie. - Głos miała miękki jak jedwab. - Quinn bardzo lubi szczegóły w notatkach do swoich książek, a my potrzebujemy każdego detalu żeby stworzyć pełny obraz. Quinn odpytuje na górze Laylę, która się przebiera. Miała krew na koszuli. Twoją, jak się domyślam, bo sama nie miała nawet śladu zadrapania.

- Ja już też nie mam.

- Tak, to ten twój cudowny dar gojenia ran. Bywa przydatny. Opowiedz mi jeszcze raz, dobrze, przystojniaku? Wiem, że to upierdliwe, bo gdy przyjdzie reszta, będziesz musiał wszystko powtarzać, ale czy nie to właśnie mówią w serialach o detektywach? Powtarzaj wszystko jak najwięcej razy, to może przypomnisz sobie jakieś szczegóły.

Miała rację, więc Fox zaczął od chwili, gdy popatrzył w górę i zobaczył kruki.

- Co robiłeś, zanim spojrzałeś w górę?

- Szedłem ulicą. Chciałem wpaść do kręgielni, do Cala. Kupić piwo. - Uśmiechnął się lekko i uniósł butelkę. - Przyszedłem tutaj i dostałem piwo za darmo.

- Sam je kupiłeś, o ile pamiętam. Wydaje mi się, że skoro szedłeś w stronę placu, a ptaki szykowały się do swojego numeru z Hitchcocka, powinieneś był zauważyć je wcześniej.

- Byłem zajęty myśleniem o... pracy i innych rzeczach. - Przeczesał palcami włosy, jeszcze wilgotne po myciu z ptasich odchodów. - Chyba patrzyłem bardziej na drugą stronę ulicy niż przed siebie. Wtedy Layla wyszła od Ma.

- Poszła po to ohydne, dwuprocentowe mleko dla Quinn. Czy to zbieg okoliczności, że oboje znaleźliście się tam w tym samym czasie? - Przechyliła głowę i uniosła brwi. - Czy tak miało być?

Foxowi podobało się, że jest taka bystra.

- Myślę, że tak miało być. Jeśli Wielki Zły Sukinsyn chciał obwieścić, że wraca do gry, musiał to zrobić w obecności przynajmniej jednego z nas. Nie miałby żadnej frajdy, gdybyśmy tylko usłyszeli o tym od kogoś.

- Też tak myślę. Zgodziliśmy się, że łatwiej mu wywierać wpływ na stworzenia w jakiś sposób osłabione. Stąd kruki. To zdarzyło się już wcześniej.

- Tak. Kruki i inne ptaki rozbijały się o szyby, budynki, atakowały ludzi. Ale za każdym razem nawet ci, którzy już to widzieli, są zaskoczeni. Jakby pierwszy raz oglądali coś takiego. Nazywamy to symptomami.

- Tam byli też inni ludzie, przechodnie, kierowcy.

- Oczywiście.

- I żaden z nich nie zatrzymał się i nie powiedział: „Cholera jasna, popatrzcie na te wszystkie kruki”.

- Nie. - Fox pokręcił głową, podążając za tokiem rozumowania Cybil. - A ci, którzy je zauważyli, nie dostrzegli w ich widoku nic szczególnego. To już też się zdarzało.

Ludzie widzieli to, czego nie było, a nie dostrzegali tego, co naprawdę istniało. Ale jeszcze nigdy nic takiego nie zdarzyło się tak wcześnie przed siódemką.

- Co zrobiłeś po tym, jak zobaczyłeś Laylę?

- Szedłem dalej. - Zaciekawiony przechylił głowę, próbując odczytać notatki Cybil do góry nogami. Zobaczył zakrętasy liter i znaczków, których nikt nie mógłby odcyfrować nawet we właściwą stronę. - Pewnie zatrzymałem się na sekundę i poszedłem dalej. I wtedy... najpierw to poczułem, jak zawsze. Rodzaj świadomości. Jakby włosy stanęły ci dęba na karku albo dreszcz przebiegł po kręgosłupie. Najpierw zobaczyłem je w głowie, a potem podniosłem wzrok i ujrzałem oczami. Layla też je zobaczyła.

- I wciąż nikt poza wami?

- Nikt. - Znowu przeczesał włosy palcami. - Nie sądzę. Chciałem wejść z Laylą do restauracji, ale było za późno.

Cybil nie przerywała mu, dopóki nie skończył, po czym odłożyła ołówek i uśmiechnęła się serdecznie.

- Jesteś kochany, Fox.

- Święta racja. A dlaczego?

Wciąż z uśmiechem na ustach wstała i obeszła mały stół. Ujęła twarz Foxa w dłonie i pocałowała go lekko w usta.

- Widziałam twoją kurtkę. Jest podarta, cała we krwi i Bóg wie, w czym jeszcze. To mogła być Layla.

- Mogę kupić nową kurtkę.

- Tak jak powiedziałam, jesteś kochany. - Znowu go pocałowała.

- Przepraszam, że przerywam tę romantyczną chwilę. - Do kuchni wszedł Gage z rozwianymi wiatrem ciemnymi włosami i cynicznym błyskiem w zielonych oczach. Schował do lodówki sześciopak piwa, który przyniósł, i wyjął jedną puszkę dla siebie.

- Chwila dobiegła końca - ogłosiła Cybil. - Żałuj, że ominęła cię najbardziej ekscytująca część.

Otworzył puszkę.

- Będzie ich jeszcze mnóstwo, zanim to wszystko się skończy. Dobrze się czujesz? - zapyta! Foxa.

- Tak. Przez jakiś czas wołałbym nie oglądać „Ptaków”, ale poza tym w porządku.

- Cal powiedział, że Layli nic nie jest.

- To prawda. Przebiera się na górze. Trochę się pobrudziliśmy. - Zerkną! na Cybil, która wzruszyła ramionami.

- Co oznacza, że mam iść sprawdzić, jak się czuje, i zostawić was na męską rozmowę.

Gage odprowadził ją wzrokiem.

- Wygląda nieźle, bez względu na to, czy wchodzi czy wychodzi. - Wypił duży łyk piwa i usiadł naprzeciwko Foxa. - Jesteś zainteresowany?

- Co? Och, Cybil? Nie. - Fox zdał sobie sprawę, że zostawiła w powietrzu tajemniczy, ponętny zapach. Ale... - Nie. A ty?

- Zainteresowanie nic nie kosztuje. Bardzo źle było dzisiaj?

- Widywaliśmy gorsze rzeczy. Głównie zniszczenie mienia, kilka siniaków i guzów. - Poczuł, jak cały się spina. - Poraniłyby ją, Gage, gdyby mnie tam nie było. Nie zdążyłaby się schować. Nie celowały w budynki i samochody, tylko prosto w nią.

- To mogło być którekolwiek z nas. - Gage pomyślał nad tym przez chwilę. - Ostatnio zaatakował Quinn, kiedy była sama w siłowni.

- Uderza w kobiety - zgodził się Fox, kiwając głową. - Zwłaszcza kiedy są same. Wychodzi z założenia - jakże błędnego - że samotna kobieta jest bardziej bezbronna.

- Nie do końca błędnego. Nasz rany się goją, ich nie. - Gage odchylił się razem z krzesłem. - Nie damy rady chronić trzech kobiet i jednocześnie kombinować, jak zabić wiekowego i bardzo wkurzonego demona. Poza tym one są nam potrzebne.

Usłyszał odgłos otwieranych drzwi frontowych i zobaczył Cala obładowanego torbami z jedzeniem na wynos.

- Hamburgery, sałatki - ogłosił i wpatrując się w Foxa, postawił torby na blacie. - Nic ci nie jest? A Layli?

- Jedyną ofiarą jest moja skórzana kurtka. A jak tam w mieście?

Cal wziął sobie piwo i usiadł z przyjaciółmi. W jego zimnych, szarych oczach malowała się złość.

- Około tuzina zbitych szyb na Main i kraksa trzech samochodów. Żadnych poważnych uszkodzeń ciała, tym razem. Burmistrz z moim ojcem zebrali już ekipę do sprzątania. Szeryf Larson spisuje zeznania.

- I jeśli będzie tak jak zwykle, za kilka dni wszyscy o tym zapomną. Może tak jest lepiej. Gdyby ludzie pamiętali o takich wydarzeniach, Hollow zamieniłoby się w miasto duchów.

- Może powinno. I nie piej mi tu swoich peanów na temat rodzinnego miasta - uprzedził Gage, zanim Cal zdążył otworzyć usta. - To tylko miejsce. Punkt na mapie.

- To ludzie - poprawił go Cal, choć już nieraz toczyli tę dyskusję. - Rodziny, firmy i domy. I jest nasze, do cholery. Twisse, czy jak go tam zwą, go nie dostanie.

- Nie przyszło ci do głowy, że byłoby nam o niebo łatwiej go pokonać, gdybyśmy nie musieli martwić się o trzy tysiące mieszkańców Hollow? - odwarknął Gage. - A co robimy przez większość siódemki, Cal? Próbujemy powstrzymać ludzi, żeby nie pozabijali siebie i innych, wzywamy lekarzy. Jak mamy z nim walczyć, skoro przez cały czas zajmujemy się łagodzeniem skutków tego, co robi?

- On ma rację. - Fox uniósł dłoń w geście pokoju. - Wiem, że zawsze marzyłeś, źebyśmy mogli wszystkich stąd usunąć, zamknąć kram i skończyć z tym raz na zawsze. Ale nie można rozkazać trzem tysiącom ludzi, żeby na tydzień zostawili swoje domy i sklepy. Nie można ewakuować całego miasta.

- Anasazi3 tak zrobili - powiedziała Quinn, stając w drzwiach. Najpierw podeszła do Cala. Jej długie włosy opadły, gdy pochyliła się, żeby go pocałować. - Cześć.

Wyprostowała się, nie zabierając rąk z jego ramion. Fox nie wiedział, czy zrobiła to odruchowo czy z chęci chronienia go, ale wiedział, że kiedy Cal przykrył jej dłoń swoją, gest ten oznaczał, że stanowią jedność.

- Miasta i wioski pustoszały już wcześniej z tajemniczych i niewytłumaczalnych przyczyn - ciągnęła. - Tak jak u starożytnych Indian Anasazi, którzy zbudowali kilka osad w kanionach Arizony i Nowego Meksyku, czy założone przez pionierów Roanoke4. Przyczyną mogła być wojna, choroba lub coś innego. Zastanawiałam się, czy niektóre z tych przypadków nie zostały spowodowane właśnie przez to „coś innego”, z czym teraz mamy do czynienia.

- Myślisz, że Twisse zmiótł z powierzchni ziemi Anasazi i założycieli Roanoke? - zapytał Cal.

- Może w wypadku Anasazi zrobił to, zanim przyjął imię, które znamy. A Roanoke opustoszało w tysiąc pięćset dziewięćdziesiątym roku, więc to byłoby możliwe. Ale to tylko teoria, nad którą się zastanawiałam. - Odwróciła się, żeby zajrzeć do leżących na blacie toreb. - Tak czy inaczej powinniśmy coś zjeść.

Kiedy nosili do jadalni talerze i sztućce, Foxowi udało się wziąć Laylę na stronę.

- Nic ci nie jest?

- Nic. - Ujęła jego dłoń i odwróciła grzbietem do góry. Zobaczyła gładką skórę. - Jak widzę, tobie też nie.

- Posłuchaj, jeśli chcesz wziąć kilka dni wolnego, mam na myśli kancelarię, to nie ma sprawy.

Puściła jego dłoń i przechyliła głowę. Popatrzyła mu uważnie w oczy.

- Naprawdę myślisz, że jestem taka... tchórzliwa?

- Nie, chciałem tylko powiedzieć...

- Tak myślisz. Uważasz, że skoro nie mam stuprocentowego przekonania do idei umysłowego telegrafu, to jestem tchórzem.

- Nie. Pomyślałem, że będziesz wytrącona z równowagi, jak każdy na twoim miejscu. A nasz dar ma niewiele wspólnego z telegrafem.

- Doprawdy? - Wyminęła go i usiadła przy stole.

- No dobrze. - Quinn popatrzyła z zazdrością na hamburgera Cala i odkroiła sobie kawałek grillowanego kurczaka. - Wszyscy wiemy, co się dzisiaj wydarzyło. Agresywne ptaki. Zapiszemy to i skatalogujemy, a ja zamierzam jutro porozmawiać z przechodniami. Pomyślałam, że może dobrze by było zabrać jednego z martwych kruków i posiać do analizy. Może podczas autopsji znajdą jakieś zmiany, infekcję, czy w ogóle coś dziwnego.

- Z radością zostawimy to tobie. - Cybil wykrzywiła się, przeżuwając kawałek pieczonego indyka. - I nie rozmawiajmy o autopsjach przy kolacji. Posłuchajcie, co wydało mi się interesujące w dzisiejszych wydarzeniach. O ile mi wiadomo, Fox i Layla jednocześnie poczuli i zobaczyli te ptaki. Lub prawie jednocześnie. Czy dlatego że wszyscy mamy jakiś związek z ciemną i jasną stroną tego, co się działo i nadal dzieje w Hollow? Czy to z powodu specyficznego daru, który oboje posiadają?

- Powiedziałbym, że chodzi o jedno i drugie - odpowiedział Cal. - Z akcentem na dar.

- Zgadzam się z tobą. Dlatego - ciągnęła Cybil - zastanówmy się, w jaki sposób to wykorzystamy.

- Nie wykorzystamy. - Fox zajadał frytki. - Dopóki

Layla nie chce się nauczyć, jak używać tego, co ma. Taka jest prawda - dodał, kiedy popatrzyła na niego. - Nie musi ci się to podobać, ale tak właśnie jest. Twój dar na nic się nie przyda ani tobie, ani całej naszej drużynie, jeśli nie będziesz go używać.

- Nie powiedziałam, że nie będę, ale nie pozwolę, żebyś wciskał mi go na silę. I zawstydzanie mnie przed wszystkimi też nic nie pomoże.

- A co pomoże? - chciał wiedzieć Fox. - Jestem otwarty na propozycje.

Cybil uniosła dłoń.

- Pozwól, że ja spróbuję, skoro sama otworzyłam tę puszkę Pandory. Layla, podchodzisz do tego z niechęcią. Może powiesz nam, dlaczego?

- Bo mam wrażenie, jakbym traciła część samej siebie, takiej, za jaką siebie uważałam. Już nigdy nie będę taka sama.

- Tak może być - przyznał Gage spokojnie. - Ale pewnie i tak nie przeżyjesz lipca.

- Oczywiście. - Layla roześmiała się gorzko i wzięła kieliszek z winem. - Powinnam patrzeć na to z pozytywnej strony.

- Spróbujmy inaczej. - Cal popatrzył na Gage’a i potrząsnął głową z dezaprobatą. - Istnieje spora szansa, że zostałabyś dzisiaj ranna, gdyby coś nie zaskoczyło między tobą i Foxem. A jednak poczuliście to samo, chociaż żadne z was się nie starało. Co? - zapytał, bo Quinn zaczęła coś mówić, po czym zamilkła.

- Nie, nic. - Wymieniła spojrzenia z Cybil. - Chyba rozumiem, dlaczego tak myślicie i do czego zmierzacie. I chcę powiedzieć, Layla, że może powinnaś popatrzeć na to z innej strony. Nie myśl o tym, co tracisz, ale co zyskujesz. A na razie wciąż czytamy pamiętniki Ann Hawkins i inne książki, które dostałyśmy od prababci Cala. Cybil próbuje się dowiedzieć, dokąd poszła Ann tamtej nocy, kiedy Giles Dent stoczył walkę z Lazarusem Twisse’em przy Kamieniu Pogan, gdzie urodziła synów i gdzie mieszkała, dopóki chłopcy nie skończyli dwóch lat, bo wtedy wróciła tutaj. Wciąż mamy nadzieję, że jeśli znajdziemy jej schronienie, to odnajdziemy też więcej pamiętników. Cybil zbadała także swoją gałąź drzewa genealogicznego.

- Z tego, co się zorientowałam, jest młodsza niż wasze. - Cybil przejęła pałeczkę. - Jedna z moich antenatek, Nadia Sytarskyi, przyjechała tu z rodziną w połowie dziewiętnastego wieku. Wyszła za Jonaha Adamsa, potomka Hester Deale. Około pięćdziesięciu lat później przyjechał tu inny z moich przodków, z rodziny Kinskych, i ożenił się z prawnuczką Nadii i Jonaha. Więc tak samo jak Quinn i Layla pochodzę od Hester Deale i od demona, który zgwałcił ją i zapłodnił.

- Co czyni nas jedną wielką rodziną - wtrącił Gage.

- Czyni nas drużyną. Nie czuję się najlepiej - teraz Cybil mówiła wprost do Layli - wiedząc, że jakaś cząstka mnie pochodzi od złej, nieludzkiej istoty. Tak naprawdę bardzo mnie to wkurza. Na tyle, że zamierzam użyć wszystkiego, co mam, wszystkiego, kim jestem, żeby skopać demonowi tyłek.

- Nie martwi cię, że on też może użyć wszystkiego, co masz i kim jesteś?

Cybil wzięła ponownie kieliszek i wypiła łyk wina, patrząc spokojnie na Laylę ciemnymi oczami.

- Może próbować.

- Mnie to martwi. - Layla przesunęła wzrokiem po twarzach pięciorga ludzi, którzy stali się jej tak bliscy. - Boję się, że jest we mnie coś, czego nie mogę do końca zrozumieć ani kontrolować. I że nadejdzie chwila, w której to coś zacznie kontrolować mnie. - Potrząsnęła głową, zanim Quinn zdążyła coś powiedzieć. - Nawet teraz nie wiem, czy przyjechałam tu z własnej woli czy ktoś mnie zwabił. Nie jestem już pewna, czy sama dokonuję wyborów czy jestem jedynie pionkiem w misternym planie wielkich sił dobra i zła. I tego się boję. To jest dla mnie najtrudniejsze.

- Nikt nie przywiązał cię do krzesła - zauważył Gage.

- Przestań - ostrzegł go Fox, ale Gage tylko wzruszył ramionami.

- Nie zamierzam. Ona ma problem, wszyscy mamy problem. Więc go rozwiążmy. Dlaczego po prostu się nie spakujesz i nie wrócisz do Nowego Jorku? Żeby znowu sprzedawać... co to tam było... absurdalnie drogie buty znudzonym kobietom, które mają za dużo forsy?

- Przestań, Gage.

- Nie. - Layla położyła dłoń na ramieniu Foxa, który już się podnosił. - Nie musisz mnie ratować ani chronić. Dlaczego nie wyjadę? Bo zachowałabym się jak tchórz, którym nigdy nie byłam. Nie wyjadę dlatego, że demon, który zgwałcił Hester Deale i złożył w łonie tej dziewczyny diabelskie nasienie, a wreszcie doprowadzi! ją do szaleństwa i samobójstwa, teraz marzy tylko o tym, żebym uciekła gdzie pieprz rośnie. Wiem najlepiej z was wszystkich, co ona przeżywała, bo sama tego doświadczyłam. Może dlatego najbardziej się boję, może właśnie taki był plan. Nigdzie nie jadę, ale nie wstydzę się przyznać, że się boję. Tego, co czyha na zewnątrz, i tego, co czai się we mnie. W każdym z nas.

- Byłabyś głupia, gdybyś się nie bała. - Gage uniósł kieliszek w półtoaście. - Mądrymi i świadomymi trudniej manipulować niż głupcami.

- Co siedem lat dobrzy ludzie w tym mieście, mądrzy, rozsądni obywatele przy zdrowych zmysłach, krzywdzą siebie i innych. Robią rzeczy, o których kiedy indziej nawet by nie pomyśleli.

- Myślisz, że też mogłabyś wpaść w obłęd? - zapytał Fox. - Skrzywdzić kogoś z nas?

- A skąd możemy mieć pewność, że jestem odporna? Albo że Cybil i Quinn są? Nie powinniśmy rozważyć, czy pi/ez naszego praprzodka nie jesteśmy jeszcze bardziej podatne?

- To dobre pytanie. Niepokojące - dodała Quinn - ale dobre.

- Nie pasuje. - Fox obrócił się tak, żeby Layla musiała spojrzeć mu w oczy. - Sprawy nie potoczyły się tak, jak tego oczekiwał Twisse, bo Giles Dent na niego czekał. Dent odsunął go od Hester, kiedy rodziła, nie pozwolił spłodzić więcej potomstwa, więc linia została osłabiona. Nie wy jesteście jego celem i z tego, co wiemy, w tej rundzie macie stanowić nasz atut. Boisz się jego i tego, co masz w sobie? Pomyśl, że Twisse też się tego boi. Po co inaczej miałby próbować was zastraszyć?

- Dobra odpowiedź - uznała Quinn i pogłaskała Cała po ręku.

- Poza tym - ciągnął Fox - nie chodzi tylko o odporność na siłę, dzięki której może zmuszać ludzi do zbrodni. Macie też część tej mocy, nieważne, jak osłabioną, która połączona z naszą unicestwi go raz na zawsze.

Layla popatrzyła uważnie na Foxa.

- Wierzysz w to?

Już miał odpowiedzieć, ale złapał ją za rękę i przytrzymał mocniej, kiedy chciała się wyrwać.

- Ty mi powiedz.

Walczyła - Fox widział to i czuł, ten pierwszy, instynktowny odruch obronny, kiedy poczuła, co ich łączy. Zwalczał chęć ponaglenia jej i po prostu czekał. Nawet wtedy, kiedy poczuł, że się poddała.

- Wierzysz w to - powiedziała wolno Layla. - Ty... widzisz nas jako sześć sznurów splecionych w jeden powróz.

- Na którym powiesimy Lazarusa Twisse’a.

- Tak bardzo ich kochasz. To jest...

- Ach... - To Fox pierwszy wyrwał dłoń, zmieszany i zawstydzony, że zobaczyła więcej, sięgnęła głębiej, niż się spodziewał. - No, skoro załatwiliśmy tę sprawę, to przyniosę sobie następne piwo.

Poszedł do kuchni i gdy odwracał się od lodówki z piwem w dłoni, w drzwiach stanęła Layla.

- Nie, nie masz racji. Potrzebuję pomocy. Musisz mnie uczyć. - Podeszła do okna i popatrzyła w ciemność. - Ponieważ Gage miał rację. Jeśli ja będę miała z tym problem, to wy też. A jeśli mam korzystać z tego daru, to muszę umieć nad nim panować, żeby nie rozbijać się po ludzkich umysłach jak słoń w składzie porcelany.

Skinęła głową.

Przez chwilę stała, patrząc na Foxa.

Wyszła, a Fox nadal tam stał, upominając siebie, że ma pozostać jej przyjacielem. Być tym, kogo potrzebowała i kiedy tego potrzebowała.

3

We śnie było lato. Upal ściskał świat spoconymi dłońmi i wyżymał z niego energię jak wodę z dywanu. W Hawkins Wood liście tworzyły gęstą i zieloną kopułę nad głową, ale słońce przebijało się przez nie niczym laser, oślepiając wędrowca. Jagody pęczniały na krzakach, a dzikie lilie kwitły oszałamiająco pomarańczową barwą.

Fox znał drogę. Zawsze potrafił poruszać się wśród tych drzew, po tych ścieżkach. Matka nazwałaby to pamięcią sensoryczną. Albo wizjami z poprzedniego życia.

Fox lubił ciszę lasu - niskie brzęczenie owadów, ledwo słyszalny szelest wiewiórek i zajęcy, melodyjny chór ptaków, które nie miały nic innego do roboty w gorące, letnie popołudnie niż śpiewać i fruwać.

Tak, wiedział, dokąd iść, znał odgłosy lasu, zapach powietrza o każdej porze roku. Topniejące od upału lata, pączkujące wiosny, rześkie jesienie i okrutne zimy. Dlatego rozpoznał chłód pełznący mu po kręgosłupie i nagłą zmianę światła, szary cień, którego nie rzuciła samotna chmura na słońcu. Znał cichy warkot, który usłyszał za plecami i przed sobą, tłumiący glosy sikorek i sójek.

Jednak szedł dalej drogą do Stawu Hester.

Wraz z nim kroczył strach. Spływał po jego skórze niczym pot, kazał uciekać. Fox nie miał żadnej broni i we śnie nie dziwi! się, dlaczego przyszedł tu sam. Szedł dalej, kiedy drzewa - teraz już nagie - zaczęły krwawić. Krew była kłamstwem, wodą.

Zatrzymał się, dopiero gdy zobaczył kobietę. Stała tyłem do niego nad małą, ciemną sadzawką. Pochylała się, zbierała kamienie i napełniała nimi kieszenie.

Hester. Hester Deale. Fox zawołał do niej we śnie, chociaż wiedział, że została przeklęta. Nie mógł się cofnąć o setki lat i powstrzymać ją przed utonięciem. Ale musiał próbować.

Dlatego wołał, biegnąc ku niej, a warkot zamienił się w głośne parsknięcie ohydnego rozbawienia.

- Nie! Nie rób tego! To nie była twoja wina. Nic z tego nie jest twoją winą.

Kiedy się odwróciła i popatrzyła mu w oczy, zobaczył, że to nie Hester, lecz Layla. Łzy płynęły po jej twarzy niczym gorzki deszcz, spływały po policzkach białych jak płótno.

- Nie mogę przestać. Nie chcę umrzeć. Pomóż mi. Czy nie możesz mi pomóc?

Teraz biegł jak szalony, ale ścieżka robiła się coraz dłuższa, a śmiech był coraz głośniejszy. Dziewczyna wyciągnęła do niego ręce w ostatnim błagalnym geście i zniknęła w stawie.

Fox skoczył. Woda była potwornie lodowata. Zanurkował, szukając Layli, aż żar w płucach kazał mu wypłynąć na powierzchnię po łyk powietrza. Teraz w lesie szalała burza, krwawe błyskawice, ogłuszające grzmoty, płomienie pożerały stare drzewa. Fox znów zanurkował, wzywając w myślach Laylę.

Nagle ją dostrzegł i zanurkował jeszcze głębiej.

Ich oczy znowu się spotkały, znów wyciągnęła ku niemu ręce.

Zamknęła go w uścisku. Złożyła na jego ustach pocałunek zimny niczym lód. I zaczęła ciągnąć w dół.

Fox obudził się, z trudem łapiąc powietrze, z zaschniętym, palącym gardłem. Czując nieznośny ból w piersi, znalazł włącznik światła, usiadł na brzegu łóżka i próbował złapać oddech.

Nie jesteś w lesie ani nad stawem, powtarzał sobie, tylko we własnym łóżku, w swoim mieszkaniu. Przycisnął dłonie do oczu, upominając się, że powinien być przyzwyczajony do tych koszmarów. Nękały jego, Cala i Gage’a co siedem lat, odkąd skończyli dziesiąty rok życia. Powinien też pamiętać, że będzie musiał szczegółowo opowiedzieć to, co widział.

Wciąż było mu zimno, lodowata skóra drżała na przemarzniętych kościach. Nadal czuł w ustach żelazisty smak wody ze stawu. To nie jest prawdziwe, pomyślał. Nie bardziej niż krwawiące drzewa i ogień, który niczego nie palii. Kolejny ślepy cios demona z piekieł. Żadnej prawdziwej krzywdy.

Wstał, wyszedł z sypialni, przeciął salon i wszedł do kuchni. Wyjął z lodówki butelkę zimnej wody i jednym haustem opróżnił ją do połowy.

Nagle zadzwonił telefon i Fox poczuł nowe ukłucie paniki. Na wyświetlaczu zobaczył numer Layli.

- Co się dzieje?

- Nic ci nie jest. - Odetchnęła z ogromną ulgą. - Nic ci się nie stało.

- A dlaczego miałoby mi się coś stać?

- Ja... Boże, jest trzecia rano. Atak paniki. Obudziłam cię. Przepraszam.

- Nie obudziłaś mnie. Dlaczego coś miałoby mi się stać, Layla?

- Miałam zły sen. Nie powinnam była do ciebie dzwonić.

- Byliśmy przy Stawie Hester.

Milczała przez chwilę.

- Zabiłam cię.

- Jako adwokat muszę cię uprzedzić, że trudno będzie wnieść oskarżenie, skoro ofiara jest zdrowa i cała i właśnie stoi we własnej kuchni.

- Fox...

- To był sen. Koszmar, ale tylko sen. On wykorzystuje twoje słabe punkty, Layla. - I moje, pomyślał, bo chciałem ją ocalić. - Mogę przyjechać. Razem...

- Nie, nie. Już i tak czuję się wystarczająco głupio, że do ciebie zadzwoniłam. Ale to było takie prawdziwe, wiesz?

- Tak, wiem.

- Nie pomyślałam, tylko złapałam za telefon. No dobrze, już mi lepiej. Jutro musimy o tym porozmawiać.

- Porozmawiamy. Spróbuj zasnąć.

- Ty też. I, Fox, cieszę się, że nie utopiłam cię w Stawie Hester.

- Ja też. Dobranoc.

Fox zabrał butelkę wody do sypialni. Stanął przy oknie i popatrzył na ulicę. Hollow było ciche i nieruchome jak na fotografii. Nie drgnął nawet listek. Ludzie, których kochał, których znal, spali bezpiecznie w swoich łóżkach.

A mimo to on stal i czuwał w ciemności, myśląc o pocałunku, który był zimny niczym grób. I jednocześnie tak nieodparcie uwodzicielski.

- Pamiętasz jeszcze jakieś szczegóły? - Cybil spisywała sen Layli, gdy ta kończyła poranną kawę.

- Chyba powiedziałam ci już wszystko.

- No dobrze. - Cybil odchyliła się na kuchennym krześle i postukała ołówkiem w notes. - Wygląda na to, że mieliście z Foxem bardzo podobny sen. Ciekawe, czy był identyczny i jakimi szczegółami się różnił.

- Ciekawe.

- I może dostarczyć nam informacji. Mogłaś mnie obudzić, Layla. Wszyscy wiemy, jak to jest mieć te koszmary.

- Poczułam się lepiej po rozmowie z Foxem. - Zdobyła się na slaby uśmiech. - Poza tym nie potrzebuję kozetki psychoanalityka, żeby wiedzieć, że śniłam po części o tym, o czym mówiliśmy wczoraj wieczorem. O moim strachu, że skrzywdzę kogoś z was.

- Zwłaszcza Foxa.

- Może zwłaszcza. Pracuję dla niego, na razie. I muszę działać razem z nim. Ty, ja i Quinn jesteśmy, cóż, z jednej gliny. O was dwie nie martwię się tak bardzo. Opowiedz Quinn o moim śnie.

- Jak tylko wróci z treningu. Chyba zaciągnęła ze sobą do siłowni Cala, więc pewnie wrócą razem na kawę. Wtedy im opowiem, ale ktoś będzie musiał opowiedzieć Gage’owi. Wczoraj był dla ciebie trochę nieprzyjemny.

- Był.

- Ale to ci się przydało.

- Może. - Nie ma co się nad sobą użalać, pomyślała Layla. - Pozwól, że cię o coś zapytam. Nadejdzie moment, w którym ty i Gage będziecie musieli zacząć działać razem. Jak sobie z tym poradzisz?

- Pomyślę o tym, jak przyjdzie pora. I sądzę, że uda nam się znaleźć sposób na załatwienie tej sprawy bez rozlewu krwi.

- Skoro tak mówisz. Idę na górę się ubrać, muszę już iść do pracy.

- Podwieźć cię?

- Nie, dziękuję. Spacer dobrze mi zrobi.

Layla się nie spieszyła. Alice Hawbaker miała dziś przyjść, więc nie będzie dużo do roboty. Nie uważała za rozsądne rozmawiać z Foxem przy Alice o ich wspólnym śnie. Ani odbywać lekcji udoskonalania - a przede wszystkim kontrolowania - swojego daru.

Przez klika godzin zajmie się najpilniejszymi sprawami, pomoże Alice. Wystarczyło jej kilka dni, żeby złapała rytm pracy. Przydałaby jej się taka praktyka, gdyby miała jakiekolwiek aspiracje na zostanie kierowniczką kancelarii.

Jednak w takiej sytuacji praca znudzi ją do cna w przeciągu kilku tygodni.

Ale nie o to chodzi, upomniała się Layla, celowo idąc w stronę placu. Zamierzała pomóc Foxowi, zarobić pieniądze na rachunki i mieć jakieś zajęcie.

Przystanęła na placu. I o to także chodzi, pomyślała. Może tu stać i patrzeć na potłuczone lub zaklejone dyktą szyby. Potrafi stanąć twarzą w twarz z tym, co wydarzyło się wczoraj wieczorem. Obiecała sobie, że zrobi wszystko, co w jej mocy, żeby to się nie powtórzyło.

Odwróciła się i ruszyła Main Street w stronę biura.

Hollow było sympatycznym miasteczkiem, jeśli nie myślało się o ekscesach, które powtarzały się tu co siedem lat. Wzdłuż głównej ulicy stały urocze stare domy i sklepiki, panował ruch właściwy dla małych miejscowości. Przechodnie pozdrawiali się, idąc po zakupy czy wypłacając pieniądze z bankomatów. Znajome twarze dookoła dawały zapewne mieszkańcom poczucie bezpieczeństwa.

Layli podobały się szerokie werandy, markizy, schludne ogródki i brukowane chodniki. Miłe, oryginalne miejsce, przynajmniej na pierwszy rzut oka, nie na tyle pocztówkowe, żeby mogło irytować.

Szybko poczuła także rytm tego miasta. Ludzie spacerowali, przystawali, żeby pogawędzić z przyjacielem czy sąsiadem. Gdyby przeszła na drugą stronę ulicy, do Spiżarni Ma, kelnerka przywitałaby ją po imieniu i zapytała, co słychać.

W połowie drogi zatrzymała się przed małym sklepem z upominkami, w którym kupiła kilka drobiazgów do domu. Właścicielka stała przed wystawą, patrząc na potłuczone szyby. Kiedy się odwróciła, Layla zobaczyła w jej oczach łzy.

- Tak mi przykro. - Layla podeszła do niej. - Czy mogłabym coś...

Kobieta potrząsnęła głową.

- To tylko szkło, prawda? Tylko szyby i przedmioty. Potłuczone rzeczy. Kilka z tych przeklętych ptaków wpadło do środka, zniszczyło połowę towarów. Tak jakby robiły to celowo, jak pijacy na zabawie. Nie wiem.

- Przykro mi.

- Powtarzam sobie, że jestem przecież ubezpieczona. A pan Hawkins wprawi szyby. To dobry właściciel i zaraz będę miała nowe okna. Ale to nieważne.

- Też byłabym załamana - powiedziała Layla i położyła rękę na ramieniu kobiety, żeby ją pocieszyć. - Miała pani takie śliczne rzeczy.

- Zostały same skorupy. Siedem lat temu grupka dzieciaków - tak myślimy - włamała się do sklepu i wszystko zniszczyła. Potłukli, co mogli, wypisali obsceniczne słowa na ścianach. Trudno nam było się po tym podnieść, ale daliśmy radę. Nie wiem, czy mam silę jeszcze raz przez to przechodzić. Nie wiem, czy mam do tego serce. - Weszła do sklepu i zniknęła za potrzaskanymi szybami.

To nie tylko potłuczone szkło i przedmioty, pomyślała Layla, idąc dalej, ale także roztrzaskane marzenia. Jeden podły czyn mógł tak wiele zniszczyć.

Z ciężkim sercem weszła do biura, gdzie pani Hawbaker pisała zawzięcie na komputerze.

- Dzień dobry! - Przerwała i uśmiechnęła się do Layli. - Ślicznie dziś wyglądasz.

- Dziękuję. - Layla zdjęła kurtkę i powiesiła ją do szafy. - Przyjaciółka z Nowego Jorku przysłała mi ubrania. Zrobić kawę czy mam zacząć od czegoś innego?

- Fox prosił, żebyś do niego poszła, jak przyjdziesz. Następne spotkanie ma za jakieś pół godziny, więc możesz iść teraz.

- Dobrze.

- O pierwszej wychodzę. Przypomnij, proszę, Foxowi, że jutro rano powinien być w sądzie. Ma to wpisane w kalendarzu i wysiałam mu mejl, ale najlepiej przypomnieć mu jeszcze pod koniec dnia.

Z tego, co zauważyła, pomyślała, idąc korytarzem, Fox nie był wcale tak zapominalski ani roztargniony, jak uważali on sam i Alice Hawbaker. Drzwi gabinetu były rozsunięte, więc zapukała we framugę i weszła. Po czym stanęła jak wmurowana.

Stał za biurkiem, koło okna, w dżinsach i koszuli z serii „nie-idę-dziś-do-sądu” i żonglował trzema czerwonymi piłkami. Stopy miał szeroko rozstawione, twarz absolutnie zrelaksowaną, a tygrysie oczy skupione na locie piłek, gdy podrzucał je i łapał, rzucał i łapał.

Zaburzyła mu rytm, ale Fox zdołał złapać dwie piłki w jedną rękę, a trzecią, ostatnią, w drugą dłoń, zanim upadły na ziemię.

Ponieważ rzadko uśmiechała się w taki sposób, znowu podrzucił piłki w powietrze.

- Chciałem? A tak - przypomniał sobie. - Poczekaj. - Podszedł do drzwi i je zasunął. - Chcesz coś do picia?

- Nie, dziękuję.

Jego rozjaśniony po żonglowaniu umysł znowu się zmącił na widok nóg Layli i Fox sięgnął do lodówki po puszkę coli.

- Pomyślałem, że skoro mamy wolną chwilę, moglibyśmy porównać nasze sny. Usiądźmy.

Layla usiadła na jednym z krzeseł dla gości, Fox na drugim.

- Ty pierwszy - powiedziała.

Kiedy skończył, wstał, podszedł do lodówki i wyjął butelkę dietetycznej pepsi. Włożył ją Layli do ręki i usiadł.

- To pijesz, prawda? W domu macie tego pełną lodówkę.

- Tak, dzięki.

- Chcesz szklankę?

Potrząsnęła głową. Ten mały gest nie powinien jej zaskoczyć, jednak tak się stało.

- Trzymasz tam też dietetycznego sprite’a dla Alice?

- Pewnie. A dlaczego nie?

- Dlaczego nie - mruknęła i wypiła łyk napoju. - Ja też byłam w lesie - zaczęła. - Ale nie sama. Ona była w mojej głowie albo ja w jej, trudno powiedzieć. Czułam jej rozpacz, lęk, jakby były moje. Ja... nigdy nie byłam w ciąży, nigdy nie rodziłam, ale moje ciało wydawało się zmienione. - Zawahała się, po czym pomyślała, że skoro opowiedziała wszystkie szczegóły Cybil, to Fox też może je poznać. - Moje piersi zrobiły się ciężkie i rozumiałam, wiedziałam, że niedługo będę karmiła. Czułam to tak samo jak wtedy, kiedy ją gwałcił, miałam tę samą świadomość. Wiedziałam, dokąd idę.

Znowu zamilkła i przesunęła się, żeby popatrzeć Foxowi prosto w oczy. Słuchał w taki sposób, pomyślała, że wiedziała, iż nie tylko słyszy każde jej słowo, ale też dokładnie rozumie, co chciała powiedzieć.

- Nie znam waszych lasów, byłam tam tylko raz w życiu, ale wiedziałam, gdzie jestem i że idę do stawu. Wiedziałam, po co. Nie chciałam tam iść, ale nie mogłam się zatrzymać. Nie mogłam jej powstrzymać. Krzyczałam w środku, bo nie chciałam umierać, ale ona chciała. Nie mogła już dłużej tego znieść.

- Czego nie mogła znieść?

- Ona pamiętała. Pamiętała gwałt, jak się wtedy czuła, co nosi w sobie. Pamiętała tę noc na polanie. Demon miał nad nią władzę i dlatego oskarżyła Milesa Denta o gwałt, a ich oboje o czary. Myślała, że zginęli, i nie mogła żyć z poczuciem winy. On kazał jej uciekać.

- Kto?

- Dent. Na polanie, przed wybuchem pożaru, popatrzył na nią z litością i jej wybaczył. Kazał jej uciekać. I pobiegła. Miała tylko szesnaście lat. Wszyscy myśleli, że to dziecko Denta, i współczuli jej z tego powodu. Ona wiedziała, ale bała się wycofać zeznania. Bała się mówić.

Layla znowu poczuła tamten strach i rozpacz.

- Cały czas się bała, Fox, kiedy rodziła, była już oszalała ze strachu, poczucia winy i wspomnień. Ja to wszystko czułam. Ona chciała położyć temu kres. Chciała zabrać ze sobą dziecko i wszystko zakończyć, ale nie mogła się do tego zmusić.

Czujne i pełne współczucia oczy Foxa spochmurniały.

- Chciała zabić własne dziecko?

Layla skinęła głową i powoli wciągnęła powietrze.

- Bała się tego, nienawidziła, a jednak wciąż kochała. To, nie ją. Chcę powiedzieć...

- Hester myślała o dziecku „to”.

- Tak. Tak. Ale i tak nie mogła go zabić. Zdałam sobie sprawę, że nie byłoby mnie tu, gdyby to zrobiła. Ocalając dziecko, dała mi życie, ale we śnie chciała mnie zabić, bo byłam uwięziona w jej ciele. Szłyśmy i jeśli nawet mnie słyszała, to musiała pomyśleć, że jestem jednym z tych głosów, które doprowadzały ją do szaleństwa. Nie potrafiłam jej zmusić, żeby posłuchała, żeby zrozumiała. I wtedy zobaczyłam ciebie.

Zamilkła, żeby się napić i trochę uspokoić.

- Zobaczyłam ciebie i pomyślałam „dzięki Bogu”. Dzięki Bogu, że on tu jest. Czułam kamienie w dłoni, kiedy ona je zbierała, czułam ich ciężar w kieszeniach sukienki, którą miała na sobie. Nie mogłam nic zrobić, ale pomyślałam...

- Pomyślałaś, że ja ją powstrzymam. - On przecież pomyślał to samo: ocalić dziewczynę.

- Wołałeś, mówiłeś, że to nie jej wina. Biegłeś do niej - do mnie. I przez chwilę myślałam, że ona cię słyszy. Poczułam, że chce ci uwierzyć. A potem byłyśmy pod wodą i szłyśmy na dno. Nie wiem, czy ona wpadła czy skoczyła, ale tonęłyśmy. Rozkazałam sobie nie panikować. Jestem dobrą pływaczką.

- Kapitan drużyny pływackiej.

- Mówiłam ci o tym? - Layla zdobyła się na słaby uśmiech i znowu zwilżyła gardło. - Powtarzałam sobie, że dam radę wypłynąć na powierzchnię, nawet z jej ciężarem, że jestem silna. Ale nie mogłam. Co gorsza, nie mogłam nawet spróbować. Nie tylko kamienie ciągnęły mnie w dół.

- Hester.