Złota śmierć ebook

Rozdział 1

1

Dok­tor Kent Abner roz­po­czął wielce zado­wo­lony, na peł­nym luzie dzień, w któ­rym miała przyjść jego śmierć.

Uca­ło­wał na poże­gna­nie swego męża Mar­tina, kiedy ten wycho­dził do pracy – jak czy­nił to od trzy­dzie­stu sied­miu lat – a potem, wciąż w szla­froku, roz­siadł się wygod­nie z kolejną fili­żanką kawy i zaczął roz­wią­zy­wać krzy­żówkę w kom­pu­te­rze – jak to miał w zwy­czaju od nie­pa­mięt­nych cza­sów w dni wolne od obo­wiąz­ków zawo­do­wych. W tle leciała muzyka z opery Mozarta Cza­ro­dziej­ski flet; nasta­wił ją w domo­wym zesta­wie ste­reo.

Kwie­cień roku dwa tysiące sześć­dzie­sią­tego pierw­szego był bar­dzo cie­pły, łagodne jak bal­sam powie­trze prze­sy­cały wonie roz­wi­ja­ją­cych się bły­ska­wicz­nie kwia­tów, toteż w pla­nach dok­tora zna­la­zło się bie­ga­nie po parku Hud­son River, następ­nie wizyta na siłowni, wyci­ska­nie cię­ża­rów i szybki prysz­nic, a na koniec lekka prze­ką­ska w pobli­skiej knajpce.

W dro­dze do domu pla­no­wał zaku­pić bukiet świe­żych kwia­tów i pokrę­cić się chwilę po mar­ke­cie w poszu­ki­wa­niu oli­wek, które tak lubił Mar­tin, i może jesz­cze jakie­goś zestawu serów. Póź­niej chciał wstą­pić do pobli­skiej pie­karni po bagietkę i co tam mu się jesz­cze na miej­scu spodoba.

Kiedy Mar­tin wróci do domu, otwo­rzą butelkę wina, usiądą razem i poga­dają, poja­da­jąc tar­tinki z serem. Pozo­stawi mu wybór, czy zjeść obiad w domu, czy wyjść gdzieś na mia­sto. Miał nadzieję na roman­tyczne zakoń­cze­nie wie­czoru, o ile oczy­wi­ście Mar­tin nie będzie zbyt zmę­czony.

Zwy­kle żar­to­wali sobie, że Kent jako pedia­tra pro­wa­dził uro­cze nie­mow­lęta i cza­ru­jące dzie­ciaczki, pod­czas gdy Mar­tin jako dyrek­tor dwu­na­sto­kla­so­wej pry­wat­nej szkoły musiał lawi­ro­wać pomię­dzy cza­ru­ją­cymi dzie­ciacz­kami a nabur­mu­szo­nymi nasto­lat­kami o sza­le­ją­cych hor­mo­nach.

Mimo to obaj świet­nie dajemy sobie radę – myślał Kent, wypeł­nia­jąc puste pola hasła dwa­dzie­ścia jeden pio­nowo.

TOK­SYNA

Przez następną godzinę zaba­wiał się ukła­da­niem puz­zli, po czym wyszo­ro­wał kuch­nię, słu­cha­jąc wciąż muzyki, wypeł­nia­ją­cej dźwię­kami wnę­trze ich domu w dziel­nicy West Vil­lage.

Prze­brał się w końcu w strój do bie­ga­nia, a po chwili zasta­no­wie­nia wrzu­cił jesz­cze na sie­bie cienką bluzę z kap­tu­rem. Spa­ko­wał torbę na siłow­nię, posta­na­wia­jąc z góry, że nim zacznie tre­no­wać biegi, zostawi ją w szafce w prze­bie­ralni.

Kiedy zasu­wał ekler, roz­legł się dzwo­nek u drzwi. Nie spie­szył się z otwar­ciem. Nucąc pod nosem, wyniósł torbę do salonu i cisnął ją na kora­lową sofę, którą wybrali z Mar­ti­nem pół roku temu, kiedy wzięli się do prze­aran­żo­wa­nia wnę­trza.

Zanim otwo­rzył drzwi, zer­k­nął wpierw na wyświe­tlacz wide­ofonu. Zoba­czył sto­jącą przed wej­ściem zna­jomą dziew­czynę z firmy kurier­skiej, która zwy­kle dostar­czała im prze­syłki. Tym razem rów­nież trzy­mała nie­wielką paczuszkę.

Odblo­ko­wał zamki i otwo­rzył drzwi.

– Dzień dobry! – rzekł.

– Dobry, dok­to­rze Abner – odparła. – Mam dla pana paczkę.

– Wła­śnie widzę. Zła­pa­łaś mnie w ostat­niej chwili. – Wziął paku­nek i obda­rzył dziew­czynę uśmie­chem. Za jego ple­cami przez otwarte drzwi wyle­wała się na Bed­ford Street aria zemsty Kró­lo­wej Nocy z dru­giego aktu Cza­ro­dziej­skiego fletu. – Co za piękny dzień!

– Pew­nie, że piękny. Dobrego dnia, panie Abner! – dodała, już scho­dząc w dół po scho­dach pro­wa­dzą­cych na chod­nik.

– Tobie też.

Kent zamknął drzwi i poszedł do kuchni, przy­glą­da­jąc się z uwagą prze­syłce. Ponie­waż była zaadre­so­wana do niego, otwo­rzył szu­fladę i wyjął spe­cjalny nóż do otwie­ra­nia paczek. Rzu­cił jesz­cze okiem na ety­kietkę z adre­sem nadawcy. Wid­niał tam adres ze śród­mie­ścia oraz nazwa sklepu „Wszystko, co lśni”, która nic mu nie mówiła.

Czy to pre­zent? – prze­szło mu przez głowę, gdy roz­ci­nał okle­jone taśmą pudło.

W środku, rów­nież sta­ran­nie opa­ko­wane, znaj­do­wało się dru­gie pude­łeczko, a wła­ści­wie pro­sta, gładka szka­tułka z mate­riału imi­tu­ją­cego ciemne drewno, zamknięta na mały zame­czek. Dołą­czono do niego klu­czyk na cien­kim łań­cuszku. Nie­wiele myśląc, wło­żył klu­czyk do dziurki i otwo­rzył zapadkę.

W środku szka­tułki, na gru­bej czar­nej wyściółce, spo­czy­wał nie­wielki pojem­nik – raczej na pewno bez­war­to­ściowy – w kształ­cie zło­tego jaja, szczel­nie zamknię­tego na haczyk.

– Wszystko, co lśni – mruk­nął pod nosem Kent, otwie­ra­jąc zamknię­cie.

Obie połówki jaja były jak gdyby skle­jone ze sobą i z początku nie chciały się otwo­rzyć. Musiał użyć nieco wię­cej siły.

Ku swemu zdu­mie­niu Kent niczego w środku nie zoba­czył. Ani nie ujrzał wydo­by­wa­ją­cych się ze środka opa­rów, ani nie poczuł ich zapa­chu, natych­miast jed­nak odczuł efekty ich oddzia­ły­wa­nia: jego gar­dło zaci­snęło się nagle w supeł, płuca jakby się zapchały. Oczy zaczęły palić go żywym ogniem, a dobrze wytre­no­wane mię­śnie zadrżały.

Sekundę póź­niej jajko wypa­dło mu z ręki, ruszył na oślep w stronę okna. Powie­trza! Potrze­bo­wał na gwałt powie­trza. Potknął się, upadł, pró­bo­wał się jesz­cze doczoł­gać. Wszystko na nic. Cały jego sys­tem pokar­mowy eks­plo­do­wał, zwra­ca­jąc lek­kie śnia­da­nie zje­dzone z Mar­ti­nem. Wal­cząc z roz­dzie­ra­ją­cym bólem, usi­ło­wał prze­peł­znąć jesz­cze kawa­łek w stronę okna.

Sko­nał w kon­wul­sjach, gdy kró­lowa Mozarta wzięła wyso­kie F.

*

Było wio­senne, jasne popo­łu­dnie, kiedy porucz­nik Eve Dal­las sta­nęła nad cia­łem dok­tora Kenta Abnera. Pro­mie­nie sto­ją­cego nisko słońca wpa­dały przez okna, któ­rych nie zdą­żył otwo­rzyć. Oświe­tlały kałuże pły­nów ustro­jo­wych i kawałki potłu­czo­nego pla­stiku.

Denat leżał twa­rzą do góry – mimo to po stłu­cze­niach na czole i skroni Eve od razu roz­po­znała, że naj­pierw padł bez­wład­nie do przodu. Miał zaczer­wie­nione, pod­puch­nięte oczy o zamglo­nym spoj­rze­niu, które nadała mu śmierć. Patrzył teraz mar­two wprost na Eve.

Ona z kolei widziała roz­ma­zane po pod­ło­dze butami, dłońmi i kola­nami wyda­lone z jego ciała płyny ustro­jowe. Ślady stóp, obwie­dzione krwią, żół­cią i wymio­ci­nami, zna­czyły całą pod­łogę kuchni.

W takim sta­nie scena zbrodni jest gówno warta – pomy­ślała Eve.

– Poste­run­kowy Ponce! – krzyk­nęła na poli­cjanta, który pierw­szy przy­był na miej­sce zbrodni. – Pro­szę o rela­cję z prze­biegu zda­rzeń.

– Ofiara to dok­tor Kent Abner, lekarz zna­czy się. Miał aku­rat dzień wolny. Miesz­kał tutaj wraz z mężem. Jego mąż, też dok­tor, tyle że nauk huma­ni­stycz­nych, Mar­tin Rufty, wró­cił do domu po pracy, a jest zatrud­niony jako dyrek­tor w szkole imie­nia The­resy A. Gold. Gold to złoto, więc od nazwi­ska zało­ży­cielki mówią na szkołę Złota Aka­de­mia. No więc Rufty wró­cił do domu ze Zło­tej około szes­na­stej. Zoba­czył ciało. Wszedł wprost w te wszyst­kie wydzie­liny, pani porucz­nik, odwró­cił ciało i, prawdę mówiąc, nim wezwał karetkę pogo­to­wia, pró­bo­wał go jesz­cze reani­mo­wać. – Mun­du­rowy, człek o krzep­kiej budo­wie, pokrę­cił głową, patrząc na scenę zbrodni. – Póź­niej wszy­scy weszli do środka i zadep­tali ślady, nim wezwali w końcu poli­cję. Zro­bi­li­śmy, co w naszej mocy, żeby zabez­pie­czyć to, co zasta­li­śmy. Ofiara nie żyła od kilku godzin. Ratow­nicy medyczni orze­kli, że ciało było zimne i sztywne. No i że wygląda to na zatru­cie che­miczne.

– Gdzie jest teraz współ­mał­żo­nek?

– Zabra­li­śmy go na górę. Jest z nim mój part­ner. Facet się strasz­nie roz­sy­pał.

– Okej. Pro­szę pozo­stać do dys­po­zy­cji – rze­kła Eve i zwró­ciła się do swo­jej part­nerki: – Peabody! Ja zajmę się cia­łem. Ty odszu­kaj nagra­nia z kamery moni­to­ringu i rzuć na nie okiem.

– Tak jest! – Peabody ostroż­nie sta­wiała kroki w swo­ich różo­wych kow­boj­kach.

Eve kuc­nęła obok zwłok i otwo­rzyła pod­ręczną wali­zeczkę oglę­dzi­nową. Kiedy zabez­pie­czyła ręce gumą w spreju, włą­czyła dyk­ta­fon, a następ­nie wyjęła Iden­ti­pada w celu wery­fi­ka­cji toż­sa­mo­ści ofiary.

– Denat ziden­ty­fi­ko­wany jako Kent Abner, zamiesz­kały pod tymże adre­sem. Wiek: sześć­dzie­siąt sie­dem lat. Stłu­cze­nia i otar­cia na czole, lewej skroni, a także na lewym kola­nie. Ich stan wska­zuje na ści­sły zwią­zek z upad­kiem. Na opusz­kach kciu­ków obu rąk rany wyglą­da­jące na opa­rze­nia. Wystą­piło stę­że­nie pośmiertne ciała. Oczy ofiary są zaczer­wie­nione, opuch­nięte. – Ostroż­nie otwo­rzyła usta męż­czy­zny. – Spuch­nięty jest rów­nież język. Wygląda, jakby był oble­piony… pozo­sta­ło­ściami piany, śliny i wymio­cin. Z noz­drzy wypły­nęła zaschnięta obec­nie mie­sza­nina krwi i śluzu. – Wyjęła przy­rządy pomia­rowe. – Czas zgonu: dzie­wiąta czter­dzie­ści trzy. Peabody! Prze­wiń nagra­nie do dzi­siej­szego poranka. Sprawdź, o któ­rej wyszedł jego współ­mał­żo­nek i czy kto­kol­wiek jesz­cze potem przy­cho­dził.

– Ow­szem. Mam tu męż­czy­znę w twe­edo­wej mary­narce – zaczęła Peabody – gość pod sześć­dzie­siątkę, około metra dzie­więć­dzie­się­ciu wzro­stu, na oko osiem­dzie­siąt kilo­gra­mów. W ręce nese­ser. Kie­ruje się wprost do drzwi. Wcho­dzi do środka kilka minut po szes­na­stej. Ma kartę dostępu, wpro­wa­dza kod. Wpusz­cza do środka zespół ratow­ni­ków medycz­nych o godzi­nie szes­na­stej dzie­sięć. Dwóch mun­du­ro­wych przy­bywa o szes­na­stej szes­na­ście. – Poli­cjantka z krót­kimi ciem­nymi wło­sami, ścią­gnię­tymi jak zwy­kle w krótką, pod­ska­ku­jącą kitkę, rzu­ciła okiem w stronę drzwi. – Przej­rzę raz jesz­cze wstecz – dodała.

Eve znów przy­stą­piła do oglę­dzin ciała.

– Brak ran świad­czą­cych o napa­ści czyn­nej lub otrzy­ma­nych w samo­obro­nie. Głowa i kolano: moż­liwe ude­rze­nie, ale obra­że­nia wyglą­dają raczej na zwią­zane z upad­kiem. Denat był dobrze zbu­do­wa­nym męż­czy­zną, praw­do­po­dob­nie fizycz­nie spraw­nym i sil­nym. Nie­wąt­pli­wie wal­czyłby w swo­jej obro­nie, gdyby miał taką moż­li­wość. Może zjadł coś lub wypił?…

– Ten sam męż­czy­zna, zapewne współ­mał­żo­nek, wycho­dzi z domu o siód­mej dwa­dzie­ścia z rana. Wcze­śniej nie ma żad­nego ruchu. Aha! Jest jesz­cze coś… Kobieta w uni­for­mie firmy kurier­skiej Glo­bal Post & Pac­ka­ges. Dzwoni do drzwi o dzie­wią­tej trzy­dzie­ści sześć. Otwiera jej nasz nie­bosz­czyk. Zacho­wuje się przy­jaź­nie, jakby się dobrze znali. Odbiera paczkę, kobieta odcho­dzi.

Eve wstała i pode­szła do kuchen­nego blatu.

– Stan­dar­dowe kar­to­nowe pudełko do pako­wa­nia prze­sy­łek? – pod­jęła po chwili. – Sze­ścian o ściance dłu­go­ści pięt­na­stu cen­ty­me­trów?

– Tak, dokład­nie takie – potwier­dziła Peabody. – Prze­wi­jam dalej. Nie ma nic pomię­dzy dostar­cze­niem prze­syłki a powro­tem mał­żonka. – Wró­ciła do kuchni.

– Tutaj leży nóż do roz­ci­na­nia paczek. Męż­czy­zna zmarł sie­dem minut po otrzy­ma­niu prze­syłki. Przy­nosi ją tutaj i od razu otwiera – dedu­ko­wała Eve. – Wyj­muje z niej tę szka­tułkę z taniej imi­ta­cji drewna z małym zamecz­kiem i dołą­czo­nym klu­czy­kiem. Otwiera. Na pod­ło­dze leżą roz­bite kawałki jakie­goś kru­chego mate­riału: praw­do­po­dob­nie kolejny pojem­nik z zewnątrz malo­wany na złoty, błysz­czący kolor, biały od środka. Może to twardy pla­stik. Ten pojem­nik coś krył. Męż­czy­zna otwiera go i… Szlag! – Nagle cof­nęła się o kilka kro­ków. – Wezwij natych­miast służby neu­tra­li­zu­jące i zabez­pie­cza­jące sub­stan­cje nie­bez­pieczne.

– A niech to cho­lera! – zawtó­ro­wała Peabody.

– Mał­żo­nek żyje, nic się też nie stało zespo­łowi ratow­ni­ków medycz­nych ani poli­cjan­tom, któ­rzy przy­byli na miej­sce zda­rze­nia. Cokol­wiek to było, musiało ulec cał­ko­wi­temu roz­pro­sze­niu. Mimo to wezwij ich i poin­for­muj, że mamy do czy­nie­nia z nie­znaną sub­stan­cją tok­syczną.

Eve ponow­nie pode­szła do kuchen­nego blatu i prze­bie­gła wzro­kiem dane nadawcy, umiesz­czone na pudełku.

– „Wszystko, co lśni”. – Spraw­dziła w inter­ne­cie. – Nie ma takiego sklepu. Adres też jest fał­szywy.

– Jed­nostka jest już w dro­dze – zamel­do­wała Peabody. – Radzą nam, żeby­śmy się stąd czym prę­dzej ewa­ku­owały.

– Jest już na to za późno. Sie­dem minut, Peabody. Odej­mij ze dwie, aby tu dojść, wycią­gnąć nóż do roz­cię­cia pudełka i wszystko pootwie­rać. Kiedy się zabrał do roz­bro­je­nia paczki sie­dem godzin temu, wła­ści­wie już nie żył. – Zasta­no­wiła się, co dalej. – Wyślij mun­du­ro­wego Car­mi­cha­ela oraz funk­cjo­na­riuszkę Shelby do firmy wysył­ko­wej Glo­bal Post & Pac­ka­ges, dowiedz się, w któ­rym miej­scu wrzu­cono paczkę do wysła­nia, kto ją wrzu­cił, czy mają tam moni­to­ring i kamery z zapi­sem obrazu. Póź­niej skon­tak­tuj się z kost­nicą i poin­for­muj ich, że mamy nie­bosz­czyka do zba­da­nia na cito.

– Dal­las! Doty­ka­łaś go!…

– Zabez­pie­czo­nymi dłońmi – odbiła piłeczkę Eve. – Doty­kał go i jego mał­żo­nek, i ratow­nicy medyczni. Cokol­wiek go zabiło, nie jest już aktywne. Wyko­nało swoją robotę.

Znie­ru­cho­miała na moment niczym posąg, wysoka, o wyspor­to­wa­nej, szczu­płej syl­wetce, z krótką grzywą kędzie­rza­wych wło­sów, prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem piw­nych oczu, w bru­nat­nej skó­rza­nej kurtce i brą­zo­wych cięż­kich butach.

Pod­sta­wowe zasady bez­pie­czeń­stwa – napo­mniała się w myślach.

– Naj­pierw oczysz­czę i zde­zyn­fe­kuję ręce, sto­su­jąc się do wyma­gań regu­la­minu – rze­kła. – Kiedy to zro­bię, poroz­ma­wiamy z mał­żon­kiem. Trzeba pozbie­rać wszyst­kie ubra­nia, zabez­pie­czyć je w wor­kach i zawieźć do prze­ba­da­nia; te, które mąż miał na sobie, kiedy doty­kał denata. Skie­ruj to do labo­ra­to­rium sub­stan­cji nie­bez­piecz­nych – pole­ciła part­nerce, po czym schwy­ciła swoją wali­zeczkę oglę­dzi­nową i ruszyła w poszu­ki­wa­niu toa­lety z umy­walką lub łazienki. – Skon­tak­tuj się wpierw z firmą kurier­ską – rzu­ciła przez ramię. – Musimy poroz­ma­wiać z kobietą, która dostar­czyła prze­syłkę.

Może być już na to za późno… – myślała, szo­ru­jąc dło­nie spe­cjal­nym pilin­giem w ele­ganc­kiej toa­le­cie o rdza­wo­czer­wo­nych ścia­nach.

Zgod­nie z kodek­sem mał­żeń­skim – który sama opra­co­wała i spi­sała na wła­sny uży­tek, a któ­rego prze­strze­ga­nia bar­dzo pil­no­wała – powinna teraz poin­for­mo­wać o wszyst­kim wła­snego mał­żonka. Roarke wpraw­dzie odno­sił się z peł­nym zro­zu­mie­niem do jej absur­dal­nych godzin pracy, ale do usta­leń wła­sno­ręcz­nie spi­sa­nego kodeksu nale­żało się sto­so­wać.

Peabody pode­szła do drzwi.

– Car­mi­chael i Shelby są już w dro­dze do firmy kurier­skiej. Mam też nazwi­sko osoby, która dostar­czyła tę kon­kret­nie prze­syłkę. To Lydia Mer­chant. Zakoń­czyła pracę o zwy­kłej porze, udało mi się zdo­być wszyst­kie jej dane kon­tak­towe.

– Sprawdź ją od razu. Byłoby dość dziwne, gdyby chciała otruć klienta, sama dostar­cza­jąc mu paczkę, jed­nak głu­pota ludzka nie zna gra­nic.

Eve pocze­kała jesz­cze na ekipę tok­sy­ko­lo­gów, ze sto­ic­kim spo­ko­jem znio­sła bada­nie ska­ne­rem, aby upew­nić się, że jej ciało nie wchło­nęło żad­nych sub­stan­cji tru­ją­cych, i zaczęła słabo pro­te­sto­wać, dopiero kiedy labo­rant-tech­nik uparł się pobrać jej krew i wyko­nać na miej­scu bada­nie na obec­ność tok­syn. Zgo­dziła się jed­nak, zda­jąc sobie sprawę z tego, że lepiej dmu­chać na zimne. Chciała to mieć już za sobą i ruszyć dalej z robotą.

Po skon­tro­lo­wa­niu krwi i uzy­ska­niu wyniku nega­tyw­nego powę­dro­wały z Peabody na górę prze­pro­wa­dzić roz­mowę z mał­żon­kiem. Po dro­dze młod­sza poli­cjantka odszu­kała infor­ma­cje o Lydii Mer­chant.

– Dziew­czyna ma dwa­dzie­ścia sie­dem lat – zaczęła. – Zatrud­niona od sze­ściu lat w GP & P. Czy­sta karta zatrud­nie­nia, brak jej nazwi­ska w reje­strach kry­mi­nal­nych.

– Mimo to i tak z nią poroz­ma­wiamy – odrze­kła Eve.

Ubra­nia Rufty’ego zostały już spa­ko­wane do pla­sti­ko­wych wor­ków i zabez­pie­czone. Męż­czy­zna znaj­do­wał się w kąciku wypo­czyn­ko­wym sypialni, całej toną­cej w rdza­wych czer­wie­niach i sta­rym zło­cie. Sie­dział na mięk­kiej dwu­oso­bo­wej sofce, widocz­nie cier­piąc, wciąż w szoku. Prze­brał się w szare dre­sowe spodnie i gra­na­towy pod­ko­szu­lek ze zło­tymi lite­rami T.A.G. na piersi.

Miał wypie­lę­gno­waną brą­zową kozią bródkę z blond pasem­kami, dopa­so­waną w kolo­rze do kudła­tej czu­pryny. Był wyso­kim, postaw­nym męż­czy­zną o pocią­głej twa­rzy i ciem­no­brą­zo­wych oczach, w tej chwili peł­nych łez.

Na ser­decz­nym palcu lewej ręki nosił obrączkę z bia­łego złota – iden­tyczną jak denat. Obie dło­nie splótł tak mocno, jakby go to miało uchro­nić przed roz­sy­pa­niem się w kawałki.

Eve dała znak mun­du­ro­wemu, który sie­dział obok.

– Zacznij­cie z part­ne­rem prze­py­ty­wać sąsia­dów – pole­ciła. – Chcę się dowie­dzieć, czy ktoś coś zauwa­żył. Jeśli doty­ka­li­ście ciała lub cze­go­kol­wiek innego, musi­cie się pod­dać bada­niu tok­sy­ko­lo­gicz­nemu w celu neu­tra­li­za­cji poten­cjal­nych tru­cizn.

– Tak jest, pani porucz­nik! – Odcho­dząc, spoj­rzał przez ramię na Rufty’ego. – On chce zadzwo­nić po swoje dzieci, lecz jak na razie udało mi się go od tego odwieść. Na pewno doty­kał ciała.

– Do tego też doj­dziemy. Na razie pro­szę zabrać na dół torby z ubra­niami i oddać je tech­ni­kom. Niech ktoś od nich przyj­dzie tu na górę i prze­ska­nuje męża ofiary.

Pode­szła do Rufty’ego i usia­dła naprze­ciw niego w głę­bo­kim czer­wo­nym fotelu.

– Panie Rufty – zaczęła spo­koj­nie – jestem porucz­nik Dal­las, a to moja part­nerka, detek­tyw Peabody. Nasze kon­do­len­cje.

– Ja… Muszę poroz­ma­wiać z dziećmi. Nasze dzieci… Muszę…

– Wkrótce będzie mógł pan to zro­bić. Zdaję sobie sprawę, że to trudny dla pana czas, musimy jed­nak zadać kilka pytań.

– Ja… Wró­ci­łem do domu i już od drzwi zawo­ła­łem coś w stylu: „Jezu! Kent! Co za dzień! Musimy koniecz­nie to oblać!”. – To rze­kł­szy, zakrył swą pocią­głą twarz dłońmi o dłu­gich pal­cach. – Posze­dłem od razu do kuchni i… i… Kent… Kent… Leżał na pod­ło­dze. On był… pró­bo­wa­łem… nie mogłem… on był…

Peabody pochy­liła się ku niemu, ujęła jego dłoń i przy­kryła swoją.

– Bar­dzo nam przy­kro, dok­to­rze Rufty. Nie mógł pan nic zro­bić.

– Jed­nakże… – Odwró­cił się do niej, jego twarz wyra­żała roz­pacz­liwą prośbę: pomóż mi! wytłu­macz! zrób coś, żeby to powstrzy­mać!

Przy­naj­mniej tak to widziała Eve.

– Nie rozu­miem… – cią­gnął. – Był oka­zem zdro­wia. Zawsze mnie nama­wiał do ćwi­czeń, do zdro­wego odży­wia­nia. Był taki silny, taki wyspor­to­wany. Nie rozu­miem… Zamie­rzał pobie­gać dziś przed połu­dniem. Zawsze cho­dził pobie­gać, ile­kroć miał wolne od pracy. Bie­gał nawet w prze­rwie na lunch, o ile pozwa­lał mu na to gra­fik przy­jęć pacjen­tów. Miał zamiar dokoń­czyć krzy­żówkę, a potem pobie­gać.

– Panie Rufty! – Odcze­kała, aż roz­bie­gane piwne oczy na nowo się na niej skon­cen­tro­wały. – Czy ocze­ki­wa­li­ście nadej­ścia paczki w dniu dzi­siej­szym? Lub jakiej­kol­wiek prze­syłki?

– J-ja poję­cia nie mam. Nie mogę zebrać myśli.

– Czy kie­dy­kol­wiek zama­wia­li­ście coś z outletu o nazwie „Wszystko, co lśni”?

– Nie sądzę.

– Czy prze­syłki dostar­czała wam firma kurier­ska Glo­bal Post & Pac­ka­ges?

– Tak. Ow­szem, dostar­czała je nam Lydia, ale ja… – Przy­ło­żył dłoń do skroni. – Nie sądzę, żeby­śmy tym razem coś zama­wiali. Nie przy­po­mi­nam sobie.

– W porządku! Pro­szę na mnie spoj­rzeć, panie Rufty! Czy zna pan kogoś, kto chciał skrzyw­dzić pań­skiego męża?

– Co takiego?! – Męż­czy­zna drgnął. Na jego twa­rzy odma­lo­wał się szok. – Skrzyw­dzić Kenta? Ni­gdy! W życiu! Nie, na pewno nie. Wszy­scy go uwiel­biali. Wszy­scy! Nic nie rozu­miem.

Eve z cał­ko­wi­tym spo­ko­jem wysłu­chała jego krzyku. Roz­pa­czy wyar­ty­ku­ło­wa­nej wyso­kim, łamią­cym się gło­sem.

– Może ktoś z jego biura? Z przy­chodni, gdzie pro­wa­dził prak­tykę? Z waszego sąsiedz­twa?

– Nie, nie! Kent pro­wa­dzi wspa­niałą przy­chod­nię. Leczy nie­mow­lęta i małe dzieci. Dosko­nale mu się tam wie­dzie. Pra­cuje tak ciężko dla swo­ich małych pacjen­tów. Może pani spy­tać każ­dego – dodał, a jego głos znów wsko­czył na wyso­kie tony. – Może pani spy­tać kogo­kol­wiek, wszyst­kich, któ­rzy tam pra­cują. Wszy­scy bez wyjątku uwiel­biali Kenta!

– W porządku. Byli­ście bar­dzo długo mał­żeń­stwem. Czy mie­li­ście jakieś pro­blemy?

– Nie i jesz­cze raz nie. Kocha­li­śmy się. Mamy wspólne dzieci. Mamy wnuki. Muszę się skon­tak­to­wać z naszymi dziećmi.

Kiedy zaczął łkać, Peabody pode­szła i usia­dła tuż obok niego.

– Wiem, że to trudne – powie­działa. – Czy Kent wspo­mi­nał może o kim­kol­wiek, kto mógłby go nie­po­koić? Czy kie­dy­kol­wiek wspo­mniał o kimś lub o jakimś przy­padku, który by wzbu­dził u niego jakie­kol­wiek obawy?

– Nie. Nic, o czym bym pamię­tał. Nie, nie. Nie rozu­miem. Co się wła­ści­wie stało? Co się stało? Czy ktoś skrzyw­dził Kenta?

– Panie Rufty! – Eve nie miała innego wyj­ścia, jak powie­dzieć mu to pro­sto z mostu. – Sądzimy, że dok­tor Abner dostał dziś z rana prze­syłkę zawie­ra­jącą jakieś tok­syczne związki, które spo­wo­do­wały jego śmierć.

Łzy dalej pły­nęły z oczu męż­czy­zny, lecz jego ciało stę­żało. Wypro­sto­wał się jak struna.

– Co? Co takiego?! Czy chce­cie przez to powie­dzieć, że ktoś zabił Kenta? Ktoś przy­słał coś na nasz adres, do naszego domu? Przy­słał coś, co go zabiło?!

Eve wstała, sły­sząc puka­nie do drzwi, i wpu­ściła do środka tech­nika ekipy likwi­du­ją­cej ślady zbrodni, ubra­nego w biały kom­bi­ne­zon.

– Musimy zacho­wać środki ostroż­no­ści. Skoro doty­kał pan ciała ofiary, popro­simy o pod­da­nie się prze­ska­no­wa­niu. Będziemy też zmu­szeni pro­sić o zgodę na pobra­nie krwi w celu jej prze­ba­da­nia. Moż­liwe, że paczka, którą otwo­rzył denat, zawie­rała jakieś tok­syczne sub­stan­cje.

– Nie ma takiej moż­li­wo­ści! – Męż­czy­zna natych­miast odrzu­cił wszel­kie suge­stie. – Nikt ni­gdy by cze­goś takiego nie zro­bił. Nikt, kto znał Kenta, nie uczy­niłby niczego takiego.

– Mimo wszystko musimy zacho­wać ostroż­ność – powtó­rzyła Eve, patrząc Rufty’emu w oczy. – Zamie­rzamy uczy­nić wszystko, co w naszej mocy, ażeby wykryć, co się stało pań­skiemu mężowi.

– Kochał go pan – wtrą­ciła Peabody łagod­nym tonem. – Na pewno pan chce, żeby­śmy wykryli sprawcę.

– Tak. Rób­cie to, co macie do zro­bie­nia. A potem, pro­szę, pozwól­cie mi zawia­do­mić dzieci. Muszę poroz­ma­wiać z naszymi dziećmi.

Eve odcze­kała, aż Rufty zosta­nie prze­ska­no­wany, prze­ba­dany oraz pod­dany powierzch­nio­wej neu­tra­li­za­cji. Cokol­wiek zabiło Kenta Abnera, ule­gło roz­kła­dowi, zanim kto­kol­wiek zba­dał jego ciało.

– Teraz może pan zadzwo­nić do dzieci – poin­for­mo­wała Eve Rufty’ego. – Czy jest jakieś miej­sce, do któ­rego mógłby się pan prze­nieść na kilka dni? Lepiej by było, gdyby pan nie został tutaj.

– Mógł­bym pomiesz­kać u naszej córki. Utrzy­my­wa­li­śmy bliż­sze kon­takty. Syn mieszka w Con­nec­ti­cut, ale Tori wraz z rodziną ma miesz­ka­nie kilka prze­cznic od nas. Mogę się u niej zatrzy­mać.

– Zor­ga­ni­zu­jemy panu trans­port i prze­wie­ziemy tam, kiedy będzie pan gotów.

Rufty zamknął oczy, a kiedy je otwo­rzył, po łzach nie było już śladu. W jego spoj­rze­niu tliła się deter­mi­na­cja.

– Muszę się dowie­dzieć, co się stało mojemu mężowi. Ojcu moich dzieci. Męż­czyź­nie, któ­rego kocha­łem przez czter­dzie­ści lat. Jeśli ktoś istot­nie dopu­ścił się takiego czynu, jeśli ktoś go skrzyw­dził, muszę wie­dzieć, kto to zro­bił. I dla­czego.

– Odna­le­zie­nie odpo­wie­dzi na te pyta­nia to nasza praca, panie Rufty. Jeśli cokol­wiek się panu przy­po­mni, cokol­wiek – pod­kre­śliła Eve – pro­szę się ze mną skon­tak­to­wać.

– Kent był takim dobrym czło­wie­kiem! Kocha­ją­cym wszyst­kich. Ni­gdy w życiu by nikogo nie skrzyw­dził. Wszy­scy go lubili. Uwiel­biali go.

Ktoś go jed­nak nie lubił – pomy­ślała Eve.

– Wie­rzę mu – ode­zwała się Peabody, kiedy opusz­czały miej­sce zbrodni. – Faceta to nie­szczę­ście dosłow­nie zwa­liło z nóg. Nie kła­mał, kiedy mówił, że nie zna nikogo, kto mógłby wziąć na Abne­rze odwet.

– Zga­dzam się, tylko że współ­mał­żo­nek nie zawsze o wszyst­kim wie. Musimy pod­rą­żyć w życiu Abnera, w jego pracy, zwy­cza­jach, hobby. Może wypłyną jakieś poza­mał­żeń­skie związki?

Peabody poki­wała głową, podzi­wia­jąc jed­no­cze­śnie dom z brą­zo­wego pia­skowca z małym przed­ogród­kiem. Uwagę przy­cią­gały zwłasz­cza roz­kwi­tłe nie­dawno tuli­pany.

– Wiesz, byłoby o wiele gorzej, gdyby się oka­zało, że to był totalny przy­pa­dek. Pech. Zły los. Fatum.

– E tam! Dajże spo­kój z tym swoim „o wiele gorzej”. Paczkę zaadre­so­wano do kon­kret­nej osoby, więc musimy szu­kać kon­kre­tów. Tym­cza­sem zamieńmy słówko z dziew­czyną z firmy kurier­skiej.

Peabody wstu­kała jej adres do nawi­ga­cji w desce roz­dziel­czej samo­chodu.

– Nic ci nie jest, dobrze się czu­jesz? – chciała się jesz­cze upew­nić.

– Nic mi nie jest – odrze­kła Eve. – Prze­cież nasza ekipa medy­ków-wam­pi­rów wyssała ze mnie całą krew i zneu­tra­li­zo­wała wszel­kie tok­syny.

– Taa… Poczuję się zde­cy­do­wa­nie lepiej, kiedy ziden­ty­fi­kują te tok­syny. – Peabody wyj­rzała przez okno ze ścią­gnię­tymi brwiami. – Denat leżał tam od kilku godzin. Dobrze cho­ciaż, że cokol­wiek to było, ule­gło roz­kła­dowi, wszy­scy pozo­stali żyją. Źle, że nie­bosz­czyk leżał tam tyle godzin.

– Mhm… Pomyśl tylko: paczkę dostar­czono z samego rana. A zatem ktoś dokład­nie wie­dział, że nikt się nie zjawi w miesz­ka­niu aż do póź­nego popo­łu­dnia. To mi wygląda na zabój­stwo kon­kret­nej, wybra­nej osoby. Zauważ, że zgi­nął tylko Abner. – Eve, prze­ci­ska­jąc się mię­dzy sznu­rami aut, wybrała na swoim naręcz­nym zegarku wie­lo­funk­cyj­nym numer funk­cjo­na­riuszki Shelby. – Cześć! No i co tam sły­chać? Co ci się udało usta­lić?

– Firma prze­śle­dziła trasę prze­syłki aż po pacz­ko­mat w West Houston, pani porucz­nik. Nadawca zalo­go­wał się do auto­ma­tycz­nej, samo­ob­słu­go­wej wrzutni, dzia­ła­ją­cej po godzi­nach pracy dys­po­zy­torni, punk­tu­al­nie o dwu­dzie­stej dru­giej.

– Są jakieś nagra­nia z kamer ochrony?

– No wła­śnie, w tym sęk, pani porucz­nik. Bo kamera miała awa­rię od dwu­dzie­stej pierw­szej pięć­dzie­siąt osiem do dwu­dzie­stej trze­ciej zero dwa.

– Awa­ria, powia­dasz? Tylko idiota nazwałby to przy­pad­ko­wym zbie­giem oko­licz­no­ści.

– Tak jest, pani porucz­nik! Funk­cjo­na­riusz Car­mi­chael, który idiotą nie jest, od razu wezwał ekipę spe­ców od tech­nik ope­ra­cyj­nych w celu spraw­dze­nia kamer ochrony i nagrań z tej dys­po­zy­torni. Jeśli jed­nak zabójca okaże się idiotą… Za wysyłkę paczki zapła­cono smart­fo­nem. Miała zostać dostar­czona z samego rana następ­nego dnia. Rze­czoną płat­ność ścią­gnięto z konta nie­ja­kiej Bren­diny A. Cof­f­man, lat osiem­dzie­siąt jeden, zamiesz­ka­łej przy ulicy Ble­ec­ker numer trzy­dzie­ści osiem, miesz­ka­nia jeden A.

– Od razu zło­żymy jej wizytę. Dobra robota, Shelby!

Peabody nie zdą­żyła się wcze­pić dło­nią w uchwyt bez­pie­czeń­stwa przy drzwiach, kiedy Eve z piskiem opon skrę­ciła na naj­bliż­szym skrzy­żo­wa­niu, zmie­nia­jąc kie­ru­nek jazdy.

– Zdo­bądź nakaz pro­ku­ra­tor­ski! – rzu­ciła do niej Eve. – Musimy zer­k­nąć na histo­rię karty kre­dy­to­wej Cof­f­man.

– Bren­dina Cof­f­man – odczy­tała gło­śno Peabody z ekranu swego pod­ręcz­nego kom­pu­tera, gdy Eve lawi­ro­wała wśród rzeki samo­cho­dów, pędząc do ulicy Ble­ec­ker. – Pozo­staje w związku mał­żeń­skim z Roscoe Cof­f­manem od pięć­dzie­się­ciu ośmiu lat. Od trzy­dzie­stu jeden miesz­kają wspól­nie pod obec­nym adre­sem. Eme­ry­to­wana księ­gowa, zatrud­niona w fir­mie Loames & Gard­ner przez… o rety! przez pięć­dzie­siąt dzie­więć lat! Żad­nych zatar­gów z pra­wem przez ostat­nie pół wieku. Drobne zaj­ścia, kiedy miała dwa­dzie­ścia kilka lat: dwu­krotne zakłó­ce­nie porządku publicz­nego. Docho­wali się trójki dzieci, w kolej­no­ści: płci męskiej, płci żeń­skiej i jesz­cze jedno płci męskiej. Wiek odpo­wied­nio: pięć­dzie­siąt sześć, pięć­dzie­siąt trzy oraz czter­dzie­ści osiem. Sze­ścioro wnu­cząt w wieku od lat dzie­się­ciu do dwu­dzie­stu jeden.

– Zacznij spraw­dzać wszyst­kich po kolei – zarzą­dziła Eve. – Tego na pewno nie zro­bił pierw­szy lep­szy kre­tyn – mruk­nęła pod nosem. – Aż takimi szczę­ścia­rami nie jeste­śmy. Na wszelki wypa­dek sprawdź ich wszyst­kich – powtó­rzyła.

– Okej. No cóż… Naj­star­szym potom­kiem Cof­f­ma­nów jest rab­bin Miles Cof­f­man, żonaty z Rebekką Gre­ene Cof­f­man od dwu­dzie­stu jeden lat. Wyświe­tla mi się przy nim syna­goga Sza­lom. Ona jest nauczy­cielką w hebraj­skiej szkole przy tej syna­go­dze. Mają trójkę dzieci w wieku lat dwu­dzie­stu, osiem­na­stu oraz szes­na­stu, odpo­wied­nio: płci żeń­skiej, męskiej i męskiej. Nic nie figu­ruje w aktach poli­cyj­nych o dzie­ciach, nie odno­to­wano też kry­mi­nal­nych aktów w przy­padku rodzi­ców.

Nie widząc wol­nych miejsc par­kin­go­wych, Eve zapar­ko­wała na dru­giego, wywo­łu­jąc lek­kie zde­ner­wo­wa­nie u innych kie­row­ców jadą­cych ulicą Ble­ec­ker. Zigno­ro­wała to jed­nak i włą­czyła koguta na dachu.

– Do boju! – rze­kła Eve i wysia­dła. Sto­jąc już na chod­niku, zaczęła się uważ­nie przy­glą­dać solid­nej, sta­rej sze­re­gówce. Trzy­kon­dy­gna­cyjna, o wybla­kłej ele­wa­cji z cegły. Żad­nego graf­fiti, czy­ste szyby w oknach. Nie­które otwarte dla wpusz­cze­nia do środka chłod­nego wio­sen­nego powie­trza.

– Marion Cof­f­man Black, zamężna od dwu­dzie­stu trzech… nie… od dwu­dzie­stu czte­rech lat… z Fran­ci­sem Xavio­rem Blac­kiem. Obcho­dzą wła­śnie rocz­nicę ślubu. Ona jest zatrud­niona od dwu­dzie­stu lat jako księ­gowa w tej samej fir­mie, w któ­rej pra­co­wała matka. Zna­la­złam dwa drobne incy­denty naru­sza­jące prawo. Kiedy miała lat dwa­dzie­ścia z okła­dem, brała udział w nie­le­gal­nych pro­te­stach. Od tam­tego czasu nic wię­cej się nie zda­rzyło. Syn, lat dwa­dzie­ścia jeden, stu­dent na Uni­wer­sy­te­cie Notre Dame. Córka lat dzie­więt­na­ście, rów­nież uczy się w Notre Dame.

– Zatrzy­maj się na tym, pro­szę – rzu­ciła Eve, kiedy się zbli­żały do sza­rych drzwi seg­mentu jeden A.

Przy­zwo­ity sys­tem moni­to­ringu – pomy­ślała – acz­kol­wiek nic spe­cjal­nego. Naci­snęła dzwo­nek.

Kobieta, która im otwo­rzyła, wyglą­dała nad­zwy­czaj dobrze jak na swoje osiem­dzie­siąt jeden lat. Włosy ufar­bo­wane na atra­men­to­wo­czarno, wyta­pi­ro­wane i pola­kie­ro­wane, two­rzą kulę, któ­rej nie naru­szyłby naj­więk­szy nawet hura­gan – prze­mknęło Eve przez głowę. Usta uma­lo­wała na czer­wień ulicz­nego znaku stopu. Policzki miała uró­żo­wane, oczy mocno pod­kre­ślone czarną kredką, powieki wycie­nio­wane, a rzęsy grubo pocią­gnięte tuszem.

Ubrana była w kok­taj­lową suk­nię w kolo­rze ultra­ma­ryny ze stójką przy szyi i z dłu­gimi ręka­wami. Obrzu­ciła Eve i Peabody zdzi­wio­nym spoj­rze­niem orze­cho­wych oczu.

– Niczego nie kupu­jemy – powie­działa.

– A my niczego nie sprze­da­jemy – odrze­kła Eve i zapre­zen­to­wała swą poli­cyjną odznakę.

Twarz Bren­diny zbla­dła jak prze­ście­ra­dło.

– Joshua! – zawo­łała piskli­wie.

– Nie, psze pani! – pospie­szyła z wyja­śnie­niem Peabody. – Tu nie cho­dzi o pani syna. – Po czym zwró­ciła się do swej part­nerki: – Syn pani Cof­f­man, Joshua, rów­nież jest poli­cjan­tem. – A następ­nie ponow­nie odwró­ciła się do pani Cof­f­man. – Nie cho­dzi nam o pani syna.

– Okej, okej! W takim razie w czym rzecz?

– Może mogły­by­śmy wejść na momen­cik… – zaczęła Eve.

– Wła­śnie wycho­dzimy – weszła jej w słowo kobieta. – O ile Roscoe wresz­cie skoń­czy się pin­drzyć.

– Nie zabie­rzemy wam wiele czasu.

Nie­za­do­wo­lona Bren­dina ski­nęła głową i odsu­nęła się na bok, żeby wpu­ścić obie śled­cze do schlud­nego salonu. Tak wypu­co­wa­nego, że dro­binki kurzu muszą czmy­chać w popło­chu na jego widok – pomy­ślała Eve. Sta­ro­modne meble miały zapewne tyle lat, co ich mał­żeń­stwo, lecz lśniły jak lustro. Sofę zdo­biło kilka ele­ganc­kich poduch.

Pod ścianą stało nie­wiel­kie pia­nino z mnó­stwem rodzin­nych zdjęć w ram­kach. W powie­trzu uno­siła się mocna woń cytryny.

– Czy to pani robota te koronki igłowe? – jęk­nęła z zachwy­tem Peabody, miło­śniczka ręko­dzieła. – Są prze­piękne!

– Ach! Wkrę­ciła mnie w to moja synowa i teraz nie mogę już prze­stać. O co wła­ści­wie cho­dzi?

– Pani Cof­f­man, czy wczo­raj wie­czo­rem wysy­łała pani eks­pre­sową paczkę do Kenta Abnera z dys­po­zy­cją dostar­cze­nia dzi­siej­szego ranka? – Eve prze­szła do kon­kre­tów.

– Dla­czego mia­ła­bym to zro­bić? Nie znam żad­nego Kenta Abnera.

– Pani karta kre­dy­towa została obcią­żona kosz­tami wysyłki.

– Jakim cudem, skoro niczego nie wysy­ła­łam?

– Może zechcia­łaby pani to spraw­dzić, a my pocze­kamy.

– No dobrze, dobrze. Roscoe! Na litość boską! Znowu się spóź­nimy! – krzyk­nęła w stronę drzwi. – Co za facet! Zawsze muszę godzi­nami na niego cze­kać. Przez tego guz­drałę ni­gdzie nie zdą­żamy na czas. Wybie­ramy się na przy­ję­cie z oka­zji dwu­dzie­stej czwar­tej rocz­nicy ślubu naszej córki – wyja­śniła, pod­cho­dząc do schlud­nie utrzy­ma­nego biu­reczka, na któ­rym stał mały lap­top. – Wyszła za mąż za kato­lika. Ni­gdy by mi nawet przez myśl nie prze­szło, że mogłaby to zro­bić, ale Frank oka­zał się dobrym czło­wie­kiem i dobrym ojcem, a poza tym zapew­nił jej dobre, dostat­nie życie. Tak więc my… Ach! Niech to wszy­scy dia­bli!

A jed­nak! – pomy­ślała Eve, kiedy Bren­dina znów się do nich odwró­ciła.

– Fak­tycz­nie! Moja karta została obcią­żona kosz­tami takiej prze­syłki! To z pew­no­ścią jakiś błąd. Mam tu wyszcze­gól­nione obcią­że­nie rachunku o godzi­nie dwu­dzie­stej dru­giej w dniu wczo­raj­szym. Wczo­raj o tej porze leża­łam w łóżku, oglą­da­jąc w tele­wi­zji jakiś pro­gram, a raczej usi­ło­wa­łam go obej­rzeć. Roscoe chra­pał w naj­lep­sze, rzę­żąc jak stary paro­wóz. Zawsze zapi­suję wszyst­kie wydatki, więc wiem, ile mam na kon­cie i ile mogę wydać. Byłam księ­gową dłu­żej, niż wy obie żyje­cie na tym świe­cie.

– Nie wąt­pimy w to, pani Cof­f­man.

Tym­cza­sem wku­rzona Bren­dina zaczy­nała się dopiero roz­krę­cać.

– Ach! Ci z tej firmy kurier­skiej GP & P jesz­cze mnie popa­mię­tają! Może­cie mi wie­rzyć! – Dło­nie zaci­śnięte w pię­ści oparła na bio­drach. Jej oczy ciskały bły­ska­wice na Eve, jakby to ona była winna całemu zaj­ściu. – Lepiej, żeby to wszystko wyja­śnili. Chcia­ła­bym się naprawdę dowie­dzieć, jak ktoś zdo­łał wycią­gnąć moje dane, bo tak to wła­śnie wygląda. Komuś z tego GP & P widocz­nie omsknął się palec na kla­wia­tu­rze – pomsto­wała.

– Wie­rzymy, że spo­tkała się pani z podobną sytu­acją pierw­szy raz – orze­kła Eve.

– Zaraz pozmie­niam wszyst­kie kody dostępu. Wszyst­kie, zapew­niam was. Chcia­ła­bym, żeby spoj­rzał na to mój syn. Jest osta­tecz­nie funk­cjo­na­riu­szem poli­cji.

– Tak jest, droga pani! Mogłaby pani popro­sić syna, żeby się skon­tak­to­wał z nami w komen­dzie głów­nej poli­cji? Na razie jed­nak… czy zechcia­łaby nam pani zdra­dzić, kto miał dostęp do pani konta?

Bren­dina naj­pierw dźgnęła pal­cem wska­zu­ją­cym w powie­trze, a potem postu­kała się w pierś.

– Ja! A któż by inny? Natu­ral­nie i Roscoe ma dostęp, ale on zało­żył swoje konto, a mój login i hasło posiada tylko na wypa­dek, gdyby zda­rzyła się jakaś awa­ria. Z tego samego powodu ja mam jego login i hasło. Roscoe, przyjdźże tu, na litość boską!

– Prze­stań się drzeć, kobieto, do jasnej anielki! Prze­cież już idę! Idę już, Brendi!

Kiedy się wresz­cie poja­wił, Eve przy­szło na myśl słowo ele­gan­cik. Ubrany w bla­do­nie­bie­ski gar­ni­tur w białe prążki, białą koszulę oraz jasno­czer­woną muszkę z poszetką w tym samym kolo­rze, wyglą­dał szy­kow­nie. Srebr­no­siwe włosy scze­sał do tyłu i wybłysz­czył tak, że lśniły jak księ­życ w lustrze wody. Siwe wąsy strzygł i pie­lę­gno­wał zaiste per­fek­cyj­nie.

Jego oczy miały kolor gar­ni­turu.

– Nie powie­dzia­łaś mi, że mamy towa­rzy­stwo. – Uśmiech­nął się wesoło do Eve i Peabody.

– To nie towa­rzy­stwo, lecz poli­cja.

– Kole­żanki z pracy Joshui?

– Nie, pro­szę pana – ode­zwała się Eve. – Jeste­śmy tu w spra­wie paczki, którą dostar­czono dzi­siej­szego ranka. Opłata za tę czyn­ność została ścią­gnięta z konta pań­skiej żony.

– Co prze­sła­łaś, Brendi?

– Nic! Ktoś się pod­szył pode mnie i wła­mał na moje konto!

Popa­trzył na nią z sym­pa­tią, acz­kol­wiek zasko­czony.

– Jak udało im się tego doko­nać?

– Poję­cia nie mam. A powin­nam mieć?

– Pani Cof­f­man – wtrą­ciła się Eve – czy ma pani gdzieś przy sobie swój tele­fon?

– Oczy­wi­ście, że mam. Wła­śnie prze­kła­da­łam rze­czy z jed­nej torebki do dru­giej, kiedy zadzwo­ni­ły­ście.

To rze­kł­szy, poma­sze­ro­wała w stronę drzwi, za któ­rymi – jak się domy­śliła Eve – kryła się sypial­nia. Wkrótce wró­ciła z niej szyb­kim kro­kiem, tasz­cząc olbrzy­mią torbę na ramię w żywym fio­le­to­wym kolo­rze oraz rów­nie wielką, poły­skliwą, czer­woną torebkę wie­czo­rową – o bar­wie dopa­so­wa­nej do muchy męża, jak skon­sta­to­wała Eve.

– Aku­rat wyj­mo­wa­łam z niej to, co mi się przyda na wie­czór. – Po czym, jakby na dowód, zagłę­biła rękę w cze­lu­ściach prze­past­nej torby.

Bren­dina, do tej pory jedy­nie poiry­to­wana, nagle zro­biła prze­ra­żoną minę. Skie­ro­wała się szyb­kim kro­kiem do sto­lika kawo­wego i wyrzu­ciła na jego blat zawar­tość torby.

Eve przy­szło na myśl, że jeśli kobieta dawała radę, cią­ga­jąc za sobą ten wór bez dna, to i teraz prze­żyje stratę.

– Znik­nął! O mój Boże! – zde­ner­wo­wała się. – Nie ma mojego tele­fonu!

– Gdzież on może być, Brendi? – zain­te­re­so­wał się mąż.

– Na litość boską, Roscoe! Odczepże się!

– Tylko się nie dener­wuj, kocha­nie. Pomogę ci go szu­kać – zaofia­ro­wał się mał­żo­nek.

Kobieta natych­miast zła­god­niała.

– Nie ma takiej potrzeby, kocha­nie. Znik­nął. Ktoś musiał widocz­nie ukraść go z mojej torebki.

– Kiedy po raz ostatni uży­wała pani tele­fonu? – spy­tała Eve.

– Na pewno wczo­raj. Wszyst­kie razem poje­cha­ły­śmy na zakupy. To zna­czy moje dziew­czyny i ja: moje synowe i córka. Marion chciała kupić nowe buty na dziś wie­czór, musiała też ode­brać zega­rek wie­lo­funk­cyjny, ten, który zamó­wiła dla Franka w pre­zen­cie. Oddała go do wygra­we­ro­wa­nia dedy­ka­cji. No i… Mój Boże! Były­śmy nie­omal wszę­dzie. Zja­dły­śmy późny lunch. Uży­łam tele­fonu, żeby zadzwo­nić do sio­stry w celu poin­for­mo­wa­nia jej o zmia­nie godziny rezer­wa­cji w restau­ra­cji na wpół do trze­ciej, bo to wszystko zajęło nam sporo czasu. Była z nami umó­wiona, a zawsze ją szlag tra­fia, kiedy musi gdzieś cze­kać.

– Gdzie pani prze­by­wała w cza­sie wyko­ny­wa­nia tego połą­cze­nia?

– Ach!… – Kobieta przy­ło­żyła dłoń do czoła. – W oko­licy skrzy­żo­wa­nia ulic Cham­bers i Broad­way. Jestem tego pra­wie pewna. Wła­śnie wyszły­śmy od jubi­lera, który się tam mie­ści.

– Przy­po­mina sobie pani może, czy korzy­stała póź­niej z tele­fonu?

– Wiem, że już go nie uży­wa­łam. Poszły­śmy jesz­cze coś kupić, a potem spo­tka­ły­śmy się z sio­strą i zja­dły­śmy razem lunch. Sie­dzia­ły­śmy dość długo w restau­ra­cji. Kiedy wycho­dzi­ły­śmy, Marion się uparła, żeby­śmy z Rachel, czyli moją sio­strą, wró­ciły do sie­bie tak­sówką. Zamó­wiła ją nawet i opła­ciła z góry kurs. Nie dała sobie wybić tego z głowy. Wró­ci­łam do domu, ucię­łam sobie drzemkę. To był męczący dzień. Póź­niej zje­dli­śmy z mężem kola­cję na cie­pło, pooglą­da­li­śmy tele­wi­zję. A dziś ni­gdzie jesz­cze nie wycho­dzi­łam. Musia­łam tro­chę posprzą­tać w domu, zaję­łam się też przy­go­to­wa­niami do dzi­siej­szego wie­czoru. Mam w tele­fo­nie usta­wione doko­ny­wa­nie płat­no­ści tylko z jed­nego konta. Płacę nim za zakupy i robię opłaty za miesz­ka­nie, jed­nakże…

– Już dobrze, Brendi! – Roscoe objął żonę ramie­niem. – Pomogę ci. Czas naj­wyż­szy, żebyś kupiła nowy.

– Ech! – Wtu­liła się w niego z wdzięcz­no­ścią, gło­śno wes­tchnąw­szy. – Pozwól mi korzy­stać ze swo­jego, Roscoe, a w końcu jakoś to wszystko ogarnę. Teraz już na pewno się spóź­nimy.

– Peabody, daj pań­stwu nasze wizy­tówki. – Eve znów popa­trzyła na Cof­f­ma­nów. – Może­cie popro­sić waszego syna, żeby się z nami skon­tak­to­wał?

– Oczy­wi­ście. Dzię­ku­jemy za wszystko! Będę musiała jakoś sobie z tym pora­dzić. Poroz­ma­wiaj­cie z Joshuą. Jest w końcu funk­cjo­na­riu­szem poli­cji.

Rozdział 2

2

Peabody wsia­dła do samo­chodu i zapięła pasy bez­pie­czeń­stwa.

– Może zabójca wypa­try­wał łatwej ofiary? – zasta­na­wiała się na głos. – Star­sza kobieta, zaga­dy­wana przez kilka młod­szych, kom­plet­nie nimi zaab­sor­bo­wana. Może podą­żał za nimi jakiś czas? Zatło­czony sklep, niby przy­pad­kowe zde­rze­nie i wyło­wie­nie tele­fonu z torby.

– Cał­kiem praw­do­po­dobny roz­wój wyda­rzeń – zgo­dziła się z nią Eve. – Zoba­czył star­szą kobietę i pew­nie wykon­cy­po­wał sobie, że nie będzie cią­gle się­gać po tele­fon, a jeśli już, to pomy­śli, że gdzieś go zawie­ru­szyła po dro­dze i nie będzie od razu zmie­niać wszyst­kich logi­nów i haseł do swo­ich kont w banku. Może jesz­cze teraz tego nie zro­biła, a on potrze­bo­wał led­wie kilku godzin. Użył go, po czym wyrzu­cił i zajął się innymi spra­wami – cią­gnęła Eve, prze­dzie­ra­jąc się przez korki uliczne. – To zapewne nie ma nic wspól­nego z resztą jej rodziny i nie ma tu nic do rze­czy, że należy do niej i poli­cjant, i rabin. Nie czyni to z nich by­naj­mniej ludzi wyjąt­ko­wych, gdyby jed­nak ktoś z ich rodziny zro­bił coś podob­nego, byłoby to czy­nem total­nie nie­prze­my­śla­nym i głu­pim.

– Masz zamiar wta­jem­ni­czyć sier­żanta Cof­f­mana?

– Może i tak. Jeśli się okaże, że są tu jakieś powią­za­nia, mógłby się przyj­rzeć spra­wie i pod tym kątem. Poroz­ma­wiamy też z tą kurierką. Ona rów­nież nie wygląda mi na powią­zaną z mor­der­stwem, chyba że ktoś żywi do niej urazę i chciał ją wpę­dzić w kło­poty.

– To rów­nież byłoby głu­pie.

– Oczy­wi­ście, ale i tak z nią poroz­ma­wiamy. Pra­cuje od lat w tej oko­licy. Może zna kogoś w sąsiedz­twie, kto nie prze­pada za Ken­tem Abne­rem?

Lydia Mer­chant miesz­kała w czte­ro­pię­tro­wym bloku, zbu­do­wa­nym jakiś czas po woj­nach miej­skich. Na par­te­rze mie­ścił się spo­żyw­czak, z któ­rego docho­dził zagad­kowy zapach tacos. Ani jedno okno nie było otwarte, aby wpu­ścić do środka woń wio­sen­nego wie­czoru. W więk­szo­ści zamon­to­wano kraty antyw­ła­ma­niowe.

Pomimo pię­ciu kon­dy­gna­cji do poko­na­nia, rzut oka na poma­lo­wane na zie­lono drzwi do windy – z przy­le­pioną kartką AWA­RIA oraz z zie­ją­cym zło­ścią dopi­skiem pod spodem: ZNOWU! – zachę­cił Eve do pchnię­cia drzwi wio­dą­cych na klatkę scho­dową.

Peabody wes­tchnęła ciężko pod nosem, mam­ro­cząc coś w stylu: „Luźne gatki jak nic!”, i zaczęła się wspi­nać po stop­niach za sze­fową. Zewsząd dola­ty­wały naj­róż­niej­sze zapa­chy: a to jakie­goś chiń­skiego dania na wynos, a to czy­je­goś nie­my­tego ciała, a to taniej wody koloń­skiej, a co naj­dziw­niej­sze – woni przy­wo­dzą­cej na myśl świeżo zerwane róże.

Kiedy się zna­la­zły na ostat­niej kon­dy­gna­cji, Eve przyj­rzała się wpierw uważ­nie drzwiom miesz­ka­nia Lydii. Solidne, wypo­sa­żone w trzy porządne zamki, alarm z powia­do­mie­niem na poli­cję, spra­wiały wra­że­nie zapory nie do zdo­by­cia. Nie posta­wiła na skom­pli­ko­waną elek­tro­nikę.

Taniej – pomy­ślała Eve – a efekt podobny.

Naci­snęła przy­cisk dzwonka u drzwi.

Chwilę póź­niej w gło­śniku domo­fonu roz­legł się pyta­jący, zde­cy­do­wany głos:

– Kto tam?

– Poli­cja.

– No tak, jasne. A ja jestem kró­lewna Śnieżka.

– Nowo­jor­ska poli­cja. NYPSD – powtó­rzyła Eve i pod­sta­wiła pod oko juda­sza swoją odznakę.

– Dobrze, ale naj­pierw zadzwo­nię, żeby to spraw­dzić, a dopiero potem otwo­rzę.

– Porucz­nik Dal­las Eve oraz detek­tyw Peabody Delia z komendy głów­nej nowo­jor­skiej poli­cji.

– Taaa… jasne…

Nic się nie działo. Eve stała i stała pod drzwiami. W końcu usły­szała jakiś pisk z wnę­trza, a potem coraz gło­śniej­sze kobiece głosy, aż wresz­cie zasuwy w zam­kach szczęk­nęły i zaczęły się z wolna roz­su­wać. Na koniec ich uszu dobiegł dźwięk prze­su­wa­nej sztaby antyw­ła­ma­nio­wej i drzwi się otwo­rzyły.

Na progu stały dwie dziew­czyny w tym samym mniej wię­cej wieku, wpa­tru­jąc się onie­miałe w przy­byłe poli­cjantki śled­cze. Jedna z nich była wysoka, biu­ścia­sta, o wło­sach blond, druga śred­niego wzro­stu, drob­nej budowy – bru­netka rasy mie­sza­nej.

Obie miały duże nie­bie­skie oczy.

– Jeee-zuuuuu! – zapiały z zachwytu nie­omal rów­no­cze­śnie. – Wygląda pani jak Marlo Durn z filmu – wyja­śniła blon­dynka. – Albo raczej Marlo wyglą­dała dokład­nie jak pani. Oglą­da­ły­śmy już dwa razy!

– To wspa­niale – skwi­to­wała Eve.

Powin­nam przy­wyk­nąć do takich reak­cji – pomy­ślała.

Chyba ni­gdy się do tego nie przy­zwy­czai.

– Czy było u nas jakieś wła­ma­nie i kogoś zamor­do­wano? – spy­tała Lydia, bru­netka. – Cią­gle ktoś się wła­muje do tej rudery albo przy­naj­mniej pró­buje.

– Nie. My w spra­wie paczki, którą dostar­czyła pani dziś rano, pani Mer­chant.

– Doprawdy? – Wiel­kie nie­bie­skie oczy zro­biły się jesz­cze więk­sze. – A o którą dokład­nie cho­dzi?

– Możemy wejść? – wtrą­ciła Peabody, doda­jąc przy­milny uśmiech.

– Och! Oczy­wi­ście, że tak. Jest pani nawet ład­niej­sza od aktorki z tego filmu – oznaj­miła blon­dynka. – Wiem, że została zabita i w ogóle, ale… taka jest prawda – dokoń­czyła nie­zręcz­nie.

Róże, któ­rych zapach snuł się po całej klatce scho­do­wej, stały na wąskim barku oddzie­la­ją­cym pokój dzienny, zawa­lony meblami i naj­róż­niej­szymi dro­bia­zgami, od mikro­sko­pij­nej kuchni. Obok wazonu stała napo­częta butelka wina.

– Może usią­dzie­cie? Zapra­szam! – rze­kła Lydia. – Zamie­rza­ły­śmy napić się wina. Wolno wam pić wino na służ­bie? Wła­śnie świę­tu­jemy.

– Nie, nie wolno – odparła Eve – ale dzięki.

– Obie dosta­ły­śmy pod­wyżki. – Blon­dynka, widocz­nie na lek­kim rau­szu, przy­sia­dła na porę­czy fotela. – Ja dosta­łam w zeszłym tygo­dniu, a Lydii przy­znano ofi­cjal­nie pod­wyżkę dzi­siaj. Wypro­wa­dzamy się z tej szczu­rzej nory!

– Nasze gra­tu­la­cje. Pani Mer­chant… – zaczęła Eve.

– Wystar­czy Lydia. Będzie okej. To naprawdę prze­dziwne, że obie zna­la­zły­ście się tutaj, w tej naszej dziu­rze. Dostar­czam wiele paczek. Pra­cuję w fir­mie kurier­skiej GP & P, ale to pew­nie już wie­cie.

– Dostar­czy­łaś dziś rano paczkę Ken­towi Abne­rowi. Koja­rzysz go?

– Dok­to­rowi Abne­rowi. Tak. Jasne, że go koja­rzę. Dostar­czam paczki jemu i dok­to­rowi Rufty’emu. Sta­no­wią prze­miłą parę. Zawsze mi dają napiwki przed Bożym Naro­dze­niem. Nie każdy tak się zacho­wuje. Czy coś było nie tak z prze­syłką? Wrę­czy­łam ją dok­to­rowi Abne­rowi do rąk wła­snych.

– Czy dosta­łaś tę prze­syłkę w spo­sób inny niż zwy­kle?

– Nie. Cen­trum dys­try­bu­cji jest w pełni zauto­ma­ty­zo­wane. Pra­cują tam głów­nie dro­idy. Ładują moją fur­go­netkę zgod­nie z gra­fi­kiem. Pierw­szeń­stwo mają paczki z noc­nej wrzutni, które mają być dostar­czone z samego rana, oraz prze­syłki spe­cjalne, a następ­nie reszta. To była… To musiała być, bo prze­cież działo się to dziś z rana, więc to była na pewno prze­syłka z noc­nej wrzutni. Nie bar­dzo rozu­miem, w czym rzecz.

– Mamy pod­stawy, by sądzić, że paczka zawie­rała nie­zi­den­ty­fi­ko­waną jesz­cze sub­stan­cję tok­syczną.

Spoj­rze­nie Lydii na moment przy­ga­sło, a po chwili mignął w nim nie­po­kój.

– Macie na myśli tru­ci­znę lub coś podob­nego? Akt ter­ro­ry­zmu czy coś w tym rodzaju?

– Tym razem nie mamy powodu przy­pusz­czać, by miał to być atak ter­ro­ry­styczny – wyja­śniła Eve, choć sama nie miała jesz­cze co do tego pew­no­ści.

– A skąd wie­cie, że w paczce było coś tok­sycz­nego? Czyżby dok­tor Abner się zatruł?

– Dok­tor Abner nie żyje. Zmarł wkrótce po ode­bra­niu i otwar­ciu prze­syłki.

– Nie żyje?! Dok­tor Abner nie żyje?! – Jej wiel­kie, nie­bie­skie oczy w oka­mgnie­niu wypeł­niły się łzami. – Ale… O mój Boże! O mój Boże! Teela!

Jej sio­stra natych­miast ześli­znęła się z porę­czy fotela i usia­dła obok Lydii, po czym objęła ją ramio­nami.

– Lydia doty­kała tej paczki. Czy ona… – Wystra­szyła się nie na żarty.

– Mamy pod­stawy przy­pusz­czać, iż sub­stan­cja uwol­niła się pod­czas otwie­ra­nia paczki.

– Nic mi nie jest. Ale dok­tor Abner? To taki miły star­szy pan! Razem z dok­torem Ruftym two­rzyli fan­ta­styczną parę. Od razu widać, kiedy ludzie two­rzą udany zwią­zek. Bar­dzo ich lubi­łam. O niczym nie wie­dzia­łam. Przy­się­gam, że nie mia­łam poję­cia, że jest coś nie tak z tą paczką. Ni­gdy bym jej…

– Nikt cię o nic nie oskarża – uspo­ko­iła ją Peabody. – Masz może wie­dzę o kimś z ich sąsiedz­twa? A może sły­sza­łaś coś w pracy albo gdzie­kol­wiek o kimś, kto mógł szcze­gól­nie nie lubić dok­tora Abnera?

– Nie. Ow­szem, znam nie­któ­rych ich sąsia­dów, bo to mój rejon. Ale nikt ni­gdy nie powie­działby o nim złego słowa. Cza­sami, kiedy kogoś nie ma w domu i brak jest skrzynki na więk­sze prze­syłki, zosta­wiam paczki u sąsia­dów. Firma musi oczy­wi­ście mieć na to pisemną zgodę obu stron. Nie­któ­rzy wolą, żeby paczkę ode­brał sąsiad. Nasi dok­to­rzy odbie­rali cza­sem paczki tych z naprze­ciwka, a tamci z kolei wyświad­czali im tę przy­sługę. To bar­dzo sym­pa­tyczna uliczka z przy­ja­znymi miesz­kań­cami. Dzi­siaj jed­nak dostar­cza­łam tam tylko tę jedną paczkę: dla dok­tora Abnera. – Nagle jakby coś sobie przy­po­mniała, bo zro­biła prze­ra­żoną minę: – O mój Boże! Czy z panem Ruftym wszystko w porządku? Wydaje mi się, że nie było go wtedy w domu. Przy­po­mi­nam sobie, że Abner miał na sobie strój do bie­ga­nia. Cza­sami widy­wa­łam go bie­ga­ją­cego, kiedy objeż­dża­łam klien­tów. Z kolei, gdy mie­wa­łam popo­łu­dniową zmianę, zda­rzało mi się zoba­czyć pana Rufty’ego wra­ca­ją­cego do domu po pracy.

– Pana Rufty’ego wów­czas nie było – zapew­niła ją Eve.

– Nie wiem, co robić. Czy powin­nam teraz coś zro­bić? – pytała zde­ner­wo­wana.

– Jeśli cokol­wiek ci przyj­dzie do głowy, skon­tak­tuj się ze mną lub z detek­tyw Peabody – rze­kła Eve.

Kiedy obie poli­cjantki wyszły już na zewnątrz, Eve zaczęła się w dro­dze do auta gło­śno zasta­na­wiać nad tym, jakie kroki nale­ża­łoby teraz przed­się­wziąć.

– Kli­nika ofiary mie­ści się nie­da­leko stąd – powie­działa. – Poje­dziesz do domu, a po dro­dze skon­tak­tu­jesz się z mene­dżerką biura lub kim­kol­wiek innym, kto tym wszyst­kim zarzą­dza.

– Mene­dżerką biura jest tam nie­jaka Sel­dine Abba­kar. Już spraw­dzi­łam na ich stro­nie.

– Dobrze. W takim razie skon­tak­tuj się z nią i umów spo­tka­nie z całym per­so­ne­lem obsługi biu­ro­wej na jutro z samego rana, naj­wcze­śniej, jak będą mogli. Prze­ślij mi wia­do­mość z infor­ma­cją, o któ­rej godzi­nie się odbę­dzie. Spo­tkamy się na miej­scu. Bądź w sta­łym kon­tak­cie z McNa­bem, tak aby był gotów w każ­dej chwili się tam zja­wić. Będziemy musieli przej­rzeć kom­pu­tery i inne elek­tro­niczne nośniki.

– Ale karty pacjen­tów są…

– …dla­tego wła­śnie w dro­dze do domu zamie­rzam popra­co­wać nad naka­zem. Cho­lera! Oni mogą nie chcieć nam udo­stęp­nić danych pacjen­tów. Jeśli to zro­bił jakiś wście­kły pacjent, per­so­nel kli­niki Abnera będzie miał moż­li­wość spraw­dzić, kto by to mógł być. Współ­mał­żo­nek zapewne też będzie żywił jakieś podej­rze­nia co do sprawcy.

– Jego pacjen­tami są, czy raczej były, nie­mow­lęta i dzieci do lat szes­na­stu.

– Wierz mi, Peabody, mia­łam oka­zję widzieć nie­jed­nego roz­sier­dzo­nego dzie­ciaka – odbiła piłeczkę Eve. – A co do nasto­lat­ków, szkoda sobie strzę­pić języka, opo­wia­da­jąc o tym, do czego są zdolne. Poza tym mają rodzi­ców albo co naj­mniej jed­nego… Zresztą nie­ważne. Umów to spo­tka­nie i koniec. Ja zajmę się w domu mapą zbrodni. Zacznę robić wpisy.

– Jak zwy­kle ja mam łatwiej­sze zada­nie.

– Tym razem. Jeśli uda ci się usta­wić spo­tka­nie około godziny ósmej, możemy się spo­tkać w kost­nicy o siód­mej i stam­tąd poje­chać razem.

– Ale fajny spo­sób na roz­po­czę­cie dnia – to rze­kł­szy, Peabody otwo­rzyła drzwi i zaczęła wysia­dać.

– Przy­go­tuj ich na roz­mowę z nami! – Następ­nie, igno­ru­jąc pomstu­ją­cych na nią kie­row­ców, Eve wśli­znęła się za kie­row­nicę samo­chodu. Wyłą­czyła poli­cyj­nego koguta i wje­chała tuż przed maskę auta faceta, który zdą­żył jej jesz­cze poka­zać środ­kowy palec.

Zapro­gra­mo­wała kawę we wbu­do­wa­nym w deskę roz­dziel­czą Auto­Che­fie i wybrała numer zastęp­czyni pro­ku­ra­tora gene­ral­nego Nowego Jorku, Cher Reo.

– Tylko nie to! – jęk­nęła, sły­sząc ją, Reo. – Wła­śnie wra­cam tak­sówką do domu. Utknę­łam w głu­pim korku. Marzę o drinku i chwili spo­koju.

– Będziesz miała i jedno, i dru­gie, jak tylko mi zała­twisz nakaz. Ja rów­nież jadę do domu i mam ten sam pro­blem co ty.

Pro­ku­ra­tor wes­tchnęła ciężko i pokrę­ciła głową. Na ekra­nie zafa­lo­wały jej jasne puszy­ste włosy.

– Wysia­dam w takim razie i pójdę na pie­chotę – powie­działa. – Pro­szę się zatrzy­mać! – zwró­ciła się do kie­rowcy.

W tele­fo­nie Eve obraz twa­rzy Reo zamie­nił się w nie­bie­ski ekran pauzy w połą­cze­niu. Pani pro­ku­ra­tor zapewne płaci za prze­jazd – pomy­ślała. Kiedy obraz powró­cił, pod­ska­ki­wał w rytm jej szyb­kich kro­ków.

– Dzwo­nisz w spra­wie śledz­twa z tą wciąż nie­zi­den­ty­fi­ko­waną sub­stan­cją, prawda? – spy­tała.

– Lepiej, żeby ją jak naj­szyb­ciej ziden­ty­fi­ko­wali… – mruk­nęła do sie­bie Eve. – Tak, dokład­nie – dodała już gło­śniej. – Ofiara mor­der­stwa to lekarz. Lekarz pedia­tra. Jutrzej­szy dzień zaczy­nam od prze­słu­cha­nia per­so­nelu jego kli­niki. Muszę przej­rzeć ich kom­pu­tery.

– Jak mam to zała­twić z mar­szu? Albo nawet na jutrzej­szy pora­nek? – obru­szyła się Reo. – Prze­cież tam jest zastrze­żona doku­men­ta­cja medyczna.

– Doku­men­ta­cja medyczna nie jest mi potrzebna. Załatw nakaz na kore­spon­den­cję pry­watną. Muszę wie­dzieć, czy został jakiś ślad po mej­lach z pogróż­kami albo czy im przy­sy­łano jakieś tek­sty budzące nie­po­kój. Może ktoś z per­so­nelu skre­wił?

– To aku­rat dam radę zała­twić. Sły­sza­łam, że mia­łaś stycz­ność z tru­ci­zną? Nie wyglą­dasz na kogoś, kto by został pod­dany dzia­ła­niu śmier­cio­no­śnej tok­syny.

– Cokol­wiek to było, nim tam dotar­ły­śmy, obró­ciło się w nie­byt tak samo jak Abner.

– No cóż, to jedyny pozy­tywny aspekt całej sytu­acji. Oddzwo­nię, jak tylko będę miała nakaz w ręku.

– Będę dozgon­nie wdzięczna.

– Wciąż mi wisisz drinka za poprzedni.

– Pamię­tam. Póź­niej – rzu­ciła Eve, po czym wyłą­czyła się i popi­ja­jąc kawę, sunęła dalej sla­lo­mem przez korek cią­gnący się w stronę cen­trum.

Wresz­cie, poko­nu­jąc trasę powoli metr po metrze, zdała sobie w pew­nym momen­cie sprawę, że nie­spełna tydzień temu sie­działa na tara­sie we Wło­szech, popi­ja­jąc wino pod roz­gwież­dżo­nym nie­bem po całym dniu leniu­cho­wa­nia na słońcu.

Jadała pasta ita­liana, spała do późna, kochała się z mężem.

No i nikogo nie zamor­do­wano w naj­bliż­szej oko­licy – a przy­naj­mniej nic o tym nie wie­działa.

Od czasu, kiedy poznała Roarke’a, jej życie – życie z nim – dale­kie było od nudy i zwy­czaj­no­ści. Może i wkra­dła się w nie rutyna, na pewno jed­nak nie rutyna dnia codzien­nego, znana więk­szo­ści mał­żeństw.

O dziwo! wszystko u nich funk­cjo­no­wało. Naprawdę nie­źle funk­cjo­no­wało – myślała. – A jed­nym z powo­dów tak dobrego dzia­ła­nia mojego związku jest to, że wiem, iż zawsze mam gdzie wró­cić: do domu, i że w tym domu zawsze będzie ON.

Będzie na nią patrzył tak, jak patrzył zawsze, za każ­dym razem, i praw­do­po­dob­nie będzie patrzeć do końca życia – a jej serce przy­spie­szy wów­czas swój rytm, zmusi do zje­dze­nia cze­goś, nawet jeśli nie będzie chciała – co ją roz­drażni, ale i będzie bez­cenne.

Zawsze wysłu­cha. Nie będzie zrzę­dzić, że znowu się spóź­niła. Nie będzie sadzić tek­stów wpę­dza­ją­cych ją w poczu­cie winy. Wysłu­cha, zaofe­ruje swą pomoc, a w dodatku – przy tym wszyst­kim – zapewni spo­kój myślom i wytchnie­nie duszy, czego się nie spo­dzie­wała zyskać ni­gdy w życiu.

Więc kiedy prze­je­chała w końcu przez bramę ich posia­dło­ści, poczuła, jak spływa na nią fala spo­koju. Powrót do domu… Dom, który zapro­jek­to­wał i wybu­do­wał Roarke, oka­zale się pre­zen­to­wał pod noc­nym nie­bem: roz­ło­ży­sty, piął się w górę stro­mym dachem i strze­li­stymi, wymyśl­nie zdo­bio­nymi wie­życz­kami. Tyle okien i wszyst­kie roz­świe­tlone, wita­jące ją już z daleka, roz­ja­śnia­jące ciem­ność.

Kiedy pod­je­chała pod wej­ście i wysia­dła z samo­chodu, odczuła jed­nak cię­żar spo­czy­wa­jący na jej bar­kach. Wciąż miała pracę do wyko­na­nia, lecz mogła się nią zająć we wła­snym domu.

Wró­ciła późno, bar­dzo późno, więc nie spo­dzie­wała się zastać przy wej­ściu Sum­mer­seta.

Kamer­dy­ner stał tam jed­nak, wysoki i kości­sty, odziany na czarno, z tru­pio bla­dym obli­czem. Utkwił w niej spoj­rze­nie ciem­nych oczu.

Się­gnęła myślami do swego skła­dzika obelg, lecz prze­mó­wił, nim zdo­łała wybrać coś sto­sow­nego na tę oka­zję.

– On bar­dzo się mar­twi – powie­dział. – Oczy­wi­ście za nic tego nie okaże, ale już sły­szał, że zosta­łaś wysta­wiona na dzia­ła­nie sub­stan­cji tok­sycz­nych.

– Mówi­łam mu już, że nic mi nie jest. Czuję się dobrze.

Kiedy Sum­mer­set w dal­szym ciągu stał, przy­glą­da­jąc się jej w mil­cze­niu, zaczęła się oba­wiać, iż były medyk z okresu wojen miej­skich zamie­rza doko­nać wła­snej oceny jej zdro­wia. Nie­do­cze­ka­nie!

– Czy ziden­ty­fi­ko­wali tę sub­stan­cję? – spy­tał w końcu.

– Nie wiem. Chcę się tego dowie­dzieć, kiedy tylko się znajdę na górze. Ja czuję się dobrze – powtó­rzyła.

Nieco już poiry­to­wana, ścią­gnęła kurtkę i prze­wie­siła ją przez ozdobny słu­pek przy porę­czy scho­dów.

– Powiedz to koniecz­nie jemu – rzu­cił za nią.

Chciała odburk­nąć, że już to prze­cież zro­biła, ale nie miało to naj­mniej­szego sensu. Zatrzy­mała się w pół drogi.

– A czy wró­ci­ła­bym do domu, gdyby ist­niała jaka­kol­wiek moż­li­wość, choćby naj­lżej­sza, przy­wle­cze­nia ze sobą cze­go­kol­wiek, co mogłoby go zain­fe­ko­wać? Jak uwa­żasz, Sum­mer­set?

– Na pewno nie. I dla­tego wła­śnie – a jest już po dwu­dzie­stej pierw­szej – on tak się mar­twi – wyja­śnił kamer­dy­ner ze sto­ic­kim spo­ko­jem.

Szlag by to tra­fił i nagła cho­lera! To chyba jasne, że on się mar­twi!

– Musia­łam… A niech to dia­bli! Gdzie on jest? – spy­tała.

– W twoim gabi­ne­cie, oczy­wi­ście. Wie, że wró­ci­łaś do domu. Włą­czył powia­do­mie­nia.

Wbie­gła szybko na górę.

Sto­suję się prze­cież do kodeksu – pomy­ślała, lecz czuła, że w pewien spo­sób zawio­dła.

Roarke sie­dział na kana­pie w jej gabi­ne­cie. W kominku peł­gał ogie­niek, na jego kola­nach leżało tłu­ste koci­sko. W jed­nej ręce trzy­mał książkę, w dru­giej – kie­li­szek wina.

No i wszystko się zga­dzało: spo­glą­dał na nią wła­śnie tak – lecz tym razem dostrze­gła jesz­cze, że widocz­nie mu ulżyło.

– Jest wresz­cie nasza zguba… – zaczął z tym cudow­nym irlandz­kim zaśpie­wem.

– Prze­pra­szam! – rze­kła, a kiedy odło­żył książkę i wstał, pode­szła, objęła go i mocno się przy­tu­liła. – Prze­pra­szam!… – szep­nęła.

– Za spóź­nie­nie? – Wtu­lona weń, usły­szała w jego gło­sie zdzi­wie­nie. – Dajże spo­kój! Prze­cież to nie­od­łączny ele­ment two­jej pracy, prawda, pani porucz­nik?

– Prze­pra­szam za nie­upew­nie­nie cię w stu pro­cen­tach, że wszystko ze mną w porządku. To zna­czy, że nie zapew­ni­łam, że nic mi nie jest, żebyś się nie mar­twił – zaplą­tała się.

– Ach! – Musnął ustami czu­bek jej głowy i odsu­nął ją nieco od sie­bie. – To rów­nież jeden z nie­od­łącz­nych ele­men­tów two­jej pracy. Część leżąca po mojej stro­nie. Zawsze się będę o cie­bie mar­twił, naj­droż­sza Eve. Teraz jed­nakże… – Prze­su­nął kciu­kiem wzdłuż wgłę­bie­nia w jej bro­dzie, a potem pochy­lił się ku niej i uca­ło­wał długo i czule. – Teraz jed­nakże wró­ci­łaś do domu, więc usiądź na chwilę z kotem. Gala­had też miewa lęki. Przy­niosę ci lampkę wina.

Żad­nego stro­fo­wa­nia, żad­nego wpę­dza­nia w poczu­cie winy, jedy­nie wino i czułe powi­ta­nie. I tłu­sty kocur. Usią­dzie więc na chwilę, wniósł bowiem do jej życia nie tylko podróże do Włoch, nie tylko naj­praw­dziw­szą kawę i dosko­nały seks, lecz rów­nież mnó­stwo innych cudow­nych rze­czy.

Wniósł mię­dzy innymi i to: rów­no­wagę.

Zdą­żyła pogła­skać kota i podra­pać go po brzuszku, kiedy posta­no­wił prze­krę­cić się i prze­to­czyć na drugi bok.

Wzięła kie­li­szek do ręki.

– Zba­dali mnie i prze­pro­wa­dzili neu­tra­li­za­cję tok­syn od razu na miej­scu zbrodni – zaczęła.

– Dokład­nie to samo powie­dzia­łaś mi przez tele­fon. – Jego głę­bo­kie, nie­sa­mo­wi­cie nie­bie­skie oczy przy­glą­dały się badaw­czo jej twa­rzy. Dopiero potem uniósł dłoń Eve i uca­ło­wał ją. – Czy ziden­ty­fi­ko­wali tru­ci­znę?

– Muszę to spraw­dzić. Godzinę temu, kiedy ostatni raz dzwo­ni­łam do labo­ra­to­rium, niczego jesz­cze nie mieli. Ciało zostało odna­le­zione dopiero po szes­na­stej, kiedy jego mał­żo­nek wró­cił z pracy. Zaczęli nad tym pra­co­wać jakąś godzinę temu. Muszą się ści­śle trzy­mać wytycz­nych i takie tam.

– Nic nie jadłaś przez cały dzień.

– Byli­śmy bar­dzo zajęci.

– Wyobra­żam sobie. Posilmy się teraz i opo­wiesz mi o tym wszyst­kim.

– Posilmy się? – zdzi­wiła się. – Czyż­byś jesz­cze nie jadł obiadu?

– Nie, nie jadłem. – Ści­snął jej dłoń. – Za bar­dzo się dener­wo­wa­łem.

– Chwila. – Poło­żyła drugą rękę na jego dło­niach. – Niniej­szym obie­cuję ci solen­nie, że ni­gdy nie skła­mię ani nie będę kolo­ry­zo­wać wypad­ków, jeśli coś się wyda­rzy, jeśli znajdę się w tara­pa­tach albo będzie ze mną naprawdę źle. Przy­się­gam być z tobą szczera.

– W porządku.

Przyj­rzała się uważ­nie jego nie­sa­mo­wi­temu obli­czu.

– Ty i tak będziesz się mar­twił – doszła do wnio­sku.

– Tak, oczy­wi­ście, że będę się mar­twił, mimo to doce­niam obiet­nicę i dzię­kuję za nią. Teraz kolej na mnie. Przy­się­gam tu i teraz, że dla two­jego dobra, za każ­dym razem, kiedy wró­cisz do domu, do mnie, będzie cze­kać na cie­bie pizza pep­pe­roni.

– Naprawdę? – Twarz Eve roz­ja­śniła się w mimo­wol­nym uśmie­chu.

– Tak głę­boka jest moja miłość do cie­bie. Nie będę się też upie­rał, żebyś wci­nała na przy­stawkę zdrowe sałatki warzywne.

– Jeśli mnie o to popro­sisz tu i teraz, zjem wszy­ściut­kie warzywa. Z miło­ści do cie­bie.

– Możesz je zja­dać uło­żone bez­po­śred­nio na pizzy.

– Był­byś w sta­nie zruj­no­wać pizzę ide­alną? – Rzu­ciła mu prze­ra­żone spoj­rze­nie.

– Co też ja sobie wyobra­ża­łem! – jęk­nął, wstał i poszedł do kuchni.

Sie­działa jesz­cze chwilę w fotelu, dopiesz­cza­jąc kota, a potem wzięła oba kie­liszki oraz nie­do­pitą butelkę wina i zanio­sła je do stołu. Wyglą­dała chwilę na zewnątrz przez prze­szklone drzwi bal­ko­nowe. W jej noz­drza ude­rzył zapach pizzy. Dla pustego żołądka był jak speł­nie­nie naj­skryt­szych marzeń.

– Zdaję sobie sprawę, że jeśli mia­ła­bym codzien­nie jeść pizzę, w końcu mia­ła­bym dosyć – zauwa­żyła roz­sąd­nie – lecz pew­nie zaję­łoby to parę dzie­się­cio­leci – dodała, sia­da­jąc razem z mężem przy stole i chwy­ta­jąc łap­czy­wie jeden kawa­łek. – Już wkrótce zrobi się wystar­cza­jąco cie­pło, żeby otwie­rać te drzwi pod­czas posił­ków. Będzie bar­dzo przy­jem­nie – roz­ma­rzyła się i w tej samej chwili cicho zabrzę­czał jej tele­fon. – Prze­pra­szam. Tak, Reo?

– Nakaz zaraz do cie­bie dotrze w zaszy­fro­wa­nym pliku. Tym razem bez doku­men­ta­cji medycz­nej. Czy to pizza? Cho­lera! Teraz jesz­cze zachciało mi się pizzy.

– To sobie zrób. Dzięki za szyb­kie ogar­nię­cie tematu.

Odło­żyła tele­fon.

– Ofiara była leka­rzem, jak sły­sza­łem? – zagaił Roarke.

– Pedia­trą. Żonaty od pra­wie czter­dzie­stu lat. Zna­lazł go mąż, dyrek­tor pry­wat­nej szkoły. Mieli dzieci i wnuki. – Wzięła do ręki kie­li­szek. – Zadep­tał mi i zruj­no­wał obraz miej­sca zbrodni. Pró­bo­wał reani­mo­wać denata, leżą­cego tam bez życia od rana, a by­naj­mniej nie zmarł w zbyt ape­tycz­nym sta­nie, lecz mąż, nim wezwał karetkę pogo­to­wia, i tak pró­bo­wał przy­wró­cić mu funk­cje życiowe.

– Winisz go za to?

– Nie, skądże. – Pod­nio­sła wzrok i spoj­rzała mu w twarz, wyrzeź­bioną przez mądre anioły pod­czas jakie­goś nie­biań­skiego dnia, w te jego tajem­ni­cze, prze­ni­kliwe nie­bie­skie oczy. – Może wini­ła­bym go jesz­cze kilka lat temu, ale nie teraz. Kochali się. To widać w każ­dym zakątku ich domu, w roz­pa­czy tego, który pozo­stał. – Umil­kła na moment. – Trzeba mieć do tego dystans. Na widok takich sytu­acji pęka ci serce, lecz musisz umieć spoj­rzeć na to na trzeźwo, nie anga­żu­jąc się.

– W jaki spo­sób ją dostar­czono? Tę tok­syczną sub­stan­cję?

– Przez firmę kurier­ską Glo­bal Post & Pac­ka­ges. Prze­syłka eks­pre­sowa z noc­nej wrzutni do dorę­cze­nia z samego rana następ­nego dnia.

– W paczce? Hm… Dość odważne posu­nię­cie, rzekł­bym. Macie tego, kto dostar­czył prze­syłkę?

– To dziew­czyna. Nie ma z tym nic wspól­nego. Jest czy­sta, a przy tym bar­dzo ich lubiła, zresztą z wza­jem­no­ścią. Lubili ich też sąsie­dzi. Wpa­dły­śmy do niej z wizytą. Był szok, nie­do­wie­rza­nie, lek­kie prze­ra­że­nie, tro­chę żalu. Z prze­pro­wa­dzo­nego śledz­twa wynika jedy­nie, że denat był miłym czło­wie­kiem, dobrym sąsia­dem, dbał o tęży­znę fizyczną: bie­gał, cho­dził na siłow­nię. Jego strój wska­zy­wał na to, że w chwili dostar­cze­nia paczki wła­śnie miał iść pobie­gać, zabrał ją więc do kuchni i tam otwo­rzył.

– W środku musiał być jakiś her­me­tyczny pojem­nik. Nawet ktoś nie­zwy­kle odważny nie ryzy­ko­wałby prze­sła­nia nie­za­bez­pie­czo­nej sub­stan­cji tok­sycz­nej w zwy­kłym kar­to­no­wym pudełku.

Pochło­nęła z ape­ty­tem pierw­szy kawa­łek.

– Wygląda mi to nawet na dwa pojem­niki, jeden w dru­gim. Na bla­cie w kuchni stała otwarta tania szka­tułka z imi­ta­cji drewna, wyło­żona w środku miękką wyściółką, więc bio­rąc pod uwagę dro­gie mate­riały, użyte do wykoń­cze­nia miesz­ka­nia, musiała zostać przy­słana w pudełku firmy kurier­skiej. Na pod­ło­dze przy bla­cie walały się potłu­czone kawałki cze­goś, co mogło być mniej­szym pojem­nikiem. Wyglą­dało na cienki, kru­chy, twardy pla­stik, rów­nie tani jak szka­tułka, pozła­cany z zewnątrz, biały od środka. Cokol­wiek go zabiło, musiało być zamknięte wewnątrz tego mniej­szego pojem­nika. Otwo­rzył go, a wtedy wydo­stało się i roz­pro­szyło w powie­trzu, a może wchło­nął coś przez skórę, kiedy tego dotknął. Miał opa­rze­nia na opusz­kach kciu­ków – przy­po­mniała sobie, a potem wzru­szyła ramio­nami. – Jesz­cze tego nie wiem.

– Jutro spo­tkasz się z Mor­ri­sem, jak rów­nież ze swo­imi kole­gami z labo­ra­to­rium.

– Taa… – Skoro pizza leżała tuż przed nią, się­gnęła po drugi kawa­łek. – Wezwa­li­śmy spe­ców od neu­tra­li­zo­wa­nia nie­bez­piecz­nych sub­stan­cji, lecz nie zna­leźli w powie­trzu ani śladu cze­go­kol­wiek tok­sycz­nego. Minęło w końcu kilka godzin. Ani na mężu ofiary, ani na mnie rów­nież niczego nie zna­leźli, a oboje doty­ka­li­śmy ciała. Było tego wystar­cza­jąco dużo, żeby zabić w ciągu kilku minut Abnera, i roz­pły­nęło się w powie­trzu, nim kto­kol­wiek wszedł do ich domu.

– Prze­syłkę zaadre­so­wano bez­po­śred­nio do denata, jak rozu­miem?

– Tak. Adres nadawcy był fał­szywy. Paczkę wysłano z wrzutni noc­nej. Ten, kto to zro­bił, zakłó­cił w tym cza­sie pracę kamery moni­to­ringu, więc albo dys­po­no­wał jakimś goto­wym urzą­dze­niem elek­tro­nicz­nym do tego celu, albo miał sto­sowne umie­jęt­no­ści do ich samo­dziel­nego wyko­na­nia.

– Kamera przy budce z pacz­ko­ma­tem? – Roarke zaśmiał się krótko. – Kocha­nie, z tym pora­dziłby sobie nawet dzie­się­cio­la­tek. Inte­re­so­wa­łoby mnie bar­dziej, w jaki spo­sób zawar­tość prze­szła przez ska­ner i paczka nie została odrzu­cona.

– Wła­śnie teraz nad tym pra­cują. Pojem­nik w pojem­niku w pojem­niku. – Znowu wzru­szyła ramio­nami. – No i naj­praw­do­po­dob­niej nie­wielka ilość tej sub­stan­cji, cokol­wiek to było. Tylko tyle, by zabić jedną osobę.

Obej­rzała się za sie­bie, gdyż w drzwiach sta­nął Sum­mer­set. Nachmu­rzyła się odru­chowo. Spoj­rzała na niego spod ścią­gnię­tych brwi, prze­ły­ka­jąc kolejny kęs pizzy.

– Nie wzy­wa­li­śmy chyba nikogo z kost­nicy, a może? – mruk­nęła pod nosem.

– Wybacz­cie mi. – Kamer­dy­ner wzniósł wysoko w górę swój dys­tyn­go­wany nos. – Pani dok­tor Dimatto wraz z panem Mon­roe są na dole. Chcie­liby roz­ma­wiać z panią porucz­nik.

– Poproś ich do nas na górę – rzekł Roarke, nim Eve zdą­żyła wstać. – Pani porucz­nik wła­śnie je kola­cję. Przy­niosę jesz­cze dwa kie­liszki – dodał, gdy słu­żący znik­nął za drzwiami.

Ach, no tak. Pani dok­tor Dimatto – pomy­ślała Eve – oraz pan dok­tor Abner.

Czy Louise znała ofiarę zabój­stwa? Marne szanse, skoro w mie­ście jest nie­zli­czona liczba leka­rzy. Jed­nakże Louise i Char­les miesz­kali parę kro­ków od miej­sca zabój­stwa.

– Zapewne się znali – powie­działa na głos.

– Kto? – Roarke posta­wił na stole jesz­cze dwa kie­liszki do wina.

– Louise i ofiara mor­der­stwa – wyja­śniła. – Dla­tego tu do nas przy­szli. Jak ja, do dia­bła, to zniosę?

Stwier­dziła, że zaraz będzie miała oka­zję to spraw­dzić, bo w progu drzwi sta­nęli wła­śnie Louise – wiotka blon­dynka – oraz Char­les – wysoki, przy­stojny, ciem­no­włosy.

Nie­zwy­kle mocno zaan­ga­żo­wana w swą pracę pani dok­tor oraz były licen­cjo­no­wany pan do towa­rzy­stwa two­rzyli zadzi­wia­jący zgrany duet – kolejny, który zda­wał się ide­al­nie funk­cjo­no­wać.

– Bar­dzo was prze­pra­szam za naj­ście. – Louise zaczęła od uspra­wie­dli­wia­nia się. – Przy­szli­śmy bez uprze­dze­nia, w dodatku w porze kola­cji, ale…

– Daj­cie spo­kój. To tylko pizza, a w posi­la­niu się pizzą nic nie może prze­szko­dzić. Skąd znasz Kenta Abnera? – spy­tała Eve.

– Skąd wie­dzia­łaś… – Kobieta przy­mknęła oczy. – Wstą­pił ot tak po pro­stu do mojej kli­niki w tam­tym tygo­dniu, kiedy ją otwo­rzy­łam. Pra­co­wał jako wolon­ta­riusz dwa­dzie­ścia godzin. Tak ot, bez niczego. Daję słowo! Takim był czło­wie­kiem! Takim wła­śnie leka­rzem! – Głos jej zadrżał, w oczach poja­wiły się łzy. – Prze­pra­szam! Ciężko mi z tym. Musia­łam do was przyjść. Musia­łam to z sie­bie wyrzu­cić.

– Usiądź! – Roarke wstał i pod­su­nął jej swoje krze­sło. – Sia­daj z nami, napij się wina. Zdo­łasz coś prze­łknąć?

– On lubi kar­mić innych – wyja­śniła Eve, rów­nież prze­ły­ka­jąc ukrad­kiem łzy i mając nadzieję, że naj­gor­sze za nią i wię­cej się już nie popła­cze.

– Nie, dzięki! Nie mam ochoty na nic do jedze­nia. Popro­szę o wino.

Roarke przy­wo­łał gestem Char­lesa i poszli obaj po krze­sła dla sie­bie. Kiedy wró­cili i usie­dli razem z paniami, Roarke napeł­nił kie­liszki.

– Nie roz­sy­pię się – obie­cała Louise. – A przy­naj­mniej nie za bar­dzo.

– Dobrze. Opo­wiedz mi w takim razie, co wiesz o dok­to­rze Abne­rze. Kon­takty oso­bi­ste, zawo­dowe, cokol­wiek innego.

Louise ski­nęła głową, a potem zer­k­nęła bła­gal­nie na męża.

– To może ja zacznę – rzekł Char­les.

Rozdział 3

3

– Zaprzy­jaź­ni­li­śmy się – zaczął Char­les. – Byli­śmy naprawdę dobrymi przy­ja­ciółmi. Pozna­łem ich przez Louise, kiedy Kent zaczął przyj­mo­wać pacjen­tów w jej kli­nice cha­ry­ta­tyw­nie, bez wyna­gro­dze­nia. Zapra­szali nas czę­sto, żeby­śmy wpa­dli na drinka, a my… no cóż… z miej­sca ich polu­bi­li­śmy.

– Nie pamię­tam, żeby­śmy widzieli ich na waszym weselu – wytknęła mu Eve.

– Byli wów­czas w Afryce – wyja­śnił. – Mar­tin wziął mie­siąc urlopu nauko­wego, bo Kent chciał na kilka tygo­dni dołą­czyć do grupy leka­rzy tam pra­cu­ją­cych. Mieli pełne wra­żeń waka­cje, by tak rzec. Zbie­gły się one w cza­sie z ter­mi­nem naszego ślubu. Potem wypra­wili dla nas nie­wielką imprezkę sąsiedzką, kiedy wró­ci­li­śmy z podróży po mie­siącu mio­do­wym.

– Byli cudow­nymi face­tami – dodała Louise. – Sta­no­wili nie­zwy­kłą parę. Obaj bez­gra­nicz­nie się poświę­cali swej pracy, acz­kol­wiek nie zanie­dby­wali przy tym innych uro­ków życia. Lubili różne roz­rywki, kochali swoją rodzinę, lubili teatr, sztukę. Kent zawsze się cze­piał Mar­tina i naci­skał, by ten bar­dziej dbał o formę fizyczną i zaczął upra­wiać jakiś sport. Tłu­ma­czył mu, że nie można poprze­stać na ćwi­cze­niu jedy­nie swo­jego umy­słu. Mar­tin zaś żar­to­wał sobie z Kenta, że ten nie miał poję­cia o żad­nej kon­kret­nej dys­cy­pli­nie sportu. Kent wszakże nic sobie z tego nie robił. Byłam nie­je­den raz świad­kiem, jak się prze­ko­ma­rzali pół­żar­tem w tych kwe­stiach, lecz ni­gdy na serio. Sta­no­wili doprawdy słodką parę, Dal­las. Każde mał­żeń­stwo po nie­omal czter­dzie­stu latach poży­cia chcia­łoby być postrze­gane w ten spo­sób.

Sły­sząc te słowa, Char­les wycią­gnął rękę ku żonie i przy­krył jej dłoń swoją.

– Byli­śmy dobrymi przy­ja­ciółmi. Wciąż zada­jemy sobie pyta­nie, jaka była przy­czyna tego, co się stało. Kto za tym stoi? Nic nam nie przy­cho­dzi do głowy. Jesteś pewna, że to, co się zda­rzyło, nie zda­rzyło się przy­pad­kiem lub nie było jakąś tra­giczną pomyłką? – zwró­cił się z pyta­niem do Eve.

– Tego aku­rat jestem dość pewna – odrze­kła pani porucz­nik. W tym wła­śnie sęk, pomy­ślała. – Pra­co­wał w kli­nice regu­lar­nie, więc w kom­pu­te­rach bez wąt­pie­nia pozo­stały jakieś dane.

Louise natych­miast zmie­niła się w dok­tor Dimatto.

– Jed­nakże dane i doku­men­ta­cja medyczna pacjen­tów… – zaczęła bez ogró­dek.

– Bla, bla, bla… – Eve tylko mach­nęła ręką. – Jeśli zaj­dzie taka potrzeba, i tak do niej dotrę. Teraz jed­nak mam prośbę, żebyś jako sze­fowa kli­niki sama zaj­rzała do kom­pu­tera i zer­k­nęła na kore­spon­den­cję z pacjen­tami. Bez wąt­pie­nia szybko się zorien­tu­jesz, jeśli coś będzie nie tak. Oprócz doku­men­ta­cji medycz­nej jest też kore­spon­den­cja mej­lowa, kalen­da­rium z notat­kami, wymiana wia­do­mo­ści pomię­dzy per­so­ne­lem.

– Pro­szę bar­dzo. Możesz też prze­słu­chać wszyst­kich, któ­rzy pra­cują na eta­cie lub są wolon­ta­riu­szami w kli­nice. Od razu ci powiem, że nikomu z nich przez myśl by nie prze­szło wystę­po­wać prze­ciw Ken­towi. Był leka­rzem powszech­nie cenio­nym, sza­no­wa­nym i lubia­nym.

– Okej. A może był ktoś, kto lubił go za bar­dzo?

– No nie wiem… Och! – Louise upiła łyk wina, ścią­gnąw­szy brwi. – Nie, to nie­moż­liwe. Mamy rodzi­ców, któ­rzy pro­szą o niego, życzą sobie, aby to on badał ich dzieci, spe­cjal­nie wycze­kują na godziny jego przy­jęć, pomi­ja­jąc oczy­wi­ście sytu­acje awa­ryjne. Ni­gdy jed­nak nie dostrze­głam tego rodzaju zacho­wań. Jakieś drobne żarty, ow­szem, jak na przy­kład Hella, jedna z pie­lę­gnia­rek-wolon­ta­riu­szek: dwu­krot­nie roz­wie­dziona i wciąż strasz­nie cięta na face­tów. Usły­sza­łam kie­dyś, jak mówiła do Kenta, że nie ma szczę­ścia do męż­czyzn, czego przy­kładem jest wła­śnie on: nie dość, że gej, to jesz­cze w związku mał­żeń­skim. Wzdy­chała, dla­czego nie może zna­leźć kogoś takiego jak on: zwy­czaj­nego, wol­nego faceta, podob­nego do niego.

– Co na to odrzekł? – zain­te­re­so­wała się Eve.