Prolog
Krzyki, płacz, szuranie mebli.
Pospieszne kroki wystukujące rytm na drewnianych schodach.
Mróz rysujący wzory na szybach.
Wiatr zawodzący ponuro.
Turkot kół sunących po zamarzniętym bruku.
Rżenie koni i świst bata.
W spokojnym i cichym Marienau1 zerwał się wicher zmian. Ludzie w popłochu opuszczali wieś, zapłakanymi oczami zerkając na ukochane domy. Budynki będące świadkami ich smutków i radości.
Nagle rumor ucichł. Wyjechali, zostawiając ogień w piecach i zwierzynę w oborach. Zdjęcia na ścianach i ukochane bibeloty w szufladach. Wieś zamarła. Zdziwione domy spoglądały na siebie ukradkiem, żaden, nawet najstarszy, nie pamiętał takiej sytuacji. Może jedynie rosnące przy wjeździe potężne topole coś by wiedziały, ale i one zamilkły, przerażone tym, co się działo.
Ciszę przerywał ryk zwierząt wołających karmy i udoju. Pisk kur próbujących wydrapać kępki trawy spod zamarzniętej ziemi. Nie było nikogo, kto by im ziarna sypnął.
Dźwięki się nasilały, stając się coraz bardziej przeraźliwe.
Część zwierząt wybiegła z budynków, rozpierzchając się po polach. Reszta zdychała powoli, w ogromnych cierpieniach.
Ogień dogasał w piecach. Wraz z nimi konała tradycja i historia tego miejsca…
Później nie było słychać nic poza szumem wiatru, a smród padliny wlatywał do domów, wciskając się przez każdą szczelinę.
Wtem do wsi wjechali mężczyźni w mundurach. Radośni, żądni jadła i napitku. Wdarli się do domów i rozparli na wyściełanych pluszem kanapach. Pielęgnowane i czyszczone z pieczołowitością tkaniny zbrukali brudnymi buciorami, które kładli na poduszki i inne meble. Rozcinali je bagnetami, rąbali, łamali.
Kosztowności szukali wszędzie. Brali łupy, a resztę dewastowali, palili. I tę szafę gdańską, i krzesła rzeźbione, śmiejąc się rubasznie. Gdy dokonali dzieła zniszczenia, pojechali dalej. Domy odetchnęły z ulgą. Takich zbrodni jeszcze nigdy nie zaznały.
A potem cicho było… Do czasu, gdy do wsi znowu zawitali mężczyźni. Tym razem nie mieli mundurów. I rozmawiali w innym języku. Oni też grabili, co się dało. Wszystko, co znaleźli, ładowali na wozy lub na ciężarówki.
Ich wizyty, zdawać się mogło, nie miały końca. Wreszcie jednak i one się skończyły. Domy znowu odetchnęły z ulgą.
Zima minęła, nastała wiosna. Wypatrywały swoich właścicieli, ale nie było po nich śladu.
Mijał czas, a we wsi cisza.
Nienaturalna taka.
Wypełniona wonią rozkładu, wilgoci i zakrzepłej posoki.
Domy wzdychały, spoglądając tęsknie na drogę.
Wreszcie ktoś się pojawił. Bez wozu, bez broni. Z tobołkami pod pachą.
Domy spojrzały nieufnie na obcych przybyszów.
I westchnęły smutno, zastanawiając się, co je teraz czeka.
Co z nimi zrobią?
