Niedziela
Jeden
Kiedy mówię Noah: płyń albo zgiń, to naprawdę mam to na myśli.
W końcu to niepisana zasada zauroczyn1, że jeśli jedna osoba
nie umie pływać, to druga musi ją uratować. Jest to dramatyczne i romantyczne, i nie ma znaczenia, że to konkretne spotkanie nie dzieje
się na oceanie czy na przyjęciu zaręczynowym, lecz na miejskim basenie,
otoczonym przez małe dzieci z lepkimi od lodów palcami, które próbują
prześcignąć się w chlapaniu niezbyt udanymi skokami do wody na bombę.
Miejsce może i nie jest idealne, ale romantyczne pierwsze spotkanie tak.
Zadbałam o to.
Znam Noah Chena od przedszkola, gdzie bawiliśmy się w szpiegów na placu
zabaw i dotykaliśmy się nogami pod stołem w klasie, i choć ostatecznie
się oddaliliśmy, zawsze byliśmy dla siebie, kiedy była potrzeba. A teraz
Noah absolutnie mnie potrzebuje.
Siedzi obok mnie na rozklekotanym krześle z wypożyczalni, mocno
krzyżując opalone ramiona i nogi, tak jak robię to ja, kiedy próbuję
złagodzić bóle menstruacyjne. Jeśli próbuje roztopić się w tym porannym
słońcu, musi się bardziej postarać. Jesteśmy na basenie od jego otwarcia
o ósmej rano, czekając aż Justin Carroll zajmie stanowisko ratownika na
swojej zmianie – zazwyczaj od ósmej rano do czwartej po południu – ale
najwyraźniej się spóźnia. Nie jest to częścią mojego starannie
opracowanego planu, ale jeszcze nie ma się czym martwić. Noah natomiast
uważa, że oznacza to dzień skazany na niepowodzenie, ponieważ Noah jest
pesymistą. Nawet najmniejszą oznakę deszczu traktuje jako osobisty atak
na siebie.
– To było głupie – mówi, szurając skórzanym klapkiem po trawie. – Pewnie
usłyszał, że się w nim bujam i wiedział, że nie powinien się pojawić.
Zapewne zadzwonił na policję.
– Nikt oprócz nas nie zna tego planu; jestem dyskretna.
– Może tak dyskretna jak twój strój – mamrocze. – Dlaczego nie masz na
sobie kostiumu kąpielowego?
Pochylam głowę, żeby rzucić mu groźne spojrzenie znad moich okrągłych,
retro korekcyjnych okularów przeciwsłonecznych, które dostałam od
rodziców na urodziny. Mimo tego, że za te same pieniądze mogłam dostać
inne rzeczy, nie żałuję, że przez dwa tygodnie bez przerwy prosiłam o te
okulary. Krępowały mnie te kretyńskie nakładki przeciwsłoneczne, które
musiałam nosić na zwykłych okularach. Rzecz w tym, że nakładki
przeciwsłoneczne na okularach skutecznie wykluczają wakacyjny flirt. Nie
dla takich osób zauroczyny, romanse ani nawet chwile godne Instagramu.
Nie mogłam pozwolić, żeby moje okulary były powodem, dla którego będę
samotna i bez randki choćby jeden dzień dłużej.
– Przepraszam – mówi. – Wiesz, że staję się opryskliwy, kiedy jestem
zdenerwowany.
Wygładzam przód swojej kwiecistej sukienki i krzyżuję nogi w kostkach,
aby podkreślić moje masywne sandały. Z pełnym makijażem dopełniającym
strój, owszem, jestem ubrana zbyt strojnie do okazji, ale to moja
zbroja.
– Potem idę na brunch.
– Z królową Anglii?
Nie podsuwaj jej żadnych pomysłów.
– Z moją rodziną, na urodziny Summer.
Robi minę, bo to żadna tajemnica, że moja kuzynka i ja się nie
dogadujemy. W ciągu ostatniego roku nieraz był świadkiem naszych
drobnych sprzeczek na szkolnym korytarzu.
– No cóż, mam nadzieję, że moje sabotowanie własnego życia uczuciowego
nie sprawi, że się spóźnisz.
Zanim zdążę zareagować, mówi:
– Przepraszam. Nerwy.
Ściskam jego spoconą rękę.
– Nie denerwuj się. Wszystko dobrze zaplanowałam.
– Wiem, wiem – wzdycha. – Znam te twoje czary.
Uśmiecham się szeroko. Mówią, że środkowe dzieci pragną uwagi, ale nie
ja. Ja pragnę uznania. Walidacji. A moim ulubionym sposobem na jej
zdobycie jest swatanie. Pary, które zeswatałam, jak Noah i Justin,
czasami nie mają ze sobą prawie nic wspólnego, dopóki nie wprowadzę
kilku poprawek. Wystarczy trochę internetowego śledztwa, niewinnego
stalkingu i od czasu do czasu drobnej metamorfozy. Noah nie pozwolił mi
na to ostatnie, mimo że wiem, że ma szafę pełną okropnych koszulek
Nintendo, które ideologicznie nie pasują do jego toaletki pełnej
kosmetyków do makijażu i pielęgnacji skóry.
– Staram się jak mogę.
Niektórzy, zadowoleni ze swoich własnych zauroczyn, nalegają, żebym
zaczęła za tę usługę pobierać opłaty, ale szczerze mówiąc, chodzi mi po
prostu o emocje. Kocham miłość.
– Jest Justin.
– Gdzie?
Szyja Noah trzeszczy, gdy obraca głowę w stronę wejścia na basen. Justin
przechadza się, wyglądając dokładnie jak lalka Kena. Ken ratownik, można
by powiedzieć, wyposażony w następujące akcesoria: kąpielówki, gwizdek,
krem do opalania i czteropak na brzuchu.
– Dajmy mu chwilę, żeby się ogarnął. Zaraz położy swój telefon na
oparciu krzesła, jak każdego dnia, a kiedy spojrzy w drugą stronę, ja
wezmę go i upuszczę pod stojakiem. Ty przejdziesz obok i zrobisz to
rozciągające coś, które pokazuje twoje bicki, a potem zapytasz go, która
godzina. On zauważy, że jego telefon zniknął i zacznie panikować, bo…
no, oczywiście, to jego telefon. Będzie bardzo wdzięczny, gdy go
odnajdziesz, i będzie to okazja, żeby opowiedzieć mu tę historię o tym,
jak zgubiłeś swój telefon.
Noah przygryza wargę.
– Tę zmyśloną historię?
– Nie jest zmyślona, jest podkoloryzowana – odpowiadam, nakładając
okulary na czubek głowy. Jeśli Noah do tej pory nie wie, o którą
zmyśloną-nie-zmyśloną historię chodzi, jesteśmy w tarapatach. – Nie po
to wymyśliliśmy historię o tym, jak zgubiłeś telefon w metrze w Nowym
Jorku, żebyś jej nie wykorzystał. On idzie na Uniwersytet Nowojorski w tym roku. Nadążaj. – Biorę oddech. – Przepraszam. Zaczynam zrzędzić, gdy
nie zjem śniadania.
Wyciera dłonie o swoje kąpielówki, śledząc wzrokiem ruchy Justina, który
wspina się na swoje krzesło, by nadzorować głęboką część basenu. Nie
jestem nawet pewna, czy mnie usłyszał.
– Noah?
– Noo?
– Nadal chcesz to zrobić?
Odwraca się do mnie, jego nieobecny wyraz twarzy teraz zmienia się w panikę, a policzki czerwienieją.
– Nie wiem.
Łagodnieję.
– Jest fajnym gościem. Ale nie muszę ci tego mówić.
Zaczynam odliczać na palcach podaną mi przez niego listę powodów, według
których Justin Carroll jest nie tylko ciachem, ale też jest dla niego
idealnym chłopakiem.
– Nie udostępnia za dużo na mediach społecznościowych, segreguje śmieci,
należy do klubu książki, och, może powinieneś przekierować rozmowę z historii o telefonie na jego klub książki, mówiąc, że przez szukanie
telefonu spóźniłeś się na spotkanie klubu książki.
– A którą książkę czytał ten zmyślony klub książki?
– A co ostatnio czytałeś?
Mruga.
– Które książki kiedykolwiek przeczytałeś? – Poprawiam się szybko. – Do
szkoły?
Znów pusty wyraz twarzy.
– Dlaczego miałbym należeć do klubu książki w stanie, w którym nie
mieszkam?
– Spędziłeś lato w Nowym Jorku, odwiedzając swoich dziadków. – To akurat
prawda. Najlepszym sposobem na podkoloryzowanie, czytaj: niekłamanie,
jest zaczęcie od niepodważalnej prawdy. – Miałeś mnóstwo wolnego czasu i chciałeś pobyć wśród podobnie myślących ludzi. – W pewnym sensie to
prawda. Faktycznie miał mnóstwo wolnego czasu, ale spędził większość
lata, grając w gry wideo w nowojorskiej kamienicy dziadków. Ale Justin
nie wygląda na kogoś, kto gra w gry. On lubi książki.
– Okej… a co robiłeś poza domem, kiedy tam byłeś?
– Wyprowadzałem psa moich dziadków, Bunny’ego.
– Idealnie. Zapomnij o klubie książki, powiedz, że spóźniłeś się na
wolontariat. Wyprowadzałeś psy staruszkom. Kto by tego nie polubił?
Jego twarz się rozjaśnia.
– Okej, dobra. – Bierze głęboki oddech i kiwa głową. – Jestem gotowy.
Wstaję, zakładam okulary przeciwsłoneczne i powoli idę w stronę krzesła
ratownika. Mała dziewczynka z kucykami i rękawkami do pływania przebiega
obok mnie. Pochylam się w stronę krzesła, żeby ją wyminąć, i chwytam
telefon Justina, gdy jest zbyt zajęty śledzeniem dziewczynki. Lekko
dmucha w gwizdek i mówi: „Nie biegać!” Jego polecenia brzmią jak
sugestie; jego ton jest zbyt słodki, by był straszny. Noah ma szczęście,
że (wkrótce) będzie miał chłopaka, który nie krzyczy, dba o środowisko i wygląda nieprzyzwoicie atrakcyjnie bez koszulki. Pomyśleć, że Noah i ja
kiedyś pobraliśmy się podczas przerwy, w bardzo eleganckiej ceremonii
między huśtawkami a karuzelą. A teraz ma rozwinąć skrzydła i odlecieć
ode mnie prosto w umięśnione ramiona Justina.
Umieszczam telefon pod krzesłem i idę do zamkniętego baru z przekąskami.
Nie otworzy się aż do jedenastej, ale mimo to mój zdradziecki żołądek
burczy, gdy przeglądam menu. Zwykle umawiam się na takie zauroczyny po
południu, żeby mieć pewność, że jestem wypoczęta i najedzona, ale
dzisiaj robię wyjątek. Od jutra Justin nie będzie już pracował na
basenie. Zgłosił się na opiekuna kolonijnego, a byłoby dość trudne – nie
wspominając już o tym, jak dziwne – przemycić Noah na obóz dla dzieci w celu flirtowania (albo, szczerze mówiąc, po prostu gapienia się z otwartymi ustami). Pojawiłoby się wiele pytań, ale żadne z nich nie
brzmiałoby: „Czy chciałbyś się ze mną umówić?”
Noah przechodzi do akcji, rozciągając się powoli, ale Justin nie patrzy.
Kiedy Noah niezręcznie przesuwa się na drugą stronę krzesła – nadal się
rozciągając – Justin rozmawia z inną ratowniczką, patrząc w przeciwnym
kierunku. To ten typ idiotyzmu, jakiego można by się spodziewać w sitcomie emitowanym długo po upływie swojej daty ważności, ale to jest
bardzo wyraźnie komedia romantyczna, więc to jest niedopuszczalne!
Obiektywnie rzecz biorąc, jedną z najlepszych cech Justina jest jego
życzliwość. Jest to również jego największa wada. Musi spławić swoją
długonogą współpracownicę z lśniącymi brązowymi włosami i zauważyć Noah
w jego zielonych kąpielówkach, które kazałam mu kupić, bo to ulubiony
kolor Justina.
Jeśli spóźnię się na brunch, umożliwi to Summer obgadywanie mnie, zanim
jeszcze tam dotrę, więc muszę przyspieszyć sprawy. Nigdy nie
powiedziałam Noah o planie B – zawsze jest plan B – bo byłby
zdecydowanie przeciwko.
Obcasy stukają o chodnik, wiatr efektownie rozwiewa moją sukienkę,
podbiegam do Noah i popycham go w stronę basenu.
Jego klapki skrzypią o beton, gdy próbuje się opierać.
– Hej, czekaj, Lahey, nie umiem pływać – mówi, zaciskając ręce na moich
ramionach. On może i ćwiczył ramiona przez ostatnie kilka tygodni, ale
ja miałam lata, żeby stać się zaskakująco silna dzięki mojej starszej
siostrze sportsmence, dla której zapasy to ulubiony sposób rozstrzygania
sporów.
– Wiem. Czas na płyń albo zgiń. – Ostatni raz go popycham i wszystko
zaczyna dziać się w zwolnionym tempie.
Plan B:
On wpadnie do wody.
Ja krzyknę, żeby Justin go uratował.
Ken Pierwsza Pomoc na ratunek.
Rzecz w tym, że powinnam była przygotować Plan C. Albo przynajmniej Plan
B-i-pół, ponieważ Noah mnie nie puszcza. Pociąga mnie i moje ciało
gotowe na brunch do wody wraz ze sobą. Jest zimno i wstrząsająco, a mój
makijaż i nowa sukienka nie są wodoodporne. Niechętnie przyznaję, że
moją pierwszą troską, gdy wynurzam się na powierzchnię, są moje okulary
przeciwsłoneczne. Moja druga troska to fakt, że Noah nie umie pływać.
– Ratunku! – krzyczę, podpływając do krawędzi basenu, a moja sukienka
oblepia mi nogi, kiedy płynę. – Mój kolega nie umie pływać!
Normalnie zastanawiałabym się, dlaczego ktoś, kto nie umie pływać,
znajduje się na basenie, ale dzisiaj nie ma wątpliwości: jest tu w celach romantycznych.
Justin chwyta swoją czerwoną bojkę i bez wahania skacze do wody. Spośród
wszystkich dni, kiedy obserwowałam go jako ratownika, to pierwszy raz,
kiedy naprawdę wykonuje jakąś akcję ratunkową. Przecina wodę i obejmuje
wrzeszczącego Noah, wyciągając go na krawędź basenu obok mnie. Justin,
zajęty rzucaniem bojki na asfalt, nie słyszy, jak szepczę do Noah:
– Udawaj martwego.
Noah zmusza się do zaprzestania kaszlu i, po rzuceniu mi gniewnego
spojrzenia, robi się możliwie jak najbardziej bezwładny. Jego oczy
zamykają się jako ostatnie, ale nawet pomimo tego, że jestem bez
okularów, nie mógł przede mną ukryć tej znajomej iskierki nadziei.
Justin wyciąga go na krawędź basenu, a ja podążam za nim.
– Hej – zaczyna Justin, nagle uderzając Noah w twarz. Nie jest to całus
w policzek, o którym rozmawialiśmy z Noah, ale hej, to zawsze jakiś
kontakt fizyczny. – Ocknij się, Noah.
– O mój Boże – mówię w panice, zdecydowanie zbyt teatralnie. Nigdy nie
twierdziłam, że jestem aktorką. Jestem reżyserką, jeśli już. – Reanimuj
go!
Wokół nas gromadzi się tłum, ale Justin jest tego nieświadomy. Bardzo
poważnie traktuje swoją pracę, mimo że zarabia tylko około dwunastu
dolarów za godzinę. To zdecydowanie za mało, jeśli ma ratować ludzi.
Nachyla się nad Noah, aby rozpocząć coś, co wygląda na bardzo bolesne
uciskanie klatki piersiowej. Noah od roku jest zakochany w Justinie,
więc znosi to dzielnie. Wszystko dla miłości. Wszystko dla szansy na
akcję usta-usta, nawet jeśli nie jest to to, na co liczył. To początek,
a ja nie akceptuję porażki.
Usta Justina unoszą się nad ustami Noah przez jedną, niekończącą się
sekundę, zanim ich dotkną.
To nie jest pocałunek, nie, ale i tak się wzruszam. Niepoprawna
romantyczka we mnie ignoruje racjonalne wyjaśnienie, które mówi, że moje
oczy łzawią tylko od chloru. Noah cudownie udaje, że wraca do życia, a ja zostawiam ich, zajętych rozmową, gdy tłum się rozchodzi. Noah udaje
się oderwać od spojrzenia Justina na tyle, by podnieść w moją stronę
jeden kciuk.
Justin mówi do niego:
– Chyba mieliśmy razem chemię w zeszłym roku.
Noah kiwa głową, oszołomiony marzycielskim nastrojem Justina, i odpowiada:
– Tak, zdecydowanie mamy chemię; mieliśmy chemię.
Dwa
– Nie brałaś wcześniej prysznica? Naprawdę, zaczynasz przeginać z czasem, Lahey – woła za mną Liberty, gdy wbiegam na górę do naszej małej
wspólnej łazienki. Moja starsza siostra nie zauważyła, że jestem
przemoczona, a więc nie wie, że fotel kierowcy w jej samochodzie, który
pożyczam dzięki dobroci jej serca, też jest przemoczony. To coś, z czym
będziemy musiały się zmierzyć, gdy nadejdzie czas… za około piętnaście
minut.
– Załatwię to szybko! – krzyczę w odpowiedzi, zamykając się w łazience.
Kładę swoje okulary przeciwsłoneczne na blacie – wzięłam na siebie
wyciągnięcie ich cedzakiem z głębin najbardziej epickich zauroczyn,
jakie kiedykolwiek wymyśliłam, ponieważ Justin był trochę zbyt zajęty,
żeby zrobić to sam – i uruchamiam prysznic, modląc się, żeby Lily nie
zużyła całej ciepłej wody swoją typową poranną kąpielą. Twierdzi, że
tylko to jest w stanie ją dobudzić.
Zdejmuję przemokniętą pachnącą chlorem sukienkę i zawieszam ją na
karniszu prysznicowym. Byłam naprawdę podekscytowana, by się nią dzisiaj
pochwalić, szczególnie mojej ciotce, ponieważ zawsze, zawsze
komplementuje moje stylówki i tanie znaleziska z lumpeksu, ale chyba
będę musiała poczekać na inną okazję. Może na urodziny Summer. Wyobrażam
sobie, jak jej szczęka opada, gdy wchodzę. Opada na ziemię i nie
przestaje schodzić niżej i niżej, aż wypadnie w Australii czy gdzie tam.
Wyobrażam sobie, jak przypadkowo połyka kangura.
Dopiero gdy spłukuję szampon z włosów i sięgam po odżywkę, zdaję sobie
sprawę, że jakiś zbrodniarz zużył ją do końca i zostawił puste
opakowanie. Jestem na sto procent pewna, że to nie byłam ja –
odłożyłabym ją do przepłukania przed recyklingiem, tak jak przystało na
małego zielonego Demokratę, którego moi rodzice wychowują. Wykręcam z włosów wodę i namydlam całe ciało, próbując przeciągnąć czas, aż do
momentu, kiedy naprawdę będę musiała zawołać o pomoc, ale wtedy drzwi
otwierają się, skrzypiąc.
– Hej! – mówię, odwracając głowę w stronę drzwi. – Możesz przynieść mi
butelkę odżywki, proszę? – Powstrzymuję się od oskarżania kogokolwiek,
kto wszedł, o zużycie jej do końca, ponieważ to jest pewny sposób, żeby
nie dostać tego, czego chcę. Lily, odkąd skończyła trzynaście lat, stała
się szczególnie złośliwa i rozkoszowałaby się tym, że mam splątane,
matowe włosy, gdybym ją wkurzyła.
Ktokolwiek wszedł, nie odpowiada na moje pytanie. Wszystko, co słyszę,
to sfatygowany wentylator i woda rozpryskująca się w wannie pode mną.
– Eee, halo? – Dostaję gęsiej skórki, ponieważ przysięgam, że słyszałam
otwieranie drzwi, ale teraz czuję się bardzo sama.
– Proszę. – Najpierw zaskakuje mnie głos, a potem widok ręki, która
zdecydowanie nie należy do żadnej z moich sióstr. Trzyma odżywkę, a pod
paznokciami ma coś czarnego i dlatego wiem, że to…
– Adler! – To tylko jego ręka, zabrudzona smarem od pracy przy
samochodach, ale czuję się, jakby wcisnął tu tysiąc oczu. Całe moje
ciało robi się gorące, mimo że woda zaczyna już stygnąć. Próbuję
zasłonić się z przodu, chociaż wiem, że nie jest żadnym zboczeńcem,
którym muszę się martwić, tylko najlepszym przyjacielem Liberty,
nieprzestrzegającym granic. – Wynoś się!
– A gdzie „dziękuję”? – Machając butelką na oślep, przypadkowo uderza
nią o moje śliskie ramię, a ta upada mi pod nogi z brzękiem.
– Myślałam, że to jedna z moich sióstr. – Zdecydowanie nie tak
wyobrażałam sobie rozmowę z Adlerem, którą mieliśmy odbyć na osobności
po katastrofalnym incydencie z randką w ciemno. Unikał mnie od swojej
imprezy z okazji ukończenia szkoły ponad dwa miesiące temu, kiedy moja
próba zaaranżowania zauroczyn między nim a naprawdę miłą dziewczyną,
Brighton, poszła źle. Adler wcale nie docenił mojej pomocy, jak zrobiła
to Brighton – przynajmniej do momentu, gdy Adler uprzejmie, ale bez
sensu, dał jej kosza.
– Która?
Robię minę, której na szczęście nie może zobaczyć.
– Czy to ma znaczenie? Wynoś się!
– Muszę umyć zęby.
– Jestem tu goła. – Nienawidzę, jak mój głos drży przy tym słowie.
Wydaje się zbyt intymne, by było używane między nami.
– No myślę, że jesteś; to przecież prysznic.
Słyszę, jak odkręca wodę w umywalce.
– Naprawdę myjesz teraz zęby?
– Cóż, nie jestem tu dla tej wspaniałej rozmowy. Mama i tata zajmują
łazienki w naszym domu, a ja muszę iść do pracy.
Zerkam przez szczelinę między ścianą a zasłoną, upewniając się, że nie
widać ani kawałka mojego ciała. To nie pierwszy raz, kiedy Adler Altman
przyszedł z sąsiedztwa, żeby skorzystać z łazienki, ugotować coś do
jedzenia czy przenocować. Był najlepszym przyjacielem Liberty, odkąd
przeprowadził się tutaj latem przed ich szóstą klasą i zazwyczaj jego
obecność jest w porządku – można się nawet przyzwyczaić do jego
przekomarzań, jeśli słyszy się je wystarczająco często, bo ma swoje
zalety, jak niesamowite poczucie humoru i perfekcyjnie upieczone pizza
rolls – ale teraz, gdy pochyla się nad umywalką, z ustami pełnymi
kapiącej piany z pasty do zębów, powinien zniknąć. Wkłada szczoteczkę do
ust ponownie. Moją szczoteczkę.
– No gościu – jęczę.
– No co? – Obraca się w moją stronę, a kosmyk jego falujących długich do
podbródka, brązowych włosów przykleja się do pasty wokół jego ust. Jego
oczy błyszczą w świetle lampy, ale nie ma w nich śladu śmiechu, niczego
z typowej dla niego otwartości czy ciepła. Zwykle jest tak pogodną
osobą, że musi to wymagać dużego wysiłku z jego strony, żeby ostatnio
mnie olewać; ani razu nawet przypadkiem nie przywitał mnie swoim
ulubionym „Lay-hey, Lahey”. A to jego ulubiony sposób, żeby wywołać u mnie przewracanie oczami.
Owijam zasłonę prysznicową ciasno wokół ciała, zanim orientuję się, że
to tylko sprawia, że jest bardziej prześwitująca. Moja twarz jest już
naprawdę czerwona. Gdybym się podkochiwała w Adlerze lub chociaż trochę
by mi się podobał, ten incydent mógłby znaczyć dla mnie wszystko.
Odtwarzałabym go w głowie w nocy, zastanawiając się, co on myślał o mnie
w danej chwili. Czy wyglądałam jak zmokła kura, czy może spływająca po
mojej twarzy woda wyglądała dla niego atrakcyjnie?
Ale nie ma to znaczenia, bo nic do niego nie czuję, a on też
zdecydowanie nie czuje nic do mnie. Jestem trochę urażona, że nigdy nie
byłam dla niego nawet małym obiektem pożądania. Jestem tylko jedną z młodszych sióstr Liberty, która wtrąciła się w nieswoje sprawy i wkurzyła go.
Liberty krzyczy gdzieś zza drzwi, że musimy jeszcze przed brunchem
odebrać Sophie, a ja marnuję czas na wykłócanie się z Adlerem.
Wyobraźcie sobie, ja zaczepiam jego.
Woda kapie mi do otwartych ust, gdy próbuję znaleźć słowa.
– To moja szczoteczka do zębów. – W jego ustach.
– Berty powiedziała, że nie będziesz mieć nic przeciwko – mówi, nie
wyciągając szczoteczki z ust. Z zapałem wraca do mycia zębów.
– Czy nie masz zlewu w kuchni i własnej szczoteczki, której mogłeś
użyć?
– Mam, ale szczoteczka jest za zamkniętymi drzwiami. – Wykonuje gest,
jakby mówił: Więc teraz jestem tutaj.
Przewracam oczami, podnosząc butelkę odżywki i nakładając jej za dużo na
włosy. To dla mnie ogromny wysiłek stać tutaj, wyciągnięta i nieosłonięta – nawet za zasłoną prysznicową – z nim tak blisko. Chcę się
zwinąć w sobie i zniknąć.
– Tylko wyrzuć ją, kiedy skończysz. Nie wiem, gdzie były twoje usta.
– I lepiej, żebyś nie wiedziała – odpowiada bez chwili zawahania.
– Proszę, idź stąd.
Słyszę jak spluwa, po czym opłukuje wodą umywalkę.
– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – mówi bez cienia sarkazmu, o którym wiem, że czai się w jego słowach.
– Skoro spełniasz życzenia, czy mógłbyś przynieść mi nową szczoteczkę do
zębów i nigdy więcej nie przerywać mi w łazience?
– A co przerwałem?
– DO WIDZENIA – mówię dobitnie, przeczesując palcami włosy. Powtarzam
sobie, że muszę szybko brać prysznic, bo inaczej Liberty dosłownie
wyciągnie mnie stąd, gotową czy nie, a wolałabym być gotowa. Nie uzna
wejścia Adlera chcącego umyć zęby za dobrą wymówkę do spóźnienia.
– Liberty powiedziała, że masz się pośpieszyć. To ci może pomóc – mówi.
Spłukuje toaletę bez ostrzeżenia, a woda pod prysznicem staje się
lodowato zimna.
– Co do cholery, Adler!
Drzwi trzaskają głośno, gdy szybko wychodzi. Tęsknię za dniami, zanim
ogłosił mnie wrogiem publicznym numer jeden – nie, tęsknię za dniami,
zanim w ogóle się tu przeprowadził. Nasza stara sąsiadka, pani Winthrop,
była taka miła i trzymała się na uboczu, poza przynoszeniem kwiatów ze
swojego ogrodu i proszeniem mojego taty o odśnieżenie podjazdu zimą.
Kończę prysznic i na palcach wychodzę z łazienki, bladoróżowy ręcznik
przylega do mojego ciała.
– Adler wyszedł – mówi Lily ze swojego pokoju monotonnym głosem.
Z korytarza widzę ją na łóżku, z twarzą bez wyrazu skierowaną w stronę
sufitu. Miała wzloty i upadki, odkąd jeden z jej najlepszych przyjaciół,
Rohan, wyprowadził się do Missouri w zeszłym miesiącu. Dużo rozpaczania,
dużo śmiechu aż do łez. Naprawdę przechodzi przez trudny okres.
– Co się stało? – Odważam się zapytać.
– Życie jest bez sensu.
– Jezu.
Wskazuje palcem w stronę okna.
– Koteusz XIV umarł, a razem z nim moje marzenia.
Patrzę na ostatnią martwą roślinę w długiej linii zmarłych roślin na
parapecie – brązową, wyschniętą i smutną. Spoczywaj w pokoju.
Od czasu wyjazdu Rohana, Lily próbuje przekonać rodziców, by pozwolili
jej adoptować kota, którego nazwie Koteusz (w skrócie Kot); to był jakiś
żart między nimi a innym najlepszym przyjacielem Lily. Nasi rodzice
powiedzieli, że musi najpierw pokazać, że potrafi się czymś opiekować –
zawsze byli przeciwni posiadaniu zwierząt, prawdopodobnie dlatego, że
posiadanie trzech córek jest wystarczająco kosztowne i kłopotliwe.
Przenieśmy się czternaście martwych roślin później. Tak lepiej (dla
kota).
– Przelałaś go czy przesuszyłaś? – pytam, przyglądając się roślinie.
Byłyśmy obie dość zaskoczone, kiedy dowiedziałyśmy się, że obie te
rzeczy mogą skutkować natychmiastową i dramatyczną śmiercią roślin.
– Nie wiem. Może miała za dużo słońca. – Siada i odwraca się w moją
stronę. – To też możliwe.
– Tak.
– Nie jest to problem, z którym musiałabym się zmagać, gdybym miała
kota. Szczerze mówiąc, hodowanie roślin jest o wiele trudniejsze.
– No nie wiem. Myślę, że martwe rośliny można przywrócić do życia, czego
nie można powiedzieć o kotach.
Unosi brew w sposób przerażająco podobny do Liberty.
– Mają dziewięć żyć. Oczywiście, że można – mówi radosnym, sarkastycznym
tonem.
– Chodźmy! – woła Liberty z dołu.
Moja młodsza siostra wzdycha i ześlizguje się z łóżka, dosłownie.
– Brunch? W takim momencie?
Popycham ją w kierunku schodów, starając się nie śmiać z jej udręki, a potem wbiegam do mojego i Liberty pokoju, kiedy Liberty dosłownie
zaczyna odliczać od sześćdziesięciu. Będę musiała iść z mokrymi
włosami, czym narażę się na złośliwe uwagi ze strony Summer, ale nie mam
wyjścia, jeśli chcę ponownie nałożyć makijaż. Mokre włosy same wyschną,
więc to problem, który rozwiązuje się sam. Niestety, nie można tego
samego powiedzieć o nieumalowanej twarzy. Dłuższe czekanie nie sprawi,
że stanę się bardziej atrakcyjna.
Jako że moja ulubiona sukienka odpada, przeglądam szafę w poszukiwaniu
czegoś, co będzie „wygodne, przewiewne, ukrywające fakt, że nie chcę tu
być”. Mimo że mamy podobne nosy i blond włosy, nie mam takiej samej
szczupłej sylwetki jak Liberty i Lily, więc muszę bardziej rozważnie
dobierać swoje stroje. Muszę unikać ubrań, które są zbyt przylegające
podczas siedzenia, bo widać byłoby moje fałdki, co wyklucza większość
moich ulubionych koszulek i dżinsowych szortów. Choć sukienki często
powodują obtarcia na udach, będę siedziała przez większość czasu podczas
posiłku. Tak więc, znowu sukienka. Ale nie w paski. Nic czarnego, bo to
nie jest letni kolor. Mam piękną zieloną sukienkę w kształcie litery A,
ale jest wykonana z wszystkiego, tylko nie z bawełny, i sprawia, że pocę
się na sam jej widok. Przeglądam sukienkę za sukienką, aż nagle moja
strona szafy przechodzi w stronę Liberty, pełną T-shirtów, tank topów i crop topów – naturalną selekcję jej ubrań, które zużywają się z biegiem
lat.
Liberty zaczyna wbiegać po schodach, żeby mnie wykopać i wpakować
nieprzytomną do samochodu, więc chwytam zwiewną niebieską sukienkę i wkładam ją na siebie. Kiedy poprawiam rękawki, ona zagląda do naszego
pokoju przez uchylone drzwi.
– Oficjalnie jesteśmy spóźnione. Mam nadzieję, że jesteś zadowolona.
Teraz możemy zrobić wielkie, dramatyczne wejście, jak pewnie chciałaś. –
Promienie słońca błyszczą na jej kolczyku w nosie, a jego migotanie
wydaje się także protekcjonalne.
– Tylko dlatego, że nie lubię Summer, nie znaczy, że chcę odwrócić od
niej uwagę.
Choć nigdy nie miała problemu, żeby robić to samo wobec mnie – w ostatni
dzień szkoły chodziła za mną, przerywając za każdym razem, gdy prosiłam
kogoś o podpisanie mojej klasowej książki pamiątkowej, żeby udowodnić,
że jest dla tej osoby ważniejsza czy coś w tym stylu. Mam chyba
pięćdziesiąt niedokończonych HAGS2, więc, po prostu… HA HA HA
wszędzie w moim roczniku z trzeciej klasy.
Liberty zaczyna się śmiać, po czym szorstko przerywa.
– Jasne.
Chwyta mnie za nadgarstek i wyciąga z pokoju, nawet nie zwalniając,
kiedy potykam się o parę jej korków. Przez ostatni miesiąc trzy razy w tygodniu prosiłam, żeby je schowała.
Szczerze mówiąc, po prostu nigdy nie dogadywałam się z moją kuzynką – i to nie dlatego, że nie próbowałam! Kiedykolwiek usiłowałam się z nią
zaprzyjaźnić, tak jak chciałyby nasze matki, ona odpychała mnie lub
mówiła coś absurdalnie niegrzecznego, co trudno mi zapomnieć i wybaczyć.
Summer zawsze jest krytyczna, okrutna i wyrachowana. Jakby między nami
istniała jakaś rywalizacja, którą desperacko chce wygrać, a której zasad
po prostu nie znam. Więc za każdym razem, gdy ją widzę, wchodzę do gry.
Z tyłu samochodu Lily wychyla się przez otwarte okno.
– Mama i tata chcą wiedzieć, gdzie jesteśmy.
– Powiedziałaś im? – pyta Liberty, zamykając za nami drzwi. Idę wzdłuż
podjazdu, a ona szybko mnie dogania, poruszając nogami w tym samym
energicznym tempie, w jakim robi wszystko inne.
– Chcesz, żebym powiedziała im, że nadal jesteśmy w domu? Mama by się
wkurzyła.
– Nie, pewnie wypiła już przynajmniej jedną mimosę. Myślę, że możemy jej
powiedzieć prawdę. – Lily zaczyna mruczeć pod nosem, pisząc odpowiedź do
naszych rodziców. – Lahey… opóźniła nas… Dlatego… powinniście… jeździć
osobno.
– Śmieszne – mówię, próbując otworzyć drzwi od strony pasażera, ale są
zablokowane.
Liberty stoi po drugiej stronie, tuż przy drzwiach kierowcy.
– Sophia jedzie z przodu, oczywiście.
Krzywię się, ale przesuwam się o jedne drzwi i zmuszam Lily, żeby się
przesunęła. Liberty szarpie za swoje drzwi i siada, a w samochodzie
rozlega się ciche plaśnięcie. Jej ciało napina się, a ja siedzę, równie
zaskoczona, przypominając sobie, że nie powiedziałam jej o mokrym
siedzeniu.
Powinna mi podziękować, szczerze mówiąc. Jej ogrodniczki nie pasowały do
butów.
Lily znów zaczyna na głos pisać SMS-y.
– Będziemy… jeszcze… później.
Trzy
To nie tak, że odkładam wejście do Feather na czekoladowe naleśniki z dodatkiem pasywno-agresywnych komentarzy; po prostu zauważyłam kogoś na
zewnątrz restauracji, kto desperacko potrzebuje mojej pomocy i dlatego
nie mogę jeszcze wejść. To mój obowiązek i zaszczyt pomagać, kiedy tylko
jest to możliwe.
Liberty i Sophia wchodzą do środka, trzymając się za ręce, by dołączyć
do mojej rodziny, a Lily niechętnie wlecze się za nimi z nosem kilka
centymetrów od ekranu telefonu, ale ja zatrzymuję się przy wejściu,
gdzie dwudziestokilkuletnia dziewczyna próbuje dyskretnie zrobić sobie
selfie przed najnowszą instalacją artystyczną mojej najlepszej
przyjaciółki Poppy. Pokryty kwiatami i mchem metalowy mężczyzna trzyma
dwa karmniki dla ptaków, jak latarnie odpędzające ciemność. Rodzice
Poppy, właściciele Feather, podarowali jej tę przestrzeń na świeżym
powietrzu, by mogła prezentować swą sztukę, ale nadal niechętnie
pozwalają, by jej prace były eksponowane wewnątrz lokalu. Jej dzieła nie
zawsze są tak przyjemne czy zrozumiałe, a oni, wyłącznie ze względów
estetycznych, nie chcą tracić klientów. Myślę, że nadal prześladuje ich
wspomnienie, kiedy to Poppy zgłosiła pomalowany słoik pełen ziemi i robaków na zaliczenie z mixmediów w szkole.
– Chcesz, żebym zrobiła ci zdjęcie? – pytam dziewczynę.
– Yyy nie, ja tylko… – Wzrusza ramionami, a jej piegowate policzki
eksplodują czerwienią.
– To naprawdę fajna rzeźba. – Podchodzę bliżej i wyciągam rękę. –
Stworzyła ją moja najlepsza przyjaciółka, więc zrobiłam tu mnóstwo
zdjęć.
Może jestem w mniejszości, ale uwielbiam, kiedy ktoś mnie prosi, żebym
zrobiła mu zdjęcie – tak bardzo, że sama pytam częściej, niż ludzie
proszą mnie. To takie ekscytujące uczucie widzieć radość na ich
twarzach, gdy zdają sobie sprawę, że dostali dokładnie takie zdjęcie,
jakie chcieli, kiedy otworzyli aplikację aparatu. Nie zliczę, ile razy
próbowałam namówić Liberty lub Lily, żeby zrobiły mi fotkę w jakimś
miejscu, a kończyło się na nieudanym, niesymetrycznym zdjęciu – i to nie
w artystyczny sposób. Nawet mój urok nie jest w stanie tego uratować.
Kiedyś żartowałam, że potrzebuję Instagramowego Chłopaka, żeby robił mi
sesje zdjęciowe, ale potem przerodziło się to w grę, którą moje siostry
podchwyciły przeciwko mnie: proszenie przypadkowych facetów, żeby robili
nam zdjęcia, jako casting na Instagramowego Chłopaka Lahey. Mogłyby to
być świetne zauroczyny, ale nieprzewidywalne czynniki (czytaj: moje
siostry i ich twarze) sprawiały, że z pewnością pozostałabym singielką.
Podaje mi swój telefon.
– Dzięki – mówi, zakładając długi kosmyk brązowych włosów za ucho. – Ja,
cóż, mój chłopak właśnie ze mną zerwał, raczej były chłopak, i chcę żeby
wyglądało, jakbym się dobrze bawiła. – Wskazuje bez przekonania na
rzeźbę, a ja zauważam cienie pod jej oczami. – Może to jest żałosne.
– Wcale nie. Słyszałam, że najlepszą zemstą jest żyć dalej, a –
spoglądam na nią i rzeźbę przez ekran telefonu – ten przystojniak na
pewno sprawi, że twój były będzie żałował, co stracił. Może pochyl się
do tego faceta, jakbyś szeptała mu na ucho? I przerzuć trochę włosów na
ramię.
Przykucam, mimo sukienki, i robię kilka zdjęć od dołu. To nie jest kąt
dla każdego, ale dla tej dziewczyny jest idealny. Udało mi się nawet
uchwycić trochę słonecznego blasku w rogu, co sprawia, że zdjęcie wydaje
się bardzo letnie i w stylu high fashion. Pomaga to, że ona jest piękna
sama w sobie, ale wiem, że ja też dodaję tym zdjęciom blasku. Nie chcę
nawet myśleć, jak wyglądałyby one w rękach kogoś mniej doświadczonego.
– Tak, jest świetnie. Spójrz w tamtą stronę i uśmiechnij się.
Wybucha śmiechem, a ja strzelam kilka fotek.
– Robisz to profesjonalnie, czy coś? – pyta.
– Po prostu wierzę w silną widoczność w mediach społecznościowych. Tak
świat postrzega ludzi w dzisiejszych czasach. – Oddaję jej telefon. –
Powodzenia.
Ona przyciska telefon do piersi z szerokim uśmiechem.
– Dzięki.
Kiedy wchodzi do restauracji, nie mam już powodu, by nie pójść za nią.
Omijam hostessę i kieruję się prosto do stolika w rogu, z dobrym
naturalnym oświetleniem, przy którym rządzi moja rodzina. Staram się
podejść dyskretnie, ale ciocia Madison piszczy, jakby była na koncercie
Harry’ego Stylesa, a ten oblał ją wodą. Tak też się zachowuje. Jeśli
ktoś myśli, że to ja jestem najbardziej melodramatyczną osobą w naszej
rodzinie, to znaczy, że nie poznał mojej cioci.
Gwałtownie wstaje z krzesła, a luzem wsypane drobne brzęczą w jej
saszetce w kolorze fioletoworóżowym. Kilkakrotnie mówiłam jej, że taką
saszetkę należy nosić jak torbę na ramię, ale twierdzi, że jej piersi są
za duże. Nie kłamie; mamy tak podobne sylwetki, że wiele osób myśli, iż
jest moją matką.
– Chodź tu, Lahey, tak bardzo za tobą tęskniłam.
Przytula mnie mocno, a ja z trudem wyduszam:
– Widziałam cię w zeszłym tygodniu.
– To było dawno temu. – Odsuwa się na tyle, by spojrzeć na mój strój. –
Jesteś pięknie ubrana.
– Szkoda, że nie mogłaś zobaczyć sukienki, którą pierwotnie chciałam
włożyć.
– Już to miała na sobie, mamo – odzywa się z pretensją głos Summer
gdzieś zza cioci Madison. – Spokojnie.
Ciocia Madison spogląda przez ramię.
– Cóż, dobrze jej w tym. – Odwraca się z powrotem do mnie i puszcza
oczko. – Dołącz do stołu, kochanie.
Wsuwam się na jedno z dwóch wolnych miejsc między Lily a moją mamą. Jest
dokładnie naprzeciwko skwaszonej solenizantki.
– Wszystkiego najlepszego – mówię bez entuzjazmu.
– Dzięki – odpowiada, unosząc brew w kierunku swojej mamy. – Mówiłam ci,
że Lahey nikogo nie przyprowadzi. Nie potrzebowaliśmy dodatkowego
krzesła.
Minęła jedna minuta, a ja już jestem obiektem jej złośliwości.
– To miejsce nie jest dla twojego chłopaka? – pytam.
– Pracuje.
– Jaka wygodna wymówka, żeby od ciebie uciec – mruczę, rozpakowując
sztućce i kładąc materiałową serwetkę na kolanach.
Moja mama śmieje się, przerywając napięcie, które narastało w centrum
stołu, a potem pochyla się, żeby przerzucić swoją ogromną torebkę –
pełną wszystkiego, co może się przydać w sytuacjach awaryjnych, które
nigdy się nie zdarzają – na wolne krzesło.
– Możemy je wykorzystać do zrzucenia torebek. Bez obaw. – Zabiera moją
torebkę z oparcia krzesła i kładzie ją obok swojej, jakby chciała
podkreślić potrzebę dodatkowego krzesła.
– Twoja mama zamówiła ci gofry – rzuca Summer sztywno.
Brzmi to jak obelga, i w pewnym sensie nią jest. Moja mama wie, że
nienawidzę gofrów.
– Mamo – jęczę. – Naleśniki.
Moja mama odstawia mimosę i przełyka.
– Może gdybyś przyszła na czas, nie musiałabym improwizować.
– To nie jest improwizacja. Jedyne co zawsze zamawiam to naleśniki. – To
jest najlepszym śniadaniem, a ja jestem wyczerpana, ciągle musząc to
udowadniać. – Gofry drapią mnie w podniebienie.
– Myślałam, że nienawidzisz naleśników – mówi. – Są gliniaste.
– To Liberty. – Dobrze wiedzieć, że pamięta jej dziwactwa.
– Cóż, coś jednak udało mi się zrobić dobrze: upewniłam się, że są bez
dodatków, wszystko osobno. – Wydaje się być bardzo dumna z siebie.
– To Lily. – Moja młodsza siostra uważa, że wszystkie potrawy powinny
być podawane na początku bez dodatków, żeby można je było doprawić
według własnych upodobań. Nie ufa nikomu, nawet światowej klasy szefowi
kuchni, w kwestii tego, jak jej posiłek powinien smakować.
Kiedyś może mama będzie w stanie zapamiętać nasze dziwactwa. Nie dość,
że uparła się mieć trzy córki i nadała nam wszystkim dziwne imiona
zaczynające się na L, a teraz jeszcze nie pamięta, która z nas jest
największą fanką naleśników na świecie? Trudno tego nie zapamiętać.
Mój tata wtrąca się ze śmiechem.
– Przynajmniej mamy znajomości w kuchni. Sprawdzę, czy mogą zmienić
zamówienie.
Wstaje z krzesła i idzie na zaplecze, najprawdopodobniej próbując
uniknąć mojego gniewu. Patrzę na niego z tęsknotą, nie będąc pewna, czy
potrafię to ukryć. Wolałabym spędzić poranek, zmywając garnki i patelnie
za darmo razem z Poppy, niż siedzieć tutaj, czując się samotna zarówno
mentalnie, jak i emocjonalnie.
Ponownie milknę, przypatrując się Summer, podczas gdy wszyscy – oprócz
Lily, która czyta artykuł o pielęgnacji roślin na swoim telefonie –
rozmawiają w małych grupkach. Blondwłosy Summer zawsze były o odcień
jaśniejsze niż moje – platynowe, podczas gdy reszta z nas ma
miodowoblond włosy – i dzisiaj niemal świecą w słońcu. Już wcześniej
narzekała, że nie lubi się wyróżniać, ale wiem, że tak naprawdę cieszy
się z bycia inną. Gdyby jej to aż tak przeszkadzało, dawno by je sobie
przefarbowała. Jej mama jest fryzjerką.
Summer skubie pasteloworóżowy lakier do paznokci na prawej ręce, kiwając
głową w odpowiedzi na jakieś pytanie, które zadała jej Sophia. Jednak
daleko jej do nonszalancji. Jej kipiąca energia jest bliska wybuchu i uderzenia mnie w twarz. Czeka na coś. Na co, nie wiem, ale przygotowuję
się na ewentualną konfrontację.
Mój tata wraca i zajmuje swoje miejsce po drugiej stronie mamy.
– Śmieszne, że już wiedzieli, że zamówienie na gofry jest błędne. Chyba
Poppy coś powiedziała.
Uśmiecham się. Moja mama może i nie dopilnowała zamówienia, ale Poppy
nigdy mnie nie zawodzi.
– Jak już wszyscy tu jesteśmy, chciałabym wam wręczyć oficjalne
zaproszenia na moją imprezę w sobotę. – Summer wyciąga z torby stos
kopert dokładnie w tym samym kolorze co jej lakier do paznokci. Nie
wiem, ile pracy czy pieniędzy kosztuje dopasowanie koloru lakieru do
kopert, ale dla mnie to trochę przesada.
Wstrzymuję się od jęku, bo moja mama, nawet publicznie, nie wahałaby się
dać mi po łbie za coś takiego.
– Upierała się, żeby to zrobić osobiście. – Ciocia Madison mówi to do
moich rodziców, ale odpowiada Summer.
– To moje słodkie szesnaste urodziny. To ważne. – Summer odwraca głowę w moim kierunku. – Przypomnij mi, Lahey, co ty zrobiłaś na swoje?
Powstrzymuję się od mojej pierwszej odpowiedzi – która brzmiałaby:
Powinnaś już to wiedzieć, skoro tak fascynuje cię moja osoba – i uśmiecham się.
– Spędziłam całą noc z moją najlepszą przyjaciółką. Idealne urodziny.
– Nie było imprezy? To smutne – mówi Summer z udawaną troską. Nikt nie
zwraca jej za to uwagi, ani na fakt, że to wcale nie jest smutne, co
nie? To był mój wybór, jak świętować.
– Ale tak, chciałam zrobić coś dużego i świętować. Mój tata nalegał.
Kelnerka i Poppy przynoszą nasze zamówienia. Patrzę na przyjaciółkę
szeroko otwartymi oczami i bezgłośnie mówię: Pomóż mi. Nachyla się nad
moim ramieniem, gdy stawia przede mną idealnie czekoladowe naleśniki i szepcze:
– Chcesz, żebym wylała na nią jej owsiankę?
Kto zamawia owsiankę na brunch? W swoje urodziny? Psychopaci, oto kto.
– To byłoby zbyt oczywiste, ale dzięki.
– Szkoda, że Feather nie mogło zająć się cateringiem na przyjęcie Summer
– ciocia Madison zwraca się do Poppy, gdy ta kładzie przed nią miseczkę
owoców. Moja najlepsza przyjaciółka sztywnieje, gdy zwraca się na nią
uwagę. – Ale cieszę się, że udało się wam zorganizować tę zbiórkę
pieniędzy.
– Dzięki. Jesteśmy naprawdę podekscytowani. – Wysoki ton głosu zdradza
jej dyskomfort, jak zawsze, przynajmniej dla mnie. Reszta mojej rodziny
kontynuuje rozmowę, wszyscy zapatrzeni na Poppy, mimo że wyraźnie kurczy
się pod ich spojrzeniami.
– Jesteś więcej niż mile widziana na mojej imprezie, jeśli uda ci się
wymknąć – mówi Summer. Najgorsze w tym zaproszeniu jest to, że jest tak
szczere; Summer, jak wszyscy na świecie, uwielbia Poppy. Gdy Summer
odwraca się z powrotem do stołu, wymuszony uśmiech Poppy znika. –
Słyszałaś, mamo? Zbiórka pieniędzy odbędzie się też w Hiltonie.
Ciocia Madison wydaje imponującą kombinację jęku i zawodzenia.
– Co za zbieg okoliczności! Będziesz dosłownie tuż obok! Musisz się na
chwilę wymknąć podczas przerwy.
Feather, a więc i rodzice Poppy, niedawno dostąpili zaszczytu
obsługiwania pierwszej oficjalnej zbiórki pieniędzy na kampanię Juanity
González, która startuje do Senatu. Mama Poppy, ta miła, drobna
Wietnamka, kilka lat temu została obywatelką USA i od tego czasu stała
się zagorzałą fanką polityki. Wszystko byłoby świetnie, gdyby nie fakt,
że teraz oczekuje, że Poppy zostanie pierwszą w historii amerykańską
prezydentką wietnamskiego pochodzenia.
– Śmiało – mówi Summer, gdy zostaje tylko rodzina. – Otwórzcie swoje
zaproszenia.
Ledwo udaje mi się nie przewrócić oczami, podnosząc kopertę. Drogi
papier jest na tyle gruby, a jednocześnie na tyle ostry, że mógłby
przeciąć wszystkie trzy moje ogromne naleśniki.
Moi rodzice oraz Liberty i Sophia dostali wspólne zaproszenia, ale Lily
i ja dostajemy swoje własne. Przełamuję złotą pieczęć wosku na kopercie
i wyciągam zaproszenie, aby udawać, że je czytam, dopóki rozmowa nie
zejdzie na inny temat.
– Ej, co oznacza „plus jeden”? – pyta Lily, wkładając swoje zaproszenie
z powrotem do koperty. Lily od zawsze zachowuje wszelkie kartki. Lubi
zachowywać różne rzeczy, o ile nie są to rośliny.
– To znaczy, że możesz przyjść z zaproszoną przez siebie osobą.
Niektórzy zapraszają kogoś na randkę, ale możesz zabrać przyjaciela,
jeśli chcesz – oznajmia Summer, pijąc świeżo wyciśnięty sok
pomarańczowy. Oczywiście Summer dała każdemu możliwość zaproszenia
dodatkowej osoby. Chce więcej prezentów, więcej uwagi i więcej ludzi,
żeby mogła mi wytknąć, że swoje szesnaste urodziny spędzałam tylko z jedną osobą.
– Założyłam, że Liberty zabierze ciebie, Sophio, więc mam nadzieję, że
nie masz nic przeciwko, że nie mam dla ciebie zaproszenia… –
Oczywiście Summer nie chciałaby urazić nikogo oprócz mnie.
– Oczywiście. Jestem naprawdę podekscytowana. – Czerwone włosy Sophii
błyszczą w słońcu, gdy sięga po sól. – Nigdy wcześniej nie byłam na
prawdziwych szesnastych urodzinach. Słyszałam tylko opowieści.
– Tak, ja chyba też nie – mówi Liberty. – Najdziksza impreza, na jakiej
byłam, to bar micwa Adlera. Byli nawet żonglerzy ogniem.
– Jak się żongluje ogniem? – pyta Sophia, zatrzymując kawałek
nasiąkniętego tostu francuskiego tuż przed ustami.
– Może zobaczycie na mojej imprezie – wtrąca Summer, złośliwie się
uśmiechając.
Zerkam na swoje zaproszenie, serce mi bije szybciej na myśl o zaproszeniu kogoś na randkę, ale nigdzie nie widzę wzmianki o „plus
jeden” wśród złotego, błyszczącego pisma.
Podnoszę okulary na nos i nachylam się do Lily, obniżając głos, gdy
pytam:
– Gdzie zobaczyłaś to „plus jeden”?
Lily na pewno tego nie wymyśliła, bo Summer już by to sprostowała.
Niepożądani na jej imprezie? Nie ma mowy.
– Tu. – Lily wskazuje miejsce na moim zaproszeniu, ale jest puste. Chowa
palec z powrotem. – Dziwne.
Wyciąga swoje zaproszenie i porównuje je z moim. Tam jest, eleganckim
drukiem: +1. Ale nie ma tego na moim. To musi być błąd.
Patrzę w górę znad dwóch zaproszeń i widzę, że Summer uśmiecha się do
mnie z taką złośliwością, że wiem, że to pominięcie nie jest
przypadkiem. Oczyszczam gardło i daję jej to, czego tak desperacko
pragnie. W końcu to jej urodziny.
– Nie mam „plus jeden”.
Summer wyciąga rękę przez stół, by dotknąć mojej; jest lodowata.
– Nie chciałam utrudniać ci życia. Wiem, że nigdy nie miałaś chłopaka, a ponieważ Poppy już jest zaproszona… Kogo jeszcze znasz?
Powoli wydycham powietrze nosem, ostatni powiew chloru opuszcza moje
ciało. I to właśnie mnie motywuje – przypomnienie, że ciągle umawiam
ludzi na randki. Przecież mogę z pewnością znaleźć kogoś dla siebie. Po
prostu nigdy wcześniej naprawdę nie próbowałam.
– Dlaczego myślisz, że nie chciałabym „plus jeden”?
– A kogo byś zaprosiła? – pyta ze śmiechem. Ludzie wokół nas, którzy są
świadkami naszej rozmowy, mogliby pomyśleć, że jest to lekka i beztroska
wymiana zdań.
– Jest mnóstwo chłopaków, których mogłabym zaprosić – którzy by się
zgodzili – ale nie muszę się tym chwalić jak ty. Nie jestem tak niepewna
siebie.
Summer zaciska szczękę.
Liberty i Sophia spoglądają na mnie, a potem wymieniają między sobą
znaczące spojrzenia. Powinny być po mojej stronie, a przynajmniej
mogłyby sprawić, żeby nie było tak oczywiste, że kłamię.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
1. W oryginale „meet-cute”, czyli urocza lub zabawna sytuacja, pierwsze spotkanie dwóch osób, które prowadzi do nawiązania przez nich romantycznej relacji. [wróć]
2. HAGS – Have a great summer – Wspaniałego lata / Udanych wakacji. [wróć]
