Pomornica ebook

Projekt okładki: Tomasz Majewski

Redakcja: Małgorzata Burakiewicz

Redaktor prowadzący: Małgorzata Burakiewicz

Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz

Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski

Korekta: Lilianna Mieszczańska, Beata Kozieł

Zdjęcie wykorzystane na okładce:

© sapozhnik/iStock by Getty Images

© by Ewa Przydryga

© for this edition by MUZA SA, Warszawa 2023

ISBN 978-83-287-2450-1

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Wydanie I

Warszawa 2023

–fragment–

Dla Megi,

mojej Zielonej Siostry.

Dobrze jest mieć Ciebie w swoim życiu.

Nie stajemy się oświeceni, wyobrażając sobie światło, lecz czyniąc ciemność świadomą.

CARL JUNG

Prolog

Wciąż słyszę jej głos. Wydobywa się z zardzewiałej puszki, początkowo jest taki jak przed chwilą – stłumiony i nieśmiały. Obły. Ale to się wkrótce zmienia. Jej urywane słowa rozzuchwalają się tak bardzo, że w mgnieniu oka odzyskują swoją moc. Ten cholerny wigor, który sprawia, że ona ma nade mną pełną kontrolę. Jest nawet gorzej niż zwykle. Jej zaklęcia terkoczą mi w uchu, a stamtąd wślizgują się coraz głębiej, do samego środka pulsującej od jej nakazów głowy. W mój mózg wwierca się szkło. Szkło jej słów.

Nastka, Nastka!

Nastka, chodź!

Podjudza mnie. Złowieszczo chichocze.

Nastka, zrób to, ty tchórzu! Nie bądź luzerką!

Luzerka, frajerka. O tobie mówię, śmierdzący tchórzu!

Niedojda!

Znów jątrzy.

Nastka! No weź!

Nie daj się prosić!

Zrób to!

Tym razem zmienia ton. Z prześmiewczego na przymilny.

Zróbmy to razem!

Jest obrzydliwy i śliski, taki sam, jak ten pełzający po mojej skórze owad. Ranna ćma o podłużnym włochatym odwłoku i czarnych szeroko rozpiętych skrzydłach. Skąd ona się tu wzięła, tak nagle, tak niespodziewanie?

Niech już przestanie, do cholery! Niech w końcu się zamknie! Niech przestanie mi to wszystko robić!

Strząsam z siebie jej głos. Wraz z nim z mojego ramienia znika ćma. Oddycham z ulgą.

W sypialni na poddaszu wciąż panuje ten sam nieznośny upał. W milczeniu przemierzam pokój, schodzę na parter i, by nikogo nie obudzić, cicho odryglowuję drzwi i zostawiam je otwarte. Ubrana tylko w lepiącą się do mojego ciała koszulę nocną, wychodzę na oświetlony ganek. Nasz ogród zanurzony jest w kojącej ciszy i połyskujących cieniach chłodnej nocy. Jest trochę tak, jakby ktoś ogarnięty szałem rozlał wokół mnie atrament i zmieszał go ze srebrnoszarymi drobinkami brokatu. Są dosłownie wszędzie. Na wyginających się od podmuchu wiatru gałązkach, pod moimi stopami, na deskach tarasu.

Mała, kłamliwa suka. Bo wbrew temu, co zapowiedziała, tutaj jej nie ma, tutaj nikt nie trajkocze. A przynajmniej początkowo tak mi się zdaje, dopóki po drugiej stronie płotu coś cicho nie zaszeleściło. Czyli jednak jest tu, gdzie obiecała. Rozproszone światło wytycza mi dobrze znaną już ścieżkę. Podążam nią. Ziemia grząska po niedawnym deszczu zapada się pod stopami, wciska w szczeliny między palcami, przyjemnie chłodzi. Ale we mnie rośnie niepokój, zmieszany w równych proporcjach z podnietą. Nie pierwszy już zresztą raz kierują moimi działaniami.

Kiedy docieram do płotu, wciągam powietrze i czuję przyspieszający nagle puls. Rytmiczne uderzenia w czaszce, skroniach, klatce piersiowej, na szyi. Przesuwam sztachetę, tę największą i jedyną ruchomą, a następnie zwinnie przechodzę na drugą stronę płotu. To tam go widzę, w świetle papierowych lampionów rozstawionych na ganku i wzdłuż kamiennej ścieżki. Jest tylko on i te otaczające go stare drzewa z łuskowatymi zgrubieniami na korze. Wyglądają jak zmrużone ślepia jakiegoś stwora. Łypią na mnie wściekle. Osądzają mnie. Mnie, a może nawet i jego.

Podeszwy jego białych adidasów są ubłocone nie mniej niż moje stopy. Ma na sobie żółtą wiatrówkę z granatowym logo Lakersów naszytym na plecach. Nie zauważa mnie. Nie może. Nie potrafi. Już nie. Srebrny brokat rozsypuje się przed moimi oczami, jeszcze bardziej napiera na ciężkie, wciąż zaspane powieki. Zamykam oczy, by strząsnąć i ten obraz, ale brokatu jest coraz więcej. Dosłownie sypie się z nieba. Po chwili przeistacza się w inną lśniącą szarość. Płaską szarość, groźną szarość o ostrej, zwężającej się ku górze metalicznej krawędzi. Ostrze noża. Mojego bush­craftowego noża z ręcznie rzeźbionym trzonkiem. Mam go na wyciągnięcie ręki. Na jego widok zawsze aż swędzą mnie palce. W sytuacjach takich jak ta czuję w sobie to dobrze znane mrowienie, które i tym razem nie zwiastuje niczego dobrego. Wypełnia mnie siłą. Tą samą siłą, do której nie mam na co dzień dostępu. Zwykle hamuje ją ciężka zasuwa. Czuję, jak wraz z przypływem siły nerwowo drga mi powieka. Raz, drugi i trzeci.

Ruchome ostrze zakończone ząbkami, zgrzyt, ruchome ostrze, rozlana pod palcami wilgoć, kolejny zgrzyt. Wszystko dzieje się tak szybko, że zupełnie nie koduję zmieniających się obrazów. Puls w moich skroniach szaleje. Jeśli wtedy tylko galopował, to teraz przyspieszył jeszcze bardziej. Zamykam oczy, by strząsnąć z siebie kolejny obraz. Kiedy je ponownie otwieram, widzę tylko swoje palce. Nic więcej. Oblepia je szeleszcząca czerń. To te same co poprzednio czarno-­-szare skrzydła pokryte drobnymi łuskami i włochaty odwłok, tylko tym razem zwielokrotnione. Ćmy. Dziesiątki, a może nawet setki. To na pewno ona je przysłała. Kilka wspina mi się na twarz i próbuje wcisnąć do nosa i gardła. Wzdrygam się. By się ich pozbyć, zaciskam powieki, pod którymi wykwitają natychmiast geometryczne kształty. To zawsze pomaga. Okręgi, trójkąty, kwadraty. Jedne przechodzą w drugie. Intensyfikują się. Potem bledną, a na końcu całkiem blakną. I tak od nowa.

Kiedy na powrót otwieram oczy, ciem już nie ma. Ani jednej. Ale palce wciąż są wilgotne i lepkie. Spływa z nich krew. Jest wszędzie. Na koszuli nocnej, na stopach, na szyi leżącego na ziemi chłopaka, nad którym kucam. Pod jego głową. Tam jest jej najwięcej. Policzek ma przyciśnięty do ziemi, z ust sączy się strużka pienistej krwi, jeszcze ciemniejszej niż ta na moich rękach, niemal bordowoczarna. Białe adidasy. Białe adidasy zanurzone są w czarnej ziemi, otwarte oczy wpatrzone w pustkę. W nicość. W czarną dziurę nieba.

Wiatr przybiera na sile. Wprawione w ruch gałęzie drzew pochylają się nad moją głową i gniewnie huczą.

Filip Kalinowski.

Zasłaniam dłońmi uszy, wciskam w nie oba wskazujące palce, ale to i tak nie pomaga. Drzewa wciąż huczą. Huczą wściekle, a ja dobrze je słyszę, choć wcale tego nie chcę.

Filip Kalinowski nie żyje.

Pieprzone ględy.

Wiesz, co się stało. Wiesz…

– Nie! – odkrzykuję ze złością. Obracam się wokół własnej osi i z nienawiścią ciskam kolejne słowa. Ale one giną w pustce nocy. Nikną. – Nic nie wiem. Nic nie pamiętam. Nic! – zarzekam się.

Kłamczucha… – odwarkują. – Wstrętna kłamczucha…

Dźwigam się z ziemi, jestem odbitką krwawej pieczęci jego ciała. Cała nią jestem. Jego krwią. Uciekam przed nimi – tymi wściekłymi drzewami, i przed tym martwym chłopakiem. Po drodze gubię okulary, bez których jestem praktycznie ślepa. Kucam, przeszukuję po omacku ziemię wokół siebie. Krew miesza się z nią. Czerwień miesza się z czernią. W końcu je znajduję i nasuwam na nos.

Przyspieszam.

Stuk.

Ruchoma belka.

Szuuuu.

Stopy suną po grząskiej ziemi.

Szur, szur, szur.

Szurają po tarasie.

Stuk, stuk, stuk.

Wspinają się po drewnianych schodach.

Kiedy wracam do łóżka, nastaje martwa cisza. Chowam się w niej głęboko pod kołdrą. Ale tylko na chwilę. Potem deski podłogowe znów skrzypią…

Rozdział 1

Maj 2022

– Julka, nie mów, że nadal go tam widzisz.

Z zamyślenia wyrywa mnie głos mamy. Uzmysławiam sobie, że wpatruję się w miejsce, gdzie kończy się nasza posesja przy ulicy Iglanej na gdyńskich Działkach Leśnych, w wąski porośnięty trawą pasek ziemi i przylegającą do niego rabatę. Od sąsiada odgradza je nowy lamelowy płot z belek.

– Mówię o tym zamordowanym chłopaku – ciągnie.

Przenoszę wzrok z pustej, niezagospodarowanej jeszcze kwiatowej rabaty na mamę. W biało-granatowej sukience w bratki i słomkowym kapeluszu przewiązanym beżową wstążką wygląda na dużo młodszą, niż jest w rzeczywistości. A przede wszystkim na wypoczętą i odprężoną. Ale to zmieniło się niedawno. Jeszcze kilka lat temu cała była jakby szara i złamana. Pełna cieni. W zasadzie była taka całymi latami.

– On nazywał się Filip Kalinowski, mamo – mówię, a niewypowiadane od dawna słowa palą mnie w gardle.

– Nie możesz wprowadzać się do nowego domu ze starymi duchami. To było szesnaście lat temu.

– Słyszałaś, że ona niedawno wyszła ze Srebrzyska? – pytam i sonduję reakcję mamy.

– Kto? Anastazja? – bardziej stwierdza, niż pyta.

Kiwam głową.

– Nie wypuściliby jej, gdyby stanowiła jeszcze jakieś zagrożenie. To nie ma nic wspólnego z nami. – W głosie mamy słyszę niezachwianą pewność. – Ani nawet z tym ogrodem. – Mama wskazuje czubkiem brody tamto miejsce. Tę niewielką prostokątną wnękę, w której znaleziono ciało zadźganego chłopca. – Chodź, wypakujemy resztę rzeczy z ostatniego pudła – proponuje i z werwą przemierza krętą dróżkę ułożoną z niewielkich kamieni.

Do mojego nowego domu wchodzimy przez duże przeszklone drzwi. Na chwilę zatrzymuję się przed nimi, widząc swoje odbicie, które nieco fałszuje rzeczywistość. Moja cera zawsze była śniada, delikatnie nakrapiana piegami i nieodporna na dotyk. Każde zadrapanie albo niewielki siniak zostawały na długo. Ale w tym odbiciu wydaję się sobie inna, wręcz półprzezroczysta. Jestem szczupła i dość niska. Ludzie mówią, że delikatna i krucha. Podobno widać to w moim spojrzeniu i głęboko osadzonych, jasnoniebieskich oczach. A wcale taka nie jestem. Już nie. Od dawna się tak nie czuję. Wygładzam dłonią długą gęstą grzywkę i kasztanowe włosy sięgające za ucho. Potem zaciskam usta, by lepiej utrwalić nałożoną niedawno bordową pomadkę. Nigdy się z nią nie rozstaję.

Naciskam klamkę i wchodzę do środka. Prosta, złożona z kilku prostopadłościanów bryła umożliwiła mi przearanżowanie domu rodzinnego według własnej wizji. Omal go kiedyś nie straciliśmy. Lata temu, kiedy kredyt zaciągnięty na leczenie mojego brata Janka nie został w porę spłacony, a nadgodziny ojca nie wystarczyły, dom został zlicytowany. Od odebrania go naszej rodzinie ocalił go mój dziadek, który w przetargu złożył najwyższą ofertę. Ale tamto zdarzenie okazało się dla całej naszej rodziny niedźwiedzią przysługą. Pogorszyło tylko i tak nie najlepszą już relację dziadka i ojca. Ojciec nie chciał czuć się utrzymankiem teścia, który był formalnie właścicielem domu, więc uniósł się honorem i wyprowadził, zabierając ze sobą moją matkę i mnie. Janek już wtedy nie żył. Słowo „zabierając” najlepiej obrazuje relację rodziców w tamtym czasie. W pewnym momencie, szczególnie tuż po śmierci Janka, moja mama była od ojca całkowicie zależna i całkowicie mu podporządkowana, choć brakowało w tym jakiejkolwiek emocjonalnej więzi. Nie wspominając już o głębszym uczuciu. Na tamtym etapie łączyło ich głównie przyzwyczajenie. Dom przy ulicy Iglanej 17 stał więc latami pusty. Nikt tam nie wpadał, nikt nie próbował tchnąć w niego nowego życia. Nikt z nas tego nie potrafił. Zbyt wiele mroku tam pozostawiliśmy.

Dziadek przepisał mi dom cztery lata temu, ale nie chciałam mieszkać w nim sama, z pozostawionymi tu trudnymi wspomnieniami. Poza wspomnieniami o śmierci Janka pod powiekami wciąż nosiłam jeszcze inny obraz. Był na nim martwy chłopiec, przyjaciel mojego brata, leżący pod jabłonią z roztrzaskaną czaszką i poderżniętym gardłem. Już nigdy nie potrafiłam spojrzeć na ogród tak samo jak wcześniej. Nie pomogły nawet świeżo zasadzone rośliny. Nie pomógł zrekultywowany trawnik. I dopiero niedawno, na kilkanaście tygodni przed naszym ślubem, zdecydowaliśmy się z Wiktorem jednak tchnąć w ten dom nowe życie. Zasługiwał na nie.

Kiedyś było tu wiecznie ciemno. Przez rosnące w ogrodzie lipy i niewielkie okna do środka ledwo przesączało się mdłe światło. Teraz to się zmieniło, choć kredyt zaciągnięty na kosztowny remont będziemy spłacać jeszcze przez długie lata. W tym domu było zbyt wiele trupów w szafie. By móc tu mieszkać, musiałam się ich wszystkich pozbyć. Oczyścić szafy raz na zawsze. Duże przeszklenia, czyli dwie przeciwległe ściany na parterze, otworzyły nową przestrzeń, ale przede wszystkim doświetliły salon i kuchnię. Swoje zamiłowanie do natury, prostoty i względnego minimalizmu muszę jednak godzić z zamiłowaniem mojego męża do antyków. Tym właśnie Wiktor się zajmuje. Sprzedażą antyków i numizmatów. Prowadzi dom aukcyjny. Z pewną obawą pozwoliłam mu wypełnić nasz salon biedermeierowskimi meblami. Są bezsprzecznie piękne, ale czuję, że wnosząc je do domu, wnieśliśmy tu też jakąś cząstkę ducha poprzednich właścicieli. Kompromis. Tego też wciąż się uczę.

Mój zawód jest w pewnym stopniu pokrewny. Jestem architektką wnętrz, a Viral, czyli nasze prowadzone z koleżanką biuro projektowe, działa na rynku od trzech lat. Niewielka idea, w którą zainwestowałam wszystkie odziedziczone po babci pieniądze, rozrosła się do pięcioosobowego teamu zapaleńców, wzajemnie się uzupełniających. Poza mną i Aliną w naszym zespole pracuje troje młodych absolwentów ASP. Lubię swoją pracę. Nie jest jednostajna i wymaga ode mnie nie tylko kreatywności, ale i znajomości psychologii. Nie zawsze klient przychodzi do nas z konkretnymi oczekiwaniami. Staje się wtedy dla mnie otwartą księgą, którą mogę czytać i której myśli mogę dowolnie modelować. W moim życiu kreatywność i psychologia zawsze szły w parze. Już od najmłodszych lat byłam twórcza, a psychologia należy do moich głównych zainteresowań.

– Gdzie mam je włożyć? – To znowu moja mama. Jej głos dobiega zza schodów prowadzących na antresolę.

– Do kuchennego kredensu – mówię, zauważywszy, że trzyma w rękach porcelanowe talerzyki. Wniosła je w posagu moja prababcia Zdzisia. Są w naszej rodzinie od ponad stu lat. Odbieram je od mamy i zanoszę do kuchni.

Kiedy do niej wracam, mama milczy. Z jej policzków odpłynęły rumieńce, twarz wygina grymas bólu. Znów pojawiła się ta sama znajoma szarość. Mama trzyma kurczowo w dłoniach zdjęcie oprawione w prostokątną ramkę. Patrzy z niego Janek.

– Nie wiem, co go ciągnęło do tej elektronicznej muzyki. To były tylko jakieś upiorne brzdęki. – Krzywi się. – Tak pięknie grał na skrzypcach, to był prawdziwy artyzm, to był prawdziwy on – dodaje z tęsknotą połączoną z jakąś nadmierną emfazą. – Nie wiem, dlaczego z tego zrezygnował. Osiągnął tak wiele…

– Grał na skrzypcach, bo to ty tego od niego oczekiwałaś – prostuję. Teraz to ja się krzywię. – A komponował muzykę elektroniczną, bo to kochał. To do tego miał serce. Właśnie to dawało mu radość – podkreślam.

Obie wpatrujemy się w mojego uśmiechniętego brata. Siedemnastolatek z aparatem na zębach i naciągniętą na czubek głowy baseballówką otoczony sprzętem do produkcji muzyki. Dwa podniesione w górę kciuki i zawadiacki błysk w oku. Kontrolery, kompresor, interfejs audio, wirtualne suwaki na monitorze komputera. To zdjęcie z czasów, kiedy promieniał energią, a jego pokój przypominał jeszcze zwykły pokój nastolatka. Wkrótce potem zamienił się w sterylną salę wypełnioną pikającym nieustannie sprzętem do drenażu oddechowego. Tylko Janek się nie zmienił, choć nie wiem, skąd czerpał tę wolę walki. Zarażał optymizmem i radością, chociaż stawał się coraz bardziej kruchy, a ona obrastała w siłę. Śmierć. Bo to ona coraz łapczywiej wyciągała po niego ramiona. Aż w końcu go dopadła.

– Chodź, zawiesimy to na piętrze – proponuję, kiedy widzę, że oczy mamy się szklą. Naprędce zabieram ze sobą jeszcze jedną fotografię, którą wyciągam z pudła.

Wspinamy się po krętych schodach, mijając po drodze jedyny pokój, który od lat prawie się nie zmienił. Jedyny, którego drzwi wciąż pozostają zamknięte. Klamkę pokrywa cienka warstewka kurzu.

W końcu stajemy pod jasną beżową ścianą, która odbija światło. Na jednym z zamocowanych tam haczyków wieszam zdjęcie i opuszką palca gładzę twarz brata. Obok Janka umieszczam inne, oprawione w ramkę wspomnienie sprzed zaledwie dwóch miesięcy. To nasza ślubna fotografia. Moja i Wiktora.

– Zobacz, musiał odlecieć jakimś dzieciom – słyszę głos mamy. Jest czymś zaintrygowana.

Kiedy się odwracam, widzę, że jest przechylona przez szklaną balustradę schodów i przez panoramiczne okno przygląda się czemuś, co najwyraźniej właśnie dzieje się w ogrodzie. I ja próbuję to zobaczyć. Stara jabłoń, na której wciąż zamocowany jest szkielet domku na drzewie, kilkanaście jeżówek i drewniana ławka z fabryki mebli mojego dziadka. Sterta wyrwanych wczoraj chwastów. Tylko to. Nie widzę nic więcej.

– Tam, pod płotem – mówi.

Kucam, by móc zobaczyć to, co wskazuje mi mama. W miejscu, na które patrzyłam nie dalej niż kilka minut temu, gdzie kiedyś leżały zwłoki Filipa Kalinowskiego, coś szarpie się na wietrze. Zaczepiony o gałąź żółty balonik. Przyglądam mu się dłuższą chwilę.

– Nie uciekł dzieciom – mówię, czując pełzające po plecach ciarki.

Czekam, aż znów dojrzę to, co zauważyłam przed chwilą. Przez ułamek sekundy wydawało mi się, że widzę w baloniku coś dziwnego. Niepokojącego. Może się pomyliłam, może niepotrzebnie się nakręcam. Może…

– Nowożeńcy – odczytuje na głos mama, kiedy balonik znów obraca się przodem. – Dziwne…

Na baloniku faktycznie widnieją litery układające się w to właśnie słowo. Są czarne, rozmazane, ledwie czytelne i wyjątkowo szkaradne.

– Może to któryś z waszych znajomych? Albo Wiktor? – pyta mama i marszczy brwi. Sama w to nie wierzy.

Kiedy wiedziona złym przeczuciem zbiegam schodami na parter i wychodzę na taras, widzę, że w ogrodzie nic się nie zmieniło. Nikogo tam nie ma. Żadnych świeżych śladów obuwia. Kilka kolejnych kroków i jestem na miejscu.

Dalsze oględziny szybko potwierdzają to, co podejrzewałam. Połączony z balonikiem sznurek nie zaczepił się o gałąź przypadkowo. Został do niej przywiązany. Oglądam balonik, szukając na nim jakichś wskazówek, ale niczego nie znajduję. Zauważam jedynie, że litery zostały naniesione markerem i, nim zdążyły zaschnąć, czymś je przetarto.

– Przekłuj go – rozkazuje mama, która wyrasta przede mną jak spod ziemi. – Coś jest w środku.

Dopiero wtedy zauważam niewielki zwitek papieru, który osiadł na dnie, wewnątrz czaszy balonika, tuż nad przewiązanym przy ustniku sznurkiem.

– Nie. Lepiej go nie niszczmy – mówię, biorę balon do ręki i powoli rozsupłuję sznurek. Ale palce nie są mi posłuszne. Gubią się i plączą. Kurwa.

Kiedy sznurek wreszcie puszcza, powietrze ulatnia się z balonika z głośnym sykiem. Przez chwilę mocuję się z wystającą z ustnika karteczką. Wreszcie ją wyszarpuję. Po rozłożeniu okazuje się nią wizytówka.

– Co na niej jest? – szepce mi do ucha mama. W TYM miejscu i TYCH okolicznościach ona też się niepokoi. Jej oddech jest przyspieszony, podobnie jak mój.

Motel Ranczo, Adama Dickmana 122, 81–122 Gdynia

W szare tło niewielkiego kartonika wpisane jest także prostokątne logo z piktogramem osiodłanego konia.

– To taki obskurny motel na Obłużu nieopodal stadniny koni – wyjaśniam, wracając pamięcią do niedawnej sytuacji.

– Skąd wiesz?

– Nocowaliśmy tam z Wiktorem jakieś dwa tygodnie temu, kiedy robotnicy usuwali tutaj awarię wodociągową – wyjaśniam mamie. – Pamiętasz?

– W takim razie to jednak pewnie on. – Twarz mamy nieco się rozchmurza. Rysy łagodnieją. – To znaczy Wiktor. – Kiwa sugestywnie głową. – Spójrz na drugą stronę. – Stuka paznokciem w wizytówkę.

Obracam kartonik w palcach. Na widok naniesionej odręcznym pismem wiadomości oblewa mnie zimny pot.

22 maja, godzina 19.00 <3

Pokój nr 3

I kolejne koślawe, odręcznie narysowane serduszko.

<3

– To nie Wiktor – stwierdzam.

– Dlaczego?

– To nie jego pismo. Poza tym Wiktor nie chciałby mnie tam zapraszać, a tym bardziej w tak dziwaczny sposób. Jest tam brudno i koszmarnie, w tym motelu. A i tak to naprawdę nic w porównaniu z bezpieczeństwem. A raczej z jego brakiem. Ktoś z naszego za­mkniętego pokoju ukradł wtedy Wiktorowi trochę gotówki. Niewiele, ale jednak. Potem okazało się, że drzwi niby nie zostały przez nas zamknięte. Niby to my nie zabezpieczyliśmy właściwie dostępu do pokoju. Niby – powtarzam z ironią. – Tam nie ma żadnych kamer, czyli wiesz, dead end… Wiktor wie, że moja noga już nigdy nie postanie w tym miejscu. Jego zresztą też.

– Nic mi o tym nie mówiłaś – stwierdza ze zdziwieniem mama. – Powiadomiliście policję?

Nie odpowiadam. Głowę zaprzątają mi inne myśli. Złe przeczucia.

– Wracamy? – pyta mama, kiedy widzi, że kieruję się w stronę domu z balonikiem w ręku. Idzie za mną. Odkładam balonik na stół, a wizytówkę wsuwam do kieszeni. Z kredensu ściągam kluczyki od wozu, a z oparcia krzesła torebkę. Zakładam ją na ramię, sprawdzając, czy atomizer z gazem jest na swoim miejscu.

– Dokąd się wybierasz?

– Jadę tam – oznajmiam. – Dochodzi osiemnasta. Ktokolwiek napisał wiadomość na tej wizytówce i powiesił ją w ogrodzie, może tam na mnie czekać za godzinę.

– Albo i nie – dopowiada mama jakoś złowróżbnie. – Zostaw to. To jakiś głupi żart.

– Nawet jeśli, to chcę wiedzieć, kto za nim stoi. I dlaczego ktoś zaczepił balonik na tym cholernym konarze, pod którym leżał martwy Filip. – Zatrzymuję się na progu w drzwiach frontowych. Ale nie wiem, czego tak naprawdę mogę się spodziewać, chyba jeszcze nie jestem gotowa do konfrontacji. Trudno.

– Lepiej pojadę z tobą – nalega mama.

– W ciągu godziny mają przywieźć resztę naszych rzeczy. Zostań – upieram się. – Zadzwonię. Tylko sprawdzę, o co chodzi – dodaję uspokajająco. Ale to, co mówię, brzmi jakoś niewiarygodnie nawet dla mnie samej.

W drodze na Obłuże próbowałam kilkakrotnie połączyć się z Wiktorem, ale na próżno. W zasadzie wcale mnie to nie dziwi. Czwartkowe popołudnia mój mąż często spędza z kumplami na brydżu, w jakimś piwnicznym pomieszczeniu z zerowym zasięgiem. Na kilka godzin nie ma go wtedy dla świata, nawet dla mnie. W tym tygodniu planował taki wypad do Gdańska.

Zza przedostatniego zakrętu powoli wyłania się prosta bryła motelu. To prostokątny dwukondygnacyjny klocek w szpetnym musztardowym kolorze. Toporne metalowe schody łączą po obu stronach parter z pierwszym piętrem. Jest wciąż widno, ale przymocowane do elewacji czerwone neony już oświetlają fasadę. Zamiast dodać motelowi uroku, tylko podkreślają jego brzydotę. Inne, mniejsze, migające czerwono-niebieskie światło pobłyskuje z jakiegoś niewidocznego na razie punktu. Ale to zapewne mieszczący się obok motelu parking. Biorę ostatni zakręt i wtedy moje przypuszczenia się potwierdzają. Niestety. Wszystkie miejsca parkingowe są zajęte, w tym dwa przez policyjne radiowozy. Na ich widok w przełyku czuję ołowianą kulę. Nieoznakowany samochód z migającym na dachu kogutem zaparkowany jest przed samym wejściem. Drzwi są otwarte na oścież. Mam nieodparte wrażenie, że cokolwiek się tam dzieje, ma to związek ze mną, z balonem i pokojem numer trzy. Pieprzona intuicja.

Zostawiam samochód przy drodze i z sercem tłukącym się w piersiach kieruję się w stronę wejścia. Zauważam wtedy dwóch nastoletnich chłopców ciekawsko zaglądających przez płot. Zmierzająca w ich stronę kobieta z aktówką w ręku gestykuluje i każe im się odsunąć. Niewielka grupka gapiów, a może gości, stoi obok szczupłego mężczyzny w okularach o beznamiętnym wyrazie twarzy. Podobnie jak tamta kobieta, on też wygląda na glinę, choć nie ma na sobie munduru. Ale moją uwagę szybko odwraca głośny stukot obcasów.

W przeszklonych drzwiach motelu, pod eskortą kobiety i mężczyzny o jednakowo twardych i czujnych spojrzeniach, staje młoda dziewczyna. Przypomina mi zaszczute zwierzę. Ledwo trzyma się na nogach. Powoli stawia chwiejne kroki. Ma na sobie obszerny biały szlafrok z naciągniętym na głowę kapturem, w którym cała tonie. Nie widzę jej twarzy, tylko duże przekrwione oczy. Jest w nich zapisany ból i śmiertelne przerażenie. A może wyrządzona jej krzywda? W pewnej chwili, gdy podtrzymywana przez policjantkę potyka się o stopień, kaptur zsuwa jej się z głowy, odsłaniając siniaki i rozharatany policzek. Zauważam, że na wysokości piersi jej szlafrok jest ubrudzony krwią. Widać sporą jaskrawoczerwoną plamę. Nim zdążę podejść bliżej, dziewczyna znika w zaparkowanym przed motelem wozie, przy czym, mimo pierwszego wrażenia, robi to zadziwiająco sprawnie. Wóz rusza.

Korzystając z tego, że nikt mnie nie zatrzymuje, wchodzę do motelu. Przy ladzie recepcyjnej spotykam emanującego pewnością siebie postawnego faceta. To na pewno glina. Jest w cywilnych ciuchach, więc to pewnie dochodzeniowiec albo operacyjny. Wyłapuję strzępki rozmowy między nim a przestraszoną młodą recepcjonistką. Ignorując moją obecność, facet pyta ją o księgę meldunkową i rejestr nagrań z monitoringu. Jeszcze nie wie, że niczego takiego tutaj nie ma. Najwyraźniej motel nie jest zamknięty, bo, ku mojemu zaskoczeniu, nikt mnie nie zatrzymuje. Podążając za strzałkami wskazującymi rozmieszczenie pokojów, od jedynki do czwórki, skręcam w lewo. Pod butami mam znajomy, cuchnący kurzem i brudem oliwkowy dywanik. Na jego końcu, a jednocześnie na końcu długiego ciemnego korytarza, raz po raz błyska jasne światło. Dobiegają stamtąd jakieś mechaniczne dźwięki. Szmery. Im bliżej jestem końca korytarza, tym bardziej dotkliwy i nieprzyjemny staje się też zapach. To kwaśny odór chemikaliów. Chyba. Mijam jedynkę i przeciwległą do niej dwójkę. Oba pokoje są zamknięte. Już tylko kilka kroków dzieli mnie od trójki. Kilka kroków i narastający strach. To stamtąd, z ostatniego pokoju po lewej, wydobywa się światło, smród i te ostre dźwięki. Dwa kroki. Jeszcze tylko jeden. I…

I wtedy drogę zagradza mi wysoki cień. Staje za biało-czerwoną policyjną taśmą. Cień szybko przybiera postać mężczyzny koło czterdziestki, który ledwie mieści się w drzwiach. Na odsłoniętych ramionach ma tatuaże, a przez jego szyję przechodzi długa, zygzakowata blizna. Ma łagodne, brązowe oczy i delikatne rysy twarzy, zupełnie niepasujące do jego wyglądu.

– Tutaj nie wolno wchodzić – mówi stanowczym tonem.

Usiłuję wykorzystać ten moment. Przechylam głowę, by dojrzeć, co dzieje się w pokoju. Ale niewiele tam widzę – tapetę ze spłowiałym wzorem w jodełkę i ubranego w żółtą kamizelkę technika, w którego rękach błyska lampa. Tamten ostry dźwięk to pewnie był odgłos jego aparatu.

– Co się tutaj stało? – pytam. Niechętnie przenoszę wzrok na glinę. Staram się coś wyczytać z jego twarzy.

– Prowadzimy działania operacyjne – odpowiada facet lakonicznie. Stanowczym ruchem ręki nakazuje mi wyjść.

Nie ruszam się z miejsca.

– Miałam przyjść o dziewiętnastej. Właśnie tutaj. Do tego pokoju – mówię z przejęciem. Na potwierdzenie swoich słów z kieszeni spodni wyciągam wizytówkę. Pokazuję mu ją.

Wtedy w jego twarzy coś się zmienia.

– Kto to pani dał? – pyta, zerkając na kartonik. – I jaki dokładnie jest pani związek z tym pokojem? – Marszczy czujnie brwi.

– Nie wiem – odpowiadam zgodnie z prawdą. – Nie wiem, co tutaj robię. – Policjant rzuca mi zagadkowe spojrzenie.

– Co to znaczy? Co znaczy, że pani nie wie?

Przenoszę swój wzrok na wizytówkę.

– Znalazłam ją w swoim ogrodzie ukrytą w jakimś koszmarnym baloniku.

– Proszę chwilę zaczekać. Musimy panią przesłuchać. Jak się pani nazywa?

Wykorzystuję kolejnych kilka sekund i to, że operacyjny się nachyla. Przez chwilę skupia się na wibru­jącym w kieszeni telefonie. Wyciąga go i wycisza albo odbiera. Sama nie wiem. Teraz mnie to nie obchodzi. Dzięki lepszemu polu widzenia zauważam, że technik w kamizelce nie jest w pokoju sam. Naprzeciwko niego, pochylony nad zmiętą na łóżku kołdrą, stoi drugi funkcjonariusz. Czemuś się przygląda. Podążam za jego wzrokiem. Do wezgłowia łóżka, a dokładnie do jego metalowych sztachet, przyczepione są dwa skórzane pasy zakończone metalową obejmą. Nieco niżej, na poduszce i kołdrze, zauważam ślady krwi. Dużo skrzepłej krwi. Gorączkowo przeczesuję wzrokiem pokój, spodziewając się, że zobaczę tam kogoś, kto jest ciężko ranny. Ranny albo martwy. W uszach słyszę tępy syk. Dopiero po chwili dociera do mnie, że to nie syk, tylko mój telefon. Z tego paraliżującego mnie stresu już wszystko mi się miesza. Ktoś do mnie dzwoni. Naprawdę muszę to sobie dwukrotnie powtórzyć. Machinalnie wyciągam telefon z torebki. Widząc, że to mama, przesuwam palcem po wyświetlaczu.

– Chodzi o Wiktora – rzuca w słuchawkę mama, nim zdążę jej powiedzieć, że nie mogę teraz rozmawiać. Jej przerażony głos mrozi mi krew w żyłach. – Chyba coś się stało.

– Gdzie on jest…? Czy wszystko z nim w porządku…? – Tylko tyle udaje mi się z siebie wydusić.

Potem zamieram.

– Nie wiem… Chyba nie… – Mama łapie nerwowo powietrze. – Wracaj. Wracaj do domu… Szybko!

* * *

koniec darmowego fragmentuzapraszamy do zakupu pełnej wersji

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

ul. Sienna 73

00-833 Warszawa

tel. +4822 6211775

e-mail: [email protected]

Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl

Wersja elektroniczna: MAGRAF sp.j., Bydgoszcz