Święta ekipa. Inspiracje (nie tylko) dla młodzieży ebook

Byli tacy, co się ro­dzi­li

Byli tacy, co umie­ra­li

Byli ta­kże i tacy

Co im to było mało.

Edward Sta­chu­ra, Cała ja­skra­wo­ść

Wstęp

Nie lu­bi­my być na­śla­dow­ca­mi. Myśl o tym, że mamy na­śla­do­wać ko­goś, kto umie­rał mło­do na raka albo zgi­nął w męczar­niach, spra­wia, że za­czy­na­my czuć lęk. Nikt z wła­snej woli prze­cież trud­ne­go ży­cia ani bo­le­snej śmier­ci so­bie nie wy­bie­ra; mo­że­my tyl­ko z god­no­ścią je przy­jąć, je­śli przyj­dą. Nie lu­bi­my być na­śla­dow­ca­mi. Dziś pa­nu­je moda na in­dy­wi­du­alizm, na ka­żdym kro­ku pod­kre­śla się wy­jąt­ko­wo­ść ka­żde­go z nas. I słusz­nie. Przed Bo­giem też nie je­ste­śmy ko­pia­mi tych, któ­rzy żyli przed nami. Je­ste­śmy je­dy­ni, ory­gi­nal­ni, wa­żni i cen­ni – z całą na­szą hi­sto­rią ży­cia. Dla­te­go ni­niej­sza ksi­ążka to nie spis pro­po­zy­cji świ­ętych do na­śla­do­wa­nia. Nie znaj­dziesz tu dro­go­wska­zów w sty­lu: „Je­śli chcesz być świ­ęty, zrób tak i tak”. Za­miast tego spo­tkasz swo­ich ró­wie­śni­ków – może ciut młod­szych, może tro­chę star­szych od Cie­bie – z któ­ry­mi mo­żesz się za­przy­ja­źnić dzi­ęki temu, co Ko­ściół na­zy­wa ob­co­wa­niem świ­ętych. Spró­buj od­po­wie­dzieć so­bie na py­ta­nia: Któ­re­go z nich chcia­ła­bym/chcia­łbym mieć przy so­bie? Któ­ry z nich jest do mnie po­dob­ny? A może do­strze­gasz w nim coś, cze­go To­bie bra­ku­je? Może Ci czy­mś za­im­po­no­wał? Może po pro­stu faj­nie by­ło­by z nim po­ga­dać i za­py­tać go, co nim kie­ro­wa­ło i dla­cze­go po­dej­mo­wał ta­kie de­cy­zje?

Mo­żli­we, że jest oso­bą, któ­ra nie­dłu­go przyj­mie sa­kra­ment bierz­mo­wa­nia. W bierz­mo­wa­niu nie wy­bie­ra się imie­nia. W bierz­mo­wa­niu wy­bie­ra się przy­ja­cie­la na dal­sze ży­cie. Tu spo­tkasz ca­łkiem spo­rą gro­ma­dę tych, któ­rym zwy­czaj­ne ży­cie nie wy­star­cza­ło. Może któ­ryś z nich zo­sta­nie Two­im przy­ja­cie­lem? A może bierz­mo­wa­nie przy­jąłeś kil­ka lub kil­ka­dzie­si­ąt lat temu? Nic stra­co­ne­go. Na szu­ka­nie przy­ja­ciół wśród świ­ętych ni­g­dy nie jest za pó­źno.

KA­ROL (CAR­LO) ACU­TIS

Nie mu­sisz być ge­niu­szem

Data uro­dze­nia: 3 maja 1991

Data śmier­ci: 12 pa­ździer­ni­ka 2006

Kraj: Wło­chy

#pol­ska­Nia­nia

#gdy­Ro­dzi­ce­Nie­Wie­rzą

#wNie­bieZP­sem

#5640d­ni

Mó­wią o nim cza­sem, że był ge­niu­szem in­ter­ne­to­wym. Po śmier­ci ła­two przy­pi­su­je się – zwłasz­cza świ­ętym – naj­ró­żniej­sze wy­bit­ne zdol­no­ści. Wie­lu może się wy­da­wać, że dzi­ęki temu sta­ną się nam bli­żsi i bar­dziej po­dzi­wia­ni. Zu­pe­łnie nie­po­trzeb­nie.

Bądźmy więc uczci­wi. Car­lo miał pi­ęt­na­ście lat. Znał się na kom­pu­te­rach, świet­nie po­ru­szał się w in­ter­ne­to­wym świe­cie, po­tra­fił wy­ko­rzy­stać swo­je umie­jęt­no­ści do zro­bie­nia cze­goś do­bre­go. I tyle. Do­pó­ki nie uma­rł i nie ogło­szo­no go świ­ętym, świat nie sły­szał o nim jako o cu­dow­nym dziec­ku mo­gącym za­gro­zić ta­kim po­sta­ciom jak Ste­ve Jobs czy Bill Ga­tes. Dziś, po kil­ku­na­stu la­tach od jego śmier­ci, wi­ęk­szo­ść z nas praw­do­po­dob­nie po­ru­sza się w sie­ci dużo spraw­niej niż on. Car­lo był na­sto­lat­kiem, któ­ry lu­bił no­wo­cze­sne tech­no­lo­gie i ko­chał Boga. A to, że nie wy­my­ślił no­wych sys­te­mów kom­pu­te­ro­wych i nie zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wał in­ter­ne­tu, w ni­czym nie umniej­sza jego świ­ęto­ści. W świ­ęto­ści nie cho­dzi prze­cież o by­cie ge­niu­szem.

Bab­cia Car­la mia­ła pol­skie ko­rze­nie. On sam ro­dzi się w Lon­dy­nie, ale po­byt tam to tyl­ko krót­ki epi­zod w za­wo­do­wym ży­ciu jego ro­dzi­ców. Z pi­ęcio­mie­si­ęcz­nym syn­kiem wra­ca­ją do sie­bie, do Me­dio­la­nu.

Car­lo, gdy ma czte­ry lata, tra­fia do przed­szko­la pro­wa­dzo­ne­go przez sio­stry za­kon­ne. Wte­dy też za­czy­na za­da­wać trud­ne py­ta­nia. Mówi, że przy­śnił mu się nie­daw­no zma­rły dzia­dek, któ­ry był w czy­śćcu i pro­sił o mo­dli­twę. Ro­dzi­ce są wo­bec tych py­tań bez­rad­ni. Mama wspo­mi­na po la­tach, że była wte­dy w ko­ście­le za­le­d­wie trzy razy w ży­ciu: na swo­jej Pierw­szej Ko­mu­nii Świ­ętej, bierz­mo­wa­niu i ślu­bie. Tata Car­la rów­nież nie in­te­re­su­je się wia­rą. Na py­ta­nia chłop­ca od­po­wia­da więc Be­ata, jego nia­nia z Pol­ski. Ro­dzi­ce mu­szą się dzi­wić, kie­dy chło­piec na spa­ce­rze pro­si ich, żeby we­szli do ko­ścio­ła po­zdro­wić Je­zu­sa, albo kie­dy w par­ku zbie­ra kwia­ty dla Ma­ryi – ale też nie pro­te­stu­ją i nie pró­bu­ją go od tego od­wie­ść. Są jesz­cze bar­dziej za­sko­cze­ni, kie­dy jako sied­mio­la­tek mówi, że chce iść do Pierw­szej Ko­mu­nii Świ­ętej. Jest na to za wcze­śnie, po­wi­nien mieć dzie­si­ęć lat. Mama, An­to­nia Sal­za­no, wspo­mi­na: „Da­li­śmy mu wy­bór. Uzna­li­śmy, że to wspa­nia­łe i po­pro­si­li­śmy o dys­pen­sę dla nie­go. Dla mnie to była in­ge­ren­cja Boga, Car­lo mnie ura­to­wał. Wcze­śniej by­łam anal­fa­bet­ką, je­śli cho­dzi o wia­rę”.

Kom­pu­te­rem Car­lo za­czy­na się fa­scy­no­wać mniej wi­ęcej w tym sa­mym cza­sie – nie in­te­re­su­ją go ani żo­łnie­rzy­ki, ani sa­mo­cho­dy. Uczy się nim po­słu­gi­wać i cho­dzi po domu w bia­łym far­tu­chu z ze­sta­wu „ma­łe­go che­mi­ka”, z wła­sno­ręcz­nie zro­bio­nym iden­ty­fi­ka­to­rem „in­for­ma­tyk”. Bawi się ka­me­rą, na­gry­wa wi­deo. Jako dzie­wi­ęcio­la­tek do­sta­je pod­ręcz­ni­ki z po­li­tech­ni­ki i z nich uczy się pi­sać wła­sne pro­gra­my. Zna języ­ki: CSS, Py­thon, Ruby i C++. Gra na Play Sta­tion, ale sam pil­nu­je, żeby nie trwa­ło to dłu­żej niż go­dzi­nę dzien­nie. Pa­sjo­nu­je się sprzętem Ap­ple. Za­kła­da na­wet pro­fil na Fa­ce­bo­oku, gdzie swo­ją wia­rę wy­ra­ża po­sta­mi, fil­mi­ka­mi i me­ma­mi.

Naj­wi­ęk­szym jego osi­ągni­ęciem jest stwo­rze­nie wir­tu­al­nej wy­sta­wy – stro­ny in­ter­ne­to­wej po­świ­ęco­nej bli­sko dwu­stu cu­dom eu­cha­ry­stycz­nym z ca­łe­go świa­ta, z opi­sa­mi w szes­na­stu języ­kach. Stro­na ist­nie­je do dziś, od­wie­dza­ją ją ty­si­ące lu­dzi, a wśród cu­dów opi­sa­ny jest rów­nież ten z pol­skiej So­kó­łki. Na car­lo­acu­tis.com znaj­du­ją się też trzy inne opra­co­wa­ne przez nie­go wi­try­ny in­ter­ne­to­we: ap­pa­ri­zio­ni­ma­don­na.org (Ob­ja­wie­nia Ma­ryi Pan­ny), In­fer­no­Pur­ga­to­rio­Pa­ra­di­so (Pie­kło, Czy­ściec, Raj) oraz An­ge­li­De­mo­ni (Anio­ły i de­mo­ny). Za­wie­ra­ją one wy­sta­wy, któ­re Car­lo za­pro­jek­to­wał po lek­tu­rze Trak­ta­tu o czy­śćcu św. Ka­ta­rzy­ny z Ge­nui; mają ty­po­wo po­kut­no-kon­tem­pla­cyj­ne prze­sła­nie.

W trak­cie pro­ce­su be­aty­fi­ka­cyj­ne­go tech­ni­cy kry­mi­nal­ni ba­da­li pa­mi­ęć jego kom­pu­te­ra, żeby spraw­dzić, czy Car­lo nie si­ęgał do ja­ki­chś gor­szących tre­ści. Ni­cze­go ta­kie­go nie zna­le­źli. Kom­pu­ter słu­żył mu do tego, żeby być do­brym i żeby o do­bru opo­wia­dać.

Myli się jed­nak ten, kto wła­śnie wy­obra­ził so­bie Car­la jako za­mkni­ęte­go w so­bie chło­pa­ka, spędza­jące­go całe dnie nad kla­wia­tu­rą. Kom­pu­ter i in­ter­net były dla nie­go tyl­ko na­rzędzia­mi – Car­lo żył na­praw­dę. Był mi­ędzy in­ny­mi wo­lon­ta­riu­szem w sto­łów­ce dla ubo­gich. Wie­czo­ra­mi za­bie­rał z domu po­jem­ni­ki z je­dze­niem i za­no­sił je bez­dom­nym. Ze swo­ich oszczęd­no­ści ku­po­wał dla nich śpi­wo­ry. Za­przy­ja­źniał się z imi­gran­ta­mi, za­ga­dy­wał ich na uli­cy. Co­dzien­nie był na Mszy św., któ­rą na­zy­wał „au­to­stra­dą do nie­ba”. Grał na sak­so­fo­nie: tego rów­nież, tak jak in­for­ma­ty­ki, na­uczył się sam. Gdy wy­je­żdżał nad mo­rze, zbie­rał śmie­ci z pla­ży. Bar­dzo też lu­bił zwie­rzęta. Już w cza­sie cho­ro­by umó­wił się z mamą, że da jej znać, czy zwie­rzęta są w nie­bie – po­tem przy­śnił się jed­nej z cioć: ra­zem z psem z dzie­ci­ństwa.

Cho­ro­ba za­czy­na się nie­win­nie, daje ob­ja­wy zwy­kłej gry­py. Wi­ęk­szo­ść ko­le­gów w kla­sie jest wte­dy cho­ra. Po kil­ku dniach cho­ro­ba na­dal go trzy­ma. Car­lo już wte­dy mówi ma­mie, że ofia­ru­je swo­je cier­pie­nie za pa­pie­ża i za Ko­ściół. Mama uzna­je, że jak zwy­kle robi so­bie z niej żar­ty. Po­tem w mo­czu chłop­ca po­ja­wia się krew. Szyb­ka dia­gno­sty­ka przy­no­si wy­rok: ostra bia­łacz­ka szpi­ko­wa. Car­lo od razu wie, że nie wyj­dzie już ze szpi­ta­la. Na­gry­wa swo­je prze­sła­nie. Mówi: „Umie­ram szczęśli­wy. Nie stra­ci­łem na­wet chwi­li z mo­je­go ży­cia na rze­czy, któ­re nie po­do­ba­ją się Bogu”. Umie­ra po dwóch mie­si­ącach od dia­gno­zy. Śmie­rć mó­zgu na­stępu­je 11 pa­ździer­ni­ka 2006 roku, jego ser­ce prze­sta­je bić na­stęp­ne­go dnia rano.

Mama po­li­czy­ła, że ży­cie jej syna trwa­ło 5640 dni, któ­re wy­ko­rzy­stał mak­sy­mal­nie. Py­ta­na, cze­go naj­bar­dziej będzie jej bra­ko­wa­ło, od­po­wie­dzia­ła: „Ra­do­ści, któ­rą wno­sił. Pa­mi­ętam, że kie­dy uma­rł, po­my­śla­łam so­bie: Kto mnie te­raz roz­śmie­szy? Kto mi po­mo­że z kom­pu­te­rem? Utkwi­ły mi w pa­mi­ęci jego po­wie­dzon­ka i za­pi­ski: «Nie ja, ale Bóg!», «Nie­za­le­żnie z ja­kiej per­spek­ty­wy spoj­rzysz, ży­cie jest za­wsze fan­ta­stycz­ne», «Wszy­scy ro­dzą się ory­gi­na­ła­mi, ale wie­lu umie­ra jako fo­to­ko­pie»”.

Dzi­siej­sze spo­łe­cze­ństwo jest tro­chę obłąka­ne. Śle­dzi­my in­flu­en­ce­rów, żeby nam po­wie­dzie­li, jak mamy się ubrać, co jeść, co ro­bić. W na­szym spo­łe­cze­ństwie trze­ba się po­ka­zać. Je­ste­śmy za­do­wo­le­ni, je­śli do­sta­je­my kciuk w górę, smut­ni, je­śli w dół. In­te­re­su­je nas oglądal­no­ść na­szych stron in­ter­ne­to­wych. Car­lo mó­wił, że „ki­lo­me­tro­we ko­lej­ki usta­wia­ją się na sta­dion, przed ki­nem albo na kon­cert, a przed ta­ber­na­ku­lum jest pu­sto”. I jesz­cze: „Nam jest dużo ła­twiej niż lu­dziom, któ­rzy żyli w cza­sach Je­zu­sa. Nam jest dużo ła­twiej Go spo­tkać. Wte­dy czas i prze­strzeń były dużo bar­dziej ogra­ni­czo­ne. Na­wet je­śli ko­muś się uda­ło po­de­jść do miej­sca, gdzie Je­zus na­uczał, to ze względu na tłum trud­no było po­de­jść bli­sko Nie­go. A nam wy­star­czy, że wej­dzie­my do naj­bli­ższe­go ko­ścio­ła i mamy od razu nie­bia­ńską Je­ro­zo­li­mę!”. Car­lo ka­żde­go dnia żył Bożą obec­no­ścią. Uda­ło mu się prze­mie­niać co­dzien­ną zwy­kło­ść w nad­zwy­czaj­no­ść, po­nie­waż umiał żyć w ko­mu­nii z Trój­cą Świ­ętą. I to spra­wi­ło, że był nad­zwy­czaj­ny i przy­ci­ągał do sie­bie wie­le osób. Lu­dzie chy­ba od­czu­wa­li w nim obec­no­ść Je­zu­sa. (An­to­nia Sal­za­no)

Do po­czy­ta­nia:

Ni­co­la Gori, Eu­cha­ry­stia. Moja au­to­stra­da do nie­ba. Hi­sto­ria Car­la Acu­ti­sa, przeł. J. Cu­ry­ło, Kra­ków 2017.

Gu­ido SCHÄFFER

Anioł na de­sce

Data uro­dze­nia: 22 maja 1974

Data śmier­ci: 1 maja 2009

Kraj: Bra­zy­lia

#sur­fu­jący­Anioł

#patrz­NaU­bo­gich

Od razu za­znacz­my: Giu­do nie jest jesz­cze bło­go­sła­wio­nym, jego pro­ces be­aty­fi­ka­cyj­ny trwa. Gdy­by żył, na­dal mó­głby zdo­by­wać ty­si­ące po­lu­bień na In­sta­gra­mie jako przy­stoj­ny, bra­zy­lij­ski le­karz na de­sce sur­fin­go­wej.

Rio de Ja­ne­iro to spe­cy­ficz­ne mia­sto – wiel­kie, w któ­rym tuż obok sie­bie funk­cjo­nu­ją bo­gac­two i wiel­ka bie­da. Na­wet je­śli ro­dzi­nie nie bra­ku­je pie­ni­ędzy, dzie­ci na pew­no spo­tka­ją ko­le­gów z fa­we­li, z dziel­nic nędzy, miesz­ka­jących w do­mach z kar­to­nów i bla­chy fa­li­stej.

Gu­ido ma szczęście. Ro­dzi­ce są ma­jęt­ni. Miesz­ka w dziel­ni­cy Co­pa­ca­ba­na, tuż nad Oce­anem Atlan­tyc­kim. Nic dziw­ne­go, że wol­ny czas spędza wła­śnie na pla­ży. Ro­dzi­na Gu­ida jest wie­rząca. Wszy­scy ra­zem cho­dzą na mszę i mo­dlą się wie­czo­rem. Mama na­le­ży do ru­chu cha­ry­zma­tycz­ne­go i uczy dzie­ci re­li­gii. Gu­ido w kla­sie ma­tu­ral­nej za­kła­da wraz z miej­sco­wym ksi­ędzem gru­pę mo­dli­tew­ną.

De­cy­du­je się stu­dio­wać me­dy­cy­nę: chce po­ma­gać lu­dziom, zwłasz­cza tym naj­bied­niej­szym, któ­rych w oko­li­cy nie bra­ko­wa­ło. Po stu­diach za­czy­na pra­cę w szpi­ta­lu. Ma dziew­czy­nę, pla­nu­je ma­łże­ństwo. Re­ali­zu­je swo­ją pa­sję – w wol­nych chwi­lach sur­fu­je po oce­anie. Wy­da­je się, że jest na do­brej dro­dze. Wie­rzy, słu­ży, ko­cha, cie­szy się ży­ciem. Wte­dy na re­ko­lek­cjach sły­szy sło­wa z Ksi­ęgi To­bia­sza: „Nie od­wra­caj twa­rzy od żad­ne­go bie­da­ka, a nie od­wró­ci się od cie­bie ob­li­cze Boga”. Kie­dy przy­pad­ko­wo spo­ty­ka się z sio­stra­mi ze Zgro­ma­dze­nia Ma­łych Mi­sjo­na­rek Mi­ło­sier­dzia, za­ło­żo­ne­go przez Mat­kę Te­re­sę z Kal­ku­ty, na­wi­ązu­je z nimi wspó­łpra­cę. Zaj­mu­je się cho­ry­mi już nie tyl­ko w szpi­ta­lu, ale rów­nież w pro­wa­dzo­nych przez sio­stry przy­tu­łkach. Spro­wa­dza sio­stry do swo­je­go szpi­ta­la. Pra­cu­je bez wy­tchnie­nia i wy­da­je się, że wszyst­ko jest do­brze, ale… No wła­śnie: ale. Na­dal od­czu­wa nie­do­syt. Czu­je, że w jego ży­ciu cze­goś bra­ku­je, że na­dal nie o to do ko­ńca cho­dzi. Otwie­ra Ewan­ge­lię i znaj­du­je tam zda­nie: „Jed­ne­go, co jesz­cze bra­ku­je: sprze­daj wszyst­ko, co masz, roz­daj ubo­gim, a będziesz miał skarb w nie­bie; po­tem przyj­dź i cho­dź ze Mną”.

Przy­stoj­ny, świet­nie wy­kszta­łco­ny le­karz i sur­fer, któ­ry ma przed sobą wiel­ką ka­rie­rę i na­praw­dę po­ży­tecz­ne, do­bre ży­cie, wie już, co zro­bić. Zo­sta­wia wszyst­ko i zgła­sza się do se­mi­na­rium.

Na­dal cho­dzi do szpi­ta­la, ale już jako wo­lon­ta­riusz. Ma­rzy, żeby w przy­szło­ści wró­cić tam jako ka­pe­lan. Na­dal cho­dzi na pla­żę. Za­kła­da tam gru­pę mo­dli­tew­ną, któ­rą na­zy­wa „Sur­fe­ra­mi Ma­ryi”. Opo­wia­da, że to Je­zus był pierw­szym sur­fe­rem, bo cho­dził po fa­lach. Wci­ąż ko­cha mo­rze. Mówi, że dzi­ęki nie­mu czu­je się bli­żej Boga, że ma je w DNA i w mo­rzu chcia­łby umrzeć.

Na kil­ka dni przed świ­ęce­nia­mi dia­ko­na­tu, na któ­re bar­dzo się cie­szył, cze­ka go wa­żna im­pre­za: wie­czór ka­wa­ler­ski przy­ja­cie­la, któ­ry że­nił się z dziew­czy­ną z gru­py Sur­fe­rów Ma­ryi. Spo­ty­ka­ją się oczy­wi­ście na pla­ży, wszy­scy na de­skach. Przed we­jściem do wody mo­dlą się, jak zwy­kle. Sło­ńce po­wo­li za­cho­dzi; fale tego dnia są wy­so­kie, ale dla pły­wa­jące­go od dziec­ka Gu­ida to nic nad­zwy­czaj­ne­go. Jed­na z nich oka­zu­je się za duża. Wci­ąga Gu­ida tak, że de­ska ude­rza go w gło­wę i ła­mie mu kark… Na de­sce wy­pi­sał in­spi­ro­wa­ne Ewan­ge­lią sło­wa, że dro­ga do nie­ba jest wąska i wy­bo­ista, więc wi­ęk­szo­ść lu­dzi woli au­to­stra­dę w prze­ciw­nym kie­run­ku.

Ci, któ­rzy zna­li Gu­ida, nie mo­gli uwie­rzyć w jego śmie­rć – tak była ab­sur­dal­na. Na po­grzeb przy­szły tłu­my przy­ja­ciół, sur­fe­rów, le­ka­rzy, ale i bez­dom­nych. Uro­czy­sto­ściom prze­wod­ni­czył sam ar­cy­bi­skup Rio de Ja­ne­iro. Pod­sze­dł do trum­ny, zdjął stu­łę, po­ło­żył ją na pier­siach Gu­ida i po­wie­dział: „Nie zdąży­łeś zo­stać ka­pła­nem tu, na zie­mi, ale na pew­no je­steś nim już w nie­bie”.

Lu­dzie pła­ka­li. I choć trud­no jesz­cze prze­sądzać, jak sko­ńczy się pro­ces, jed­no jest pew­ne. Gu­ido jak nikt inny udo­wod­nił, że chrze­ści­ja­nin to ten, któ­re­mu do zba­wie­nia słu­ży wszyst­ko i kto w ka­żdych oko­licz­no­ściach ży­cia i w ka­żdych pa­sjach może sta­wać się świ­ęty.

ALEK­SJA GONZÁLEZ-BAR­ROS Y GONZÁLES

Za­wsze to, cze­go chce Je­zus

Data uro­dze­nia: 7 mar­ca 1971

Data śmier­ci: 5 grud­nia 1985

Kraj: Hisz­pa­nia

#no­wy­Anio­łStróż

#świ­ęta­Ta­ńczy

#do­cie­kli­wo­ść

#li­st­Do­Pa­pie­ża

Mar­twi­ła się kie­dyś, czy ma uży­wa­ne­go Anio­ła Stró­ża, któ­re­go do­sta­ła po zma­rłym bra­cie, czy zu­pe­łnie no­we­go, ta­kie­go tyl­ko dla niej. Cze­go jak cze­go, ale wy­obra­źni i tem­pe­ra­men­tu Alek­sji, jak przy­sta­ło na hisz­pa­ńską na­sto­lat­kę, nie bra­ko­wa­ło.

Za­nim uro­dzi­ła się Alek­sja, jej ro­dzi­ce, Fran­ci­szek i Ra­mo­na, mie­li sied­mio­ro dzie­ci, z cze­go dwóch chłop­ców zma­rło jesz­cze w wie­ku nie­mow­lęcym. Alek­sja przy­szła na świat do­pie­ro sie­dem lat po śmier­ci ma­łe­go Ja­vie­ra, w 1971 roku. Wy­cho­wa­nie sze­ścior­ga dzie­ci nie jest ła­twe, ale w domu Alek­sji ni­cze­go nie bra­ko­wa­ło. Jej oj­ciec był in­ży­nie­rem i za­ra­biał tak dużo, że mama mo­gła zo­stać w domu z dzie­ćmi – a i tak stać ich było na za­trud­nia­nie po­mo­cy do­mo­wej czy pod­ró­żo­wa­nie po ca­łej Eu­ro­pie. Ro­dzi­ce Alek­sji byli rów­nież zwi­ąza­ni z dzie­łem Opus Dei – do tego jesz­cze wró­ci­my, bo w ży­ciu dziew­czyn­ki ta or­ga­ni­za­cja ode­gra nie­ma­łą rolę.

Jako dziec­ko Alek­sja nie spra­wia kło­po­tów. Ro­śnie zdro­wo i nie ła­pie na­wet tych cho­rób, któ­re zwy­kle prze­cho­dzą jej ró­wie­śni­cy. Szyb­ko uczy się czy­tać i pi­sać. Do dziś za­cho­wa­ło się spo­ro jej zdjęć i fil­mów z dzie­ci­ństwa, któ­re zo­ba­czyć mo­żna na YouTu­bie: kie­dy nie­zdar­nie sta­wia pierw­sze kro­ki, bawi się ło­pat­ką na pla­ży, gra na dzie­ci­ęcej gi­ta­rze, zje­żdża na zje­żdżal­ni, kar­mi go­łębie na pla­cu przed Ba­zy­li­ką św. Mar­ka w We­ne­cji, gra w bad­min­to­na, lepi ba­łwa­na, zdmu­chu­je świecz­ki na uro­dzi­no­wym tor­cie czy wy­stępu­je w szkol­nym przed­sta­wie­niu albo uczy się że­glo­wać. Tym, co przy­ku­wa uwa­gę, są sta­le ro­ze­śmia­ne oczy i nie­zwy­kła ener­gia dziew­czyn­ki. Kie­dy się pa­trzy na Alek­sję, trud­no jej nie po­lu­bić. Być może na jej pew­no­ść sie­bie i ra­do­ść wpły­wa to, że jest ko­cha­na i że o tym wie, a jed­no­cze­śnie sta­le sta­ra się – jak to z dzie­ćmi bywa – do­rów­nać spo­ro star­sze­mu ro­dze­ństwu. Goni ich, sama więc do­ra­sta szyb­ciej.

Przed pó­jściem do Pierw­szej Ko­mu­nii Świ­ętej musi przy­go­to­wać się do spo­wie­dzi. Ma wte­dy za­le­d­wie sze­ść lat. Pro­si wów­czas o ze­szyt – oczy­wi­ście taki sam, ja­kich uży­wa star­sze ro­dze­ństwo – i za­pi­su­je w nim swo­je grze­chy. Nie­któ­rzy przy­ta­cza­ją, co w nim no­to­wa­ła, w pro­ce­sie be­aty­fi­ka­cyj­nym wszyst­kie za­pi­ski mają zna­cze­nie: ale my usza­nuj­my tu jej pry­wat­no­ść i nie za­glądaj­my tam, gdzie nas nie pro­szą. Zwłasz­cza że to prze­wi­nie­nia zu­pe­łnie zwy­czaj­ne, bo cóż złe­go może zro­bić taka mała dziew­czyn­ka? Wa­żne, że Alek­sja była wra­żli­wa na grzech i po­tra­fi­ła go do­strze­gać rów­nież w swo­im ży­ciu.

W tam­tym cza­sie mama tłu­ma­czy Alek­sji, że kie­dy jest w ko­ście­le i klęczy przed Najświ­ęt­szym Sa­kra­men­tem, może po­wie­dzieć Je­zu­so­wi coś mi­łe­go. Dziew­czyn­ka dzi­wi się, że mama opo­wia­da rze­czy tak oczy­wi­ste: „Prze­cież za­wsze tak ro­bię! Mó­wię Mu: Jezu, spraw, że­bym za­wsze ro­bi­ła to, co Ty chcesz”.

Jej spo­wied­ni­kiem jest ks. Ma­nu­el. Spo­wia­da się u nie­go re­gu­lar­nie, u nie­go też szu­ka od­po­wie­dzi na swo­je py­ta­nia – jak to o uży­wa­ne­go Anio­ła Stró­ża. Ksi­ądz Ma­nu­el nie tyl­ko ją po­cie­sza, że Anioł jest nowy, ale i mówi, że może sama nadać mu imię. Od tej pory anioł Alek­sji na­zy­wa się Hugo.