Władca Lewawu ebook

...Gdy po raz pierw­szy usły­sza­łam tę hi­sto­rię, za­cho­wa­łam się dość nie­po­wa­żnie, czy­li jak nie­mal ka­żdy do­ro­sły czło­wiek. Za­częłam po pro­stu za­sta­na­wiać się nad tym, czy ona jest, czy też nie jest praw­do­po­dob­na. A tym­cza­sem w  t a k i c h  hi­sto­riach w ogó­le nie o to idzie. One zda­rza­ją się. I tyle. Co praw­da nie ka­żde­mu.

Kie­dy za­tem Bar­tek opo­wie­dział mi tę hi­sto­rię, to choć była ona jego wła­snym, naj­praw­dziw­szym prze­ży­ciem, wy­krzyk­nęłam z tą okrop­ną, pe­łną obrzy­dli­wej lo­gi­ki po­wa­go-nie­po­wa­gą lu­dzi do­ro­słych:

– To nie­mo­żli­we, Bart­ku! Coś ta­kie­go może się zda­rzyć w ba­śni, w przy­go­do­wej ksi­ążce, w fil­mie... ale w ży­ciu? Nie! Ni­g­dy!

– A jed­nak, pro­szę pani, to wszyst­ko jest praw­dą – od­pa­rł spo­koj­nie chło­piec.

Nie od razu mu uwie­rzy­łam. Ale wresz­cie po­jęłam, że pew­nym oso­bom może się zda­rzyć  w s z y s t k o , a in­nym ży­cie za­wsze pły­nie jed­na­ko, od po­nie­dzia­łku do nie­dzie­li, bez względu na porę roku, układ gwiazd czy plam na sło­ńcu. Bar­tek na­le­żał do tych pierw­szych osób, a dzi­ęki jego opo­wie­ści mo­głam spi­sać nie­zwy­kłe dzie­je ta­jem­ni­czych Al­lian i ich mia­sta, Wo­kar­ku.

Naj­pierw po­wiem kil­ka słów o Bart­ku: ma trzy­na­ście lat i po­dob­no uro­dził się w Kra­ko­wie, w domu przy uli­cy Ska­łecz­nej. Jest jed­nak zu­pe­łnie, ale to zu­pe­łnie sam na świe­cie. Jak da­le­ko si­ęga pa­mi­ęcią, za­wsze miesz­kał w domu dziec­ka. Gdy miał pięć lat, wy­cho­waw­cy po­wie­dzie­li mu, że jego mama i tato w dziw­ny spo­sób znik­nęli bez wie­ści. Chło­piec ni­g­dy w to nie uwie­rzył. Tkwi­ła w nim ja­kaś nie­okre­ślo­na, ale bar­dzo głębo­ka wia­ra, że jego ro­dzi­ce się od­naj­dą. I nikt ani nic nie mo­gło mu tej wia­ry ode­brać.

I wła­śnie dla­te­go Bar­tek co ja­kiś czas ucie­kał z domu dziec­ka, mimo że nie było mu tam naj­go­rzej. Ani naj­le­piej. Ot, tak so­bie, „do wy­trzy­ma­nia", jak mó­wił. Wte­dy gdy ucie­kał, szu­kał mamy. Szu­kał jej po ca­łym Kra­ko­wie, naj­częściej jed­nak w po­bli­żu Wa­we­lu i uli­cy Ska­łecz­nej. Dla­cze­go aku­rat tam? Nie wie­dział, ale tak na­ka­zy­wał mu in­stynkt. Trwa­ło to już osiem lat, i bez­sku­tecz­nie. Mimo to nie wąt­pił, że kie­dyś od­naj­dzie mamę i roz­po­zna ją, choć nie za­pa­mi­ętał na­wet jej twa­rzy.

Cała ta nie­praw­do­po­dob­na przy­go­da, w któ­rą nie mo­głam uwie­rzyć, nie zda­rzy­ła­by się, oczy­wi­ście, gdy­by Bar­tek nie był sie­ro­tą. My­ślę, że ma­jąc mamę, tatę i nor­mal­ny ro­dzin­ny dom, ni­g­dy nie tra­fi­łby do Wo­kar­ku, ta­jem­ni­cze­go mia­sta Al­lian. Za­pro­wa­dzi­ły go tam tęsk­no­ta i ma­rze­nie. I dla­te­go nie­kie­dy za­sta­na­wiam się, czy Wo­kark nie był mia­stem utka­nym z tęsk­no­ty i ma­rzeń tego chłop­ca.

...sta­ło się to pod­czas trzy­na­stej uciecz­ki Bart­ka z domu dziec­ka. Trzy­na­sta Pod­róż w Po­szu­ki­wa­niu Mamy... Bar­tek jak zwy­kle naj­pierw po­bie­gł na uli­cę Ska­łecz­ną. Po­kręcił się koło sta­rej ka­mie­ni­cy, któ­ra po­dob­no jesz­cze przed dzie­si­ęciu laty była jego ro­dzin­nym do­mem. Na li­ście lo­ka­to­rów od daw­na nie było jego na­zwi­ska. A tam­to miesz­ka­nie już od sied­miu lat zaj­mo­wa­łam ja. I tyl­ko dla­te­go po­zna­li­śmy się z Bart­kiem, a na­wet po­lu­bi­li. Jed­nak tego dnia chło­piec nie za­stał mnie w domu, więc ob­ró­cił się na pi­ęcie i ru­szył w stro­nę Wa­we­lu.

Wąt­pię, czy ist­nie­je w Kra­ko­wie dru­gi chło­pak, któ­ry zna­łby Wa­wel tak do­sko­na­le jak Bar­tek. Ile razy ucie­kał, za­wsze tu tra­fiał. Jak­by ja­kaś ta­jem­na moc pro­mie­niu­jąca z kró­lew­skie­go zam­ku przy­zy­wa­ła go do sie­bie. Lecz tego dnia chło­piec nie wsze­dł na zam­ko­we wzgó­rze. Za­trzy­mał się u jego stóp, koło Smo­czej Jamy. Nie miał pie­ni­ędzy na bi­let wstępu, więc roz­glądał się przez chwi­lę, me­dy­tu­jąc, jak do­stać się do środ­ka. Po­wie­trze tego dnia było par­ne i chłód Smo­czej Jamy wa­bił chłop­ca. Smok usta­wio­ny przed we­jściem ział co ja­kiś czas praw­dzi­wym ogniem, bu­dząc po­dziw spo­rej gru­py tu­ry­stów. W pew­nej chwi­li ja­kaś wy­ciecz­ka, chi­cho­cząc i gło­śno roz­ma­wia­jąc, skie­ro­wa­ła się w stro­nę we­jścia. Bar­tek, niby przy­pad­kiem, zna­la­zł się w środ­ku gru­py, i tym spo­so­bem uda­ło mu się unik­nąć kon­tro­li bi­le­tów. Gdy wy­ciecz­ka we­szła w głąb skal­ne­go ko­ry­ta­rza, Bar­tek po­sta­rał się jak naj­szyb­ciej od niej odłączyć.

Skal­ny ko­ry­tarz, wy­żło­bio­ny przed wie­ka­mi w wa­pien­nym wzgó­rzu, skry­wa­jącym le­gen­dar­ne schro­nie­nie wa­wel­skie­go smo­ka, skręcał w lewo, w pra­wo, wił się, raz był moc­niej, raz sła­biej oświe­tlo­ny. Po­nie­waż Bar­tek znał to miej­sce do­sko­na­le, od razu za­czął mysz­ko­wać po za­ka­mar­kach Jamy. Był tu wie­le razy, ale ni­g­dy sam, za­wsze z gru­pa­mi zwie­dza­jących, a często na­wet z prze­wod­ni­kiem, któ­re­go do­no­śny głos od­bie­rał Smo­czej Ja­mie cały urok ta­jem­ni­czo­ści. Tym ra­zem uda­ło mu się zo­sta­wić gru­pę da­le­ko z tyłu. Na­resz­cie był sam. Przy­glądał się więc pie­cza­rze uwa­żnie i jak­by in­ny­mi ocza­mi. Do­strze­gał ciem­ne i wąskie otwo­ry w jej ścia­nach, to wy­so­ko, to zno­wu ni­sko, przy sa­mej zie­mi, i za­sta­na­wiał się, czy nie mó­głby od­kryć ca­łkiem no­wych, ni­ko­mu nie zna­nych prze­jść, gdy­by tyl­ko nikt z do­ro­słych mu w tym nie prze­szko­dził.

W pew­nej chwi­li ko­ry­tarz roz­dzie­lił się i oprócz głów­nej od­no­gi uka­za­ła się mała śle­pa dró­żka, któ­ra gwa­łtow­nie ko­ńczy­ła się ka­mien­ną ścia­ną. I wła­śnie w niej, gdzieś tak w po­ło­wie wy­so­ko­ści, ział ciem­ny otwór. Nie­du­ży. Ot, aku­rat taki, by zmie­ścił się w nim szczu­pły, drob­ny chło­piec.

Bar­tek nie na­my­ślał się ani se­kun­dy. Z tru­dem, ka­le­cząc ko­la­na i ręce, wspi­ął się po stro­mej ścia­nie i już po chwi­li zna­la­zł się w otwo­rze. Mu­siał się śpie­szyć. Zza za­krętu do­bie­gał gwar ha­ła­śli­wych gło­sów. Jesz­cze pięć, jesz­cze trzy ener­gicz­ne, choć nie­co bo­le­sne ru­chy i chło­piec wresz­cie w nim zni­kł. Wy­ciecz­ka prze­szła obok, chi­cho­cząc. Jej uczest­ni­cy je­dli ka­nap­ki i rzu­ca­li na zie­mię pa­pier­ki z cu­kier­ków. Gdy gło­sy od­da­li­ły się na tyle, że już tyl­ko echo je po­wta­rza­ło – Bar­tek ode­tchnął i ro­zej­rzał się wo­kół.

Nie­wie­le jed­nak doj­rzał. W dziu­rze, w któ­rej się zna­la­zł, było tak ciem­no, że mu­siał ma­cać ręka­mi po skal­nej ścia­nie, by zo­rien­to­wać się, ja­kie­go jest kszta­łtu. Po­ru­szać się mógł tyl­ko na czwo­ra­kach. W pew­nej chwi­li jego ręce tra­fi­ły w pust­kę. Chło­piec pod­czo­łgał się w tę stro­nę. Prze­byw­szy parę me­trów, stwier­dził, że znaj­du­je się w cia­snym ko­ry­ta­rzy­ku, któ­ry wi­jąc się, pro­wa­dzi w nie­zna­nym kie­run­ku, lecz naj­wy­ra­źniej gdzieś w dół.

Mniej wi­ęcej po dzie­si­ęciu mi­nu­tach upar­te­go czo­łga­nia się Bar­tek za­uwa­żył, że ko­ry­ta­rzyk zro­bił się bar­dziej prze­stron­ny, a po dal­szych kil­ku mi­nu­tach dało się już sta­nąć na nogi. Skądś sączy­ło się sza­re świa­tło, czy­ni­ąc wnętrze ko­ry­ta­rza wpraw­dzie mrocz­nym, lecz już nie czar­nym. Bar­tek za­czął się roz­glądać. Wa­pien­no bia­łe ścia­ny były wy­so­kie, po­kry­te ja­ki­miś ry­sun­ka­mi, któ­rych sen­su nie umiał do­ciec z po­wo­du pa­nu­jące­go mro­ku. Wpa­trzo­ny w nie, chło­piec zbyt pó­źno do­strze­gł, że pod jego no­ga­mi roz­wa­rła się prze­pa­ść. Była to nie­mal ide­al­nie okrągła, zie­jąca czer­nią stud­nia. Nie uda­ło się już zła­pać rów­no­wa­gi ani uchwy­cić się wy­sta­jącej kra­wędzi.

...i te­raz spa­dał. Ale spa­dał w ja­ki­mś dziw­nym, spo­wol­nio­nym tem­pie. Nie jak ka­mień le­cący w głąb stud­ni, lecz jak ptak ze zra­nio­ny­mi skrzy­dła­mi, któ­re mimo to wci­ąż sta­wia­ją opór po­wie­trzu.

To ko­niec! – my­ślał go­rącz­ko­wo i czuł, jak obi­ja się o ka­mien­ne ścia­ny. – Co tam jest na dole? Roz­bi­je się!

Upa­dek na­stąpił po chwi­li. Ale był inny, niż Bar­tek przy­pusz­czał. Za­miast roz­bić się o twar­dą ska­łę, chło­piec po­czuł, że za­nu­rza się w coś mi­ęk­kie­go, gęste­go, a za­ra­zem obrzy­dli­wie lep­kie­go.

Jak­bym wpa­dł w wiel­ki stos cu­kro­wej waty... – po­my­ślał cha­otycz­nie. Prze­ra­żo­ny, wy­ko­ny­wał rów­no­cze­śnie gwa­łtow­ne ru­chy ręka­mi i no­ga­mi, jak pły­wak, ale w ni­czym nie po­pra­wia­ło to jego roz­pacz­li­wej sy­tu­acji. Wy­gląda­ło na to, że tkwił w ja­ki­mś ogrom­nym kłębie moc­nych, lecz mi­ęk­kich i ohyd­nie le­pi­ących się nici.

Po­wo­li jego oczy przy­zwy­cza­ja­ły się do ciem­no­ści. Za­czął roz­ró­żniać gru­be, po­je­dyn­cze zwo­je cze­goś, co moc­no krępo­wa­ło go ca­łe­go. Naj­gor­sze było to, że nie mógł zna­le­źć żad­ne­go opar­cia dla nóg. Jak­by go wca­le nie było. I wte­dy w pew­nej od­le­gło­ści do­strze­gł wy­ra­źnie świe­cące oczy. Jed­na para... dru­ga... ka­wa­łek da­lej trze­cia. Błysz­cza­ły w mro­ku jak ru­bi­ny. Pi­ąta... ósma... dzie­si­ąta... Po­ru­sza­ły się, co­raz to zmie­nia­jąc po­ło­że­nie.

Bar­tek po­czuł, że do­pie­ro te­raz na­praw­dę sztyw­nie­je ze stra­chu. Wy­tężył wzrok, usi­łu­jąc do­strzec, co to ta­kie­go. Zda­wa­ło mu się, że za­czy­na roz­ró­żniać dziw­nie zna­jo­me, ale obrzy­dli­we kszta­łty. Zna­jo­me – lecz nad­zwy­czaj po­wi­ęk­szo­ne! Po­wi­ęk­szo­ne do­praw­dy mon­stru­al­nie!

...to przy­po­mi­na ol­brzy­mie pa­jąki! – uprzy­tom­nił so­bie wresz­cie ze zgro­zą.

I na­gle zro­zu­miał, że tkwi w ogrom­nej, gru­bej pa­jęczy­nie; że te nici, mi­ęk­kie i lep­kie, to gęsta pa­jęcza sieć, nie­zwy­czaj­nie duża i moc­na, gdyż utkał ją pa­jąk gi­gant. A za sie­cią po­ru­sza­ły się bez­sze­lest­nie wstręt­ne stwo­ry na wy­so­kich, owło­sio­nych no­gach, z wy­pu­kły­mi, błysz­czący­mi ocza­mi. I oczy te – czar­ne z ru­bi­no­wym od­bla­skiem – wpa­try­wa­ły się w nie­go z uwa­gą. Zaś mi­ster­na, choć gru­ba sieć opla­ta­ła go co­raz cia­śniej i cia­śniej...

– O rany! One mnie udu­szą lub zje­dzą jak mu­chę! – szep­nął sam do sie­bie i na­gle przy­po­mniał so­bie o fin­ce, har­cer­skim nożu, któ­ry do­stał na imie­ni­ny (skądi­nąd aku­rat ode mnie). Roz­pacz­li­wie szyb­ki­mi ru­cha­mi za­czął ciąć mi­ęk­kie, choć gru­be nici. O dzi­wo, pod­da­wa­ły się nad­zwy­czaj ła­two. Ale było ich dużo, bar­dzo dużo. Bar­tek, tnąc sieć, rów­no­cze­śnie po­su­wał się w nie­wia­do­mym kie­run­ku, cen­ty­metr po cen­ty­me­trze, wy­trwa­le, upo­rczy­wie, byle da­lej od strasz­li­wych ru­bi­no­wych oczu. Cały czas nie czuł grun­tu pod no­ga­mi. Za­wie­szo­ny był na tej ogrom­nej pa­jęczy­nie jak mu­cha i chy­ba sądzo­ny był mu los mu­chy.

Lep­sza prze­pa­ść niż śmie­rć w pa­jęczej sie­ci – po­my­ślał i ciął co­raz ener­gicz­niej. – O rany! W ży­ciu nie wi­dzia­łem cze­goś tak ohyd­ne­go.

Jesz­cze chwi­la, dwie – i upa­dł, wol­ny, na ka­mien­ną plat­for­mę. W bez­piecz­nej, choć tak nie­po­ko­jąco bli­skiej od­le­gło­ści, tuż za znisz­czo­ną sie­cią, po­ru­sza­ły się le­ni­wie wiel­kie, wstręt­ne pa­jąki. Miał wra­że­nie, że go wi­dzą – a jed­nak nie uczy­ni­ły nic, aby go schwy­tać.

Oczy chłop­ca, przy­zwy­cza­jo­ne już do ciem­no­ści, roz­ró­żni­ły te­raz wąskie ka­mien­ne schod­ki pro­wa­dzące w dół. Bez na­my­słu do­pa­dł do nich i za­czął nimi scho­dzić. In­nej dro­gi zresz­tą nie było.

Marsz schod­ka­mi trwał dłu­go. Pro­wa­dzi­ły raz w dół, to zno­wu pod górę, wiły się gdzieś, skręca­ły w lewo, w pra­wo, i na­gle Bar­tek zna­la­zł się w Smo­czej Ja­mie. Po­znał ko­ry­tarz, któ­rym szła przed­tem gru­pa tu­ry­stów. Było pu­sto i pra­wie ca­łkiem ciem­no. Po­bie­gł w kie­run­ku wy­jścia. Ko­ry­tarz roz­sze­rzał się, roz­ja­śniał...

Gdy chło­piec wy­bie­gł wresz­cie przed Smo­czą Jamę, sta­nął jak wry­ty. Znik­nął smok zie­jący ogniem! Nie było ta­kże pana spraw­dza­jące­go bi­le­ty! Nie było w ogó­le ni­ko­go! Całe oto­cze­nie Wa­we­lu, łącz­nie z tak za­tło­czo­ny­mi za­zwy­czaj bul­wa­ra­mi nad Wi­słą, było pu­ste! Pu­ściu­te­ńkie! Ba! Nie było żad­nych bul­wa­rów! Gąszcz krze­wów, drzew i nie­zna­nych wiel­kich kwia­tów po­ra­stał brze­gi tej kró­lew­skiej on­giś rze­ki, niby dżun­gla. Dziś, nie­ste­ty, Wi­sła była ście­kiem, ale...

Co? – zdu­miał się po­now­nie chło­piec. Miej­sca­mi wśród drzew i krze­wów prze­świ­ty­wa­ły mo­dro­zie­lo­ne fale. Praw­dzi­wa czy­sta rze­ka? Za to sam Wa­wel, tak uko­cha­ny Wa­wel, ro­bił wra­że­nie dziw­nie po­nu­re i gro­źne.

Bar­tek, któ­re­go po nie­daw­nej sza­mo­ta­ni­nie z pa­jęczą sie­cią bo­la­ły jesz­cze ręce i nogi, prze­ci­ągnął się i z ulgą za­czerp­nął haust po­wie­trza. Stał z otwar­ty­mi usta­mi.  T o  b y ł o  p o w i e t r z e,  a nie mie­sza­ni­na prze­my­sło­wych py­łów, siar­ki, oło­wiu i dwu­tlen­ku węgla. Było ostre jak w gó­rach, a za­ra­zem czy­ste jak krysz­tał. – Spoj­rzał w nie­bo nad mia­stem, na ogół za­snu­te po­nu­rą mgłą. Przej­rzy­sty, we­so­ły błękit po­ra­ził mu oczy. – Mo­żli­we, że tak błękit­ne nie­bo bywa wy­so­ko w gó­rach lub na ja­kie­jś bez­lud­nej wy­spie! Ale tu?

Na­gle usły­szał szmer. Obej­rzał się i uj­rzał ogrom­ne­go, szpet­ne­go pa­jąka, si­ęga­jące­go mu wy­pu­kłym tu­ło­wiem nie­mal do pasa! Pa­jąk prze­mknął ci­cho i zni­kł w po­bli­skich krza­kach. Te­raz Bar­tek spo­strze­gł ich wie­le, dzie­si­ąt­ki, set­ki; po­ru­sza­ły się szyb­ko i bez­sze­lest­nie na dłu­gich owło­sio­nych ko­ńczy­nach. Chło­piec prze­ra­ził się, lecz pa­jąki jak­by w ogó­le nie zwra­ca­ły na nie­go uwa­gi! Bar­tek był z na­tu­ry od­wa­żny, ale to, co zo­ba­czył, obu­dzi­ło w nim ja­kiś dziw­ny nie­po­kój.

Co się sta­ło z Kra­ko­wem? – my­ślał go­rącz­ko­wo. – Niby ten sam, lecz ca­łkiem inny! I te obrzy­dli­we pa­jąki... Gdzie po­dzia­li się lu­dzie?!

Po krót­kim na­my­śle chło­piec szyb­kim kro­kiem ru­szył w stro­nę mia­sta. Pierw­sze ka­mie­ni­ce, mi­ędzy któ­ry­mi się zna­la­zł, wy­da­wa­ły się jak­by czyst­sze, naj­wy­ra­źniej świe­żo po­ma­lo­wa­ne, i ja­kieś mniej­sze. Nie było też wi­dać no­wych osie­dli za Wi­słą. Jak­by za­pa­dły się pod zie­mię... Lecz sta­ry Kra­ków trwał na swo­im miej­scu, ta­jem­ni­czym ja­ki­mś spo­so­bem oczysz­czo­ny z py­łów, ku­rzu i bru­du, któ­re od wie­lu lat nie­prze­rwa­nie przy­sy­py­wa­ły go sza­rą pa­ty­ną.

Lu­dzi na­dal nie było wi­dać. Za to pa­jąków było co­raz mniej. Gdy Bar­tek od­da­lił się od Wa­we­lu, pa­jąki zni­kły zu­pe­łnie i spo­tkał pierw­szych lu­dzi.