Crescendo ebook

Po­dzię­ko­wa­nia dla Jenn Mar­tin i Re­beki Sut­tonza nad­przy­ro­dzoną moc przy­jaźni.

Dzię­kuję także T. J. Frit­scheza pro­po­zy­cję na­zwa­nia bo­ha­tera imie­niem Eca­nus.

PRO­LOG

COL­DWA­TER, MA­INE,CZTER­NA­ŚCIE MIE­SIĘCY TEMU

Gałązki bie­lu­nia dra­pały w okno ni­czym palce, Har­ri­son Grey za­zna­czył więc stronę w książce, nie mo­gąc dłu­żej czy­tać w tym ha­ła­sie. Wście­kły wio­senny wiatr ata­ko­wał farmę przez całą noc, wy­jąc, gwiż­dżąc i spra­wia­jąc, że okien­nice mo­no­ton­nie ude­rzały w de­ski. Ka­len­darz wska­zy­wał już ma­rzec, ale Har­ri­son wie­dział do­brze, że do wio­sny jesz­cze da­leko. Przy ta­kiej bu­rzy nie zdzi­wiłby się, gdyby rano oko­licę po­kry­wała mroźna biel.

Chcąc za­głu­szyć przej­mu­jące wy­cie wia­tru, na­ci­snął gu­zik pi­lota i włą­czył Ombra mai fù Bo­non­ci­niego. Na­stęp­nie do­rzu­cił do ognia ko­lejne po­lano, za­da­jąc so­bie nie po raz pierw­szy py­ta­nie, czy ku­piłby tę farmę, gdyby wie­dział, ile drewna po­trzeba na ogrza­nie jed­nego nie­wiel­kiego po­koju, a co do­piero wszyst­kich dzie­wię­ciu.

Roz­legł się prze­ni­kliwy dźwięk te­le­fonu.

Har­ri­son pod­niósł słu­chawkę po dru­gim dzwonku, spo­dzie­wa­jąc się, że usły­szy głos naj­lep­szej przy­ja­ciółki swo­jej córki, która miała okropny zwy­czaj dzwo­nić późno wie­czo­rem, by po­ra­dzić się w spra­wie za­da­nia do­mo­wego.

W słu­chawce usły­szał naj­pierw płytki, szybki od­dech, a po­tem wśród trzesz­cze­nia roz­legł się głos.

– Mu­simy się spo­tkać. Jak szybko mo­żesz tu przy­je­chać?

Ten głos wy­peł­nił Har­ri­sona: upiór sprzed lat, prze­ni­ka­jący go do ko­ści mro­zem. Dawno już go nie sły­szał, mu­siało więc zda­rzyć się coś nie­do­brego. Bar­dzo nie­do­brego. Uzmy­sło­wił so­bie, że słu­chawka w jego ręce jest śli­ska od potu, a całe ciało ma na­pięte.

– Za go­dzinę – od­po­wie­dział bez emo­cji.

Nie spie­szył się z odło­że­niem słu­chawki. Za­mknął oczy, a jego my­śli bez­wied­nie po­wę­dro­wały w prze­szłość. Był taki okres, pięt­na­ście lat temu, kiedy za­mie­rał na dźwięk dzwonka te­le­fonu, a mi­ja­jące se­kundy wa­liły ni­czym bębny, gdy cze­kał, aż po dru­giej stro­nie ode­zwie się głos. Z cza­sem, kiedy rok po roku na­stę­po­wały po so­bie spo­kojne lata, zdo­łał sa­memu so­bie wmó­wić, że jest czło­wie­kiem, który uciekł du­chom swo­jej prze­szło­ści. Czło­wie­kiem, który wie­dzie zwy­czajne ży­cie, czło­wie­kiem z piękną ro­dziną. Czło­wie­kiem, który nie musi się ni­czego bać.

Sto­jąc w kuchni nad zle­wem, Har­ri­son na­lał so­bie szklankę wody, ale za­raz ją wy­lał. Na ze­wnątrz było ciemno, a jego blade od­bi­cie w oknie pa­trzyło pro­sto na niego. Har­ri­son ski­nął głową, jakby dla prze­ko­na­nia sie­bie, że wszystko bę­dzie w po­rządku. Jed­nak jego wzrok mó­wił coś zu­peł­nie in­nego.

Roz­luź­nił kra­wat, żeby zmniej­szyć nieco na­pię­cie, które zda­wało się roz­cią­gać jego skórę, i na­lał so­bie ko­lejną szklankę. Woda prze­pły­nęła przez jego gar­dło nie­spo­koj­nie, jakby chciała za­wró­cić bieg. Po­sta­wił szklankę w zle­wie i się­gnął po klu­czyki le­żące na bla­cie, wa­ha­jąc się jesz­cze przez mo­ment, czy nie zmie­nić zda­nia.

Har­ri­son za­par­ko­wał sa­mo­chód przy kra­węż­niku i wy­łą­czył świa­tła. Sie­dząc w ciem­no­ści i wy­dy­cha­jąc kłęby pary, spo­glą­dał na znaj­du­jące się w opła­ka­nym sta­nie ce­glane sze­re­gowe domki w pod­łej dziel­nicy Por­t­land. Mi­nęło wiele lat – do­kład­nie pięt­na­ście – od­kąd ostatni raz po­sta­wił nogę w tej oko­licy, a zmu­szony po­le­gać na przy­rdze­wia­łej pa­mięci, nie był pewny, czy za­trzy­mał się we wła­ści­wym miej­scu. Otwo­rzył scho­wek na rę­ka­wiczki i wy­jął stam­tąd po­żół­kły ka­wa­łek pa­pieru. 1565 Mon­roe. Miał wła­śnie wy­siąść z sa­mo­chodu, ale za­nie­po­ko­iła go ci­sza pa­nu­jąca na ulicy. Się­gnął pod sie­dze­nie, wy­do­był na­ła­do­wa­nego smith & we­ssona i wsu­nął go za pa­sek spodni na ple­cach. Nie po­słu­gi­wał się bro­nią od cza­sów stu­denc­kich i ni­gdy poza strzel­nicą. W obo­la­łej, nie­zdol­nej do my­śle­nia gło­wie tłu­kła się na­dzieja, że jego do­świad­cze­nia z bro­nią będą ta­kie same rów­nież za go­dzinę.

Stu­kot bu­tów Har­ri­sona od­bi­jał się echem na pu­stym chod­niku, ale on pró­bo­wał nie zwra­cać na to uwagi, sku­pia­jąc się ra­czej na cie­niach rzu­ca­nych przez sre­brzy­sty księ­życ. Otu­la­jąc się szczel­niej płasz­czem, mi­jał cia­sne po­dwórka ogra­ni­czone pło­tami z me­ta­lo­wej siatki oraz znaj­du­jące się za nimi domy: ciemne i prze­ra­ża­jąco ci­che. Dwa razy miał wra­że­nie, że ktoś za nim idzie, ale gdy spoj­rzał za sie­bie, nie do­strzegł ni­kogo.

Na Mon­roe 1565 wszedł przez furtkę i udał się na tył bu­dynku. Za­pu­kał raz i do­strzegł cień po­ru­sza­jący się za fi­ranką.

Drzwi za­skrzy­piały.

– To ja – po­wie­dział Har­ri­son ci­cho.

Drzwi uchy­liły się je­dy­nie na tyle, żeby mógł wśli­zgnąć do środka.

– Ktoś szedł za tobą? – za­py­tał głos.

– Nie.

– Ona ma pro­blem.

Serce Har­ri­sona przy­spie­szyło.

– Jaki pro­blem?

– Kiedy skoń­czy szes­na­ście lat, on po nią przyj­dzie. Mu­sisz za­brać ją da­leko stąd. W miej­sce, gdzie jej ni­gdy nie znaj­dzie.

Har­ri­son po­krę­cił głową.

– Nie ro­zu­miem...

Prze­rwało mu groźne spoj­rze­nie.

– Kiedy za­war­li­śmy tę umowę, po­wie­dzia­łem ci, że pew­nych rze­czy nie bę­dziesz ro­zu­miał. Szes­na­ście lat to prze­klęty wiek... w moim świe­cie. Tyle po­wi­nie­neś wie­dzieć – za­koń­czył szorstko.

Dwaj męż­czyźni przy­glą­dali się so­bie, aż w końcu Har­ri­son ostroż­nie przy­tak­nął.

– Mu­sisz za­cie­rać ślady – usły­szał. – Do­kąd­kol­wiek się udasz, mu­sisz za­czy­nać od nowa. Nikt nie może wie­dzieć, że przy­by­łeś z Ma­ine. Nikt. On ni­gdy nie prze­sta­nie jej szu­kać. Ro­zu­miesz?

– Ro­zu­miem.

Ale czy moja żona zro­zu­mie? A Nora?, po­my­ślał z lę­kiem.

Wzrok Har­ri­sona przy­zwy­cza­jał się do ciem­no­ści i męż­czy­zna zdzi­wił się, że sto­jący przed nim czło­wiek wy­gląda, jakby się nie po­sta­rzał na­wet o dzień od ich ostat­niego spo­tka­nia. Prawdę mó­wiąc, nie po­sta­rzał się o dzień od czasu stu­diów, kiedy spo­tkali się jako współ­lo­ka­to­rzy i szybko za­przy­jaź­nili. „Ciem­ność robi mi psi­kusy?”, za­sta­na­wiał się Har­ri­son. Nie wi­dział in­nego wy­tłu­ma­cze­nia. Ale coś jed­nak się zmie­niło. U pod­stawy szyi swego przy­ja­ciela do­strzegł nie­wielką bli­znę. Har­ri­son cof­nął się z nie­sma­kiem na wi­dok tego zna­mie­nia. Piętno było wy­pu­kłe i lśniące, nie więk­sze od ćwierć­do­la­rówki. Miało kształt za­ci­śnię­tej pię­ści. Ku swemu prze­ra­że­niu Har­ri­son uświa­do­mił so­bie, że jego przy­ja­ciel zo­stał na­zna­czony. Jak by­dło.

Męż­czy­zna wy­czuł kie­ru­nek spoj­rze­nia Har­ri­sona i jego wzrok zhar­dział w od­ru­chu obron­nym.

– Ist­nieją lu­dzie, któ­rzy chcie­liby mnie znisz­czyć. Zde­mo­ra­li­zo­wać i zde­hu­ma­ni­zo­wać. Ra­zem z za­ufa­nym przy­ja­cie­lem po­wo­ła­li­śmy sto­wa­rzy­sze­nie. Wciąż przyj­mu­jemy no­wych człon­ków. – Urwał w pół od­de­chu, jakby nie­pewny, ile jesz­cze może po­wie­dzieć, po czym do­koń­czył po­spiesz­nie: – Zor­ga­ni­zo­wa­li­śmy to sto­wa­rzy­sze­nie, żeby za­pew­nić so­bie ochronę, a ja zło­ży­łem mu przy­sięgę wier­no­ści. Je­śli znasz mnie tak do­brze jak kie­dyś, wiesz, że zro­bię wszystko, żeby bro­nić swo­ich in­te­re­sów. – Znów urwał, po czym do­dał nie­mal obo­jęt­nie: – I swo­jej przy­szło­ści.

– Na­pięt­no­wali cię – po­wie­dział Har­ri­son z na­dzieją, że jego przy­ja­ciel nie wy­czuje obrzy­dze­nia, które nim wstrzą­sało.

Tam­ten le­d­wie za­szczy­cił go spoj­rze­niem.

Chwilę póź­niej Har­ri­son po­tak­nął na znak, że ro­zu­mie, na­wet je­śli nie ak­cep­tuje. Im mniej wie­dział, tym le­piej. Jego przy­ja­ciel dał mu to do zro­zu­mie­nia nie­skoń­cze­nie wiele razy.

– Jest coś jesz­cze, co mogę zro­bić?

– Za­pew­nij jej bez­pie­czeń­stwo.

Har­ri­son po­pra­wił oku­lary.

– Po­my­śla­łem, że mo­żesz chcieć wie­dzieć, że jest zdrowa i silna – za­czął nie­pew­nie. – Na­zwa­li­śmy ją Nor...

– Nie chcę, że­byś mi przy­po­mi­nał jej imię – prze­rwał mu szorstko przy­ja­ciel. – Zro­bi­łem wszystko, co w mo­jej mocy, żeby wy­ma­zać je z pa­mięci. Nie chcę wie­dzieć nic o tej dziew­czy­nie. Chcę, żeby w mo­ich my­ślach nie po­zo­stał ża­den ślad po niej, że­bym nie mógł prze­ka­zać temu dra­niowi żad­nej in­for­ma­cji. – Od­wró­cił się, a Har­ri­son uznał to za znak, że roz­mowa zo­stała za­koń­czona. Stał jesz­cze przez chwilę, bo na usta ci­snęły mu się dzie­siątki py­tań, ale jed­no­cze­śnie wie­dział do­sko­nale, że nic nie uzy­ska, na­ci­ska­jąc. Zdu­sił w so­bie po­trzebę zro­zu­mie­nia cze­go­kol­wiek z tego mrocz­nego świata, na który jego córka ni­jak nie za­słu­żyła, i wy­szedł.

Prze­szedł za­le­d­wie jedną prze­cznicę, kiedy nocną ci­szę roz­darł wy­strzał z pi­sto­letu. Har­ri­son padł na zie­mię i ob­ró­cił się.

Jego przy­ja­ciel.

Roz­legł się ko­lejny wy­strzał i Har­ri­son, nie­wiele my­śląc, po­biegł pę­dem z po­wro­tem do domu. Wpadł przez furtkę i prze­biegł przez po­dwórko. Był już pra­wie za ro­giem, kiedy za­trzy­mał się, sły­sząc od­głosy kłótni. Po­mimo przej­mu­ją­cego zimna był mo­kry od potu. Po­dwó­rze za do­mem skry­wała ciem­ność, za­czął się więc prze­su­wać wzdłuż płotu, ostroż­nie, żeby nie po­ru­szyć ka­mieni i nie zdra­dzić swo­jej obec­no­ści, aż wresz­cie uj­rzał tylne drzwi.

– Daję ci ostat­nią szansę – po­wie­dział gładki, spo­kojny głos, któ­rego Har­ri­son nie roz­po­znał.

– Idź do dia­bła – burk­nął jego przy­ja­ciel.

Trzeci wy­strzał. Przy­ja­ciel za­wył z bólu, a strze­la­jący krzyk­nął do niego:

– Gdzie ona jest?

Serce chciało mu wy­sko­czyć z piersi, ale wie­dział, że musi dzia­łać. Jesz­cze pięć se­kund i bę­dzie za późno. Prze­su­nął dłoń na plecy i wy­cią­gnął re­wol­wer. Ujął go w obie dło­nie, żeby usta­bi­li­zo­wać lufę, prze­su­nął się ku drzwiom, za­cho­dząc ciem­no­wło­sego strzelca od tyłu. Har­ri­son zo­ba­czył za nim swo­jego przy­ja­ciela, lecz kiedy ich oczy się spo­tkały, do­strzegł w nich nie­po­kój.

– Ucie­kaj!

Har­ri­son usły­szał gło­śny jak dzwon roz­kaz swo­jego przy­ja­ciela i przez mo­ment był prze­ko­nany, że tam­ten wy­krzy­czał go na głos. Ale kiedy strze­lec nie od­wró­cił się, Har­ri­son uświa­do­mił so­bie z lo­do­wa­tym zmie­sza­niem, że ten wy­raźny roz­kaz roz­brzmiał w jego gło­wie.

Nie, po­my­ślał, po­trzą­sa­jąc w mil­cze­niu głową. Jego po­czu­cie lo­jal­no­ści prze­wa­żało na­wet to wszystko, czego nie był w sta­nie zro­zu­mieć. To był czło­wiek, z któ­rym spę­dził naj­lep­sze cztery lata swo­jego ży­cia. To on po­znał go z obecną żoną. Nie zo­stawi go na pa­stwę za­bójcy.

Har­ri­son na­ci­snął spust. Usły­szał gło­śny wy­strzał i cze­kał, aż strze­lec upad­nie na zie­mię. Od­dał ko­lejny strzał. I jesz­cze je­den.

Ciem­no­włosy mło­dzie­niec od­wró­cił się po­woli. Po raz pierw­szy w ży­ciu Har­ri­son czuł au­ten­tyczne prze­ra­że­nie. Bał się tego mło­dego czło­wieka sto­ją­cego przed nim z bro­nią w ręku. Bał się śmierci. Bał się o swoją ro­dzinę.

Na­gle roz­legł się strzał i Har­ri­son po­czuł, jak kule roz­dzie­rają jego ciało ogniem, który zda­wał się roz­bi­jać go na ty­siąc ka­wał­ków. Upadł na ko­lana. Przed oczami za­mi­go­tała mu roz­myta twarz żony, a na­stęp­nie córki. Otwo­rzył usta, by wy­mó­wić ich imiona, i usi­ło­wał zna­leźć spo­sób, żeby ja­koś prze­ka­zać im, jak bar­dzo je ko­cha, za­nim bę­dzie za późno.

Młody czło­wiek trzy­mał te­raz Har­ri­sona, cią­gnąc go w za­ułek za do­mem. Har­ri­son czuł, że traci świa­do­mość, kiedy bez­sku­tecz­nie usi­ło­wał sta­nąć na nogi. My­ślał tylko o tym, by nie za­wieść córki, nie bę­dzie prze­cież ni­kogo, kto by ją chro­nił. Ten czar­no­włosy strze­lec od­naj­dzie ją i – je­śli jego przy­ja­ciel miał ra­cję – za­bije.

– Kim je­steś? – za­py­tał, czu­jąc, że każde słowo roz­rywa mu pierś. Trzy­mał się na­dziei, że jest jesz­cze czas. Może uda mu się ostrzec Norę z za­świa­tów, z miej­sca, które ota­czało go ni­czym ty­siące po­ma­lo­wa­nych na czarno spa­da­ją­cych piór.

Młody czło­wiek ob­ser­wo­wał Har­ri­sona przez chwilę, za­nim cień uśmie­chu zmą­cił jego lo­do­waty wy­raz twa­rzy.

– Źle my­śla­łeś. Jest zde­cy­do­wa­nie za późno.

Har­ri­son pod­niósł wzrok, zdu­miony, że za­bójca znał jego my­śli, i nie mógł opę­dzić się od py­ta­nia, ile razy ten młody czło­wiek stał w tej sa­mej po­zie, prze­ni­ka­jąc my­śli umie­ra­ją­cych lu­dzi. Z pew­no­ścią nie­mało.

Jakby na po­twier­dze­nie swo­jego do­świad­cze­nia, mło­dzie­niec bez wa­ha­nia wy­ce­lo­wał pi­sto­let, a Har­ri­son zo­rien­to­wał się, że pa­trzy w lufę broni. Roz­błysk świa­tła wy­strzału był ostat­nim ob­ra­zem, jaki zo­ba­czył.

1

DEL­PHIC BE­ACH, MA­INE,WSPÓŁ­CZE­ŚNIE

Patch stał za mną, roz­luź­niony, opie­ra­jąc dło­nie na mo­ich bio­drach. Miał pra­wie metr dzie­więć­dzie­siąt wzro­stu i szczu­płą, ale atle­tyczną bu­dowę, któ­rej nie mo­gły ukryć na­wet luźne dżinsy i pod­ko­szu­lek. Ko­lor jego wło­sów, po­dob­nie jak oczu, za­wsty­dziłby naj­ciem­niej­szą noc. Jego sek­sowny uśmiech zwia­sto­wał kło­poty, ale uzna­łam, że nie wszyst­kie kło­poty są złe.

Nocne niebo oświe­tlały fa­jer­werki, opa­da­jąc wie­lo­barw­nymi ka­ska­dami do Atlan­tyku. Tłum wzdy­chał z za­chwytu. Był późny czer­wiec i Ma­ine wła­śnie go­to­wało się do skoku na główkę w peł­nię lata, świę­tu­jąc po­czą­tek dwóch mie­sięcy słońca, pia­sku i tu­ry­stów z wy­pcha­nymi port­fe­lami. Ja świę­to­wa­łam dwa mie­siące słońca, pia­sku i mnó­stwa czasu sam na sam z Pat­chem. Za­pi­sa­łam się na je­den kurs szkoły let­niej – z che­mii – i poza tym jed­nym wy­jąt­kiem za­mie­rza­łam po­zwo­lić Pat­chowi za­wład­nąć ca­łym moim wol­nym cza­sem.

Straż po­żarna od­pa­lała sztuczne ognie w doku, który był od nas od­da­lony o dwie­ście me­trów, po każ­dym wy­bu­chu czu­łam więc wi­bra­cje w pia­sku pod sto­pami. Nieco ni­żej fale roz­bi­jały się o plażę, a świą­teczna mu­zyka grała na pełny re­gu­la­tor. Za­pach waty cu­kro­wej, po­pcornu i gril­lo­wa­nego mięsa wi­siał w po­wie­trzu, a mój żo­łą­dek przy­po­mi­nał mi, że nie ja­dłam nic od lun­chu.

– Idę po che­ese­bur­gera – po­wie­dzia­łam. – Przy­nieść ci coś?

– Nic z li­sty dań.

Uśmiech­nę­łam się.

– Flir­tu­jesz ze mną, Patch?

Po­ca­ło­wał mnie w czu­bek głowy.

– Jesz­cze nie. Przy­niosę ci tego bur­gera. Po­patrz so­bie na ostat­nie fa­jer­werki.

Chwy­ci­łam go za sprzączkę od pa­ska, żeby go za­trzy­mać.

– Dzięki, ale to ja za­ma­wiam. Nie chcę czuć się dłużna.

Uniósł py­ta­jąco brwi.

– Kiedy ostat­nio dziew­czyna sprze­da­jąca ham­bur­gery po­zwo­liła ci za­pła­cić za je­dze­nie?

– Ja­kiś czas temu.

– To zna­czy ni­gdy. Zo­stań tu­taj. Je­śli cię zo­ba­czy, ja spę­dzę resztę wie­czoru z wy­rzu­tami su­mie­nia.

Patch otwarł port­fel i wy­cią­gnął dwu­dzie­sto­do­la­rówkę.

– Daj jej po­rządny na­pi­wek.

Tym ra­zem ja unio­słam brwi.

– Usi­łu­jesz od­ku­pić te wszyst­kie razy, kiedy wzią­łeś dar­mowe je­dze­nie?

– Kiedy ostatni raz za­pła­ci­łem, go­niła mnie i we­pchnęła mi pie­nią­dze do kie­szeni. Sta­ram się unik­nąć ko­lej­nego ob­ma­cy­wa­nia.

Brzmiało to nie­zbyt wia­ry­god­nie, ale zna­jąc Pat­cha, za­pewne było prawdą.

Po­szu­ka­łam końca dłu­giej ko­lejki wo­kół wózka z ham­bur­ge­rami i zna­la­złam go przy wej­ściu do znaj­du­ją­cej się pod da­chem ka­ru­zeli. Są­dząc po licz­bie osób, oce­ni­łam cze­ka­nie na zło­że­nie za­mó­wie­nia na ja­kieś pięt­na­ście mi­nut. Jedna budka z ham­bur­ge­rami na ca­łej plaży. To spra­wiało cał­kiem nie­ame­ry­kań­skie wra­że­nie.

Po kilku mi­nu­tach nie­spo­koj­nego ocze­ki­wa­nia, gdy chyba dzie­siąty raz omia­ta­łam oko­licę znu­dzo­nym wzro­kiem, do­strze­głam Mar­cie Mil­lar sto­jącą nieco za mną. Mar­cie i ja by­ły­śmy na sie­bie ska­zane już od przed­szkola, a przez te je­de­na­ście lat na­pa­trzy­łam się na nią wię­cej, niż­bym chciała. To przez nią cała szkoła re­gu­lar­nie oglą­dała moją bie­li­znę. W pierw­szej kla­sie gim­na­zjum Mar­cie miała zwy­czaj kraść mój sta­nik z szafki w sali gim­na­stycz­nej i przy­pi­nać go do ta­blicy in­for­ma­cyj­nej pod se­kre­ta­ria­tem, ale cza­sem w przy­pły­wie fan­ta­zji wy­wie­szała go na środku sto­łówki – na­peł­nia­jąc obie mi­seczki w roz­mia­rze A bu­dy­niem wa­ni­lio­wym i ozda­bia­jąc to wi­sien­kami ma­ra­schino. Tak, wiem, miało to klasę. Spód­nice Mar­cie były o dwa roz­miary za małe i dwa­na­ście cen­ty­me­trów za krót­kie. Była ru­dawą blon­dynką i do tego miała wy­miary pa­tyczka od lo­dów: ob­róć ją bo­kiem, a prak­tycz­nie znik­nie. Je­śli gdzieś ist­niała ta­blica, na któ­rej za­pi­sy­wano wy­niki na­szej ry­wa­li­za­cji, to je­stem prze­ko­nana, że Mar­cie miała dwa razy tyle punk­tów co ja.

– Hej – po­wie­dzia­łam, kiedy nie­chcący na­sze spoj­rze­nia się spo­tkały i uzna­łam, że nie uniknę zdaw­ko­wego przy­wi­ta­nia.

– Hej – od­parła to­nem, który od biedy można było uznać za uprzejmy.

Wi­dok Mar­cie na plaży w Del­phic przy­po­mi­nał za­bawę w „Co nie pa­suje do ob­razka”? Jej oj­ciec był wła­ści­cie­lem sa­lonu fir­mo­wego To­yoty w Col­dwa­ter, jej ro­dzina miesz­kała w ele­ganc­kiej dziel­nicy na wzgó­rzach, no i Mil­la­ro­wie szczy­cili się tym, że są je­dy­nymi oby­wa­te­lami Col­dwa­ter, któ­rzy zo­stali przy­jęci do pre­sti­żo­wego Klubu Że­glar­skiego Har­ra­se­eket. W chwili obec­nej ro­dzice Mar­cie prze­by­wali za­pewne we Fre­eport, ści­ga­jąc się na ża­glów­kach i ob­że­ra­jąc ło­so­siem.

Del­phic wręcz prze­ciw­nie, było jedną z pod­lej­szych plaż. Sama myśl o klu­bie że­glar­skim była śmie­chu warta. Je­dyną knajpę sta­no­wiła po­ma­lo­wana na biało budka z ham­bur­ge­rami, w któ­rej wy­bór ogra­ni­czał się do musz­tardy lub ke­czupu. W lep­sze dni w ze­sta­wie ofe­ro­wano frytki. Za roz­rywkę słu­żyły ha­ła­śliwe au­to­maty do gier i go­karty, nie było też ta­jem­nicą, że po zmroku na par­kingu sprze­da­wano wię­cej pro­chów niż w ap­tece.

Sta­now­czo nie było to miej­sce, w któ­rym pań­stwo Mil­lar chęt­nie wi­dzie­liby swoją córkę.

– Czy da się ru­szać jesz­cze wol­niej, lu­dzie? – za­wo­łała Mar­cie w kie­runku przodu ko­lejki. – Tu na ty­łach nie­któ­rzy z nas umie­rają z głodu.

– Tu pra­cuje tylko jedna osoba – po­wie­dzia­łam jej.

– No to co? Po­winni za­trud­nić wię­cej lu­dzi. Po­pyt i po­daż.

Zwa­żyw­szy jej oceny, Mar­cie była ostat­nią osobą, która po­winna po­wo­ły­wać się na eko­no­mię.

Dzie­sięć mi­nut póź­niej sta­łam na tyle bli­sko budki, że mo­głam od­czy­tać słowo MUSZ­TARDA na­ba­zgrane mar­ke­rem na żół­tej pla­sti­ko­wej bu­telce. Sto­jąca za mną Mar­cie ro­biła cyrk, prze­stę­pu­jąc z nogi na nogę i wzdy­cha­jąc te­atral­nie.

– Umie­ram z głodu przez wiel­kie „G” – skar­żyła się.

Fa­cet przede mną za­pła­cił i za­brał swoje je­dze­nie.

– Che­ese­bur­ger i cola – po­wie­dzia­łam dziew­czy­nie za ladą.

Kiedy ona wzięła się do przy­go­to­wy­wa­nia mo­jego za­mó­wie­nia, od­wró­ci­łam się znów do Mar­cie.

– Z kim tu przy­szłaś?

Nie ob­cho­dziło mnie szcze­gól­nie, z kim przy­szła, zwłasz­cza że nie mia­ły­śmy wspól­nych przy­ja­ciół, ale zwy­cię­żyło moje po­czu­cie uprzej­mo­ści. A poza tym przez ostat­nie kilka ty­go­dni Mar­cie nie była dla mnie otwar­cie cham­ska. No i od kwa­dransa sta­ły­śmy w miarę zgod­nie w jed­nej ko­lejce. Może to bę­dzie po­czą­tek ro­zejmu – było mi­nęło i tak da­lej.

Ziew­nęła, jakby roz­mowa ze mną była jesz­cze nud­niej­sza od cze­ka­nia w ko­lejce i wpa­try­wa­nia się w plecy in­nych lu­dzi.

– Wy­bacz, ale nie je­stem w na­stroju do po­ga­du­szek. Mam wra­że­nie, że stoję w ko­lejce od pię­ciu go­dzin, dla­tego że pra­cuje tu nie­zdarne dziew­czy­ni­sko, które naj­wy­raź­niej nie umie zro­bić dwóch ham­bur­ge­rów na­raz.

Dziew­czyna za ladą stała ze spusz­czoną głową, sku­piona na od­wi­ja­niu z wo­sko­wa­nego pa­pieru przy­go­to­wa­nych wcze­śniej ko­tle­ci­ków, ale wie­dzia­łam, że sły­szała. Za­pewne nie­na­wi­dziła swo­jej pracy. Za­pewne po­ta­jem­nie pluła na ham­bur­ge­rowe ko­tle­ciki, kiedy się od­wra­cała. Nie zdzi­wi­łoby mnie, gdyby po skoń­czo­nej pracy pła­kała w swoim sa­mo­cho­dzie.

– A two­jemu ta­cie nie prze­szka­dza, że włó­czysz się po Del­phic Be­ach? – za­py­ta­łam Mar­cie, mru­żąc nie­znacz­nie oczy. – To może ska­lać sza­cowną re­pu­ta­cję ro­dziny Mil­lar. Zwłasz­cza te­raz, kiedy two­jego tatę przy­jęto do Klubu Że­glar­skiego Har­ra­se­eket.

Spoj­rze­nie Mar­cie po­chłod­niało.

– Dziwne, że twój tato nie ma nic prze­ciwko temu, że tu je­steś. Och, za­raz. No tak. On nie żyje.

Z po­czątku mnie za­tkało. Na­stęp­nie po­czu­łam obu­rze­nie na tę okrutną uwagę. Ści­snęło mnie w gar­dle.

– Co? – za­py­tała, wzru­sza­jąc ra­mio­nami. – Prze­cież nie żyje. To fakt. Chcesz, że­bym kła­mała w kwe­stii fak­tów?

– Co ja ci zro­bi­łam?

– Uro­dzi­łaś się.

Jej to­talny brak wraż­li­wo­ści szarp­nął mo­imi wnętrz­no­ściami – do tego stop­nia, że na­wet jej nie od­pa­ro­wa­łam. Chwy­ci­łam che­ese­bur­gera i colę i po­ło­ży­łam na la­dzie bank­not. Chcia­łam biec z po­wro­tem do Pat­cha, ale to była sprawa mię­dzy mną a Mar­cie. Gdy­bym te­raz się po­ja­wiła, jedno spoj­rze­nie wy­star­czy­łoby, żeby wie­dział, że coś jest nie w po­rządku. A nie chcia­łam go w to wcią­gać. Po­sta­no­wi­łam ochło­nąć w sa­mot­no­ści, zna­la­złam więc ławkę w po­bliżu budki z ham­bur­ge­rami i usia­dłam z ta­kim wdzię­kiem, na jaki było mnie stać, nie chcąc dać Mar­cie ko­lej­nych ar­gu­men­tów do ze­psu­cia mi wie­czoru. Je­dyną rze­czą, która mo­gła do­dat­kowo po­psuć tę chwilę, była świa­do­mość, że ona mnie ob­ser­wuje, za­do­wo­lona, że we­pchnęła mnie w małą czarną dziurę uża­la­nia się nad sobą. Ugry­złam che­ese­bur­gera, ale po­zo­sta­wił w ustach tylko nie­miły po­smak. By­łam w sta­nie my­śleć je­dy­nie o mar­twym mię­sie. Mar­twych kro­wach. Moim wła­snym mar­twym ojcu.

Wy­rzu­ci­łam che­ese­bur­gera do śmieci i wsta­łam, czu­jąc, że łzy spły­wają mi do gar­dła.

Skrzy­żo­wa­łam mocno ra­miona na piersi i po­bie­głam ku prysz­ni­com znaj­du­ją­cym się na skraju par­kingu, z na­dzieją że zdążę ukryć się za drzwiami jed­nej z ka­bin, za­nim łzy po­płyną po twa­rzy. Pod dam­ską to­a­letą cią­gnęła się długa ko­lejka, ale prze­ci­snę­łam się przez drzwi i sta­nę­łam przed jed­nym z brud­nych lu­ster. Na­wet w mar­nym świe­tle mo­głam stwier­dzić, że oczy mam czer­wone i szkli­ste. Za­mo­czy­łam pa­pie­rowy ręcz­nik i przy­ło­ży­łam go do twa­rzy. O co cho­dziło Mar­cie? Co ja jej kie­dy­kol­wiek ta­kiego zro­bi­łam, co by­łoby tak podłe, że­bym za­słu­żyła na ta­kie trak­to­wa­nie?

Wzię­łam kilka rów­no­mier­nych wde­chów, wy­pro­sto­wa­łam ra­miona i zbu­do­wa­łam w my­ślach mur z ce­gieł, umiesz­cza­jąc Mar­cie po jego dru­giej stro­nie. Co mnie ob­cho­dzi jej bre­dze­nie? Prze­cież na­wet jej nie lu­bię. Jej zda­nie się nie li­czy. Jest wredną, sa­mo­lubną dziew­czyną, która za­daje ciosy po­ni­żej pasa. Nie zna mnie, a z całą pew­no­ścią nie znała mo­jego taty. Płacz nad choćby jed­nym jej sło­wem to mar­no­wa­nie czasu.

Po­gódź się z tym, po­wta­rza­łam so­bie.

Od­cze­ka­łam, aż czer­wień ze­szła z po­wiek, i wy­szłam z ła­zienki. Błą­dzi­łam w tłu­mie, szu­ka­jąc Pat­cha, i zna­la­złam go przy jed­nej z gier, od­wró­co­nego do mnie ple­cami. Koło niego stał Ri­xon, za­pewne ob­sta­wia­jąc pie­nią­dze, że Pat­chowi nie uda się zbić ani jed­nego ob­cią­żo­nego krę­gla. Ri­xon był upa­dłym anio­łem, który znał się od dawna z Pat­chem, a ich re­la­cja była bli­ska bra­ter­stwu. Patch nie ak­cep­to­wał wielu lu­dzi w swoim ży­ciu, a ufał jesz­cze mniej­szej licz­bie, ale je­śli ist­niał ktoś, kto znał wszyst­kie jego ta­jem­nice, to był to Ri­xon.

Jesz­cze dwa mie­siące temu Patch rów­nież był upa­dłym anio­łem. A po­tem ura­to­wał mi ży­cie, od­zy­skał skrzy­dła i zo­stał moim anio­łem stró­żem. Od te­raz miał grać w dru­ży­nie do­brych, ale ja po­ta­jem­nie wy­czu­wa­łam, że jego zwią­zek z Ri­xo­nem i świa­tem upa­dłych anio­łów zna­czył dla niego wię­cej. I mimo że nie chcia­łam tego przy­znać, czu­łam, że on ża­łuje de­cy­zji ar­cha­nio­łów, któ­rzy uczy­nili go moim straż­ni­kiem. Nie tego pra­gnął.

Chciał zo­stać czło­wie­kiem.

Za­dzwo­niła ko­mórka, wy­ry­wa­jąc mnie z za­dumy. Usły­sza­łam me­lo­dyjkę przy­pi­saną mo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciółce Vee, ale da­łam jej się na­grać na pocztę gło­sową. Z pew­nym po­czu­ciem winy za­re­je­stro­wa­łam, że był to już drugi jej te­le­fon, któ­rego nie ode­bra­łam tego dnia. Od­go­ni­łam wy­rzuty su­mie­nia my­ślą, że spo­tkamy się ju­tro rano, na­to­miast Pat­cha nie zo­ba­czę aż do ju­trzej­szego wie­czora. Za­mie­rza­łam cie­szyć się każdą mi­nutą, którą mogę z nim spę­dzić.

Pa­trzy­łam, jak po­syła kulę po stole, na któ­rym w rów­nym rządku stało sześć krę­gli, i po­czu­łam, że coś ści­ska mnie w żo­łądku, kiedy jego pod­ko­szu­lek pod­je­chał lekko do góry na ple­cach, uka­zu­jąc pa­sek na­giej skóry. Wie­dzia­łam z do­świad­cze­nia, że całe jego ciało to mocne, wy­ro­bione mię­śnie. Plecy też miał gład­kie i ide­alne, a bli­zny po upadku zo­stały za­stą­pione przez skrzy­dła – skrzy­dła, któ­rych ani ja, ani ża­den inny czło­wiek nie mo­gli­śmy do­strzec.

– Pięć do­la­rów, że nie uda ci się tego po­wtó­rzyć – po­wie­dzia­łam, za­cho­dząc go od tyłu.

Patch od­wró­cił się z sze­ro­kim uśmie­chem.

– Nie chcę two­ich pie­nię­dzy, Aniele.

– Ej, dzieci, utrzy­majmy tę dys­ku­sję na przy­zwo­itym po­zio­mie – ode­zwał się Ri­xon.

– Wszyst­kie trzy po­zo­stałe krę­gle – rzu­ci­łam Pat­chowi wy­zwa­nie.

– O ja­kiej na­gro­dzie mó­wimy? – za­py­tał.

– Co u dia­bła – po­wie­dział Ri­xon. – To nie może za­cze­kać, aż bę­dzie­cie sami?

Patch uśmiech­nął się do mnie ukrad­kiem, po czym usta­wił się po­now­nie, przy­ci­ska­jąc kulę do piersi. Opu­ścił prawe ra­mię, za­mach­nął się i ci­snął kulą z ca­łej siły. Roz­legł się gło­śny huk i po­zo­stałe trzy krę­gle spa­dły ze stołu.

– Te­raz masz pro­blem, moja panno! – za­wo­łał do mnie Ri­xon, prze­krzy­ku­jąc zgiełk wy­wo­łany przez grupki ga­piów, któ­rzy gwiz­dali i kla­skali Pat­chowi.

Patch oparł się o stół i uniósł brwi, pa­trząc na mnie. Ten gest mó­wił wszystko.

– Po­szczę­ściło ci się – po­wie­dzia­łam.

– Do­piero mi się po­szczę­ści.

– Wy­bierz na­grodę – burk­nął do Pat­cha pro­wa­dzący grę star­szy męż­czy­zna, schy­la­jąc się po strą­cone krę­gle.

– Fio­le­towy miś – od­parł Patch i ode­brał okrop­nego plu­szaka ze splą­ta­nym fio­le­to­wym fu­ter­kiem. Po­dał mi go.

– To dla mnie? – za­py­ta­łam, kła­dąc rękę na piersi.

– Lu­bisz to, co od­rzu­cone. W skle­pie za­wsze wy­bie­rasz po­gnie­cione puszki. Za­uwa­ży­łem to. – Wło­żył pa­lec za pa­sek mo­ich dżin­sów i przy­cią­gnął mnie do sie­bie. – Zmy­wajmy się stąd.

– Co ci cho­dzi po gło­wie? – za­py­ta­łam, ale czu­łam we­wnętrzne cie­pło i pod­nie­ce­nie, po­nie­waż do­sko­nale wie­dzia­łam, co pla­no­wał.

– Jedźmy do cie­bie.

Po­krę­ci­łam głową.

– Nie ma mowy. Mama jest w domu. Mo­żemy iść do cie­bie – za­pro­po­no­wa­łam.

By­li­śmy z sobą od dwóch mie­sięcy, a ja wciąż nie wie­dzia­łam, gdzie Patch mieszka. Oczy­wi­ście pró­bo­wa­łam się do­wie­dzieć. Dwa ty­go­dnie związku wy­da­wały się wy­star­cza­ją­cym cza­sem, żeby zo­stać za­pro­szoną, zwłasz­cza że Patch miesz­kał sam. Dwa mie­siące to zde­cy­do­wa­nie prze­sada. Usi­ło­wa­łam być cier­pliwa, ale cie­ka­wość mi w tym prze­szka­dzała. Nie mia­łam po­ję­cia o ta­kich in­tym­nych szcze­gó­łach jego ży­cia, jak na przy­kład ko­lor ścian. Albo czy miał elek­tryczny, czy ręczny otwie­racz do pu­szek. Ja­kiego płynu do prysz­nica uży­wał. Czy miał ba­weł­nianą czy je­dwabną po­ściel.

– Niech no zgadnę – po­wie­dzia­łam. – Miesz­kasz w taj­nym kom­plek­sie znaj­du­ją­cym się pod mia­stem.

– Aniele.

– Masz na­czy­nia w zle­wie? Brudną bie­li­znę na pod­ło­dze? To i tak le­piej niż u mnie.

– Ra­cja, ale od­po­wiedź na­dal brzmi nie.

– A Ri­xon wi­dział twoje miesz­ka­nie?

– Ri­xon musi wie­dzieć.

– A ja nie mu­szę?

Usta mu za­drżały.

– Wie­dza ma swoją mroczną stronę.

– Gdy­byś mi po­ka­zał, mu­siał­byś mnie za­bić? – do­my­śli­łam się.

Ob­jął mnie ra­mio­nami i po­ca­ło­wał w czoło.

– Mniej wię­cej. O któ­rej masz być w domu?

– O dzie­sią­tej. Ju­tro za­czyna się szkoła let­nia.

A poza tym moja mama wła­ści­wie na pół etatu zaj­mo­wała się szu­ka­niem oka­zji, żeby po­psuć coś mię­dzy mną i Pat­chem. Gdy­bym wy­szła gdzieś z Vee, mo­gła­bym na sto pro­cent stwier­dzić, że nic się nie sta­nie, je­śli za­ba­luję do dzie­sią­tej trzy­dzie­ści. Nie mo­głam mieć do mamy pre­ten­sji o brak za­ufa­nia do Pat­cha – w pew­nym mo­men­cie swo­jego ży­cia czu­łam się po­dob­nie – ale by­łoby bar­dzo miło, gdyby cza­sami dała so­bie spo­kój z na­do­pie­kuń­czo­ścią.

Na przy­kład dzi­siaj. A poza tym nic się nie mo­gło stać. Nie, kiedy tuż koło mnie stał mój anioł stróż.

Patch spoj­rzał na ze­ga­rek.

– A więc czas się zbie­rać.

O dzie­sią­tej cztery Patch za­wró­cił pod farmą i za­par­ko­wał przy skrzynce na li­sty. Zga­sił sil­nik i świa­tła i zo­sta­li­śmy sami na ciem­nej wiej­skiej dro­dze. Sie­dzie­li­śmy tak dłuż­szą chwilę, za­nim się ode­zwał.

– Czemu mil­czysz, Aniele?

Na­tych­miast za­re­ago­wa­łam.

– Mil­czę? Po pro­stu się za­my­śli­łam.

Na ustach Pat­cha za­igrał le­d­wie do­strze­galny uśmie­szek.

– Kłam­czuszka. Co się stało?

– Do­bry je­steś – od­par­łam.

Uśmiech stał się nieco bar­dziej wi­doczny.

– Na­prawdę do­bry.

– Na­tknę­łam się na Mar­cie Mil­lar przy budce z ham­bur­ge­rami – wy­zna­łam.

I to by było na tyle w kwe­stii za­cho­wy­wa­nia dla sie­bie pro­ble­mów. Naj­wy­raź­niej wciąż tliły się pod po­wierzch­nią. Z dru­giej strony, je­śli nie mo­głam po­roz­ma­wiać z Pat­chem, to z kim? Dwa mie­siące temu nasz zwią­zek obej­mo­wał mnó­stwo spon­ta­nicz­nych po­ca­łun­ków w sa­mo­cho­dach, poza sa­mo­cho­dami, pod ław­kami i na stole. A także mnó­stwo trzy­ma­nia się za ręce, gła­ska­nia po wło­sach i śla­dów szminki. Te­raz jed­nak to było coś głęb­szego. Czu­łam się zwią­zana emo­cjo­nal­nie z Pat­chem. Jego przy­jaźń zna­czyła dla mnie wię­cej niż setki przy­god­nych zna­jo­mo­ści. Kiedy mój tato zmarł, po­zo­sta­wił po so­bie wielką pustkę, która po­że­rała mnie od środka. Ta pustka wciąż we mnie była, ale ból nieco ze­lżał. Nie wi­dzia­łam sensu w za­grze­by­wa­niu się w prze­szło­ści, skoro mia­łam wszystko, czego pra­gnę­łam tu i te­raz. A wszystko dzięki Pat­chowi.

– Była na tyle tro­skliwa, żeby przy­po­mnieć mi, że mój tato nie żyje.

– Chcesz, że­bym z nią po­roz­ma­wiał?

– To brzmi tro­chę jak w Ojcu chrzest­nym.

– Co spo­wo­do­wało tę wa­szą wojnę?

– W tym cały pro­blem, że nie mam po­ję­cia. Daw­niej cho­dziło o to, kto do­sta­nie ostat­nią bu­telkę cze­ko­la­do­wego mleka z pu­dełka na lunch. A po­tem pew­nego dnia w pierw­szej kla­sie gim­na­zjum Mar­cie przy­szła do szkoły i wy­ma­lo­wała sprayem na mo­jej szafce słowo „dziwka”. Na­wet się z tym nie kryła. Zro­biła to na oczach ca­łej szkoły.

– Od­biło jej tak po pro­stu? Bez po­wodu?

– Aha. – W każ­dym ra­zie bez po­wodu, o któ­rym ja bym wie­działa.

Wsu­nął ko­smyk mo­ich wło­sów za ucho.

– I kto wy­grywa tę wojnę?

– Mar­cie, ale nie­znacz­nie.

Uśmiech­nął się sze­rzej.

– Do­pad­nij ją, Ty­gry­sku.

– Cho­dzi o coś jesz­cze. Ta­kie słowo? W pierw­szej kla­sie gim­na­zjum jesz­cze się na­wet z ni­kim nie ca­ło­wa­łam. Mar­cie po­winna była to na­pi­sać na wła­snej szafce.

– To za­czyna brzmieć, jak­byś miała z tym pro­blem, Aniele. – Prze­su­nął pal­cem pod ra­miącz­kiem mo­jej bluzki, a pod jego do­ty­kiem przez moje ciało prze­biegł lekki dreszcz. – Za­łożę się, że nie mo­żesz prze­stać my­śleć o Mar­cie.

Na gór­nym pię­trze domu pa­liło się kilka świa­teł, ale nie wi­dzia­łam twa­rzy mamy przy­ci­śnię­tej do żad­nego z okien, więc uzna­łam, że jest jesz­cze chwila. Od­pię­łam pas i po­chy­li­łam się nad de­ską roz­dziel­czą, od­naj­du­jąc w ciem­no­ści usta Pat­cha. Po­ca­ło­wa­łam go bez po­śpie­chu, roz­ko­szu­jąc się sma­kiem mor­skiej soli na jego skó­rze. Dziś rano się ogo­lił, ale te­raz po­czą­tek za­ro­stu dra­pał mnie w pod­bró­dek. Jego usta prze­su­nęły się po mo­jej szyi i po­czu­łam do­tknię­cie ję­zyka, aż serce omal nie wy­sko­czyło mi z piersi.

Po­ca­łunki prze­nio­sły się na moje na­gie ra­mię. Patch do­tknął ra­miączka bluzki i po­wę­dro­wał ustami da­lej wzdłuż ręki. W tym mo­men­cie chcia­łam być tak bli­sko niego, jak się dało. Nie chcia­łam, by od­szedł. Po­trze­bo­wa­łam go w moim ży­ciu te­raz i ju­tro, i po­ju­trze. Po­trze­bo­wa­łam go tak jak ni­gdy ni­kogo.

Prze­ci­snę­łam się nad de­ską roz­dziel­czą i usia­dłam okra­kiem na jego ko­la­nach. Prze­su­nę­łam mu dło­nie po piersi, chwy­ci­łam go za kark i przy­cią­gnę­łam do sie­bie. Jego ra­miona ob­jęły mnie w ta­lii, przy­tu­la­jąc mocno, więc wtu­li­łam się jesz­cze głę­biej.

Schwy­cona przez tę chwilę, prze­bie­głam dłońmi pod jego ko­szulą, my­śląc tylko o tym, jak ko­cham cie­pło jego ciała roz­grze­wa­jące moje ręce. Kiedy tylko moje palce do­tknęły tego miej­sca na ple­cach, gdzie nie­gdyś były bli­zny, w głębi mo­jego umy­słu eks­plo­do­wało da­le­kie świa­tło. Cał­ko­wita ciem­ność roz­darta przez je­den roz­błysk ośle­pia­ją­cej ja­sno­ści. Było to jak oglą­da­nie ko­smicz­nego zja­wi­ska z od­le­gło­ści mi­lio­nów ki­lo­me­trów. Czu­łam, że umysł Pat­cha wsysa mój w ty­siące zgro­ma­dzo­nych tam pry­wat­nych wspo­mnień, ale na­gle on ujął moją rękę i prze­su­nął ją ni­żej, z da­leka od miej­sca, gdzie skrzy­dła wy­ra­stały z ple­ców, po­czu­łam jakby szarp­nię­cie – i wszystko po­wró­ciło do normy.

– Sprytna próba – mruk­nął, mu­ska­jąc war­gami moje usta.

Ugry­złam lekko jego dolną wargę.

– Gdy­byś ty mógł zaj­rzeć w moją prze­szłość, do­ty­ka­jąc je­dy­nie mo­ich ple­ców, też by ci było ciężko oprzeć się po­ku­sie.

– Mnie trudno trzy­mać łapy z dala od cie­bie bez ta­kiego do­dat­ko­wego bo­nusu.