Finale ebook

Dla mo­jej mamy, którą za­wszenaj­gło­śniej sły­chać było na try­bu­nach(Bie­gnij, dziecko, bie­gnij!)

PRO­LOG

WCZE­ŚNIEJ TEGO SA­MEGO DNIA

Scott nie wie­rzył w du­chy. We­dług niego zmarli po­zo­sta­wali w gro­bach. Stra­cił jed­nak re­zon, kiedy zna­lazł się w jed­nym z tu­neli po­ło­żo­nych pod par­kiem roz­rywki w Del­phic, gdzie od ścian od­bi­jały się echem zdu­szone szepty i sły­chać było dziwne sze­le­sty. Z nie­za­do­wo­le­niem zła­pał się na tym, że jego my­śli błą­dzą wo­kół Har­ri­sona Greya. Nie lu­bił przy­po­mi­nać so­bie o tym, że przy­czy­nił się do jego śmierci. Na ni­skim skle­pie­niu tu­nelu skra­plała się wil­goć. Scott po­my­ślał o krwi. Jego po­chod­nia rzu­cała pło­chliwe cie­nie na ściany, które wy­dzie­lały woń zim­nej, mo­krej ziemi. Za­czął wy­obra­żać so­bie groby.

Po ple­cach spły­nęła mu lo­do­wata strużka potu. Od­wró­cił głowę i po­słał ciem­no­ści prze­cią­głe, nie­ufne spoj­rze­nie.

Nikt nie wie­dział o przy­się­dze, którą zło­żył Har­ri­so­nowi Grey­owi. Obie­cał mu, że bę­dzie chro­nił Norę. A po­nie­waż nie mógł spoj­rzeć mu w oczy i po­wie­dzieć: „Stary, prze­pra­szam, że to przeze mnie cię za­bili”, po­sta­no­wił czu­wać nad jego córką. Wpraw­dzie nie było to to samo co prze­pro­siny, ale nie mógł zro­bić nic wię­cej. Scott nie był pe­wien, czy przy­sięga zło­żona nie­bosz­czy­kowi ma ja­ką­kol­wiek war­tość, jed­nak głu­che dźwięki roz­le­ga­jące się za jego ple­cami utwier­dziły go w tym prze­ko­na­niu.

– Idziesz?

W ciem­no­ści wi­dział przed sobą je­dy­nie za­rys syl­wetki Dan­tego.

– Długo jesz­cze?

– Pięć mi­nut. – Dante się ro­ze­śmiał. – A co, dy­gasz?

– I to jak – od­po­wie­dział Scott, do­ga­nia­jąc go. – Jak bę­dzie wy­glą­dało to spo­tka­nie? Ni­gdy cze­goś ta­kiego nie ro­bi­łem – do­dał z na­dzieją, że nie wi­dać po nim, jak głu­pio się czuje. – Ne­fi­lo­wie na­prawdę uwie­rzyli, że Czarna Ręka nie żyje? – Scott miał co do tego wąt­pli­wo­ści. Po­dob­nie jak wszy­scy Ne­fi­lo­wie Czarna Ręka był prze­cież nie­śmier­telny. Komu więc udało się go zgła­dzić?

Nie po­do­bały mu się my­śli, które ro­dziły się w jego gło­wie. Je­żeli to Nora go za­biła... Je­żeli Patch jej po­mógł...

Nie­ważne, jak do­brze sta­rali się za­trzeć za sobą ślady. Na pewno coś im umknęło – jak wszyst­kim. Od­kry­cie prawdy było tylko kwe­stią czasu.

Je­żeli to Nora za­mor­do­wała Czarną Rękę, gro­ziło jej nie­bez­pie­czeń­stwo.

– Wi­dzieli mój pier­ścień – od­parł Dante.

Scott także go wi­dział. Wcze­śniej. Za­cza­ro­wany pier­ścień, który iskrzył się, jakby w środku uwię­ziony był błę­kitny pło­mień. Na­wet te­raz opa­li­zo­wał chłod­nym, ga­sną­cym błę­ki­tem. We­dług Dan­tego Czarna Ręka prze­po­wie­dział, że bę­dzie to znak jego śmierci.

– Zna­leźli ciało?

– Nie.

– Zgo­dzili się na to, by Nora im prze­wo­dziła? – Scott nie od­pusz­czał. – Prze­cież w ni­czym nie przy­po­mina Czar­nej Ręki.

– Wczo­raj zło­żyła mu przy­sięgę krwi, która wy­peł­niła się w mo­men­cie jego śmierci. Czy im się to po­doba, czy nie, Nora jest ich przy­wód­czy­nią. Mogą zna­leźć ko­goś in­nego na jej miej­sce, ale naj­pierw pod­da­dzą ją pró­bie. Chcą zro­zu­mieć, dla­czego Hank wy­brał wła­śnie ją.

Scott nie był prze­ko­nany.

– A je­żeli będą ją chcieli kimś za­stą­pić?

Dante rzu­cił mu po­nure spoj­rze­nie.

– Wtedy umrze. Tak głosi przy­sięga.

– Ale my oczy­wi­ście na to nie po­zwo­limy.

– Nie.

– Więc wszystko w po­rządku? – Scott chciał usły­szeć, że Nora jest bez­pieczna.

– Ow­szem, pod wa­run­kiem że bę­dzie z nami współ­pra­co­wała.

Scott przy­po­mniał so­bie to, co wcze­śniej tego dnia mó­wiła Nora: „Spo­tkam się z Ne­fi­lami i ja­sno przed­sta­wię im swój punkt wi­dze­nia. Może i Hank za­czął tę wojnę, ale ja mam za­miar ją za­koń­czyć. Do­pro­wa­dzę do za­wie­sze­nia broni. I nic mnie nie ob­cho­dzi, że im się to nie po­doba”. Ści­snął na­sadę nosa. Cze­kało go sporo pracy.

Z tru­dem brnął na­przód, uwa­ża­jąc na ka­łuże, po­marsz­czone ni­czym ole­iste ka­lej­do­skopy. Wciąż chlu­po­tało mu w bu­cie po tym, jak nieco wcze­śniej wpadł w jedną z nich.

– Po­wie­dzia­łem Pat­chowi, że nie spusz­czę jej z oczu.

– Jego też się bo­isz? – mruk­nął Dante.

– Nie, skąd! – skła­mał Scott. Dante też bałby się Pat­cha, gdyby go znał. – Dla­czego nie bie­rzemy jej ze sobą na spo­tka­nie? – Nie czuł się do­brze z tym, że mu­siał się roz­dzie­lić z Norą. Ża­ło­wał, że się na to zgo­dził.

– Nie wiem, dla­czego ro­bimy więk­szość rze­czy. Je­ste­śmy żoł­nie­rzami. Słu­chamy roz­ka­zów.

Scott przy­po­mniał so­bie słowa, które usły­szał od Pat­cha na po­że­gna­nie: „Je­steś za nią od­po­wie­dzialny. Nie schrzań tego”. Ta groźba za­pa­dła mu w pa­mięć. Pat­chowi wy­da­wało się, że tylko jemu za­leży na No­rze, ale tak nie było. Scott trak­to­wał tę dziew­czynę jak sio­strę. Była przy nim, kiedy wszy­scy się od niego od­wró­cili. Prze­ko­nała go, żeby się nie pod­da­wał.

Łą­czyła ich wy­jąt­kowa, zu­peł­nie nie­winna więź. Na żad­nej dziew­czy­nie nie za­le­żało mu tak jak na No­rze. Był za nią od­po­wie­dzialny. Prze­cież obie­cał to jej umie­ra­ją­cemu ojcu.

Wraz z Dan­tem ze­szli jesz­cze ni­żej w głąb tu­nelu, któ­rego ściany zwę­żały się co­raz bar­dziej. Scott od­wró­cił się bo­kiem, żeby prze­ci­snąć się przez ko­lejny ko­ry­tarz. Na­gle od ścian ode­rwały się grudki ziemi. Wstrzy­mał od­dech. Po­my­ślał, że skle­pie­nie lada chwila się za­wali i po­grze­bie ich żyw­cem.

W końcu Dante po­cią­gnął za me­ta­lową ko­łatkę i w ścia­nie po­ja­wiły się drzwi. Scott zaj­rzał do prze­stron­nego po­miesz­cze­nia. Ściany z ubi­tej ziemi, ka­mienna pod­łoga. Pu­sto.

– Spójrz w dół. Za­pad­nia – ode­zwał się Dante.

Scott zszedł z po­kry­tego ka­mie­niami włazu i chwy­cił za klamkę. Z otworu do­bie­gły ich oży­wione głosy. Zi­gno­ro­wał dra­binę i opadł do dziury, trzy me­try w dół.

Ro­zej­rzał się po ma­łym, przy­po­mi­na­ją­cym ja­ski­nię wnę­trzu. Za­kap­tu­rzeni Ne­fi­lo­wie i Ne­filki w czar­nych sza­tach utwo­rzyli cia­sny krąg wo­kół dwóch po­staci, któ­rych Scott nie mógł doj­rzeć. Z boku buch­nął pło­mień. We­tknięte w wę­giel że­lazo do wy­pa­la­nia piętna roz­ża­rzyło się na po­ma­rań­czowo.

– Od­po­wia­daj! – Ze środka kręgu ode­zwał się szorstki star­czy głos. – Jaki jest twój zwią­zek z upa­dłym anio­łem, któ­rego na­zy­wają Patch? Czy je­steś go­towa, by prze­wo­dzić Ne­fi­lom? Mu­simy wie­dzieć, że je­steś nam w pełni od­dana.

– Nie mu­szę od­po­wia­dać – od­parła druga po­stać. Nora. – Moje ży­cie pry­watne to nie wa­sza sprawa.

Scott pod­szedł do kręgu, żeby le­piej wi­dzieć.

– Ty nie masz ży­cia pry­wat­nego! – za­sy­czała stara ko­bieta o bia­łych wło­sach, dźga­jąc Norę wą­tłym pal­cem. Jej ob­wi­słe po­liczki trzę­sły się ze zło­ści. – Te­raz twoim je­dy­nym ce­lem jest uwol­nie­nie two­jego ludu spod wła­dzy upa­dłych anio­łów. Je­steś dzie­dziczką Czar­nej Ręki i cho­ciaż nie chcia­ła­bym sprze­ci­wiać się jego woli, je­żeli będę mu­siała, za­gło­suję prze­ciwko to­bie.

Scott z nie­po­ko­jem spoj­rzał na za­kap­tu­rzo­nych Ne­fi­lów. Kilku z nich z uzna­niem po­ki­wało gło­wami.

– Noro! – za­wo­łał do dziew­czyny w my­ślach. – Co ty wy­pra­wiasz? Przy­sięga krwi. Mu­sisz po­zo­stać przy wła­dzy. Po­wiedz to, czego od cie­bie ocze­kują. To ich uspo­koi.

Nora ro­zej­rzała się wo­kół z wro­go­ścią. Ich oczy się spo­tkały.

– Scott?

Po­ki­wał głową, sta­ra­jąc się do­dać jej otu­chy.

– Je­stem tu. Nie wku­rzaj ich. Spró­buj ich za­do­wo­lić, a będę mógł cię stąd za­brać.

Prze­łknęła ślinę. Wi­dać było, że pró­buje ze­brać my­śli. Jej po­liczki wciąż pło­nęły wście­kłym ru­mień­cem.

– Wczo­raj w nocy zgi­nął Czarna Ręka. Wy­brano mnie na jego na­stęp­czy­nię i od razu rzu­cono na głę­boką wodę. Bie­gam z jed­nego spo­tka­nia na dru­gie, mu­szę wi­tać się z ludźmi, któ­rych nie znam, i no­sić tę cia­sną szatę. Wciąż od­po­wia­dam na ty­siące oso­bi­stych py­tań. Po­py­cha się mnie i sztur­cha, oce­nia i kry­ty­kuje, a ja nie mam na­wet czasu, żeby zła­pać od­dech. Wy­bacz­cie więc, je­żeli nie od­zy­ska­łam jesz­cze rów­no­wagi.

Stara ko­bieta za­ci­snęła usta, ale nic nie od­po­wie­działa.

– Je­stem na­stęp­czy­nią Czar­nej Ręki. To on mnie wska­zał. Nie za­po­mi­naj­cie o tym – do­dała Nora i cho­ciaż Scott nie był pe­wien, czy po­wie­działa to z dumą, czy z szy­der­stwem, wo­kół za­pa­dła ci­sza.

– Po­wiedz mi tylko jedno. – Po dłuż­szym mil­cze­niu sta­ruszka po­now­nie prze­mó­wiła, a w jej gło­sie sły­chać było pod­stęp. – Co się stało z Pat­chem?

Za­nim Nora zdą­żyła od­po­wie­dzieć, ode­zwał się Dante:

– Ona nie jest już z Pat­chem.

Nora i Scott spoj­rzeli na sie­bie gwał­tow­nie, a na­stęp­nie prze­nie­śli wzrok na Dan­tego.

– Co to było? – za­py­tała Dan­tego w my­ślach Nora, włą­cza­jąc w ich kon­wer­sa­cję Scotta.

– Je­żeli te­raz nie po­zwolą ci zo­stać swoją przy­wód­czy­nią, umrzesz w na­stęp­stwie zła­ma­nia przy­sięgi krwi – od­parł Dante. – Ja się tym zajmę.

– Bę­dziesz kła­mał?

– A masz lep­szy po­mysł?

– Nora chce prze­wo­dzić Ne­fi­lom. – Głos Dan­tego wy­peł­nił po­miesz­cze­nie. – Zrobi to, co do niej na­leży. Do­koń­czy dzieła, które za­po­cząt­ko­wał jej oj­ciec. Po­zwól­cie jej na je­den dzień ża­łoby. Po­tem w pełni za­an­ga­żuje się w swoje za­da­nie. Ja ją wy­szkolę. Po­ra­dzi so­bie. Mu­si­cie jej tylko dać szansę.

– Ty ją wy­szko­lisz? – za­py­tała Dan­tego star­sza ko­bieta, prze­szy­wa­jąc go spoj­rze­niem.

– Uda się. Za­ufaj­cie mi.

Ko­bieta się za­my­śliła. Po chwili roz­ka­zała:

– Wy­pal­cie jej znak Czar­nej Ręki.

Kiedy Scott zo­ba­czył prze­ra­że­nie w oczach Nory, zro­biło mu się słabo.

Kosz­mary. Po­ja­wiły się zni­kąd i hu­lały w jego gło­wie. Na­bie­rały tempa. Po­ciem­niało mu przed oczami. Wtedy usły­szał głos – na­le­żał do Czar­nej Ręki. Scott skrzy­wił się i za­krył uszy dłońmi. Osza­lały głos sy­czał i re­cho­tał w jego gło­wie, aż słowa zlały się ze sobą. Dźwięk przy­po­mi­nał brzę­cze­nie wy­do­by­wa­jące się z prze­wró­co­nego ula. Chło­pak po­czuł pul­so­wa­nie wy­pa­lo­nego na piersi znaku Czar­nej Ręki. Ból był tak in­ten­sywny, że Scott stra­cił ra­chubę czasu.

Z gar­dła wy­rwał mu się roz­kaz:

– Prze­stań­cie!

W po­miesz­cze­niu zro­biło się ci­cho. Krąg roz­stą­pił się i Scotta prze­szyły nie­na­wistne spoj­rze­nia.

Kil­ka­krot­nie za­mru­gał. Nie był w sta­nie ze­brać my­śli. Czuł, że musi ura­to­wać Norę. Kiedy jemu wy­pa­lano znak Czar­nej Ręki, nie było ni­kogo, kto by mu po­mógł. Nie po­zwoli, by to samo spo­tkało tę dziew­czynę.

Stara ko­bieta wolno po­de­szła do Scotta, stu­ka­jąc ob­ca­sami o ka­mienną po­sadzkę. Jej skóra po­orana była głę­bo­kimi bruz­dami, a z za­pad­nię­tych oczo­do­łów wpa­try­wały się w niego wod­ni­ste zie­lone oczy.

– Uwa­żasz, że nie po­winna udo­wod­nić nam swo­jego od­da­nia? – Jej usta wy­gięły się w le­dwo do­strze­gal­nym, wy­zy­wa­ją­cym uśmie­chu.

Serce Scotta za­ło­mo­tało.

– Niech udo­wodni je po­przez czyny – wy­rwało mu się.

Ko­bieta prze­krzy­wiła głowę.

– Co masz na my­śli?

W tym mo­men­cie głos Nory wśli­zgnął się w jego my­śli.

– Scott? – rzu­ciła nie­pew­nie.

Mo­dlił się, by jego słowa nie po­gor­szyły sprawy. Ob­li­zał wargi.

– Gdyby Czarna Ręka chciał, by Nora zo­stała na­zna­czona, sam by to zro­bił. Wy­brał ją na swoją na­stęp­czy­nię, po­nie­waż jej ufał. Mnie to wy­star­cza. Mo­żemy ją tu trzy­mać i prze­py­ty­wać w nie­skoń­czo­ność albo w końcu wy­po­wie­dzieć tę wojnę. Nie­całe trzy­dzie­ści me­trów po­nad na­szymi gło­wami znaj­duje się mia­sto upa­dłych anio­łów. Przy­pro­wadź­cie mi tu jed­nego z nich, a sam na­zna­czę go że­la­zem. Je­żeli chcemy, by upa­dli anio­ło­wie zro­zu­mieli, że nie żar­tu­jemy, po­każmy im to! – Scott sły­szał swój prze­ry­wany od­dech.

Na twarz ko­biety po­woli wy­pły­nął uśmiech.

– To mi się po­doba. Na­wet bar­dzo. Jak się na­zy­wasz, drogi chłop­cze?

– Scott Par­nell – od­po­wie­dział, po­cią­ga­jąc za koł­nie­rzyk ko­szulki. Po­tarł kciu­kiem znie­kształ­coną skórę, na któ­rej miał wy­pa­lone piętno. – Niech wi­zja Czar­nej Ręki żyje po wieki. – Wy­po­wia­da­jąc te słowa, czuł w ustach gorzki po­smak żółci.

Ko­bieta po­ło­żyła ko­ści­ste dło­nie na ra­mio­nach Scotta, a na­stęp­nie na­chy­liła się i uca­ło­wała go w oba po­liczki. Jej skóra była wil­gotna i chłodna jak śnieg.

– Na­zy­wam się Lisa Mar­tin. Do­brze zna­łam Czarną Rękę. Niech jego duch żyje w nas po wieki. Przy­pro­wadź mi tu upa­dłego anioła, chłop­cze. Prze­ko­nają się, że mó­wimy po­waż­nie.

Po chwili było już po wszyst­kim.

Scott po­mógł skuć upa­dłego anioła, chu­der­la­wego chło­paka o imie­niu Ba­ruch, który wy­glą­dał na pięt­na­ście ludz­kich lat, a te­raz stał w ry­tu­al­nym kręgu. Naj­bar­dziej oba­wiał się, że to Nora bę­dzie mu­siała wy­pa­lić piętno na ciele ofiary, ale Lisa Mar­tin ka­zała jej cze­kać w przed­sionku.

Odziany w szaty Ne­fil po­dał Scot­towi roz­grzane że­lazo. Chło­pak spoj­rzał w dół na mar­mu­rową płytę, do któ­rej przy­kuty był wię­zień. Nie zwra­ca­jąc uwagi na obiet­nice ze­msty, które wy­rzu­cał z sie­bie Ba­ruch, Scott po­wtó­rzył słowa wy­szep­tane mu do ucha przez Ne­fila – kupę bzdur po­rów­nu­ją­cych Czarną Rękę do bó­stwa – i przy­ło­żył go­rący pręt do piersi upa­dłego anioła.

Te­raz Scott opie­rał się o ścianę tu­nelu, tuż obok przed­sionka, cze­ka­jąc na Norę. Gdyby nie przy­szła po pię­ciu mi­nu­tach, za­mie­rzał po nią pójść. Nie ufał Li­sie Mar­tin. Nie ufał żad­nemu z odzia­nych w szaty Ne­fi­lów. Two­rzyli tajne sto­wa­rzy­sze­nie, a Scott zdą­żył się już prze­ko­nać, że z ta­jem­nic ni­gdy nie wy­ni­kało nic do­brego.

Za­skrzy­piały drzwi. Nora za­rzu­ciła przy­ja­cie­lowi ręce na szyję i mocno się do niego przy­tu­liła.

– Dzię­kuję.

Trzy­mał ją w ob­ję­ciach, do­póki nie prze­stała dy­go­tać.

– Taka praca – za­żar­to­wał. To za­wsze dzia­łało. – Sta­wiasz mi ko­la­cję.

Nora po­cią­gnęła no­sem i za­chi­cho­tała.

– Wi­dzisz, jak się cie­szą, że je­stem ich przy­wód­czy­nią?

– Są po pro­stu w szoku.

– W szoku, że Czarna Ręka od­dał ich los w moje ręce. Wi­dzia­łeś ich twa­rze? My­śla­łam, że się roz­pła­czą. Albo że za­czną we mnie rzu­cać po­mi­do­rami.

– Co te­raz zro­bisz?

– Hank nie żyje, Scott. – Nora spoj­rzała mu pro­sto w oczy, po czym otarła po­wieki pal­cami. Zo­ba­czył w jej twa­rzy coś, czego nie po­tra­fił na­zwać. Śmia­łość? Pew­ność sie­bie? A może po pro­stu chęć szcze­rego wy­zna­nia. – Będę świę­to­wać.

1

TEJ SA­MEJ NOCY

Nie je­stem im­pre­zo­wiczką. Ogłu­sza­jąca mu­zyka, wi­ru­jące ciała, za­mro­czone al­ko­ho­lem twa­rze – to nie moja bajka. W so­bot­nie wie­czory lu­bię zo­stać w domu, wtu­lić się w ka­napę i obej­rzeć ko­me­dię ro­man­tyczną z moim chło­pa­kiem Pat­chem. Je­stem prze­wi­dy­walna, skryta... nor­malna. Na­zy­wam się Nora Grey i cho­ciaż do nie­dawna by­łam prze­ciętną na­sto­latką, która ku­po­wała ciu­chy w sie­ciów­kach i wy­da­wała ty­go­dniówkę na pio­senki z iTu­nesa, ostat­nio moje ży­cie za­częło od­bie­gać od normy. Nie­mal już za­po­mnia­łam, czym jest zwy­czaj­ność.

Nor­mal­ność skoń­czyła się wraz z chwilą, kiedy w moje ży­cie wkro­czył Patch. Mój chło­pak jest ode mnie wyż­szy o głowę, ma ana­li­tyczny umysł, jest zwinny jak kot i mieszka sam w su­per­taj­nym szpa­ner­skim apar­ta­men­cie pod par­kiem roz­rywki w Del­phic. Jego głę­boki sek­sowny głos spra­wia, że miękną mi ko­lana. Co wię­cej, Patch jest upa­dłym anio­łem. Wy­rzu­cili go z nieba, po­nie­waż zbyt swo­bod­nie pod­cho­dził do pa­nu­ją­cych tam za­sad. Je­stem prze­ko­nana, że kiedy Patch po­ja­wił się w moim ży­ciu, nor­mal­ność po pro­stu prze­stra­szyła się i zwiała.

Być może mi jej bra­kuje, mam za to rów­no­wagę. Za­wdzię­czam ją Vee Sky, naj­lep­szej przy­ja­ciółce, z którą znam się od dwu­na­stu lat. Mimo że li­sta dzie­lą­cych nas róż­nic cią­gnie się w nie­skoń­czo­ność, łą­czy nas nie­ro­ze­rwalna więź. Vee i ja je­ste­śmy po­twier­dze­niem re­guły, że prze­ci­wień­stwa się przy­cią­gają. Ja je­stem smu­kła i wy­soka (przy­naj­mniej we­dług ludz­kich stan­dar­dów), mam bu­rzę krę­co­nych wło­sów, które do­pro­wa­dzają mnie do szału, i oso­bo­wość typu A. Vee jest wyż­sza ode mnie, ma po­pie­late włosy, ja­sno­zie­lone oczy i wię­cej wy­pu­kło­ści niż tor ko­lejki gór­skiej. Pra­wie za­wsze sta­wia na swoim. No i w prze­ci­wień­stwie do mnie to uro­dzona ba­lan­go­wiczka.

Tego wie­czoru jej im­pre­zowy in­stynkt za­pro­wa­dził nas na drugi ko­niec mia­sta, do czte­ro­pię­tro­wego ce­gla­nego ma­ga­zynu drga­ją­cego od moc­nych ude­rzeń mu­zyki klu­bo­wej, gdzie aż ro­iło się od pod­ro­bio­nych do­wo­dów oso­bi­stych. W klu­bie tło­czyło się mnó­stwo spo­co­nych ciał, a pa­nu­jąca tam tem­pe­ra­tura mo­gła się przy­czy­nić do gwał­tow­nego wzro­stu glo­bal­nego ocie­ple­nia. Wnę­trze było dość po­spo­lite i skła­dało się z par­kietu wci­śnię­tego po­mię­dzy scenę i bar. Krą­żyła plotka, że ta­jem­ni­cze drzwi za ba­rem pro­wa­dzą do piw­nicy, w któ­rej sie­dzi fa­cet o prze­zwi­sku Storky, han­dlu­jący pi­rac­kim... wszyst­kim. Przy­wódcy re­li­gijni z lo­kal­nej spo­łecz­no­ści gro­zili, że do­pro­wa­dzą do za­mknię­cia tej „wy­lę­garni nie­pra­wo­ści dla krnąbr­nych na­sto­lat­ków”, zna­nej także jako Dia­bel­ska Port­mo­netka.

– Wy­lu­zuj! – Vee pró­bo­wała prze­krzy­czeć ogłu­pia­jące dud­nie­nie mu­zyki. Splo­tła palce z mo­imi i unio­sła na­sze ręce do góry, ko­ły­sząc nimi w rytm pio­senki. Znaj­do­wa­ły­śmy się po­środku par­kietu. Cią­gle ktoś nas sztur­chał i po­py­chał. – Tak wła­śnie po­winna wy­glą­dać so­bot­nia noc. My dwie sza­le­jące na par­kie­cie, zre­lak­so­wane i zlane po­rząd­nym dziew­czyń­skim po­tem.

Sta­ra­łam się en­tu­zja­stycz­nie ski­nąć głową, ale chło­pak za mną co chwilę przy­dep­ty­wał moją ba­le­rinkę, w związku z czym bez prze­rwy mu­sia­łam ją po­pra­wiać. Dziew­czyna po pra­wej roz­py­chała się łok­ciami i ile­kroć nie by­łam dość uważna, da­wała mi po­tęż­nego kuk­sańca.

– Może się cze­goś na­pi­jemy?! – za­wo­ła­łam do Vee. – Parno tu jak w sau­nie!

– To dla­tego, że roz­pa­lamy at­mos­ferę. Chło­pak przy ba­rze nie może się na­pa­trzeć na twoje go­rące ru­chy. – Vee po­śli­niła pa­lec i do­tknęła mo­jego ra­mie­nia, imi­tu­jąc skwier­cze­nie.

Po­wę­dro­wa­łam za jej wzro­kiem i... za­mar­łam.

Dante Mat­te­razzi ski­nął głową na po­wi­ta­nie. Ko­lejny gest był nieco sub­tel­niej­szy.

– Ni­gdy bym nie zgadł, że taka z cie­bie tan­ce­reczka – po­wie­dział do mnie w my­ślach.

– A to cie­kawe, ja ni­gdy bym nie zga­dła, że taki z cie­bie drę­czy­ciel – wy­pa­li­łam.

Oboje na­le­że­li­śmy do rasy Ne­fi­lów, stąd na­sza wro­dzona umie­jęt­ność po­ro­zu­mie­wa­nia się w my­ślach. Na tym jed­nak po­do­bień­stwa się koń­czyły. Dante wciąż za­wra­cał mi głowę, a ja nie mo­głam prze­cież uni­kać go bez końca. Po­zna­łam go dziś rano, kiedy za­pu­kał do mo­ich drzwi, aby mi ob­wie­ścić, że upa­dli anio­ło­wie i Ne­fi­lo­wie są na kra­wę­dzi wojny, a ja zo­sta­łam wła­śnie wy­brana na przy­wód­czy­nię tych dru­gich. Na ra­zie mia­łam jed­nak dość ga­da­nia o woj­nie. Czu­łam się przy­tło­czona. A może po pro­stu w to wszystko nie wie­rzy­łam? Tak czy owak, ma­rzy­łam tylko o tym, żeby znik­nął.

– Na­gra­łem ci się na pocztę.

– Pew­nie prze­ga­pi­łam twoją wia­do­mość. – A ra­czej ją wy­ka­so­wa­łam.

– Mu­simy po­roz­ma­wiać.

– Je­stem tro­chę za­jęta. – Na do­wód tego za­ko­ły­sa­łam bio­drami i pod­nio­słam ręce, na­śla­du­jąc Vee, która ca­łymi dniami oglą­dała MTV. Moja przy­ja­ciółka hip-hop ma we krwi.

Na ustach Dan­tego po­ja­wił się drwiący uśmie­szek.

– Skoro już o tym mowa, po­proś przy­ja­ciółkę, żeby dała ci kilka wska­zó­wek. Nogi ci się plą­czą. Za dwie mi­nuty wi­dzimy się na ty­łach klubu.

Wbi­łam w niego wzrok.

– Prze­cież mó­wię, że je­stem za­jęta!

– To nie może cze­kać. – Dante zna­cząco uniósł brwi, a po chwili znik­nął w tłu­mie.

– Jego strata – orze­kła Vee. – Je­steś dla niego po pro­stu za go­rąca.

– Idę po coś do pi­cia – po­wie­dzia­łam. – Chcesz colę? – Wy­glą­dało na to, że Vee na ra­zie nie za­mie­rza opusz­czać par­kietu, a ja, choć nie mia­łam ochoty ga­dać z Dan­tem, uzna­łam, że le­piej za­ci­snąć zęby i mieć to z głowy, niż po­zwo­lić, by całą noc za mną ła­ził.

– Z cy­tryną – od­parła Vee.

Ze­szłam z par­kietu i – upew­niw­szy się, że Vee mnie nie wi­dzi – skrę­ci­łam w boczny ko­ry­tarz, po czym wy­szłam na ze­wnątrz tyl­nymi drzwiami. Uliczka była ską­pana w po­świa­cie księ­życa. Przede mną stało czer­wone po­rsche pan­amera, o które Dante opie­rał się non­sza­lancko.

Dante mie­rzy dwa me­try i wy­gląda jak żoł­nierz, który do­piero co opu­ścił obóz dla re­kru­tów. Przy­kład? Ma bar­dziej umię­śniony kark niż ja całe ciało. Tej nocy ubrany był w wor­ko­wate bo­jówki i białą lnianą ko­szulę. Roz­pięta do po­łowy klatki pier­sio­wej od­sła­niała frag­ment gład­kiej skóry.

– Fajny sa­mo­chód – po­wie­dzia­łam.

– Da się nim jeź­dzić.

– Moim volks­wa­ge­nem też się da, a kosz­to­wał tro­chę mniej.

– Sa­mo­chód to coś wię­cej niż cztery koła.

Nie no, trzy­maj­cie mnie.

– No i... – rzu­ci­łam, prze­stę­pu­jąc z nogi na nogę. – Co to za pilna sprawa?

– Na­dal spo­ty­kasz się z tym upa­dłym anio­łem?

W ciągu kilku go­dzin na­szej zna­jo­mo­ści za­dał mi to py­ta­nie już kil­ka­krot­nie. Dwa razy przez SMS-a, a te­raz pro­sto w oczy. Mój zwią­zek z Pat­chem prze­cho­dził wzloty i upadki, ale obec­nie utrzy­my­wała się ten­den­cja zwyż­kowa. Oczy­wi­ście, mie­wa­li­śmy pro­blemy. W świe­cie, w któ­rym Ne­fi­lo­wie i upa­dli anio­ło­wie wo­le­liby ra­czej umrzeć, niż ob­da­rzyć się wza­jem­nie uśmie­chem, spo­ty­ka­nie się z przed­sta­wi­cie­lem wro­giej rasy było ab­so­lut­nie nie do przy­ję­cia.

Wy­pro­sto­wa­łam się.

– Ow­szem.

– Je­ste­ście ostrożni?

– Ra­czej dys­kretni.

I bez Dan­tego Patch i ja wie­dzie­li­śmy, że po­ka­zy­wa­nie się ra­zem nie jest zbyt mą­dre. Ne­fi­lo­wie i upa­dli anio­ło­wie chęt­nie udo­wad­niali so­bie, kto jest lep­szy. Z każ­dym dniem przy­bie­rały na sile na­stroje ra­si­stow­skie. Była je­sień, mó­wiąc ści­śle, paź­dzier­nik, i za kilka dni miał się roz­po­cząć ży­dow­ski mie­siąc chesz­wan.

Pod­czas chesz­wanu upa­dłe anioły opa­no­wują ciała Ne­fi­lów, uzna­jąc, że mają prawo ro­bić, co im się żyw­nie po­doba. A po­nie­waż je­dy­nie w tym cza­sie mogą do­świad­czać do­znań fi­zycz­nych, ich kre­atyw­ność nie zna gra­nic. Szu­kają wów­czas przy­jem­no­ści, bólu i tego, co po­mię­dzy. Żyją w cia­łach swo­ich ofiar jak pa­so­żyty. Dla Ne­fi­lów chesz­wan to praw­dziwa tor­tura.

Gdyby nie­po­wo­łane osoby za­uwa­żyły, jak Patch i ja trzy­mamy się za ręce, z pew­no­ścią by­śmy za to za­pła­cili.

– Po­roz­ma­wiajmy o twoim wi­ze­runku – po­wie­dział Dante. – Mu­simy ci zro­bić do­bry PR w me­diach i spra­wić, żeby Ne­fi­lo­wie w cie­bie uwie­rzyli.

Pstryk­nę­łam pal­cami w te­atral­nym ge­ście.

– Nie zno­szę, kiedy spa­dają mi wskaź­niki po­par­cia!

Dante ścią­gnął brwi.

– To nie żarty, Noro. Za sie­dem­dzie­siąt dwie go­dziny roz­pocz­nie się chesz­wan, a to ozna­cza wojnę. Upa­dli anio­ło­wie po jed­nej stro­nie, my po dru­giej. Cała od­po­wie­dzial­ność spo­czywa na to­bie, no­wej przy­wód­czyni ne­fil­skiej ar­mii. Przy­sięga krwi, którą zło­ży­łaś Han­kowi, za­częła już obo­wią­zy­wać. Chyba nie mu­szę ci przy­po­mi­nać o kon­se­kwen­cjach, które grożą za jej zła­ma­nie?

Zro­biło mi się nie­do­brze. Prze­cież wcale nie zgła­sza­łam się na ochot­nika. To, że zo­sta­łam zmu­szona do ob­ję­cia tej funk­cji, za­wdzię­czam swo­jemu nie­ży­ją­cemu bio­lo­gicz­nemu ojcu, a jed­no­cze­śnie nie­źle po­krę­co­nemu fa­ce­towi – Han­kowi Mil­la­rowi. Dzięki ma­gicz­nej trans­fu­zji krwi wbrew mo­jej woli ze zwy­kłego czło­wieka zmie­nił mnie w czy­stej krwi Ne­filkę, tak bym mo­gła sta­nąć na czele jego ar­mii. Przy­sięga, że po­pro­wa­dzę Ne­fi­lów do boju, którą mu zło­ży­łam, za­częła obo­wią­zy­wać w chwili jego śmierci. Gdy­bym jej nie do­trzy­mała, i mnie, i moją mamę cze­ka­łaby śmierć. Tak gło­siły słowa przy­sięgi. Ale spoko, bez pre­sji.

– Po­mimo środ­ków ostroż­no­ści, ja­kie za­mie­rzam za­sto­so­wać, nie mo­żemy zu­peł­nie wy­ma­zać two­jej prze­szło­ści. Wę­szą wo­kół cie­bie Ne­fi­lo­wie. Krążą już plotki, że spo­ty­kasz się z upa­dłym anio­łem i sto­isz po dwóch stro­nach ba­ry­kady.

– Ale ja na­prawdę spo­ty­kam się z upa­dłym anio­łem.

Dante prze­wró­cił oczami.

– Może jesz­cze gło­śniej?

Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– Je­żeli na­prawdę tego chcesz... – po­my­śla­łam i już mia­łam to wy­po­wie­dzieć na głos, ale Dante na­tych­miast zna­lazł się przy mnie i za­krył mi usta dło­nią.

– Wiem, że to sil­niej­sze od cie­bie, ale czy cho­ciaż ten je­den raz mo­gła­byś mi uła­twić za­da­nie? – wy­szep­tał mi do ucha, z wy­raź­nym nie­po­ko­jem roz­glą­da­jąc się w mroku, mimo iż by­łam pewna, że je­ste­śmy sami.

Choć mia­łam do­piero dwu­dzie­stocz­te­ro­go­dzinne do­świad­cze­nie w by­ciu czy­stej krwi Ne­filką, ufa­łam swo­jemu wy­ostrzo­nemu szó­stemu zmy­słowi. Gdyby ktoś nas pod­słu­chi­wał, wie­dzia­ła­bym o tym.

– Po­słu­chaj. Kiedy dziś się po­zna­li­śmy, po­wie­dzia­łam, że Ne­fi­lo­wie będą mu­sieli się po­go­dzić z tym, że je­stem w związku z upa­dłym anio­łem – oznaj­mi­łam, kiedy za­brał dłoń – ale zro­bi­łam to bez za­sta­no­wie­nia. Cały dzień o tym my­śla­łam. Roz­ma­wia­łam z Pat­chem. Je­ste­śmy ostrożni, Dante, wierz mi.

– Do­brze wie­dzieć. Ale i tak mu­sisz coś dla mnie zro­bić.

– Co ta­kiego?

– Za­cznij spo­ty­kać się z Ne­fi­lem, a kon­kret­nie ze Scot­tem Par­nel­lem.

Scott był pierw­szym Ne­fi­lem, z któ­rym się za­przy­jaź­ni­łam. Mia­łam wtedy pięć lat i nic nie wie­dzia­łam o jego po­cho­dze­niu. W ciągu ostat­nich kilku mie­sięcy zdą­żył się już wcie­lić w role mo­jego prze­śla­dowcy i wspól­nika, a w końcu przy­ja­ciela. Nie mie­li­śmy przed sobą żad­nych ta­jem­nic. Ale nie było też mię­dzy nami che­mii.

Ro­ze­śmia­łam się.

– Chyba so­bie żar­tu­jesz.

– To tylko na po­kaz. Dla za­cho­wa­nia po­zo­rów – wy­ja­śnił. – Do czasu, aż na­sza rasa prze­kona się do cie­bie. Je­steś Ne­filką do­piero od doby. Nikt cię nie zna. Lu­dzie po­trze­bują ja­kie­goś im­pulsu, żeby cię po­lu­bić. Mu­simy spra­wić, by nie bali się ci za­ufać. Zwią­zek z Ne­fi­lem to do­bry krok w tym kie­runku.

– Nie mogę uma­wiać się ze Scot­tem – oznaj­mi­łam Dan­temu. – On po­doba się Vee.

W przy­padku Vee stwier­dze­nie, że ma pe­cha w mi­ło­ści, by­łoby eu­fe­mi­zmem. W ciągu sze­ściu mie­sięcy zdą­żyła się za­ko­chać w dra­pież­nym nar­cy­zie oraz dwu­li­co­wej gni­dzie. Nie po­winno więc dzi­wić, że po tym wszyst­kim za­czy­nała po­waż­nie wąt­pić w swoją mi­ło­sną in­tu­icję. Ostat­nio prze­stała się na­wet uśmie­chać do przed­sta­wi­cieli płci prze­ciw­nej. I wtedy po­ja­wił się Scott. Po­przed­niego wie­czoru, kilka go­dzin przed tym, jak mój bio­lo­giczny oj­ciec zmu­sił mnie do prze­mie­nie­nia się w peł­no­krwi­stą Ne­filkę, Vee i ja po­szły­śmy do Dia­bel­skiej Port­mo­netki na kon­cert no­wego ze­społu Ser­pen­tine, w któ­rym Scott gra na ba­sie. Od tego czasu Vee nie mo­gła prze­stać o nim my­śleć. Gdy­bym te­raz ukra­dła jej Scotta – na­wet je­żeli miał to być tylko blef – za­da­ła­bym jej cios pro­sto w serce.

– To by było tylko na niby – po­wtó­rzył Dante, jak gdyby te słowa miały spra­wić, że uznam jego po­mysł za re­we­la­cyjny.

– Czy Vee bę­dzie o tym wie­działa?

– Nie­zu­peł­nie. Ty i Scott mu­sie­li­by­ście za­cho­wy­wać się prze­ko­nu­jąco. Gdyby ta in­for­ma­cja wy­cie­kła, mo­głoby się to za­koń­czyć tra­gicz­nie, więc wo­lał­bym, żeby prawdę znała tylko na­sza dwójka.

Z jego słów wy­ni­kało, że Scott także miałby paść ofiarą blefu. Opar­łam ręce na bio­drach, pró­bu­jąc wy­glą­dać na sta­now­czą i nie­wzru­szoną.

– Mu­sisz wy­my­ślić ko­goś in­nego. – Po­mysł, że mia­ła­bym uda­wać zwią­zek z Ne­fi­lem, by zy­skać po­pu­lar­ność, wcale mi się nie po­do­bał. Co wię­cej, wy­da­wał mi się z góry ska­zany na nie­po­wo­dze­nie, ale chcia­łam mieć to już za sobą. Skoro Dante uwa­żał, że ne­fil­ski chło­pak po­może Ne­fi­lom uznać mnie za swoją zio­malkę, pro­szę bar­dzo. To i tak miało być tylko na niby. Oczy­wi­ście, Patch nie bę­dzie za­chwy­cony, ale nie mia­łam te­raz czasu się o to mar­twić.

Dante za­ci­snął usta i przy­mknął oczy. Za­czy­nał tra­cić cier­pli­wość. W ciągu tego dnia zdą­ży­łam się już przy­zwy­czaić do tej miny.

– Musi to być ktoś sza­no­wany w ne­fil­skiej spo­łecz­no­ści – po­wie­dział w końcu z na­my­słem. – Ktoś, kogo Ne­fi­lo­wie po­dzi­wiają. Ktoś, kogo za­ak­cep­tują.

Znie­cier­pli­wiona mach­nę­łam ręką.

– Po pro­stu za­pro­po­nuj ko­goś in­nego niż Scott.

– Ja.

Wzdry­gnę­łam się.

– Prze­pra­szam. Co ta­kiego? Ty? – By­łam zbyt zdu­miona, żeby wy­buch­nąć śmie­chem.

– A dla­czego nie? – za­py­tał Dante.

– Na­prawdę chcesz, że­bym za­częła wy­mie­niać po­wody? Może mi to za­jąć całą noc. We­dług ludz­kich stan­dar­dów je­steś ode mnie co naj­mniej pięć lat star­szy. To ab­so­lutny skan­dal. Nie masz po­czu­cia hu­moru i... Co tam jesz­cze? Aha, no tak, prze­cież my się nie zno­simy!

– To świetny po­mysł. Je­stem twoim po­rucz­ni­kiem...

– Tylko dla­tego, że Hank cię nim mia­no­wał. Ja nie mia­łam tu nic do ga­da­nia.

Dante wy­da­wał się mnie nie sły­szeć. Za­jął się ukła­da­niem wy­my­ślo­nych sce­na­riu­szy.

– Po­zna­li­śmy się i na­tych­miast się so­bie spodo­ba­li­śmy. Po­cie­sza­łem cię po śmierci ojca. To wia­ry­godna ba­jeczka. – Uśmiech­nął się. – I świetny PR.

– Je­żeli z two­ich ust jesz­cze raz to usły­szę, przy­się­gam, że... zro­bię coś dra­stycz­nego.

Chcia­łam go rąb­nąć. A po­tem wy­mie­rzyć so­bie po­li­czek za to, że w ogóle bra­łam jego plan pod uwagę.

– Prze­śpij się z tym – po­wie­dział Dante. – Prze­myśl to.

– Mam to prze­my­śleć? – Po­li­czy­łam do trzech na pal­cach. – Już. To zły po­mysł. Bar­dzo zły. Moja od­po­wiedź brzmi „nie”.

– Masz lep­szy?

– Tak, ale mu­szę go jesz­cze do­pra­co­wać.

– Oczy­wi­ście, Noro. Nie ma pro­blemu. – Po­li­czył do trzech na pal­cach. – Do­bra, czas mi­nął. Z sa­mego rana mu­sisz po­dać mi imię. Gdy­byś jesz­cze nie za­uwa­żyła, twoje ak­cje spa­dają na łeb na szyję. Wia­do­mość o śmierci two­jego ojca i o tym, że sta­nę­łaś na czele Ne­fi­lów, roz­prze­strze­nia się z pręd­ko­ścią świa­tła. Ne­fi­lo­wie za­czy­nają ga­dać, a z tego ni­gdy nic do­brego nie wy­nika. Mu­simy spra­wić, aby ci za­ufali. Mu­szą uwie­rzyć, że dzia­łasz dla ich do­bra i że je­steś w sta­nie do­koń­czyć to, co za­czął twój oj­ciec, wy­zwa­la­jąc nas spod wła­dzy upa­dłych anio­łów. Mu­simy za­pew­nić ci po­par­cie. Damy Ne­fi­lom do tego mnó­stwo po­wo­dów. Pierw­szym z nich musi być po­rządny ne­fil­ski chło­pak.

– Słonko, wszystko w po­rządku?

Od­wró­ci­li­śmy się za­sko­czeni. W drzwiach stała Vee. Na jej twa­rzy nie­uf­ność łą­czyła się z cie­ka­wo­ścią.

– Hej! Wszystko do­brze! – rzu­ci­łam nieco zbyt en­tu­zja­stycz­nie.

– Nie przy­nio­słaś pi­cia, więc za­czę­łam się mar­twić – po­wie­działa Vee. Spo­glą­dała to na mnie, to na Dan­tego. W pew­nej chwili na jej twa­rzy uj­rza­łam błysk zro­zu­mie­nia. Mu­siała przy­po­mnieć go so­bie z baru. – A ty to kto? – za­py­tała.

– On? – wtrą­ci­łam się. – Eee... To po pro­stu... tego... taki je­den fa­cet...

Dante zro­bił krok na­przód i wy­cią­gnął dłoń w kie­runku Vee.

– Dante Mat­te­razzi. Je­stem no­wym zna­jo­mym Nory. Po­zna­li­śmy się dzi­siaj przez wspól­nego ko­legę Scotta Par­nella.

Twarz Vee się roz­ja­śniła.

– Znasz Scotta?

– To mój do­bry przy­ja­ciel.

– Przy­ja­ciele Scotta są mo­imi przy­ja­ciółmi.

No nie wy­trzy­mam.

– Co wy tu wła­ści­wie ro­bi­cie? – za­py­tała Vee.

– Dante spra­wił so­bie nowe au­tko – oznaj­mi­łam, usu­wa­jąc się na bok, tak by Vee mo­gła w pełni po­dzi­wiać jego po­rsche. – Mu­siał się po­chwa­lić. Spró­buj się za bar­dzo nie przy­glą­dać. Wy­daje mi się, że sil­ni­kowi bra­kuje nu­meru se­ryj­nego. Biedny Dante mu­siał się po­su­nąć do kra­dzieży, bo wszyst­kie pie­nią­dze wy­dał na de­pi­la­cję klaty. Ale za to zo­bacz, jaka gła­dziuchna! Aż lśni!

– Ha, ha – po­wie­dział Dante po­nuro.

My­śla­łam, że może się za­wsty­dzi i za­pnie choć je­den gu­zik ko­szuli, ale tego nie zro­bił.

– Gdy­bym ja miała taki sa­mo­chód, też bym się nim chwa­liła – orze­kła Vee.

– Chcia­łem za­brać Norę na prze­jażdżkę, ale coś nie mogę jej prze­ko­nać – wy­znał Dante.

– To dla­tego, że jej chło­pak to praw­dziwy ma­cho. Jego ro­dzice nie mo­gli go na­wet po­słać do szkoły, bo nie opa­no­wał za­sad, któ­rych uczyli nas w przed­szkolu, jak na przy­kład tego, że trzeba się dzie­lić. Je­żeli od­kryje, że za­bra­łeś Norę na prze­jażdżkę, z two­jego po­rsche zo­sta­nie błysz­cząca har­mo­nijka.

– Rany, ale zro­biło się późno! Nie spie­szysz się ni­g­dzie, Dante? – rzu­ci­łam.

– Na szczę­ście oka­zało się, że nie mam na dziś żad­nych pla­nów. – Uśmiech­nął się po­woli i swo­bod­nie.

Wie­dzia­łam, że cie­szy go każda chwila spę­dzona na wtrą­ca­niu się w moje sprawy. Tego ranka wy­raź­nie po­wie­dzia­łam mu, że może się ze mną kon­tak­to­wać wy­łącz­nie na osob­no­ści, a on wła­śnie dał mi do zro­zu­mie­nia, co my­śli o mo­ich „za­sa­dach”. Roz­pacz­li­wie pró­bu­jąc wy­rów­nać ra­chunki, po­sła­łam mu naj­zim­niej­sze, naj­wred­niej­sze spoj­rze­nie, na ja­kie było mnie stać.

– Su­per – po­wie­działa Vee. – Po­mo­żemy ci ja­koś za­bić czas. Spę­dzi pan wie­czór z dwiema naj­faj­niej­szymi dziew­czy­nami w Col­dwa­ter, pa­nie Mat­te­razzi.

– Dante nie tań­czy – do­da­łam szybko.

– Ten je­den raz mogę zro­bić wy­ją­tek – od­parł, otwie­ra­jąc przed nami drzwi klubu.

Vee za­częła kla­skać w dło­nie i ska­kać jak sza­lona.

– Wie­dzia­łam, że ta noc bę­dzie nie­za­po­mniana! – za­pisz­czała i schy­la­jąc się pod ra­mie­niem Dan­tego, wśli­zgnęła się do środka.

– Śmiało – po­wie­dział Dante, po czym po­ło­żył mi dłoń na karku i wpro­wa­dził mnie do środka. Strą­ci­łam jego rękę, ale ku mo­jej iry­ta­cji na­chy­lił się ku mnie i szep­nął: – Cie­szę się, że udało nam się po­roz­ma­wiać.

– Ni­czego jesz­cze nie roz­wią­za­li­śmy – prze­mó­wi­łam do niego w my­ślach. – Je­żeli cho­dzi o tę całą sprawę z rand­ko­wa­niem, to nic nie jest po­sta­no­wione. To tylko po­mysł. Poza tym zdaje się, że moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka miała nie wie­dzieć o twoim ist­nie­niu.

– Twoja naj­lep­sza przy­ja­ciółka chyba uważa, że po­win­naś po­go­nić swo­jego chło­paka – od­parł z roz­ba­wie­niem.

– Za­mie­ni­łaby Pat­cha na co­kol­wiek z wy­czu­wal­nym pul­sem. Mają mały kon­flikt.

– Brzmi obie­cu­jąco.

Dante ru­szył za mną krót­kim ko­ry­ta­rzem pro­wa­dzą­cym na par­kiet. Przez cały czas czu­łam na karku jego aro­gancki, pro­wo­ku­jący uśmiech.

Gło­śne, mo­no­tonne dud­nie­nie mu­zyki wdzie­rało się w moją głowę jak wier­tarka. Ści­snę­łam na­sadę nosa, ku­ląc się pod na­po­rem pul­su­ją­cej mi­greny. Je­den ło­kieć opar­łam na bla­cie, drugą ręką przy­ci­ska­łam do czoła szklankę z lo­do­watą wodą.

– Już je­steś zmę­czona? – Dante zo­sta­wił Vee na par­kie­cie i przy­siadł na stołku obok mnie.

– Nie wiesz, jak długo jesz­cze wy­trzyma? – za­py­ta­łam znu­żona.

– Na moje oko do­piero się roz­kręca.

– Kiedy na­stęp­nym ra­zem będę szu­kała naj­lep­szej przy­ja­ciółki, przy­po­mnij mi, że­bym trzy­mała się z da­leka od cho­dzą­cego red bulla. Ona ni­gdy się nie mę­czy...

– Za to ty wy­glą­dasz, jak­byś chciała już wra­cać do domu.

Po­trzą­snę­łam głową.

– Przy­je­cha­łam tu sa­mo­cho­dem, ale nie mogę zo­sta­wić Vee. Po­waż­nie, ile ona jesz­cze wy­trzyma? – Nie­stety, za­da­wa­łam so­bie to py­ta­nie przez ostat­nie pół go­dziny.

– Zróbmy tak: ty jedź, a ja zo­stanę z Vee. Po­tem ją od­wiozę.

– Prze­cież mia­łeś nie mie­szać się w moje ży­cie pry­watne. – Si­li­łam się na zgryź­li­wość, ale by­łam zbyt sko­nana, by brzmieć prze­ko­nu­jąco.

– To był twój po­mysł, nie mój.

Przy­gry­złam wargę.

– Cóż, może ten je­den raz... Vee cię lubi. A ty masz jesz­cze siłę, żeby z nią po­tań­czyć. Chyba nic w tym złego...

Dante trą­cił mnie w nogę.

– Prze­stań kom­bi­no­wać i jedź do domu.

Ku wła­snemu za­sko­cze­niu ode­tchnę­łam z ulgą.

– Dzięki, Dante. Mam u cie­bie dług.

– Mo­żesz go spła­cić ju­tro. Mu­simy skoń­czyć na­szą roz­mowę.

Na­tych­miast znik­nęły życz­liwe uczu­cia, ja­kie za­czy­na­łam do niego ży­wić, i znów Dante był jak ka­myk w bu­cie – mę­czący i do­kucz­liwy.

– Je­żeli co­kol­wiek jej się sta­nie, po­nie­siesz pełną od­po­wie­dzial­ność.

– Do­brze wiesz, że nic jej nie grozi.

Cho­ciaż nie lu­bi­łam Dan­tego, ufa­łam jego sło­wom. W końcu te­raz od­po­wia­dał przede mną. Przy­siągł mi po­słu­szeń­stwo. Może rola przy­wód­czyni Ne­fi­lów miała jed­nak kilka po­zy­tyw­nych stron? Z tą my­ślą opu­ści­łam klub.

Noc była bez­chmurna, a na tle czar­nego nieba księ­życ ja­śniał upior­nym błę­ki­tem. Idąc do sa­mo­chodu, sły­sza­łam huk mu­zyki z Dia­bel­skiej Port­mo­netki, który wy­peł­nił po­wie­trze jak od­le­gły grzmot. Wcią­gnę­łam do płuc chłodne paź­dzier­ni­kowe po­wie­trze. Ból głowy po­woli mi­jał.

W mo­jej to­rebce za­dzwo­niła trudna do na­mie­rze­nia ko­mórka, którą do­sta­łam od Pat­cha.

– Jak udał się bab­ski wie­czór? – za­py­tał jego głos.

– Gdy­bym po­słu­chała Vee, spę­dzi­ły­by­śmy tu całą noc. – Zdję­łam buty i za­wie­si­łam je na palcu. – Ma­rzę tylko o łóżku.

– W ta­kim ra­zie mamy po­dobne ma­rze­nia.

– Ty też ma­rzysz o łóżku? – Prze­cież Patch mó­wił, że rzadko sy­pia.

– Ma­rzę o to­bie... w moim łóżku.

W brzu­chu po­czu­łam trze­po­ta­nie mo­tyli. Wczo­raj po raz pierw­szy no­co­wa­łam u Pat­cha i cho­ciaż to­wa­rzy­szyła nam po­kusa, udało nam się spać w od­dziel­nych po­ko­jach. Nie by­łam jesz­cze pewna, jak da­leko chcę się po­su­nąć w tym związku, ale Patch chyba nie po­dzie­lał mo­ich wąt­pli­wo­ści.

– Mama na mnie czeka – oznaj­mi­łam. – To zły mo­ment. – Mimo woli przy­po­mniała mi się nie­dawna roz­mowa, którą od­by­łam z Dan­tem. Chcia­łam szybko po­wie­dzieć o niej Pat­chowi. – Mo­żemy się spo­tkać ju­tro? Mu­simy po­roz­ma­wiać.

– To nie brzmi zbyt do­brze.

Prze­sła­łam mu bu­ziaka przez te­le­fon.

– Tę­sk­ni­łam dziś za tobą.

– Noc jest jesz­cze młoda. Może uda mi się do cie­bie wpaść, jak skoń­czę. Nie za­my­kaj okna.

– Czym się te­raz zaj­mu­jesz?

– Mo­ni­to­rin­giem.

Zmarsz­czy­łam brwi.

– Brzmi tro­chę mgli­ście.

– Mój cel zmie­nił po­ło­że­nie. Mu­szę le­cieć. Wpadnę tak szybko, jak się da – po­wie­dział, po czym odło­żył słu­chawkę.

Czła­piąc po chod­niku, za­sta­na­wia­łam się nad tym, kogo i dla­czego ob­ser­wuje Patch – wy­da­wało mi się to tro­chę nie­po­ko­jące. W końcu do­tar­łam do mo­jego bia­łego volks­wa­gena ca­brio rocz­nik 1984. Rzu­ci­łam buty na tylne sie­dze­nie i usia­dłam za kie­row­nicą. Prze­krę­ci­łam klu­czyk, ale sil­nik nie za­pa­lił. Przy każ­dej pró­bie wy­da­wał przy­du­szony, rzę­żący dźwięk. Ko­rzy­sta­jąc z oka­zji, uło­ży­łam li­ta­nię in­wek­tyw, któ­rymi ob­rzu­ci­łam tę kupę złomu.

Sa­mo­chód, który wcze­śniej na­le­żał do Scotta, miał na licz­niku wię­cej mo­ich zszar­ga­nych ner­wów niż prze­je­cha­nych ki­lo­me­trów. Wy­sko­czy­łam i pod­nio­słam ma­skę, by przyj­rzeć się po­kry­temu sma­rem la­bi­ryn­towi wę­ży­ków i zbior­ni­ków. Wy­mie­ni­łam już al­ter­na­tor, gaź­nik i świece. Czy zo­stało coś jesz­cze?

– Kło­poty z sa­mo­cho­dem? – Za ple­cami usły­sza­łam no­sowy mę­ski głos.

Od­wró­ci­łam się za­sko­czona. Nie sły­sza­łam kro­ków męż­czy­zny, a co jesz­cze bar­dziej nie­po­ko­jące – nie wy­czu­łam go.

– Na to wy­gląda – od­par­łam.

– Po­trze­bu­jesz po­mocy?

– Ra­czej no­wego sa­mo­chodu.

Nie­zna­jomy miał ob­le­śny, ner­wowy uśmiech.

– Może po pro­stu cię pod­wiozę? Wy­glą­dasz na miłą dziew­czynę. W cza­sie prze­jażdżki utniemy so­bie po­ga­wędkę.

Trzy­ma­łam dy­stans. Z ca­łych sił pró­bo­wa­łam so­bie przy­po­mnieć, skąd znam tego męż­czy­znę. In­stynkt pod­po­wia­dał mi, że nie jest czło­wie­kiem. Ani Ne­fi­lem. Co dziw­niej­sze, wy­da­wało mi się, że nie jest na­wet upa­dłym anio­łem. Miał okrą­głą che­ru­bi­nową twarz, a na gło­wie szopę wło­sów w od­cie­niu słom­ko­wego blondu. Uszy od­sta­wały mu jak u sło­nia Dumbo. Wy­glą­dał tak nie­groź­nie, że na­tych­miast zro­bi­łam się po­dejrz­liwa. Ogar­nął mnie nie­po­kój.

– Dzię­kuję za pro­po­zy­cję, ale po­jadę z przy­ja­ciółmi.

Z jego twa­rzy znik­nął uśmiech. Chwy­cił mnie za rę­kaw.

– Nie od­chodź! – za­skom­lał roz­pacz­li­wie.

Prze­stra­szona zro­bi­łam kilka kro­ków do tyłu.

– Ja tylko... to zna­czy... chcia­łem po­wie­dzieć... – Prze­łknął ślinę, a jego oczy na­gle za­lśniły. – Mu­szę po­roz­ma­wiać z twoim chło­pa­kiem.

Po­czu­łam, jak przy­spie­sza mi tętno. Ogar­nęła mnie pa­nika. A je­śli ten męż­czy­zna był Ne­fi­lem, a ja po pro­stu tego nie wy­czu­wa­łam? Co, je­żeli znał prawdę o mnie i Pat­chu? Co, je­żeli od­szu­kał mnie tu dzi­siaj, by dać mi na­uczkę, że Ne­fi­lo­wie i upa­dli anio­ło­wie po­winni się trzy­mać od sie­bie z da­leka? By­łam świeżo upie­czoną Ne­filką i gdyby przy­szło mi sta­nąć do walki, z pew­no­ścią bym prze­grała.

– Nie mam chło­paka. – Pró­bo­wa­łam za­cho­wać spo­kój, cały czas po­woli idąc w kie­runku Dia­bel­skiej Port­mo­netki.

– Skon­tak­tuj mnie z Pat­chem! – za­wo­łał za mną męż­czy­zna pi­skli­wym gło­sem. – Unika mnie!

Przy­spie­szy­łam.

– Po­wiedz mu, że je­żeli nie wy­le­zie z kry­jówki, sam go z niej wy­ku­rzę. Je­śli trzeba bę­dzie, spalę cały lu­na­park!

Z nie­po­ko­jem spoj­rza­łam za sie­bie. Nie wie­dzia­łam, w co ta­kiego wmie­szał się Patch, ale za­kłuło mnie w żo­łądku. Kim­kol­wiek był ten męż­czy­zna, nie na­le­żało su­ge­ro­wać się jego che­ru­bi­no­wym wy­glą­dem – ten fa­cet mó­wił po­waż­nie.

– Nie może mnie wiecz­nie uni­kać! – Męż­czy­zna ru­szył na krót­kich no­gach i po chwili znik­nął w ciem­no­ści, po­gwiz­du­jąc me­lo­dię, od któ­rej prze­szły mnie ciarki.