Lucja Słotka. Influencerka, która spadła ze schodów ebook

Roz­dział 1

Wej­ście do wiel­kiego dworu pro­wa­dziło przez ogromne mar­mu­rowe schody, z obu stron ob­ra­mo­wane ka­mien­nymi lwami (na­tu­ral­nej wiel­ko­ści). Za wiel­kim oknem, z któ­rego są­czyło się ła­godne świa­tło, ma­ja­czył cień ko­goś ubie­ra­ją­cego cho­inkę.

Pod to główne wej­ście pod­je­chał z ry­kiem sil­nika wielki czarny hum­mer i za­ha­mo­wał, wy­rzu­ca­jąc gej­zer błota. Z sa­mo­chodu wy­sia­dły trzy osoby. Chło­pak na prze­dzie dźwi­gał chyba z dzie­sięć pu­de­łek, każde za­pa­ko­wane w złoty lub srebrny pa­pier i prze­wią­zane ko­lo­rową wstążką.

Za­ci­nał deszcz, po­sta­cie sku­liły się pod po­ry­wem wia­tru. Żadna z nich nie no­siła płasz­cza ani kurtki. Dwóch chło­pa­ków miało na so­bie tylko lek­kie bluzy, a je­den z nich w do­datku był w sa­mych szor­tach – na ten wi­dok zro­biło mi się jesz­cze zim­niej, mimo że by­łam owi­nięta w pu­chówkę.

Silny wiatr zdmuch­nął pu­dła pierw­szemu chło­pa­kowi. Po­szy­bo­wały w stronę pod­jazdu, dwa wy­lą­do­wały w wiel­kiej ka­łuży. Chło­pak się tym nie prze­jął. Do­go­nił je i z roz­ma­chem kop­nął, aż po­szy­bo­wały w po­wie­trze. Po­tem chwy­cił inne pre­zenty, które ja­kimś cu­dem unik­nęły błota, a kilka zo­sta­wił w wo­dzie.

Drugi chło­pak włą­czył tym­cza­sem szpe­ra­cze na da­chu hum­mera i oświe­tlał le­żące w bło­cie szczątki pre­zen­tów. Obaj naj­wy­raź­niej świet­nie się ba­wili. Bez­u­stan­nie chi­cho­tali i po­kle­py­wali się po ple­cach.

Dziew­czyna, która była z nimi, nio­sła tylko dwa ob­wią­zane wstążką pu­dełka. Nie­bacz­nie po­sta­wiła je na mo­ment na da­chu sa­mo­chodu, a po­dmuch wia­tru uniósł je w po­wie­trze. Oba po­szy­bo­wały w ciem­ność. Dziew­czyna rów­nież nie wy­glą­dała na prze­jętą utratą pa­czek. Za­miast go­nić pu­dła, sta­nęła na jed­nej no­dze z dłońmi zło­żo­nymi jak do mo­dli­twy i za­sty­gła w tej po­zy­cji.

Po chwili je­den z chło­pa­ków klep­nął ją w ra­mię i wska­zał drzwi. Wszy­scy troje wbie­gli do środka z kil­koma pre­zen­tami, które unik­nęły za­głady, a po­zo­stałe wiatr tur­lał po po­dwórku.

Nowo przy­byli prze­szli przez wy­soki na dwa pię­tra hall i zna­leźli się w sa­lo­nie, któ­rego sporą część zaj­mo­wał stół na­kryty śnież­no­bia­łym ob­ru­sem. Ogromna cho­inka błysz­czała set­kami świa­te­łek. Na jej szczy­cie ster­czała wielka gwiazda, a bombki i łań­cu­chy, od któ­rych od­bi­jało się świa­tło lam­pek, rzu­cały ko­lo­rowe re­fleksy na świą­tecz­nie ude­ko­ro­wany stół. Przy każ­dym na­kry­ciu – a było ich osiem – le­żała sta­ran­nie udra­po­wana ser­we­tka, z ja­kie­goś po­wodu ozdo­biona na­dru­kiem wy­pu­kłej tru­piej czaszki. Z wiel­kich gło­śni­ków, ukry­tych dys­kret­nie w ro­gach po­koju, do­bie­gały dźwięki Ci­chej nocy.

Na środku stołu stała pod­świe­tlona szopka. Święta Ro­dzina sie­działa przy żłóbku, osio­łek za­ja­dał siano, krówka wpa­try­wała się z za­dumą w dal, a trzej kró­lo­wie po­dą­żali za Gwiazdą Be­tle­jem­ską, która zresztą też była elek­tryczna i ja­snym świa­tłem wska­zy­wała drogę. Obok sta­jenki sta­ran­nie za­par­ko­wano kilka mo­deli sa­mo­cho­dów, mię­dzy in­nymi forda mu­stanga, ta­kiego jak mój, tylko w skali je­den do pięć­dzie­się­ciu pię­ciu, no i czer­wo­nego.

Młoda ko­bieta, która wy­szła z cie­nia i zbli­żyła się do stołu, miała dłu­gie rude włosy, szczu­płą fi­gurę, za którą wiele osób da­łoby się za­bić, i zu­peł­nie nie­pa­su­jące do sie­bie ubra­nia: cien­kie leg­ginsy, białą bluzkę i gó­ral­ską ka­mi­ze­lkę. Unio­sła srebrną po­krywę jed­nego z pół­mi­sków, się­gnęła po da­nie i w tym mo­men­cie z ta­le­rza buch­nęła chmura bia­łego dymu, a spod stro­ika sto­ją­cego na stole sik­nęła prze­zro­czy­sta ciecz – pro­sto w twarz ko­biety. Jed­no­cze­śnie roz­legł się gło­śny chi­chot. Ko­bieta zro­biła krok do tyłu, za­chwiała się, za­wa­dziła nogą o gir­landę i klap­nęła na pupę. Po­now­nie roz­legł się do­no­śny chi­chot i zza cho­inki wy­padł chło­pak w szor­tach, je­den z tych z hum­mera.

– Święta, święta i po świę­tach! – wrza­snął. – Po­znaj re­ni­fera Ru­do­lfa.

Wy­cią­gnął spod bluzy ma­skę i za­ło­żył ją na twarz. Trzeba było du­żej dozy wy­ob­raźni, żeby uznać to za prze­bra­nie re­ni­fera, ale chło­pak naj­wy­raź­niej nie miał z tym pro­blemu. Za­czął ga­lo­po­wać po sa­lo­nie, wy­da­jąc od­głosy, które za­pewne uznał za ty­powe dla re­ni­fe­rów. Przy bliż­szym przyj­rze­niu się można było do­strzec, że pysk zwie­rzę­cia jest wy­krzy­wiony w upior­nym uśmie­chu i nie­wąt­pli­wie lekko za­krwa­wiony.

– Ty­łek mnie boli! – krzyk­nęła ru­do­włosa. – I to już trze­cia bluzka dzi­siaj.

– Ale klap­nęła! – Młody czło­wiek w blu­zie na­dal chi­cho­tał. – Mar­cin, na­grało się?

Fa­cet z ka­merą, ukry­wa­jący się do tej pory za cho­inką, ski­nął głową.

– Szlag by to! – Ruda pod­nio­sła się z pod­łogi i ze zło­ścią za­częła ścią­gać bluzkę. – Co z tą ko­la­cją? – za­py­tała, sto­jąc przy stole w sa­mym biu­sto­no­szu, zresztą bar­dzo ład­nym. I dro­gim. Znam nie­wiele ko­biet (oprócz sie­bie), które stać na bie­li­znę tej firmy. – Jest tu ja­kieś nor­malne je­dze­nie?

– Wy­bu­chło. – Chło­pak w blu­zie dia­bo­licz­nie za­chi­cho­tał.

– Je­stem głodna – zde­ner­wo­wała się ru­do­włosa. – Chcia­ła­bym, żeby przy­naj­mniej cza­sem je­dze­nie da­wało się zjeść, za­miast wy­bu­chać. I to nie była na­wet żadna świą­teczna po­trawa.

– Mamy świą­teczne hot dogi! – ryk­nął chło­pak do ka­mery. – Ko­chani! Całą ogromną misę świą­tecz­nych hot do­gów. Je­śli jesz­cze nas nie sub­skry­bu­je­cie, na­tych­miast to zrób­cie. Aha, no i da­waj­cie łapki w górę. Za­raz za­czy­namy świą­teczny chal­lenge w je­dze­niu hot do­gów, które przy­niósł nam sam Święty Mi­ko­łaj. Nie kła­mię, wszedł go­ściu ko­mi­nem z wor­kiem hot do­gów. Na­sta­wiaj sto­per. – Ski­nął na dru­giego chło­paka. – Ko­chani, po­sta­no­wi­łem po­ko­nać Żre­kotka w jego kon­ku­ren­cji. Zjadł pięć hot do­gów w mi­nutę, ja po­sta­ram się zjeść sześć. Trzy, dwa, je­den, zero, start!

Drugi chło­pak wci­snął przy­cisk i na ogrom­nym te­le­wi­zo­rze ru­szył licz­nik czasu. Chło­pak w szor­tach po­chła­niał ko­lejne hot dogi. Gę­sty sos ska­py­wał mu po blu­zie, ale w ogóle nie zwra­cał na to uwagi.

– Pan Zdziwko bar­dzo się zdziwi, ale nie uda mu się mnie prze­ści­gnąć. – Nar­ra­cję pod­jął drugi chło­pak, z oczy­wi­stych po­wo­dów: Pan Zdziwko miał usta za­pchane kłę­bem buły i pa­ró­wek. – Zdziwi się, bo ni­gdy nie po­bije Żre­kotka. A wy, ko­chani, pa­mię­taj­cie: łapki w górę i sub­skry­buj­cie nasz ka­nał. Łe­eeee, do­piero czwarty hot dog, a tylko dzie­sięć se­kund do końca.

Pan Zdziwko wy­beł­ko­tał coś nie­zro­zu­mia­łego, wy­cią­ga­jąc jed­no­cze­śnie kciuk w górę i da­jąc do zro­zu­mie­nia, że nie po­wie­dział ostat­niego słowa, je­śli cho­dzi o zja­da­nie hot do­gów na czas. Się­gnął po ko­lej­nego, obiema rę­kami we­pchnął go so­bie do ust i wtedy roz­legł się świ­dru­jący dźwięk dzwonka.

– Ko­niec, ko­niec, tylko cztery – ucie­szył się Żre­ko­tek.

– Ja­kie cztery, pięć! – za­grzmiał Pan Zdziwko, kiedy już prze­łknął hot doga.

– Nie li­czy się, po cza­sie. – Żre­ko­tek za­czął tań­czyć wo­kół stołu, wy­ma­chu­jąc rę­koma.

– Pięć, było pięć. Re­kord wy­rów­nany – pro­te­sto­wał Pan Zdziwko. – Ko­chani, je­śli uwa­ża­cie, że było pięć, to da­waj­cie łapki w górę.

– Mamy sto dwa­dzie­ścia ty­sięcy po­lu­bień – mru­czała me­ne­dżerka Jo­anna Za­raz. Po­zna­łam ją le­d­wie kilka mi­nut wcze­śniej. Była nieco star­sza od chło­pa­ków, ale nie rzu­cało się to w oczy, bo tak jak oni była ubrana w ob­szerną bluzę i dżinsy i no­siła na­wet po­do­bną krótką ciemną fry­zurę. Te­raz ze zmarsz­czo­nym czo­łem spraw­dzała liczby na ko­mórce. – Ci­śnij­cie da­lej.

– Ciotka Klotka, Ciotka Klotka! – za­częli skan­do­wać obaj: Żre­ko­tek i Pan Zdziwko. – Da­jesz, po­bij re­kord.

Ru­do­włosa w sta­niku zro­biła groźną minę i wy­dęła wargi.

– Nie ma mowy.

– Ale się boi – za­chi­cho­tał Pan Zdziwko.

– Ciotka Klotka pa­dłaby po jed­nym hod­do­żku – za­wtó­ro­wał mu Żre­ko­tek.

Ru­do­włosa po­krę­ciła głową, wes­tchnęła ciężko i ude­rzyła dło­nią w mi­nut­nik, po czym po­rwała z pół­mi­ska hot doga i jed­nym kę­sem od­gry­zła po­łowę. Za­częła żuć, ale na­gle po­czer­wie­niała i za­krztu­siła się. Roz­pacz­li­wie ro­zej­rzała się do­okoła, zła­pała bu­telkę coli i wlała so­bie do gar­dła pra­wie po­łowę, po czym za­częła się wa­chlo­wać chu­s­teczką. Ko­lor jej twa­rzy po­woli wra­cał do normy.

Roz­legł się dzwo­nek mi­nut­nika. Żre­ko­tek i Pan Zdziwko za­częli po­now­nie pod­ska­ki­wać, za­chwy­ceni psi­ku­sem.

– Czego tam do­da­li­ście? – Ciotka Klotka z fu­rią ru­szyła w ich stronę.

– Nic ta­kiego – po­wie­dział Pan Zdziwko z nie­winną miną, spryt­nie umy­ka­jąc za fo­tel. – Tro­chę ostrej pa­pryki.

– Rany, przed­wczo­raj wrzu­ci­łeś mi to samo do ke­baba – skrzy­wiła się Ciotka Klotka. – Ile można po­wta­rzać nu­mer z ostrą pa­pryką?

– Do oporu. – Pan Zdziwko padł na ka­napę, za­sty­ga­jąc w bez­ru­chu i uda­jąc, że nie żyje.

– Cię­cie! – za­wo­łał ope­ra­tor i Pan Zdziwko ożył. Wstał z ka­napy, a Ciotka Klotka opróż­niła do końca bu­telkę coli, wciąż pa­trząc na niego z wy­rzu­tem.

– Sto osiem­dzie­siąt ty­sięcy, cał­kiem nie­źle – za­wia­do­miła Jo­anna Za­raz. – Plus ty­siąc pię­ciu­set no­wych sub­skry­ben­tów. Pani Lu­cjo, jak pani są­dzi, do­brze po­szło?

– Chyba tak. – Wzru­szy­łam ra­mio­nami. – Przy­naj­mniej je­śli cho­dzi o no­wych sub­skry­ben­tów.

– Tak, ale jak po­szło, je­śli cho­dzi o świą­teczny kli­mat? – do­pre­cy­zo­wała py­ta­nie me­ne­dżerka. – Bar­dzo nam za­leży, żeby wszyst­kie fil­miki były utrzy­mane w tra­dy­cyj­nym pol­skim kli­ma­cie świą­tecz­nym. Było tra­dy­cyj­nie?

– No cóż, scena z pre­zen­tami na po­czątku nie była zbyt­nio prze­ko­nu­jąca. Może i ten czarny hum­mer z le­dami robi wra­że­nie, ale z tra­dy­cyj­nymi świę­tami bar­dziej ko­ja­rzy się bryczka. A naj­le­piej sa­nie, tylko po­trze­bo­wa­li­by­śmy śniegu.

– No wła­śnie, śnieg! – Me­ne­dżerka klep­nęła się w czoło. – Na śmierć za­po­mnie­li­śmy o śniegu. Bryczka to taka z ko­niem?

– Ow­szem, je­śli bryczka albo sa­nie, to koń w za­sa­dzie jest nie­zbędny – przy­tak­nę­łam.

– Da­rek, gdzie ty je­steś? – huk­nęła me­ne­dżerka.

Po chwili zma­te­ria­li­zo­wał się obok nas ni­ski męż­czy­zna po trzy­dzie­stce. Za­czy­nał ły­sieć i za­pewne dla­tego po­sta­no­wił ufar­bo­wać te włosy, które jesz­cze zo­stały mu na gło­wie, na ko­lor ka­nar­kowy. Nie po­słu­żyło im to. Ani jemu.

– Po­trze­bu­jemy bryczki zi­mo­wej. Jak ona się na­zywa?

– Sa­nie? – pod­su­nął usłuż­nie Za­ła­twiacz. Na­prawdę na­zy­wał się Da­rek Wy­buch.

– Wła­śnie. Sa­nie. I ten biały. Snow.

– Śnieg? – za­su­ge­ro­wał męż­czy­zna.

– Tak. Śnieg. – Jo­anna Za­raz uśmiech­nęła się. – Na za­raz. Spę­dzi­łam całe ży­cie w Ja­po­nii, ro­dzice byli na pla­cówce, a po­tem zo­sta­łam – wy­ja­śniła na mój uży­tek. – Wciąż bra­kuje mi pol­skich słów.

– Do­bra, za­ła­twię – mruk­nął Za­ła­twiacz i ru­szył w stronę scho­dów, ale me­ne­dżerka go po­wstrzy­mała.

– Po­cze­kaj. Pani Lu­cjo, a poza tym było okej?

– Hm, pre­zenty po­wi­nien ra­czej przy­nieść Mi­ko­łaj – za­uwa­ży­łam. – I nie po­winny od­la­ty­wać, kiedy za­wieje wiatr. Wy­dają się wtedy pu­ste.

– Bo są pu­ste – oznaj­mił Da­rek Wy­buch.

– Oglą­da­łam taką re­klamę o pol­skich tra­dy­cjach świą­tecz­nych – wtrą­ciła Jo­anna Za­raz. – Tam pod­jeż­dża sa­mo­chód bez Mi­ko­łaja, tylko z mo­del­kami, a wszyst­kie pre­zenty fru­wają.

Wes­tchnę­łam.

– Oba­wiam się, że Mi­ko­łaj jest nie­od­zowny, je­śli ma być tra­dy­cyj­nie. Bryczka lub sa­nie rów­nież. Poza tym w cza­sie ko­la­cji wi­gi­lij­nej rzadko zda­rza się chal­lenge w je­dze­niu świą­tecz­nych hot do­gów.

– Mó­wi­łeś, że to pol­ska tra­dy­cja. – Me­ne­dżerka zmie­rzyła złym spoj­rze­niem Pana Zdziwko.

– No co, żar­to­wa­łem. – Chło­pak wzru­szył ra­mio­nami. – U mnie w domu nie było hot do­gów. Był za to wielki ku­beł sma­żo­nych skrzy­de­łek. Nie mo­głem się do­cze­kać przez cały rok.

– Nie­stety sma­żone skrzy­dełka rów­nież nie są tra­dy­cyjne. – Po­krę­ci­łam głową. – Ma­ko­wiec? Ku­tia? Pie­rogi? Zupa grzy­bowa, ewen­tu­al­nie barsz­czyk?

Po każ­dym moim sło­wie mina Jo­anny Za­raz wy­dłu­żała się co­raz bar­dziej.

– Ma­ko­wiec? – za­py­tała z po­wąt­pie­wa­niem. – Czy to bez­pieczne? Nie chcie­li­by­śmy, żeby były za­ża­le­nia, sko­ja­rze­nia z nar­ko­ty­kami, ma­kiem, he­ro­iną.

– Bez­pieczne i tra­dy­cyjne – po­twier­dzi­łam. – Może po ko­la­cji ja­kieś wier­szyki świą­teczne?

– Świetny po­mysł – ucie­szyła się me­ne­dżerka. – Chal­lenge dziew­czyny na chło­pa­ków. Czer­wona Ka, Wil­czyca, chodź­cie tu.

Dwie dziew­czyny, które zja­wiły się w sa­lo­nie, wy­glą­dały jak copy-pa­ste z ob­razka „współ­cze­sna na­sto­latka”. Dłu­gie włosy (u obu blond, u jed­nej na­tu­ralne, u dru­giej pe­ruka), krót­kie dżin­sowe szorty i ja­sne bluzy, pod­ma­lo­wane oczy, spra­wia­jące wra­że­nie pod­bi­tych.

– Wil­czyca, czyli Ma­ry­sia Wilk, jest z nami od po­czątku. – Jo­anna Za­raz przed­sta­wiła tę tro­chę wyż­szą. – A Czer­wona Ka do­piero od mie­siąca. Za­stą­piła Małą To­się, która...

– Się sza­ro­gę­siła – pod­po­wie­działa dziew­czyna w pe­ruce. Się­gnęła do kie­szeni, wy­jęła małą czer­woną cza­peczkę i za­ło­żyła na głowę.

– Mar­lena Czer­wonka wy­stę­puje jako Czer­wona Ka, czyli Czer­wony Kap­tu­rek – wy­ja­śniła me­ne­dżerka. – Po­sze­rzamy tar­get. Z jed­nej strony dzieci sie­dem plus, z dru­giej od­biorcy trzy­dzie­ści plus i, je­śli się uda, ro­dzice dzieci w wieku szkol­nym. Dla­tego po­trze­bu­jemy tej tra­dy­cji. Mó­wiła pani o wier­szy­kach?

– Na przy­kład chal­lenge z koń­cze­nia wier­szy­ków. – Sta­ra­łam się mó­wić ję­zy­kiem, który byłby zro­zu­miały dla obec­nych. – Po­wiedzmy: Święty Mi­ko­łaj dużo pre­zen­tów miał... – Spoj­rza­łam wy­cze­ku­jąco na dwie dziew­czyny.

– Ni­komu ich nie dał, wszyst­kie wy­wa­lił i fajki so­bie po­pa­lił – za­de­kla­mo­wała Czer­wona Ka.

– Święty Mi­ko­łaj dużo pre­zen­tów miał, ale był głu­pawy, pre­zen­tami sam się ba­wił, dzie­ciom nic nie zo­sta­wił. – Wil­czyca roz­wi­nęła po­etyc­kie skrzy­dła, po czym skrzy­wiła się i mruk­nęła: – Ale to nudne. Na­kręćmy coś w we­so­łym mia­steczku.

Nie do końca ta­kie wier­szyki mia­łam na my­śli, mó­wiąc „tra­dy­cja”. Ale prze­cież nie in­ka­so­wa­łam obłęd­nie wy­so­kiej gaży za zma­ga­nie się z co­dzien­nymi bła­hymi pro­ble­mami.