POPR-ańcy 2: Wiosenny galimatias ebook i audiobook

Anna Sakowicz

POPR-ańcy

Wiosenny galimatias

Hej, hej, clowiekowie! To ja, Scul! Pamiętacie mnie jesce?

Na pewno pamiętacie, w końcu nie ma na świecie dlugiego takiego scula jak ja! Ale cy pamiętacie, co wydazyło się w popsedniej cęści, cyli Chacie pod Wielchami?

Jeśli macie pamięć nicym słoń, to s pewnością doskonale pamiętacie mojego psyjaciela psa Gambita, papugę Odę, koty Ośkę i Pepcia, kulę Koko, gęś Gęgawę, alpakę Fifi, osła Daszę, kuca Piegusa, a takze nasych cłowieków: Emilkę, cyli lekalkę wetelynalii, Michała, któly placuje jako latownik w gólach, Zosię, Stasia i babcię Honolatę. No i są jesce oni – Tofik, Puma, Wafel, Mela i Daktyl – sceniaki, któle Emilka psyniosła do chaty w Kościelisku i od tego zacęła się nasa psygoda.

Kiedy psiaki dowiedziały się, ze Gambit placował s Michałem w Tatsańskim Ochotnicym Pogotowiu Latunkowym, postanowiły załozyć Psi Oddział Psysłych Latowników. Pomagał im Pepe, ale wysly z tego same kłopoty!

Podcas buzy zniknęły wnuki nasego sąsiada, a wlas z nimi zniknęły sceniaki.

Mój kumpel Gambit natychmiast wylusył im na latunek, jeśli więc jesteście ciekawi, cy mu się udało, koniecnie posłuchajcie jego kolejnej opowieści.

Rozdział 1

Ciasno w głowie, przestronnie w pysku

– Idę szukać szczeniaków – zdecydowałem, kilka razy warknąwszy ze złości.

Smarkacze nie poznały otoczenia domu, a już wyruszyły na akcję poszukiwawczą. Miałem ochotę ugryźć każdego z nich w ucho, żeby nauczyć je rozumu.

Scul usadowił się na moim grzbiecie i mocno uchwycił obrożę. Wystawiłem głowę poza próg. Brrr. Na dworze zacinał deszcz, wciąż grzmiało, a niebo przecinały błyskawice. Huknęło w oddali, szczur pisnął, ale zaraz chrząknął, dodając sobie animuszu.

– Jesteś gotowy? – upewniłem się.

– Melduję posłusnie, ze tak.

– Możemy ruszać?

– Ty tu jesteś sefem, a ja cłonkiem dluzyny.

– Drużyny? – Rozejrzałem się, ale poza nami nikogo nie było.

– „Psed wyluseniem w dlogę należy zeblać dluzynę”. Nie słysałeś?

– No tak… Jaka akcja, taka drużyna – mruknąłem.

Ruszyłem na podwórze. Kierowałem się w stronę niebieskiego szlaku przechodzącego niedaleko naszej posesji. Znałem go doskonale. Prowadził wzdłuż ulicy Salamandry, w pobliżu wyciągu. Można było tędy dojść drogą asfaltową w kierunku Gubałówki albo odbić na leśną ścieżkę prowadzącą na Butorowy Wierch. Według tego, co mówił Staś, prawdopodobnie wnuki sąsiada, a za nimi szczeniaki, wybrały tę drugą drogę.

– Tlopienie to baldzo wycelpujące zajęcie – rzucił gryzoń.

– Szczególnie, kiedy cię ktoś niesie – zakpiłem.

– Oj tam, oj tam! Cyzbyś juz zapomniał, ze sculy mają węch absolutny? Sculy, słonie i klowy. Wyoblaź sobie, ze caly cas musis się skupiać, zeby wyłowić tylko to, co cię intelesuje spoślód tysięcy zapachów! Ocywiście, ze psy tez mają niezły węch – dodał, kiedy mruknąłem z niezadowoleniem. – Ale gdzie im tam do sculów!

– Co tym smarkaczom strzeliło do głowy, żeby podczas burzy chodzić po górach? – zmieniłem temat, bo dyskusja ze Sculem nie miała sensu.

– Wies, nie kazdy ma wyoblaźnię taką jak my. Scenięca natula ich poniosła… – Przy ostatnim zdaniu Scul głośno westchnął.

– To ignorancja! Lekceważenie gór! Może Butorowy Wierch to nie Kasprowy, ale wymaga szacunku!

– Nie maltw się, psyjacielu – uspokajał mnie szczurek. – Wsyscy mówią, ze w lazie katastlofy tylko sculy psetlwają… Olas mewy i kalaluchy… Jestem więc na upsywilejowanej pozycji.

– O psach nikt nie wspominał?

– Niestety, staly. Jesteś słabsy gatunek.

– Od razu mi lepiej – zażartowałem. – Musicie tylko popracować nad lepszym pijarem.

– Fakt, autoleklama nie jest nasą najmocniejsą stloną…

Wtem coś zwróciło moją uwagę. Na jednej z gałązek niedużego świerku wisiał jasny przedmiot. Zszedłem ze szlaku i chwyciłem zębami dziecięcą czapkę. Przez moment nie mogłem wyczuć żadnego zapachu.

– Czujesz? – spytałem przyjaciela.

Scul stanął na tylnych łapkach. Z uwagą wąchał tkaninę, kiedy w oddali zagrzmiało, a niedaleko nas w krzakach coś się poruszyło.

– Cłowieca – stwierdził takim tonem, jakby właśnie odkrył drogę do szczurzego raju. – Świezy zapach… Intensywny… podsyty stlachem. To mogą być dzieciaki od sąsiada.

– Skup się, może wyczujesz szczeniaki.

– Psecies się skupiam! – parsknął. Szybko poruszał nosem, a jego wąsy łaskotały mnie w uszy. – Caaa-łyyy caaas się skuuu-piaaam.

Spojrzałem przed siebie. Choć do zapadnięcia nocy zostało jeszcze trochę czasu, wąski szlak tonął w mroku. Granatowe chmury przesłoniły niebo rozjaśniane już tylko z rzadka przez błyskawice. Kamienie zrobiły się śliskie, a ścieżka błotnista. Szczeknąłem kilka razy, licząc na to, że szczeniaki odpowiedzą na wołanie.

– Słysys? – spytał szczur.

– Co?

– Nie wiem, ale coś słysę.

– Jeżeli słyszysz głosy, to chyba powinienem się zacząć martwić – mruknąłem, ale nadstawiłem uszu.

W tym momencie przednie łapy ześlizgnęły mi się z mokrej skały. Noga, na której miałem bliznę, zabolała. Pisnąłem. Gryzoń podskoczył, jak rażony prądem, z trudem utrzymując się na moim karku. Jeszcze tylko tego brakowało, żebym go tu zgubił.

– Yhh… szaaa…ciii…

– Kto tu jest? – szczeknąłem. Wyprostowałem się i poruszałem nosem, by zidentyfikować osobnika. Szczur, nie czekając na mnie, skoczył w krzewy i młode iglaki. Coś w nich się szamotało. Po chwili usłyszałem wyraźny pisk.

– Au! To boli!

Rozpoznałem głos Daktyla.

– Au!

– Cies się lepiej, ze nie mam zębów, bo bym uzalł cię w du… zadek! Z całej siły! – krzyczał szczurek.

Wsunąłem głowę pomiędzy gęste zarośla i dostrzegłem trzy pary wpatrzonych we mnie oczu. Szczeniaki! Ucieszyłem się, choć była to zaledwie część POPR-ańców.

– Znalazłem smalkacy! – dodał zadowolony gryzoń.

Wyprowadził je na ścieżkę. Psiaki wyglądały jak sto nieszczęść. Były mokre, brudne i wystraszone. Mela piszczała i pociągała nosem, a jej bracia stali ze spuszczonymi głowami.

– Mówiłem im, że to głupota – szepnął Wafel.

– Gdzie Puma i Tofik? I ludzkie dzieci?

– Poszli dalej. My baliśmy się piorunów – wyjaśnił najmłodszy ze szczeniaków, ale w jego głosie nie było słychać strachu. – Dlatego schowaliśmy się w zaroślach. Mówiłem im, żebyśmy nie wychodzili z domu…

Mela załkała, a ja położyłem jej łapę na karku. Poklepałem ją z czułością. Suczka trzęsła się jak osika.

– Puma i Tofik nie chcieli nas słuchać – wyjaśnił Daktyl.

– No to mamy ploblem! Smalkace! – zdenerwował się Scul. – Juz wies, dlacego psy nie psetlwają globalnej katastlofy? Sculy nigdy nie pchają się tam, gdzie jest niebezpiecnie – gderał Scul.

– Rozsądne psy też nie! Którędy poszli? – warknąłem.

– Dalej tym szlakiem, pod górę – odparł Daktyl, bez cienia skruchy, co jeszcze bardziej mnie zdenerwowało.

– Idę po nich. A wy… – spojrzałem na skuloną Melę. – Wyglądacie na wstrząśniętych.

– Wstsąśniętych, ale niezmiesanych. Idziemy z tobą! Jeden za wsystkich, wsyscy za jednego!

– Dobra, idziecie ze mną. Nie będziemy się rozdzielać.

– W filmach, któle ogląda Zosia, zawse, jak się cłowieki lozdzielają, to ktoś ginie malnie, lozsalpany psez potwola.

– Wcale się nie dziwię, że ginie – mruknąłem pod nosem.

– B-b-boję się… – pisnęła bardzo cicho Mela.

Spojrzałem na nią z uwagą, bo suczka odezwała się po raz pierwszy. Kuliła się za braćmi.

– Z nami nic wam nie grozi. Trzymajcie się blisko mnie i szczura.

Szczeniaki pokiwały głowami, a ja ruszyłem natychmiast w górę. Nie musiałem się oglądać za siebie, bo gryzoń siedzący pomiędzy moimi uszami wciąż komentował:

– Idą… tsymają się, nadązają… zwolnij… a to sieloty… pocekaj… lusaj…dobla, są… Wafel zdezył się z gałęzią… jedno becy… Ej, smalkacu, sybciej, sybciej!

Robiliśmy przy tym tyle hałasu, że pewnie Tofik i Puma słyszeli nas z daleka. Trzaskały gałązki, chlupało błoto pod naszymi łapami, a Mela wciąż popiskiwała.

– Wilk! Wilk! Pomocy! – rozkrzyczał się na mój widok jeden z chłopców.

Warknąłem od niechcenia, bo łapy opadały z bezradności na ludzki brak wiedzy o psowatych.

Tofik i Puma stanęli w rozkroku i wyszczerzyli zęby, gotowi bronić bliźniaków.

– To… Gambit! Gambit! – zajazgotał Tofik.

– Gambit? – zaszczekała jego siostra.

– To ja. Cali jesteście?

Niespodziewanie Puma się rozpłakała. Zerknąłem na Tofika, który teraz trząsł się jak galareta. Podszedłem do nich. Liznąłem jednego, potem drugiego psiaka po mordce i czekałem przez moment, aż się uspokoją.

– Ja nie płaczę – pisnęła suczka, starając znów przybrać bojową postawę. – Znaleźliśmy ludzkie dzieci – dodała niepewnie.

– Tak… znaleźliśmy je. Chłopak nie może iść. Nic a nic się nie baliśmy… – tłumaczył chaotycznie szczeniak w kolorze toffi.

– Każdy ma prawo się bać. Nie martwcie się, nikomu o tym nie powiem – zapewniłem.

Obwąchałem wnuka sąsiada. Kiedy trąciłem nosem jego stopę, syknął z bólu.

– Traficie do domu? – spytałem psiaki, ale szybko zmieniłem zdanie.

– Sami? Bez ciebie? – jęknęła Puma.

– A tobie co? – spytałem.

Suczka znów położyła uszy po sobie i nie patrzyła mi w oczy. Jej ogon zwisał jak sznurówka.

– Boję się ciemności – szepnęła.

– N-n-nie bój się… – pisnęła jej siostra.

Westchnąłem.

– Tofik, opiekuj się rodzeństwem! Zostawię was tu ze Sculem i pójdę po pomoc. Gryzoń może nie jest największy z was, ale będzie miał na was oko. Z nim jesteście bezpieczni.

– Właśnie! Nie wiezcie w te bzduly, ze lozmial ma znaczenie. Licą się psede wsystkim kwalifikacje, kwa-li-fi-kac-je! A i psynalezność do odpowiedniego gatunku tez się psydaje.

Nie zwlekając dłużej, ruszyłem w stronę domu. Kilka razy poślizgnąłem się na mokrej ścieżce, więc kiedy wpadłem do chaty, wyglądałem tak, jakbym stoczył walkę w błocie. W drzwiach przywitała mnie babcia Honorata z Odą siedzącą jej na ramieniu.

– Kryście hrań! Panie Jezusicku nazareński, toć to Gambit, nos mędrol! Kajsi dzieciska?!

– Aaaakcja! Rrrreaaakcjaaa! Maaasaaakraaacja! Brrrrudaaas i parrrtacz! Brrrrudas i parrrrtacz! Maaasaaakraaacja!

– Gambit, piesku… – Doskoczyła do mnie Emilka. Wyjrzała za próg, by upewnić się, że jestem sam, po czym kucnęła naprzeciwko mnie i spojrzała mi w oczy. Szczeknąłem kilka razy.

– Musisz pójść ze mną, dzieci czekają ze Sculem, chłopaka boli noga, nie może iść, potrzebny człowiek…

– Piesku, nic nie rozumiem. Co chcesz powiedzieć?

Emilka najwyraźniej się martwiła, jej głos brzmiał płaczliwie. Jak miałem wytłumaczyć człowiekowi, co się wydarzyło? Niespodziewanie pomoc nadleciała z góry.

– Rrrratunek! – zaskrzeczała Oda.

Spojrzałem na nią i nagle błysnęła mi myśl.

– Będziesz tłumaczyć – rzuciłem do niej, a wtedy Oda zleciała niezdarnym ślizgiem z ramienia Honoraty na moją głowę. Ile ważyło to ptaszysko?

– Arrra goooda! Arrra gooooda…

– Oda? Co się stało?

– Będzie godać, cichojta! – rzuciła Honorata, by przerwać pytania Emilki.

– Powiedz ludziom, że dzieci razem ze szczeniakami są przy wyciągu na Butorowym Wierchu i że chłopak nie może iść, boli go noga.

Oda najpierw wydała z siebie jakiś papuzi gwizd, poruszyła głową na boki, a ja poczułem jej pazury na skórze.

– Nooooga! Nooooga! Na wieeerrrrchu! Popaaaprrrrańcy! Na wierrrchuuu pooopaaaprrrraaańcyyy… Maaasaaakraaacja! Maaasaaakraaacja! – skrzeczała, a Emilka z Honoratą niemal jednocześnie podrapały się po głowach.

– Co ona mówi?

– Noga na wierchu się spaprała i precki1 jest masakra. – Honorata przetłumaczyła tłumaczkę Odę.

– Boże święty… Masakra? Wypadek? – Emilka przeraziła się nie na żarty.

Zdenerwowałem się, znów zacząłem szczekać.

– I ty mówisz w ludzkim języku? – warknąłem do ptaszyska. – W tym tempie nie sprowadzimy stada do jutra.

– Mędrrrrol! Mędrrrrol! Nie mędrrrruj! Arrra goooooda! Maaasaaakraaacja! – upierała się przy swoim.

– Powiedz Emilce o Butorowym Wierchu.

– Eeeeemilceeee, Eeemiiiilceee… Butorrrrowy Wieeerrrrrchuuuu!

– Butorowy Wierch! – krzyknęła młodsza z kobiet. – Są na Butorowym Wierchu?

Zaszczekałem kilka razy i podbiegłem do drzwi. Emilka w pośpiechu narzucała na siebie kurtkę. Otworzyła szufladę komody stojącej w sieni, wyjęła z niej latarkę, sprawdziła, czy działa, a po chwili dzwoniła po sąsiada.

– Gambit znalazł chłopców, są prawdopodobnie na Butorowym Wierchu. Już wychodzę, spotkamy się przy wejściu na niebieski szlak!