Spectacular ebook

Pier­wo­druk uka­zał się w Va­len­dzie, sto­licy Im­pe­rium Rów­ni­ko­wego, w dru­gim roku dy­na­stii scar­let­tań­skiej w Wy­daw­nic­twie Le­gen­dar­nym.

Ste­try­czałe zrzędy i osoby z awer­sją do do­brej za­bawy, fan­ta­zji, ro­mansu, snów i ma­gii świąt po­winny na­tych­miast odło­żyć tę książkę. Opo­wieść ni­niej­sza bo­wiem za­sły­nęła tym, że za­raża czy­tel­ni­ków du­chem świą­tecz­nym i ma­rze­niami o po­ry­wa­ją­cej przy­go­dzie. Po­dobno są też tacy, któ­rzy pod­czas lek­tury pod­śpie­wują albo spon­ta­nicz­nie za­bie­rają się do pie­cze­nia cia­ste­czek.

Książkę tę można na­być, po­da­ro­wać albo po­ży­czyć, w żad­nym ra­zie nie na­leży jed­nak prze­wo­zić jej na Cu­downą Pół­noc. Czar tej hi­sto­rii nie współ­gra z ma­gią prze­klę­tych opo­wie­ści z tam­tego re­jonu, a Wy­daw­nic­two Le­gen­darne nie po­nosi od­po­wie­dzial­no­ści za to, co się sta­nie, je­śli doj­dzie do ich po­łą­cze­nia.

Zapro­sze­nia przy­cho­dzą w ka­set­kach. Zja­wiają się, kiedy wy­bija dwu­na­sta. W po­łu­dnie, nie w nocy. Cóż by to była za tra­ge­dia, gdyby zgi­nęły w ciem­no­ści albo po­rwały je za­chłanne gwiazdy.

Wy­ko­nane z ide­al­nie śnież­no­bia­łego drewna mają sze­ro­kość zwy­kłej kartki.

Znaj­do­wane na pro­gach i pa­ra­pe­tach do­mów w ca­łym mie­ście, wi­tane są achami i ochami. Wieczka zdobi wy­gra­we­ro­wany pła­tek śniegu, a na ścian­kach wid­nieje wy­pa­lone w drew­nie na­zwi­sko ad­re­sata.

Jesz­cze przed chwilą wszystko spo­wi­jała zimna mgła, a te­raz po­wie­trze prze­peł­nia ma­gia tego, co może się wy­da­rzyć.

Nie­któ­rzy na­tych­miast otwie­rają pu­dełko, roz­plą­tu­jąc czer­woną ak­sa­mitkę, która za­miast zamka przy­trzy­muje wieczko. Ale nie wszy­scy się spie­szą. Ta­kie ka­setki ni­gdy wcze­śniej nie po­ja­wiały się w Va­len­dzie. Wiele osób roz­ko­szuje się tą chwilą, wno­sząc zna­le­zi­sko do chat, zam­ków i miesz­kań z wi­do­kiem na za­śnie­żone ulice pełne prze­kup­niów, któ­rzy wo­le­liby te­raz wró­cić do sie­bie i spraw­dzić, czy i do nich do­tarła taka prze­syłka.

Te ma­rze­nia i za­chwyt prze­ni­kają do drew­nia­nej ka­setki i wsią­kają w za­pro­sze­nie, które, gdy pod­nieść wieczko, w pierw­szej chwili wy­daje się tylko pu­stą kartką.

I na­gle...

Pa­pier trza­ska jak po­lano w ogni­sku. Z syk­nię­ciem roz­bły­ska iskierka, a po­środku bi­le­cika ja­rzy się świa­tło. Ni­czym fa­jer­werk roz­cho­dzi się po pa­pie­rze, na któ­rym po­ja­wiają się lśniące złote li­tery:

Nie­któ­rzy po­wia­dają, że Wiel­kie Święto to wy­mysł ce­chu za­baw­ka­rzy. Zda­niem in­nych to re­zul­tat kno­wań i in­tryg szwa­czek oraz kroj­czych gar­ni­tu­rów, któ­rzy wy­my­ślili je, by sprze­da­wać suk­nie, rę­ka­wiczki i je­dwabne kra­waty za­kła­dane tylko na tę oka­zję. Są i tacy, we­dle któ­rych na ten pyszny po­mysł wpa­dli cu­kier­nicy.

Tak na­prawdę jed­nak Wiel­kie Święto spro­wa­dziła do Im­pe­rium Rów­ni­ko­wego księż­niczka In­fi­nity Lark­spur, która po­ślu­biła ce­sa­rza Xa­viera Xa­viera IV w siód­mym roku pa­no­wa­nia dy­na­stii xa­vie­rań­skiej.

Po przy­by­ciu do Im­pe­rium Rów­ni­ko­wego księż­niczkę In­fi­nity wielce zdu­miało to, jak mało dni w roku miesz­kańcy Im­pe­rium mo­gli prze­zna­czyć na świę­to­wa­nie – od­da­wa­nie się ucie­chom, ra­do­ści i mi­ło­ści.

Uwa­żała, że każdy po­trze­buje chwili wy­tchnie­nia. By snuć plany na przy­szłość. Ma­rzyć. Da­wać.

I tak na­ro­dziło się Wiel­kie Święto.

Wkrótce wpro­wa­dzono do ka­len­da­rza ko­lejne dni wolne od pracy. Ce­sa­rzowa In­fi­nity two­rzyła święta na pod­sta­wie sta­rych mi­tów i po­dań z taką ła­two­ścią, z jaką inni ary­sto­kraci roz­dmu­chują plotki, by wy­buchł skan­dal.

Istot­nie, szwaczki, wy­twórcy za­ba­wek i cu­kier­nicy wiele zy­skali dzięki tej uro­czy­sto­ści.

Ale czy nie można tego po­wie­dzieć o nas wszyst­kich?

Wy­ro­słem wpraw­dzie z za­ba­wek, mam jed­nak na­dzieję, że udane przy­ję­cie, ele­gancki strój i wrę­cza­nie po­dar­ków bli­skim za­wsze będą mi spra­wiały ra­dość.

Wy­znać mu­szę, że w tym roku nie mam bli­skiej osoby, któ­rej mógł­bym po­da­ro­wać pre­zent. Przy­go­to­wa­łem go jed­nak na wy­pa­dek, gdyby ktoś wpadł mi w oko pod­czas przy­ję­cia u ce­sa­rzo­wej Scar­lett.

Dopiero z per­spek­tywy czasu oczy­wi­ste było, że w Va­len­dzie coś ma się wy­da­rzyć. Więk­szość miesz­kań­ców tego słyn­nego mia­sta nie miała o tym po­ję­cia. Jed­nak, jak to czę­sto w ży­ciu bywa, ci, któ­rzy ob­ser­wo­wali sto­licę z ze­wnątrz, wi­dzieli to jak na dłoni.

Już po za­koń­cze­niu Wiel­kiego Święta ka­pi­ta­no­wie stat­ków, któ­rzy przed jego roz­po­czę­ciem prze­by­wali na mo­rzu, mó­wili: „Wy­glą­dało to tak, jakby mia­sto przy­krył wielki szklany klosz, za­mie­nia­jąc je w gi­gan­tyczną śnieżną kulę. Klnę się na zęby pra­dziadka!”.

Mo­gli so­bie oszczę­dzić prze­kleństw.

Jesz­cze przed roz­po­czę­ciem Wiel­kiego Święta statki prze­stały za­wi­jać do portu w Va­len­dzie. Nie­wielu to za­uwa­żyło w ra­do­snym przed­świą­tecz­nym fer­wo­rze.

W ca­łych do­kach tylko je­den że­glarz uwa­żał, że zbyt mocno stąpa po ziemi, by dać się po­nieść świą­tecz­nemu pod­eks­cy­to­wa­niu. Miał le­d­wie sie­dem­na­ście lat, ale no­sił ele­gancki gra­na­towy ka­pe­lusz, który do­da­wał mu pięć cen­ty­me­trów wzro­stu.

W prze­ci­wień­stwie do reszty oby­wa­teli, któ­rzy zda­wali się cho­dzić z gło­wami w chmu­rach z waty cu­kro­wej, ten roz­sądny ma­ry­narz zo­rien­to­wał się, że port świeci pust­kami, i wy­ru­szył na po­szu­ki­wa­nie ko­goś rów­nie roz­sąd­nego, z kim mógłby po­dzie­lić się ową in­for­ma­cją. Z po­ważną miną ma­sze­ro­wał przez nie­zno­śnie roz­ra­do­wane na­brzeże z li­stą stat­ków, które nie przy­biły do do­ków.

Nie za­mie­rzał po­świę­cać ni krzty uwagi ogrom­nym cu­kro­wym la­skom sto­ją­cym rzę­dem wzdłuż ulic, wszę­do­byl­skim sto­iskom z aro­ma­tycz­nym grza­nym wi­nem i grup­kom lu­dzi, któ­rzy spon­ta­nicz­nie in­to­no­wali pie­śni.

Na­gle po­środku ulicy zo­ba­czył ogromny dom z pier­nika, z któ­rego ko­mina, mi­ster­nie ozdo­bio­nego lu­kro­wymi za­wi­ja­sami, wy­do­by­wał się cy­na­mo­nowy dym.

Że­glarz sta­nął jak wryty.

Po­dobne pier­ni­kowe chatki pie­kła jego bab­cia, choć z ich ko­mi­nów nie uno­sił się ma­giczny cy­na­mo­nowy dym. Były tak małe, że nie dało się do nich wejść. Jed­nak po­zo­stałe szcze­góły się zga­dzały: pa­ste­lowe żelki zdo­biące ol­brzymi dach, duże okna iskrzące się cu­krową po­sypką i czer­wono-białe mię­tówki wzdłuż sze­ro­kich drzwi.

Mło­dzie­niec nie mógł się ru­szyć przez okrą­głą mi­nutę.

Jego bab­cia zmarła dwa lata wcze­śniej. Ła­twiej było mu uda­wać, że nie ob­cho­dzi Wiel­kiego Święta, niż świę­to­wać bez niej.

Wresz­cie się otrzą­snął. Przy­po­mniał so­bie o swoim za­da­niu. Mu­siał zło­żyć mel­du­nek o za­gi­nio­nych stat­kach. Na­gle pier­ni­kowe drzwi się otwo­rzyły i że­glarz mógłby przy­siąc, że sły­szy głos swo­jej babci:

– Wejdź, Pierre, nie stój w śnie­życy. Przy­go­to­wa­łam go­rącą cze­ko­ladę i upie­kłam twoje ulu­bione cia­steczka.

W po­wie­trzu roz­szedł się ma­ślany aro­mat gwiaz­dek z lu­krem musz­ka­to­ło­wym.

„Czy to na­prawdę ona?”, po­my­ślał Pierre. Roz­sąd­nemu czło­wie­kowi nie przy­szłoby to do głowy. Tylko że mło­dzian za­czął po­dej­rze­wać, że za­cho­wy­wa­nie roz­sądku w Wiel­kie Święto to czy­sta głu­pota.

– Wejdź, skar­beńku! – za­wo­łała bab­cia.

Co miał zro­bić?

Tak bar­dzo chciał jesz­cze raz ją zo­ba­czyć. I nie po­tra­fił się oprzeć swoim ulu­bio­nym cia­stecz­kom.

Nie­wy­klu­czone, że jed­nak uległ ma­gii.

Hi­sto­ria Pierre’a na­leży do wielu, które za­częły krą­żyć po Wiel­kim Świę­cie.

Oczy­wi­ście bo­ha­terką naj­po­pu­lar­niej­szej z nich jest księż­niczka Do­na­tella Dra­gna.