Baśń o złamanym sercu ebook

Każ­demu, kto kie­dy­kol­wiekpod­jął złą de­cy­zjęz po­wodu zła­ma­nego serca

Ostrze­że­nia i znaki

Dzwo­nek wi­szący przed ma­ga­zy­nem oso­bli­wo­ści od razu wie­dział, że z tym czło­wie­kiem będą kło­poty. Po­znał to po spo­so­bie jego prze­cho­dze­nia przez drzwi. Dzwonki mają świetny słuch, ale ten nie po­trze­bo­wał żad­nych szcze­gól­nych umie­jęt­no­ści, by wy­ła­pać po­brzę­ki­wa­nie łań­cuszka ki­czo­wa­tego ze­garka kie­szon­ko­wego na bio­drze mło­dzieńca i chrzęst jego bu­tów, gdy szu­rał sto­pami po pod­ło­dze sklepu Oso­bli­wo­ści, Ku­rioza i Me­cyje Ma­xi­mi­liana, my­śląc, że dum­nie kro­czy.

Mło­dzie­niec miał znisz­czyć dziew­czynę, która pra­co­wała w skle­pie.

Dzwo­nek pró­bo­wał ją ostrzec. Mocno ude­rzał swoim ser­cem przez całe dwie se­kundy, za­nim chło­pak otwo­rzył drzwi. W prze­ci­wień­stwie do wielu lu­dzi sprze­daw­czyni do­ra­stała wśród oso­bli­wo­ści – i dzwo­nek od dawna po­dej­rze­wał, że ona rów­nież sta­nowi ku­rio­zum, choć nie po­tra­fił okre­ślić, ja­kiego do­kład­nie ro­dzaju.

Dziew­czyna wie­działa, że przed­mioty czę­sto są czymś wię­cej, niż na to wy­glą­dają, i że dzwonki mają szó­sty zmysł, któ­rego lu­dzie są po­zba­wieni. Nie­stety, cho­ciaż wie­rzyła w na­dzieję, ba­śnie i mi­łość od pierw­szego wej­rze­nia, czę­sto źle ro­zu­miała dźwięki wy­da­wane przez dzwo­nek. Tego dnia był on pra­wie pe­wien, że usły­szała jego ostrze­gaw­czy ton. Jed­nak spo­sób, w jaki jej głos wy­ra­żał emo­cje, gdy ode­zwała się do mło­dego czło­wieka, świad­czył o tym, że uznała przed­wcze­sny sy­gnał dzwonka za zwia­stun szczę­śli­wego losu, a nie ostrze­że­nie.

1

Evan­ge­lina wsu­nęła wy­ci­nek z ga­zety sprzed dwóch ty­go­dni do kie­szeni kwie­ci­stej spód­nicy. Drzwi na końcu tej nędz­nej uliczki, ukryte za za­rdze­wiałą me­ta­lową kratą, bez śla­dów czer­wo­nej farby, były nie­wiele więk­sze od niej, lecz go­towa by­łaby przy­siąc na sklep oso­bli­wo­ści swo­jego ojca, że to jest owo bra­ku­jące wej­ście.

W Dziel­nicy Świą­tyń wszystko było wspa­niałe. Drzwi miały rzeź­bie­nia, ozdobne oścież­nice, szklane za­da­sze­nia i po­zła­cane dziurki w zam­kach. Jej oj­ciec był wie­rzący, ale zwykł ma­wiać, że ko­ścioły są tu­taj jak wam­piry – nie skła­niają do mo­dli­twy, tylko ku­szą i wcią­gają w pu­łapkę. Te drzwi na­to­miast były inne, wy­ko­nane z su­ro­wego drewna, po­zba­wione klamki, z odra­paną białą farbą.

Te drzwi nie chciały zo­stać zna­le­zione.

Jed­nak przed Evan­ge­liną nie mo­gły ukryć praw­dzi­wego bytu.

Ich wy­szczer­bio­nego kształtu nie dało się z ni­czym po­my­lić. Z jed­nej strony kra­wędź była wy­gięta, z dru­giej – po­szar­pana, co wy­glą­dało jak po­łowa zła­ma­nego serca: sym­bol Mojra Księ­cia Serc.

„Na­resz­cie”.

Je­śli na­dzieja do­daje skrzy­deł, to skrzy­dła Evan­ge­liny wła­śnie roz­po­starły się za jej ple­cami, go­towe po­now­nie wzle­cieć. Po dwóch ty­go­dniach po­szu­ki­wań w Va­len­dzie w końcu tra­fiła do celu.

Kiedy w plot­kar­skiej ga­ze­cie, która te­raz znaj­do­wała się w jej kie­szeni, po­dano, że drzwi do ko­ścioła Księ­cia Serc za­gi­nęły, nie­wiele osób do­pa­try­wało się w tym ma­gii. Ar­ty­kuł na ten te­mat za­miesz­czono na pierw­szej stro­nie, więc czy­tel­nicy po­dej­rze­wali, że sta­nowi część kam­pa­nii za­chę­ca­ją­cej do wy­ku­pie­nia pre­nu­me­raty. Drzwi prze­cież tak po pro­stu nie zni­kają.

Evan­ge­lina na­to­miast wie­rzyła, że to moż­liwe. Ta hi­sto­ria nie wy­da­wała się jej chwy­tem re­kla­mo­wym, a ra­czej zna­kiem, który mó­wił jej, gdzie szu­kać, je­śli ma za­miar ura­to­wać swoje serce i chłopca, do któ­rego ono na­leży.

Może i nie wi­działa do­tych­czas wielu do­wo­dów ma­gii poza oso­bli­wo­ściami w skle­pie ojca, ale wie­rzyła w jej ist­nie­nie. Jej oj­ciec, Ma­xi­mi­lian, za­wsze mó­wił o ma­gii w taki spo­sób, jakby była rze­czy­wi­sta. Jej matka po­cho­dziła z Cu­dow­nej Pół­nocy, gdzie nie ist­niały róż­nice mię­dzy ba­śniami a hi­sto­rią. „Wszyst­kie opo­wie­ści skła­dają się z prawd i kłamstw”, po­wta­rzała. „Li­czy się to, w jaki spo­sób w nie wie­rzymy”.

A Evan­ge­lina miała szcze­gólny dar, je­śli cho­dzi o wiarę w to, co inni uwa­żali za mity, jak choćby nie­śmier­tel­nych Moj­rów.

Otwo­rzyła me­ta­lową kratę. Drzwi nie miały klamki, więc mu­siała wsu­nąć palce w ma­leńką szcze­linę mię­dzy nie­równą kra­wę­dzią a za­ku­rzoną ka­mienną ścianą.

Drzwi przy­trza­snęły jej palce i wy­ci­snęły kro­pelkę krwi. Dziew­czyna mo­głaby przy­siąc, że sły­szała ich trzesz­czący głos: „Zda­jesz so­bie sprawę, w co się pa­ku­jesz? To się skoń­czy zła­ma­nym ser­cem”.

Tyle że serce Evan­ge­liny już było zła­mane. I ro­zu­miała, ja­kie ry­zyko po­dej­muje. Znała za­sady od­wie­dza­nia Moj­ro­wych ko­ścio­łów.

„Za­wsze obie­cuj mniej, niż mo­żesz dać, bo Moj­ro­wie wciąż za­bie­rają wię­cej.

Nie za­wie­raj umów z wię­cej niż jed­nym Moj­rem.

A przede wszyst­kim ni­gdy nie za­ko­chaj się w Moj­rze”.

Było szes­na­ścioro nie­śmier­tel­nych Moj­rów, wszy­scy za­zdro­śni i za­bor­czy. Ma­wiano, że za­nim znik­nęli przed wie­kami, rzą­dzili czę­ścią świata za po­mocą ma­gii, która była groźna i jed­no­cze­śnie cu­downa. Ni­gdy nie zła­mali umowy, cho­ciaż czę­sto krzyw­dzili tych, któ­rym po­ma­gali. Więk­szość lu­dzi – na­wet je­śli była prze­ko­nana, że Moj­ro­wie to po­sta­cie mi­tyczne – w pew­nym mo­men­cie wpa­dała w taką roz­pacz, że za­czy­nała się do nich mo­dlić.

Evan­ge­lina była cie­kawa ich świą­tyń, ale wie­działa do­sta­tecz­nie dużo o zmien­nej na­tu­rze Moj­rów i ukła­dów z nimi, by uni­kać tych miejsc kultu. Lecz przed dwoma ty­go­dniami stała się jedną z tych zde­spe­ro­wa­nych osób, przed któ­rymi prze­strze­gały wszyst­kie hi­sto­rie.

– Pro­szę – wy­szep­tała w stronę drzwi w kształ­cie serca, na­są­cza­jąc swój głos dziką i po­tur­bo­waną na­dzieją, która ją tu przy­wio­dła. – Wiem, że je­steś sprytny, lecz po­zwo­li­łeś się od­na­leźć. Wpuść mnie.

Szarp­nęła jesz­cze raz.

Tym ra­zem drzwi ustą­piły.

Serce Evan­ge­liny biło mocno, kiedy wcho­dziła na pierw­szy sto­pień. Pod­czas po­szu­ki­wań za­gi­nio­nych drzwi czy­tała, że Książę Serc prze­cho­wy­wał inny za­pach dla każ­dego od­wie­dza­ją­cego. Miał to być za­pach naj­więk­szego ludz­kiego bólu serca.

Gdy we­szła do chłod­nego wnę­trza świą­tyni, po­wie­trze wcale nie przy­po­mniało jej o Lucu, nie wy­czu­wała za­pa­chu za­mszu ani we­ty­we­rii. Wy­czu­wała na­to­miast słodką me­ta­liczną woń ja­błek i krwi.

Na jej rę­kach po­ja­wiła się gę­sia skórka. Te za­pa­chy nie przy­wo­ły­wały wspo­mnień o uko­cha­nym. Naj­wy­raź­niej to, co czy­tała, było nie­prawdą. Nie za­wró­ciła jed­nak. Wie­działa, że Moj­ro­wie to nie święci ani zbawcy, choć miała na­dzieję, że Książę Serc jest bar­dziej współ­czu­jący niż po­zo­stali.

Po­dą­żała w głąb świą­tyni. Wszystko tu było szo­ku­jąco białe. Białe dy­wany, białe świece, białe ławki z bia­łego dębu, bia­łego je­sionu i bia­łej brzozy.

Mi­jała ko­lejne rzędy nie­jed­na­ko­wych bia­łych ła­wek. Kie­dyś może były ładne, lecz te­raz wielu z nich bra­ko­wało nóg, le­żące na nich po­duszki były pod­nisz­czone, a sie­dze­nia po­ła­mane.

Zła­mane.

Zła­mane.

Zła­mane.

Zła­mane.

Nic dziw­nego, że drzwi nie chciały jej wpu­ścić. Ten ko­ściół nie był grzeszny, on był smutny...

Ko­ścielną ci­szę prze­rwał trzask.

Evan­ge­lina od­wró­ciła się, wcią­ga­jąc po­wie­trze.

Kilka rzę­dów za nią, w za­cie­nio­nym ką­cie młody męż­czy­zna zda­wał się po­grą­żony w ża­ło­bie lub w wy­ko­ny­wa­niu aktu po­kuty. Twarz przy­sła­niały mu loki zło­tych wło­sów, pal­cami ner­wowo szar­pał rę­kawy bor­do­wego płasz­cza.

Zro­biło jej się go żal. Miała ochotę za­py­tać, czy nie po­trze­buje po­mocy. Praw­do­po­dob­nie spe­cjal­nie usa­do­wił się w ką­cie, by nie zwra­cać na sie­bie uwagi.

A jej nie po­zo­stało wiele czasu.

W ko­ściele nie było ze­ga­rów, lecz Evan­ge­lina mo­głaby przy­siąc, że sły­szała ty­ka­nie – długa wska­zówka mia­rowo wy­ma­zy­wała cenne mi­nuty, które po­zo­stały do ślubu Luca.

Po­śpie­szyła wzdłuż nawy do ab­sydy, gdzie koń­czyły się nie­równe rzędy ła­wek i wzno­siło pod­wyż­sze­nie z lśnią­cego mar­muru. Było nie­ska­zi­telne, oświe­tlone przez ścianę wo­sko­wych świec, oto­czone czte­rema żłob­ko­wa­nymi ko­lum­nami strze­gą­cymi ogrom­nego po­sągu Księ­cia Serc.

Po­czuła mro­wie­nie na karku.

Wie­działa, jak wy­gląda. Ta­lie Prze­zna­cze­nia, które słu­żyły do wró­że­nia, stały się bar­dzo po­pu­lar­nym pro­duk­tem w skle­pie jej ojca. Karta Księ­cia Serc re­pre­zen­to­wała nie­odwza­jem­nioną mi­łość, a przed­sta­wiony na niej Mojr był za­bój­czo przy­stojny. Miał nie­bie­skie oczy, z któ­rych wy­pły­wały łzy tej sa­mej barwy co kro­ple krwi wid­nie­jące w ką­ci­kach jego na­dą­sa­nych ust.

Na tym lśnią­cym po­sągu nie było krwa­wych łez, lecz jego twarz no­siła ce­chy okrut­nego piękna, ta­kiego, ja­kiego Evan­ge­lina spo­dzie­wa­łaby się po pół­bogu, który może za­bi­jać po­ca­łun­kiem. Na mar­mu­ro­wych ustach tego księ­cia błą­kał się drwiący uśmie­szek, który miał wy­glą­dać na zimny, lecz odro­binę wy­dat­niej­sza dolna warga, jakby wy­su­nięta w za­pro­sze­niu do śmierci, nada­wała mu rys de­li­kat­no­ści.

We­dług mi­tów Książę Serc nie był w sta­nie ko­chać, po­nie­waż dawno temu jego serce prze­stało bić. Tylko jedna osoba mo­gła przy­wró­cić je do pracy: jego uko­chana. Po­wia­dano, że po­ca­łu­nek Księ­cia Serc przy­no­sił zgubę każ­demu oprócz niej, jego je­dy­nej sła­bo­ści, i że kiedy jej po­szu­ki­wał, po­zo­sta­wiał za sobą szlak usiany tru­pami.

Evan­ge­lina nie wy­obra­żała so­bie bar­dziej tra­gicz­nego ist­nie­nia. Je­żeli ja­kiś Mojr miałby zro­zu­mieć jej sy­tu­ację, to tylko Książę Serc.

Prze­su­nęła wzro­kiem po jego pięk­nych mar­mu­ro­wych pal­cach ści­ska­ją­cych szty­let wiel­ko­ści jej przed­ra­mie­nia. Ostrze było skie­ro­wane w dół, w stronę ka­mien­nej misy ofiar­nej umiesz­czo­nej nad krę­giem tań­czą­cych bia­łych pło­mieni. Z boku wid­niał wy­ryty na­pis „Krew mo­dli­tewna”.

Evan­ge­lina za­czerp­nęła tchu.

To był cel jej wi­zyty.

Przy­ło­żyła pa­lec do klingi. Ostra mar­mu­rowa kra­wędź prze­cięła jej skórę i z opuszki kro­pla po kro­pli za­częła ka­pać krew, która z sy­kiem i skwier­cze­niem wpa­dała do misy, wy­peł­nia­jąc po­wie­trze jesz­cze in­ten­syw­niej­szym me­ta­licz­nym, słod­kim za­pa­chem.

Gdzieś w głębi du­szy miała na­dzieję, że ta ofiara do­pro­wa­dzi do cze­goś w ro­dzaju ma­gicz­nego spek­ta­klu. Po­sąg ożyje albo w ko­ściele roz­le­gnie się głos Księ­cia Serc. Tym­cza­sem poza pło­mie­niami świec nic się nie po­ru­szyło. Nie było sły­chać na­wet udrę­czo­nego mło­dzieńca ukry­tego w rogu ko­ścioła. Byli tylko ona i po­sąg.

– Drogi... Książę – za­częła nie­pew­nie. Ni­gdy nie mo­dliła się do Mojra i nie chciała ni­czego ze­psuć. – Je­stem tu, po­nie­waż moi ro­dzice nie żyją.

Skrzy­wiła się z za­że­no­wa­niem. Nie tak miała za­cząć.

– Chcia­łam po­wie­dzieć, że moi ro­dzice ode­szli. Mamę stra­ci­łam kilka lat temu. A w ze­szłym roku od­szedł mój oj­ciec. Te­raz tracę chłopca, któ­rego ko­cham. Luc Na­varro... – W gar­dle ją ści­snęło, gdy wy­mó­wiła to imię i przy­wo­łała w pa­mięci jego szel­mow­ski uśmie­szek. Może gdyby był bar­dziej zwy­czajny albo biedny czy okrutny, nie do­szłoby do tego wszyst­kiego. – Spo­ty­ka­li­śmy się po­ta­jem­nie. By­łam w ża­ło­bie po ojcu. Po­tem, przed po­nad dwoma ty­go­dniami, w dniu, kiedy ja i Luc mie­li­śmy po­wie­dzieć na­szym bli­skim, że się ko­chamy, moja przy­brana sio­stra Ma­ri­sol oznaj­miła, że ona i Luc za­mie­rzają się po­brać.

Evan­ge­lina urwała i za­mknęła oczy. Ta część hi­sto­rii wciąż przy­pra­wiała ją o za­wrót głowy. Szyb­kie za­rę­czyny ni­kogo nie dzi­wiły. Ma­ri­sol była ładna, a do tego, cho­ciaż skryta, miła – o wiele mil­sza niż Agnes, ma­co­cha Evan­ge­liny. Mimo wszystko Evan­ge­li­nie wy­dało się to po­dej­rzane, bo ni­gdy nie wi­działa Luca w jed­nym po­miesz­cze­niu z Ma­ri­sol.

– Wiem, jak to brzmi, ale Luc mnie ko­cha. Wie­rzę, że rzu­cono na niego urok. Nie ode­zwał się do mnie od chwili ogło­sze­nia za­rę­czyn... w ogóle mnie nie do­strzega. Nie wiem, jak ona to zro­biła, ale je­stem prze­ko­nana, że to ro­bota mo­jej ma­co­chy. – Evan­ge­lina nie miała żad­nego do­wodu na to, że Agnes jest wiedźmą ani że użyła ma­gii wo­bec Luca. Była jed­nak pewna, że jej ma­co­cha do­wie­działa się o związku Evan­ge­liny z Lu­kiem i za­pra­gnęła zdo­być mło­dzieńca i ty­tuł, który kie­dyś odzie­dzi­czy, dla swo­jej córki.

– Od­kąd zmarł mój tata, Agnes wiecz­nie ma do mnie pre­ten­sje. Pró­bo­wa­łam po­roz­ma­wiać o Lucu z Ma­ri­sol. My­ślę, że ona, w prze­ci­wień­stwie do mo­jej ma­co­chy, ni­gdy by mnie nie skrzyw­dziła. Ale za­wsze kiedy otwie­ram usta, nie wy­do­by­wają się z nich żadne słowa, jakby one także zo­stały ob­ło­żone klą­twą albo jak­bym to ja była prze­klęta. Dla­tego je­stem tu­taj i bła­gam o twoją po­moc. Ślub jest dzi­siaj i nie mo­żesz do niego do­pu­ścić.

Otwo­rzyła oczy.

Nie­ru­chomy po­sąg ani drgnął. Wie­działa, że rzeźby na ogół się nie ru­szają. A jed­nak miała na­dzieję, że coś zrobi – prze­su­nie się, ode­zwie albo po­ru­szy mar­mu­ro­wymi po­wie­kami.

– Wiem, że ro­zu­miesz, czym jest zła­mane serce. Po­wstrzy­maj Luca przed po­ślu­bie­niem Ma­ri­sol. Wy­baw mnie od no­wej fali cier­pie­nia.

– Ho, ho, co za ża­ło­sna mowa. – Dwa po­wolne okla­ski po­szły w ślad za roz­le­ni­wio­nym gło­sem, który za­brzmiał kilka kro­ków od niej.

Evan­ge­lina się od­wró­ciła i w jed­nej chwili po­bla­dła. Nie spo­dzie­wała się zo­ba­czyć mło­dzieńca, który szar­pał man­kiety, sto­jąc na końcu ko­ścioła. Choć trudno w to uwie­rzyć, miała przed sobą wła­śnie jego. My­ślała, że kona z bólu, ale wi­docz­nie skoń­czył z cier­pie­niem tak jak z rę­ka­wami swo­jego płasz­cza, który wi­siał w strzę­pach na ko­szuli w biało-czarne pasy, tylko czę­ściowo we­tknię­tej w spodnie.

Usiadł na schod­kach po­dium, le­ni­wie oparł się o jedną z ko­lumn i wy­cią­gnął przed sie­bie dłu­gie nogi. Jego złote włosy były w nie­ła­dzie, zbyt nie­bie­skie oczy na­bie­gły krwią, usta wy­krzy­wiał gry­mas, jakby nie­wiele rze­czy spra­wiało mu przy­jem­ność, ale cie­szyła go odro­bina bólu, który jej wła­śnie za­dał. Wy­glą­dał na znu­dzo­nego, bo­ga­tego i okrut­nego.

– Mam wstać i się okrę­cić do­okoła, że­byś mo­gła mnie obej­rzeć ze wszyst­kich stron? – za­py­tał drwiąco.

Evan­ge­lina ob­lała się ru­mień­cem.

– Je­ste­śmy w ko­ściele.

– A co to ma do rze­czy? – Zwin­nym ru­chem się­gnął do we­wnętrz­nej kie­szeni roz­cheł­sta­nego bor­do­wego płasz­cza, wy­jął białe jabłko i wbił w nie zęby. Ciem­no­czer­wony sok spły­wał po dłu­gich ja­snych pal­cach na lśniące mar­mu­rowe schody.

– Jak mo­żesz! – Krzyk­nęła, nie­wiele my­śląc. Cho­ciaż nie była nie­śmiała, zwy­kle uni­kała pod­no­sze­nia głosu w obec­no­ści nie­zna­jo­mych. Ten gru­bia­nin zaś spra­wiał, że nie pa­no­wała nad sobą. – To brak sza­cunku!

– A ty mo­dlisz się do nie­śmier­tel­nego, który za­bija każdą dziew­czynę, którą ca­łuje. Na­prawdę my­ślisz, że za­słu­guje na sza­cu­nek? – Nie­zno­śny mło­dzie­niec pod­kre­ślił swoje słowa ko­lej­nym kę­sem jabłka.

Sta­rała się go igno­ro­wać. Na­prawdę się sta­rała. Miała jed­nak wra­że­nie, że zna­la­zła się w szpo­nach ja­kiejś strasz­nej ma­gii. Za­miast odejść, wy­obra­ziła so­bie, że nie­zna­jomy trak­tuje jej wargi jak prze­ką­skę i ca­łuje ją słod­kimi od soku ustami tak długo, aż umiera w jego ra­mio­nach.

„Nie. To nie­moż­liwe”.

– Znowu się ga­pisz – mruk­nął.

Od­wró­ciła od niego wzrok i spoj­rzała na rzeźbę. Jesz­cze kilka mi­nut temu serce biło jej moc­niej na wi­dok mar­mu­ro­wych warg, a te­raz wi­działa je­dy­nie zwy­kły po­sąg, który w po­rów­na­niu z tym zło­śli­wym mło­dym męż­czy­zną był po­zba­wiony ży­cia.

– Uwa­żam, że je­stem bar­dziej przy­stojny. – Na­gle mło­dzie­niec sta­nął obok niej.

W jej brzu­chu obu­dziły się mo­tyle. Wy­stra­szone. Biły skrzy­deł­kami jak osza­lałe, ostrze­ga­jąc ją, żeby się stąd wy­no­siła. Lecz ona nie mo­gła od niego ode­rwać wzroku.

Z bli­ska był jesz­cze przy­stoj­niej­szy i wyż­szy, niż jej się wy­da­wało. Uśmiech­nął się, ujaw­nia­jąc dwa do­łeczki, z któ­rymi przez mo­ment przy­po­mi­nał bar­dziej anioła niż dia­bła. Ona jed­nak wie­działa, że na­wet anioły po­winny się go strzec. Wy­obra­żała so­bie, jak te zdra­dziec­kie do­łeczki zni­kają, gdy pod­stęp­nie od­biera skrzy­dła ja­kie­muś anio­łowi tylko po to, żeby móc się po­ba­wić pió­rami.

– To ty – szep­nęła. – Je­steś Księ­ciem Serc.