Klątwa prawdziwej miłości ebook

Każ­demu,kto kie­dy­kol­wiek li­czyłna drugą szansę

1

Evan­ge­lina

Evan­ge­lina Fox za­wsze wie­rzyła, że któ­re­goś dnia znaj­dzie się w ba­śni. W dzie­ciń­stwie za każ­dym ra­zem, gdy do sklepu z oso­bli­wo­ściami jej ojca przy­by­wała nowa do­stawa, pod­eks­cy­to­wana na­tych­miast bie­gła zaj­rzeć do skrzyń. Oglą­dała każdy przed­miot i py­tała samą sie­bie: „Czy to jest to? Czy to jest przed­miot, który prze­nie­sie mnie w świat fan­ta­zji?”.

Któ­re­goś dnia do­tarł tam ogromny ku­fer, który skry­wał w swym wnę­trzu je­dy­nie gałkę do drzwi. Zie­lona, kunsz­tow­nie zdo­biona klej­no­tami błysz­czała w świe­tle jakby prze­peł­niona ma­gią. Evan­ge­lina była prze­ko­nana, że je­śli od­naj­dzie wła­ściwe drzwi, ta gałka otwo­rzy je na świat, w któ­rym roz­pocz­nie się jej wy­ma­rzona baśń.

Gałka nie­stety ni­gdy nie otwo­rzyła ni­czego nie­zwy­kłego. Evan­ge­lina jed­nak nie tra­ciła na­dziei, że pew­nego dnia znaj­dzie się w in­nym miej­scu.

Na­dzieja, wy­obraź­nia i wiara w ma­gię były dla niej jak od­dy­cha­nie. A jed­nak na­gle od­dy­cha­nie stało się bar­dzo trudne, gdy oto zna­la­zła się gdzieś in­dziej, wtu­lona w ob­ję­cia przy­stoj­nego mło­dzieńca, który twier­dził, że jest jej mę­żem.

„Mąż”. Od tego słowa za­szu­miało jej w gło­wie. „Ja­kim cu­dem? Ja­kim cu­dem? Ja­kim cu­dem?”. Tyle py­tań ci­snęło się jej na usta, lecz była zbyt oszo­ło­miona, by za­dać je gło­śno.

Gdyby jej nie obej­mo­wał, upa­dłaby na pod­łogę. Było tego za dużo, by to przy­jąć, i za dużo, by wszystko na­raz stra­cić.

Jedną z ostat­nich rze­czy, które pa­mię­tała, były chwile spę­dzone w domu z oj­cem przed jego śmier­cią. Na­wet to wspo­mnie­nie miało formę ob­razu o po­strzę­pio­nych brze­gach. Jakby jego śmierć była czę­ścią blak­ną­cego por­tretu, tyle że nie był on tylko spło­wiały – jego frag­menty zo­stały bru­tal­nie po­odry­wane. Nie mo­gła so­bie przy­po­mnieć mie­sięcy po­prze­dza­ją­cych śmierć ojca ani tego, co się działo póź­niej. Nie wie­działa na­wet, skąd wzięła się go­rączka, która go za­biła.

Wie­działa tylko, że jej oj­ciec, po­dob­nie jak matka, już nie żył – i to od dłuż­szego czasu.

– Wiem, że to musi być prze­ra­ża­jące. Na pewno czu­jesz się za­gu­biona, ale nie je­steś sama, Evan­ge­lino. – Obcy męż­czy­zna, który po­da­wał się za jej męża, przy­tu­lił ją mocno.

Był wy­soki i w jego ob­ję­ciach miała wra­że­nie, że jest fi­li­gra­nowa. Trzy­mał ją tak bli­sko sie­bie, że czuła drże­nie jego ciała. Nie po­dej­rze­wała, by był tak samo prze­ra­żony jak ona, lecz nie wy­da­wał się tak pewny sie­bie, na ja­kiego wy­glą­dał.

– Je­stem przy to­bie i wszystko bym dla cie­bie zro­bił.

– Ale ja cię nie pa­mię­tam – po­wie­działa. Nie chciała się od niego od­su­wać, lecz ta sy­tu­acja ją przy­tła­czała. On ją przy­tła­czał.

Gdy lekko się cof­nęła, zmarsz­czył czoło. Od­po­wie­dział jed­nak spo­koj­nie ni­skim, ko­ją­cym gło­sem:

– Na­zy­wam się Apollo Aka­dyj­czyk.

Evan­ge­lina znowu cze­kała na świa­tło ob­ja­wie­nia lub choćby ma­leńką iskierkę. Po­trze­bo­wała cze­goś zna­jo­mego, cze­goś, czego mo­głaby się uchwy­cić, co po­wstrzy­ma­łoby ją przed po­now­nym upad­kiem, a Apollo pa­trzył na nią, jakby go­tów był stać się tym czymś. Nikt ni­gdy nie pa­trzył na nią z taką uwagą.

Przy­wo­dził jej na myśl ba­śnio­wych bo­ha­te­rów. Bar­czy­sty, z wy­raź­nie za­ry­so­waną szczęką, ciem­nymi oczami, ubrany w spo­sób, który su­ge­ro­wał po­sia­da­nie pa­ła­ców i bo­gactw prze­cho­wy­wa­nych w ku­frach. Miał na so­bie bor­dową pe­le­rynę z wy­so­kim koł­nie­rzem, bo­gato ha­fto­waną zło­tem na man­kie­tach i ra­mio­nach. Pod nią był ja­kiś ro­dzaj du­bletu – tak chyba to na­zy­wano. Męż­czyźni w Va­len­dzie ubie­rali się zu­peł­nie ina­czej.

Oczy­wi­ście, nie była już w Va­len­dzie. Ta myśl spro­wa­dziła nową falę stra­chu, pod któ­rej wpły­wem szybko za­py­tała:

– Jak się tu zna­la­złam? Jak się po­zna­li­śmy? Dla­czego cię nie pa­mię­tam?

– Twoje wspo­mnie­nia skradł ktoś, kto chciał nas roz­dzie­lić. – Coś za­lśniło w jego brą­zo­wych oczach, lecz nie po­tra­fiła stwier­dzić, czy to był gniew, czy ból.

Evan­ge­lina chciała go so­bie przy­po­mnieć. Jed­nak im bar­dziej pró­bo­wała, tym go­rzej się czuła. Bo­lała ją głowa, czuła pustkę, jakby stra­ciła coś wię­cej niż wspo­mnie­nia. Przez mo­ment ten ból był tak głę­boki i gwał­towny, że chwy­ciła się za serce nie­mal pewna, że w tym miej­scu ma dziurę. Nie było jed­nak żad­nej rany. Serce znaj­do­wało się na swoim miej­scu, czuła jego bi­cie. Mimo to przez jedną strasz­liwą chwilę miała wra­że­nie, że jej serce po­winno być tak samo zdru­zgo­tane jak ona.

I wtedy to po­czuła – nie uczu­cie, lecz myśl ostrą, po­szar­paną.

Mu­siała ko­muś po­wie­dzieć coś waż­nego.

Nie pa­mię­tała, co to było, lecz czuła się, jakby cały jej świat za­le­żał od prze­ka­za­nia tej in­for­ma­cji. Już sama myśl o tym bu­rzyła jej krew w ży­łach. Pró­bo­wała so­bie przy­po­mnieć, co ta­kiego miała po­wie­dzieć i komu. Czy tym kimś mógł być Apollo?

– Czemu ktoś chce nas roz­dzie­lić? – ode­zwała się.

Mo­gła za­dać jesz­cze wię­cej py­tań. Mo­gła po­now­nie do­cie­kać, jak się po­znali i od jak dawna są mał­żeń­stwem, ale on na­gle się zde­ner­wo­wał.

Zer­k­nął nie­spo­koj­nie po­nad jej ra­mie­niem i po­wie­dział ci­cho:

– To skom­pli­ko­wane.

Skie­ro­wała wzrok za jego spoj­rze­niem na dziwne drew­niane drzwi, o które była oparta. Po obu ich stro­nach stały ka­mienne fi­gury wo­jow­ni­czych anio­łów, które wy­glą­dały bar­dziej re­ali­stycz­nie, niż można by się spo­dzie­wać po zwy­kłych rzeź­bach. Miały roz­po­starte skrzy­dła po­pla­mione za­schniętą krwią. Ten wi­dok wy­wo­łał ko­lejny ucisk w jej piersi, jakby ciało nie mo­gło za­po­mnieć o czymś, z czym umysł już się po­że­gnał.

– Wiesz, co się tu­taj stało? – za­py­tała.

Przez twarz Apolla prze­mknęło coś, co wy­glą­dało na po­czu­cie winy, ale rów­nie do­brze mo­gło być smut­kiem.

– Obie­cuję, od­po­wiem na wszyst­kie twoje py­ta­nia, ale te­raz mu­simy stąd iść. Mu­simy odejść, za­nim on wróci.

– Jaki on?

– Ten, kto wy­ma­zał ci pa­mięć. – Apollo mocno chwy­cił Evan­ge­linę za rękę i wy­pro­wa­dził ją z po­miesz­cze­nia z wa­lecz­nymi anio­łami.

Plamki przed­po­łu­dnio­wego słońca oświe­tlały półki ma­nu­skryp­tów zwią­za­nych wstąż­kami i sznur­kami. Wy­glą­dało na to, że zna­leźli się w sta­rej bi­blio­tece, choć im da­lej się po­su­wali, tym książki były now­sze.

Po­sadzki zmie­niły się z ka­mien­nych, po­kry­tych war­stwą ku­rzu na lśniące mar­mu­rowe, po­miesz­cze­nia sta­wały się co­raz wyż­sze, świa­tło zro­biło się ostrzej­sze, miej­sce ma­nu­skryp­tów za­jęły wo­lu­miny w skó­rza­nych opra­wach. Evan­ge­lina po raz ko­lejny pró­bo­wała do­szu­kać się w tym bla­sku cze­goś zna­jo­mego. Cze­goś, co po­bu­dzi­łoby jej pa­mięć. Od­zy­skała już ja­sność umy­słu, lecz nic nie wy­da­wało się zna­jome.

Na­prawdę zna­la­zła się gdzieś in­dziej i wszystko wska­zy­wało na to, że była tu już na tyle długo, by po­znać szla­chet­nych bo­ha­te­rów oraz czarne cha­rak­tery i wplą­tać się w walkę mię­dzy nimi.

– Kto to był? – do­py­ty­wała. – Kto po­zba­wił mnie pa­mięci?

Apollo lekko się za­chwiał, a po­tem gwał­tow­nie przy­śpie­szył.

– Obie­cuję, że wszystko ci opo­wiem, ale mu­simy się stąd wy­do­stać...

– Ojej! – za­wo­łał ktoś.

Evan­ge­lina od­wró­ciła się i uj­rzała ko­bietę w bia­łych sza­tach, za­pewne bi­blio­te­karkę, sto­jącą mię­dzy pół­kami, która na ich wi­dok za­sło­niła so­bie usta dło­nią. Jej twarz wy­ra­żała trwogę, sze­roko otwarte oczy sku­piły się na Apollu.

Do sali we­szła inna bi­blio­te­karka. Spoj­rzała na nich, wes­tchnęła, upu­ściła stos ksią­żek i ze­mdlała.

– To cud! – krzyk­nęła ko­bieta, którą za­stali w po­miesz­cze­niu.

Nad­cho­dzili ko­lejni bi­blio­te­ka­rze i uczeni – wszy­scy re­ago­wali po­dob­nie.

Evan­ge­lina przy­tu­liła się do Apolla, kiedy tłum się za­cie­śniał wo­kół nich. Przy­bie­gli inni bi­blio­te­ka­rze, służba, dwo­rza­nie i bar­czy­ści straż­nicy w lśnią­cych zbro­jach za­pewne zwa­bieni har­mi­drem.

Sala, w któ­rej się znaj­do­wali, miała wy­so­kość co naj­mniej czte­rech pię­ter, lecz na­gle wy­dała się mała i cia­sna, gdy wo­kół nich gro­ma­dziło się co­raz wię­cej lu­dzi.

– On wró­cił...

– On żyje...

– To cud! – po­wta­rzano z na­bo­żeń­stwem, a na wielu po­licz­kach lśniły łzy.

Evan­ge­lina nie ro­zu­miała, co się dzieje. Czuła się, jakby uczest­ni­czyła w ja­kimś ob­rzę­dzie re­li­gij­nym. Czy to moż­liwe, że po­ślu­biła świę­tego?

Spoj­rzaw­szy na Apolla, pró­bo­wała przy­po­mnieć so­bie jego na­zwi­sko. „Aka­dyj­czyk”, tak jej po­wie­dział. Nie pa­mię­tała żad­nej opo­wie­ści o Apollu Aka­dyj­czyku, lecz naj­wy­raź­niej ta­kie ist­niały. Naj­pierw my­ślała, że jest ja­kimś bo­ha­te­rem, ale tłum pa­trzył na niego, jakby był kimś wię­cej.

– Kim je­steś? – wy­szep­tała.

Apollo uniósł jej dłoń do ust i zło­żył na niej po­ca­łu­nek, od któ­rego prze­bie­gły ją ciarki.

– Je­stem tym, który nie po­zwoli, by kto­kol­wiek znowu cię skrzyw­dził.

Kilka osób w po­bliżu wes­tchnęło, sły­sząc te słowa.

Wtedy wolną ręką wy­ko­nał gest, któ­rym za­zwy­czaj uci­sza się tłum. Zgro­ma­dzeni na­tych­miast za­mil­kli. Część na­wet pa­dła na ko­lana.

Evan­ge­lina czuła się nie­zręcz­nie na wi­dok tak wielu osób po­tul­nie speł­nia­ją­cych żą­da­nie – zda­wali się na­wet nie od­dy­chać, gdy głos Apolla uno­sił się nad ich gło­wami.

– Wi­dzę, że nie­któ­rzy z was nie mogą uwie­rzyć wła­snym oczom. Jed­nak to, co wi­dzi­cie, jest prawdą. Ja żyję. Gdy stąd wyj­dzie­cie, mów­cie wszyst­kim, że książę Apollo zmarł i prze­szedł przez pie­kło, by tu po­wró­cić.

Książę. Evan­ge­lina nie miała czasu, by prze­tra­wić tę in­for­ma­cję i wszystko, co się z nią wią­zało, bo Apollo nie­mal na­tych­miast, gdy skoń­czył mó­wić, pu­ścił jej dłoń i szybko zdjął ak­sa­mitny du­blet, a po nim lnianą ko­szulę.

Nie­któ­rym, w tym Evan­ge­li­nie, za­parło dech.

Jego klatka pier­siowa była do­sko­nała, gładka, z wy­rzeź­bio­nymi mię­śniami, a nad ser­cem wid­niał ta­tuaż przed­sta­wia­jący dwa mie­cze wy­gięte w kształt serca i po­środku imię Evan­ge­lina.

Do tego mo­mentu wszystko wy­da­wało się tro­chę jak sen, z któ­rego mo­gła się jesz­cze obu­dzić. Jed­nak jej imię na jego piersi było nie­pod­wa­żalne, czego nie mo­gła po­wie­dzieć o jego sło­wach. Nie był jej obcy. Znał ją i wy­rył jej imię na swoim ciele.

Na­stęp­nie się od­wró­cił, de­mon­stru­jąc coś, co wpra­wiło w zdu­mie­nie nie tylko ją, lecz także wszyst­kich ze­bra­nych. Po­są­gowe plecy Apolla były po­kryte sie­cią blizn.

– To jest cena, którą za­pła­ci­łem za po­wrót! – krzyk­nął. – Kiedy mó­wię, że prze­sze­dłem przez pie­kło, nie ma w tym prze­sady. Ale mu­sia­łem wró­cić. Mu­sia­łem na­pra­wić krzywdy wy­rzą­dzone pod moją nie­obec­ność. Wiem, że wielu z was wie­rzy, iż za­bił mnie Ty­be­riusz, ale to nie był on.

W tłu­mie roz­legł się szmer za­sko­cze­nia.

– Otruł mnie czło­wiek, któ­rego uwa­ża­łem za przy­ja­ciela! – ryk­nął Apollo. – Lord Jacks. A po­tem ukradł wspo­mnie­nia mo­jej żo­nie Evan­ge­li­nie. Nie spo­cznę, póki go nie znajdę i nie za­płaci za swoje zbrod­nie wła­snym ży­ciem!