Zasady gry ebook

Vladimir Wolff

Zasady gryNowy porządek świata

© 2021 Vladimir Wolff

© 2021 WARBOOK Sp. z o.o.

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja i korekta językowa: Zespół redakcyjny

eBook:Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux, [email protected]

Projekt okładki: Paweł Gierula

ISBN 978-83-65904-89-8

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

43-450 Ustroń, www.warbook.pl

Prolog

Ja­mes Ro­bert Atwo­od uro­dził się w cza­sach, gdy jego oj­czy­zna uwa­ża­na była za nie­kwe­stio­no­wa­ną i naj­wi­ęk­szą po­tęgę na świe­cie.

Pó­źniej było już tyl­ko go­rzej. Wzlo­ty prze­pla­ta­ły się z upad­ka­mi, lecz tych dru­gich było wi­ęcej, co­raz wi­ęcej. Świat scho­dził na psy. Nie tyl­ko Atwo­od tak uwa­żał, jego zda­nie po­dzie­la­li inni. Spo­ty­kał się z nimi od cza­su do cza­su, wy­pi­jał drin­ka, a pó­źniej wszyst­ko wra­ca­ło na swo­je tory. Dla sta­re­go tek­sa­ńczy­ka było to nad wy­raz fru­stru­jące. Całe ży­cie ci­ężko pra­co­wał, ni­cze­go nie do­stał w spad­ku, nie wy­grał na lo­te­rii, nie zna­la­zł na uli­cy ani nie ukra­dł bli­źnie­mu. Ty­rał, od­kąd sko­ńczył pi­ęt­na­ście lat i zna­la­zł za­trud­nie­nie w je­dy­nym skle­pie w mia­stecz­ku. Wte­dy, wraz z młod­szym bra­tem Char­le­sem, za­ra­biał kil­ka cen­tów na go­dzi­nę. Wie­le lat pó­źniej otwo­rzył wła­sny biz­nes i od tam­tej pory sta­le piął się w górę po szcze­blach spo­łecz­ne­go awan­su.

Oże­nił się sto­sun­ko­wo pó­źno i do­cze­kał trój­ki dzie­ci, z któ­rych, nie­ste­ty, żad­ne nie po­szło w jego śla­dy. Naj­star­szy syn Pe­ter za­ćpał się w ja­ki­mś rynsz­to­ku w Sa­cra­men­to tuż przed dwu­dzie­sty­mi uro­dzi­na­mi. Młod­sza cór­ka Cri­sti­ne wy­szła za mąż za kie­row­cę raj­do­we­go i włó­czy­ła się z nim po ca­łym kra­ju, aż w ko­ńcu obo­je zgi­nęli w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym, roz­bi­ja­jąc się o drze­wo dzie­si­ęć lat temu. Naj­młod­szy Ca­sper wci­ąż się nie usa­mo­dziel­nił i choć do­bie­gał trzy­dziest­ki, trwo­nił czas i pie­ni­ądze na wy­pa­dy do Aspen bądź Eu­ro­py. O prze­jęciu fir­my nie my­ślał wca­le, mimo że nie­gdyś wie­lu upa­try­wa­ło w nim suk­ce­so­ra.

Tak więc dzie­ci, za­miast stać się ra­do­ścią sta­re­go czło­wie­ka, roz­cza­ro­wa­ły Ja­me­sa zu­pe­łnie. Nie był to na szczęście dra­mat na mia­rę an­tycz­nej tra­ge­dii. Atwo­odo­wi po­zo­sta­ła wnucz­ka, Ro­xa­ne, owoc zwi­ąz­ku Cri­sti­ne i mi­strza kie­row­ni­cy, któ­ra jako je­dy­na spe­łnia­ła po­kła­da­ne w niej ocze­ki­wa­nia.

Do­syć wcze­śnie za­uwa­żo­no, że Ro­xa­ne po­sia­da zdol­no­ści ma­te­ma­tycz­ne – li­czy­ła z szyb­ko­ścią kie­szon­ko­we­go kal­ku­la­to­ra. Oprócz tego była zdy­scy­pli­no­wa­na i umia­ła wpły­wać na in­nych, by jej słu­cha­li. To na niej sku­pi­ły się na­dzie­je Ja­me­sa i po­nie­kąd Char­le­sa, któ­ry jako za­twar­dzia­ły ka­wa­ler wła­snych dzie­ci się nie do­cho­wał.

Ne­stor rodu nie szczędził wy­si­łków, by za­pew­nić wnucz­ce jak naj­lep­szą przy­szło­ść. Na po­czątek pry­wat­na szko­ła z in­ter­na­tem, po niej stu­dia na Uni­wer­sy­te­cie Stan­for­da, na ko­niec miał na nią cze­kać fo­tel pre­ze­sa ro­dzin­nej fir­my, któ­ra w tym cza­sie znacz­nie się roz­ro­sła.

Ro­xa­ne zda­wa­ła się cie­szyć dużą swo­bo­dą, ale Ja­mes, po­mny przy­krych do­świad­czeń z prze­szło­ści, na wszel­ki wy­pa­dek ni­cze­go nie chciał zo­sta­wić przy­pad­ko­wi. Ochro­nia­rze sta­le mie­li ją na oku, bo prze­cież nie od dziś wia­do­mo, że na mło­dą, ład­ną i bo­ga­tą dziew­czy­nę czy­ha wie­le nie­bez­pie­cze­ństw.

Nie­szczęsne­mu absz­ty­fi­kan­to­wi, któ­re­mu zda­rza­ło się za­pa­lić traw­kę, pro­fi­lak­tycz­nie po­ła­ma­no ręce i dano do­brą radę – albo od­cze­pi się od Ro­xa­ne, albo nie do­ży­je na­stęp­ne­go ty­go­dnia. Mło­dy czło­wiek bez tru­du zro­zu­miał, co się do nie­go mówi, i szyb­ko się ulot­nił. Ko­lej­ne­mu, po­tom­ko­wi zna­ko­mi­te­go rodu ze wschod­nie­go wy­brze­ża, lecz tro­chę nie­okrze­sa­ne­mu w obe­jściu, za­su­ge­ro­wa­no to samo. Bu­bek nie wy­stra­szył się, cze­go szyb­ko po­ża­ło­wał. Kie­dy wra­cał z Mek­sy­ku, agen­ci DEA zna­le­źli w jego ba­ga­żu pięć ki­lo­gra­mów koki. Na nic zda­ły się tłu­ma­cze­nia, że dra­gi zo­sta­ły pod­rzu­co­ne. Tra­fił za kra­ty, a ro­dzi­nę nie­szczęśni­ka spo­ro kosz­to­wa­ło wy­do­by­cie go na wol­no­ść. Nie­uchron­nie jego kon­tak­ty z Ro­xa­ne roz­lu­źni­ły się, aż w ko­ńcu usta­ły zu­pe­łnie. To nie była dla niej od­po­wied­nia par­tia.

Opie­ka dziad­ka nie ogra­ni­cza­ła się je­dy­nie do se­lek­cji fa­ce­tów. Grun­tow­nie prze­świe­tlo­no wspó­łlo­ka­tor­kę, a że pro­wa­dzi­ła się zbyt lek­ko jak na gust Atwo­oda, zmie­ni­ła uczel­nię.

Ro­xa­ne tro­chę dzi­wi­ło, że lu­dzie, z któ­ry­mi się za­przy­ja­źnia, tak nie­spo­dzie­wa­nie ją opusz­cza­ją, ale po­go­dzi­ła się z tym, sko­ro po­ja­wia­li się ko­lej­ni. Ży­cie przy­no­si wie­le nie­spo­dzia­nek.

Do ko­ńca stu­diów po­zo­stał dziew­czy­nie rok, gdy wy­bu­chła epi­de­mia chi­ńskie­go wi­ru­sa, wu­han­ki. Ro­xa­ne za­ra­zi­ła się i zma­rła, a Ja­me­sa Ro­ber­ta Atwo­oda tra­fił szlag. ■

Rozdział pierwszy

1

LUIZJANA – USA

3 marca 202…

Po­dob­ne­go za­du­pia nie wi­dział od daw­na, a prze­cież w swo­im ży­ciu na­oglądał się nie­jed­ne­go.

In­for­ma­tor, któ­re­go przy­dy­bał dwa dni wcze­śniej w ba­rze dla mo­to­cy­kli­stów na przed­mie­ściach Shre­ve­port, ra­czej go nie okła­mał. Kie­dyś wspó­łpra­co­wa­li przy paru spra­wach i jesz­cze się na nim nie za­wió­dł, cho­ciaż kto po­wie­dział, że to nie będzie ten pierw­szy raz… Ka­puś jak ko­bie­ta – prędzej czy pó­źniej wy­sta­wi cię do wia­tru.

Wy­sia­da­jąc z sa­mo­cho­du, wdep­nął w bło­to. Trud­no, zda­rza się. Nie będzie z tego po­wo­du ku­po­wał no­wych bu­tów. Wy­ta­rł po­de­szwę o kępę tra­wy i ro­zej­rzał się do­oko­ła. Ci­sza aż dzwo­ni­ła w uszach. Je­że­li Bau­man ukry­wał się w po­bli­żu, to jak na ra­zie sku­tecz­nie. Nie szko­dzi, wy­ku­rzy się go z nory i przy­mknie, w ko­ńcu taki fach. Naj­le­piej za­cząć od do­kład­ne­go spraw­dze­nia wszyst­kie­go. To zresz­tą nic trud­ne­go, o ile się wie, jak się do tego za­brać.

Nie spusz­cza­jąc oto­cze­nia z oka, pod­sze­dł do ba­ga­żni­ka for­da bron­co i otwo­rzył kla­pę. Przyj­rzał się przy­wie­zio­ne­mu wy­po­sa­że­niu. Tro­chę tego było. Z bro­ni krót­kiej wy­brał nie­za­wod­ne­go SIG-Sau­era P226 z ma­ga­zyn­kiem na pi­ęt­na­ście na­boi, któ­re­go wsu­nął w ka­bu­rę na udzie. Sam pi­sto­let mógł nie wy­star­czyć, dla­te­go też si­ęgnął po strzel­bę Win­che­ste­ra, po­moc­ną przy trud­niej­szych za­da­niach. Nóż spręży­no­wy wci­snął do kie­sze­ni, a kaj­dan­ki za pa­sek spodni. OK, bar­dziej go­to­wy nie będzie. Ru­szył przed sie­bie w stro­nę za­bu­do­wań, wci­ąż uwa­żnie prze­pa­tru­jąc oko­li­cę. Sto­jąca przed nim ru­de­ra w cza­sach świet­no­ści była pi­ęk­ną trzy­kon­dy­gna­cyj­ną re­zy­den­cją w sty­lu wik­to­ria­ńskim, w ja­kim lu­bo­wa­li się bo­ga­ci po­łu­dniow­cy. Obec­nie stra­szy­ła po­wy­bi­ja­ny­mi okna­mi i wy­rwa­ny­mi z za­wia­sów okien­ni­ca­mi. Szo­pa i staj­nia pre­zen­to­wa­ły się rów­nie opła­ka­nie. Tra­wa po­ro­sła po­dwó­rze, bro­dził więc w mo­rzu zie­le­ni, ostro­żnie sta­wia­jąc kro­ki. Ukąsze­nie przez grze­chot­ni­ka nie było mu do ni­cze­go po­trzeb­ne.

Wy­mi­nął ster­tę zło­mu, któ­ra kie­dyś była szkol­nym au­to­bu­sem, i dru­gą, w któ­rej mo­żna było roz­po­znać ja­kiś sprzęt rol­ni­czy. Je­że­li ktoś cza­ił się w po­bli­żu, to nie za dziu­ra­wy­mi jak rze­szo­to wra­ka­mi. Już prędzej w wie­ko­wym domu.

Za­rdze­wia­ły ła­ńcuch hu­śtaw­ki za­zgrzy­tał po­ru­szo­ny moc­niej­szym po­dmu­chem wia­tru. Nie na­le­żał do bo­ja­źli­wych, ale w tym mo­men­cie po­czuł się nie­wy­ra­źnie. Prze­ła­do­wał broń. Bau­man mu­sia­łby być głu­chy, żeby tego nie usły­szeć. Nie­mniej na­gro­da za tego ża­ło­sne­go skur­wie­la wy­no­si­ła pi­ęćdzie­si­ąt ty­si­ęcy do­la­rów – staw­ka war­ta ry­zy­ka.

Wsze­dł na we­ran­dę, a po­tem lufą otwo­rzył drzwi. Wy­star­czył je­den rzut oka. Od daw­na nikt tu nie prze­by­wał.

Je­że­li nie tu, to gdzie?

Staj­nia za do­mem czy sto­do­ła po pra­wej?

Sko­ro do­ta­rł aż tu­taj, prze­trząśnie ka­żdy kąt. Dru­gi raz tu nie przy­je­dzie.

Po dzie­si­ęciu mi­nu­tach ogar­nęła go fru­stra­cja. W po­bli­żu nie za­uwa­żył żad­nych świe­żych śla­dów ludz­kiej obec­no­ści. Zo­stał wy­sta­wio­ny do wia­tru. Zresz­tą nie pierw­szy raz. Mógł wra­cać, zła­pie Bau­ma­na przy in­nej oka­zji. Dla świ­ęte­go spo­ko­ju zaj­rzy jesz­cze nad nie­od­le­gły ka­nał, któ­re­go wody prze­świ­ty­wa­ły mi­ędzy drze­wa­mi gęsto po­ra­sta­jący­mi brzeg.

Po­śród ziel­ska do­strze­gł becz­kę po ro­pie. Nie wy­gląda­ła na sta­rą. Pod­sze­dł do niej za­cie­ka­wio­ny. Ktoś za­dał so­bie wie­le tru­du, by ją tu­taj przy­tasz­czyć.

Po­ru­szył nią na boki i usły­szał chlu­pot, nie była więc pu­sta. Ko­rek dał się od­kręcić bez pro­ble­mu. Trop oka­zał się wła­ści­wy.

Te­raz po­zo­sta­ło do­rwać Bau­ma­na, nie tra­cąc przy tym ży­cia. Drań był cwa­ny, ale po­pe­łniał błędy – jak ka­żdy. Ka­żdy się myli lub fol­gu­je swo­im sła­bo­ściom. Ka­żdy to ka­żdy, więc cel po­lo­wa­nia nie na­le­żał do wy­jąt­ków.

Choć zda­wa­ło się to nie­mo­żli­we, nad ka­na­łem pa­no­wa­ła jesz­cze wi­ęk­sza ci­sza niż przy re­zy­den­cji. Nie za­kłó­ca­ły jej pta­ki ani szum drzew, fale bez­gło­śnie ob­my­wa­ły spląta­ne ko­rze­nie.

Jest.

W głąb mo­kra­deł wio­dła ście­żka, tak wąska, jak­by wy­dep­ta­ły ją zwie­rzęta. I chy­ba tak było, jak oce­nił, pod­sze­dłszy bli­żej.

Jed­no nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści – Bau­man miał jaja. Sam na tym od­lu­dziu? Ko­zak.

W zle­ce­niu znaj­do­wa­ły się tyl­ko pod­sta­wo­we in­for­ma­cje: wiek, wzrost, ry­so­pis, zna­ki szcze­gól­ne i za co był po­szu­ki­wa­ny. Żywy lub mar­twy. Pra­wo ro­dem z Dzi­kie­go Za­cho­du.

Z mapy wy­ni­ka­ło, że wo­kół roz­po­ście­ra się wie­le ty­si­ęcy akrów ba­gien, gdzie bez prze­wod­ni­ka le­piej się nie za­pusz­czać. Bez prze­wod­ni­ka i ło­dzi, rzecz ja­sna, a on nie dys­po­no­wał ani jed­nym, ani dru­gim. Zle­ce­nia re­ali­zo­wał sam, nie tyl­ko dla­te­go, by nie dzie­lić się na­gro­dą. Co by­łby z nie­go za łow­ca skal­pów, gdy­by nie po­tra­fił o sie­bie za­dbać.

Po­wrót do naj­bli­ższe­go mia­stecz­ka uznał za stra­tę cza­su. Wy­co­fał się znad ka­na­łu i wzno­wił po­szu­ki­wa­nie śla­dów na otwar­tym te­re­nie. Bau­man się ukry­wał, ale to jesz­cze nie zna­czy­ło, że nikt go nie od­wie­dzał. Co z pro­wian­tem, pa­li­wem, le­kar­stwa­mi i wy­po­sa­że­niem po­trzeb­nym do prze­trwa­nia w tej głu­szy?

Od lo­kal­nej dro­gi pro­wa­dził nad ka­nał trakt wąski, lecz z pew­no­ścią prze­jezd­ny dla wo­zów z na­pędem na czte­ry koła. Świad­czy­ły o tym cho­ćby śla­dy opon. Wy­ra­źne, więc świe­że, sko­ro trzy dni temu pa­da­ło. A za­tem jego przy­pusz­cze­nia się po­twier­dza­ły.

Czas spraw­dzić brzeg ka­na­łu. Je­że­li w ci­ągu go­dzi­ny nic nie znaj­dzie, wró­ci do mia­sta i wy­naj­mie łódź.

Tak będzie naj­roz­sąd­niej.

Pierw­sze kil­ka­dzie­si­ąt me­trów oka­za­ło się trud­ne, pó­źniej po­szło już ła­twiej. Na piasz­czy­stej ła­sze wy­grze­wał się w sło­ńcu ali­ga­tor. Wy­glądał jak mar­twy, ale to oczy­wi­ście po­zo­ry. Wy­star­czy­ło obe­jść go nie­co i by­dlak ani drgnął. O wie­le bar­dziej stre­su­jąca była świa­do­mo­ść wszech­obec­no­ści węży – zwin­nych, szyb­kich i bar­dzo ja­do­wi­tych.

Do­ta­rł do nie­wiel­kiej po­lan­ki, po­środ­ku któ­rej sta­ło uschni­ęte drze­wo. Na jed­nym z kol­cza­stych krze­wów ro­snących wo­ko­ło wi­siał strzęp ma­te­ria­łu. Tyl­ko tak da­lej.

Bau­man na pew­no nie był głu­pi, wie­dział, że na nie­go po­lu­ją, a kry­jów­kę ktoś w ko­ńcu od­kry­je, cho­ćby znaj­do­wa­ła się w sa­mej du­pie dia­bła. Na pew­no za­bez­pie­czył się na taką oko­licz­no­ść, a nie­ostro­żni go­ście ko­ńczą jako pa­dli­na.

Za­głębił się w mo­rze trzcin mimo ro­snące­go nie­po­ko­ju. Przy ka­żdym kro­ku za­pa­dał się po kost­ki, ale nie za­mie­rzał od­pu­ścić. Za­brnął za da­le­ko. Śmier­dzia­ło szla­mem i zgni­li­zną, a na do­da­tek pa­no­wał nie­zno­śny go­rąc. Jak tyl­ko wró­ci do domu, za­le­je pałę i nie będzie wy­cho­dził z wan­ny przez trzy dni.

Po ko­lej­nych dzie­si­ęciu mi­nu­tach brni­ęcia w za­tęchłej mazi, któ­ra wci­ąga­ła go już gdzie­nie­gdzie do po­ło­wy łyd­ki, za­czął tra­cić na­dzie­ję. Tym­cza­sem trzci­no­wi­sko nie­co się prze­rze­dzi­ło, na tyle, by mógł do­strzec chat­kę na pa­lach po dru­giej stro­nie roz­le­wi­ska. Do po­mo­stu nie była przy­wi­ąza­na żad­na łódź, lecz to jesz­cze o ni­czym nie prze­sądza­ło.

Pó­jście da­lej przez otwar­tą prze­strzeń uznał za co naj­mniej nie­roz­sąd­ne. Jak nic sko­ńczy z kul­ką w gło­wie.

Tfu… nie na­le­ży tak my­śleć. To Bau­man tkwił na prze­gra­nej po­zy­cji.

Od­cze­kał parę mi­nut. To, że na­dal żył, uznał za do­bry pro­gno­styk, ru­szył więc ze strzel­bą wy­mie­rzo­ną w ru­de­rę. Wóz albo prze­wóz. Naj­pro­ściej by było, gdy­by Bau­man tra­fił za kra­ty na włas­nych no­gach. Co praw­da za mar­twe­go też wy­pła­cą na­gro­dę, tyle że trze­ba będzie ci­ągnąć cia­ło przez ba­gno. Może wzi­ąć samą gło­wę i kil­ka pal­ców i po­wie­dzieć, że ali­ga­tor ze­ża­rł resz­tę?

Wci­ąż nic się nie dzia­ło.

Po­ko­nał ostat­ni od­ci­nek z za­ci­śni­ęty­mi zęba­mi, by w ko­ńcu do­trzeć do bu­dow­li. Swo­ją dro­gą, na­ro­bił już tyle ha­ła­su sa­mym czła­pa­niem w gęstej brei i nie­uchron­nym trza­skiem ła­ma­nych trzcin, że oso­ba w cha­cie mu­sia­ła go usły­szeć. Ta myśl spra­wi­ła, że za­czął się ru­szać śmie­lej, choć pod ko­niec woda si­ęga­ła mu pra­wie do pasa. Wdra­pał się na tył chat­ki i do­sko­czył do drzwi. Jak się spo­dzie­wał, w środ­ku ni­ko­go nie było. Może to i le­piej. Lo­ka­tor będzie miał nie­spo­dzian­kę, gdy już za­rzu­ci cumę na ko­łek.

Przej­rzał wnętrze, lecz nie zna­la­zł nic cie­ka­we­go. I po­my­śleć, że do nie­daw­na Bau­man trząsł Shre­ve­port, do­pusz­cza­jąc się ca­łej se­rii ci­ężkich prze­stępstw. Nie gar­dził stręczy­ciel­stwem, wy­mu­sze­nia­mi, han­dlem nar­ko­ty­ka­mi i bro­nią. Po­dob­no za­bił czte­ry oso­by, w tym ad­wo­ka­ta, któ­ry go re­pre­zen­to­wał. Li­sta złych uczyn­ków ci­ągnęła się przez kil­ka stron, a do­pie­ro przed pa­ro­ma laty typ przy­je­chał z Ukra­iny, zda­je się z Ode­ssy, gdzie rów­nież był po­szu­ki­wa­ny. Sko­ro zwiał, był win­ny, nie ma co wni­kać w szcze­gó­ły, od tego byli inni. Po­dob­no mądrzej­si od nie­go.

Przy­sia­dł na zy­dlu pod oknem i za­czął na­słu­chi­wać. Nie my­lił się. Dźwi­ęk sil­ni­ka był co­raz gło­śniej­szy.

W ło­dzi znaj­do­wa­ły się trzy oso­by. Tego się nie spo­dzie­wał. Roz­po­znał od razu Bau­ma­na – wy­so­kie­go, szczu­płe­go mężczy­znę spo­ro po pi­ęćdzie­si­ąt­ce, z dłu­gi­mi wło­sa­mi i zmierz­wio­ną siwą bro­dą. Dwóch znacz­nie młod­szych osi­łków na pew­no ni­g­dy wcze­śniej nie wi­dział.

Wy­sze­dł na ze­wnątrz przez ni­ko­go nie­do­strze­żo­ny. Wy­gląda­ło to na far­sę, zu­pe­łnie jak z czar­no-bia­łe­go fil­mu z Bu­ste­rem Ke­ato­nem. Ban­dy­ci ga­wędzi­li mi­ędzy sobą. Nie zro­zu­miał z tego ani sło­wa.

Pierw­szym, któ­ry zo­rien­to­wał się, że coś jest nie tak, był Bau­man. Zmie­rzy­li się wzro­kiem. Wszyst­ko było ja­sne: on miał strzel­bę wy­ce­lo­wa­ną w ich stro­nę, a oni pi­sto­le­ty za pa­ska­mi spodni.

– Zna­my się? – An­giel­ski Ukra­ińca był ca­łkiem zno­śny.

– Nie mie­li­śmy oka­zji. Na two­je szczęście.

– Dla­cze­go?

– Bo już byś nie żył.

Przez twarz ban­dy­ty prze­bie­gł gry­mas nie­chęci.

– Do­ga­daj­my się.

– Nic z tego.

– Nie je­steś z po­li­cji.

– Skąd wiesz?

– Bo je­steś sam. Oni tacy głu­pi nie są.

– Lu­bię pra­co­wać w po­je­dyn­kę – wy­ce­dził przez za­ci­śni­ęte zęby. Wła­ści­wie to chciał, by któ­ryś z nich zro­bił nie­od­po­wied­ni ruch. – Splu­wy wrzu­ćcie do wody. Do­brze wam ra­dzę. Tyl­ko po­wo­li. Ej, ty, łysa pało… – zwró­cił się do wy­go­lo­ne­go mi­ęśnia­ka sto­jące­go po pra­wej, któ­re­go dło­ni nie wi­dział. – Nic do cie­bie nie mam. Jak chcesz żyć, to nie kom­bi­nuj.

Gdy pierw­szy z ty­pów znie­ru­cho­miał, uak­tyw­nił się dru­gi. Ten też ko­niecz­nie mu­siał po­grze­bać w spodniach.

– Co ja po­wie­dzia­łem? – Miał ich na wi­do­ku, ale wszyst­kich trzech od razu nie za­strze­li.

Bau­man wy­czuł oka­zję, po­chy­lił się i po­wo­li wy­su­nął przed sie­bie lewą nogę. Dla nie­go to być albo nie być. Prze­trwa star­cie bądź sko­ńczy na krze­śle elek­trycz­nym. Wie­dział do­sko­na­le, że ostat­ni­mi cza­sy sędzio­wie zro­bi­li się nad wy­raz gor­li­wi, sy­pi­ąc naj­wy­ższy­mi wy­ro­ka­mi na lewo i pra­wo. Z ta­kim gno­jem nikt nie będzie się cer­to­lił. Karę śmier­ci miał jak w ban­ku. Nikt się nie wzru­szy i nikt nie za­pro­te­stu­je, a już na pew­no nie re­pre­zen­tu­jący Bau­ma­na ad­wo­ka­ci­na.

Trój­ka ban­dzio­rów wci­ąż się wa­ha­ła. Nie bez po­wo­du – al­ter­na­ty­wą dla ży­cia jest śmie­rć. Pro­ste jak drut. Li­czy­li na jego błąd. W ten spo­sób im­pas może po­trwać do wie­czo­ra.

– Za­pła­cę. – Bau­man wy­rwał się z ofer­tą.

– Ile? – za­py­tał dla po­rząd­ku.

– Tyle, ile będziesz chciał.

– Dro­gi je­stem.

– Po­daj cenę.

– I nie­prze­kup­ny.

Je­że­li gad­ka mia­ła go zmy­lić, to nie wy­szło. Bau­man rzu­cił się na de­ski po­mo­stu, żeby zła­pać tro­pi­cie­la za nogi. Za taki skok mó­głby do­stać me­dal na olim­pia­dzie, lecz i tak za­bra­kło do­brych kil­ku cali.

Fa­cet z le­wej si­ęgnął po splu­wę, wy­da­jąc tym sa­mym na sie­bie wy­rok. Lufa plu­nęła oło­wiem. Do­stał w pie­rś i po­le­ciał do wody, nim prze­brzmiał huk wy­strza­łu.

Dru­gi zy­skał przez to uła­mek se­kun­dy. Zdążył chwy­cić ręko­je­ść, wy­szarp­nąć gna­ta zza pa­ska i wy­mie­rzyć broń. Na­ci­snąć spu­stu już nie zdo­łał. Obe­rwał w brzuch. Be­be­chy mo­men­tal­nie sta­ły się po­szat­ko­wa­nym mi­ęchem. Wy­jąt­ko­wo pa­skud­na śmie­rć. Na­wet ki­lo­me­try nici chi­rur­gicz­nych nic tu nie po­mo­gą.

Na ko­niec Bau­man do­stał kol­bą w łeb, co ogłu­szy­ło ban­dy­tę i ode­bra­ło mu reszt­kę god­no­ści.

Łow­ca prze­su­nął się w bok, wpro­wa­dza­jąc ko­lej­ny na­bój do ko­mo­ry.

– Wsta­waj – po­wie­dział, gdy uznał, że Ukra­iniec do­sze­dł do sie­bie. – Nie lu­bię się po­wta­rzać.

Z gło­wy hersz­ta ban­dy cie­kła krew, spły­wa­jąc na kark, ple­cy i tors gęsto po­kry­te wi­ęzien­ny­mi dzia­ra­mi. Na jed­nym bar­ku ko­stu­cha, na dru­gim cer­kiew­na ko­pu­ła. Misz­masz sty­lów i wzo­rów.

Kaj­dan­ka­mi skuł nad­garst­ki wi­ęźnia, nie si­ląc się na de­li­kat­no­ść. To ścier­wo nie za­słu­gi­wa­ło na to, by od­dy­chać.

Za­czął się spie­szyć. Za­nim prze­ka­że Bau­ma­na po­li­cji, będzie noc.

– Jesz­cze nie jest za pó­źno, a ty nie wy­glądasz na ko­goś, kto śmier­dzi gro­szem.

– Da­ruj so­bie. – Po­ci­ągnął Ukra­ińca w stro­nę ło­dzi. Zde­cy­do­wa­nie wo­lał od­pły­nąć z tego od­lu­dzia przed zmierz­chem.

– Mó­wię po­wa­żnie. Dam ci dwa razy tyle. Na­praw­dę. Nie kła­mię.

– Po­wta­rzasz się. – Ode­pchnął łódź od po­mo­stu i uru­cho­mił sil­nik.

– Mam przy­ja­ciół. Wie­lu. Na­wet nie wiesz…

– Za­mknij się.

Przez sto­sun­ko­wo krót­ką chwi­lę było ci­cho, po czym znów się za­częło.

– Sły­sza­łeś o An­to­no­wie?

– Tym kon­struk­to­rze?

– Za­baw­ny je­steś.

– A ty nie.

W pysk pró­bu­jące­go prze­kup­stwa typa wci­snął szma­tę zna­le­zio­ną na dnie ło­dzi, uci­na­jąc w ten spo­sób wszel­kie dys­ku­sje.

O pier­do­lo­nym zwy­rod­nial­cu An­to­no­wie, ow­szem, sły­szał. Gnój ter­ro­ry­zo­wał pó­łnoc­ną część sta­nu i na pew­no kum­plo­wał się z Bau­ma­nem. Może i na nie­go wkrót­ce przyj­dzie pora.

2

Gli­nia­rze na po­ste­run­ku mie­li po­nu­re gęby i nie naj­lep­sze ma­nie­ry. Dwóch z nich pa­tro­lo­wa­ło naj­bli­ższą oko­li­cę z ta­śma­mi ka­ra­bin­ków prze­wie­szo­ny­mi przez ple­cy. Same au­to­ma­ty, choć wy­ce­lo­wa­ne w dół, w ka­żdej chwi­li mo­gły zo­stać uży­te w sa­mo­obro­nie. Do­strze­gł ich, jak tyl­ko skręcił z uli­cy na par­king. W po­wie­trzu czuć było spa­le­ni­znę, co wy­da­wa­ło się dziw­ne, bo nie do­strze­gł łuny zwia­stu­jącej po­żar.

Bau­man przy wy­sia­da­niu pró­bo­wał się opie­rać, ale zo­stał spa­cy­fi­ko­wa­ny ude­rze­niem w splot sło­necz­ny i spo­tul­niał. Pro­ce­du­ra prze­ka­za­nia ogra­ni­czy­ła się do nie­zbęd­ne­go mi­ni­mum – iden­ty­fi­ka­cji i paru pod­pi­sów na do­ku­men­tach. Na­gro­dę po­wi­nien mieć na kon­cie w ci­ągu dwu­dzie­stu czte­rech go­dzin. Nie ja­kieś drob­nia­ki, tyl­ko całe pi­ęćdzie­si­ąt ka­wa­łków.

– Gdzie tu mo­żna za­trzy­mać się na noc? – za­py­tał, gdy już zło­żył ostat­nią pa­raf­kę.

– Trzy uli­ce stąd jest ho­tel. – Po­li­cjant­ka w przy­cia­snym mun­du­rze wska­za­ła kie­ru­nek dłu­go­pi­sem. – Był jesz­cze mo­tel, ale wła­ści­ciel zban­kru­to­wał. Te­raz gnie­żdżą się tam ćpu­ny i pi­ja­cy.

Ode­szła, kręcąc wiel­kim ty­łkiem, a on wy­sze­dł, ma­jąc na­dzie­ję, że Bau­man już ni­g­dy nie po­ja­wi się w jego ży­ciu.

Wsia­dł do sa­mo­cho­du i po­je­chał w stro­nę wska­za­ną przez ko­bie­tę. Na uli­cach ruch był nie­wiel­ki, a pie­szych nie do­strze­gł pra­wie wca­le. Spe­cjal­nie go to nie dzi­wi­ło. Po pierw­sze pora już nie ta, w ciem­no­ściach ła­two o kło­po­ty, tym bar­dziej że świe­ci­ła tyl­ko co dru­ga albo i co trze­cia la­tar­nia, a po dru­gie nie było tu nic cie­ka­we­go. Mia­sto ja­kich wie­le, a przed­mie­ścia jak wszędzie. Ze trzy bary, kil­ka skle­pów, bank i fir­ma han­dlu­jąca uży­wa­ny­mi sa­mo­cho­da­mi. To w za­sa­dzie wszyst­ko.

Za­trzy­mał wóz przy kra­wężni­ku i ro­zej­rzał się po oko­li­cy. Le­d­wie żył. Cały dzień uga­niał się za jed­nym fra­je­rem i na pa­ro­go­dzin­ną noc­ną prze­ja­żdżkę nie miał naj­mniej­szej ocho­ty.

Ho­tel na­le­żał do tych, któ­re za nie­wy­gó­ro­wa­ną cenę ofe­ru­ją mi­ni­mal­ne wy­go­dy.

Jed­ną z nich był zwy­cza­jo­wy bar tuż przy re­cep­cji.

Ode­brał klu­cze i po­sze­dł za­pchać żo­łądek. Wes­tchnął ci­ężko, gdy wkro­czył do środ­ka. Paru ko­le­siów we fla­ne­lo­wych ko­szu­lach i ogrod­nicz­kach po­pi­ja­ło bur­bo­na, wsłu­chu­jąc się w za­wo­dzące­go John­ny’ego Ca­sha.

Za­jął miej­sce przy sto­li­ku w kącie i z ulgą wy­ci­ągnął nogi. Kel­ner­ka po­ja­wi­ła się, gdy tyl­ko jego znu­dzo­ny wzrok spo­czął na sta­rej sza­fie gra­jącej.

– Pan nie­tu­tej­szy – za­ga­iła. – Za ro­bo­tą?

– Tyl­ko prze­jaz­dem – od­pa­rł, si­ląc się na uśmiech.

– Szko­da. – Żuła gumę, ma­jąc na wpół otwar­te usta. Pró­bo­wa­ła zgry­wać na­sto­lat­kę, a daw­no prze­kro­czy­ła trzy­dziest­kę. – Co po­dać?

– A co jest?

– Che­ese­bur­ger z fryt­ka­mi albo stek.

– Che­ese­bur­ger będzie OK. I colę.

– Ja­sne.

Od­ma­sze­ro­wa­ła, stu­ka­jąc bu­ta­mi na ko­tur­nie. Pew­nie chcia­ła przy­kuć jego uwa­gę. Nic z tego. Nie była w jego ty­pie. Nie zo­sta­nie jej ry­ce­rzem i nie za­bie­rze jej z tej spe­lu­ny.

Drzwia­mi od stro­ny uli­cy wto­czył się typ w brud­nych dżin­sach i woj­sko­wej kurt­ce. Dużą część jej le­we­go ręka­wa dum­nie zaj­mo­wa­ła na­szyw­ka kla­nu. Ob­ce­mu w kącie nie po­świ­ęcił wie­le uwa­gi, może dla­te­go, że ten nie był czar­ny. Zna­la­zł kum­pli i po­grążył się z nimi w ci­chej roz­mo­wie.

Dla ni­ko­go nie było ta­jem­ni­cą, że klan ostat­nio się uak­tyw­nił. Zresz­tą nie tyl­ko on. Wszel­kiej ma­ści po­pier­do­le­ńcy gro­ma­dzi­li żyw­no­ść i broń, gro­żąc rządo­wi fe­de­ral­ne­mu. Od Ala­ski po Rio Gran­de przez kraj prze­ta­cza­ła się fala nie­po­ko­jów, któ­re przy­bie­ra­ły często­kroć gwa­łtow­ny cha­rak­ter. W ze­szłym ty­go­dniu w Atlan­cie do­szło do za­mie­szek, nad któ­ry­mi po­li­cja nie po­tra­fi­ła za­pa­no­wać. Jesz­cze wcze­śniej po­dob­ne wy­stąpie­nia od­no­to­wa­no w De­tro­it, Chi­ca­go i paru mniej­szych ośrod­kach.

Gru­pa osób przy ba­rze ryk­nęła śmie­chem. Gło­wę da, że zwia­sto­wa­ło to pro­ble­my. Nie­dłu­go za­pło­nie krzyż, a ja­kaś du­szycz­ka odej­dzie w za­świa­ty.

– Jak masz na imię? – za­py­tał kel­ner­ki, gdy po­ja­wi­ła się z za­mó­wie­niem na tacy.

– Jes­sie. – Nie wy­da­wa­ła się za­sko­czo­na py­ta­niem.

– Usi­ądź. – Wska­zał miej­sce obok sie­bie.

– Nie po­win­nam.

– Pięć mi­nut ni­ko­go nie zba­wi.

Przy­sia­dła na skra­ju krze­sła po­wo­li, pod­kre­śla­jąc oci­ąga­nie, z któ­rym kłó­ci­ła się jej mowa cia­ła.

– Znasz tych ko­le­siów? – Wska­zał bro­dą na to­wa­rzy­stwo przy sto­li­ku w dru­gim ko­ńcu sali.

– Ach, oni… – Na jej twa­rzy za­go­ści­ła nie­chęć. – To Rol­son i jego ban­da. Mamy tu z nimi spo­ro kło­po­tów.

Ugry­zł che­ese­bur­ge­ra, któ­re­mu da­le­ko było do do­sko­na­ło­ści, ale przy­naj­mniej za­spo­ka­jał głód.

– Ja­kie­go ro­dza­ju?

– Nie do­my­ślasz się?

– Do­my­ślam się, że po­li­cja ma ich na oku. – Prze­łk­nął pierw­szy kęs i po­pił go colą.

– Są cwa­ni i nie­bez­piecz­ni. – Ko­bie­ta przy­su­nęła się tro­chę bli­żej, tak że po­czuł woń jej per­fum i cia­ła. – Wła­ści­wie dla­cze­go o nich py­tasz? Je­steś gli­ną?

– Nic z tych rze­czy. Po pro­stu mnie iry­tu­ją – od­po­wie­dział zgod­nie z praw­dą. Za­sad­ni­czo po­wi­nien po­wia­do­mić ko­goś z po­ste­run­ku, że coś się kroi. Pro­blem w tym, że nie wie­dział gdzie ani kie­dy. Poza tym to nie jego zmar­twie­nie. Na­oglądał się już dość nie­go­dzi­wo­ści, by do­jść do wnio­sku, że świa­ta nie zba­wi. Na­wet tego nędz­ne­go ka­wa­łka, w ja­kim przy­szło mu ist­nieć.

– A ty? Jak mam do cie­bie mó­wić?

– Chris.

– Skąd po­cho­dzisz?

– Z Okla­ho­my.

– Wy­glądasz na po­rząd­ne­go czło­wie­ka, Chri­sie z Okla­ho­my.

– Na­wet nie wiesz, jak się my­lisz. – Za­śmiał się po­sęp­nie, roz­ba­wio­ny nie­wy­szu­ka­nym kom­ple­men­tem.

– Ko­ńczę za go­dzi­nę.

– I?

Nie była brzyd­ka, tyl­ko zmęczo­na. Ży­cie dało jej w kość. Zresz­tą tak jak im wszyst­kim. Wy­da­wa­ła się po­rząd­ną dziew­czy­ną szu­ka­jącą za­po­mnie­nia.

– Pój­dę już.

– Po­cze­kaj. – Omal nie do­tknął dło­ni Jes­sie. – Prze­pra­szam. Mia­łem ci­ężki dzień.

– To dla­te­go śmier­dzisz mu­łem?

– Cel­na uwa­ga.

Nie zdążył się prze­brać, wy­star­czy­ło mu, że spodnie i buty wy­schły w upa­le. Dziw­ne, że ktoś wy­trzy­my­wał w jego to­wa­rzy­stwie dłu­żej niż pół mi­nu­ty.

Dal­szą roz­mo­wę prze­rwał Rol­son, któ­ry dźwi­gnął się od sto­li­ka i ru­szył w jego stro­nę. Resz­ta jego kum­pli uci­chła, cze­ka­jąc na roz­wój wy­pad­ków. Jes­sie czmych­nęła na za­ple­cze, a on, igno­ru­jąc za­mie­sza­nie, wci­snął ostat­ni ka­wa­łek bu­łki do ust. Od­zy­skał siły. Węglo­wo­da­ny zro­bi­ły swo­je. A jed­nak tęsk­nie zer­k­nął w stro­nę lady, gdzie w szkla­nej ga­blo­cie do­strze­gł szar­lot­kę.

– My się przy­pad­kiem nie zna­my? – za­ga­dał Rol­son, wy­ma­chu­jąc przy tym ręko­ma jak ra­per na kon­cer­cie.

– Nie sądzę.

– Cze­kaj, cze­kaj, ko­goś mi przy­po­mi­nasz. Już wiem… – Uwa­ga wszyst­kich obec­nych sku­pi­ła się na we­so­łku. – …Je­steś ku­zy­nem na­sze­go pa­sto­ra.

– Nic mi o tym nie wia­do­mo – po­wie­dział ci­cho.

– Tyl­ko że on jest czar­ny. – Dłu­gie wło­sy Rol­so­na wy­sta­jące spod zru­dzia­łej bejs­bo­lów­ki przy­po­mi­na­ły strąki fa­so­li. – I lubi chędo­żyć kozy.

Zi­gno­ro­wał za­czep­kę.

– A my nie lu­bi­my, jak ja­kiś czar­nuch przy­sta­wia się do na­szych ko­biet.

To mo­gło się sko­ńczyć tyl­ko w je­den spo­sób. Tam­tych było sze­ściu, z cze­go do bit­ki przy­stąpi naj­wy­żej czte­rech. Mo­żna po­wie­dzieć, że szan­se były wy­rów­na­ne.

Rol­son tym­cza­sem, za­chęco­ny okrzy­ka­mi to­wa­rzy­szy, sta­nął tuż przy sto­li­ku i po­chy­lił się, opie­ra­jąc dło­nie o blat. Bied­ny skur­wiel. Nie wie­dział, że ma prze­sra­ne i noc spędzi w szpi­ta­lu.

Noc albo i dłu­żej.

– Bo­isz się mnie?

– Nie mam po­wo­du.

– Je­ba­ny szpi­cel. Wi­dzia­łem, jak wy­cho­dzisz z po­ste­run­ku.

To dziw­ne, bo on nic po­dej­rza­ne­go nie za­uwa­żył, a był w tym na­praw­dę do­bry. Tam­ci to przy nim ama­to­rzy. A za­tem to któ­ryś z po­li­cjan­tów mu­siał na nie­go na­ka­blo­wać. Tu­tej­szy ko­men­dant ma nie­li­chy pro­blem, sko­ro nie może li­czyć na wszyst­kich swo­ich lu­dzi.

– Za­sła­niasz mi wi­dok – burk­nął znu­dzo­ny.

– Na co?

Wska­zał na ga­blo­tę. Wci­ąż czuł głód.

– My­ślisz, że je­steś za­baw­ny?

– Ani tro­chę.

Kie­dy pi­ęść Rol­so­na wy­strze­li­ła w po­wie­trze, za­blo­ko­wał ude­rze­nie, uchwy­cił zwo­len­ni­ka bia­łej su­pre­ma­cji za kark i moc­no po­ci­ągnął, tak że typ stra­cił pod­par­cie i wy­rżnął twa­rzą o sto­lik, ła­mi­ąc nos i przy oka­zji dwa gór­ne sie­ka­cze. Łow­ca chwy­cił jego gło­wę i rąb­nął nią jesz­cze dwa razy o blat. Upew­nił się w ten spo­sób, że ta men­da przy­naj­mniej dziś już ni­ko­mu nic nie zro­bi.

Za­sko­cze­ni kum­ple znie­ru­cho­mie­li. Naj­od­wa­żniej­szy z nich, gru­bas o na­la­nej twa­rzy, pod­sko­czył jako pierw­szy. Za nim na­stęp­ni.

Roz­pra­wa z nimi była ła­twa ni­czym szcza­nie do ki­bla. Tłu­ścioch do­stał kopa mi­ędzy nogi i spo­czął na par­kie­cie zwi­ni­ęty w kłębek, co resz­cie ode­bra­ło ocho­tę na bi­ja­ty­kę. Naj­wy­ra­źniej przy­wy­kli do po­kor­niej­szych prze­ciw­ni­ków.

– Wy­jazd. – Wska­zał na drzwi. – Na ra­zie nie jest za pó­źno.

Wy­szli, choć uczy­ni­li to nie­chęt­nie.

Zja­wił się wła­ści­ciel ho­te­lu, star­szy je­go­mo­ść z wia­nusz­kiem si­wych wło­sów na ły­sym cze­re­pie. Wi­dok po­bi­tych nie zro­bił na nim wra­że­nia, naj­wy­ra­źniej to­le­ro­wał ich u sie­bie, ale nie po­dzie­lał po­glądów.

Stra­ty oka­za­ły się nie­wiel­kie. Wy­star­czy­ło za­mie­ść sko­ru­py stłu­czo­ne­go ta­le­rza i po­usta­wiać prze­wró­co­ne krze­sła, co też uczy­nio­no bez zwło­ki.

– Mogę za­dać jed­no py­ta­nie? – spy­tał ho­te­larz.

– Pro­szę.

– Dłu­go pan u nas za­ba­wi?

– Wy­je­żdżam z sa­me­go rana.

– W ta­kim ra­zie ży­czę przy­jem­nej pod­ró­ży. – Sta­ru­szek ukło­nił się sztyw­no i wy­sze­dł, naj­wy­ra­źniej uzna­jąc spra­wę za za­ła­twio­ną. Fak­tu za­jścia nikt nie zgło­si. Rol­son obe­rwał i przez na­stęp­ne dni będzie do­cho­dził do sie­bie. Dru­gi z na­past­ni­ków przez trzy dni nie wsta­nie z łó­żka, jak się już do nie­go do­wle­cze. Tak więc wszyst­ko po­zo­sta­ło w ro­dzi­nie.

Po­sze­dł do po­ko­ju, gdzie sko­rzy­stał z prysz­ni­ca i za­le­gł na koju. Na wszel­ki wy­pa­dek na szaf­ce po­ło­żył pi­sto­let. Jak to mó­wią – strze­żo­ne­go Pan Bóg strze­że. Nie spo­dzie­wał się kło­po­tów, ale czuj­nym na­le­ża­ło być za­wsze.

Jes­sie zja­wi­ła się tuż po pó­łno­cy. Roz­po­znał jej kro­ki na scho­dach, a pó­źniej na ko­ry­ta­rzu, gdy skra­da­ła się do jego po­ko­ju.

Wy­je­chał tuż po siód­mej, jesz­cze bar­dziej zmęczo­ny, niż kie­dy się kła­dł. Przed przy­jęciem na­stęp­ne­go zle­ce­nia ko­niecz­nie musi wy­po­cząć, ina­czej się wy­ko­ńczy.

3

Do­ta­rł do Sand Springs na przed­mie­ściach Tul­sy, za­nim nie­bo prze­ta­rło się po desz­czu, któ­ry spu­ścił li­to­ści­wą sza­rą kur­ty­nę na nędzę tej oko­li­cy. Od daw­na nikt tu nie sprzątał, na po­bo­czach za­le­ga­ły wra­ki sa­mo­cho­dów, a fla­gi zwi­sa­jące z masz­tów przy­po­mi­na­ły mo­kre szma­ty. Ci, któ­rzy je wy­wie­si­li, naj­wy­ra­źniej jesz­cze nie stra­ci­li złu­dzeń co do swo­jej wiel­kiej oj­czy­zny – w prze­ci­wie­ństwie do ca­łej resz­ty. To kie­dyś była po­rząd­na dziel­ni­ca, lecz ze­szła na psy. Wi­dział to ka­żdy, kto wy­ściu­biał nos poza wła­sne czte­ry ścia­ny.

Co tu mó­wić o oko­li­cy, sko­ro źle dzia­ło się z ca­łym pa­ństwem. Po­dob­no wci­ąż było naj­po­tężniej­sze na pla­ne­cie, jed­nak symp­to­my upad­ku sta­ły się tak po­wszech­ne, że tyl­ko śle­pi mo­gli ich nie za­uwa­żać. Co komu po lot­ni­skow­cach, sko­ro nie ma co wło­żyć do garn­ka? Całe ro­dzi­ny utrzy­my­wa­ły się z bo­nów żyw­no­ścio­wych, któ­re, o zgro­zo, były po­my­słem Lyn­do­na John­so­na, chy­ba naj­mniej po­pu­lar­ne­go pre­zy­den­ta w hi­sto­rii. Pod tym względem rów­nać się z nim mógł je­dy­nie Ni­xon i, być może, Do­nald Trump, choć ten ostat­ni nie po­wie­dział jesz­cze ostat­nie­go sło­wa.

Czar­ny ford crown vic­to­ria z dwo­ma fa­ce­ta­mi w środ­ku rzu­cił mu się w oczy, gdy tyl­ko skręcił w uli­cę, przy któ­rej miesz­kał. Sta­nęli le­d­wie dwa­dzie­ścia jar­dów od jego domu i wca­le się nie kry­li, że nań cze­ka­ją. Ra­czej za­tem nie chcie­li go od­strze­lić, już szyb­ciej po­ga­dać.

Za­par­ko­wał na pod­je­ździe do ga­ra­żu i skie­ro­wał się do drzwi. Tam­ci ani drgnęli. Jak miło z ich stro­ny. Nie prze­jął się nimi i wsze­dł do środ­ka.

Par­te­ro­wy dom na­le­żał do naj­mniej­szych w dziel­ni­cy, a i tak był nie­co za duży jak na jego po­trze­by, z kil­ku po­ko­jów w ogó­le nie ko­rzy­stał. Przy jego try­bie ży­cia cha­łu­pa spra­wia­ła na­wet pe­wien kło­pot, nie­mniej przy­zwy­cza­ił się do niej, a wręcz lu­bił to miej­sce. Na­dal było tu ca­łkiem przy­jem­nie. La­tem sia­dał na we­ran­dzie i ga­pił się przed sie­bie, po­pi­ja­jąc piwo. Kie­dyś znał wszyst­kich sąsia­dów, na­wet dal­szych, obec­nie tyl­ko kil­ku. Kwar­tał da­lej po­li­cja zli­kwi­do­wa­ła spo­rą wy­twór­nię mety. To było w grud­niu, a w stycz­niu na­pad­ni­ęto na po­bli­ską sta­cję ben­zy­no­wą i zra­bo­wa­no dzien­ny utarg. Spraw­cy zbie­gli. Przy­kra spra­wa.

Zaj­rzał do lo­dów­ki. Zu­pe­łnie za­po­mniał o pro­wian­cie. Po po­łud­niu wy­bie­rze się do mar­ke­tu i uzu­pe­łni za­pa­sy. Na ra­zie za­pa­rzył so­bie kawę i włączył kom­pu­ter. Ko­le­sie z for­da wci­ąż się nie po­ja­wia­li. Ich spra­wa, on miał czas.

Prze­lew już przy­sze­dł. Całe pi­ęćdzie­si­ąt ka­wa­łków uzu­pe­łni­ło jego kon­to. Mógł za to spo­koj­nie prze­trwać rok, je­śli nie będzie sza­stał for­są na lewo i pra­wo.

Wyj­rzał przez ża­lu­zje. Wóz wci­ąż tkwił w tym sa­mym miej­scu. Naj­wy­ra­źniej na coś lub na ko­goś jesz­cze cze­ka­li.

Przej­rzał ra­chun­ki i do­ko­nał naj­pil­niej­szych prze­le­wów. Po dzie­si­ęciu mi­nu­tach po­czuł znu­że­nie całą tą biu­ro­kra­cją. Prze­ci­ągnął się i po­sze­dł zro­bić so­bie do­lew­kę.

Wła­śnie uzu­pe­łniał wodę w eks­pre­sie, gdy od stro­ny uli­cy dał się sły­szeć nad­je­żdża­jący sa­mo­chód. Przy­je­chał ten, na któ­re­go cze­ka­li. I on, i ci dwaj w for­dzie. Był na­wet cie­kaw, kto za­dał so­bie tyle tru­du.

Usły­szaw­szy pu­ka­nie, od­cze­kał chwi­lę i po­sze­dł otwo­rzyć. Na gan­ku stał dys­tyn­go­wa­ny mężczy­zna w dro­gim ciem­nym gar­ni­tu­rze. Na bank praw­nik. Za nim cza­ili się ochro­nia­rze.

– Pan Chris Carl­son? – spy­tał gość.

– We wła­snej oso­bie.

– Czy mogę panu za­jąć parę mi­nut?

– Pro­szę.

Praw­nik prze­kro­czył próg. Go­ry­le na­wet nie pró­bo­wa­li pchać się do środ­ka. I tak by ich nie wpu­ścił, ale przy­naj­mniej po­sia­da­li wy­czu­cie.

– W sa­lo­nie będzie nam wy­god­nie. – Wska­zał kie­ru­nek. – Kawy?

– Dzi­ęku­ję. Ra­czej nie za­ba­wię dłu­go.

Usie­dli. On na ka­na­pie, gość sztyw­no na skra­ju fo­te­la. Roz­glądał się przy tym uwa­żnie, lu­stru­jąc po­miesz­cze­nie. Je­że­li li­czył na wi­szące na ścia­nie ob­ra­zy Edwar­da Hop­pe­ra, to sro­dze się za­wió­dł.

– Co pana spro­wa­dza? – Carl­son za­ło­żył nogę na nogę, ani na chwi­lę nie spusz­cza­jąc wzro­ku z twa­rzy ko­lej­ne­go, jak się zda­wa­ło, zle­ce­nio­daw­cy. Fa­cet prze­kro­czył sze­śćdzie­si­ąt­kę, był chu­dy i pe­łen god­no­ści jak kla­sy­cy­stycz­na rze­źba.

– Na­zy­wam się Sinc­la­ir i re­pre­zen­tu­ję pana Ja­me­sa Ro­ber­ta Atwo­oda.

Je­że­li na­zwi­sko wła­ści­cie­la North Te­xas Gas & Oil Com­pa­ny mia­ło po­wa­lić Carl­so­na na obie ło­pat­ki, to Sinc­la­ira spo­tka­ło ko­lej­ne roz­cza­ro­wa­nie.

– Pan Atwo­od nie mógł po­fa­ty­go­wać się oso­bi­ście?

– Nie. – Sinc­la­ir wes­tchnął ci­ężko ni­czym oso­ba sto­jąca nad gro­bem. – Ale mo­je­mu sze­fo­wi bar­dzo za­le­ży na spo­tka­niu z pa­nem i roz­mo­wie w czte­ry oczy.

– Za­tem nic nie stoi na prze­szko­dzie, tyl­ko…

– Ro­zu­miem, że pana czas jest cen­ny. – Me­ce­nas si­ęgnął do we­wnętrz­nej kie­sze­ni ma­ry­nar­ki, skąd wy­ci­ągnął gru­bą ko­per­tę. – Pięć ty­si­ęcy go­tów­ką.

– Za co? – za­py­tał łow­ca, nie wy­ko­nu­jąc naj­mniej­sze­go ru­chu.

– Po­wiedz­my, że cho­dzi o kon­sul­ta­cje.

– Mam wol­ny przy­szły czwar­tek.

Sinc­la­ir za­ka­słał, kry­jąc za­sko­cze­nie. Wi­docz­nie spo­dzie­wał się wi­ęk­sze­go en­tu­zja­zmu.

– No tak, ale sa­mo­lot cze­ka.

– Na kogo?

– Na mnie, na pana. Jesz­cze dziś od­sta­wi­my pana z po­wro­tem.

Zer­k­nął na ko­per­tę. Pięć ty­si­ęcy za dzień pra­cy? Taka staw­ka nie zda­rza­ła się często. Bau­man to wy­jątek. Z dru­giej jed­nak stro­ny spra­wa śmier­dzia­ła na ki­lo­metr. Spo­ro tru­du so­bie za­da­li ci lu­dzie. Na­mie­rzy­li, od­cze­ka­li, wa­ro­wa­li pod drzwia­mi może na­wet przez te czte­ry dni jego nie­obec­no­ści, żeby nie­zwłocz­nie po po­wro­cie zja­wił się Sinc­la­ir i wy­ci­ągnął z kie­sze­ni kil­ka pa­to­li na za­chętę. Dla­cze­go tak im za­le­ży?

Atwo­od był dość bo­ga­ty, by za­trud­nić ka­żde­go spe­cja­li­stę, ja­kie­go chciał. Wia­do­mo było, że sta­ruch pra­wie wca­le nie kon­tak­tu­je się ze świa­tem ze­wnętrz­nym, ukry­ty w jed­nej z licz­nych re­zy­den­cji. Fama gło­si­ła, że na sta­ro­ść zu­pe­łnie zdzi­wa­czał, jak, nie przy­mie­rza­jąc, Ho­ward Hu­ghes. Je­że­li to istot­nie on wy­słał Sin­cla­ira, to cze­go chce od skrom­ne­go he­adhun­te­ra ży­jące­go na gra­ni­cy pra­wa?

Carl­son nie­daw­no prze­kro­czył czter­dziest­kę. Po­dob­no to data gra­nicz­na. On tego nie czuł. Ro­bił swo­je. Szczu­pły i ra­czej nie­wy­so­ki, ci­ężko pra­co­wał, pró­bu­jąc utrzy­mać się na po­wierzch­ni.

Po­dra­pał się po bro­dzie, nie mo­gąc pod­jąć de­cy­zji.

– Kon­sul­ta­cje?

– Ni mniej, ni wi­ęcej. – Sinc­la­ir ener­gicz­nie po­ki­wał gło­wą. – Wy­łącz­nie. Nie po­no­si pan naj­mniej­sze­go ry­zy­ka, nie ma czym się nie­po­ko­ić.

– Od­no­szę wra­że­nie, że samo za­pro­sze­nie do pana Atwo­oda może nie­po­ko­ić, a na pew­no dzi­wić, czyż nie?

Praw­nik chrząk­nął, nie wie­dząc, co po­wie­dzieć.

– I nie zo­sta­wi­cie mnie na po­bo­czu dro­gi, że­bym sam wra­cał do domu? – spy­tał z głu­pia frant, jak­by taka de­kla­ra­cja mia­ła ja­kąś war­to­ść.

– Za­pew­niam, że tak się nie sta­nie.

– Do­brze. W ta­kim ra­zie spraw­dźmy, cze­go pan Atwo­od ode mnie chce.

4

Po star­cie z lot­ni­ska w Tul­sie pry­wat­ny od­rzu­to­wiec po­le­ciał na za­chód. Wi­ęk­szą część pod­ró­ży Carl­son prze­spał, co było tym ła­twiej­sze, że Sinc­la­ir nic nie mó­wił, a dwaj ochro­nia­rze w ogó­le nie wsie­dli do sa­mo­lo­tu. Obu­dził się do­pie­ro, gdy scho­dzi­li do lądo­wa­nia. Przez okien­ko wi­dział pa­stwi­ska, lasy i góry. Je­że­li mia­łby zga­dy­wać, to zna­la­zł się w Ko­lo­ra­do.

Gul­fstre­am G550 gład­ko przy­zie­mił i wy­ha­mo­wał tuż przed ko­ńcem do­syć krót­kie­go pasa. Za­raz pod­je­chał sa­mo­chód. Po­zo­stał im ostat­ni od­ci­nek do po­ko­na­nia.

– Wie­le sły­sza­łem o panu Atwo­odzie – za­ga­ił roz­mo­wę Carl­son.

– Co mia­no­wi­cie?

– Że jest eks­cen­try­kiem – ujął to najła­god­niej, jak po­tra­fił.

– Nie bar­dziej niż ka­żdy z nas.

– Tyl­ko że for­sy ma jak lodu.

– Do for­tu­ny do­sze­dł uczci­wą pra­cą.

– Czy ja twier­dzę, że jest ina­czej?

Ran­czo znaj­do­wa­ło się u kra­ńca roz­le­głej do­li­ny. Dom i ota­cza­jące go za­bu­do­wa­nia, choć duże, gu­bi­ły się w prze­strze­ni. Obok wy­bie­gu dla koni sta­ło parę sa­mo­cho­dów, prze­wa­żnie SUV-ów i pick-upów. Z pra­wej stro­ny, tuż za staj­nią, do­strze­gł śmi­gło­wiec. Nie do­strze­gł za to ani jed­ne­go czło­wie­ka.

Sinc­la­ir od­był krót­ką roz­mo­wę te­le­fo­nicz­ną, cze­muś tam przy­tak­nął i za­pro­wa­dził go do bi­blio­te­ki, ka­żąc po­cze­kać.

Chris roz­sia­dł się swo­bod­nie na ka­na­pie opo­dal re­ga­łów i wbił wzrok w su­fit.

Co tu ro­bił?

Czuł się wy­nie­sio­ny z kom­plet­nej ni­co­ści na pie­de­stał, a nie­po­kój wal­czył w nim z czy­stą cie­ka­wo­ścią. To ocze­ki­wa­nie za­pew­ne nie po­trwa dłu­go, sko­ro za­da­no so­bie tyle tru­du, by go tu spro­wa­dzić. Do­cho­dzi­ła osiem­na­sta. Przy­naj­mniej nie był głod­ny. W sa­mo­lo­cie, nim za­snął, zja­dł so­lid­ny po­si­łek.

– Prze­pra­szam, że mu­siał pan cze­kać.

Czło­wiek, któ­ry po­ja­wił się w bi­blio­te­ce, mu­siał być JRA we włas­nej oso­bie. Nie tak go so­bie wy­obra­żał. Atwo­od na pew­no prze­kro­czył sie­dem­dzie­si­ąt­kę, ale wie­ku po nim nie było wi­dać. Ciem­ne wło­sy tyl­ko na skro­niach przy­pró­szy­ła si­wi­zna, twarz miał po­ci­ągłą i szczu­płą. Moc­no opa­lo­ne dło­nie kon­tra­sto­wa­ły z bia­łą ko­szu­lą. Uścisk dło­ni też był ni­cze­go so­bie. To dziw­ne, ale po raz pierw­szy od bar­dzo dłu­gie­go cza­su do­pa­dło Chri­sa po­de­ner­wo­wa­nie.

Przez mo­ment przy­gląda­li się so­bie na­wza­jem, po­rów­nu­jąc ocze­ki­wa­nia z rze­czy­wi­sto­ścią.

– Nic się nie sta­ło – od­pa­rł Carl­son, sia­da­jąc tym ra­zem w bar­dziej przy­zwo­itej po­zy­cji.

– Na­sze spo­tka­nie nie jest przy­pad­ko­we. Od daw­na po­szu­ki­wa­łem ko­goś ta­kie­go jak pan – za­czął Atwo­od lek­ko ochry­płym gło­sem. – Po­py­ta­łem tu i tam. Wszy­scy byli zgod­ni…

– Wszy­scy?

– Ma pan wie­lu fa­nów, że tak po­wiem. To ra­czej nie­zwyk­łe w dzi­siej­szych cza­sach. Sam wi­ce­dy­rek­tor wy­po­wia­dał się o panu w sa­mych su­per­la­ty­wach. Och, za­nu­dzam… Coś moc­niej­sze­go?

– Kro­pel­kę – przy­tak­nął.

Do­stał so­lid­ną por­cję ir­landz­kiej whi­skey. Atwo­od pił to samo.

– Naj­lep­szy agent te­re­no­wy, ja­kie­go biu­ro mia­ło od lat. Wy­kry­wal­no­ść prze­stępstw pra­wie sto pro­cent. Dok­to­ra­ty z psy­cho­lo­gii be­ha­wio­ral­nej i so­cjo­lo­gii. – Go­spo­darz re­cy­to­wał do­ssier Carl­so­na bez za­jąk­ni­ęcia. – God­ne po­dzi­wu. Do­sta­wał pan naj­trud­niej­sze spra­wy i do­pro­wa­dzał prze­stęp­ców przed sąd.

– A na ko­niec wy­rzu­co­no mnie z biu­ra na zbi­ty pysk. Tur­ner, któ­ry rze­ko­mo tak mnie ceni, uczy­nił to z dzi­ką roz­ko­szą.

– Nie mógł po­stąpić ina­czej.

– Za sta­ry je­stem na ta­kie baj­ki.

– Po pro­stu nie wszyst­ko jest ta­kie, jak się panu wy­da­je. – At­wood umo­czył usta w kie­lisz­ku, mru­żąc przy tym oczy.

– Pa­ński praw­nik wspo­mniał o kon­sul­ta­cjach – spró­bo­wał prze­jść do sed­na.

– To praw­da. Mia­łbym dla pana pra­cę.

– Mia­no­wi­cie?

– Chcia­łbym wie­dzieć, kto nam to zro­bił. – Sta­rzec spo­sęp­niał.

– Ale co ta­kie­go?

– To. To wszyst­ko, prze­cież pan wie.

Prze­sta­ło być za­baw­nie. Wła­ści­wie to na­brał ocho­ty, by wstać i wy­jść. Mógł się cze­goś po­dob­ne­go spo­dzie­wać.

– Miło było.

– Ależ pan w go­rącej wo­dzie kąpa­ny.

– Tu jest for­sa, któ­rą do­sta­łem. Nic nie bra­ku­je. – Wy­jął ko­per­tę z kie­sze­ni i po­ło­żył na sto­li­ku. – Le­piej będzie, jak się po­że­gna­my.

Wo­lał sa­mot­ny marsz przez te pust­ko­wia niż spędze­nie tu ko­lej­nej go­dzi­ny.

– Je­stem sta­rym czło­wie­kiem i nie­wie­le ży­cia mi po­zo­sta­ło. – Atwo­od przy­jął wy­buch Chri­sa z obo­jęt­no­ścią. – Ci­ężko pra­co­wa­łem, od­pro­wa­dza­łem po­dat­ki i na­dal ko­cham swój kraj. My­ślę, że to nas łączy. My nie ole­wa­my rze­czy­wi­sto­ści, w ja­kiej przy­szło nam żyć.

– A co?

– My ją kszta­łtu­je­my. Le­piej, go­rzej, ale podąża­my na­przód, rzad­ko ogląda­jąc się za sie­bie. Wi­dział pan tę do­li­nę. Czym by­ła­by bez nas?

– Re­zer­wa­tem przy­ro­dy – od­rze­kł bez za­sta­no­wie­nia.

– Być może. Albo też cwa­ny de­we­lo­per wy­ku­pi­łby ją na włas­ność i po­sta­wił ho­tel.

– Wte­dy mo­gły­by ją po­dzi­wiać tłu­my, a nie jed­na oso­ba.

– Ma pan wy­jąt­ko­we po­czu­cie hu­mo­ru.

– A pan do ma­jąt­ku do­sze­dł przez wy­jąt­ko­we zbie­gi oko­licz­no­ści.

Atwo­od do­pił drin­ka i za­raz na­lał so­bie ko­lej­ne­go.

– W na­szym ży­ciu nie li­czy­my na przy­pa­dek.

– Te się jed­nak zda­rza­ją – od­pa­rł Chris, nie bar­dzo wie­dząc, do cze­go ta cała roz­mo­wa zmie­rza.

Miał po­pro­wa­dzić do­cho­dze­nie prze­ciw­ko ca­łe­mu świa­tu? Ab­surd.

– Wi­dzi pan ten ob­raz?

Nad ko­min­kiem w rogu bi­blio­te­ki wi­siał por­tret mło­dej ko­bie­ty. Wcze­śniej nie zwró­cił na nie­go uwa­gi.

– To moja wnucz­ka. Ro­xa­ne. My­śla­łem, że zo­sta­wię jej wszyst­ko, co mam. Sta­ry głu­piec ze mnie.

– Co się z nią sta­ło? – za­py­tał Chris ostro­żnie.

– To samo co z całą masą in­nych, któ­rzy zmar­li pod­czas pan­de­mii. – Atwo­od wzru­szył ra­mio­na­mi. – Jej grób jest dwie­ście jar­dów stąd. Przy­naj­mniej tyle mo­głem dla niej zro­bić. Cho­dzę tam co­dzien­nie i za­sta­na­wiam się, jak do tego do­szło. Za­ka­zi­ły się mi­lio­ny. Pew­nie ni­g­dy się nie do­wie­my, ilu było ich do­kład­nie, tak samo jak tych, któ­rzy od nas ode­szli. Set­ki ty­si­ęcy cho­rych po­zo­sta­ło z po­wi­kła­nia­mi może na całe ży­cie. Jak do tej pory nie zna­le­zio­no win­nych. Nie wku­rza to pana?

– Pan­de­mii nikt nie mógł prze­wi­dzieć.

– Po­wta­rza pan ar­gu­men­ty, któ­re nie­wie­le mają wspól­ne­go z praw­dą. Ktoś ten wi­rus wy­my­ślił, stwo­rzył, tak twier­dzą spe­cja­li­ści: za­pro­gra­mo­wał, a pó­źniej sze­ro­ko otwo­rzył drzwi la­bo­ra­to­rium i wy­pu­ścił to cho­ler­stwo na ze­wnątrz.

– Przy­pa­dek.

– Wąt­pię. Ale je­śli na­wet, to chcę się upew­nić. Chcę po­znać praw­dę.

– Je­że­li tak, to pro­szę mi wy­ba­czyć okre­śle­nie, ale jest pan idio­tą. – Mu­siał to po­wie­dzieć, ina­czej się nie dało. – To do­me­na rządu. Agen­cji wy­wia­dow­czych mamy od cho­le­ry. Może coś mają, ale wąt­pię, by chcie­li po­dzie­lić się swo­ją wie­dzą aku­rat ze mną. Już prędzej z pa­nem.

Atwo­od, gdy mu się uwa­żnie przyj­rzał, nie wy­glądał na zra­żo­ne­go od­mo­wą. Chwi­lę po­mil­czał, wpa­tru­jąc się w okno.

– Czy to ozna­cza, że zbrod­nia ma zo­stać nie­uka­ra­na?

– Nie bar­dzo ro­zu­miem, kogo chce pan po­sta­wić przed sądem. Na­ukow­ców? La­bo­ran­tów? Le­ka­rzy?

– Ka­żde­go, kto ma­czał w tym pal­ce.

– Nie­re­al­ne. To na­wet pana prze­ra­sta, i to o parę dłu­go­ści.

– Gdy­by tak w isto­cie było, nie za­wra­ca­łbym ni­ko­mu gło­wy.

– Win­nym, na­wet je­że­li tacy są, nie spad­nie włos z gło­wy. Mogę to za­gwa­ran­to­wać.

Kie­dyś czas dzie­lił się na ten przed woj­ną i po niej, te­raz ‒ na przed po­ja­wie­niem się wi­ru­sa i po wy­bu­chu epi­de­mii. Za­ostrzy­ła się woj­na go­spo­dar­cza po­mi­ędzy Sta­na­mi, Azją i Eu­ro­pą. Kry­zys wci­ąż się po­głębiał. Za­nim wyj­dą na pro­stą, upły­ną lata, tyl­ko czy wte­dy wci­ąż będą po­tęgą, z któ­rą trze­ba się li­czyć?

– Moja pro­po­zy­cja jest na­stępu­jąca. – Atwo­od mó­wił ci­cho i spo­koj­nie. – Wy­tro­pi pan oso­by od­po­wie­dzial­ne za za­ist­nia­łe nie­do­ci­ągni­ęcia i spo­rządzi ra­port.

– U nas, w kra­ju?

– U nas, w Chi­nach. Gdzie tyl­ko znaj­dą się win­ni. Nie ob­cho­dzi mnie, kim są ani ja­kie sta­no­wi­ska zaj­mu­ją. Je­że­li prze­wod­ni­czący Ko­mu­ni­stycz­nej Par­tii Chin był w to za­mie­sza­ny, to nie na­le­ży tego ukry­wać.

– Śledz­two w Chi­nach to ab­surd. A u nas? Pra­wie pew­nym oska­rżo­nym by­łby De­par­ta­ment Zdro­wia albo i pre­zy­dent. Chce pan pod­wa­żyć fun­da­men­ty, na któ­rych opie­ra się nasz sys­tem? Ni­ko­mu się to jesz­cze nie uda­ło.

– Dla­cze­go?

Chris uznał py­ta­nie za głu­pie.

– Bo to za­la­tu­je re­wo­lu­cją.

– Może tego wła­śnie nam trze­ba.

Na ta­kie stwier­dze­nie nic nie od­rze­kł. Do­pie­ro po chwi­li pod­jął:

– Mam to zro­bić sam? Bez po­mo­cy? Ze swo­je­go biu­ra w Sand Springs? Do tego po­trze­ba ze­spo­łu lu­dzi, agen­tów, szpie­gów, tech­ni­ki ope­ra­cyj­nej, dia­bli wie­dzą cze­go jesz­cze.

– Pro­szę do­brać so­bie lu­dzi. Kosz­ty nie mają zna­cze­nia. Wła­sną gażę usta­li pan sam.

– Chy­ba pan nie zro­zu­miał. – Chris szy­ko­wał się do wy­jścia. – Wszyst­kie pie­ni­ądze świa­ta ni­cze­go tu nie zmie­nią. Za­da­nie jest nie­wy­ko­nal­ne. Mogę przed­sta­wić ab­sur­dal­ne dane, któ­re i tak będą nie do spraw­dze­nia. Przy oka­zji na­ba­wi­my się kło­po­tów. I to gi­gan­tycz­nych. Oni nam tego nie da­ru­ją, kim­kol­wiek są.

– Boi się pan?

– Nie o to cho­dzi. Pro­ble­my, z ja­ki­mi przyj­dzie nam się zmie­rzyć, będą ogrom­ne, a ko­niec… – po­szu­kał od­po­wied­nie­go sło­wa – …nie­pew­ny.

– Mimo wszyst­ko chcia­łbym, żeby pan spró­bo­wał. We wszyst­kich dzia­ła­niach ma pan wol­ną rękę. Do ni­cze­go nie będę się wtrącał i przyj­mę ka­żdy wy­nik, ja­ki­kol­wiek by on nie był.

– Pi­ęk­nie. Ale nie zo­sta­wię pana z ni­czym. Znaj­dę parę osób, któ­re po­dej­mą się tej ro­bo­ty – po­wie­dział Chris znu­żo­nym gło­sem. – Mogę przed­sta­wić li­stę jesz­cze dziś. Z tym nie będzie pro­ble­mu. Gra­tis.

Atwo­od pod­pa­rł gło­wę. Wi­dać było, że ar­gu­men­ty Carl­so­na do nie­go nie tra­fia­ją.

– Jak się panu wy­da­je, czym zaj­mo­wa­łem się przez osta­nie mie­si­ące?

– Po­jęcia nie mam.

– Przy­go­to­wa­łem so­bie taką li­stę już wcze­śniej. Oprócz pana znaj­do­wa­ło się tam dzie­wi­ęcio­ro in­nych kan­dy­da­tów, ich re­fe­ren­cje były nie­na­gan­ne. I wie pan co? Od­pa­dli. Naj­lep­szy z nich nie był na­wet w po­ło­wie tak sku­tecz­ny jak pan.

Chris wstał. Wy­słu­chał, co miał wy­słu­chać, i na tym ko­niec. Dal­sza roz­mo­wa do ni­cze­go nie pro­wa­dzi­ła. Nie zgo­dzi się na ofer­tę Atwo­oda.

– Ży­czę po­wo­dze­nia.

Zda­je się, że znów nie po­ło­ży się spać we wła­snym łó­żku. Ile mil mo­gło dzie­lić go od cy­wi­li­za­cji? Dzie­si­ęć? Pi­ęt­na­ście? Na pew­no obe­trze nogi, za­nim tam do­trze. Do­brze, jak wró­ci do domu za trzy dni.

Kie­dy już stał w pro­gu, usły­szał głos mi­liar­de­ra:

– Spra­wię, by Har­pe­ra do­si­ęgła spra­wie­dli­wo­ść. Do­sta­nie go pan na tacy. Obie­cu­ję. Wiem, gdzie prze­by­wa i kto się z nim kon­tak­tu­je.

– Tyle to i ja wiem. – Carl­son się od­wró­cił.

– Ale nie może go pan tknąć. A ja mogę. Mam taką mo­żli­wo­ść.

– To by­dlę już daw­no po­win­no zdech­nąć. – Sło­wa z tru­dem prze­ci­ska­ły się przez gar­dło Chri­sa.

– To te­raz pan wie, jak ja się czu­ję.

Przez Sa­mu­ela Har­pe­ra wy­le­ciał z ro­bo­ty. Oka­zał się za krót­ki na afe­rę, któ­ra się szy­ko­wa­ła. Spra­wa z Har­pe­rem mia­ła być ostat­nią przed awan­sem na sze­fa biu­ra te­re­no­we­go. Zło wcie­lo­ne w cza­ru­jące­go le­ka­rza nie po­zwa­la­ło Chri­so­wi za­snąć, dręcząc go co noc.

Wszyst­ko za­częło się od zna­le­zie­nia nad brze­giem Po­to­ma­cu zwłok dwu­na­sto­let­niej Ann Wil­son. Trup jak trup. Wi­dział nie­jed­ne­go, z tą ró­żni­cą, że tym ra­zem z cia­ła usu­ni­ęto or­ga­ny we­wnętrz­ne – płu­ca, ser­ce, wątro­bę, ner­ki – sło­wem to, co da­wa­ło się wy­ko­rzy­stać. Od po­cząt­ku wie­dział, że na jed­nym dziec­ku się nie sko­ńczy.

W ci­ągu dwóch i pół roku w trzech sta­nach, Ma­ry­land, Pen­syl­wa­nii i Wir­gi­nii, za­gi­nęło łącz­nie czter­dzie­ści dzie­wi­ęć na­sto­la­tek. Od­na­le­zio­no cia­ła po­ło­wy z nich. W nie­któ­rych przy­pad­kach były to je­dy­nie frag­men­ty, jak noga czy dłoń. Dziew­czy­ny gi­nęły, a śledz­two ugrzęzło w miej­scu. Co gor­sza, już na sa­mym jego po­cząt­ku Chris na­brał prze­ko­na­nia, że ktoś pró­bu­je kryć spraw­cę i jest to oso­ba z sa­mej góry jego fir­my. W ta­jem­ni­cy za­czął prze­świe­tlać sze­fów biu­ra, grze­bi­ąc nie tyl­ko w ogól­nie do­stęp­nych ma­te­ria­łach. Gdy nic nie zna­la­zł, roz­sze­rzył krąg po­dej­rza­nych i szyb­ko wy­szło na jaw, że je­den z ku­zy­nów pro­ku­ra­to­ra ge­ne­ral­ne­go ma śmier­tel­nie cho­rą cór­kę. Szan­se na wy­zdro­wie­nie były mi­ni­mal­ne, lecz oto na­stąpił cud: dziec­ko wy­zdro­wia­ło. Spraw­cą owe­go fe­no­me­nu oka­zał się bły­sko­tli­wy dok­tor me­dy­cy­ny Sa­muel Har­per.

Bez­na­dziej­nych przy­pad­ków, któ­re z suk­ce­sem wy­le­czył cza­ru­jący, elo­kwent­ny i co­raz bo­gat­szy le­karz, było kil­ka­dzie­si­ąt, i to tych po­twier­dzo­nych. Za to kli­ni­ka, któ­rą za­rządzał, oka­za­ła się nie do prze­świe­tle­nia. Wszel­kie do­ku­men­ty do­ty­czące dzia­łal­no­ści utaj­nio­no. Sa­me­go Har­pe­ra re­pre­zen­to­wa­ła naj­lep­sza kan­ce­la­ria praw­na na za­chod­nim wy­brze­żu. Za dzień ci aro­gan­ci bra­li tyle, ile Carl­son za­ra­biał przez rok.

Im bar­dziej in­te­re­so­wał się te­ma­tem, tym bar­dziej at­mos­fe­ra wo­kół nie­go gęst­nia­ła. Na­po­tkał nie­wi­dzial­ny mur, któ­re­go nie po­tra­fił sfor­so­wać. Po­ja­wi­ły się na­ci­ski i su­ge­stie, że ma so­bie od­pu­ścić. Z po­cząt­ku nic ofi­cjal­ne­go, ta­kie tam nie­do­po­wie­dze­nia, pó­źniej jaw­ne gro­źby. Wkur­wił się, gdy pod­su­ni­ęty myl­ny trop do­pro­wa­dził do oso­by, któ­ra nie­wie­le mia­ła wspól­ne­go z tym wszyst­kim, ide­al­nie pa­su­jącej opi­nii pu­blicz­nej, ty­po­we­go ko­zła ofiar­ne­go, oczy­wi­ście za­strze­lo­ne­go pod­czas pró­by za­trzy­ma­nia.

Nie dał się wma­new­ro­wać w ten wątek. Do­szło wów­czas do ma­łe­go spi­ęcia z Ala­nem Tur­ne­rem i nie­wie­le bra­ko­wa­ło, a trza­snąłby sa­me­go za­stęp­cę dy­rek­to­ra w pysk. Po za­jściu wie­dział, że nie ma cze­go da­lej szu­kać w biu­rze. Zwol­nił się. Jak się oka­za­ło, w samą porę. Parę ty­go­dni pó­źniej wszyst­ko za­częło się sy­pać.

Atwo­od wstał i pod­sze­dł do ozdob­nej ko­mo­dy. Otwo­rzył jed­ną z sza­fek i wy­jął pla­sti­ko­wą tecz­kę.

– Pro­szę przej­rzeć.

Nie cier­piał, gdy z nim tak po­gry­wa­no. Me­to­da kija i mar­chew­ki sła­bo na nie­go dzia­ła­ła. To była mar­chew­ka. Co oka­że się pa­łką?

Cie­ka­wo­ść zwy­ci­ęży­ła. Do­rwał się do ma­te­ria­łów z za­pa­łem, ja­kie­go u sie­bie nie po­dej­rze­wał.

– Skąd pan to ma? – za­py­tał, prze­rzu­ca­jąc po­szcze­gól­ne do­ku­men­ty, prze­wa­żnie ko­pie kart pa­cjen­tów.

– Ze­bra­łem.

– W jaki spo­sób?

– Gdy­bym to panu po­wie­dział, mu­sia­łbym pana za­bić – par­sk­nął Atwo­od mi­ęk­ko.

– Bar­dzo za­baw­ne. – Chri­so­wi nie było do śmie­chu. Czy­tał właś­nie li­stę scho­rzeń pi­ęćdzie­si­ęcio­let­nie­go po­ten­ta­ta fi­nan­so­we­go z Wall Stre­et. Ci­ągnęła się w nie­sko­ńczo­no­ść. Mar­sko­ść wątro­by to naj­mniej­szy z pro­ble­mów. Pra­wie zde­chł. A jed­nak wy­zdro­wiał. Nowa wątro­ba to ist­ny dar losu. Ale ten kon­kret­ny los miał na­zwi­sko… Naj­wi­docz­niej Har­per lu­bił ba­wić się w Boga. Prze­szcze­pu nie daje się za­ła­twić od ręki, a tu pro­szę, cuda się zda­rza­ją.

– Prze­ku­pi­łem jed­ne­go z pra­cow­ni­ków kli­ni­ki. Nie musi pan wie­dzieć któ­re­go – wy­ja­wił naf­ciarz już po­wa­żnym to­nem.

– Dla­cze­go… cia­ła nie są uty­li­zo­wa­ne? Nie ma ciał, nie ma do­wo­dów – po­wie­dział Chris bar­dziej do sie­bie niż do Atwo­oda.

– To, zda­je się, bar­dziej skom­pli­ko­wa­ne. Har­per jest, jak by to po­wie­dzieć, so­cjo­pa­tą? Krążą słu­chy, że dręczy daw­ców przed śmier­cią.

Daw­cy? Do­szło do tego, że o wy­pa­tro­szo­nych na­sto­lat­kach mówi się daw­cy? Ja­kich podłych cza­sów do­cze­ka­li.

– Na­wet z tym, co tu jest – wska­zał na tecz­kę – a są to je­dy­nie po­szla­ki, nic nie wskó­ra­my. Sąd od­rzu­ci ka­żdy wnio­sek.

– A kto każe iść panu z tym do sądu? – Mina Atwo­oda się wy­dłu­ży­ła. – Sądy są dla ma­lucz­kich. Czyż nie tak? Mnie się wy­da­je, że to, co pan przed sobą ma, to je­dy­nie po­twier­dze­nie wcze­śniej­szych do­my­słów. Har­per jest ostro­żny. W do­ku­men­tach me­dycz­nych nie znaj­dzie­my nic, co mo­gło­by świad­czyć prze­ciw­ko nie­mu.

– W ta­kim ra­zie co mam z tym zro­bić?

– Nie mu­szę chy­ba wy­ja­śniać?

Od kie­dy zo­stał łow­cą, wy­zbył się skru­pu­łów. Czy­stą przy­jem­no­ścią było czysz­cze­nie świa­ta z ta­kich skur­wie­li.

I tu zna­la­zł się ha­czyk albo pa­łka, jak kto woli. Atwo­od będzie wie­dział, kto roz­pra­wił się z Har­pe­rem.

Dys­tyn­go­wa­ny star­szy pan, jak­by od­czy­tu­jąc jego my­śli, uś­miech­nął się pó­łgęb­kiem.

– Nasz sza­now­ny dok­tor wy­je­chał z kra­ju.

– Gdzie te­raz kroi lu­dzi?

– W Mek­sy­ku. Nie bra­ku­je tam osób chcących pod­re­pe­ro­wać wła­sne zdro­wie.

Jed­na myśl nie da­wa­ła mu spo­ko­ju – sam prze­szczep, wy­ko­na­ny le­gal­nie czy też nie, to tyl­ko prze­szczep. Mo­żna wy­je­chać do ja­kie­goś bied­ne­go kra­ju i tam za­ła­twić spra­wę od ręki. Daw­ców, tych świa­do­mych, chcących za­ro­bić parę do­lców, i tych nie­świa­do­mych, jak to się dzia­ło za spra­wą dok­tor­ka, nie bra­ko­wa­ło. Co więc spra­wia­ło, że Har­per cie­szył się taką po­pu­lar­no­ścią?

Wska­źnik wy­zdro­wień? Ten był bar­dzo wy­so­ki, si­ęgał nie­mal stu pro­cent. W ca­łej tej afe­rze mu­sia­ło kryć się dru­gie dno. Nie wie­dział jesz­cze ja­kie, ale się do­wie.

– To jak z moją pro­po­zy­cją? – Atwo­od nie na­ci­skał, jak­by po pro­stu chciał znać za­mia­ry Chri­sa.

– Ile mam cza­su do na­my­słu?

– Tyle, ile pan chce. – Go­spo­darz wstał. – Mam tu do­mek go­ścin­ny. Słu­żba pana za­pro­wa­dzi. Na ra­zie ży­czę do­brej nocy – po­wie­dział i wy­sze­dł.

Carl­son zo­stał sam. Po raz pierw­szy od daw­na nie wie­dział, co ro­bić. ■

Rozdział drugi

1

O’AHU, HAWAJE – USA

4 marca 202…

Elek­tro­nicz­na mapa po­ka­zu­jąca Azja­tyc­ki Te­atr Dzia­łań Wo­jen­nych pul­so­wa­ła wie­lo­ko­lo­ro­wy­mi punk­ci­ka­mi i ka­żdy z nich coś ozna­czał. Cze­go tu nie było – lot­ni­skow­co­we gru­py ude­rze­nio­we, skrzy­dła sa­mo­lo­tów bom­bo­wych i eska­dry my­śliw­ców, ato­mo­we okręty pod­wod­ne z ra­kie­ta­mi ba­li­stycz­ny­mi, la­ta­jące cy­ster­ny i huby prze­ła­dun­ko­we. Mimo tego bo­gac­twa skrzące­go się jak na cho­in­ce bo­żo­na­ro­dze­nio­wej pu­łkow­nik Ro­bert Mac­ken­zie wie­dział, że jest ska­za­ny na klęskę.

– Bob, nie śpij. Twój ruch. – Ad­mi­rał Greg Eber­shoff przy­glądał się do­wód­cy 1 Mor­skie­go Pu­łku Nad­brze­żne­go ma­ri­nes wzro­kiem wy­głod­nia­łej be­stii. Wy­gry­wał, wie­dział o tym do­sko­na­le. Wie­dzie­li o tym wszy­scy zgro­ma­dze­ni.

– Co mi po­zo­sta­je? – od­pa­rł Mac­ken­zie, gdy ma­sa­kro­wa­no jego od­dzia­ły. Strasz­ny wi­dok, na­wet je­że­li wy­ge­ne­ro­wał go pro­gram kom­pu­te­ro­wy.

– Wy­wieś bia­łą fla­gę. – Ad­mi­rał wy­szcze­rzył zęby.

Eber­shoff za­pędził go w kozi róg, umie­jęt­nie wy­ko­rzy­stu­jąc wszyst­kie atu­ty, i ograł go. Pu­łkow­nik w swo­im fa­chu na­le­żał do naj­lep­szych, ale Ma­cAr­thu­rem nie jest. Jak się wy­da­wa­ło, od po­cząt­ku stał na prze­gra­nych po­zy­cjach. Żad­ne­go pola ma­new­ru, jego mo­żli­wo­ści spro­wa­dza­ły się do szar­pa­nia wro­ga, co w ża­den spo­sób nie mo­gło zmie­nić osta­tecz­ne­go wy­ni­ku gry. Ma­ry­nar­ka i lot­nic­two już i tak po­nio­sły gi­gan­tycz­ne stra­ty. Dal­sze pró­by utrzy­ma­nia po­zy­cji rów­na­ły się ca­łko­wi­tej za­gła­dzie.

– Pod­da­jesz się?

Mac­ken­zie opa­rł dło­nie o stół i po­chy­lił się nad mapą. Sym­bo­le ozna­cza­jące 1 Pułk jak grot włócz­ni wbi­ja­ły się w cia­ło prze­ciw­ni­ka na ar­chi­pe­la­gu wysp Spra­tly. Pi­ęk­nie. I co z tego? Nie mo­żna trwać wiecz­nie na stra­co­nym sza­ńcu. Ba­te­rie prze­ciw­lot­ni­cze od­pa­rły wi­ęk­szo­ść ata­ków wro­ga, ze­strze­li­wu­jąc po­ci­ski ma­new­ru­jące ca­ły­mi set­ka­mi. Na­wet je­że­li było w tym tro­chę prze­sa­dy, to nie­wie­le. W ko­ńcu sta­ło się to, co mu­sia­ło się stać – ich za­so­by ule­gły wy­czer­pa­niu.

Wy­cho­dzi­ło na to, że od po­cząt­ku zo­sta­li spi­sa­ni na stra­ty, mie­li tyl­ko ku­pić czas dla tych, któ­rzy do­trą na front do­pie­ro w ko­lej­nej fa­zie woj­ny. Mac­ken­zie­mu nie po­do­ba­ło się to ani tro­chę. Wspie­ra­jący ich lot­ni­sko­wiec zo­stał wy­co­fa­ny, a ak­tyw­no­ść lot­nic­twa spa­dła o po­ło­wę. W tej sy­tu­acji na­wet ewa­ku­acja sta­wa­ła pod zna­kiem za­py­ta­nia.

– Nic nie mo­żesz zro­bić.

Aro­gan­cja Eber­shof­fa za­czy­na­ła go dra­żnić. Sie­dzie­li w tej cho­ler­nej piw­ni­cy ko­lej­ną dobę z rzędu i ka­żdy już miał do­syć. Mac­ken­zie do­sko­na­le wie­dział, dla­cze­go ad­mi­rał na­ci­ska. Wy­gra­na, na­wet je­że­li cho­dzi­ło o zwy­kłą grę wo­jen­ną, za­wsze nio­sła ze sobą ko­rzy­ści, po­czy­na­jąc od zwy­kłe­go wpi­su do akt, po uwzględ­nie­nie przy awan­sie.

Dziś prze­grał. Cze­kał na olśnie­nie po­zwa­la­jące od­wró­cić losy kam­pa­nii, lecz wci­ąż bez­sku­tecz­nie. Wszyst­kie wa­rian­ty i tak ko­ńczy­ły się klęską.

Ge­ne­rał Pe­ter Pe­ter­sen, szef szta­bu 1 Dy­wi­zji, nic nie mó­wił. Stał i ob­ser­wo­wał. Po tym, jak w wy­ni­ku ze­strze­le­nia trans­por­to­wych Her­cu­le­sów na pó­łnoc od Oki­na­wy utra­co­no cały ba­ta­lion z 2 Pu­łku, zna­le­źli się w de­fen­sy­wie, co w kon­se­kwen­cji ozna­cza­ło, że prze­gra­li z kre­te­sem.

– Wnio­ski? – ode­zwał się czło­wiek z NGW Cen­ter od­po­wie­dzial­ny za sy­mu­la­cje.

– Nie mo­że­my z tym po­cze­kać? Prze­cież i tak wszyst­ko ja­sne.

Wy­szli wresz­cie z ciem­ne­go po­miesz­cze­nia, któ­re za­czy­na­ło przy­pra­wiać Mac­ken­zie­go o klau­stro­fo­bię.

– Eber­shoff nas orżnął – za­uwa­żył Pe­ter­sen.

– Będzie się tym te­raz che­łpił, zo­ba­czysz. Ja go znam. Nie prze­pu­ści ta­kiej oka­zji – od­pa­rł pu­łkow­nik, mru­żąc oczy przed nad­mia­rem świa­tła.

Za okna­mi żo­łnie­rze i ma­ry­na­rze krząta­li się przy wy­zna­czo­nych czyn­no­ściach. Sza­ry ka­dłub lot­ni­skow­ca USS „Ge­rald R. Ford” przy­ci­ągał uwa­gę swo­im ogro­mem. Za parę dni wyj­dzie w mo­rze i po­pły­nie tam, gdzie oni przed chwi­lą pró­bo­wa­li prze­mie­nić nie­mo­żli­we w re­al­ne. Może i był to naj­po­tężniej­szy okręt świa­ta, ale jak wszyst­ko po­sia­dał swo­je ogra­ni­cze­nia.

– Co te­raz zro­bisz?

– Za­bio­rę Liz i dzie­cia­ki na urlop, coś im się na­le­ży od ży­cia. Ja zresz­tą też mu­szę od­po­cząć.

– Na­sze siły i kom­pe­ten­cje oka­za­ły się nic nie­war­te.

– Być może będzie­my zmu­sze­ni cof­nąć się na śro­dek Pa­cy­fi­ku.

– I od­dać wal­ko­we­rem całą za­chod­nią część? Nikt się na to nie zgo­dzi, Bob. – Pe­ter­sen wci­ąż nie od­zy­skał hu­mo­ru.

– Po­wiedz mi, któ­ra to już sy­mu­la­cja w tym roku? Trze­cia czy czwar­ta? Ja się gu­bię. Za ka­żdym ra­zem jest po­dob­nie. Je­ste­śmy bici, aż wió­ry lecą. Tyl­ko ta gra ze stycz­nia wy­szła jako tako. Prze­gry­wa­my, bo my­śli­my sche­ma­ta­mi.

– Czy­li że zga­dzasz się ze mną?

– Od­wrót już na sa­mym po­cząt­ku źle wy­gląda i nie po­pra­wia na­szej sy­tu­acji. Mu­si­my zna­le­źć spo­sób, by ukręcić Chi­ńczy­kom łeb, i to przy sa­mej du­pie, za­nim oni zro­bią to nam. Prze­cież wiesz, ile oni mają okrętów.

– Do­bi­ja­ją do trzy­stu du­żych jed­no­stek.

– A my?

– Tak o sto mniej. I to roz­rzu­co­nych na trzech oce­anach, a oni dzia­ła­ją ge­ne­ral­nie na jed­nym ma­łym akwe­nie, co ozna­cza prze­wa­gę w pierw­szych i de­cy­du­jących go­dzi­nach. Trud­no nam będzie ją zni­we­lo­wać.

– Jest pe­wien spo­sób.

Za­trzy­ma­li się, prze­pusz­cza­jąc przo­dem po­zo­sta­łych uczest­ni­ków sy­mu­la­cji. Jed­ni po­szli na pa­pie­ro­sa, dru­dzy na­pić się cze­goś. Ka­żdy pra­gnął od­po­czyn­ku. Pra­ca pra­cą, ale ile mo­żna.

– Olśnij mnie.

– Kon­fron­ta­cja pro­wa­dzo­na na ich wa­run­kach to gwó­źdź do trum­ny i ty o tym wiesz. My wy­strze­li­my ra­kie­ty, oni wy­strze­lą, tyle że mają ich wi­ęcej, dużo wi­ęcej. Na­sze sys­te­my nie prze­chwy­cą wszyst­kich. Po­nie­sie­my stra­ty. Gra wy­ra­źnie na to wska­zy­wa­ła.

– Od dwu­dzie­stu do trzy­dzie­stu pi­ęciu pro­cent – przy­tak­nął Pe­ter­sen.

– I to na sa­mym po­cząt­ku! Z ka­żdą na­stęp­ną falą będzie­my słab­nąć. Kie­dy na­sze stra­ty prze­kro­czą pi­ęćdzie­si­ąt, to, jak do­brze wiesz, będzie ko­niec złu­dzeń. Nic z nas nie zo­sta­nie. Swo­ich lu­dzi za­pro­wa­dzę do nie­wo­li. Te skur­wy­sy­ny zro­bią im taką wodę z mó­zgu, jak w Ko­rei sie­dem­dzie­si­ąt lat temu. Są w tym do­brzy. Mają środ­ki i do­świad­cze­nie. Po po­wro­cie, a zwol­nie­ni zo­sta­ną oczy­wi­ście w ge­ście do­brej woli, będą sła­wić Chi­ńską Re­pu­bli­kę Lu­do­wą i par­tię ko­mu­ni­stycz­ną na wie­ki.

Ge­ne­rał nie ko­men­to­wał, po­zwa­la­jąc Mac­ken­zie­mu się wy­ga­dać.

– Parę razy już to prze­ra­bia­li­śmy.

– Nie mu­sisz mi przy­po­mi­nać.

– Chcąc z nimi wy­grać, na­le­ży zgro­ma­dzić o wie­le wi­ęk­sze siły.

– I to jest twój ge­nial­ny plan? Mam iść i po­wie­dzieć: daj­cie nam kil­ka lot­ni­skow­ców wi­ęcej? To tak nie dzia­ła.

– Prze­cież wiem.

– Są pil­niej­sze wy­dat­ki. Nie mu­szę chy­ba mó­wić ja­kie.

– W ta­kim ra­zie to, co ro­bi­my, nie ma naj­mniej­sze­go sen­su. Na­sza prze­wa­ga top­nie­je jak śnieg w lip­cu. Te małe żó­łte wy­pierd­ki zwo­do­wa­ły wła­śnie ko­lej­ny nisz­czy­ciel ra­kie­to­wy…

– Nie za­po­mi­naj, że my też.

– …oraz parę mniej­szych jed­no­stek. Czy ci w Wa­szyng­to­nie tego nie wie­dzą? Ostat­nia szan­sa na zwy­ci­ęstwo prze­cho­dzi nam wła­śnie koło nosa.

W Mac­ken­ziem na­ra­sta­ło roz­go­ry­cze­nie. Wy­ni­ki sy­mu­la­cji były ja­snym i wy­ra­źnym sy­gna­łem, że w ob­li­czu re­al­nej kon­fron­ta­cji z Chi­na­mi zo­sta­ną po­bi­ci i wy­ko­pa­ni na wschod­nią część Pa­cy­fi­ku.

Już pa­ro­krot­nie zna­le­źli się o krok od kon­fron­ta­cji i za ka­żdym ra­zem sły­sze­li, że pre­zy­dent wy­cze­ku­je od­po­wied­niej spo­sob­no­ści. Mi­ja­ły ty­go­dnie, pó­źniej mie­si­ące i de­cy­zje nie za­pa­da­ły. Sama woj­na han­dlo­wa z Chi­na­mi nie wy­star­czy. Pe­kin nie spo­cznie, za­nim ich nie upo­ko­rzy. I z wza­jem­no­ścią.

– Co więc pro­po­nu­jesz?

– Spro­wo­kuj­my ich – ci­cho po­wie­dział Mac­ken­zie, ob­ser­wu­jąc twarz ge­ne­ra­ła.

– Kto mia­łby tego do­ko­nać?

– Prze­cież nie my. Może CIA? To nie będzie dla nich no­wo­ść.

– To­bie się ma­rzy taki in­cy­dent jak ten z USS „Mad­dox”.

– Coś w tym ro­dza­ju – przy­znał pu­łkow­nik z wy­mu­szo­nym uśmie­chem.

W sierp­niu ty­si­ąc dzie­wi­ęćset sze­śćdzie­si­ąte­go czwar­te­go roku USS „Mad­dox” wdał się w wy­mia­nę ognia z trze­ma pó­łnoc­no­wiet­nam­ski­mi ku­tra­mi tor­pe­do­wy­mi, co sta­ło się ofi­cjal­nym po­wo­dem przy­stąpie­nia USA do in­ter­wen­cji w Wiet­na­mie. Po la­tach in­cy­dent oka­zał się zwy­kłą ma­ni­pu­la­cją, a żad­ne­go ata­ku na ame­ry­ka­ński nisz­czy­ciel nie było.

– To­bie się wy­da­je, że w Lan­gley o tym nie my­śla­no?

– Wiesz coś o tym?

Na czo­le Pe­ter­se­na po­ja­wi­ła się bruz­da. Nikt nie znał od­po­wie­dzi na wszyst­kie py­ta­nia i nikt nie wie­dział, jak da­lej po­to­czy się hi­sto­ria. W śro­do­wi­sku wy­ższych ofi­ce­rów prze­bąki­wa­no o tym i o owym. Teo­ria ude­rze­nia wy­prze­dza­jące­go nie była ni­czym no­wym. Tyle że teo­ria jed­no, a prak­ty­ka dru­gie. Sce­na­riusz wci­ąg­ni­ęcia Chin do bi­twy po­wietrz­no-mor­skiej na Mo­rzu Wschod­nio- i Po­łu­dnio­wo­chi­ńskim zo­stał wy­my­ślo­ny już daw­no i z ka­żdym ro­kiem do­da­wa­no do nie­go nowe ele­men­ty. Za­cho­dzi­ła oba­wa, że po la­tach nie­kwe­stio­no­wa­ne­go pry­ma­tu USA zo­sta­nie on za­chwia­ny, a pó­źniej, kto wie, może zła­ma­ny.

W hi­sto­rii już się tak zda­rza­ło. Za­miast roz­trząsać, jak bar­dzo to jest złe, na­le­ża­ło po­sta­wić o wie­le wa­żniej­sze py­ta­nie: czy je­ste­śmy go­to­wi funk­cjo­no­wać w świe­cie, gdzie pa­nu­ją nowe za­sa­dy? Od prze­bie­gu woj­ny za­le­żeć będą ko­lej­ne stu­le­cia.

– Na­wet gdy­bym chciał, nie mogę ci po­wie­dzieć. Do­sko­na­le zda­jesz so­bie spra­wę, że te­mat jest nad wy­raz de­li­kat­ny. Jed­ni chcą tej woj­ny, inni nie. Z tym że my za­czy­na­my dys­po­no­wać co­raz mniej­szą ilo­ścią ar­gu­men­tów.

– Zu­pe­łnie jak po Wiet­na­mie.

– Nie martw się. – Pe­ter­sen przy­ja­ciel­sko klep­nął pu­łkow­ni­ka w ra­mię. – Ćwicz swo­ich lu­dzi. Nie­wy­klu­czo­ne, że nie­dłu­go będę coś dla was miał.

Brwi Mac­ken­zie­go po­wędro­wa­ły do góry.

– Na kie­dy mam być go­to­wy?

– To jesz­cze nic pew­ne­go. Po pro­stu wy­ko­nu­je­my pew­ne ru­chy. Le­piej, jak będzie­my trzy­mać Pe­kin w nie­pew­no­ści co do na­szych za­mia­rów.

– W ko­ńcu…

– Po­wo­li. Na po­czątek ma­new­ry. Har­mo­no­gram zo­stał już przy­go­to­wa­ny. Ru­sza­my nie­dłu­go. I nie chcę sły­szeć o ta­kiej wpad­ce, ja­kiej by­łem świad­kiem. Bob, ogar­nij się. Je­że­li so­bie nie ra­dzisz, na two­je miej­sce jest trzech in­nych chęt­nych. Ja nie żar­tu­ję.

– Do­my­ślam się.

– Wra­cam do sie­bie. Będzie­my w kon­tak­cie.

Pe­ter­sen od­sze­dł, a pu­łkow­ni­ko­wi przy­po­mnia­ła się trium­fu­jąca mina Eber­shof­fa. Naj­chęt­niej zga­si­łby ten wred­ny uśmiech raz na za­wsze. Skąd w ad­mi­ra­le to prze­ko­na­nie o wła­snej wy­ższo­ści? Dziś wy­grał, ju­tro prze­gra. Wnio­ski z gry były jed­no­znacz­ne – w obec­nych wa­run­kach utrzy­ma­nie się na wy­su­ni­ętych po­zy­cjach będzie nie­zmier­nie trud­ne, je­śli nie wręcz nie­mo­żli­we, a jego pod­wład­ni, bez wspar­cia flo­ty i lot­nic­twa, nie­wie­le zdzia­ła­ją. To nie wina nie­udol­no­ści Mac­ken­zie­go, tyl­ko re­al­nej po­tęgi Chi­ńczy­ków.

Fi­li­pi­ny, Oki­na­wa, na­wet Taj­wan – cały ten ob­szar, nie­gdyś przy­ja­zny, po­wo­li zmie­niał się we wro­gie śro­do­wi­sko zdo­mi­no­wa­ne przez ko­mu­ni­stów. Dla my­ślących tak jak on to po­li­czek. Nie chciał… praw­dę mó­wi­ąc, nie po­tra­fił się z tym po­go­dzić. Był ma­ri­ne, a to do cze­goś zo­bo­wi­ązu­je.

2

Kan­ce­la­ria w ba­ra­ku ko­sza­ro­wym 1 Pu­łku na­le­ża­ła do stan­dar­do­wych. Wi­dział już ta­kich wie­le. Biur­ka, krze­sła, szaf­ki na akta wy­pe­łnia­ły prze­strzeń nie­mal w ide­al­nej har­mo­nii, tyl­ko czło­wiek sie­dzący przy kom­pu­te­rze zda­wał się być tu nie na miej­scu. „Staff ser­ge­ant McQu­een”, jak gło­si­ła na­szyw­ka nad lewą górą kie­sze­nią jego blu­zy, był ma­łym czło­wie­kiem w du­żych oku­la­rach, z ostrzy­żo­nym na pałę ru­dym za­ro­stem odzie­dzi­czo­nym po przod­kach.

Sto­jący przed nim La­ty­nos w stop­niu ka­pra­la cze­kał. To nie były jego pierw­sze prze­no­si­ny. Znał pro­ce­du­ry. W ko­ńcu pa­ra­do­wał w mun­du­rze już pi­ąty rok.

– W wa­szych ak­tach, Go­mez, jest na­pi­sa­ne, że je­ste­ście spe­cja­li­stą w dzie­dzi­nie za­bez­pie­czeń.

McQu­een prze­su­nął kur­sor w dół, prze­la­tu­jąc przez ko­lej­ne stro­ny na mo­ni­to­rze.

– Yes, sir – wy­szcze­kał prze­pi­so­wo ka­pral.

– Nie­na­gan­ny prze­bieg słu­żby. Wi­dzę, że by­li­ście w Eu­ro­pie w ra­mach ro­ta­cji.

– Całe pół roku.

– Czym się zaj­mo­wa­li­ście?

– Nie mogę po­wie­dzieć.

– Czy­li pró­bo­wa­li­ście zaj­rzeć ru­skim do ko­ry­ta.

– To taj­ne.

– Ja o nic nie py­tam, Go­mez, tyl­ko stwier­dzam fakt. – Sie­rżant szta­bo­wy prze­stał wpa­try­wać się w ekran i prze­nió­sł spoj­rze­nie na nowo przy­by­łe­go. – Niech się wam nie wy­da­je, że tra­fi­li­ście na urlop. Nasz prze­ciw­nik jest rów­nie wy­ma­ga­jący i nie wy­ba­cza błędów.

Żo­łnierz mil­czał w pe­łnym sku­pie­niu.

– Zgło­si­cie cię do cho­rąże­go Finy. Znaj­dzie­cie go w sąsied­nim ba­ra­ku. On wam wska­że miej­sce. Mo­że­cie od­ma­sze­ro­wać.

Go­mez stuk­nął ob­ca­sa­mi i wy­sze­dł z kan­ce­la­rii. Fina to po hisz­pa­ńsku ‘szla­chet­ny’ i ‘uprzej­my’; zo­ba­czy­my, jak będzie. W po­miesz­cze­niu obok parę osób ca­łko­wi­cie po­chło­ni­ętych pra­cą stu­ka­ło w kla­wia­tu­ry. Nikt nie zwró­cił na nie­go uwa­gi. Czuł się nie­co za­gu­bio­ny, ale wie­dział, że to szyb­ko mi­nie. Naj­gor­szy za­wsze jest pierw­szy dzień. Tym ra­zem w ko­sza­rach było wi­ęcej jemu po­dob­nych. Jed­nost­ka znaj­do­wa­ła się w fa­zie or­ga­ni­za­cji, a to ozna­cza pe­wien cha­os, na­wet je­śli tyl­ko nie­znacz­ny.

Przez za­la­ny sło­ńcem plac prze­bie­gał plu­ton, tu­pi­ąc ryt­micz­nie. Tem­po nada­wał czar­no­skó­ry pod­ofi­cer. Go­mez od­su­nął się na bok, żeby ich prze­pu­ścić. Nim do­ta­rł do ba­ra­ku, zo­stał też wy­mi­ni­ęty przez kil­ka no­wiut­kich L-ATV, po­jaz­dów, któ­re za­stępo­wa­ły pocz­ciwe Hu­mvee.

– Szu­kam cho­rąże­go Finy – za­cze­pił star­sze­go sze­re­go­we­go wy­cho­dzące­go wła­śnie z ba­ra­ku, do któ­re­go Go­mez się kie­ro­wał.

– Dru­gie drzwi na lewo.

Wo­lał so­bie nie wy­obra­żać, jak wy­gląda jego przy­szły do­wód­ca. Wkrót­ce się prze­ko­na, z kim przyj­dzie mu słu­żyć.

Za­pu­kał, wcze­śniej po­pra­wiw­szy mun­dur.

– We­jść.

Na­ci­snął klam­kę i zro­bił parę kro­ków w przód.

– Ka­pral Lo­uis Go­mez…

– Wiem. McQu­een przy­słał mi wa­sze akta.

Cho­rąży oka­zał się ko­ści­stym fa­ce­tem po trzy­dzie­st­ce, z sil­nie za­ry­so­wa­ną szczęką i wy­dat­nym no­sem. Spra­wiał sym­pa­tycz­ne wra­że­nie, choć jak za­wsze w ta­kich przy­pad­kach po­zo­ry mo­gły my­lić.

– Wie­cie, czym zaj­mu­je się na­sza kom­pa­nia?

– Woj­ną w spek­trum elek­tro­ma­gne­tycz­nym – od­pa­rł ka­pral bez za­jąk­ni­ęcia.

– Wła­śnie. Dla wie­lu to zu­pe­łna no­wo­ść. Nie­któ­rym wy­da­je się, że będzie­my wal­czyć jak w Wiet­na­mie czy Ira­ku, a to nie­po­ro­zu­mie­nie. Nowe cza­sy sta­wia­ją przed nami nowe wy­zwa­nia. – Fina wstał, si­ęgnął po po­lów­kę i ski­nął na ka­pra­la. – Cho­dźmy. Przed­sta­wię cię ko­le­gom. W pi­ątek chło­pa­ki or­ga­ni­zu­ją ogni­sko. Czuj się za­pro­szo­ny.

Kwa­te­ry plu­to­nu Go­me­za znaj­do­wa­ły się nie­da­le­ko. Sale były trzy- i czte­ro­oso­bo­we. On zna­la­zł się w jed­nej z dwój­ką star­szych sze­re­go­wych. Czwar­ty tap­czan po­zo­stał wol­ny.

– To Bone. – Cho­rąży wska­zał na chło­pa­ka o in­dia­ńskich ry­sach twa­rzy. – I Alex. – Dru­gi z ma­ri­nes oka­zał się chu­dym wy­rost­kiem, chy­ba le­d­wie pe­łno­let­nim, na któ­rym mun­dur wi­siał jak wór po­kut­ny. – Niech cię nie zmy­li jego wy­gląd. To ge­niusz.

– Wszy­scy to wie­dzą. – Alex wy­szcze­rzył zęby. – Na­wet te ćwo­ki ze szta­bu.

– Ma­cie na my­śli na­sze­go pu­łkow­ni­ka, sze­re­go­wy?

– A ko­góż by in­ne­go. Dziw­ne, że mnie jesz­cze nie awan­so­wa­li.

– Szko­le­nie pod­sta­wo­we sko­ńczy­łeś za­le­d­wie mie­si­ąc temu.

– Ale mam za­dat­ki na ge­ne­ra­ła.

Bone prze­wró­cił ocza­mi.

– Go­mez, od­po­wia­dasz za tych dwóch.

– Ro­zu­miem.

– Z resz­tą po­znasz się pó­źniej. Na ra­zie je­ste­śmy w fa­zie zgry­wa­nia się i or­ga­ni­za­cji – wy­ja­śnił Fina. – Wi­dzi­my się w kan­ty­nie o osiem­na­stej.

Go­mez przy­tak­nął, a na­stęp­nie rzu­cił ple­cak na podło­gę i spo­czął na łó­żku, któ­re so­bie wcze­śniej upa­trzył.

– Cze­pial­ski?

– Nie bar­dzo – z wy­ja­śnie­nia­mi po­spie­szył Alex. – W su­mie spo­ko gość. Po­rucz­nik Wa­ta­na­be, ten jest do­pie­ro upier­dli­wy.

– Ki­ta­jec?

– Ja­po­niec. Nie mam po­jęcia, dla­cze­go słu­ży w kor­pu­sie. Jego dziad­ka za­ła­twi­li­śmy na Iwo Ji­mie.

– Pier­do­lisz. – Bone włączył się do roz­mo­wy.

– Sam sły­sza­łem.

– Od kogo?

– Nie po­wiem. – Alex za­pe­rzył się jak oso­ba przy­ła­pa­na na kłam­stwie.

– Jest wy­ma­ga­jący, to fakt.

Lo­uis nie do­wie­dział się, co się sta­ło z dziad­kiem po­rucz­ni­ka. Ale czy mia­ło to ja­kieś zna­cze­nie? Pod­czas słu­żby spo­tkał się z naj­ró­żniej­szy­mi ofi­ce­ra­mi. Zda­rza­li się wśród nich zwy­kli dra­nie, ka­rie­ro­wi­cze, jak i osob­ni­cy, któ­rzy w ogó­le nie po­win­ni tra­fić do ar­mii, a w szcze­gól­no­ści do kor­pu­su. Wa­ta­na­be­go na ra­zie nie wi­dział. Oce­ni, kie­dy już go zo­ba­czy i będzie miał dłu­żej z nim do czy­nie­nia. Opi­nia Alek­sa nic dla nie­go nie zna­czy­ła. To szczyl. Pro­chu nie wąchał. Je­że­li resz­ta od­dzia­łu skła­da się z rów­nie mało do­świad­czo­nych żo­łnie­rzy, mają prze­rąba­ne. Wróg zro­bi so­bie z nich tar­cze strzel­ni­cze. Bone wy­wa­rł bar­dziej ko­rzyst­ne wra­że­nie, choć to nic jesz­cze nie zna­czy­ło. Mo­żna być moc­nym w gębie, a pod­czas wal­ki dać cia­ła.

Go­mez przy­mknął oczy, pró­bu­jąc od­ci­ąć się od oto­cze­nia. Uda­ło mu się bar­dziej, ni­żby chciał – z mro­ku wy­pe­łzły nie­chcia­ne wspo­mnie­nia. Spró­bo­wał je wy­pchnąć z po­wro­tem poza ob­szar świa­do­mo­ści, lecz im usil­niej się sta­rał, tym moc­niej ata­ko­wa­ły go tru­jące mac­ki lęku.

Ob­ró­cił się ple­ca­mi do izby, szyb­ko od­dy­cha­jąc przez nos. Cier­piał na ze­spół stre­su po­ura­zo­we­go. Pod­czas wy­pad­ku, do ja­kie­go do­szło pod­czas ma­new­rów w Es­to­nii, co praw­da nie on pi­lo­to­wał Black Haw­ka, był tyl­ko bier­nym uczest­ni­kiem wy­da­rzeń, ale ich wspo­mnie­nie szło za nim krok w krok. Ru­nęli na zie­mię z wy­so­ko­ści stu pi­ęćdzie­si­ęciu jar­dów. Zgi­nęła cała sek­cja Go­me­za i je­den z pi­lo­tów. Oca­lał tyl­ko on.

Wci­ąż trwa­jące­mu śledz­twu ma­jące­mu usta­lić przy­czy­ny ka­ta­stro­fy nada­no naj­wy­ższy prio­ry­tet. Nie bez przy­czy­ny. Śmi­gło­wiec spa­dł za­le­d­wie kil­ka­set me­trów od ro­syj­skiej gra­ni­cy. Se­kun­dę przed zda­rze­niem Go­mez od­nió­sł wra­że­nie, że na po­kła­dzie ma­szy­ny do­szło do po­wa­żnej awa­rii, jak­by wy­sia­dła cała elek­try­ka, lecz wszyst­ko dzia­ło się zbyt szyb­ko, by zdążył sku­pić się na tej my­śli. Je­że­li tak było w isto­cie, to Ro­sja­nie uży­li wo­bec nich zu­pe­łnie no­we­go ro­dza­ju bro­ni. Je­den z eks­per­tów ba­da­jących wrak prze­bąki­wał coś o mi­kro­fa­lach. Gdy­by do­cho­dze­nie po­twier­dzi­ło te przy­pusz­cze­nia, taki atak mó­głby sta­no­wić ca­sus bel­li, choć z oczy­wi­stych po­wo­dów nie wy­po­wie­dzą woj­ny Ro­sji. Zresz­tą, cho­ciaż na ra­zie bra­ko­wa­ło jed­no­znacz­nych do­wo­dów na jej dzia­ła­nie, je­den wnio­sek wy­da­wał się oczy­wi­sty: tra­ci­li prze­wa­gę. Wróg ich do­go­nił, a na­wet wy­prze­dził w nie­któ­rych dzie­dzi­nach. Po­trak­to­wać wro­gi śmi­gło­wiec wi­ąz­ką ener­gii to jed­no, ale nie po­zo­sta­wić po so­bie śla­dów, to już wy­ższa szko­ła jaz­dy.

Zwa­riu­je, jak da­lej będzie o tym my­ślał.

3

Ko­lej­ny dzień za­czął się dla nich jak zwy­kle po­ran­ną za­pra­wą, pó­źniej prysz­nic i śnia­da­nie. Go­mez lu­bił tę co­dzien­ną ru­ty­nę. Po­zwa­la­ła za­po­mnieć. Ktoś inny my­ślał za nie­go. Na taki luk­sus nie­wie­lu było stać.

Eki­pa, do któ­rej tra­fił, oka­za­ła się ca­łkiem w po­rząd­ku, chło­pa­kom bra­ko­wa­ło je­dy­nie do­świad­cze­nia. Nie spo­dzie­wał się, że tak szyb­ko zaj­mie po­zy­cję we­te­ra­na. Tro­chę go to śmie­szy­ło, a tro­chę uwie­ra­ło, bo wi­ąza­ły się z tym do­dat­ko­we obo­wi­ąz­ki, ja­kie spad­ną na nie­go i cho­rąże­go Finę.

Ośro­dek, do któ­re­go tra­fił na dal­sze za­jęcia, znaj­do­wał się na skra­ju bazy. Nie było w nim okien, a je­dy­nych drzwi pil­no­wał war­tow­nik. Do­stał prze­pust­kę i wy­lądo­wał w ław­ce przed mo­ni­to­rem. Oto jego świat, bo­wiem Go­mez nie wal­czył ka­ra­bi­nem, a przy uży­ciu kla­wia­tu­ry.

Wpi­sał ha­sło i się za­lo­go­wał. Zna­jo­my in­ter­fejs uspo­ka­jał. Wła­ści­wie po­wi­nien no­sić na mun­du­rze ozna­cze­nia od­dzia­łów łącz­no­ści, w ko­ńcu bez­pie­cze­ństwo te­le­in­for­ma­tycz­ne to jego pod­sta­wo­we za­da­nie. Wro­go­wie nie usta­ją w pró­bach zła­ma­nia za­bez­pie­czeń, prze­chwy­ce­nia da­nych czy na­wet za­blo­ko­wa­nia ich prze­pły­wu po­mi­ędzy jed­nost­ka­mi. To, że woj­sko nie jest podłączo­ne do cy­wil­ne­go In­ter­ne­tu, nie ma nic do rze­czy. Ka­żde za­bez­pie­cze­nie mo­żna zła­mać, do ka­żdej sie­ci się do­stać, cze­go naj­lep­szym przy­kła­dem był Stu­xnet, ro­bak wpusz­czo­ny do kom­pu­te­rów, z któ­rych ko­rzy­sta­li Ira­ńczy­cy przy pra­cach nad bro­nią jądro­wą. Po­my­sł mó­zgow­ców z Na­ro­do­wej Agen­cji Bez­pie­cze­ństwa, CIA oraz izra­el­skiej Jed­nost­ki 8200 na dłu­go za­ha­mo­wał po­stęp prac dzi­ęki uszko­dze­niu wi­ró­wek do wzbo­ga­ca­nia ura­nu. Ak­cja się uda­ła, ale ten suk­ces nie wszyst­kim wy­star­czył, więc, jak to bywa, ostro­żno­ść ze­szła na dru­gi plan i w ko­ńcu Ira­ńczy­cy kap­nęli się, że za ko­lej­ny­mi awa­ria­mi stoi Wiel­ki Sza­tan oraz mały, upier­dli­wy sąsiad, któ­re­go świerz­bią pa­lusz­ki, by po­słać pa­ństwo aja­tol­la­hów w nie­byt.

Z tego, co Go­mez wie­dział, sa­bo­ta­żu do­ko­na­no przez smart­fo­ny i pen­dri­ve’y osób zaj­mu­jących się bez­pie­cze­ństwem prze­ciw­po­ża­ro­wym w ira­ńskich kom­plek­sach nu­kle­ar­nych. Ci lu­dzie na­wet nie wie­dzie­li, że opro­gra­mo­wa­nie, ja­kim się po­słu­gi­wa­li, jest tref­ne. Smart­fon to prze­cież nic ta­kie­go. Co tam jest? Zdjęcia ro­dzi­ny i przy­ja­ciół, za­pi­sa­ne kon­tak­ty, gry i parę apli­ka­cji uła­twia­jących ży­cie. Tyle że nie wszyst­ko znaj­du­je się tam za wie­dzą wła­ści­cie­la. Dla­te­go Lo­uis zo­sta­wił te­le­fon w swo­im po­ko­ju. Bez­pie­cze­ństwo przede wszyst­kim.

To jed­nak nie ko­niec.

W ostat­nim okre­sie Kor­pu­so­wi Pie­cho­ty Mor­skiej wy­zna­czo­no nowe za­da­nia, co wi­ąza­ło się z częścio­wym prze­zbro­je­niem pu­łku, któ­ry na­dal dys­po­no­wał spo­rą siłą ognia, acz in­ne­go ro­dza­ju niż do tej pory. Za wy­co­fa­ne Abram­sy wpro­wa­dzo­no wy­rzut­nie M142 HI­MARS. Dy­stans, na jaki ma­ri­nes mo­gli ra­zić prze­ciw­ni­ka ra­kie­ta­mi ba­li­stycz­ny­mi, wzró­sł do trzy­stu ki­lo­me­trów. Zda­niem Go­me­za ofi­cjal­ne pa­ra­me­try to tyl­ko za­sło­na dym­na. Naj­now­sze po­ci­ski mo­gły la­tać na­praw­dę da­le­ko, jed­nak by tra­fić, na­le­ża­ło wro­ga wpierw zna­le­źć na bez­kre­snych prze­strze­niach Pa­cy­fi­ku. Na szczęście i tu mo­żli­wo­ści było wie­le: sa­te­li­ty, sa­mo­lo­ty zwia­dow­cze, sen­so­ry na F-35 czy F-22 lub dro­ny. Naj­wa­żniej­sze to wy­prze­dzić prze­ciw­ni­ka i ude­rzyć pierw­sze­mu. Tym ocze­ki­wa­niom ka­pral rów­nież po­tra­fił spro­stać. Nie było to jego głów­ne za­da­nie, jed­nak ra­dził so­bie z nim ca­łkiem spraw­nie. Od daw­na for­so­wa­no wie­lo­funk­cyj­no­ść żo­łnie­rzy, na­wet tych o za­awan­so­wa­nych spe­cjal­no­ściach. W boju de­cy­do­wa­ło to o prze­ży­ciu.

Tech­no­lo­gia da­wa­ła prze­wa­gę. Mimo że wróg dep­tał im po pi­ętach, wci­ąż ciut od nich od­sta­wał. Przy­naj­mniej tak twier­dzi­ły ofi­cjal­ne czyn­ni­ki. Ale to mo­gło się szyb­ko zmie­nić. Pod­czas kon­fron­ta­cji oka­że się, kto ma lep­sze za­baw­ki. Dla Go­me­za i jego kum­pli to kwe­stia prze­trwa­nia. Kie­dy zmie­nią się w po­piół, już nie prze­spa­ce­ru­je się Sun­set Bo­ule­vard, nie pój­dzie do kina ani nie prze­je­dzie się wy­pa­sio­ną furą i nie za­ko­ńczy ży­cia we włas­nym łó­żku, w swo­im domu gdzieś na do­stat­nich przed­mie­ściach jako strasz­nie sta­ry sta­rzec – jak to za­pla­no­wał daw­no temu.

Sko­ńczy­li przed dwu­na­stą. Po prze­rwie spo­tka­ją się po­now­nie i omó­wią parę spraw, o ile wcze­śniej nie wy­nik­nie coś pil­niej­sze­go.

Lo­uisa od sie­dze­nia roz­bo­la­ły ple­cy. Od wiecz­ne­go po­chy­la­nia się nad kla­wia­tu­rą do­ro­bi się w ko­ńcu zwy­rod­nie­nia kręgów. Wo­la­łby jed­nak być spraw­nym star­cem. Niech to szlag… To, czym się zaj­mo­wał, nie ko­ja­rzy­ło się z ar­mią ani tro­chę.