Stanisława nie mogła znaleźć sobie miejsca. Upiekła ciasteczka, posprzątała w kuchni. Chciała posłuchać „Przeminęło z wiatrem”, ale za nic nie mogła skupić się na głosie lektora. Wysprzątała w spiżarni, wyszorowała łazienki i nadal była zdenerwowana. Cały czas bała się o Anetę i Magdę. Co jakiś czas zaglądała na lokalne portale informacyjne, ale to wcale jej nie uspokajało. Posty o znalezionych nogach, o zbrodniach w Wągrowcu, jej Wągrowcu, biły rekordy popularności.
– A ty co się tak denerwujesz? – zapytał Tadeusz, który dopiero teraz wstał z łóżka. – Jest kawusia? Mam straszną ochotę na kawusię ze śmietanką. Widziałaś, jak się zimno zrobiło na dworze? Chyba jednak mróz do nas przyjdzie.
– Listopad jest, to i mrozu należy się spodziewać. Zaraz zrobię kawki.
– Czuję płyny do dezynfekcji. Tak szybko zabrałaś się za sprzątanie? Gości się spodziewamy?
– Żadnych gości nie będzie. Ja po prostu musiałam trochę stare kości i mięśnie rozruszać.
– Rozruszać? – Tadeusz podejrzliwie spojrzał na swoją żonę. – A mnie się wydaje, że czymś się denerwujesz.
– Jak tu się nie denerwować, kiedy ktoś sobie śmietnik, to znaczy kostnicę, zrobił z naszego miasteczka. A co jeśli on tu jest i szuka kolejnej ofiary? Pomyślałeś o tym?
– Słonko moje najukochańsze, policja sobie z tym poradzi.
– Poradzi, poradzi. No jasne, że sobie poradzi. Z mandatami to oni sobie radzą i to tylko dla kierowców, bo rowerzyści tablic rejestracyjnych nie mają! A to jakaś straszna historia jest z tymi nogami! Jak w jakimś horrorze!
– Czytałaś jakieś horrory?
– Tylko dwa. Bo przez przypadek zamówiłam, bo nie znałam tego autora.
– A kryminały jakieś czytałaś?
– Tadziu, przecież ja nie lubię, jak się trup co chwilę w opowieści pojawia. To jest przerażające!
– Kryminały są przerażające? Zawsze myślałem, że to horrory są takie.
– Horrory są głupie! – Kobieta postawiła na stole filiżanki z kawą, kanapki i ciasteczka z migdałami. – Lata jakaś młoda, roznegliżowana dziewczyna, goni ją jakiś psychol-morderca albo potwór, a ta jak ostatnia idiotka leci na piętro i myśli, że jak się zamknie w sypialni czy łazience, to będzie tam bezpieczna! A w filmach, to tylko się drą, dupska pokazują i niczego dobrego do życia nie wnoszą. Każda kończy tak samo. Nóż w brzuchu, kilka wrzasków, jęków, przewróci dwa razy oczami, jakby znowu zobaczyła, że szanowny mąż deski sedesowej nie opuścił, i wreszcie pada na ziemię. A potem dostaje nadludzkiej siły i zaczyna się czołgać. A morderca ją dobija.
Tadeusz wolał tego nie komentować. Powiedział tylko, że ciastka są przepyszne. Skoro jego żona była zdenerwowana, to lepiej było jej dzisiaj nie podpaść. A nic tak jej nie potrafiło udobruchać, jak zadowolony z jedzenia mąż.
– Widziałaś dzisiaj jamniki sąsiadów? – zapytał mężczyzna.
– Nie widziałam. Zwykle, kiedy wynoszę śmieci, to ujadają jak wściekłe psy, a dzisiaj było podejrzanie cicho.
– Może wreszcie zdechły i będzie spokój – burknął pod nosem Tadeusz.
– Raczej za zimno im się zrobiło. To są niskopodłogowce. Jakbyś tak nisko przy zimnej ziemi nosił rodowe klejnoty, to też byś wolał zostać w ciepłej pościeli, niż marznąć i nadaremno szukać marchewek.
– Co nosił? – Tadeusz prawie opluł się kawą.
– No klejnoty… No wiesz… No te, na dole u faceta!
– Stanisławo, ja nie wiedziałem, że ty jeszcze o takich rzeczach myślisz!
– Ja nie myślę, ja po prostu znam facetów! I wiem, że wam fujarki najbardziej marzną.
– Ja sobie wypraszam. Mnie nic nie marznie.
– Bo nie sikasz na dworze.
– Co prawda, to prawda. A teraz przepraszam, ale pójdę tam, gdzie król piechotą chodzi.
– Tylko nie zapomnij później okna otworzyć!
Nie śmiałbym zrobić takiego błędu – pomyślał Tadeusz i z gazetką pod pachą skierował się do łazienki.
Stasia posprzątała po późnym śniadaniu i myślała, co dalej. Wiedziała, że mąż spędzi w łazience dobre pół godziny. Jak nie dłużej. Nie wiedziała dlaczego, ale on po prostu siedział sobie na tronie i ze spuszczonymi spodniami czytał gazetę. Czasami nawet nie było po czym wietrzyć, a on i tak tam siedział i czytał. W sumie, każdy miał jakieś swoje zboczenia, a czytanie w łazience z gołym tyłkiem i tak było normalne z porównaniem z tym, co ostatnio działo się w mieście. Stanisława stwierdziła, że musi się przejść na spacer.
– Tadziu! – Zapukała w drzwi łazienki. – Tadziu, czy ty chcesz iść ze mną na spacer?
– Tak nie bardzo. Trochę zajęty teraz jestem!
– To ja się trochę przejdę, a wracając, kupię szynkę na kolację. Chcesz coś jeszcze?
– Nic nie chcę. A są jeszcze ciasteczka z marmoladą?
– Są, ale jak chcesz, to jeszcze upiekę.
– To bardzo bym prosił o zapas ciasteczek.
– Tadziu, czytaj tam sobie spokojnie, a ja pójdę na spacerek, kupię mąkę i szynkę.
– Miłego chodzenia! – usłyszała kobieta z łazienki, a w duchu bardzo się cieszyła, że pójdzie na ten spacer zupełnie sama.
Stanęła przed szafą i jak to baba pomyślała, że nie ma w co się ubrać. W końcu wyszperała upchany gdzieś tam z tyłu szafy dres.
– To będzie najodpowiedniejsze – mruknęła do siebie starsza pani. – Jeszcze tylko bezrękawnik i jakieś sportowe buty. A! I okulary! Ciemne okulary. Gdzie ja je położyłam?
