Intruz ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: In­kräk­ta­ren

Co­py­ri­ght © Håkan Östlundh, 2024

This edi­tion: © Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2024

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Mar­cin Sło­ciń­ski

Re­dak­cja: Wi­told Ko­wal­czyk

Ko­rekta: Mag­da­lena Mie­rze­jew­ska

ISBN 978-91-8054-480-1

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S

Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

1

Było zbyt ciemno, by zo­ba­czyć mo­rze, ale mimo huku sil­ni­ków sły­szała fale tłu­kące o burtę. Re­flek­tory oświe­tlały me­ta­lowy po­kład promu i frag­menty żół­tej nad­bu­dówki. Na po­kła­dzie znaj­do­wały się tylko dwa sa­mo­chody – ich mer­ce­des klasy G i czarne kombi za nimi.

Wra­cali po czte­rech ty­go­dniach nie­obec­no­ści.

Pły­nęli cie­śniną w kie­runku wy­spy Fårö, która od dwóch lat była ich do­mem. O ile stwier­dze­nie, że prom pły­nie, nie było na wy­rost. Nie miał dziobu ani rufy. Był tylko żółtą bla­szaną tra­twą, miej­scem na cztery rzędy po­jaz­dów.

Ma­lin ni­gdy by nie po­my­ślała, że brzydki mały prom wa­ha­dłowy za­cznie od­gry­wać tak ważną rolę w jej ży­ciu. Bo­dilla. Imię rów­nie pełne gra­cji jak całe to war­czące że­la­stwo. Pły­nęli Bo­dillą, od­wo­żąc Axela do przed­szkola. Wsia­dali na jej po­kład, gdy chcieli się wy­brać do knajpy albo ku­pić coś poza naj­bar­dziej pod­sta­wo­wymi pro­duk­tami. Cza­sami pły­nęli Kajsą-Stiną, ale naj­czę­ściej wła­śnie Bo­dillą.

Se­zon tu­ry­styczny jesz­cze się nie skoń­czył, ale trwały jego ostat­nie ty­go­dnie. Kiedy szkoły za­czną dzia­łać, całą drogę do Fårö będą po­ko­ny­wali głów­nie ob­co­kra­jowcy i eme­ryci. Krótko po­tem oni też znikną. I za­mknie się wszystko oprócz sklepu Ica i ko­ścioła.

Dzieci spały na tyl­nym sie­dze­niu. Prom pły­nął przez cie­śninę. Hen­rik pod­niósł z ko­lan apa­rat fo­to­gra­ficzny i skie­ro­wał go w jej stronę.

– Broda wy­żej o cen­ty­metr – po­in­stru­ował.

Ma­lin się uśmiech­nęła i wy­peł­niła po­le­ce­nie.

– Nie, bez uśmie­chu – po­wie­dział szybko.

Pró­bo­wała przy­brać minę, którą miała wcze­śniej. Moż­liwe, że jej się udało. Hen­rik zro­bił sześć zdjęć jedno po dru­gim. Z ma­łymi zmia­nami kąta przed każ­dym na­ci­śnię­ciem spu­stu mi­gawki.

– Nie masz już ty­siąca zdjęć ze mną na tym pro­mie? – za­py­tała.

Hen­rik opu­ścił apa­rat.

– Każde zdję­cie jest nowe – od­parł, pu­ścił do niej oko i wy­szcze­rzył zęby w uśmie­chu.

Ma­lin spoj­rzała w jego ciemne czujne oczy i od­wza­jem­niła uśmiech. Hen­rik się na­chy­lił, żeby ją po­ca­ło­wać. Na se­kundę lub dwie się za­wa­hała.

– No co? – za­py­tał, spo­glą­da­jąc na nią py­ta­jąco.

– E, nic – od­parła i się do niego przy­bli­żyła.

W tej sa­mej chwili wście­kłe świa­tło re­flek­to­rów zga­sło, a dud­nie­nie sil­ni­ków uci­chło.

Od­dech Ma­lin przy­spie­szył i pró­bo­wała spoj­rzeć przez boczną szybę na po­most, ale wo­kół pa­no­wały nie­prze­nik­nione ciem­no­ści.

Uno­sili się spo­koj­nie na wo­dach cie­śniny, wi­dzieli świa­tła dom­ków let­ni­sko­wych Broa i w nie­dawno za­pa­dłej ci­szy wy­raź­niej sły­szeli fale ude­rza­jące o burtę. Ma­lin za­częła błą­dzić ręką w po­szu­ki­wa­niu włącz­nika świa­tła w sa­mo­cho­dzie. Za­nim go zna­la­zła, sil­niki znów za­częły ry­czeć i po­kład się roz­ja­śnił. Nie mo­gło mi­nąć wię­cej niż pięć, dzie­sięć se­kund.

– Co to, do cho­lery, było? – za­py­tała, spo­glą­da­jąc na Hen­rika.

– Naj­wy­raź­niej ka­pi­tan oparł się o ha­mu­lec awa­ryjny – za­re­cho­tał Hen­rik.

Też się za­śmiała, ale nie była ani tro­chę roz­ba­wiona. Kiedy świa­tło i sil­niki za­marły, wziął ją we wła­da­nie ciężki chłód. Nie chciał od­pu­ścić.

Kilka mi­nut póź­niej prom do­bił do na­brzeża. Opusz­czono most i otwarto bramki. Ma­lin szybko uru­cho­miła sil­nik i od­je­chała.

Kiedy zo­sta­wili za sobą przy­stań pro­mową, znik­nęły także resztki świa­tła. W lu­sterku wstecz­nym zo­ba­czyła, że kombi skręca na Rys­snäs. Zo­stali sami w ciem­no­ści. Był do­piero ko­niec sierp­nia, ale i tak kra­jo­braz wo­kół nich to­nął w czerni.

Znaj­do­wali się da­leko od wszyst­kiego: la­tarni ulicz­nych, neo­nów re­kla­mo­wych i wi­tryn skle­pów, od miast za­le­wa­ją­cych świa­tłem niebo. Jakby miej­scowi na­dal mieli na uwa­dze, że elek­trycz­ność na wy­spie po­ja­wiła się do­piero po woj­nie, a w prak­tyce do­piero w la­tach pięć­dzie­sią­tych.

Kiedy re­flek­tory sa­mo­chodu roz­pro­szyły mrok przed nimi, po­czuła nie­po­kój po­dobny do tego, który przed laty z pew­no­ścią do­skwie­rał że­gla­rzom. Lęk, że się do­trze do końca świata. Że w każ­dej chwili można wy­paść poza jego kra­wędź.

Axel za­kasz­lał. Ma­lin zer­k­nęła na niego w lu­sterku wstecz­nym. Za­mru­gał kil­ka­krot­nie, ale za­snął z po­wro­tem.

– Halo, tu miesz­kamy! – krzyk­nął Hen­rik z tłu­mioną gwał­tow­no­ścią.

Ma­lin ostro za­ha­mo­wała, żeby nie po­je­chać za da­leko, a dzieci ję­czały i mam­ro­tały przez sen. Za­wsze uwa­żała, że trudno tu tra­fić po ciemku. Ta­blica wy­ła­niała się z czerni nocy bez ostrze­że­nia, choć droga była pro­sta, a kra­jo­braz pła­ski.

Skrę­ciła wiel­kim mer­ce­de­sem w lewo. Wkrótce po­tem z chrzę­stem prze­je­chali po pierw­szej prze­szko­dzie dla by­dła. Sły­sząc pod ko­łami wszyst­kie po ko­lei, po­tra­fiła się zo­rien­to­wać, jak da­leko do­je­chali. Za­częła li­czyć. Po czwar­tej na­le­żało skrę­cić w prawo.

Za­raz po wej­ściu do domu Ma­lin po­czuła, że ktoś w nim był. Za­drżała i od­wró­ciła się do Hen­rika z Axe­lem na rę­kach, ale po chwili do­szła do wnio­sku, że jed­nak wszystko jest w po­rządku. Na chwilę za­po­mniała o go­ściach. W su­mie trzy osoby wy­naj­mo­wały od nich dom na prze­strzeni czte­rech ty­go­dni, kiedy to kur­so­wali mię­dzy krew­nymi a przy­ja­ciółmi na lą­dzie. Po od­ję­ciu pro­wi­zji dla po­śred­nika w kie­szeni zo­stało im dwa­dzie­ścia sześć ty­sięcy ko­ron. Po­trze­bo­wali tych pie­nię­dzy.

Hen­rik wy­szedł z po­wro­tem, żeby wy­jąć ba­gaże z sa­mo­chodu. Ma­lin wno­siła Axela po skrzy­pią­cych scho­dach, a El­len zmę­czona czła­pała obok.

W po­koju dzie­cię­cym czuć było dziwną woń. Czy to też za­pach go­ści? Miał w so­bie cierpką nutę. Po­ło­żyła Axela na łóżku El­len i uchy­liła okno. Lekki wiatr przy­niósł ze sobą ciężki, lecz przy­jemny za­pach póź­no­let­niego ogrodu. Zie­leni, po­mi­do­rów i le­biodki po­spo­li­tej.

El­len uklęk­nęła na pod­ło­dze i za­częła prze­glą­dać za­bawki, z któ­rymi się roz­stała na cały mie­siąc. Ma­lin wzięła prze­ście­ra­dło i po­słała łóżko Axe­lowi. Spał głę­bo­kim snem, w pełni od­prę­żony. Ręce i nogi opa­dły bez­wład­nie na na­rzutę, kiedy go ostroż­nie roz­bie­rała i okry­wała koł­drą.

El­len przy­tu­liła swo­jego plu­szo­wego kró­lika i sze­roko się uśmiech­nęła. Ma­lin od­po­wie­działa uśmie­chem, a jed­no­cze­śnie zmarsz­czyła nos. Obca woń na­dal uno­siła się w po­wie­trzu i mie­szała z za­pa­chem zie­leni.

– Je­steś głodna? Masz na coś ochotę? – za­py­tała Ma­lin.

– Nie wiem – od­po­wie­działa El­len, wy­raź­nie za­jęta.

Ma­lin ze­szła po scho­dach. Hen­rik sie­dział w po­grą­żo­nej w mroku kuchni, ba­wiąc się iPhone’em. Pra­wym kciu­kiem do­ty­kał wy­świe­tla­cza, a lewą dło­nią od­gar­niał ciemne pa­sma wło­sów, które opa­dały na oczy. Na pod­ło­dze uło­żył czarny stos ba­gaży.

Cza­sami za­zdro­ściła mu umie­jęt­no­ści od­ci­na­nia się od wszyst­kiego wo­kół. Naj­czę­ściej jed­nak tylko się przez to wście­kała. Kiedy od­wie­dzali ko­le­gów Hen­rika na lą­dzie, za­cho­wy­wał się, jakby prze­łą­czył ja­kąś dźwi­gnię. Były tylko piwo, roz­mowy o pracy, ło­wie­niu ryb, piłce noż­nej, jesz­cze wię­cej piwa, chło­pac­kie wspo­mnie­nia i dłu­gie, cho­ler­nie nudne dys­ku­sje o re­mon­tach do­mów. W końcu mu­siała mu przy­po­mnieć, że ma dwójkę dzieci, które po­trze­bują opieki i roz­rywki, a już ab­so­lut­nym mi­ni­mum było pil­no­wa­nie, by się nie uto­piły. Po­tem za­czy­nali się kłó­cić.

Ma­lin za­pa­liła górne świa­tło i lampkę nad zle­wem.

– Na­pi­jesz się her­baty? – za­py­tała.

– Co? – od­po­wie­dział Hen­rik, pod­no­sząc wzrok.

Jego usta i broda były oświe­tlone przez zimną nie­bie­ską po­światę ko­mórki.

– Her­baty? – po­wtó­rzyła.

– Ja­sne, chęt­nie, tylko bła­gam: żadne tam ro­ibo­osy i inne gówna.

Ma­lin na­chy­liła się do szafki z ron­del­kami i lewą dło­nią pod­parła się o blat. Kleił się i był za­sy­pany okrusz­kami.

– Niech to dia­bli – wes­tchnęła.

Hen­rik nie za­re­ago­wał. Za­częła się roz­glą­dać w po­szu­ki­wa­niu ścierki do na­czyń, ale nie mo­gła jej zna­leźć. Otwo­rzyła więc szafkę pod zle­wem, żeby wy­cią­gnąć nową, ale wi­dok do po­łowy peł­nego worka na śmieci zbił ją z tropu.

– Cho­lera, za­czy­nam być tym wszyst­kim na­prawdę zmę­czona.

– O co cho­dzi? – spy­tał Hen­rik nie­obec­nym to­nem.

– Nie po­sprzą­tali.

Do­piero po tych sło­wach pod­niósł wzrok.

– W ta­kim ra­zie będą mu­sieli po­kryć koszt usług firmy sprzą­ta­ją­cej. Taki jest za­pis w umo­wie.

– A kto do­pil­nuje, by za­pła­cili ten ra­chu­nek, co? Ty?

– Za­dzwo­nimy do po­śred­ni­ków. Oni się tym zajmą.

Ma­lin wy­cią­gnęła nową ścierkę i wy­tarła blat. Kiedy ją wy­krę­ciła i po­wie­siła na kra­nie, po­czuła na­gły im­puls i otwo­rzyła jedną z sza­fek. Szybko prze­su­nęła wzro­kiem po rzę­dach szkla­nek i fi­li­ża­nek.

– Tego już za wiele.

Otwie­rała szafki z na­czy­niami jedną po dru­giej, także starą wi­trynę sto­jącą przy ścia­nie za sto­łem, którą odzie­dzi­czyła po babci.

– W każ­dej z tych sza­fek cze­goś bra­kuje.

– Z pew­nymi stra­tami na­leży się li­czyć – stwier­dził Hen­rik.

– Ja­kimi stra­tami?

– Nam też się zda­rza roz­bi­jać rze­czy. Za jedną czy dwie szklanki można już im nie li­czyć.

– Ale tu nie cho­dzi o jedną czy dwie. Bra­kuje mnó­stwa rze­czy.

Za­częła li­czyć, ale prze­stała być pewna, ile sztuk mieli z każ­dego ro­dzaju.

– Prze­cież kiedy się coś ze­psuje, na­leży chyba zo­sta­wić pie­nią­dze? Albo przy­naj­mniej na­pi­sać kar­teczkę.

– Może zo­sta­wili ja­kąś wia­do­mość po­śred­ni­kom. Ju­tro do nich za­dzwo­nię.

– Co za szajs.

Z wście­kło­ścią po­sta­wiła na ku­chence ron­del z wodą na kawę. Tak mocno ude­rzyła nim w płytę, że wy­lała tro­chę wody. Hen­rik odło­żył ko­mórkę i spoj­rzał na Ma­lin.

– I tak za­ro­bi­li­śmy na tym dwa­dzie­ścia sześć ty­sięcy.

Wiele za­in­we­sto­wali w prze­pro­wadzkę na Fårö. Pie­nią­dze, za­an­ga­żo­wa­nie, swoją przy­szłość. Od po­czątku to Ma­lin na­ci­skała, by ku­pili dom, ale wy­obra­żała so­bie gminę Na­cka, En­skede, może Värmdö – oko­lice, w któ­rych czuła się jak u sie­bie. Nie Go­tlan­dię po­środku Bał­tyku. Ani Fårö. Na­uczyła się ją od­róż­niać od reszty Go­tlan­dii, na­zy­wa­nej przez miej­sco­wych Stor­lan­det – Wiel­kim Lą­dem.

Kiedy wje­chali na po­kład promu w Ny­näshamn, pod­cho­dziła do po­my­słu scep­tycz­nie, wręcz z nie­chę­cią. Czy Hen­rik na­prawdę chciał tam wró­cić? Po sie­dem­na­stu la­tach? Jesz­cze za­nim jed­nak do­tarli do domu, była pewna. Wi­dok, który roz­po­ście­rał się po dro­dze do roz­iskrzo­nego mo­rza za ko­ścio­łem w Fårö, za­parł jej dech w pier­siach.

Dom w Kal­bjär­dze był pięk­nie po­ło­żony u pod­nóży zbo­cza i miał ty­powo go­tlandzki układ, choć wy­róż­niał go dach man­sar­dowy. Na­le­żał do ko­legi Hen­rika, który z ko­lei ku­pił go od In­g­mara Berg­mana. Plotki gło­szą, że dom był miesz­ka­niem go­sposi re­ży­sera. W wiel­kiej sto­dole, któ­rej mistrz uży­wał jako sali prób, stały na­wet stare de­ko­ra­cje z jego filmu, choć nie było wia­domo z któ­rego.

Szybko zro­bili z tego stały żart i po­wta­rzali, że je­śli wszystko się spie­przy, wy­sta­wią sce­no­gra­fię na au­kcji w Chri­stie’s. Obec­nie może na­dal brzmiało to jak żart, ale bar­dzo po­nury.

Od­no­wili dom, prze­ro­bili sto­dołę na stu­dio i w du­żej, choć pro­stej przy­bu­dówce za­częli urzą­dzać miesz­ka­nia dla fo­to­gra­fów, któ­rzy mo­gliby się u nich za­trzy­mać. Ich plan za­kła­dał, że Hen­rik bę­dzie mógł wy­ko­ny­wać więk­szość pracy na Fårö i że uda im się sku­sić fo­to­gra­fów z ca­łego świata. Ar­ty­ści i ich mo­dele zo­staną za­kwa­te­ro­wani w nowo wy­bu­do­wa­nym bu­dynku miesz­kal­nym i będą mo­gli pra­co­wać w stu­diu, ale przede wszyst­kim oczy­wi­ście po­śród eg­zo­tycz­nej przy­rody, in­spi­ru­ją­cej jed­nego z naj­wy­bit­niej­szych re­ży­se­rów fil­mo­wych na świe­cie.

Dla­czego nie? – po­my­śleli. Znali szwedz­kich i ame­ry­kań­skich fo­to­gra­fów, któ­rzy po­tra­fili prze­cież urzą­dzać so­bie piel­grzymki do In­dii tylko po to, by trza­skać zdję­cia za­chod­nim mo­de­lom i mo­del­kom w ta­kim słońcu, ja­kie im naj­bar­dziej od­po­wiada.

Po­ży­czyli pie­nią­dze i za­trud­nili ro­bot­ni­ków. Wszystko szło jak po ma­śle. Po­tem nad­szedł kry­zys.

Wraż­liwa branża re­kla­mowa za­li­czyła gwał­towny spa­dek, kiedy firmy jedna po dru­giej za­częły ciąć wy­datki na mar­ke­ting. Mu­sieli wtedy za­ci­snąć pasa. W prak­tyce ozna­czało to ode­sła­nie ro­bot­ni­ków do do­mów i od­da­nie tych po­ży­czo­nych pie­nię­dzy, któ­rych jesz­cze nie zdą­żyli wy­dać.

I oto zna­leźli się tu­taj. Nie wszystko się spie­przyło. Nie trzeba było dzwo­nić do Chri­stie’s. Na ra­zie. Ma­lin wie­działa jed­nak, że Hen­rik nie śpi w nocy. Li­czył wpływ stóp pro­cen­to­wych na wy­so­kość kre­dytu, ana­li­zo­wał wy­ma­rzone i na­pa­wa­jące grozą sce­na­riu­sze, pró­bo­wał wy­czuć, gdzie prze­biega gra­nica. Z ko­lei Ma­lin sta­rała się nie my­śleć o pie­nią­dzach.

Da­wali radę spła­cać kre­dyt dzięki temu, że Hen­rik po­dej­mo­wał się róż­nych prac na kon­ty­nen­cie i za­gra­nicą. Zu­peł­nie ina­czej, niż to so­bie wy­obra­żali. Pro­wa­dzony przez Ma­lin blog ku­li­narny rów­nież sta­no­wił pewną pod­porę. Li­czyli na to, że uda im się uskła­dać tro­chę pie­nię­dzy i po­woli do­koń­czyć bu­dowę po­zo­sta­łych kwa­ter dla go­ści.

Dwa ty­siące ko­ron po matce Hen­rika na­prawdę zro­bi­łoby wielką róż­nicę, ale Ma­lin w za­sa­dzie prze­stała li­czyć na te pie­nią­dze. Nie było ich stać na prze­gra­nie pro­cesu. Gdyby do tego do­szło, z całą pew­no­ścią mu­sie­liby sprze­dać dom. A za­no­siło się na to, że sio­stry Hen­rika prę­dzej umrą, niż wy­pusz­czą z rąk choć część spadku.

Zdjęła ron­del z ku­chenki i na­lała wrzą­cej wody do dzbanka na her­batę.

– Pe­wien duń­ski fo­to­graf roz­waża, czy nie przy­je­chać tu na ty­dzień – oznaj­mił Hen­rik, wska­zu­jąc te­le­fon.

Ma­lin ski­nęła głową, choć nie miała od­wagi ro­bić so­bie wiel­kich na­dziei.

– Moda?

– Nie. Piwo.

– Może być i porno, by­leby wkrótce ru­szyć z tym biz­ne­sem.

– Okej…

– Żar­to­wa­łam.

Ma­lin na­lała her­batę, do­dała tro­chę mleka i ru­szyła z kub­kami do Hen­rika. Po­sta­wiła je na stole i wy­su­nęła krze­sło.

Na­gle wy­dała okrzyk, bo ból prze­szył jej stopę.

– Co się stało? – za­py­tał Hen­rik, wsta­jąc.

Nie­spo­koj­nie szu­kał wzro­kiem jej spoj­rze­nia.

Sto­jąc na jed­nej no­dze, skrę­cała się z bólu, a po­liczki miała mo­kre od łez.

– Ma­lin, co jest?

– Nie wiem – jęk­nęła. – Coś ze stopą…

Po­woli usia­dła na krze­śle, a Hen­rik okrą­żył stół.

– Prze­cież leci ci krew.

Spu­ściła wzrok. Do­piero wtedy zo­ba­czyła wiel­kie, ciem­no­czer­wone kro­ple na po­ma­lo­wa­nej na szaro so­sno­wej pod­ło­dze. Wy­cią­gnęła bo­lącą stopę przed sie­bie. Ból był ostry, pie­kielny. Tak in­ten­sywny, że aż się prze­stra­szyła.

Hen­rik uklęk­nął przed nią i spoj­rzał na stopę z bli­ska.

– Wy­gląda jak ka­wa­łek szkła – stwier­dził. – Tak, zga­dza się. Na środku.

Na myśl o szkla­nym odłamku wbi­tym głę­boko w stopę znowu za­częła ję­czeć.

– Jaki jest? Duży?

Hen­rik otwo­rzył usta.

– A w za­sa­dzie nie chcę wie­dzieć – po­wstrzy­mała go.

Spoj­rzał na ka­wa­łek szkła, po­tem pod­niósł wzrok na nią. Mię­dzy oczami miał głę­boką bruzdę.

– Mu­szę to wy­cią­gnąć.

Od­ru­chowo przy­cią­gnęła nogę do sie­bie.

– Ma­lin – po­wie­dział jak do dziecka, obej­mu­jąc jej nad­gar­stek lewą dło­nią.

– Tak, tak, wiem – wes­tchnęła. – Ale bądź ostrożny.

– Nie mo­żesz się ru­szać.

Od­wró­ciła wzrok i pró­bo­wała się roz­luź­nić, ale nie było to ła­twe. Gdy po­czuła, że kciuk i pa­lec wska­zu­jący Hen­rika są co­raz bli­żej jej pięty, jesz­cze moc­niej na­pięła mię­śnie. Naj­go­rzej było, kiedy chwy­cił odła­mek i po­ru­szył nim w ra­nie. Co prawda tylko na kilka mi­li­me­trów, ale czuła to tak, jakby wbił jej w nogę oszczep aż po samo bio­dro. Po­tem na­stą­pił krót­szy, lecz mniej­szy ból i było po wszyst­kim.

Sap­nęła kilka razy. Czuła się jed­no­cze­śnie uwol­niona i bez­bronna.

Hen­rik uniósł ka­wa­łek szkła. Miał mniej wię­cej pięć cen­ty­me­trów dłu­go­ści i był lekko za­krzy­wiony – wy­glą­dał jak frag­ment kie­liszka do wina.

– Przy­niosę pla­ster – po­in­for­mo­wał Hen­rik, od­kła­da­jąc za­krwa­wiony odła­mek na stół.

Szyb­kim kro­kiem po­szedł do ła­zienki i wró­cił z zie­lo­nym pla­sti­ko­wym pu­deł­kiem z przy­bo­rami pierw­szej po­mocy. Prze­mył piętę i zgod­nie z in­struk­cjami Ma­lin przy­le­pił w po­przek rany dwa ka­wałki pla­stra.

– Cał­kiem duża rana – stwier­dził. – Chyba ju­tro po­win­naś po­je­chać do przy­chodni – po­wie­dział, kiedy skoń­czył i po­zbie­rał śmieci.

– Ju­tro bę­dzie za późno. Je­śli trzeba szyć, na­leży to zro­bić dziś wie­czo­rem.

Hen­rik spoj­rzał na nią z wy­ra­zem twa­rzy, z któ­rego wy­czy­tała: „Je­śli chcesz, mogę pójść do Bengta i Ann-Ka­trin i po­pro­sić, żeby po­pil­no­wali dzieci, a ja za­wiozę cię do Visby”.

– Nie wy­daje mi się, by chcieli szyć coś ta­kiego – od­parła.

Hen­rik nic nie po­wie­dział, ale było po nim wi­dać wy­raźną ulgę. Ma­lin ostroż­nie po­sta­wiła stopę na pod­ło­dze.

– Nie­na­wi­dzę tych cho­ler­nych go­ści. Przez kilka dni będę uty­kać.

Hen­rik już miał coś od­po­wie­dzieć, ale prze­rwały mu krzyki El­len z góry.

– Mamo. Mamo, chodź!

– Co się stało, El­len?

– Mamo, chodź, tu jest kupa.

Ma­lin i Hen­rik spoj­rzeli na sie­bie.

– Co ty mó­wisz?! – za­wo­łała Ma­lin. – Jaka kupa?

– Tu jest kupa. W za­baw­kach. Chodź.

Hen­rik od­rzu­cił śmieci, które trzy­mał w ręce, i ciężko stą­pa­jąc, ru­szył na górę. Ma­lin po­szła za nim, ma­jąc na uwa­dze, że odłam­ków może być wię­cej. Do­szła do wnio­sku, że mu­szą od­ku­rzyć w kuchni. Na gó­rze sły­szała ich po­mruki, a po­tem na­gły okrzyk Hen­rika:

– O cho­lera, ale ohydne! Co to jest?

2

Ma­lin za­glą­dała do ple­cio­nego ko­sza z za­baw­kami, lewą ręką od­cią­ga­jąc El­len.

– Mo­gło to zro­bić ja­kieś zwie­rzę? – za­sta­na­wiał się Hen­rik. – Kot, który się za­kradł do domu?

– To gówno nie wy­gląda mi na ko­cie – stwier­dziła Ma­lin.

Po­czuła lek­kie mdło­ści, tro­chę przy­po­mi­na­jące po­czątki grypy żo­łąd­ko­wej. Pod za­baw­kami le­żał ukryty wielki czarny ba­las. Było to tak obrzy­dliwe, że nie do końca wie­działa, co zro­bić.

– Może pies? – pod­su­nął Hen­rik.

– Chyba ja­kiś chory po­jeb ze­srał się do ko­szyka z za­baw­kami dzieci – po­wie­działa po an­giel­sku, od­su­wa­jąc El­len jesz­cze o kil­ka­dzie­siąt cen­ty­me­trów od ko­sza.

– Co ta­kiego, mamo? Co po­wie­dzia­łaś?

Nie po­tra­fiła wy­ja­śnić, dla­czego prze­szła na an­giel­ski. Tylko jesz­cze bar­dziej za­cie­ka­wiła tym El­len.

– Daj spo­kój, mu­siało się tu do­stać ja­kieś zwie­rzę.

– Je­dy­nym zna­nym mi zwie­rzę­ciem, które za­krada się do do­mów i sra do po­jem­ni­ków, jest kot, ale to nie ko­cia kupa. Poza tym koty, kiedy koń­czą, nie kładą na wierz­chu me­tra sze­ścien­nego za­ba­wek.

– Nie mógł tego zro­bić któ­ryś z go­ści?

Spoj­rzała na Hen­rika. Co miał na my­śli?

– Może nie za­uwa­żyli – uści­ślił – a kiedy mieli po­sprzą­tać…

– Prze­cież mu­siało śmier­dzieć – we­szła mu w słowo.

Hen­rik krótko się za­sta­no­wił, a po­tem wzru­szył ra­mio­nami i pod­niósł kosz.

– Za­biorę to na dół do pralni i spró­buję ja­koś wy­czy­ścić.

– Wszyst­kie za­bawki też trzeba umyć.

– Tak, ro­zu­miem – wark­nął i ru­szył z ko­szem.

– Nie chcia­łam cię wku­rzyć – krzyk­nęła za nim.

Wes­tchnęła. Boże ko­chany. Prze­cież nie było po­wodu, by się o to kłó­cić.

– Chodź – zwró­ciła się do El­len i po­czła­pała z nią do to­a­lety.

Kiedy El­len sa­mo­dziel­nie umyła ręce, Ma­lin opłu­kała jej twarz i ją ro­ze­brała. Wło­żyła dziew­czynce szla­frok, prze­wią­zała i od­pro­wa­dziła z po­wro­tem do sy­pialni, a tam po­sa­dziła na łóżku.

– Po­siedź tu­taj, a ja przy­niosę worki. Ni­czego nie do­ty­kaj. Mu­simy wszystko wy­prać.

– Ale kró­lik… – za­częła pro­te­sto­wać El­len.

– Jego też trzeba wy­prać. Nie ru­szaj ni­czego, ro­zu­miesz? Siedź spo­koj­nie, do­póki nie wrócę.

El­len ski­nęła głową.

Scho­dząc po scho­dach, a w za­sa­dzie ska­cząc na jed­nej no­dze, na­gle po­czuła, że po­peł­niła błąd, zo­sta­wia­jąc El­len na gó­rze. To uczu­cie z każ­dym kro­kiem było sil­niej­sze. Jakby ktoś obcy zo­sta­wił tam swój trwały ślad. Oczy­wi­ście, tak było, ale cho­dziło rów­nież o coś nie­wi­docz­nego. Może po­winna zejść ra­zem z El­len? Wtedy jed­nak Axel zo­stałby na gó­rze sam.

A je­śli w domu ktoś był? Ta myśl rzu­ciła się na nią bez ostrze­że­nia, przy­pra­wia­jąc o przy­spie­szony od­dech. Pró­bo­wała ją stłu­mić siłą. Dla­czego w domu miałby ktoś być?

Na­tar­czywe my­śli. Zwy­kle ta­kich nie mie­wała. Tym ra­zem jed­nak nie za­mie­rzała się kłaść, do­póki Hen­rik nie prze­szuka ca­łego domu. Wy­su­nęła naj­niż­szą szu­fladę w kuchni i szybko ode­rwała jak naj­wię­cej fo­lio­wych wor­ków. Naj­chęt­niej po pro­stu wy­rzu­ci­łaby wszyst­kie za­bawki, które miały choćby naj­mniej­szy kon­takt z od­cho­dami, ale oczy­wi­ście nie mo­gła tego zro­bić.

– Ja się tym zajmę! – za­wo­łał Hen­rik z ła­zienki. – Nie prze­cią­żaj stopy.

– Ża­den pro­blem! – od­krzyk­nęła. – Dam radę.

Wró­ciła na górę. Wcho­dzić było ła­twiej, niż scho­dzić. Za­częła pa­ko­wać wszyst­kie rze­czy, które El­len zdą­żyła wy­cią­gnąć, i do­szła do wnio­sku, że wzięła sta­now­czo za dużo wor­ków. Wy­star­czy­łyby trzy. Dwa do pa­ko­wa­nia i je­den do na­ło­że­nia so­bie na rękę, żeby nie mu­sieć do­ty­kać tego świń­stwa. Ze­szła z El­len do kuchni. Wpa­dło jej do głowy, że po­winna mieć kap­cie, na wy­pa­dek gdyby ka­wał­ków szkła było wię­cej. Po­sa­dziła El­len w krze­sełku i po­szła po jej białe kap­cie kró­liczki. Kiedy z dwoma wor­kami po­ja­wiła się w pralni, Hen­rik stał przy zle­wie i szo­ro­wał po­jem­nik na za­bawki. Gwał­tow­nie uniósł wzrok.

– Może ktoś wkła­dał też fiutka do fi­li­ża­nek – rzu­cił Hen­rik z krzy­wym uśmie­chem.

– Mu­sisz być taki obrzy­dliwy? To chyba ostat­nie, co mia­ła­bym ochotę usły­szeć.

– Ale…

Opa­dła na krze­sło w kuchni i sie­działa sztywna, jakby po­łknęła kij. Nie chciała sko­rzy­stać z opar­cia, nie chciała dać ręki na stół i mu­siała się po­wstrzy­mać przed zwró­ce­niem uwagi El­len, która po­ło­żyła głowę na bla­cie.

Bę­dzie mu­siała wy­sprzą­tać cały dom od pod­łogi po su­fit, za­nim znów po­czuje się w nim kom­for­towo. Stłu­miła wes­tchnie­nie i wy­cią­gnęła dłoń do El­len.

– Chodź, idziemy się po­ło­żyć.

Ma­lin po­słała łóżko El­len i uło­żyła w nim małą. Otwo­rzyła okno, wy­cho­dząc z za­ło­że­nia, że rześ­kie po­wie­trze póź­no­let­niej nocy oczy­ści po­miesz­cze­nie po ob­cych, któ­rzy cho­dzili po ich po­ko­jach, brali so­bie ich rze­czy, roz­ma­wiali, śmiali się i prze­kli­nali w tych czte­rech ścia­nach.

Ona i Hen­rik po­trze­bo­wali pie­nię­dzy i wy­na­ję­cie domu wy­da­wało się bar­dzo pro­stym roz­wią­za­niem. Po tym wszyst­kim jed­nak nie mie­ściło jej się w gło­wie, jak mo­gli wpaść na tak sza­lony po­mysł.

Otwo­rzyła oba okna w ich wspól­nej sy­pialni i wy­cią­gnęła czy­stą po­ściel. Za­nim za­częła słać łóżko, wy­trze­pała koł­dry za oknem. Ro­biła, co mo­gła, by zdu­sić myśl, że trzeba je spa­lić ra­zem z ma­te­ra­cami i łóż­kami i że tej nocy nie bę­dzie mo­gła za­snąć, je­śli nie przy­niosą dwóch no­wych łó­żek z bu­dynku dla go­ści.

Odło­żyła koł­dry i chwy­ciła po­duszki, żeby je także prze­wie­trzyć. Za­wa­hała się, sły­sząc, że Hen­rik krzy­czy coś z dołu.

– Co? Nie sły­szę! – od­krzyk­nęła.

Sama zdała so­bie sprawę, że w jej gło­sie sły­chać złość, ale nic na to nie po­tra­fiła po­ra­dzić.

Za­miast krzy­czeć jesz­cze gło­śniej, Hen­rik wszedł na górę. Za­trzy­mał się w drzwiach.

– Cho­wa­łaś zdję­cia z pra­cowni?

– Ja­kie zdję­cia?

– Na­sze. Z pra­cowni. Scho­wa­łaś je przed wy­jaz­dem?

– Nie.

– Na pewno?

Ma­lin przez kilka se­kund się za­sta­na­wiała. Nie mu­siała, ale Hen­rik za­py­tał tak po­waż­nym to­nem, że już sama nie była pewna. Przed wy­na­ję­ciem domu scho­wała sporo przed­mio­tów i za­mknęła w bu­dynku dla go­ści. Nie zdej­mo­wała jed­nak por­tre­tów ro­dzin­nych ze ścian pra­cowni.

Po­ki­wała głową.

Su­ge­ru­jąca zmar­twie­nie bruzda wró­ciła mię­dzy brwi Hen­rika.

– A o co cho­dzi? – za­py­tała.

– Nie ma ich.

– Nie ma?

– Tak. A w każ­dym ra­zie nie wi­szą już na ścia­nie.

– Co?

Spoj­rzała na niego z po­wąt­pie­wa­niem.

– Ktoś mu­siał je zdjąć. Nic z tego nie ro­zu­miem.

Ma­lin rzu­ciła po­duszkę na łóżko.

– Co za cho­lerne pa­jace tu były? Gówno, szkło i… kto robi ta­kie rze­czy? A je­śli na tym nie ko­niec? Kto wie, co jesz­cze wy­my­ślili.

Prze­szył ją zimny, mroczny dreszcz. Kra­dzież ich ro­dzin­nych por­tre­tów. To było ta­kie oso­bi­ste, tak agre­sywne.

Hen­rik wes­tchnął głę­boko.

– Ju­tro z sa­mego rana za­dzwo­nię do po­śred­ni­ków. Prze­szu­kam też szafki na dole. Może, skoro mają małe dzieci, scho­wali zdję­cia i za­po­mnieli po­wie­sić z po­wro­tem.

– Wąt­pię, czy…

Ma­lin urwała, zda­jąc so­bie sprawę, że mówi o wiele za gło­śno. Pra­wie krzy­czy. Ści­szyła głos.

– Wąt­pię, czy lu­dzie, któ­rzy srają w za­baw­kach in­nych, mie­liby tyle taktu.

Hen­rik zro­bił minę su­ge­ru­jącą, że pew­nie ma ra­cję. Mimo wszystko zszedł na po­szu­ki­wa­nia, a Ma­lin za­częła słać łóżko.

Kiedy chciała wy­cią­gnąć po­szewki, z szafki na bie­li­znę wy­pa­dła ja­kaś kartka. Ma­lin ją od­wró­ciła i na­tych­miast spo­strze­gła, że to jedno ze zdjęć z pra­cowni. Przed­sta­wiało całą ro­dzinę ra­zem na plaży Nor­sta Au­ren. Zro­bił je ko­lega Hen­rika z daw­nych lat, gdy ich od­wie­dził la­tem ubie­głego roku. Tam jed­nak, gdzie wcze­śniej były ich pa­trzące w obiek­tyw oczy, znaj­do­wały się te­raz cztery pary dziur. Świa­tło noc­nej lampki prze­szy­wało je na wy­lot.

Tym ra­zem Ma­lin nic so­bie nie ro­biła z wła­snego krzyku.

3

Pa­sek z pałką te­le­sko­pową szu­rał o tylną stronę drzwi­czek, gdy Fre­drik Bro­man otwie­rał swoją szafkę w piw­nicy ko­mi­sa­riatu. Prze­bie­ral­nia wy­glą­dała z grub­sza jak po­dobne po­miesz­cze­nie w po­rząd­nej si­łowni, z wy­ło­żoną klin­kie­ro­wymi płyt­kami po­sadzką i rzę­dami sza­fek z okle­iny brzo­zo­wej. W szafce Fre­drika na sta­ran­nie po­wie­szo­nym mun­du­rze bły­snął herb. W prze­gródce po­wy­żej znaj­do­wała się po­li­cyjna czapka z dasz­kiem, a po pra­wej – kurtki na każdą po­godę.

Tych stro­jów i sprzętu pra­wie ni­gdy nie uży­wał. Ostat­nim ra­zem sko­rzy­stał z nich, gdy jego ubra­nie było za­krwa­wione i nie miał w co się prze­brać. Ochla­pała go krew męż­czy­zny, który pró­bo­wał ode­brać so­bie ży­cie piłą ręczną, kiedy Fre­drik i Gu­stav Wal­lin pró­bo­wali go za­trzy­mać.

Ode­pchnął od sie­bie nie­przy­jemne wspo­mnie­nie, chwy­cił ka­burę i ją za­ło­żył. Za­mknął szafkę na klucz, po­szedł do po­miesz­cze­nia z bro­nią i z bia­łej szafki z nu­me­rem sześć­dzie­siąt trzy na drzwicz­kach wy­jął swój służ­bowy pi­sto­let. Spraw­dził go, wci­snął ma­ga­zy­nek i wło­żył do fu­te­rału. Od­by­wał ćwi­cze­nia na strzel­nicy, ale poza nimi od po­wrotu ze zwol­nie­nia le­kar­skiego nie miał po­wodu no­sić spluwy.

Pro­sto z po­miesz­cze­nia z bro­nią wy­szedł na we­wnętrzny dzie­dzi­niec za bu­dyn­kiem ko­mi­sa­riatu. Słońce świe­ciło mu w twarz. W ko­ro­nie du­żego wiązu sze­le­ściły zmę­czone póź­nym la­tem wę­drowne ptaki, po­lu­jąc na owady.

Mi­nął dwa ra­dio­wozy za­par­ko­wane w cie­niu drzewa, wy­szedł przez furtkę i sta­nął na chod­niku po pra­wej stro­nie wjazdu. Z całą pew­no­ścią znaj­do­wał się już poza te­re­nem po­li­cji. Stał w miej­scu pu­blicz­nym z pi­sto­le­tem w ka­bu­rze. Gdyby ktoś był tym za­in­te­re­so­wany, Fre­drik mógł po­wie­dzieć, że jest pra­cow­ni­kiem po­li­cji w Visby i wła­śnie pełni swoją służbę, aku­rat tu­taj, na Ava­ga­tan, w cen­trum Visby, rzut ka­mie­niem od cen­trum han­dlo­wego w Öster­cen­trum i ko­lejny od śre­dnio­wiecz­nej sta­rówki. Co prawda nie wy­ko­ny­wał żad­nego za­da­nia ani nikt go nie pro­sił, by stał na Ava­ga­tan i się ga­pił, ale był na służ­bie. W te­re­nie.

Chwy­cił się pod boki i wziął kilka głę­bo­kich wde­chów. Znów był po­li­cjan­tem.

Ulżyło mu, był w do­brym na­stroju, może nieco no­stal­gicz­nym. Wręcz od­czu­wał pewną dumę. Nie wy­klu­czał, że jego mały ry­tuał mógłby roz­ba­wić po­stron­nego ob­ser­wa­tora, ale dla niego był ważny. Jesz­cze dzień wcze­śniej nie mógł ro­bić tego wszyst­kiego. A dziś, w po­nie­dzia­łek, na­le­żało to do jego co­dzien­no­ści. Po raz pierw­szy od pra­wie dwóch lat był po­li­cjan­tem, na sto pro­cent.

Wra­że­nie opu­ściło go po pięt­na­stu se­kun­dach, ale był prze­ko­nany, że ni­gdy nie za­po­mni tej krót­kiej chwili. Wró­cił do bu­dynku. Po dro­dze do swo­jego ga­bi­netu spo­tkał na scho­dach dwóch ko­le­gów. Szybko się przy­wi­tali, a na­stęp­nie kon­ty­nu­owali roz­mowę. Po­czuł lek­kie roz­cza­ro­wa­nie i aż się do sie­bie uśmiech­nął. Czego ocze­ki­wał? Że wszy­scy, bi­jąc brawo i wi­wa­tu­jąc, będą stali pod wiel­kim trans­pa­ren­tem z na­pi­sem „Wi­taj z po­wro­tem, Fre­drik”? Ko­le­dzy na scho­dach pew­nie na­wet nie wie­dzieli, że to jego pierw­szy po prze­rwie dzień służby poza biu­rem. Od jego po­wrotu do pracy mi­nęło pół roku. To oczy­wi­ste, że nie śle­dzili jego po­czy­nań dzień po dniu.

Wszedł do dłu­giego ko­ry­ta­rza wy­działu kry­mi­nal­nego. Zo­ba­czył białe ściany, so­snowe drzwi i nudną wy­kła­dzinę PCV. Za­miast po­dą­żać w prawo do swo­jego ga­bi­netu, skrę­cił w lewo. Uznał, że rów­nie do­brze może zaj­rzeć do Görana Eidego i przy­po­mnieć mu, że wró­cił do służby w te­re­nie. Na wszelki wy­pa­dek.

Po dro­dze przy­sta­nął przy otwar­tych drzwiach ga­bi­netu Gu­stava Wal­lina. Gu­stav w ja­snym dys­kret­nym gar­ni­tu­rze w kratę księ­cia Wa­lii i w błę­kit­nej ko­szuli stał po­chy­lony nad biur­kiem i wer­to­wał gruby plik pa­pie­rów. Nie za­uwa­żył go­ścia. Fre­drik zro­bił kilka kro­ków do przodu i się przy­wi­tał.

Gu­stav pod­niósł wzrok znad biurka. Wą­ski pa­sek za­ro­stu bie­gnący wzdłuż li­nii brody miał wy­mo­de­lo­wany z naj­wyż­szą pre­cy­zją.

– Cześć – po­wie­dział Gu­stav nie­obec­nym gło­sem.

Wciąż ści­skał pa­piery mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym.

Fre­drik za­mie­nił z nim kilka słów, są­dząc, że ko­lega sko­men­tuje pi­sto­let, ale nie dał po so­bie po­znać, że go w ogóle za­uwa­żył. No pew­nie, prze­cież ota­czali ich lu­dzie, któ­rzy całe dnie no­sili przy so­bie broń. Dla­czego Gu­stav miałby coś mó­wić? Dla jego ko­le­gów był to po pro­stu zwy­kły dzień w pracy. Na­wet dla naj­bliż­szych współ­pra­cow­ni­ków.

Znów w jego my­śli wkra­dło się roz­cza­ro­wa­nie i mu­siał je zwal­czyć. Skąd mo­gli wie­dzieć, że czuł się pra­wie jak w dniu ukoń­cze­nia szkoły po­li­cyj­nej. Do­znał ulgi, był dumny, tro­chę zde­ner­wo­wany i jakby na coś cze­kał, choć nie miał kon­kret­nego celu.

Od pra­wie dwóch lat każ­dego dnia roz­my­ślał, czy wszystko wróci do normy, czy też już ni­gdy nie bę­dzie pra­co­wał jako po­li­cjant.

Dziś otrzy­mał od­po­wiedź.

Zo­sta­wił Gu­stava z pa­pie­rami i ru­szył do ga­bi­netu Görana. Za­pu­kał i po­cze­kał, aż po dru­giej stro­nie roz­legł się głu­chy po­mruk. Do­piero wtedy otwo­rzył.

Göran Eide, szef wy­działu kry­mi­nal­nego go­tlandz­kiej po­li­cji, na wi­dok Fre­drika po­spiesz­nie wstał. Do­bie­gał sześć­dzie­siątki i zo­stała mu już tylko resztka szpa­ko­wa­tych wło­sów po bo­kach głowy. Tro­chę ni­żej na jego no­sie tkwiły ta­nie oku­lary do czy­ta­nia.

Göran okrą­żył biurko i wy­cią­gnął rękę.

– Wi­taj z po­wro­tem – po­wie­dział z sze­ro­kim uśmie­chem i uro­czy­ście się skło­nił.

Fre­drik po­dzię­ko­wał. Szef wska­zał nie­bie­ski fo­tel po dru­giej stro­nie biurka.

– Sia­daj.

Göran wró­cił na swoje miej­sce. Jego wy­godny fo­tel biu­rowy miał wy­jąt­kowo wy­so­kie opar­cie i mały re­gu­lo­wany za­głó­wek. W ja­kiś spo­sób na­le­żało za­zna­czyć, że tu rzą­dzi.

Zdjął oku­lary i spoj­rzał na Fre­drika.

– Wszystko do­bre, co się do­brze koń­czy. Prawda? – ode­zwał się z uśmie­chem.

– Tak. Mie­wa­łem gor­sze dni – od­parł Fre­drik.

Göran się ro­ze­śmiał, ale po­tem spo­waż­niał.

– Dwa­dzie­ścia trzy mie­siące temu nie wy­glą­dało to tak obie­cu­jąco.

– To prawda – od­parł Fre­drik i przy­su­nął fo­tel nieco bli­żej biurka.

W końcu ktoś ro­zu­miał, jak ważny był dla niego ten dzień. Jed­no­cze­śnie Fre­drik miał na­dzieję, że nie przy­stąpi do wy­gła­sza­nia zbyt dłu­giej i sen­ty­men­tal­nej prze­mowy. Jego re­la­cje z sze­fem nie miały ta­kiego cha­rak­teru.

Dziwna sprawa z tą uwagą, po­my­ślał. Naj­pierw czuł roz­cza­ro­wa­nie, że nikt mu jej nie po­święca. Kiedy sy­tu­acja się od­wró­ciła, chciał mieć to jak naj­szyb­ciej z głowy.

– Je­śli mam być zu­peł­nie szczery – pod­jął Göran – nie po­my­ślał­bym, że bę­dziesz tu jesz­cze kie­dyś sie­dział. A przy­naj­mniej kiedy po raz pierw­szy od­wie­dzi­łem cię w szpi­talu.

Z na­my­słem po­krę­cił głową i przez chwilę pa­trzył w blat.

– Bez urazy – do­dał z bły­skiem w oku.

– Nic nie szko­dzi – od­parł Fre­drik. – Sam chyba też nie są­dzi­łem, że jesz­cze kie­dyś będę w sta­nie usiąść. A je­śli i ja mogę so­bie po­zwo­lić na szcze­rość, na­wet nie za­uwa­ży­łem, że mnie od­wie­dza­łeś.

Göran się uśmiech­nął.

– Ale te­raz tu sie­dzisz – po­wie­dział.

– To prawda.

– Bar­dzo się cie­szę, że mam cię z po­wro­tem w dru­ży­nie. I z tego, że to wszystko tak do­brze za­dzia­łało. Cała ma­china z le­ka­rzami, psy­cho­lo­gami, związ­kiem za­wo­do­wym, sze­fo­stwem i… sam wiesz. Ale przede wszyst­kim czuję ra­dość ze względu na cie­bie. Wiem, że wła­śnie tego od po­czątku pra­gną­łeś.

Fre­drik po­prze­stał na ski­nie­niu – po­wol­nym, lecz sta­now­czym – bo­jąc się, że je­śli bę­dzie chciał coś po­wie­dzieć, z emo­cji za­drży mu głos.

– Przy­pusz­czam, że nie mo­żesz się do­cze­kać, aż za­czniemy. – Göran zmie­nił ton głosu. – Żeby wresz­cie stąd wyjść.

– Zga­dza się – wy­krztu­sił Fre­drik. Udało mu się za­pa­no­wać nad gło­sem.

– Do­brze. Ale mam do cie­bie jesz­cze jedną sprawę.

Wła­śnie w taki spo­sób Fre­drik chciał wró­cić. Od pierw­szej chwili czuć, że ma pełne za­ufa­nie. Żad­nego mięk­kiego roz­ru­chu ani owi­ja­nia w ba­wełnę. Miękki roz­ruch miał od pół roku. Wy­star­czyło aż nadto.

– Na Fårö jest pewna ro­dzina, która…

Göran prze­rwał, a Fre­drik się wzdry­gnął, bo usły­szał syk, a za ple­cami zo­ba­czył dziwne świa­tło. Wy­stra­szony okrę­cił się w fo­telu.

Dwa kroki za drzwiami stał Gu­stav, trzy­ma­jąc pa­pie­rowy ta­lerz z wście­kle nie­bie­skim okrą­głym tor­tem. Ze środka wy­sta­wały trza­ska­jące i mio­ta­jące iskry zimne ognie. Mimo za­sko­cze­nia zwró­cił uwagę, że roz­ża­rzone dro­biny spa­dają na wy­kła­dzinę ga­bi­netu Görana.

Za ple­cami Gu­stava usta­wili się w sze­regu naj­bliżsi współ­pra­cow­nicy Fre­drika. Sara Oskars­son, rów­nie czar­no­włosa jak Gu­stav, dziś ubrana w dżin­sową ko­szulę i czarne spodnie, obej­mo­wała stos ku­becz­ków do kawy i pa­pie­ro­wych ta­le­rzy. Ove Gahn­ström, spo­glą­da­jący na niego zza pi­lo­tek, przy­ci­skał do wy­dat­nego brzu­cha ter­mos z pompką. Do­łą­czył do nich na­wet Len­nart Svens­son, mimo że mie­siąc wcze­śniej prze­szedł na eme­ry­turę. Czarne loki były tro­chę bar­dziej nie­sforne niż zwy­kle, a ubiór nieco swo­bod­niej­szy. Fre­drik na­prawdę po­czuł wzru­sze­nie na jego wi­dok, co z całą pew­no­ścią nie zda­rzało się czę­sto.

Kiedy zimne ognie już zga­sły, ze­brani za­częli pod­cho­dzić po­je­dyn­czo, żeby gra­tu­lo­wać, ści­skać go i kle­pać po ple­cach. Za­czął się tro­chę nie­po­koić o tort, gdy Gu­stav nim ba­lan­so­wał, trzy­ma­jąc ta­lerz w jed­nej ręce, a drugą go obej­mu­jąc.

Fre­drik po­pa­trzył na wszyst­kich i wy­ją­kał po­dzię­ko­wa­nie. Trudno mu było zna­leźć słowa.

– Jak tam? – ode­zwał się Len­nart. – Mam na­dzieję, że nie do­sta­łeś wy­lewu od tych fa­jer­wer­ków.

– Len­nart… – upo­mniała go Sara ze zmę­czoną miną.

– Wszystko w po­rządku – od­parł Fre­drik. – Był­bym głę­boko roz­cza­ro­wany, gdyby na­gle za­czął ostroż­nie do­bie­rać słowa.

Tak na­prawdę za nim tę­sk­nił. Choć ni­gdy by nie przy­pusz­czał, że tak bę­dzie. Za­sta­na­wiał się, czy po tym, jak Len­nart za­koń­czył pracę, nie jest mniej we­soło. Do­piero czu­jąc pustkę po jego kiep­skich żar­tach, ma­łych pro­wo­ka­cjach i nie­po­praw­nych po­li­tycz­nie żar­tach, Fre­drik zro­zu­miał, że może jed­nak były ważne dla grupy. Wpro­wa­dzały ja­kiś fer­ment. Od­wra­cały uwagę, w po­zy­tyw­nym sen­sie. Utrzy­my­wały ich w sta­nie czuj­no­ści.

Gu­stav po­sta­wił tort na okrą­głym sto­liku przy­nie­sio­nym przez od­wie­dza­ją­cych. Za­uwa­żył, że spoj­rze­nie Fre­drika pa­dło na wście­kle nie­bie­ską war­stwę.

– Nie zdą­żyli jesz­cze zro­bić tego zie­lo­nego – wy­ja­śnił. – By­łem w Ba­garns za­raz po otwar­ciu.

– Nie­bie­ski wy­gląda git – od­parł Fre­drik, krzy­wiąc się w du­chu na dźwięk wła­snych słów.

Wciąż nie przy­cho­dziło mu do głowy nic sen­sow­nego, co mógłby po­wie­dzieć.

– Trzy­maj – po­wie­dział Ove, wrę­cza­jąc mu ło­patkę do cia­sta. – Ty za­cznij.

Wkrótce każdy miał swój ka­wa­łek tortu i ku­bek kawy. W po­koju były tylko cztery krze­sła i Sara za­pro­po­no­wała Fre­dri­kowi jedno z nich, uży­wa­jąc ar­gu­mentu, że prze­cież to on świę­tuje.

– Nie, no co ty, sia­daj – od­po­wie­dział.

Fre­drik i Ove wstali, a ra­czej ostroż­nie oparli się o me­ble.

– Ale mnie na­bra­li­ście – po­wie­dział Fre­drik. – Na­prawdę za­czy­na­łem być tro­chę…

– Szkoda, że nie wi­dzia­łeś swo­jej miny, gdy pra­wie się z tobą nie przy­wi­ta­łem – po­wie­dział ze śmie­chem Gu­stav, wska­zu­jąc go łyżką.

– Na­prawdę ni­czego nie prze­czu­wa­łem – przy­znał. – Wy­da­wa­łeś się kom­plet­nie po­chło­nięty tymi pa­pie­rami. Wy­glą­dało to naj­zu­peł­niej na­tu­ral­nie.

– Hol­ly­wood czeka – od­parł Len­nart z krzy­wym uśmie­chem.

– No to jesz­cze tro­chę po­czeka – od­parł Göran. – Nie mogę my­śleć o in­nej ka­rie­rze, do­póki nie wy­peł­nię luki po Len­nar­cie.

– To nie może być bar­dzo trudne – rzu­cił Fre­drik i spoj­rzał na Len­narta z czymś, co, miał na­dzieję, przy­po­mi­nało błysk w oku.

– Cze­kaj, no – ode­zwał się na­tych­miast Len­nart. – Jak to było? Ude­rzy­łeś się w głowę, prawda?

Po­miesz­cze­nie wy­peł­niła dzi­waczna mie­szanka śmie­chu i za­wsty­dzo­nych po­mru­ków. Fre­drik szybko za­brał głos, żeby zdą­żyć, za­nim za­że­no­wa­nie weź­mie górę.

– Słu­chaj­cie, mu­szę po­wie­dzieć, że na­prawdę do­ce­niam to wszystko. Dzi­siej­szy dzień bar­dzo wiele dla mnie zna­czy. Można chyba po­wie­dzieć, że to je­dyne, o czym my­śla­łem… Nie, nie je­dyne – po­pra­wił się – my­śla­łem o nim i o niego wal­czy­łem każ­dego dnia przez pra­wie dwa lata. Cie­szę się, że o tym po­my­śle­li­ście! I że zro­bi­li­ście to wszystko.

Spoj­rzeli na niego z po­wagą. Ove ski­nął głową. Sara uśmiech­nęła się nie­pew­nie.

– Mimo że tort był nie­bie­ski – do­dał.

Za­śmiali się z ulgą i nieco prze­sad­nie z tego kiep­skiego żartu, który po­zwo­lił roz­luź­nić po­ważną at­mos­ferę. Roz­mowa znów na­brała tempa, Len­nart zjadł po­łowę ka­wałka tortu Sary, a kilka mi­nut póź­niej Göran pod­szedł do Fre­drika i od­cią­gnął go na bok.

– A wra­ca­jąc do tego, co chcia­łem po­wie­dzieć wcze­śniej… – za­czął, od­sta­wia­jąc ta­le­rzyk. – Cho­dzi o ro­dzinę z Fårö. Ma­lin An­ders­son i Hen­rika Kjel­lan­dera z Kal­bjärgi. Gro­żono im.

4

Göran Eide wziął ku­bek po ka­wie zo­sta­wiony przez ko­goś na półce za biur­kiem. Od­czu­wał lek­kie mdło­ści po zje­dze­niu tortu. Do­szedł do wnio­sku, że po­wi­nien był pójść za przy­kła­dem Sary i zo­sta­wić po­łowę. Kiedy jed­nak czło­wiek nie chce się za­cho­wy­wać jak baba, przez cały dzień zbiera mu się po­tem na rzy­ga­nie, po­my­ślał.

Mimo mdło­ści cie­szył się z nad­cho­dzą­cego dnia. Na­prawdę nie są­dził, że Fre­drik wróci. Czy to jako po­li­cjant, czy w ogóle. Wy­pa­dek był strasz­liwy i Bro­man na­prawdę wy­glą­dał nie­cie­ka­wie, gdy le­żał w szpi­tal­nym łóżku w ban­da­żach jak spa­ra­li­żo­wany.

Fre­drik nie pa­mię­tał wiele z wy­padku, ale Sara Oskars­son stała za­le­d­wie dzie­sięć me­trów da­lej i wi­działa, jak spada ze skały. Czy­ta­jąc jej ra­port, nie można było się oprzeć wra­że­niu, że przy­naj­mniej w czę­ści sam się do niego przy­czy­nił. Nie mu­siał go­nić za­trzy­ma­nego, który pró­bo­wał zbiec. O ile „próba ucieczki” może być sy­no­ni­mem „rzu­ce­nia się w ra­miona śmierci”. Gdyby Fre­drik po­zo­stał w bez­piecz­nej od­le­gło­ści i po­zwo­lił męż­czyź­nie rzu­cić się ze skały, nikt nie miałby do niego pre­ten­sji.

Po­li­cjant jed­nak po­biegł za nim, do­go­nił go na skraju urwi­ska i pró­bo­wał za­trzy­mać. Ucie­ki­nier, ce­lowo lub nie, unie­ru­cho­mił Fre­dri­kowi rękę i po­cią­gnął go za sobą. Nie spo­sób było stwier­dzić, czy chwilę póź­niej do­pi­sało mu szczę­ście, czy po pro­stu wy­ko­rzy­stał tych kilka se­kund na zna­le­zie­nie się na gó­rze. W każ­dym ra­zie wy­lą­do­wał na męż­czyź­nie, a tam­ten po­niósł śmierć na miej­scu.

Dla Fre­drika upa­dek ze skały skoń­czył się sil­nym wstrzą­śnie­niem mó­zgu i roz­le­głym krwia­kiem pod­twar­dów­ko­wym. Sama tkanka mó­zgu nie zo­stała uszko­dzona w wy­niku wy­padku, ale ci­śnie­nie krwi zro­biło swoje. Gdyby do krwo­toku do­szło w opo­nach mó­zgo­wych, pew­nie na­wet nie prze­żyłby trans­portu z Öster­garn­sholm do szpi­tala.

Stłu­mił bek­nię­cie i w my­ślach za­czął prze­kli­nać tort. Co za cho­lerny wy­mysł. Czy Gu­stav nie mógł za­mó­wić to­ski albo zwy­kłego dłu­giego da­ni­sza? Od mdło­ści pra­wie za­krę­ciło mu się w gło­wie. Wy­su­nął górną szu­fladę kre­densu i za­czął szpe­rać w spi­na­czach, wi­zy­tów­kach i dłu­go­pi­sach. Zna­lazł dwie ta­bletki na zgagę, wy­ci­snął jedną z listka na rękę i po­łknął.

5

Po­dmu­chy wia­tru wpa­da­ją­cego przez opusz­czoną szybę nio­sły za­pa­chy spa­lin i mo­rza. Ma­lin sie­działa w sa­mo­cho­dzie na po­kła­dzie Bo­dilli, a dzieci były przy­pięte pa­sami na tyl­nym sie­dze­niu. Na pół­nocy przy­lądki Hau rävlar i Lan­sa­holm się­gały ku so­bie, po­zo­sta­wia­jąc je­dy­nie wą­ską cie­śninę. Z ko­lei na po­łu­dniu otwie­rał się wi­dok na Bał­tyk. Kiedy zry­wał się wiatr, po­ły­sku­jąca w słońcu ta­fla wody ga­sła, zmie­nia­jąc się w mrocz­niej­szą i ma­tową.

Ma­lin oba­wiała się, że z uszko­dzoną stopą trudno bę­dzie pro­wa­dzić sa­mo­chód, ale nie miała z tym pro­blemu. Więk­szy ból od­czu­wała przy cho­dze­niu, na­wet opie­ra­jąc cię­żar ciała na pal­cach pra­wej stopy.

– Mamo, czy mogę się dzi­siaj po­ba­wić z Lisą? – za­py­tała El­len z tyl­nego sie­dze­nia.

Ma­lin się od­wró­ciła i z uśmie­chem wyj­rzała spo­mię­dzy za­głów­ków. Axel sie­dział z no­sem przy szy­bie, wpa­trzony w dużą mewę z żół­tym dzio­bem, która pły­nęła za pro­mem.

– Za­dzwo­nię do jej mamy i zo­ba­czymy.

Dziew­czynka wy­dała okrzyk ra­do­ści i po­cią­gnęła za pas bez­pie­czeń­stwa.

– El­len, to nie­bez­pieczne. Po­wie­dzia­łam, że zo­ba­czymy.

Wi­dy­wa­nie się z przy­ja­ciół­kami z Fårösund, gdy się miesz­kało na Fårö, przy­spa­rzało kło­po­tów. Je­śli El­len chciała od­wie­dzić któ­rąś z nich w domu po lek­cjach, mu­siało to w miarę pa­so­wać do har­mo­no­gramu Axela. W prze­ciw­nym ra­zie Ma­lin spę­dzała więk­szość dnia za kie­row­nicą i na pro­mie, jeż­dżąc tam i z po­wro­tem mię­dzy Fårösund a Kal­bjärgą.

Kiedy się prze­nie­śli na Fårö, gminne przed­szkole było aku­rat li­kwi­do­wane, a nowy sa­mo­rząd ro­dzi­ców ist­niał tylko na pa­pie­rze. Zde­cy­do­wali się więc na pla­cówkę w Fårösund. Po pierw­sze dla­tego, że Hen­rik nie chciał być w sa­mo­rzą­dzie z Eli­sa­bet i Almą, a po dru­gie – bo wszystko wy­da­wało się ta­kie nie­pewne. Gdyby Ma­lin bar­dziej wie­rzyła w nowe przed­szkole, może uda­łoby jej się go prze­ko­nać. Ze względu jed­nak na to, co się działo póź­niej ze spad­kiem, i na ogólną at­mos­ferę, wy­szło chyba le­piej. Sły­szeli cza­sem ką­śliwe ko­men­ta­rze in­nych ro­dzi­ców z Fårö, któ­rzy trak­to­wali wy­bór przed­szkola w Fårösund jak zdradę. Ci lu­dzie nie mieli jed­nak peł­nego ob­razu sy­tu­acji. Nie ro­zu­mieli ich sy­tu­acji.

Oczy­wi­ście, z przed­szko­lem na Fårö by­łoby wy­god­niej. Za­osz­czę­dzi­liby wiele czasu. Jed­no­cze­śnie, gdy za­spali na au­to­bus szkolny, jak dziś, mo­gli się po­cie­szać, że i tak mu­szą je­chać do Fårösund.

I po­my­śleć, że tu tra­fili. Ma­lin była w za­sa­dzie bar­dziej zdzi­wiona, że Hen­rik tego chciał, niż że sama się na to zgo­dziła. Kiedy po­znała Hen­rika, na­dal był na­sta­wiony na wy­jazd do Los An­ge­les. Za­mie­rzał zwie­dzać wielki świat, już pra­wie tam był, tylko jesz­cze do końca się nie wy­pro­wa­dził. Po tym wszyst­kim zo­stało już tylko okropne zdję­cie, które zro­bił mu Da­vid La­Cha­pelle. Z dumą po­wie­sił je w pra­cowni. Dla­czego go­ście nie ukra­dli tego? Hen­rik w Las Ve­gas, szcze­rzący zęby, z jed­nej strony był ob­jęty przez pra­wie nagą fo­to­mo­delkę, przy­naj­mniej o głowę wyż­szą od niego, a z dru­giej przez pod­sta­rza­łego so­bo­wtóra Elvisa z nad­wagą.

Ma­lin oczy­wi­ście zda­wała so­bie sprawę, że zdję­cie jest okropne. Ale ro­zu­miała, na czym po­lega jego ge­niusz i dla­czego Hen­rik po­wie­sił je na wi­doku. Cho­ciażby po to, by za­im­po­no­wać klien­tom. Było też oczy­wi­ście na jego stro­nie in­ter­ne­to­wej. W jaki spo­sób prze­szedł od tego zdję­cia do Kal­bjärgi na Fårö? Co się wy­da­rzyło? Nie po­tra­fiła tego po­jąć.

Ma­lin po­pra­wiła się w fo­telu i spoj­rzała na przy­stań pro­mową, która ro­sła z każdą chwilą. W por­cie ry­bac­kim cu­mo­wała mała błę­kitna łódka. Czarne cho­rą­giewki na pły­wa­kach trze­po­tały na wie­trze. Z tyłu do­strze­gła łódź pi­lo­tową wy­glą­da­jącą jak ja­skra­wo­po­ma­rań­czowa plama.

Zło­żyli za­wia­do­mie­nie na po­li­cji. Przed po­łu­dniem miał się u nich po­ja­wić funk­cjo­na­riusz z wy­działu kry­mi­nal­nego, po­roz­ma­wiać i spoj­rzeć na zdję­cie. Ma­lin nie mo­gła za­po­mnieć o por­tre­cie z dziu­rami w miej­scu oczu. Przez krót­kie chwile uda­wało jej się my­śleć o czymś in­nym, ale tam­ten ob­raz za­wsze po­wra­cał. Wciąż czuła do­kucz­liwy dys­kom­fort. Miała kło­poty z za­śnię­ciem. Po pierw­szej nocy wy­mie­nili łóżka na te z je­dy­nego go­to­wego po­koju w bu­dynku dla go­ści. Nie mo­gła się zmu­sić do le­że­nia w tym sa­mym łóżku, w któ­rym był któ­ryś z tych sza­leń­ców. Tych srajd­ków. Mi­ło­śni­ków szkła. Wy­dłu­by­wa­czy oczu.

Wy­sprzą­tała cały dom, wy­szo­ro­wała pod­łogi, umyła na mo­kro szafki i drew­niane zdo­bie­nia, nie omi­ja­jąc żad­nego za­ka­marka, a z wanny pra­wie zdra­pała ema­lię.

Wresz­cie była usa­tys­fak­cjo­no­wana. Znów czuła się jak u sie­bie w domu. Nie­mal. Nie było już lep­kiego pa­skudz­twa spo­wi­ja­ją­cego każdą po­wierzch­nię, ale nie­przy­jemne uczu­cie po­zo­stało.

Bo­dilla wpły­nęła mię­dzy Kajsę-Stinę a stary piec do wy­pa­la­nia wapna, któ­rego za­okrą­glony kształt wzno­sił się ku niebu. Ma­lin zje­chała z promu, na­tych­miast skrę­ciła w lewo w Stran­dvägen i po­dą­żała da­lej w kie­runku szkoły. Pa­trząc na sto­jące tuż przy ulicy wiel­kie ka­mienne bu­dynki na przed­mie­ściach, za­wsze czuła się bez­piecz­nie. Praw­do­po­dob­nie wy­bu­do­wano je w po­ło­wie lat osiem­dzie­sią­tych albo wręcz pod ko­niec sie­dem­dzie­sią­tych. Rów­nie do­brze mo­głyby stać na Söder­mal­mie albo Sta­rym Mie­ście w Sztok­hol­mie. Po­śród za­bu­do­wań miej­skich czuła się jak u sie­bie. Po­dej­rze­wała, że od­wrot­nie niż więk­szość lu­dzi wo­kół. W mie­ście nie czuli się pew­nie, a na wsi od­zy­ski­wali po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa.

Za pierw­szymi dziel­ni­cami za­czy­nały się bar­dziej no­wo­cze­sne apar­ta­men­towce i wille. Na fa­lach przy brzegu pod­ska­ki­wały więk­sze i mniej­sze łódki. Mi­nęli prze­cho­dzą­cych chod­ni­kiem kilku ko­le­gów z klasy El­len. Dziew­czynka go­rącz­kowo ma­chała do nich przez tylną szybę.

Ma­lin za­trzy­mała sa­mo­chód na ulicy przed po­ma­lo­wa­nym na ko­lor czer­wieni z Fa­lun i przy­po­mi­na­ją­cym ba­rak bu­dyn­kiem, w któ­rym mie­ściło się przed­szkole Axela. El­len szybko ją przy­tu­liła i po­pę­dziła do znaj­du­ją­cego się sto me­trów da­lej bia­łego bu­dynku szkoły.

– Nie iść z tobą?! – za­wo­łała za nią Ma­lin.

– Nie trzeba! – od­krzyk­nęła El­len.

– Za­dzwo­nię do mamy Lisy.

El­len po­ma­chała jej i znik­nęła za po­kaź­nym bu­dyn­kiem szkoły.

– Ale ze mną pój­dziesz – oznaj­mił Axel, pa­trząc na nią nie­spo­koj­nie.

– Oczy­wi­ście, że pójdę – od­parła.

Chwy­ciła go za rękę i ru­szyła do drzwi przed­szkola.

– Od­bierz mnie wcze­śniej.

Axel wy­pchnął dolną wargę cen­ty­metr do przodu, ale wie­działa, że nie jest smutny tak na­prawdę. Choć był jesz­cze taki mały, na­uczył się grać na jej emo­cjach.

– Na pewno? Nie chcesz po­być z ko­le­gami w przed­szkolu? Prze­cież nie wi­dzia­łeś ich od bar­dzo dawna.

Oczy Axela błą­dziły pod zmarsz­czo­nymi brwiami. Wy­raź­nie nad czymś się za­sta­na­wiał.

– Nie, przyjdź po mnie wcze­śniej – po­wie­dział po ja­kimś cza­sie.

– Do­brze, tak zro­bię.

W cza­sie krót­kiego spa­ceru słońce grzało przy­jem­nie. Był ostatni ty­dzień sierp­nia. Zdą­żyła już się na­uczyć, że wrze­sień jest na Go­tlan­dii jed­nym z naj­lep­szych mie­sięcy. Wciąż trwa lato, jest sło­necz­nie, można się ką­pać i nie ma tu­ry­stów. Przy odro­bi­nie szczę­ścia paź­dzier­nik nie jest o wiele gor­szy. Dwa dłu­gie mie­siące do mę­czarni z kom­bi­ne­zo­nami i spodniami z or­ta­lionu.

Szkoła wła­ści­wie za­częła się już w czwar­tek. El­len do­stała kilka do­dat­ko­wych dni wol­nego. W prze­ciw­nym ra­zie nie zdą­ży­liby ze swo­imi ob­jaz­dami po kon­ty­nen­cie. Ale też nie mo­gliby wy­naj­mo­wać domu w ciągu ostat­niego ty­go­dnia. Gdyby tego nie zro­bili… sza­le­niec, który tam prze­by­wał…

Po­wstrzy­mała te my­śli. To nie mógł być je­dy­nie przy­pa­dek. Nie chciało jej się wie­rzyć, że to wszystko by się nie zda­rzyło, gdyby tylko nie wy­na­jęli domu. A może się my­liła? Od tego wszyst­kiego miała tylko co­raz więk­szy mę­tlik w gło­wie.

We­szli do przed­szkola. Ma­lin chwilę po­roz­ma­wiała z Jenny, jedną z opie­ku­nek, a po­tem zo­sta­wiła na półce Axela rze­czy, które na lato za­brali do domu. Ubra­nia prze­ciw­desz­czowe, przy­tu­lanki do przed­szkola, al­bum ze zdję­ciami bliż­szej i dal­szej ro­dziny. Z jej strony. Hen­rik miał ro­dzinę tylko na pa­pie­rze. Po­tem nad­szedł czas na ry­tuał ma­cha­nia w oknie. Ma­lin czuła nie­po­kój, że po­trwa to zbyt długo i nie obę­dzie się bez łez, ale po­szło za­ska­ku­jąco do­brze. Nie mu­siała od­cho­dzić z po­czu­ciem, że jest złą matką. Ta myśl była jak nóż wbity w plecy.

Miała sześć go­dzin do czasu, aż bę­dzie mu­siała wró­cić po Axela. Po od­ję­ciu do­jazdu i obiadu zo­staną jej cztery i pół. Mu­siała za­pla­no­wać ty­go­dniowe menu na bloga, ale po­dej­rze­wała, że przed przy­by­ciem po­li­cjan­tów trudno jej się bę­dzie skon­cen­tro­wać.

Ma­li­nowe Menu za­ło­żyła tuż po ich prze­pro­wadzce na Fårö. Głów­nie po to, by zwal­czyć tę­sk­notę za Cia­chem – ka­wiar­nią przy Borg­mästar­ga­tan w Sztok­hol­mie, którą pro­wa­dziła. I żeby nie stra­cić kon­taktu z przy­ja­ciół­kami na kon­ty­nen­cie.

Jej dłu­go­ter­mi­nowy plan za­kła­dał otwar­cie w le­cie ma­łej re­stau­ra­cyjki, uzu­peł­nia­ją­cej dzia­łal­ność zwią­zaną z wy­naj­mem po­koi. Wie­działa jed­nak, że to musi po­trwać. Kiedy za­częła mieć kło­poty fi­nan­sowe, na­sta­wiła się na pracę w czy­jejś ka­wiarni albo re­stau­ra­cji. Nie zna­czyło to jed­nak, że praca na pewno by się zna­la­zła. Zi­mowy czas kur­czył knaj­piano-ka­wiar­niane ży­cie na Go­tlan­dii do roz­mia­rów ma­leń­kiego pło­myka, je­śli po­rów­na­łoby się je z ogni­stym, nie­kiedy sza­lo­nym noc­nym ży­ciem w mie­sią­cach let­nich.

Po­tem jed­nak za­ło­żyła bloga. My­ślała, że w naj­lep­szym ra­zie zdo­bę­dzie kil­ku­set czy­tel­ni­ków, w tym zna­jo­mych i daw­nych klien­tów ka­wiarni, ale fama szybko się ro­ze­szła i już po kilku mie­sią­cach Ma­lin miała ty­siące czy­tel­ni­ków każ­dego dnia. Jesz­cze więk­szą uwagę zwró­ciła, gdy otrzy­mała na­grodę za blog, a wkrótce po­tem za­dzwo­nił do niej przed­sta­wi­ciel sieci skle­pów spo­żyw­czych Coop z in­for­ma­cją, że chcie­liby ją mieć na swo­jej stro­nie in­ter­ne­to­wej. Nie było nad czym się za­sta­na­wiać. Coop pła­cił wię­cej za pro­wa­dze­nie bloga o je­dze­niu na ich stro­nie, niż za­ro­bi­łaby w ka­wiarni w Visby. Poza tym nie mu­siała do­jeż­dżać do pracy.

Ma­lin po raz ostatni spoj­rzała w stronę przed­szkola, żeby się upew­nić, że Axel już do niej nie ma­cha, ale w oknie ni­kogo nie było. Od­blo­ko­wała mer­ce­desa i we­szła lewą nogą na sto­pień, gdy na­gle znie­ru­cho­miała, czu­jąc, że ktoś ją ob­ser­wuje. Spoj­rzała przez ra­mię. Ja­kieś pięć­dzie­siąt me­trów da­lej stała ja­sno­włosa ko­bieta, wpa­tru­jąc się w nią. A może w coś in­nego? Ma­lin po raz ko­lejny spoj­rzała w stronę przed­szkola, żeby się upew­nić, że nie ma tam ni­kogo ani ni­czego, co mo­głoby tak za­cie­ka­wić nie­zna­jomą.

Na ulicy nie było ży­wej du­szy, z okien też nikt nie wy­glą­dał.

Ma­lin za­częła uda­wać, że szuka w kie­szeni kurtki klu­czyka do sa­mo­chodu, ale tak na­prawdę ob­ser­wo­wała ko­bietę w bocz­nym lu­sterku. Blon­dynka miała na so­bie dżinsy i krótką kurtkę w ko­lo­rze woj­sko­wej zie­leni. Czę­ściowo za­sła­niał ją przy­ku­rzony, mały, biały sa­mo­chód. Słońce wy­do­by­wało z jej wło­sów ru­dawy po­łysk. Ko­bieta upo­rczy­wie pa­trzyła w jej stronę. Ma­lin dłuż­szą chwilę ob­ser­wo­wała ją w lu­sterku. Blon­dynka na­wet nie kiw­nęła pal­cem.

Ma­lin się od­wró­ciła, spoj­rzała na ko­bietę, a po­tem spo­koj­nym, zde­cy­do­wa­nym kro­kiem ru­szyła w jej kie­runku. Ko­bieta za­re­ago­wała do­piero po pię­ciu, sze­ściu kro­kach. Ma­lin za­uwa­żyła, że wy­raz jej twa­rzy się zmie­nia, ale była zbyt da­leko, by roz­po­znać kon­kretne emo­cje.

Kiedy zbli­żyła się jesz­cze tro­chę – na tyle, by stwier­dzić, że blon­dynka jest w jej wieku – tamta gwał­tow­nie się od­wró­ciła, pod­bie­gła do sa­mo­chodu od strony kie­rowcy, otwo­rzyła drzwi i wśli­zgnęła się do środka. Se­kundę póź­niej uru­cho­miła sil­nik i sa­mo­chód ru­szył. Ma­lin mo­gła tylko pa­trzeć, jak od­jeż­dża. Za kie­row­nicą wi­działa je­dy­nie ciemną syl­wetkę ko­biety.

Mimo sło­necz­nej po­gody po­czuła, że robi jej się zimno, a pole wi­dze­nia się zwęża, jakby była w tu­nelu. Za­mknęła oczy i po­czuła, że wło­ski na rę­kach stają dęba. W ustach po­ja­wił się me­ta­liczny po­smak. Za­częła się za­sta­na­wiać, czy za chwilę nie ze­mdleje.

Wzięła kilka głę­bo­kich wde­chów.

Ktoś się na nią ga­pił na ulicy w Fårösund. No i co z tego? Może lu­dzie byli cie­kawi ko­goś ob­cego. A może to czy­tel­niczka jej bloga? Może była fanką?

Ale mimo wszystko, wsia­da­jąc do sa­mo­chodu i za­my­ka­jąc drzwi, za­cho­dziła w głowę, kto to taki. Ni­gdy wcze­śniej jej nie wi­działa. Nie mo­gła to być matka któ­re­goś z uczniów. W szkole nie po­ja­wiło się żadne nowe dziecko, któ­rego by nie znała. No i skąd ta na­gła ucieczka? Na cie­kaw­skie pa­trze­nie można by ewen­tu­al­nie mach­nąć ręką, ale naj­dziw­niej­sze było to, że ko­bieta czmych­nęła, gdy tylko obiekt jej ob­ser­wa­cji za­czął szu­kać z nią kon­taktu.

Po­winna była za­pi­sać nu­mer re­je­stra­cyjny. Na­wet nie przy­szło jej jed­nak do głowy spoj­rzeć na ta­blice.

24 sierp­nia

W twoim domu było przy­jem­nie. Wy­da­wało mi się, że tam miesz­kam. Sie­dze­nie w fo­telu, włą­cze­nie te­le­wi­zora, otwar­cie lo­dówki, spa­nie w wa­szym łóżku. Oglą­da­nie wszyst­kich wa­szych przed­mio­tów. Jak dziew­czynka z bajki o niedź­wiad­kach.

Pra­wie nie pa­mię­tam swo­ich po­czy­nań. Dni mi­jały. Za­bra­kło mi od­wagi, by wyjść na dwór. Ktoś mógłby mnie zo­ba­czyć i prze­szyć na wy­lot pa­lą­cym spoj­rze­niem. Zde­ma­sko­wać mnie. Za­czę­liby mną gar­dzić. Po­nie­waż się przej­muję. Nie na­leży tego ro­bić. Nie wolno ni­czym się przej­mo­wać. Co­kol­wiek ro­bią nam inni. Trzeba iść da­lej. Zaj­mij się praw­dzi­wym ży­ciem, jak to się mówi.

Nie na­leżę jed­nak do tego typu osób. A szkoda. Wszystko by­łoby wów­czas ta­kie ła­twe. Ale czy na pewno? Jak to jest żyć w taki spo­sób? Czy w końcu czło­wiek nie cho­dzi wiecz­nie uśmiech­nięty mimo ran na ca­łym ciele? Jak trę­do­waty, który nie czuje, kiedy robi so­bie krzywdę.

Nie ma sensu o tym my­śleć. To i tak ni­gdy nie będę ja. Czło­wiek jest kim jest. A ja ni­gdy nie za­po­mi­nam. Moje rany goją się po­woli. I bolą. Po­wo­dują cier­pie­nie. Przez nie przy­cho­dzę tu­taj… do cie­bie. Nie, nie tak. To ty spra­wiasz, że tu przy­cho­dzę. Ty.

6

Fre­drik wziął klu­czyki do wozu, który za­re­zer­wo­wał, i za­pi­sał swoje na­zwi­sko na ta­blicy. Ra­zem z Sarą po­szli do ga­rażu. Po pię­ciu la­tach ist­nie­nia prze­bu­do­wa­nej sie­dziby po­li­cji ko­ry­ta­rze i wy­strój po­kryły się pa­tyną, która – przy­naj­mniej dla Fre­drika – miała w so­bie coś atrak­cyj­nego. Wszystko było tro­chę sfa­ty­go­wane, zu­żyte, ale w przy­jemny spo­sób. Nie czuł się już, jakby pra­co­wał na wy­sta­wie sklepu me­blo­wego.

Göran ka­zał mu po­je­chać z Sarą. Fre­drik nie są­dził, by roz­mowa z prze­stra­szoną ro­dziną z Fårö była ro­botą dla dwóch osób. Nie miał nic prze­ciwko to­wa­rzy­stwu Sary, wręcz prze­ciw­nie, ale nie mógł się po­zbyć wra­że­nia, że w za­my­śle Görana za­da­niem Sary było ra­czej mieć go na oku, niż wy­ko­ny­wać zwy­kłą po­li­cyjną ro­botę.

Zna­leźli sa­mo­chód pra­wie na sa­mym końcu, przy bra­mie po­kry­tego ku­rzem ga­rażu, i do niego wsie­dli.

– Nie wiem, czy jest miły dla mnie, skoro cię wy­syła, że­byś mnie pil­no­wała, czy zło­śliwy wo­bec cie­bie, ka­żąc ci sie­dzieć obok i cze­kać, aż do­stanę wy­lewu i wjadę do rowu – ode­zwał się Fre­drik, usta­wia­jąc lu­sterka.

Sara spoj­rzała na niego, a z jej twa­rzy można było od­czy­tać, że się nad czymś za­sta­na­wia.

– Mo­żesz mieć wy­lew? – za­py­tała.

Fre­drik się ro­ze­śmiał.

– Ja­sne, że nie. W prze­ciw­nym ra­zie nie sie­dział­bym tu­taj.

Sara śle­dziła wzro­kiem jego ru­chy, gdy wkła­dał klu­czyk do sta­cyjki.

– Może mimo wszystko to ja po­win­nam pro­wa­dzić – stwier­dziła.

Wy­czuł, że tym ra­zem to żart.

– Tak wła­śnie wszy­scy my­ślą? Że w każ­dej chwili mogę mieć wy­lew albo się prze­wró­cić pod wpły­wem ataku pa­daczki?

Od­wró­cił się do Sary, trzy­ma­jąc ręce na kie­row­nicy.

– Mnie nie py­taj – od­parła. – Sam za­czą­łeś mó­wić o wy­le­wie.

– Ra­czej Len­nart.

– Ach ten Len­nart – wes­tchnęła Sara.

Fre­drik uru­cho­mił sil­nik i wrzu­cił wsteczny bieg.

– W każ­dym ra­zie ry­zyko, że mnie to spo­tka, gdy będę sie­dział za kie­row­nicą, jest nie więk­sze niż to, że ty bę­dziesz miała wy­lew.

– Mo­żemy już skoń­czyć roz­mowę o wy­le­wach? To zna­czy, o ile rze­czy­wi­ście je­steś zdrowy. Chyba że bę­dziesz jak taki dzia­dzio eme­ryt, który cały czas glę­dzi o tym, co go boli.

Fre­drik po­sta­no­wił, że prze­sta­nie o tym my­śleć. Göran za­pewne wy­słał z nim Sarę nie bez po­wodu. Przy odro­bi­nie do­brej woli można było chyba uznać, że to do­bry po­mysł, na­wet abs­tra­hu­jąc od wy­padku. Nie pra­co­wał w te­re­nie od dwóch lat. Może po­trze­bo­wał ko­goś, kto go po­pro­wa­dzi.

Sara za­ło­żyła czarne włosy za uszy i spoj­rzała w kie­runku szybko otwie­ra­ją­cych się drzwi ga­rażu. Fre­drik za­mru­gał w póź­no­let­nim słońcu. Tym ra­zem to wszystko nie było tylko sym­bo­liczne, jak na chod­niku nieco po­nad pół go­dziny wcze­śniej. Działo się na­prawdę. Był funk­cjo­na­riu­szem po­li­cji kry­mi­nal­nej ja­dą­cym na ak­cję.

Dwa lata wcze­śniej na­wet by nie przy­pusz­czał, że na­dej­dzie dzień, gdy ru­ty­nowe za­da­nie na Fårö sprawi mu tyle ra­do­ści.

Wy­je­chał na trasę 149, skrę­cił w lewo i do­daw­szy gazu, ru­szył w kie­runku pół­noc­nym przez pła­ski te­ren. Ściany lasu zo­stały za­stą­pione przez pola, łąki i po­je­dyn­cze domy, które swo­imi gan­kami nie­mal wcho­dziły na kra­wędź as­faltu. Po dwóch ki­lo­me­trach do­go­nili trak­tor z przy­czepą pełną ja­sno­zie­lo­nych wor­ków ki­szonki. Kie­rowca w bor­do­wych słu­chaw­kach z obo­wiąz­kową an­teną uprzej­mie zje­chał na po­bo­cze, żeby Fre­drik mógł go wy­prze­dzić.

Ra­zem z prze­prawą pro­mową i chwilą ocze­ki­wa­nia przy pro­mie do­tar­cie do Kal­bjärgi na Fårö za­jęło pół­to­rej go­dziny. Jak na Go­tlan­dię, była to praw­dziwa wy­prawa. Nic dziw­nego, że Fre­drik, miesz­ka­jąc da­leko na po­łu­dniu wy­spy, rzadko tam jeź­dził. Za­da­wali so­bie ten trud wła­ści­wie głów­nie wtedy, gdy on i Ninni mieli go­ści z kon­ty­nentu. Kiedy zaś za­bie­rali ich na Fårö, za każ­dym ra­zem trzy­mali się tego sa­mego sche­matu. Ku­po­wali pla­cek ma­li­nowy w cu­kierni Sy­lvis Döt­trar i ką­pali się w Eke­vi­ken.

Wie­dział, że jedna z wła­ści­cie­lek pie­karni mieszka w go­spo­dar­stwie w Kal­bjär­dze, ale nie mógł so­bie przy­po­mnieć, skąd to wie. Pew­nie od ko­goś z pracy. Ko­mi­sa­riat był cen­trum in­for­ma­cyjno-plot­kar­skim i nie­wiele go omi­jało. Ni­gdy nie było wia­domo, ja­kie in­for­ma­cje mogą się przy­dać w pracy po­li­cjanta.

Dom Hen­rika Kjel­lan­dera i Ma­lin An­ders­son był po­ło­żony pra­wie na sa­mym szczy­cie Kal­bjär­ga­hob­ben – ma­łego ska­li­stego wznie­sie­nia, które wznie­sie­niem mo­gło być na­zwane chyba tylko na Go­tlan­dii.

Fre­drik skrę­cił w prawo, do­strze­ga­jąc go­spo­dar­stwo do­kład­nie na wprost, nieco po­nad ki­lo­metr da­lej. Dom Kjel­lan­dera i An­ders­son był czę­ściowo ukryty za dużą sto­dołą z me­ta­lo­wym da­chem, ale w miarę, jak Fre­drik się do niego zbli­żał, był co­raz le­piej wi­doczny. Po­se­sję ogra­dzała me­ta­lowa siatka o du­żych oczkach roz­pięta mię­dzy dwoma za­rdze­wia­łymi że­la­znymi słu­pami. Zwol­nił, wi­dząc dwa sa­mo­chody przed furtką po prze­ciw­nej stro­nie drogi. Były to kil­ku­letni czer­wony mer­ce­des i nowa czarna honda. Skrę­cił i za­par­ko­wał obok hondy.

Wy­sie­dli z sa­mo­chodu i prze­cięli drogę, która na do­brą sprawę nie była ni­czym wię­cej niż dwoma dys­kret­nymi śla­dami na wzgó­rzu. Fre­drik otwo­rzył przed Sarą furtkę i za­mknął ją za sobą. Po­szli da­lej w dół zbo­cza w kie­runku domu. Na łące ka­wa­łek da­lej za­skrze­czało kilka wron. Dom był po­ło­żony na otwar­tym te­re­nie, ale wej­ście osła­niał zdzi­czały ży­wo­płot z bzu, prze­rze­dzony na dole. Fre­drik wszedł po omsza­łych wa­pien­nych scho­dach na ga­nek i za­pu­kał do drzwi.

Otwo­rzyła lekko opa­lona ciem­no­włosa ko­bieta. Miała na no­sie piegi, kilka też na po­licz­kach. Włosy upięła po­dob­nie jak Sara, ale u niej grzywka koń­czyła się tuż pod brwiami.

– Ma­lin An­ders­son? – za­py­tał Fre­drik.

– Tak.

Ma­lin uśmiech­nęła się cie­pło, choć bez prze­sady, po­wi­tała ich i po­pro­siła, by we­szli. Jak tylko sta­nęli w przed­po­koju, usły­szeli kroki do­bie­ga­jące z są­sied­niego po­koju. Zza fra­mugi wy­ło­nił się ni­ski męż­czy­zna. Był szczu­pły i ener­giczny, a jego ciem­no­blond włosy ster­czały w lek­kim nie­ła­dzie. Spoj­rzał na nich z za­cie­ka­wie­niem, wy­cią­ga­jąc rękę. Hen­rik Kjel­lan­der wy­glą­dał na za­do­wo­lo­nego. Mimo gróźb kie­ro­wa­nych pod ad­re­sem ro­dziny. Fre­drik po­my­ślał, że może nie były tak po­ważne, jak su­ge­ro­wało zgło­sze­nie.

– Może usią­dziemy? Chyba że chce­cie za­cząć ja­koś ina­czej – ode­zwał się Hen­rik i spoj­rzał na nich py­ta­jąco.

– Usiądźmy, oczy­wi­ście – od­parł Fre­drik. – Chęt­nie po­znamy wię­cej szcze­gó­łów tego, co się wy­da­rzyło.

Hen­rik ru­szył przo­dem do sa­lonu. Znaj­do­wała się w nim wielka szara sofa z wy­sta­jącą czę­ścią po jed­nej stro­nie – jakby skrzy­żo­wana z oto­maną. Fre­drik po­my­ślał, że to chyba ja­kaś moda. Gu­stav i Lena ku­pili po­dobną kilka lat wcze­śniej.

Przy ni­skim sto­liku stały też trzy czarne fo­tele z dę­bo­wymi pod­ło­kiet­ni­kami przy­po­mi­na­ją­cymi wio­sła. Na pod­ło­dze wi­dać było ślady obec­no­ści ma­łych dzieci. Za­bawki z ko­lo­ro­wego pla­stiku. Hen­rik i Ma­lin usie­dli obok sie­bie na so­fie. Fre­drik i Sara za­jęli fo­tele. Na ścia­nie za sofą wi­siały trzy czarno-białe zdję­cia wiel­kie jak pla­katy. Jedno z nich przed­sta­wiało Ma­lin na ulicy wiel­kiego ame­ry­kań­skiego mia­sta. Po­zo­stałe dwa przed­sta­wiały dwójkę dzieci. Erik do­my­ślał się, że to dzieci tej pary. Zdję­cia były pełne ży­cia, zro­bione w pę­dzie, z krzywą li­nią ho­ry­zontu i nie­ostre przez ruch. Dzięki Jo­aki­mowi Fre­drik roz­wi­nął w so­bie zmysł fo­to­grafa i pod­ła­pał kilka fa­cho­wych ter­mi­nów.

– Naj­le­piej bę­dzie, je­śli opo­wie­dzą pań­stwo od po­czątku – stwier­dził. – Wró­cili pań­stwo do domu w so­botę wie­czo­rem i wtedy od­kryli za­gro­że­nie? W po­staci zdję­cia?

– Cho­dziło o coś wię­cej – od­parła z po­wagą Ma­lin.

Mał­żon­ko­wie wy­mie­nili spoj­rze­nia. Ten krótki, po­zba­wiony słów na­mysł za­koń­czył się, gdy Hen­rik ski­nął głową.

– Okej – po­wie­działa Ma­lin, prze­su­nęła się nieco bar­dziej do przodu na so­fie i kon­ty­nu­owała: – Wró­ci­li­śmy do domu po urlo­pie. Było już ciemno. Pod­czas na­szej nie­obec­no­ści dom był wy­naj­mo­wany, więc czło­wiek oczy­wi­ście tro­chę się za­sta­na­wia, co za­sta­nie. Naj­pierw zwró­ci­łam uwagę, że dom jest nie­wy­sprzą­tany i nie wy­rzu­cono śmieci. Po­tem od­kry­łam, że nie­któ­rych rze­czy bra­kuje. Szkla­nek i fi­li­ża­nek w szaf­kach. Na­szych ro­dzin­nych zdjęć w pra­cowni.

W gło­sie Ma­lin było sły­chać, że na­dal jest wstrzą­śnięta tym, czego do­świad­czyła. Im dłu­żej opo­wia­dała, tym bar­dziej zmie­niał jej się głos. Mó­wiła o szkle, które wbiło jej się w stopę. O od­cho­dach w za­baw­kach dzieci. I wresz­cie o zdję­ciu, które wy­pa­dło z szafki na po­ściel. Kiedy skoń­czyła, po­ło­żyła dło­nie na ko­la­nach i na nich spoj­rzała.

– Chęt­nie zo­ba­czy­li­by­śmy to zdję­cie – oznaj­mił Fre­drik.

– Pójdę po nie – od­parł Hen­rik.

Wstał i po­biegł do po­koju z wi­do­kiem na tył domu. Wró­cił ze zdję­ciem w prze­zro­czy­stej ko­szulce i po­dał je po­li­cjan­towi. Fre­drik po­ło­żył je przed sobą na stole.

– Pró­bo­wa­łem go nie do­ty­kać – po­in­for­mo­wał Hen­rik. – Po­my­śla­łem, że… od­ci­ski pal­ców i tak da­lej.

– Bar­dzo do­brze pan zro­bił – przy­znał Fre­drik, po­chy­la­jąc się nad zdję­ciem.

Było ładne. Ma­lin, Hen­rik i dzieci sie­dzieli na plaży w stro­jach ką­pie­lo­wych. Wy­glą­dali, jakby chwilę wcze­śniej roz­pa­ko­wali ja­kieś je­dze­nie. Naj­mniej­sze dziecko – trzy­letni chłop­czyk – trzy­mał w ręce ło­patkę i wy­da­wał się bar­dziej na­sta­wiony na ko­pa­nie w pia­sku niż na pik­nik. Wszy­scy, na­wet on, pa­trzyli pro­sto w obiek­tyw. Bra­ko­wało im jed­nak oczu. W gru­bym pa­pie­rze zo­stały tylko dziurki. Fre­drik przyj­rzał się twa­rzom dzieci. Na ich wi­dok zro­biło mu się na­prawdę nie­przy­jem­nie. To uczu­cie go za­sko­czyło, mimo woli za­kasz­lał, jakby chciał od­wró­cić od nich swoją uwagę.

Pod­niósł zdję­cie do okna. Świa­tło z ze­wnątrz prze­szyło osiem kon­kret­nych punk­tów i wy­dało mu się, że sły­szy dźwięk na­ostrzo­nego ołówka albo koń­cówki cyr­kla prze­bi­ja­ją­cej pa­pier.

Do­piero kiedy wy­czuł spoj­rze­nia in­nych, uświa­do­mił so­bie, że o wiele za długo wpa­try­wał się w zdję­cie. Po­dał je Sa­rze.

– Nic dziw­nego, że się pań­stwo prze­stra­szyli – po­wie­dział.

– Nie ro­zu­miem, kto może zro­bić coś ta­kiego – ode­zwała się Ma­lin. – To prze­ra­ża­jące.

Jej głos osłabł i po­gła­dziła się dło­nią po ra­mie­niu, jakby było jej zimno.

– Ale nie tylko to zgi­nęło?

– Nie tylko – po­twier­dził Fre­drik. – Znik­nęły wszyst­kie zdję­cia, które wi­siały w pra­cowni. Było ich sześć. Tylko to jedno zna­leź­li­śmy.

– A szu­kali pań­stwo wszę­dzie?

Ma­lin ski­nęła głową.

– Prze­szu­ka­łam naj­mniej­sze za­ka­marki.

– Ale te na­dal tam były? – Fre­drik wska­zał zdję­cia Ma­lin i dzieci wi­szące na ścia­nie za sofą.

– Tak – od­po­wie­działa krótko Ma­lin na to re­to­ryczne py­ta­nie.

Sara po­ło­żyła fo­to­gra­fię na ko­la­nach.

– Mu­simy ją za­brać.

– Tak, oczy­wi­ście.

Hen­rik wy­ko­nał taki gest ręką, jakby po­now­nie prze­ka­zy­wał zdję­cie.

– Je­śli cho­dzi o tych róż­nych lu­dzi, któ­rzy wy­naj­mo­wali od pań­stwa dom… w jaki spo­sób na­wią­zy­wali pań­stwo z nimi kon­takt? – spy­tał Fre­drik.

– Przez Go­tlandz­kie Po­dróże.

– Czyli nie mie­li­ście oso­bi­stego kon­taktu z go­śćmi?

Hen­rik po­krę­cił głową.

– Nie, wszystko się od­bywa przez po­śred­ni­ków.

– Mają może pań­stwo ich na­zwi­ska i ad­resy? – spy­tał Fre­drik.

– Tak, mamy. Przy­słali ko­pie umów.

Hen­rik po­de­rwał się z sofy i do­kądś po­biegł, a po chwili wró­cił z do­ku­men­tami.

Fre­drik szybko prze­le­ciał wzro­kiem trzy ar­ku­sze. Dwie osoby po­cho­dziły z oko­lic Sztok­holmu, a jedna z Göte­borga. Ta z Göte­borga była ostat­nia.

– Czy po po­wro­cie do domu pró­bo­wali się pań­stwo skon­tak­to­wać z któ­rąś z nich?

– Za­dzwo­ni­łem do tych lu­dzi z Göte­borga – od­parł Hen­rik. – Tak się wście­kłem, kiedy zna­leź­li­śmy zdję­cie. Nie mo­głem tego tak zo­sta­wić. Ale nikt nie od­bie­rał – wy­ja­śnił i z re­zy­gna­cją wzru­szył ra­mio­nami.

– Je­śli to sprawka go­ści, to pew­nie ostat­nich – stwier­dził Fre­drik.

– Tak – zgo­dził się Hen­rik. – Też tak po­my­śla­łem.

– Gdy­by­śmy jed­nak po­mi­nęli go­ści… czy przy­cho­dzi pań­stwu do głowy ktoś inny, kto mógłby tego do­ko­nać? Kto chciałby was na­stra­szyć albo wam gro­zić?

– Co pan ma na my­śli? – za­py­tała Ma­lin.

– Nie można wy­klu­czyć, że ktoś tu był już po tym, jak ostatni gość opu­ścił dom, ale przed wa­szym po­wro­tem.

Za­pa­dła ci­sza. Hen­rik prze­su­nął się w kie­runku opar­cia sofy. Ma­lin spoj­rzała na niego.

– Tak… – za­czął Hen­rik.

Ner­wowo prze­cze­sy­wał dło­nią włosy, prze­su­wa­jąc ją tam i z po­wro­tem.

– Tu na Fårö mam krew­nych. Dwie sio­stry, z któ­rymi w za­sa­dzie nie utrzy­muję kon­taktu…

Urwał i z za­wsty­dzo­nym uśmie­chem spo­glą­dał to na Fre­drika, to na Sarę.

– Nie chcę ni­kogo po­ka­zy­wać pal­cem…

– Co to ma być?! – wy­krzyk­nęła Ma­lin.

Wy­pro­sto­wała się i z iry­ta­cją spoj­rzała na Hen­rika.

– Nie cho­dzi o to, by od razu ko­goś ty­po­wać – włą­czyła się Sara. – Pro­szę je­dy­nie po­my­śleć, czy ist­nieje ktoś, kto mógłby pra­gnąć ze­msty na was, na­wet je­śli to się wy­daje nie­praw­do­po­dobne. Usta­le­nie, czy ta osoba ma coś wspól­nego ze zdję­ciem, to już na­sze za­da­nie.

– W po­rządku, ro­zu­miem – od­parł Hen­rik.

Ma­lin ski­nęła głową, za­chę­ca­jąc go do udzie­le­nia od­po­wie­dzi.

– Mam tu na Fårö dwie przy­rod­nie sio­stry – wy­ja­śnił Hen­rik. – W za­sa­dzie ni­gdy ich nie spo­tka­łem, je­śli nie li­czyć po­grzebu mamy. Albo i nie „w za­sa­dzie”. Po pro­stu spo­tka­łem je tylko wtedy. Od tam­tego czasu utrzy­my­wa­li­śmy kon­takt, ale tylko li­stowny i te­le­fo­niczny. I zda­rzyło się to za­le­d­wie kilka razy.

Fre­drik słu­chał uważ­nie. In­stynkt pod­po­wia­dał mu, że w opo­wie­ści, do któ­rej na ra­zie usły­szał tylko wstęp, kryje się coś waż­nego.

– To długa hi­sto­ria, ale spró­buję ją tro­chę skró­cić – oznaj­mił Hen­rik.

– Ma pan tyle czasu, ile po­trze­buje.

Hen­rik le­dwo za­uwa­żal­nie ki­wał się na so­fie, my­śląc, jak za­cząć.

– Mo­jego ojca prak­tycz­nie ni­gdy nie było. Od­szedł od mamy, jesz­cze za­nim się uro­dzi­łem. Nie wiem na­wet, czy byli w sta­łym związku. To zna­czy… znała jego toż­sa­mość i w ogóle, ale…

Urwał i za­stygł, z jedną ręką unie­sioną w nie­do­koń­czo­nym ge­ście.

– W każ­dym ra­zie, kiedy mia­łem rok, mama po­znała Ern­sta Vo­glera z Fårö. Po ja­kimś cza­sie on się jej oświad­czył, ale za­żą­dał, bym zo­stał z bab­cią w Fårösund. Tam wtedy miesz­ka­li­śmy, mama i ja.

Z na­my­słem po­ki­wał głową i rzu­cił Ma­lin prze­lotne spoj­rze­nie. Ona wciąż pa­trzyła na Hen­rika z tym sa­mym sta­now­czym wy­ra­zem twa­rzy, jakby chciała pod­kre­ślić każde wy­po­wie­dziane przez niego słowo.

– Naj­wy­raź­niej mama uznała to za do­bry po­mysł, bo tak też się stało.

Czy matka Hen­rika już była w ciąży z jedną z dziew­czy­nek? – za­sta­na­wiał się Fre­drik. To w każ­dym ra­zie tro­chę uła­twi­łoby tak dra­styczną de­cy­zję. Nie po­winno być pro­blemu ze spraw­dze­niem.

– Prawdę mó­wiąc, nie bar­dzo się orien­tuję, dla­czego tak się stało. Wiem tylko tyle, ile opo­wie­działa moja bab­cia.

– Nie miał pan żad­nego kon­taktu z mamą? – za­py­tał Fre­drik.

– Kiedy by­łem bar­dzo mały, żad­nego, ale od­kąd po­sze­dłem do szkoły, za­cho­dziła cza­sem w od­wie­dziny do babci i do mnie. Nie zda­rzało się to czę­sto, ale… w moje uro­dziny i przy po­dob­nych oka­zjach.

Brzmiało to jak zga­dy­wa­nie, ale czyż nie tak wła­śnie dzia­łała pa­mięć? Że wwier­cały się w nią różne ob­razy? Pre­zent na sto­liku, tort, za­pa­lone świeczki. Ktoś z apa­ra­tem w go­to­wo­ści.

– Wiem, że to brzmi jak z dzie­więt­na­stego wieku – po­wie­dział Hen­rik. – Nie mam po­ję­cia, co tacy lu­dzie mają w gło­wach.

Tacy lu­dzie. Czy cho­dziło mu także o matkę?

– Ale do rze­czy – pod­jął Hen­rik. – Kiedy moja bab­cia zmarła…

Jego spoj­rze­nie błą­dziło i nie wy­da­wało się już tak pełne ży­cia i szczę­śliwe. Hen­rik za­mknął oczy.

– Naj­pierw do­sta­łeś list – pod­po­wie­działa Ma­lin.