Terror ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: Ter­ror

Co­py­ri­ght © Håkan Östlundh, 2023

This edi­tion: © Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2023

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Mar­cin Sło­ciń­ski

Re­dak­cja: Wi­told Ko­wal­czyk

Ko­rekta: Mag­da­lena Mie­rze­jew­ska

ISBN 978-91-8054-476-4

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S

Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

je­steś rzekąpro­wa­dzącą fale na rzeźBruno K. Öi­jer

1

20–24 czerwca 2004

Ża­ło­wał tej po­dróży. Nie po­wi­nien był się zgo­dzić. Pro­po­zy­cja, którą do­stał w Te­he­ra­nie… to było sza­leń­stwo. Miał na­dzieję, że sza­leń­stwo.

Said wy­cią­gnął brudne ubra­nia i spa­ko­wał czy­ste. Wa­lizka le­żała otwarta na łóżku w li­chym stu­denc­kim miesz­ka­niu w sztok­holm­skiej dziel­nicy Ham­mar­by­ham­nen. Był wzbu­rzony. Chciał jak naj­szyb­ciej je­chać da­lej.

Już w au­to­bu­sie z lot­ni­ska Ar­landa dzwo­nił do ku­zynki. Za­po­mniał, że nie ma jej w mie­ście. A prze­cież go uprze­dzała. Pod wpły­wem emo­cji wy­le­ciało mu to z głowy: wa­ka­cje na Go­tlan­dii.

Wło­żył do wa­lizki dwie ko­szule, T-shirt, bie­li­znę, dżinsy. San­dały. Mó­wiła, że miesz­kają przy plaży.

Wy­jazd do Te­he­ranu przy­brał nie­prze­wi­dziany ob­rót. Ni­gdy wcze­śniej nie czuł się tak bez­bronny jak wtedy, gdy zro­zu­miał, czego do­ty­czy sprawa. Jego przy­ja­ciel z dzie­ciń­stwa. Prze­ka­zał mu wia­do­mość.

Długo szli uli­cami Te­he­ranu. Nie miał po­ję­cia, gdzie jest. Swo­jego przy­ja­ciela za­czął na­gle po­strze­gać ja­koś ko­goś ob­cego. Po­czuł się tak, jakby stą­pał po śli­skich ka­mie­niach. Naj­mniej­szy fał­szywy krok, a ze­śli­zgnie się i wpad­nie, we­ssany przez pod­wodne wiry. Znik­nie na za­wsze.

A może to było tylko złu­dze­nie? Ob­jaw pa­ra­noi?

Ku­zynka za­chę­cała go, by przy­je­chał. I to na­tych­miast. Po­ma­gała mu za­re­zer­wo­wać bi­let na prom.

O tym mógł po­roz­ma­wiać tylko z nią – z Sa­leh. Ale nie przez te­le­fon. Czuł się na­zna­czony, brudny. Jakby nie mógł tego z sie­bie zrzu­cić.

A tamto po­że­gna­nie… Przy­po­mi­nało ra­czej ostrze­że­nie.

2

Bie­lik uno­sił się wy­soko nad do­mami w Nis­se­vi­ken. Sa­leh była pewna, że to bie­lik. Nie dało się go po­my­lić z żad­nym in­nym pta­kiem. Wy­róż­niał się sze­ro­kimi, roz­ło­ży­stymi skrzy­dłami o strzę­pia­stych bia­łych kra­wę­dziach. Wy­szła na dwór, żeby le­piej wi­dzieć, przy­sta­nęła kilka me­trów od drzwi i zwró­ciła twarz ku niebu.

Skrzy­żo­waw­szy ręce na piersi, po­czuła gę­sią skórkę. Miała na so­bie cienki szary T-shirt z na­pi­sem „Uni­wer­sy­tet Sztok­holm­ski – brac­two stu­denc­kie” w stylu ame­ry­kań­skiego col­lege’u. Mar­zła. Był wcze­sny po­ra­nek. Na błę­kit­nym nie­bie świe­ciło słońce, ale od mo­rza cią­gnął zimny wiatr.

Said usiadł i na­tych­miast za­czął opo­wia­dać. O czwar­tej rano.

Już kiedy sta­nął w drzwiach, Sa­leh zro­zu­miała, że stało się coś po­waż­nego. Jak tylko spoj­rzała mu w oczy. Był roz­trzę­siony.

To, co opo­wie­dział, i ją prze­ra­ziło. Drżała tak samo jak od zim­nego wia­tru przed do­mem. Po­wie­dział, że po­czuł się tak, jakby ktoś wła­mał się do jego domu i za­czął mu gro­zić – mimo że nie było go w domu i nikt go nie za­stra­szał. Choć tego dru­giego nie był do końca pewny. Czy w sło­wach daw­nego ko­legi z klasy nie kryła się za­ka­mu­flo­wana groźba?

– Dla­czego ja? – py­tał Said raz za ra­zem ich oboje: Sa­leh i Jo­sefa. Nie­wąt­pli­wie przez lata w róż­nych dys­ku­sjach wy­gła­szał całe mnó­stwo ra­dy­kal­nych idei, ale prze­cież nie był szcze­gól­nie re­li­gijny. Ni­gdy.

Sa­leh i Jo­sef wy­na­jęli do­mek na dwa ty­go­dnie. Pierw­szy ty­dzień już do­biegł końca. Na ra­zie więk­szość dom­ków na nie­wiel­kim te­re­nie wy­po­czyn­ko­wym przy plaży była pu­sta. W pią­tek przy­pa­dało święto mid­som­mar. Wła­śnie wtedy wszystko miało się za­cząć. Słup ma­jowy le­żał przy­go­to­wany na koźle ro­bo­czym przy brzegu. Cze­kał, aż się za­zie­leni.

Nie­któ­rzy jej przy­ja­ciele żar­to­wali, że stała się już praw­dziwą Szwedką, skoro za­mie­rza spę­dzić urlop w domku na Go­tlan­dii. I nie były to tylko żarty. W końcu zwią­zała się z pół-Szwe­dem, wkrótce miała zo­stać praw­niczką, miesz­kała w cen­trum mia­sta. Co­raz bar­dziej się ze­szwed­czała i jej to nie prze­szka­dzało. Nie była za­in­te­re­so­wana ani walką z tym pro­ce­sem, ani jego przy­spie­sza­niem. Chciała tylko żyć po swo­jemu.

Po­bie­gła z po­wro­tem do domu i za­mknęła za sobą drzwi. Said sie­dział w kwie­ci­stym fo­telu w rogu po­koju, le­ni­wie wer­tu­jąc po­ranną ga­zetę. Jakby po opo­wie­dze­niu ca­łej hi­sto­rii opadł z sił.

– Ech, je­stem wy­koń­czony – oznaj­mił, po­cie­ra­jąc oczy.

– Nie pój­dziesz się po­ło­żyć? – za­py­tała.

Pod­czas noc­nej po­dróży pro­mem Said prze­spał za­le­d­wie kilka go­dzin. Tak samo dzień wcze­śniej w cza­sie sze­ścio­go­dzin­nego lotu z Te­he­ranu.

Wolno po­krę­cił głową.

– Nie ma sensu. I tak nie za­snę. Może bli­żej po­po­łu­dnia, ale nie te­raz.

– W po­rządku, zro­bię kawę. Jo­sef po­wi­nien wró­cić lada chwila.

Jo­sef po­je­chał po za­kupy. Chciał być pierw­szy w skle­pie Ica w Hemse, który otwie­rano już o ósmej. Nie mieli w domu chleba. Jak mo­gła o tym nie po­my­śleć, wie­dząc, że przy­jeż­dża jej ku­zyn?

Wy­szła do kuchni. Ma­łej i cia­snej. Trzeba było w niej wy­ko­ny­wać de­li­katne, ostrożne ru­chy. Na­lała wody do eks­presu i od­mie­rzyła od­po­wied­nią ilość kawy. Wy­jęła kubki z szafki i się­gnęła po to­rebkę mu­esli, którą Jo­sef po­sta­wił tak wy­soko, że mu­siała się wspiąć na palce.

Usły­szała sa­mo­chód Jo­sefa. Wyj­rzała przez okno i pa­trzyła, jak nad­jeż­dża drogą, a wła­ści­wie su­nie dwiema ko­le­in­ami wy­żło­bio­nymi przez koła w ziemi. Po stro­nie pół­noc­nej dało się do­strzec kilka tur­bin wia­tro­wych i wą­ski cy­pel, na któ­rym pa­sły się krowy.

Sa­mo­chód, pod­ska­ku­jąc, je­chał da­lej. Audi TT nie było ide­alne do piasz­czy­stych dróg Go­tlan­dii, ale Jo­sef bar­dzo się z niego cie­szył. Nie­mal jak dziecko, choć za­uwa­żyła, że pró­bo­wał to ukryć.

Kiedy po raz pierw­szy przy­je­chał nim do domu, Sa­leh miała nie­przy­jemne wra­że­nie, że auto jest zbyt wy­zy­wa­jące. Dwoje mło­dych bru­da­sów w ele­ganc­kim spor­to­wym sa­mo­cho­dzie. Nie­trudno so­bie wy­obra­zić, ja­kie uczu­cia mo­gło to wzbu­dzić. U Szwe­dów, rzecz ja­sna. Prze­cież nie mo­gli wie­dzieć, że to sa­mo­chód służ­bowy, któ­rego wła­ści­cie­lem jest pra­co­dawca Jo­sefa.

Po ja­kimś cza­sie dała so­bie spo­kój z tego ro­dzaju my­ślami. Mieli prze­cież prawo jeź­dzić ta­kim sa­mo­cho­dem, ja­kim chcą. Ten mógłby bu­dzić za­zdrość, na­wet gdyby za kie­row­nicą sie­dzieli Szwe­dzi. Je­śli inni jesz­cze bar­dziej zzie­le­nieją z za­zdro­ści, wi­dząc, że kie­rowca ma ciem­niej­szą skórę, to… no cóż. Oboje ciężko na to pra­co­wali i nie mieli się czego wsty­dzić.

Jo­sef za­par­ko­wał przy dro­dze, za starą, za­rdze­wiałą to­yotą Sa­ida. W miej­scu, gdzie wi­dok na mo­rze za­sła­niały wy­so­kie chasz­cze głogu i ja­łowca. Wy­siadł z sa­mo­chodu, otwo­rzył furtkę w ka­mien­nym mu­rze i ru­szył w stronę domku. W pra­wej ręce niósł pa­pie­rową torbę wy­pchaną bu­łecz­kami i ma­łymi żyt­nimi chleb­kami.

Sa­leh na­dal stała z opa­ko­wa­niem mu­esli w ręce. Po chwili po­sta­wiła je obok eks­presu do kawy i po­szła do drzwi.

– Już wró­cił – oznaj­miła, prze­cho­dząc przez po­kój, w któ­rym sie­dział Said.

– Lu­zik.

Cały Said. Przez ostat­nie lata ciężko pra­co­wał nad szli­fo­wa­niem szwedz­kiego. Chciał opa­no­wać słow­nic­two aka­de­mic­kie, ale w rów­nym stop­niu za­le­żało mu na do­pa­so­wa­niu się do stylu by­wal­ców sztok­holm­skich ka­wiarni.

Sa­leh sze­roko otwo­rzyła drzwi i wy­szła na schody na ganku.

Jo­sef sze­roko się do niej uśmiech­nął. Choć byli ra­zem już trzy lata, od tego uśmie­chu wciąż ro­biło jej się cie­pło.

– W skle­pie Ica wi­dzia­łem na­prawdę dzi­waczną rzecz – oznaj­mił. W jego oczach pło­nął en­tu­zjazm.

Za­nim Jo­sef zdą­żył do­koń­czyć opo­wieść, wy­da­rzyło się coś bar­dzo dziw­nego. Ka­wa­łek drzwi jakby eks­plo­do­wał. Odłamki drewna po­fru­nęły we wszyst­kie strony. Je­den z nich, długi i gruby na po­nad cen­ty­metr, ostro za­koń­czony, wbił się w ra­mię Sa­leh. Nie zdą­żyła jed­nak jesz­cze tego za­uwa­żyć.

Oboje spoj­rzeli na uszko­dze­nie w drzwiach. Było wiel­ko­ści ta­le­rza. Uła­mek se­kundy póź­niej eks­plo­do­wała klatka pier­siowa Jo­sefa. Frag­menty jego serca i płuc wy­strze­liły na ze­wnątrz i ra­zem z po­kaźną ilo­ścią krwi ochla­pały twarz i klatkę pier­siową Sa­leh. Ko­bieta stała jak za­mro­żona, nie ro­zu­mie­jąc, co się stało, gdy jej chło­pak osu­nął się na zie­mię. Chwilę póź­niej wcią­gnęła po­wie­trze, żeby wy­krzy­czeć swoje prze­ra­że­nie, ale ża­den dźwięk nie wy­do­był się z jej ust. Zgi­nęła, za­nim zdą­żyła zro­bić wy­dech. W taki sam spo­sób, jak chwilę wcze­śniej Jo­sef. Je­dyna róż­nica po­le­gała na tym, że gdy kula roz­darła ciało ko­biety ni­czym me­ta­lowy szpon, wy­pchnęła wnętrz­no­ści przez plecy. Zwłoki za­le­gły bli­sko sie­bie na progu domu.

***

Said usły­szał huk wy­strza­łów i na­tych­miast się ze­rwał z fo­tela. Za­re­ago­wał in­stynk­tow­nie, ale po­nie­waż był w sta­nie lek­kiego oszo­ło­mie­nia, nie miał pew­no­ści, co to był tak na­prawdę za dźwięk. Zro­bił kilka kro­ków przed sie­bie i zo­ba­czył le­żą­cych na progu ku­zynkę i jej chło­paka. Ciała, ściany i pod­łoga wo­kół nich były ską­pane we krwi.

Na­tych­miast zro­zu­miał, co się wy­da­rzyło. Nie po­trze­bo­wał czasu do na­my­słu. Wy­ko­nał gwał­towny ob­rót i w trzech su­sach po­ko­nał drogę do okien. Od­blo­ko­wał jedno z nich i otwo­rzył na oścież. Po­sta­wił stopę na pa­ra­pe­cie. Wy­star­czył je­den ruch i już był na ze­wnątrz.

Jak tylko jego stopa do­tknęła ziemi, za­czął biec. Pę­dził jak ni­gdy przed­tem i my­ślał tylko o tym, że musi się zna­leźć jak naj­da­lej od mar­twych to­wa­rzy­szy i drzwi po dru­giej stro­nie domu. Był prze­ko­nany, że zgi­nie. Lada chwila zo­sta­nie ro­ze­rwany na strzępy w taki sam spo­sób. Bę­dzie le­żał mar­twy w tra­wie, w brei z wła­snej krwi i wnętrz­no­ści.

Pę­dził traw­ni­kiem, prze­sko­czył ka­mienny mu­rek, jakby to był bieg przez płotki, po­tem przez ja­kieś dwa­dzie­ścia, trzy­dzie­ści me­trów le­ciał po sko­szo­nej łące z dwiema ma­łymi bram­kami. Klu­czył mię­dzy so­snami i wy­tę­ża­jąc wszyst­kie siły, prze­ci­skał się przez za­ro­śla, co zo­sta­wiło krwawe za­dra­pa­nia na jego od­sło­nię­tych ra­mio­nach.

Kiedy się wy­do­stał z za­ro­śli po dru­giej stro­nie, po­zwo­lił so­bie po­my­śleć, że może mimo wszystko nie zgi­nie. Przy­naj­mniej nie od razu. Na­dal miał przed sobą kilka mi­nut ży­cia. Czy bę­dzie ich wię­cej, za­le­żało od tego, jak szybko da radę biec, ale może jesz­cze bar­dziej od tego, czy wy­brał wła­ściwą drogę.

Do­tarł do wą­skiej as­fal­to­wej szosy, w którą za­le­d­wie kilka go­dzin wcze­śniej skrę­cił z sze­ro­kiej drogi przy­brzeż­nej. Czuł do­kucz­liwy ból z tyłu głowy. Jakby snaj­per do­kład­nie w tej se­kun­dzie wy­ce­lo­wał w niego broń i na­ci­snął spust. Obej­rzał się w jedną i drugą stronę. Na tra­sie nie do­strzegł ni­kogo. Po­sta­no­wił biec nią da­lej.

Z gwał­tow­nie bi­ją­cym ser­cem i gar­dłem su­chym jak pa­pier ścierny prze­ciął trasę. Prze­sa­dził po­bo­cze i bez wa­ha­nia wbiegł w las.

Dawny ko­lega z klasy ostrze­gał go, że coś ta­kiego może się tu­taj zda­rzyć, ale Said mu nie wie­rzył. A przede wszyst­kim nie za­mie­rzał o tym słu­chać. Nie chciał być czę­ścią cze­goś ta­kiego. Czułby się zbru­kany jego wąt­pliwą mi­sją i po­kręt­nymi teo­riami spi­sko­wymi.

Te­raz jed­nak był w pew­nym sen­sie wdzięczny za ostrze­że­nie od przy­ja­ciela. Gdyby nie ono, z pew­no­ścią pod­le­ciałby do ciał Sa­leh i Jo­sefa. Pew­nie wła­śnie na to li­czył strze­lec. Gdyby tak zro­bił, już by nie żył.

Las był gę­sty, ale grunt pod no­gami równy i ła­two się po nim bie­gło. Said po­ru­szał się szybko, choć mu­siał klu­czyć mię­dzy drze­wami i się schy­lać, by unik­nąć ko­na­rów. Bez wa­ha­nia rzu­cił się w skłę­bione za­ro­śla, nie ba­cząc na sma­ga­jące ga­łę­zie i kolce, które roz­ry­wały ciało. Co­raz bar­dziej za­głę­biał się w las. My­ślał tylko o tym, by uciec i po­zo­stać w ukry­ciu.

***

Tommy Jo­hans­son za­par­ko­wał tam, gdzie zwy­kle. Po­mię­dzy po­sza­rza­łym ka­mien­nym do­mem a dużą sto­dołą. Wy­siadł z vo­lva w ko­lo­rze woj­sko­wej zie­leni i za­mknął drzwiczki.

Usły­szał za sobą chrzęst żwiru.

Za­klął w du­chu i się od­wró­cił.

Zwa­li­sta po­stać po­woli su­nęła przed sie­bie, do drzwi kuchni. Tommy był da­leko, przy sto­dole, ale wy­raź­nie sły­szał ciężki od­dech. Fa­scy­nu­jące, że tak po­wolny ruch może wy­wo­łać taką za­dy­szkę. Fa­scy­nu­jąco gro­te­skowe.

Cho­lera, że też tego nie za­uwa­ży­łem, po­my­ślał.

Na­gle ciężko stą­pa­jący wiel­ko­lud spoj­rzał na niego. Pro­sto na niego. Z głę­bo­kich oczo­do­łów w otłusz­czo­nej twa­rzy spo­glą­dały za­cie­ka­wione oczy.

– Aha?

To było py­ta­nie, nie tylko ko­men­tarz za­sko­czo­nego czło­wieka. Wy­ni­kało z za­in­te­re­so­wa­nia. Do­ma­gało się od­po­wie­dzi. Męż­czy­zna spon­ta­nicz­nie wy­rzu­cił je z sie­bie mimo nie­pi­sa­nej za­sady. Tommy przy­sta­nął. Czę­ściowo się od­wró­cił.

Pa­trzył na ojca.

Czy ten czło­wiek są­dzi, że on cze­goś od niego chce tylko dla­tego, że przy­pad­kiem spo­tkali się przed do­mem i mimo woli zo­stał świad­kiem jego bez­sen­sow­nego ła­że­nia tam i z po­wro­tem?

Za­wsze miał to z tyłu głowy. Trzy­mać się z da­leka od idio­tycz­nych po­ran­nych spa­ce­rów ojca. W ra­zie po­trzeby zro­bić do­dat­kowe kółko sa­mo­cho­dem. Co­kol­wiek. Ale dziś… My­ślami był gdzie in­dziej. A może to oj­ciec wstał wy­jąt­kowo wcze­śnie? Coś się nie zga­dzało.

Pa­trzył na ojca. Pa­trzył i mil­czał. Wzro­kiem do­pro­wa­dzał go do mil­cze­nia.

Po krót­kim cza­sie oj­ciec uciekł spoj­rze­niem. Tchórz­liwy unik, taki zna­jomy. Za­cie­ka­wie­nie znik­nęło. Oczy zwró­ciły się z po­wro­tem w kie­runku drzwi. Tam, gdzie za­mie­rzał prze­trans­por­to­wać swoje ciel­sko.

O co mu cho­dziło z tym „aha”? Na jaką re­ak­cję li­czył?

W miarę jak ko­ły­szące się plecy ojca co­raz bar­dziej się od­da­lały, Tommy czuł dys­kom­fort. Jakby w ryt­mie tego ko­le­ba­nia coś ule­gało za­bu­rze­niu, roz­pro­sze­niu.

Z brzu­cha za­czął pro­mie­nio­wać zna­jomy chłód. Roz­cho­dził się po klatce pier­sio­wej i do­cie­rał do głowy. Był siłą, bez­pie­czeń­stwem i sa­mot­no­ścią.

3

Wtor­kowy wie­czór, go­dzina dwu­dzie­sta trzy­dzie­ści. Grał przy­ci­szony te­le­wi­zor. Pro­mie­nie słońca do­stały się do sa­lonu, roz­ja­śnia­jąc stare ta­pety we wzór me­da­lio­nowy i two­rząc na nich żół­to­złote kratki. Fre­drik Bro­man wstał z nie­wy­god­nej sofy z lat trzy­dzie­stych i nie­spo­koj­nie prze­szedł po po­koju. Zbli­żył się do okna i spoj­rzał na nisz­cze­jący długi bu­dy­nek z sza­rego wa­pie­nia. W tej obo­rze już od dawna nie stała żadna krowa.

Dawny ko­lega ze Sztok­holmu, Je­sper, uży­czył Fre­dri­kowi swój do­mek let­ni­skowy.Je­sper, na szczę­ście dla Fre­drika, miał urlop do­piero w week­end po mid­som­mar.

Do świą­tecz­nego wie­czoru po­zo­stały za­le­d­wie dwa dni, a on nie miał po­ję­cia, z kim ani na­wet jak bę­dzie świę­to­wał. Pewny był je­dy­nie, z kim go nie spę­dzi, nie bę­dzie to jego ro­dzina.

Przy­naj­mniej miał dach nad głową. Może po­winno mu to wy­star­czyć.

Wszedł do kuchni, zaj­rzał do lo­dówki i wy­jął lek­kie piwo. Otwo­rzył i upił pro­sto z puszki. Inny jego dawny ko­lega twier­dził, że ty­dzień trzeź­wo­ści ozna­cza nie­ogra­ni­czoną kon­sump­cję piwa ni­sko­al­ko­ho­lo­wego. Prze­chrzcił ta­kie piwo na „Mała po­moc dla ojca”, bo pił je pod­czas swo­jego trzy­mie­sięcz­nego urlopu oj­cow­skiego. Te­raz była to „Mała po­moc dla Fre­drika”, po­zwa­la­jąca ja­koś znieść sa­mot­ność w ciem­nych, ozdo­bio­nych me­da­lio­no­wymi ta­pe­tami po­ko­jach.

Wró­cił do sa­lonu z puszką w dłoni.

Je­sper miał wy­jąt­kową miej­scówkę. To prawda, że stary bu­dy­nek go­spo­dar­czy był mocno za­pusz­czony, a kiedy go­spo­darz się wpro­wa­dził, bra­ko­wało bie­żą­cej wody i ka­na­li­za­cji, a po dru­giej stro­nie stała ru­ina star­szego bu­dynku głów­nego. Wy­jąt­kowa była lo­ka­li­za­cja. Za­le­d­wie kilka mi­nut ro­we­rem do plaży w Au­stre. Dom le­żał w po­pu­lar­nym wśród tu­ry­stów okręgu Vam­lingbo, ale w wy­god­nej od­le­gło­ści od firmy odzie­żo­wej Vam­ling­bo­la­get, gdzie pod­czas go­rącz­ko­wych ty­go­dni w szczy­cie se­zonu sztok­holm­czycy krą­żyli jak mu­chy wo­kół kostki cu­kru.

Kiedy Ninni go wy­rzu­ciła, na­prawdę do­słow­nie wy­pchnęła z ich wspól­nego domu, nie miał bla­dego po­ję­cia, do­kąd się udać. Przez kilka go­dzin sie­dział w sa­mo­cho­dzie. Roz­pa­czał i roz­my­ślał. W końcu przy­szło mu do głowy, że na po­czątku czerwca wiele dom­ków let­ni­sko­wych na wy­spie z pew­no­ścią świeci pust­kami.

Za­czął prze­wi­jać w my­ślach li­stę przy­ja­ciół i zna­jo­mych, o któ­rych wie­dział, że mają do­mek na Go­tlan­dii. Było ich cał­kiem sporo. Po za­sta­no­wie­niu do­szedł jed­nak do wnio­sku, że tylko Je­spera można o to za­py­tać bez skrę­po­wa­nia. Zwłasz­cza je­śli bę­dzie mu­siał ujaw­nić po­wód.

Za­dzwo­nił do niego i do­stał zgodę na wpro­wa­dze­nie się jesz­cze tego sa­mego wie­czoru. To prze­kra­czało naj­śmiel­sze ocze­ki­wa­nia. Klucz był u czło­wieka miesz­ka­ją­cego w są­sied­nim bu­dynku przez okrą­gły rok.

Je­sper tylko się z niego śmiał. Swoim zwy­cza­jo­wym „e-hyy, e-hyy”.

– Nie mogę – gul­go­tał do słu­chawki. – To prze­cież ste­reo­typ ze szwedz­kich kry­mi­na­łów. Gli­niarz, który ma pro­blemy mał­żeń­skie i jest w trak­cie roz­wodu, je­dzie się prze­ki­mać do domku wy­po­czyn­ko­wego swo­jego kum­pla.

Aku­rat wtedy Fre­drik miał kło­poty z do­strze­że­niem ko­mi­zmu ca­łej sy­tu­acji. Po­nie­waż jed­nak za­le­żało mu na da­chu nad głową, nie ka­zał Je­spe­rowi się za­mknąć.

– Nie roz­wio­dłem się – pod­kre­ślił nieco za­cię­tym to­nem.

To tylko jesz­cze bar­dziej roz­śmie­szyło Je­spera. Z te­le­fonu do­biegł trzesz­czący cha­rak­te­ry­styczny śmiech.

– Mo­głeś cho­ciaż wy­my­ślić coś bar­dziej ory­gi­nal­nego. Ujaw­nić, że je­steś pe­dziem. Albo no­to­rycz­nie za­li­czać każdą la­skę z ko­mi­sa­riatu. Zo­stać wy­rzu­co­nym przez żonę z domu za ro­mans z ko­le­żanką z pracy to ba­nał, ja­kich mało.

I znowu ten śmiech.

Fre­drik mil­czał.

Kiedy jed­nak wło­żył klucz do zamka i wszedł do wy­zię­bio­nego, wil­got­nego wnę­trza, po­czuł ogromną wdzięcz­ność.

Od wy­pro­wadzki mi­nęło już pół­tora ty­go­dnia. Znów pod­szedł do okna i wyj­rzał na ze­wnątrz. Za go­dzinę słońce znik­nie za ko­ro­nami drzew. Wtedy w środku znowu bę­dzie zimno, ale miał drewno, któ­rym mógł na­pa­lić.

Fre­drik otwo­rzył okno. Po­wie­trze było wil­gotne. Praw­dziwe cie­pło ka­zało na sie­bie cze­kać. W oko­li­cach mid­som­mar zwy­kle tak to wy­glą­dało. Wy­sta­wił głowę na ze­wnątrz i na­słu­chi­wał. Wy­raź­nie usły­szał nad­jeż­dża­jący sa­mo­chód. Sta­nął w drzwiach z za­ło­żo­nymi rę­kami i oparł się ra­mie­niem o fu­trynę. Wkrótce spo­strzegł czar­nego mer­ce­desa Evy. Po­jazd znik­nął za w po­ło­wie za­wa­loną oborą i wy­nu­rzył się znowu zza frag­mentu, który jesz­cze stał. Eva skrę­ciła na po­se­sję. Sa­mo­chód, ko­le­biąc się, prze­je­chał przez za­ro­śnięte po­dwó­rze i za­par­ko­wał przed ni­skim ka­mien­nym mur­kiem obok vo­lva Fre­drika.

Z sa­mo­chodu wy­sia­dła Eva Kar­lén i po­słała mu sze­roki uśmiech. Miała na so­bie dżinsy i bru­nat­no­czer­woną skó­rzaną kurtkę z pa­skiem, któ­rego końce wi­siały po bo­kach. Ja­sne włosy, na służ­bie za­wsze spięte, opa­dały na koł­nierz kurtki.

Eva w go­tlandz­kiej po­li­cji zaj­mo­wała się tech­niką kry­mi­na­li­styczną i od trzech lat pra­co­wała z Fre­dri­kiem. Od kilku ty­go­dni była też dla niego kimś jesz­cze. Kimś wię­cej. Nie wie­dział, kim do­kład­nie. Pew­nie le­piej by zro­bili, gdyby po­zo­stali ko­le­gami, ale na to i tak było już za późno. Może i nie za do­brze się stało, że go tu od­wie­dziła, przy­naj­mniej je­śli za­mie­rzał się prze­pro­wa­dzić z po­wro­tem do swo­jego wła­ści­wego domu. Na ra­zie jed­nak nie był w sta­nie my­śleć o tym, co jest słuszne, a co nie, i jak w tej sy­tu­acji za­cho­wać się roz­sąd­nie.

Eva lekko po­ko­nała stop­nie. Na jej twa­rzy znów wy­kwitł sze­roki uśmiech. Oczy zma­lały w wą­skie szparki, a przy ich ką­ci­kach po­ja­wiły się zmarszczki mi­miczne.

– No hej – po­wie­działa gło­sem peł­nym ra­do­ści.

Fre­drik po­czuł, że na sam jego dźwięk serce za­czyna mu bić szyb­ciej. Po dwóch krót­kich sło­wach. Na­prawdę nie wy­glą­dało to do­brze. Prze­cież na­wet go nie do­tknęła. Zro­biła to jed­nak chwilę póź­niej. Ob­jęli się. Wsu­nął ręce pod jej kurtkę, a Eva sta­nęła na pal­cach i go po­ca­ło­wała, przy­ssaw­szy się do jego ust.

Po­czuł się odu­rzony. Tu i te­raz mógł prze­stać my­śleć o tym, że jego ży­cie to to­talny chaos i że sam do tego do­pro­wa­dził. Stali tak dłuż­szą chwilę i się ca­ło­wali, za­po­mi­na­jąc o ca­łej resz­cie.

W końcu Eva psot­nie uszczyp­nęła go w kro­cze kciu­kiem i pal­cem wska­zu­ją­cym i wy­swo­bo­dziła się z uści­sku.

– Po­czę­stu­jesz mnie czymś? – za­py­tała.

– Oczy­wi­ście. Może naj­pierw wejdź – od­parł i się od­su­nął, żeby ją prze­pu­ścić.

Zdjęła kurtkę i rzu­ciła ją na krze­sło w przed­po­koju. On po­szedł za nią. Nie mógł się po­wstrzy­mać przed po­gła­ska­niem jej po szyi i ra­mie­niu. Chwy­ciła go za rękę i pierw­sza ru­szyła do kuchni.

– Ja­dłaś coś? – za­py­tał.

– Tak, z dziećmi. Ale chęt­nie wy­piję kie­li­szek wina.

– Czer­wone może być? – za­py­tał, pusz­cza­jąc jej dłoń.

– Może.

– To do­brze, bo chyba nie mam in­nego.

Od­kor­ko­wał bu­telkę hisz­pań­skiego wina z Na­varry. To za­sada nu­mer dwa wy­rzu­co­nego z domu męża, który nie chce upaść na dno. Żad­nego wina z kar­tonu.

– Kto się te­raz opie­kuje Stiną i Fi­li­pem? – spy­tał, na­le­wa­jąc wino do szklanki.

Nie zna­lazł w domu żad­nych kie­lisz­ków, a nie miał ochoty dzwo­nić do Je­spera i py­tać, gdzie są.

– Zo­stali z mamą.

Ski­nął głową. Eva wzięła szklankę do ręki.

– Ona jest o tyle w po­rządku, że nie za­daje żad­nych py­tań.

Wy­piła łyk wina.

– A przy­naj­mniej nie­wiele – do­dała.

Eva pod ko­niec roku zde­cy­do­wała się na se­pa­ra­cję z mę­żem. A za­tem ni­kogo nie zdra­dzała. W prze­ci­wień­stwie do niego. Może po­peł­niała błąd, za­da­jąc się z żo­na­tym fa­ce­tem. Pew­nie tak jej to tłu­ma­czyły przy­ja­ciółki. Je­śli z nimi o tym roz­ma­wiała.

Fre­drik na­peł­nił szklankę dla sie­bie.

– Zdro­wie – po­wie­dział. – Twoje zdro­wie.

– I twoje – od­po­wie­działa i stuk­nęli się so­lid­nymi szklan­kami.

Wzięli po łyku wina, a Eva od­sta­wiła szklankę na zle­wo­zmy­wak. Jej oczy znów się zwę­ziły – i to w spo­sób, któ­remu le­dwo po­tra­fił się oprzeć. Po­de­szła do niego, wsu­nęła ręce pod jego swe­ter, a palce pod pa­sek spodni, ale rów­nie szybko je cof­nęła i po­gła­dziła go po ple­cach. Fre­drik tro­chę nie­po­rad­nie od­sta­wił szklankę. Otwo­rzył usta, żeby sko­men­to­wać, że mimo wszystko nie wy­gląda na szcze­gól­nie za­in­te­re­so­waną wi­nem, ale zdą­żył wy­po­wie­dzieć tylko kilka słów, bo za­częła go ca­ło­wać. Pod­sko­czyła i usia­dła na zle­wo­zmy­waku, no­gami ob­jęła bio­dra Fre­drika. Przy­warł do niej.

Eva była jedną z pierw­szych osób z Visby, które na­prawdę po­znał. Za­wsze ła­two im się roz­ma­wiało. Ich re­la­cje były nie­skom­pli­ko­wane i od­prę­ża­jące. Za­uwa­żył, że jest szczę­śliwy, mo­gąc z nią pra­co­wać. Nie my­ślał jed­nak o niej jako o kimś wię­cej niż przy­ja­ciółce i ko­le­żance z pracy.

A może… szcze­rze mu­siałby przy­znać, że jed­nak my­ślał. Przy­ła­pał się na tym, że nieco zbyt długo przy­gląda się jej twa­rzy. Kiedy pa­trzyła mu w oczy, czuł, że może nim za­wład­nąć silne i piękne uczu­cie. Tyle tylko, że miał żonę, a poza tym na świe­cie nie bra­ko­wało atrak­cyj­nych ko­biet. Sta­rał się skie­ro­wać my­śli na inne tory.

Naj­wy­raź­niej coś mię­dzy nimi było. Bu­zo­wało pod po­wierzch­nią. A przed pię­cioma ty­go­dniami wy­bu­chło.

– Może by­śmy po­szli na górę i zo­ba­czyli, jak wszystko tam wy­gląda? – za­py­tała. – Co ty na to?

Wy­da­wała się lekko zdy­szana.

– Je­stem za – od­po­wie­dział, a ona się ro­ze­śmiała, pa­trząc na niego. Ich usta dzie­liło za­le­d­wie kilka cen­ty­me­trów.

Pół piwa, łyk wina, Eva, pra­wie ni­czego wię­cej nie było mu po­trzeba. Pod­niósł ją ze zle­wo­zmy­waka i niósł na rę­kach, lekko się za­ta­cza­jąc od cię­żaru i al­ko­holu. Kiedy szedł w kie­runku scho­dów, par­kiet w przed­po­koju skrzy­piał.

– Nie, stój, po­cze­kaj! – za­wo­łała Eva.

Ze­sko­czyła.

– Ze zła­ma­nym kar­kiem na nic mi się nie przy­dasz.

Za­częła iść ty­łem po scho­dach, a na jej twa­rzy znów po­ja­wił się ten sze­roki uśmiech. Fre­drik ru­szył za nią, za­cza­ro­wany i pod­nie­cony po­nad wszelką miarę i roz­są­dek.

4

Słońce nad Go­tlan­dią świe­ciło na­wet w śro­dowy po­ra­nek, ale z za­chodu nad­cią­gał ma­sywny pas chmur. Ma­gnus Fors­berg, zwany Man­ga­nem, stał z jedną ręką opusz­czoną, a drugą unie­sioną do czoła i chro­niącą oczy przed słoń­cem. Przy­glą­dał się du­żemu dra­pież­nemu pta­kowi szy­bu­ją­cemu po nie­bie wy­soko nad Nis­se­vi­ken. Po­ka­zała mu go kilka dni temu żona Jo­se­fin, zdrob­niale Jos­san. Jej z ko­lei zwró­ciła na niego uwagę dziew­czyna z za­gra­nicy wy­naj­mu­jąca do­mek przy na­brzeżu. Ma­gnus nie miał po­ję­cia, czym się różni na przy­kład bie­lik od ja­strzę­bia. Wie­dział je­dy­nie, że bie­lik jest ra­czej więk­szy i bar­dziej oka­zały niż ja­strząb. A ten ptak wy­glą­dał na du­żego.

– Wy­no­simy je?

Żona Ma­gnusa chciała się wziąć do ro­boty przy za­da­sze­niu. Trzeba było je wy­rów­nać po raz drugi. Naj­pierw jed­nak mu­sieli prze­nieść rat­ta­nowe me­ble, żeby mieć miej­sce do pracy.

Jos­san stała go­towa do dzia­ła­nia, w zno­szo­nych dżin­sach i T-shir­cie w ko­lo­rowe plamy. Jej rude włosy były za­ple­cione w war­kocz. Przed za­pla­no­wa­nym na mid­som­mar wie­czo­rem gril­lo­wym cze­kało ich jesz­cze wiele pracy.

Re­stau­ra­cję i ka­wiar­nię Nis­se­vi­ken ku­pili pod ko­niec marca. Lo­kal wy­ma­gał re­montu. Duże i wy­godne rat­ta­nowe me­ble, sto­jące pod ochron­nym za­da­sze­niem mię­dzy re­stau­ra­cją a kio­skiem, były jed­nym z eta­pów tej drogi. In­nym waż­nym ele­men­tem re­kon­stru­owa­nego lo­kalu był Man­gan. Ku­charz… i to bar­dzo zdolny – czego, jak gło­siła plotka, nie dało się po­wie­dzieć o po­przed­nim wła­ści­cielu. Man­gan miał pięt­na­ście lat do­świad­cze­nia w branży re­stau­ra­cyj­nej. Ostat­nio w nie­złej re­stau­ra­cji przy Sur­brun­ns­ga­tan w Sztok­hol­mie.

Kiedy wy­nie­śli rat­ta­nowe me­ble, za­pa­lił pa­pie­rosa i zszedł spraw­dzić tem­pe­ra­turę wody. Za­toka Nis­se­vi­ken była płytka, przy końcu po­mo­stu – pięć­dzie­siąt me­trów od plaży – miała za­le­d­wie metr głę­bo­ko­ści. Za­nu­rzył ter­mo­metr i cze­kał. Po­dmu­chy wia­tru od mo­rza roz­pra­szały dym z pa­pie­rosa i tar­gały jego ja­sną grzywkę. Miał na so­bie tylko szorty w ko­lo­rze khaki, bluzę z kap­tu­rem i san­dały Bir­ken­stock na bo­sych sto­pach, ale chłodny wiatr nie sta­no­wił dla niego pro­blemu. Man­gan nie był zmar­z­la­kiem, a poza tym chro­niła go do­dat­kowa war­stwa tłusz­czu pod skórą.

Wy­dmu­chał dym i po­wiódł spoj­rze­niem po plaży.

Za ka­mien­nym mur­kiem stało kil­ka­na­ście sta­rych cha­tek ry­bac­kich, a ka­wa­łek da­lej znaj­do­wały się re­stau­ra­cja i kiosk. Było też tro­chę atrak­cji dla dzieci: huś­tawki, stół do ping-ponga, flip­per. Oko­lica nie wy­glą­dała zbyt cie­ka­wie. Wszę­dzie wy­so­kie so­sny i lepka zie­mia. Cho­dziło jed­nak o spo­kój i bli­skość mo­rza. Gdy była piękna po­goda, by­wało tam cza­sem tłoczno, ale po sie­dem­na­stej mała grupka let­ni­ków Nis­se­vi­ken miała plażę tylko dla sie­bie. W bez­wietrzny i bez­chmurny wie­czór można było zejść tam z pi­wem, gril­lem albo piłką do nogi. Słońce zni­kało w ró­żo­wo­fio­le­to­wym mo­rzu około dwu­dzie­stej dru­giej.

Man­gan wy­cią­gnął ter­mo­metr z wody. Nie­zbyt za­chę­ca­jące szes­na­ście stopni. Był jed­nak wcze­sny ra­nek. Woda jesz­cze się na­grzeje. Ziew­nął sze­roko i ru­szył z po­wro­tem w kie­runku lądu.

Prze­szedł jesz­cze ka­wa­łek na­brze­żem i mi­nął re­stau­ra­cję, żeby do­pa­lić pa­pie­rosa. Za dwoma pierw­szymi do­mami usły­szał ci­che elek­tro­niczne pi­ski. Od­ru­chowo wy­cią­gnął te­le­fon z kie­szeni. Czyżby wy­ła­do­wy­wała się ba­te­ria? Nie, na wy­świe­tla­czu nic nie było wi­dać. Pi­ski nie usta­wały. Ro­zej­rzał się, nie ro­zu­mie­jąc, skąd do­cho­dzą. Może z któ­re­goś z dom­ków?

Zmru­żył oczy. Naj­bliż­szy wy­naj­mo­wała para imi­gran­tów. Za jed­nym z okien coś się po­ru­szało. Za­fa­lo­wała fi­ranka.

Do­piero wtedy Man­gan zo­ba­czył po­żar.

Wy­pu­ścił z ręki ter­mo­metr i pa­pie­rosa i po­biegł do re­stau­ra­cji. Wpadł do środka i omal nie zde­rzył się z Jos­san.

– Pali się. Dzwoń po straż po­żarną! – krzyk­nął.

Spoj­rzała na niego prze­ra­żona.

– Tu­taj?

– Nie, nie tu­taj. W jed­nym z do­mów. Dzwoń, do dia­bła!

W kuchni zła­pał jedną z ga­śnic i wy­biegł z po­wro­tem na ze­wnątrz. Jos­san pod­nio­sła słu­chawkę te­le­fonu w ba­rze i wy­stu­kała 112.

Trzy­ma­jąc obu­rącz dużą czer­woną ga­śnicę, Man­gan Fors­berg po­pę­dził w stronę pło­ną­cego domku. Biegł ocię­żale. Jego stopy za­pa­dały się w pia­sek.

Do­padł do furtki, otwo­rzył ją nogą i po­gnał da­lej w stronę domu. Drzwi nie były za­mknięte. Uznał to za do­bry znak. Przy­naj­mniej było wia­domo, że w środku nikt nie śpi. W progu coś le­żało. Czło­wiek? Czy ktoś się obu­dził, pró­bo­wał wyjść pod­truty dy­mem i tuż za drzwiami ru­nął na zie­mię?

Man­gan gwał­tow­nie przy­sta­nął. Sze­roko otwo­rzył oczy. Naj­pierw spo­strzegł krew na drzwiach i ścia­nach, po­tem zo­ba­czył za­krwa­wione, zma­sa­kro­wane ciała. Po­woli ru­szył w ich stronę. Sta­wiał małe, ostrożne kroki. Na­gle po­czuł, że traci siłę w no­gach. Pod­szedł jesz­cze bli­żej. Co tu się wy­da­rzyło? – po­my­ślał.

A po­tem ich roz­po­znał.

Pró­bo­wał od­wró­cić wzrok, ale nie był w sta­nie. Zma­sa­kro­wane ciała wy­glą­dały ina­czej, skóra miała ciemny ru­do­bru­na­tny ko­lor, miej­scami pra­wie czarny. Wo­kół nich uno­sił się gę­sty rój much. Mimo to Ma­gnus Fors­berg na­tych­miast roz­po­znał ko­bietę.

Miał wra­że­nie, że jego serce prze­staje bić. Że ja­kaś sub­stan­cja ro­śnie mu w ustach.

Zro­bił kilka nie­pew­nych kro­ków do tyłu i opadł na su­chą trawę. Wpa­try­wał się bez­myśl­nie przed sie­bie, ści­ska­jąc w rę­kach ga­śnicę.

Ta­niec pło­mieni za oknem kuchni był co­raz dzik­szy.

– Już jadą. Jak ci idzie? – roz­legł się krzyk Jos­san od strony plaży.

Wbie­gła przez bramkę.

– O co cho­dzi? – krzyk­nęła zdy­szana na wi­dok męża. – Ma­gnus, co się stało?

Za­częła do niego le­cieć, ale sta­nęła na wi­dok tru­pów przed drzwiami.

– O mój Boże, co to jest? O Boże – po­wie­działa zdu­szo­nym gło­sem.

Od­wró­ciła się do Ma­gnusa i już gło­śniej do­dała:

– Mu­simy coś zro­bić. Sły­szysz?

Pra­wie nie za­re­ago­wał. Wzrok miał nie­obecny, jakby był roz­ma­rzony.

Jo­se­fin ob­rzu­ciła krót­kim spoj­rze­niem oba ciała, a po­tem drga­jące pło­mie­nie za oknem. Po­pę­dziła do Ma­gnusa i wy­szarp­nęła mu ga­śnicę. Jego luźne ręce zsu­nęły się po czer­wo­nym zbior­niku.

Pod­bie­gła do okna i stłu­kła ga­śnicą jedną z szyb. Wy­cią­gnęła za­wleczkę z uchwytu, wsu­nęła dy­szę do otworu w oknie i na­ci­snęła dźwi­gnię. Miała dzie­sięć se­kund. Pa­liło się coś na ła­wie obok zle­wo­zmy­waka, a oprócz tego pło­nęła jedna z za­słon. Na szczę­ście ogień nie tra­fił jesz­cze na po­datny grunt. Pło­mie­nie szybko zga­sły, a Jo­se­fin na oślep skie­ro­wała dy­szę ku su­fi­towi.

Ci­śnie­nie w ga­śnicy na­gle się wy­czer­pało. Jo­se­fin ode­tchnęła i przy­kuc­nęła. Opu­ściła ga­śnicę i za­częła szpe­rać w kie­szeni dżin­sów, szu­ka­jąc te­le­fonu.

5

Fre­drik obu­dził się wcze­śnie. Sy­pial­nia była ską­pana w świe­tle. W oknach bra­ko­wało fi­ra­nek, a nie ze­brał się do po­wie­sze­nia żad­nej za­słony. I to mimo tego, że świa­tło bu­dziło go co rano przez pół­tora ty­go­dnia.

Eva na­dal spała. Le­żała na boku, od­dy­chała spo­koj­nie i mia­rowo. Włosy opa­dły jej na twarz. Od­gar­nął je ostroż­nie, od­sła­nia­jąc oczy, dzięki czemu mógł zo­ba­czyć piękne łuki rzęs. Pod­cią­gnęła jedną nogę, ale się nie obu­dziła.

Dłuż­szą chwilę le­żał, pa­trząc na nią. Za­le­d­wie kilka go­dzin wcze­śniej sie­działa na nim okra­kiem i schryp­nię­tym gło­sem szep­tała swoje: „Do­cho­dzę, do­cho­dzę…”. Te wspo­mnie­nia na­peł­niły go na­głym po­żą­da­niem. Po­ło­żył dłoń na bio­drze Evy, prze­su­nął ku gó­rze, a po­tem ostroż­nie opu­ścił na brzuch. Czuł cie­pło jej skóry. Lekki prąd wpra­wiał jego dłoń w drże­nie. Eva ję­czała z za­do­wo­le­niem, a je­den z ką­ci­ków jej ust za­czy­nał się po­ru­szać jak przy uśmie­chu. Fre­drik po­zwo­lił so­bie na po­wolne zsu­nię­cie dłoni mię­dzy nogi ko­biety. Otwo­rzyła oczy i spoj­rzała na niego za­mglo­nym wzro­kiem.

Nie­ocze­ki­wany sy­gnał jej te­le­fonu był nie­mal jak cios w twarz. Wi­bra­cje zo­stały spo­tę­go­wane przez sto­lik nocny, któ­rego skrzy­pie­nie było gło­śniej­sze i bar­dziej nie­zno­śne niż sam sy­gnał. Za­nim się od­wró­ciła, wi­bru­jący te­le­fon prze­su­nął się do kra­wę­dzi i spadł na pod­łogę.

– Cho­lera – wy­mam­ro­tała, wy­cią­gnęła rękę i go chwy­ciła. – Eva Kar­lén – przed­sta­wiła się nieco ochry­ple, sia­da­jąc na skraju łóżka.

Na chwilę umil­kła i tylko raz na ja­kiś czas wy­da­wała po­mruki na znak po­twier­dze­nia.

– Mogę tam być za pół­to­rej, może dwie go­dziny. Mu­szę naj­pierw wstać i ode­brać wóz.

Fre­drik zro­zu­miał, że stało się coś po­waż­nego. Mimo woli na wi­dok na­giego ciała obok sie­bie po­czuł ukłu­cie roz­cza­ro­wa­nia. Jak tylko Eva skoń­czy roz­mowę, bę­dzie mu­siała pę­dzić do Visby.

Zga­siła wy­świe­tlacz ko­mórki. Od­wró­ciła się do Fre­drika.

– Dzwo­nił Göran – oznaj­miła. – W domku w Nis­se­vi­ken leży dwoje za­strze­lo­nych ob­co­kra­jow­ców.

– Ob­co­kra­jow­ców?

– Tak. Imi­gran­tów czy coś. Dziś rano zna­leźli ich wła­ści­ciele tego kio­sku tam w dole.

Fre­drik po­czuł, że po­żą­da­nie szybko go opusz­cza.

– Pew­nie nie­długo do cie­bie za­dzwoni. Wo­la­ła­bym nie mó­wić, że le­ża­łeś tu obok mnie – po­wie­działa z krzy­wym uśmie­chem.

– No, le­piej nie – od­parł, gra­mo­ląc się z łóżka.

– We­zmę szybki prysz­nic. Do zo­ba­cze­nia na miej­scu – po­wie­działa Eva.

Po­zbie­rała swoje ubra­nie, szybko go po­ca­ło­wała, wło­żyła do ust por­cję snusa i ru­szyła w dół po scho­dach, ści­ska­jąc w rę­kach stertę ciu­chów. Kiedy znik­nęła mu z oczu, za­dzwo­nił jego te­le­fon. Był to oczy­wi­ście Göran Eide, szef Wy­działu Kry­mi­nal­nego w Visby.

Fre­drik słu­chał, jak Göran opo­wiada to samo co Evie.

– Czy ktoś jest na miej­scu? – spy­tał.

– Tak, do­tarł już tam pierw­szy wóz i mamy po­twier­dze­nie. Z ich słów można by wy­wnio­sko­wać, że to istna krwawa łaź­nia. Zo­ba­czymy. Poza tym w domku po­noć wy­buchł po­żar, ale kiedy na miej­sce przy­je­chała straż po­żarna, ogień był już uga­szony.

– Okej – od­parł Fre­drik. – Jadę tam na­tych­miast.

– Do­brze. W ta­kim ra­zie jako pierwsi od nas przy­je­dzie­cie ty i Gu­stav.

Tylko Gu­stav, po­my­ślał Fre­drik. Nie po­wie­dział jesz­cze sze­fowi, że mieszka pół go­dziny drogi sa­mo­cho­dem od tam­tego miej­sca, w po­łu­dnio­wej czę­ści wy­spy. Choć może Göran po­wi­nien o tym wie­dzieć. O ile już się nie do­wie­dział pocztą pan­to­flową.

– To było tam w dole, przy ką­pie­li­sku? – za­py­tał Fre­drik.

– Tak, zga­dza się.

Za­koń­czyli roz­mowę. Zlu­stro­wał swoje ubra­nia i ze sto­ją­cej przy no­gach łóżka torby wy­jął slipy i parę skar­pe­tek.

Za­brzę­czało szkło, kiedy Eva za­mknęła za sobą drzwi. Jak tylko Fre­drik zo­stał sam, wró­cił do roz­wo­do­wego pie­kła. Pie­kła se­pa­ra­cyj­nego, pie­kła zdrady czy jak je tam na­zwać. Upo­je­nie, które czuł w obec­no­ści Evy, pry­sło jak bańka my­dlana. Za­stą­piły je wąt­pli­wo­ści.

Eva była wspa­niała, to prawda. Osza­ła­mia­jąco wspa­niała. Ale czy wła­śnie w tym nie kryło się coś nie­zdro­wego? Prze­cież miał ży­cie, miał mał­żeń­stwo, które wła­śnie się roz­pa­dało. A także dwójkę dzieci, z któ­rymi spo­tkał się raz w ciągu ostat­nich dwu­na­stu dni. Mu­siał my­śleć ja­sno, nie dać się ośle­pić. Cho­ciaż Eva była chyba kimś wię­cej niż obiek­tem chwi­lo­wego za­uro­cze­nia? Była? A może nie?

Zo­rien­to­wał się, że stoi z ubra­niami w rę­kach. Spodnie i swe­ter trzy­mał w le­wej dłoni, a slipy i skar­petki ści­skał w pra­wej. Cze­kano na niego na miej­scu zbrodni, gdzie było dwóch nie­bosz­czy­ków. Mu­siał my­śleć ja­sno. A przede wszyst­kim się po­spie­szyć.

Zbiegł po skrzy­pią­cych scho­dach, po dro­dze do ła­zienki wyj­rzał przez okno i stwier­dził, że sa­mo­chód Evy już od­je­chał.

***

Kiedy za­dzwo­nił dy­żurny, Göran Eide aku­rat za­wią­zy­wał pa­sek szla­froka. Miał w zwy­czaju wsta­wać wcze­śnie. Lu­bił się zja­wiać na miej­scu chwilę przed współ­pra­cow­ni­kami. Mógł dzięki temu pra­co­wać w ci­szy i spo­koju. Jako sze­fowi da­wało mu to tę prze­wagę, że kiedy w da­nym dniu roz­po­czy­nała się praca, miał sy­tu­ację pod kon­trolą. Był o krok przed in­nymi.

Bę­dąc na­dal w szla­froku, po­wia­do­mił lu­dzi, któ­rych mu­siał po­in­for­mo­wać, a po­mię­dzy roz­mo­wami po­zwa­lał so­bie na łyk kawy. Te­raz szybko się ubrał.

Alarm od dy­żur­nego spra­wił, że po­czuł się młody i ży­wotny – w ta­kim sen­sie, ja­kiego mu bra­ko­wało. Miał za sobą długi okres, kiedy to cho­dził z kąta w kąt i czuł się staro. Nie bez po­wodu. W końcu był stary. Wpraw­dzie na ra­zie los oszczę­dził mu cho­rób i do­le­gli­wo­ści, or­ga­nizm trzy­mał się do­brze jak na pięć­dzie­siąt sie­dem lat, ale co z tego. Göran Eide i tak czuł się staro. Tkwiło to ra­czej w gło­wie niż w ciele. Wciąż zaj­mo­wało jego my­śli. Pięć­dzie­siąt sie­dem lat. Poza tym wi­dział, co się działo z ludźmi, któ­rzy go ota­czali. Len­narta Svens­sona ból ple­ców zmu­szał do co­raz częst­szego bra­nia zwol­nień le­kar­skich. Ktoś z daw­nych zna­jo­mych zmarł przed­wcze­śnie, „znik­nął za ro­giem”, jak to kie­dyś okre­ślił Len­nart.

W ostat­nie Boże Na­ro­dze­nie wpadł mu w oko ar­ty­kuł pra­sowy na te­mat raka krtani. Prze­czy­tał go nie­chęt­nie, ale uważ­nie. Z tek­stu wy­ni­kało, że cho­roba ta do­tyka nie­mal wy­łącz­nie pa­la­czy. Mniej wię­cej mie­siąc póź­niej za­czął od­ha­czać ko­lejne ob­jawy i był co­raz bar­dziej prze­ko­nany, że jest chory i czeka go śmierć.

W końcu po­szedł do le­ka­rza. Nie oznaj­mił od progu, że ma raka krtani. Po­prze­stał na opi­sa­niu ob­ja­wów. Wy­star­czyła mi­nuta, by le­karz stwier­dził, że to za­pa­le­nie gar­dła spo­wo­do­wane zwy­kłym prze­zię­bie­niem, z któ­rym pa­cjent cho­dził dłuż­szy czas.

Mimo to Eide był za­do­wo­lony, że rzu­cił pa­le­nie, choć w po­ra­nek taki jak ten, gdy roz­po­czy­nało się śledz­two w spra­wie za­bój­stwa, zda­rzało mu się za­tę­sk­nić za pa­pie­ro­sami. Od sa­mego my­śle­nia o ty­to­niu po­czuł jego za­pach.

Był już ubrany i go­towy do wyj­ścia.

– Jadę! – krzyk­nął w stronę ła­zienki. – Zdą­żysz?

– Tak, już idę – mruk­nęła Sonja.

Po jej nie­wy­raź­nej od­po­wie­dzi do­my­ślił się, że myła zęby.

Od kilku ty­go­dni we wtorki i czwartki przyj­mo­wała zgło­sze­nia w po­li­cyj­nej cen­trali. Była to pewna od­miana po pracy w re­cep­cji, ale ozna­czała rów­nież, że już o siód­mej Sonja mu­siała być w Visby.

– Wy­pro­wa­dzę sa­mo­chód.

Praca w po­li­cji nie jest za­ję­ciem, przy któ­rym można się spo­koj­nie ze­sta­rzeć, po­my­ślał, idąc do ga­rażu. Cho­ciaż może do­ty­czy to więk­szo­ści współ­cze­snych pro­fe­sji.

Ich naj­star­sze dziecko, syn Pe­ter, miał trzy­dzie­ści dwa lata i miesz­kał w Sztok­hol­mie. Daw­niej pra­co­wał jako pro­gra­mi­sta, ale od trzech lat był bez­ro­botny. Próby prze­bi­cia się do do­tknię­tej kry­zy­sem branży wy­da­wały się z góry ska­zane na po­rażkę. Poza tym Pe­ter twier­dził, że kiedy firma znów za­cznie za­trud­niać, bę­dzie ra­czej wy­bie­rała dwu­dzie­sto­dwu­lat­ków, kształ­co­nych na naj­now­szych sys­te­mach i ję­zy­kach pro­gra­mo­wa­nia.

Göran nie miał moż­li­wo­ści spraw­dzić, czy Pe­ter prze­sa­dza, czy na­prawdę jest tak źle. Brzmiało jed­nak nie naj­le­piej. Był nie­po­trzebny, choć prze­cież nie­dawno skoń­czył trzy­dziestkę.

Ostat­nio Pe­ter po­sta­no­wił wró­cić na uczel­nię i kształ­cił się, by zo­stać ma­te­ma­ty­kiem. Ro­bił to z mie­sza­nymi uczu­ciami, ale był pewny, że kiedy skoń­czy, do­sta­nie pracę w szkole. Za­po­wia­dało się do­brze. Kiedy jed­nak syn o wszyst­kim opo­wia­dał, Göran czuł ból. Wi­dział w oczach po­tomka, że to nie jest coś, czego on by chciał. Przy­naj­mniej w głębi serca. Co prawda ścieżka za­wo­dowa Görana rów­nież ni­gdy nie była pro­sta jak drut i po­zba­wiona trud­no­ści, ale nie zo­stał od­sta­wiony na boczny tor, nie mu­siał za­czy­nać od zera, jak naj­wy­raź­niej wielu lu­dzi obec­nie.

Czasy były cięż­kie. Ży­cie czę­sto nie miało nic wspól­nego z wy­obra­że­niami.

Ich córka na­dal prze­by­wała na Go­tlan­dii. Cie­szył się z tego. Pra­co­wała w szpi­talu w Visby i miesz­kała w En­dre, za­le­d­wie pięć ki­lo­me­trów od Ekeby. Wi­dy­wali się co ty­dzień.

Za­mknął drzwi ga­rażu, włą­czył sil­nik i sie­dział w sa­mo­cho­dzie. Już miał na­ci­snąć klak­son, kiedy Sonja wy­szła z domu.

***

Obu­dzona przez Görana Eidego Sara Oskars­son od razu po­szła pod prysz­nic. Stała pod stru­mie­niem wody nie dłu­żej niż mi­nutę. Po­bież­nie wy­tarła ciało ręcz­ni­kiem, naga we­szła do po­koju i się ubrała. Tu i ów­dzie za­mo­czyła ciu­chy, ale wie­działa, że nie­długo wy­schną.

Spoj­rzała na mło­dego męż­czy­znę, który le­żał w jej łóżku. Przy­stoj­niak, praw­dziwe cia­cho. Spę­dzili ra­zem miły wie­czór. Był jed­nak o sześć lat od niej młod­szy i – jak się spo­dzie­wała – to wszytko za­częło ją nu­dzić. O ile w ogóle róż­nica wieku miała tu co­kol­wiek do rze­czy.

Nu­dził ją ten chło­pak. Wie­działa, że musi się go po­zbyć, za­nim on za bar­dzo się przy­wiąże. Albo za­nim sama za­nadto przy­wyk­nie do by­cia czę­ścią tego ma­łego mia­steczka. Kiedy roz­wa­żała ze­rwa­nie, po­wstrzy­my­wała ją myśl, że straci kon­takt ze wszyst­kimi, któ­rych dzięki niemu po­znała. Ta­kie po­dej­ście było chore. A co naj­mniej nie­mą­dre.

Wielu przy­ja­ciół było od niego star­szych. Dziwne, zwa­żyw­szy, że po­tra­fił się za­cho­wy­wać na­prawdę dzie­cin­nie jak na dwu­dzie­sto­sied­mio­latka. Jed­no­cze­śnie był bez­po­średni, we­soły i przy­stojny. Tacy otwie­rają różne drzwi, na­wet je­śli cza­sem za­cho­wują się nie­zbyt roz­sąd­nie.

Dzień wcze­śniej, kiedy byli w łóżku, za­py­tał, czy mo­głaby przy­nieść z pracy po­li­cyjne kaj­danki i być skuta pod­czas seksu. Ro­ze­śmiała się. Po chwili zro­zu­miała, że mó­wił po­waż­nie. Od­po­wie­działa, że te­raz używa się pa­sków, nie kaj­da­nek. A sama nie ma na­wet tego – w końcu pra­cuje w po­li­cji kry­mi­nal­nej. Była to pół­prawda. Nie uży­wała pa­ska na służ­bie, ale jak wszy­scy inni miała mun­dur z pa­skiem w szafce w piw­nicy. Nie była z na­tury pru­de­ryjna i py­ta­nia o kaj­danki z całą pew­no­ścią nie uzna­łaby za kro­plę, która prze­lała czarę go­ry­czy. Po pro­stu py­ta­nie tak ją roz­ba­wiło, że za­częła się za­sta­na­wiać, co on w niej wi­dzi. Czy jej za­wód eks­cy­to­wał go rów­nie mocno, jak być może krę­ciła wy­no­sząca sześć lat róż­nica wieku? Mu­siała się po­zbyć chło­paka. Mimo wszystko miała na­dzieję, że nie straci kon­taktu z nie­któ­rymi z jego zna­jo­mych.

– No już, wsta­waj i zmy­kaj – po­wie­działa gło­śno. – Mu­szę je­chać.

Nie chciała, by po­zo­stał w miesz­ka­niu pod jej nie­obec­ność. Wy­da­wało się to sta­now­czo zbyt in­tymne.

– No już, zmy­kaj. Masz mi­nutę.

6

Sztyw­ność i ból po­woli ustę­po­wały. Spał na chod­niczku pod łóż­kiem. Nie od­wa­żył się po­ło­żyć w po­ścieli ze stra­chu, że za­pad­nie w zbyt głę­boki sen i wła­ści­ciel domku go za­sko­czy. W każ­dej chwili mo­gli się po­ja­wić lu­dzie na­sta­wieni na świę­to­wa­nie mid­som­mar. Może, tak jak on, przy­płyną stat­kiem około trze­ciej nad ra­nem. Kiedy się obu­dził i zo­ba­czył spód łóżka, czuł się tak, jakby bo­lał go każdy mię­sień. Przez pe­wien czas my­ślał na­wet, że nie uda mu się wy­gra­mo­lić.

W domku, w któ­rym spę­dził pierw­szą noc, nie było pra­wie nic. Na­wet wody. Za po­ży­wie­nie mu­siały mu wy­star­czyć dwie pół­to­ra­li­trowe bu­telki coca-coli i kilka ka­wał­ków gu­mo­wa­tego chleba śmier­dzą­cego my­sim gów­nem. Cu­kier go od­ży­wiał, ale jed­no­cze­śnie wzma­gał pra­gnie­nie.

Szedł da­lej na pół­noc. W kie­runku Visby. Wie­dział tylko to, że od­dala się od Nis­se­vi­ken. Poza tym nie miał po­ję­cia, gdzie się znaj­duje. Nis­se­vi­ken. Jak w sło­wie tom­te­nisse, ozna­cza­ją­cym szwedz­kiego kra­snala. Sa­leh i on z tego żar­to­wali, bo upar­cie prze­krę­cał tę na­zwę na Na­sse­vi­ken – Za­toka Na­zioli. Nie, po­wta­rzała. Nis­se­vi­ken, jak w sło­wie tom­te­nisse.

Ależ to była Wi­gi­lia.

Na­wie­dzały go straszne wi­zje z domu. Mu­siał wtedy usiąść i ści­snąć głowę dłońmi, żeby się w tym nie za­tra­cić. Jego sio­stra cio­teczna. Jego uko­chana ku­zynka. Za­mor­do­wana, ro­ze­rwana na strzępy. Wszystko się skoń­czyło. Nie było przy­szło­ści. Nie było wyj­ścia z sy­tu­acji. Ma­rze­nie o zdo­by­ciu wy­kształ­ce­nia i przy­szło­ści w Szwe­cji było rów­nie mar­twe jak Sa­leh i Jo­sef.

Ciało męż­czy­zny już pra­wie zdą­żyło się zre­ge­ne­ro­wać po nocy spę­dzo­nej na twar­dej pod­ło­dze, ale w środku cały się trząsł.

Na­lał wody do szklanki i łap­czy­wie wy­pił. Ten dom w po­rów­na­niu z po­przed­nim wy­glą­dał jak wy­grana na lo­te­rii. Były tu bie­żąca woda i prąd. W spi­żarni zna­lazł kon­serwy, ma­ka­ron, orze­chy i cze­ko­ladę. Wziął na­wet prysz­nic i się ogo­lił. Chciał za wszelką cenę uni­kać lu­dzi, ale gdyby mimo wszystko na ko­goś się na­tknął, nie mógł wy­glą­dać jak zbir. Już wy­star­cza­jący pro­blem spra­wiały mu eg­zo­tyczny wy­gląd i nie naj­lep­sza zna­jo­mość szwedz­kiego. Nie było tu tłumu, w który mógłby się wto­pić. Tu­taj się wy­róż­niał. Mógł je­dy­nie spró­bo­wać do­trzeć do Visby i od­pły­nąć stat­kiem. Py­ta­nie tylko do­kąd. Czy miał da­lej wieść ży­cie ucie­ki­niera? Jego pasz­port zo­stał w domku, ale pew­nie nie miało to aż ta­kiego zna­cze­nia. Po­wrót do Egiptu z pew­no­ścią nie był do­brym po­my­słem, a poza tym ist­niało duże ry­zyko, że zo­sta­nie za­trzy­many, gdy tylko spró­buje wejść na po­kład sa­mo­lotu, któ­rego ce­lem jest kraj spoza Unii Eu­ro­pej­skiej.

Prze­kli­nał Mu­ham­mada. Prze­kli­nał tę cho­lerną po­dróż do Te­he­ranu. Klął, że dawny przy­ja­ciel mógł mu zro­bić coś ta­kiego. Dla­czego? I to aku­rat w mo­men­cie, gdy wszystko w jego ży­ciu tak do­brze się uło­żyło? Wró­cił do Szwe­cji, a prze­cież ma­rzył o tym od tak wielu lat. Cze­kały na niego kursy po­dy­plo­mowe pro­wa­dzone przez jed­nego z naj­lep­szych bio­che­mi­ków w Eu­ro­pie.

Ale to już prze­szłość.

Mu­ham­mad, Mu­ham­mad… Said tak się cie­szył, gdy znów na­wią­zali kon­takt. W Egip­cie cho­dzili ra­zem do pod­sta­wówki, a po­tem do li­ceum. Mu­ham­mad był jego naj­lep­szym przy­ja­cie­lem. Kiedy ro­dzina prze­nio­sła się z po­wro­tem ze Sztok­holmu do Ka­iru, Said za­czął na­ukę w kla­sie Mu­ham­mada. Przy­je­chał do oj­czy­zny swo­ich ro­dzi­ców jako obcy. Wy­glą­dał jak Egip­cja­nin, mó­wił ich ję­zy­kiem, ale jego noga ni­gdy wcze­śniej w tym kraju nie po­stała. Do­piero Mu­ham­mad otwo­rzył przed nim świat. A przy­naj­mniej dziel­nicę, w któ­rej mie­ściły się szkoła i ich dom przy ulicy El-Fal­lah w dziel­nicy Mo­han­des­sin.

Ich kon­takt za­czął się ury­wać, gdy od­by­wali służbę woj­skową. Wi­dy­wali się na prze­pust­kach, je­śli aku­rat wy­pa­dały w tym sa­mym cza­sie, i było jak daw­niej, do­póki Mu­ham­mad nie do­łą­czył do Cen­tral­nych Sił Bez­pie­czeń­stwa. Tam wszystko się za­częło. Wła­śnie wtedy ich drogi za­częły się roz­jeż­dżać. Z per­spek­tywy czasu to było oczy­wi­ste. Z Cen­tral­nymi Si­łami Bez­pie­czeń­stwa łą­czyło się wiele skan­dali, a poza tym krą­żyła po­gło­ska, że or­ga­ni­za­cja zo­stała zin­fil­tro­wana przez eks­tre­mi­stów. Ale on sam nie za­uwa­żył ni­czego po­dob­nego ani nie był pod­da­wany pró­bom wer­bunku. To samo z pew­no­ścią mo­gliby po­wie­dzieć inni. A jed­nak w ten czy inny spo­sób za­częło się wła­śnie w CSB.

Po służ­bie woj­sko­wej Mu­ham­mad prze­niósł się na stu­dia do Asjut, co było kom­plet­nym za­sko­cze­niem. Przez dwa lata nie mieli prak­tycz­nie żad­nego kon­taktu, ale mniej wię­cej rok temu jego dawny przy­ja­ciel z dzie­ciń­stwa na­gle się ode­zwał. Za­mie­rzał się prze­nieść do Te­he­ranu i tam kon­ty­nu­ować stu­dia. Said aku­rat sam był w dro­dze do Szwe­cji. Ucie­szył się z roz­mowy i przez na­stępny rok pi­sali do sie­bie ma­ile.

Po­tem za­pa­dła de­cy­zja w spra­wie tej nie­szczę­snej po­dróży do Te­he­ranu. Jesz­cze trzy ty­go­dnie temu czuł eks­cy­ta­cję i nie mógł się do­cze­kać. Ni­gdy nie był w Te­he­ra­nie, ale sły­szał wiele en­tu­zja­stycz­nych i ma­low­ni­czych opi­sów tego mia­sta. To, co w za­my­śle miało być sen­ty­men­tal­nym spo­tka­niem i wi­zytą w cie­ka­wym miej­scu, oka­zało się jed­nak czymś zu­peł­nie in­nym. W krót­kim cza­sie do­tarło do niego, że jego przy­ja­ciel uległ grun­tow­nej prze­mia­nie. Nieco dłu­żej za­jęło mu zro­zu­mie­nie, na czym ta prze­miana po­lega. Po kilku dniach w Te­he­ra­nie z ro­sną­cym prze­ra­że­niem uświa­do­mił so­bie, że Mu­ham­mad zo­stał wcią­gnięty do ja­kiejś or­ga­ni­za­cji is­la­mi­stycz­nej w ro­dzaju Egip­skiego Is­lam­skiego Dżi­hadu. Może na­wet wła­śnie do niego, na­zwa ni­gdy nie pa­dła. Said długo słu­chał przy­ja­ciela, dys­ku­to­wał z nim. Czę­sto się zga­dzał. Z kry­tyką nie­wła­ści­wego ad­mi­ni­stro­wa­nia w Egip­cie, nie­rów­no­ści eko­no­micz­nych, kon­dy­cji de­mo­kra­cji, umiesz­cza­nia w wię­zie­niach opo­zy­cjo­ni­stów. Tylko czę­ściowo był z nim jed­nak zgodny co do przy­czyn tego stanu rze­czy. A już ab­so­lut­nie nie mógł za­ak­cep­to­wać środ­ków, ja­kimi Mu­ham­mad był go­tów się po­słu­żyć, by do­pro­wa­dzić do zmiany.

Co on so­bie wy­obra­żał? Że bę­dzie wy­rzy­nał w pień za­gra­nicz­nych tu­ry­stów i wty­kał w ich roz­pła­tane ciała ulotki? Bom­bar­do­wał re­stau­ra­cje ser­wu­jące eu­ro­pej­skie po­trawy? Czy to słuszna droga? A może nie­na­wiść i sza­leń­stwo do­pro­wa­dzi­łyby do za­bi­cia ko­lej­nego pre­zy­denta przez spraw­ców, któ­rzy poza tym nie mieli żad­nego prze­my­śla­nego celu? Nie po­tra­fił do­strzec w tym wszyst­kim żad­nej przy­szło­ści, zmiany ani re­wo­lu­cji. Wi­dział tylko śmierć i znisz­cze­nie. Za­wsze uwa­żał, że człon­ko­wie EID, Brac­twa Mu­zuł­mań­skiego i inni eks­tre­mi­ści są po pro­stu fa­szy­stami, nie­ważne jak bar­dzo by­liby re­li­gijni.

Po­krę­cił głową i spoj­rzał na Mu­ham­mada, któ­rego przez pięt­na­ście lat na­zy­wał przy­ja­cie­lem. Daw­niej byli so­bie tak bli­scy, a dziś znaj­do­wali się w dwóch róż­nych świa­tach. Od­le­głość geo­gra­ficzna mię­dzy Sztok­hol­mem a Te­he­ra­nem była ła­twa do po­ko­na­nia, ale ten dy­stans men­talny…

Na­dal nie do końca po­tra­fił do­ciec, dla­czego Mu­ham­ma­dowi tak bar­dzo za­le­żało na jego od­wie­dzi­nach. Czy mimo wszystko to dawna przy­jaźń spra­wiła, że Mu­ham­mad cie­szył się na po­nowne spo­tka­nie tak samo jak on, gdy sa­mo­lot wy­lą­do­wał na lot­ni­sku Te­he­ran-Meh­ra­bad? A może wy­obra­żał so­bie, że uda mu się prze­ko­nać przy­ja­ciela do swo­jej sprawy i go zwer­bo­wać, ale nie po­su­nął się tak da­leko, gdy zdał so­bie sprawę, że ten nie jest po­datny? Said nie znał od­po­wie­dzi. Nie był na­wet pewny, czy chce ją po­znać.

Na po­że­gna­nie przy­ja­ciel po­da­ro­wał mu ostrze­że­nie: ni­gdy nie wia­domo, kto pa­trzy, kto na­słu­chuje. Służby bez­pie­czeń­stwa, egip­skie i obce, mogą za­cząć się nim in­te­re­so­wać. Oczy­wi­ście roz­ma­wiali o tym w teo­rii. Na­prawdę mu­siałby mieć pe­cha, by coś ta­kiego rze­czy­wi­ście się zda­rzyło. Mu­ham­mad nie ostrzegł go wprost, że służby za­dzia­łają w okre­ślony spo­sób, ale ocho­czo dzie­lił się przy­kła­dami ilu­stru­ją­cymi, jak to może wy­glą­dać. Nie za­su­ge­ro­wał też, że uko­chana ku­zynka Sa­ida mo­głaby zgi­nąć z po­wodu jego wi­zyty w Te­he­ra­nie. Nie, o tym nie wspo­mniał ani sło­wem.

Said po raz ko­lejny mu­siał przy­ci­snąć dło­nie do głowy. To już ko­niec. Ko­niec jego ży­cia. I w ogóle wszyst­kiego. Znajdą i za­biją go ci, któ­rzy zli­kwi­do­wali Sa­leh i Jo­sefa, lub zo­sta­nie za­trzy­many przez szwedzką po­li­cję i albo usły­szy za­rzuty, albo trafi w ręce za­bój­ców. Kto po­wie­dział, że lu­dzie z Mu­cha­ba­rat, irac­kiej służby bez­pie­czeń­stwa, czy kim tam oni byli, nie zro­bili tego za przy­zwo­le­niem szwedz­kiego rządu? Oczy­wi­ście w ta­jem­nicy. Nie mógł ry­zy­ko­wać i iść na po­li­cję. Poza tym, jak­kol­wiek było, szwedzka po­li­cja nie mo­gła w ża­den spo­sób po­móc ani jego zmar­łej ku­zynce, ani jemu. Wy­glą­dało na to, że są tylko dwie moż­li­wo­ści: zgi­nąć albo żyć jak za­szczute zwie­rzę. A jed­nak, bez względu na to, jak kiep­skie były jego wi­doki na przy­szłość, nie mógł się pod­dać.

W naj­trud­niej­szych chwi­lach my­ślał, że ja­kie­kol­wiek szanse może mieć tylko w Ira­nie lub Su­da­nie i że jego przy­ja­ciel wie­dział o tym, gdy za­ra­żał go swo­imi ide­ami. Said roz­pa­mię­ty­wał, w jak cy­niczny spo­sób zo­stał przez niego pchnięty pro­sto w ręce lu­dzi, na któ­rych to­wa­rzy­stwo nie wy­ra­żał zgody. Prze­kli­nał Mu­ham­mada, a jed­no­cze­śnie nie po­tra­fił go prze­kli­nać. Tak do końca. W końcu Mu­ham­mad był jego kum­plem, naj­lep­szym przy­ja­cie­lem. Byli nie­mal jak bra­cia. Co się stało?

Musi żyć da­lej. Nie może so­bie po­zwo­lić na bez­czyn­ność i roz­my­śla­nie. Grunt to przez cały czas być w ru­chu.

Sta­ran­nie po so­bie po­sprzą­tał. Nie chciał, by wła­ści­ciel domku, od­kryw­szy czy­jąś obec­ność, za­wia­do­mił po­li­cję. Do ple­caka zna­le­zio­nego w jed­nej z szaf spa­ko­wał bu­telkę wody, pu­dełko cze­ko­la­dek, dwie puszki fa­soli, to­rebkę mig­da­łów, małe opa­ko­wa­nie chrup­kiego pie­czywa, szczo­teczkę do zę­bów, skar­petki i bie­li­znę.

To wła­śnie spra­wił jego dawny przy­ja­ciel: za­mie­nił go nie tylko w za­szczute zwie­rzę, lecz także w zwy­kłego zło­dzieja.

7

Kiedy Fre­drik do­tarł do Nis­se­vi­ken, nad ląd za­częła nad­cią­gać gruba war­stwa chmur. Sa­mo­chód Gu­stava stał już na par­kingu.

Ko­lega z po­li­cji po­rząd­ko­wej pil­no­wał ogro­dzo­nego te­renu opa­da­ją­cego w kie­runku plaży. Fre­drik pod­szedł bli­żej i roz­po­znał Lars­sona. Biało-nie­bie­ska po­li­cyjna ta­śma drżała na de­li­kat­nym wie­trze.

– Nie­cie­ka­wie to wy­gląda. Cho­ler­nie pa­skudny wi­dok.

– Wal­lin już tam jest? – za­py­tał Fre­drik.

– Tak, mogę cię za­pro­wa­dzić.

– Chyba tra­fię.

Prze­szedł nad ta­śmą i utwar­dzoną ścieżką ru­szył w kie­runku ni­skiego zie­lo­nego bu­dynku z fla­gami re­kla­mu­ją­cymi lody i ga­blo­tami eks­po­nu­ją­cymi pierw­sze strony po­czyt­nych ga­zet. Przed wej­ściem do kio­sku stał me­cha­niczny osioł w ra­do­snych ko­lo­rach. Je­den z tych, na któ­rych dzieci mogą się po­huś­tać przez dwie mi­nuty za pią­taka.

Fre­drik mi­nął re­stau­ra­cję i sta­nął na pia­sku. Znał te­ren cał­kiem do­brze, bo wiele razy przy­jeż­dżał tu z dziećmi na ką­pie­li­sko. Nis­se­vi­ken było ulu­bioną plażą Si­mona.

Po pra­wej stro­nie stał rząd pię­ciu ma­łych dom­ków wy­po­czyn­ko­wych z lat pięć­dzie­sią­tych. Na sa­mym końcu drogi do­jaz­do­wej za­par­ko­wano w po­przek ra­dio­wozy, two­rząc sku­teczną blo­kadę. W dole było ci­cho, spo­koj­nie i – od­kąd słońce za­szło za chmury – tro­chę zimno.

Przy trze­cim domku za­uwa­żył Gu­stava Wal­lina. Gu­stav stał przy otwar­tych drzwiach i przy­glą­dał się cze­muś le­żą­cemu na ziemi. Za furtką, obok za­rdze­wia­łej to­yoty, był za­par­ko­wany za­ku­rzony, ale poza tym za­dbany spor­towy sa­mo­chód. Kółka na ma­skow­nicy wska­zy­wały, że to audi.

Fre­drik ostroż­nie otwo­rzył furtkę z brą­zo­wych, nieco krzy­wych szcze­bel­ków.

– Halo! – krzyk­nął.

– Cześć – od­parł Gu­stav przy­tłu­mio­nym gło­sem, po czym pod­niósł wzrok i mach­nął ręką na po­wi­ta­nie.

Miał na so­bie gra­fi­towy lniany gar­ni­tur z czarną ko­szulą pod spodem. Za­wsze na­je­le­gant­szy na miej­scu zbrodni, po­my­ślał Fre­drik i za­uwa­żył, że Gu­stav po raz pierw­szy od po­nad roku jest gładko ogo­lony. Naj­wy­raź­niej po okre­sie eks­pe­ry­men­to­wa­nia z róż­nymi mod­nymi ty­pami za­ro­stu zde­cy­do­wał się po­sta­wić wła­śnie na taki wa­riant.

– Jak to wy­gląda? – za­py­tał Fre­drik.

– Chodź tu­taj, a sam się prze­ko­nasz.

Fre­drik wziął głę­boki wdech i pod­szedł do Gu­stava.

Wo­kół obu ciał krą­żyły mu­chy i inne owady. Fre­drik za­ci­snął zęby. Zwłoki sta­no­wiły nie­unik­niony ele­ment jego pracy. Sam ją zresztą wy­brał. Ist­niały jed­nak dwie rze­czy, z któ­rymi miał kło­pot. Mar­twi lu­dzie i owady.

Zmu­sił się, by po­dejść bli­żej. Na­prawdę zo­ba­czyć. Sto­nogi i mu­chy bie­gały po zwło­kach, jakby im się do­kądś spie­szyło. Były też inne in­sekty. Nie znał ich nazw ani po­wo­dów, dla któ­rych ist­niały. Nie chciał znać.

Na szczę­ście nie za­uwa­żył larw much. A za­tem ciała nie le­żały długo. Ko­bieta i męż­czy­zna. Oboje mieli ob­ra­że­nia klatki pier­sio­wej. Ściany i pod­łoga w przed­po­koju domku były czarne od ich za­schnię­tej krwi.

Afry­kań­czycy, po­my­ślał w pierw­szej chwili. Ktoś wspo­mi­nał o ob­co­kra­jow­cach. Szybko jed­nak spo­strzegł, że skóra nie jest w na­tu­ral­nym od­cie­niu, lecz ściem­niała od pro­ce­sów gnil­nych. Oboje mieli ciemne włosy i po­cho­dzili, jak się zda­wało, z pół­noc­nej Afryki albo Bli­skiego Wschodu. W każ­dym ra­zie tak ob­sta­wiał po obej­rze­niu ich spuch­nię­tych twa­rzy.

Fre­drik prze­łknął ślinę i spoj­rzał na Gu­stava.

– To nie mo­gło się wy­da­rzyć dzi­siaj.

– Słusz­nie – od­parł Gu­stav. – Na pewno są tu od kilku dni.

Ciało ko­biety le­żało na ple­cach, a tu­łów i część ud znaj­do­wały się we­wnątrz domu. Lewa go­leń była wy­krę­cona. Męż­czy­zna le­żał obok. Jego głowa spo­czy­wała na progu, tuż nad pra­wym ko­la­nem ko­biety. Miał na so­bie cienką, czarną ba­weł­nianą kurtkę i dżinsy. Na no­gach czer­wone te­ni­sówki. Ona była ubrana w ja­sno­szary T-shirt z na­dru­kiem. Tekst trudno było od­czy­tać z po­wodu ob­ra­żeń i krwi, ale na sa­mym dole Fre­drik wy­raź­nie zo­ba­czył słowa: „brac­two stu­denc­kie”. Też miała na so­bie dżinsy. Była boso. Opuch­nięte twa­rze utrud­niały bar­dziej do­kładne osza­co­wa­nie wieku, ale Fre­drik się do­my­ślał, że oboje byli w oko­li­cach trzy­dziestki.

– Ktoś ich za­strze­lił. W tej kwe­stii nie ma wąt­pli­wo­ści – oznaj­mił Gu­stav.

– No tak, ale z ja­kiej broni?

Fre­drik przy­kuc­nął obok ciała męż­czy­zny.

Nogi ko­biety były gę­sto usiane bia­łymi dro­bi­nami. Tak samo frag­menty ple­ców jej to­wa­rzy­sza. Tu i ów­dzie Fre­drik do­strzegł ka­wałki cze­goś ja­sno­brą­zo­wego.

– Co to jest, do cho­lery? – za­py­tał gło­śno, a po chwili za­uwa­żył pa­pie­rową torbę za­le­ga­jącą pod cia­łem męż­czy­zny. Była znisz­czona, a spod po­szar­pa­nej kra­wę­dzi wy­sta­wała po­sie­kana ba­gietka.

– Pie­czywo na śnia­da­nie – pod­su­mo­wał. – Po obojgu mu­siały cho­dzić ptaki. Do­brze, że za­do­wo­liły się buł­kami.

– Je­śli był w skle­pie, może pa­mięta go któ­raś z ka­sje­rek. Nie można po­wie­dzieć, by tu się ro­iło od ob­co­kra­jow­ców. Jest spora szansa, że ktoś go za­pa­mię­tał.

– No to je­ste­śmy umó­wieni – skon­sta­to­wał Fre­drik.

Oparł się jedną ręką o trawę i na­chy­lił, pró­bu­jąc zba­dać rany klatki pier­sio­wej.

– Nie­wiele wi­dzę, ale ob­ra­że­nia wy­glą­dają na bar­dzo po­ważne. Kurtka tu na kra­wę­dzi jest w strzę­pach, a krwo­tok… Mu­sieli zgi­nąć na miej­scu.

– Kiedy zo­ba­czy­łem te plamy krwi, od razu po­my­śla­łem o strzel­bie i strza­łach z bli­ska, ale tu nie ma ani jed­nej łu­ski – oznaj­mił Gu­stav, wska­zu­jąc ściany i drzwi.

– To prawda – przy­znał Fre­drik. – Rany wlo­towe też nie pa­sują.

– Spójrz tu­taj – rzekł Gu­stav i zwró­cił jego uwagę na drzwi wy­szczer­bione na kra­wę­dziach. Po­śród cha­bro­wego błę­kitu rzu­cała się w oczy biel drewna w szcze­li­nie o śred­nicy dzie­się­ciu cen­ty­me­trów.

Fre­drik wstał.

– To z całą pew­no­ścią nie była strzelba – oznaj­mił.

– Je­śli ktoś przy­go­to­wuje amu­ni­cję, która jest w sta­nie zro­bić coś ta­kiego, ma wszystko za­pla­no­wane – stwier­dził Gu­stav.

– Bez wąt­pie­nia. To było dzia­ła­nie z pre­me­dy­ta­cją.

Umil­kli, za­sta­na­wia­jąc się nad tym nie­przy­jem­nym za­ło­że­niem. Roz­glą­dali się. Fre­drik po raz pierw­szy zwró­cił uwagę na to, że jedna z szyb w domu jest stłu­czona, a fu­tryna okienna czę­ściowo osma­lona po we­wnętrz­nej stro­nie.

Pod oknem gę­sto ro­sły wy­so­kie, in­ten­syw­nie fio­le­towe kwiaty.

Od­wró­cił się w stronę mo­rza. Z miej­sca przy drzwiach, czyli tam, gdzie stali z Gu­sta­vem, w każ­dym kie­runku coś za­sła­niało wi­dok – cał­ko­wi­cie lub czę­ściowo. Do­brze było wi­dać tylko furtkę. Po pra­wej stro­nie prze­świ­ty­wały frag­menty mo­rza, ale za­sad­ni­czą część pola wi­dze­nia wy­peł­niały za­ro­śla, wy­so­kie na kilka me­trów.

– Je­śli nie strze­lono z bli­ska ani z żad­nej z są­sied­nich po­se­sji, co wy­daje się praw­do­po­do­bne, skoro upa­dli w środku, na­past­nik znaj­do­wał się na li­nii łą­czą­cej drzwi i furtkę.

– My­ślisz, że mógł na przy­kład być ukryty za tymi krza­kami? – spy­tał Gu­stav.

– Moż­liwe – od­parł Fre­drik.

Gdy uświa­do­mił so­bie, że sam stał na li­nii strzału, ogar­nęło go nie­zbyt przy­jemne uczu­cie. Za­ro­śla przy plaży były gę­ste i nie dało się przez nie spoj­rzeć na wy­lot. Ni­kogo tam te­raz nie było, ale mimo wszystko od­su­nął się o krok.

Jesz­cze raz spoj­rzał na ciała.

– Czy ktoś z na­szych był w środku?

– Tak. Knuts­son wszedł i spraw­dził. Pu­sto.

Fre­drik spoj­rzał w niebo. Ma­sywna war­stwa chmur spo­wi­jała co­raz więk­szą część lądu. Wkrótce ostatni pa­sek błę­kit­nego nieba znik­nie na wscho­dzie.

– Oby tylko nie za­częło pa­dać.

Fre­drik ru­szył w stronę ra­dio­wozu i od­szu­kał Knuts­sona, który pil­no­wał ta­śmy po tej stro­nie. Ciała ochro­niono plan­deką. Na ra­zie mu­siało wy­star­czyć. Jak tylko przy­je­dzie Eva, roz­sta­wią na­miot.

Fre­drik i Gu­stav prze­szli się wo­kół domku. Z tyłu też były drzwi, ale za­mknięte na klucz. Za to są­sia­du­jące z nimi okno było uchy­lone.

– Ktoś je od­ry­glo­wał – za­uwa­żył Gu­stav.

Otwo­rzył okno czub­kiem klu­cza i przyj­rzał się ra­mie.

– Tu jest wy­raźny od­cisk buta – po­wie­dział.

Rze­czy­wi­ście, od­cisk był bar­dzo do­brze wi­do­czny i uka­zy­wał środ­kową część po­de­szwy buta. Oso­bliwe. Co mógł mieć wspól­nego z dwoj­giem za­strze­lo­nych lu­dzi w drzwiach? Czy ktoś wszedł albo wy­szedł przez okno? A je­śli tak, to kiedy? Przed za­bój­stwem, w jego trak­cie czy po nim?

Zaj­rzeli do po­miesz­cze­nia. Znaj­do­wały się w nim stół z la­mi­no­wa­nym bla­tem, ku­chenka, krótka ława, dwa fo­tele i te­le­wi­zor. Pod­łoga była uło­żona z po­ma­lo­wa­nych na biało de­sek o sze­ro­ko­ści dzie­się­ciu cen­ty­me­trów.

Na­gły war­kot sil­nika spra­wił, że się od­wró­cili. Na­tych­miast roz­po­znali cy­wilny ra­dio­wóz z Visby. Po­mię­dzy drze­wami wi­dzieli, że skręca na par­king ką­pie­li­ska i się za­trzy­muje. Ze środka wy­sie­dli Göran Eide, Ove Gahn­ström i Sara Oskars­son. Bra­ko­wało już tylko Evy Kar­lén. Fre­drik spoj­rzał na ze­ga­rek. Wie­dział, że po­trwa to jesz­cze co naj­mniej pół go­dziny.

***

Roz­legł się sy­gnał te­le­fonu Fre­drika. Dzwo­niła Ninni. Nie w porę, ale po­czuł, że musi ode­brać. Za­częli od zwro­tów grzecz­no­ścio­wych, które mo­głyby roz­po­cząć każdą inną roz­mowę. „Cześć, jak tam?” „Do­brze, a u cie­bie?” „W po­rządku”. Po­tem na­stała ci­sza.

Te słowa ko­ja­rzyły mu się z za­kła­ma­niem. Ale co in­nego im po­zo­stało? Ogól­nie przy­jęte do­bre ma­niery nie po­winny za­szko­dzić.

Ninni ze­brała się na od­wagę.

– Po­my­śla­łam so­bie… Mu­simy po­roz­ma­wiać.

– Hm – mruk­nął.

– Mo­żesz przyjść dziś wie­czo­rem?

Fre­drik po­dą­żał wzro­kiem za trzema ko­le­gami, któ­rzy nie­dawno przy­je­chali. Gu­stav przed­sta­wiał im sy­tu­ację.

– Dzi­siaj ra­czej nie dam rady – od­po­wie­dział.

– Jak to nie dasz rady? Umó­wi­łeś się z nią? – za­ata­ko­wała Ninni, za­nim zdą­żył po­wie­dzieć coś wię­cej.

Fre­drik stłu­mił wes­tchnie­nie i ści­szył głos.

– Wła­śnie je­stem w Nis­se­vi­ken i pa­trzę na dwa trupy.

Po dru­giej stro­nie za­pa­dła ci­sza.

– Ofiary za­bój­stwa – do­dał. – Ra­czej się prze­cią­gnie.

– Aha – od­parła nie­pew­nie Ninni.

Stra­ciła re­zon. Trudno krzy­czeć na ko­goś, kto wła­śnie bada dwie ofiary mor­der­stwa.

– Za­dzwo­nię pod wie­czór, kiedy już będę wie­dział, na co się za­nosi.

– Do­brze, za­dzwoń.

– Ale może być późno.

– Nie szko­dzi. I tak nie mogę spać.

Nie miał po­my­słu, jak na to za­re­ago­wać. Przez kilka se­kund trwała mę­cząca ci­sza, aż w końcu po­wie­dział, że się ode­zwie póź­niej, i za­koń­czył po­łą­cze­nie.

Göran i po­zo­stali wy­szli przez furtkę. Ko­mi­sarz zdjął oku­lary i scho­wał je do we­wnętrz­nej kie­szeni ma­ry­narki w jo­dełkę. Prze­je­chał dło­nią po czole w kie­runku wło­sów – z bie­giem lat ten ruch się wy­dłu­żał – i szybko się ro­zej­rzał.

– Lada chwila może za­cząć pa­dać, więc chciał­bym, aby­śmy jak naj­szyb­ciej prze­szu­kali oko­lice domku i plażę. Gu­stav i Fre­drik, któ­rzy już zdą­żyli go okrą­żyć, będą kon­ty­nu­owali oglę­dziny, a ty, Ove, zaj­miesz się te­re­nem wo­kół kio­sku i par­kingu. Mats może ci po­móc. Na ra­zie jest tam spo­koj­nie. Sara i ja przyj­rzymy się bli­żej tym za­ro­ślom, a po­tem za­czniemy prze­cze­sy­wać plażę, kie­ru­jąc się w twoją stronę.

Wszy­scy po­ki­wali ze zro­zu­mie­niem gło­wami i się roz­dzie­lili. Zro­biło się chłod­niej, bar­dziej wil­gotno i przede wszyst­kim ciem­niej. Ulewa na­prawdę wi­siała w po­wie­trzu.

8

Göran Eide czuł się co naj­mniej o pięt­na­ście lat młod­szy, gdy ra­zem z Sarą ob­cho­dził po­kaźne za­ro­śla przy plaży. Wszyst­kie my­śli o sta­rze­niu się i nie­pew­nej przy­szło­ści dzieci na ra­zie wy­pa­ro­wały – i bar­dzo do­brze. Był w stu pro­cen­tach skon­cen­tro­wany na za­da­niu.

– Bar­dzo gę­ste. Py­ta­nie, czy w ogóle da się coś przez to zo­ba­czyć – po­wie­działa Sara.

– Za­raz się do­wiemy – od­parł Göran, pa­trząc pod nogi, żeby nie na­dep­nąć na ewen­tu­alny ślad.

– Jesz­cze tego bra­ko­wało.

– A co, mia­łaś inne plany?

– Cho­dzi mi o po­godę. Te chmury.

– Co po­ra­dzisz? Nie­długo mid­som­mar. Zwy­kle tak to wy­gląda.

Zro­bił jesz­cze kilka kro­ków, a po­tem do­dał:

– Chcia­łaś świę­to­wać mid­som­mar na kon­ty­nen­cie?

– Mogę już o tym za­po­mnieć. To, czego chcia­łam, prze­stało się li­czyć.

Na­stała chwila ci­szy, a ką­ciki ust ko­mi­sa­rza wy­gięły się ku gó­rze. Sara szła za nim, więc nie za­uwa­żyła jego uśmie­chu.

– Zga­dza się. Na Go­tlan­dii też nie bę­dzie wiel­kiego świę­to­wa­nia.

Wy­szli z za­ro­śli po stro­nie mo­rza. Pod ich sto­pami ro­sły trawa i wy­dmu­chrzyca pia­skowa. Fale, małe i pra­wie bez­gło­śne, pie­niły się wo­kół wą­skiej wstęgi ró­żo­wych wo­do­ro­stów na brzegu.

– Nie­wąt­pli­wie jest dość gę­sto – oce­nił Göran.

Chasz­cze były kłę­bo­wi­skiem głogu i wy­so­kich krze­wów ja­łowca, po­plą­ta­nym i nie­prze­nik­nio­nym. Ja­ło­wiec, nie­ustan­nie tar­gany wia­trem od mo­rza, rósł pod ką­tem czter­dzie­stu pię­ciu stopni do ziemi. Nis­se­vi­ken miało za­dbaną plażę, ale tu, w środku, w plą­ta­ni­nie ga­łą­zek, utknęły wy­bla­kłe opa­ko­wa­nia po socz­kach, wy­rzu­cone przez mo­rze pla­sti­kowe bu­telki i pasy pa­pieru to­a­le­to­wego.

– Tu­taj coś mamy!

Lepka i kol­cza­sta ro­ślin­ność za­krę­cała, ukła­da­jąc się w kształt klina. Göran pod­szedł kilka kro­ków bli­żej.

– To jest… – za­czął i wy­cią­gnął dłoń w jed­no­ra­zo­wej rę­ka­wiczce do ga­łęzi, ale znie­ru­cho­miał.

Przy­kuc­nął i za­czął ostroż­nie po­cią­gać za kilka ga­łęzi tuż przy ziemi. Uwol­nił dwie z nich i uniósł każdą w jed­nej ręce.

– Spójrz na to.

De­mon­stra­cyj­nie zbli­żył do sie­bie dwie ga­łę­zie, uka­zu­jąc dwa wy­raźne ślady.

– Zo­stały od­cięte – skwi­to­wała Sara.

– Jak wi­dać. A po­patrz tu­taj!

Göran wska­zał wię­cej po­dob­nych śla­dów w gąsz­czu.

– Ktoś przy­go­to­wał so­bie miej­sce, skąd bę­dzie miał lep­szy wi­dok na do­mek. Bez wąt­pie­nia.

Przy­kuc­nął z po­wro­tem i za­czął gra­bić dło­nią zie­mię pod ster­czą­cymi chasz­czami. Wy­cią­gnął ko­lejne od­cięte ga­łę­zie.

– Do­brze po so­bie po­sprzą­tał – pod­su­mo­wała Sara.

– Można tak po­wie­dzieć – zgo­dził się Göran.

Uło­żyli luźne ga­łę­zie w stos na pia­sku.

– Mu­simy skom­bi­no­wać duży wo­rek. Mogą tam być frag­menty skóry, a na­wet krew.

Sara ski­nęła głową.

– Jesz­cze bar­dziej praw­do­po­do­bne, że znaj­dziemy coś tu­taj – do­dała, wska­zu­jąc miej­sca cię­cia, które w za­ro­ślach wy­glą­dały jak białe plamy.

Göran po­dą­żył wzro­kiem za dło­nią Sary.

– Na­wet je­śli nie znaj­dziemy DNA, na pewno od­kry­jemy czą­steczki sub­stan­cji za­pa­la­ją­cej. Zro­bimy zdję­cia, a po­tem obe­tniemy kilka tych ga­łęzi i uło­żymy je na osob­nym sto­sie.

Göran sta­nął po­środku wy­cię­tego klina i spoj­rzał w stronę domku. Po­woli ugi­nał ko­lana, aż przy­siadł, a na­stęp­nie po­woli wstał. Coś mruk­nął i znów ugiął ko­lana, w dal­szym ciągu wpa­tru­jąc się w bu­dy­nek.

– Nie – po­wie­dział na­gle i wstał.

– O co cho­dzi? – za­py­tała Sara.

– Stąd jest ide­alny wi­dok na to, co się dzieje przy drzwiach, ale żeby do ko­goś strze­lić, a w każ­dym ra­zie tra­fić go w klatkę pier­siową, trzeba stać.

Göran po­now­nie przy­kuc­nął i za­czął roz­gar­niać pia­sek wo­kół.

– Bę­dziemy mu­sieli go prze­siać w po­szu­ki­wa­niu łu­sek.

***

– Ty­dzień był do­syć chłodny, ale świe­ciło słońce, a roz­le­głość ob­ra­żeń przy­spie­szyła pro­ces roz­kładu.

Eva Kar­lén pod­nio­sła się i wska­zała zwłoki ko­biety le­żące w drzwiach.

– Więk­szość krwi i uszko­dzo­nych tka­nek, które wi­dzi­cie na jej tu­ło­wiu, po­cho­dzą od męż­czy­zny. Kiedy padł strzał, stała naj­wy­żej metr od niego.

Kro­ple desz­czu stu­kały w dach bia­łego na­miotu z two­rzywa sztucz­nego, który Eva na­tych­miast roz­sta­wiła, żeby ochro­nić ciała. Pa­dało od po­nad go­dziny. De­li­kat­nie, lecz nie­prze­rwa­nie.

– Te uszko­dzone tkanki szybko ule­gają roz­kła­dowi i oczy­wi­ście przy­cią­gają mu­chy oraz inne owady – cią­gnęła.

– Mie­lone mięso – mruk­nął Ove do sie­bie.

– To cał­kiem trafny opis – od­parła Eva. – Sam wiesz, że ma ono krótką datę waż­no­ści. Przez to trudno mi oce­nić, jak długo tu były, ale sta­wia­ła­bym, że od dwóch do czte­rech dni. Na pewno nie dłu­żej.

– Trudno mi so­bie wy­obra­zić, że le­żeli tu przez week­end – rzekł Göran. – Na­wet je­śli woda wciąż jest zimna, na plaży po­winno być mnó­stwo lu­dzi. W są­sied­nich do­mach pew­nie też. Ktoś po­wi­nien był ich za­uwa­żyć.

– To ozna­cza, że do za­bój­stwa do­szło mię­dzy nie­dziel­nym wie­czo­rem a po­nie­dział­ko­wym po­ran­kiem – do­dała Eva.

Po­chmurny dzień i roz­sta­wiony na­miot spra­wiały, że pa­no­wał pół­mrok, ale Eva za­mo­co­wała lampę, która rzu­cała ostre świa­tło na oba ciała. Fre­drik śle­dził wzro­kiem ją i po­zo­sta­łych. O świe­tle po­ranka można było tylko po­ma­rzyć. Szary dzień, deszcz, Eva w ochra­nia­czu na włosy i jed­no­ra­zo­wych rę­ka­wicz­kach, jej wy­kład nad zma­sa­kro­wa­nymi zwło­kami – to wszystko prze­peł­niało go po­czu­ciem bez­na­dziei.

– W obu cia­łach utkwiły drew­niane odłamki, które tra­fiły męż­czy­znę i ko­bietę w bok. Z tego można wy­snuć wnio­sek, że kiedy to na­stą­piło, jesz­cze stali. A za­tem tra­fie­nie w drzwiach to był pierw­szy strzał. A ści­ślej mó­wiąc, pierw­szy z trzech strza­łów, o któ­rych wiemy.

– Ten męż­czy­zna – ode­zwał się Fre­drik. – Nie miał przy so­bie port­fela? Prze­cież był na za­ku­pach.

Wy­da­wało mu się, że wi­dzi, jak Sara Oskars­son się krzywi i prze­nosi spoj­rze­nie z Evy na niego. Wy­glą­dało to jak mil­czący ko­men­tarz. I to nie taki, który miał co­kol­wiek wspól­nego z ich pracą.

Sa­rze ła­two było tak stać i się szcze­rzyć. Młoda, sin­gielka, w pracy do­piero od roku, nowa w Visby, bez cze­go­kol­wiek, co by ją ogra­ni­czało. Co po­my­ślała? „Te­raz kon­kret­nie po­kpił sprawę ten oj­ciec dwójki dzieci, Fre­drik Bro­man. No i jesz­cze dziew­czyna w pracy. Tak głu­pio i bez fan­ta­zji. Gdy ktoś chce na­ro­bić so­bie kło­po­tów, po­wi­nien po­stę­po­wać jak Fre­drik. Ja­kie to ża­ło­sne…”

Nie, na pewno o ni­czym nie wie­działa. Mu­siał so­bie uroić tam­ten uśmiech i tamto spoj­rze­nie. Je­dy­nym czło­wie­kiem, któ­remu o tym po­wie­dział, był Gu­stav. Jemu ufał. Choć oczy­wi­ście nie wie­dział, z kim roz­ma­wiała Ninni i co ten czło­wiek lub ci lu­dzie mo­gli prze­ka­zać da­lej. Na pewno mó­wiła o tym z Leną, żoną Gu­stava, a ta prze­cież znała kilka osób w po­li­cji.

Spoj­rze­nia Evy i Fre­drika się spo­tkały, a chwilę póź­niej Eva prze­nio­sła wzrok na Görana i od­parła:

– Nie zna­la­złam ni­czego, co mo­głoby po­móc go zi­den­ty­fi­ko­wać, ale po wej­ściu do środka pew­nie nam się to uda.