Przepowiednia księżyca (17). Gwiazda przeznaczenia ebook

Przepowiednia księżyca tom 17

Frid Ingulstad

Gwiazdaprzeznaczenia

Przekład

Izabela Krepsztul-Załuska

Tytuł oryginału norweskiego: Skjebnestjernen

Ilustracje na okładce: Eline Myklebust

Projekt okładki: Tadeusz Szlaużys

Redakcja i korekta: BAPPRESS

Copyright © 2005 by N.W. DAMM & SON A.S, OSLO

Copyright this edition: © 2010 by BAPPRESS

Published by agreement with CAPPELEN DAMM AS All Rights Reserved

Wydawca:

Axel Springer Polska Sp. z o.o.

02-672 Warszawa

ul. Domaniewska 52

www.axelspringer.pl

ISBN 978-83-7558-764-7

ISBN 978-83-7558-810-1

oraz

BAPPRESS

05-420 Józefów

ul. Godebskiego 33

www.bappress.com.pl

ISBN 978-83-7602-133-1

ISBN 978-83-7602-102-7

Informacje o książkach z serii „Przepowiednia księżyca”:

Infolinia: 0 801 000 869

Internet: www.fakt.literia.pl

Skład: BAPPRESS

Druk: Norhaven A/S, Dania

GALERIA POSTACI

W poprzednim tomie...

Panna Adalis usiłuje wkraść się w łaski pana Gustava w nadziei, że ten zabierze ją do Szwecji. Nałożnica zdradza mu też okoliczności śmierci Turego. Rozzłoszczony pan Gustav grozi Ingebjørg, obrzucając ją przy tym najgorszymi przekleństwami i uznając za ladacznicę.

Z opresji wybawia ją, a także Folkego, ochmistrz, potwierdzając, jak okrutnie Turę dręczył swoją prawowitą żonę. Zagroził też dumnemu Szwedowi, że zgłosi sprawę do wójta, jeśli pan Gustav nie będzie milczał.

Teść Ingebjørg wraca do Szwecji w towarzystwie panny Adalis, z powziętym zamiarem wydziedziczenia Alva.

Ingebjørg natomiast musi opuścić twierdzę, ochmistrz i pani Bothild proponują jej jednak, by tymczasem zamieszkała w ich dworze - Ormsgard. Folke pozostaje przy niej jako jej strażnik.

Pani Bothild przejmuje niebezpieczny list - dokument ojca Ingebjørg.

Wkrótce okazuje się, że w mieście przebywa sira Joar i któregoś dnia pojawia się u Ingebjørg, szydząc z niej i czyniąc nieprzyjemne awanse. Folke wpada we wściekłość i udaje się w pogoń za znienawidzonym księdzem. Potem oświadcza Ingebjørg, że odtąd sira Joar nie będzie jej nękał.

Ingebjørg stara się traktować Folkego chłodno, jest bowiem zazdrosna, bo dowiaduje się, że strażnik bywa u znachorki Guro.

Po wielu perypetiach oboje wreszcie wyznają sobie miłość, ale ich szczęście nie trwa długo. Ze Szwecji nadchodzi list do Folkego - jego ojciec chce go czym prędzej ożenić. Niestety, wybranką nie jest Ingebjørg...

Rozdział 1

Ingebjørg wpatrywała się w Folkego, nic nie pojmując. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy.

Patrzył na nią z głębokim smutkiem w przyjaznych oczach.

Ingebjørg nie mogła ruszyć się z miejsca, jakby nagle przyrosła do podłogi. Dobre ciepło, którego jeszcze przed chwilą doznawała, ulotniło się w jednej chwili.

Mężczyzna uniósł rękę i pogłaskał ją delikatnie po policzku, uśmiechając się smutno.

Nie była w stanie nic wyrzec, wiedziała tylko, że nie wolno jej się poruszyć, nic powiedzieć. Jeśliby to zrobiła, przyniosłaby sobie tylko wstyd, zachowując się jak dziecko albo jak prosta służąca. Wuj Turego wątpił, czy ona nadaje się dla Szweda z wysokiego rodu. Pokaże teraz, że potrafi zachować spokój i opanowanie, podobnie jak oni.

Gdy napotkała spojrzenie ukochanego, jej oczy napełniły się łzami.

Folke gładził ją po głowie. Ciepło jego silnego ciała koiło ból i uspokajało. Na dnie rozpaczy poczuła jednak coś dobrego: on ją kocha, a ona odwzajemnia to uczucie. Oto doświadczała czegoś najwspanialszego na świecie: że ktoś jest dla niej dobry.

Folke jakby czytał w jej myślach.

Pokiwała głową, wpatrując się w jego szeroką pierś.

Pokiwała głową.

- Ona nadal świeci - upewnił ją Folke. - Choć na niebie pojawiły się już inne.

- Boję się, boję się złowieszczego księżyca - przypomniała sobie nagle.

- To nie jest wcale złowieszczy księżyc. To nasza gwiazda przeznaczenia. Kiedy udam się do Szwecji, spoglądaj na nią i pamiętaj, że ja też na nią patrzę, i że ona świeci dla nas. Nie poddam się, Ingebjørg. Porozmawiam z ojcem. Nie zamierzam tak łatwo dawać za wygraną.

Pochylił głowę i przywarł do jej ust, a ona przyjęła jego miłość z całą tęsknotą, którą dotąd ze wszystkich sił tłumiła i do której nie chciała się przyznać.

Stali ciasno przytuleni, jakby chcieli wzajemnie dodać sobie sił, uzbroić się na to, co nieoczekiwane i nieznane. A jeszcze wczoraj Ingebjørg nie chciała, by Folke do niej przyszedł. Wszystko było takie bolesne i trudne...

Pocałunek stawał się gorętszy i budził w niej uczucia, których już dawno nie zaznała.

Naraz Folke ją puścił.

- Ingebjørg... - Westchnął ciężko. - Jakże ja o tym marzyłem! Fantazjowałem i modliłem się po nocach, ale nie sądziłem, że kiedykolwiek dane mi będzie to przeżyć.

- Naprawdę?

- Czyżbyś tego nie zauważyła? - zaśmiał się. - Że biegam za tobą jak pies przez ponad rok?

Ingebjørg zawtórowała mu ze łzami w oczach.

- Biegasz jak pies... raczej bym tego tak nie nazwała. Wydawałeś się całkiem nieczuły i niedostępny, Folke Bardssonie! Nie spoglądałeś w moim kierunku. Gdy się do ciebie zwracałam, byłeś uprzejmy, lecz powściągliwy. Słowem ani miną nie okazałeś, że nie jestem ci obojętna jako kobieta!

Uśmiechnął się serdecznie.

- Chyba musiałaś być ślepa! Przecież nie mogłem oderwać od ciebie wzroku! Zamężna, w dodatku moja pani - nie miałem żadnej szansy. Dlatego postanowiłem zostać twoim niewidzialnym pomocnikiem.

- I grałeś Pieśń elfów?

Pokiwał głową.

- Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że oznacza dla ciebie coś szczególnego, po prostu lubiłem ją. Ma w sobie taką bolesną tęsknotę.

Ingebjørg spojrzała na niego ze zdumieniem.

- Jakie to dziwne... Ja kocham ten utwór od dzieciństwa!

- To nie jest dziwne, Ingebjørg. Tak miało być. Gwiazda przeznaczenia już wtedy czuwała nad nami i wskazywała drogę.

Znów się nad nią pochylił i napotkał jej usta. Pozwoliła mu na to. W tej jednej, jedynej chwili należeli tylko do siebie.

Gdy ją puścił, była aż zamroczona gwałtownymi i intensywnymi uczuciami, które ją wypełniły. Pragnęła tak stać do końca życia, pragnęła, by czas się zatrzymał. Teraz, gdy wreszcie odważyła się na ujawnienie uczuć, wszystko wydawało się właściwe i naturalne do tego stopnia, że już nie rozumiała, jak mogła tak zawzięcie się przed tym bronić. Nawet nie miała poczucia, że robi coś złego, mimo że ojciec Folkego znalazł mu narzeczoną i mimo że ona sama jeszcze trzy miesiące temu była zamężna. Słowa Folkego dźwięczały w jej uszach, gdy tuliła się do niego. „To gwiazda naszego przeznaczenia. Jestem przekonany, że to nasza gwiazda”.

Czy ma odwagę, żeby w to uwierzyć? Czy było postanowione z góry, że ich losy splotą się na zawsze, niezależnie od wszystkiego, co się zdarzy? To się przytrafiło Heloizie i Abelardowi, którzy kochali się przez całe życie, mimo że musieli się rozstać.

- Zamilkłaś... - wyszeptał Folke.

- Myślałam właśnie, że kochałam cię już wtedy, gdy odesłano cię do Akersborg. Walczyłam z własnymi uczuciami, nawet nie mogłam się do nich sama przed sobą przyznać!

- Jesteś silną kobietą.

- Nie. Bałam się. Zostałam ukarana za mój pierwszy błąd. Poza tym byłam zamężna i mimo że Turę przyprowadził ze sobą do domu nałożnicę, wiedziałam, że inne prawa obowiązują wysoko urodzonych. Ale nawet nie pomyślałam, że mogłabym żyć w grzechu. - Zamilkła na chwilę i zamyśliła się. - Pamiętam, że po tym, jak Turę pokazał już swoje najgorsze strony, przeżyłam coś dziwnego. Któregoś wieczoru zagrałam Pieśń elfów. I ogarnęła mnie tęsknota, choć nawet nie rozumiałam, za czym. Ale teraz wiem. Tęskniłam za kimś, kogo bym pokochała. Za kimś, kto też mnie będzie kochał i traktował z szacunkiem.

Folke pogładził ją po włosach.

- Pamiętasz, jak się spotkaliśmy po raz pierwszy? Ingebjørg uśmiechnęła się, zawstydzona.

- Najlepiej pamiętam drugi raz. Szłam na posiłek do Sali Rycerskiej, w korytarzu było ciemno, potknęłam się i byłabym upadła, gdybyś się nagle nie pojawił i nie podtrzymał mnie za ramię.

- Widzisz więc, że łaziłem za tobą jak pies - rzucił zadziornie. - I o czym pomyślałaś? Przejrzałaś mnie?

- Nie, ucieszyłam się jedynie z pomocy. Byłam też ciebie ciekawa. Pytałam wcześniej panią Bothild, kim jesteś. W korytarzu panowała ciemność i nie widziałam cię dobrze, zanim nie stanąłeś w świetle, padającym z otworu strzelniczego. Wydało mi się wtedy, że jesteś podobny do Bergtora, tylko o wiele młodszy.

Stał nieporuszony i patrzył na nią.

- Nie jestem pewien, czy to komplement. Nie było tak, że zaręczono cię z nim wbrew twojej woli?

Ingebjørg zarumieniła się.

- Byłam za młoda, by rozumieć, jaki to był wartościowy człowiek.

Folke przycisnął ją do siebie gwałtownie.

- Och, Ingebjørg! - szepnął w zagłębienie jej szyi. - Gdybyś tylko wiedziała, jak się tobą zachwyciłem. Byłaś taka piękna, tak pociągająca. A poza tym mądra i miła. Byłem wściekły, że pan Turę cię dostał. Nie zasługiwał na ciebie.

Ingebjørg słuchała go z niedowierzaniem.

- To prawda? Już wtedy tak myślałeś?

- A niby dlaczego grałem dla ciebie przy lada okazji? Chodź, dołożymy do paleniska i usiądziemy - dodał, pociągając ją w stronę ognia.

Gdy pochylił się i rozdmuchiwał żar, Ingebjørg stała, patrząc na jego silną postać. Znów ogarnął ją smutek. Jak mogli tak stać i rozmawiać? Zupełnie, jakby oboje zapomnieli o posłańcu ze Szwecji i wiszącej nad nimi groźbie.

Folke wyprostował się i obrócił ku niej. Musiał wyczuć, o czym myśli, gdyż schwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie.

- Nie dręcz się tym, Ingebjørg - pocieszył ją spokojnym głosem. - Znajdziemy jakieś rozwiązanie. Ten dzień należy do nas. Dziś wieczorem będziemy się tylko cieszyć.

Pociągnął ją ku sobie na ławę, objął ramieniem i delikatnie całował jej usta.

- Gdybyś wiedziała, jak długo tęskniłem właśnie za tym - wyszeptał ochryple. - Mimo że to się wydawało niemożliwe, przez cały czas miałem nadzieję, że będziesz moja.

- Od dawna?

- Już od tamtej chwili, gdy znalazłem cię siedzącą na kamieniu za murami Akersborg. Byłaś taka przerażona i nieszczęśliwa. Ja już dawno zrozumiałem, że mąż cię zadręcza i cierpiałem wraz z tobą. Zauważyłaś mnie i wyraźnie się przestraszyłaś, jakbym przyłapał cię na gorącym uczynku. Dlaczego, Ingebjørg? Dlaczego tam tkwiłaś? Było tak, jak sądziłem?

Zagryzła dolną wargę; nie miała odwagi, by spojrzeć mu w oczy.

- Chciałam targnąć się na swoje życie - wyszeptała. - Ale gdy zobaczyłam zaróżowione wody fiordu skąpane w porannym słońcu, coś się we mnie zmieniło. Rozpacz zniknęła. Nie chciałam płacić życiem za okrucieństwo Turego. Postanowiłam uciec, choć z tego planu potem nic nie wyszło.

Pogładził ją po policzku.

- Ależ ci musiało być źle...

Potrząsnęła głową, jakby chciała odgonić przykre wspomnienia.

- Opowiadaj jeszcze! - poprosiła.

Uśmiechnął się radośnie.

- Gdy usłyszałem, że mam jechać do Tunsberg jako twój strażnik, byłem już przekonany, że los chce nas połączyć. To dało mi cierpliwość i pewność. Nawet jeśli miałbym czekać całą zimę i wiosnę, moje pragnienie miało się ziścić. Byłem tego pewien.

- Jak dobrze być czegoś pewnym - westchnęła.

- Ty też musisz być pewna. Ufaj mi, Ingebjørg! Nie jestem z tych, którzy łatwo się poddają. Wiem, że po powrocie do domu napotkam trudności, ale stawiałem już wcześniej czoło przeciwnościom i zwykle udawało mi się je przezwyciężyć.

- Masz na myśli tę kobietę, którą straciłeś? - Ingebjørg niechętnie wspomniała o tym, ale jednocześnie chciała wiedzieć.

- Tak. Ojciec był wściekły i chciał mnie wydziedziczyć. Ona bała się powiedzieć, że spodziewa się dziecka, zarówno mnie, jak i swoim rodzicom, póki nie minęło dużo czasu. - Zamilkł i najwyraźniej zanurzył się na chwilę we wspomnieniach. - Mieszkała u swojego opiekuna w innej części kraju. Był miłym, lecz ustępliwym, starszym człowiekiem. Zmusiła go, by milczał. Gdy wreszcie się o tym dowiedzieliśmy, jej ojciec tak się wzburzył, że odwrócił się od niej. Mój ojciec też nie chciał o niej słyszeć. W końcu udało mi się go przekonać i pojechałem po nią. Gdy dojechałem, ona już nie żyła. Poród zaczął się za wcześnie...

- Musiałeś okropnie cierpieć - wyszeptała cicho.

- To prawda. Nie przypuszczałem, że kiedyś jeszcze będę szczęśliwy, dopóki nie przyjechałem do Oslo i nie odkryłem, że są jeszcze na świecie kobiety warte miłości.

- Odważyłeś się tak myśleć, mimo że byłam zamężna? Uśmiechnął się do niej, lecz zaraz spoważniał.

- Z twoim mężem było coś nie tak, Ingebjørg. Zacząłem podejrzewać, że jego umysł szwankuje. Jego pierwsza narzeczona została zamordowana we własnym domu i domniemany zabójca został powieszony. Podejrzewałem, że jest niewinny, ale nie miałem na to żadnego dowodu. Gdyby nagle nie postanowiono, że pan Turę ma jechać do Norwegii i że ja mam jechać z nim, pewnie bym szukał dowodów, choć miałem małe szanse. Znałem skazanego. Wiem, że nie miał powodów do morderstwa, a jeśli nawet by je miał, nie zrobiłby tego. On nie był taki. Był spokojny i przyjacielski, brzydził się przemocą. - Spojrzał Ingebjørg w oczy. - Posłanie od twojego opiekuna przyszło niezwykle w porę dla pana Gustava. Jestem przekonany, że on znał okoliczności morderstwa.

Jakby zimna dłoń zacisnęła się na sercu Ingebjørg.

- Twierdzisz, że zgodził się na małżeństwo, by uratować swoją cześć i uchronić syna przed szubienicą?

Folke przytaknął.

- Uważasz, że to Turę ją zamordował?

- Wiele na to wskazuje.

Ingebjørg powoli pokiwała głową.

- Ja też tak podejrzewałam. Syn pani Bothild, 0ystein, mówił, że ją zamordowano. Mnie powiedziano jednak, że umarła na dyzenterię. Gdy Turę zaczął okazywać swoje złe strony, zaczęłam się bać.

Folke przytulił ją do siebie.

- Ja też. Dlatego uważałem na ciebie tak, byś tego nie zauważyła. Ponieważ znałem powody twojego zamążpójścia, dostrzegałem możliwość, że mogłabyś stać się wolna. Wiedziałem, że są ludzie w Szwecji, którzy starają się uzyskać dowody i zrehabilitować tego, który został niesprawiedliwie skazany. Miałem nadzieję, że gdy prawda ujrzy światło dzienne, otrzymasz zgodę na rozwód. Dlatego odważyłem się marzyć, Ingebjørg.

- Ale nie znaleźli żadnych świadków przeciwko Turemu?

- Nie. W końcu się poddali. Jego ród jest zbyt silny.

Ingebjørg zadrżała.

- Tego dnia, gdy pan Gustav odjeżdżał, zachowywał się prawie jak Turę. Zrozumiałam, że są ulepieni z tej samej gliny.

Twarz Folkego zachmurzyła się wyraźnie.

- Ja dostrzegałem to od dawna.

Przytulił jej głowę do swojej piersi i pogładził Ingebjørg po włosach.

- Ale teraz zapomnij my o wszystkim, co złe, kochana. Jutro rano wyjeżdżam, ale za chwilę będę z powrotem. Zdołałem przekonać ojca poprzednim razem, więc powinnaś wierzyć, że uda mi się i teraz.

Pokiwała głową, uspokojona.

- Jak myślisz, co powie Bergtor? - spytała.

- Najpierw umrze z zazdrości, a potem poczuje ulgę. Przecież ma żonę i nie może mieć dwóch! Wie, że wcześniej czy później musiałby znaleźć ci jakąś partię.

Ingebjørg zastanawiała się, czy Bergtor uzna Folkego za odpowiednio urodzonego. Folke jednak jakby znów odczytał jej myśli, bo powiedział:

- Nie martw się - uśmiechnął się przebiegle. - Wyśledziłem, że ród twojej matki pochodzi od Rikitsy, żony Håkona Młodego. Ułatwi to sprawę mojemu ojcu. A jak wiesz, mój dziadek ze strony ojca znał rycerza Munana Bardssona, jednego z najważniejszych ludzi w królestwie Norwegii pod rządami Håkona Magnussona. Nie sądzę, że twój opiekun będzie miał coś przeciwko temu, byś weszła do takiego rodu.

Ingebjørg poczuła zażenowanie.

- Dla mnie to nic nie znaczy. Chcę ciebie, a nie twojego dziadka!

- Gdybyś miała go mieć, powinnaś być młoda czterdzieści lat temu! - Folke pocałował ją w policzek. - Ja wiem, że nie przejmujesz się rangą i pochodzeniem, to jeden z wielu powodów, dla których się w tobie zakochałem. Ale dopóki prawa i zasady są takie, jakie są, musimy się do nich dostosować.

Ingebjørg westchnęła.

- Będę za tobą tęskniła już od chwili, gdy wyjedziesz za bramę i nie zaznam spokoju, dopóki nie wrócisz.

- Ja też, Ingebjørg.

Pochylił się i pocałował ją żarliwie. Ingebjørg znów gdzieś głęboko w ciele poczuła przejmującą tęsknotę, która rozprzestrzeniała się niczym pożar. Z Folkem musiało być podobnie, gdyż jego pieszczoty stały się odważniejsze, pocałunki gorętsze. Jego dłoń spoczęła na jej piersi.

Pozwoliła na to; dziś nie miała siły na myślenie o grzechu czy winie.

- Ingebjørg? - szepnął ochryple. - Tak za tobą tęskniłem, że o mało nie oszalałem. Powiedz, że jesteś moja! Obiecaj, że będziesz na mnie czekać.

- Jestem twoja, Folke - wyszeptała. Jej serce biło tak mocno, że niemal mdlała. - Obiecuję, że będę na ciebie czekała i że żaden mężczyzna nie zbliży się do mnie, póki żyję.

Odetchnął głęboko i zsunął jej czepek, rozluźnił węzeł włosów i pozwolił im opaść na ramiona.

- O tym właśnie marzyłem, by zobaczyć cię taką, jaką widywał cię mąż i służące.

Wplótł dłoń w jej gęste włosy i pochylił się, by ją całować.

- Jesteś piękna - mruczał pomiędzy pocałunkami. - Patrzyłem na ciebie i czułem pożądanie, nad którym ledwo mogłem zapanować. Myśl, że należysz do innego, przyprawiała mnie o tak wielką zazdrość, że bałem się samego siebie.

- Ja niczego nie zauważyłam - wyznała, wtulona w niego. - Nie wiedziałam, że tak czujesz.

- Ingebjørg?

Była oszołomiona i próbowała wymyślić jakiś sprzeciw, lecz czuła tylko, jak drżą jej kolana.

Nagle oderwał się od niej, wyprostował i zaczerpnął głęboko powietrza.

- Wybacz mi - wyszeptał ochryple. - Z trudem się opanowałem.

Nie odpowiedziała. Niezaspokojony głód cielesny sprawiał, że czuła się bezwolna.

Folke wstał, podszedł do paleniska i rozgarnął żar. Ingebjørg drżącymi dłońmi wygładziła suknię.

Nagle ku swemu przerażeniu usłyszała, jak otwierają się zewnętrzne drzwi. Ktoś szybko przebiegł przez sień i po chwili przez uchylone drzwi wsunęła głowę Ragna.

- Pani Ingebjørg? Musi pani przyjść. Coś złego dzieje się z chłopcem.

Rozdział 2

Ingebjørg poderwała się z ławy; ogarnął ją strach.

- Coś złego?

- Nie wiem, co mu jest - mówiła szybko Ragna. - Nagle zaczął się dziwnie zachowywać, z trudem łapie powietrze i jest rozpalony.

- Święta Mario!

Ingebjørg pobiegła w stronę drzwi.

- Idę z tobą - usłyszała stanowczy głos Folkego, ale nawet się nie obejrzała.

Na zewnątrz było całkiem ciemno, lecz Ragna szła pierwsza z latarnią. Bez słowa przeszły szybko przez podwórze.

Ingebjørg zaplątała się w swoje spódnice i nieomal upadła na stromych schodkach, wiodących na sypialniane poddasze. Nie widziała stopni.

- Ostrożnie! - usłyszała za sobą głos Folkego.

Niejasne myśli krążyły jej po głowie. Jak coś takiego mogło się stać tak nagle? Gdy Ragna niosła chłopca na górę, wydawał się zdrowy. I dlaczego zdarzyło się to właśnie wtedy, gdy Folke i ona wreszcie odnaleźli siebie nawzajem? Czyżby jednak miała zostać ukarana?

A gdyby tak Ragna przyszła o sekundę wcześniej, przeszła jej przez głowę kolejna myśl. Albo inna służąca? Powstałyby plotki, które doszłyby do zamku, może nawet do Varberg i pan Gustav mógłby uzyskać potwierdzenie swoich najgorszych podejrzeń.

Ragna otworzyła drzwi, wpadła do środka i postawiła lampę na skrzyni, a Ingebjørg podbiegła do łóżeczka dziecka.

Alv pojękiwał przez sen. Ostrożnie położyła dłoń na jego czole. Było rozpalone. Delikatnie podniosła chłopca. Oddychał inaczej niż zwykle.

Folke odwrócił się bez słowa i zniknął.

Ingebjørg zaniosła Alva na swoje łóżko, usiadła na skraju i rozpięła suknię, by przystawić go do piersi. Ku jej wielkiej uldze zaczął łapczywie ssać.

Ragna przyniosła bliżej lampę i trzymała nad dzieckiem, podczas gdy Ingebjørg zdejmowała z niego przepocone ubranie. Z westchnieniem ulgi zobaczyła, że nie ma śladu pęcherzyków, ani wysypki. Przykryła go szybko pledem i przejęła lampę, a Ragna poszła po czyste ubranie.

Gdy przebrała synka, uniosła go i umieściła tak, żeby opierał się na jej ramieniu. W tym momencie mały zaniósł się dziwnym, szczekającym kaszlem. Różnił się od zwykłego kaszlu, był bardziej świszczący. Ingebjørg posłała służącej przerażone spojrzenie.

Zobaczyła wypisany na twarzy Ragny strach, podobny do tego, jaki sama odczuwała.

Ingebjørg pokiwała głową.

Ragna odstawiła lampę i pośpieszyła rozpalać ogień. Rozgarnęła żar, położyła kilka szczap i polan, i płomienie ogarnęły drewno.

Ingebjørg przysunęła jedno z siedzisk do paleniska i usiadła z Alvem na kolanach jak najbliżej ciepła. Chłopczyk miał zamknięte oczy i z trudem oddychał.

Strach ścisnął ją za serce. Dobry Boże, poprosiła w duchu, pozwól Alvowi żyć. Błagam cię z całego serca, okaż łaskę i pozwól mu wyzdrowieć!

Wreszcie usłyszały odgłos kroków na podwórzu. Ragna wyszła, żeby przyprowadzić gościa.

Guro wkroczyła z rozmachem do izby. Mimo strachu o Alva Ingebjørg zauważyła, że kobieta ma na sobie jedynie cienką, wełnianą suknię, podkreślającą ponętne kształty. Dorodne piersi znachorki kołysały się przy każdym ruchu, kruczoczarne włosy sięgały jej aż do pasa, a oczy w przyćmionym świetle świeciły niczym czarne węgle. Była bosa mimo chłodu, a gdy się uśmiechnęła, zęby błysnęły bielą na tle śniadej twarzy. Podeszła do dziecka, zabrała je z kolan Ingebjørg i uniosła do światła. W tym momencie chłopiec znów się rozkaszlał tą dziwną mieszanką szczekania i świstu.

Guro powoli pokiwała głową i odwróciła się do Ragny.

- Zagotuj wody i przynieś duże prześcieradło.

Zwróciła się do Ingebjørg.

- To koklusz - wyjaśniła. - Zabrał wiele małych duszyczek, ale można go uleczyć, gdy ma się szczęście. Para z gotującej się wody sprawi, że łatwiej mu będzie oddychać. Trzymaj go na kolanach, postaw garnek obok i okryj mu główkę prześcieradłem nad garnkiem, by para nie uciekała.

Ingebjørg spojrzała na nią z powątpiewaniem. Nigdy o czymś takim nie słyszała.

- Jesteś pewna, że to właściwe? Nie masz na to żadnych ziół?

- Mam zioła, które pomagają na zwykły kaszel, ale to coś innego.

Ingebjørg posłała Folkemu pytające spojrzenie. Stał za plecami Guro, kiwając głową. To ją uspokoiło. Folke był mądry i miał zaufanie do Guro, więc powinna zdać się na nią.

Gdy Ragna wróciła z prześcieradłem, woda była już ciepła.

Ingebjørg zerknęła z niecierpliwością na żeliwny sagan i spytała słabo:

- Nie możemy zrobić nic więcej?

Złowiła spojrzenie Folkego, szukając siły w jego mądrej twarzy. O tymczasem podszedł do Ragny i pomógł jej złożyć prześcieradło, jakby to była najzwyklejsza rzecz pod słońcem.

Ingebjørg zdziwiła się. Przypomniał jej się Turę, który nawet nie chciał się zbliżyć do kołyski, by popatrzeć na syna.

Guro zebrała się do wyjścia.

- Przyjdę z rana. Jeśli mu się pogorszy, pan Folke może po mnie przyjechać - powiedziała, uśmiechnęła się do mężczyzny, i wyszła.

Ingebjørg i Ragna zrobiły wszystko według wskazówek Guro. Ingebjørg wsunęła Alva pod prześcieradło i gdy zaczął wdychać parę, już po chwili poczuła, że dziecku jest lżej. Folke przyciągnął drugie siedzisko i usiadł obok niej.

Ingebjørg odwróciła się do Ragny.

Ragna spojrzała na swoją panią z przerażeniem.

Ragna znów chciała zaprotestować, lecz Ingebjørg ją ubiegła.

- Ja już nie jestem żadną panią, Ragno. Spójrz na mnie jak na zwykłą matkę i kobietę. Taką jestem i taką chcę być.

Folke skinął głową w kierunku Ragny.

- Pani Ingebjørg naprawdę tak uważa. Ja tu zostanę i pójdę po ciebie, jak będziesz potrzebna.

Po wyjściu Ragny w izbie zapadła cisza. Po chwili Folke odchrząknął.

- Błagam cię, Ingebjørg, nie odbieraj tego jako kary bożej!

Nie odpowiedziała od razu.

- A jak mogę inaczej? - odparła głosem zdławionym od płaczu.

- Nie uczyniłaś nic złego. Wystarczająco już przeżyłaś. Nie może być grzechem to, że wyznaliśmy sobie miłość. Bóg widział, co Turę ci robił, i jestem pewien, że raczej żałował, że stworzył ludzi. Byłaś wierna Turemu, póki śmierć was nie rozłączyła. Za jakiś czas skończy się twoja żałoba i będziesz wolna. Wybacz mi, jeśli uczyniłem coś, czego byś nie chciała, ale wierzę, że Pan pozwolił nam na tę krótką chwilę szczęścia.

- Tak sądzisz? - spytała z nadzieją w głosie. - Naprawdę chciałabym w to wierzyć, ale się boję. Księża...

- Nie jest takie pewne, że księża zawsze mają rację - przerwał jej. - Przeczytaj całe Pismo Święte i znajdź, co tam jest napisane. Jezus nie odwrócił się od ladacznic, więc nie sądzę, by chciał nas osądzać. Nie zapominaj, że księża zarabiają na straszeniu nas. Nie jestem przekonany, czy aby wszystko, co głoszą w kazaniach, jest prawdziwe.

Ingebjørg rozejrzała się wokół z przerażeniem.

- Ciii! Mówisz jak bluźnierca!

Nie odpowiedział i przez chwilę siedzieli w milczeniu.

Uśmiechnął się ciepło, a po chwili wstał i podszedł do paleniska.

Dołożył do ognia i napełnił gar, czerpiąc wodę chochlą z wiadra stojącego w kącie.

Śledziła spojrzeniem każdy jego ruch. Było w nim coś, co dawało poczucie bezpieczeństwa. Mimo że budził w niej zakazane uczucia, jego obecność wydawała się tak naturalna! Było tak, jak pierwszego dnia tutaj, w Ormsgard, gdy siedział na najwyższym miejscu przy stole i czytał słowa modlitwy. Wydawało się wtedy, że to oni są panią i panem tego domu.

Znów usiadł i przez dłuższą chwilę milczeli.

Ingebjørg pokręciła głową.

Uśmiechnął się do niej.

Gwałtownie pokręciła głową.

- Nie jestem aż taka święta! Najchętniej błagałabym cię, byś został, ale nie uniosłabym więcej na sumieniu, niż to, co już mam.

Przysunął się bliżej wraz z siedziskiem i położył dłoń na jej ramieniu.

- Nie miej wyrzutów sumienia z powodu Turego, Ingebjørg. Nie zrobiłaś nic złego. Jeśli ktoś tu miałby czegoś żałować, to ja, ale nie żałuję niczego. On dostał to, na co zasłużył. Gdyby nie zginął, nadal krzywdziłby innych. Zawsze się bałem tego, co może mu strzelić do głowy, zwłaszcza gdy był pijany.

- Ja myślałam, że on jest z tych, o których opowiadał mi kiedyś ojciec. Wpadali w szał i stawali się niczym dzikie zwierzęta: bez rozumu, bez ludzkich uczuć, nie odróżniając dobra od zła.

- Ja też tak myślałem. Wcześniej czy później mogłoby cię spotkać coś strasznego. Nawet teraz nie mogę znieść tej myśli.

Ingebjørg zadrżała. Folke przysunął stołek jeszcze bliżej i objął ją ramieniem.

- Po drodze tutaj, do Tunsberg miałem wrażenie, że robisz wszystko, co możesz, by trzymać mnie na dystans.

- Przez chwilę obawiałam się, że jesteś po tej samej stronie, co przeciwnicy króla Magnusa. Brat Eilif twierdził, że Turę najął cię do szpiegowania mnie.

Folke spojrzał na nią zdumiony.

- Uwierzyłaś w to?

Ingebjørg zarumieniła się ze wstydu.

- Obawiałam się tego i nie chciałam, by tak było.

- Nigdy nie byłaś mi przyjazna?

- Żywiłam do ciebie ciepłe uczucia od pierwszej chwili, ale nigdy nie odważyłam się do nich przyznać. Gdy król Håkon wysłał cię do Akersborg z listem, w którym oskarżał cię o niestosowne zachowanie, wzburzyła mnie ta niesprawiedliwość i bardzo się o ciebie bałam. W tajemnicy wysłałam list do brata Eilifa, w którym napisałam, że jesteś niewinny i że proszę go o zbadanie sprawy.

- Naprawdę? - spytał zdumiony. - To było odważne. Co jeszcze uczyniłaś? - spytał z błyskiem w oku.

- Byłam niechętna królowi Håkonowi. Gdy twierdził, że obdarzyłeś mnie uczuciem, dałam upust złości i powiedziałam, że to kłamstwo.

Folke spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami.

- Powiedziałaś tak królowi? Jak to przyjął?

- Zrobiło mu się przykro i powiedział, że nie zamierzał mnie obrazić.

- No i miał przecież rację... - Folke uniósł nieco prześcieradło i popatrzył na twarz chłopca. - Wydaje mi się, że oddycha lżej.

- Też tak sądzę.

- Guro jest mądra. Powinnaś mieć do niej zaufanie.

Ingebjørg nie odpowiedziała. Folke uścisnął lekko jej ramię.

- I nie powinnaś być o nią zazdrosna. Ja dobrze widzę, że jest kobietą, która wzbudza pożądanie i rozumiem, że działa na mężczyzn. Jednak mężczyzna, który kogoś kocha, nie patrzy na inne.

- Gdy zajechaliśmy do niej pierwszy raz, byłeś u niej bardzo długo. Uważałam, że to dziwne.

- No i miałaś wszelkie powody, by tak uważać.

Zerknęła na niego z ukosa. Folke uśmiechnął się prowokacyjnie.

- Usiłowała mnie uwieść. Zanim się zorientowałem, rozpięła bluzkę i pokazała mi swoje wdzięki.

Ingebjørg zalała fala gorąca.

- Mimo że nigdy cię wcześniej nie widziała?

- Chyba rozumiesz, że ona sprzedaje swoje ciało?

- Nie kusiło cię?

- Może trochę - zaśmiał się. - Ale o wiele bardziej wołałem wracać z tobą.

Alv zakaszlał i Ingebjørg uniosła dziecko, by ułatwić mu odkrztuszanie.

- Woda się gotuje - oznajmił Folke, zdjął sagan z ognia, a w jego miejsce powiesił drugi.

- Wydaje się, że nigdy nie robiłeś nic innego - rzuciła lekko Ingebjørg.

- Gdybyś tylko wiedziała, do ilu rzeczy musiałem się przyzwyczaić - odparł z uśmiechem.

- Twoja matka żyje?

- Tak, ale jest słaba. Śmierć Katariny bardzo źle na nią wpłynęła.

- Masz więcej rodzeństwa?

- Nie. Miałem dwie starsze siostry, ale umarły, gdy byłem rocznym berbeciem.

- A więc twoja matka straciła troje dzieci.

- To nic niezwykłego. Niektórzy tracą wszystkie.

- Może nie ci, którzy jedzą do syta.